Onderweg naar de supermarkt moet ik een grote U-turn maken op de Singel in Antwerpen. Gelukkig gaat dat heel vlot met mijn klein Rent-a-Car autootje. De Noordersingel is een verlaten eiland als het op parkeerplaatsen aankomt. Je kan over de ganse lengte je wagen parkeren, want niemand moet hier ooit zijn. Er is alleen maar groen naast de weg en je hebt daar niks te zoeken.
Ik rijd voorbij een eenzaam geparkeerde auto en stel me ineens de vraag wie dat zou zijn. Wat heb je hier in godsnaam te zoeken en waarom zet je nu juist je auto in het midden van de lange parkeerstrook die vanaf het Sportpaleis links en rechts van de Singel ligt. Alleen als er iets te doen is in het Sportpaleis staan hier ooit wagens.
Ik had nog net hetzelfde idee toen ik hier langs reed om mijn autootje te huren. Ik passeerde een aanhangwagen die daar misschien al wel een jaar geparkeerd staat. Elke keer denk ik: wie zou dat oude ding nu ooit eens weg komen halen. Die keer had de aanhangwagen plots een wielklem. De politie had dus wellicht hetzelfde idee.
Nu passeer ik de geparkeerde auto en merk dat het een Saab is. En dan nog dezelfde saaie grijze kleur als die van mij. Dat moet ook lukken denk ik nog. Maar nog steeds is er geen Eurocent die valt. Tot ik hem voorbij rijd en mijn nummerplaat herken.
Er is dus wel iets te zien op die plaats.
Je kan er auto's huren :-)
vrijdag 31 augustus 2012
donderdag 30 augustus 2012
Cliché
Er gebeurt helemaal niets abnormaals. Je hebt een uitdagende job en het werk is fijn om te doen. Er komt misschien wel wat stress bij kijken zoals bij iedereen. Voor de rest is het leven best aangenaam. Af en toe zullen er wel wat zorgen zijn, maar wie heeft die niet?
Toch gebeurt er af en toe iets erg eigenaardig. Enkele weken op voorhand voelt je het komen. Het is geen abnormaal sterke drang, maar je denkt plots aan iets. Hoewel je al heel wat jaren geleden beslist hebt om geen alcohol meer te drinken, zie je plots bij de mensen om je heen dat zij dat nog wel doen. Met de jaren vervaagde het idee, en je merkte niet meer dat je iets achterwege liet. Het voelde ook niet aan alsof je iets miste.
En dan ineens is het daar. Na enkele weken wennen aan het idee heb je plots een fles wijn in huis. Je hebt beslist om er één glas van te drinken. Misschien eentje bij het eten. Of misschien twee. Je weet dat het niet niet kan, maar toch doe je het. Je weet dat je er niet exact één of twee kan drinken, maar je gezond verstand kan het niet aanvaarden. Dat deel van je brein zegt dat het onzin is, en dat je zoals elk ander mens dat wel moet kunnen.
Dan doe je het en het lukt. Je bent heel blij en je voelt je weer normaal. De dag erna doe je het weer. Maar nu drink je een halve fles wijn. Als je eerlijk bent, is de fles eigenlijk bijna leeg. De dag daarna is dat ook echt. Je drinkt een hele fles en eigenlijk zelfs meer. Vanaf dan zijn de remmen weg. Je koopt grote hoeveelheden en telt niks meer. Je drinkt alles wat je kan en je wordt elke keer opnieuw doodziek.
Na een week heb je er genoeg van. Je hebt nog een week nodig om je lichaam te laten ontgiften. Er komen ook ontwenningsverschijnselen aan te pas. Je eet enkel yoghurt en beschuit om op je positieven te komen.
Er bestaat een torenhoog cliché over hoe iemand met een drankprobleem er moet uitzien. Of hoe ie ertoe komt om naar de fles te grijpen. Er moeten problemen zijn, veel zorgen of je moet een miserabel leven hebben om zo naar de fles te grijpen. Dat is niet juist. Deze persoon voldoet helemaal niet aan het cliché. Er is geen aanleiding, er is geen massa zorgen die de aanzet vormen tot de uitschuiver.
Ik ken zo veel personen. Ik ben er ook één. En de meeste mensen aan onze tafel voldoen ook niet aan het cliché.
Nu ik er over nadenk... Niemand aan onze tafel voldoet aan dat cliché.
Toch gebeurt er af en toe iets erg eigenaardig. Enkele weken op voorhand voelt je het komen. Het is geen abnormaal sterke drang, maar je denkt plots aan iets. Hoewel je al heel wat jaren geleden beslist hebt om geen alcohol meer te drinken, zie je plots bij de mensen om je heen dat zij dat nog wel doen. Met de jaren vervaagde het idee, en je merkte niet meer dat je iets achterwege liet. Het voelde ook niet aan alsof je iets miste.
En dan ineens is het daar. Na enkele weken wennen aan het idee heb je plots een fles wijn in huis. Je hebt beslist om er één glas van te drinken. Misschien eentje bij het eten. Of misschien twee. Je weet dat het niet niet kan, maar toch doe je het. Je weet dat je er niet exact één of twee kan drinken, maar je gezond verstand kan het niet aanvaarden. Dat deel van je brein zegt dat het onzin is, en dat je zoals elk ander mens dat wel moet kunnen.
Dan doe je het en het lukt. Je bent heel blij en je voelt je weer normaal. De dag erna doe je het weer. Maar nu drink je een halve fles wijn. Als je eerlijk bent, is de fles eigenlijk bijna leeg. De dag daarna is dat ook echt. Je drinkt een hele fles en eigenlijk zelfs meer. Vanaf dan zijn de remmen weg. Je koopt grote hoeveelheden en telt niks meer. Je drinkt alles wat je kan en je wordt elke keer opnieuw doodziek.
Na een week heb je er genoeg van. Je hebt nog een week nodig om je lichaam te laten ontgiften. Er komen ook ontwenningsverschijnselen aan te pas. Je eet enkel yoghurt en beschuit om op je positieven te komen.
Er bestaat een torenhoog cliché over hoe iemand met een drankprobleem er moet uitzien. Of hoe ie ertoe komt om naar de fles te grijpen. Er moeten problemen zijn, veel zorgen of je moet een miserabel leven hebben om zo naar de fles te grijpen. Dat is niet juist. Deze persoon voldoet helemaal niet aan het cliché. Er is geen aanleiding, er is geen massa zorgen die de aanzet vormen tot de uitschuiver.
Ik ken zo veel personen. Ik ben er ook één. En de meeste mensen aan onze tafel voldoen ook niet aan het cliché.
Nu ik er over nadenk... Niemand aan onze tafel voldoet aan dat cliché.
woensdag 29 augustus 2012
dinsdag 28 augustus 2012
2x DJ
Twee zaterdagen na elkaar ga ik nog eens plaatjes draaien. Het is nog altijd om te spelen hoor, dus twee keer in familiekring. De eerste telt zelfs niet helemaal mee, want dat is eerder achtergrondmuziek in de tuin. Lichten en lasers zullen er niet nodig zijn, maar misschien zet ik ze er om te zien of ze nog werken :-)
Van het voornemen om de nieuw CD's in te laden in iTunes kwam natuurlijk niks in huis. Ik ging dat doen tegen de volgende keer, het stond in mijnen boek . Maar de volgende keer is nu, dus ik heb geen tijd meer. De bedoeling is enkel om een echte lijst te krijgen van de nummers op de CD's. Ik ga ze niet afspelen vanuit iTunes, dat vind ik er wat over. Maar als iemand vraagt of ik Pink bij heb, kan ik nu alleen "ja" zeggen, maar ik kan het niet draaien. Geen idee waar dat staat op zo'n berg verzamel CD's.
Enfin, het komt er nog wel eens van. Alleen gaan we niet te veel meer beloven. Dat is slecht voor den boek en slecht voor het gemoed.
Maar voor nu alvast twee keer DJ Jan. Moet ik nu geen naam gaan verzinnen?
Van het voornemen om de nieuw CD's in te laden in iTunes kwam natuurlijk niks in huis. Ik ging dat doen tegen de volgende keer, het stond in mijnen boek . Maar de volgende keer is nu, dus ik heb geen tijd meer. De bedoeling is enkel om een echte lijst te krijgen van de nummers op de CD's. Ik ga ze niet afspelen vanuit iTunes, dat vind ik er wat over. Maar als iemand vraagt of ik Pink bij heb, kan ik nu alleen "ja" zeggen, maar ik kan het niet draaien. Geen idee waar dat staat op zo'n berg verzamel CD's.
Enfin, het komt er nog wel eens van. Alleen gaan we niet te veel meer beloven. Dat is slecht voor den boek en slecht voor het gemoed.
Maar voor nu alvast twee keer DJ Jan. Moet ik nu geen naam gaan verzinnen?
maandag 27 augustus 2012
Cool
Wist je dat het niet meer cool was? Ik wist het niet. Ik bedoel dus het woordje zelf hè. Cool is niet meer cool. Ik vind dat mega jammer.
Maar ik ben het er niet mee eens. En ik heb vandaag het bewijs gehoord dat het niet zo is. Ik was in Aalst tijdens mijn lunchpauze een winkel binnengestapt. Ik kwam er al een aantal keer de afgelopen week, maar ik kocht er niks. Het is een kei coole winkel. Voor jeugd tot 16 jaar of zo. Ze verkopen allerlei streetwear zoals jackets, caps, baggy jeans... alles wat een skater maar graag heeft. Je moest eens weten hoeveel ik moest googelen om de vorige zin te typen.
Maar ik kwam dus al een paar keer binnen en kocht niks. De juffrouw achter de toonbank lachte altijd wel maar dacht wellicht: wat komt die hier doen? Ik had al wel eens een broek gepast, maar dat was mijn ding niet. Ze moeten nu zo breed zijn onderaan en dat vind ik maar niks. En ik had een jas gepast. Een kei coole jas! Ma echt hè kei cool. Ik weet nu dat ik dat weer mag typen.
Wacht! Ik had die jas gezien in de etalage aan de enige paspop die het winkeltje heeft. De paspop was echt cool. Dat kwam door de jas natuurlijk. Er staat een bom op langs de voorkant, en vanachter staat het woord "huge". Waarom weet ik niet, maar ik vind het wel cool. Maar de jas paste niet voor mij. Alle maten van small tot extra extra large hingen in het rek. Alleen large was er niet, en die heb ik net nodig. Maar vandaag was ik weer in die winkel omdat ik dacht dat die pop wellicht de large aanhad.
Ik sta in de winkel en vraag het aan een hele jonge Afrikaanse jongen. Ik zou niet geweten hebben dat ie daar werkte, moest ie niet bezig zijn met t-shirts te arrangeren. Hij zag er net uit zoals de jeugd die er rondhing. Maar hij werkte dus daar, wellicht als jobstudent. Ik vraag hem of ze de jas in een large hebben, en hij zegt: ja hoor. We hebben alle maten van die jas één keer, want het is de nieuwe collectie. Hij vond het een coole jas. Echt met dat woord dus. Hij zegt ook dat de paspop wellicht de large aanheeft, want dat is altijd zo. Hij gaat hem halen, en hij past mij perfect.
Ik kom aan de kassa en de juffrouw lacht nu breder dan anders. Wellicht omdat ik nu dingen koop zeker? Ze kijkt naar de jas, maar er hangt geen prijs in. Ah, zegt ze, dat komt omdat wij allemaal zo enthousiast waren toen die jassen binnenkwamen. We vonden het kei coole jassen! En de large hebben we meteen aan de paspop in de etalage gehangen. Vandaar geen prijs in de jas.
Ik zeg nog dat ik me nu 10 jaar jonger voel met die jas. Ze lacht en zegt dat dat het belangrijkste is. Niet hoe oud je bent, maar hoe oud je je voelt. Ik zeg dat ik 42 ben en ze antwoordt: dus eigenlijk ben je maar 32. Dat is jonger dan ik!
Maar ik vind de jas dus super mega kei cool. OK da's erover. Maar vanaf nu mag ik weer zeggen dat ie cool is.
Aah, dit is 'm. Cool hè ;-)
Maar ik ben het er niet mee eens. En ik heb vandaag het bewijs gehoord dat het niet zo is. Ik was in Aalst tijdens mijn lunchpauze een winkel binnengestapt. Ik kwam er al een aantal keer de afgelopen week, maar ik kocht er niks. Het is een kei coole winkel. Voor jeugd tot 16 jaar of zo. Ze verkopen allerlei streetwear zoals jackets, caps, baggy jeans... alles wat een skater maar graag heeft. Je moest eens weten hoeveel ik moest googelen om de vorige zin te typen.
Maar ik kwam dus al een paar keer binnen en kocht niks. De juffrouw achter de toonbank lachte altijd wel maar dacht wellicht: wat komt die hier doen? Ik had al wel eens een broek gepast, maar dat was mijn ding niet. Ze moeten nu zo breed zijn onderaan en dat vind ik maar niks. En ik had een jas gepast. Een kei coole jas! Ma echt hè kei cool. Ik weet nu dat ik dat weer mag typen.
Wacht! Ik had die jas gezien in de etalage aan de enige paspop die het winkeltje heeft. De paspop was echt cool. Dat kwam door de jas natuurlijk. Er staat een bom op langs de voorkant, en vanachter staat het woord "huge". Waarom weet ik niet, maar ik vind het wel cool. Maar de jas paste niet voor mij. Alle maten van small tot extra extra large hingen in het rek. Alleen large was er niet, en die heb ik net nodig. Maar vandaag was ik weer in die winkel omdat ik dacht dat die pop wellicht de large aanhad.
Ik sta in de winkel en vraag het aan een hele jonge Afrikaanse jongen. Ik zou niet geweten hebben dat ie daar werkte, moest ie niet bezig zijn met t-shirts te arrangeren. Hij zag er net uit zoals de jeugd die er rondhing. Maar hij werkte dus daar, wellicht als jobstudent. Ik vraag hem of ze de jas in een large hebben, en hij zegt: ja hoor. We hebben alle maten van die jas één keer, want het is de nieuwe collectie. Hij vond het een coole jas. Echt met dat woord dus. Hij zegt ook dat de paspop wellicht de large aanheeft, want dat is altijd zo. Hij gaat hem halen, en hij past mij perfect.
Ik kom aan de kassa en de juffrouw lacht nu breder dan anders. Wellicht omdat ik nu dingen koop zeker? Ze kijkt naar de jas, maar er hangt geen prijs in. Ah, zegt ze, dat komt omdat wij allemaal zo enthousiast waren toen die jassen binnenkwamen. We vonden het kei coole jassen! En de large hebben we meteen aan de paspop in de etalage gehangen. Vandaar geen prijs in de jas.
Ik zeg nog dat ik me nu 10 jaar jonger voel met die jas. Ze lacht en zegt dat dat het belangrijkste is. Niet hoe oud je bent, maar hoe oud je je voelt. Ik zeg dat ik 42 ben en ze antwoordt: dus eigenlijk ben je maar 32. Dat is jonger dan ik!
