Klanten

Er staat hier nog een woordje boven in de header dat misschien raar klinkt. Niet het woordje, wel de plaats waar het staat. Ik hou niet van: klanten? Tiens, ik ben nochtans zelfstandige. Ik zou dus heel blij moeten zijn met klanten. De klant is toch koning? En toch is het waar wat er staat. Maar het is een beetje moeilijker dan het op het eerste zicht lijkt.

Ik ben zelfstandig programmeur en heb daarvoor een klein bvba'tje opgericht. Ik werk samen met iemand anders die dat ook heeft gedaan. Ik schrijf software voor drukkerijen. Het is één enkel computerprogramma waar ik nu reeds 15 jaar aan bezig ben. Het originele idee was om een bestaand programma om te vormen naar een meer werkbare versie. Dat was in 1996. Het plan was om daar een half jaar mee bezig te zijn. Ik heb dat gedaan, en na een half jaar kwam er een nieuwe versie.

We stelden ze voor aan de bestaande klanten, en die waren erg tevreden. Het programma werd daardoor ook bekender. Er kwamen klanten bij, en die wilden zelf net iets anders, telkens een beetje meer. Daarom kwam er na dat half jaar meer en meer vraag naar nieuwe toepassingen van het programma. Dat ging zo verder en verder, en tot vandaag is dat dus nog steeds zo. Nieuwe klanten, nieuwe noden.

Maar die klanten, de drukkerijen dus, zijn niet mijn klanten. Ik ben niet de eigenaar van de software die ik schrijf en ik verdeel de software niet. Ik heb goede afspraken met mijn compagnon/collega/(baas?) hoe we de opbrengst verdelen. Maar hij is dus de eigenaar en hij verkoopt het aan zijn klanten. Deze klanten bedoel ik de header van mijn blog.

Maar waarom hou ik niet van klanten? Dat is natuurlijk niet zo. Het gaat hem alleen om de invulling van de taken. Mijn collega had een aantal jaren iemand in dienst die de klanten ondersteunde. Maarten is er inmiddels niet meer, en er werd beslist om hem niet te vervangen. Ik vond dat geen goed idee. Maar we kwamen overeen dat ik enkel zou inspringen als tweede lijn support. Dat wil dus zeggen, enkel als mijn collega er niet uit geraakt.

Daarom schrijf ik dat dus: ik krijg enkel klanten te horen als ze diep in de problemen zitten. Als ze echt geen kant meer uit kunnen, krijg ik ze aan de lijn. En dat zijn vaak geen leuke gesprekken. Als er commentaar komt op die stomme software die weeral is blijven hangen, dan neem ik dat persoonlijk op. Ik kan ook niet anders, want voor mij is het een soort levenswerk. Maar dat zal die klant worst wezen als het niet opstart.

Ik vind het dan ook geen gezonde situatie. In grote softwarehuizen worden de mensen die software schrijven vaak afgeschermd van de problemen die zich in de praktijk voordoen. Bij ons kan dat niet, want we zijn maar met twee.

Daarom hou ik niet van klanten. Het zijn ook niet de mijne.

Billabong

Ik heb dus naast mijn favoriete schoenenmerk ook een kledingmerk waar ik fan van ben. Maar niet zo fanatiek, gelukkig.

Met de jaren ben ik toch wel heel erg veranderd op dat gebied. Ik herinner me als tiener dat ik toch vooral zoveel mogelijk onopvallende kledij wou. Wellicht was dat ook wel hoe ik me wilde voelen. Vooral niet opvallen, "normale" dingen kopen, niet te gek doen. En toch had ik toen al een hele duidelijke voorkeur voor wat voor mij mooie kleding was. Alleen kocht ik het zelf niet, ik vond het vooral mooi bij andere jongens. En ik zou daar toch niet mee staan...

Ik herinner me veel zwart, maar dat had ook wel met de new waveperiode te maken. Broeken kopen, schoenen kopen, het was altijd een ramp. Ik kende mijn maat nooit, ze veranderde ook altijd omdat ik een vreselijke jojo was qua gewicht.

Na mijn outing is dat veranderd. Ik kreeg plots wel een beeld van wat ik wou dragen. Het was heel anders dan vroeger. Meer wat ik altijd al wilde kopen, maar nooit gedurfd had. Chicken !

En toen kwam Geox. Oei oei. Major change in the wardrobe. Andere schoenen wil zeggen bijpassende kleding. Het is dan vooral Billabong geworden. Dat is eigenlijk veel meer iets voor tieners, maar nu het gewicht het toelaat kan ik ook daar gaan shoppen. En dat vind den tiener heel leuk. Alleen 't vriendje van den tiener, die denkt daar anders over. Toen we elkaar leerden kennen, droeg ik heel vaak hemden en debardeurs. Maar Xavier de Baere heeft dat verpest en sindsdien is het niet meer hip. Vorige week hebben we de kleerkasten "uitgemest" en al die oude troep is nu naar spullenhulp. Maar het viel me heel erg op wat een groot verschil het maakt tegen 10 jaar geleden. Ik ben 10 jaar ouder, maar ik kleed me 10 jaar jonger. Wellicht het begin van de midlife crisis.

Maar voor nu ben ik er blij mee. En wat anderen vinden, tja... who cares, zeker? Zolang ik mijn broek nog boven de middel draag en je geen 10 cm van mijn boxershort ziet, zal het allemaal nog wel meevallen.

Schoon volk, trouwens op deze Billabong website :-)

Fietsreis

Als een mens gaat verhuizen, moet hij natuurlijk heel wat rommelen. En dan kom je foto's tegen. Oude foto's !

Ja, kijk eens goed. Dat ben ik dus. Ik ben 19 jaar op deze foto en ik ben op reis met een vriend van mij. Hij heeft deze foto genomen. Het principe van de reis is simpel: neem je fiets, twee fietszakken, een tent en het beetje zakgeld dat je hebt als student en begin te fietsen. We kwamen nooit verder dan de Ardennen, maar dat was dan ook de eindbestemming.

De jongen die de foto nam leerde ik kennen toen ik het laatste jaar moest overdoen in de middelbare school. Het was een rare kwast die heel eigenaardige ideeën had. Ik vond hem heel interessant (ja, ook op een andere manier) en was heel erg verbaasd toen hij me vroeg om met hem op reis te gaan. Met de fiets naar de Ardennen voor 10 dagen. Hij had de vraag gesteld en ik moest er vreselijk om lachen. Zie je mij al met een fiets op reis gaan? Ik was toen even sportief als nu.

Maar ik heb er een nacht over geslapen en 's anderendaags toch gezegd dat ik meeging. Dat kriebelde toch wel. Om op reis te gaan, bedoel ik hè. En dat net hij het vroeg, dat was gewoon meegenomen. Ja, OK, dat kriebelde dus ook. Ik weet dus tot op de dag van vandaag niet om welke van de twee redenen ik beslist heb om mee te gaan.

Maar het was echt reuze. Hij had de reis goed uitgestippeld, en elke dag was een uitdaging. Ik kon niet zo goed volgen, maar dat maakte niks uit. Hij was wel sportiever maar op de bergtop wachtte hij altijd tot ik er geraakt was. En voor de rest was het toch vooral fun. Meestal fietsten we 40 à 50 km op een dag, en de rest van de dag was gevuld met campings zoeken, eten zoeken en een pintje drinken. Meer moest dat niet zijn. En voor de rest heel veel babbelen, hij had altijd geweldige dromen en fantastische ideeën. De jaren daarna ben ik hem uit het oog verloren, ik weet niet wat er van hem geworden is. Misschien is ie nu getrouwd en heeft ie kindjes.

Ik heb in elk geval de traditie zelf verder gezet. De jaren daarna heb ik altijd zelf het initiatief genomen. Zeven keer heb ik dat gedaan, zo'n Ardennenreis. Eén keer zijn we zelfs tot in de Vogezen geraakt, maar dat was wat te zwaar. En telkens met een groep van 2 tot 4 man. Ik heb er hele leuke herinneringen aan.

Dat was dus allemaal een kapstok om te zeggen: potverdekke, nu ben ik toch wel heel erg geschrokken van die foto. Ik ben ooit nog ne knappe vent geweest ! Spijtig genoeg lang geleden ;-)

Werkman

Dat ie dat goed doet, mijn ventje!

Maar het is noodgedwongen. Eén maand na de aankoop van ons appartement kreeg ik mijn DB type I diagnose. Een half jaartje later een operatie aan de rug. Ik moest de klusjesman van dienst worden, maar het is een beetje in 't water gevallen. Uiteindelijk heb ik me moeten beperken tot de electriciteitswerken. En dan nog die stukken die je kan doen zonder teveel in de hoogte te werken.

Maar de rest moest ik dus achterwege laten. Een groot stuk van de verbouwing lieten we doen, omdat het toch gespecialiseerd werk was. Muren uitbreken, verplaatsen, opnieuw bezetten... Nee, dat lukt dus niet.

Maar dat is het grove werk. De afwerking was wel voor onze rekening. En dat kwam dus in de handen van mijn ventje. En die heeft dat heel goed gedaan. Inmiddels kan hij overweg met zowat alle gereedschap dat een klusjesman nodig heeft. En niet het kleinste! Ik heb een zware elektropneumatische boorhamer om keiharde muren en plafonds te doorboren. En die was nodig. Zelfs de valse plafonds werden blijkbaar in de jaren '60 in gewapend beton gelegd. Bij ons dan toch. Maar dat is dus geen probleem meer voor mijn klusjesman :-)

Ook een diamantslijpschijf hanteert ie met gemak. Een aantal voegen in de keukenmuur dienden geslepen te worden om wat extra bekabeling te leggen. Ook die muur was knoerthard, maar no problem. Oordopjes in, veiligheidsbril op, en "stilletjes" laten doen. Niks is te moeilijk of te zwaar geweest.

En vandaag kwam er nog een mooi voorbeeldje. Ik wist zelf niet hoe ik het zou oplossen. Een houten plint is te groot. Er moet een stuk op maat uitgezaagd worden zonder de plint van de muur te verwijderen. Hij ging de plint te lijf met een kleine houtboor en een diamantslijpschijf. Neen, dat dient daar niet voor, maar het resultaat is perfect. Een mooie uitsparing voor een stopcontact. Alsof het nooit anders is geweest.

Voor iemand die voordien enkel een gaatje in de muur kon boren om een schilderij op te hangen, ben je een ware doe-het-zelver geworden.

