Terug wat aandacht nodig voor de hobby. Voor één van de natuurlijk. De volgende uitdaging is een behoorlijke. Als je alleen dit lijstje leest, weet je meteen dat het om een behoorlijke schattenjacht gaat:
Best kan U volgende zaken aan uw geocache-uitrusting toevoegen:
*Een degelijke (zak)lamp inclusief reservebatterijen.
*Topomap van de streek kan handig zijn.
*Een vergrootglas.
*UV licht(je) Indien dit echt niet lukt,mail ons en u kan er eentje lenen.
*Een kompas.
*Een thermos gevuld met heet water.
*Voorzie u van kledij aangepast aan de weersomstandigheden en het seizoen.
En meteen zie je er ook een zaklamp en een UV lamp bijstaan. Het is dus een echte nachtcache. En wat voor één. Ik heb enkele logs gelezen van mensen die geklungel in de jungle gedaan hebben, of op z'n minst een poging deden. Er is zelfs een ploeg die tot 5u 's morgens gewandeld heeft.
Ik denk niet dat ons gezelschap het zo ver zal drijven, maar je weet nooit. In het heetst van de strijd wil je niet opgeven, dat is nu eenmaal eigen aan de echte geocacher. En dat zowel de cache zelf als het terrein beoordeeld wordt met 3.5 op 5, dat maakt het meteen de moeilijkste die ik tot nu toe probeerde.
Gelukkig heb ik een goede UV zaklamp gekocht na onze vorige echte nachtcache. Ik spreek over echte nachtcaches als je ze niet overdag kan doen. Dus die avonturen die ik zelf alleen heb gedaan met de zaklamp tellen niet echt mee als nachtcache. Ze worden aangeraden om 's nachts te doen, maar overdag werken ze ook. Deze dus niet, want de tips zijn onzichtbaar in daglicht. Enkel de UV zaklamp tovert ze tevoorschijn.
En net een weekje later is 't cache weekend in de Ardennen. Een kleiner gezelschap maar wel twee keer overnachten in de iglotent. Voor de rest de statiestieken opsmukken. En genieten van de hobby natuurlijk. Ik overdrijf toch nog niet hé?
En wat als... ;-)
dinsdag 31 juli 2012
maandag 30 juli 2012
A kiss is just a kiss
Hoe het nu eigenlijk echt moet, weet ik nog steeds niet. Er zijn ontelbare regels over wat gepast is en wat te ver gaat. Wellicht vergis ik me constant en zijn mensen soms verbaasd over mijn reactie. Het zij zo, de regeltjes moesten maar wat simpeler zijn.
Wanneer mag je iemand kussen? Ik bedoel geen intieme tongkus natuurlijk, die regeltjes zijn redelijk duidelijk. Dat hoor je hoogstens met één persoon te doen. Meteen zie je al dat zelfs dat niet altijd haalbaar is, maar laat ons zeggen dat je meteen aanvoelt dat een tongkus met de bovenbuur niet de bedoeling is. Of je moest hem of haar veel beter kennen dan van de momenten die je deelt omdat je zonder suiker of vloeiende bloem zit.
Maar niet alleen met kussen is het moeilijk. Vanaf wanneer mag je iemand omhelzen als je afscheid neemt? Het hangt af van het geslacht van de tegenpartij, de intimiteit van je onderlinge band en de voorkeur die je al dan niet hebt voor dat geslacht.
Ik maak het me nog wat moeilijker. Wanneer geef je iemand een hand als je het kantoor verlaat? Zeg je gewoon tot maandag of schud je de hand van je collega's als je het weekend ingaat.
Het is voor mij nog een stapje moeilijker. Afhankelijk van de geaardheid van de tegenpartij zijn de regels nog eens helemaal anders. Een homovriend die ik goed ken geeft steevast een kus op de mond als ie de kamer verlaat. Hij doet dat altijd zo, met elke homovriend die hij kent. Ik vind dat best OK, maar je begrijpt dat ik dat niet zou moeten herhalen bij elke homo die ik tegenkom. Een serieuze donderwolk zou verschijnen bij iemand die ik heel goed ken.
Een heterovriend die ik redelijk goed ken gaf me onlangs een kleine omhelzing toen we afscheid namen. Het was moeilijk, want ik verwacht het nooit. En ik weet niet wat het plan is tot de beweging van zijn arm en de rest van de lichaamstaal duidelijk maakt wat ik kan verwachten. Bijna had ik hem een zoen op de wang gegeven, maar plots besefte ik dat we niet dezelfde geaardheid deelden en dat zijn bedoeling dus niet die richting uitging. Gelukkig werd me dat moment van ongemak net op tijd bespaard.
En met de nieuwe colega's had ik ook een vergelijkbaar probleem. Ik zeg iets in de aard van tot morgen op het moment dat ik een collega voorbij loop die aan zijn PC zit te werken. Hij heft zijn hand op en ik denk dat ie me dus een stevige handdruk wil geven. Dan blijkt plots dat ie naar zijn computermuis navigeerde in plaats van naar mijn uitgestoken hand. Heel vervelend...
Gelukkig heb ik één voordeel in deze moeilijke lijst van reglementen. Vrouwen! Ik heb blijkbaar het geluk om homo te zijn. Ik kan vrouwen zoenen, omhelzen of knuffelen zoveel ik wil. Een welkomsknuffel of een afscheidszoen, het maakt allemaal niks uit. Ze weten toch dat ik er niks anders mee bedoel dan hallo of tot ziens in een iets meer intieme versie. Dat is trouwens alles wat ik daar ooit mee bedoel.
Laat ons gewoon afspreken om dat altijd met iedereen zo te doen. Ik geef een zoen als ik je zie, en een knuffel als we afscheid nemen. Gemakkelijker zo ?
Wanneer mag je iemand kussen? Ik bedoel geen intieme tongkus natuurlijk, die regeltjes zijn redelijk duidelijk. Dat hoor je hoogstens met één persoon te doen. Meteen zie je al dat zelfs dat niet altijd haalbaar is, maar laat ons zeggen dat je meteen aanvoelt dat een tongkus met de bovenbuur niet de bedoeling is. Of je moest hem of haar veel beter kennen dan van de momenten die je deelt omdat je zonder suiker of vloeiende bloem zit.
Maar niet alleen met kussen is het moeilijk. Vanaf wanneer mag je iemand omhelzen als je afscheid neemt? Het hangt af van het geslacht van de tegenpartij, de intimiteit van je onderlinge band en de voorkeur die je al dan niet hebt voor dat geslacht.
Ik maak het me nog wat moeilijker. Wanneer geef je iemand een hand als je het kantoor verlaat? Zeg je gewoon tot maandag of schud je de hand van je collega's als je het weekend ingaat.
Het is voor mij nog een stapje moeilijker. Afhankelijk van de geaardheid van de tegenpartij zijn de regels nog eens helemaal anders. Een homovriend die ik goed ken geeft steevast een kus op de mond als ie de kamer verlaat. Hij doet dat altijd zo, met elke homovriend die hij kent. Ik vind dat best OK, maar je begrijpt dat ik dat niet zou moeten herhalen bij elke homo die ik tegenkom. Een serieuze donderwolk zou verschijnen bij iemand die ik heel goed ken.
Een heterovriend die ik redelijk goed ken gaf me onlangs een kleine omhelzing toen we afscheid namen. Het was moeilijk, want ik verwacht het nooit. En ik weet niet wat het plan is tot de beweging van zijn arm en de rest van de lichaamstaal duidelijk maakt wat ik kan verwachten. Bijna had ik hem een zoen op de wang gegeven, maar plots besefte ik dat we niet dezelfde geaardheid deelden en dat zijn bedoeling dus niet die richting uitging. Gelukkig werd me dat moment van ongemak net op tijd bespaard.
En met de nieuwe colega's had ik ook een vergelijkbaar probleem. Ik zeg iets in de aard van tot morgen op het moment dat ik een collega voorbij loop die aan zijn PC zit te werken. Hij heft zijn hand op en ik denk dat ie me dus een stevige handdruk wil geven. Dan blijkt plots dat ie naar zijn computermuis navigeerde in plaats van naar mijn uitgestoken hand. Heel vervelend...
Gelukkig heb ik één voordeel in deze moeilijke lijst van reglementen. Vrouwen! Ik heb blijkbaar het geluk om homo te zijn. Ik kan vrouwen zoenen, omhelzen of knuffelen zoveel ik wil. Een welkomsknuffel of een afscheidszoen, het maakt allemaal niks uit. Ze weten toch dat ik er niks anders mee bedoel dan hallo of tot ziens in een iets meer intieme versie. Dat is trouwens alles wat ik daar ooit mee bedoel.
Laat ons gewoon afspreken om dat altijd met iedereen zo te doen. Ik geef een zoen als ik je zie, en een knuffel als we afscheid nemen. Gemakkelijker zo ?
zondag 29 juli 2012
Denk eens even mee
Waar ben je nu aan het denken? Misschien wel aan een zorg die je vandaag hebt. Als het meezit denk je aan iets vrolijks. Als je pech hebt denk je al een paar uur aan iets waar je niet vanaf geraakt. Misschien dacht je wel aan mij? Ja lach maar! Het kan hè. Je bent dit aan het lezen dus een paar minuten geleden is er op z'n minst een idee in je hoofd gekomen dat je er toe bracht om naar jangeox.be te surfen. Je moet me dat ooit eens uitleggen, want ik snap dat niet. God weet waarom mensen dat doen, daar aan denken en dan hier terecht komen ;-)
Maar zonder zwans nu. Je dacht zeker aan iets. Je kan niet anders, want je hersenen denken altijd aan iets. Je kan je gedachten niet stopzettten, je kan niet controleren wat je denkt en wat je niet denkt. Je brein heeft een eigen willetje en je hebt er geen controle over.
Fout! Ik dacht vroeger net zo. En ik vond het soms een zware last om te dragen. Ik dacht namelijk heel erg vaak aan één welbepaald ding vanaf 's morgens vroeg al. Een nare gedachte die de hele dag niet meer weg ging. Ik probeerde mijn zinnen te verzetten, maar dat lukte niet. Het had een grote invloed over hoe ik me die dag voelde. In het verlengde kan je zelfs zeggen dat het vaak mijn gemoed bepaalde over langere periodes. Vaak waren het immers echte zorgen. Zorgen over financiën, over het werk, dromen die niet uitkwamen, verwachtingen die me teleurstelden.
Met de jaren vond ik één manier om daar uit te komen. Ze heeft een tijdje gewerkt, maar het effect is omgekeerd na een paar jaar. Ik heb het over alcohol. Drink een pint (of 2 of 3 ... of een bak als het moet) en de gedachte verandert. Ze gaat naar de kant van iets vrolijks want je bent in de wind. Het werkte even, maar na een paar jaar draaide het om. Het effect werd dan nog erger. Ik ging nog meer dubben en maakte me uiteindelijk nog meer zorgen.
Maar deze pagina gaat daar niet over. Ik heb het over die gedachte die je niet kwijt raakt. Het lukt nu dus wel. Ik denk aan wat ik wil en negatieve gedachten kan ik nu stopzetten als ik dat wil. Het is geen schakelaar en het kost me enige moeite, maar het lukt me dus wel.
Ik sluit mijn ogen en na een paar minuten niets doen, ontspannen en luisteren naar mijn adem stopt de gedachte die toen in mijn brein bezig was. Het is moeilijk en eerst lukt het helemaal niet. Maar na een tijdje wel. Ik oefende veel met een CD waar een dame onnozele dingen zegt. Dingen zoals adem nu eens door je linker knie. Het klinkt heel belachelijk en ik kon er eerst niks mee. Maar nu is het een kort automatisme dat echt werkt. Een CD heb ik niet meer nodig want het truukje werkt nu zonder. Het korte truukje heet adempauze en ik gebruik het vaak. Na de adempauze is mijn hoofd leeg van gedachten, maar meteen denk je weer aan iets. Als het meteen die gedachte is die je wilde weghouden, dan kan je ze meteen negeren. Omdat ze nog niet in die lange spiraal zit, kan dat.
Een paar minuten geleden deed ik een adempauze en ik dacht dus aan wat ik nu heb neergeschreven. Het is dus ook een truuk om een blog te schrijven ;-)
Ik heb met opzet het woord meditatie vermeden want dan was je misschien gestopt met lezen. Maar dat is het wel degelijk. Het is geen onzin zoals ik dacht. En het werkt echt. En dat had ik niet verwacht.
Maar zonder zwans nu. Je dacht zeker aan iets. Je kan niet anders, want je hersenen denken altijd aan iets. Je kan je gedachten niet stopzettten, je kan niet controleren wat je denkt en wat je niet denkt. Je brein heeft een eigen willetje en je hebt er geen controle over.
Fout! Ik dacht vroeger net zo. En ik vond het soms een zware last om te dragen. Ik dacht namelijk heel erg vaak aan één welbepaald ding vanaf 's morgens vroeg al. Een nare gedachte die de hele dag niet meer weg ging. Ik probeerde mijn zinnen te verzetten, maar dat lukte niet. Het had een grote invloed over hoe ik me die dag voelde. In het verlengde kan je zelfs zeggen dat het vaak mijn gemoed bepaalde over langere periodes. Vaak waren het immers echte zorgen. Zorgen over financiën, over het werk, dromen die niet uitkwamen, verwachtingen die me teleurstelden.
Met de jaren vond ik één manier om daar uit te komen. Ze heeft een tijdje gewerkt, maar het effect is omgekeerd na een paar jaar. Ik heb het over alcohol. Drink een pint (of 2 of 3 ... of een bak als het moet) en de gedachte verandert. Ze gaat naar de kant van iets vrolijks want je bent in de wind. Het werkte even, maar na een paar jaar draaide het om. Het effect werd dan nog erger. Ik ging nog meer dubben en maakte me uiteindelijk nog meer zorgen.
Maar deze pagina gaat daar niet over. Ik heb het over die gedachte die je niet kwijt raakt. Het lukt nu dus wel. Ik denk aan wat ik wil en negatieve gedachten kan ik nu stopzetten als ik dat wil. Het is geen schakelaar en het kost me enige moeite, maar het lukt me dus wel.
Ik sluit mijn ogen en na een paar minuten niets doen, ontspannen en luisteren naar mijn adem stopt de gedachte die toen in mijn brein bezig was. Het is moeilijk en eerst lukt het helemaal niet. Maar na een tijdje wel. Ik oefende veel met een CD waar een dame onnozele dingen zegt. Dingen zoals adem nu eens door je linker knie. Het klinkt heel belachelijk en ik kon er eerst niks mee. Maar nu is het een kort automatisme dat echt werkt. Een CD heb ik niet meer nodig want het truukje werkt nu zonder. Het korte truukje heet adempauze en ik gebruik het vaak. Na de adempauze is mijn hoofd leeg van gedachten, maar meteen denk je weer aan iets. Als het meteen die gedachte is die je wilde weghouden, dan kan je ze meteen negeren. Omdat ze nog niet in die lange spiraal zit, kan dat.
