zaterdag 31 mei 2014

Eén op tien

Als ik zaag over tien op tien, dan moet ik het goede nieuws ook melden. En dat goede nieuws kwam deze morgen van diezelfde denkbeeldige score die ik bijhoud.

Alleen al het feit dat die vorige pagina, toen de pijn dus nog tien op tien was, maar vijf dagen oud is, wil dus zeggen dat het vanaf dan heel erg snel de goeie kant opging. Elke dag een beetje minder pijn en een beetje meer mogelijkheden.

Maar vanmorgen is er een grens overschreden: één op tien op mijn pijnschaal is namelijk niet meer gebeurd sinds 29 augustus toen ik het enkele dagen later nog One step forward... noemde in deze bladzijden. Als ik het herlees en zie dat ik toen eindigde met de klassieke : on verra... , kon ik moeilijk weten dat ik één operatie en negen maanden verder zou zijn voor het weer zou beteren.

Maar deze ochtend was het duidelijk: ik werd wakker van mijn glucosesensor! Op zich is dat geen goed nieuws, want het wil zeggen dat er iets mis is met mijn bloedsuiker. Maar dat ie dat deed rond half zeven, dat was wel goed nieuws. Ik heb immers voor de eerste keer in maanden kunnen 'uitslapen' tot half zeven, zonder één keer van de pijn wakker te worden rond vijf uur 's ochtends. Meestal stond ik ook meteen op om meteen een pijnstiller te nemen.

Maar nu niks van dat! Gezwind uit bed huppelen zit er niet in, wellicht doe ik dat best nooit meer, maar er was nauwelijks pijn en met de techniek om uit het bed te kruipen die me nu al enkele jaren eigen is, voelde alles zo normaal aan dat ik bijna vergat om die eerste pijnstiller te nemen. Pas nadat ik mijn Ganze Bohne gemalen had en de tijd had gegeven om echte koffie te worden, drong het tot me door dat de pilletjes nog in hun verpakking zaten.

Te vroeg victorie kraaien doe ik nooit. Maar het is wel negen maanden geleden dat ik zo weinig pijn had! En dat stemt een mens gelukkig, voor zover ik het buiten de rugklachten nog niet was.

Laat me eindigen met dezelfde voorzichtige woorden die nu eerder een zweem van optimisme krijgen, eerder dan de oudere we-zullen-wel-zien-gedachte:

On verra... :)

vrijdag 30 mei 2014

Timelapse controller

Voor 'de tweede locatie' had ik een extra laptop nodig. Laat ik dat even verduidelijken: de timelapsefilm van het provinciehuis gaat een nieuwe fase in vanaf volgende maandag. Een grote kraan met een kniptang zal nu vanop de grond het gebouw in no time met de grond gelijk maken. Het zou fijn zijn om die kraan ook echt te zien, want vanop ons terras kijken we niet op de voorkant van het gebouw. Vandaar een 'tweede locatie' ergens in Berchem.

Er zijn twee probleempjes: het is ver weg (iets meer dan twee kilometer in vogelvlucht) en ik heb een tweede set materiaal nodig om foto's te nemen. Dat eerste lukt wel met een zoomlens van 600mm equivalent en een teleconverter die alles nog eens maal twee doet. Het tweede was ook geen probleem, sinds kort heb ik een reservetoestel van Olympus op de tweedehands kop kunnen tikken. Alleen heb ik geen tweede laptop, en de software vertrouw ik trouwens niet om een week of meer feilloos te laten werken. Ik ben er niet want het is niet mijn terras deze keer.

Dat en het feit dat ik voor mezelf later ook zonder laptop wil werken, leidde tot dit Arduino project: een timelapse controller. Het opzet is om meer dan één week op een plaats waar geen elektriciteit is elke drie minuten een foto te nemen. Ik bouw een sensor in die ziet of het nacht is, en dat zwijgt de camera. Zwarte foto's zijn een verspilling van geheugenruimte en ze verslijten de camera doelloos.

Dit is het resultaat: de witte doos met een 2x8 karakter LCD scherm en numeriek klavier heeft van binnen een DC/DC converter om de 12V voedingsspanning van de auto-kickstart-batterij om te zetten naar de 8.4V die de camera nodig heeft. Hij maakt ook 5V voor de interne Arduino die de elektronica in de doos bestuurt.

De camera-aansluiting die normaal naar de USB poort van de computer of naar een externe afstandsbediening gaat heb ik gehackt en drie draadjes gaan nu via een connector onderaan de doos naar de Arduino mini. Die signalen gebruik ik om de camera wijs te maken dat iemand een afstandsbediening van de camera bedient. Zo kan de Arduino een 'autofocus' commando en een 'neem foto' commando geven.

De software is nu heel simpel, maar ik plan een uitbreiding om zonsopgangen te filmen (daar zijn meer foto's per minuut nodig, normaal slechts één foto elke drie minuten). Maar voor nu dus vier getallen op de display:
  1. teller : telt seconden af tot 1 en neemt een foto
  2. interval (180s) : tijd tussen twee foto's
  3. lichtsensor : een getal van 0 tot 1023 dat aangeeft hoeveel licht er is
  4. nachtlimliet (200) : onder deze waarde neemt ie geen foto's meer




donderdag 29 mei 2014

Thuis

Thuiskomen is heel vreemd. Een week in een andere wereld leven, één die veel heftiger is dan een weekje vakantie, geeft thuiskomen een vertrouwd gevoel.