Maar ik vind de jas dus super mega kei cool. OK da's erover. Maar vanaf nu mag ik weer zeggen dat ie cool is.
Aah, dit is 'm. Cool hè ;-)
zondag 26 augustus 2012
Lui
Het woord betekent slaperig bij ons. Het betekent soms ook geen zin hebben om iets te doen. In onze provincie gaan mensen slapen als ze lui zijn. In andere provincies moeten ze moe zijn om te gaan slapen.
Vroeger was ik altijd lui voor ik ging slapen. Dat is maar goed ook, want als je niet lui bent, geraak je niet in slaap. Toch is dat met de jaren erg veranderd. Om te beginnen kwam het tijdstip meestal heel laat. Ofwel had ik nooit echt zin om te gaan slapen, dat kan ook. Ik weet nog dat ik als kind nooit wou gaan slapen. Mijn ouders hadden de meeste moeite om me in bed te krijgen, en als het al lukte kwam ik vaak terug om iets te zoeken in de ijskast of om naar het toilet te gaan.
Het is veranderd toen voor de eerste keer een woning kocht. Er was veel werk aan en ik moest met veel dingen rekening houden. Plots bleek dat ik niet goed was in het organiseren van de werken en er kwam voor de eerste keer stress aan te pas. Ik herinner me het goed, want ik ging toen voor het eerst in jaren naar de dokter. Ik had klachten over kortademigheid en slapeloosheid. Toen ie het woordje "stress" uitsprak moest ik erg lachen. Ikke? Stress? dat kan helemaal niet. Ik was de rust zelve.
Maar hij had gelijk. Naar buiten toe leek ik misschien rustig, maar vanbinnen was ik constant bezig met nadenken over vanalles en nog wat. Niet alleen slechte dingen hoor, niet enkel zorgen. Ook positieve dingen: dromen, verlangens en plannen voor de toekomst. Maar ze hielden me altijd wakker. Ik kon niet meer stoppen met nadenken en dat hield me altijd wakker.
Ik heb er toen een goed middel voor gevonden. Een glas wijn helpt je te ontspannen en je raakt makkelijker in slaap. Dat was toen nooit de echte reden om iets te drinken, maar het hielp dus wel. Maar vele jaren later was het soms wel de reden. Er kwamen periodes waar ik besloot om niets meer te drinken. Ze waren zeldzaam, maar het gebeurde. Het eerste probleem dat ik dan kreeg was slapeloosheid. Geen uur, geen enkele uren maar soms een hele nacht. Dus echt een hele nacht wakker liggen en 's morgens opstaan zonder één minuut je ogen gesloten te hebben. In de ergste periodes heb ik ooit twee nachten na elkaar niet geslapen.
Toen de beslissing genomen was om niets meer te drinken, had ik medische hulp nodig om te kunnen slapen. Eerst met slaapmiddelen, later met begeleiding van een psycholoog. Hij leerde me enkele truukjes om in slaap te geraken. Eéntje was een magneetbord. Ik had een groot magneetbord waar je met uitwisbare stiften op kon schrijven. Ik schreef in een grote wolk alle woorden op waar ik aan dacht. Niet enkel zorgen maar ook gewone ideeën, soms ook leuke dingen. En het hielp me enorm. De woorden waren weg uit mijn hoofd en ik viel in slaap.
Nu is het helemaal anders. Ik heb meestal alle ideeën al opgeschreven en zorgen zijn er niet op het moment dat ik de slaap moet vatten. Door dag per dag te leven is het veel eenvoudiger. En ik val nu meestal binnen de minuut in slaap. Als ik lui ben toch ;-)
Vroeger was ik altijd lui voor ik ging slapen. Dat is maar goed ook, want als je niet lui bent, geraak je niet in slaap. Toch is dat met de jaren erg veranderd. Om te beginnen kwam het tijdstip meestal heel laat. Ofwel had ik nooit echt zin om te gaan slapen, dat kan ook. Ik weet nog dat ik als kind nooit wou gaan slapen. Mijn ouders hadden de meeste moeite om me in bed te krijgen, en als het al lukte kwam ik vaak terug om iets te zoeken in de ijskast of om naar het toilet te gaan.
Het is veranderd toen voor de eerste keer een woning kocht. Er was veel werk aan en ik moest met veel dingen rekening houden. Plots bleek dat ik niet goed was in het organiseren van de werken en er kwam voor de eerste keer stress aan te pas. Ik herinner me het goed, want ik ging toen voor het eerst in jaren naar de dokter. Ik had klachten over kortademigheid en slapeloosheid. Toen ie het woordje "stress" uitsprak moest ik erg lachen. Ikke? Stress? dat kan helemaal niet. Ik was de rust zelve.
Maar hij had gelijk. Naar buiten toe leek ik misschien rustig, maar vanbinnen was ik constant bezig met nadenken over vanalles en nog wat. Niet alleen slechte dingen hoor, niet enkel zorgen. Ook positieve dingen: dromen, verlangens en plannen voor de toekomst. Maar ze hielden me altijd wakker. Ik kon niet meer stoppen met nadenken en dat hield me altijd wakker.
Ik heb er toen een goed middel voor gevonden. Een glas wijn helpt je te ontspannen en je raakt makkelijker in slaap. Dat was toen nooit de echte reden om iets te drinken, maar het hielp dus wel. Maar vele jaren later was het soms wel de reden. Er kwamen periodes waar ik besloot om niets meer te drinken. Ze waren zeldzaam, maar het gebeurde. Het eerste probleem dat ik dan kreeg was slapeloosheid. Geen uur, geen enkele uren maar soms een hele nacht. Dus echt een hele nacht wakker liggen en 's morgens opstaan zonder één minuut je ogen gesloten te hebben. In de ergste periodes heb ik ooit twee nachten na elkaar niet geslapen.
Toen de beslissing genomen was om niets meer te drinken, had ik medische hulp nodig om te kunnen slapen. Eerst met slaapmiddelen, later met begeleiding van een psycholoog. Hij leerde me enkele truukjes om in slaap te geraken. Eéntje was een magneetbord. Ik had een groot magneetbord waar je met uitwisbare stiften op kon schrijven. Ik schreef in een grote wolk alle woorden op waar ik aan dacht. Niet enkel zorgen maar ook gewone ideeën, soms ook leuke dingen. En het hielp me enorm. De woorden waren weg uit mijn hoofd en ik viel in slaap.
Nu is het helemaal anders. Ik heb meestal alle ideeën al opgeschreven en zorgen zijn er niet op het moment dat ik de slaap moet vatten. Door dag per dag te leven is het veel eenvoudiger. En ik val nu meestal binnen de minuut in slaap. Als ik lui ben toch ;-)
zaterdag 25 augustus 2012
Jungle
Pas op: deze blog bevat spoilers !
Toen we twee weken geleden besloten om een nachtcache te proberen, hadden we eerst één welbepaalde tocht in gedachten. We besloten om die tocht niet te doen wegens te lang. Mensen die de schat al hadden gevonden vertelden op de website van geocaching.com dat het best wel wat tijd in beslag nam. Zes of zeven uur wandelen was geen uitzondering, eerder de regel. Daarom besloten we toen een andere te nemen. Uiteindelijk bleek dat ook een hele zware kluif.
Met het idee dat we dat dus best moesten aankunnen hebben we vandaag dan toch besloten om de "grote" te doen. Geklungel in de jungle heet ie. En geklungeld hebben we. En een jungle was het. Vooral dan door de overdreven uit de kluiten gewassen netels. Maar echte cachers geven daar niet om natuurlijk.
Het was een geweldig mooi parcours met alles wat je in een nachtcache kan stoppen. Alles wat het onmogelijk maakt om de schat overdag te vinden bedoel ik dan.
Gelukkig waren we goed voorzien van de nodige attributen. Deze kleine reflectoren zie je overdag niet. Enkel als je er met een zaklamp tegenaan schijnt, lichten ze op. Met het 1200 lumens model dat ik bijhad was er niet veel aan. Je ziet al van ver waar de lichtjes reflecteren.
Soms moesten alle lichten echt gewoon uit. Van ver zag je deze leukerd al lachen als het helemaal pikdonker was. Bij het minste licht valt het niet meer op. Soms moesten we dus ook doseren...
De echte leuke onderdelen - zoals deze ledematen - hadden een cijfer gekregen dat je enkel in UV licht ziet. Een goede UV zaklamp was dan ook onmisbaar, want met het gewone licht zie je enkel de hand, niet het cijfer.
En heel vaak was er zoiets als dit. Een attribuut waar coördinaten op staan... die verkeerd zijn! Want als je naar die plaats loopt, vindt je alleen een stickertje waar "fout" op staat. De opgave goed lezen en je niet laten vangen was de boodschap.
Heerlijke cache gehad, wellicht de leukste tot nu toe. Wel bijna 8u gewandeld in de donkere nacht. Zeg nu nog dat ik niet sportief ben !
Toen we twee weken geleden besloten om een nachtcache te proberen, hadden we eerst één welbepaalde tocht in gedachten. We besloten om die tocht niet te doen wegens te lang. Mensen die de schat al hadden gevonden vertelden op de website van geocaching.com dat het best wel wat tijd in beslag nam. Zes of zeven uur wandelen was geen uitzondering, eerder de regel. Daarom besloten we toen een andere te nemen. Uiteindelijk bleek dat ook een hele zware kluif.
Met het idee dat we dat dus best moesten aankunnen hebben we vandaag dan toch besloten om de "grote" te doen. Geklungel in de jungle heet ie. En geklungeld hebben we. En een jungle was het. Vooral dan door de overdreven uit de kluiten gewassen netels. Maar echte cachers geven daar niet om natuurlijk.
Het was een geweldig mooi parcours met alles wat je in een nachtcache kan stoppen. Alles wat het onmogelijk maakt om de schat overdag te vinden bedoel ik dan.
Gelukkig waren we goed voorzien van de nodige attributen. Deze kleine reflectoren zie je overdag niet. Enkel als je er met een zaklamp tegenaan schijnt, lichten ze op. Met het 1200 lumens model dat ik bijhad was er niet veel aan. Je ziet al van ver waar de lichtjes reflecteren.
Soms moesten alle lichten echt gewoon uit. Van ver zag je deze leukerd al lachen als het helemaal pikdonker was. Bij het minste licht valt het niet meer op. Soms moesten we dus ook doseren...
De echte leuke onderdelen - zoals deze ledematen - hadden een cijfer gekregen dat je enkel in UV licht ziet. Een goede UV zaklamp was dan ook onmisbaar, want met het gewone licht zie je enkel de hand, niet het cijfer.
En heel vaak was er zoiets als dit. Een attribuut waar coördinaten op staan... die verkeerd zijn! Want als je naar die plaats loopt, vindt je alleen een stickertje waar "fout" op staat. De opgave goed lezen en je niet laten vangen was de boodschap.
Heerlijke cache gehad, wellicht de leukste tot nu toe. Wel bijna 8u gewandeld in de donkere nacht. Zeg nu nog dat ik niet sportief ben !
vrijdag 24 augustus 2012
Woef
Meestal weet ik er niks meer van, maar de laatste weken was het af en toe anders. Als ik droom over iets, ben ik dat meestal vergeten tegen de tijd dat ik wakker word. Ik liet me vertellen dat je eigenlijk elke nacht droomt, maar dat je het meestal gewoon vergeet. Tenzij het een nachtmerrie is, of tenzij je plots wakker wordt.
De keren dat ik me nu herinner hebben één ding gemeen. De droom was telkens anders, maar op het einde kwam er altijd een hond aan te pas. Net als dat varkentje met de lange snuit, maar nu veel irritanter. Ik word behoorlijk slecht gezind wakker omdat er telkens een hond in de weg loopt in mijn droom. Hij heeft ook een heel vervelende blaf.
Vandaag was het ook zo. Ik weet de droom niet meer, maar op het einde wandelde ik rond in de Pothoekstraat. Dat is de straat waar ik vroeger een huis had. Hij blijft maar blaffen en ik geef hem een schop. Maar ik raak hem niet en hij blaft gewoon verder. En de laatste weken was het dus vaker zo. Alleen snap ik sinds vanmorgen waar hij woont.
In mijn GSM woont ie! Ik heb een aparte ringtone die ik gebruik als wekker. Dat is het geluid van een hond die blaft. Het hoort irritant te zijn, want je moet er van wakker worden. Normaal is dat ook zo, maar al een lange tijd werd ik wakker vóór de GSM begon te blaffen. Ik zet dan de wekker uit nog voor het geluid daar is. Ik kende het geluid van de hond niet meer. Bovendien staat het belsignaal stil omdat ik niemand wil storen tijdens kantooruren. Daarom word ik er meestal ook net niet van wakker, maar toch hoor ik het blijkbaar genoeg om het beest in mijn droom te laten.
Misschien moet ik Querty of Azerty eens laten miauwen en dat gebruiken als wekker.
Dat is in elk geval minder irritant ;-)
De keren dat ik me nu herinner hebben één ding gemeen. De droom was telkens anders, maar op het einde kwam er altijd een hond aan te pas. Net als dat varkentje met de lange snuit, maar nu veel irritanter. Ik word behoorlijk slecht gezind wakker omdat er telkens een hond in de weg loopt in mijn droom. Hij heeft ook een heel vervelende blaf.
Vandaag was het ook zo. Ik weet de droom niet meer, maar op het einde wandelde ik rond in de Pothoekstraat. Dat is de straat waar ik vroeger een huis had. Hij blijft maar blaffen en ik geef hem een schop. Maar ik raak hem niet en hij blaft gewoon verder. En de laatste weken was het dus vaker zo. Alleen snap ik sinds vanmorgen waar hij woont.
In mijn GSM woont ie! Ik heb een aparte ringtone die ik gebruik als wekker. Dat is het geluid van een hond die blaft. Het hoort irritant te zijn, want je moet er van wakker worden. Normaal is dat ook zo, maar al een lange tijd werd ik wakker vóór de GSM begon te blaffen. Ik zet dan de wekker uit nog voor het geluid daar is. Ik kende het geluid van de hond niet meer. Bovendien staat het belsignaal stil omdat ik niemand wil storen tijdens kantooruren. Daarom word ik er meestal ook net niet van wakker, maar toch hoor ik het blijkbaar genoeg om het beest in mijn droom te laten.
Misschien moet ik Querty of Azerty eens laten miauwen en dat gebruiken als wekker.
Dat is in elk geval minder irritant ;-)
donderdag 23 augustus 2012
Child Focus
Niet dat ik nu zo erg begaan ben met dit goede doel hoor. Het is uiteraard heel nobel wat de mensen doen, maar specifiek dit goede doel spreekt me niet meer aan dan eender welk ander. Dat is: indien ik een keuze zou moeten maken wie er een kleine schenking verdient. Ik moet zelfs helemaal die keuze niet maken.