Een paar minuten geleden deed ik een adempauze en ik dacht dus aan wat ik nu heb neergeschreven. Het is dus ook een truuk om een blog te schrijven ;-)
Ik heb met opzet het woord meditatie vermeden want dan was je misschien gestopt met lezen. Maar dat is het wel degelijk. Het is geen onzin zoals ik dacht. En het werkt echt. En dat had ik niet verwacht.
zaterdag 28 juli 2012
2 + 1
We doen er al een maandje bij in Aalst. En daar ben ik uiteraard heel blij mee want het is daar heel aangenaam. We hebben een lijstje met punten die moeten afgewerkt worden en dat lijstje beweegt goed. Wie had dat gedacht, dat ik een todo lijstje met echte deadlines zou appreciëren. Maar het kan dus blijkbaar wel. Misschien omdat de deadlines haalbaar zijn deze keer. Misschien omdat ik blijkbaar in een normale werkomgeving toch best kan werken. Zelfs al is dat niet bij de deur.
Er komen geen e-mails met schreeuwerige leestekens. Geen paniekerige stem op de voicemail. Misschien zit daar wel het verschil. Ik zei nog om te lachen dat de enige stress die ik nu voel opkomt als de koffie op is. Dat is een wereld van verschil.
September is wellicht heel wat drukker op de baan. Misschien neem ik meer hotelbezoekjes per week, dat lost dat probleem ook op.
Ik zal nu wel lang genoeg daar blijven om zelf de fouten in mijn eigen software te herstellen. Gewoonlijk komt die last op de schouders van mijn collega die vast werkt bij de Vlaamse Milieumaatschappij, maar ik kom er dus niet onderuit. Alleen al daarom is ie blij dat ik een maand langer blijf ;-)
Er komen geen e-mails met schreeuwerige leestekens. Geen paniekerige stem op de voicemail. Misschien zit daar wel het verschil. Ik zei nog om te lachen dat de enige stress die ik nu voel opkomt als de koffie op is. Dat is een wereld van verschil.
September is wellicht heel wat drukker op de baan. Misschien neem ik meer hotelbezoekjes per week, dat lost dat probleem ook op.
Ik zal nu wel lang genoeg daar blijven om zelf de fouten in mijn eigen software te herstellen. Gewoonlijk komt die last op de schouders van mijn collega die vast werkt bij de Vlaamse Milieumaatschappij, maar ik kom er dus niet onderuit. Alleen al daarom is ie blij dat ik een maand langer blijf ;-)
vrijdag 27 juli 2012
Mijn laatste blog
... van het eerste boek.
Ja het wordt dus echt wel een boek. Het voornemen was al daar op de 100ste pagina en nog eens op nummer 200. En dit is pagina 366. Ik ben exact één jaar geleden begonnen met bloggen. Dat moet gevierd worden, en dat doe ik dus met het boek. Alleen durf ik het geen derde keer beloven, dus we zullen zien. Maar het plan is daar, en dat blijft zo. Niets zo mooi als mijn eigen blog in boekvorm en nu dus ineens een heel jaar.
Alleen moet ik een mooie laatste pagina verzinnen. Het komt nu in een boek weet je, dan moet het toch netjes zijn. Hoe eindig ik nu best het eerste jaar?
Ik denk zo...
Ja het wordt dus echt wel een boek. Het voornemen was al daar op de 100ste pagina en nog eens op nummer 200. En dit is pagina 366. Ik ben exact één jaar geleden begonnen met bloggen. Dat moet gevierd worden, en dat doe ik dus met het boek. Alleen durf ik het geen derde keer beloven, dus we zullen zien. Maar het plan is daar, en dat blijft zo. Niets zo mooi als mijn eigen blog in boekvorm en nu dus ineens een heel jaar.
Alleen moet ik een mooie laatste pagina verzinnen. Het komt nu in een boek weet je, dan moet het toch netjes zijn. Hoe eindig ik nu best het eerste jaar?
Ik denk zo...
donderdag 26 juli 2012
Biljet
Moest ik het nu echt uitproberen? Natuurlijk moest dat. Het zit ingebakken in de genen. En ik mocht het doen, want het was goed voor de gemoedsrust. Het principe is gelijk aan dat van mijn boetebudget. Je weet wel, het vaste jaarbudget voor snelheidsovertredingen. Als je het op voorhand begroot maak je je nooit nog druk op de dag dat je een flits ziet in de achteruitkijkspiegel. Het boetebudget was inmiddels overbodig door het iCoyote gadget op de iPhone.
Maar voor parkeerboetes is er nog geen iPhone app. Voel ik daar een geniaal ideetje komen? Tot die tijd doe ik het op de oude manier. Ik was ze gewend van in Antwerpen, toen ik een parkeergarage tekort kwam. Nee, ik had eigenlijk een auto te veel... lang verhaal. De auto rijdt nu rond in Bulgarije en het evenwicht tussen aantal auto's en parkeergarages is hersteld: 2-2. Twee auto's en twee garages in ons "gezin" bedoel ik dan hè.
Maar in Aalst heb ik geen parkeergarage. Toch niet overdag als ik ga lunchen of op maandagavond voor het hotel. Ook dinsdagmorgen zou ik vroeg moeten opstaan om geld in de meter te stoppen. Uiteraard doen we daar niet aan mee. Dus opnieuw het oude systeem in voegen gebracht. Nooit een ticketje kopen en wachten wat er gebeurt. De truuk van de gemoedsrust is immers als volgt: stel dat je vaak wel een ticketje koopt en je loopt toch tegen de lamp als je er even eentje vergat, dan zal je een ganse week vloeken. Doe het dus consequent niet en tel de prijs van de boetes per maand uit.
De teller staat vandaag op 15€. Dat is de eerste boete in Aalst. Ik vergis me, het is geen boete. Het is een vriendelijk papiertje waar parkeerbiljet op staat. Geen boete, geen aanmaning en geen retributie zoals dat in onze stad heet. Het is er natuurlijk wel één, maar het staat er niet op. Er werd me verteld dat het ook zo niet wordt uitgelegd. Het is echt wel een parkeerbiljet. Door het feit dat ik ervoor gekozen heb om er geen uit de automaat te halen, deed een vriendelijke dame of jongeman dat in mijn plaats.
De zin achteraan het biljet maakt alles duidelijk. Ik vind hem geweldig:
Geachte,
Uw voertuig staat geparkeerd in een zone waar de parkeertijd beperkt is. We stellen vast dat U voor het vermelde forfaitaire tarief opteert.
Ik denk niet dat ik ooit zo'n vriendelijke boete kreeg. Ik zal ze dan ook met plezier binnen de vermelde termijn betalen. En voor 15€ per maand doe ik er volgens mij een heel goede zaak aan.
Maar voor parkeerboetes is er nog geen iPhone app. Voel ik daar een geniaal ideetje komen? Tot die tijd doe ik het op de oude manier. Ik was ze gewend van in Antwerpen, toen ik een parkeergarage tekort kwam. Nee, ik had eigenlijk een auto te veel... lang verhaal. De auto rijdt nu rond in Bulgarije en het evenwicht tussen aantal auto's en parkeergarages is hersteld: 2-2. Twee auto's en twee garages in ons "gezin" bedoel ik dan hè.
Maar in Aalst heb ik geen parkeergarage. Toch niet overdag als ik ga lunchen of op maandagavond voor het hotel. Ook dinsdagmorgen zou ik vroeg moeten opstaan om geld in de meter te stoppen. Uiteraard doen we daar niet aan mee. Dus opnieuw het oude systeem in voegen gebracht. Nooit een ticketje kopen en wachten wat er gebeurt. De truuk van de gemoedsrust is immers als volgt: stel dat je vaak wel een ticketje koopt en je loopt toch tegen de lamp als je er even eentje vergat, dan zal je een ganse week vloeken. Doe het dus consequent niet en tel de prijs van de boetes per maand uit.
De teller staat vandaag op 15€. Dat is de eerste boete in Aalst. Ik vergis me, het is geen boete. Het is een vriendelijk papiertje waar parkeerbiljet op staat. Geen boete, geen aanmaning en geen retributie zoals dat in onze stad heet. Het is er natuurlijk wel één, maar het staat er niet op. Er werd me verteld dat het ook zo niet wordt uitgelegd. Het is echt wel een parkeerbiljet. Door het feit dat ik ervoor gekozen heb om er geen uit de automaat te halen, deed een vriendelijke dame of jongeman dat in mijn plaats.
De zin achteraan het biljet maakt alles duidelijk. Ik vind hem geweldig:
Geachte,
Uw voertuig staat geparkeerd in een zone waar de parkeertijd beperkt is. We stellen vast dat U voor het vermelde forfaitaire tarief opteert.
Ik denk niet dat ik ooit zo'n vriendelijke boete kreeg. Ik zal ze dan ook met plezier binnen de vermelde termijn betalen. En voor 15€ per maand doe ik er volgens mij een heel goede zaak aan.
woensdag 25 juli 2012
Stap XII
Bij het geestelijk ontwaken als gevolg van deze stappen hebben we getracht deze boodschap aan alcoholisten door te geven en deze beginselen bij al ons doen en laten toe te passen.
Als je nu heel even niet let op de zware woorden en de gewichtige zinsconstructie moet je eens even lezen wat er echt staat. Helaas moeten we dat wel vaker doen in ons stappenplan. Maar wat staat, is dus echt. Ik moet ze nog doen hoor, al die stappen. Ik heb ook nog een heel (half) leven tijd. Maar stap twaalf is de laatste en die heb ik tot nu toe enkele malen geprobeerd.
Het is meestal niet gemakkelijk en tot nu toe bracht ik niemand zo ver dat hij of zij echt mee aan de tafel kwam zitten. Dat is wel de bedoeling van deze stap, maar het lukt dus nauwelijks. Dat verbaast me ook niet, want als er iemand voor mijn deur had gestaan om te zeggen dat het misschien wel een goed idee zou zijn om eens die tafel te bezoeken, zou ik meteen de deur hard dichtslaan.
Niemand wil zoiets horen, dus nu ik zelf aan de tafel zit zal ik wel twee keer nadenken om anderen te overtuigen van het nut van de tafel. Dat doe ik dan ook nooit. Het enige dat ik soms doe is zeggen hoe het mij geholpen heeft. Dat het mijn leven echt heeft veranderd. My life part two. Een tafelgenoot spreekt over de nieuwe film. Andere woorden, zelfde inhoud.
Maar dat doe je dus voorzichtig. Door niet te zeggen wat iemand anders moet doen, maar door te zeggen wat ik heb gedaan zonder dat ik iets moest. Dat ik stopte met vechten en begon te praten in de plaats. En dat dat veel makkelijker was dan vechten tegen een vijand die te sterk is. Ik wist het al, maar gaf me toch nooit gewonnen. En plots had ik toch gewonnen, zonder gevecht.
Dat is mooi, hoorde ik soms. Mensen zijn dan blij voor me. Wat goed dat het voor mij werkt. Maar nu mijn verhaaltje mooi genoeg vinden om het zelf eens te proberen. Dat is stap twaalf. En die lukte tot nu toe niet.
Ik hoop dat het deze keer anders is.
Als je nu heel even niet let op de zware woorden en de gewichtige zinsconstructie moet je eens even lezen wat er echt staat. Helaas moeten we dat wel vaker doen in ons stappenplan. Maar wat staat, is dus echt. Ik moet ze nog doen hoor, al die stappen. Ik heb ook nog een heel (half) leven tijd. Maar stap twaalf is de laatste en die heb ik tot nu toe enkele malen geprobeerd.
Het is meestal niet gemakkelijk en tot nu toe bracht ik niemand zo ver dat hij of zij echt mee aan de tafel kwam zitten. Dat is wel de bedoeling van deze stap, maar het lukt dus nauwelijks. Dat verbaast me ook niet, want als er iemand voor mijn deur had gestaan om te zeggen dat het misschien wel een goed idee zou zijn om eens die tafel te bezoeken, zou ik meteen de deur hard dichtslaan.
Niemand wil zoiets horen, dus nu ik zelf aan de tafel zit zal ik wel twee keer nadenken om anderen te overtuigen van het nut van de tafel. Dat doe ik dan ook nooit. Het enige dat ik soms doe is zeggen hoe het mij geholpen heeft. Dat het mijn leven echt heeft veranderd. My life part two. Een tafelgenoot spreekt over de nieuwe film. Andere woorden, zelfde inhoud.
Maar dat doe je dus voorzichtig. Door niet te zeggen wat iemand anders moet doen, maar door te zeggen wat ik heb gedaan zonder dat ik iets moest. Dat ik stopte met vechten en begon te praten in de plaats. En dat dat veel makkelijker was dan vechten tegen een vijand die te sterk is. Ik wist het al, maar gaf me toch nooit gewonnen. En plots had ik toch gewonnen, zonder gevecht.
Dat is mooi, hoorde ik soms. Mensen zijn dan blij voor me. Wat goed dat het voor mij werkt. Maar nu mijn verhaaltje mooi genoeg vinden om het zelf eens te proberen. Dat is stap twaalf. En die lukte tot nu toe niet.
Ik hoop dat het deze keer anders is.
dinsdag 24 juli 2012
Geocache Essen
Dit was wel een speciale cache. Eerst en vooral omdat het de tweede keer was dat ik hem deed. Er liggen immers 165 schatten verborgen in Essen en die kan ik niet op één dag oppikken. Dus dan maar een tweede bezoek en een poging om mijn dagrecord aan te vallen. Met 49 gevonden logrolletjes is dat ook ruim gelukt.
En dat ik niet de enige was die van dat idee was, da's wel duidelijk. Ik had net zo goed de andere mensen achterna kunnen fietsen zonder zelf iets te zoeken. Maar dat is niet sportief, dus de meesten heb ik toch maar zelf gezocht.
En dat ik niet de enige was die van dat idee was, da's wel duidelijk. Ik had net zo goed de andere mensen achterna kunnen fietsen zonder zelf iets te zoeken. Maar dat is niet sportief, dus de meesten heb ik toch maar zelf gezocht.
maandag 23 juli 2012
Eénmaal, andermaal
Verkocht !
Mijn ventje zette zijn "oude" appartement te koop negen weken geleden. Ik zeg twee maanden, maar je moet negen weken zeggen. Dat klinkt misschien wat langer. Dan kan je denken dat het lang te koop stond en dat ie er maar niet vanaf geraakte. Maar nu is het dus plots verkocht.
Niet veel mensen hadden interesse en dat baarde hem wat zorgen. Ook het immokantoor vond dat een beetje vreemd, maar er werd verder gaan aandacht aan geschonken. We hebben trouwens wel gemerkt dat zij hun werk best grondig deden. Het stond op verschillende websites en ook in een boekje met immozoekertjes hadden we het toevallig opgemerkt.
Maar er moet slechts één geïnteresseerde zijn die ook echt een bod doet. Een massa volk over de vloer die nooit een bod doen is ook niet prettig. Maar dit jonge gezin kwam, zag en deed een bod. Een beetje lager, zoals dat hoort, en het tegenbod was een beetje hoger. Ook zoals dat hoort.
Iedereen tevreden dus.
Mijn ventje zette zijn "oude" appartement te koop negen weken geleden. Ik zeg twee maanden, maar je moet negen weken zeggen. Dat klinkt misschien wat langer. Dan kan je denken dat het lang te koop stond en dat ie er maar niet vanaf geraakte. Maar nu is het dus plots verkocht.
Niet veel mensen hadden interesse en dat baarde hem wat zorgen. Ook het immokantoor vond dat een beetje vreemd, maar er werd verder gaan aandacht aan geschonken. We hebben trouwens wel gemerkt dat zij hun werk best grondig deden. Het stond op verschillende websites en ook in een boekje met immozoekertjes hadden we het toevallig opgemerkt.
Maar er moet slechts één geïnteresseerde zijn die ook echt een bod doet. Een massa volk over de vloer die nooit een bod doen is ook niet prettig. Maar dit jonge gezin kwam, zag en deed een bod. Een beetje lager, zoals dat hoort, en het tegenbod was een beetje hoger. Ook zoals dat hoort.
