Micro stapjes

OK, eerst was het heel fijn dat de motoren en de timing belt zouden voldoen om voldoende kracht en vooral voldoende nauwkeurigheid te geven om een kleine CNC machine te bouwen. Maar als je verder nadenkt, wat ik af en toe wel eens doe, kwam ik toch tot de constatatie dat ik misschien net iets nauwkeuriger moet kunnen werken.

Door het aantal mm te meten dat de band beweegt bij één omwenteling, kan je zien hoe groot één stapje is. Ik kwam uit op 0.3 mm en was daar meteen tevreden mee. Dat is ook prima als je rechthoekige gaten wil uitfrezen of printplaatjes op maat wil zagen. Een gat dat 0.3 mm breder of smaller is, dat zie je toch niet met het blote oog.

Maar als je gaten wil boren op een printplaatje, dan zit er een addertje onder het gras. De gaten zelf zijn maar 0.6 millimeter als ze draadjes van een weerstand moeten vasthouden en 0.8 millimeter voor connectoren of grotere componenten. Als je het boormachientje dan 'slechts' tot op 0.3 millimeter nauwkeurig kan bewegen, zitten de gaten dus niet juist. Je kan je immers een halve draaddikte vergissen. In de praktijk is dat ook zo, nu ik het nog manueel doe. Als ik 16 pinnetjes van een connector manueel moet boren, dan zie je op 't zicht dat die gaatjes niet evenredig verdeeld zijn. Dat is ook de reden waarom ik het automatisch wil kunnen doen.

Daarom was er dus opnieuw twijfel. Zou ik andere motoren moeten kopen? Misschien moet ik de motoren vertragen met een extra tandwiel? Maar dan zou er weer extra speling ontstaan door dat extra tandwiel en dan kom ik misschien zelfs minder nauwkeurig uit. Als ik al tot 0.1 millimeter zou raken, moet het zeker perfect zijn. Daarom heb ik verder gezocht wat ik met de bestaande motor kan doen. De reden waarom ie zo goedkoop is, is net omdat ie weinig stappen heeft. Maar daar kan ik dus echt wel iets aan verhelpen als ik de software aanpas die ik maakte om de motor te laten draaien.

Ik vond dit mooie fotootje online om de simpelste stappenmotor voor te stellen. Om te beginnen wist ik dat het nauwkeuriger kon door tussenstapjes te nemen. Nu gebruik ik het principe full stepping, wat erop neerkomt dat je de twee windingen (de foto toont vier windingen, maar ze zijn per twee verbonden) van de motor in vier stappen onder spanning zet en ompoolt. Op de foto wil dat zeggen dat ik dan de stappen 1,3,5 en 7 doe. De andere vier stappen doe ik niet bij full stepping. Daar is een goede reden voor: op deze manier is de motor het sterkst.

Maar je kan die stappen dus wel doen en een toegeving doen in de sterkte van de motor. Dat is de eerste stap, en dat ga ik dan ook zeker doen. Als je die acht stappen doet, spreekt men over half stepping en voor mijn CNC machine zou ik dan 0.15mm nauwkeurig kunnen werken.

Normaal houdt het verhaal hier op omdat je motor nu eenmaal niet meer stappen heeft. Ik zou een duurdere motor kunnen kopen, maar het hele opzet was natuurlijk dat ik een Chinese versie wil.

Maar er is nog een mogelijkheid, micro stepping. De bedoeling is om de winding niet enkel aan of uit te schakelen, maar ook 'een beetje aan'. Een soort van dimmer op de windingen zeg maar. Zo zou je extra tussenstappen kunnen verzinnen door telkens één van de windingen te 'dimmen' tijdens het ronddraaien van de motor. Als je 8 extra gedimde stappen toevoegt, krijg je in totaal 16 stappen en een nauwkeurigheid van 0.07 millimeter. Dat begint er al op te lijken!

Uiteindelijk had ik een oscilloscoop en een spiegel met zaklamp nodig om dat allemaal uit te testen, maar ik ben nu heel blij met het resultaat. Dat ga ik nog eens in detail in 't Engels opschrijven, maar dit was het resultaat. Ik kan nu 4, 8 of 16 stappen zetten met de goedkope Chinese motor. De nauwkeurigheid is dus 4x beter zoals je ziet in dit filmpje.




In de volledige test ging ik nog verder tot 64 stappen, en ook dat is gelukt. Alleen liggen die niet meer zo lineair naast elkaar, dus praktisch is het wellicht niet bruikbaar. Maar ook niet echt nodig natuurlijk.

Afscheid

Ik leerde je kennen een zomer geleden. Je was een tijdje op bezoek bij mensen die je hulp hadden aangeboden. Die mensen zijn daar trouwens enorm bedreven in, zoals je me later vaak zou vertellen.

Ik kon daar wat aan toevoegen, want ik was ervaringsdeskundige. Jouw verhaal voelde heel herkenbaar en omgekeerd was het ook zo. Omdat ik weet dat dat altijd zo is, nodigde ik je uit op een vergadering op de donderdag.

Het warme onthaal en diezelfde herkenning nu met heel de groep, deden jouw beslissen om vaak langs te komen. Al snel was je zelf een deel van de groep en alles zag er weer heel wat rooskleuriger uit.

Het moment dat je besliste om niet meer te komen, herinner ik me goed. Uiteraard waren we het er niet mee eens, maar het feit alleen dat je de moed had om ons te vertellen dat je het vanaf nu alleen aankon, sierde je. Alles ging toen ook veel beter.

Maar die innerlijke rust die je zocht, kwam er nooit. Af en toe kwam je dat ons toch nog vertellen. Het is jammer dat ik je laatste bezoek gemist heb omdat ik met de gezondheid sukkelde.

Nu je besloten hebt dat je niet meer verder wou, is je innerlijke rust een feit. Iedereen wil roepen dat het anders kon, maar jij bent je eigen baas. Je laat veel verdriet en pijn achter, maar die verbleekt wellicht met die oneindige onrust en pijn die je zelf moest doormaken.

Onze minuut stilte voor diegenen die er niet meer zijn, zal nu een heel andere betekenis krijgen.

Je blijft voor altijd in onze gedachten.

Abnormaal feesten

De spot hoorde ik ook enkele malen deze week. De dame op de radio was het ook opgevallen en meteen kwamen er logische, voor de hand liggende vragen in haar op. Dat was toch zo in haar geest, en wellicht ook bij alle andere luisteraars.

De reclamespot is er één van de AA, en deze week was ie op de radio en de televisie erg aanwezig. Omdat hij blijkbaar ook bij de radiomakers opviel, werd net nu een item gewijd aan de problematiek. Het moet de komende maanden toch wel moeilijk zijn om niets te drinken dat de promille beïnvloedt?

De dame belde gewoon het nummer uit de spot. De man die opnam, is een vrijwillige AA medewerker en de dame stelde meteen de meest logische vraag. Dat klopt niet helemaal, eerst werd die andere, nog meer logische vraag gesteld als je iemand van de AA ontmoet. Die vraag is: hoelang ben je al nuchter? Maar dan kwam toch die vraag die de aanleiding was voor het gesprek. Hoe moeilijk moet dat voor jou toch zijn om nu voor de feestdagen te staan. Het moet toch lastig zijn om niet mee te kunnen vieren? De antwoorden liggen voor de hand en ze zijn niet wereldschokkend. Hij was zeven en een half jaar nuchter en hij kan makkelijk meevieren, nu toch beter dan de eerste jaren.

Het gesprek voelt heel vreemd aan voor mij. Ik weet wel dat het 'normaal' is dat die vragen komen, want ik beantwoordde ze ook al vaak. Maar het is heel raar om in een land te leven waar je jezelf moet verdedigen als je geen alcohol drinkt. Het is vreemd om iemand uit te leggen dat ik nu drie en een half jaar geen alcohol drink. Ik bedoel dat het gesprek vreemd is, niet het antwoord.

Waarom drink jij alcohol? Waarom kan jij jezelf niet ontspannen zonder alcohol? Waarom moet jij bij de feesten alcohol drinken? Waarom hoort het er gewoon bij? Is er echt niks mis mee?

