A new job !

Meestal komt zoiets helemaal onverwachts en ook dit keer was het niet anders. Na twee jaar van de ziekteverzekering te leven tussen twee rugoperaties werd het tijd om opnieuw de arbeidsmarkt op te zoeken.

Alleen zijn mijn nieuwe voorwaarden voor een job door mijn situatie zo lastig dat het in de praktijk nagenoeg niet mogelijk was om een match te vinden bij eender welke werkgever. Dagvullend mag de activiteit niet meer zijn en voorlopig kan het ook niet. Acht uur op een bureaustoel zitten is vanaf nu verboden en als je altijd een bureaujob deed, is dat een moeilijke eis.

Er kwam bij dat in het circuit waar ik in terecht was gekomen voor ik ziek werd zoiets nooit bestaat. Freelance opdrachten van enkele maanden moesten altijd ter plaatse bij een klant uitgevoerd worden. Als ik dat opnieuw zou doen, moet ik een plan bedenken om sommige dagen een uur of zes langs te gaan bij de klant en sommige dagen, als het even wat minder gaat, maar drie uur. Zoiets kan natuurlijk helemaal niet, dus enkel thuiswerk kwam nog in aanmerking.

Toen kwam er een berichtje via LinkedIn. Een bedrijf zoekt een Delphiprogrammeur met veel ervaring. Dat op zich is al een groot probleem, want de programmeertaal is helemaal uit de mode. Een bijkomend probleem was dat het bedrijf geen kantoor heeft, alle medewerkers werken thuis. Het gaat ook niet om kortlopende opdrachten, maar ondersteuning van bestaande software voor een hele lange termijn, lees: meerdere jaren. Er zijn erg veel klanten die de software gebruiken, dus mettertijd moet de nieuwe programmeur ook onderhoud kunnen bieden bij klanten vanop afstand.

Dat moet dus lukken dat ik helemaal voldoe aan deze voorwaarden. Een bijkomende troef is dat de zaakvoerder een oude bekende is die op de hoogte is van wat ik met een computer kan. En blijkbaar is dat wel wat, want het werkte in mijn voordeel.


Binnenkort zal ik dus in deze nieuwe Delphi XE3 om te beginnen nieuwe software gaan schrijven die aansluit bij wat al bestaat.

De oude software moet ook up-to-date gebracht worden naar deze Delphi, en ook zo'n omschakeling deed ik al enkele keren in mijn carrière.




Vanavond is het contract getekend en de ontwikkelomgeving staat nu op mijn PC. Heel binnenkort ga ik aan de slag. Spannend !

Mp3 in de sloot

Het vorige onderhoud van mijn Rondje Vlaanderen geocache in Zwijndrecht was een beetje vreemd. Er kwam een melding dat het potje dat geluid maakt voor de tweede keer in enkele weken tijd verdwenen was, en dat moest ik uiteraard meteen nakijken.

Gelukkig bleek het niet zo te zijn, het nieuwe ontwerp was gelukkig intact en het lag zelfs helemaal open en bloot omdat seizoenen veranderen en netels plots minder woekerden.

Net door diezelfde reden, alles in de buurt van de afgezaagde boomstam ligt er nu nogal kaal bij, viel mijn oog op een wit potje dat in de beek lag. Er staat weinig water in de beek, maar net genoeg om het toch kliedernat te maken. Het was zowaar het vorige potje dat ik dus echt gestolen waande. Ik had toen nog een half uur de hele omgeving tevergeefs afgezocht en zelfs andere stammen gaan checken, na een tijd twijfel je aan alles. Nu blijkt dus dat het echt gewoon in de beek gevallen was.

Vandaag heb ik het opnieuw 'een onderhoud' gegeven zoals dat dan heet. Dit is het zwakke punt van het ontwerp: de lijm geeft het op en het schroefje dat de connector vastmaakt was losgekomen toen ik het potje opende. Ik kon dus ook niet testen of het ding nog werkt, want zo kan je er nooit een hoofdtelefoon inpluggen.


Ik heb alles wat los kan dan losgewrikt (ik wil het hergebruiken, maar zonder lijm dit keer) en dan kwam het printje tevoorschijn. In tegenstelling tot het potje zelf, ziet dit er nog perfect uit! De laag plasticspray zorgde ervoor dat de koper niet is aangetast door vocht (het potje was toch klammig binnen).