Iedereen tevreden dus.
zondag 22 juli 2012
Gebedje
Ik had een dikke viltstift nodig om het te verteren. Alleen al het woord geeft een slecht gevoel. Hoe zou ik ooit kunnen luisteren naar een gebedje? Het doet me te veel denken aan het geloof dat ik aangeleerd kreeg, maar nooit begreep. Maar dit was een speciaal gebedje. De viltstift had ik nodig om het woordje God en de komma die erop volgde te doorstrepen.
Geef me de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,
Moed om te veranderen wat ik kan veranderen.
Wijsheid om tussen deze twee onderscheid te maken.
Het komt uit ons stappenplan en ik pas het toe op alles wat ik tegenkom. Het plan gaat over nuchter leven. Het klinkt misschien gek, maar dat heeft bijna niks met alcohol te maken. Het is een programma voor het leven en dit hoort erbij. En toen was ik er bijna. Maar niet helemaal. De moeilijkste stap was dit gebedje toepassen op de werksituatie.
De derde zin is glibberig. Die zegt dat je moet weten welke van de eerste twee je moet toepassen. En daar wringt het schoentje, want dat weet je dus nooit. In de praktijk wil het zeggen dat ik probeerde te aanvaarden wat ik niet kon veranderen. Alleen weet je niet of dat lukt of niet. Je merkt het pas als je weer eens meer dan een jaar verder het gevoel krijgt dat je geen stap vooruit ging. Nog steeds maakte ik me even druk over de situatie. Er was niks veranderd en ik kon het niet aanvaarden.
Dan komt dus het dilemma. Probeer je het nog een laatste keer of ga je verder met de andere optie. Het nog eens een laatste keer proberen had ik al zo vaak gedaan. Ik koos nu dus voor het laatste. En het vroeg inderdaad moed. Ik kon de moed niet vragen aan God, want die is bij mij niet thuis. Ik moest die dus bijeenrapen waar het kon. Maar dat lukte dus wel. Er kwam een grote ommekeer en die is nu al even bezig. Het ziet er naar uit dat die veel vlotter gaat dan ik ooit kon dromen.
En dan kan je niet anders dan spijt hebben dat je het niet eerder probeerde. Gelukkig staat ook in het plan dat je dat nooit moet doen. Dit vallen en opstaan heeft namelijk heel veel zin. Dat is nu net de leerschool van de derde zin. De wijsheid komt met de jaren en daardoor is de derde zin een beetje minder glibberig.
Geef me de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,
Moed om te veranderen wat ik kan veranderen.
Wijsheid om tussen deze twee onderscheid te maken.
Het komt uit ons stappenplan en ik pas het toe op alles wat ik tegenkom. Het plan gaat over nuchter leven. Het klinkt misschien gek, maar dat heeft bijna niks met alcohol te maken. Het is een programma voor het leven en dit hoort erbij. En toen was ik er bijna. Maar niet helemaal. De moeilijkste stap was dit gebedje toepassen op de werksituatie.
De derde zin is glibberig. Die zegt dat je moet weten welke van de eerste twee je moet toepassen. En daar wringt het schoentje, want dat weet je dus nooit. In de praktijk wil het zeggen dat ik probeerde te aanvaarden wat ik niet kon veranderen. Alleen weet je niet of dat lukt of niet. Je merkt het pas als je weer eens meer dan een jaar verder het gevoel krijgt dat je geen stap vooruit ging. Nog steeds maakte ik me even druk over de situatie. Er was niks veranderd en ik kon het niet aanvaarden.
Dan komt dus het dilemma. Probeer je het nog een laatste keer of ga je verder met de andere optie. Het nog eens een laatste keer proberen had ik al zo vaak gedaan. Ik koos nu dus voor het laatste. En het vroeg inderdaad moed. Ik kon de moed niet vragen aan God, want die is bij mij niet thuis. Ik moest die dus bijeenrapen waar het kon. Maar dat lukte dus wel. Er kwam een grote ommekeer en die is nu al even bezig. Het ziet er naar uit dat die veel vlotter gaat dan ik ooit kon dromen.
En dan kan je niet anders dan spijt hebben dat je het niet eerder probeerde. Gelukkig staat ook in het plan dat je dat nooit moet doen. Dit vallen en opstaan heeft namelijk heel veel zin. Dat is nu net de leerschool van de derde zin. De wijsheid komt met de jaren en daardoor is de derde zin een beetje minder glibberig.
zaterdag 21 juli 2012
Nostalgie
Het was steeds weer een hoogtepunt van 't jaar. Moest ik toen scores geven, dan zou dat steevast een 10 zijn. En als het meezit doe ik dat nog één keer. For old times sake.
In mijn jeugdjaren ging ik met de fiets op vakantie. Met een kleine iglotent op pad. Een camping uitzoeken en als enige zorg zien dat er spijs en drank is. Dat ligt niet voor de hand, want er is materiaal voor nodig. Kookgerei en een draagbaar vuurtje voor het avondmaal. Plastic borden en bestek voor het ontbijt. Alles is behelpen en luxe heb je niet. Maar dat is net de charme van het ganse concept.
Toen was het vooral uit budgetaire overwegingen. Nu zal dat minder meespelen. Toen was het voor 10 dagen en nu een weekendje. Toen om te fietsen en nu voor de statistieken. Die van de geocachewebsite bedoel ik dan. Er ligt immers een speciale geocache in Namen. Hij heeft coördinaten met veel nulletjes en elke echte fan moet die gedaan hebben. We kunnen even de grens over richting Frankrijk, want ook het aantal landen staat in de statistieken.
Ik kan nog uitvluchten verzinnen hoor, waarom we per se met een tentje op pad moeten gaan. Maar de bottom line is natuurlijk nostalgie. Als het vroeger zo veel fun was, waarom zou het nu niet meer zo zijn. Mijn geocache buddy dacht er net zo over. En als alles meezit spenderen we binnenkort één weekendje in de Ardennen. In een iglotent. For old times sake :-)
In mijn jeugdjaren ging ik met de fiets op vakantie. Met een kleine iglotent op pad. Een camping uitzoeken en als enige zorg zien dat er spijs en drank is. Dat ligt niet voor de hand, want er is materiaal voor nodig. Kookgerei en een draagbaar vuurtje voor het avondmaal. Plastic borden en bestek voor het ontbijt. Alles is behelpen en luxe heb je niet. Maar dat is net de charme van het ganse concept.
Toen was het vooral uit budgetaire overwegingen. Nu zal dat minder meespelen. Toen was het voor 10 dagen en nu een weekendje. Toen om te fietsen en nu voor de statistieken. Die van de geocachewebsite bedoel ik dan. Er ligt immers een speciale geocache in Namen. Hij heeft coördinaten met veel nulletjes en elke echte fan moet die gedaan hebben. We kunnen even de grens over richting Frankrijk, want ook het aantal landen staat in de statistieken.
Ik kan nog uitvluchten verzinnen hoor, waarom we per se met een tentje op pad moeten gaan. Maar de bottom line is natuurlijk nostalgie. Als het vroeger zo veel fun was, waarom zou het nu niet meer zo zijn. Mijn geocache buddy dacht er net zo over. En als alles meezit spenderen we binnenkort één weekendje in de Ardennen. In een iglotent. For old times sake :-)
vrijdag 20 juli 2012
De moeilijkste vraag
Je kan het gerust de vraag van één miljoen noemen. En het is een moeilijke omdat niet iedereen ze snapt. Ik snapte ze ook niet, en men heeft ze eerst moeten uitleggen voor ik kon antwoorden.
De vraag is: ben jij gelukkig? Ze werd me gesteld toen ik voor de eerste keer bij een psycholoog terecht kwam omdat ik problemen had. Ik gaf het standaard antwoord. Blijkbaar bestaat dat dus, het standaard antwoord dat bijna iedereen geeft als je hem of haar die vraag stelt. En ik gaf het ook. Later heb ik pas geleerd dat er een gigantisch verschil is tussen het echte antwoord en het standaard antwoord.
Laten we beginnen met het standaard antwoord. Ben jij gelukkig? Tja... de zaak draait best wel OK, het gaat goed in mijn relatie. Ik mag niet klagen over een gebrek aan intimiteit en ik heb goeie vrienden. Geld is er natuurlijk nooit genoeg, maar mij hoor je niet klagen. En hopelijk kunnen we dit jaar nog een reisje maken, het hoeft niet ver te zijn.
Blah blah blah ...
Dat zeg ik niet, dat zei mijn psycholoog. Hij zei dat ik niet geantwoord had. Waarop ik dan zei: ik kan toch niet gewoon ja of nee zeggen? En hij: waarom niet?
Waarom niet? Waarom kan je niet gewoon ja of nee zeggen? Omdat ik bang was voor het antwoord. Bang om te zeggen wat mijn gemoedstoestand op dat moment was. Niet de toestand op die dag, maar de gemoedstoestand over de laatste maanden. Dat is namelijk de vraag die me gesteld werd, maar ik had ze niet begrepen.
Twee jaar later. Een andere zetel en een andere psycholoog. Dit keer een jonge dame. Ze vraagt me: ben jij gelukkig? Ik antwoord: nee! Dat is goed zegt ze, daar kunnen we mee werken. Ze leerde mij een systeem aan om vanaf nu altijd voor jezelf uit te kunnen maken of je al dan niet gelukkig bent. Ik moest punten bijhouden, van 0 tot 10. Denk na over hoe slecht je je ooit voelde. Dat noem je 0. Dan denk je na over de periode dat je echt heel gelukkig was. Dat noem je 10. Als ze nu vroeg of ik gelukkig was, antwoordde ik met een cijfer.
Ik heb de vraag inmiddels bij veel mensen getest. Niemand zei tot nu toe ja. Niemand zei nee. Niemand antwoordde met een cijfer. Iedereen met blah blah blah.
Ze zei ook dat dat cijfer niet zo belangrijk was, maar het gevoel wel. Als je niet twijfelt over het antwoord, dan weet je zeker dat het goed zit. Het hoeft dus geen 10 te zijn, als je 8 hebt mag je ook al ja antwoorden. En je hoeft geen 0 te hebben om nee te zeggen. Maar je moet antwoorden op de vraag.
Ik ga er al een tijdje niet meer naartoe, dus ze stelt de vraag niet meer.
Maar nu is het antwoord:
JA !
De vraag is: ben jij gelukkig? Ze werd me gesteld toen ik voor de eerste keer bij een psycholoog terecht kwam omdat ik problemen had. Ik gaf het standaard antwoord. Blijkbaar bestaat dat dus, het standaard antwoord dat bijna iedereen geeft als je hem of haar die vraag stelt. En ik gaf het ook. Later heb ik pas geleerd dat er een gigantisch verschil is tussen het echte antwoord en het standaard antwoord.
Laten we beginnen met het standaard antwoord. Ben jij gelukkig? Tja... de zaak draait best wel OK, het gaat goed in mijn relatie. Ik mag niet klagen over een gebrek aan intimiteit en ik heb goeie vrienden. Geld is er natuurlijk nooit genoeg, maar mij hoor je niet klagen. En hopelijk kunnen we dit jaar nog een reisje maken, het hoeft niet ver te zijn.
Blah blah blah ...
Dat zeg ik niet, dat zei mijn psycholoog. Hij zei dat ik niet geantwoord had. Waarop ik dan zei: ik kan toch niet gewoon ja of nee zeggen? En hij: waarom niet?
Waarom niet? Waarom kan je niet gewoon ja of nee zeggen? Omdat ik bang was voor het antwoord. Bang om te zeggen wat mijn gemoedstoestand op dat moment was. Niet de toestand op die dag, maar de gemoedstoestand over de laatste maanden. Dat is namelijk de vraag die me gesteld werd, maar ik had ze niet begrepen.
Twee jaar later. Een andere zetel en een andere psycholoog. Dit keer een jonge dame. Ze vraagt me: ben jij gelukkig? Ik antwoord: nee! Dat is goed zegt ze, daar kunnen we mee werken. Ze leerde mij een systeem aan om vanaf nu altijd voor jezelf uit te kunnen maken of je al dan niet gelukkig bent. Ik moest punten bijhouden, van 0 tot 10. Denk na over hoe slecht je je ooit voelde. Dat noem je 0. Dan denk je na over de periode dat je echt heel gelukkig was. Dat noem je 10. Als ze nu vroeg of ik gelukkig was, antwoordde ik met een cijfer.
Ik heb de vraag inmiddels bij veel mensen getest. Niemand zei tot nu toe ja. Niemand zei nee. Niemand antwoordde met een cijfer. Iedereen met blah blah blah.
Ze zei ook dat dat cijfer niet zo belangrijk was, maar het gevoel wel. Als je niet twijfelt over het antwoord, dan weet je zeker dat het goed zit. Het hoeft dus geen 10 te zijn, als je 8 hebt mag je ook al ja antwoorden. En je hoeft geen 0 te hebben om nee te zeggen. Maar je moet antwoorden op de vraag.
Ik ga er al een tijdje niet meer naartoe, dus ze stelt de vraag niet meer.
Maar nu is het antwoord:
JA !
donderdag 19 juli 2012
Early bird
Kan je dat al zeggen na twee weken? Natuurlijk kan je dat. Of ik dat nog wel zou kunnen, zoals normale mensen naar een kantoor rijden en een normale werkdag doorbrengen. Vroeg opstaan en in de file staan tot je horendol bent als je op het werk aankomt. Naar de baas moeten luisteren en zelf niks mogen beslissen omdat hij het beter denkt te weten. Met de prikklok in- en uitloggen om je uren te controleren. En in mijn geval, wat met mijn suikers die misschien helemaal tilt slaan. Ik werkte vroeger wel op een kantoor, maar dat was lang voor ik de diagnose kreeg.
En ja, natuurlijk kan ik dat. Eerst en vooral omdat het helemaal niet zo is. Ik moet wel vroeg opstaan, maar de tijd dat ik 's nachts werkte en tot 11u in mijn bed bleef liggen is al lang voorbij. Ik was meestal al redelijk vroeg wakker de laatste jaren. Nu was het één keer 5u deze week, en dat is er natuurlijk wel over. Maar op andere dagen ben ik dat best goed gewoon.
En files zijn er helemaal niet want het is vakantie. De ochtendrit duurt een dik uur, de rit terug anderhalf. Dat is wel veel natuurlijk, maar dat wist ik op voorhand. Het is ook maar voor twee maanden, dus als het schooljaar opnieuw begint is de missie voltooid. Naar een baas luisteren doe ik niet. Niet omdat ik koppig ben, hij is er gewoon niet. Ik zag hem enkel op de sollicitatie en nu laat ie me met rust. Hij volgt mijn todo lijst en die wordt snel afgevinkt, dus ik vermoed dat ie tevreden is.
Externen prikken niet. Externe externen (het is complex) dus ook niet. Enkel zien dat je de uren doet die je contractueel overeenkwam. En dat het werk vlot gaat, maar dat lijkt geen probleem te zijn.
Deze externe externe prikt alleen in zijn vinger. Mijn t-shirt met opschrift "I poke at least 5 times a day" droeg ik nog niet. De dresscode is flexibel maar of ze zo ver uitrekt heb ik niet getest. En dat gaat dus ook goed, maar dat heb ik toch vooral aan de sensor te danken. Geen hypo's op het werk, en ik ben er geen van plan. Maar bij mijn volgende controle bij de suikerdokter zal ie wellicht niet meer zo'n mooie HbA1c kunnen meten. Dat zegt hoe stabiel de suiker is over een langere tijd. En dat is dus minder goed omdat ik niet zo'n strak eetpatroon kan houden dan wanneer ik thuis werk. Maar ook daar zat veel rek op, dat hoeft geen 5.3 te blijven om gezond te zijn.
