Het was allemaal weer zoeken. Zoeken naar de juiste muziek. Zou ik iedereen wel een plezier doen die in de zaal zit? Misschien hoeft dat helemaal niet, maar het is toch het streefdoel. Niet dat je altijd voor iedereen goed kan doen, maar ik wil gewoon weten of ik dat nog kan.
En dit keer ging het nog wat verder. Als je elke week DJ bent is het niet moeilijk, dan zit je in een vast stramien en je vergist je nooit. Je vertrouwt je apparatuur want als die vorige week nog werkte, zal dat deze week ook wel zo zijn. Maar nu dus niet. De lichtinstallatie stond in een oud berghok sinds augustus. En alles is nu high-tech, ik ben inmiddels 20 jaar ouder. Dus eerst toch alles één keer opgesteld in mijn kantoor op het appartement. En dat was een mooi gezicht. Een muziekinstallatie en lichtbrug die bedoeld is voor zalen van 100 tot 200 mensen staat hier onnozel stil en ze geeft onnozel veel licht. Maar alles werkte. Ik heb elk kabeltje stuk per stuk weer uitgetrokken en opgeborgen. Geen enkel mag je vergeten, of het feest kan niet doorgaan. Ook dat weet ik van vroeger.
En dan de muziek. Oei oei oei... moeilijk.. Mensen van 8 tot 80 jaar. Letterlijk. Sommigen zelfs jonger, sommigen ouder. Kan je goed doen voor iedereen? Neen, natuurlijk niet. Maar kan je voor elk wat wils draaien? Ja, natuurlijk wel. Daar heb ik wel wat hulp gekregen. Eén gast had zelfs zijn eigen accordeonmuziek bij. Natuurlijk wou ik die even spelen. Mensen vonden het leuk, de dansvloer was altijd in gebruik. Hij kwam me bedanken dat ik zo'n mooie muziek had gedraaid. Ja, niet moeilijk zo !
En dat ene cd'tje dat ik zaterdag om 17u nog was gaan kopen in de Fnac. Zou ik dat kunnen draaien? Ik ben echt niet mee hoor! Dance hitlist 2012.1 van Jim. Wat nu dus écht hot is. Ik had de cd bekeken en ik kende geen enkele titel. Ik kom thuis en laat hem horen aan mijn ventje, en hij kende meer dan de helft! Ik ook trouwens, alleen weet ik dat zo niet meer. Op het gehoor wel, maar uitvoerders, laat staan titels... Dat is allemaal weg. Maar ik heb het cd'tje nodig gehad! Het allereerste nummertje dat een jong meisje kwam vragen was "ai se eu te pego", de huidige mega zomerhit in putteke winter.
En nu een nieuw voornemen! Ik wil dat terug. Eerst heb ik nu al de muziekinstallatie weer opgesteld in mijn kantoor. Ze blijft hier nu staan, het past juist uitgemeten tussen de servers. Zelfs de lichtbalk krijgt een plaatsje want ik wil de sturing aanpassen. Keep the dream alive !
dinsdag 31 januari 2012
maandag 30 januari 2012
Comfort food
80,2. Dat is het kleinste getal dat ik sinds jaren op de weegschaal zag staan. Sinds twaalf jaar, en dat weet ik exact. Want toen ik mijn ventje leerde kennen was mijn gewicht 79kg. Hij heeft er altijd mee gelachen, toen ik in die 12 jaar weer begon te schommelen qua gewicht. Hij zei steevast: zo heb ik je niet gekocht! Ik wil de oude Jan terug :-)
En schommelen deed ik. Eigenlijk altijd al. Ik heb wellicht nooit geleerd wat een juiste portie nu echt betekent. Je moet immers "goed eten", zo hebben we dat geleerd. Maar van alleen goed te eten ga je geen 30 kilo bijkomen. Dat is langer geleden dan die twaalf jaar hoor, maar het was ooit zo.
En mijn grootste valkuil was zeker comfort food. Je voelt je niet zo lekker, het gaat wat minder en je zoekt troost in eten. En dat werkt hé, het werkt zelfs zo goed dat je het blijft herhalen. Je gaat zelfs uitkijken naar de momenten die je voor jezelf hebt uitgekozen waar dat OK is. Ik had vaak mijn dag goed onder controle, maar na het avondeten liep het fout. Toch nog zin in iets, en ik liep naar de nachtwinkel om een zak chips of nootjes te halen. Of zelfs vaak een Magnum, terwijl ik helemaal niet zo'n zoetekauw ben.
En dat gedrag kan je exact kopiëren naar mijn alcoholgebruik. Net dezelfde redenen, dezelfde snelle werking en hetzelfde schuldgevoel nadien. En toch blijf je die gewoonte aanhouden terwijl je goed weet dat het slecht voor je is.
Er is een woord voor. Een woord waar mensen heel bang van zijn. Het heet verslaving. Zowel bij eten als bij alcohol was het zo. Niet allebei in dezelfde mate, maar het is wel in beide gevallen uit de hand gelopen. Je hoeft geen 200kg te wegen om het woord verslaving te gebruiken. Mijn maximum was 110kg maar het gedrag dat ik had was exact dat van een echte verslaafde. Geen enkel mens met een gezond verstand zou een zak chips van 200g gaan kopen in de nachtwinkel, die dan helemaal opeten tot je zo misselijk bent dat je bijna niet meer recht kan en dan opnieuw naar de nachtwinkel loopt om een Magnum. En toch heb ik dat ooit gedaan.
Maar in mijn denkwereld was het verantwoord. Ik had het zo slecht dat ik het verdiende. Ik had zoveel zelfmedelijden dat alles was toegestaan. En dat is ook wat er misliep met alcohol. Het is niet moeilijk te snappen dat de gevolgen daar veel erger kunnen worden. En dat waren ze ook.
De principes zijn niet veranderd, maar de aanpak wel. En die is niet zo moeilijk eigenlijk. Men heeft mij geleerd waarom ik dat zo deed. Men heeft geleerd om de signalen te herkennen wanneer je te ver gaat. En om dan niet dat automatisme in gang te zetten. Er was immers een reden waarom ik me niet zo goed voelde. En als je elke dag troost zoekt, verandert die reden niet. Je bent immers fulltime bezig met jezelf te troosten. Maar aan de bron van je probleem doe je niks, want er komt weer snel een nieuwe dag en je kijkt weer uit naar je moment van beloning in plaats van het probleem aan te pakken.
Op gebied van eten en drinken zijn die truukjes er nog steeds. Ik heb ze geleerd van psychologen. Maar ze kunnen geen kwaad meer. Ik drink overdag meestal water en als ik mezelf wil verwennen, haal ik een Cola Zero. 's Avonds eet ik een potje yoghurt in plaats van een zak chips. Ik kijk er net zo goed naar uit, net zoals vroeger. Alleen kan het allemaal geen kwaad. Het woordje "te" is verdwenen. Ik doe normaal.
Nog één verslaving blijft er nu over. En die wil ik niet aanpakken, want ik vind ze ook niet zo erg. Koffie! Ik kan het niet laten, ik kijk er altijd naar uit. Vandaag zit ik door mijn voorraad ristretto en espresso forte. Van miserie drink ik nu espresso déca. Maar dan wel twee capsules voor één kopje. Gelukkig is de levertijd bij Nespresso maar 24 uur. De redding is nabij :-)
En schommelen deed ik. Eigenlijk altijd al. Ik heb wellicht nooit geleerd wat een juiste portie nu echt betekent. Je moet immers "goed eten", zo hebben we dat geleerd. Maar van alleen goed te eten ga je geen 30 kilo bijkomen. Dat is langer geleden dan die twaalf jaar hoor, maar het was ooit zo.
En mijn grootste valkuil was zeker comfort food. Je voelt je niet zo lekker, het gaat wat minder en je zoekt troost in eten. En dat werkt hé, het werkt zelfs zo goed dat je het blijft herhalen. Je gaat zelfs uitkijken naar de momenten die je voor jezelf hebt uitgekozen waar dat OK is. Ik had vaak mijn dag goed onder controle, maar na het avondeten liep het fout. Toch nog zin in iets, en ik liep naar de nachtwinkel om een zak chips of nootjes te halen. Of zelfs vaak een Magnum, terwijl ik helemaal niet zo'n zoetekauw ben.
En dat gedrag kan je exact kopiëren naar mijn alcoholgebruik. Net dezelfde redenen, dezelfde snelle werking en hetzelfde schuldgevoel nadien. En toch blijf je die gewoonte aanhouden terwijl je goed weet dat het slecht voor je is.
Er is een woord voor. Een woord waar mensen heel bang van zijn. Het heet verslaving. Zowel bij eten als bij alcohol was het zo. Niet allebei in dezelfde mate, maar het is wel in beide gevallen uit de hand gelopen. Je hoeft geen 200kg te wegen om het woord verslaving te gebruiken. Mijn maximum was 110kg maar het gedrag dat ik had was exact dat van een echte verslaafde. Geen enkel mens met een gezond verstand zou een zak chips van 200g gaan kopen in de nachtwinkel, die dan helemaal opeten tot je zo misselijk bent dat je bijna niet meer recht kan en dan opnieuw naar de nachtwinkel loopt om een Magnum. En toch heb ik dat ooit gedaan.
Maar in mijn denkwereld was het verantwoord. Ik had het zo slecht dat ik het verdiende. Ik had zoveel zelfmedelijden dat alles was toegestaan. En dat is ook wat er misliep met alcohol. Het is niet moeilijk te snappen dat de gevolgen daar veel erger kunnen worden. En dat waren ze ook.
De principes zijn niet veranderd, maar de aanpak wel. En die is niet zo moeilijk eigenlijk. Men heeft mij geleerd waarom ik dat zo deed. Men heeft geleerd om de signalen te herkennen wanneer je te ver gaat. En om dan niet dat automatisme in gang te zetten. Er was immers een reden waarom ik me niet zo goed voelde. En als je elke dag troost zoekt, verandert die reden niet. Je bent immers fulltime bezig met jezelf te troosten. Maar aan de bron van je probleem doe je niks, want er komt weer snel een nieuwe dag en je kijkt weer uit naar je moment van beloning in plaats van het probleem aan te pakken.
Op gebied van eten en drinken zijn die truukjes er nog steeds. Ik heb ze geleerd van psychologen. Maar ze kunnen geen kwaad meer. Ik drink overdag meestal water en als ik mezelf wil verwennen, haal ik een Cola Zero. 's Avonds eet ik een potje yoghurt in plaats van een zak chips. Ik kijk er net zo goed naar uit, net zoals vroeger. Alleen kan het allemaal geen kwaad. Het woordje "te" is verdwenen. Ik doe normaal.
Nog één verslaving blijft er nu over. En die wil ik niet aanpakken, want ik vind ze ook niet zo erg. Koffie! Ik kan het niet laten, ik kijk er altijd naar uit. Vandaag zit ik door mijn voorraad ristretto en espresso forte. Van miserie drink ik nu espresso déca. Maar dan wel twee capsules voor één kopje. Gelukkig is de levertijd bij Nespresso maar 24 uur. De redding is nabij :-)
zondag 29 januari 2012
Christof
Vandaag was het dus zover. De de schoonmama wordt 80 en dat gingen we vieren. Ik ging voor de muziek zorgen, dus eindelijk nog eens een avondje DJ Jan.
Alleen, de muziek die de schoonmama graag hoort zit niet in mijn repertoire. Daarom hadden we ook gevraagd of we een aantal van haar cd's konden meenemen. En of ze dan ook duidelijk wou aangeven welke nummers ze leuk vindt. Vooral de cd's van Christof en Lindsay trokken onze aandacht. Maar dus niet om ze zelf af te spelen, maar wel omdat Christof en Lindsay ze zelf op het feestje kwamen zingen. Alleen wist ze dat natuurlijk niet!
Voor het optreden hadden ik en mijn ventje het genoegen om de twee sterren even te ontmoeten. Mijn ventje moest immers het duo aankondigen en dat moest overlegd worden. Het was een ideetje van Lindsay om te zeggen dat Christof er niet kon bij zijn vandaag omdat ie verplichtingen had in Duitsland. Die jongen zijn carrière zit danig in de lift dat iedereen die uitleg wel zou geloven.
En zo gebeurde het. Lindsay zong een paar van haar eigen liedjes, en dan zei ze dat Christof er dan toch bij was. Het spreekt voor zich dat het kot te klein was! Super leuke sfeer, en mega ambiance. Ik was ook de cameraman van dienst en hier is een korte impressie. De lange versie blijft binnen familiekring, dat begrijpen jullie wel hé :-)
Alleen, de muziek die de schoonmama graag hoort zit niet in mijn repertoire. Daarom hadden we ook gevraagd of we een aantal van haar cd's konden meenemen. En of ze dan ook duidelijk wou aangeven welke nummers ze leuk vindt. Vooral de cd's van Christof en Lindsay trokken onze aandacht. Maar dus niet om ze zelf af te spelen, maar wel omdat Christof en Lindsay ze zelf op het feestje kwamen zingen. Alleen wist ze dat natuurlijk niet!
Voor het optreden hadden ik en mijn ventje het genoegen om de twee sterren even te ontmoeten. Mijn ventje moest immers het duo aankondigen en dat moest overlegd worden. Het was een ideetje van Lindsay om te zeggen dat Christof er niet kon bij zijn vandaag omdat ie verplichtingen had in Duitsland. Die jongen zijn carrière zit danig in de lift dat iedereen die uitleg wel zou geloven.
En zo gebeurde het. Lindsay zong een paar van haar eigen liedjes, en dan zei ze dat Christof er dan toch bij was. Het spreekt voor zich dat het kot te klein was! Super leuke sfeer, en mega ambiance. Ik was ook de cameraman van dienst en hier is een korte impressie. De lange versie blijft binnen familiekring, dat begrijpen jullie wel hé :-)
zaterdag 28 januari 2012
Uit de kast
Handig als je zo'n digicorder hebt. Je ziet eens een naam van een programma in de gids verschijnen en denkt hmmm... wat zou dat nu zijn? Dus je neemt ineens de serie op, het is maar één drukje op de knop. "Uit de kast" was zo'n titel die in op Vitaya in de lijst tevoorschijn kwam. Ik was natuurlijk benieuwd en heb het sindsdien opgenomen.
Ik heb nu drie afleveringen gezien en het is telkens erg herkenbaar. Wel, niet helemaal... het gaat ook over homo's die uit de kast komen waarvan niemand het verwacht. Tenminste, dat is wat de drie die ik tot nu toe zag zelf zeiden voor de camera. Toch was er bij mij drie keer mega gaydar-alert. Ja, ook via de televisiekabel werkt mijn radar heel goed. De wonderen der techniek he.
Maar het concept is dus dat ze uit de kast komen op de televisie. Ze vertellen het aan hun vrienden of in hun familie en de camera registreert de reacties. Het moet natuurlijk goeie televisie geven dus meestal kiest men voor een slachtoffer waar het niet voor de hand ligt. Zo was er een hockeyspeler, een hardcore DJ en een zoon van een landbouwer. Over het algemeen valt het daarna altijd reuze mee, enkel in het begin is de schok soms groot.
Zo was het in mijn geval ook. Mijn outing is gebeurd in mijn toenmalige habitat. Ja, op café dus ! Ik had me er al een hele tijd op voorbereid maar het moest er eindelijk uit. Drie cafévrienden van toen waren dus de eersten die het wisten. En ze waren compleet in shock, want niemand had dat van mij verwacht. Uiteraard ging dit nieuws als een lopend vuurtje door de vriendenkring. Het lastigste was wel om het aan mijn beste vriend te vertellen, want daar moest ik dat verhaal nog uitbreiden met een heel lastig detail.
Ik moest hem ook vertellen dat ik sinds de eerste week dat ik hem leerde kennen ook op die andere manier naar hem keek. En ondertussen waren we al jaren beste vrienden. Ik was dan ook erg bang dat ik hem nooit terug zou zien. Het zou immers kunnen overkomen alsof onze vriendschap op drijfzand gebouwd was. Maar dat was natuurlijk niet zo. En gelukkig heeft hij dat ook onmiddellijk gezegd. Het enige dat hem zorgen baarde was of we nu nog vrienden konden blijven. En natuurlijk kon dat, dat spreekt voor zich. Ik had me toch al lang neergelegd bij het feit dat er tussen ons niks kon gebeuren. Dat deed ik al een heel leven zo.
Het werd hem plots duidelijk waarom ik vaak op café even de aandacht scheen te verliezen als we in gesprek waren. Dat was telkens als er mooi volk voorbij kwam, maar dat had ie dus nooit gesnapt. Die avond hebben we daar nog erg om gelachen, dat ie dat eindelijk doorhad. Hij begon te denken dat ik een aandachtsstoornis had, maar ik was dus gewoon geïnteresseerd in mannelijk schoon dat voorbij kwam.