Ook de voorkant is perfect in orde. Ik heb de batterij erin geplaatst en ook met plasticspray behandeld en dat voelde ik nu. De batterij zit zelfs vastgeklemd in de houder. Ze is trouwens nog bijna helemaal vol en alles blijkt nog perfect te werken. Alleen spreekt ie nog een noordcoördinaat uit die in Nederland ligt, maar dat wist ik inmiddels en dat is rechtgezet.

Dus met wat extra revetten om alles te monteren en een update van de software en de spraak op het SD-kaartje, kan dit weer perfect werken. Vanaf nu heb ik er dus twee in reserve :)

Veel 7-segmentjes

Ik moet toegeven, ik heb me even laten gaan in het soldeerkamertje. Dat komt eigenlijk vooral omdat je nu eenmaal niet één klein printplaatje kan maken, in dit geval staan er 9 op één vel.



Er waren er al een paar in gebruik van de twee vellen, en als ik de 'afval' verwijder (helaas heeft meestal elk vel wel één of meer mislukte ontwerpjes), hield ik er dus twaalf over.



Niet dat ik ze zelf allemaal in gebruik ga nemen, een aantal zijn bedoeld voor een andere geocacher. En de rest hou ik als reserve nu ik merk dat zo'n potje in de natuur niet altijd met zachte hand wordt behandeld.

Nu had ik een mooi plan om de 7-segmentpotjes die niet voor mezelf bedoeld zijn programmeerbaar te maken. Die van mij zijn dat ook, maar er is een groot verschil tussen de originele software in het geheugen branden en enkel de coördinaten aanpassen aan de plek waar de potjes moeten liggen. Ik kan dat combineren in één beweging, maar als ik de potjes overhandig is dat niet meer zo. De geocacher zou de ontwikkelomgeving moeten installeren en heel wat know-how moeten hebben over compileren en uploaden en zo.

Met deze programmer lukt dat dus allemaal. Het is niet meer dan een extra klein printje met één chip en een toetsenbordje, maar het geeft genoeg flexibiliteit om coördinaten vast te programmeren per potje. Er is één grote 'helaas'! Het werkt niet. Het is te zeggen, alles werkt perfect zolang ik beide printplaatjes (zowel de programmer als het 7-segment potje) aan de 5V voeding van een USB verbinding heb hangen, vanaf het moment dat alles op de 3V batterij van het 7-segment potje zelf hangt, geeft ie geen kik meer.

Dat is heel vreemd, want beide chips zijn voorzien om vanaf 2,8V perfect te functioneren. Ik weet inmiddels dat 2,3V ook al genoeg is, wat mij dan nog meer de wenkbrauwen doet fronsen. Er is immers buiten de spanning geen enkel verschil tussen de twee opstellingen.

En dat is heel vervelend, want ik weet dus niet hoe dit verder moet. Ik wou alles veel makkelijker maken, maar dat zo lukt dus niet. Een extra voeding of een USB verbinding enkel om ze te programmeren zouden een optie zijn die misschien kan werken, maar het originele idee om alles eenvoudig te maken verliest dan wat van zijn pluimen.

Hoe zeggen ze dat? Back to the drawingboard...

Lowcarb of no-carb?

Ik had al even een plan dat ook geregeld in de praktijk werd omgezet. De bedoeling is om, net zoals ik dat zeven jaar voltijds heb volgehouden in mijn Atkinsdieet, minder koolhydraten te eten. Dat was dit keer vooral ingegeven door mijn afkeur van broodmaaltijden die te erg aanwezig waren in mijn dagmenu.

Het ontbijt vraagt er nog steeds om en dat wil ik dan ook zo houden. Maar rond of na de middag kwam heel vaak het idee dat die bruine boterham nu eventjes niet hoeft en ook andere koolhydraatbronnen lokten me niet naar de tafel. Het resultaat was dan vaak een maaltijd overslaan zodat ik als vieruurtje aan een zak chips of pak koeken begon.

Uiteraard kan dat beter, en dit keer was de motivatie dus niet ingegeven door het gewichtsverlies dat ik zou kunnen bereiken (iets wat trouwens nog wel nodig is hoor, de harde cijfers van mijn laatste jaaronderzoek bevestigden een tikkeltje overgewicht).