Toch heb ik er al heel wat aan besteed, aan dit specifieke goede doel. Eerst in de vorm van lege, beschrijfbare CD's. Na enkele jaren had ik zoveel CD's over dat ik vroeg of er geen andere items waren die werden aangeboden om de goede zaak te steunen. Balpennen! Die kan ik altijd gebruiken. Ik heb immers de onhebbelijke gewoonte om altijd en overal balpennen achter te laten. Omdat het me ooit zo erg ergerde kocht ik ooit een zak van 100 balpennen. Mijn psychologe had me ingefluisterd dat ik in plaats van me altijd zo druk te maken over die kleine karakterfoutjes beter praktische oplossingen zocht. In ons vak heet dat een workaround. Aan de basis van het probleem verandert niks, want dat is vaak te moeilijk of te onbenullig om aan te pakken. Maar een praktische oplossing omzeilt het probleem en je hebt er geen last meer van.
De balpennen waren snel weg. Ik weet niet of ze smelten in de zon of verdampen naast de verwarming, maar na een jaar zat ik opnieuw zonder balpennen. Maar ik had dus die dame aan de lijn met die CD's. Of ik nog zo'n keertje mijn goed hart wou tonen, want het afgelopen jaar was ik toch ook zo'n goed mens geweest. Niet mijn woorden hoor, wel de dame die me weer CD's wilde aansmeren natuurlijk. Ik vroeg dit keer dus balpennen, want ik zat zonder. 200 stuks heb ik besteld. Ik had geen keuze, want kleinere aantallen doen ze niet. Het is een aanbieding voor bedrijven, en dat is aantrekkelijk belastingsgewijs.
Ondertussen gebeurde dat vaker. Ze belde me soms en ik bestelde dan weer 200 stuks. Ondertussen ben ik ook enkele keren verhuisd met mijn bureau's. Ik was er ook van overtuigd dat die balpennen even snel of sneller verdwenen dan vroeger. Waarom zou ik er anders weer 200 bijbestellen? Tot ik in een lade van een bureau zes zakken vond van telkens 50 stuks. Dus minstens 300 stuks zijn niet gesmolten, ik heb ze gewoon nog liggen. Dus van de 600 stuks die ik bestelde (3 jaar na mekaar) ben ik er toch niet zo heel veel verloren.
En dan te bedenken dat ik eigenlijk niks opschrijf. Ik typ alles in op een toetsenbord ;-)
Toch heb ik er al heel wat aan besteed, aan dit specifieke goede doel. Eerst in de vorm van lege, beschrijfbare CD's. Na enkele jaren had ik zoveel CD's over dat ik vroeg of er geen andere items waren die werden aangeboden om de goede zaak te steunen. Balpennen! Die kan ik altijd gebruiken. Ik heb immers de onhebbelijke gewoonte om altijd en overal balpennen achter te laten. Omdat het me ooit zo erg ergerde kocht ik ooit een zak van 100 balpennen. Mijn psychologe had me ingefluisterd dat ik in plaats van me altijd zo druk te maken over die kleine karakterfoutjes beter praktische oplossingen zocht. In ons vak heet dat een workaround. Aan de basis van het probleem verandert niks, want dat is vaak te moeilijk of te onbenullig om aan te pakken. Maar een praktische oplossing omzeilt het probleem en je hebt er geen last meer van.
De balpennen waren snel weg. Ik weet niet of ze smelten in de zon of verdampen naast de verwarming, maar na een jaar zat ik opnieuw zonder balpennen. Maar ik had dus die dame aan de lijn met die CD's. Of ik nog zo'n keertje mijn goed hart wou tonen, want het afgelopen jaar was ik toch ook zo'n goed mens geweest. Niet mijn woorden hoor, wel de dame die me weer CD's wilde aansmeren natuurlijk. Ik vroeg dit keer dus balpennen, want ik zat zonder. 200 stuks heb ik besteld. Ik had geen keuze, want kleinere aantallen doen ze niet. Het is een aanbieding voor bedrijven, en dat is aantrekkelijk belastingsgewijs.
Ondertussen gebeurde dat vaker. Ze belde me soms en ik bestelde dan weer 200 stuks. Ondertussen ben ik ook enkele keren verhuisd met mijn bureau's. Ik was er ook van overtuigd dat die balpennen even snel of sneller verdwenen dan vroeger. Waarom zou ik er anders weer 200 bijbestellen? Tot ik in een lade van een bureau zes zakken vond van telkens 50 stuks. Dus minstens 300 stuks zijn niet gesmolten, ik heb ze gewoon nog liggen. Dus van de 600 stuks die ik bestelde (3 jaar na mekaar) ben ik er toch niet zo heel veel verloren.
En dan te bedenken dat ik eigenlijk niks opschrijf. Ik typ alles in op een toetsenbord ;-)
woensdag 22 augustus 2012
Asociaal ?
Een vreemde discussie toch weer. En weeral met leeftijdsgenoten en zelfs mensen die jonger zijn dan ik. Het ging weer over de privacy en hoe jonge mensen geen besef hebben van wat er allemaal mis kan lopen als je op Facebook of Twitter zit.
En er kan veel mislopen hoor, dat is zo. Iemand kan een foto of filmpje maken van jou als je dronken op café zit en zotte dingen doet of zegt. Hij kan dat op Facebook zetten en hij kan jouw taggen, zodat andere mensen weten dat jij het bent. Er bestaat nu zelfs gezichtsherkenning van foto's. Dus als je op één foto wordt aangeduid, is er software die andere foto's nakijkt en veronderstelt dat jij ook op die foto staat omdat je gezicht erop lijkt. Akelig hé !
Wel, ik vind dus van niet. Maar ik was weer de enige. Er kwam nog een verhaal van een TV programma waar jeugd het ineens moest doen zonder GSM en zonder SMS'en. En hoe moeilijk de jeugd het dan wel had om dat een week te missen. Dat het toch zo vreemd is dat er niet meer op een normale manier gesproken wordt met mekaar. Maar alleen via SMS, Facebook en chat.
Alleen, wat dan zo vreemd is... Ik was blijkbaar de enige in de groep die dat ook echt deed. Hoewel ik zeker niet de jongste was, had iedereen een andere mening. Maar ik was wel de enige die een Facebook account had. Of toch een actieve, en geen meekijk-account. En inderdaad, ik kan mijn GSM moeilijk missen. Maar niet omdat ik niet op een normale manier kan communiceren. Wel omdat die nieuwe manier mij meer in contact heeft gebracht met andere mensen. Ik werd meer sociaal, niet asociaal.
En ik ben de enige in de groep die die mening heeft, maar de andere mensen hebben hun mening zonder dat ze uit ervaring spreken. Ik weet hoe ik een tag op een foto kan verwijderen als het me niet aanstaat. Facebook heeft dat voorzien, en dat is best logisch. Ik ben blij met gepersonaliseerde reclame op Facebook. Zalando heeft mooie schoenen en mijn GoPro camera heb ik op die manier gekocht.
En de jeugd groeit op in een wereld die zo is. Een tiener een week zijn GSM afnemen is wellicht hetzelfde als een tiener een week in de hoek zetten toen ik jong was. Ik zeg niet dat het een goede evolutie is, maar ze is er.
En ik ben er best wel blij mee. Daarom typ ik dit hier zelfs. In mijn jeugdjaren bestonden er geen blogs. Er bestond zelfs geen Facebook. Zelfs nog geen internet.
Help, ik word oud ! ;-)
En er kan veel mislopen hoor, dat is zo. Iemand kan een foto of filmpje maken van jou als je dronken op café zit en zotte dingen doet of zegt. Hij kan dat op Facebook zetten en hij kan jouw taggen, zodat andere mensen weten dat jij het bent. Er bestaat nu zelfs gezichtsherkenning van foto's. Dus als je op één foto wordt aangeduid, is er software die andere foto's nakijkt en veronderstelt dat jij ook op die foto staat omdat je gezicht erop lijkt. Akelig hé !
Wel, ik vind dus van niet. Maar ik was weer de enige. Er kwam nog een verhaal van een TV programma waar jeugd het ineens moest doen zonder GSM en zonder SMS'en. En hoe moeilijk de jeugd het dan wel had om dat een week te missen. Dat het toch zo vreemd is dat er niet meer op een normale manier gesproken wordt met mekaar. Maar alleen via SMS, Facebook en chat.
Alleen, wat dan zo vreemd is... Ik was blijkbaar de enige in de groep die dat ook echt deed. Hoewel ik zeker niet de jongste was, had iedereen een andere mening. Maar ik was wel de enige die een Facebook account had. Of toch een actieve, en geen meekijk-account. En inderdaad, ik kan mijn GSM moeilijk missen. Maar niet omdat ik niet op een normale manier kan communiceren. Wel omdat die nieuwe manier mij meer in contact heeft gebracht met andere mensen. Ik werd meer sociaal, niet asociaal.
En ik ben de enige in de groep die die mening heeft, maar de andere mensen hebben hun mening zonder dat ze uit ervaring spreken. Ik weet hoe ik een tag op een foto kan verwijderen als het me niet aanstaat. Facebook heeft dat voorzien, en dat is best logisch. Ik ben blij met gepersonaliseerde reclame op Facebook. Zalando heeft mooie schoenen en mijn GoPro camera heb ik op die manier gekocht.
En de jeugd groeit op in een wereld die zo is. Een tiener een week zijn GSM afnemen is wellicht hetzelfde als een tiener een week in de hoek zetten toen ik jong was. Ik zeg niet dat het een goede evolutie is, maar ze is er.
En ik ben er best wel blij mee. Daarom typ ik dit hier zelfs. In mijn jeugdjaren bestonden er geen blogs. Er bestond zelfs geen Facebook. Zelfs nog geen internet.
Help, ik word oud ! ;-)
dinsdag 21 augustus 2012
Aanvaarden
... wat ik niet kan veranderen. De eerste regel van ons gebedje.
De auto en de keuring was een probleem. Het lost zich tijdelijk op door een huurwagen. Een afspraak maken om de wagen in een garage te krijgen is moeilijk. Kantooruren zijn lang als je 2.5u per dag in je huurwagen zit. Even tijdens de middag kan ik niks doen, want ik zit te ver af. Hetzelfde probleem komt terug als ik naar de keuring moet.
Een briefje zit in de bus. De postbode kwam langs met een aangetekende zending, maar ik was er niet. Ook al was ik er wel, hij stopt toch altijd het briefje in de bus zonder aan te bellen. Een probleem van een volmacht en een bvba. Het doet nu niet ter zake want ik ben er toch nooit als de postbode komt.
Een bestelling zou geleverd worden voor maandag. Dat kwam goed uit, want mijn ventje was in verlof en hij kon ze in ontvangst nemen. Ze kwam niet en nu zal ze teruggestuurd worden naar de afzender. Ik zou ze ergens kunnen oppikken als dat geregeld kon worden. Wacht, het kan niet. Tenzij er een Kiala punt om 20u 's avonds open is. Ik denk niet dat die er zijn.
Mijn sensoren had ik goed gepland. Nog lang voor ik aan de laatste zat, had ik nieuwe besteld. Maar de voorlaatste was kapot en zo werd de planning krap. Eén sensor scheelt zes dagen, maar het ging net. Maandagmorgen belt de apotheek dat ze geleverd zijn. Oef, ik ben op tijd. Alleen, maandag geraak ik er nooit, want ik zit op hotel in Aalst. Dinsdag stopte ik een uur vroeger, zo kon ik rond 18u thuis zijn. Dan kon ik ze nog oppikken bij de apotheek.
De terugrit ging vlot. Ik volg de verkeersinfo op de GSM. Een kwartier voor ik aan de Kennedytunnel kom, gebeurt er een ongeval. Ik verlies meer dan een uur en kan de sensoren niet op tijd ophalen. Daar komt bij dat de laatste sensor de geest gaf voor hij op dag zes zat. Ik bel naar mijn ventje maar hij neemt zijn GSM niet op. Een kwartier later wel, maar dan was het te laat. De apotheek is gesloten.
Ik moet het doen. Ik moet aanvaarden wat ik niet kan veranderen. Zeg niet dat het mijn schuld is. Zeg niet dat het bij iedere werkmens zo is. Ik deed wel mijn best om te plannen. Een normale werkmens heeft vaak wel wat tijd tussendoor. Ik kan voorlopig geen verlof nemen om dingen te regelen. Als je echt luistert begrijp je mij.
Het papiertje van de aangetekende zending is vervallen. Er zat een nieuw in de bus en ook dat zal ik negeren. De post mag niet zeggen wie het me stuurde. Er is geen online mogelijkheid om aangetekende zendingen op te halen. Ik heb dus geen keuze en zal de gevolgen aanvaarden. Maar het maakt me heel erg boos.
Aanvaarden wat ik niet kan veranderen. Het was nog nooit zo moeilijk.
De auto en de keuring was een probleem. Het lost zich tijdelijk op door een huurwagen. Een afspraak maken om de wagen in een garage te krijgen is moeilijk. Kantooruren zijn lang als je 2.5u per dag in je huurwagen zit. Even tijdens de middag kan ik niks doen, want ik zit te ver af. Hetzelfde probleem komt terug als ik naar de keuring moet.
Een briefje zit in de bus. De postbode kwam langs met een aangetekende zending, maar ik was er niet. Ook al was ik er wel, hij stopt toch altijd het briefje in de bus zonder aan te bellen. Een probleem van een volmacht en een bvba. Het doet nu niet ter zake want ik ben er toch nooit als de postbode komt.
Een bestelling zou geleverd worden voor maandag. Dat kwam goed uit, want mijn ventje was in verlof en hij kon ze in ontvangst nemen. Ze kwam niet en nu zal ze teruggestuurd worden naar de afzender. Ik zou ze ergens kunnen oppikken als dat geregeld kon worden. Wacht, het kan niet. Tenzij er een Kiala punt om 20u 's avonds open is. Ik denk niet dat die er zijn.
Mijn sensoren had ik goed gepland. Nog lang voor ik aan de laatste zat, had ik nieuwe besteld. Maar de voorlaatste was kapot en zo werd de planning krap. Eén sensor scheelt zes dagen, maar het ging net. Maandagmorgen belt de apotheek dat ze geleverd zijn. Oef, ik ben op tijd. Alleen, maandag geraak ik er nooit, want ik zit op hotel in Aalst. Dinsdag stopte ik een uur vroeger, zo kon ik rond 18u thuis zijn. Dan kon ik ze nog oppikken bij de apotheek.
De terugrit ging vlot. Ik volg de verkeersinfo op de GSM. Een kwartier voor ik aan de Kennedytunnel kom, gebeurt er een ongeval. Ik verlies meer dan een uur en kan de sensoren niet op tijd ophalen. Daar komt bij dat de laatste sensor de geest gaf voor hij op dag zes zat. Ik bel naar mijn ventje maar hij neemt zijn GSM niet op. Een kwartier later wel, maar dan was het te laat. De apotheek is gesloten.