De outing naar mijn familie is een paar weken later gebeurd. Ik had in de vriendenkring duidelijk laten merken dat ik het niet zag zitten. Uiteindelijk heeft mijn broer het thuis verteld, toen ik er zelf niet bij was. Ik weet dus ook niet hoe de reacties waren. In elk geval was iedereen geschrokken, maar wat mij is bijgebleven is dat vooral mijn vader er blijkbaar het minste moeite mee had. Net bij hem had ik misschien een probleempje verwacht maar dat was dus niet zo.
Er is maar één persoon geweest die zei dat ie het al lang had verwacht. Mijn grootvader zei heel nuchter: onze Jan? tuurlijk is ie homo. Al 28 en nog nooit een lief gehad? Da kan ni :-)
Ik heb nu drie afleveringen gezien en het is telkens erg herkenbaar. Wel, niet helemaal... het gaat ook over homo's die uit de kast komen waarvan niemand het verwacht. Tenminste, dat is wat de drie die ik tot nu toe zag zelf zeiden voor de camera. Toch was er bij mij drie keer mega gaydar-alert. Ja, ook via de televisiekabel werkt mijn radar heel goed. De wonderen der techniek he.
Maar het concept is dus dat ze uit de kast komen op de televisie. Ze vertellen het aan hun vrienden of in hun familie en de camera registreert de reacties. Het moet natuurlijk goeie televisie geven dus meestal kiest men voor een slachtoffer waar het niet voor de hand ligt. Zo was er een hockeyspeler, een hardcore DJ en een zoon van een landbouwer. Over het algemeen valt het daarna altijd reuze mee, enkel in het begin is de schok soms groot.
Zo was het in mijn geval ook. Mijn outing is gebeurd in mijn toenmalige habitat. Ja, op café dus ! Ik had me er al een hele tijd op voorbereid maar het moest er eindelijk uit. Drie cafévrienden van toen waren dus de eersten die het wisten. En ze waren compleet in shock, want niemand had dat van mij verwacht. Uiteraard ging dit nieuws als een lopend vuurtje door de vriendenkring. Het lastigste was wel om het aan mijn beste vriend te vertellen, want daar moest ik dat verhaal nog uitbreiden met een heel lastig detail.
Ik moest hem ook vertellen dat ik sinds de eerste week dat ik hem leerde kennen ook op die andere manier naar hem keek. En ondertussen waren we al jaren beste vrienden. Ik was dan ook erg bang dat ik hem nooit terug zou zien. Het zou immers kunnen overkomen alsof onze vriendschap op drijfzand gebouwd was. Maar dat was natuurlijk niet zo. En gelukkig heeft hij dat ook onmiddellijk gezegd. Het enige dat hem zorgen baarde was of we nu nog vrienden konden blijven. En natuurlijk kon dat, dat spreekt voor zich. Ik had me toch al lang neergelegd bij het feit dat er tussen ons niks kon gebeuren. Dat deed ik al een heel leven zo.
Het werd hem plots duidelijk waarom ik vaak op café even de aandacht scheen te verliezen als we in gesprek waren. Dat was telkens als er mooi volk voorbij kwam, maar dat had ie dus nooit gesnapt. Die avond hebben we daar nog erg om gelachen, dat ie dat eindelijk doorhad. Hij begon te denken dat ik een aandachtsstoornis had, maar ik was dus gewoon geïnteresseerd in mannelijk schoon dat voorbij kwam.
De outing naar mijn familie is een paar weken later gebeurd. Ik had in de vriendenkring duidelijk laten merken dat ik het niet zag zitten. Uiteindelijk heeft mijn broer het thuis verteld, toen ik er zelf niet bij was. Ik weet dus ook niet hoe de reacties waren. In elk geval was iedereen geschrokken, maar wat mij is bijgebleven is dat vooral mijn vader er blijkbaar het minste moeite mee had. Net bij hem had ik misschien een probleempje verwacht maar dat was dus niet zo.
Er is maar één persoon geweest die zei dat ie het al lang had verwacht. Mijn grootvader zei heel nuchter: onze Jan? tuurlijk is ie homo. Al 28 en nog nooit een lief gehad? Da kan ni :-)
vrijdag 27 januari 2012
Off the wagon
Het voornemen om Cola Zero te gaan drinken is nu toch al een hele tijd oud. En elke donderdag gaan we op stap om daar over te praten. Dat gebeurt niet in een feesttent maar aan een tafel. En sommige mensen doen dat al meer dan dertig jaar. Dertig jaar lang, elke donderdag mee komen babbelen.
Op zich is daar niks raar aan, want het is een heel gezellig clubje. Er wordt ook heel wat afgelachen. Je zou het kunnen bekijken als een alternatief om in 't weekend een stevige stap in de wereld te zetten. Ik doe dat toch zo, voor mij is het een wekelijks gezellig avondje uit.
Maar we zitten daar natuurlijk niet enkel voor ons plezier. Ook als het moeilijk gaat, wordt erover gepraat. En gisteren was dat ook zo. Er zat een nieuweling aan tafel. Of dat dacht ik toch, maar hij scheen een paar mensen te kennen die al langer langskomen. Het bleek dus een vaste klant te zijn, maar niet meer zo fanatiek. En daar is het foutgelopen. Na 25 jaar heeft hij toch zijn goede voornemen verbroken. En als je iets doet, moet je het goed doen. Dus het was er blijkbaar serieus over.
Het doet mij vooral denken aan de mensen die me nu vaak feliciteren omdat ik het toch maar doe, zo zonder alcohol. Maar ik besef heel erg goed dat het eerste glas maar één armlengte verwijderd is. En dat zal altijd zo zijn, voor de rest van mijn leven. Daarom wil ik ook nooit de belofte doen voor een lange periode. Dat deed ik vroeger wel. Wel honderd keer heb ik het beloofd. En honderd keer heb ik mensen gekwetst als ik de belofte weer verbrak.
Daarom beloof ik nu absoluut niks meer. Ik beloof enkel vandaag dat ik geen alcohol drink. 24 uur lang, dat is een belofte die ik net aankan. En ik beloof het enkel aan mezelf. Ik kijk in de spiegel en zeg: vandaag niet. Morgen zien we wel, maar vandaag niet. En daarom werkt het wel. Ik kan alleen mezelf teleurstellen want ik heb het niemand anders beloofd. En ik kan enkel mezelf teleurstellen met het breken van een kleine belofte, want 24 uur is niet veel. En als ik ze verbreek, is er een hele groep mensen die me niks kwalijk zullen nemen. Ik zal er altijd welkom zijn. Dat is de kracht van de tafel.
Op zich is daar niks raar aan, want het is een heel gezellig clubje. Er wordt ook heel wat afgelachen. Je zou het kunnen bekijken als een alternatief om in 't weekend een stevige stap in de wereld te zetten. Ik doe dat toch zo, voor mij is het een wekelijks gezellig avondje uit.
Maar we zitten daar natuurlijk niet enkel voor ons plezier. Ook als het moeilijk gaat, wordt erover gepraat. En gisteren was dat ook zo. Er zat een nieuweling aan tafel. Of dat dacht ik toch, maar hij scheen een paar mensen te kennen die al langer langskomen. Het bleek dus een vaste klant te zijn, maar niet meer zo fanatiek. En daar is het foutgelopen. Na 25 jaar heeft hij toch zijn goede voornemen verbroken. En als je iets doet, moet je het goed doen. Dus het was er blijkbaar serieus over.
Het doet mij vooral denken aan de mensen die me nu vaak feliciteren omdat ik het toch maar doe, zo zonder alcohol. Maar ik besef heel erg goed dat het eerste glas maar één armlengte verwijderd is. En dat zal altijd zo zijn, voor de rest van mijn leven. Daarom wil ik ook nooit de belofte doen voor een lange periode. Dat deed ik vroeger wel. Wel honderd keer heb ik het beloofd. En honderd keer heb ik mensen gekwetst als ik de belofte weer verbrak.
Daarom beloof ik nu absoluut niks meer. Ik beloof enkel vandaag dat ik geen alcohol drink. 24 uur lang, dat is een belofte die ik net aankan. En ik beloof het enkel aan mezelf. Ik kijk in de spiegel en zeg: vandaag niet. Morgen zien we wel, maar vandaag niet. En daarom werkt het wel. Ik kan alleen mezelf teleurstellen want ik heb het niemand anders beloofd. En ik kan enkel mezelf teleurstellen met het breken van een kleine belofte, want 24 uur is niet veel. En als ik ze verbreek, is er een hele groep mensen die me niks kwalijk zullen nemen. Ik zal er altijd welkom zijn. Dat is de kracht van de tafel.
donderdag 26 januari 2012
Phantom
Nu zondag dichterbij komt is het tijd om alle oude spullen van onder het stof te halen. Nu, oude spullen, dat valt reuze mee hoor. Ik besliste begin 2009 om weer DJ spullen aan te schaffen omdat ik die hobby weer wilde gaan beoefenen. Mijn pancreas en enkele hernia's waren uiteindelijk niet akkoord, maar mits de nodige hulp van wat stoere venten lukt het nu wel om de muziekinstallatie op te stellen.
Het neusje van de zalm vind ik wel de 2 Phantom spots die ik later heb gekocht. "Movingheads" heet dat eigenlijk. Bewegende hoofden dus. En dat doen ze, bewegen! Wat ik hier zo leuk aan vind is dat je ze kan programmeren met een DMX sturing, dat is een toestel met veel knopjes en schuifregelaars. Je kan er zowat alle lichteffecten mee besturen, en het leuke is dat je de effecten ook samen dingen kan laten doen. In mijn geval laat ik de movingheads met de vaste spots dezelfde kleur vormen. En soms doen ze helemaal hun eigen ding, maar elk stapje, elk kleurtje, elke positie die de spot inneemt kan je programmeren.
En laat dat nu net mijn hobby zijn, programmeren! Het spreekt dus voor zich dat het geheugen van de DMX sturing in no time vol zat. Nee, eigenlijk zit het aantal stapjes dat mogelijk is met de paar spots die ik nu heb vol. Je kan er 32 toestellen op aansluiten en ik gebruik er nu nog maar 3 (de 4 vaste spots zijn 1 "toestel"). Misschien tijd voor wat nieuwe speeltjes? Grapje!
Het neusje van de zalm vind ik wel de 2 Phantom spots die ik later heb gekocht. "Movingheads" heet dat eigenlijk. Bewegende hoofden dus. En dat doen ze, bewegen! Wat ik hier zo leuk aan vind is dat je ze kan programmeren met een DMX sturing, dat is een toestel met veel knopjes en schuifregelaars. Je kan er zowat alle lichteffecten mee besturen, en het leuke is dat je de effecten ook samen dingen kan laten doen. In mijn geval laat ik de movingheads met de vaste spots dezelfde kleur vormen. En soms doen ze helemaal hun eigen ding, maar elk stapje, elk kleurtje, elke positie die de spot inneemt kan je programmeren.
En laat dat nu net mijn hobby zijn, programmeren! Het spreekt dus voor zich dat het geheugen van de DMX sturing in no time vol zat. Nee, eigenlijk zit het aantal stapjes dat mogelijk is met de paar spots die ik nu heb vol. Je kan er 32 toestellen op aansluiten en ik gebruik er nu nog maar 3 (de 4 vaste spots zijn 1 "toestel"). Misschien tijd voor wat nieuwe speeltjes? Grapje!
woensdag 25 januari 2012
Niks
Ik ga nu eens niks zeggen vandaag. Ik vind het jammer, maar het is zo. Ik mag niks zeggen. Het is een verrassing. Zondag wordt een speciale dag. Geen barslechte dag hè, dit is niet de blog van gisteren. Ik bedoel nu echt een speciale dag. Ik zal zondag nog eens een keer DJ zijn. En dat gaat zeker deugd doen, want ik doe dat heel graag.
Alleen, ja.. het is speciaal deze keer. In elk geval anders dan anders. Ik heb het in elk geval nog niet meegemaakt wat er zondag staat te gebeuren. Dus wellicht zal het best wel schrikken zijn zondag. Spannend hé? Allee ja, voor mij toch. Want jij weet wellicht van geen kanten waar het over gaat. En da's nu echt zo jammer, maar ik mag het niet zeggen. Dan zou het niet meer speciaal zijn. Misschien is het dan wel barslecht... Neen, zo erg kan het nooit zijn. Dat weet ik zeker.
Dus ja, afwachten wat het geeft hé. Ik ben al op zoek naar gepaste muziek. Het gezelschap is divers, maar gemiddeld is de leeftijd ouder dan ik gewend ben. Maar ze houden wel van een danske en het mogen ook zeker Vlaamse schlagers zijn. Of echte Duitse natuurlijk, dat mag ook. Die heb ik ook wel in huis, dus ik kan alle kanten uit.
Ik ga ook wel wat video- en fotomateriaal meepakken. Speciale dagen verdienen dat, dan kunnen we nog nagenieten. En dan kan ik misschien hier wel een kiekje zetten om te tonen hoe speciaal het wel was. Ja, nu eerst nog afwachten he, want je weet dat nooit. Alles kan tegenvallen, maar dit zit wel snor denk ik.
Voilà, het is gelukt. Vijf alinea's lang heb ik absoluut niks gezegd. Ik wist het wel, dat ik kon zwijgen ;-)
Alleen, ja.. het is speciaal deze keer. In elk geval anders dan anders. Ik heb het in elk geval nog niet meegemaakt wat er zondag staat te gebeuren. Dus wellicht zal het best wel schrikken zijn zondag. Spannend hé? Allee ja, voor mij toch. Want jij weet wellicht van geen kanten waar het over gaat. En da's nu echt zo jammer, maar ik mag het niet zeggen. Dan zou het niet meer speciaal zijn. Misschien is het dan wel barslecht... Neen, zo erg kan het nooit zijn. Dat weet ik zeker.
Dus ja, afwachten wat het geeft hé. Ik ben al op zoek naar gepaste muziek. Het gezelschap is divers, maar gemiddeld is de leeftijd ouder dan ik gewend ben. Maar ze houden wel van een danske en het mogen ook zeker Vlaamse schlagers zijn. Of echte Duitse natuurlijk, dat mag ook. Die heb ik ook wel in huis, dus ik kan alle kanten uit.
Ik ga ook wel wat video- en fotomateriaal meepakken. Speciale dagen verdienen dat, dan kunnen we nog nagenieten. En dan kan ik misschien hier wel een kiekje zetten om te tonen hoe speciaal het wel was. Ja, nu eerst nog afwachten he, want je weet dat nooit. Alles kan tegenvallen, maar dit zit wel snor denk ik.
Voilà, het is gelukt. Vijf alinea's lang heb ik absoluut niks gezegd. Ik wist het wel, dat ik kon zwijgen ;-)
dinsdag 24 januari 2012
Spéciaaal
Je moet het uitspreken zoals het er staat. Het accentje op de é moet je even in het Frans interpreteren. Speeeciaaal bedoel ik dus. En de aaa moet lang zijn, langer dan je gewend bent van de gewone lange aa-klank. En hij moet heel scherp zijn, dus zeker geen Axl Peleman aa-klank. Het beste is dat je de de twee s-klanken, dus zowel de "s" als de "c" een beetje laat slissen. Voor de mannen onder u: doe eventjes alsof je heel erg homo bent. Of misschien moet je daar niet erg veel moeite voor doen.
Maar wat betekent het dan? Anders dan het gewone woord "speciaal". Wel het betekent niet "speciaal", het betekent eigenlijk "barslecht". Alleen, je kan niet altijd dat laatste woord gebruiken. Het hangt af van de omstandigheden, de sfeer en het gezelschap.
Stel dat iemand je uitnodigt voor een avondje toneel. Voor de duidelijkheid: dit verzin ik nu, het is niet gebaseerd op een bestaande ervaring. Niemand nodigt mij ooit uit voor een avondje toneel want ik heb daar een hekel aan. Maar stel dus. En stel dat je heel de avond jezelf zit af te vragen wat je nu aan 't bekijken bent. Stel dat je je doodergert aan de acteurs en dat je vreest dat er een stuk of 3 diepere lagen of betekenissen in zitten die je niet snapt.
Dan komt dus dit woord van pas. Als men vraagt hoe het was, zeg je: "hmmm... spéciaaal". Je zegt niks en alles tegelijk. Je kan er alle kanten mee op. Is dat dan goed? Hou je van speciaal? Of is het te speciaal om nog goed te zijn? Wie zal het zeggen. Maar als je de bovenstaande instructies volgt, zal een goede verstaander je zeker begrepen hebben.
Ik weet trouwens niet waar het vandaan komt. Maar ik heb er met mijn ventje al vaak een serieuze beet om gelachen. Als hij naar een toneel, een concert of een dansvoorstelling is geweest, zal ik steeds vragen: hoe was het? Spéciaaal? Als hij ja antwoordt, weet ik hoe laat het is.
Maar wat betekent het dan? Anders dan het gewone woord "speciaal". Wel het betekent niet "speciaal", het betekent eigenlijk "barslecht". Alleen, je kan niet altijd dat laatste woord gebruiken. Het hangt af van de omstandigheden, de sfeer en het gezelschap.