Soit, ondertussen is er een nieuw extra plan. Omdat nu blijkt dat ik die middagmaaltijden toch wel heel erg goed onder controle heb diabetesgewijs, het omgekeerde zou vreemd zijn omdat ik immers mijn bloedsuiker niet doe stijgen tijdens de periode na de ontbijtpiek tot het avondmaal, hebben we in overleg besloten om het avondmaal vanaf nu minstens één keer per week ook zonder koolhydraten te serveren.



Het moet gezegd dat de Pure Keuken van Pascal Naessens hier voor iets tussenzit. Heerlijke gerechten die akelig bekend in de oren klinken van deze ex-Atkinser zijn nu voorzien van mooie foto's in een heel trendy new way of life. Voor mij wil het alleen zeggen dat ik hetzelfde doe als toen ik het nog gewoon Atkins noemde, maar nu maak ik er dan ook maar een mooie foto van.

Ondertussen is dit heerlijke zalmgerecht een klassieker en neen, er hoort echt geen pasta, rijst of aardappel bij. Geloof me, als je hier een paar happen van eet, denk je daar niet meer aan.

Het was een beetje jammer dat mijn sensor net voor de maaltijd besliste dat vier weken dit keer lang genoeg was om me in te lichten over mijn suikerwaarden. Ik heb dus geen data van na de maaltijd buiten de klassieke vingerprikjes zoals vroeger. Ik heb er dan wel drie genomen om toch ietwat te kunnen opvolgen hoe dat nu zit na zo'n maaltijd. Voor alle duidelijkheid: ik heb helemaal geen insuline gegeven voor deze maaltijd. Normaal doe ik dat nog wel, zelfs al is het koolhyraatarm, maar dit keer kon ik echt geen bronnen vinden in de ingrediëntenlijst die enig effect zouden hebben op de metingen. De tomaatjes zouden nog iets kunnen doen, maar ze zijn niet zo groot en ik besliste om ze best te negeren.

Het resultaat bewijst in de eerste plaats dat mijn basaal in de avonduren akelig goed geregeld is:
- voor de maaltijd : 89 mg/dl
- 2u na de maaltijd : 94 mg/dl
- voor het slapengaan: 90 mg/dl

Niet slecht zou ik denken !

Fake Dremel

Deze oplossing had ik bedacht om een boorstatief te gebruiken op mijn Dremel, en ze was best wel goed. Alleen, als ik het statief wil gebruiken om gaatjes van 0.6mm te boren in een printplaatje, dan lukt dat niet goed. En niet alleen omdat het zo klein is dat ik het helemaal niet zie, maar vooral omdat dit boortje van 0.6mm niet helemaal vlot ronddraait.

Dat komt door die dat verlengstuk dat ik aan de Dremel bevestigde om het in het statief vast te maken. Zonder die lange flexibele hals draait de boor netjes centraal, maar met verlengstuk is dat wat minder. Het resultaat is een gaatje in de print dat te groot is in het beste geval, maar meestal lukt het zelfs helemaal niet en verniel ik kostbare printplaatontwerpjes door een wilde losgeslagen boor.

De oplossing is eenvoudig: koop gewoon een statief voor je Dremel. Dat had ik meteen moeten doen, alleen was er maar één probleem: ik heb helemaal geen Dremel. Ik heb de ziekenkasversie van een Dremel, en daar bestaat geen statief voor.

Wat je dan kan doen is gokken en hopen dat mijn goedkope machine ook past in het originele Dremelstatief uit de Gamma. Om een beetje meer zekerheid te hebben, nam ik eerst wat foto's op de GSM zodat ik kon vergelijken en inschatten of het zou passen als ik in de winkel stond. Maar mijn gevoel zei: ga ervoor.

En dat bleek de goeie keuze! Het komt door deze zeskantige koppeling die onderaan het statief hangt. Daar past dus een Dremel in, maar ook een fake Dremel blijkt nu.






Het resultaat is prima! Ik kan nu niet alleen gaatjes boren, ook frezen en snijden kan heel vlot omdat je de standaard kan draaien. Dat het statief nu twee keer duurder is dan mijn fake Dremel, dat neem ik er dan graag bij ;)

Standaard voor boren van gaatjes

Kantelen om printjes op maat te zagen

I'm trackable

Wie in geocacheland vertoeft, weet wat dat is, een trackable. En vanaf nu is mijn scooter dus ook een trackable.