Ge doet dat heel goed, ventje. Kus van de meester en een bank vooruit. ;-)

Deal

Ooit heb ik een geweldige deal gedaan. Het is lang geleden, dus nu kan ik het wel vertellen. Mijn Atkinswebsite had ik gemaakt omdat ik zelf veel voordeel haalde uit het dieet. Ik was heel wat kilo's kwijt en ik voelde me veel fitter. Overdag was ik nooit nog lui of moe. En ik vond het zo raar dat er niets over gekend was. Toch niet in België.

Ik was inmiddels lid van enkele discussiefora in Nederland en Amerika. Zelf had ik een forum gestart, en daar kwamen de eerste Belgen langs die het dieet wilden proberen. En dat ze bij mij terecht kwamen, dat was niet moeilijk. Ten eerste, omdat je via Google altijd op mijn site terecht kwam (er was gewoon niks anders), maar ten tweede (en vooral) omdat ik de domeinnaam www.atkins.be had aangekocht.

Het nadeel was wel dat mettertijd mensen ook gingen denken dat ik de firma Atkins Nutritionals vertegenwoordigde. Want www.atkins.com en www.atkins.nl brachten je direct naar dat bedrijf. En hun bedoeling was natuurlijk vooral om dieetboeken en dieetproducten te verkopen.

Het dieet werd een hype, en ook een klein beetje in België. Ik kreeg een mailtje van een dame die zei dat ze mijn domeinnaam wou kopen. Eerst dacht ik dat het spam was, dus ik negeerde het. Maar ze bleef berichten sturen en ik merkte dat ze het meende.

Ik antwoordde dat de naam niet te koop was, want ik was gehecht aan de site en het forum. Ze bleef aandringen en in één van haar berichten deed ze een bod. Ze wou 500$ betalen voor de domeinnaam. Enkel de naam dus, niet de website natuurlijk. Ik antwoord dat ik er echt niet aan denk. Dat ik zelfs voor het tienvoudige de naam niet wil verkopen.

Een week bleef het stil. Plots een mailtje: ze deed een nieuw bod, dit keer dus effectief tien maal zoveel: 5000$ ! Aan de mail hing de procedure voor de overdracht van de domeinnaam via dns.be, de registrator van namen in België.

Ik leg dit voor aan enkele leden van het forum, en ze zeggen allemaal direct: doen! 5000$ is niet niks, en al wat ik moest doen was een andere naam kiezen. De website en het forum bleven wat ze waren, alleen onder een andere naam. En ik zou geen last meer hebben van de verwarring over mijn betrokkenheid met Atkins Nutritionals.

Ik heb het dus gedaan, 5000$ stond binnen enkele dagen op mijn rekening. En dit was geen Mr Mike, dit was echt. Het bedrijf dat de naam kocht was domainnamebrokers.com, dat is een handelaar in domeinnamen. Enkele weken later zag ik dat ze de naam hadden doorverkocht aan Atkins.com (het bedrijf Atkins). Waarschijnlijk met nog heel wat winst, maar dat kon me niet veel meer schelen.

Dan heb ik de opbrengst gebruikt (OK, een stukje ervan) om te adverteren op Google. Ik zag dat de nieuwe website Atkins.be niks voorstelde, het was één vertaalde pagina van de Amerikaanse site. Ik vond dat jammer, want mensen die het écht wilden proberen kwamen niet meer bij ons terecht. Door het adverteren op Google kreeg ik veel meer bezoekers dan vroeger op de eerste locatie. En ik vond mijn naam ook beter: www.atkinsfan.be. Het was duidelijk dat ik een fan was, maar niets met het bedrijf te maken had.

En dan zijn we ne keer goed gaan eten ;-)

Lady

Zo noemde ze zich. Lady. Maar ze was het allesbehalve.

Ik was lid van het Atkinsforum in Nederland. Zelf beheerde ik het kleine broertje in België. Op het Nederlandse discussieforum kwam er een dame die zich aanmeldde als "lady". Verder geen gegevens, geen foto, alleen de nickname.

Ze discussiëerde mee, we praatten er veel over de rare lowcarb leefwijze waar we allemaal toch wel een beetje fan van waren. Lady ook, ze had alleen een beetje een eigenaardige manier van "praten" op het forum. Ze was vaak geïrriteerd en voelde zich snel aangevallen. Niet dat iemand iets fout zei of deed, er zijn nu eenmaal veel verschillende mensen aanwezig op zo'n forum. Alle mensen zijn anders, zowel in het echte leven als in cyberspace.

Na een tijdje, enkele weken, een maand, verschijnt er plots een bericht van lady op het forum. Het bericht stuurde een ware schokgolf door de hele gemeenschap. Haar beste vriendin was overleden nadat ze een aantal weken eerder met het Atkinsdieet was begonnen. De vriendin zou een torenhoge cholesterolwaarde gehad hebben en wellicht kwam dat door het dieet. Iedereen was er kapot van, lady kreeg veel medeleven met het verlies van haar vriendin, maar we vroegen ons toch allemaal af wat er nu gebeurd was. We hadden een topic in het forum waar we onze cholesterol bijhielden, en bij de meeste leden daalde die toch lichtjes. Dat was op zich wel controversieel omdat we toch veel vet aten, maar bij mij was het toch ook zo. Niet spectaculair, maar wel een lichte daling.

Er gingen al snel twijfels rijzen in de vaste kern van het forum. Ik wisselde persoonlijke berichtjes uit met de moderator en we besloten om hier toch iets mee te doen. Want inmiddels had het mij ook een slapeloze nacht bezorgd. Stel dat het waar was? Ik had een website en een forum gemaakt omdat ik er zo in geloofde, en zo zou alles in duigen vallen.

We gingen op onderzoek. Het probleem was dat we niks van haar wisten, behalve een hotmail adres en wat beperkte persoonlijke dingen die ze verteld had op het forum. Ze was geïnteresseerd in japanse siervissen. Ik zocht een forum over dat onderwerp, en vond daar via het zoekwoordje "Atkins" iemand die dus het Atkinsdieet volgde. Haar schrijstijl en manier van reageren kwamen overeen, maar ze noemde zich anders en het e-mailadres was anders. Er stond in het profiel wel een echte naam en adres.

Maar dat kon ik nooit linken aan die lady op het Atkinsforum. Ik heb me aangemeld op dat forum, een profielfoto van een vis erbij gezet en een beetje meegepraat in de "kletsrubriek". Het truukje was nu dat die profielfoto van die vis op mijn server stond. Iedereen die een pagina op het forum opende, ging dus ook die profielfoto ophalen op mijn server. Zo kon ik de IP-adressen zien van de mensen die op een bepaald ogenblik een pagina openden. Ik kon dus ook zien dat die dame online kwam, en welke pagina ze las, dat zie je gewoon in het forum. Maar ik zag op hetzelfde moment haar IP-adres binnenkomen omdat ze samen met de pagina uit de kletsrubriek die profielfoto van die vis ophaalde van mijn server.

Even later kwam lady online op het Atkinsforum, en ze opende een pagina waar mijn profielfoto op stond. Niet die vis, natuurlijk, maar mijn echte foto. Die stond ook op mijn server. En ja hoor, hetzelfde IP adres verscheen in de logfile. Betrapt!

Wat hadden we hiermee gewonnen? De dame op het forum van de vissen was wel degelijk lady. Ze stond er op met naam en toenaam, en haar echte e-mailadres. Een beetje Google zoekwerk door een Nederlandse forummer bezorgde hem haar telefoonnummer. Hij belde haar op. Er nam een man op. Op de vraag of lady (maar dan haar echte voornaam) thuis was, antwoordde de man negatief. Op de vraag of ze onlangs een goede vriendin had verloren kwam na enige aarzeling een boos antwoord: het is niet waar hé! Is ze weer bezig !

Blijkbaar maakte lady er een gewoonte van om dit soort "grapjes" uit te halen. Ze was erg vereenzaamd en zocht aandacht. Haar ziekelijke drang naar medeleven was blijkbaar al eerder foutgelopen. En nu was ze dus betrapt.

Vandaag

Geen leuk dagje vandaag. Om te beginnen ben ik ziek. Niks ernstig, een doodgewone verkoudheid. Maar ik heb het gevoel dat een stomme verkoudheid zoals ik die vroeger benoemde niet meer bestaat. Ik hoest me te pletter en heb constant last van mijn keel en neus. De eerste die ik zo had was twee weken voor mijn diabetesdiagnose. Normaal ging een verkoudheid weg na één of twee dagen, maar toen bleef ze meer dan twee weken duren. En ze is geëindigd in het ziekenhuis met de diagnose DB type 1. Het immuunsysteem had niet alleen de verkoudheid aangevallen, maar ook de pancreas, en toen was die dus kapot.

Maar dat kan niet meer gebeuren nu. Ah nee, want hij is al kapot! Maar het deed me er terug aan denken, die hardnekkige verkoudheid en wekenlange hoest. Ja, vandaag is bloggen ook zagen, je hoort het hé.

Ik had me dus voorgenomen om de mindfulness sessie van vanavond te verplaatsen naar de namiddag. Na de middag wordt dezelfde les gegeven in een andere groep. Ik zou ze dus deze ene keer kunnen volgen na de middag. Zo had ik deze avond vrij om toch nog eens langs te gaan bij de schuttersclub. Ik moet 14 lessen bij elkaar schieten om het examen te mogen doen, en dat lukt niet als je nooit gaat. Helaas kan dat alleen op dinsdag, en die is dus bezet met mindfulness.

Maar de namiddagsessie heb ik afgebeld. Niet dat ik zo ziek ben, maar de groep drie uur lang plagen met hoestbuien terwijl er wat sereniteit in meditatie wordt verwacht, dat zag ik niet zitten.

Ik wil positief eindigen, want niet alles was kommer en kwel. Na een lekker avondmaal (not!) toch naar de schuttersclub geweest en die was zalig. Tweede les heel erg veel fun. Ik denk dat ik dat wel ga kunnen, en het is echt wel heel tof. Mijn begeleider heeft veel geduld, legt alles vaak uit en het is vooral fun, fun, fun. Ik schiet zelfs veel raak. Dat is meegenomen.

Morgen een nieuwe dag. Kuch!

Martino

Je zou dus denken dat een bruine boterham een bruine boterham is. Fout! En dat heb ik dus vandaag gemerkt. Gezien en gevoeld. Om 13u30 at ik een martino (met een bruin broodje, zoals het hoort) en ik kan nu zien op het grafiekje wat die heeft gedaan in mijn bloedsuiker.