Stel dat iemand je uitnodigt voor een avondje toneel. Voor de duidelijkheid: dit verzin ik nu, het is niet gebaseerd op een bestaande ervaring. Niemand nodigt mij ooit uit voor een avondje toneel want ik heb daar een hekel aan. Maar stel dus. En stel dat je heel de avond jezelf zit af te vragen wat je nu aan 't bekijken bent. Stel dat je je doodergert aan de acteurs en dat je vreest dat er een stuk of 3 diepere lagen of betekenissen in zitten die je niet snapt.
Dan komt dus dit woord van pas. Als men vraagt hoe het was, zeg je: "hmmm... spéciaaal". Je zegt niks en alles tegelijk. Je kan er alle kanten mee op. Is dat dan goed? Hou je van speciaal? Of is het te speciaal om nog goed te zijn? Wie zal het zeggen. Maar als je de bovenstaande instructies volgt, zal een goede verstaander je zeker begrepen hebben.
Ik weet trouwens niet waar het vandaan komt. Maar ik heb er met mijn ventje al vaak een serieuze beet om gelachen. Als hij naar een toneel, een concert of een dansvoorstelling is geweest, zal ik steeds vragen: hoe was het? Spéciaaal? Als hij ja antwoordt, weet ik hoe laat het is.
maandag 23 januari 2012
Toeval
Stel dat mijn schoonzus in 1998 niet tegen een jongeman was aangelopen op een homofuif in Antwerpen. Ze zou niet aan de praat geraakt zijn met die jongeman. Ze zou hem niet aan mij voorgesteld hebben en hij zou niet mijn eerste lief geworden zijn. Niet dat ik dat zo erg zou vinden, want hij dumpte me al redelijk snel. Maar ik zou nu niet samen zijn met mijn ventje, want hij zat in zijn vriendenkring.
Stel dat ik een maand vroeger diabetes had gekregen. We zouden nu geen appartement hebben waar ik kan wonen en werken samen. Ik zou nog steeds een kantoor in Hoboken hebben waar ik al lang niet gelukkig meer mee was. We hadden immers net de handtekening geplaatst onder de verkoopsovereenkomst en toen werd ik ziek. Was het andersom geweest, dan hadden we die stap niet gezet.
Of stel dat ik geen diabetes had gekregen. Je zou dit niet aan het lezen zijn, want het was een chique madam die ook diabetes heeft die mij aanzette tot bloggen.
En dan komt er meestal een mooi verhaal dat hier aan vasthangt. Alles gebeurt voor een reden. Toeval bestaat niet. Er is een kracht die zorgt dat dingen gebeuren zoals ze gebeuren. It was meant to be.
Misschien valt het wat tegen als ik dit zeg, maar dat geloof ik niet. Ik geloof niet dat alles voor een reden gebeurt. Niet erg romantisch hé? Ik weet het. Jammer maar helaas. Voor mij gaat dit samen met geloof in iets bovenmenselijk en dat heb ik niet.
Ik geloof wel dat ik het toeval een handje kan helpen. Als ik niet had besloten om uit de kast te komen, was ik met mijn schoonzus nooit op die homofuif geraakt en was ik wellicht nog single. Als ik geen hulp had gezocht op een discussieforum over diabetes, had ik die madam niet ontmoet en was ik nooit gaan bloggen. Zo kan je het ook bekijken. Toeval bestaat wel, maar je kan het een handje helpen.
Ik ben wellicht te nuchter (wat een heerlijk woord) om te geloven dat toeval niet bestaat. In elk geval nuchter genoeg om te weten dat ik mijn neus moet buitensteken om geluk op te zoeken. Het komt niet binnenwaaien met de straalstroom. Het vraagt een beetje werk, maar je verdient je inzet terug in tienvoud.
Stel dat ik een maand vroeger diabetes had gekregen. We zouden nu geen appartement hebben waar ik kan wonen en werken samen. Ik zou nog steeds een kantoor in Hoboken hebben waar ik al lang niet gelukkig meer mee was. We hadden immers net de handtekening geplaatst onder de verkoopsovereenkomst en toen werd ik ziek. Was het andersom geweest, dan hadden we die stap niet gezet.
Of stel dat ik geen diabetes had gekregen. Je zou dit niet aan het lezen zijn, want het was een chique madam die ook diabetes heeft die mij aanzette tot bloggen.
En dan komt er meestal een mooi verhaal dat hier aan vasthangt. Alles gebeurt voor een reden. Toeval bestaat niet. Er is een kracht die zorgt dat dingen gebeuren zoals ze gebeuren. It was meant to be.
Misschien valt het wat tegen als ik dit zeg, maar dat geloof ik niet. Ik geloof niet dat alles voor een reden gebeurt. Niet erg romantisch hé? Ik weet het. Jammer maar helaas. Voor mij gaat dit samen met geloof in iets bovenmenselijk en dat heb ik niet.
Ik geloof wel dat ik het toeval een handje kan helpen. Als ik niet had besloten om uit de kast te komen, was ik met mijn schoonzus nooit op die homofuif geraakt en was ik wellicht nog single. Als ik geen hulp had gezocht op een discussieforum over diabetes, had ik die madam niet ontmoet en was ik nooit gaan bloggen. Zo kan je het ook bekijken. Toeval bestaat wel, maar je kan het een handje helpen.
Ik ben wellicht te nuchter (wat een heerlijk woord) om te geloven dat toeval niet bestaat. In elk geval nuchter genoeg om te weten dat ik mijn neus moet buitensteken om geluk op te zoeken. Het komt niet binnenwaaien met de straalstroom. Het vraagt een beetje werk, maar je verdient je inzet terug in tienvoud.
zondag 22 januari 2012
Taalmail
Die leuke taalmail van de VRT elke week. Ik leer nog altijd bij, maar ik onthoud helaas niks...
Een paar leuke die ik niet wist:
Di Rupo werd formateur op 16 mei, intussen al zo'n zeven maand geleden
Di Rupo werd formateur op 16 mei, intussen al zo'n zeven maanden geleden
Zeven minuten, zeven dagen, zeven weken, zeven maanden... alleen tijdsaanduidingen op -r kunnen enkelvoud blijven: zeven uur, zeven jaar.
Europa heeft een sterke stem nodig, die de huidige kakafonie kan vervangen
Europa heeft een sterke stem nodig, die de huidige kakofonie kan vervangen
Kakofonie heeft niks met kaka te maken
Hij heeft teveel taart gegeten.
Hij heeft te veel taart gegeten.
Teveel is een zelfstandig naamwoord. Er is nog steeds een teveel aan jongeren in de statistieken van de werkloosheid.
Een ezelsbruggetje: als je te veel kan vervangen door te weinig, dan moet er een spatie tussen te en veel
En als ik dat nu altijd nog zou toepassen, was ik een echte taalpurist. Nu dus niet :-)
Een paar leuke die ik niet wist:
Di Rupo werd formateur op 16 mei, intussen al zo'n zeven maand geleden
Di Rupo werd formateur op 16 mei, intussen al zo'n zeven maanden geleden
Zeven minuten, zeven dagen, zeven weken, zeven maanden... alleen tijdsaanduidingen op -r kunnen enkelvoud blijven: zeven uur, zeven jaar.
Europa heeft een sterke stem nodig, die de huidige kakafonie kan vervangen
Europa heeft een sterke stem nodig, die de huidige kakofonie kan vervangen
Kakofonie heeft niks met kaka te maken
Hij heeft teveel taart gegeten.
Hij heeft te veel taart gegeten.
Teveel is een zelfstandig naamwoord. Er is nog steeds een teveel aan jongeren in de statistieken van de werkloosheid.
Een ezelsbruggetje: als je te veel kan vervangen door te weinig, dan moet er een spatie tussen te en veel
En als ik dat nu altijd nog zou toepassen, was ik een echte taalpurist. Nu dus niet :-)
zaterdag 21 januari 2012
Overval
Ik weet niet precies meer wanneer het gebeurd is. Ik denk bijna tien jaar geleden. In Antwerpen had ik een flinke stap in de wereld gezet en rond een uur of 4-5 in de ochtend ga ik te voet naar huis. Op straat zie ik twee Marokkaanse jongemannen gaan. Ze wandelen aan de overzijde van de straat. Ik weet niet hoe het kwam, maar ze beginnen een gesprek dat heel gauw agressief werd. Ik had natuurlijk de nodige portie alcohol gedronken en heb één en ander teruggezegd. Ik weet niet meer waar het gesprek over ging, maar al gauw voelde ik dat ik me uit de voeten moest maken.
Ik ren weg, zo hard als ik kan. Maar ze zijn sneller en plots staan ze voor me. Eén van de twee jonge kerels geeft me een harde mep in mijn gezicht. Ik sla zo hard ik kan terug. Op dat moment voel ik een paar heel harde klappen op mijn hoofd. Ik zie de twee kerels voor me staan, maar de klappen komen langs achter. Ik probeer me om te draaien maar dan weet ik niets meer. Een derde persoon moet met een voorwerp op mijn hoofd hebben geslagen. Als ik bijkom, enkele minuten later zie ik in de verte een groep jongens weglopen.
Ik ben heel erg in paniek en vlucht in de kerk op de Ossenmarkt. Ik roep om hulp en na een tijd komt één van de paters die daar nog inwonen me helpen. Hij belt de politie en zij brengen me naar het ziekenhuis. Ik heb enkele hoofdwonden die nogal erg bloeden. Maar een scan van mijn hoofd geeft aan dat er niks ergs aan de hand is.
Mijn portefeuille wordt de dag erna teruggevonden op de Italiëlei. Het geld is verdwenen, maar de papieren zitten er nog in. Een geluk bij een ongeluk zou je denken.
Ik heb daar uiteraard heel akelige herinneringen aan, maar daar heb ik geen last meer van. Wat ik tot op vandaag nog wel heb is dat ik nooit kan verdragen dat iemand achter me loopt op straat. Zelfs al is het een jonge moeder met een kinderwagen, ik ben nooit gerust als iemand achter me loopt. We zijn bijna 10 jaar verder en dat is blijkbaar een kink in de kabel die niet weggaat. Maar dat is niet erg hoor, ik ben het nu al jaren zo gewend.
Ik ren weg, zo hard als ik kan. Maar ze zijn sneller en plots staan ze voor me. Eén van de twee jonge kerels geeft me een harde mep in mijn gezicht. Ik sla zo hard ik kan terug. Op dat moment voel ik een paar heel harde klappen op mijn hoofd. Ik zie de twee kerels voor me staan, maar de klappen komen langs achter. Ik probeer me om te draaien maar dan weet ik niets meer. Een derde persoon moet met een voorwerp op mijn hoofd hebben geslagen. Als ik bijkom, enkele minuten later zie ik in de verte een groep jongens weglopen.
Ik ben heel erg in paniek en vlucht in de kerk op de Ossenmarkt. Ik roep om hulp en na een tijd komt één van de paters die daar nog inwonen me helpen. Hij belt de politie en zij brengen me naar het ziekenhuis. Ik heb enkele hoofdwonden die nogal erg bloeden. Maar een scan van mijn hoofd geeft aan dat er niks ergs aan de hand is.
Mijn portefeuille wordt de dag erna teruggevonden op de Italiëlei. Het geld is verdwenen, maar de papieren zitten er nog in. Een geluk bij een ongeluk zou je denken.
Ik heb daar uiteraard heel akelige herinneringen aan, maar daar heb ik geen last meer van. Wat ik tot op vandaag nog wel heb is dat ik nooit kan verdragen dat iemand achter me loopt op straat. Zelfs al is het een jonge moeder met een kinderwagen, ik ben nooit gerust als iemand achter me loopt. We zijn bijna 10 jaar verder en dat is blijkbaar een kink in de kabel die niet weggaat. Maar dat is niet erg hoor, ik ben het nu al jaren zo gewend.
vrijdag 20 januari 2012
Ik wil een tattoo
Midlife crisis zeker? Wat zegt ie nu weer.
Maar ik meen het echt. Ik wil een tattoo. Ik heb al een paar diabeten gezien die er eentje hebben. De afbeeldingen en de redenen waarom verschillen nogal. Maar toen ik deze jongedame ontmoette, vond ik wel dat dit de mooiste was die ik al heb gezien. De tattoo bedoel ik hé. Van jongedames heb ik geen verstand ;-)
Het lintje staat voor bewustwording van een probleem of een ziekte. Zo zijn er allerlei kleuren lintjes, en voor diabetes is dat eigenlijk grijs. Maar het meer bekende symbool voor diabetes is een blauwe cirkel, en de blauwe kleur is daardoor vaker geassocieerd met diabetes. En grijs is ook maar grijs, natuurlijk.
Deze jongedame heeft de tattoo laten plaatsen omdat ze het mooi vindt. Dat zou ook mijn eerste motivatie zijn. Bovendien is er een klik in je hoofd die je moet maken. Je moet aanvaarden dat je Type I diabetes hebt, en dat je dat de rest van je leven zal hebben. Een tattoo geeft dan ook een sterk signaal dat je er vrede mee hebt. En een derde reden is dat het ook een duidelijk uithangbord is, moest er ooit iets mislopen met je gezondheid. Hulpverleners zouden onmiddellijk zien dat je diabeet bent, en dat kan helpen bij de diagnose van een probleem.
Ik zou liefst ongeveer dezelfde afbeelding hebben. Ik zag er ook één waar boven het lintje nog "Type I" staat, dat lijkt me ook wel wat. En de hoofdletter "D" in diabetic is naar het schijnt te vrouwelijk en zou bij mij niet passen. Says who? :-)
Op welke pols hij best staat, en of ie rechtop staat (zodat je hem zelf kan lezen) of omgekeerd (zodat andere mensen het kunnen lezen) daar ben ik nog niet uit. Blijkbaar kiezen mannen vaak voor de tweede optie en vrouwen voor de eerste. Dat zijn niet mijn woorden, maar die van de persoon die de tattoo plaatste. En hij zal het weten, want die heeft er al wat gezet. Dat hoop ik dan toch !
In elk geval, ik moet er nog eens over slapen. Hoe, wat en waar precies. Maar niet OF. Dat is al beslist. En ook dat het bij ééntje gaat blijven. Ik heb al gehoord dat mensen na ééntje de smaak te pakken krijgen, en er een tweede volgt. En een derde, en...
Neen, dat is niet het plan. Eentje maar. Maar dan wel een mooie. Zoals deze jongedame dat ook heeft.
Bibi is zowaar jaloers :-)
Maar ik meen het echt. Ik wil een tattoo. Ik heb al een paar diabeten gezien die er eentje hebben. De afbeeldingen en de redenen waarom verschillen nogal. Maar toen ik deze jongedame ontmoette, vond ik wel dat dit de mooiste was die ik al heb gezien. De tattoo bedoel ik hé. Van jongedames heb ik geen verstand ;-)
Deze jongedame heeft de tattoo laten plaatsen omdat ze het mooi vindt. Dat zou ook mijn eerste motivatie zijn. Bovendien is er een klik in je hoofd die je moet maken. Je moet aanvaarden dat je Type I diabetes hebt, en dat je dat de rest van je leven zal hebben. Een tattoo geeft dan ook een sterk signaal dat je er vrede mee hebt. En een derde reden is dat het ook een duidelijk uithangbord is, moest er ooit iets mislopen met je gezondheid. Hulpverleners zouden onmiddellijk zien dat je diabeet bent, en dat kan helpen bij de diagnose van een probleem.
Ik zou liefst ongeveer dezelfde afbeelding hebben. Ik zag er ook één waar boven het lintje nog "Type I" staat, dat lijkt me ook wel wat. En de hoofdletter "D" in diabetic is naar het schijnt te vrouwelijk en zou bij mij niet passen. Says who? :-)
Neen, dat is niet het plan. Eentje maar. Maar dan wel een mooie. Zoals deze jongedame dat ook heeft.
Bibi is zowaar jaloers :-)
donderdag 19 januari 2012
Eentje
Stel...
Je drinkt elke avond een fles wijn. Eén fles, nooit minder en nooit meer. Je opent ze bij het avondeten als je verplichtingen van de dag erop zitten. Er is niemand die je stoort, en je geniet van de fles wijn. Als je gaat slapen is de fles leeg. Op zich heb je niet geweldig veel gedronken, als je de fles om 19u opent en om 23u gaat slapen.
Stel dat je dit twintig jaar doet. Elke avond, exact één fles. Nooit een glaasje meer, nooit een pousse-café. De fles is exact leeg om 23u en je gaat in die periode niet meer en meer drinken. Stel dat je een controlefreak bent en je niet toestaat dat je meer dan die fles drinkt. Want dan zou je misschien denken dat je een probleem hebt.