Ik was al een tijdje binnen voor ik naar mijn kantoor ging. Dat kwam door bezoek en veel uitleg. Maar ik schrok me te pletter toen ik de deur opende naar mijn kantoor. Ook vorig jaar had mijn wederhelft mijn weekje afwezigheid aangewend om grote kuis te doen in de stal van ons appartement, maar hij had al heel duidelijk gemaakt dat het dit jaar niet kon wegens tijdsgebrek.

Je ziet hier trouwens maar de helft van mijn kantoor, vanuit de andere helft in de L-vorm nam ik deze foto. Die andere helft was nog vuiler dan hoe het hier was voor deze foto. Bedankt wederhelft voor deze daad van barmhartigheid. Een extra aangekocht mini ladenkastje en opbergdozen voor de elektronica die toch niet in de hobbykamer thuishoort en zeker niet hier op tafel of op de vloer zoals het was, maakten het plaatje compleet.

Redelijk snel zat ik weer in de routine. Er is een defect aan de geocache in Niel, en dat is dringend. Maar maandag begint een grote kraan aan een gebouw te werken dat ik dit keer ook via de voorkant zou willen filmen. Het vraagt dus een extra toestel dat ik al in huis had. Maar het vraagt ook een extra laptop en die heb ik niet. Ik ben ook niet te spreken over de instabiliteit van de huidige software en daarom wil ik het zelf doen.

Een Arduino gestuurde timelapsemodule die autonoom op een 12V accu werkt en zo één week op een terras van een vriend foto's gaat nemen met een camera met telelens. De vriend woont immers twee kilometer verder dan waar de actie zal gebeuren en dat is een uitdaging, maar ik kan ze aan. Alleen zijn er maar twee dagen om de module te construeren en te programmeren.

Tijd is krap.

Ik ben dus weer thuis :)

woensdag 28 mei 2014

Nonkel Jan maakt er altijd het beste van

Ik mag dus nu naar huis. Geen test meer met trappen, men heeft beslist dat het zonder goed genoeg was. De pijnscore zei vanmorgen ook dat het weer een beetje beter ging.

Trappen moet ik trouwens thuis nooit doen ;-)

Dan sta je daar ineens, er is zoals gewoonlijk nooit een planning op voorhand om te weten hoe laat je vrijkomt. Vervoer regelen à la minute kan niet en gelukkig had ik al een ritje geregeld om 13u.

Bedankt Werner, mama, Patrik, Stefan, Greet, Steven, Elien, Wout, Cathy, Katrien, Ludo, Mady, Peter en Johan om de moeite te doen om me een bezoekje te brengen.

De spreuk op het kaartje van mijn nichtje getuigt zeker van goede rijmkwaliteiten en misschien ondanks haar jonge leeftijd ook van mensenkennis. Het was in elk geval heel mooi om te krijgen. Het houten kunstwerkje dat ze maakte is ook wondermooi, evenals het exemplaar van mijn petekindje, haar jongere broer. Handigheid en creativiteit is duidelijk genetisch doorgegeven :-)





dinsdag 27 mei 2014

Kamer 4353

Eén test faalde vandaag. Het gaat allemaal een stuk beter met de pijn en ik ben begonnen met wandelingetjes op de gang. Dat gaat nog maar van deur tot deur, maar het werkt. Die ene test bepaalt of ik naar huis mag. Ik moet trappen op en af kunnen wandelen en de kinesist vond dat vandaag verre van voldoende. Maar het gaat nu snel beter toen ik daarna nog wat oefende. Morgen voormiddag nog enkele tripjes naar de traphal en dan moet het lukken.

Als het goed is mag ik dus morgen naar huis ! Net nu ik het hier best wel gewoon was geworden. De chirurg zei vanmiddag dat dit ook wel zou wennen, het projectortje vond ie de max :)

maandag 26 mei 2014

Tien op tien

Hij is dus toch gekomen, die nacht. Alleen is het nu dus niet de eerste nacht na de operatie, wel de vierde. Ik heb niet geslapen, zelfs geen enkele minuutjes ingedommeld. De pijn is niet te harden, hoewel ik dus nog steeds diezelfde morfinespuiten krijg elke vijf uur. De score is nu tien op tien. Dit is die ergste pijn die ik ooit bij mijn eerste hernia had, en die vorig jaar zo angstaanjagend terugkwam.

Hoe het komt, kan de chirurg niet verklaren. Het is niet 'mijn' chirurg, maar de specialist van wacht die in naam van mijn chirurg met even veel kennis van zaken spreekt. Het kan wel, zegt ie, dat je na de operatie goed bent en dan plots weer veel pijn krijgt. Maar dat het na vier nachten gebeurt, dat is erg uitzonderlijk. Het mag in elk geval niet één dag langer duren, want vanaf dan maakt ie zich zorgen dat er iets mis is.

Ken je trouwens dat truukje dat verpleegsters gebruiken om iets minder erg te doen lijken? Nee? Het is simpel: je zegt het als verkleinwoord. Om mij niet af te schrikken, stelde ze me gisterenavond een 'lavementje' voor. Het veronderstelt dat er grote en kleine zijn, en dat de kleine versie minder pijnlijk is.

We hebben het trouwens gedaan, omdat het standaard procedure is, en omdat het mede de oorzaak van de hevige pijn kan zijn. Het is standaard procedure als je na X aantal dagen geen grote boodschap kan doen na een chirurgische ingreep, en dat was het geval. Dat het misschien kon helpen voor de pijn, heeft me zeker overtuigd.