Ik moet het doen. Ik moet aanvaarden wat ik niet kan veranderen. Zeg niet dat het mijn schuld is. Zeg niet dat het bij iedere werkmens zo is. Ik deed wel mijn best om te plannen. Een normale werkmens heeft vaak wel wat tijd tussendoor. Ik kan voorlopig geen verlof nemen om dingen te regelen. Als je echt luistert begrijp je mij.
Het papiertje van de aangetekende zending is vervallen. Er zat een nieuw in de bus en ook dat zal ik negeren. De post mag niet zeggen wie het me stuurde. Er is geen online mogelijkheid om aangetekende zendingen op te halen. Ik heb dus geen keuze en zal de gevolgen aanvaarden. Maar het maakt me heel erg boos.
Aanvaarden wat ik niet kan veranderen. Het was nog nooit zo moeilijk.
maandag 20 augustus 2012
Filmpje Lesse cache
Filmpje van ons geocache weekend aan de Lesse. Nu weet ik dus ook dat mijn GoPro camera waterdicht is. Mits de juiste attributen te gebruiken :-)
zondag 19 augustus 2012
Gelukt
Het is dan toch gelukt vandaag. Eerst een stevig ontbijt, daarna de bus genomen en terug naar de plaats waar de boten in de Lesse worden gekatapulteerd. Dat moet je redelijk letterlijk nemen. Jammer dat mijn GoPro'tje niet aanstond bij de rollercoaster in het begin van de afvaart.
Maar de hele tocht was zalig. Onder de bomen vonden we veel koelte en zelfs twee geocachen. Er ligt er inderdaad ééntje in de Lesse. Wel, niet helemaal... de tags liggen op een eilandje in de Lesse. Je moet er dus door het water wandelen om ze te vinden. Omdat het op die plaats net pokkedruk was, moet het een raar gezicht geweest zijn. Twee nerds (sorry geobuddy :-) ) met een GPS in de hand en ene met een camera op zijn buik. Normale mensen waren aan het zonnen of aan het kajakken. Wij liepen met onze kop tegen een boom en daar hingen inderdaad coördinaten. Een tweede set hebben we niet gevonden, dus dan maar op goed geluk naar de schat gezocht. En inderdaad gevonden, iets verder in een bos. Daarna bleek ook dat we de tweede set niet nodig hadden, maar dat we een rondelletje aan de eerste boom niet gezien hadden. Het is niet makkelijk zo cachen tussen schoon volk :-)
Aan onze camping kwamen we aan een stroomversnelling. Daar stond een fotograaf die deze foto heeft genomen. Voor een prijske kon je hem kopen als je eenmaal was uitgestapt. Hij is wat lelijk omdat ie is afgedrukt met een fotoprinter ter plaatse en dan ingescand. Maar het idee is duidelijk zeker? Ja.. heel plezant dus hé.
Dat is zeker voor herhaling vatbaar. Iemand plannen dit weekend? :-)
Maar de hele tocht was zalig. Onder de bomen vonden we veel koelte en zelfs twee geocachen. Er ligt er inderdaad ééntje in de Lesse. Wel, niet helemaal... de tags liggen op een eilandje in de Lesse. Je moet er dus door het water wandelen om ze te vinden. Omdat het op die plaats net pokkedruk was, moet het een raar gezicht geweest zijn. Twee nerds (sorry geobuddy :-) ) met een GPS in de hand en ene met een camera op zijn buik. Normale mensen waren aan het zonnen of aan het kajakken. Wij liepen met onze kop tegen een boom en daar hingen inderdaad coördinaten. Een tweede set hebben we niet gevonden, dus dan maar op goed geluk naar de schat gezocht. En inderdaad gevonden, iets verder in een bos. Daarna bleek ook dat we de tweede set niet nodig hadden, maar dat we een rondelletje aan de eerste boom niet gezien hadden. Het is niet makkelijk zo cachen tussen schoon volk :-)
Aan onze camping kwamen we aan een stroomversnelling. Daar stond een fotograaf die deze foto heeft genomen. Voor een prijske kon je hem kopen als je eenmaal was uitgestapt. Hij is wat lelijk omdat ie is afgedrukt met een fotoprinter ter plaatse en dan ingescand. Maar het idee is duidelijk zeker? Ja.. heel plezant dus hé.
Dat is zeker voor herhaling vatbaar. Iemand plannen dit weekend? :-)
zaterdag 18 augustus 2012
"Geocache"
In de planning zat een serieuze tegenvaller vandaag. We hadden een kajaktochtje gepland, gereserveerd en betaald op de camping. De camping speelt een belangrijke rol in de afvaart van de Lesse. Op die plaats is er een kleine waterval en iedereen wordt er zeker nat. Het zorgt voor de nodige drukte op warme dagen en de camping heeft er een aanlegplaats voorzien met de nodige spijzen en dranken.
Maar de reservering telde niet. We hadden de trein genomen naar het volgende dorp om daar de kajak te water te laten. Daar aangekomen bleek dat het papiertje van de meneer van de camping niet telde als reservering. Omdat het zo heet was, waren alle bootjes volzet en konden we misschien rond 15u een bootje krijgen dat reeds was aangekomen en terug vervoerd naar de startplaats. We moesten dus enkele uren wachten, en die hebben we opgevuld met een aardige wandeling met schatten onderweg. Alles onder de koelte van de bomen, gelukkig.
Om 15u bleek er toch niks ter beschikking, en we keerden terug met dezelfde trein. Vergezeld met het originele papiertje waar de dame enkele zinnen met uitroeptekens plaatste om de campinguitbater aan te manen wat voorzichtiger om te springen met hun reservaties. Niet getreurd, want de tocht is uitgesteld naar morgen. Dat is geen afstel. Ze is nu juist gereserveerd bij de juiste dame.
's Avonds hebben we een mooie cache gedaan. De locatie is speciaal, want deze coördinaten roepen echt om in dit bos op deze plaats iets te leggen. Iemand deed dat lang geleden, net toen de dieren stopten met praten. In geocachetermen is dat het jaar 2000. Het is de oudste geocache van België, wellicht van Europa. Hij heet heel origineel "Geocache". Blij dat we daar een smiley konden plaatsen :-)
Maar de reservering telde niet. We hadden de trein genomen naar het volgende dorp om daar de kajak te water te laten. Daar aangekomen bleek dat het papiertje van de meneer van de camping niet telde als reservering. Omdat het zo heet was, waren alle bootjes volzet en konden we misschien rond 15u een bootje krijgen dat reeds was aangekomen en terug vervoerd naar de startplaats. We moesten dus enkele uren wachten, en die hebben we opgevuld met een aardige wandeling met schatten onderweg. Alles onder de koelte van de bomen, gelukkig.
Om 15u bleek er toch niks ter beschikking, en we keerden terug met dezelfde trein. Vergezeld met het originele papiertje waar de dame enkele zinnen met uitroeptekens plaatste om de campinguitbater aan te manen wat voorzichtiger om te springen met hun reservaties. Niet getreurd, want de tocht is uitgesteld naar morgen. Dat is geen afstel. Ze is nu juist gereserveerd bij de juiste dame.
vrijdag 17 augustus 2012
Ris de veau
We zijn alvast goed begonnen. De rit naar Anseremme ging vlot en we waren ruim op tijd daar, nog voor het donker werd. Als je op hotel gaat maakt dat niet veel uit, maar op een camping heb je best nog een beetje daglicht voor het opstellen van je slaapplaats.
Maar eerst even een klein hapje eten. Omdat we langs Dinant kwamen, gingen we daar een snelle hap zoeken. Helaas geen snackbar, geen frituur. Enkel een mooi restaurant met een fijne cuisine. Ik heb het me zeker niet beklaagd, want er stonden kalfszwezeriken op de kaart. Maar die zijn niet klaar op vijf minuten, en we wilden ook even de sfeer opsnuiven op het aangename terras.
Dus op de camping aangekomen was het pikdonker. Iemand leek enige verantwoordelijkheid te hebben en zei ons dat we best onze tent maar op de wei plaatsten en de volgende ochtend pas aanmelden. Met de zaklamp is dat opstellen vlot gelukt.
Dan toch nog een kleine nachtcache. Daarvoor zijn we toch hier, niet? Aan de brugpijler moet ergens een magnetische schat hangen, maar die vonden we niet. We vonden wel een heel bezorgde Waalse burger die alsmaar riep: qu'est-ce qui ce passe? De zaklampen maakten hem bezorgd en zijn theewater was hoog. Dat we een trésor zochten snapte hij niet. Een gps kende hij niet. Maar dat we niks fout deden had ie toch door toen we hem ontmoetten.
Hij kon met een gerust gemoed gaan slapen, maar of ie dat gedaan heeft dat betwijfel ik. Wij in elk geval wel.
Maar eerst even een klein hapje eten. Omdat we langs Dinant kwamen, gingen we daar een snelle hap zoeken. Helaas geen snackbar, geen frituur. Enkel een mooi restaurant met een fijne cuisine. Ik heb het me zeker niet beklaagd, want er stonden kalfszwezeriken op de kaart. Maar die zijn niet klaar op vijf minuten, en we wilden ook even de sfeer opsnuiven op het aangename terras.
Dus op de camping aangekomen was het pikdonker. Iemand leek enige verantwoordelijkheid te hebben en zei ons dat we best onze tent maar op de wei plaatsten en de volgende ochtend pas aanmelden. Met de zaklamp is dat opstellen vlot gelukt.
Dan toch nog een kleine nachtcache. Daarvoor zijn we toch hier, niet? Aan de brugpijler moet ergens een magnetische schat hangen, maar die vonden we niet. We vonden wel een heel bezorgde Waalse burger die alsmaar riep: qu'est-ce qui ce passe? De zaklampen maakten hem bezorgd en zijn theewater was hoog. Dat we een trésor zochten snapte hij niet. Een gps kende hij niet. Maar dat we niks fout deden had ie toch door toen we hem ontmoetten.
Hij kon met een gerust gemoed gaan slapen, maar of ie dat gedaan heeft dat betwijfel ik. Wij in elk geval wel.
donderdag 16 augustus 2012
Bijbels
Wat leuk, als je zo een tijdje blogt. Ineens kreeg ik een mega déjà vue toen het ging over de tweede stap. Zowel maandag als vanavond kwam ie ter sprake. Toen ik erover schreef, was ik degene die zich vragen stelde bij al dat bijbels gedoe. Ik zei toen nog bedankt aan de tafel om me dit met handen en voeten uit te leggen.
Nu was het omgekeerd. Maandag heb ik net dezelfde uitleg zelf gedaan. Dat was bij vaste klanten die de stappen niet gewoon zijn. En vandaag opnieuw, maar dan bij de nieuweling op donderdag. Aanvaarden dat je machteloos bent en je overgeven aan een Hogere Macht, dat kan niemand zomaar slikken. Zeker niet als je niet gelovig bent.
Onze invulling is helemaal anders. Ze zegt dat we samen die macht vormen, dat is de reden waarom we elke week samenkomen. Als de enige truuk was om het eerste glas niet te drinken, dan kon je beschikken na één vergadering. Moeilijk kan je die les niet noemen. Maar om het te blijven doen, heb je die macht nodig. Daarom zijn we vaste klanten. Die boodschap klinkt helemaal niet bijbels, ze is heel erg menselijk.
Omdat de opkomst klein was, werd besloten om uit het kleine boekje de stap te lezen. Dat is een samenvatting van de grotere versie, en het is minder oubollig. Het viel me op dat het woordje God er nergens in voorkomt. Het was trouwens niemand opgevallen, ook niet bij de mensen die al veel langer komen. Men zegt soms dat je vooral moet lezen wat er niet staat. Nu is dat blijkbaar niet anders.
Nu was het omgekeerd. Maandag heb ik net dezelfde uitleg zelf gedaan. Dat was bij vaste klanten die de stappen niet gewoon zijn. En vandaag opnieuw, maar dan bij de nieuweling op donderdag. Aanvaarden dat je machteloos bent en je overgeven aan een Hogere Macht, dat kan niemand zomaar slikken. Zeker niet als je niet gelovig bent.
Onze invulling is helemaal anders. Ze zegt dat we samen die macht vormen, dat is de reden waarom we elke week samenkomen. Als de enige truuk was om het eerste glas niet te drinken, dan kon je beschikken na één vergadering. Moeilijk kan je die les niet noemen. Maar om het te blijven doen, heb je die macht nodig. Daarom zijn we vaste klanten. Die boodschap klinkt helemaal niet bijbels, ze is heel erg menselijk.
Omdat de opkomst klein was, werd besloten om uit het kleine boekje de stap te lezen. Dat is een samenvatting van de grotere versie, en het is minder oubollig. Het viel me op dat het woordje God er nergens in voorkomt. Het was trouwens niemand opgevallen, ook niet bij de mensen die al veel langer komen. Men zegt soms dat je vooral moet lezen wat er niet staat. Nu is dat blijkbaar niet anders.
woensdag 15 augustus 2012
Rent-a-little-Car
Dat gaan we dus niet meer riskeren. Vorige keer deed ik dat wel en toen heeft het veel centen gekost. Met een wagen rijden die niet gekeurd is mag je niet. Je mag enkel je voertuig verplaatsen tussen je woonplaats, de garage en de autokeuring. Vorige keer deed ik dat niet, en ik bleef nog een hele tijd rijden toen ik de boete al gehad had. Daarna werd ik opnieuw betrapt en dan kwam er een politierechter aan te pas.
Nu dus niet, maar dan zit ik dus zonder auto. Daarom ging ik langs bij Rent-a-Car om dit leuke ding te huren voor een tijdje. Meteen was er een organisatorisch probleem. De reservatie op de website was perfect verlopen. Helaas komt er enkel een afdruk van de ingegeven velden uit mijn printer. Echt gegevens verzenden doet het niet. Daarom moest de dame alles overtypen van de afdruk. Daar kwam nog bij dat ik al klant was, maar mijn B2B contract is verloren gegaan. Ik werd opnieuw beschouwd als een particuliere huurder. Dat is niet erg, maar dan moest ik wel even 950€ voorschot ophoesten. Het zij zo, ik had niet veel keuze.
Dat mijn paspoort vervallen was, daar kon de dame in kwestie natuurlijk niets aan doen. Dat ik het deze week vernieuwde, daar had ze ook geen boodschap aan. Die info heeft tijd nodig om door te sijpelen. Dat ik telkens als meneer Moussaf uit de computer kwam, daar kon ze ook niks aan doen. Is mijn vervallen paspoort verhuisd naar die meneer? Ik weet het niet. Zonder paspoortnummer lukte het wel.