En de toekomst ziet er even spannend uit. Waar ik in september werk weet ik nog niet. Maar dat het weer op verplaatsing zal zijn, dat is redelijk zeker. Twee kansen van de vier zitten in de provincie Antwerpen. Eéntje in Oost-Vlaanderen en één in Brussel. Maar ik onthou vooral dat er vier kansen zijn. Dat is toch wel erg onverwacht. Ik die dacht dat ik eerst iets nieuws moest leren.
I like it. A lot !
En ja, natuurlijk kan ik dat. Eerst en vooral omdat het helemaal niet zo is. Ik moet wel vroeg opstaan, maar de tijd dat ik 's nachts werkte en tot 11u in mijn bed bleef liggen is al lang voorbij. Ik was meestal al redelijk vroeg wakker de laatste jaren. Nu was het één keer 5u deze week, en dat is er natuurlijk wel over. Maar op andere dagen ben ik dat best goed gewoon.
En files zijn er helemaal niet want het is vakantie. De ochtendrit duurt een dik uur, de rit terug anderhalf. Dat is wel veel natuurlijk, maar dat wist ik op voorhand. Het is ook maar voor twee maanden, dus als het schooljaar opnieuw begint is de missie voltooid. Naar een baas luisteren doe ik niet. Niet omdat ik koppig ben, hij is er gewoon niet. Ik zag hem enkel op de sollicitatie en nu laat ie me met rust. Hij volgt mijn todo lijst en die wordt snel afgevinkt, dus ik vermoed dat ie tevreden is.
Externen prikken niet. Externe externen (het is complex) dus ook niet. Enkel zien dat je de uren doet die je contractueel overeenkwam. En dat het werk vlot gaat, maar dat lijkt geen probleem te zijn.
Deze externe externe prikt alleen in zijn vinger. Mijn t-shirt met opschrift "I poke at least 5 times a day" droeg ik nog niet. De dresscode is flexibel maar of ze zo ver uitrekt heb ik niet getest. En dat gaat dus ook goed, maar dat heb ik toch vooral aan de sensor te danken. Geen hypo's op het werk, en ik ben er geen van plan. Maar bij mijn volgende controle bij de suikerdokter zal ie wellicht niet meer zo'n mooie HbA1c kunnen meten. Dat zegt hoe stabiel de suiker is over een langere tijd. En dat is dus minder goed omdat ik niet zo'n strak eetpatroon kan houden dan wanneer ik thuis werk. Maar ook daar zat veel rek op, dat hoeft geen 5.3 te blijven om gezond te zijn.
En de toekomst ziet er even spannend uit. Waar ik in september werk weet ik nog niet. Maar dat het weer op verplaatsing zal zijn, dat is redelijk zeker. Twee kansen van de vier zitten in de provincie Antwerpen. Eéntje in Oost-Vlaanderen en één in Brussel. Maar ik onthou vooral dat er vier kansen zijn. Dat is toch wel erg onverwacht. Ik die dacht dat ik eerst iets nieuws moest leren.
I like it. A lot !
woensdag 18 juli 2012
Platinum
Gordon Finest Platinum. Grote blikken bier van 50cl. Je kan een blikje bier drinken op straat zonder dat het opvalt. Ik bedoel niet dat een blikje bier op straat drinken niet mag, want daar is niks mis mee. We zijn dat hier gewoon. Maar je leert ze kennen, die blikjes. Dit blikje heeft een andere kleur en het zegt iets over de mensen die het vasthouden.
Die mensen drinken eigenlijk vijf glazen bier. Je ziet dat niet, maar het is dus wel zo. Ze drinken dat niet omdat ze dorst hebben, maar ze drinken dat omdat ze alcohol willen. En liefst erg veel op korte tijd. Als je het blikje opent als je op de tram stapt en je hebt het leeggedronken als je uitstapt zal niemand daar iets van zeggen. Ik zie het vaak gebeuren met een blikje Jupiler en daar kijkt niemand van op. Maar als deze passagier uitstapt, heeft hij dus vijf glazen bier uitgedronken. Het bier is 12% sterk dus wie even rekent weet dat een blik van 0.5 liter vijf gewone pintjes zijn.
Ik ken ze natuurlijk heel goed van vroeger. Het was de ideale manier om snel iets binnen te hebben zonder dat je met een fles whisky of wodka op straat rondloopt. Elke nachtwinkel heeft die blikken nu in voorraad. Ook alle supermarkten hebben de varianten van Gordon in huis. Er zijn er ook minder sterke, maar onder de 8% heb je niet veel keus in het merk. Nu bestaat er zelfs een versie van 14%. Als je weet dat sommige soorten Porto 15% alcohol bevatten lijkt een vergelijking niet zo gek. Stel dat je iemand met een fles porto aan zijn lippen over straat ziet lopen, dan zou je meteen denken dat er iets niet pluis is. Maar het blik valt niet op. De perfecte camouflagetruuk.
Nu maandag is er in Aalst een criterium. De Ronde van Frankrijk is dan net voorbij en de stad zal helemaal uit haar voegen barsten. Ik werd al gewaarschuwd dat je de stad best mijdt die dag. Dat is een beetje lastig, want ik heb mijn hotel de komende weken vastgelegd telkens op maandag. Ik zit er dus middenin.
Er is geen AA meeting die dag. De stad is klaar voor andere dingen. Ik wandelde vandaag door de kleine Carrefour Express en er stonden enkele paletten klaar met Gordon Finest Platinum. Enkel de versie van 12%. De lichte bieren zijn niet nodig maandag.
Die mensen drinken eigenlijk vijf glazen bier. Je ziet dat niet, maar het is dus wel zo. Ze drinken dat niet omdat ze dorst hebben, maar ze drinken dat omdat ze alcohol willen. En liefst erg veel op korte tijd. Als je het blikje opent als je op de tram stapt en je hebt het leeggedronken als je uitstapt zal niemand daar iets van zeggen. Ik zie het vaak gebeuren met een blikje Jupiler en daar kijkt niemand van op. Maar als deze passagier uitstapt, heeft hij dus vijf glazen bier uitgedronken. Het bier is 12% sterk dus wie even rekent weet dat een blik van 0.5 liter vijf gewone pintjes zijn.
Ik ken ze natuurlijk heel goed van vroeger. Het was de ideale manier om snel iets binnen te hebben zonder dat je met een fles whisky of wodka op straat rondloopt. Elke nachtwinkel heeft die blikken nu in voorraad. Ook alle supermarkten hebben de varianten van Gordon in huis. Er zijn er ook minder sterke, maar onder de 8% heb je niet veel keus in het merk. Nu bestaat er zelfs een versie van 14%. Als je weet dat sommige soorten Porto 15% alcohol bevatten lijkt een vergelijking niet zo gek. Stel dat je iemand met een fles porto aan zijn lippen over straat ziet lopen, dan zou je meteen denken dat er iets niet pluis is. Maar het blik valt niet op. De perfecte camouflagetruuk.
Nu maandag is er in Aalst een criterium. De Ronde van Frankrijk is dan net voorbij en de stad zal helemaal uit haar voegen barsten. Ik werd al gewaarschuwd dat je de stad best mijdt die dag. Dat is een beetje lastig, want ik heb mijn hotel de komende weken vastgelegd telkens op maandag. Ik zit er dus middenin.
Er is geen AA meeting die dag. De stad is klaar voor andere dingen. Ik wandelde vandaag door de kleine Carrefour Express en er stonden enkele paletten klaar met Gordon Finest Platinum. Enkel de versie van 12%. De lichte bieren zijn niet nodig maandag.
dinsdag 17 juli 2012
Elektrieker en/of loodgieter
Stel...
Je bent op zoek naar een elektrieker en een loodgieter. Maar je hebt niet genoeg werk voor twee personen, dus je wil een elektrieker die wat van loodgieterij kent of omgekeerd. Je plaatst een vacature waarin je die functie omschrijft. Dan krijg je twee categorieën kandidaten over de vloer: elektriekers en loodgieters. Maar in 't echt zoek je eigenlijk meer een klusjesman, want hij moet enkel dingen herstellen of nakijken. Hij moet geen nieuwe leidingen leggen. Noch elektrische leidingen, noch afvoerbuizen.
Zou het dan niet logisch zijn dat de mensen die je over de vloer krijgt een CV maken met hun eigen specialiteit? De elektrieker zal erop zetten dat hij veel ervaring heeft met zekeringen en stopcontacten. De loodgieter zou schrijven dat ie vooral bezig was met waterleiding en afvoerbuizen. Maar de elektrieker zou er toch niet op zetten dat hij geen verstand heeft van loodgieterij? En de loodgieter ook niet dat ie van elektriciteit niks kent?
Het lijkt de logica zelf. Toch heb ik vandaag voor zo'n functie gesolliciteerd. Op mijn CV staat dat ik Delphi programmeur ben. Ik heb er niet op staan dat ik geen Visual Studio.NET programmeur ben. Iets wat ik niet ben ga ik ook niet op mijn CV zetten, dat lijkt me logisch. Als ik alles wat ik niet ben er ook op moet schrijven, dan was mijn CV zo dik als de Van Dale.
Toch waren de interviewers verbaasd dat ik geen Visual Studio.NET ken. Ik vroeg waar ze die informatie hadden, dat ik het dus wel zou kennen, maar daar kwam geen duidelijk antwoord op. Blijkbaar was het niet duidelijk op mijn CV. Ik vind dat nochtans klaar als een klontje en ik heb het ook gezegd. Het principe is simpel: iets dat niet op mijn CV staat, dat ken ik niet. Toch is het ofwel de gesprekspartners ofwel het selectiebureau ontgaan.
Ikzelf heb de functieomschrijving nooit gezien. Het selectiebureau had mij eruit gepikt omdat mijn CV een goede match zou zijn. Ik denk dat er ergens één partij beter moet opletten, want dit was best vervelend.
Je bent op zoek naar een elektrieker en een loodgieter. Maar je hebt niet genoeg werk voor twee personen, dus je wil een elektrieker die wat van loodgieterij kent of omgekeerd. Je plaatst een vacature waarin je die functie omschrijft. Dan krijg je twee categorieën kandidaten over de vloer: elektriekers en loodgieters. Maar in 't echt zoek je eigenlijk meer een klusjesman, want hij moet enkel dingen herstellen of nakijken. Hij moet geen nieuwe leidingen leggen. Noch elektrische leidingen, noch afvoerbuizen.
Zou het dan niet logisch zijn dat de mensen die je over de vloer krijgt een CV maken met hun eigen specialiteit? De elektrieker zal erop zetten dat hij veel ervaring heeft met zekeringen en stopcontacten. De loodgieter zou schrijven dat ie vooral bezig was met waterleiding en afvoerbuizen. Maar de elektrieker zou er toch niet op zetten dat hij geen verstand heeft van loodgieterij? En de loodgieter ook niet dat ie van elektriciteit niks kent?
Het lijkt de logica zelf. Toch heb ik vandaag voor zo'n functie gesolliciteerd. Op mijn CV staat dat ik Delphi programmeur ben. Ik heb er niet op staan dat ik geen Visual Studio.NET programmeur ben. Iets wat ik niet ben ga ik ook niet op mijn CV zetten, dat lijkt me logisch. Als ik alles wat ik niet ben er ook op moet schrijven, dan was mijn CV zo dik als de Van Dale.
Toch waren de interviewers verbaasd dat ik geen Visual Studio.NET ken. Ik vroeg waar ze die informatie hadden, dat ik het dus wel zou kennen, maar daar kwam geen duidelijk antwoord op. Blijkbaar was het niet duidelijk op mijn CV. Ik vind dat nochtans klaar als een klontje en ik heb het ook gezegd. Het principe is simpel: iets dat niet op mijn CV staat, dat ken ik niet. Toch is het ofwel de gesprekspartners ofwel het selectiebureau ontgaan.
Ikzelf heb de functieomschrijving nooit gezien. Het selectiebureau had mij eruit gepikt omdat mijn CV een goede match zou zijn. Ik denk dat er ergens één partij beter moet opletten, want dit was best vervelend.
maandag 16 juli 2012
Chairman ad interim
Vanavond opnieuw de andere tafel bezocht in Aalst. Dat het concept zo verschillend is, maakt het erg boeiend. Maar dat is blijkbaar niet enkel voor mij zo. Ook de tafelgenoten vinden het vreemd dat ik vaak verbaasd ben over hun manier van werken. Hoewel ik verlegen ben - ik mag het niet meer zeggen, ik weet het - heb ik er weer erg veel over gesproken. En hier mag het, want het hoort bij het concept. Een vraaggesprek of een discussie is hier wel toegestaan.
Dat ik beide benaderingen wel kan smaken, dat is een beetje vreemd. Maar net omdat het zo verschilt, kan je snel voor- en nadelen ontdekken. De rol van de chair(wo)man is misschien meer uitgesproken in Aalst. Ze leidt de discussie en brengt elk discussiepunt aan als een vraag aan de groep. Dat is anders dan het voorlezen uit de twaalf stappen en dan een aanzet geven om de beurtrol met monologen aan te zwengelen. Ik kom natuurlijk ook weer elke keer tussen als de spreker zijn zeg gedaan heeft. Ik mag ook inhoudelijk er op ingaan, want ik ben nog steeds voorzitter (nog maar eventjes). Maar een echte discussie op gang brengen mag niet.
Maar toen kwam toch even een verrassende wending. Ook de andere mensen aan tafel vinden het boeiend dat mijn aanpak in Antwerpen zo verschilt van de aanpak in Aalst. Ze vinden het zo boeiend dat ik de vraag heb gekregen om in Aalst chairman te zijn. Wel maar voor één avond natuurlijk. Gewoon om te proberen en zien wat men ervan denkt.
Het lijkt me een heel goed idee en ik ga dat met plezier een keertje doen. Het is natuurlijk afwachten hoe de vaste klanten reageren, want het is niet makkelijk om om beurt telkens alleen te vertellen wat er op je lever ligt zonder dat er specifieke vragen worden gesteld. Maar we zullen zien wat het geeft.
Binnenkort ben ik chairman ad interim :-)
Dat ik beide benaderingen wel kan smaken, dat is een beetje vreemd. Maar net omdat het zo verschilt, kan je snel voor- en nadelen ontdekken. De rol van de chair(wo)man is misschien meer uitgesproken in Aalst. Ze leidt de discussie en brengt elk discussiepunt aan als een vraag aan de groep. Dat is anders dan het voorlezen uit de twaalf stappen en dan een aanzet geven om de beurtrol met monologen aan te zwengelen. Ik kom natuurlijk ook weer elke keer tussen als de spreker zijn zeg gedaan heeft. Ik mag ook inhoudelijk er op ingaan, want ik ben nog steeds voorzitter (nog maar eventjes). Maar een echte discussie op gang brengen mag niet.
Maar toen kwam toch even een verrassende wending. Ook de andere mensen aan tafel vinden het boeiend dat mijn aanpak in Antwerpen zo verschilt van de aanpak in Aalst. Ze vinden het zo boeiend dat ik de vraag heb gekregen om in Aalst chairman te zijn. Wel maar voor één avond natuurlijk. Gewoon om te proberen en zien wat men ervan denkt.