Het was trouwens helemaal niet erg. Een dun buisje van zo'n vijftien centimeter wordt ingebracht op de plaats die vele volwassen mannen akelig vinden om iets in te brengen. Gelukkig behoorde ik blijkbaar niet tot die groep, stelde de verpleegster vast. Aan het einde zit een potje met een vloeistof die je probleem oplost. Na tien minuten ben je verplicht om op het toilet te zitten. Het spul marcheert. Gelukkig heb ik op safe gespeeld want na vier minuten was het probleem opgelost.

zondag 25 mei 2014

Ik wou dat ik nog dronk

Ik probeer maar hè, een titel verzinnen die ervoor zorgt dat je dit leest ;-)
Maar hij is echt waar.

Ik had een slechte nacht. Ik ben normaal in slaap geraakt met de pijnstilling die nu voorhanden is. In theorie is dat een combinatie van Ibuprofen en Dafalgan. De gewone huis- tuin- en keukenmedicatie, zeg maar. Omdat ik geen Dafalgan mag nemen omdat mijn glucosesensor dan tilt slaagt, vroeg ik om een alternatief dat er niet kwam. Er werd gewoon overgeschakeld naar het maximum Ibuprofen dat je op een dag mag hebben. Toen na het avondeten duidelijk werd dat drie pilletjes toch niet deden wat ze moesten doen, kreeg ik er eentje bij hoewel ik dan de magische grens overschreed. Ik heb geen maagbloeding gekregen, dus de paniek mag van mijn part wel iets minder.

Maar om één uur werd ik dus wakker van de pijn. Voor mij lijkt dat nogal logisch als je weet dat ik nu bijna een half jaar oxycodon neem, wat een equivalent is van morfine. Plots val je dus terug op iets wat lang niet zo'n werking heeft, ook al ga je over die vreemde daglimiet.

Ik kon de nachtzuster overtuigen om de dokter van de spoed op te bellen en die gaf toestemming om me opnieuw morfine te geven, dit keer in een spuitje. Dat werd later die nacht herhaald omdat ook dat niet voldoende was. Ze noteerde nu ook dat er opnieuw een gesprek moest komen met de anestesiste om verder de pijnbestrijding te bespreken.

Zo'n gesprek was er al toen ze de pomp kwamen loskoppelen. Toen ze de werking van zo'n morfinepomp had uitgelegd, zei ik dat ik dus last had van het medicijn. Het weegt niet op tegen de pijnstilling, maar ik kijk dus scheel als ik morfine in mijn lichaam heb. Ik kan er niks aan doen: ik heb een helder zicht, dus niet troebel, maar ik kijk altijd scheel. Dat is heel vervelend omdat het je evenwicht verstoort en je kan de ondertitels op de TV niet lezen. Eerst moest ze een beetje lachen met dit effect, maar ze zei dat het heel uitzonderlijk inderdaad wel voorkwam. Alleen: ze kon zich niet voorstellen dat het in mijn geval zo is, want zegt ze: enkel bij mensen die nooit alcohol drinken, komt dit neveneffect af en toe voor. Ze was verbaasd dat ik tot die groep behoorde, ik ben immers een man en ik ben volwassen. Waarom zou je dan geen alcohol drinken? Ik zeg met mijn arrogante mond nog dat haar redenering eigenlijk schrijnend is en ze geeft me zelfs gelijk. Maar we weten nu hoe het komt: door mijn drankverleden kan ik dus nu niet tegen morfine.

Dat vind ik niet heel erg ;-)

zaterdag 24 mei 2014

Losgekoppeld

Twee dagen na de operatie komt de opluchting. De zware tweede dag die ik vorige keer had, kwam er niet en we zijn nu op kruissnelheid om te gaan wandelen. Dat lukt nog niet hoor, maar het feit dat de pijn ingeschat werd op drie of vier zegt op zich heel veel. Dat is drie of vier op tien wel te verstaan, waarbij nul wil zeggen dat je helemaal geen pijn voelt en tien de ergste pijn die je ooit voelde.

Elke ochtend en middag vraagt men een score en dat wordt genoteerd. Het systeem gaat al heel lang mee en toen ik enkele jaren geleden mijn eerste hernia kreeg, volgde de huisdokter net hetzelfde systeem om in te schatten welke medicijnen hij best voorschreef. Ik herinner me het zo goed omdat toen de schaal tot twee keer toe moest worden aangepast. Als je voor je hernia pijn moet inschatten waarbij tien wil zeggen: de ergste pijn ooit, dan kan je wel raden dat je na een tijdje niet meer toekomt. Toen de getallen twaalf of veertien tevoorschijn kwamen, hebben we beslist om dan alles te delen door twee. Toen ik opnieuw over de tien ging, wat origineel dus boven twintig was, werd dertig als eindpunt genomen. Alles moest dan dus door drie gedeeld worden.

Natuurlijk volg ik nu nog dezelfde schaal. De ergste pijn ooit blijft immers in je geheugen zitten en toen ik ze vorig jaar weer bereikte op de tweede dag na de Dynesys operatie, was het een punt dat me angstig maakte voor de toekomst. Ik wist dus dat het ondanks alle baxters met pijnstillers en pijnpompen samen nog altijd zoveel pijn kon doen dat het niet draaglijk was. Maar dat is dus niet gebeurd gisteren op dag twee. Nu zijn we een dag verder en de pomp met morfine wordt losgemaakt. De andere arm had een gaatje voor een baxter en in de rug zat nog een drain, een dunne 'afvoerbuis' die wondvocht opvangt. Daar kwam de laatste dagen nog zoveel smurrie uit dat het was overgelopen, maar nu was alles stabiel en het opvangbakje dus overbodig.