De eerste golf is het ontbijt, drie volkoren boterhammen. De tweede is dus een martino, evenveel koolhydraten als drie volkoren boterhammen. Maar hij stijgt dus meer, en dat is niet erg, maar het ging wel heel snel. Op een klein half uurtje verdubbeld. En dan word ik dus moe en lui en mottig in mijn hoofd. Wat ik dus al lang voel soms overdag, maar nooit kan vastpinnen.

Ik was een half uurtje op bed gaan liggen omdat ik me niet goed voelde. Dan was het ineens beter en dan ik zag dit grafiekje (maar dan op de pomp) en dat verklaart dus veel. Het kleine stukje dat steil omhoog gaat voor 14u, dat voel ik. Niet de hogere waarde (157 is best nog heel OK!) want dan voelde ik me weer prima. Maar die kleine, korte stijging, dat is den deugniet.

Wat hebben we geleerd? Uitkijken met martino's zeker? Maar ook dat ik nu mooie grafiekjes heb: Dagoverzicht vandaag

We hebben een datum

Nee, we gaan niet trouwen. We zijn ook niet zwanger. We gaan verhuizen !

De laatste weekends zullen nog druk worden. Druk, druk, druk. Want het laatste schilderijtje moet aan de muur hangen. Anders verhuizen we niet. Het zijn niet mijn woorden ;-)

Mijn taak is dan vooral zorgen dat de electriciteit overal werkt. Of zo goed als, want we hebben spookelektriek. Zo noemt men dat in Antwerpen. Ik werkte vroeger samen met een electricien bij de renovatie van studentenkamers. Overal in Antwerpen ligt er 3-fase 220V electriciteit. Dat is wellicht Chinees, maar het komt er op neer dat als er een zekering springt, je plots sommige toestellen op halve kracht kan laten werken. Of op 1/3 van de spanning. Voor een gloeilamp is dat geen ramp, die zal dan zachter schijnen. Maar electronische toestellen hebben dat toch liever niet! Maar dat kunnen we wel omzeilen.

19 november is V-day. Omdat we verhuizen van nummer 6 naar nummer 2 in dezelfde straat, gaan we geen verhuiswagen huren. Dan zouden we alles met een ladderlift in de wagen laden, de wagen in achteruit zetten en 30 meter verder weer uitladen. Dat is een beetje onnozel. Het worden dus 2 ladderliften en veel volk. Want overal moet je 2 mensen hebben die de 2 liften laden/lossen.

We hebben parkeerverbod aangevraagd voor een lengte van 60m. Dat wordt lachen. Ik wil de eerste Antwerpenaar nog ontmoeten die rekening houdt met een parkeerverbod. Toen de keuken werd geleverd hadden we 30m nodig. Het bord stond er 24u op voorhand, maar over de lengte van 30m was er op het moment van de waarheid geen enkele plaats vrij. Er kon nog geen fiets tussen. Mijn ventje zei bij de aanvraag van het verbod deze keer dat het in onze straat erg is. Ach meneer, antwoordt de agent, dat is in heel Antwerpen zo. We hebben dan maar een late voormiddag gekozen. Zo hebben de takeldiensten toch een uurtje of 3 tijd om 60m wagens weg te slepen.

Ik kijk er al naar uit ;-)

Gemoedsrust

Daar was het om te doen. Niet alleen de sensor, maar het levenswerk dat ik gestart ben. Waauw dat klinkt heavy.

Maar het is ook wel wat. Aanvaarden wat je niet kan veranderen. Veranderen wat je kan veranderen. Onderscheid maken tussen deze twee. Het is ons gebedje. Eigenlijk staat er nog "God, " voor maar die laten we wijselijk weg.

En de bedoeling was dus: gemoedsrust. Kalm blijven, rustig zijn, niet piekeren, geen angst. Dat heet dan gelukkig zijn, zeker? Het plan was gestart bij de huisdokter. Hij helpt me veel met vanalles en nog wat. Ik was zenuwachtig, soms extreem veel. Daar gaf hij een pilletje voor. Uni-tranxene. Ik sliep slecht, soms een hele nacht niet. Daar gaf hij ook een pilletje voor. Zolpidem.

Maar er was nog iets. Ik kon het niet uitleggen, maar het was heel akelig. Zonder dat er een reden was werd ik plots heel angstig. Ik ging beven, zweten, ademde moeilijk en kon moeilijk praten. Dat waren de symptomen, maar ik kon ze moeilijk uitleggen. Ik deed toch een poging en plots ging de telefoon in de spreekkamer. Het is een hippe dokter, hij heeft ook een hippe telefoon. Maar het geluidje van de bel is oorverdovend schel en ik schrok zo erg dat ik bijna van de stoel viel.

Het telefoongesprek was direct gedaan, maar de dokter zag direct dat er iets niet klopte bij zijn patiënt. De symptomen die ik probeerde uit te leggen waren plots daar. Beven, zweten, stotteren, grote angst. Hij vroeg waarvoor ik bang was en ik wist het niet. Het was dus een angstaanval. Ik moest in zo'n zakje de lucht uitademen en weer inademen. Dan gebeurt er iets in je hoofd waardoor het mindert. Hij herkende het en gaf er een pilletje voor. Alprazolam.

De pilletjes werkten goed. Als er iets gebeurde, nam ik er één. Maar er gebeurde veel en ik nam ze ook preventief. Mijn psychologe vond dat we hier wat aandacht aan moesten geven. Waarom ben je onrustig? Angstig? Slapeloos? Ze deed haar werk heel goed. Mijn dosering veranderde naar "indien nodig". Een kalmeerpil enkel als je veel stress hebt. Slaappil als je écht niet kan slapen. Angstremmer alleen bij een angstaanval.

Maar toen kreeg ik diabetes. Het had hier allemaal niks mee te maken, maar het kwam er wel bij. De behandeling lukte allemaal wel goed, ik kreeg veel complimenten van de specialist. Mijn getallen waren altijd goed. Maar het voelde helemaal niet goed. De vermoeidheid is opgelost sinds ik een insulinepomp heb.

Maar er was een laatste stuk van de puzzel. Sinds ik diabetes heb, kreeg ik opnieuw meer angstaanvallen. Ze kwamen telkens (of toch vaak) een half uur na een hypo (dus als je suiker te laag staat). Ik kreeg ze ook als ik dacht dat ik een hypo had, terwijl er niks aan de hand was. Ik kreeg het gevoel dat ik een serieuze stap achteruit was gegaan. De moeite die de psychologe had gedaan was voor een stuk verknoeid.

Medepatiënten vertelden me dat het normaal was, dat ik zo'n hypo's maar moest gewoon worden. Maar 1,5 jaar na de diagnose ben ik ze nog niet gewoon. Ik krijg er niet veel, want mijn cijfertjes zijn goed, remember? Maar het feit dat ik weet dat het toch soms gebeurt, maakt me ongerust. En daardoor dus ook weer vaker een angstaanval, of het begin van één. Weer meer pilletjes...

Maar nu dus niet meer. De sensor is geen stukje van de puzzel maar een heel groot stuk van de puzzel. Zo voelt het nu toch aan. OK, het kost heel wat centen, maar gemoedsrust vind ik onbetaalbaar. Na één dag voelt het al heel goed. Ik maak me geen zorgen meer, want als er iets is piept ie. Hij is voorlopig nog wat ongeruster dan mezelf, want hij piept ook als het nog niet nodig is. Maar dat regelen we wel.

De programmeur gaat zijn gemoedsrust nu programmeren ;-)

De sensor

He's back !

En deze keer voorgoed. Dat hoop ik toch. Ik heb vandaag de eerste lading sensoren in de apotheek mogen afhalen. Het is wel een lange lijdensweg geweest. Het is vandaag net één maand geleden dat ik aan mijn endo en het team heb gezegd dat ik die sensors wou gebruiken. Het was bij niemand echt duidelijk hoe dat dan in de praktijk zou moeten, want die dingen worden niet terugbetaald door de ziekteverzekering. Er is dan ook niemand die ze al zelf heeft aangekocht in mijn ziekenhuis.

En daar zat het eerste probleem. Het ziekenhuis kan ze niet verkopen, ik moet ze zelf aankopen in de apotheek. Het team zou de leverancier raadplegen over hoe of wat. Helaas bleef het akelig stil, en heb ik zelf de leverancier aangesproken. Maar ook daar was niet alles duidelijk. De prijs niet, ik zou een offerte krijgen maar heb ze nooit gezien. Ook de levering via de apotheek was moeilijk. Eerst al de juiste apotheek, zelfs daar was verwarring, en de levering liet ook daar op zich wachten. Dan de prijs, die was weer aangepast (gelukkig omlaag) en de levering was fout. Twee dozen van 5 i.p.v. ééntje van 10. Maar dat maakt niet zoveel verschil hé.

Enfin, ik heb ze dus. En ik ben super content! Hoe het werkt, had ik hier al eens geblogd. Toevallig heb ik vandaag ook puree gegeten! Maar hij doet het dus heel goed.

Wat ik heb gekocht is gemoedsrust. Ik moet me geen zorgen meer maken over te hoog staan, te laag staan, een hypo krijgen... En vooral gewoon geen zorgen meer dat het kan gebeuren, terwijl het meestal toch wel vals alarm was. Helaas is dat dus iets dat naar 't schijnt wel went, maar na 1,5 jaar diabetes is dat bij mij dus nog steeds niet verbeterd. Ik kan me ellendig slecht voelen als ik snel stijg of daal. Maar ik kan me ook heel slecht voelen als ik denk dat het zo is, terwijl ik me niet kan meten. Je zit in de file, in een meeting, in de mindfulness... Vaak drukte om niks, maar het is er nu eenmaal, en ik raak er niet vanaf. Dan mag elke dokter (of zelfs mede-patiënt) nog zeggen dat het wel went, bij mij went het niet. En het verpest heel vaak een avond, een meeting, een moment.

De sensor meet elke 5 minuten mijn bloedsuiker, zelfs 's nachts. Een nachtelijke hypo kan ik niet meer hebben, want de pomp zal stoppen als ik te laag sta. Als ik overdag teveel schommel, zal hij gaan piepen en dan kan ik ingrijpen ver voor er iets fout is. De sensor geeft een alarm als je te hoog/te laag staat, als je snel stijgt/daalt en zelfs als hij verwacht dat dat binnen een half uur gaat gebeuren. De insulinpomp geeft naast de actuele waarde steeds een grafiek van de laatste 3 uren (of 6/12/24) dus je ziet ook telkens de trend die bezig is.