Als ik als nuchtere mens deze vragen stel aan een drinkende mens, dan voelt hij zich aangevallen. Vanuit mijn standpunt ben ik degene die normaal is, en degene die alcohol drinkt niet. Voor mij is het niet meer normaal om alcohol te drinken. Toen ik dat vroeger wel deed, was dat omdat men me ooit aangeleerd heeft dat het zo moet. Voor mij is het abnormaal dat iemand alcohol nodig heeft om zich te ontspannen. Als je nerveus bent, moet je rusten, gaan wandelen of als het te erg is, een kalmeermiddel aan je dokter vragen.

Alleen zijn mijn vragen confronterend en die van jou normaal.

Gelukkig is dat bij mij omgekeerd.

CNC - de eerste onderdelen

Dat ik een CNC freesmachine wil, meende ik ook echt. Dat ik ze uiteraard zelf wil maken (lees: geen nieuwe kan betalen) spreekt ook voor zich. Door andere plannen die ik maak, moet ik zelfs het originele zinnetje een beetje aanpassen. Ik wil ze niet alleen, ik zal ze zelfs echt nodig hebben.

Eerst was het idee daar om in een plastic behuizing mooie gaten te kunnen maken zodanig dat er een LCD display in past. Ik moet dat kunnen instellen, zodat alle types die ik in huis heb ook echt kan inbouwen. Bovendien veranderen Chinezen vaak van idee, en een display die je vandaag bestelt, kan morgen twee millimeter breder zijn.

Nu komt er een tweede deel bij. Ik zal, als alles goed gaat, meer met elektronica bezig zijn in de toekomst (nog meer??). Printplaatjes maken in veelvoud voor een lage prijs hoort daar dan bij. Die kleine exemplaren zagen en boren is nu heel moeilijk handwerk. Dat zou veel beter (en professioneler) kunnen met goede apparatuur.

Meteen is de lat hoger gelegd, want nu moet alles nauwkeuriger en krachtiger. Deze vier items kwamen selectief binnen uit Chinese winkeltjes. Al naargelang wie het zotste deed met zijn prijzen, kreeg een kleine bestelling.

De vertaling ken ik niet, maar ik zal dus een timing belt nodig hebben (dat is die zwarte elastiek met tandjes), de timing pulley is het wieltje waar de zwarte band op past, de ijzeren staaf moet als aandrijfas dienen en de kogellagertjes met bijhorend haakwerkje gaan zorgen dat alles behoorlijk vlotjes draait ;-)

Dan krijg je dus deze constructie die één as zal doen bewegen. De eerste bedoeling was om de opstelling eens uit te testen en te zien wat de nauwkeurigheid is.

In theorie zou ik tot ongeveer 0.3mm nauwkeurig kunnen werken met deze stappenmotor en dat lijkt wel te kloppen. De afstand is nu 60 cm maar dat zal in het toestel dat ik ga bouwen niet meer dan 20 en 30cm zijn voor de X- en Y-as.
De Z-as moet alleen de freesmachine naar beneden brengen, daar twijfel ik nog tussen 2 of 5cm, al naargelang welk gadget best die taak kan vervullen.

Maar de eerste test is erg goed.



In zijaanzicht lijkt het wel alsof de band niet helemaal is opgespannen, maar in de praktijk valt dat reuze mee. Trouwens, hoe meer spanning, hoe meer kracht je motor verliest, alleen om de band te laten draaien. Dat is verloren kracht, dus moet ik die zo klein mogelijk houden. Voor nu zijn we heel tevreden. De volgende stap is de lineaire assen opbouwen.

Dat is een ander paar mouwen...

Een andere kijk

Een fysische geneesheer had ik nog niet bezocht. Omdat de chirurg niet meer wist wat ie met me moest aanvangen - de MRI en botscan toonden geen noemenswaardige problemen - stuurde hij me door naar een collega met een andere specialiteit. Dat was de collega die de hopeloze gevallen behandelt, zo had de chirurg het met een welgemeende zwans benoemd.

Er werd opnieuw een EMG gemaakt maar dit keer niet van de zenuwen in de ledematen, maar wel van de spieren in de rug. Ik ken niks van dat toestel, maar zag samen met de arts een gigantisch verschil tussen de linker en rechterkant van de spierbelasting in de rug. Links leek het wel alsof de golven op de oscilloscoop (zo ziet dat ding er toch uit) te groot waren voor het kleine scherm. Rechts gebeurde er bijna niks in diezelfde beweging. Samen met de bevinding dat ik blijkbaar helemaal scheef sta (waarom zegt niemand me dat ? ;-) ) kon ie aan de slag om een diagnose te zoeken.

Voor dat laatste is het veel te vroeg. Hij redeneerde een mogelijk probleem bij elkaar en ik kon dat zelfs nagenoeg volgen. Er is bij de revalidatie iets fout gelopen op de toestellen en hij denkt door de manier waarop ie de golven op het scherm zag verschijnen en door de logische redenering dat andere wervels 'beveiligd' zijn, dat er een probleem is ontstaan op een de tussenwervelschijf die boven de Dynesys zit.

Of dat zo is, is niet zeker. Het is een hunch zoals een Amerikaanse detective dat elke aflevering heeft. Wat moeten we doen om zeker te zijn? Ik krijg een behoorlijk agressieve (het zijn niet mijn woorden) ontstekingsremmer en moet die exact tien dagen nemen. Daarna moet ik vijf dagen zonder die pil verder en als er dan een duidelijk verschil merkbaar is tussen de tien- en vijfdaagse testperiode, dan klopt de redenering.

Als dat zo is, is het alleen nog maar dat. De ontstekingsremmer kan mijn pijn oplossen, maar niet voorgoed. Hij is immers te sterk, ook met mijn stevige maag, om altijd te nemen. Maar dan zijn er misschien andere opties zoals een infiltratie (een pijnlijke lange spuit) in die tussenwervelschijf. Gelukkig zit de Dynesys lager dan dat, want de wervels binnen de constructie komen niet meer in aanmerking voor inspuitingen. Daarvoor zit het ding gewoon in de weg.

Toch ben ik best blij met een aantal punten uit de lange consultatie. Ik ben blij dat een machine duidelijk aangeeft dat ik geen komedie speel. Dat lijkt banaal, maar het speelt altijd mee in mijn hoofd.

Ik ben ook blij dat hij - hoewel heel voorzichtig - de logica volgt dat de revalidatie een heel pak te zwaar was voor mij. Dat wat mijn ventje altijd al zei, heeft ie nu herhaald (hij zat voor één keer naast me bij deze dokter). Hoewel de redenering door de dokter omgekeerd werd: de toestand van mijn rug was nog niet klaar voor zo'n revalidatie, toch is het een duidelijk signaal. Ik vind persoonlijk dat dat ook de verantwoordelijkheid is van de kinesisten die me hebben begeleid. Ik herinner me er één die zei dat je niet bij de minste pijn moet zeuren, en de tweede die behoorlijk op zijn teen getrapt was toen ik hem telefonisch meldde dat ik de revalidatie stopzette en opnieuw naar de chirurg ging. Ik moest maar wat rusten en het wat kalmer aan doen, maar als er iets scheef zit moest ik toch niet direct naar de chirurg stappen? Ze waren wel meer gewoon dan dat hoor! Ondertussen ligt het drie maanden achter me en wat op enkele dagen moest opgelost zijn, sleept nog steeds aan. Het werd zelfs alleen nog erger. Ik zal meer dan vroeger moeten roepen dat als ik zeg dat het pijn doet, het echt wel zo is. Helaas heb ik zelf met mijn lijf heel veel ervaring, daarbij verbleekt hun vergaarde kennis bij de gemiddelde patiënt in de revalidatiezaal.

Maar ik ben vooral blij dat ik opnieuw het gevoel krijg dat er een oplossing bestaat. Het zal wel van deze dokter moeten komen, want nooit zag ik zo'n analytische benadering die verder gaat dan naar scans kijken en afwijkingen in beeldpunten opsporen. Rugproblemen zijn blijkbaar niet allemaal te vatten in pixels op een scherm, en diegene waar ik nu last van heb, schijnt dus tot die familie te behoren.