Het lijkt me een heel goed idee en ik ga dat met plezier een keertje doen. Het is natuurlijk afwachten hoe de vaste klanten reageren, want het is niet makkelijk om om beurt telkens alleen te vertellen wat er op je lever ligt zonder dat er specifieke vragen worden gesteld. Maar we zullen zien wat het geeft.
Binnenkort ben ik chairman ad interim :-)
zondag 15 juli 2012
Geonewbies
Vandaag nog eens een geocache gedaan. Nu is dat nieuws! Het was immers lang geleden. De statistieken van de maand juli bestonden zelfs nog niet. Ik was in gezelschap van twee nieuwelingen in het avontuur en dat is telkens even afwachten.
Eerst en vooral had ik een goede keuze nodig. Nog niet lang geleden liep het nogal fout toen er nieuwelingen bij waren. Het feit dat je een cache niet vindt in je eerste avontuur is niet leuk. Toch gebeurde dat toen, maar het was zeker niet door een gebrek aan ervaring. Wel door een foutje op het terrein. Door snoeiwerkzaamheden was er een tak van een boom verdwenen die cruciale informatie bevatte om de schat te vinden. We hadden de legger daarvan op de hoogte gebracht, en sindsdien stond deze opnieuw op mijn todo lijst.
Dus voor mij was het de tweede poging, voor mijn gezelschap vandaag de allereerste schat. Ik had me een beetje ingedekt door deze wandeling te kiezen want mijn vaste geocachebuddy had hem inmiddels ook gelogd. Moest ik opnieuw vastlopen dan was er dus eventueel een hulplijn.
Gelukkig was dat niet nodig. De waypoints, dat zijn tussenstopjes waar coördinaten verstopt zijn, werden redelijk vlot gevonden. Sommigen wel wat lastiger dan anderen, maar de nieuwelingen waren heel erg op hun qui vive. Wat er moest gezocht worden, daar kon ik niet echt een antwoord op geven. Het blijft immers telkens een nieuw avontuur. Wel kon ik aangeven dat alles wat ook maar een beetje abnormaal lijkt, dat meestal ook is. Zelfs een bordje dat een wandelpad aangeeft en twee millimeter van de paal hangt waar het op vastgeschroefd is, werd opgemerkt. En het bevatte inderdaad de nodige hint om naar de volgende stap te kunnen. Knap gedaan, newbies ;-)
Hetzelfde scenario bij het laatste punt. Dat zijn de coördinaten waar we een schat moesten vinden. Niet eenvoudig in een bos waar je GPS toestel je een beetje in de steek laat. We hebben de locatie moeten afpassen zoals een landbouwer zijn veld opmeet. Elke stap zal ongeveer een meter zijn. Zonder resultaat helaas. Tot één van mijn collega's besliste om het nog eens te proberen. Hij komt op hetzelfde punt uit, op een zandbergje. Misschien was zijn aandacht te veel gericht op het GPS toestel en niet op het terrein. Het doet me denken aan die geocache t-shirt waar een mannetje in een ravijn gaat vallen omdat ie enkel op zijn schermpje kijkt. In ieder geval, de collega schuift van de berg en legt per toeval de vindplaats bloot.
Hoe je een schat vindt, maakt niks uit. Dat je hem vindt, dat is het enige dat telt. En dat is heel vlot gelukt.
TFTC :-)
Eerst en vooral had ik een goede keuze nodig. Nog niet lang geleden liep het nogal fout toen er nieuwelingen bij waren. Het feit dat je een cache niet vindt in je eerste avontuur is niet leuk. Toch gebeurde dat toen, maar het was zeker niet door een gebrek aan ervaring. Wel door een foutje op het terrein. Door snoeiwerkzaamheden was er een tak van een boom verdwenen die cruciale informatie bevatte om de schat te vinden. We hadden de legger daarvan op de hoogte gebracht, en sindsdien stond deze opnieuw op mijn todo lijst.
Dus voor mij was het de tweede poging, voor mijn gezelschap vandaag de allereerste schat. Ik had me een beetje ingedekt door deze wandeling te kiezen want mijn vaste geocachebuddy had hem inmiddels ook gelogd. Moest ik opnieuw vastlopen dan was er dus eventueel een hulplijn.
Gelukkig was dat niet nodig. De waypoints, dat zijn tussenstopjes waar coördinaten verstopt zijn, werden redelijk vlot gevonden. Sommigen wel wat lastiger dan anderen, maar de nieuwelingen waren heel erg op hun qui vive. Wat er moest gezocht worden, daar kon ik niet echt een antwoord op geven. Het blijft immers telkens een nieuw avontuur. Wel kon ik aangeven dat alles wat ook maar een beetje abnormaal lijkt, dat meestal ook is. Zelfs een bordje dat een wandelpad aangeeft en twee millimeter van de paal hangt waar het op vastgeschroefd is, werd opgemerkt. En het bevatte inderdaad de nodige hint om naar de volgende stap te kunnen. Knap gedaan, newbies ;-)
Hetzelfde scenario bij het laatste punt. Dat zijn de coördinaten waar we een schat moesten vinden. Niet eenvoudig in een bos waar je GPS toestel je een beetje in de steek laat. We hebben de locatie moeten afpassen zoals een landbouwer zijn veld opmeet. Elke stap zal ongeveer een meter zijn. Zonder resultaat helaas. Tot één van mijn collega's besliste om het nog eens te proberen. Hij komt op hetzelfde punt uit, op een zandbergje. Misschien was zijn aandacht te veel gericht op het GPS toestel en niet op het terrein. Het doet me denken aan die geocache t-shirt waar een mannetje in een ravijn gaat vallen omdat ie enkel op zijn schermpje kijkt. In ieder geval, de collega schuift van de berg en legt per toeval de vindplaats bloot.
Hoe je een schat vindt, maakt niks uit. Dat je hem vindt, dat is het enige dat telt. En dat is heel vlot gelukt.
TFTC :-)
zaterdag 14 juli 2012
Dictafoon
Ik was al een tijdje een poging aan het doen om me meer te organiseren. Den boek die in feite een schrift is, was het basisidee. En het werkt dus! Zelfs het feit dat ik helemaal geen lijstjesman ben wordt nu af en toe al in vraag gesteld. Bij het project waar ik nu mee bezig ben is er ook een todo lijstje. Het geeft een progressbar weer zoals die van Windows! Mega cool is dat. Alleen blijft ie ook even vaak haperen als die van Windows, en dat is minder ;-)
Maar daardoor gebruikte ik ook mijn dictafoon. Het is een app op de iPhone, dus niet het echte ding met zo'n klein casettebandje. Och ja, inmiddels is dat ook allemaal digitaal, maar het zit gewoon nog zo in mijn hoofd. Maar die dictafoon is dus echt super handig. Ik gebruik hem nu vaak. Eerst en vooral om te bloggen. Op de meest vreemde momenten krijg ik een idee en dat is zo snel weer weg als het kwam. Inspreken dus! En ook afspelen, want anders heeft het geen zin. Dat behoeft nog enige discipline.
En nu nog een nieuwe toepassing! Ik krijg af en toe uitleg over nieuwe dingen die ik niet ken. Ik vind het moeilijk om alles te noteren, en vaak heb je net een klein detail nodig uit de uitleg dat je niet opschreef. Je schrijft immers op wat je op dat moment belangrijk vindt, en kleine details laat je passeren. Vaak heb je net die details nodig en de rest niet.
Zo heb ik dat nu twee keer gedaan. De persoon die me de uitleg gaf, wist niet dat de iPhone op REC stond. Ik ga het ook niet vertellen en ik hoop dat ie dit niet meeleest. Maar dan nog, het is geen schande hè, alleen een klein hulpmiddeltje. En dat is dus reuze handig. Meestal weet ik nog wel dat ik iets heb gehoord, maar wat precies... dat is dan soms gissen. En een informaticus moet niet gissen, hij moet het juist weten.
Ik zal het in 't vervolg misschien wel beter zeggen, dat het gesprek opgenomen wordt. En dat het niet voor publieke doeleinden dient. Ik verzamel ook geen bewijsmateriaal en ik ga niemand afpersen. Ik heb gewoon een slecht geheugen ;-)
Maar daardoor gebruikte ik ook mijn dictafoon. Het is een app op de iPhone, dus niet het echte ding met zo'n klein casettebandje. Och ja, inmiddels is dat ook allemaal digitaal, maar het zit gewoon nog zo in mijn hoofd. Maar die dictafoon is dus echt super handig. Ik gebruik hem nu vaak. Eerst en vooral om te bloggen. Op de meest vreemde momenten krijg ik een idee en dat is zo snel weer weg als het kwam. Inspreken dus! En ook afspelen, want anders heeft het geen zin. Dat behoeft nog enige discipline.
En nu nog een nieuwe toepassing! Ik krijg af en toe uitleg over nieuwe dingen die ik niet ken. Ik vind het moeilijk om alles te noteren, en vaak heb je net een klein detail nodig uit de uitleg dat je niet opschreef. Je schrijft immers op wat je op dat moment belangrijk vindt, en kleine details laat je passeren. Vaak heb je net die details nodig en de rest niet.
Zo heb ik dat nu twee keer gedaan. De persoon die me de uitleg gaf, wist niet dat de iPhone op REC stond. Ik ga het ook niet vertellen en ik hoop dat ie dit niet meeleest. Maar dan nog, het is geen schande hè, alleen een klein hulpmiddeltje. En dat is dus reuze handig. Meestal weet ik nog wel dat ik iets heb gehoord, maar wat precies... dat is dan soms gissen. En een informaticus moet niet gissen, hij moet het juist weten.
Ik zal het in 't vervolg misschien wel beter zeggen, dat het gesprek opgenomen wordt. En dat het niet voor publieke doeleinden dient. Ik verzamel ook geen bewijsmateriaal en ik ga niemand afpersen. Ik heb gewoon een slecht geheugen ;-)
vrijdag 13 juli 2012
Dame Blanche
De discussie komt vaak terug en nu was het niet anders. Meningen verschillen aan de tafel, en nu ik nog een andere tafel bezocht in een andere stad was dat niet anders.
Wat is een verslaving?
Wanneer is dat echt een probleem?
Is het aangeboren, kan je het een afwijking of een ziekte noemen?
Als het aangeboren is, dan zou het erfelijk zijn. Je kan toch van een baby niet zeggen of ie verslaafd is? Het is pas na vele jaren van misbruik van alcohol, tabak of andere substanties dat je spreekt over een verslaving? Dan zou je dus denken dat het de persoon zelf is die er voor gekozen heeft om dat te doen.
Mijn eerste psycholoog gebruikte een heel eenvoudige definitie. Iemand is verslaafd aan iets als ie heel veel moeite zou hebben om er mee te stoppen. Iemand is verslaafd aan alcohol vanaf het moment dat het hem moeite zou kosten om dat op te geven. We spreken dus niet over een maand geen alcohol drinken, maar echt nooit meer. Spreek iemand willekeurig op straat aan en vraag of hij dat zou kunnen. Een meerderheid zou neen zeggen. De psycholoog beaamde dat en in zijn definitie was dan ook 60% van de mannelijke bevolking die ooit alcohol dronken verslaafd. Een meerderheid dus.
De vraag is of dat een probleem is. Daar verschillen meningen nogal. Ik ben ervan overtuigd dat het zo is. En niet enkel in de laatste fase die ik meemaakte, maar veel vroeger ook al. Ook de dokter deelde die mening. Als ik anders dan om me samen met vrienden te amuseren alcohol dronk, was het een gevaarlijke reden. Drinken om te ontspannen, omdat de werkdag voorbij is, omdat het zondagnamiddag is, omdat de zon schijnt... Het zijn allemaal redenen die een belletje doen rinkelen. Eén van die redenen af en toe is geen probleem, maar meerdere redenen vaak dan weer wel. Het is een hele moeilijke oefening, want iedereen die ik erover aanspreek is het meestal niet met me eens. Ik kan natuurlijk ook makkelijk spreken, nu ik niks meer drink. En ik heb natuurlijk geen recht van spreken, want ik heb serieus het varken uitgehangen.
Maar dat wil niet zeggen dat het niet klopt. Het wil ook niet zeggen dat ik gelijk heb. Het is een mening die je gerust mag bekampen als je goede argumenten vindt. Ook aan de andere tafel zijn de meningen verdeeld. Of het aangeboren is, of het een ziekte is of een karaktertrek, we schijnen er niet echt uit te komen.
Maar dat we een karaktertrek hebben die de verslaving kan aanwakkeren, daar schijnt eensgezindheid over te zijn. Misschien geen ziekte of afwijking, maar je kan niet anders dan vaststellen dat anderen er geen last van hebben. Dat anderen genoeg hebben na enkele glazen bier. Net zoals je geen dame blanche met 20 bollen eet. Drie is meer dan genoeg.
Wat is een verslaving?
Wanneer is dat echt een probleem?
Is het aangeboren, kan je het een afwijking of een ziekte noemen?
Als het aangeboren is, dan zou het erfelijk zijn. Je kan toch van een baby niet zeggen of ie verslaafd is? Het is pas na vele jaren van misbruik van alcohol, tabak of andere substanties dat je spreekt over een verslaving? Dan zou je dus denken dat het de persoon zelf is die er voor gekozen heeft om dat te doen.
Mijn eerste psycholoog gebruikte een heel eenvoudige definitie. Iemand is verslaafd aan iets als ie heel veel moeite zou hebben om er mee te stoppen. Iemand is verslaafd aan alcohol vanaf het moment dat het hem moeite zou kosten om dat op te geven. We spreken dus niet over een maand geen alcohol drinken, maar echt nooit meer. Spreek iemand willekeurig op straat aan en vraag of hij dat zou kunnen. Een meerderheid zou neen zeggen. De psycholoog beaamde dat en in zijn definitie was dan ook 60% van de mannelijke bevolking die ooit alcohol dronken verslaafd. Een meerderheid dus.
De vraag is of dat een probleem is. Daar verschillen meningen nogal. Ik ben ervan overtuigd dat het zo is. En niet enkel in de laatste fase die ik meemaakte, maar veel vroeger ook al. Ook de dokter deelde die mening. Als ik anders dan om me samen met vrienden te amuseren alcohol dronk, was het een gevaarlijke reden. Drinken om te ontspannen, omdat de werkdag voorbij is, omdat het zondagnamiddag is, omdat de zon schijnt... Het zijn allemaal redenen die een belletje doen rinkelen. Eén van die redenen af en toe is geen probleem, maar meerdere redenen vaak dan weer wel. Het is een hele moeilijke oefening, want iedereen die ik erover aanspreek is het meestal niet met me eens. Ik kan natuurlijk ook makkelijk spreken, nu ik niks meer drink. En ik heb natuurlijk geen recht van spreken, want ik heb serieus het varken uitgehangen.
Maar dat wil niet zeggen dat het niet klopt. Het wil ook niet zeggen dat ik gelijk heb. Het is een mening die je gerust mag bekampen als je goede argumenten vindt. Ook aan de andere tafel zijn de meningen verdeeld. Of het aangeboren is, of het een ziekte is of een karaktertrek, we schijnen er niet echt uit te komen.