Als ik het nu echt juist wil doen, moet ik zelf ook ingeven wanneer ik de scooter neem om te gaan cachen. Zo kan ik op de trackable pagina volgen welke caches de scooter bezoekt.

Een geocacher weet meteen wat dit beest betekent, ik zie er trouwens zelf erg veel voorbij rijden. Die plakken dan meestal achter de ruit van een wagen.

En als je deze ziet, mag je die dus loggen. Als je hem hier ziet, mag dat natuurlijk ook.



Log me if you can :)

Een PCB uitdaging

OK, dus dit is echt wel de moeilijkste tot nu toe. Ik wil een mini lichtkrantje maken dat maximum 6.7 centimeter breed is. Zoveel plaats heb je slechts in deze verkeerspaal en dat is in dit geval de belangrijkste beperking. Met lichtjes van 2mm per stuk kan je een krant maken van 24 bij 7 en dan heb je dus echt wel een hoop verbindingen nodig.

Door het grote aantal lichtjes komt er ook heel wat meer aan te pas dan één microcontroller zoals ik dat tot nu toe een beetje gewend was. Er zijn vijf microchips nodig om er tekst op te krijgen, 't is te zeggen als mijn ontwerp werkt. Dat is nu het nadeel: je kan van zo'n ding nooit een proefopstelling maken omdat de chips te klein zijn en de verbindingen gewoon te talrijk. Het gaat sneller om gewoon meteen de print te maken en dan zien of je origineel idee ook in de praktijk werkt. Hoewel, alleen al het ontwerp op de PC kostte al twee dagen tijd. Gelukkig heb ik dat :)

Dat is niet eerlijk

Alleen zijn was moeilijk. Niet in de betekenis van eenzaamheid, want die was er niet. Maar alleen zijn lukte nooit omdat mijn hoofd het had verboden.

Er was een vast stramien dat de dag bepaalde. Als je ontwaakt is er een heel kleine periode, slechts enkele seconden, dat je helemaal aan niks denkt. Het eerste idee dat in je hoofd komt, bepaalt je bewustzijn op dat moment en in mijn geval bepaalde het mijn gemoed voor de ganse dag.

Er kwam jaren aan een stuk slechts één idee. De praktische invulling varieerde elke dag, dus ik had niet door dat datzelfde idee zich vermomd had. Maar het idee kan je het best omschrijven als: het is niet eerlijk. Achteraf doet het me denken aan het zwarte kuiken met een eierschaal als hoedje, maar wat het beestje zei, was de nagel op de kop. Alles wat er gebeurde, vond ik niet eerlijk. Het was ook niet mijn schuld, anderen waren zo oneerlijk tegenover mij dat ik echt wel recht had om te klagen.

Het verlamde mijn dag, want hoe kan je nu beginnen aan je taken als dat idee overheerst? Hoe kan ik nu met goede moed de mailberichtjes lezen en aan de slag gaan als net die berichtjes weer elke keer het originele idee versterkten? Een probleem bij een klant waar ie zich terecht boos om maakte, draaide ik altijd om. "Hoe zou jij het doen in mijn situatie?", zou ik denken. Ik zei het nooit, ik dacht het alleen.

Hoe zou jij dat doen als je een todolijst had van meer dan 2000 puntjes? Toen was het echt zo, ik had zelf een online service geprogrammeerd waar mijn collega's puntjes konden ingeven die ik moest aanpassen in de software. Na een jaar of twee stonden er dus 2000 punten in die niet afgevinkt waren. Ik programmeerde een quotatiesysteem zodat ze konden aangeven hoe belangrijk een puntje was. Een cijfer van 1 tot 5 gaf aan hoe dringend iets was. Het resultaat was dat ik alleen puntjes met een 1 overhield. Soms gaf iemand wel eens een 2 in, maar 3 of hoger gebeurde niet. En de 2 werd na een week weer aangepast naar een 1 als de klant opnieuw had gebeld.