De Jean is vandaag ne contente vent :-)

Just do it

Ik ga niet vreemd in mijn schoenenmerk, wees gerust.

Ik heb een vreselijk vervelende karaktertrek. Op de vaste afspraak op donderdag maken we een lijst met karakterfouten en de deze hoort er zeker bij.

Ik heb weer een drukke week achter de rug. En dan bedoel ik niet professioneel, maar al de rest. Shoppen, lunchen, mindfulness, diabetescafé, vaste donderdag, verjaardag. En daar had ik maar 4 dagen voor. En altijd zit ik in de auto en denk ik: verander die irritante CD's nu eens. Er zitten er zes in de lader, en ik zit elke rit constant het volgende nummer te kiezen omdat ik ze beu ben. En toch doe ik het niet. Want als ik terug thuis ben, ben ik het vergeten. De laatste keer dat ik nog eens DJ was heb ik een pak CD's gekocht en de meesten zitten nog in de verpakking. Ik zou ze graag eens horen, maar ik krijg ze niet in de auto.

In het begin toen ik mijn ventje pas leerde kennen was er in de Carrefour (toen nog gewoon de GB) een soort van actie met een kaart. De voorloper van de Carrefourkaart of Delhaizekaart of Delhaize smurfen, munten, punten, tralalie, tralala... Enfin, ik had dus gespaard. En flink gespaard! Ik denk 1500 Belgische Frank. Er lagen 3 bonnen klaar van 500 BEF op mijn ijskast. Telkens ik die zag liggen dacht ik: die moet ik dringend eens inwisselen. Maar in mijn routine om naar de GB te vertrekken, kwam ik ze nooit tegen. Ik deed ze dus nooit binnen. Ze hebben er meer dan een jaar gelegen. Zeker 2 keer per week heb ik me kwaad gemaakt. Doe niet zo stom en doe ze binnen ! Na een jaar was mijn colère zo groot dat ik ze heb weggegooid. Ik weet het, ik had ze net zo goed kunnen inruilen, maar ik deed het niet. Want ze hadden mij 100 keer kwaad gemaakt en dat was me dat geld niet meer waard.

Ik heb dit ooit verteld aan mijn psychologe en ze gaf me gewoon gelijk. Als je op deze manier je telkens opwindt, en je slaagt er toch niet in om die vervelende trek aan te passen, leef er dan mee. Dus gooi die bonnen weg en je maakt je niet meer druk. Het leven kan soms simpel zijn.

Alleen nog die CD's nu. Wacht, ik heb een idee. Ik ga ze nu vervangen. Ik moet gewoon even in de lift stappen, naar de kelder gaan en de garagepoort openen. Dat is niet moeilijk. Zes CD's vervangen. Jan, je kunt het.

Niet gaan lopen hé.

...

't Is gelukt. Ze zijn vervangen! Vanaf nu luister ik naar 12" Dance Collection, maxi's uit mijn jeugdjaren en Life is Music 2011 deel 2 van Studio Brussel. Ik zal dat misschien niet goed vinden, maar ik zal eraan moeten wennen. Want ze zitten nu zeker een half jaar in de auto ;-)

Shy guy

Ik ben verlegen. Altijd al geweest, en het is in mijn gedachten nog altijd zo. In groep het woord nemen is moeilijk. Nieuwe mensen ontmoeten, het is telkens een drempel die ik moet overwinnen.

En toch is dat een idee dat vooral in mijn hoofd speelt, want blijkbaar is het in mijn omgeving niet duidelijk. Ik moest in de mindfulness het woord nemen voor een groepje van 4 personen. We hadden in de grote groep een topic aangehaald, en dit werd in groepjes van 3-4 personen besproken. Eén van de leden van de groep moest verslag uitbrengen in de grote groep. Ik zeg dat ik dat niet durf, want ik ben verlegen. Een meisje uit de groep zegt: waarom zeg je dat altijd? Het is nog nooit opgevallen. Jij spreekt vlot in de groep.

Dat veronderstelt dus dat ik dat nog gezegd heb, dat ik verlegen ben. Anders zou ze het woord "altijd" niet gebruikt hebben. En als ik erover nadenk, ik kom best wel eens tussen in de grote groep. Als de begeleidster een vraag stelt aan de groep, antwoord ik soms. Ikke! Uit vrije wil! Dat kon ik me vroeger niet voorstellen.

In het diabetescafé werd ik verwelkomd door een leuk koppel in een roze outfit. De jongeman had een ukelele en de dame droeg een gedichtje voor. Aan mij alleen. Een paar mensen staan er naar te kijken, een fotograaf neemt een foto. Ik kan niet anders dan in de lach schieten en meegaan in het leuke verhaaltje. Het is super mooi gedaan en het idee is heel origineel. Ik voel me direct meer op mijn gemak.

Terwijl het gedichtje wordt voorgelezen komt een tweede dame het diabetescafé bezoeken. De jongeman met de ukelele betrekt haar in hetzelfde toneelstukje maar ze kan er niet mee lachen. Ze lijkt schuchter en wil zo snel mogelijk de trap op, naar de zaal waar alles te gebeuren staat.

Achteraf denk ik bij mezelf: dat was ik vroeger. Ik zou door de grond gezakt zijn met die ogen op me gericht. Maar dat was niet meer zo, ik vond het grappig en ontspannend.

Later komt de ukelele boy bij ons groepje staan en hij ziet dat hij iemand gemist heeft met zijn gedichtje. Hij vraagt aan de dame aan onze tafel welk fruit ze graag eet, dan zou hij er een gedichtje over brengen. Ze zegt dat ze vooral van de druiven houdt in een glas wijn. De man in het roze pakje wordt even stil. Zo'n antwoord past niet in zijn routine, denk ik. Hij zegt dat ie er moet over nadenken.

Het gedichtje is later wel gekomen. Het was geen poëzie, maar wel goed gevonden. Tiens, zelfs de improvisatie acteur kreeg het even moeilijk.

Misschien is hij ook verlegen :-)

Twee verhaaltjes

Ze lijken op elkaar.

Ik heb een belangrijke meeting. Ze is zo belangrijk dat ze een stuk van mijn toekomst kan bepalen. Ik heb ze goed voorbereid, ik zal me goed kunnen verdedigen. Ik heb vanalle spullen bijeen gepakt, ik heb mijn properste kleren aangetrokken en ik ga te voet op weg naar de afgesproken plaats. Onderweg zie ik dat er een grote onweerswolk plots tevoorschijn komt.

Het begint keihard te regenen, al mijn spullen worden nat. Mijn nette kleding zal helemaal verpest worden. Alle spullen die ik bijheb worden doornat. Ik zie een bushokje waar ik kan schuilen. Ik loop er naartoe en wacht tot de bui over is. Maar ze stopt niet. Het wordt alleen maar erger. Ondertussen ben ik al veel te laat, de meeting is al lang begonnen. Zelfs al zou ik er geraken, ze is zeker verpest. Ik voel woede, onmacht en teleurstelling. Alles is om zeep.

Ik sta in het bushokje en ik kies ervoor om mijn concentratie te focussen op mijn ademhaling. Ik kijk naar de plassen, de regen die alles verpest heeft. Ik zie dat sommige druppels mooie kringen maken. Andere dikke druppels maken een raar plopgeluid als ze in de plas vallen. De meeting is verpest en ik kan dat niet meer veranderen. De woede, onmacht en teleurstelling vermindert. Het huidige moment en de druppels in de plas trekken mijn aandacht. Ze laten me niet onberoerd. De stress is voelbaar verminderd.


Ik heb een belangrijke meeting. Al een aantal dagen krijg ik berichten dat er fouten zijn in de software. Er dringen zich aanpassingen op. Klanten zullen erg boos worden als ze nu niet ergens een positief signaal krijgen.

Ik heb alles goed voorbereid. Ik heb een paar aanpassingen gedaan die ervoor kunnen zorgen dat een aantal dingen opgelost zijn. Twee uur voor de meeting blijkt dat ik iets verkeerd begrepen heb. Het is een klein detail, maar het maakt het werk dat ik gedaan heb onbruikbaar. Ik moet het anders aanpakken, maar het is onmogelijk om dat op die korte tijd te doen. Ik voel woede, onmacht en teleurstelling. Alles is om zeep.

Ik sluit de ogen. Ik kies ervoor om mijn concentratie te focussen op mijn ademhaling. Maar dat gaat moeilijk. De problemen spoken door mijn hoofd. Ik ben altijd afgeleid. Het is de bedoeling van me te focussen op de ruimte waar ik zit. Maar dat lukt maar heel even, en ik ben weer afgeleid. Het stressgevoel is niet verminderd.

Het eerste verhaal werd vandaag voorgelezen in de mindfulness sessie. We zaten in een kring met de ogen gesloten. De gevoelens uit het verhaaltje zijn echt. Je voelt ze echt aan en de opluchting is ook echt. Je voelt echt stress opkomen, en met de truuk van de "ademruimte" vermindert de stress echt.

Het tweede verhaal is echt gebeurd. De "ademruimte" heb ik de afgelopen week een aantal keer geprobeerd om een echte situatie te ontstressen. Hoewel ik dus weet dat de oefening werkt, in het echte leven lukte het me niet.

Op andere momenten had ze wel effect, maar bij echte stress is het niet voldoende. Ze werkt bij mij wel om een lange negatieve spiraal in mijn gedachtengang te stoppen. Soms zit ik zo te piekeren over één bepaald ding dat zal foutlopen, dat ik er niet meer uitkom. Het piekeren kan wel een uur duren. Deze oefening van 4 minuten heeft me deze week één keer uit zo'n spiraal geholpen.

Dat vind ik op zich al geweldig. Als ik nu nog een oefening vind voor de grotere stressmomenten, dan is bibi nen hele contente mens.

Puntje op mijn todolijst deze week: blijven oefenen :-)

Herfstcollectie

Het is weer zo ver. Herfstcollectie! Van schoenen dus, hé. En omdat dat hier www.jangeox.be heet, kan ik niet anders dan mijn merk volgen, natuurlijk. Maar ik heb me kunnen bedwingen. Vandaag slechts twee paar voor dit seizoen.