Voor de rest blijft alles hetzelfde. We wachten af. Nu wel maar enkele weken, want op 12 december heb ik al een nieuwe afspraak. Ik ben benieuwd wat de tien- en vijfdaagse pillenkuur gaan vertellen.

Een kleine attentie

In een pittoresk stadje ten zuiden van de Chinese provincie Guangdong kan je een klein winkeltje vinden.

Juffrouw Cherry Hu verkoopt er kleine kogellagertjes zoals die op deze foto.

Goede klanten die een grote bestelling plaatsen, krijgen van juffrouw Hu deze kleine attentie die ze zelf heeft gehaakt.
Mijn drie dollar en vijfenzestig cent was eigenlijk al genoeg om het mee op te sturen.
Ze betaalt zelfs de transportkosten er nog eens bovenop voor die prijs :D

Mijn waakhond Dex

Twee keer liep het deze week bijna fout. Ik ben heel goed op mijn hoede als het op mijn diabetes aankomt en ik heb veel cijfers die dat staven. Maar diabetes is er altijd, 24/7. Je kan niet eventjes vakantie nemen omdat het even minder goed uitkomt. Zelfs niet als de reden een andere aandoening is waar je op dat moment meer last mee hebt. En dat was nu twee maal het geval. Eigenlijk drie keer, want de low van vorige week had onrechtstreeks ook te maken met mijn ander mankement.

De rug doet pijn en dat doet ie nu alweer meer dan een jaar. Gelukkig heb ik daar goeie medicijnen voor en ze maken alles draaglijk. Alleen is er een vervelend neveneffect en dat heeft alles te maken met de concentratie die helemaal verdwijnt. Dat speelde me behoorlijk parten na het ontbijt. Hoewel ik meestal alles goed in de gaten hou, liep het nu mis. Mijn waakhond Dex zei na een tijdje dat de suiker te hoog was en dat is vreemd zo vlak na het ontbijt. Ik eet immers altijd hetzelfde soort donkerbruin brood en de drie sneetjes met hartig beleg leken plots mijn bloedsuiker pijlsnel de lucht in te jagen. Dat kan natuurlijk helemaal niet, want ik oefen ondertussen al enkele jaren met dezelfde maaltijd. Toch duurde het nog een hele tijd voor ik doorhad dat ik effectief geen insuline had gegeven voor die drie sneetjes. Uiteraard is het scenario dan wel voorspelbaar. Gelukkig heeft Dex alarmen en gelukkig ben ik zo streng dat die behoorlijk snel kabaal maken. Het resultaat was dan ook een grafiek die na een maaltijd voor de gemiddelde diabeet wellicht nog niet slecht is. Het andere scenario mag ik niet bedenken, want zonder Dex had ik het nooit gevoeld.

En vandaag deed ik er een schep bovenop. Na het ontbijt komen er plots weer alarmen, alleen ben ik blijkbaar met mijn suffe kop de vorige fout al vergeten. Mijn euro valt niet, en een half uur later pas heb ik door dat ik zelfs geen insulinepomp aan mijn lijf heb hangen! Gewoon vergeten bij het aankleden. Dat is dus twee keer dom, want niet alleen vergeet ik te bolussen voor het ontbijt, ik had zelfs niet door dat ik geen pomp droeg. Er zit een alarm op de pomp, en dat was inmiddels afgegaan. Als ik voor een bepaald uur geen bolus geef, verwittigt ie me dat het wat ongewoon is. Helaas hoor je dat niet als de pomp nog in de badkamer ligt. Gelukkig deed Dex ondertussen zo raar dat ik nu wel wist dat het niet aan het brood lag dat trouwens gewoon van dezelfde bakker kwam als altijd.

Dit is allemaal niet erg, want te hoog is niet zo gevaarlijk als te laag. De vorige 'te laag' had trouwens ook met mijn herniaoperatie te maken, want moest ik nu niet van een uitkering leven en dus voldoende budget hebben, had ik toen wel even de sensor die raar begon te doen na twee weken meteen vervangen. Nu had ik ze uitgerekend op 25 dagen, en daarom hield ik er koppig aan vast. Het gevolg was mijn diepste hypo tot nu toe die de dag behoorlijk heeft verpest.

Ik word hier behoorlijk boos om. Niet het feit dat ik die fouten maak, want ze horen erbij als je met diabetes moet leven. Ik word boos van mensen die in mijn plaats beslissen dat dit een luxeproduct is. De ziekteverzekering betaalt niets terug en zelfs privéverzekeringen beschouwen het nog als een gadget dat wel leuk is om te hebben. Wie nu nog durft zeggen dat het overbodige luxe is, verdient een schop op een pijnlijke plaats.

Toch zijn die geluiden er nog heel vaak.

Het zou te duur zijn, want wel 5000€ per jaar kosten. Not!
Het zou niet helpen om je bloedsuiker onder controle te krijgen. Not!
Ze zouden te onbetrouwbaar zijn en zelfs gevaarlijk als je er op rekent. Not!
Zonder intensieve begeleiding zou de patiënt er niet mee weg kunnen. Not!

Toen ik mijn eerste Enlite sensor liet inschieten in het ziekenhuis, was dat ook de eerste die de verpleegster ooit zag. Hoewel nog niet zo lang geleden, was het een andere tijd. Ik kende niemand anders die zo'n ding had, maar ik wist dat dit mijn probleem zou oplossen. Dat deed ie ook, hoewel ie niet betrouwbaar was. Nu zijn we een grote stap verder, want de Dexcom is dat wel. En ik ben al lang niet meer de enige die gemoedsrust heeft kunnen aanschaffen in de vorm van een klein apparaatje. En die anderen zeggen net hetzelfde. Ik heb het nodig en ik kan het voor geen geld meer missen.

Ik hoop dat mensen zonder diabetes die mensen met diabetes goeie raad geven dat ook ooit zullen snappen.

De harde klap

Er was actie nodig, en ik wist het. Nog lang voor er echt iets zou veranderen, wist ik het.

Je kan het moeilijk vatten in maanden of jaren, maar wellicht was dat laatste simpeler. Het was het moment dat ik wist dat ik mijn gedrag moest aanpassen, want zo kon ik niet verder. Ik kon stoppen hoor, geen enkel probleem. Zeg me vandaag dat ik niks meer mag drinken, en ik stop meteen. Ik ben niet verslaafd hoor, gewoon af en toe, weet je...

Af en toe wordt het allemaal te veel. Af en toe wil ik heel eventjes nergens meer aan denken. Ik wil die ene gedachte die me 's morgens wakker maakt en heel mijn hoofd overspoelt gewoon weg. Ze moet weg uit mijn hoofd, maar dat lukt niet. Ze blijft alles overheersen, elk woord dat ik spreek, elk ding dat ik doe, elke beslissing die ik niet durf nemen. Ze is daar altijd. Heel de dag. De ganse dag.

Eén manier heb ik gevonden die helpt. Ik drink een paar glazen en de gedachte verwatert. Er komt ruimte voor blijdschap en geluk. Ik verwarde die dingen toen nog, toen euforie binnenglipte, vermomd als blijdschap en geluk. Het deed deugd, want twee vliegen waren in één klap keihard doodgemept. De alles overheersende gedachte was weg en het zich waardeloos voelen werd jezelf koning voelen.

Maar ik had niks nodig om het te doen stoppen. Ik had echt geen hulp nodig, laat staan goede raad. Ik besliste zelf over mijn lot en als anderen er anders over dachten, was het jammer voor hen. Ik deed immers niemand kwaad. Af en toe iets drinken om even de zorgen te vergeten, dat doet iedereen toch?