En stel nu dat je dat plots niet meer doet. Je koopt geen wijn meer. Bij je avondeten drink je enkel water. Je hebt niet meer het gevoel dat je een beloning krijgt. En dan gebeurt er iets raar. De gewoonte is weg, maar de gedachte dat het nodig is verdwijnt ook. Je bent inmiddels bijna 40 jaar en soms had je er toch wel wat last van als de wekker om 7u begon te piepen. De problemen die je nu overdag tegenkomt, kan je niet meer opzij schuiven tot 's avonds 19u omdat je dan een wijntje kan drinken en je zorgen even kan vergeten. Je wordt plots verplicht om moeilijkheden aan te pakken, want ze gaan niet meer weg 's avonds. Maar je pakt ze wel aan, en nu blijven ze ook weg. Je kan plots beter slapen. Zonder dat je beseft dat er voorheen iets niet klopte, word je nu plots een beetje vrolijk om 7u 's morgens.
Dit verhaal heb ik niet verzonnen. Iemand kwam het ons vertellen. We hebben geen benaming gegeven aan het probleem dat hij omschreef. We hebben geen waardeoordeel uitgesproken en we hebben zijn verhaal niet vergeleken met andere verhalen die erger zijn of die zelfs dramatischer aflopen.
Het probleem heeft vele vormen en veel gezichten. Niet alles wat je ziet is normaal. Niet alles wat we normaal vinden is het daarom ook. De norm die we hanteren is een afspraak. We hebben samen beslist wat normaal is en wanneer het te ver gaat.
Laat dit niet gebeuren. Wees kritischer dan dat. Misschien is onze norm voor sommige mensen niet juist. Wellicht voor anderen wel. Maar laat op zijn minst een opening om de norm in twijfel te trekken.
Ik ken alvast één jongeman die heel blij is dat hij dat gedurfd heeft. Wat mij vooral is bijgebleven in zijn verhaal zijn de woorden: "waaw, waaw, waaw ...".
Goed gedaan en welkom!
Je drinkt elke avond een fles wijn. Eén fles, nooit minder en nooit meer. Je opent ze bij het avondeten als je verplichtingen van de dag erop zitten. Er is niemand die je stoort, en je geniet van de fles wijn. Als je gaat slapen is de fles leeg. Op zich heb je niet geweldig veel gedronken, als je de fles om 19u opent en om 23u gaat slapen.
Stel dat je dit twintig jaar doet. Elke avond, exact één fles. Nooit een glaasje meer, nooit een pousse-café. De fles is exact leeg om 23u en je gaat in die periode niet meer en meer drinken. Stel dat je een controlefreak bent en je niet toestaat dat je meer dan die fles drinkt. Want dan zou je misschien denken dat je een probleem hebt.
En stel nu dat je dat plots niet meer doet. Je koopt geen wijn meer. Bij je avondeten drink je enkel water. Je hebt niet meer het gevoel dat je een beloning krijgt. En dan gebeurt er iets raar. De gewoonte is weg, maar de gedachte dat het nodig is verdwijnt ook. Je bent inmiddels bijna 40 jaar en soms had je er toch wel wat last van als de wekker om 7u begon te piepen. De problemen die je nu overdag tegenkomt, kan je niet meer opzij schuiven tot 's avonds 19u omdat je dan een wijntje kan drinken en je zorgen even kan vergeten. Je wordt plots verplicht om moeilijkheden aan te pakken, want ze gaan niet meer weg 's avonds. Maar je pakt ze wel aan, en nu blijven ze ook weg. Je kan plots beter slapen. Zonder dat je beseft dat er voorheen iets niet klopte, word je nu plots een beetje vrolijk om 7u 's morgens.
Dit verhaal heb ik niet verzonnen. Iemand kwam het ons vertellen. We hebben geen benaming gegeven aan het probleem dat hij omschreef. We hebben geen waardeoordeel uitgesproken en we hebben zijn verhaal niet vergeleken met andere verhalen die erger zijn of die zelfs dramatischer aflopen.
Het probleem heeft vele vormen en veel gezichten. Niet alles wat je ziet is normaal. Niet alles wat we normaal vinden is het daarom ook. De norm die we hanteren is een afspraak. We hebben samen beslist wat normaal is en wanneer het te ver gaat.
Laat dit niet gebeuren. Wees kritischer dan dat. Misschien is onze norm voor sommige mensen niet juist. Wellicht voor anderen wel. Maar laat op zijn minst een opening om de norm in twijfel te trekken.
Ik ken alvast één jongeman die heel blij is dat hij dat gedurfd heeft. Wat mij vooral is bijgebleven in zijn verhaal zijn de woorden: "waaw, waaw, waaw ...".
Goed gedaan en welkom!
woensdag 18 januari 2012
Ik piep
Daar ben ik me dus niet meer bewust van, maar ik piep. Ik piep zelfs heel wat en het gebeurt heel de dag door. Als ik mensen ontmoet kijken ze soms raar en vragen zich af waarom ik niet naar mijn GSM kijk als die piept. Of waarom ik dat ding niet gewoon stil zet.
Maar het is dus mijn insulinepomp die piept. En nu ook de sensor die mijn suikerwaarde in 't oog houdt. Er zijn heel veel redenen waarom de pomp piept en ik ken ze ondertussen wel. Dat is ook de reden waarom ik vaak een signaal negeer. Het wil niet zeggen dat er per se iets fout is. Vele signalen zijn waarschuwingen. Het volstaat om bijvoorbeeld mijn middagmaal niet tussen 12u30 en 14u30 te nemen, en de pomp zal ongerust worden. Om 14u30 zal ze denken dat ik vergat te eten en ze piept dan om me daaraan te herinneren. Het zou immers kunnen dat ik wel lunchte, maar vergat insuline toe te dienen en dat is niet verstandig.
Maar meestal is het toch die sensor die piept. Als de bloedsuiker te hoog of te laag gaat, als ie dichtbij een waarde komt of als ie vindt dat het wat te snel gaat, dan piept ie ook. En elke piep is anders, elke piep herken ik. Soms moet ik ingrijpen en soms hoeft dat niet.
Toen ik de lessen mindfulness volgde was dat lastig. Ik heb de alarmen toen ook uitgeschakeld, want in een ruimte waar we met 20 mensen moeten bezinnen is het niet aangenaam dat er iemand piept. Op de schuttersclub kreeg ik de opmerking dat ik een hele goeie GSM had. De schietstand ligt onder de grond in een bunker en niemand heeft er ontvangst. Ik heb maar gezegd dat het een straffe ontvanger was, en daarmee was de kous af. Ook op de vaste donderdag die ik één keer op maandag meepikte (wie snapt dat?) piepte ik heel de tijd. De sensor flipte en zag vanalle doemscenario's die er niet waren. Ook toen heb ik hem uitgeschakeld.
Maar als je me ontmoet, en je merkt dat ik piep, trek het je dan vooral niet aan. Het hoort er bij. De pomp wil me gewoon iets wil zeggen. En ik hoef niet direct de 100 te bellen. Alles is onder controle.
Maar het is dus mijn insulinepomp die piept. En nu ook de sensor die mijn suikerwaarde in 't oog houdt. Er zijn heel veel redenen waarom de pomp piept en ik ken ze ondertussen wel. Dat is ook de reden waarom ik vaak een signaal negeer. Het wil niet zeggen dat er per se iets fout is. Vele signalen zijn waarschuwingen. Het volstaat om bijvoorbeeld mijn middagmaal niet tussen 12u30 en 14u30 te nemen, en de pomp zal ongerust worden. Om 14u30 zal ze denken dat ik vergat te eten en ze piept dan om me daaraan te herinneren. Het zou immers kunnen dat ik wel lunchte, maar vergat insuline toe te dienen en dat is niet verstandig.
Maar meestal is het toch die sensor die piept. Als de bloedsuiker te hoog of te laag gaat, als ie dichtbij een waarde komt of als ie vindt dat het wat te snel gaat, dan piept ie ook. En elke piep is anders, elke piep herken ik. Soms moet ik ingrijpen en soms hoeft dat niet.
Toen ik de lessen mindfulness volgde was dat lastig. Ik heb de alarmen toen ook uitgeschakeld, want in een ruimte waar we met 20 mensen moeten bezinnen is het niet aangenaam dat er iemand piept. Op de schuttersclub kreeg ik de opmerking dat ik een hele goeie GSM had. De schietstand ligt onder de grond in een bunker en niemand heeft er ontvangst. Ik heb maar gezegd dat het een straffe ontvanger was, en daarmee was de kous af. Ook op de vaste donderdag die ik één keer op maandag meepikte (wie snapt dat?) piepte ik heel de tijd. De sensor flipte en zag vanalle doemscenario's die er niet waren. Ook toen heb ik hem uitgeschakeld.
Maar als je me ontmoet, en je merkt dat ik piep, trek het je dan vooral niet aan. Het hoort er bij. De pomp wil me gewoon iets wil zeggen. En ik hoef niet direct de 100 te bellen. Alles is onder controle.
dinsdag 17 januari 2012
Starter
Mijn eigen zaak. Dat was de droom. Ik had goede redenen en de belangrijkste was wellicht dat ik geen baas verdroeg. Toch was mijn vroegere baas een hele goeie. Ik had een goede band met hem, hij waardeerde mijn werk en ik heb enkele mooie jaren gehad in zijn klein bedrijfje op het Antwerpse Zuid. Maar dan werd de locatie anders, het bedrijfje ging samenwonen bij een ander en dat liep fout. Het liep fout voor mij, niet voor de anderen. Plots was alles anders, meer structuur, meer commando's en andere mensen die mij vertelden hoe ik wat moest doen. Helaas kleeft dat niet.
Ik begon voor mezelf en deed net hetzelfde. Dezelfde projecten, dezelfde software en dezelfde klanten. Alleen in mijn eigen huis op mijn manier, met mijn eigen computers. Alles was beter. Ik had een plan en het plan ging lukken.
Alleen, een eigen zaak starten is moeilijk. Ik had alles goed uitgerekend, ik heb me nergens vergist. Maar na een paar jaar ging het slechter. Starters krijgen duwtjes in de rug, maar na drie jaar ben je geen starter meer. Je moet het zelf waarmaken. En dat is bijna foutgelopen.
Ik had plots schulden. En heel wat schulden, bij verschillende instanties. Belastingen, BTW en RSZ zaten me op de hielen. Ik moest nog heel wat geld ontvangen, maar helaas is dat geen argument bij vadertje staat.
Eén keer is het behoorlijk foutgelopen. Ik kom terug van de Delhaize om wat lunch te kopen en ik zie dat mijn voordeur openstaat. Ik ben direct in paniek, want vrees voor een inbraak bij klaarlichte dag. Ik kom binnen en zie een politieagent, een man in werkkledij en een man in een deftig pak. De laatste spreekt me aan en vraagt me of ik de zaakvoerder ben. Het was dus een deurwaarder. De man in de werkkledij was een slotenmaker. Hij had zich toegang verschaft tot mijn huis onder toezicht van de politieagent.
Ik stond helemaal perplex. De deurwaarder stelde veel vragen maar ik kon weinig antwoorden. De aanwezige hardware werd genoteerd en de waarde ingeschat. De RSZ had beslist om niet langer briefwisseling te gebruiken, maar enkel nog harde middelen.
Uiteindelijk is er niets in beslag genomen. Een rechtbank heeft beslist dat ik de openstaande schuld moest betalen, maar het dringende deel was slechts de helft van het openstaande saldo. Bovendien kon ik een afbetalingsplan bemiddelen en dat kon ik versneld vereffenen.
Het blijft een nachtmerrie als ik er aan terugdenk. Gelukkig gaat het nu allemaal wat beter :-)
Ik begon voor mezelf en deed net hetzelfde. Dezelfde projecten, dezelfde software en dezelfde klanten. Alleen in mijn eigen huis op mijn manier, met mijn eigen computers. Alles was beter. Ik had een plan en het plan ging lukken.
Alleen, een eigen zaak starten is moeilijk. Ik had alles goed uitgerekend, ik heb me nergens vergist. Maar na een paar jaar ging het slechter. Starters krijgen duwtjes in de rug, maar na drie jaar ben je geen starter meer. Je moet het zelf waarmaken. En dat is bijna foutgelopen.
Ik had plots schulden. En heel wat schulden, bij verschillende instanties. Belastingen, BTW en RSZ zaten me op de hielen. Ik moest nog heel wat geld ontvangen, maar helaas is dat geen argument bij vadertje staat.
Eén keer is het behoorlijk foutgelopen. Ik kom terug van de Delhaize om wat lunch te kopen en ik zie dat mijn voordeur openstaat. Ik ben direct in paniek, want vrees voor een inbraak bij klaarlichte dag. Ik kom binnen en zie een politieagent, een man in werkkledij en een man in een deftig pak. De laatste spreekt me aan en vraagt me of ik de zaakvoerder ben. Het was dus een deurwaarder. De man in de werkkledij was een slotenmaker. Hij had zich toegang verschaft tot mijn huis onder toezicht van de politieagent.
Ik stond helemaal perplex. De deurwaarder stelde veel vragen maar ik kon weinig antwoorden. De aanwezige hardware werd genoteerd en de waarde ingeschat. De RSZ had beslist om niet langer briefwisseling te gebruiken, maar enkel nog harde middelen.
Uiteindelijk is er niets in beslag genomen. Een rechtbank heeft beslist dat ik de openstaande schuld moest betalen, maar het dringende deel was slechts de helft van het openstaande saldo. Bovendien kon ik een afbetalingsplan bemiddelen en dat kon ik versneld vereffenen.
Het blijft een nachtmerrie als ik er aan terugdenk. Gelukkig gaat het nu allemaal wat beter :-)
maandag 16 januari 2012
Deuce
Het tennisseizoen is begonnen! En ja, ik ben fan. Dat is zeker raar, want ik vind sport normaal oersaai. Blijkbaar is er toch iets wat me daarin boeit, en ik weet nog steeds niet wat. En nog gekker is dat ik enkel naar de vrouwen kijk. In het tennis hè.
Maar nu is dat dus in de Australian Open wel een probleempje, want als je live wil kijken (en dat wil ik natuurlijk) dan moet dat 's nachts. Daar gaat mijn goede voornemen om vroeger te gaan slapen. We zullen zien, maar als Kim volgende week nog meedoet ga ik zeker kijken. Ik deed dat altijd al, dus nu weer. Ook Justine en Yanina natuurlijk, maar daar kunnen we nu niks van verwachten.
Ik heb Justine ook een paar keer in het echt gezien in het Sportpaleis. En eind 2010 waren ze daar alledrie te bewonderen. Toen had ik net mijn nieuwe telelens gekocht en die kon ik dan eens uittesten, want we zaten erg ver af. Ah ja, Natalia was er dus ook. Alleen heeft ze niet getennist. Dat was wel een tegenvaller.
Maar nu is dat dus in de Australian Open wel een probleempje, want als je live wil kijken (en dat wil ik natuurlijk) dan moet dat 's nachts. Daar gaat mijn goede voornemen om vroeger te gaan slapen. We zullen zien, maar als Kim volgende week nog meedoet ga ik zeker kijken. Ik deed dat altijd al, dus nu weer. Ook Justine en Yanina natuurlijk, maar daar kunnen we nu niks van verwachten.
Ik heb Justine ook een paar keer in het echt gezien in het Sportpaleis. En eind 2010 waren ze daar alledrie te bewonderen. Toen had ik net mijn nieuwe telelens gekocht en die kon ik dan eens uittesten, want we zaten erg ver af. Ah ja, Natalia was er dus ook. Alleen heeft ze niet getennist. Dat was wel een tegenvaller.
zondag 15 januari 2012
ON/OFF
De knop om mij aan te zetten. Ik weet hem niet staan. Mijn ventje lacht er altijd mee, omdat die knop blijkbaar defect is. Als er iets gepland is en ik moet er aan beginnen, dan lukt dat dus nooit. Het kan een hele tijd duren en er is een vast stramien nodig vooraleer ik in gang schiet. Er is minstens een kop koffie nodig en een voorbeschouwing van het geplande werk. Wellicht niet om goed voorbereid te starten, maar eerder om wat langer op mijn stoel te blijven zitten.
Op de vaste donderdag zoeken we karakterfouten. Het klinkt gewichtig, maar het wil alleen zeggen dat je op zoek gaat naar waar je ergens tekort schiet in je persoontje. Als je dat al weet, is dat de eerste stap. Er iets aan doen, dat is dus andere koek. Wellicht is er een waterdicht plan om zoiets op te lossen, maar ik ken het niet. Of om het te omzeilen met een workaround, zo noemen we dat in software termen. Iets dat je niet kan oplossen, maar waar je zo'n draai aan geeft dat je er schijnbaar geen last meer van hebt.
Maar de knop is ook stuk in de andere richting. Ik zou hem graag 's avonds uitzetten en de slaap vatten op een normaal uur. Daar slaag ik ook steeds minder in. Sinds mijn db diagnose was ik opnieuw meer moe/lui/loom. Ik weet de juiste term niet meer want de betekenis variëert in de Vlaamse provincies. In elk geval, ik ging weer vroeger slapen en was minder nachtmens dan vroeger. Maar daar komt opnieuw verandering in. Goed dat ik me fitter voel, natuurlijk. Alleen zou ik zo graag normaal gaan slapen om 23u. Veel mensen doen dat, maar mij lukt het niet meer.