Ik heb mijn bijnaam niet zelf verzonnen, ik heb hem gekregen. Een paar jaar geleden is er een schoenengekte ontstaan in mijn hoofd. Ik denk niet dat er medicatie voor bestaat, maar ik ben duidelijk aan 't afkicken. Het is begonnen toen ik een cadeaubon had gekregen van Geox. Ik had dat nog nooit gekocht, schoenen van Geox. Ik had altijd vreselijk veel moeite om een paar schoenen te vinden waar ik ietwat fatsoenlijk in kon wandelen. Dat ze er dan goed uit zagen was meegenomen, maar vaak lukte dat niet.

Maar niet zo in de Geoxshop. Ik paste een 44 van de eerste die ik zag staan en dat zat als gegoten. En heel erg mooi. Maar het paar dat er naast stond was ook mooi, en ik vroeg de dame om dat paar ook eens te passen. Dat ging zo 4 paar verder en ze werd wat nerveus. Ze dacht dat ik niet kon kiezen, maar toen ik zei dat ik ze alle 4 wou, werd ze plots veel vrolijker.

Uiteindelijk heb ik toen de ganse zomercollectie gekocht. 14 paar. Alleen de geklede schoenen liet ik staan, voor de rest had de winkel geen 44 meer in huis, denk ik ;)

Van toen af is mijn bijnaam dus JanGeox geworden. De klantenkaart raakt weer wat gevuld, maar dit keer zal het een paar jaar duren. In seizoen 1 was meteen 1 kaart gevuld.

Leuk zo'n dagje shoppen (en efkes lunchen!).

En kleren kopen ook, natuurlijk. Bij Billabong is het winterseizoen ook al lang bezig. Dat is ook een blog waard :-)

Mr Mike

Ofwel Mike Adewale. Hij ondertekende zijn e-mails altijd met Mr Mike. Dat er toen een belletje ging rinkelen, dat ligt voor de hand. Ik heb mezelf nooit Mr Jan genoemd.

Toch was hij heel goed in wat ie deed. En wat deed ie? Oplichten! En het was bijna gelukt. Ik had een oude wagen te koop staan. Een VW Polo van 18 jaar oud. Hij raakte niet meer door de keuring en ik had hem op autozone.be met de nodige foto's aangeprezen voor 500€. Een aantal mensen waren reeds komen kijken, maar niemand was bereid om 500€ te geven voor het oude krakkemik. Blijkbaar toonden de foto's de mooiste kant van het autootje, en viel het in 't echt serieus tegen. Van de Belgische kandidaat kopers heeft zelfs nooit iemand een bod gedaan. Nog geen 100€, laat staan 500€.

Maar toen stuurde Mike een mailtje. Hij was een honest businessman en wou 500€ geven voor mijn auto. Ik dacht, ja dat zal wel, en antwoord vriendelijk dat ik eerst mijn geld wil zien. En ja hoor, drie dagen later krijg ik een cheque in de bus. Eéntje van Bank Of America. Zag er toch allemaal wel echt uit. Er was een klein probleempje. Niet met de cheque zelf, wel met het bedrag. Er stond 4000€ op in plaats van 500€. Ik mail Mr Mike terug in informeer hem over de fout. Een honest mistake, hij had nog een auto gekocht en de cheques verwisseld.

Of ik de rest van het bedrag wou terugsturen via Western Union? Nee natuurlijk niet. Ik vertrouwde de cheque niet. Toch stap ik naar de bank en vraag aan de bediende wat te doen. Hij bekijkt de cheque en beweert dat hij echt is. Als ik de cheque op mijn rekening laat storten, zou ik het bedrag onmiddelijk krijgen. Dan zou ik dus het saldo, 3500 min de kosten van Western Union terug kunnen sturen naar Mr Mike.

En daar zat dus de truuk. Ik krijg direct het geld van Dexia, maar de cheque wordt geïnd na twee weken, omdat Mr Mike in Afrika woont. Ik zou mijn 4000€ direct krijgen onder voorbehoud. Na twee weken zou ik 3500€ armer zijn, want die is verstuurd via Western Union (en dat is anoniem) en mijn 4000€ zou terug van de rekening gehaald worden door Dexia.

Uiteindelijk heb ik gemaild dat ik het zaakje niet vertrouwde. Hij werkte nog op mijn gemoed: I'm an honest business man, You have my money! Maar het kalf was verdronken.

Mijn collega Maarten had nog het geniale idee van de cheque eens onder de microscoop te leggen. We konden inderdaad zien dat het een kleurenkopie was. Wel een hele goeie, maar je kon de gekleurde puntjes van de machine herkennen. Een echte cheque heeft PMS kleuren (gemenge kleuren) en die zagen we niet. Fake fake fake !

En toch ben ik van mezelf geschrokken dat ik er zo ver ben in meegegaan. Ik ben normaal toch redelijk op mijn hoede in die zaken, maar als je in het verhaal zit, twijfel je soms.

Mr Mike, je was ne straffe maar niet straf genoeg. Mij had je niet liggen, maar helaas waarschijnlijk andere onschuldige zielen wel.

De tweede stap

Ik moet twaalf stappen doen. Neen, dat klopt niet. Ik wil ze doen. Ze zijn heel belangrijk. De eerste stap is de belangrijkste en die doe ik al een hele tijd. Ik dacht, ik kom er wel. Ik ben "goe bezig". Maar ik krijg signalen dat je toch wel best de andere stappen ooit eens aanpakt. En dat wil ik doen.

Het voordeel is dat we geen examen hebben. We worden niet ondervraagd, we kunnen de stappen ook eventueel door elkaar doen als de stappen dat toelaten. En het grote voordeel is dat het een levensprogramma is, dus ik heb nog tijd.

Maar die tweede, hmmm... Allerlei woorden, begrippen, zinsconstructies stuiten me tegen de borst. Het woord "God" komt te vaak voor. "God zoals jij Hem ziet", dat helpt ook niet. Ik zie er namelijk geen. Ik kan niet geloven want dat zit echt niet in me. En ik zou het heel erg jammer vinden als ik daardoor het programma niet kan uitvoeren.

Maar er zijn uitwegen. Gelukkig heeft men eraan gedacht dat niet iedereen gelooft in God. Een eerste is "de Hogere Macht". Daar kom je natuurlijk al een eind verder mee. Je kan het zien als iets dat meer macht heeft dan jezelf. Iets dat krachtiger is dan je eigen persoon. Probleem blijft dat men precies iets bovennatuurlijks bedoelt. Iets goddelijk?

Dan zou ik weer vastlopen. Maar daar kan je wel onderuit. Je kan een interpretatie geven die niet goddelijk is, niet bovennatuurlijk en toch niet helemaal individueel menselijk. Daar is de uitgang. Dat is de oplossing. Zo kan ik stap twee interpreteren en er de zin aan geven die ik nodig heb. Want hij is nodig, deze stap. Het lijkt op paardrijden. Met stap 1 kon ik het paard bestijgen. De volgende stappen moeten me leren sturen en de teugels in handen leren houden. Onder alle omstandigheden.

De uitweg is niet bovennatuurlijk. Hij is niet bovenmenselijk, maar wel sterker dan mezelf als individu. Het is de sterkte van de groep. De kracht van de tafel. Of toch van de mensen die mee aan de tafel zitten. De machteloosheid van mij als persoon verbleekt bij de kracht van de groep. Er is een macht, hoger dan mezelf, die wel weerstand kan bieden. De macht van de groep is niet goddelijk, niet bovenaards maar wel hoger dan mezelf.

Dat is voor mij "de Hogere Macht". Dit is mijn interpretatie. Maar alle andere vormen zijn even mooi als divers. Sommigen vullen "God" in. Eéntje zelfs "Boeddha". Anderen gebed, meditatie of bezinning. En sommigen "de tafel". Dat laatste doe ik dus ook. Met dank aan de tafel om me dit met handen en voeten uit te leggen. Jullie zijn de rots in mijn branding ;-)

Nu wil ik alleen nog de zinnetjes waar "gebed en meditatie" in staat overal met een dikke viltstift aanpassen. "gebed en" mag weg. Meditatie doe ik bij de Mindfulness, en het heeft in de invulling die ik geef niets te maken met gebed. Maar dat komt pas in stap 11. En die is nog ver af.

Tot donderdag !

Vakantie

Dat zit er niet in. Het is druk, druk, druk. Man, man, man wat een cliché. Helaas is het bij mij ook waar. En dat is al zo sinds ik als zelfstandige begon te werken. Vrouw en kinderen meepakken en drie weken naar een ver land vertrekken. Luieren in de zon. Het zit er niet in. En niet omdat ik geen vrouw en kinderen heb.

Vanavond ontmoette ik een man die ook als zelfstandige werkt. Hij doet iets financiëels dat ik niet begrijp op interimbasis. Maar niet via Suzanne van Interlabor (die is trouwens zelf overgestapt naar Randstad) maar via een kantoor voor dat soort professionals. Het gaat ook telkens over lange contracten: een half jaar of meer. Hij heeft nu al enkele jaren als doel gesteld: 6 maanden werken en 3 maanden vakantie. Het lukt niet, want hij is werkverslaafd denk ik. Maar als doel klinkt dat wel mooi.

Stel je voor. 3 maanden vakantie. Een tijd geleden zou ik gezegd hebben: dat wil ik nooit! Ik verveel me dood! Maar nu ik zoveel vrije tijd heb opgevuld met al dan niet zinnige dingen, zou ik dat misschien wel zien zitten. Een geocache doen van twee weken. Eens echt naar de schuttersclub kunnen gaan, zonder dat die dag iets anders op de agenda staat. Een fatsoenlijke lunch en shopping dag inlassen...

Maar met de job die ik nu doe kan het natuurlijk niet. Klanten die software gebruiken hebben nu eenmaal een klankbord nodig. Als dat bord er lang niet is, ga je failliet. Zelfs één week is soms al lastig. Jammer maar helaas.

Maar om één alinea terug te draaien, een fatsoenlijke lunch en shopping dag is ingepland. Omdat ik dit weekend alweer de handen vol heb: eerst werkman in 't appartement, dan nog enkele uren programmeerwerk voor een deadline maandagochtend (tiens, heb ik die dan toch?), ga ik maandag voormiddag shoppen. Het is berekoud geworden en ik heb geen winterkledij. Ik heb er wel, maar ze is te oud. Dus maandag voormiddag shoppen en 's middags een kleine lunch. Dan is de dag helemaal bezet als je weet wie mee aan tafel zit ;-)

Stress

Die eeuwige stress... Het blijft een probleem. Buiten de werksituatie leer ik er mee omgaan, maar daarbinnen is het een ander verhaal. Ik heb een fundamenteel probleem met de verantwoordelijkheid die me toegewezen wordt. Ik maak software en de klant gaat het gebruiken. Als ik nu in een groot softwarebedrijf zou werken, zou tussen het maken van de software en het gebruik op de werkvloer een lange keten zitten.