De gedachte veranderde. Het duurde lang, maar alles werd langzaam anders. De euforie kwam niet meer en de zorgen gingen minder makkelijk weg. De gedachte werd soms zelfs erger in plaats van minder. Ik nam meer medicijn, want ik wist dat het hielp. Het had altijd al geholpen, dus waarom zou het plots stoppen? Maar toch deed het dat. Plots was het gedaan. En nu wist ik wel dat het te laat was. Ik wist het omdat er angst kwam en bevende handen. Rare gedachten en nerveuze trekken als er mensen in de buurt kwamen. Normaal zijn kostte me veel moeite en zonder een glas lukte dat niet meer. Ik zei nog wel dat er geen probleem was, maar geloofde het zelf niet meer.

Het ligt achter mij en ik kan nu geen goede raad geven. Ik doe het soms, maar hij is te hard. Je kan dat gewoon niet doen, iemand zo tegen de muur laten botsen tot ie zijn hoofd zoveel pijn doet dat hij wakker wordt. Ik weet dat het onmenselijk is om een stap terug te zetten als iemand in nood is. Maar wat als er geen hulp welkom is? Wat als er alleen woede terugkomt en verwijten?

Ik botste heel hard en ik had het nodig. Anderen die ik later leerde kennen ook. We moesten allemaal die harde klap voelen. De klap hoort er bij, maar het maakt alles extra moeilijk. Hoe kan je nu zelf wachten tot ie daar is?

Maar misschien is het deze keer wel anders.

Ik hoop het.

What is that now

Wat is da nu ? ;)

Waarom er af en toe een pagina in het Engels verschijnt? Er zit geen groot masterplan achter, het komt gewoon door de statistieken van Youtube. Ik had gezien dat sommige filmpjes vaak bekeken werden in andere landen, en dat verbaasde me een beetje. Er is niet zoveel op te zien dat mensen kan boeien en mijn Youtube kanaal is eigenlijk alleen maar opgestart om de filmpjes hier op de blog te laten afspelen.

Maar gewoon domme dingen zoals dat vogelkastje dat ik nooit echt in elkaar heb gemonteerd, maar de motor wel even had getest en gefilmd ergens in de lente. Ondertussen werd dat filmpje 250 keer bekeken, terwijl de blogpagina waar het opstaat in de massa verwatert. Ik ken geen statistieken van die pagina, maar weet wel zeker dat er nooit 250 mensen die pagina bekeken. Zo boeiend ben ik niet ;-)

Hetzelfde gebeurde met het filmpje over mijn zaklamp die ik vorig jaar op een avond in de bossen van Aalst ging testen. Toch is ook dat 200 keer bekeken. De winnaar is het filmpje 'laser' met 675 views terwijl het op een blogpagina staat van twee jaar geleden.

Er is een heel simpele reden die ik pas recent door heb. Je ziet dat niet, maar voor elk filmpje geef ik zoekwoorden in. Bij die zoekwoorden geef ik ook steeds het typenummer in van het gadget waar het over gaat. Zo komt er dus vreemd volk op terecht via de zoekmachine van Youtube.

Deze zomer gebeurde dat weer. Ik kreeg plots enkele mailtjes over de motor die in het vogelkastje had moeten zitten. Hoe ze dat dan best moeten aansluiten op een Arduino en zo. Het is een beetje vervelend om telkens hetzelfde opnieuw op te zoeken. Ik dacht het dus gevonden te hebben en schreef er een aparte blogpagina over met een filmpje op Youtube. Dat heeft gewerkt want het filmpje werd op een maand bijna 200 keer bekenen.

De blogpagina nog meer, en dat geeft een vreemd resultaat op de wereldbol. Het lijkt wel alsof vorige maand heel de wereld hier terecht kwam, terwijl dat in oktober vorig jaar slechts 11 landen waren. Het geeft natuurlijk een vertekend beeld, want een land heeft slechts één bezoek nodig om het in te kleuren. Maar toch spreekt dit boekdelen denk ik.

En dan kwam er dus een volgend probleem. Geen hond snapt de pagina omdat ze in het Nederlands staat. De meeste links naar de pagina kwamen binnen via Google Translate, en die vertaling moet je echt bekijken als je eens flink wilt lachen.

Daarom schreef ik dus de pagina opnieuw in het Engels. Een tweede pagina volgde omdat ik ook echt iets spannend had ontdekt. Ik kon de motor 2 tot 3 keer sterker maken dan wat de leverancier vooropstelt, en dat is dus ook iets dat ik echt wil delen. Ik weet namelijk ook hoe het werkt als ik zelf iets wil opzoeken over technische details van elektronica: Youtube is the answer! Ik heb het geleerd van de jeugd maar inmiddels doe ik het zelf ook zo omdat beelden zo veel meer zeggen dan teksten. De meeste technische dingen die ik nu leerde over elektronica komen van Youtube.

En nu heb ik dus alleen om de zoekmachine van Youtube mee in te schakelen een filmpje bijgeplaatst op die pagina van vorige week. Ik zie dat de vorige pagina's altijd al in de maand top 5 staan hier rechtsonder. Ik ben benieuwd wat dat nu zal doen, want nu heb ik ook echt iets te melden aan de community :)

Range extender

Sinds vandaag hebben we deze range extender of wifi-repeater in huis. Ik was al een tijdje aan het proberen om overal wifi-bereik te hebben in het appartement, maar dat was behoorlijk lastig. Het aansluitpunt met de router van Belgacom zit in de ene hoek van het appartement in mijn kantoor, en de plaats waar we met de iPad graag willen surfen in de leefkamer kan tot 20 meter verder liggen, al naargelang waar je gaat zitten.

Dat lukt dus helemaal niet met één draadloze router. Om technische redenen zijn er nog twee draadloze netwerken in het kantoor (zo denkt Belgacom dat ik minder PC's heb aangesloten dan wat we in 't echt doen, ssssshhhht...) maar ook die hebben te weinig bereik. Er zit ook nog een gang en een slaapkamer tussen, dus dat zal voor het signaal ook niet echt een goed idee zijn.

De optie was om een extra router te plaatsen in de donkere kamer in het midden van het appartement. Dat zorgde dan weer voor praktische problemen omdat de kabels die ik dacht nodig te hebben al gelegd zijn tussen die twee ruimtes. En aan een netwerk dacht ik toen helemaal niet. Waarom moet je nu een netwerkverbinding hebben tussen de strijkplank en de vuile was?

Dat bracht ons op dit pareltje. Meestal geloof ik niet dat je zo'n simpele aansluiting kan uitvoeren zoals de website het belooft. Er is in mijn geval altijd wel een technisch detail dat ervoor zorgt dat het wellicht niet zal werken. Mijn grootste zorg was om te beginnen het feit dat er vaste IP adressen zijn ingesteld in de router van Belgacom. Dat is nodig als je web- , mail- en ftphosting doet. En natuurlijk doe ik dat allemaal, hoewel nu wel heel wat minder fanatiek.

Maar dit ding deed dus bijna wat de website belooft. Het is niet zo dat je gewoon op het knopje van de router moet drukken om de verbinding automatisch te maken. Toen mijn router werd uitgevonden, bestond dat knopje nog niet. Maar er is een hele simpele webinterface die je gewoon via je iPhone opent. Uit de lange lijst draadloze netwerken die hij ziet (we zien er hier meer dan 50!) kies je de range extender. Dan opent een schermpje dat opnieuw netwerken zoekt. In dat schermpje kies je de originele router en paswoord die je wenst uit te breiden. In mijn geval de tweede router in mijn kantoor omdat die net een beetje sterker is.

Vanaf dan verdwijnt de range extender uit de lijst met draadloze netwerken. Nu zullen je toestellen die al ingesteld waren op het oude netwerk gewoon met de range extender verbinden, die op zijn beurt naar de router gaat. Al bij al is dat heel erg vlot gegaan. Nu moet ik alleen zorgen dat de netwerkverbinding tussen de donkere kamer en het kantoor sterk genoeg is. Dat was even puzzelen om te zien in welk stopcontact je het meeste lichtjes ziet branden. Het bereik varieert nu tussen twee en drie lichtjes (aan de rechterkant van de cirkel) en dat is genoeg om overal heel vlot te surfen.

I like it !