Maar dat we een karaktertrek hebben die de verslaving kan aanwakkeren, daar schijnt eensgezindheid over te zijn. Misschien geen ziekte of afwijking, maar je kan niet anders dan vaststellen dat anderen er geen last van hebben. Dat anderen genoeg hebben na enkele glazen bier. Net zoals je geen dame blanche met 20 bollen eet. Drie is meer dan genoeg.
donderdag 12 juli 2012
Dresscode bis
Ondertussen is het meer relaxed. Geen eerste indruk meer die je kan verpesten. Daarom komt het ook niet meer zo nauw, dus dat hemd met lange mouwen kan je vergeten. Het is ook nooit in the picture geweest, alleen in mijn gedachten. Ik dacht dat het zo hoorde maar ik zat er naast.
De collega's zijn even casual. Het deftigste wat ik zag is een hemd met korte mouwen. Van daar wordt het alleen maar meer casual: van een brave polo naar een t-shirt met heftige metal prints. Ik heb het natuurlijk enkel over de heren en de jongens, want dameskledij kan ik niet beoordelen. Het ziet er altijd wel uit alsof de dame in kwestie op zijn minst lang nadacht vanmorgen toen ze voor de spiegel stond. Wellicht is dat ook vaak zo.
En net toen ik dacht dat het voor een tijdje geen zorg meer behoefde, staan we opnieuw bij af. Wat zal ik dragen dinsdag? Je krijgt maar één keer de kans om een eerste indruk te maken, weet je nog? Misschien heeft mijn gesprekspartner nu wel hemd en das aan. Misschien moet het daar anders dan hier.
Hier en daar? Ja dus, ik werk hier nog maar pas en daar is al een nieuwe uitdaging. De huidige is immers maar van korte duur en als alles naar plan verloopt is het project begin september klaar. Of toch het stuk dat dringend een freelance programmeur nodig had om een tandje bij te steken.
En het is niet stil geweest. Vier dagen na elkaar kreeg ik telefoon. Het is een beetje vervelend omdat ik in een kantoor zit waar wel wat mensen bij mekaar zitten. Voor dat soort gesprekken moet je je even afzonderen, want dagprijzen en termijnen hoor je niet en plein publique uit te spreken in een kantoor waar informatici stil hun werk doen.
Maar dinsdagavond dus een nieuw gesprek. Dit keer zou het dus Gent kunnen worden. Het tarief en de termijn zijn aangenaam. Ook de afstand is makkelijker te overbruggen en het project klinkt weer heel interessant.
En om niet meer na te moeten denken over de dresscode zal ik exact hetzelfde dragen als op het vorige gesprek. Misschien is het wel een lucky outfit ;-)
De collega's zijn even casual. Het deftigste wat ik zag is een hemd met korte mouwen. Van daar wordt het alleen maar meer casual: van een brave polo naar een t-shirt met heftige metal prints. Ik heb het natuurlijk enkel over de heren en de jongens, want dameskledij kan ik niet beoordelen. Het ziet er altijd wel uit alsof de dame in kwestie op zijn minst lang nadacht vanmorgen toen ze voor de spiegel stond. Wellicht is dat ook vaak zo.
En net toen ik dacht dat het voor een tijdje geen zorg meer behoefde, staan we opnieuw bij af. Wat zal ik dragen dinsdag? Je krijgt maar één keer de kans om een eerste indruk te maken, weet je nog? Misschien heeft mijn gesprekspartner nu wel hemd en das aan. Misschien moet het daar anders dan hier.
Hier en daar? Ja dus, ik werk hier nog maar pas en daar is al een nieuwe uitdaging. De huidige is immers maar van korte duur en als alles naar plan verloopt is het project begin september klaar. Of toch het stuk dat dringend een freelance programmeur nodig had om een tandje bij te steken.
En het is niet stil geweest. Vier dagen na elkaar kreeg ik telefoon. Het is een beetje vervelend omdat ik in een kantoor zit waar wel wat mensen bij mekaar zitten. Voor dat soort gesprekken moet je je even afzonderen, want dagprijzen en termijnen hoor je niet en plein publique uit te spreken in een kantoor waar informatici stil hun werk doen.
Maar dinsdagavond dus een nieuw gesprek. Dit keer zou het dus Gent kunnen worden. Het tarief en de termijn zijn aangenaam. Ook de afstand is makkelijker te overbruggen en het project klinkt weer heel interessant.
En om niet meer na te moeten denken over de dresscode zal ik exact hetzelfde dragen als op het vorige gesprek. Misschien is het wel een lucky outfit ;-)
woensdag 11 juli 2012
Luisteren
De methode is veranderd. Luisteren is niet discussiëren. Het is geen vraaggesprek waar je vlug een antwoord geeft als je gesprekspartner iets zegt. Je hebt zelfs geen echte gesprekspartner want een gesprek is er niet. Elke keer snel nadenken om ad rem een antwoord te geven is niet nodig. Niemand wordt daar beter van. Je hoeft niet tussen te komen als je het niet eens bent. Je moet geen argumenten geven als je luistert.
Maar wel de woorden horen, ze innemen en laten bezinken. Als je het niet eens bent dan is dat maar zo. Het is een andere mening en ze is even waardevol als de jouwe. Je kan wel antwoorden als dat nodig is. Maar het moet overwogen zijn. Stel de vraag wie er beter van wordt. Alleen je gelijk willen halen heeft geen zin. Niemand heeft baat bij gelijk halen zonder dat het iets verandert. Antwoorden kunnen fout aankomen, zelfs al is het de waarheid. Lange uiteenzettingen hoeven niet. Kwaliteit gaat ten koste van kwantiteit en met woorden is dat ook zo.
En dan merk je plots dat je mening wordt gerespecteerd. Dat komt omdat je eerst hebt geluisterd en niet in discussie ging. Plots merk je dat mensen nu ook naar jou luisteren. Het komt omdat je nu zinnige dingen zegt en geen lege argumenten meer afschiet om een discussie te winnen. Nu zullen mensen ook naar jou luisteren.
Luisteren is besmettelijk.
Kan jij luisteren?
Maar wel de woorden horen, ze innemen en laten bezinken. Als je het niet eens bent dan is dat maar zo. Het is een andere mening en ze is even waardevol als de jouwe. Je kan wel antwoorden als dat nodig is. Maar het moet overwogen zijn. Stel de vraag wie er beter van wordt. Alleen je gelijk willen halen heeft geen zin. Niemand heeft baat bij gelijk halen zonder dat het iets verandert. Antwoorden kunnen fout aankomen, zelfs al is het de waarheid. Lange uiteenzettingen hoeven niet. Kwaliteit gaat ten koste van kwantiteit en met woorden is dat ook zo.
En dan merk je plots dat je mening wordt gerespecteerd. Dat komt omdat je eerst hebt geluisterd en niet in discussie ging. Plots merk je dat mensen nu ook naar jou luisteren. Het komt omdat je nu zinnige dingen zegt en geen lege argumenten meer afschiet om een discussie te winnen. Nu zullen mensen ook naar jou luisteren.
Luisteren is besmettelijk.
Kan jij luisteren?
dinsdag 10 juli 2012
Station hotel
Groot en oud chique. Zo kan je het hotel omschrijven dat ik had uitgekozen om de maandag aan de dinsdag te kleven zonder dat er verplaatsingen nodig zijn. Erg kieskeurig moest ik niet zijn, want een overnachting met simpel ontbijt is het enige wat ik zocht. En dat het dicht in het centrum ligt, is meegenomen natuurlijk. De minibar zorgde voor een klein vodka moment. De consumpties zijn gratis, zo stond vermeld op de website. Het vodka moment was meteen over toen bleek dat er twee blikjes Cara Pils in lagen. Zelfs toen ik nog wel alcohol dronk, zou ik me daar niet aan gewaagd hebben.
Waarom er een hardnekkig gerucht rondhing dat ik voor de firma Jan De Nul werk, dat weet ik niet. Ik heb het enkele keren moeten ontkennen bij twee mensen van het hotel. Het enige dat ik kan bedenken is dat mijn voornaam ergens in het vakje Firmanaam terecht kwam. Het is wel een bedrijf van de streek, dus wellicht had men ooit gasten die er werkten.
Ondanks het nachtlawaai heb ik toch meteen de kamer besteld voor de komende weken. Het is niet diezelfde kamer, ik krijg er eentje aan de achterkant van het gebouw. Dan zou ik minder last van de feestbeesten moeten hebben. Hoewel, het feestbeest dat me nu wakker heeft gehouden logeerde in het hotel. Dan helpt het ook niet veel, die nieuwe kamer.
De factuurnummer verraadt dat men niet gewoon is om die documenten uit te schrijven. Ik kreeg nummer 7, dus niet veel mensen hebben dit al gevraagd dit boekjaar. Ook het feit dat de factuur letterlijk uitgeschreven werd, dus met pen en papier, zegt ook al iets. Maar dat is een detail, de komende overnachtingen zullen trouwens gebundeld worden op één document. Dat maakt alles wat eenvoudiger.
Ik ging alleen op pad. Alleen gaan eten en daarna alleen naar de AA. En dat voelt helemaal niet vreemd, want het voelt niet alsof ik alleen ben. Ik was ook in aangenaam gezelschap gisterenavond. Het lijkt een beetje vakantie op deze manier.
Vanmorgen ging het dan een beetje mis. Ontbijten zonder donker brood is moeilijk voor de suikertjes. Om 10u kreeg ik gelukkig een waarschuwing van de sensor. Hypo's kan ik nu wel missen in de nieuwe omgeving. Anders ook natuurlijk, maar nu ben ik even heel blij met de sensor.
Ik ga het snel gewoon zijn. Het werk, de stad en het Station Hotel. Alleen moeten ze iets aan die naam doen, want het klinkt bijna als een hotelletje waar je kamers per uur kan boeken. Voor alle duidelijkheid, dat is het dus niet. Ik kom er alleen om te slapen en snel een ontbijtje te nemen. Een beetje quality time zonder in de file te staan.
Waarom er een hardnekkig gerucht rondhing dat ik voor de firma Jan De Nul werk, dat weet ik niet. Ik heb het enkele keren moeten ontkennen bij twee mensen van het hotel. Het enige dat ik kan bedenken is dat mijn voornaam ergens in het vakje Firmanaam terecht kwam. Het is wel een bedrijf van de streek, dus wellicht had men ooit gasten die er werkten.
Ondanks het nachtlawaai heb ik toch meteen de kamer besteld voor de komende weken. Het is niet diezelfde kamer, ik krijg er eentje aan de achterkant van het gebouw. Dan zou ik minder last van de feestbeesten moeten hebben. Hoewel, het feestbeest dat me nu wakker heeft gehouden logeerde in het hotel. Dan helpt het ook niet veel, die nieuwe kamer.
De factuurnummer verraadt dat men niet gewoon is om die documenten uit te schrijven. Ik kreeg nummer 7, dus niet veel mensen hebben dit al gevraagd dit boekjaar. Ook het feit dat de factuur letterlijk uitgeschreven werd, dus met pen en papier, zegt ook al iets. Maar dat is een detail, de komende overnachtingen zullen trouwens gebundeld worden op één document. Dat maakt alles wat eenvoudiger.
Ik ging alleen op pad. Alleen gaan eten en daarna alleen naar de AA. En dat voelt helemaal niet vreemd, want het voelt niet alsof ik alleen ben. Ik was ook in aangenaam gezelschap gisterenavond. Het lijkt een beetje vakantie op deze manier.
Vanmorgen ging het dan een beetje mis. Ontbijten zonder donker brood is moeilijk voor de suikertjes. Om 10u kreeg ik gelukkig een waarschuwing van de sensor. Hypo's kan ik nu wel missen in de nieuwe omgeving. Anders ook natuurlijk, maar nu ben ik even heel blij met de sensor.
Ik ga het snel gewoon zijn. Het werk, de stad en het Station Hotel. Alleen moeten ze iets aan die naam doen, want het klinkt bijna als een hotelletje waar je kamers per uur kan boeken. Voor alle duidelijkheid, dat is het dus niet. Ik kom er alleen om te slapen en snel een ontbijtje te nemen. Een beetje quality time zonder in de file te staan.
maandag 9 juli 2012
Een andere tafel
Ik was er erg benieuwd naar. Op de vaste donderdag loopt het gesprek altijd zoals we dat zelf hebben afgesproken. Er zijn niet echt regels te volgen, want er is enkel een leidraad. Die leidraad zijn de twaalf stappen die in een boekje gebundeld zijn. Af en toe was ik ook op maandag eens komen luisteren. Gewoon nieuwsgierig, niet omdat ik twee keer per week nood had aan die babbel.
En vanavond deed ik dat opnieuw. Alleen was het nu helemaal anders. Deze zomer werk ik in Aalst, en de dagelijkse verplaatsing neemt veel tijd weg uit mijn derde schijf. Dat is die schijf van 8 uur waar je niet slaapt en niet werkt. De schijf dient voor ontspanning en ze is levensnoodzakelijk. Maar ze is nu kleiner, soms maar 5 uur. En dat vind ik jammer. Vandaar dat ik beslist heb om elke maandagavond op hotel te gaan in Aalst. Zo spaar ik een avondspits en een ochtendrit uit.
Vanavond was de eerste poging. Op de Grote Markt van Aalst eerst een restaurantje gekozen en daarna naar de AA van Aalst. Het klinkt bijna poëtisch. Het welkom was hartelijk. Zo zijn wij dat gewend, we doen zelf ook moeite om het nieuwelingen niet te lastig te maken. Alleen ben ik natuurlijk geen nieuweling, maar ik speel op verplaatsing.
Het verschil in aanpak kon niet groter zijn. Ik ben gewend aan een redelijk strak regime. We lezen een stukje uit het stappenplan en we krijgen de kans om elk om beurt het hart te luchten. Het is dan niet de bedoeling om discussies te starten. Dat is immers bij velen van ons een stuk van het probleem. Je moet leren luisteren zonder mensen tegen te spreken. Of zelfs zonder iemands mening te bevestigen. Gewoon luisteren en niks anders. Het is in 't begin best een hele opgave.
Maar niet zo in Aalst. Zelfs de stappen kwamen niet ter sprake. 't Is te zeggen, ze kwamen ter sprake om even te zeggen dat het niet de gewoonte was om ze ter sprake te brengen. De avond was gevuld met een discussie tussen de genodigden. De basis was een boek over ons probleem. Het boek had niks met de stappen te maken. Het was een boek over alcoholverslaving en de schrijver had niks met onze werking te maken.
Een aantal items werden uitgelicht en telkens mocht iedereen die dat wenste inpikken en zijn of haar mening geven. Op het einde van de meeting kreeg iedereen nog de kans om te vertellen wat er de afgelopen week gebeurd was. Ik kon natuurlijk veel zeggen, want ik heb nog een heel leven te vertellen. Maar dat hoort niet zo, dus we doen het maar rustig aan.
En ik heb nog tijd. Ik heb immers besloten om terug te gaan. Want hoewel het helemaal anders was, was de uitkomst net hetzelfde. Ik ga naar huis, mijn tweede thuis nu, met het gevoel dat er iets moois is gebeurd. De aanpak is anders, het resultaat is net hetzelfde. We noemen het al lang de kracht van de tafel. En waar die staat maakt niks uit. Ik kan in een wildvreemde stad waar ik nog nooit ben geweest met wildvreemde mensen een avond doorbrengen en het gevoel hebben alsof ik hen al heel lang ken. Het lijkt op thuiskomen, net zoals dat op mijn eerste Antwerpse donderdag was.