Alles is nu los, ik kan in theorie naar het toilet wandelen zoals een normale mens, ware het niet dat er natuurlijk te veel pijn is om gewoon rechtop te wandelen. In en uit bed komen gebeurt met een draaiboek van bewegingen die een minuut of twee duren, maar het lukt met een normale hoeveelheid pijn.

vrijdag 23 mei 2014

Eureka: Dynesys zit los !

Dat is dus mega hard schrikken! De dag na de operatie komt de chirurg langs om in enkele minuutjes uit te leggen dat de operatie goed verlopen was. Drie wervels staan nu vast, de tussenwervelschijven zijn verwijderd en vervangen door kunststof exemplaren en hogerop is de wervelkolom met een flexibele verbinding vastgemaakt aan de constructie.


Maar wat toen volgde blies me van mijn sokken! De Dynesys die dus al een jaar in mijn rug vastzat, zat dus helemaal niet vast! Dit is wat rest van de constructie, en drie van deze zes schroeven zaten dus niet vast. Dat komt niet omdat de chirurg er niet helemaal bij was toen ie ze vastschroefde, maar de bedoeling is dat de schroefkop (het bovenste stuk van de schroef waar de draad minder diep is) dus vergroeid in het bot. En dat was in mijn geval slechts bij drie van de zes schroeven gebeurd.

Hoe dat komt, kon hij niet verklaren. Dat het zowat nooit voorkomt was wel duidelijk. Dat dit dan nog eens bij drie schroeven en niet 'per ongeluk' bij één exemplaar is gebeurd, zegt wellicht iets over mijn aangeboren gebreken die er blijkbaar zijn.

In elk geval: het verklaart een hoop miserie. De Dynesys heeft dus om te beginnen nooit gewerkt. De bedoeling is dat ie ondersteuning geeft, maar je voelt zo aan je water dat dat met drie van zes schroeven nooit kan gebeuren. Daar komt bij dat ze ook los zaten, net in een gebied waar alle gewicht van je lichaam en de dingen die je opheft, samenkomt. Dat zal ook geen positief effect gehad hebben op de rugpijn.

Daarom was de revalidatie ook zo onnozel slecht en met name deel twee waar ik in augustus van vorig jaar de handdoek in de ring gooide omdat de pijn ondraaglijk was. In dat deel twee kwam er immers voor de eerste keer echte belasting van de rug aan te pas door oefeningen te doen op speciale fitnesstoestellen.

Het zegt ook nog één ander ding, en ik hoop dat mensen rondom mij die me behandelen dat ondertussen snappen: als ik zeg dat iets pijn doet, dan is dat zo! Dan is dat niet omdat ik mijn oefeningetjes te weinig deed of niet omdat ik de flauwe uithang.

In elk geval, dit laten we achter ons. Maar ik vind het belangrijk om te weten dat mijn afgelopen jaar dat vol zat met problemen in de revalidatie wel degelijk een reden had.

donderdag 22 mei 2014

De operatie

Vandaag was het dus zover. Ik schrijf dit een hele tijd later, want na de operatie ben ik een periode kwijt door de verdoving en veel pijn belet je nu eenmaal om te bloggen.

De ochtend was er snel en veel te vroeg. Om vijf uur al lag ik wakker, maar dat is niet ongewoon de laatste maanden. Ook op 'normale' dagen ontwaak ik rond 5 of 6 uur 's morgens door opkomende rugpijn. Dat is ook de reden waarom ik deze operatie wil natuurlijk.

Eerst moest ik een douche nemen met een vies rood spul dat in twee ampulletjes werd toegestopt. Isobètadinezeep heet het en het lijkt alsof er een moord in de douche is gebeurd als je je ermee insmeert. Je moet blijven wrijven tot het een wit schuim wordt, maar dat gebeurt niet volledig. Ik kom uit de douche en voel me niet proper, maar ben het dus echt wel. Het product moet infecties vermijden als men straks een nog langere incisie maakt over het bestaande litteken.

Ik werd naar de operatiezaal gereden in mijn bed, net zoals in de film. Je ziet op het plafond de witte lichtarmaturen voorbijkomen tot je in een wachtzaal terechtkomt met kleine hokjes die afgesloten zijn door een gordijn. Naast me hoor ik een dame vragen stellen aan een andere patiënt. Hij moet zijn naam, geboortedatum en aard van de operatie uitleggen. Ook zijn behandelende arts moet ie kunnen benoemen als dubbelcheck dat men de juiste ingreep doet op de juiste patiënt. Ik hoor de vraag en denk meteen na over mijn chirurg. Maar door de Temesta die ik eerder kreeg om te kalmeren, ben ik zijn naam kwijt. Plots schiet ie me toch te binnen en ik kan net op tijd zeggen hoe ie heet aan de dame die nu in mijn 'kamertje' dezelfde vragen stelt. Alleen, de naam is dus fout! Ik geef de naam door van de fysisch geneesheer in plaats van de chirurg. Gelukkig kan ik zijn echte naam nog bevestigen als de dame in vraagvorm zegt: "Zou het niet kunnen dat je dokter x bedoelt?". Ik denk dat men dat wel vaker zal meemaken ;-)

Voor de rest is de dag een grijze vlek in mijn geheugen. Ik herinner me nog het gesprek met de chirurg (dat was nog voor de operatie) waar ik de nekproblemen aankaart. Hij kijkt bezorgd en zegt dat we binnen een maand op de controleafspraak dit volgende obstakel zullen bekijken.