Ik denk dat ik zo'n software ON/OFF knop heb. Je kent die wel: zo'n knop waar ON/OFF op staat, maar als je er op drukt gebeurt er niks. Of je moet lang wachten voor er iets gebeurt. Of je moet de knop meer dan 5 seconden indrukken en dan stopt ie wel. Alle gadgets hebben dat tegenwoordig. Mijn GSM, de GPS, de wandel GPS... En vaak komt er dan nog eens iets op waar je uit moet kiezen. Wil je het scherm zachter zetten, de batterij sparen, stand-by gaan. NEE! ik wil OFF... gewoon een tuimelschakelaar zoals in mijn jeugd. Naar boven=aan, naar onder=uit. Altijd en overal. Geen tussenoplossingen.
Op de vaste donderdag zoeken we karakterfouten. Het klinkt gewichtig, maar het wil alleen zeggen dat je op zoek gaat naar waar je ergens tekort schiet in je persoontje. Als je dat al weet, is dat de eerste stap. Er iets aan doen, dat is dus andere koek. Wellicht is er een waterdicht plan om zoiets op te lossen, maar ik ken het niet. Of om het te omzeilen met een workaround, zo noemen we dat in software termen. Iets dat je niet kan oplossen, maar waar je zo'n draai aan geeft dat je er schijnbaar geen last meer van hebt.
Maar de knop is ook stuk in de andere richting. Ik zou hem graag 's avonds uitzetten en de slaap vatten op een normaal uur. Daar slaag ik ook steeds minder in. Sinds mijn db diagnose was ik opnieuw meer moe/lui/loom. Ik weet de juiste term niet meer want de betekenis variëert in de Vlaamse provincies. In elk geval, ik ging weer vroeger slapen en was minder nachtmens dan vroeger. Maar daar komt opnieuw verandering in. Goed dat ik me fitter voel, natuurlijk. Alleen zou ik zo graag normaal gaan slapen om 23u. Veel mensen doen dat, maar mij lukt het niet meer.
Ik denk dat ik zo'n software ON/OFF knop heb. Je kent die wel: zo'n knop waar ON/OFF op staat, maar als je er op drukt gebeurt er niks. Of je moet lang wachten voor er iets gebeurt. Of je moet de knop meer dan 5 seconden indrukken en dan stopt ie wel. Alle gadgets hebben dat tegenwoordig. Mijn GSM, de GPS, de wandel GPS... En vaak komt er dan nog eens iets op waar je uit moet kiezen. Wil je het scherm zachter zetten, de batterij sparen, stand-by gaan. NEE! ik wil OFF... gewoon een tuimelschakelaar zoals in mijn jeugd. Naar boven=aan, naar onder=uit. Altijd en overal. Geen tussenoplossingen.
zaterdag 14 januari 2012
Holiday
Aaah op reis. Een paar weken vakantie nemen, weg uit de dagelijkse sleur. Eén of twee weken niet denken aan het werk, de baas en de stress. Gezellig even niets doen dan wat luieren aan het zwembad, een boekje lezen en enkel uitrusten.
Ik heb er een hekel aan.
Haha, dat is schrikken zeker? Maar het is wel zo. Het hele concept ontgaat me. Ik heb weer eindeloze reisverhalen gehoord. Wat mensen doen, niet doen, zien, bezichtigen, uit de bol gaan of net niet...
Ik neem ook nooit verlof. Ik neem geen verlofdagen op, want ik ben zelf baas en ik regel zelf wanneer ik al dan niet werk. En verlof hoort daar niet bij. Wel af en toe een dag als ik iets leuk gepland heb, maar meer dan twee dagen na elkaar, dat gebeurt zelden.
Je zou gaan denken dat ik wel heel ongelukkig moet zijn. Nooit eens kunnen ontspannen, weg uit de sleur, lekker even niets doen... Maar niets is minder waar. Soms klaag ik al lachend dat ik nooit verlof neem en het antwoord van mijn ventje is dan steevast: jij hebt alle dagen verlof.
Wellicht komt het omdat wat ik zou moeten ontvluchten mij te dierbaar is. Mijn werk is mijn hobby, dus ik doe eigenlijk andere dingen niet zo graag. Pas op, de omkadering blijft een probleem, dat is een andere zaak. Er is de laatste tijd wel vaak stress, en dat is niet aangenaam. Maar het werk op zich, wat ik doe met die computers... ik doe niets liever dan dat. En als ik dan een week of twee niet meer mag doen wat ik graag doe, dan is dat niet aangenaam. Aan een zwembad liggen doe ik niet graag. Wandelen zonder een GPS vind ik saai. Lezen doe ik niet in boekjes, enkel op computerschermen. Ik moet ook mijn hobby's missen als ik op reis ga. Niet naar de schuttersclub, geen games en geen gadgets.
Het was wel ooit anders. De fietsvakanties naar de Ardennen waren een echte belevenis voor mij. Maar toen zat ik nog op school, de examens waren voorbij en dan was ontstressen nodig. Ik keek daar altijd erg naar uit, maar het waren andere tijden.
Eén ding zou ik wel ooit willen doen. En dat denk ik al heel mijn leven. Ik zou ooit graag naar Amerika gaan. Het land en de mensen intrigeren me. Ik heb ook daar reisverhalen van gehoord en fotoboeken van gezien. Dat lijkt me echt super. Het land van de mogelijkheden. Elk jaar in mei is er de E3 beurs in Los Angeles. Daar stellen alle fabrikanten van computers en gameconsoles hun nieuwe speelgoed voor. Dat is de natte droom van elke nerd, natuurlijk. Als dat past in een reisje van zeg maar een week of 3, count me in.
Toch ga ik wel af en toe op reis. Ik leef natuurlijk niet alleen, en ik hou rekening met mijn ventje. Elk jaar doen we wel iets, maar het mag toch niet lang zijn. Dit jaar was ik 6 dagen in Spanje, ik kwam wat vroeger terug dan mijn ventje. Maar dat kan gelukkig best bij ons. Hij vond dat wat te kort, en dit was ons compromis. En het is niet zo dat ik me dan verveel hoor. Maar een boekje lezen, wandelen, luieren aan het zwembad deed ik niet. Ik was blij dat er een snelle internetverbinding was :-)
Ik heb er een hekel aan.
Haha, dat is schrikken zeker? Maar het is wel zo. Het hele concept ontgaat me. Ik heb weer eindeloze reisverhalen gehoord. Wat mensen doen, niet doen, zien, bezichtigen, uit de bol gaan of net niet...
Ik neem ook nooit verlof. Ik neem geen verlofdagen op, want ik ben zelf baas en ik regel zelf wanneer ik al dan niet werk. En verlof hoort daar niet bij. Wel af en toe een dag als ik iets leuk gepland heb, maar meer dan twee dagen na elkaar, dat gebeurt zelden.
Je zou gaan denken dat ik wel heel ongelukkig moet zijn. Nooit eens kunnen ontspannen, weg uit de sleur, lekker even niets doen... Maar niets is minder waar. Soms klaag ik al lachend dat ik nooit verlof neem en het antwoord van mijn ventje is dan steevast: jij hebt alle dagen verlof.
Wellicht komt het omdat wat ik zou moeten ontvluchten mij te dierbaar is. Mijn werk is mijn hobby, dus ik doe eigenlijk andere dingen niet zo graag. Pas op, de omkadering blijft een probleem, dat is een andere zaak. Er is de laatste tijd wel vaak stress, en dat is niet aangenaam. Maar het werk op zich, wat ik doe met die computers... ik doe niets liever dan dat. En als ik dan een week of twee niet meer mag doen wat ik graag doe, dan is dat niet aangenaam. Aan een zwembad liggen doe ik niet graag. Wandelen zonder een GPS vind ik saai. Lezen doe ik niet in boekjes, enkel op computerschermen. Ik moet ook mijn hobby's missen als ik op reis ga. Niet naar de schuttersclub, geen games en geen gadgets.
Het was wel ooit anders. De fietsvakanties naar de Ardennen waren een echte belevenis voor mij. Maar toen zat ik nog op school, de examens waren voorbij en dan was ontstressen nodig. Ik keek daar altijd erg naar uit, maar het waren andere tijden.
Eén ding zou ik wel ooit willen doen. En dat denk ik al heel mijn leven. Ik zou ooit graag naar Amerika gaan. Het land en de mensen intrigeren me. Ik heb ook daar reisverhalen van gehoord en fotoboeken van gezien. Dat lijkt me echt super. Het land van de mogelijkheden. Elk jaar in mei is er de E3 beurs in Los Angeles. Daar stellen alle fabrikanten van computers en gameconsoles hun nieuwe speelgoed voor. Dat is de natte droom van elke nerd, natuurlijk. Als dat past in een reisje van zeg maar een week of 3, count me in.
Toch ga ik wel af en toe op reis. Ik leef natuurlijk niet alleen, en ik hou rekening met mijn ventje. Elk jaar doen we wel iets, maar het mag toch niet lang zijn. Dit jaar was ik 6 dagen in Spanje, ik kwam wat vroeger terug dan mijn ventje. Maar dat kan gelukkig best bij ons. Hij vond dat wat te kort, en dit was ons compromis. En het is niet zo dat ik me dan verveel hoor. Maar een boekje lezen, wandelen, luieren aan het zwembad deed ik niet. Ik was blij dat er een snelle internetverbinding was :-)
vrijdag 13 januari 2012
Bitterzoet
Er is een nieuwe zoetigheid in 't land. Ik ben al een tijdje gewend aan suikervervangers en deze had ik een aantal jaren geleden al eens besteld op een website. Toen was het nog niet goedgekeurd als voedingsmiddel, maar de mensen die dat produceerden hadden daar een handig truukje voor. Op het flesje stond vermeld: "enkel voor uitwendig gebruik". Wat je daar dan mee moest doen om er zoeter van te worden, dat weet ik niet. Maar ik deed het dus in de koffie.
Maar nu is Stevia goedgekeurd en sinds een paar weken overal te koop. Ik heb nu klontjes en zoetjes voor de koffie liggen. En zoals dat meestal gaat, is dat weer zoeken wat je nu gaat doen. Ik ben er eerlijk gezegd niet wild van. Wellicht smaakt het meer naar suiker dan de klassieke zoetjes met aspartaam (zoals Canderel). Maar daar zit ook misschien wel het probleem. Ik ben ook niet gewend aan de bittere nasmaak die suiker een beetje heeft. Stevia heeft dat dus ook, en wat voor de suikerjunk een voordeel is, is dat voor mij niet. Ik vind ook een Cola Zero lekkerder dan een gewone Cola met suiker.
Maar het is dus wel anders, en als het anders is moeten we het proberen. Ik heb de gewoonte om mijn koffie heel sterk te drinken, dus twee ristretto's in 1 grote kop. Dat kan best wat zoet gebruiken. Ik vul ze nu aan met één klontje Stevia en één Splenda, dat is een suikervervanger die weeral via een website hier binnenkomt. Ook niet te koop in onze supermarkt.
Ook chocolade kunnen we nog verwachten met Stevia. Ik had ook die met tagatose al geproefd en goed bevonden, maar hier heb ik ook het probleem dat ik er niet op zit te wachten. Als ik vroeger ook geen chocolade at toen suiker nog best kon, ga ik dat nu ook niet doen. Maar ik ben altijd benieuwd, dus voor een keertje haal ik het zeker in huis.
Anders is het met choco. Dat is dan wel weer een vaste waarde. Ik hou niet zo van boterhammen en kies meestal hartig (en veel) beleg. Maar geregeld ook choco. Dan heb ik toch liefst de tagatose versie, omdat ik van de andere zoetstoffen het laxerend effect zeker ervaar, hoewel het volgens de verpakking slechts lichtjes laxerend is. Mijn ventje maakte ooit speciaal voor mij een chocomousse op basis van chocolade met maltitol. Het resultaat was dat ik een halve dag werkonbekwaam was. Te veel toiletbezoekjes tijdens de werkuren.
Dus als er choco op de markt komt gezoet met Stevia, laat maar komen. Die wil ik grondig uittesten :-)
Maar nu is Stevia goedgekeurd en sinds een paar weken overal te koop. Ik heb nu klontjes en zoetjes voor de koffie liggen. En zoals dat meestal gaat, is dat weer zoeken wat je nu gaat doen. Ik ben er eerlijk gezegd niet wild van. Wellicht smaakt het meer naar suiker dan de klassieke zoetjes met aspartaam (zoals Canderel). Maar daar zit ook misschien wel het probleem. Ik ben ook niet gewend aan de bittere nasmaak die suiker een beetje heeft. Stevia heeft dat dus ook, en wat voor de suikerjunk een voordeel is, is dat voor mij niet. Ik vind ook een Cola Zero lekkerder dan een gewone Cola met suiker.
Maar het is dus wel anders, en als het anders is moeten we het proberen. Ik heb de gewoonte om mijn koffie heel sterk te drinken, dus twee ristretto's in 1 grote kop. Dat kan best wat zoet gebruiken. Ik vul ze nu aan met één klontje Stevia en één Splenda, dat is een suikervervanger die weeral via een website hier binnenkomt. Ook niet te koop in onze supermarkt.
Ook chocolade kunnen we nog verwachten met Stevia. Ik had ook die met tagatose al geproefd en goed bevonden, maar hier heb ik ook het probleem dat ik er niet op zit te wachten. Als ik vroeger ook geen chocolade at toen suiker nog best kon, ga ik dat nu ook niet doen. Maar ik ben altijd benieuwd, dus voor een keertje haal ik het zeker in huis.
Anders is het met choco. Dat is dan wel weer een vaste waarde. Ik hou niet zo van boterhammen en kies meestal hartig (en veel) beleg. Maar geregeld ook choco. Dan heb ik toch liefst de tagatose versie, omdat ik van de andere zoetstoffen het laxerend effect zeker ervaar, hoewel het volgens de verpakking slechts lichtjes laxerend is. Mijn ventje maakte ooit speciaal voor mij een chocomousse op basis van chocolade met maltitol. Het resultaat was dat ik een halve dag werkonbekwaam was. Te veel toiletbezoekjes tijdens de werkuren.
Dus als er choco op de markt komt gezoet met Stevia, laat maar komen. Die wil ik grondig uittesten :-)
donderdag 12 januari 2012
Red Red Wine
Rode wijn zonder alcohol. Dat bestaat dus! Ik heb het ooit gekocht toen ik besloot om alcoholvrij te gaan leven. Het is geen aanrader, en dat is een understatement. Het smaakt naar druivensap dat verzuurd is.
Toch vond ik dat ooit belangrijk. Het is één stap in een proces dat ik heb doorgemaakt. Ik had al een tijdje begeleiding gekregen van een psycholoog maar hij raadde dat niet aan. De alternatieve versies van alcoholische dranken zijn inmiddels wel geëvolueerd en sommigen zijn zelfs lekker. Maar toch heb ik gemerkt dat het iets is dat zich in vooral in je hoofd afspeelt. En nog meer in het hoofd van andere mensen die je gezelschap houden.
De eerste maanden na mijn beslissing heb ik vaak Jupiler N.A. gedronken. Ik kocht het zowel in de supermarkt als op café. Daarna werd Maes Zero gelanceerd met een grote reclamecampagne. Ik herinner me een benzinestation dat ik elke dag bezocht op weg van Hoboken naar Antwerpen. Ik kocht er twee blikjes Maes Zero en een snoepje, toen ook al zonder suiker. Maar het product is toen helemaal geflopt. Niemand wou het kopen, en de uitbater van het benzinestation vroeg mij of ik dat nog wou hebben, want ik was zijn enige klant die het ooit had meegenomen uit de koeling.
Toch kan ik zeggen dat de smaak van de alternatieve bieren soms echt wel goed is. Een tijd heb ik Palm Green gedronken en eerlijk gezegd, die is echt lekker. Ik vond het niet minder lekker dan het origineel. Ik heb wel afgeleerd om er met mensen die alcohol drinken een discussie over te starten. Velen zullen immers blijven beweren dat ze hun glaasje bier vooral voor de smaak drinken, en dat de alcohol die er in zit een welgekomen voordeel is. Waarom je er dan soms 20 van wil drinken op een avond, heeft niemand me ooit kunnen uitleggen. Ik ken geen drankje dat zo lekker is dat ik voor de smaak er 20 wil.
Later hebben we ook voor thuis in de barkast een hele hoop alcoholvrije alternatieven gekocht. Pisang, Amaretto, Mojito en zelfs Baileys. Het bestaat allemaal tegenwoordig. En eerlijk gezegd, heel wat van die dingen smaken bijna hetzelfde als het origineel, zonder de alcohol natuulijk.
Maar ik heb na een tijdje gemerkt dat het dus inderdaad in je hoofd zit. Net zoals mijn psycholoog had voorspeld. Hij had me gezegd dat ik na een periode geen enkele behoefte zou voelen om een alternatieve niet-alcoholische variant te kiezen van een bepaalde drank. Hij heeft me wel op het hart gedrukt dat ik een favoriet drankje moet uitzoeken. Iets wat ik lekker vind maar niet heel de dag drink. Ik moet het als een beloning kunnen beschouwen.