Macro objectief

Zeg nooit lens tegen een objectief, want dat is fout. Een lens is een bol of hol glazen plaatje dat het beeld vervormt, een objectief is een onderdeel van je fototoestel dat je kan vervangen al naargelang welke foto je wenst te maken. We gaan er nu even vanuit dat je een foto gaat maken met een spiegelreflexcamera, want anders kan je de lens (oeps! het objectief dus) helemaal niet vervangen. Een objectief is dus een verlengstuk waar verschillende lenzen inzitten.

Tot daar de preek die je van een echte fotograaf zou krijgen om te zeggen dat dit geen lens is. Toch kocht ik deze lens, ja ik noem dat nu eenmaal zo en samen met mij de rest van de bevolking die niet dagelijks met fotografie bezig is, ik kocht dus deze lens voor een prikje op 2dehands.be. Dat komt, je zou het op 't eerste zicht niet zeggen, omdat dit oude rommel is. Mijn fototoestel is een Olympus E-520 en kenners weten dat een 10 megapixel toestel nu hopeloos verouderd is.

Dat neemt niet weg dat je wonderbaarlijke dingen kan doen met zo'n lens. En 't is niet omdat het meer dan vijf jaar geleden is dat dit toestel hip was, dat ie nu plots lelijke foto's zou nemen.

Maar ik had ze dus nodig. Even dacht ik nog dat ik heel gemakkelijk een 360° animatie zou kunnen maken met de lenzen die ik al had, maar dat viel dus behoorlijk tegen. Mijn redenering was simpel: als ik een object van dichtbij wil vastleggen op de gevoelige plaat, kan ik toch gewoon behoorlijk inzoomen? Ik heb namelijk best wel een arsenaal aan lenzen (sorry dat ik ze zo blijf noemen) die zelfs heel straffe dingen kunnen doen. Eentje is zo straf dat ik de privacy van alle buurtbewoners kan schenden nu we op de tiende verdieping wonen.

Maar dat klopt dus niet. Er blijkt namelijk een behoorlijk probleem te zijn met zo'n super zoomlenzen: je kan alleen dingen scherpstellen die ook echt wel op een afstand verwijderd zijn. Dat blijkt trouwens zo te zijn met elke lens die ik had, zelfs de standaardlens die bij het toestel zat, kan dat niet aan. De enige optie was een scherpe foto nemen vanop een beetje afstand en dan in de software digitaal vergroten. Maar ja, die oude rommel (grapje hé) heeft al maar 10 miljoen pixels en dan zit je zo op een onscherp eindresultaat met gekleurde blokjes.

Om dat even in de praktijk te vergelijken, deed ik dus deze testopstelling. Ik leerde uit een online cursus fotografie ooit dat je best foto's neemt van bloemen. Dan lijkt het alsof je weet waarover je spreekt. Deze foto is genomen met die spectaculaire peeping Tom lens en ze is best wel goed. Alleen moet je echt zo ver van je bloemstuk gaan staan, als je dichterbij komt kan de camera niet meer scherpstellen.

Zo ziet het bloemstuk er trouwens uit vanop dezelfde afstand als ik niet inzoom, dus je merkt meteen dat ze haar werk behoorlijk goed doet. Zie jij het ene bloempje nog? Het zit helemaal onderaan in het midden van de kleine plant. Dus hoewel je meteen ziet dat de lens goed kan inzoomen, de afstand is onhandig groot, het bloempje zit op de limiet van wat je kan uitvergroten en je maakt je natuurlijk gewoon behoorlijk belachelijk met zo'n jaap.

Met de macrolens zit je meteen tegen de bloem om een scherpe foto te nemen. Inzoomen kan ze trouwens helemaal niet, je moet je toestel maar verplaatsen.

Buiten het feit dat deze er zowat hetzelfde uitziet voor mijn niet getraind oog (jawel, de kleuren zijn toch een stuk mooier hè), heb ik meteen gezien dat ik voor dezelfde bloem veel meer mogelijkheden heb met de kleine macrolens. Het mooiste aan dichtbij foto's nemen is het gevoel kunnen geven alsof je er met je neus op zit.


Daar heeft men een woord voor uitgevonden, dat heet scherptediepte. De vorige foto heeft dat bijna niet, maar als ik de lensopening (diafragma , het F-nummer) verander, wordt de achtergrond waziger en trekt de bloem meer aandacht dan de groene blaadjes op de achtergrond. Dan ziet het er zo uit:

Nu is het aan de kenner om te kiezen wat de mooiste foto is, maar ik heb de 17 stapjes van F3.5 tot F22 even tot leven gebracht:

Maar daar was het natuurlijk niet om te doen. De bedoeling is toch vooral scherpe foto's nemen van kleine objecten. En dat lukt :)

De ultieme test: een SMD driekleuren LED van 3.5mm breed !

Stepper motor with slider

I bought five of these on AliExpress. It's a stepper motor attached to a mechanism that makes a lineair movement very easy. I usually try to combine some plastic toy gears, or use a lever and a servo to create a linear actuator, but this seemed like a very neat idea. Too bad that usually these things don't come with a manual or a bit of technical data to get me started. However, this picture gave me enough info to know that I could definitely use it in a small project that will require four of these. I want to make a small platform that moves up and down, and these sliders could just do that.

Here's how it looks in action. This is not a live picture, but a small 360° animation I made while it was moving. But it's actually very close to the working speed of the motor. You can make it go faster, but then it loses a lot of its strength.


The tests I did were actually meant to see how much weight I would be able to move about when I use four of these. Although speed is of no importance for my project, I was also curious how fast it could move with no load attached to it.

In that case, it's a good idea to start the bipolar stepper motor at a lower speed and move it into the slew range (the shaded area in this graph). The highest speed was 18 cm/s, a point in the shaded area. I started at 10 cm/s (in start/stop range) and accelerated in a few steps.

For testing the strength of the mechanism (torque of the motor), I tried a very low speed of 2cm/s, a point far to the left in the start/stop area. The maximum load was 128g before it started skipping steps. This is pretty good for a small motor like this. My four motors would be able to lift 0.5 kg, which should be sufficient for my plans.

This is the result of the test:



The range of the slider is 5 cm. It takes 464 steps of the motor to complete one slide. This gives an accuracy of 0.11 mm per step. The windings have a resistance of 10 Ohm, the test was done with a 6V supply and at its maximum load, it drew about 450mA current from the power source, which would mean about 225mA per winding.

I used an Atmega8 microcontroller (compiled in Arduino environement) like this one and a L293D dual H-bridge to drive the motor. The scheme was exactly the same as in the previous link.

Failed Back Surgery Syndrome

Als het fout loopt, is dit de naam die bestaat voor de toestand waar ik in terecht kom. Voor de duidelijkheid, dat is dus nog niet zo, maar als het niet beter gaat met de rug, dan heet dat dus zo.

De huisdokter gaf het beestje die naam toen ik opnieuw langsging voor een nieuwe voorraad Targinact. De pilletjes van 20mg gaan er nu vlotjes in, en tegen dit tempo moet ik elke maand langsgaan bij de huisarts om een nieuwe dosis te vragen. De term kwam ter sprake nadat eerst het wederkerend gesprek weer was geëindigd op: 'de pijn is onder controle, maar niet beter en niet slechter'. Dat is ook de reden waarom ik nu meteen twee maanden voorraad kreeg: het gesprek is voorspelbaar en de maandelijkse visites die enkel papierwerk genereren zijn niet zinnig.

Op dit moment is er dus bijna drie maanden een status quo: dat wil zeggen korte hevige pijnscheuten die elke zoveel dagen langskomen en dan alle rugspieren opspannen waardoor ik weer enkele dagen een geblokkeerde rug heb. Ondertussen heeft dat dus nauwelijks nog iets met een hernia te maken.

Dat is één van de redenen waarom de term uit de titel in zijn hoofd kwam. Soms zijn er mensen die hervallen in een hernia, mensen die hun voeten vegen aan de revalidatie of mensen die vanaf week één opnieuw zware lasten gaan tillen of meteen topsport willen hervatten. Al die stoute dingen doe ik niet en dan heet het dus FBSS. Niemand deed iets fout, de operatie is geslaagd, de hernia is weg, de revalidatie liep perfect, en toch...