Na de middag was ik wakker en heb ik blijkbaar een helder, lang en coherent gesprek gehad met mijn wederhelft die me op de kamer kwam bezoeken. Daar herinner ik me bijna niks van. Dat was de vorige keren ook zo en het went wel ;-)

woensdag 21 mei 2014

Nog één keer slapen

Eén dag voor de operatie ben ik vooral heel erg nerveus. Wat kan je nog doen om een dag zinnig door te brengen? Ik had een plan om vandaag 26 afleveringen te zien van de Eén soap 'Thuis'. Door de laatste maand intensief bezig te zijn met geocachewaypoints en foto's van gebouwen had ik enkele malen de middagaflevering van Thuis gemist. Ondertussen waren er dus 26 opgenomen op de digicorder en ik wou ze allemaal zien.

Dat kan natuurlijk niet want je zou 13 uur nodig hebben en dat heb ik er niet voor over. De reden waarom ik ze wou zien is trouwens dat ik graag in het ziekenhuis toch mijn favoriete soap zie na de middag, maar als je 26 afleveringen achterstaat kan je natuurlijk niet meer volgen. Daarom het plan om ze vandaag en masse te bekijken.

Dat bleek veel makkelijker dan ik dacht. De truuk is om gewoon de eerste minuut voor de trailer te bekijken, die toont de hoogtepunten van de verschillende verhaallijnen uit de vorige aflevering. Als je dat allemaal na mekaar ziet en dan de laatste aflevering volledig bekijkt, ben je er op een uurtje vanaf! En met succes, op iets meer dan een uur tijd heb ik heel de plot weer door. Franky kwam uit de kast en had op een haar na Bram gekust, dat heb ik toch even in real time bekeken ;)

Er was ook een nuttige bezigheid en die was minder fijn. Deze MRI die hier eergisteren stond had een briefje mee voor de huisdokter. Dat briefje wou ik nog tonen vooraleer ik werd opgenomen. Het briefje zegt dus inderdaad wat ik dacht. Ik zei nog : ik ben geen dokter, maar het ziet er niet goed uit en dat werd door de huisarts bevestigd. Vier nekwervels hebben problemen, er is artrose en stenose in het kanaal. Ik heb niet alleen de rug van een man van 80 , ook mijn nek vertoont dezelfde gebreken.

Hoe dit behandeld moet worden, kon ie niet zeggen. Dat het niet per se een ingreep moet zijn, daar is ie nu nog wel positief over. Het zou misschien kunnen opgelost worden met infiltraties, maar hij is niet de expert. De chirurg moet dit zien en beoordelen voor we verder kunnen.

Maar één ding tegelijk: morgen is eerst de rug aan de beurt. De rest zien we dan wel weer.


dinsdag 20 mei 2014

Foto's provinciehuis

Ik had vandaag dus het genoegen om een keertje het oude provinciehuis te bezoeken in de staat zoals het nu is. Uiteraard was dat onverantwoord omdat ik binnen twee dagen word geopereerd aan mijn rug.

Ik heb een eenvoudige denkpiste gevolgd: wat is 't ergste dat er kan gebeuren? Dat ik rugpijn krijg? Dat ik mijn rug zou forceren? Da's dan eind van de week weer in orde :)

Het viel trouwens wel mee, de traphal beklimmen en de laatste verdiepingen over wat puin kruipen. Ik heb wel de ganse namiddag platte rust genomen, het is dus wel een belasting geweest.

Maar het was het waard! Videobeelden vanop een vast punt, met één camera in de hand, met één GoPro camera op een Bobcat gekleefd met een magneet en met één extra fototoestel.

De videobeelden moet ik uiteraard monteren, maar de foto's kan je hier bekijken :


klik op de foto

maandag 19 mei 2014

Nog een MRI

Het CD'tje dat ik dit keer van het ziekenhuis mee naar huis kreeg, wou ik toch eerst zelf bekijken. Het is een nieuwe MRI scan en dit keer heeft het niks te maken met rugproblemen waar ik deze week opnieuw voor onder het mes ga, maar met een probleem in de arm. Ik had al lang tintelingen maar vooral jeuk in de rechterarm. De vraag was nu of het misschien een gelijkaardig probleem was als de onderrug, maar dit keer in de nek.

Ik ben geen dokter, maar kon wel meteen zien dat het er slecht uit ziet. Ook in het verslag dat mee op de CD staat, is er geen ruimte voor goed nieuws. Er staan 5 tussenwervelschijven beschreven en eentje is nog goed. De vier anderen hebben afwijkingen, waarvan minstens één ernstig. Het hele verhaal van de onderrug staat hier opnieuw: hernia , geknelde zenuw aan twee kanten, stenose en artrose.

De huisdokter bevestigt dat het geen goed nieuws is. Hoe het behandeld moet worden, dat weet ie niet. Hij weet wel dat het zijn petje te boven gaat en ik het best meteen vraag aan de chirurg.

Natuurlijk had ik iets anders willen horen, maar je voelt meteen dat zoiets eraan zat te komen. Als de ingreep deze week goed afloopt, is het helaas nog steeds niet gedaan.

zondag 18 mei 2014

Provinciehuis timelapse 1 maand

We zijn ondertussen één maand en 35.000 foto's verder en het begint al behoorlijk te lijken op een echt timelapse filmpje.

Enkele stukken heb ik in detail genomen met een tweede toestel met telelens en dat geeft soms mooie resultaten. Ik zeg meteen 'soms' omdat ik veel moest weggooien. Zo kon ik ook de 'burst'-functie gebruiken die vijf foto's per seconde neemt in plaats van de standaard foto elke drie minuten. Dat geeft mooie beelden, maar het komt erop neer dat je net zo goed een videocamera neemt en het videobeeld vijf keer versnelt.