Het was niet eerlijk dat ik dan dat mailtje van vanmorgen ook nog eens op mijn boterham kreeg. Snapte hij dan niet dat er nog 2000 wachtenden voor hem waren? Als je het achteraf bekijkt is het antwoord eenvoudig: nee, natuurlijk snapte hij dat niet. Het is ook niet zijn fout. Hij heeft gewoon een softwareprobleem dat reëel is, en weet helemaal niks van mijn todolijst.

Maar hoe was het zo ver kunnen komen? Ik gaf de schuld aan de collega's en ik doe dat nu nog. Maar zeggen dat het niet eerlijk is, zet een eindeloze spiraal in gang. Het wil zeggen dat ik die dag niet veel problemen kon oplossen in de software. Alleen het feit dat ik het niet eerlijk vond, zorgde ervoor dat ik ook weinig uren kon factureren. Na een uur of vijf, zes had ik al lang genoeg van al die zever, en dan had ik een beloning verdiend. De beloning zat in een glas en soms nam ik zelfs de moeite niet om er een uit de kast te nemen.

De spiraal was bijna rond. Een deel van de namiddag, de avond en de hele nacht liep ik weg. Als je alleen bent met je eigen gedachten, kan je hier helemaal niet mee om. Je wordt gek als je elke bewuste minuut van de dag aan dat ene enkele ding denkt. Mijn beloning was een trip naar mijn droomwereld waar alles anders was.

Zei ik nu net dat het de schuld was van de collega's? Ja dat was zo. Alleen, er was maar één persoon die toeliet dat het zo ver kwam. Alleen ik kon op de rem gaan staan, maar dan kwam er kritiek want alles was dringend. Pogingen om de lijst uit te dunnen lukten nooit, maar de eindverantwoordelijkheid nam ik nooit zelf op. Ik had kunnen zeggen dat ik het niet meer aanvaardde of ik had zelfs kunnen uitkijken naar een andere job. Maar ik koos zelf voor de weg van mijn beloning en dat was dus wél mijn schuld.

Zoveel jaren later gebeurt het nog steeds. Eén dag vroeger had ik afscheid genomen van de man die ik altijd als voorbeeld had beschouwd aan de AA-tafel. Dat was niet eerlijk. De telecomfactuur die nog maar eens in de bus zat, dit keer met twee aanmaningen en extra bedragen die ik helemaal niet verschuldigd ben. Dat was niet eerlijk. Al die moeite die ik deed om de elektronica spulletjes aan de praat te krijgen, en de laatste minuut verpest ik alles met een domme kemel. Dat was niet eerlijk.

Wacht eens even. Hoor ik dat laatste nu goed? Zelfs iets wat ik zelf fout heb gedaan, ga ik anderen verwijten. Ik herken opnieuw de eindeloze spiraal en weet nu uit ons boekje met 12 stappen dat dit een naam heeft: zelfmedelijden. Intussen is de dag enkele uren oud en ik zit gevangen in een eindeloze spiraal die niet stopt.

Ik beslis dit keer niet om me te troosten, maar om een hard reset uit te voeren. Dat is een computerterm die wil zeggen dat je volledig opnieuw begint. Je kan je machine opnieuw opstarten in veilige modus om zo na te kijken waar het probleem zit. Het neemt wat tijd in beslag, maar het zorgt voor de gezondheid van alle onderdelen.

Ook in je hoofd kan je zo'n reset uitvoeren. Ik heb daar CD's voor en ze doen wonderen. Op één CD staat een oefening die 'bodyscan' heet. Drie kwartier lang hoor je een dame met een zachte stem die vreemde dingen zegt. "Voel je met je adem hoe je de aandacht verlegt naar je linkervoet. Denk nu aan je grote teen, je kleine teen en de tenen ertussen." Als je zoiets opschrijft, lijk je wel een idioot. Ooit zat die CD per ongeluk in mijn wagen en ik hoorde hoe belachelijk het klinkt als je die zinnen in je normale dagelijkse leven afspeelt. Maar als je bewust gekozen hebt om drie kwartier op een matje te liggen en te luisteren, dan lost dit alles op.