Dat is nu dus Cola Zero geworden. Normaal heb ik het niet in huis. Toch heb ik daar soms zin in en zal ik nog naar een nachtwinkel gaan om een klein flesje Cola Zero te kopen. Het is de beloning die ik vroeger ook kocht, maar nu zonder het woordje 'te'.
Wat mijn psycholoog ook had voorspeld, en dat is perfect uitgekomen, is dat andere mensen medelijden met me zouden krijgen. Is dat niet erg, Jan, zo nooit eens van een drankje kunnen nippen? Daarom zijn die alternatieven zo leuk, want je kan iedereen in het gezelschap voor de gek houden en de lastige vraag komt niet op. Het medelijden ook niet, want je drinkt gewoon mee.
Dat is voorbij. De drankjes zijn nooit lekkerder dan mijn favoriete Cola Zero. Het medelijden komt nog wel eens, maar ik ben rechtuit en zeg dat ik niks drink omdat ik dat niet kan. Eéntje kan ook niet want ik kan niet stoppen. Mensen schrikken van de oprechtheid maar het sluit de discussie meteen af. En daar ben ik blij mee.
Mijn favorieten zijn nu: Cola Zero en Fanta Zero Lemon. Wel de Zero versies hè, niet de Light. Dat is voor sissies :-)
Toch vond ik dat ooit belangrijk. Het is één stap in een proces dat ik heb doorgemaakt. Ik had al een tijdje begeleiding gekregen van een psycholoog maar hij raadde dat niet aan. De alternatieve versies van alcoholische dranken zijn inmiddels wel geëvolueerd en sommigen zijn zelfs lekker. Maar toch heb ik gemerkt dat het iets is dat zich in vooral in je hoofd afspeelt. En nog meer in het hoofd van andere mensen die je gezelschap houden.
De eerste maanden na mijn beslissing heb ik vaak Jupiler N.A. gedronken. Ik kocht het zowel in de supermarkt als op café. Daarna werd Maes Zero gelanceerd met een grote reclamecampagne. Ik herinner me een benzinestation dat ik elke dag bezocht op weg van Hoboken naar Antwerpen. Ik kocht er twee blikjes Maes Zero en een snoepje, toen ook al zonder suiker. Maar het product is toen helemaal geflopt. Niemand wou het kopen, en de uitbater van het benzinestation vroeg mij of ik dat nog wou hebben, want ik was zijn enige klant die het ooit had meegenomen uit de koeling.
Toch kan ik zeggen dat de smaak van de alternatieve bieren soms echt wel goed is. Een tijd heb ik Palm Green gedronken en eerlijk gezegd, die is echt lekker. Ik vond het niet minder lekker dan het origineel. Ik heb wel afgeleerd om er met mensen die alcohol drinken een discussie over te starten. Velen zullen immers blijven beweren dat ze hun glaasje bier vooral voor de smaak drinken, en dat de alcohol die er in zit een welgekomen voordeel is. Waarom je er dan soms 20 van wil drinken op een avond, heeft niemand me ooit kunnen uitleggen. Ik ken geen drankje dat zo lekker is dat ik voor de smaak er 20 wil.
Maar ik heb na een tijdje gemerkt dat het dus inderdaad in je hoofd zit. Net zoals mijn psycholoog had voorspeld. Hij had me gezegd dat ik na een periode geen enkele behoefte zou voelen om een alternatieve niet-alcoholische variant te kiezen van een bepaalde drank. Hij heeft me wel op het hart gedrukt dat ik een favoriet drankje moet uitzoeken. Iets wat ik lekker vind maar niet heel de dag drink. Ik moet het als een beloning kunnen beschouwen.
Dat is nu dus Cola Zero geworden. Normaal heb ik het niet in huis. Toch heb ik daar soms zin in en zal ik nog naar een nachtwinkel gaan om een klein flesje Cola Zero te kopen. Het is de beloning die ik vroeger ook kocht, maar nu zonder het woordje 'te'.
Wat mijn psycholoog ook had voorspeld, en dat is perfect uitgekomen, is dat andere mensen medelijden met me zouden krijgen. Is dat niet erg, Jan, zo nooit eens van een drankje kunnen nippen? Daarom zijn die alternatieven zo leuk, want je kan iedereen in het gezelschap voor de gek houden en de lastige vraag komt niet op. Het medelijden ook niet, want je drinkt gewoon mee.
Dat is voorbij. De drankjes zijn nooit lekkerder dan mijn favoriete Cola Zero. Het medelijden komt nog wel eens, maar ik ben rechtuit en zeg dat ik niks drink omdat ik dat niet kan. Eéntje kan ook niet want ik kan niet stoppen. Mensen schrikken van de oprechtheid maar het sluit de discussie meteen af. En daar ben ik blij mee.
Mijn favorieten zijn nu: Cola Zero en Fanta Zero Lemon. Wel de Zero versies hè, niet de Light. Dat is voor sissies :-)
woensdag 11 januari 2012
Belgacom boy
Hij was goed op tijd, de Belgacom boy. In december had ik me geïnformeerd over een telefooncentrale in de Belgacomshop. Ik kende die nog van vroeger, zo'n klein handig doosje waar je tot 4 lijnen kon aansluiten. Voor een appel en een ei was dat te koop. Maar dat was een beetje een tegenvaller. Nu bestaat dat niet meer, je dient nu een volwassen model te kiezen en je moet het huren. Anders kom je in de problemen qua ondersteuning. Stel dat er iets fout loopt, dan is het wel handig dat er iemand kan langskomen, want zelf ken je daar niks van hè.
Bon, dan maar die optie gekozen. Jammer dat hij pas vandaag kon langskomen en niet eerder. Onze kerst-, nieuwjaars- en verhuiskaartjes waren al gedrukt en verstuurd. Dat is maar één kaartje hoor, met die drie functies. Het nieuwe privénummer stond er op vermeld, maar het werkte dus nog niet. Aah neen, zonder centrale werkt enkel mijn nummer op kantoor.
Er was nog slecht nieuws toen ik de centrale bestelde in de shop. Mijn headset zou niet werken op de nieuwe telefoons. Dat is nu allemaal digitaal hé meneer. Of ik ineens een nieuwe headset nodig had... nee, nu toch even niet. De nummerherkenning die ik nu gebruik op de PC zou ook niet meer werken. De vooruitgang zeker?
Dat bleek dus allemaal mee te vallen. De Belgacom boy had wel door dat ik geen idioot was. De headset werkte natuurlijk wel, alleen heb ik hem zelf op zijn blinkend nieuwe telefoon aangesloten. Het probleem was alleen dat ze niet van Belgacom is. Stel dat mijn headset niet werkt en ik bel naar Belgacom, dan zou men mij niet kunnen helpen. Want ze kennen dat merk niet.
Net hetzelfde met de nummerherkenning op de PC. De Belgacom boy vond het een mooi gadget, en dat het wel degelijk past op de nieuwe centrale, dat vermoedde hij wel. Alleen, ja... niet van Belgacom, we kennen het niet. Dus: het werkt wellicht niet.
Maar het was nen toffe pee. We hebben veel gebabbeld over servers en netwerken. Ook zijn centrale staat nu mee in mijn netwerk. Hoe je dat nu moet instellen, met zo'n subnetmasker, dat had ie nog nooit begrepen. Alleen dat ie soms 0 moest invullen en soms 240. Ik het het uitgelegd met énen en nullen op een blaadje papier. Zijn verbazing was groot: al 12 jaar doet ie zijn job, en nooit had ie dat begrepen. Even stel ik me de vraag waarom hij nu ingenieur is en ik niet.
Zijn GSM nummer zit mee in de centrale. Een directe hulplijn, dat komt van pas. Hij is toch altijd in de buurt, dus ik mag altijd bellen. En dat ga ik doen, als zijn speelgoed niet werkt. En ik denk dat ie graag langskomt. We connect. Technically hé ! Niks anders hoor !
Bon, dan maar die optie gekozen. Jammer dat hij pas vandaag kon langskomen en niet eerder. Onze kerst-, nieuwjaars- en verhuiskaartjes waren al gedrukt en verstuurd. Dat is maar één kaartje hoor, met die drie functies. Het nieuwe privénummer stond er op vermeld, maar het werkte dus nog niet. Aah neen, zonder centrale werkt enkel mijn nummer op kantoor.
Er was nog slecht nieuws toen ik de centrale bestelde in de shop. Mijn headset zou niet werken op de nieuwe telefoons. Dat is nu allemaal digitaal hé meneer. Of ik ineens een nieuwe headset nodig had... nee, nu toch even niet. De nummerherkenning die ik nu gebruik op de PC zou ook niet meer werken. De vooruitgang zeker?
Dat bleek dus allemaal mee te vallen. De Belgacom boy had wel door dat ik geen idioot was. De headset werkte natuurlijk wel, alleen heb ik hem zelf op zijn blinkend nieuwe telefoon aangesloten. Het probleem was alleen dat ze niet van Belgacom is. Stel dat mijn headset niet werkt en ik bel naar Belgacom, dan zou men mij niet kunnen helpen. Want ze kennen dat merk niet.
Net hetzelfde met de nummerherkenning op de PC. De Belgacom boy vond het een mooi gadget, en dat het wel degelijk past op de nieuwe centrale, dat vermoedde hij wel. Alleen, ja... niet van Belgacom, we kennen het niet. Dus: het werkt wellicht niet.
Maar het was nen toffe pee. We hebben veel gebabbeld over servers en netwerken. Ook zijn centrale staat nu mee in mijn netwerk. Hoe je dat nu moet instellen, met zo'n subnetmasker, dat had ie nog nooit begrepen. Alleen dat ie soms 0 moest invullen en soms 240. Ik het het uitgelegd met énen en nullen op een blaadje papier. Zijn verbazing was groot: al 12 jaar doet ie zijn job, en nooit had ie dat begrepen. Even stel ik me de vraag waarom hij nu ingenieur is en ik niet.
Zijn GSM nummer zit mee in de centrale. Een directe hulplijn, dat komt van pas. Hij is toch altijd in de buurt, dus ik mag altijd bellen. En dat ga ik doen, als zijn speelgoed niet werkt. En ik denk dat ie graag langskomt. We connect. Technically hé ! Niks anders hoor !
dinsdag 10 januari 2012
Twee jaar geleden
... was het nu zondag. Zaterdag had mijn ventje toevallig een bordje "te koop" gezien dat onopvallend was aangeplakt aan de benedenverdieping van het gebouw naast het onze. Al een tijdje zochten we iets anders. Het appartement waar we woonden was te klein en mijn kantoor in Hoboken was te ver. We leefden te veel apart en er moest een oplossing komen.
Het bordje trok meteen de aandacht. Wat er op stond kon ik moeilijk geloven. Een appartement te koop met 5 slaapkamers. 5 slaapkamers! Waar kon je dat ergens vinden in de stad. Ik had dat in ieder geval nog nooit gezien. Zeker in nieuwbouw kon het niet. We hadden ons licht al eens opgestoken in de buurt waar een nieuwbouwproject van start ging. Om de gewenste oppervlakte te hebben, moesten we in het nieuwbouwproject drie delen kopen: twee appartementen en één studio. Die konden we aanpassen aan onze noden. Slaapkamers waren er te veel, maar ruimte net voldoende.
Maar dit oude appartement had het allemaal. En zelfs meer oppervlakte dan het nieuwe dat in ons hoofd zat. 225 m² in totaal. Dat was nog een hele woonkamer meer dan de drie nieuwbouw delen samen. Alleen was het moeilijk te geloven dat het ooit binnen budget zou zijn. Zaterdag toch even gebeld, en het bleek wel zo te zijn. Zo erg zelfs dat we dat raar vonden. We vroegen om onmiddellijk het pand te kunnen bekijken, maar dat lukte niet. Zondag kon het wel, maar er waren al drie andere bezoeken ingepland. Om 13u kwam de eerste, en de eigenares was bereid een half uurtje eerder daar te zijn, zo konden we het toch eens in het echt zien.
Op dat moment wist ik het al. We moesten het hebben, ongeacht in welke staat het zich bevond. De oppervlakte, het uitzicht en de hoogte, alles was perfect.
De rondleiding op zondagmiddag was een formaliteit. Ik wandelde de hall binnen en wist al dat dit ons appartement moest worden. De woonkamer, de slaapkamers, de tweede inkomdeur... alles perfect om te leven en te werken op één locatie.
De eigenares schrok dan ook erg toen we zeiden dat we het wilden kopen. Zo maar, zonder over de vraagprijs te onderhandelen. We wisten zelf heel goed dat het een buitenkans was. Binnen het half uur was de deal beklonken.
Later hoorden we dat de drie andere gegadigden die dag ook alledrie interesse hadden. Zoveel zelfs dat twee van hen exact hetzelfde voorstel deden. Maar het was te laat. We waren 30 minuten vroeger dan de anderen. We hebben nog geglimlacht naar de volgende bezoekers maar voor ons was de buit binnen.
Dat iets zo snel zo juist en zo perfect past, dat is uitzonderlijk. Dat mijn diagnose van diabetes pas een maand later volgde was een geschenk uit de hemel. De timing dan bedoel ik, niet het defect op zich natuurlijk. Anders hadden we natuurlijk nooit de stap gezet.
En nu zit ik hier een blog te schrijven in het nieuwe kantoor in het nieuwe appartement. Vandaag exact 2 jaar geleden gekocht. En geen seconde spijt van gehad. I love it :-)
Het bordje trok meteen de aandacht. Wat er op stond kon ik moeilijk geloven. Een appartement te koop met 5 slaapkamers. 5 slaapkamers! Waar kon je dat ergens vinden in de stad. Ik had dat in ieder geval nog nooit gezien. Zeker in nieuwbouw kon het niet. We hadden ons licht al eens opgestoken in de buurt waar een nieuwbouwproject van start ging. Om de gewenste oppervlakte te hebben, moesten we in het nieuwbouwproject drie delen kopen: twee appartementen en één studio. Die konden we aanpassen aan onze noden. Slaapkamers waren er te veel, maar ruimte net voldoende.
Maar dit oude appartement had het allemaal. En zelfs meer oppervlakte dan het nieuwe dat in ons hoofd zat. 225 m² in totaal. Dat was nog een hele woonkamer meer dan de drie nieuwbouw delen samen. Alleen was het moeilijk te geloven dat het ooit binnen budget zou zijn. Zaterdag toch even gebeld, en het bleek wel zo te zijn. Zo erg zelfs dat we dat raar vonden. We vroegen om onmiddellijk het pand te kunnen bekijken, maar dat lukte niet. Zondag kon het wel, maar er waren al drie andere bezoeken ingepland. Om 13u kwam de eerste, en de eigenares was bereid een half uurtje eerder daar te zijn, zo konden we het toch eens in het echt zien.
Op dat moment wist ik het al. We moesten het hebben, ongeacht in welke staat het zich bevond. De oppervlakte, het uitzicht en de hoogte, alles was perfect.
De rondleiding op zondagmiddag was een formaliteit. Ik wandelde de hall binnen en wist al dat dit ons appartement moest worden. De woonkamer, de slaapkamers, de tweede inkomdeur... alles perfect om te leven en te werken op één locatie.
De eigenares schrok dan ook erg toen we zeiden dat we het wilden kopen. Zo maar, zonder over de vraagprijs te onderhandelen. We wisten zelf heel goed dat het een buitenkans was. Binnen het half uur was de deal beklonken.
Later hoorden we dat de drie andere gegadigden die dag ook alledrie interesse hadden. Zoveel zelfs dat twee van hen exact hetzelfde voorstel deden. Maar het was te laat. We waren 30 minuten vroeger dan de anderen. We hebben nog geglimlacht naar de volgende bezoekers maar voor ons was de buit binnen.
Dat iets zo snel zo juist en zo perfect past, dat is uitzonderlijk. Dat mijn diagnose van diabetes pas een maand later volgde was een geschenk uit de hemel. De timing dan bedoel ik, niet het defect op zich natuurlijk. Anders hadden we natuurlijk nooit de stap gezet.
En nu zit ik hier een blog te schrijven in het nieuwe kantoor in het nieuwe appartement. Vandaag exact 2 jaar geleden gekocht. En geen seconde spijt van gehad. I love it :-)
maandag 9 januari 2012
De kracht van de tafel
De Hogere Macht heet dat bij ons. Het doet denken aan iets goddelijks, en voor sommige mensen aan de tafel is dat ook zo. Maar voor mij niet. Gelukkig bestaat er een open geest aan onze tafel. Er is plaats voor verschillende meningen, visies en levensbeschouwingen. We komen immers allemaal voor één en hetzelfde probleem, en dat is universeel.