Toch komt er geen enkele verandering in de situatie. Google vertrouw ik niet altijd, maar in dit geval zegt ie dat ongeveer 20% van de gevallen in dit scenario eindigt. In de praktijk wil het zeggen dat je moet aanvaarden dat het niet meer goedkomt. Je moet een nieuw plan opstellen en nadenken over hoe je nu verder moet. In mijn geval zou het willen zeggen een vorm van pijnstilling waarvan de nevenwerking aanvaardbaar is. Nu is dat niet zo want met de wagen rijden of software schrijven lukt niet 'onder invloed' van Targinact.

Maar daar zijn we dus nog niet hoor, er komt nog een specialist met wellicht een andere mening. Of misschien later toch nog een ingreep als men dan gelooft dat het beterschap zou brengen.

Ik bereid me wel best voor op het feit dat de kans reëel is dat het nooit meer helemaal goedkomt. Dat was de korte inhoud van de boodschap.

En die komt niet zo goed aan. Maar ook daar zullen wel weer mee kunnen leven, het zal alleen anders zijn.

Maar anders is niet per definitie slechter.

Hoe zou het zijn...

om nooit nog gewoon te kunnen eten zonder je af te vragen of het wel kan
om telkens aan het rekenen te slaan als het wel kan
om niet meer dan één keer per maand in bad te kunnen
om een paar duizend euro per jaar zelf aan je gezondheid te moeten uitgeven
om de rest van je leven vast te hangen aan medische apparaatjes
om altijd een rugzak mee te zeulen met spullen die je leven kunnen redden
om altijd bang te zijn voor wat er misschien kan misgaan vandaag

ja hoor Reginald, je kan daar perfect mee leven. Maar hoe zou het zijn?

Vandaag is Wereld Diabetes Dag. Met deze blauwe cirkel vragen mijn diabetesvriendjes en -vriendinnetjes en ik aandacht voor de ziekte waar wij zo perfect mee kunnen leven ;-)

Ze doet dat goed, maar...

Het nieuwe plan was niet zo moeilijk. De chirurg ziet geen verdere behandeling zitten buiten het verwijderen van de Dynesys, maar daar is de tijd niet rijp voor. Ik ben het er ook helemaal niet mee eens op dit moment, want dat was natuurlijk helemaal niet de bedoeling. Ik hoop toch samen met hem dat het huidige probleem tijdelijk is, en dat we binnen een aannemelijke tijd kunnen spreken over een kink in de kabel tijdens het herstel na de operatie.

Mijn probleem werd doorgeschoven naar een nieuwe arts en binnenkort zal ik hem voor het eerst ontmoeten. Ondertussen was het wel zo verstandig om op bezoek te gaan bij mijn oude kinesiste. Ze is niet op leeftijd, maar ik ging er vroeger al meerdere keren langs.

Het zou vreemd zijn als alles daar meteen van een leien dakje zou lopen. Daar reken ik inmiddels niet meer op, en in dit specifiek geval was er vroeger een klein conflict omdat ze mijn cd met beelden van de MRI scan had verloren. Toch werd bij hoog en bij laag beweerd dat het zeker mijn schuld was, want haar praktijk had enkel maar professionele medewerk(st)ers en een CD kwijtraken zit niet in hun takenpakket. Zonder zich te verpinken moest ze enkele maanden later meedelen dat de CD bij poetswerken was teruggevonden. Zo gaat dat soms hè meneer, we zij allemaal maar mensen.

Maar nu is er dus een klein probleem. Dit keer is dat niet smalend bedoeld, het is echt maar een klein probleem, maar het is er wel. De 9 beurten zullen nu namelijk niet deftig worden terugbetaald. Zowat één derde van de kosten zal ik nog terugkrijgen van de mutualiteit, en normaal heb je recht op een heel pak meer als je een operatie achter de rug hebt.

Het probleem is dat ik al een revalidatietraject begon in het ziekenhuis. Deze zestig beurten worden heel erg behoorlijk vergoed. In totaal zal er een afrekening van ongeveer 200€ voor mij bedoeld zijn, en voor zestig beurten is dat behoorlijk goedkoop. Als ik volle pot moest betalen, had ik voor die prijs geen tien beurten. Maar die sessies staan nu op pauze.

Bovendien had ik vóór de operatie ook al een behandeling van 18 beurten gekregen bij deze kinesiste dichtbij mijn woonplaats. Dat wil zeggen dat ik nu in principe voor de derde keer in één jaar tijd een reeks behandelingen start, en dat mag dus niet. Nu ja, het mag dus wel, maar je krijgt dan een heel pak minder terugbetaald. Het feit dat de zestig beurten in het ziekenhuis nog niet zijn opgebruikt, telt nu dus niet mee. De tweede serie is gepauzeerd, maar ze loopt dus misschien nog verder. De derde serie zijn we nu begonnen en die zal me dus centen kosten.

Nu doet ze dat best goed hoor, de dame. Ze is nieuw in de praktijk, maar dat stoort me niet. Ik had tot nu toe nooit een behandeling van een meisje dat ik al kende. Sinds de drie jaar dat ik er kom zijn alle series uitgevoerd door telkens nieuwe medewerksters. En ze doet dat best goed, ze vraagt ook telkens hoe ver ze kan gaan met een behandeling. Telkens komt de vraag of het toch geen pijn doet. En telkens zeg ik dat het wel gaat, omdat dat ook zo is. Maar na de laatste sessie ging het behoorlijk mis. Ik lag nog op de tafel toen ze de kleine ruimte verliet om een nieuwe klant binnen te laten. De behandeling was dus gedaan en ik mocht opstaan om de bovenkledij weer aan te trekken. Alleen, dat lukte dus helemaal niet. Ik dacht wel iets van: allee, sta nu recht! Maar er gebeurde dus niks. Ik voelde alleen veel pijn aan de rugspieren en ze kwamen helemaal niet in beweging. Ik lag op mijn buik en heb met dan wat onwennig omgedraaid en met met de handen opgeduwd. De kracht om nog één spier te bewegen in mijn rug was helemaal weg. Er was enkel pijn en geen kracht meer.

Na de middag werd het niet beter. Drie uur lang heb ik enkel op het bed gelegen en dan kon ik opnieuw een beetje wandelen. Rechtop komen vanuit rugligging ging nog steeds niet. Er is eerst een hele serie tussenstadia nodig om rechtop te staan.

Ondertussen is dat weer helemaal beter, maar ik zal toch bij de volgende behandeling iets sneller zeggen dat er iets pijn doet, denk ik.

Sunny

Eén keer per jaar valt het ineens weer op. Elke keer als het echt herfst wordt, is er wel één dag dat het klimaat binnen en buiten extreem veel verschilt. En die dag was vandaag. Door de enkele beglazing is er een slechte isolatie, maar met de lage zon begint ons serre-effect te werken. Hoewel het buiten net geen 10° was op het moment van de foto's, was het er binnen bijna 30. Ook de huisdieren vinden dat erg fijn :)

Low

Volgens mij moet dit een record zijn. Maar niet het soort waar je blij mee bent. Normaal zou mijn bloedsuiker niet veel lager mogen komen dan 80 mg/dl. Mijn dokter spreekt van een hypo als ik onder 67 zak. Maar uit de praktijk weet ik vaak wel veel vroeger dat ik prijs heb, zelfs al geeft de meter of de sensor nog een waarde in de 70 aan.

Maar dit kwam vandaag om mijn bloedglucosemeter staan toen ik voelde dat het behoorlijk fout ging. Het is een beetje ironisch dat ik net nog op het diabetesforum op een vraag reageerde met te zeggen dat ik mijn hypo's al voel als ik nog veel hoger zit, maar dit keer was het dus niet zo. Het was ook een beetje vreemd, want ik had nog geen half uur eerder mijn lunch gegeten.