Ondertussen zijn we op pad. Het verbruik is niet te geloven. Zouden normale mensen altijd zo weinig benzine nodig hebben? Mensen met zo'n autootje misschien wel. Je kan er ook niet echt mee rijden, het is meer meebewegen met de stroom. Wellicht is dat niet het belangrijkste dit weekend. Wel dat het met zijn minimale uitrusting toch airco heeft. Als het 34° is aan de Lesse, zullen we daar blij mee zijn.
Dat mijn paspoort vervallen was, daar kon de dame in kwestie natuurlijk niets aan doen. Dat ik het deze week vernieuwde, daar had ze ook geen boodschap aan. Die info heeft tijd nodig om door te sijpelen. Dat ik telkens als meneer Moussaf uit de computer kwam, daar kon ze ook niks aan doen. Is mijn vervallen paspoort verhuisd naar die meneer? Ik weet het niet. Zonder paspoortnummer lukte het wel.
Ondertussen zijn we op pad. Het verbruik is niet te geloven. Zouden normale mensen altijd zo weinig benzine nodig hebben? Mensen met zo'n autootje misschien wel. Je kan er ook niet echt mee rijden, het is meer meebewegen met de stroom. Wellicht is dat niet het belangrijkste dit weekend. Wel dat het met zijn minimale uitrusting toch airco heeft. Als het 34° is aan de Lesse, zullen we daar blij mee zijn.
dinsdag 14 augustus 2012
Camping Cache
Onze timing moet perfect geweest zijn. Toch was het al een tijdje gepland, maar dit weekend wordt dus een cacheweekendje in de Ardennen. En ik ga iets doen dat heel lang geleden is. Kamperen !
En omdat het zo heet wordt gaan we ook een poging doen om wat echte vakantiesfeer in de cachen stoppen. Daar hoort dus water bij. In de afvaart van dit stuk van de Lesse kan je verschillende schatten vinden. Er moet een evenwicht blijven tussen schatten zoeken en peddelen, dus ik heb de korte route voorgesteld. Dan stappen we even uit de boot om door de Lesse te wandelen, want voor één multicache heb je zelfs een zwembroek nodig.
Nota voor het lijstje. Zwembroek meenemen. En een goed humeur. Dat zei de juf van de kleuterklas vroeger altijd.
Dat moet ook wel lukken :-)
En omdat het zo heet wordt gaan we ook een poging doen om wat echte vakantiesfeer in de cachen stoppen. Daar hoort dus water bij. In de afvaart van dit stuk van de Lesse kan je verschillende schatten vinden. Er moet een evenwicht blijven tussen schatten zoeken en peddelen, dus ik heb de korte route voorgesteld. Dan stappen we even uit de boot om door de Lesse te wandelen, want voor één multicache heb je zelfs een zwembroek nodig.
Nota voor het lijstje. Zwembroek meenemen. En een goed humeur. Dat zei de juf van de kleuterklas vroeger altijd.
Dat moet ook wel lukken :-)
maandag 13 augustus 2012
Chairman bis
De boekjes met didactisch materiaal lagen in een oude kast. Dat was bij ons ook al zo. Maar hier werden ze niet gebruikt. Vandaag was een uitzondering. Ik had nog gevraagd of ik een setje moest meebrengen, maar dat was dus niet nodig. De vergadering is helemaal uitgerust zoals het hoort. Alleen waren er redenen om ze niet te gebruiken.
Ze zijn legitiem, die redenen. Ik begrijp ze zeer goed. Dat was ook het eerste wat ik wou zeggen. Even las de Benjamin van de groep de twaalf stappen voor. Samengevat in enkele zinnen geven ze een indruk van wat je kan verwachten. En dat is niet fraai. Dat was toch mijn eerste idee toen in ze hoorde. Zes van de twaalf stappen hebben het woordje God in de omschrijving. De andere stappen hebben dat niet, maar zijn zo wollig en ouderwets dat je zelfs niet leest wat er echt staat.
Daarom vroeg ik de jongeman om ze te lezen. Om ze te aanhoren en daarna onmiddelijk duidelijk te maken wat er echt staat. Vooral dan wat het voor mij heeft betekend. Dat is niet wollig en God komt er niet aan te pas. Het is niet meer en niet minder dan een echte nieuwe start. My life part II. En dat is wél de moeite om over te praten. Zoals we dat in Antwerpen wel doen, elke week opnieuw.
Mijn taak was nu om de tafelgenoten uit te nodigen. Het concept is immers anders hier. Maar net daarom was me gevraagd om het eens op deze manier te doen. En dat is aardig gelukt. Iedereen kwam aan het woord, en iedreeen zei zinnige dingen. Dat is altijd zo hoor, en ik wist het al. Maar wie het nooit probeerde is misschien nerveus en denkt misschien dat ie het fout doet. Gelukkig kan dat helemaal niet. Iedereen krijgt zelf spreektijd en mag zelf zeggen wat ie wil. Al zeg je alleen dat je niks te zeggen hebt, dat mag zelfs ook. Alleen praten. De anderen luisteren. Niet discussiëren. Het lukte verbazend goed.
Ik had extra time gepland. Die was nuttig, zo kon de discussie toch nog een beetje starten, zoals men dat gewend is in Aalst. En dat was fijn, want meteen bleek ook dat mijn manier wel gesmaakt werd. Dezelfde bedenking die ik de eerste keer had kwam boven. Kan je daar elke week over praten? Elke week een andere stap, maar dus wel elke twaalfde week opnieuw hetzelfde? Jaren aan een stuk? Ja, dat kan. Het is zelfs heel aangenaam. Het is heel afwisselend, hoe gek het ook klinkt.
Dat enkele dames het boekje nu eens mee naar huis namen om het echt te lezen. Echt lezen wat er staat onder de wollige tekst die bijna bijbels aanvoelt. En dat enkelen zeiden dat ik dat nog eens mocht doen, zo op de manier van Antwerpen. Dat zijn voor mij hints dat het goed was.
Ze zijn legitiem, die redenen. Ik begrijp ze zeer goed. Dat was ook het eerste wat ik wou zeggen. Even las de Benjamin van de groep de twaalf stappen voor. Samengevat in enkele zinnen geven ze een indruk van wat je kan verwachten. En dat is niet fraai. Dat was toch mijn eerste idee toen in ze hoorde. Zes van de twaalf stappen hebben het woordje God in de omschrijving. De andere stappen hebben dat niet, maar zijn zo wollig en ouderwets dat je zelfs niet leest wat er echt staat.
Daarom vroeg ik de jongeman om ze te lezen. Om ze te aanhoren en daarna onmiddelijk duidelijk te maken wat er echt staat. Vooral dan wat het voor mij heeft betekend. Dat is niet wollig en God komt er niet aan te pas. Het is niet meer en niet minder dan een echte nieuwe start. My life part II. En dat is wél de moeite om over te praten. Zoals we dat in Antwerpen wel doen, elke week opnieuw.
Mijn taak was nu om de tafelgenoten uit te nodigen. Het concept is immers anders hier. Maar net daarom was me gevraagd om het eens op deze manier te doen. En dat is aardig gelukt. Iedereen kwam aan het woord, en iedreeen zei zinnige dingen. Dat is altijd zo hoor, en ik wist het al. Maar wie het nooit probeerde is misschien nerveus en denkt misschien dat ie het fout doet. Gelukkig kan dat helemaal niet. Iedereen krijgt zelf spreektijd en mag zelf zeggen wat ie wil. Al zeg je alleen dat je niks te zeggen hebt, dat mag zelfs ook. Alleen praten. De anderen luisteren. Niet discussiëren. Het lukte verbazend goed.
Ik had extra time gepland. Die was nuttig, zo kon de discussie toch nog een beetje starten, zoals men dat gewend is in Aalst. En dat was fijn, want meteen bleek ook dat mijn manier wel gesmaakt werd. Dezelfde bedenking die ik de eerste keer had kwam boven. Kan je daar elke week over praten? Elke week een andere stap, maar dus wel elke twaalfde week opnieuw hetzelfde? Jaren aan een stuk? Ja, dat kan. Het is zelfs heel aangenaam. Het is heel afwisselend, hoe gek het ook klinkt.
Dat enkele dames het boekje nu eens mee naar huis namen om het echt te lezen. Echt lezen wat er staat onder de wollige tekst die bijna bijbels aanvoelt. En dat enkelen zeiden dat ik dat nog eens mocht doen, zo op de manier van Antwerpen. Dat zijn voor mij hints dat het goed was.
zondag 12 augustus 2012
Donderwolk
Ik had heel wat in te halen. Mijn vaste programmaatjes op de televisie kan ik niet meer volgen. Tijdsgebrek! Maar er zijn er enkelen die ik echt niet kan missen. Dr Phil moet ik nu eenmaal zien. Alleen, die komt er elke dag een uur op, en dat kan ik echt niet meer maken. Mijn derde schijf heeft niet meer zoveel rek. Gelukkig kan je met de digicorder snel vooruitspoelen en kan ik een weekje Dr Phil comprimeren in één uur.
Een andere dokter wil ik niet comprimeren. Dr G. duurt ook één uur, maar ze komt slechts één keer per week langs. Dat lukt dus wel om het te zien. En dat deed ik deze namiddag. Ik ben gek op dat programma en vandaag was niet anders. Sterker nog, de case die nu voorlag was een lijk dat aangetroffen werd met verschillende mogelijke moordwapens. Eén van haar spannendste gevallen dacht ik.
Ik ben een kwartier aan het kijken, en wat ik normaal heel spannend vind begint me de keel uit te hangen. Ik sta er niet bij stil, maar ik vind het plots een dom programma. Het is irritant en ik wil het stopzetten. Ik maak me druk in het feit dat het te warm is in de kamer. Ik sta op en voel me plots heel duizelig.
Wellicht een hypo, en meteen piept ook de sensor. Twee pijlen omlaag geven aan dat de suiker serieus zakt. Ik meet me na en de vingerprik bevestigt het vermoeden. Niet heel laag, maar snel dalend. Ik ga op zoek naar Dextro in mijn rugzak maar ik vind er geen. Ik herinner me dat de laatste op was en ik het voornemen had om nieuwe te kopen. Maar natuurlijk vergeten...
Ik ga naar de keuken op zoek naar iets anders. Ik kom mijn ventje tegen en hij krijgt een serieuze snauw van mij. Hij weet wat er aan de hand is want de donderwolk boven mijn hoofd kent ie ondertussen. Hij stelt voor om Dextro te gaan kopen, maar dat zou te laat zijn. Ik wil nog iets zeggen in de aard van: hoe stom kun je nu zijn? Ik moet NU Dextro hebben. Maar ik besef dat mijn gemoed verknoeid is door de hypo en zwijg dan maar.
Ik ga terug naar mijn bureau en struikel bijna over Azerty, één van onze twee katten. Ik ben zo kwaad dat ik haar een stamp wil geven, maar doe het niet. Ik moet me weer bedwingen. Twee koeken met chocolade heb ik binnen en na een dik half uur is mijn gemoed hersteld.
Men zegt soms dat een diabeet met een hypo lijkt op een verslaafde die zijn spul niet krijgt. Dat gevoel ken ik nog heel goed. En het is zo.
Een andere dokter wil ik niet comprimeren. Dr G. duurt ook één uur, maar ze komt slechts één keer per week langs. Dat lukt dus wel om het te zien. En dat deed ik deze namiddag. Ik ben gek op dat programma en vandaag was niet anders. Sterker nog, de case die nu voorlag was een lijk dat aangetroffen werd met verschillende mogelijke moordwapens. Eén van haar spannendste gevallen dacht ik.
Ik ben een kwartier aan het kijken, en wat ik normaal heel spannend vind begint me de keel uit te hangen. Ik sta er niet bij stil, maar ik vind het plots een dom programma. Het is irritant en ik wil het stopzetten. Ik maak me druk in het feit dat het te warm is in de kamer. Ik sta op en voel me plots heel duizelig.
Wellicht een hypo, en meteen piept ook de sensor. Twee pijlen omlaag geven aan dat de suiker serieus zakt. Ik meet me na en de vingerprik bevestigt het vermoeden. Niet heel laag, maar snel dalend. Ik ga op zoek naar Dextro in mijn rugzak maar ik vind er geen. Ik herinner me dat de laatste op was en ik het voornemen had om nieuwe te kopen. Maar natuurlijk vergeten...
Ik ga naar de keuken op zoek naar iets anders. Ik kom mijn ventje tegen en hij krijgt een serieuze snauw van mij. Hij weet wat er aan de hand is want de donderwolk boven mijn hoofd kent ie ondertussen. Hij stelt voor om Dextro te gaan kopen, maar dat zou te laat zijn. Ik wil nog iets zeggen in de aard van: hoe stom kun je nu zijn? Ik moet NU Dextro hebben. Maar ik besef dat mijn gemoed verknoeid is door de hypo en zwijg dan maar.
Ik ga terug naar mijn bureau en struikel bijna over Azerty, één van onze twee katten. Ik ben zo kwaad dat ik haar een stamp wil geven, maar doe het niet. Ik moet me weer bedwingen. Twee koeken met chocolade heb ik binnen en na een dik half uur is mijn gemoed hersteld.
Men zegt soms dat een diabeet met een hypo lijkt op een verslaafde die zijn spul niet krijgt. Dat gevoel ken ik nog heel goed. En het is zo.
zaterdag 11 augustus 2012
Verrassing
Wat ik doe echt graag doen. Dat was altijd al de bedoeling. Ik heb het dan over wat ik deed voor de kost. Het was één van de redenen waarom ik zelfstandig was geworden. Ik wou dat wat er naar mijn gevoel fout ging zelf beter doen. En dat lukte wonderwel. Alleen was het telkens tijdelijk. Ik heb een onderscheid gemaakt tussen drie niveau's. Twee daarvan zijn makkelijk te begrijpen. De derde misschien minder.
Je werk graag doen is niet zo ongewoon. Er zijn wel meer mensen die hun werk graag doen. Maar je werk doen als het liefste dat je doet, dat is iets anders. Ik maakte dat onderscheid door 's morgens als ik wakker werd mezelf een vraag te stellen. Wat zou ik nu echt-echt graag doen vandaag? Ik had periodes dat die vraag beantwoordde met: mijn werk. Niet op vakantie gaan, niet even er tussenuit, geen citytripje of uitwaaien aan zee. Niet dat ik die dingen niet graag deed, maar die ochtenden had ik vooral zin in één welbepaald ding: mijn werk. Van je hobby je beroep maken heet dat. Dat was het gevoel dat ik had. Ik amuseerde me rot en iemand was zo onnozel om me er nog geld voor te geven ook. Zo voelde het aan. En dat is een stapje meer dan gewoon je werk graag doen.