Wat wel heel mooi lukte is de kraan waar ik op inzoom. Die foto's zijn iets meer in detail, maar vooral: veel hogere frequenties. Elke vijf seconden één foto tot de kraan weg was en je ziet even heel mooi hoe de kleine graafmachines aan- en afgevoerd worden.

Er is ook nog heel wat videobeeld, dat komt later nog wel eens ;-)

zaterdag 17 mei 2014

Rondje Vlaanderen feest

Voor alles moest er een eerste keer zijn, dus ook voor een geocache-event. Dat lijkt wat vreemd, ik ben toch met mijn 500 gevonden schatten geen nieuweling meer, maar ik ging dus nog nooit naar een event. Ik ben dan ook al een hele tijd niet meer actief als geocacher omdat dat met de rug gewoon niet meer lukt.

Mede daarom leek het idee van Rondje Vlaanderen me zo leuk: ik ben al zo lang aan 't zeggen dat ik zelf eens een cache wil leggen, dat dit het ideale moment was om echt van start te gaan. Onder het motto "de rem is kapot", nam ik meteen veel te veel hooi op mijn vork. Twee multi's omdat de gemeentes niet opgevuld raakten. Eén multi samen met mijn geocachebuddy. Eén tradje heeft elektronica die ik heb gesoldeerd en geprogrammeerd. Er is één gemeente vrij die ik zo mooi vind dat ik die er misschien nog bij vraag.


En dit event was de bijeenkomst van die mensen die zich inzetten voor één of twee gemeentes in de hele reeks van nu ruim 250 caches die online kwamen afgelopen donderdag. Vele van deze mensen kende ik al eventjes omdat we op Facebook een groepje hebben om één en ander te regelen, maar ik ontmoette nog niet zoveel mensen in real life. Eigenlijk maar eentje op dit event dacht ik, tot ik thuis de lijst van genodigden zag en bleek dat ik iemand mislopen heb.

Maar laat dat nu net de bedoeling zijn van dit event: mekaar in 't echt leren kennen. Ik hoorde zelfs dat dit bij de organisatoren ook zo was (ik bedoel dan niet alle gemeentes, maar de kleine groep mensen die alles uit de grond gestampt hebben). Ze kenden mekaar ook vooral online voor dit event plaatsvond.

Voor één keer reed ik nog eens met de wagen, hoewel ik rijverbod heb. Ik heb dat niet wettelijk maar medisch: dus op aanraden van mijn huisdokter, die zegt dat ik best niet met de wagen rijd als ik Oxycodon neem als pijnstiller. Ik vroeg dan ook of ik op een halve dosis wel mocht rijden, en dat bleek geen probleem te zijn. Ik voelde ook duidelijk dat het wel kon, ik was weer eventjes even helder als vroeger. Nadeel is dat ik wel enorm veel rugpijn had op het event, maar dat nemen we er bij voor één keer.

Het was meer dan geslaagd, ik ben heel blij dat ik zoveel mensen in 't echt ontmoet heb. En blij dat men mij blijkbaar meteen herkent, soms zelfs zonder dat naamkaartje. Ik moet een herkenbare kop hebben, denk ik dan ;)

woensdag 14 mei 2014

Rondje Vlaanderen online

Omdat ie dus morgen online komt, even een filmpje dat als teaser of 'making of' kan dienen :)

zondag 11 mei 2014

Waterdicht

Wellicht is dit dé grootste uitdaging voor mij. Ik kan wel vanalles solderen en printjes maken, maar wat als je zoiets in weer en wind buiten gaat leggen? Vocht en temperatuur zullen de grootste vijand zijn.

Eén oplossing die tot nu toe heel erg goed werkt is dit. Deze printplaat is 'beveiligd' tegen vocht door een spray. De glimmende laag is plastic in een spuitbus. Het heet ook gewoon 'Plastic Spray' en ik ken het van mijn jeugdjaren. Eind jaren '80 maakte ik mijn eerste pcb en toen was er niet echt nood aan dit soort bescherming. Het hoorde gewoon bij ons concept dat we professioneel wilden doen.

Maar nu is het echt nuttig en ik heb meteen de test gedaan. Dit printplaatje is nu waterdicht, dit wil zeggen dat de koperen baantjes niet oxideren en de chips zouden geen last mogen hebben van kortsluitingen of extra weerstand tussen de vertinde pinnetjes die de werking van de logica zou verstoren.

Ik zou daar uitgebreide testen op kunnen doen door de weerstand tussen twee pinnetjes te meten als ze vochtig worden. Je kan ook de prinplaat onder de kraan houden en zien of het ding nog werkt. Ik koos methode twee en het ding is geslaagd met brio. Een minuutje onder stromend water deed niks aan de werking van het circuit.

Dit is trouwens een leuk ontwerp met grote cijfers dat ik ga gebruiken in een verkeersbord in Zwijdrecht. Het bord is erg versleten en de buis waar je in moet kijken om de display te zien ligt gewoon open. Dat wil ook zeggen dat ze gewoon onder water loopt, en dat is nu al zo. Gelukkig zit er een gaatje in dat zorgt dat het waterpeil niet tot bovenaan stijgt.

De plastic spray zal natuurlijk bescherming bieden maar ik ga het lot niet tarten. De display zelf komt ook nog wel in één of ander soort behuizing. Een plastic diepvrieszakje is zelfs genoeg, we gaan niet te moeilijk doen.