Toch ging plots het licht uit en dit keer kon je dat redelijk letterlijk nemen. Ik hoorde wel vaker dat het zwart voor je ogen wordt, maar meer dan een donkere vlek zag ik nog nooit. Dit keer was het wel zo, en het duurde ook een tijdje voor het wegging. Even werd het zo donker dat ik vreesde dat ik zou flauwvallen, maar op dat moment had ik net mijn laatste 9 Dextro's en een glas fruitsap op. Ondanks die suiker en het idee dat het dan wel weer goed komt, kwam daar toch weer de nodige paniek bij. Ik kan er immers nog steeds niet behoorlijk mee omgaan.

Nochtans heb ik de nodige apparatuur in huis om dit allemaal te vermijden, maar mijn Dexcom glucosesensor gaf al een paar dagen behoorlijk foute metingen. Omdat ik op de centen moet letten, liet ik hem koppig zitten, want 14 dagen voor één sensor vind ik al lang niet genoeg meer. Je zal altijd zien dat je bij de laatste sensor die je in huis hebt net zo'n vervelende hebt die lastig doet. Bij de vorige lading was het trouwens ook zo, ik heb er toen nog eentje kunnen lenen tot de nieuwe binnen waren.

Voorlopig zal ik toch even verder moeten met degene die er nu inzit, want maandag wordt er niet gewerkt. Ik vrees dat ik de komende dagen behoorlijk hoog ga staan, want dit is voor mij niet echt voor herhaling vatbaar. Het heeft eerlijk gezegd mijn dag behoorlijk verpest.

Smooth scroll

Ik heb gemerkt dat ik helemaal niet consequent ben.

Binaire getallen zijn fun, fun, fun. Maar geen hond die dat ooit nodig heeft in zijn dagelijks leven. Nu is dat wellicht wat scherp gesteld, maar de meeste mensen leven lang en hopelijk gelukkig zonder ooit te snappen hoe dat binaire stelsel werkt. Dat hoeft ook niet, want je kan een binair getal zo omzetten naar decimaal met een app op je GSM of online op een website die Google je toont.

Maar verder dan dat heb je ze nooit nodig. Zelfs als je in de branche zit waar ik in zit (moet ik ondertussen 'zat' schrijven?), is dat niet echt een issue. Programmeren onder Windows kan je denk ik best zonder erg veel details te kennen over binaire getallen.

Vroeger, heel lang geleden toen ik jong was, was dat helemaal anders. Ik was zo jong dat ik nog op school zat, dus zo anders was het niet. Het was evenzeer nutteloze kennis op de schoolbank, maar in de computerles kwam het van pas. Voor de duidelijkheid, dat was een hobby waar ik de dinsdagavond mee opvulde. De leerlingen waren bezeten door een smooth scroll. Dat is een manier om een regel tekst van rechts naar links over het beeld te laten bewegen, zonder dat de volzin voorbij schokte. De truuk was dat je de regel telkens met één beeldpunt naar links schuift, in plaats van telkens één volledige letter. En die truuk was voor ons echt wel mega bangelijk (alleen bestond dat woord nog niet), want je moest dus een jaar les hebben gevolgd om dat te kunnen. Omdat dat toen rekenkracht kostte, moest het in machinetaal geschreven worden en daarom was het dus extra uitdagend.

Daarom dacht ik er aan deze week en daarom ben ik niet consequent.

De truuk was simpel als je binaire getallen doorhebt. Ik heb het nog eens old school style getekend met zo'n vierkleurige stylo die in 1985 echt in was. Geloof je het als ik zeg dat het echt zo is maar dat de kleurenvullingen leeg zijn? Soit, zo werkte het dus. Als je even goed kijkt staat er een karakter 'a' die worden voorgesteld door de eentjes in het kader. De acht getallen onder elkaar vormden dus 64 puntjes op het beeld, en zo toverde je een 'a' op het scherm. Om een smooth scroll te doen, moest je gewoon alles maal twee doen, zo simpel is het. Tel het maar eens na, als je de acht eentjes en nulletjes op één rij naar links schuift, en dan aanvult met een nulletje, dan heb je in feite gewoon het decimaal getal maal twee gedaan. En daar werden we dus wild van. Van het resultaat vooral dan, want dit is maar saai en theoretisch.

Toch was de leraar niet zo enthousiast, want een smooth scroll haperde ook, beweerde hij. Hij haperde per puntje een beetje zodat de tekst vervormd leek, en op zijn scherm was het ook zo. We moesten er met z'n allen rond gaan staan, want een beamer moest men nog uitvinden. Ik had nog geprobeerd om hem na de les uit te leggen dat je dit in een interrupt moest programmeren, zodat de beweging vlotjes de schermopbouw volgt. Zo wat napraten in het café onder het kleine zaaltje waar de les doorging, dat deden we elke week, hij en ik. Maar ik weet niet of ie mijn versie vanaf dan heeft opgenomen in zijn les.

Maar het was spannend en ik ben blij dat ik het toen uit een boekje heb geleerd. Alleen lijkt het even nutteloos als Latijn leren. Dat Latijn nutteloos is, heb ik altijd bij hoog en bij laag beweerd, misschien omdat ik het nooit gedaan heb. De taal is toch dood, dus why bother? Alleen zal iemand die ooit Latijn leerde er anders over denken. Ik vind binaire getallen wel nuttig en dan ben ik dus niet consequent.

Het zal geen groot probleem zijn, en ik blijf maar even bij mijn idee dat ik het graag weet. Daarom kon ik ook antwoorden op de vraag van de jongeman die er zich nu vragen over stelt. Zijn vader is jonger dan ik, dus hij zal zo ongeveer de leeftijd hebben die ik toen in de computerclub had. Maar deze jongeman zoekt het op op internet en hij heeft gelijk.

Alleen, als je nu een geoache wil maken met een moeilijke vraag die men niet kan oplossen met een online tool, dan heb je deze kennis nodig. Komt dat nu even weer goed uit of niet? Ik ben trouwens met mijn Arduino's en microcontrollers nu heel vaak bezig met binaire getallen, want nu hangen er echt elektrische draden aan die nullen en enen. Nu moet ik dat wel kennen, anders kan ik zelfs stap één in deze wereld niet zetten. Alleen, carrièregewijs is het dus even waardeloos als Latijn.

Laat me dan maar even lekker inconsequent blijven. Ik vind het goed zo.

90 days, 90 meetings

Die hards kennen dit wellicht. Hoewel ik moet zeggen dat ik al lang bij de AA zat voor ik die woorden hoorde.

90 days, 90 meetings is simpel: als je zo erg het varken hebt uitgehangen dat je echt niet meer anders kan dan naar de AA gaan tot je alles uit je hoofd hebt gebannen wat in de verste verte met alcohol te maken heeft, dan doe je dus 90 AA vergaderingen in 90 dagen.

Toen ik voor de eerste keer binnenkwam, werd mij niks verteld over dit principe. Ik denk ook niet dat het in België echt zo vaak toegepast wordt, maar ik kan me wel vinden in die regel. Alles hangt af van de situatie en iedereen aan deze tafel is verschillend. Niemand kan je verplichten iets te doen, je zit vandaag toch ook vrijwillig hier?

Eén voor één zegt elke tafelgenoot wat ie te zeggen heeft. Is het toeval dat één spreker het ook effectief doet op dit moment? Ja dat is. Toeval bestaat hoor, wist je dat niet? Maar het komt goed uit dit maal en misschien helpt het om ooit door te dringen tot de diepste dieptes van je probleem. Als je hier opnieuw zit na zoveel maanden, spreken over de enkele uren die je nu nuchter bent, zeg je zelf terecht dat je weinig recht van spreken hebt. Anderen zeggen dat al lang niet meer, maar sommigen stopten nog voor je geboren was. En heel cru gezegd ben je voorlopig enkel je kater aan 't volpraten.

90 days, 90 meetings. Het lijkt vreemd en ongemakkelijk. Hoe doe je dat in de praktijk? Kom je 's avonds thuis en ga ja dan na 't eten naar de AA, gewoon 90 dagen aan één stuk? Zonder ook maar één dag over te slaan? Het lijkt me onwaarschijnlijk dat iemand dat kan volhouden en toch doen mensen het. Maar niemand zegt nu iets, misschien ben ik wel de enige die denkt dat het nu een goed idee zou zijn.