Maar het is lang geleden. En meestal was het niet zo. Meestal zat het ergens tussenin. Ergens tussen vandaag er een hekel aan hebben en vandaag je werk best graag doen. Na een tijd kwam er heel veel onzin bij kijken. Er kwam heel veel stress en de waardering bleef uit. Dat laatste heb je nodig om ooit nog gemotiveerd te zijn. Maar voor mij was er één ding eerst noodzakelijk om dat beste niveau te halen: ik wou het zelf doen. Ik moest zelfstandige zijn, anders lukt het niet.
Ondertussen is het enkele jaren geleden dat ik nog dat derde niveau haalde. En toen kwam het ook in vlagen. Af en toe een dagje super, en soms gewoon goed. Maar dat kan toch al tellen, want dan heb je gemiddeld een hele fijne job.
Ik dacht niet dat het kon als ik zou veranderen van werk. Op een kantoor anders dan het mijne, tijdens normale kantooruren en met collega's zoals iedereen die heeft. Ik zou me er wel bij neerleggen want het was toch al lang niet meer fijn op mijn manier.
Maar ik heb me vergist. Of het bij een volgende opdracht ook kan, dat is afwachten. Maar dat het dus wel kan, dat is een aangename verrassing.
Je werk graag doen is niet zo ongewoon. Er zijn wel meer mensen die hun werk graag doen. Maar je werk doen als het liefste dat je doet, dat is iets anders. Ik maakte dat onderscheid door 's morgens als ik wakker werd mezelf een vraag te stellen. Wat zou ik nu echt-echt graag doen vandaag? Ik had periodes dat die vraag beantwoordde met: mijn werk. Niet op vakantie gaan, niet even er tussenuit, geen citytripje of uitwaaien aan zee. Niet dat ik die dingen niet graag deed, maar die ochtenden had ik vooral zin in één welbepaald ding: mijn werk. Van je hobby je beroep maken heet dat. Dat was het gevoel dat ik had. Ik amuseerde me rot en iemand was zo onnozel om me er nog geld voor te geven ook. Zo voelde het aan. En dat is een stapje meer dan gewoon je werk graag doen.
Maar het is lang geleden. En meestal was het niet zo. Meestal zat het ergens tussenin. Ergens tussen vandaag er een hekel aan hebben en vandaag je werk best graag doen. Na een tijd kwam er heel veel onzin bij kijken. Er kwam heel veel stress en de waardering bleef uit. Dat laatste heb je nodig om ooit nog gemotiveerd te zijn. Maar voor mij was er één ding eerst noodzakelijk om dat beste niveau te halen: ik wou het zelf doen. Ik moest zelfstandige zijn, anders lukt het niet.
Ondertussen is het enkele jaren geleden dat ik nog dat derde niveau haalde. En toen kwam het ook in vlagen. Af en toe een dagje super, en soms gewoon goed. Maar dat kan toch al tellen, want dan heb je gemiddeld een hele fijne job.
Ik dacht niet dat het kon als ik zou veranderen van werk. Op een kantoor anders dan het mijne, tijdens normale kantooruren en met collega's zoals iedereen die heeft. Ik zou me er wel bij neerleggen want het was toch al lang niet meer fijn op mijn manier.
Maar ik heb me vergist. Of het bij een volgende opdracht ook kan, dat is afwachten. Maar dat het dus wel kan, dat is een aangename verrassing.
vrijdag 10 augustus 2012
Friday the 13th
Vandaag was het zover. De tweede nachtcache beloofde een taaie te worden. Moeilijkheidsgraad 5 (op 5) en terrein 3,5 op 5. En dat hebben we dus geweten. Eerst hadden we nog een andere cache in gedachten, maar we besloten toch om deze te proberen. De andere zou immers lang kunnen duren. Ahum !!
We zijn meteen goed begonnen. Op de parking moesten we al enkele belangrijke tips verzamelen. Een grote ijzeren doos zelfs met een heel scenario in van wat ons te wachten staat. Helaas merkten we dat pas toen we aan waypoint één arriveerden. Direct weer naar af dus, want het draaiboek kan je echt niet missen.
In de bossen liep het helemaal mis. We zagen niks anders dan pijlen en aanwijzingen in de straal van de UV lamp. Je zou voor minder denken dat je dus wel goed bezig bent. Dat we niks konden afleiden uit de rare tekens bleek dus normaal te zijn, want het was werk van houthakkers en niet van cacheleggers. Omdat we ondertussen meer dan een uur kwijt waren en het stilaan duidelijk werd dat we de cache nooit op één nacht zouden vinden, werd beslist om het op te geven.
Bij het beginpunt liepen we de cachelegger tegen het lijf. Voor de tweede keer al trouwens. Hij was samen met enkele collega's de cache nog wat aan het verbeteren. De natuurelementen hadden enkele sporen minder duidelijk gemaakt. Hij kon ons overtuigen om op zijn minst de ene fout recht te zetten die we hadden gemist. Een ijzeren plaatje met coördinaten hing zo in 't zicht dat niemand van de vier leden van onze groep het gezien had. Hoe sterk de zaklampen ook waren ;-)
Eens dat plaatje was gevonden, beslisten we toch om één stadium verder te gaan. En van het één komt het ander. En voor je 't weet is het 4u30 in de ochtend. We waren moe maar voldaan toen we de schat vonden. Hem openen was een ander paar mouwen. Niet door de slotjes, want die kon ik zelfs kraken zonder code. Dat wordt wellicht nog verholpen. Maar de verrassing zat vanbinnen. Een zenuwslopend kubusje moest nog geopend worden om aan de stash te geraken. Maar ook dat lukte na enkele pogingen.
Ik kan in elk geval zeggen dat dit de leukste en meest uitdagende cache was die ik tot nu toe deed.
Uiteraard zijn daar ook beelden van. En uiteraard komen die later hier wel langs. Maar hier is alvast de teaser van de cache. Geef toe, dat wil je toch direct proberen als je het ziet :-)
We zijn meteen goed begonnen. Op de parking moesten we al enkele belangrijke tips verzamelen. Een grote ijzeren doos zelfs met een heel scenario in van wat ons te wachten staat. Helaas merkten we dat pas toen we aan waypoint één arriveerden. Direct weer naar af dus, want het draaiboek kan je echt niet missen.
In de bossen liep het helemaal mis. We zagen niks anders dan pijlen en aanwijzingen in de straal van de UV lamp. Je zou voor minder denken dat je dus wel goed bezig bent. Dat we niks konden afleiden uit de rare tekens bleek dus normaal te zijn, want het was werk van houthakkers en niet van cacheleggers. Omdat we ondertussen meer dan een uur kwijt waren en het stilaan duidelijk werd dat we de cache nooit op één nacht zouden vinden, werd beslist om het op te geven.
Bij het beginpunt liepen we de cachelegger tegen het lijf. Voor de tweede keer al trouwens. Hij was samen met enkele collega's de cache nog wat aan het verbeteren. De natuurelementen hadden enkele sporen minder duidelijk gemaakt. Hij kon ons overtuigen om op zijn minst de ene fout recht te zetten die we hadden gemist. Een ijzeren plaatje met coördinaten hing zo in 't zicht dat niemand van de vier leden van onze groep het gezien had. Hoe sterk de zaklampen ook waren ;-)
Eens dat plaatje was gevonden, beslisten we toch om één stadium verder te gaan. En van het één komt het ander. En voor je 't weet is het 4u30 in de ochtend. We waren moe maar voldaan toen we de schat vonden. Hem openen was een ander paar mouwen. Niet door de slotjes, want die kon ik zelfs kraken zonder code. Dat wordt wellicht nog verholpen. Maar de verrassing zat vanbinnen. Een zenuwslopend kubusje moest nog geopend worden om aan de stash te geraken. Maar ook dat lukte na enkele pogingen.
Ik kan in elk geval zeggen dat dit de leukste en meest uitdagende cache was die ik tot nu toe deed.
Uiteraard zijn daar ook beelden van. En uiteraard komen die later hier wel langs. Maar hier is alvast de teaser van de cache. Geef toe, dat wil je toch direct proberen als je het ziet :-)
donderdag 9 augustus 2012
Schilderij
Ik denk dat het een borduurwerk was, maar ik weet het niet zeker. Borduren doe je normaal op stoffen voor kleding of als versiering, maar bij mijn grootmoeder hing een schilderij dat op die manier gemaakt was. Ik vermoed dat ze dat ooit zelf had gedaan, maar ik was er niet bij. Ze was uiteraard handig in die dingen. Ze heeft me zelfs ooit leren breien. Een talent dat niet echt aan mij besteed was, vrees ik. Als er al een kiem was heb ik het in elk geval niet onderhouden. Ik voel ook niet direct die behoefte.
Het schilderij zat vol met fouten. Geen technische fouten hoor, er waren geen losse draden of steken die niet opgevuld waren. Maar de tekening zelf had je net zo goed als rebus kunnen gebruiken: zoek de twaalf fouten. Ik denk niet dat het er twaalf waren, maar het is het idee dat telt. Ik heb het pas met de jaren ontdekt. Het hing altijd al in de woonkamer, dus telkens we op bezoek kwamen kon iedereen niet anders dan er op zitten staren. Het was best groot en het hing in het middelpunt van de belangstelling.
Het beeld was een typische woonkamer zoals die er vroeger uitzag. Dan bedoel ik niet vroeger zoals ik dat aanvoel, maar vroeger zoals mijn grootmoeder dat nog kende. Enkele generaties ouder dus. Er zat een dame in een woonkamer te borduren op het geborduurde schilderij. Ik vroeg aan mijn grootmoeder wat de dame aan het maken was. Misschien was ze net die tekening aan het maken die wij nu zagen. Ze zou dan een fijne naald moeten hebben, want ze zou zichzelf ook moeten borduren. En ze zou het borduurwerk dat ze aan het borduren was ook moeten borduren. En op dat borduurwerk stond ze zelf, nog eens met een borduurwerk. Waar ze weer zelf op stond. Volg je nog? Grootmoeder al lang niet meer. Ik zei dat de dame dus een oneindig fijne naald moest hebben om al die scènes binnen de scènes te borduren. Grootmoeder zei alleen dat ik gekke ideeën had.
De vloer was bedekt met tegels. De vloer op het schilderij bedoel ik dan. Je zag op de vloer een schaduw van een meubel. Om aan te geven dat het een schaduw was, had de tekenaar van het tafereel de kleuren omgewisseld. Het waren afwisselend witte en zwarte tegels. In de schaduw werden de witte tegels zwart en de zwarte wit. Ook het perpectief was helemaal fout. Je keek in de diepte, dus de tegels zouden smaller moeten worden. Maar dat deden ze niet. Als je de tegels vooraan in de kamer telde en je telde ze achteraan tegen de muur, dan waren er dat maar de helft. In een juist perspectief heb je vooraan en achteraan in je kamer evenveel tegels. Tenzij je in een trapezium woont. Maar ik vermoed dat dat niet strookte met de bouwstijl die getoond werd.
Ik mocht er niks over zeggen want het was een mooi schilderij. Ik had er niet echt een mening over, maar ik vermoed dat grootmoeder het wel mooi vond. Anders zou het niet zo prominent aanwezig zijn in de woonkamer.
Daarna is ze verhuisd. Eerst naar een appartement, en nu naar een bejaardentehuis. Ik denk niet dat het mee verhuisd is, maar ben niet echt zeker.
Het schilderij zat vol met fouten. Geen technische fouten hoor, er waren geen losse draden of steken die niet opgevuld waren. Maar de tekening zelf had je net zo goed als rebus kunnen gebruiken: zoek de twaalf fouten. Ik denk niet dat het er twaalf waren, maar het is het idee dat telt. Ik heb het pas met de jaren ontdekt. Het hing altijd al in de woonkamer, dus telkens we op bezoek kwamen kon iedereen niet anders dan er op zitten staren. Het was best groot en het hing in het middelpunt van de belangstelling.
Het beeld was een typische woonkamer zoals die er vroeger uitzag. Dan bedoel ik niet vroeger zoals ik dat aanvoel, maar vroeger zoals mijn grootmoeder dat nog kende. Enkele generaties ouder dus. Er zat een dame in een woonkamer te borduren op het geborduurde schilderij. Ik vroeg aan mijn grootmoeder wat de dame aan het maken was. Misschien was ze net die tekening aan het maken die wij nu zagen. Ze zou dan een fijne naald moeten hebben, want ze zou zichzelf ook moeten borduren. En ze zou het borduurwerk dat ze aan het borduren was ook moeten borduren. En op dat borduurwerk stond ze zelf, nog eens met een borduurwerk. Waar ze weer zelf op stond. Volg je nog? Grootmoeder al lang niet meer. Ik zei dat de dame dus een oneindig fijne naald moest hebben om al die scènes binnen de scènes te borduren. Grootmoeder zei alleen dat ik gekke ideeën had.
De vloer was bedekt met tegels. De vloer op het schilderij bedoel ik dan. Je zag op de vloer een schaduw van een meubel. Om aan te geven dat het een schaduw was, had de tekenaar van het tafereel de kleuren omgewisseld. Het waren afwisselend witte en zwarte tegels. In de schaduw werden de witte tegels zwart en de zwarte wit. Ook het perpectief was helemaal fout. Je keek in de diepte, dus de tegels zouden smaller moeten worden. Maar dat deden ze niet. Als je de tegels vooraan in de kamer telde en je telde ze achteraan tegen de muur, dan waren er dat maar de helft. In een juist perspectief heb je vooraan en achteraan in je kamer evenveel tegels. Tenzij je in een trapezium woont. Maar ik vermoed dat dat niet strookte met de bouwstijl die getoond werd.
Ik mocht er niks over zeggen want het was een mooi schilderij. Ik had er niet echt een mening over, maar ik vermoed dat grootmoeder het wel mooi vond. Anders zou het niet zo prominent aanwezig zijn in de woonkamer.
Daarna is ze verhuisd. Eerst naar een appartement, en nu naar een bejaardentehuis. Ik denk niet dat het mee verhuisd is, maar ben niet echt zeker.
woensdag 8 augustus 2012
Ai...
Het speeltje is niet waterdicht. De iCoyote moest me waarschuwen als er pakkemannen stonden langs de weg. En dat deed ie al een aantal keer. Maar nu is het dus weer mis. Tussen Antwerpen en Aalst ligt helaas geen autosnelweg. Dus heel veel kleine wegen door kleine dorpskernen. Eéntje doet me nu de das om. 77 km/u op een plaats waar je maar 50 mag. Het zal niet goedkoop zijn, maar die info komt pas later.
Maar wat vervelender is, is dat de agent die de foto nam verder op zoek ging. En hij heeft gezien dat ik niet in orde ben met mijn keuringsattest. Moest dat nu de eerste keer zijn, zou het wellicht ook wel meevallen. Helaas vertoont mijn historiek gelijkaardige feiten. Die werden toen al beslecht voor een politierechtbank. En deze keer dus wellicht ook.
En dit was in Dendermonde. De rechter is een BV. En niet omdat ie dingen door de vingers ziet.
Slik...