Zei ik trouwens dat vocht de grootste vijand is? Misschien heb ik het wel mis. Ik vrees dat de mensen zelf meer schade gaan aanbrengen als ik andere logs lees. Soit, ook daar kunnen we wel tegen een stootje.

Of zoals zo'n denkoefening altijd eindigt: on verra...

zaterdag 10 mei 2014

De allereerste keer

Ooit is het moment daar dat je ook echt iets moet gaan verstoppen. Alleen maar plannen maken en dingen solderen, kan je niet volhouden want je maakt je na een tijd wat belachelijk.

Maar hier komt dus de laatste rustplaats van de eerste van de drie schatten die ik voor Rondje Vlaanderen leg. Ik leg er zelf twee, en samen met mijn vaste geocachebuddy nog ééntje. We laten maar even in 't midden waar dit juist is, hoewel je wellicht niet zo erg veel kan herkennen op deze foto.

Het plan was helemaal anders en enkel het uiteindelijke wandelpad bleef overeind. Dat komt omdat het Agentschap voor Natuur en Bos heel erg streng is. Ik heb daar op zich niet zo'n probleem mee, en daar wringt het schoentje dus ook helemaal niet. Maar met de strengere richtlijnen die een jaar geleden in voegen traden, kwam er ook een nieuwe tool op de website. Die was heel handig, want je kon nu gewoon je coördinaten ingeven en meteen zag je een Google Maps kaartje verschijnen met daarin gedetailleerde info over de locatie die je wenst te gebruiken.

Als dat binnen het gebied ligt dat door Natuur en Bos beheerd wordt, ben je de pineut. Er is een lijvig dossier nodig om dan toestemming te krijgen om je schat te verstoppen. Op zich was dat nog steeds het probleem niet, dat zou ik nog gerust (met enige tegenzin, een cacher legt geen schat weg om administratie op te starten) willen doen. Het probleem was dat de website enkele maanden geleden groen licht gaf voor deze locatie, en vorige week plots niet meer. Blijkbaar werden we nu nog beter geholpen door de info op de website te verfijnen. In mijn geval wou het zeggen dat mijn moeite om zeep was. Zowat alle waypoints lagen nu in ANB gebied en ik kon fluiten naar de cache. Toestemming vragen en verkrijgen op twee weken voor de publicatie van Rondje Vlaanderen is zowat onmogelijk.

Daarom dus een tussenoplossing waar we nu vrede mee zullen nemen. Er werd een nieuw startplaatsje gekozen dat op de openbare weg ligt, en enkele waypoints zijn omgezet naar een "question to answer". Dat wil zeggen dat ik ter plaatse geen potje met een display leg, maar de wandelaar zal er een vraag moeten beantwoorden over wat ie in de omgeving ziet. Door het antwoord in een formule in te vullen, komt hij hopelijk op deze plek terecht en kan ie het logboek tekenen.

Natuurlijk had ik het liever anders gezien, maar het is nu zo. Gelukkig zijn de twee andere gemeentes beter geregeld, hoewel één wandeling ook natuurgebied doorkruist, maar daar was het belangrijke verschil dat de website wél up-to-date was, en ik heb daar dus meteen de juiste methode kunnen volgen.

Dat wil niet zeggen dat we niet benieuwd zijn naar deze wandeling. Er ligt ook elektronica ten velde en als eerste uitdaging is dit al behoorlijk wat. Ik moet me immers de vraag stellen hoe goed die écht tegen vocht kan en hoe lang die batterijtjes écht meegaan buiten de beschermde omgeving van mijn 'testbank'.

We zullen zien, ik ben in elk geval benieuwd wat er op deze plek donderdag staat te gebeuren :)

vrijdag 9 mei 2014

Een nieuwe operatie

Eén jaar en een week geleden zal het zijn als ik opnieuw onder het mes ga. Zo lang heb ik dan rondgelopen met die constructie - Dynesys - die me in de toekomst zou moeten behoeden voor meer rugproblemen. Er zou meer stabiliteit komen en er zou veel bewegingsvrijheid resten na het aanbrengen van de constructie in de onderste drie wervels van de rug.

Dat heeft het dus allemaal niet gedaan en na de zoveelste poging om weer te revalideren en extra foto's te bestuderen, viel vandaag de beslissing om de Dynesys eruit te halen. Eerst wou de chirurg nog een MRI voorstellen, maar ik heb meteen duidelijk gemaakt dat het - als het aan mij ligt - helemaal zinloos is. Hij schijnt het te beamen en maakte er ook geen punt van. "Je bent dus hier om een operatie te vragen", zei ie dan. Het lijkt alsof ik in de broodjeszaak een martino bestel, maar daar kwam het op neer. Hij heeft ook geen enkel zinnig argument meer kunnen geven waarom ie nu nog onderzoeken zou doen. Ik denk dat het dan ook vooral was om me niet te bruskeren en dan binnen twee maanden na een volgende scan te zeggen dat we beter opereren.

Soit, het was al lang duidelijk en we zijn het er nu ook over eens: de Dynesys was geen succes en hij moet eruit. Dat is jammer, want het zal willen zeggen dat ik minder mobiel zal zijn omdat de onderste drie wervels vastgezet worden. De tussenwervelschijven worden verwijderd en vervangen door kunststof. Het ruggemergkanaal boven de probleemzone is vernauwd en moet worden 'opgekuist'.

Dat zal gebeuren op 22 mei, dus binnen twee weken al. Zoals gewoonlijk verwacht men een dag of 5 - 6 in het ziekenhuis en een nieuwe revalidatie van drie tot zes maanden.