Het lijkt onbegonnen werk en het is niet realistisch. Je krijgt het nooit in je dagplanning want die is wellicht druk, druk, druk. Maar één idee laat me niet los. Wat deed je vroeger met gemak 90 dagen na elkaar? Ik deed het zelfs jaren. Altijd en elke dag. 90 dagen lijken plots een kleinigheid als je het hier meent.

Spin my stuff

Je wordt daar zenuwachtig van hé? ;)

Het is nog niet perfect. De eerste is een animated Gif en de tweede staat op de server van RotaryView. De eerste beweegt vanzelf en de tweede kan je besturen met de muis. De eerste kan stoppen tussendoor, de tweede niet. Dat de kleur bij de tweede 'geoptimaliseerd' werd, is misschien niet de beste optie.

Ik wilde weten hoe ver ik kan gaan en het resultaat kan ik niet tonen op een blog. De foto past zelfs niet op mijn scherm van 78 cm diameter en dan beweegt ie nog feilloos. De foto's zijn bijna perfect, maar hij geeft nog een klein 'tikje' op het einde. Van de laatste weer naar de eerste stap blijft moeilijk, ook al kan de motor 0,28° stapjes aan.

Op de todo:
- een nieuwe box die groter is
- een echte draaischijf in plaats van het plastic wieltje (hoewel, zie jij het nog ? ;-) )
- 32K geheugen chip die slimmer zal zijn de 8K nu
- laser pointer die het midden aangeeft (een vette zwarte viltstift is geen optie)
- enkele pagina's op het web
- een PayPal winkelmandje (heb ik al)
- een tarief per draai
- een originele naam (spinmystuff.com is nog vrij :) )

Ik meen het hoor.

Nog even afwachten

Dat is niet wat je graag hoort bij een chirurg. Ik weet niet wat het beste is, want hij kon ook gezegd hebben dat ie me meteen weer onder 't mes jaagt. Maar andere opties waren er niet, en dat wist ik op voorhand natuurlijk.

De botscan van twee weken geleden toont geen problemen. Nu ja, dat is niet helemaal juist. Er plakt namelijk een verslag aan van de radioloog en die ziet wel één probleem. Aan één van de schroeven is er een kleine abnormaliteit. Naar verluid kan dit geen klachten geven. Dat is de interpretatie van de chirurg, de radioloog stelt alleen vast wat ie ziet.

Hoe het dan verder moet? Da's de vraag van één miljoen. Nog een keer overlopen we de klachten en die kan je nu niet bepaald omschrijven als vage rugklachten. Ik denk dat weinigen met zo'n detail kunnen aanwijzen waar de pijn elke 3-4 dagen opduikt. Ik kan het aanwijzen tot op een paar centimeter als het moet. En telkens weer gaat ze weg en denk je dat je ervan verlost bent. Na enkele dagen is dat ook bijna zo, en dan hup: een nieuwe pijnscheut. Dan ben ik weer vertrokken voor enkele dagen spierpijn in de rug die me doet manken. Ook het feit dat het na de tweede sessie van de revalidatie deel 2 voor het eerst is gebeurd, en sindsdien dus al meer dan twee maanden blijft terugkomen, doet de chirurg beslissen dat ik nu bij de speciale gevallen behoor.

Of ik daar blij mee moet zijn, dat weet ik niet. Feit is dat de enige optie in zijn dokterskabinet een nieuwe operatie is. Hij kan de Dynesys weer verwijderen en de wervels écht vastzetten, dit keer met ijzeren staven. Dat zou wellicht een oplossing kunnen bieden. Maar het is nu te vroeg om die beslissing te nemen, en daar dring ik uiteraard niet op aan. Hij is er nog steeds van overtuigd dat dit een probleem is dat van de ene dag op de andere kan weggaan. Of zeg desnoods week in dit geval, we zijn nu toch al wat aan 't wachten hé.

Er is een speciale dokter voor. Voor speciale gevallen is er dus een speciale dokter. En die ga ik nu binnen twee weken bezoeken. Op de afdeling fysische geneeskunde doet hij allerlei testen op de spieren in de rug, en het zou kunnen dat hij mijn vreemde klachten toch in een kadertje kan plaatsen en zelfs een diagnose plakken op wat er gebeurt in dit rare geval. Dat zou natuurlijk fijn zijn, al hoop ik niet te snel meer op plotse veranderingen die alles meteen oplossen.

Je moet dat wat tijd geven hè ;-)

If it sounds too good to be true...

... it usually is!

Dat staat op elke website waar dingen verhandeld worden. Ik had al enige nare ervaringen met een auto die met een valse cheque betaald werd en vorig jaar zelfs één die helemaal niet bestond. Het zinnetje staat ook op websites als 2dehands en e-bay. Maar dus ook op mijn favoriet in China.

Ik weet het, ik heb dat hier al vaker gezegd dat AliExpress echt de max is als je koopjes zoekt in elektronicaland. Dit keer is het een beetje anders, want de prijs van deze stappenmotor was zo laag dat zelfs met alle verontwaardiging die ik al voelde vanwege lage prijzen op die site, dit keer wel écht wist dat het onmogelijk was.

Deze motor is een echte stappenmotor. Het woordje hoort hier thuis omdat ik al veel speelgoed kocht dat ongeveer hetzelfde doet - en waar ik trouwens heel tevreden over was - maar dit aanbieden voor 1.6$ is een typfout. Ik was zo zeker dat de leverancier het fout had ingegeven omdat ie op één dag verschillende types aanbood, allemaal per lot van 10 stuks. Als ik de prijs van de loten vergeleek met andere aanbieders, wist ik zeker dat ie zich vergist had. De prijs van één motor was ingegeven in het vakje 'prijs per lot'.

Dus de 16$ die per lot was aangegeven, moest per motor zijn. Dat is een eerlijke prijs voor een model zoals dit ding. Eerlijk wil dan nog zeggen de helft van de prijs tegenover een Belgische motor. Dan volgt een groot dilemma. Bestel ik de motor en hoop ik op een wonder of doe ik dat niet. Ik kan maximum 16$ besteden en in het slechtste geval heb ik één motor die deze prijs waard is. Wat er echt zou gebeuren? Ik verwachtte een tussenoplossing met een tegemoetkoming van de leverancier omdat ie een fout had gemaakt. Ik heb dat ooit gehad met microcontrollers die fout geprijsd waren: in die situatie betaal je uiteindelijk de prijs die erop staat voor iets waar je samen gelukkig mee bent. Ik deed daar toen ook een goeie zaak aan.

En uiteraard moest ik proberen. Ik bestel de motor en krijg een mailtje dat mijn betaling gebeurd is. De dag daarna ga ik op de site kijken, en ja hoor: nu staat er 16$ per stuk, dus 160$ per lot. Maar mijn bestelling is niet veranderd.

En dit werd vanmorgen geleverd:

Ja hoor, tien stuks voor 16$. Het zijn er tien hoor, de tiende staat op de vorige foto. Geen mailtje, geen "sorry ik heb iets verkeerd geprijsd, maar laten we iets regelen". Gewoon leveren wat ik besteld heb. Geniaal!

En ze werken echt goed hoor. Je ziet wellicht wel dat ze niet nieuw zijn, maar dat was ook aangegeven in de advertentie en dat stoort me niet, ze zijn in heel goede staat.

Eén klein tegenvallertje, maar dat is mijn schuld. Ik had zo op de foto kunnen nameten hoe groot dat tandwiel is, en besloot dat de motor moest passen op de speelgoedtandwieltjes die ik hier en mass heb liggen. Helaas scheelt het één maatje. Het beweegt wel, maar het maakt een vreemd geluid omdat de tandjes niet exact passen. Links is hoe het moet, rechts is de motor nu.

Maar dat kan de pret niet derven, ik los dat wel op. Nu de volgende vraag: wat ga ik in godsnaam doen met tien stappenmotoren? Ik riep een tijd geleden hier nog dat ik een CNC machine wou. Ik begin al te denken. Een kleintje zou toch moeten lukken hè. Ik heb motoren ;-)

If it sounds too good to be true... it usually is.

Usually hè !