Maar wat vervelender is, is dat de agent die de foto nam verder op zoek ging. En hij heeft gezien dat ik niet in orde ben met mijn keuringsattest. Moest dat nu de eerste keer zijn, zou het wellicht ook wel meevallen. Helaas vertoont mijn historiek gelijkaardige feiten. Die werden toen al beslecht voor een politierechtbank. En deze keer dus wellicht ook.
En dit was in Dendermonde. De rechter is een BV. En niet omdat ie dingen door de vingers ziet.
Slik...
dinsdag 7 augustus 2012
Antwerpen vs. Aalst
Of hoe het twee maanden geleden was en hoe het nu is. Een groot verschil op alle vlakken, maar dat speelt nu niet mee op deze pagina. Wat het met mijn bloedsuiker doet, dat baart me zorgen. Ik weet immers dat het vaste ritme van maaltijden en de vaste structuur die ik had in de maaltijden nu zoek is. Op zich is dat niet slecht. Verandering van spijs doet eten.
Maar wat doet het met de bloedsuiker en zal mijn HbA1c gestegen zijn binnen enkele weken als ik nog eens langs het ziekenhuis ga. Het worden jaaronderzoeken deze keer, met extraatjes... scanners en zo. Maar de A1c blijft altijd spannend. Het zegt hoe goed je geregeld bent, en in principe dus ook hoe goed je je best doet. Dat is relatief, ik weet het. Mensen doen soms heel erg hun best en hebben toch geen goed resultaat. Het blijft diabetes, dat is geen exacte wetenschap. Insuline is een hormoon en hormonen doen soms raar ;-)
Maar ik ben blij met alle gadgets die aan mijn lijf hangen. Ze geven me gemoedsrust en... grafiekjes !
Dit is een dag van enkele maanden geleden toen ik nog thuis werkte in mijn kantoor in Antwerpen. De bedoeling is om de lijn binnen het groene vak te kleuren. Dat lukt me meestal omdat ik bruine boterhammen eet met veel beleg. En 's avonds afgewogen porties van dingen die ik goed kan inschatten. En dat zie je dus:
Dit is een maandag in Aalst. Maandag overnacht ik in een hotel en eet ik in een restaurantje. 's Middags is er vaak een lunch in Aalst city als ik mijn boterhammen vergat te smeren. Ik vergeet veel ;-)
Je zou dus denken dat het behoorlijk slechter is. Ik moet meteen zeggen dat ik de grenzen zelf streng heb gezet, strenger dan wat de dokter voorstelde. Maar je ziet duidelijk dat het veel meer schommelt. Toch nam ik een gemiddelde van de laatste 2 maanden, en dat komt uit op een bloedsuiker van 99 mg/dl. Dat is heel erg goed. Sterker nog, het is exact even goed als mijn meting in het ziekhuis van enkele maanden geleden. Toen had ik ook een 2 maandelijks gemiddelde van 97 tot 101 (er zijn 2 methoden).
Het blijft dus afwachten, maar het ziet er dus zeker niet naar uit dat ik mijn bloedsuiker minder onder controle heb. Hij schommelt meer, maar op 't eerste gezicht is ie gemiddeld gelijk gebleven. We wachten af tot 30 augustus. Dan komt het verdict ;-)
Maar wat doet het met de bloedsuiker en zal mijn HbA1c gestegen zijn binnen enkele weken als ik nog eens langs het ziekenhuis ga. Het worden jaaronderzoeken deze keer, met extraatjes... scanners en zo. Maar de A1c blijft altijd spannend. Het zegt hoe goed je geregeld bent, en in principe dus ook hoe goed je je best doet. Dat is relatief, ik weet het. Mensen doen soms heel erg hun best en hebben toch geen goed resultaat. Het blijft diabetes, dat is geen exacte wetenschap. Insuline is een hormoon en hormonen doen soms raar ;-)
Maar ik ben blij met alle gadgets die aan mijn lijf hangen. Ze geven me gemoedsrust en... grafiekjes !
Dit is een dag van enkele maanden geleden toen ik nog thuis werkte in mijn kantoor in Antwerpen. De bedoeling is om de lijn binnen het groene vak te kleuren. Dat lukt me meestal omdat ik bruine boterhammen eet met veel beleg. En 's avonds afgewogen porties van dingen die ik goed kan inschatten. En dat zie je dus:
Dit is een maandag in Aalst. Maandag overnacht ik in een hotel en eet ik in een restaurantje. 's Middags is er vaak een lunch in Aalst city als ik mijn boterhammen vergat te smeren. Ik vergeet veel ;-)
Je zou dus denken dat het behoorlijk slechter is. Ik moet meteen zeggen dat ik de grenzen zelf streng heb gezet, strenger dan wat de dokter voorstelde. Maar je ziet duidelijk dat het veel meer schommelt. Toch nam ik een gemiddelde van de laatste 2 maanden, en dat komt uit op een bloedsuiker van 99 mg/dl. Dat is heel erg goed. Sterker nog, het is exact even goed als mijn meting in het ziekhuis van enkele maanden geleden. Toen had ik ook een 2 maandelijks gemiddelde van 97 tot 101 (er zijn 2 methoden).
Het blijft dus afwachten, maar het ziet er dus zeker niet naar uit dat ik mijn bloedsuiker minder onder controle heb. Hij schommelt meer, maar op 't eerste gezicht is ie gemiddeld gelijk gebleven. We wachten af tot 30 augustus. Dan komt het verdict ;-)
maandag 6 augustus 2012
Alaska
Misschien moest ik wachten tot er een hittegolf kwam vooraleer ik hem echt wou installeren. Er blijft dat probleem van de aan/uit knop die wat hapert. Als ik iets moet doen, is er een duidelijke reden nodig om in gang te schieten. Maar deze keer keer dus niet. Voor de installatie werd er al een gaatje geboord door een meneer die dat goed kon.
De airco is mee verhuisd. Dat is het voordeel als je kant-en-klare toestellen koopt die je zelf kan plaatsen zonder dat er een vakman aan te pas komt. Mijn kantoor in Hoboken had dat nodig, een goede airco. Ik had een firma laten langskomen die een echt professioneel model had geplaatst. De prijs was navenant, maar het zijn onkosten op de firma, je kent dat wel. Helaas was de nieuwe buurman niet akkoord. Hoewel ik ervan overtuigd was dat ik gelijk had, kwam er een advokaat aan te pas om het geschil te beslechten. In mijn nadeel dus, wel te verstaan.
Mijn buitenunit hing bevestigd aan mijn buitengevel van mijn kantoor. Maar genoeg keer het woordje mijn gebruiken in één zin heeft de wet niet veranderd. En die was onduidelijk. Ik had gelijk want het was mijn buitengevel. Hij had gelijk want de buitenunit hing enkele centimeters boven zijn grondgebied. Helaas kon ik er niet tegenop en had geen keuze dan de dure unit af te breken.
En daar zat ik dan in een kantoor dat door servers oververhit werd. Mijn oplossing was niet elegant, wel efficiënt. Ze heette Alaska. Het is een merk van airco toestellen die je zelf kan plaatsen. Ik was net bekomen van de factuur van het andere model, en veel meer kon er niet af. Maar Alaska is belachelijk goedkoop. Voor de prijs van één toestel zoals dat was geplaatst kon ik 12 Alaska's kopen.
Ik heb er "maar" drie gekocht. Eéntje had ik eigenlijk al, dat was zo'n draagbare met wielen. Maar de twee anderen zijn echte units zoals die dure, maar dan een prijskaartje zoals in de Aldi folders. Twee heb ik er geïnstalleerd. Maar het probleem van de buitenunit was niet opgelost natuurlijk, deze toestellen hebben ook zo'n buitenunit die wat lawaai maakt. Ik plaatste ze binnen, één in de keuken en één in een achterkamertje dat ik niet gebruikte. Omdat die kamers dan veel te heet werden, moest de hete lucht weggeblazen worden uit de keuken en de achterkamer. Dat deed ik met twee zware buisventilatoren van industriëel kaliber. De ene kwam dus uit in de tuin van mijn lieve buurman. Die had nu meer lawaai dan vroeger, maar ik deed wettelijk niks fout meer. Ik bleef met de technische installatie binnen mijn grondgebied. Lawaaihinder was er wel, maar die was binnen de wettelijke normen. Dat was trouwens al zo met de originele unit, daar kon hij niks op aanmerken.
En nu staat dus één van de drie modellen in mijn nieuw kantoor. Hij staat nog, voorlopig op een stoel. Hem ophangen aan de muur doen we nog even niet. Maar het is dus terug lekker koel binnen.
De airco is mee verhuisd. Dat is het voordeel als je kant-en-klare toestellen koopt die je zelf kan plaatsen zonder dat er een vakman aan te pas komt. Mijn kantoor in Hoboken had dat nodig, een goede airco. Ik had een firma laten langskomen die een echt professioneel model had geplaatst. De prijs was navenant, maar het zijn onkosten op de firma, je kent dat wel. Helaas was de nieuwe buurman niet akkoord. Hoewel ik ervan overtuigd was dat ik gelijk had, kwam er een advokaat aan te pas om het geschil te beslechten. In mijn nadeel dus, wel te verstaan.
Mijn buitenunit hing bevestigd aan mijn buitengevel van mijn kantoor. Maar genoeg keer het woordje mijn gebruiken in één zin heeft de wet niet veranderd. En die was onduidelijk. Ik had gelijk want het was mijn buitengevel. Hij had gelijk want de buitenunit hing enkele centimeters boven zijn grondgebied. Helaas kon ik er niet tegenop en had geen keuze dan de dure unit af te breken.
En daar zat ik dan in een kantoor dat door servers oververhit werd. Mijn oplossing was niet elegant, wel efficiënt. Ze heette Alaska. Het is een merk van airco toestellen die je zelf kan plaatsen. Ik was net bekomen van de factuur van het andere model, en veel meer kon er niet af. Maar Alaska is belachelijk goedkoop. Voor de prijs van één toestel zoals dat was geplaatst kon ik 12 Alaska's kopen.
Ik heb er "maar" drie gekocht. Eéntje had ik eigenlijk al, dat was zo'n draagbare met wielen. Maar de twee anderen zijn echte units zoals die dure, maar dan een prijskaartje zoals in de Aldi folders. Twee heb ik er geïnstalleerd. Maar het probleem van de buitenunit was niet opgelost natuurlijk, deze toestellen hebben ook zo'n buitenunit die wat lawaai maakt. Ik plaatste ze binnen, één in de keuken en één in een achterkamertje dat ik niet gebruikte. Omdat die kamers dan veel te heet werden, moest de hete lucht weggeblazen worden uit de keuken en de achterkamer. Dat deed ik met twee zware buisventilatoren van industriëel kaliber. De ene kwam dus uit in de tuin van mijn lieve buurman. Die had nu meer lawaai dan vroeger, maar ik deed wettelijk niks fout meer. Ik bleef met de technische installatie binnen mijn grondgebied. Lawaaihinder was er wel, maar die was binnen de wettelijke normen. Dat was trouwens al zo met de originele unit, daar kon hij niks op aanmerken.
En nu staat dus één van de drie modellen in mijn nieuw kantoor. Hij staat nog, voorlopig op een stoel. Hem ophangen aan de muur doen we nog even niet. Maar het is dus terug lekker koel binnen.
zondag 5 augustus 2012
Rijles
Welk model het nu precies was weet ik niet meer. Het merk was zeker Renault en ik dacht altijd aan een Renault 25. Zo zit het in mijn geheugen, maar het klopt niet. Ik herinner me ook de periode, en dan kan het helemaal dat model niet zijn. Ik was 15 of 16 jaar en het model moet dus een generatie ouder zijn dan wat ik dacht.
Ik weet wel dat ie in onze tuin stond. Ik weet ook nog dat die heel groot was. Zowel de tuin als de Renault. We hadden een lange dreef die aansloot op onze tuin. Ik denk dat je vanaf de poort tot aan het einde van die dreef makkelijk 250 à 300m kon afleggen. Toen ik veel jonger was, werd die afstand overbrugd met de fiets of met de go-cart. Maar op die leeftijd deden we dat dus met een auto.
We hadden hem gekregen van een nonkel. Hij had een nieuwe wagen gekocht en de oude stond nu bij ons. We mochten er alles mee uitspoken wat we wilden. Natuurlijk werd dat niet met zoveel woorden gezegd, maar we deden het wel. Elke woensdag namiddag gingen we eerst even naar het tankstation om een jerrycan te vullen met benzine. Die stond dan garant voor een namiddag absolute fun. Samen met mijn broer en neef hebben we in de dreef leren rijden met die auto. Dat was de eerste bedoeling, maar voor ons was het natuurlijk vooral speelgoed.
Dat je ook in de vijfde versnelling kan starten met een auto, dat heb ik daar geleerd. Dat het wellicht heel slecht is voor die auto ook. Maar hij was bijna klaar voor de sloop, dus we mochten proberen. Eén keertje is er echt iets fout gelopen op het einde aan de dreef. We hadden er sinds we veel jonger waren een kamp gebouwd. Op die leeftijd was er niks van over gebleven, enkel de hoogteverschillen verraadden nog dat we als kind hier een fulltime bezigheid moeten gehad hebben om dat allemaal uit te graven.
Maar dat is hem fataal geworden. Ik bestuurde de wagen niet op dat moment, maar er is een cruciaal onderdeel geraakt in één van die putten. Ik herinner me een luide klap en een ongerust gevoel. Niet dat ik bezorgd was over de veiligheid van de bestuurder, want op die leeftijd speelt dat nog niet erg mee. Maar wel dat ons avontuur nu misschien voorbij was.
Kort daarna was het ook zo. Het is niet duidelijk gebleken dat dat de oorzaak was, maar ik kon wel raden dat het mee de ondergang van ons speeltje heeft bespoedigd. Maar het was nu zo. De speeltijd was voorbij. Hij wou niet meer starten.
De auto is daarna vakkundig ontmanteld. Het was een full-option en voor die tijd wou dat zeggen dat je veel elektrische motoren kon recuperen. Aan de motoren van de twee automatische ruiten heb ik een hefboommechanisme bevestigd. Eéntje werd gemonteerd aan de deur van mijn kamer. De andere aan het raam. De ruitenwisser van de koplamp bediende de hefboom om het raam in het slot te vergrendelen. De gordijnen werden via een kabelsysteem verbonden aan de motor van de grote ruitenwisser. Tenslotte bestuurde de automatische deurvergrendeling van de auto een grote verroeste grendel die mijn deur op slot deed.
Al die dingen werden bestuurd met een schakelkast naast mijn bed. Een jaar later werd dat verder geautomatiseerd met spraakbesturing op de ZX Spectrum. Software die ik toen schreef kon onderscheid maken tussen tien spraakcommando's. Het werkte goed, maar de herkenning was niet 100% waterdicht. Soms ging de deur open als ik vroeg om de gordijnen te sluiten. Maar het is het principe dat telt. Dat principe was: amusement.