Maar dat hebben we niet. Daarom wordt er vaak te snel software geplaatst bij klanten die daar niet klaar voor zijn. Of de software is niet klaar om bij de klant te staan, zo kan je het ook zien. En dan komt de verantwoordelijkheid van elke fout rechtstreeks bij mij terecht. Ik moest maar beter mijn best gedaan hebben. Helaas werkt het zo niet.

En dan komt er dus stress. Beloftes kunnen niet waargemaakt worden, deadlines worden niet gehaald. Ik ben al zo ver dat ik de beloftes zelf niet meer maak en me over deadlines nooit uitspreek. Dat is al één stap. Daarmee is het probleem niet van de baan, maar ik voel me er minder verantwoordelijk voor.

De mindfulness sessie deze week kwam tot de core business. Hoe om te gaan met stress. We hebben oefeningen gekregen om de gewaarwordingen lichamelijk, emotioneel en qua gedachtengang uit te spitten. Als je het mechanisme snapt, kan je de eerste stappen zetten om in te grijpen. Een korte oefening "ademruimte" van 3 minuten probeer ik een aantal keer per dag. Indien nodig :)

Helaas tot nu toe met weinig succes. Blijkbaar hebben de langere versies die iedereen zo haat bij mij meer effect. Die vind ik trouwens best wel aangenaam. Alleen niet in slaap proberen te vallen. En er is natuurlijk een praktisch probleem: als ik een oefening van 43 minuten nodig heb telkens ik stress voel opkomen, dan is mijn dag snel opgevuld.

Maar het is natuurlijk nog vroeg dag om een oordeel te vellen. Een aantal keer per dag 3 minuutjes uittrekken en zien wat het mettertijd kan opleveren, daar heb ik wel geduld voor.

We zullen zien, oefening baart kunst.

Tonight

Ik weet niet of je dit programma kent, maar ik kijk er al heel lang naar. The Tonight Show met Jay Leno. Het wordt elke dag uitgezonden op CNBC, één van de grote Amerikaanse netten.

Al van toen ik student was, was ik fan. Ik had na veel aandringen bij mijn kotbaas kabeltelevisie laten aansluiten in mijn studentenkamer. Niet dat hij dat ging financieren hoor, ik moest aandringen om de draad vanuit de kelder tot in mijn studentenkot te krijgen. Die zag je dan liggen in de gang, en dat is niet zo netjes.

Maar dat wou zeggen dat het dus altijd feest was. Ik had ook een televisietoestel in de gemeenschappelijke keuken geplaatst, en zo werd het kotleven wel wat socialer. En één van de programma's was toen al The Tonight Show.

Het concept is iets wat wij niet echt kennen. Het lijkt wat op de Laatste Show, maar het leukste stuk is "The monologue" in het begin van het programma. Jay Leno is een beetje een stand-up comedian en presentator in één. En elke dag slaagt ie er in om mij ongelofelijk te doen lachen. Op zich vind ik het al een prestatie dat iemand één show per jaar kan verzinnen, maar elke dag 10 minuten, dat is toch wel heel straf.

En nee, niet alles is even grappig natuurlijk. Je moet ook elke dag kijken, anders snap je niets van de actualiteit in de States. Als mijn ventje meekijkt, geeft hij geen kik terwijl ik niet bijkom van 't lachen. Je moet dus mee zijn...

Wat wel gek is, het is een programma dat één uur duurt in Amerika, en op CNBC (de Europese versie van NBC) duurt het een half uur. Wat reclame niet kan doen...

Bon, ik ga nu kijken want om 0u00 stipt begint hij :)

Oud

Dat was geen rare vraag die dat meisje stelde. Maar ik moest heel erg lang nadenken. Hoe kennen jullie elkaar? Hoe lang al? Ik moet zeggen, ik viel eventjes uit de lucht. Want dat is heel lang geleden. En blijkbaar hebben we zelfs een andere versie van waar ik je leerde kennen. Als ik me niet vergis liep jij in de weg bij een vriend van mij. Dat komt niet van mij, maar van die vriend. Jij was drie jaar jonger, en toen we tieners waren scheelde dat dus veel. Wij waren bezig met computers en games en jij ging daar in mee voor zover dat kon. Want je was in onze ogen veel jonger. En jij liep in de weg, zei hij toen al lachend. Maar ik weet wel dat ie dat niet meende. Want we konden altijd een flinke beet lachen als je er bij was.

Maar met de jaren verdwijnt dat leeftijdsverschil. En dat kwam van pas, want toen ik een paar jaar geleden hulp nodig had, stond je klaar. Het is niet makkelijk om naar de miserie te luisteren van iemand anders, maar dat lukte je blijkbaar toch wel goed. En dat ik dat zelf ook eens kan doen, is niet meer dan logisch.

Ik ben blij dat je mee in de cursus zit. Stel je voor, anders zat ik daar alleen met 18 vrouwen. En een beet lachen lukt in de cursus ook. Alle 18 moesten ze lachen toen jij zei dat je liever krabt als het jeukt. En niet gaat mediteren om de jeuk te aanvaarden zoals hij is.

Alleen gaan we volgende keer geen junkfood eten hé. Dat was niet goed voor de patiënt.

We worden oud hé. Ikke toch. Jij pas binnen drie jaar :)

Mijn huis

staat op de hoek van de Oranjestraat en de Dambruggestraat. Ja, in Antwerpen dus, duh! Het is een gigantisch groot huis, met ontelbaar veel slaapkamers. Dat moet je letterlijk nemen, want ik weet echt niet hoeveel er zijn. Er is een grote kelder aan, en daar zijn altijd problemen mee, want er staat water in. Er is natuurlijk nog veel werk aan, en daarom woon ik er niet. Ooit was er een probleem met een dakloze die er overnachtte, en toen moest de politie langskomen. Op de benedenverdieping is een doorgang die door schoolkinderen gebruikt wordt. Zo moeten ze niet te ver rondlopen als ze 's avonds de tram nemen. Dat wil wel zeggen dat het op sommige uren van de dag heel druk is in huis. Om de achterste kamers te bereiken moet je een klein stukje over het dak lopen, dat is niet handig, dus daar moet iets op gevonden worden.

Geloof je nu nog een letter van wat ik aan 't schrijven ben? Nee, dat dacht ik wel. Het is ook niet waar. Seg!...

En toch kan ik elk detail wat ik hierboven beschreef exact voor de geest halen. Al zo'n 15 à 20 jaar krijg ik op geregelde tijdstippen een droom. Die droom gaat telkens over datzelfde huis, en in de verschillende dromen is dat wat ik schreef allemaal al gebeurd.

Ik vond dat zo erg bizar, dat ik ooit in de auto ben gestapt en naar daar ben gereden. Gewoon om te zien of het er staat. En neen, het staat er dus niet. Ik heb ooit in de Oranjestraat gewoond, dus daar zal het idee wel ontstaan zijn. Of ik er iets moet achter zoeken, hmmm... dat weet ik niet. Dat ik een groot huis wil, zeker? Ja, dat is in elk geval zo. Maar alles wat daar al gebeurd is, dat is te gek voor woorden.

En toch blijf ik erover dromen. En niet over een huis, maar exact dat huis, op die locatie, met die gekke verhalen. En ik weet hoe het er uit ziet. Moest ik kunnen tekenen, ik zou het zo op papier kunnen zetten. De school staat er trouwens wel, iets verderop. Maar dat zal ik ook nog wel weten van vroeger.

Maar zolang ik er geen nachtmerries over heb, gaan we ons geen zorgen maken. Vaak als ik wakker word, moet ik er zo om lachen dat ik het best wel tof vind.

Als je het zo bekijkt, heb ik dus echt mijn droomhuis :-)

Punten

Ik geef mezelf punten. Het idee komt zowel van mijn huisdokter als van de psychologe die ik vroeger bezocht. Pas vorige week heb ik beseft dat de twee manieren van punten geven erg op elkaar lijken.

Mijn huisdokter heeft me veel medicatie gegeven toen ik problemen kreeg met mijn rug. Na een tijd kon ik niet meer gaan, ik geraakte ook niet meer op consultatie. Dus elke maandag kwam hij langs, en zat ie naast mijn bed. Al vanaf het begin vroeg ie: hoeveel pijn heb je nu. Op een schaal van 0 tot 10. Dat is ne klassieker.

Probleem was natuurlijk dat je de schaal baseert op wat je kent. De nul is simpel, dat is geen pijn. De 10 is de ergste pijn die je ooit hebt gevoeld. Probleem was dat ik na één week in bed moest zeggen dat ik op 10 stond. En de volgende week had ik ondanks meer medicatie nog meer pijn. Dan moet je dus de schaal verleggen. Zeggen dat je alles bijvoorbeeld halveert. Je had 10, en nu noem je dat een vijf. Deze week voelde je een 12, en dus noem je dat 6. Dan creëer je wat ruimte.

Dit heb ik twee keer gedaan. Op het einde zat ik dus met een schaal die normaal tot 30 zou gaan, maar dat was dan de 10. Dan ben ik geopereerd en daarna was alles weg, dus ik had weer 0.

Naast de pijnschaal, heb ik een gelukschaal. Hoe gelukkig ben je? Dat kan je dus meten. De principes zijn dezelfde, alleen de schaal is lastiger. Want je kan onder nul gaan. Je kan ongelukkiger worden dan 0. Je kan niet minder pijn hebben dan geen pijn.

Maar die grenzen zijn voor mij heel duidelijk geworden. Ik ben ooit heel ongelukkig geweest, en dat noem je 0. Maar ook heel gelukkig, over een lange periode, en dat noem ik 10. Ik heb met de psychologe destijds afgesproken dat ik niet te pas en te onpas de score verander. Je mag maximum 1 punt verhogen/verlagen en je moet voor elke stap een duidelijke reden hebben. Het mag ook enkel gaan over langdurige invloeden op je geluk. Een mooie vlinder of een vogeltje dat fluit, telt dus niet mee.

Zo heb ik bijvoorbeeld 1 punt bijgegeven omdat ik blog. Het werkt therapeutisch voor mij, en dat was een punt waard. Een tijd geleden is er een punt afgegaan door mijn werk. Vroeger was het allemaal leuker en er was minder stress.