We zijn een raar volkje, wij nuchtere mensen :-)
En vanavond deed ik dat opnieuw. Alleen was het nu helemaal anders. Deze zomer werk ik in Aalst, en de dagelijkse verplaatsing neemt veel tijd weg uit mijn derde schijf. Dat is die schijf van 8 uur waar je niet slaapt en niet werkt. De schijf dient voor ontspanning en ze is levensnoodzakelijk. Maar ze is nu kleiner, soms maar 5 uur. En dat vind ik jammer. Vandaar dat ik beslist heb om elke maandagavond op hotel te gaan in Aalst. Zo spaar ik een avondspits en een ochtendrit uit.
Vanavond was de eerste poging. Op de Grote Markt van Aalst eerst een restaurantje gekozen en daarna naar de AA van Aalst. Het klinkt bijna poëtisch. Het welkom was hartelijk. Zo zijn wij dat gewend, we doen zelf ook moeite om het nieuwelingen niet te lastig te maken. Alleen ben ik natuurlijk geen nieuweling, maar ik speel op verplaatsing.
Het verschil in aanpak kon niet groter zijn. Ik ben gewend aan een redelijk strak regime. We lezen een stukje uit het stappenplan en we krijgen de kans om elk om beurt het hart te luchten. Het is dan niet de bedoeling om discussies te starten. Dat is immers bij velen van ons een stuk van het probleem. Je moet leren luisteren zonder mensen tegen te spreken. Of zelfs zonder iemands mening te bevestigen. Gewoon luisteren en niks anders. Het is in 't begin best een hele opgave.
Maar niet zo in Aalst. Zelfs de stappen kwamen niet ter sprake. 't Is te zeggen, ze kwamen ter sprake om even te zeggen dat het niet de gewoonte was om ze ter sprake te brengen. De avond was gevuld met een discussie tussen de genodigden. De basis was een boek over ons probleem. Het boek had niks met de stappen te maken. Het was een boek over alcoholverslaving en de schrijver had niks met onze werking te maken.
Een aantal items werden uitgelicht en telkens mocht iedereen die dat wenste inpikken en zijn of haar mening geven. Op het einde van de meeting kreeg iedereen nog de kans om te vertellen wat er de afgelopen week gebeurd was. Ik kon natuurlijk veel zeggen, want ik heb nog een heel leven te vertellen. Maar dat hoort niet zo, dus we doen het maar rustig aan.
En ik heb nog tijd. Ik heb immers besloten om terug te gaan. Want hoewel het helemaal anders was, was de uitkomst net hetzelfde. Ik ga naar huis, mijn tweede thuis nu, met het gevoel dat er iets moois is gebeurd. De aanpak is anders, het resultaat is net hetzelfde. We noemen het al lang de kracht van de tafel. En waar die staat maakt niks uit. Ik kan in een wildvreemde stad waar ik nog nooit ben geweest met wildvreemde mensen een avond doorbrengen en het gevoel hebben alsof ik hen al heel lang ken. Het lijkt op thuiskomen, net zoals dat op mijn eerste Antwerpse donderdag was.
We zijn een raar volkje, wij nuchtere mensen :-)
zondag 8 juli 2012
Krieken en stenen
Krieken moesten in bokalen. Er was een lopende band die het grote werk deed, maar het fijne werk en de controle gebeurde met mensenhanden en -ogen. Ik denk dat het Suzanne was van Interlabor die me deze job had aan de hand gedaan. Maar ik ging ook naar andere interimkantoren toen ik in de middelbare school zat. Tijdens de vakantie moest er naast herexamens ook gewerkt worden. Maar meer dan enkele weken hield ik het nooit vol hoor.
Hier ook niet trouwens. Het bedrijf uit Hoogstraten hield zich bezig met verwerken van fruit en groenten. En ik mocht dus aan de lopende band gaan staan. Drie dagen heb ik er gestaan. Wellicht tot dan toe de drie rottigste dagen uit mijn leven. Je kan je geen meer afstompend en onnozel werk voorstellen dan glazen bokalen bijeen pakken en verzamelen in kartonnen dozen van zes. Dat is toch wat ik dacht na drie dagen. Hoe kon ik daar nu enige voldoening in vinden?
Maar de week was nog niet voorbij, en ik had weekcontracten bij Suzanne. Donderdagochtend kwam de ploegleider langs en hij had heuglijk nieuws voor me. Ik moest niet meer aan de band staan. Joepie! Vanaf nu mocht ik alle kartonnen dozen die we hadden volgeladen en opgestapeld opnieuw openen en de bokalen er weer uitnemen. Er was een fout gebeurd met de werkbon, en de verpakking in dozen van zes was niet wat de klant wou. Hoe het wel moest herinner ik me niet, maar ze moesten in elk geval weer uit de doos.
Ik werkte samen met andere mensen die deze job al heel hun leven deden. Ze waren verheugd door het feit dat ze enkele dagen niet meer aan de band moesten staan. Maar ik kon het met mijn verstand niet verwerken. Hoe kon ik nu de weinige voldoening die ik zocht nog terugvinden als ik het werk van de afgelopen dagen weer om zeep moest helpen? Maar niemand anders stelde zich die vraag. De zin of onzin van het werk werd nooit in vraag gesteld. Maar ik heb na de week het contract niet verlengd. Niet omdat het werk te zwaar was, maar ik kon niet overweg met die gedachte.
Enkele jaren later had ik een job in een steenbakkerij. Samen met een harde werker die zijn pensioen naderde moest ik stenen stapelen op paletten. Het was zeer zwaar werk maar hij deed het heel vlot. Ik heel wat minder, maar dat was hij gewend van studentjes. Als de pallet bijna vol was, moest hij tellen hoeveel stenen er op lagen. Je moet dus bedenken dat de man al heel zijn leven dezelfde stenen op diezelfde paletten rangschikte. Hij wist intussen dat door de manier van werken één laag stenen exact 80 stuks bevatten. Hij wist ook dat vandaag 8 lagen werden op elkaar gelegd. Dat kon soms anders zijn, maar vandaag dus 8. Dan werd het moeilijk. Hij neemt pen en papier om uit te rekenen hoeveel 8x80 is. Ik zeg dat het 640 is, en dat hij zijn papiertje toch niet nodig zal hebben. Hij kijkt me aan vol ongeloof en zegt nog iets van studentjes die het altijd beter willen weten.
Natuurlijk gelooft hij me niet. Dus hij neemt zijn papiertje en rekent het na. Mijn verbazing stijgt nog als ik zie dat hij niet 8 maal 80 gaat uitrekenen, maar hij schrijft 8 keer het getal 80 onder elkaar. Dan trekt ie een lijntje en hij begint ze op te tellen. Zijn verbazing was enorm toen bleek dat mijn antwoord juist was. Hij vroeg me hoe ik dat deed, zo rekenen. Want hoe kan een mens hoofdrekenen met zo'n grote getallen? Dat snapte hij niet.
Maar stenen tassen deed hij zeker twee keer zo snel als ik. Ook daar heb ik maar één week gewerkt, dit keer omdat het echt te zwaar was. En dan heb ik pas beseft hoe blij ik ben met het talent dat ik heb gekregen. Blij dat ik door een klein beetje na te denken mijn brood kan verdienen, want het andere werk kon ik fysiek niet aan, maar ook mijn geest was er blijkbaar niet voor gemaakt. Ik werd er gek van.
Hier ook niet trouwens. Het bedrijf uit Hoogstraten hield zich bezig met verwerken van fruit en groenten. En ik mocht dus aan de lopende band gaan staan. Drie dagen heb ik er gestaan. Wellicht tot dan toe de drie rottigste dagen uit mijn leven. Je kan je geen meer afstompend en onnozel werk voorstellen dan glazen bokalen bijeen pakken en verzamelen in kartonnen dozen van zes. Dat is toch wat ik dacht na drie dagen. Hoe kon ik daar nu enige voldoening in vinden?
Maar de week was nog niet voorbij, en ik had weekcontracten bij Suzanne. Donderdagochtend kwam de ploegleider langs en hij had heuglijk nieuws voor me. Ik moest niet meer aan de band staan. Joepie! Vanaf nu mocht ik alle kartonnen dozen die we hadden volgeladen en opgestapeld opnieuw openen en de bokalen er weer uitnemen. Er was een fout gebeurd met de werkbon, en de verpakking in dozen van zes was niet wat de klant wou. Hoe het wel moest herinner ik me niet, maar ze moesten in elk geval weer uit de doos.
Ik werkte samen met andere mensen die deze job al heel hun leven deden. Ze waren verheugd door het feit dat ze enkele dagen niet meer aan de band moesten staan. Maar ik kon het met mijn verstand niet verwerken. Hoe kon ik nu de weinige voldoening die ik zocht nog terugvinden als ik het werk van de afgelopen dagen weer om zeep moest helpen? Maar niemand anders stelde zich die vraag. De zin of onzin van het werk werd nooit in vraag gesteld. Maar ik heb na de week het contract niet verlengd. Niet omdat het werk te zwaar was, maar ik kon niet overweg met die gedachte.
Enkele jaren later had ik een job in een steenbakkerij. Samen met een harde werker die zijn pensioen naderde moest ik stenen stapelen op paletten. Het was zeer zwaar werk maar hij deed het heel vlot. Ik heel wat minder, maar dat was hij gewend van studentjes. Als de pallet bijna vol was, moest hij tellen hoeveel stenen er op lagen. Je moet dus bedenken dat de man al heel zijn leven dezelfde stenen op diezelfde paletten rangschikte. Hij wist intussen dat door de manier van werken één laag stenen exact 80 stuks bevatten. Hij wist ook dat vandaag 8 lagen werden op elkaar gelegd. Dat kon soms anders zijn, maar vandaag dus 8. Dan werd het moeilijk. Hij neemt pen en papier om uit te rekenen hoeveel 8x80 is. Ik zeg dat het 640 is, en dat hij zijn papiertje toch niet nodig zal hebben. Hij kijkt me aan vol ongeloof en zegt nog iets van studentjes die het altijd beter willen weten.
Natuurlijk gelooft hij me niet. Dus hij neemt zijn papiertje en rekent het na. Mijn verbazing stijgt nog als ik zie dat hij niet 8 maal 80 gaat uitrekenen, maar hij schrijft 8 keer het getal 80 onder elkaar. Dan trekt ie een lijntje en hij begint ze op te tellen. Zijn verbazing was enorm toen bleek dat mijn antwoord juist was. Hij vroeg me hoe ik dat deed, zo rekenen. Want hoe kan een mens hoofdrekenen met zo'n grote getallen? Dat snapte hij niet.
Maar stenen tassen deed hij zeker twee keer zo snel als ik. Ook daar heb ik maar één week gewerkt, dit keer omdat het echt te zwaar was. En dan heb ik pas beseft hoe blij ik ben met het talent dat ik heb gekregen. Blij dat ik door een klein beetje na te denken mijn brood kan verdienen, want het andere werk kon ik fysiek niet aan, maar ook mijn geest was er blijkbaar niet voor gemaakt. Ik werd er gek van.
zaterdag 7 juli 2012
Home
De beste uitvinding sinds de GSM's en smartphones alsmaar slimmer werden. Ze kregen ook meer en meer knoppen, want meer functies wil zeggen meer knoppen. Tot iemand heeft beslist dat het genoeg was. En dan maak je een GSM met één knop. Geniaal!
Je kan applicaties verlaten, het zoekscherm starten, multitasken en je GSM via stembesturing vanalle opdrachten laten uitvoeren. It doesn't get any better. Daarom wordt die iPhone ook zo vaak verkocht. Ondanks het hoge prijskaartje, wil toch iedereen meteen weer een nieuwe als er ééntje uitkomt. Ik hoor ook bij die groep van idioten die op voorhand een model bestelt als het gaat verschijnen. De ochtend dat hij gelanceerd wordt, is mijn huidig model immers op enkele seconden een oude telefoon.
Laten we nu even terugkomen op die knop. De Home-knop, want zo heet hij. En laten we even vergeten dat ie strikt genomen eigenlijk twee knoppen heeft, want je kan hem ook nog aan- en uitzetten. Maar die knop zit netjes verstopt in het mooie design. Stel nu dat het noodlot toeslaat. Stel nu dat de knop van je GSM weigert van nog te functioneren. Wat dan gedaan? Jep, je raadt het al... niks meer dus hè. Alle taken die zo vernuftig werden verdeeld over één keer klikken, twee keer klikken, indrukken en ingedrukt houden... Het doet dus helemaal niets meer als de knop niet werkt.
Bijna had ik hem van colère uit het raam gegooid. Bij wijze van spreken hé. Het is te prijzig om te riskeren. Met het nodige geweld werkte hij trouwens soms nog, dus je kunt niet zomaar opgeven. En binnenkort komt er wellicht een nieuwe uit, dus een korte periode kan ik misschien wel uithouden.
Dan kwam me iets ter ore. Blijkbaar zijn er vele mensen die het probleem hebben. Blijkbaar is zelfs het niet goed functioneren van de knop op te lossen zonder dat er een mekanieker aan te pas komt.
Weet je wat je moet doen? Je gelooft het nauwelijks... Je moet de knop indrukken om hem te repareren. Ik hoor je al denken, dat is te gek voor woorden. Toch is het zo. De knop werkt soms nog, remember? Als je de knop lang indrukt, komt ie normaal in voicecontrol mode. Als je, zelfs met een slecht werkende knop, er nog in slaagt om hem zo ver te krijgen, is er een truukje om de knop opnieuw te resetten. Je raad nooit hoe je dat moet doen. Juist! Je moet de knop indrukken!
Ik vond het zo belachelijk dat ik het natuurlijk wou proberen. Niemand kan zoiets idioot verzinnen.
En toch werkt het! De knop werkt weer zoals vroeger. Ik snap er niks van, maar wie het verzonnen heeft is geniaal.
Je kan applicaties verlaten, het zoekscherm starten, multitasken en je GSM via stembesturing vanalle opdrachten laten uitvoeren. It doesn't get any better. Daarom wordt die iPhone ook zo vaak verkocht. Ondanks het hoge prijskaartje, wil toch iedereen meteen weer een nieuwe als er ééntje uitkomt. Ik hoor ook bij die groep van idioten die op voorhand een model bestelt als het gaat verschijnen. De ochtend dat hij gelanceerd wordt, is mijn huidig model immers op enkele seconden een oude telefoon.
Laten we nu even terugkomen op die knop. De Home-knop, want zo heet hij. En laten we even vergeten dat ie strikt genomen eigenlijk twee knoppen heeft, want je kan hem ook nog aan- en uitzetten. Maar die knop zit netjes verstopt in het mooie design. Stel nu dat het noodlot toeslaat. Stel nu dat de knop van je GSM weigert van nog te functioneren. Wat dan gedaan? Jep, je raadt het al... niks meer dus hè. Alle taken die zo vernuftig werden verdeeld over één keer klikken, twee keer klikken, indrukken en ingedrukt houden... Het doet dus helemaal niets meer als de knop niet werkt.
Bijna had ik hem van colère uit het raam gegooid. Bij wijze van spreken hé. Het is te prijzig om te riskeren. Met het nodige geweld werkte hij trouwens soms nog, dus je kunt niet zomaar opgeven. En binnenkort komt er wellicht een nieuwe uit, dus een korte periode kan ik misschien wel uithouden.
Dan kwam me iets ter ore. Blijkbaar zijn er vele mensen die het probleem hebben. Blijkbaar is zelfs het niet goed functioneren van de knop op te lossen zonder dat er een mekanieker aan te pas komt.