Tiens, combineren van hobby's heeft er precies altijd een beetje in gezeten bij mij :-)
Ik weet wel dat ie in onze tuin stond. Ik weet ook nog dat die heel groot was. Zowel de tuin als de Renault. We hadden een lange dreef die aansloot op onze tuin. Ik denk dat je vanaf de poort tot aan het einde van die dreef makkelijk 250 à 300m kon afleggen. Toen ik veel jonger was, werd die afstand overbrugd met de fiets of met de go-cart. Maar op die leeftijd deden we dat dus met een auto.
We hadden hem gekregen van een nonkel. Hij had een nieuwe wagen gekocht en de oude stond nu bij ons. We mochten er alles mee uitspoken wat we wilden. Natuurlijk werd dat niet met zoveel woorden gezegd, maar we deden het wel. Elke woensdag namiddag gingen we eerst even naar het tankstation om een jerrycan te vullen met benzine. Die stond dan garant voor een namiddag absolute fun. Samen met mijn broer en neef hebben we in de dreef leren rijden met die auto. Dat was de eerste bedoeling, maar voor ons was het natuurlijk vooral speelgoed.
Dat je ook in de vijfde versnelling kan starten met een auto, dat heb ik daar geleerd. Dat het wellicht heel slecht is voor die auto ook. Maar hij was bijna klaar voor de sloop, dus we mochten proberen. Eén keertje is er echt iets fout gelopen op het einde aan de dreef. We hadden er sinds we veel jonger waren een kamp gebouwd. Op die leeftijd was er niks van over gebleven, enkel de hoogteverschillen verraadden nog dat we als kind hier een fulltime bezigheid moeten gehad hebben om dat allemaal uit te graven.
Maar dat is hem fataal geworden. Ik bestuurde de wagen niet op dat moment, maar er is een cruciaal onderdeel geraakt in één van die putten. Ik herinner me een luide klap en een ongerust gevoel. Niet dat ik bezorgd was over de veiligheid van de bestuurder, want op die leeftijd speelt dat nog niet erg mee. Maar wel dat ons avontuur nu misschien voorbij was.
Kort daarna was het ook zo. Het is niet duidelijk gebleken dat dat de oorzaak was, maar ik kon wel raden dat het mee de ondergang van ons speeltje heeft bespoedigd. Maar het was nu zo. De speeltijd was voorbij. Hij wou niet meer starten.
De auto is daarna vakkundig ontmanteld. Het was een full-option en voor die tijd wou dat zeggen dat je veel elektrische motoren kon recuperen. Aan de motoren van de twee automatische ruiten heb ik een hefboommechanisme bevestigd. Eéntje werd gemonteerd aan de deur van mijn kamer. De andere aan het raam. De ruitenwisser van de koplamp bediende de hefboom om het raam in het slot te vergrendelen. De gordijnen werden via een kabelsysteem verbonden aan de motor van de grote ruitenwisser. Tenslotte bestuurde de automatische deurvergrendeling van de auto een grote verroeste grendel die mijn deur op slot deed.
Al die dingen werden bestuurd met een schakelkast naast mijn bed. Een jaar later werd dat verder geautomatiseerd met spraakbesturing op de ZX Spectrum. Software die ik toen schreef kon onderscheid maken tussen tien spraakcommando's. Het werkte goed, maar de herkenning was niet 100% waterdicht. Soms ging de deur open als ik vroeg om de gordijnen te sluiten. Maar het is het principe dat telt. Dat principe was: amusement.
Tiens, combineren van hobby's heeft er precies altijd een beetje in gezeten bij mij :-)
zaterdag 4 augustus 2012
De derde schijf
Het was een mooi principe, die 3 maal 8. Alleen is de situatie nu anders. Eerst had ik de derde schijf, die met de ontspanning overbelast. Nu heb ik de tweede schijf, die waar je hoort te werken, overbelast.
Dat komt niet omdat het werk te moeilijk is of omdat de stress zo hoog is dat ik me niet meer kan ontspannen. Ik zou zelfs durven zeggen dat het tegendeel waar is. Het enige stressmoment in Aalst voel ik als de koffie op is. Voor de rest is het zalig om dit werk in deze omgeving te mogen doen.
Kon ik nu maar met mijn helicopter gaan werken. Of kon ik nu maar aan de slag in de afdeling in Antwerpen. Maar dat is dus niet zo, de afstand is erg lastig om te overbruggen. Ik heb geen hekel aan autorijden, in tegendeel. Alleen neemt het veel tijd weg uit mijn derde schijf.
Ik heb oplossingen hoor. Elke maandag het hotelletje in Aalst. Af en toe met opzet je boterhammen vergeten als je in het ochtendbulletin van Frank hoorde dat het zonnetje zal schijnen tegen lunchtijd. Dan kan je op de grote markt gaan lunchen, en dat hoort bij de derde schijf. Niets zo ontspannend als mensen kijken tijdens de middagpauze met een croque Hawaï in de zon. Alleen nog leren van die koolhydraten juist te tellen. Een zeven granen croque Hawaï bestaat helaas niet.
Maar het evenwicht is omgeslagen. De tweede schijf eet stukjes van de derde op. Al enkele maanden bezocht ik de schuttersclub niet meer. Het examen moest ik binnen het jaar doen en dat is nu te laat. Ik hoop echt dat ik het alsnog kan doen als de opdracht in Aalst erop zit. Gelukkig heeft mijn begeleider al begrip getoond voor mijn situatie. Nu de club nog, en misschien wel de wet. Misschien is het een wettelijke termijn, dat weet ik niet.
Dat ik minder vaak online ben is ook lastig. Een stuk van my life part II speelt zich daar af, en het is niet leuk om ook daar toegevingen te moeten doen. En de blog hier loopt ook niet meer zo vlot als vroeger. Of ik ooit een tweede boek haal, dat valt af te wachten.
En er was nog een probleem, maar dat schijnt vanzelf te verdwijnen. De eerste schijf haperde ook sinds ik ging werken in Aalst. Elke ochtend tussen 5 en 6 werd ik wakker, en vaak geraakte ik niet meer terug in slaap. Blijkbaar kwestie van het even gewoon te worden, want deze week was het beter.
Dit alles om te zeggen: als je me ziet en je vindt dat ik er moe uit zie, dan is dat zo. Dat wil niet zeggen dat ik een probleem heb. Het wil niet zeggen dat ik zit te piekeren en het wil niet zeggen dat ik niet gelukkig ben.
In tegendeel :-)
Dat komt niet omdat het werk te moeilijk is of omdat de stress zo hoog is dat ik me niet meer kan ontspannen. Ik zou zelfs durven zeggen dat het tegendeel waar is. Het enige stressmoment in Aalst voel ik als de koffie op is. Voor de rest is het zalig om dit werk in deze omgeving te mogen doen.
Kon ik nu maar met mijn helicopter gaan werken. Of kon ik nu maar aan de slag in de afdeling in Antwerpen. Maar dat is dus niet zo, de afstand is erg lastig om te overbruggen. Ik heb geen hekel aan autorijden, in tegendeel. Alleen neemt het veel tijd weg uit mijn derde schijf.
Ik heb oplossingen hoor. Elke maandag het hotelletje in Aalst. Af en toe met opzet je boterhammen vergeten als je in het ochtendbulletin van Frank hoorde dat het zonnetje zal schijnen tegen lunchtijd. Dan kan je op de grote markt gaan lunchen, en dat hoort bij de derde schijf. Niets zo ontspannend als mensen kijken tijdens de middagpauze met een croque Hawaï in de zon. Alleen nog leren van die koolhydraten juist te tellen. Een zeven granen croque Hawaï bestaat helaas niet.
Maar het evenwicht is omgeslagen. De tweede schijf eet stukjes van de derde op. Al enkele maanden bezocht ik de schuttersclub niet meer. Het examen moest ik binnen het jaar doen en dat is nu te laat. Ik hoop echt dat ik het alsnog kan doen als de opdracht in Aalst erop zit. Gelukkig heeft mijn begeleider al begrip getoond voor mijn situatie. Nu de club nog, en misschien wel de wet. Misschien is het een wettelijke termijn, dat weet ik niet.
Dat ik minder vaak online ben is ook lastig. Een stuk van my life part II speelt zich daar af, en het is niet leuk om ook daar toegevingen te moeten doen. En de blog hier loopt ook niet meer zo vlot als vroeger. Of ik ooit een tweede boek haal, dat valt af te wachten.
En er was nog een probleem, maar dat schijnt vanzelf te verdwijnen. De eerste schijf haperde ook sinds ik ging werken in Aalst. Elke ochtend tussen 5 en 6 werd ik wakker, en vaak geraakte ik niet meer terug in slaap. Blijkbaar kwestie van het even gewoon te worden, want deze week was het beter.
Dit alles om te zeggen: als je me ziet en je vindt dat ik er moe uit zie, dan is dat zo. Dat wil niet zeggen dat ik een probleem heb. Het wil niet zeggen dat ik zit te piekeren en het wil niet zeggen dat ik niet gelukkig ben.
In tegendeel :-)
vrijdag 3 augustus 2012
Het begin is er
Het moest dus voorzichtig. Door niet te zeggen wat iemand anders moet doen, maar door te zeggen wat ik heb gedaan zonder dat ik iets moest. Dat ik stopte met vechten en begon te praten in de plaats. En dat dat veel makkelijker was dan vechten tegen een vijand die te sterk is.
Mijn verhaaltje mooi genoeg vinden om het zelf eens te proberen. Dat was stap twaalf. En die lukte tot nu toe niet.
Ik had hier nog gezegd dat ik hoopte dat het deze keer anders was.
En dat was dus!
Welkom aan de tafel. We hopen je vaker terug te zien.
Mijn verhaaltje mooi genoeg vinden om het zelf eens te proberen. Dat was stap twaalf. En die lukte tot nu toe niet.
Ik had hier nog gezegd dat ik hoopte dat het deze keer anders was.
En dat was dus!
Welkom aan de tafel. We hopen je vaker terug te zien.
donderdag 2 augustus 2012
Bril
Instructies! Niet alleen hoe we onze handen moeten wassen, dat duurt blijkbaar 40 tot 60 seconden als je bij de Vlaamse Milieumaatschappij het toilet bezoekt. Het zijn ook 13 stappen. Maar ook het toiletgebruik dienen wij heren in 't oog te houden. Ik denk dat een dame deze nota schreef :-)
Na het plasje, de bril terug naar omlaag. Dat lijkt ons een normale vraag!
Wel voor mij dus niet. Maar serieus hè, ik snap het echt niet. Ik heb deze discussie al met enkele dames gehad en niemand kan mij een duidelijk antwoord geven dat onderbouwd is met feitenmateriaal. Ik kom altijd over als de onbeleefderik die de bril omhoog laat staan. Tot nu toe kon niemand me uitleggen waarom dat nu net een probleem is.
Het vertrekt vanuit de veronderstelling dat een toilet een normale stand heeft. Ik heb het dan over de bril en het deksel. Je zou om hygiënische redenen kunnen vooropstellen dat het deksel steeds gesloten moet zijn als je het toilet verlaat. Maar dat is niet zo. De dames bedoelen steevast dat de normale toestand van een toilet de toestand is die klaar is voor gebruik. En daar wringt dus het schoentje.
Wij mannen hebben een ander idee over hoe een toilet in rust er uit moet zien. Het is de toestand die voor ons klaar voor gebruik betekent. En die is dus anders dan bij de dames. We gaan er nu even vanuit dat de gemiddelde man geen gastro-intestinale klachten heeft en dus frequenter het toilet gebruikt voor de kleine boodschap dan voor de grote. Wat maakt ons dan zo onbeleefd als we het toilet achterlaten in wat voor ons de normale situatie is?
Ik heb al begrepen dat dames het niet aangenaam vinden als ze plots gaan zitten zonder te kijken of het toilet - voor hun gevoel - klaar voor gebruik is. Het voelt koud en onaangenaam, dat begrijp ik. Maar is dat dan niet de taak van de dame in kwestie? En niet van haar mannelijke voorganger? Hij deed zijn best om het toilet netjes achter te laten. In zijn normale toestand.
We hebben geluk. Op ons appartement zijn er twee toiletten. Elke heer heeft zijn eigen toilet. Er wonen geen dames. Ik heb het net even gecheckt. Ze staan allebei in de - voor ons gevoel - normale toestand. En toch zijn wij heel beleefde jongens ;-)
Na het plasje, de bril terug naar omlaag. Dat lijkt ons een normale vraag!
Wel voor mij dus niet. Maar serieus hè, ik snap het echt niet. Ik heb deze discussie al met enkele dames gehad en niemand kan mij een duidelijk antwoord geven dat onderbouwd is met feitenmateriaal. Ik kom altijd over als de onbeleefderik die de bril omhoog laat staan. Tot nu toe kon niemand me uitleggen waarom dat nu net een probleem is.
Het vertrekt vanuit de veronderstelling dat een toilet een normale stand heeft. Ik heb het dan over de bril en het deksel. Je zou om hygiënische redenen kunnen vooropstellen dat het deksel steeds gesloten moet zijn als je het toilet verlaat. Maar dat is niet zo. De dames bedoelen steevast dat de normale toestand van een toilet de toestand is die klaar is voor gebruik. En daar wringt dus het schoentje.
Wij mannen hebben een ander idee over hoe een toilet in rust er uit moet zien. Het is de toestand die voor ons klaar voor gebruik betekent. En die is dus anders dan bij de dames. We gaan er nu even vanuit dat de gemiddelde man geen gastro-intestinale klachten heeft en dus frequenter het toilet gebruikt voor de kleine boodschap dan voor de grote. Wat maakt ons dan zo onbeleefd als we het toilet achterlaten in wat voor ons de normale situatie is?
Ik heb al begrepen dat dames het niet aangenaam vinden als ze plots gaan zitten zonder te kijken of het toilet - voor hun gevoel - klaar voor gebruik is. Het voelt koud en onaangenaam, dat begrijp ik. Maar is dat dan niet de taak van de dame in kwestie? En niet van haar mannelijke voorganger? Hij deed zijn best om het toilet netjes achter te laten. In zijn normale toestand.
We hebben geluk. Op ons appartement zijn er twee toiletten. Elke heer heeft zijn eigen toilet. Er wonen geen dames. Ik heb het net even gecheckt. Ze staan allebei in de - voor ons gevoel - normale toestand. En toch zijn wij heel beleefde jongens ;-)
woensdag 1 augustus 2012
Blogboek
Een eerste versie van mijn blog in een boek. Voorlopig nog alleen in een PDF bestand, maar dit moet het ongeveer worden. Alleen de cover wil ik anders, maar dat schijnt niet goed te lukken. De foto moet kleiner want de kwaliteit is niet goed genoeg voor een afdruk. We puzzelen nog wat...
klik hier
klik hier
Abonneren op:
Posts (Atom)