Ik bezoek ze al een hele tijd, die tafel. En dat geeft dus kracht. Die kracht heb ik nodig, elke week. Het is dan ook mijn bedoeling om de kracht wekelijks aan te wakkeren. Nu wil het toeval dat ik mijn vorige afspraak gemist heb. De vaste donderdag was even niet mogelijk. Maar omdat ik geen sessie wilde missen, nam ik me voor om deze week een sessie in te halen.
En dat deed ik vanavond. Dezelfde tafel, dezelfde stoelen en hetzelfde merk koffie. Enkel andere mensen. Of dat was wat ik verwacht had. Maar dat bleek niet helemaal te kloppen! Het onthaal was heel erg hartelijk. Dat ben ik gewoon in onze familie, wij hebben nu eenmaal de gewoonte om iedereen aan de koffietafel hartelijk welkom te heten.
Maar tot mijn verbazing waren er een aantal bekende gezichten. Mensen die ook vaak donderdag komen. Maar ook anderen die ik al heel lang niet gezien had. Eén dame had ik zelfs maar één maal gezien, maar ze kende me heel goed! Ik kreeg ook van haar een hartelijk welkom. Dat mijn bijnaam Jangeox was, wist ze nog heel goed. En dat terwijl ik haar slechts één keer ontmoette. Meteen was mijn spreektijd ingezet met het Geoxverhaal. Het zijn immers de vrienden van donderdag die me die naam gegeven hebben.
Het was een heerlijke meeting, maandagtafel! Ik blijf een donderdagman, maar ik kom zeker vaker op bezoek. Nuchtere mensen zijn heerlijk om mee op stap te gaan :-)
Ik bezoek ze al een hele tijd, die tafel. En dat geeft dus kracht. Die kracht heb ik nodig, elke week. Het is dan ook mijn bedoeling om de kracht wekelijks aan te wakkeren. Nu wil het toeval dat ik mijn vorige afspraak gemist heb. De vaste donderdag was even niet mogelijk. Maar omdat ik geen sessie wilde missen, nam ik me voor om deze week een sessie in te halen.
En dat deed ik vanavond. Dezelfde tafel, dezelfde stoelen en hetzelfde merk koffie. Enkel andere mensen. Of dat was wat ik verwacht had. Maar dat bleek niet helemaal te kloppen! Het onthaal was heel erg hartelijk. Dat ben ik gewoon in onze familie, wij hebben nu eenmaal de gewoonte om iedereen aan de koffietafel hartelijk welkom te heten.
Maar tot mijn verbazing waren er een aantal bekende gezichten. Mensen die ook vaak donderdag komen. Maar ook anderen die ik al heel lang niet gezien had. Eén dame had ik zelfs maar één maal gezien, maar ze kende me heel goed! Ik kreeg ook van haar een hartelijk welkom. Dat mijn bijnaam Jangeox was, wist ze nog heel goed. En dat terwijl ik haar slechts één keer ontmoette. Meteen was mijn spreektijd ingezet met het Geoxverhaal. Het zijn immers de vrienden van donderdag die me die naam gegeven hebben.
Het was een heerlijke meeting, maandagtafel! Ik blijf een donderdagman, maar ik kom zeker vaker op bezoek. Nuchtere mensen zijn heerlijk om mee op stap te gaan :-)
zondag 8 januari 2012
Polyglot
Ik ga een nieuwe taal leren. Dat is toch het plan. Ik weet nog niet helemaal dewelke, ik ben op zoek naar wat me het beste ligt. Ik weet ook niet wat het beste in de markt ligt, want ook dat is een criterium dat meetelt. De taal die ik nu gebruik is oud. Ze zal misschien niet lang meer bestaan.
Ik ga ze niet spreken, maar schrijven. Ik heb het dan ook niet over een spreektaal maar over een programmeertaal. Ik "spreek" al in verschillende talen met een computer, maar de taal die ik nu al een hele tijd gebruik is in onbruik geraakt. Sinds 1996 programmeer ik in Delphi, dat is de Windows variant van het oude Pascal. Ik heb eigenlijk nooit echt Pascal geleerd, ook Delphi niet. Het werd eerder in mijn schoot geworpen, en ik moest mijn plan maar trekken. Maar dat is wel aardig gelukt.
Het is dan ook een beetje anders dan de taal die mensen onder elkaar spreken. Eens je een beetje doorhebt hoe een machine denkt, komt dat vaak vanzelf. Zo is het toch in mijn geval altijd geweest. Ik deed ooit mee aan een examen Step-5 voor PLC's. Dat is een computertaal die veel in de industrie gebruikt wordt om machines aan te sturen. Ik had alle punten gekregen die de prof kon geven want er was niets op aan te merken. Het kleine stukje computersoftware dat als examen diende, werkte immers perfect en dan kan je moeilijk commentaar geven.
En toch had ik nooit die taal geleerd. We hadden in de avondschool 2 jaar les gekregen in PLC maar ik was er nooit aanwezig. Toen het examen daar was, heb ik me er een paar avonden in verdiept en merkte dat het heel erg veel leek op dingen die ik kende uit mijn jeugdjaren, toen ik als volleerde nerd met niets anders bezig was.
Bon, ik ben benieuwd. Ik ga nu iets kiezen dat me aanspreekt en waar vraag naar is op de "markt". Voor mij zal 2012 een jaar worden waarin ik me op professioneel vlak een beetje ga verruimen. Ik vind het alvast heel spannend ...
Ik ga ze niet spreken, maar schrijven. Ik heb het dan ook niet over een spreektaal maar over een programmeertaal. Ik "spreek" al in verschillende talen met een computer, maar de taal die ik nu al een hele tijd gebruik is in onbruik geraakt. Sinds 1996 programmeer ik in Delphi, dat is de Windows variant van het oude Pascal. Ik heb eigenlijk nooit echt Pascal geleerd, ook Delphi niet. Het werd eerder in mijn schoot geworpen, en ik moest mijn plan maar trekken. Maar dat is wel aardig gelukt.
Het is dan ook een beetje anders dan de taal die mensen onder elkaar spreken. Eens je een beetje doorhebt hoe een machine denkt, komt dat vaak vanzelf. Zo is het toch in mijn geval altijd geweest. Ik deed ooit mee aan een examen Step-5 voor PLC's. Dat is een computertaal die veel in de industrie gebruikt wordt om machines aan te sturen. Ik had alle punten gekregen die de prof kon geven want er was niets op aan te merken. Het kleine stukje computersoftware dat als examen diende, werkte immers perfect en dan kan je moeilijk commentaar geven.
En toch had ik nooit die taal geleerd. We hadden in de avondschool 2 jaar les gekregen in PLC maar ik was er nooit aanwezig. Toen het examen daar was, heb ik me er een paar avonden in verdiept en merkte dat het heel erg veel leek op dingen die ik kende uit mijn jeugdjaren, toen ik als volleerde nerd met niets anders bezig was.
Bon, ik ben benieuwd. Ik ga nu iets kiezen dat me aanspreekt en waar vraag naar is op de "markt". Voor mij zal 2012 een jaar worden waarin ik me op professioneel vlak een beetje ga verruimen. Ik vind het alvast heel spannend ...
zaterdag 7 januari 2012
Vind ik leuk
Ik heb nu 69 vrienden op Facebook. Dat is een heerlijk cijfer en ik wou het als blogtitel gebruiken. Maar ik heb wel even genoeg gehad van cijfertitels :-)
69 is niet zo veel als ik dat vergelijk met mijn vrienden. Maar ik zou er graag één bij krijgen. En die wil niet. Niet omdat hij geen vriendjes wil worden met mij, maar hij wil gewoon niet op Facebook. Aan zijn leeftijd zal het niet liggen want hij is jonger dan ik. Zijn redenen om dat niet te willen heb ik al van vele mensen gehoord. Hij vindt dat het zijn privacy schendt, hij vindt dat ie er geen tijd voor heeft maar vooral: is dat nu allemaal nodig?
Een tijd geleden zat ik met 10 mensen aan tafel en ik was de enige die op Facebook zat. Ook zij waren allemaal ongeveer even oud als ik. Ik vind dat heel erg vreemd. En ook daar hoorde ik dezelfde redenen. Ze kennen het van in 't nieuws, dat mensen domme dingen zetten op Facebook en dan bijvoorbeeld hun echtscheidingszaak verliezen. Het is toch allemaal niet nodig? En wat ik ook al vaak hoorde is dat mensen niet meer buiten komen en achter hun computerschermpje "vrienden" maken.
Dat is trouwens ook een argument dat die vriend gebruikt. Je moet niet online leven, maar echt. Alleen doet ie dat niet! Als ik vergelijk hoe vaak ik de laatste maanden op stap ben geweest, dan komt ie nog niet aan de helft. En dat heb ik bijna uitsluitend te danken aan het feit dat ik online actief ben. Het ene sluit het andere dus niet uit, wel integendeel.
Maar mijn vriend komt nu in de vervelende situatie terecht dat zijn kinderen dat dus binnenkort zullen vragen. Immers, hun vriendjes zullen opgroeien in een wereld waar iedereen een online leven heeft, en zij zullen wellicht hetzelfde willen. Papa zal dus niet anders kunnen dan ooit ook online gaan, anders wordt elke vorm van controle over wat zijn kroost doet onmogelijk. Hoe kan je immers zeggen wat wel en niet mag, als je het zelf niet onder de knie hebt?
Ik vind trouwens dat de hele privacy discussie niets ter zake doet. Mijn vrienden op Facebook kunnen alles zien wat ik uitspook. Ze zien zelfs waar en wanneer ik met mijn GSM incheck in een restaurant of in een café. En ik vind dat niet erg. Ik vind dat leuk. En ik vind het ook leuk als ik dat van andere vrienden zie. Het geeft mij het gevoel dat ik die mensen vaker "zie" dan vroeger en dat is aangenaam. Online zijn maakt mij niet minder sociaal maar juist meer.
Wellicht komt het ook wel omdat ik niks wil verbergen. Ik heb in mijn leven genoeg zaken verborgen en daar wil ik komaf mee maken. Ik heb ook niks meer te verbergen want ik doe niks verkeerd. Daarom kan ik dit ook vrijuit op mijn blog schrijven. En hier kan iedereen meelezen, ook mensen die ik niet ken. Ze doen dat trouwens, en het aantal is nog groter dat mijn aantal facebookvrienden. Hello strangers, how you doin' !
Een tijd geleden zat ik met 10 mensen aan tafel en ik was de enige die op Facebook zat. Ook zij waren allemaal ongeveer even oud als ik. Ik vind dat heel erg vreemd. En ook daar hoorde ik dezelfde redenen. Ze kennen het van in 't nieuws, dat mensen domme dingen zetten op Facebook en dan bijvoorbeeld hun echtscheidingszaak verliezen. Het is toch allemaal niet nodig? En wat ik ook al vaak hoorde is dat mensen niet meer buiten komen en achter hun computerschermpje "vrienden" maken.
Dat is trouwens ook een argument dat die vriend gebruikt. Je moet niet online leven, maar echt. Alleen doet ie dat niet! Als ik vergelijk hoe vaak ik de laatste maanden op stap ben geweest, dan komt ie nog niet aan de helft. En dat heb ik bijna uitsluitend te danken aan het feit dat ik online actief ben. Het ene sluit het andere dus niet uit, wel integendeel.
Maar mijn vriend komt nu in de vervelende situatie terecht dat zijn kinderen dat dus binnenkort zullen vragen. Immers, hun vriendjes zullen opgroeien in een wereld waar iedereen een online leven heeft, en zij zullen wellicht hetzelfde willen. Papa zal dus niet anders kunnen dan ooit ook online gaan, anders wordt elke vorm van controle over wat zijn kroost doet onmogelijk. Hoe kan je immers zeggen wat wel en niet mag, als je het zelf niet onder de knie hebt?
Ik vind trouwens dat de hele privacy discussie niets ter zake doet. Mijn vrienden op Facebook kunnen alles zien wat ik uitspook. Ze zien zelfs waar en wanneer ik met mijn GSM incheck in een restaurant of in een café. En ik vind dat niet erg. Ik vind dat leuk. En ik vind het ook leuk als ik dat van andere vrienden zie. Het geeft mij het gevoel dat ik die mensen vaker "zie" dan vroeger en dat is aangenaam. Online zijn maakt mij niet minder sociaal maar juist meer.
Wellicht komt het ook wel omdat ik niks wil verbergen. Ik heb in mijn leven genoeg zaken verborgen en daar wil ik komaf mee maken. Ik heb ook niks meer te verbergen want ik doe niks verkeerd. Daarom kan ik dit ook vrijuit op mijn blog schrijven. En hier kan iedereen meelezen, ook mensen die ik niet ken. Ze doen dat trouwens, en het aantal is nog groter dat mijn aantal facebookvrienden. Hello strangers, how you doin' !
vrijdag 6 januari 2012
De kip of het ei
Ben ik goed in wat ik doe? Als ik goed ben in wat ik doe, hoe komt dat dan? Word ik aangemoedigd en ben ik daarom telkens beter en beter? Of ben ik goed in wat ik doe omdat het nodig is. Omdat het dringend beter moet en omdat er kritiek op komt. Is dat een motivatie om het beter te doen?
Of ben ik niet goed bezig? Als dat zo is, hoe komt dat dan? Komt het omdat ik niet aangemoedigd word? Of komt het omdat ik echt niet goed ben in wat ik doe?
Hier staan veel vraagtekens en ik weet niet alle antwoorden. Ik weet wel dat één ding niet werkt. Paniek zaaien en zeggen dat het dringend beter moet werkt niet. Het werkt zelfs zo slecht dat ik helemaal stilval.
Ik kan kritiek aanvaarden als die eerlijk, gefundeerd en opbouwend is. Als er het echt zo zou zijn dat ik niet mijn best heb gedaan en dat daarom alles in de soep draait, dan mag dat gezegd worden. Maar wild uithalen naar alles wat binnen bereik is omdat anderen tekort schieten is geen motivator. Het is de beste manier om het omgekeerde te bereiken van het plan. Dan komt er een gigantisch "foert" gevoel.
Of ben ik niet goed bezig? Als dat zo is, hoe komt dat dan? Komt het omdat ik niet aangemoedigd word? Of komt het omdat ik echt niet goed ben in wat ik doe?
Hier staan veel vraagtekens en ik weet niet alle antwoorden. Ik weet wel dat één ding niet werkt. Paniek zaaien en zeggen dat het dringend beter moet werkt niet. Het werkt zelfs zo slecht dat ik helemaal stilval.
Ik kan kritiek aanvaarden als die eerlijk, gefundeerd en opbouwend is. Als er het echt zo zou zijn dat ik niet mijn best heb gedaan en dat daarom alles in de soep draait, dan mag dat gezegd worden. Maar wild uithalen naar alles wat binnen bereik is omdat anderen tekort schieten is geen motivator. Het is de beste manier om het omgekeerde te bereiken van het plan. Dan komt er een gigantisch "foert" gevoel.
donderdag 5 januari 2012
Lunch
Dat doe je 's middags normaal. Vandaag was dat niet anders. Alleen had ik veel te vertellen deze middag en het gezelschap was aangenaam. We doen dat wel eens vaker, zo lunchen en wat bijbabbelen over koetjes en kalfjes. Maar ook over andere dingen. En dat maakt het zo speciaal, dat het niet alleen over koetjes en kalfjes gaat.
Daarom hebben we wellicht niet naar het uurwerk gekeken. Of jij naar de iPad en ik naar de iPhone. We moeten nog leren dat restaurants sluiten na de middag. Gelukkig deed de taverne aan de overkant van de straat dat niet.
Zo loopt het snel wat uit en mis ik mijn avondeten dat mijn ventje voorzien had. Gelukkig was hij er direct voor te vinden om mee te "lunchen" op een later uur. Zo hebben jullie mekaar ook leren kennen. Nu weet hij ook met wie ik altijd zoveel babbel.
You're a special lady :-)
Daarom hebben we wellicht niet naar het uurwerk gekeken. Of jij naar de iPad en ik naar de iPhone. We moeten nog leren dat restaurants sluiten na de middag. Gelukkig deed de taverne aan de overkant van de straat dat niet.
Zo loopt het snel wat uit en mis ik mijn avondeten dat mijn ventje voorzien had. Gelukkig was hij er direct voor te vinden om mee te "lunchen" op een later uur. Zo hebben jullie mekaar ook leren kennen. Nu weet hij ook met wie ik altijd zoveel babbel.
You're a special lady :-)
woensdag 4 januari 2012
Fire !
Don't panic. In de open haard mag dat. Het was iets dat ik niet kende. Een echte open haard op een appartement. Maar nu hebben we er dus een.
En het is ook de bedoeling dat we hem gaan gebruiken. Niet om de ruimte te verwarmen, want dat lukt toch niet. Dat weet ik uit ervaring. Toen ik jong was hebben mijn ouders altijd een open haard gehad. Later werd die vervangen door een houtkachel. Nog later besliste mijn vader dat er ééntje bijkon. Dan plaatste hij ook een houtkachel in de keuken.