Weet je wat je moet doen? Je gelooft het nauwelijks... Je moet de knop indrukken om hem te repareren. Ik hoor je al denken, dat is te gek voor woorden. Toch is het zo. De knop werkt soms nog, remember? Als je de knop lang indrukt, komt ie normaal in voicecontrol mode. Als je, zelfs met een slecht werkende knop, er nog in slaagt om hem zo ver te krijgen, is er een truukje om de knop opnieuw te resetten. Je raad nooit hoe je dat moet doen. Juist! Je moet de knop indrukken!
Ik vond het zo belachelijk dat ik het natuurlijk wou proberen. Niemand kan zoiets idioot verzinnen.
En toch werkt het! De knop werkt weer zoals vroeger. Ik snap er niks van, maar wie het verzonnen heeft is geniaal.
vrijdag 6 juli 2012
Macrofyten en Fytobenthos
Wat ze nu precies doen, dat weet ik niet. Drijven ze of zinken ze? Maar ik weet wel dat ze waargenomen worden. Mensen nemen een beker water uit een rivier en ze kijken wat er in zit. Of misschien zie je dat niet, want de tweede soort is heel klein. Ik stel het me zo voor, maar ik ontmoette nog geen mensen die dat doen. Ik kan er dus ook compleet naast zitten.
In elk geval: die dingen moeten geregistreerd worden. Dan weten we met z'n allen hoe het gesteld is met de kwaliteit van het water in onze rivieren. En ik kom daar sinds gisteren aan te pas. Of nog niet helemaal, want ik heb nog niet veel gedaan. Maar de komende twee maanden zal dat veranderen.
Samen met een collega die daar alles van kent ga ik een computerprogramma schrijven dat ervoor zorgt dat mensen dit allemaal kunnen ingeven. Werkfiches zullen uit de printer rollen waar de bevindingen op genoteerd worden. En er komen lijstjes aan te pas om alles overzichtelijk te houden. Een lange berekening geeft uiteindelijk een cijfertje dat vertelt hoe goed de waterkwaliteit is.
Het heeft niks te maken met wat ik tot nu deed. Maar dat is nu even een verademing. Ook de omgeving is compleet anders. Dat is ook wennen. Ik heb plots collega's en sta plots in ochtend- en avondfiles. De Vlaamse Milieumaatschappij is gevestigd in Aalst en dat is een aardig ritje vanaf Antwerpen. En terug is nog spannender want de tunnels veroorzaken vooral in die richting files.
Ik ben blij dat het heel anders is. En blij dat ik het blijkbaar zal kunnen. Na twee dagen weet je dat niet echt, maar ik zag nog niets dat me afschrikt. Natuurlijk is alles anders, maar ik herken overal stukjes uit de afgelopen 16 jaar Delphi programmatie. En ik werk weer samen met een Delphi programmeur. Dat is geleden van 1998. De passie voor de taal delen we, dat is heel duidelijk.
Volgende week vier dagen werken en dan sta ik er twee weken alleen voor. Ik ben freelancer, maar andere mensen gaan natuurlijk gewoon op vakantie in juli of augustus. Dus ik heb vier dagen om genoeg uitleg te vragen zodat ik het zelf kan.
In elk geval: die dingen moeten geregistreerd worden. Dan weten we met z'n allen hoe het gesteld is met de kwaliteit van het water in onze rivieren. En ik kom daar sinds gisteren aan te pas. Of nog niet helemaal, want ik heb nog niet veel gedaan. Maar de komende twee maanden zal dat veranderen.
Samen met een collega die daar alles van kent ga ik een computerprogramma schrijven dat ervoor zorgt dat mensen dit allemaal kunnen ingeven. Werkfiches zullen uit de printer rollen waar de bevindingen op genoteerd worden. En er komen lijstjes aan te pas om alles overzichtelijk te houden. Een lange berekening geeft uiteindelijk een cijfertje dat vertelt hoe goed de waterkwaliteit is.
Het heeft niks te maken met wat ik tot nu deed. Maar dat is nu even een verademing. Ook de omgeving is compleet anders. Dat is ook wennen. Ik heb plots collega's en sta plots in ochtend- en avondfiles. De Vlaamse Milieumaatschappij is gevestigd in Aalst en dat is een aardig ritje vanaf Antwerpen. En terug is nog spannender want de tunnels veroorzaken vooral in die richting files.
Ik ben blij dat het heel anders is. En blij dat ik het blijkbaar zal kunnen. Na twee dagen weet je dat niet echt, maar ik zag nog niets dat me afschrikt. Natuurlijk is alles anders, maar ik herken overal stukjes uit de afgelopen 16 jaar Delphi programmatie. En ik werk weer samen met een Delphi programmeur. Dat is geleden van 1998. De passie voor de taal delen we, dat is heel duidelijk.
Volgende week vier dagen werken en dan sta ik er twee weken alleen voor. Ik ben freelancer, maar andere mensen gaan natuurlijk gewoon op vakantie in juli of augustus. Dus ik heb vier dagen om genoeg uitleg te vragen zodat ik het zelf kan.
donderdag 5 juli 2012
Antwoorden
Ik had vraagtekens maar ze waren overbodig. Alles wijst zichzelf uit. Een werkdag heeft acht uren. Punt. Minuten tellen niet, muggenziften doen we niet. Er is geen prikklok en als ik zorg dat het werk gebeurd is, zal er geen probleem zijn. De werkdag begint als ik er ben. En ik zal wellicht vaak als laatste weggaan. Ik woon dan ook niet in de buurt, dus om 8u 's morgens daar zijn lukt me niet.
Boterhammen smeren is niet moeilijk. En ik kan een broodje bestellen als ik dat vergeten ben. Of als ik overnacht heb in het hotel in de buurt. Ik ga geen lunchpakket maken op de hotelkamer, dat is er wat over. En de broodjes hoeven niet wit te zijn, dus mijn suiker gaat niet al te gek doen.
De files zijn er om te negeren en om muziek te luisteren. Nu kan het eens! Want thuis hebben de buren het niet graag. De CD lader zit vol met die CD's die ik al lang geleden kocht om nog eens DJ te spelen. En sommigen zaten nog in de verpakking. Nu leer ik ze kennen, en soms mag dat eens loeihard.
Awel, dat het wel ging lukken hè. Dat stond hier toch? Zonder vraagtekens!
Boterhammen smeren is niet moeilijk. En ik kan een broodje bestellen als ik dat vergeten ben. Of als ik overnacht heb in het hotel in de buurt. Ik ga geen lunchpakket maken op de hotelkamer, dat is er wat over. En de broodjes hoeven niet wit te zijn, dus mijn suiker gaat niet al te gek doen.
De files zijn er om te negeren en om muziek te luisteren. Nu kan het eens! Want thuis hebben de buren het niet graag. De CD lader zit vol met die CD's die ik al lang geleden kocht om nog eens DJ te spelen. En sommigen zaten nog in de verpakking. Nu leer ik ze kennen, en soms mag dat eens loeihard.
Awel, dat het wel ging lukken hè. Dat stond hier toch? Zonder vraagtekens!
woensdag 4 juli 2012
De zon
Dat een foto nemen van de zon moeilijk is, had ik al wel een hele tijd door. Maar als je genoeg prutst met je instellingen van het fototoestel lukt het wel.
En dat 3000 foto's van de zon nog moeilijker zijn, is ook niet onlogisch. Niet door het aantal, wel door de intensiteit van het licht die snel verandert. Zeker als je de zonsondergang wil zien. Deze timelapse doet het wel, maar ik vind geen mogelijkheid om netjes de belichting per foto aan te passen. Daarom wordt het een aantal keer plots veel lichter, dat zijn de settings die ik manueel wijzig. Het kan wellicht automatisch met een beter toestel of een slimmere fotograaf ;-)
En dat 3000 foto's van de zon nog moeilijker zijn, is ook niet onlogisch. Niet door het aantal, wel door de intensiteit van het licht die snel verandert. Zeker als je de zonsondergang wil zien. Deze timelapse doet het wel, maar ik vind geen mogelijkheid om netjes de belichting per foto aan te passen. Daarom wordt het een aantal keer plots veel lichter, dat zijn de settings die ik manueel wijzig. Het kan wellicht automatisch met een beter toestel of een slimmere fotograaf ;-)
dinsdag 3 juli 2012
Vakantie
Dat begint dus al goed. De eerste twee werkweken zijn samengeperst in drie keer twee dagen. Deze week begin ik pas donderdag in plaats van maandag, want een verhuis van de informatica stak stokken in de wielen. Dan is het Vlaamse Feestdag volgende week woensdag, dus dan wordt er ook niet gewerkt. Ik voel me al een beetje ambtenaar ;-)
Alleen is mijn feestdag onbetaald. Oeps, ik voel me direct weer freelancer.
Maar ik klaag zeker niet. Ik zal het kunnen gebruiken in de eerste periode. De trip Antwerpen - Aalst tijdens het spitsuur zal niet altijd even leuk zijn. Maar omdat het ook maar tijdelijk is, gaan we daar niet van wakker liggen.
Bovendien heb ik al rustpauzes ingelast. Niet die ik nu neerschreef, maar geplande pauzes. Ik ga elke maandag overnachten in Aalst. Ik heb er een fijn hotelletje gegoogeld en als het meevalt volgende maandag, zal ik dat zo blijven doen de komende maanden. Dan bespaar ik toch 2 keer een rit van 1.5u, dus ruw geschat win ik 3 uurtjes quality time.
Oei en die moet ik dan weer opvullen zeker? Ik heb al een plan voor maandag. Er zijn natuurlijk ook AA meetings in Aalst, ik heb het adres van de vriendelijke dame van AA doorgekregen. Er is geen dringend nijpend probleem dat me naar de meeting duwt. Ik heb immers mijn vaste donderdag, en dat blijft zo. Maar ik ben benieuwd hoe het er ergens anders aan toe gaat. Het is voor ons een beetje als op café gaan, remember?
Misschien doe ik dat wel vaker op maandag. Hoewel, ik moet oppassen want ik heb nog een hobby die onderhoud nodig heeft. Mijn geocache statistieken zouden gemeentes in Oost-Vlaanderen kunnen gebruiken. Er staan er al, maar rond Aalst mag er nog wat bij.
Maar het is één van de twee hè. Ofwel geocachen, ofwel een meeting. Ik wil niet afgepeigerd op het werk verschijnen.
Ofwel ga ik twee dagen op hotel, da's ook een optie.
Dimmen Jan, dimmen ;-)
Alleen is mijn feestdag onbetaald. Oeps, ik voel me direct weer freelancer.
Maar ik klaag zeker niet. Ik zal het kunnen gebruiken in de eerste periode. De trip Antwerpen - Aalst tijdens het spitsuur zal niet altijd even leuk zijn. Maar omdat het ook maar tijdelijk is, gaan we daar niet van wakker liggen.
Bovendien heb ik al rustpauzes ingelast. Niet die ik nu neerschreef, maar geplande pauzes. Ik ga elke maandag overnachten in Aalst. Ik heb er een fijn hotelletje gegoogeld en als het meevalt volgende maandag, zal ik dat zo blijven doen de komende maanden. Dan bespaar ik toch 2 keer een rit van 1.5u, dus ruw geschat win ik 3 uurtjes quality time.
Oei en die moet ik dan weer opvullen zeker? Ik heb al een plan voor maandag. Er zijn natuurlijk ook AA meetings in Aalst, ik heb het adres van de vriendelijke dame van AA doorgekregen. Er is geen dringend nijpend probleem dat me naar de meeting duwt. Ik heb immers mijn vaste donderdag, en dat blijft zo. Maar ik ben benieuwd hoe het er ergens anders aan toe gaat. Het is voor ons een beetje als op café gaan, remember?
Misschien doe ik dat wel vaker op maandag. Hoewel, ik moet oppassen want ik heb nog een hobby die onderhoud nodig heeft. Mijn geocache statistieken zouden gemeentes in Oost-Vlaanderen kunnen gebruiken. Er staan er al, maar rond Aalst mag er nog wat bij.
Maar het is één van de twee hè. Ofwel geocachen, ofwel een meeting. Ik wil niet afgepeigerd op het werk verschijnen.
Ofwel ga ik twee dagen op hotel, da's ook een optie.
Dimmen Jan, dimmen ;-)
maandag 2 juli 2012
zondag 1 juli 2012
Vraagtekens
Hoe laat zou ik beginnen? Er is geen uur gezegd, alleen dat je vanaf 8u mogelijk binnen kan. En hoe zit dat met het aantal uren dat je doet? Een werkdag telt acht uren, dat is zo overeengekomen. Maar wat als de andere mensen om 17u stoppen? Moet ik dan zeggen: ik blijf nog 13 minuten zitten? Tot nu toe kwam dat niet zo nauw, maar ik was ook nooit echt freelance programmeur. Wat ik altijd deed was een tellertje starten als ik begin en stoppen als het werk erop zit. Nu is dat anders, want er is een duidelijk contract.
Ik moet boterhammen smeren! Een lunchpakket is toch het beste, want ik zal niet zoals vroeger een broodje kunnen bestellen samen met mijn collega's. Ik spreek dan van de tijd toen ik nog bediende was, 12 jaar geleden. En toen nog geen diagnose van diabetes, dus ik kon zowat alles eten wat ik wou. Dat zag je ook aan mijn omvang ;-)
Het kan wel hoor, na een tijd ken ik de broodjes misschien en weet ik wat ze met de suiker doen. Maar op de eerste dag wil ik niet in de namiddag een hyper doen en in slaap vallen op mijn toetsenbord. Het is niet meer thuis te doen hè, ik werk nu zoals normale mensen. En ik zal filerijden zoals normale mensen. Antwerpen-Aalst heen en terug moet je voor je plezier niet doen. Alleen moet het nu even. En wellicht overbrug ik enkele dagen met een hotelletje vlakbij, dat is toch het plan.
Had ik ooit al zoveel vraagtekens geblogd? Ik denk het niet. Het is dan ook niet niks, een eerste werkdag. Zeker als je al twaalf jaar thuis werkt zonder collega's. Oei oei! collega's! Daar had ik nog niet aan gedacht! Nu moet ik stoppen want er komen al uitroeptekens ook! En dat mag hier helemaal niet!
We zien wel. Het zal wel lukken donderdag.
Ik moet boterhammen smeren! Een lunchpakket is toch het beste, want ik zal niet zoals vroeger een broodje kunnen bestellen samen met mijn collega's. Ik spreek dan van de tijd toen ik nog bediende was, 12 jaar geleden. En toen nog geen diagnose van diabetes, dus ik kon zowat alles eten wat ik wou. Dat zag je ook aan mijn omvang ;-)
Het kan wel hoor, na een tijd ken ik de broodjes misschien en weet ik wat ze met de suiker doen. Maar op de eerste dag wil ik niet in de namiddag een hyper doen en in slaap vallen op mijn toetsenbord. Het is niet meer thuis te doen hè, ik werk nu zoals normale mensen. En ik zal filerijden zoals normale mensen. Antwerpen-Aalst heen en terug moet je voor je plezier niet doen. Alleen moet het nu even. En wellicht overbrug ik enkele dagen met een hotelletje vlakbij, dat is toch het plan.
Had ik ooit al zoveel vraagtekens geblogd? Ik denk het niet. Het is dan ook niet niks, een eerste werkdag. Zeker als je al twaalf jaar thuis werkt zonder collega's. Oei oei! collega's! Daar had ik nog niet aan gedacht! Nu moet ik stoppen want er komen al uitroeptekens ook! En dat mag hier helemaal niet!
We zien wel. Het zal wel lukken donderdag.
Abonneren op:
Posts (Atom)