Mijn gelukscore hou ik voor mezelf. Ik zal ze wel eens mailen :)

Mijn pijnscore staat nu op 1. Dat dank ik aan de Tramadol die ik af en toe neem. Ik mag er maximaal 3 per dag nemen, nu is dat minder dan 1 per dag. Gelukkig ! Een punt bij de gelukscore. Nee, grapje... te kort hé.

Maar een paar weken geleden was dat nog 2 en 3. Als je dat op de oude pijnschaal meet was dat 6 tot 9. Toch gek hé, nu kan ik dat redelijk verdragen. Vroeger had ik moord en brand geschreeuwd.

Konijn met

gekonfijt knoflook, salie en rozemarijn. Zonder pruimen bij ons. Dat heeft mijn ventje vanavond klaargemaakt voor mij en het gezelschap. Het gebeurt wel vaker dat hij vrienden uitnodigt en dan een maaltijd klaarmaakt. Maar minder dan vroeger. En dat ik daar een actieve rol in speel, dat gebeurt ook minder dan vroeger.

Alles heeft te maken met de verbouwing van ons appartement. We wonen nog wel in het oude appartement, en daar kunnen we perfect mensen ontvangen. Maar de verbouwing neemt gewoon veel vrije tijd in beslag en daarom komt dat er niet veel meer van.

Maar dat gaat snel veranderen. Deze week werd de nieuwe keuken geplaatst. Het zou mogen, want we zijn inmiddels bijna 2 jaar ouder sinds we in januari 2010 de handtekening plaatsten op de verkoopsovereenkomst. Ik heb me niet gemoeid met de keuze van de keuken. Ik weet dat ik daar weinig belang aan hecht, maar mijn ventje des te meer. Dat was in de rest van de woning ook zo. Ik kies geen kleuren, vloerbedekking of inrichting. Enkel indien het iets technisch is, telt mijn stem. Ze heeft dan wel vetorecht. In de woonkamer had ik geen enkele eis, als ik maar een projectiescherm mocht hangen. All the rest, it's up to you. De keuken was een onbeschreven blad, maar de afwasmachine die de resterende tijd projecteert op de vloer, die vond ik wel de coolste :-)

Maar nu kunnen we er tegenaan. Nieuwe keuken, nieuwe mogelijkheden. We hebben meer plaats, nieuwe toestellen, toeters en veel bellen. Als alles goed is, verhuizen we binnen een goeie maand.

En misschien komt bij mij ook weer de kriebel terug om me achter het fornuis te zetten. Ook daar zijn we erg verschillend. Ik haat recepten, ze voelen aan als instructies. Iets in mijn hoofd slaat tilt bij een opsomming van items die je moet doen. Maar dat wil niet zeggen dat ik er niks van bak. Als je dat soort input moeilijk accepteert, moet je natuurlijk wat creatief zijn en vanalles zelf proberen. Mijn kalfszwezeriken met een roomsausje worden altijd gesmaakt. Sommige mensen vragen ze op bestelling :)

We zullen zien. Vanaf december is restaurant Chez Jean et Werner ouvert! Oei, dat had ik beter niet gezegd. Ik weet nog altijd niet wie allemaal meeleest, remember? Straks komen er wel voornamen terecht in de reacties. Dan ben ik de pineut ;)

Alleen

Ooit was ik heel alleen. Niet in het echt, maar wel in mijn hoofd.
De wereld was oneerlijk en dat moest iedereen weten.
Daarom werd ik ook oneerlijk maar dat kon niemand weten.
Ik voelde medelijden met mezelf. Meer dan ik verdiende.

Maar hoe harder ik riep, hoe minder mensen luisterden.
Hoe meer begrip ik kreeg, hoe minder ik wou veranderen.
Pas toen niemand meer wou luisteren ben ik ontwaakt.
Pas toen ik geen hulp meer kreeg ben ik veranderd.

Geef me de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,
Moed om te veranderen wat ik kan veranderen.
Wijsheid om tussen deze twee onderscheid te maken.

Velleman

Ik durf wedden dat je dit niet kent. Neen, ik ga niet wedden want iemand die misschien meeleest kent het wel. Ik heb het van hem gekregen in bruikleen.

Dit is een experimenteer-interfacekaart met USB aansluiting. Ik verzin dat niet zelf, het staat zo in de catalogus van Velleman, het bedrijf dat dit soort spullen op de markt brengt. Ik heb dit nog nooit gezien. Toch doet het me ongelooflijk dromen. In mijn jonge jaren kocht ik dit soort spullen vaker, maar sinds 20 jaar doe ik dat niet meer. Ik vraag me af waarom.

Het heeft 8 digitale outputs, 5 digitale inputs en 2 analoge inputs. Je kan het verbinden via USB aan een computer. Klik nu niet weg, want het is megacool. In het Nederlands wil dat zeggen: het is een interface. Wacht! In het echt Nederlands: een verbinding tussen je computer en de wereld.

Ik zou een lichtsensor en wat kleine electrische motoren kunnen aansluiten en dan kan ik de zonneblinden in mijn kantoor automatisch laten verduisteren als de zon fel schijnt. De lichsensor kijkt hoeveel licht de zon geeft, en de computer bestuurt de zonneblinden. Als de zon hevig schijnt, moeten ze helemaal dicht. Is er soms een wolkje, dan mogen ze een beetje open. Is het bewolkt, doe ze dan helemaal open. Maar als het pikdonker is, doe ze dan dicht. Want 's nachts mogen de mensen niet binnenkijken.

Als ik dit op een server aansluit en wat software schrijf, zou ik via mijn iPhone kunnen zien hoe warm het in de kamer is. Als het te koud is, kan ik de verwarming al aanzetten voor ik thuiskom. In de zomer kan ik de airco op afstand bedienen. De zonneblinden mogen dan ook dicht natuurlijk :)

Dat zijn geen dromen, dat kan echt allemaal. Ik deed dat vroeger wel vaker. Maar met dit kaartje is dat up-to-date, het werkt met een recente computer en de taal die ik nu programmeer, niet die van mijn jeugdjaren.

En wat gaan we nu echt doen ? (buiten zelf zo snel mogelijk zo'n ding kopen). We gaan met 4 van die kaartjes een toetsenbord nadoen. Een computer zal een toetsenbord nadoen dat aan een CD speler hangt. Je kan in die CD speler al je nummers en artiesten intypen. Maar we hebben dat al in een Excel file zitten, en je zou dus alles moeten overtypen. Dit kaartje zal dat nadoen. De CD speler zal denken dat iemand aan het typen is.

Wie nu nog aan 't meelezen is moet dat gewoon cool vinden. De anderen hebben toch al afgehaakt :-)

Agenda

Dat bezit ik niet, een agenda. Ik heb een groot magneetbord waar je met viltstift op kan schrijven. En je kan het wissen, dat is belangrijk.

De bedoeling is altijd geweest om er de afspraken op te noteren en de planning te beheren. Het stelt natuurlijk niks voor, want het is altijd een mannekesblad. Kriskras door elkaar staan data, soms uren en soms mensen. Ofwel belangrijke markeringen in de tijd. De versie van de software moet kaar zijn tegen... Of ik moet die klant bellen op ...

Daarom moest je het kunnen wissen, want dat verandert constant. Ook dingen die niets met het werk te maken hebben, komen er op terecht. Eergisteren, gisteren en vandaag wordt de keuken geplaats. Dat is belangrijke info. Volgende week wordt de CV gekuist. Dan moet ik er zijn. Ik moet er dus vaak naar kijken, want als ik die afspraken vergeet kom ik in de problemen. Een keuken heb je nodig, en een CV moet proper zijn.

Maar sinds een tijdje komen er andere dingen op terecht. Het was me nog niet opgevallen. Za 10/9 Tuinfeest DJ. Di 13/9 schuttersclub.

Maar nu moet ik de dagen uitsplitsen. Di middag lunchen, 's avonds 19u Mindfullness, maar eerst 18u iets eten met mijn Mindfulness buddy. Wo (nog mailen) bezoek mijn neef. Elke do vaste afspraak die van levensbelang is.

Dinsdag heb ik verlof moeten nemen. Lees je dat juist? Verlof moeten nemen. Ik heb niet gewerkt, het hoefde ook niet. Niet dat het niet dringend was, het werk. Dat is het altijd, en nu zelfs meer dan ooit. Maar verlof moest ik nemen omdat er iets tussenkwam. Iets belangrijker.

Bij mindfulness wil ik op tijd zijn. Dat is belangrijke info. Mijn neef zien is plezant. Dan wil ik er zijn. Ik wil dus vaak naar dat bord kijken, want als ik die afspraken vergeet kom ik in de problemen. De donderdag wil ik er zijn, omdat ik dan hele goede vrienden ontmoet.

De agenda is aangepast. Ik moet de afspraken niet nakomen, ik wil ze nakomen. Ik heb genieten in mijn agenda geschreven.

Pang

Nog een nieuwe hobby! Ik ben sinds een tijdje lid van een schuttersvereniging. Niet schrikken, ik ga geen domme dingen doen en neen, het is niet gevaarlijk. Mijn instructeur zegt: er zijn geen gevaarlijke wapens, alleen gevaarlijke mensen. En daar heeft ie wel een punt.

Met een medisch attest en een bewijs van goed gedrag en zeden heb ik een voorlopige sportschutterslicentie voor pistolen en revolvers gekregen. Neen, dat is dus niet hetzelfde. Een revolver, dat is wat de cowboys gebruikten, dus met een draaiende trommel met zes kamers. Bij een pistool zitten de kogels in een houder die je in de kolf schuift.

Ik heb een begeleider die me een half jaar lang zal opleiden. Daarna volgt een theoretisch en praktisch examen. De examens zijn enkel gericht op de veiligheidsvoorschriften, niet op het feit of je nu in een roos kan schieten of niet.

Maar dat is dus wel echt mijn bedoeling. Voor sommige clubleden is het vooral het kaliber van het wapen dat telt, maar ik wil toch vooral raak schieten. En dat lukt blijkbaar best met de kleinste kalibers. Ze maken minder lawaai en je hebt nauwelijks terugslag.

Ik heb nog maar één les gehad, maar heb wel met 4 wapens kunnen schieten. Dit was het resultaat:

De kleinste gaatjes zitten toch al vaak in de zwarte ronde, de grote dus vaker niet dan wel. Er zijn er ook wel een paar helemaal naast gegaan. De kleintjes zijn .22, de grotere .45 en 9mm. Die zijn dus zwaarder maar voor mij niet zo leuk. Veel tamtam maar weinig raak.