Zoals vroeger, nog veel langer geleden alle mensen dat deden met een Leuvense stoof. Je kon er op koken, want ze had drie kookplaten. Alleen moest je wel flink stoken om er iets op gaar te krijgen. Meestal waren we al blij als we water heet genoeg kregen voor een tas thee. Maar bij ons ging het dus echt wel om verwarming. We hadden immers een groot bos als achtertuin en mijn vader zorgde elk seizoen voor het nodige gratis brandhout. Ik heb zelf ook nog hout gekliefd in mijn jeugdjaren. Toch nen echte vent dus! Een houthakkershemd had er nog bij gepast, maar dat had ik niet. Maar hoe we ook ons best deden, het hele huis kregen we niet warm met de twee houtkachels. We hadden ook centrale verwarming en die gaf de extra graadjes warmte die we tekort kwamen.
Maar nu zal het dus vooral om de gezelligheid draaien. Op aandringen van bibi is het salon zo geplaatst dat we de open haard goed zien. Anders voel je zeker niets van de warmte. Intussen heb ik hem één keer getest, en hij is met glans geslaagd. De schouw trekt zeer goed. Ze zit ook wel behoorlijk hoog natuurlijk. Ze gaat van de tiende tot de 13de verdieping en er moet daarboven behoorlijk veel wind staan, want het tocht enorm. Maar dat is een goed teken, natuurlijk.
Ik ga nog de nodige attributen aanschaffen die nodig zijn om het vuur aan te krijgen en aan te houden. En nu gaan we natuurlijk hout moeten aanschaffen. Ik heb gezien dat je dat tegenwoordig in een doe-het-zelf zaak wel kan terugvinden. Alleen heb ik geen idee van de prijs, maar het doel is natuurlijk niet om goedkoper te verwarmen. Het moet gewoon een beetje gezellig zijn.
Een echt knetterend vuurtje zal het dus worden. Bij verschillende vrienden heb ik reeds zo'n mooie moderne gashaard gezien. Dat vind ik ook wel mooi, maar dat zou niet passen in ons appartement. Ik vind the real thing trouwens wel leuker. Ik ga echt hout aansteken en zorgen dat het vuur aanblijft. Hout klieven zit er niet meer in. De rug hé. En op een appartment zou het nogal onnozel staan. Maar misschien koop ik dat hemd nog wel, dan kan mijn ventje ook eens lachen.
Zoals vroeger, nog veel langer geleden alle mensen dat deden met een Leuvense stoof. Je kon er op koken, want ze had drie kookplaten. Alleen moest je wel flink stoken om er iets op gaar te krijgen. Meestal waren we al blij als we water heet genoeg kregen voor een tas thee. Maar bij ons ging het dus echt wel om verwarming. We hadden immers een groot bos als achtertuin en mijn vader zorgde elk seizoen voor het nodige gratis brandhout. Ik heb zelf ook nog hout gekliefd in mijn jeugdjaren. Toch nen echte vent dus! Een houthakkershemd had er nog bij gepast, maar dat had ik niet. Maar hoe we ook ons best deden, het hele huis kregen we niet warm met de twee houtkachels. We hadden ook centrale verwarming en die gaf de extra graadjes warmte die we tekort kwamen.
Maar nu zal het dus vooral om de gezelligheid draaien. Op aandringen van bibi is het salon zo geplaatst dat we de open haard goed zien. Anders voel je zeker niets van de warmte. Intussen heb ik hem één keer getest, en hij is met glans geslaagd. De schouw trekt zeer goed. Ze zit ook wel behoorlijk hoog natuurlijk. Ze gaat van de tiende tot de 13de verdieping en er moet daarboven behoorlijk veel wind staan, want het tocht enorm. Maar dat is een goed teken, natuurlijk.
Ik ga nog de nodige attributen aanschaffen die nodig zijn om het vuur aan te krijgen en aan te houden. En nu gaan we natuurlijk hout moeten aanschaffen. Ik heb gezien dat je dat tegenwoordig in een doe-het-zelf zaak wel kan terugvinden. Alleen heb ik geen idee van de prijs, maar het doel is natuurlijk niet om goedkoper te verwarmen. Het moet gewoon een beetje gezellig zijn.
Een echt knetterend vuurtje zal het dus worden. Bij verschillende vrienden heb ik reeds zo'n mooie moderne gashaard gezien. Dat vind ik ook wel mooi, maar dat zou niet passen in ons appartement. Ik vind the real thing trouwens wel leuker. Ik ga echt hout aansteken en zorgen dat het vuur aanblijft. Hout klieven zit er niet meer in. De rug hé. En op een appartment zou het nogal onnozel staan. Maar misschien koop ik dat hemd nog wel, dan kan mijn ventje ook eens lachen.
dinsdag 3 januari 2012
Proces - the sequel
Ik moet dus binnenkort voor de rechter verschijnen. Het is niet de eerste keer, en ook niet de eerste keer in deze zaak. Maar dat had ik hier al eens geschreven. Dju toch.
Opnieuw... ik moet dus helemaal niet binnenkort voor de rechter verschijnen. Ja, ik moet wel verschijnen maar het is dus niet binnenkort. Ik heb bericht gekregen dat het proces (of toch het tweede deel ervan) zal voorkomen begin 2013.
Eerst moest ik toch wel even nadenken of dat wel zo tof is. Het zit natuurlijk al een tijd in mijn hoofd. Niet dat ik er wakker van lig, want ik denk niet dat er een ramp zal gebeuren. Toch weet je graag waar je staat, dat is normaal hé.
En dan heb ik besloten dat ik het wel tof vind. "De feiten" dateren inmiddels van 2005 en in 2008 werd er voor de eerste keer ruzie om gemaakt. Ik heb me dan ook voorgenomen om er nog zo weinig mogelijk aan te denken.
We'll cross that bridge when we come to it.
En dat zal dit jaar alvast niet zijn...
Opnieuw... ik moet dus helemaal niet binnenkort voor de rechter verschijnen. Ja, ik moet wel verschijnen maar het is dus niet binnenkort. Ik heb bericht gekregen dat het proces (of toch het tweede deel ervan) zal voorkomen begin 2013.
Eerst moest ik toch wel even nadenken of dat wel zo tof is. Het zit natuurlijk al een tijd in mijn hoofd. Niet dat ik er wakker van lig, want ik denk niet dat er een ramp zal gebeuren. Toch weet je graag waar je staat, dat is normaal hé.
En dan heb ik besloten dat ik het wel tof vind. "De feiten" dateren inmiddels van 2005 en in 2008 werd er voor de eerste keer ruzie om gemaakt. Ik heb me dan ook voorgenomen om er nog zo weinig mogelijk aan te denken.
We'll cross that bridge when we come to it.
En dat zal dit jaar alvast niet zijn...
maandag 2 januari 2012
De witte lijn
Er zit een witte lijn in mijn hoofd. Het is een grens die mij is aangeleerd. Als de grens overschreven wordt gaat er een alarmbel rinkelen.
Niet iedereen is altijd vrolijk. Al goed dat dat zo is, want het zou wat gek aanvoelen. En ik heb begrip voor mensen die in een situatie terechtkomen waar ze minder vrolijk van worden. Ah ja, want ik weet zelf goed hoe dat aanvoelt. En als het vrienden overkomt, leef ik met ze mee. Empathie is daar het mooie woord voor. Meevoelen met andere mensen. Ik denk dat dat mij over het algemeen goed lukt.
Alleen is daar een probleempje mee. Te veel is te veel. Daar heb ik dus een dikke witte lijn getrokken. De reden daarvoor is niet mooi. Ze is egoïstisch. Als je meevoelt met iemand, en je praat met hem of haar, dan is er hopelijk een positief effect. Je hoopt dat hij/zij zich beter zal voelen. Als dat zo is, zal je zelf ook genoegen ondervinden dat je de persoon kon helpen. In de eerste plaats natuurlijk voor die andere, maar dus ook een beetje voor jezelf.
Maar als dat niet lukt, en het ondanks je troostende woorden enkel slechter gaat, kan dat een probleem zijn. Hiervoor is mij een grens aangeleerd. Ik mag mezelf nooit zo inleven dat ik er zelf ongelukkig van word. Er is een eenvoudig en praktisch hulpmiddel voor. Als ik zelf wakker lig van een probleem dat iemand anders overkomt, dan is de grens overschreden. Dan is het tijd om een stapje achteruit te zetten en afstand te nemen. Het is natuurlijk zo dat je niet bij iedereen deze grens kan trekken, het hangt af van de band die je hebt. Het is dan ook een vuistregel die uitzonderingen toelaat.
De 12de stap in ons programma leert ons om andere mensen te helpen. Mensen die problemen hebben die we herkennen, kunnen we misschien helpen. Als de hulp niet aanvaard wordt of elke raad in de wind geslagen wordt, dan eindigt de stap. Zoals vele dingen in het programma geldt dat ook in het echte leven.
Niet iedereen is altijd vrolijk. Al goed dat dat zo is, want het zou wat gek aanvoelen. En ik heb begrip voor mensen die in een situatie terechtkomen waar ze minder vrolijk van worden. Ah ja, want ik weet zelf goed hoe dat aanvoelt. En als het vrienden overkomt, leef ik met ze mee. Empathie is daar het mooie woord voor. Meevoelen met andere mensen. Ik denk dat dat mij over het algemeen goed lukt.
Alleen is daar een probleempje mee. Te veel is te veel. Daar heb ik dus een dikke witte lijn getrokken. De reden daarvoor is niet mooi. Ze is egoïstisch. Als je meevoelt met iemand, en je praat met hem of haar, dan is er hopelijk een positief effect. Je hoopt dat hij/zij zich beter zal voelen. Als dat zo is, zal je zelf ook genoegen ondervinden dat je de persoon kon helpen. In de eerste plaats natuurlijk voor die andere, maar dus ook een beetje voor jezelf.
Maar als dat niet lukt, en het ondanks je troostende woorden enkel slechter gaat, kan dat een probleem zijn. Hiervoor is mij een grens aangeleerd. Ik mag mezelf nooit zo inleven dat ik er zelf ongelukkig van word. Er is een eenvoudig en praktisch hulpmiddel voor. Als ik zelf wakker lig van een probleem dat iemand anders overkomt, dan is de grens overschreden. Dan is het tijd om een stapje achteruit te zetten en afstand te nemen. Het is natuurlijk zo dat je niet bij iedereen deze grens kan trekken, het hangt af van de band die je hebt. Het is dan ook een vuistregel die uitzonderingen toelaat.
De 12de stap in ons programma leert ons om andere mensen te helpen. Mensen die problemen hebben die we herkennen, kunnen we misschien helpen. Als de hulp niet aanvaard wordt of elke raad in de wind geslagen wordt, dan eindigt de stap. Zoals vele dingen in het programma geldt dat ook in het echte leven.
zondag 1 januari 2012
Rudy’s Phono Shop
Het klinkt niet origineel maar Rudy had zijn platenzaak nu eenmaal zo genoemd. Ik denk dat ie eerst fotomateriaal verkocht en dan pas plaatjes. In zijn winkel in Turnhout was er ook nog één en ander te koop voor de amateur fotograaf. Misschien heette hij eerst wel Rudy's Photo Shop en is de naam daarna veranderd net zoals Rudy's interesse.
Ik was DJ geworden in mijn jonge jaren al. Eerst op kleine feestjes in familiekring, maar in 1988 was het echt. Onze mobiele discobar heette A.D. Music en samen met mijn broer en neef ging ik plaatjes draaien op jeugdfuiven. De kerntaken waren goed verdeeld. Het opstellen en afbreken van de DJ spullen deden we samen. Het was voor die tijd toch al heftig zwaar materiaal, want we hadden ook een aanhangwagen gekocht waar de luidsprekers maar net in pasten.
Mijn neef bediende de lichtshow. Voor de boerenbals moest dat vooral heel zwaar zijn en niet te ingewikkeld. Maar het was die tijd toch al computergestuurd en met de nodige toeters en bellen. Natuurlijk hadden we dat zelf in mekaar gestoken, zo ging dat toen.
Ik en mijn broer draaiden de platen. Voor het boerenbal moest het vaak Meatloaf en Brian Adams zijn, maar in 1988 kwam daar New Beat bij. Dat was helemaal nieuw en op de boerenbuiten was er niemand die dat draaide. Daarvoor moest je de stad intrekken. Maar wij deden dat dus wel. En de mensen hadden het graag. Niet heel de avond, natuurlijk, maar alles met mate.
Dan kwam ik op de proppen. Dansmuziek en zeker New Beat moest mooi in mekaar passen en daar hadden we de goeie platenspelers voor. De snelheid van de plaat kon je aanpassen en zo kon je mooie overgangen maken tussen twee platen.
Zaterdag voormiddag ging ik langs bij Rudy's Phono Shop. Daar had Rudy een kleine discobar gemaakt. Rond de discobar zaten de DJ's uit de streek. Hij draaide heel de middag plaatjes. Alleen de dingen die de platenboer die week had geleverd. Niks met top 40 en zo, echt gewoon wat die week was uitgekomen. Net zoals op de groentenmarkt. Als hij een plaatje draaide dat je leuk vond, stak je je hand omhoog. Hij legde dan één exemplaar op je stapeltje dat je al verzameld had. Hij vroeg ook telkens of je de single of de maxi versie wou. En soms kocht ik ze allebei omdat je dan zelf je eigen versie kon in mekaar mixen. Maar dat was dus enkel muziek die je nog nooit ergens had gehoord. Het was nog niet op de radio geweest en niemand had het ooit gedraaid, want het was letterlijk vers van de pers. De truuk was dan om aan te voelen wat de mensen zouden vinden van het nummer. Enkel op het gehoor, een minuutje of minder moest volstaan.
Ik heb dat zo toch een tijd gedaan. Natuurlijk ook veel rommel gekocht dat je achteraf nooit kon draaien. Maar over 't algemeen ging dat goed en was er enkele weken later wel een klik bij de mensen als ze het goed vonden. Alles moet wennen, natuurlijk.
Ik denk niet dat Rudy dat nog doet. Hij heeft wellicht ook nieuwe hobby's nu. Maar het waren zalige tijden...
Ik was DJ geworden in mijn jonge jaren al. Eerst op kleine feestjes in familiekring, maar in 1988 was het echt. Onze mobiele discobar heette A.D. Music en samen met mijn broer en neef ging ik plaatjes draaien op jeugdfuiven. De kerntaken waren goed verdeeld. Het opstellen en afbreken van de DJ spullen deden we samen. Het was voor die tijd toch al heftig zwaar materiaal, want we hadden ook een aanhangwagen gekocht waar de luidsprekers maar net in pasten.
Mijn neef bediende de lichtshow. Voor de boerenbals moest dat vooral heel zwaar zijn en niet te ingewikkeld. Maar het was die tijd toch al computergestuurd en met de nodige toeters en bellen. Natuurlijk hadden we dat zelf in mekaar gestoken, zo ging dat toen.
Ik en mijn broer draaiden de platen. Voor het boerenbal moest het vaak Meatloaf en Brian Adams zijn, maar in 1988 kwam daar New Beat bij. Dat was helemaal nieuw en op de boerenbuiten was er niemand die dat draaide. Daarvoor moest je de stad intrekken. Maar wij deden dat dus wel. En de mensen hadden het graag. Niet heel de avond, natuurlijk, maar alles met mate.
Dan kwam ik op de proppen. Dansmuziek en zeker New Beat moest mooi in mekaar passen en daar hadden we de goeie platenspelers voor. De snelheid van de plaat kon je aanpassen en zo kon je mooie overgangen maken tussen twee platen.
Zaterdag voormiddag ging ik langs bij Rudy's Phono Shop. Daar had Rudy een kleine discobar gemaakt. Rond de discobar zaten de DJ's uit de streek. Hij draaide heel de middag plaatjes. Alleen de dingen die de platenboer die week had geleverd. Niks met top 40 en zo, echt gewoon wat die week was uitgekomen. Net zoals op de groentenmarkt. Als hij een plaatje draaide dat je leuk vond, stak je je hand omhoog. Hij legde dan één exemplaar op je stapeltje dat je al verzameld had. Hij vroeg ook telkens of je de single of de maxi versie wou. En soms kocht ik ze allebei omdat je dan zelf je eigen versie kon in mekaar mixen. Maar dat was dus enkel muziek die je nog nooit ergens had gehoord. Het was nog niet op de radio geweest en niemand had het ooit gedraaid, want het was letterlijk vers van de pers. De truuk was dan om aan te voelen wat de mensen zouden vinden van het nummer. Enkel op het gehoor, een minuutje of minder moest volstaan.
Ik heb dat zo toch een tijd gedaan. Natuurlijk ook veel rommel gekocht dat je achteraf nooit kon draaien. Maar over 't algemeen ging dat goed en was er enkele weken later wel een klik bij de mensen als ze het goed vonden. Alles moet wennen, natuurlijk.
Ik denk niet dat Rudy dat nog doet. Hij heeft wellicht ook nieuwe hobby's nu. Maar het waren zalige tijden...
Abonneren op:
Posts (Atom)