Ik was trouwens ook in het ziekhuis voor een MRI vandaag. In mijn nek is een gelijkaardig probleem ontstaan omdat ik in mijn rechterarm een verminderde gevoeligheid heb en soms extreme jeuk. De huisdokter denkt aan een nekhernia en de chirurg bevestigt dat dat mogelijk is. Maar voorlopig wachten we dat fotootje nog af. Eén probleem tegelijk aanpakken.

vrijdag 2 mei 2014

The Journey - single

Over de Beste Beslissing van Michael Niclaus stond hier al wel eens een woordje uitleg. Dat Joey Kugelmann, een Nederlandse singer-songwriter een heel mooi nummer schreef rond het levensvarhaal van Michael, ook. Je kon hier al even een live sessie zien van wat de single zou moeten worden.


En vandaag staat ie dus op iTunes!


Joey Kugelmann - The Journey


En nu hopen dat het een hit wordt! Omdat de boodschap belangrijk is, want daar hebben we nog werk aan in ons landje, maar vooral omdat het een keigoe nummer is.

Downloaden hè !



donderdag 1 mei 2014

Nieuwe oude rommel

Oude rommel was het, dat fototoestel dat ik heb. De Olympus E-520 is niet hip. Hij is dat zelfs al een hele tijd niet meer.

Je zou dan denken dat, als ik al aan vernieuwing toe ben, ik zou gaan voor een nieuwer model. Niets is minder waar. Dat heb ik te danken aan mijn rug die zorgt dat ik nu anderhalf jaar van een uitkering leef en dus geen geld heb voor dit soort akkefietjes. Toch was de nood hoog. Niet omdat mijn toestel stuk is, maar omdat ik door omstandigheden een backup nodig heb.

Wat er toen gebeurde verbaast me nu nog steeds. Op de motorkap van de tweedehandswagen van een Bulgaar in een volkswijk in Gent kocht ik vandaag dit toestel. Nu ik de vorige zin herlees, klinkt dat alsof het uit een misdaadfilm komt waar er een gevaarlijke deal in de onderwereld werd voltrokken. Ik had the money en hij had the stuff in een rokerige draagtas die lenzen en een fototoestel kan bewaren. De deal was op drie minuten geregeld. In 't echt had ik gereageerd op een zoekertje op 2dehands.be. Maar dat er een verkeerde naam op de bel stond van het appartement van zijn vriendin en dat ie me voor de deur in zijn wagen stond op te wachten, is op z'n minst vreemd.


Maar aan het toestel is niks vreemd aan. Het is trouwens een eenvoudiger model dan wat ik al had, dus ik ga er niet op vooruit. Zijn uitleg was er één die duidelijk maakte dat ie veel ervaring had met deze lenzen die mee in de deal zitten. Ik had ze niet nodig, maar als ie binnen mijn budget dat ik aan één toestel kon geven vier lenzen cadeau doet, ben ik de laatste om te klagen.

En op dat punt ging er vandaag een wereld voor me open. Dit is écht wel geweldig! Voor de duidelijkheid: de linkse lens is de originele die bij het toestel hoort. Ik had die al en ze stelt niks voor. De andere lenzen (macrolens, zoomlens, telelens) passen niet op het toestel en daarom zit die ring er bij. Dan past dat dus wel, maar het heeft als gevolg dat er niks automatisch werkt.

De lenzen zijn trouwens alle drie (semi)professionele lenzen met een vaste brandpuntsafstand. In de praktijk wil dat zeggen dat die normaal duurder zijn en dat je er minder mee kan. Je kan immers niet in- en uitzoomen met zo'n lens, maar de kwaliteit is net door dat gebrek aan functionaliteit stukken beter. Die grote telelenzen die fotografen op het tennisveld ondersteunen met een zo'n pikkeltje omdat ze zo zwaar zijn, kunnen dat ook niet. Ze zoomen dus niet in en uit, ze tonen een vast beeld van de tennisspeler die je wel behoorlijk dichtbij ziet. Maar dus altijd juist even dichtbij.

Als ik nu wil in- of uitzoomen, moet ik een andere lens nemen. Waarom ik dan toch zo enthousiast ben? Het beeld natuurlijk. Kijk even mee naar deze foto van onze poes.



Op het eerste zicht is dat een normale foto, maar geef toe dat ze mooi scherp is en de kleuren en het contrast levendig zijn. Tot daar kon ik dat ook met mijn ander arsenaal lenzen die ik voor mijn ander toestel lang geleden kocht.

Als je echter de foto in detail bekijkt, voor dit toestel is dat 'slechts' 10 megapixels, zie je dat je die pixels ook effectief hébt. In moderne toestellen met 15 of 18 megapixels en ingebouwde lens, is dat niet zo. Dat heb ik toch al gezien: de pixels stijgen, maar de optica is niet beter, integendeel. Je ziet 18 megapixels maar als je op je PC inzoomt op de foto wordt ze snel wazig.


Dit is een beeld van het oog van de poes. De verhouding is één op één, dus één beeldpunt is één pixel van het toestel. Het beeld is nog heel scherp: elk haartje van de pels is perfect in beeld en ik kan zelfs mezelf in spiegelbeeld zien in het poezenoog. Dat kon ik met mijn andere lenzen nooit bereiken, het was altijd een compromis.

Er komt nu bij dat ik een beetje meer fotograaf moet worden. Met de lenzen kan niks automatisch, dus sluitertijden, diafragma's en witbalansen ga ik zelf moeten instellen. Ik heb nu vijf minuten werk om één mooie foto te maken, maar dat leer ik nog wel.

En wat die oude rommel betreft: zonder echt budget is dit het beste dat ik ooit in huis had!