Alleen, probleempje is nu dat ik dinsdag moet oefenen (les krijgen) en dan volg ik mindfulness. Die gaat trouwens helpen, die cursus. All about concentration :-)

We gaan zien, maar ik vond les één al super veel fun. En de begeleider heeft ooit een ZX Spectrum gehad, dus wij spreken dezelfde taal. Misschien doe ik later wel mee aan wedstrijden, dan moet ik wel wat beter schieten dan in deze roos. Maar voor nu, de eerste keer, was ik al tevreden dat ik de kaart kon raken.

Vandaag

Dag per dag. Vandaag niet. Ik heb het drie dagen volgehouden. Niet schrikken! Ik heb het over de impulsieve aankoop van vorige week dinsdag. Ik ging een yogamatje kopen in de Decathon en ik zag een leuke wandelGPS liggen. Ik heb hem niet gekocht, want dat zou impulsief geweest zijn. Maar drie dagen later is dat niet meer hé. Dan is het doordacht. Not!

Ik kon het gewoon niet laten, en heb hem vrijdag online besteld. Dat scheelt een hoop centen, want dan betaal ik geen BTW. Nee hoor, want ik heb hem nodig voor mijn bedrijfje. Hoe ik dat aan de belastingscontroleur ga uitleggen, dat is een zorg voor later. Misschien heb ik wel een teambuilding event georganiseerd. Dat er maar één werknemer kwam opdagen, tja... kan ik toch niets aan doen?

Maar het zal dus beter gaan. Slechts één keer heb ik een lange geocache wandeling gedaan en ik vond het heel erg leuk. En komt nog eens bij dat ik dat nu ook gewoon kan. En nee, dat ligt niet voor de hand voor een patiënt zoals ik ;)

Vanmorgen was ik bij mijn huisdokter voor mijn tweemaandelijkse koffieklets. Helaas zonder koffie, maar kletsen kunnen we. Maar het is dus altijd met een reden. En nu was het kwaal nummer 7: de hernia. Allee, ik weet niet de welke, één van de... Ik probeer uit te leggen dat de pijn erger is de laatste maand, en dat de uitstraling naar mijn voet anders is. Het is een paar tenen verschoven. Wellicht is het dus een volgende wervelschijf die moeilijk doet, en foto's uit de oude doos bevestigen dat het wel zou kunnen. Die voorspelden niet veel goeds.

Maar meneer doktoor vond dat niet zo belangrijk. Naast de pijnstillers die ik al neem sinds februari, heb ik opnieuw het paardemiddel Tramadol gekregen. Een pijnstiller die verwant is met morfine, maar minder sterk. Toch wel mee uitkijken, want het is van het type: 3 x per dag, indien nodig. Daar gaan we weer! Wanneer is het nodig? Nu nu nu! Het doet pijn!

Dat de rug weer tegenwerkt heeft waarschijnlijk te maken met de activiteiten die ik doe omdat mijn insulinepompje me fitter heeft gemaakt. Wandelen, elektrieken, mindfulness (ja hoor, goed voor de mind, slecht voor de rug), café's en kroegentochten... Het is een pak meer op korte tijd. En dan moet ik leren om mijn rug te ontzien. 20 lessen bij de kine hebben me dat geleerd, maar het blijft niet altijd hangen hé.

Maar we hebben goede afspraken gemaakt. Enkel als het aanvoelt alsof het erger is dan vroeger neem ik een Tramadolleke. Want als je zegt "indien nodig", ja dat is altijd. Er is altijd pijn, alleen staat de volumeknop soms zachter. En vermits het medicijn een opiaat is, kan het ook verslavend zijn. Geen goed idee voor mij.

In elk geval, vanmiddag heb ik er ééntje genomen, en het is een wonderding. Alle pijn helemaal weg. We zullen zien, maar dat het goed werkt is al een goed teken. Vóór mijn operatie nam ik het ook, en toen deed het niks. Maar toen deden de andere pilletjes ook niks. Nu wel, dus we blijven positief.

Kroegentocht

Gisteren ben ik dus op kroegentocht geweest. Ja hoor, zelfs met Cola Zero kan je dus op kroegentocht. Niet voor iedereen, natuurlijk. Ik dronk Cola Zero en de rest trok zijn/haar plan hé. De schoolkameraden van mijn ventje hadden ons gevraagd om mee te gaan, en dan zeggen we niet nee!

Herenthout heeft wel een naam als partytown. Heel veel cafeetjes en gezellige restaurantjes. Ik kom er niet vaak, want het is niet mijn geboortestreek. Ik kom uit de Noorderkempen, dat is een wereld van verschil :-)

Maar nu was het dus ook gezellig. Zes café's hadden samen het initiatief genomen om enkele optredens te organiseren. Dat was dus van het ene naar het andere hollen om hier en daar wat live muziek mee te pikken. Het laatste was het leukste, en daar zijn we ook blijven plakken. Niet te laat hoor, ik ben ook geen 20 meer, en vandaag moest er gewerkt worden. Electricien Part Two.

Helaas heeft mijn diabetes toch weer een stukje van de avond verpest. Niet dat het iemand is opgevallen, maar ik kreeg een kleine hypo en heb die rechtgezet met wat druivesuiker en ik heb een zakje chips besteld. Daarna voel ik dat ik stijg, en een uurtje ben ik dan toch wel slecht gezind want ik voel me dan niet goed. Ik weet dat het allemaal niet erg is, en dat ik dat gewoon moet worden.

Maar daar heb ik dus geen zin meer in. En wel omdat er dus een heel eenvoudige oplossing voor bestaat en die heb ik geprobeerd en goed bevonden: de glucosesensor. Ik heb al een tijd geleden beslist dat ik die ga kopen (hij wordt niet terugbetaald door de ziekteverzekering). Maar het gewoon worden van hypo's, ook al zijn ze niet erg lukt me al anderhalf jaar niet. Ik weet niet wanneer het wel zal lukken, en dit ding maakt het gewoon worden overbodig. Want ze komen gewoon niet meer, je wordt gewaarschuwd. Dat is gemoedsrust die ik onbetaalbaar vind...

De communicatie met het ziekenhuis omtrent de aankoop van de sensor is vorige week wat fout gelopen, maar morgen hoor ik hen weer om te bekijken hoe het moet. Ik ben blijkbaar de eerste in mijn ziekenhuis die dat initiatief neemt, en men weet niet goed hoe of wat. Morgen hoop ik meer te weten...

Sabien Tiels

... was op het middagjournaal. Ze geeft me een heel apart gevoel vanbinnen. En dat is geen goed gevoel. Wacht, daar wil ik helemaal niet over schrijven, maar toch leidt dit ergens toe.

We kregen op de cursus Mindfulness deze week de opdracht om een lijstje in te vullen met kolommen. Hey! Dat ken ik! Mijn therapeute deed dat ook altijd. Ik ken ze! Het zijn juist dezelfde truuken van de foor.

Het lijstje gaat over kleine, positieve ervaringen die we deze week moeten opschrijven als we plots worden overvallen door een vloed van emotie. Een beetje minder mag 't ook zijn. Je moet iets voelen. En dat was dus vanmiddag op het middagnieuws. Helaas... Sabien Tiels telt niet mee. Het gevoel dat ik krijg is niet erg positief. Sorry Sabien.

Maar het item ging over Mary Boduin, een liedjesschrijfster die 70 is geworden en dat werd gevierd. Ze schreef onder andere "dag vreemde man" en "gelukkig zijn" van Ann Christy. Tiens, dat heb ik precies al eens geblogd...

Het lijstje heeft kolommen als: wat was je ervaring, wat was de emotie, wat was je gedachte, en wat was je lichamelijke gewaarwording. Heavy stuff! Maar ik heb het braaf ingevuld: de ervaring was het nummer "gelukkig zijn", de emotie: geluk zeker? De gedachte: wel ik draaide het altijd toen ik DJ was, dus daar dacht ik aan terug. De lichamelijke gewaarwording: kriebels!

Ik vind het echt nog altijd een heel mooi nummer. Als ik het draaide, was het altijd in 't laat als de meute al stevig in de wind was. Dan zong iedereen het mee. Ik heb het ook gedraaid op de 70ste verjaardag van de vader van een vriend. De gemiddelde leeftijd van de genodigden was rond de 70, en die vonden het ook allemaal heel mooi. Het spreekt blijkbaar een breed publiek aan.

Mijn therapeute gebruikte net dezelfde truukjes. Ik moest een lijst maken van de momenten dat ik een kalmeerpil nam. Mijn huisdokter had ze voorgeschreven met de dosering: 2 per dag, indien nodig. Wat is dat nu voor een dosering? 't Is ofwel 2 per dag, ofwel indien nodig. Ik snap het wel hoor: maximum 2 per dag en minder als het kan. Hij zei dus: neem er gewoon 2 per dag en mijn therapeute hing in de gordijnen: nee, nee, Jan... indien nodig!

Ik moest een lijstje invullen met kolommen als: wat is het moment dat je zo'n pilletje neemt, helpte het, was het preventief, was het nodig (achteraf gezien). Ik vulde elke week het lijstje in en las het voor tijdens ons babbeluurtje. Ze hoorde wel wat ik zei maar ze luisterde niet. Na drie weken begin ik echt uit mijn nek te kletsen. Dingen te zeggen die nooit gebeurd zijn. Ze merkte het wel en zei: je hebt het door hé, het maakt helemaal niet uit wat ik kom vertellen, ik moest gewoon die week er mee bezig zijn. Het in 't oog houden.

Ja ik ken ze dus, truuken van de foor om mij te misleiden. Mij hebben ze niet meer liggen! Maar weet je wat het gekke is? Het werkte wel. In plaats van 2x per dag, zoals de dokter had voorgeschreven, nam ik nog een paar keer per week zo'n pilletje. Niet 2x per dag, indien nodig. Maar wel gewoon: indien nodig.

En nu weer: wat is de lichamelijke gewaarwording als je een mooi nummer hoort op de radio? Ik sta er nooit bij stil, maar ik voel dat soms wel. Als je er op let kan je zelfs gedetailleerd omschrijven wat je waar allemaal voelt. En normaal gaat het na een minuut voorbij. Nu heb ik er een dag over nagedacht en zit ik er zelfs pagina's lang over te bloggen.

Straffe toeren, Ingeborg!