Ik weet nog wat de lesgeefster zei toen ik enkele jaren geleden deze cursus volgde. Ze zei dat je geen wonderen moest verwachten van die oefeningen. Mensen denken dat meditatie je helemaal tot rust brengt tot je in trance komt. Dat is helemaal niet zo, maar voor mij doet het één wonderbaarlijk groot ding: het geeft mij terug enkele seconden tijd om te ontwaken. Die enkele seconden die je hebt als je ontwaakt, die zijn goud waard. Helemaal aan niks denken is moeilijk en je houdt het nooit vol. Maar met de oefening zijn ze er even, en ze geven je dag een tweede kans.

Het is trouwens heel erg goed afgelopen. De rest van de dag was vol van aangename bezigheden. Ik was écht alleen want mijn vriend was enkele dagen naar Londen. Maar alleen zijn is niet meer moeilijk. Alleen zijn is fijn als je getraind bent.

Soms komt zo'n lange uitleg écht juist van pas. Toevallig lazen we vandaag stap 11 en die gaat over God, gebed en meditatie. Die eerste twee, daar heb ik niks mee. Maar dat derde sinds enkele jaren dus wel.

De truuk is jezelf graag zien maar daar heb ik veertig jaar op moeten oefenen.

Go Motion timelapse

Chinezen zijn soms geniaal. Niet dat ik weet of ze dit echt uitvonden, maar ik heb het er wel gekocht.

Om een timelapse te maken waarbij het beeld beweegt (pan, dus enkel horizontaal rond de as draaien), heb je een motor nodig. Best zelfs een stappenmotor die meteen je camera mee bestuurt.


Of je neemt de onderdeeltjes van een kookwekker en komt met dit geniale idee: Go Motion. Gewoon opwinden, camera monteren op statief en foto's nemen. Simpel !


Ik heb de woonkamer op een uurtje tijd gefilmd. Elke 30 seconden een foto, dat geeft dit resultaat:




Of met RotaryView.com kan je de beelden ook interactief maken. Zoek de witte kat ;-)

Dexcom sugar surfing

Surfen op de golf

Ik vind sugar surfing een heerlijke naam voor een titel en hij komt dan ook niet van mij. De Amerikaanse endocrinoloog Dr. Stephen Ponder die zelf diabetes heeft, gaat er een boek over schrijven en de Facebookberichtjes die ik van hem volg zijn erg herkenbaar.

Ik doe het al langer, ook toen ik nog de Enlite sensor gebruikte van Medtronic. Het principe is redelijk eenvoudig. Normaal geef je insuline als je begint te eten. De maaltijd zal je bloedsuiker doen stijgen en de insuline zorgt ervoor dat die suikers in je bloed naar je organen en spieren gaan. Je gaat dus je suikers 'verbruiken' en je bloedsuiker daalt weer. Er ontstaat dus na de maaltijd een piek in je bloedsuiker.

Nu is het aan ons, diabetici om die piek onder controle te houden. Als je een glucosesensor gebruikt, kan je dat heel eenvoudig door je insuline vroeger in te spuiten dan de maaltijd. Voor mij persoonlijk zijn typische vertragingen zo'n 30 tot 60 minuten. Je geeft dus eerst je insuline in, wacht dan 30 tot 60 minuten en dan begin je pas te eten. Uiteraard hangt alles nu af van wat je eet, hoeveel je eet en hoe hoog je bloedsuiker al stond voor je aan de trip begint.

Als het goed gaat, moet het er ongeveer zo uitzien. Merk meteen op dat het een maaltijd met pasta is, en daarom is de bolus van het type 'dual wave', wat dus wil zeggen dat ik meteen een dosis insuline krijg en dat daarna, gespreid over anderhalf uur nog eens een kleinere dosis vrijkomt uit de insulinepomp. Dat staat nu even los van het sugar surfing principe, je kan dat met elke maaltijd.



Zoals je ziet komt er na het geven van de insuline (het eerste deel dan toch) een daling van je bloedsuiker. In dit geval is dat al merkbaar na ongeveer 20 minuten. Er zit een kleine vertraging op de sensor en de insuline heeft ook wat tijd nodig om te beginnen werken. Op het moment dat ik zie dat de daling is ingezet, begin ik te eten. Dat geeft een groot voordeel om maaltijdpieken te vermijden als je gegeten hebt. Je merkt ook dat mijn bloedsuiker na de maaltijd nooit boven de 150 is gekomen, iets wat we als diabeet erg fijn vinden.

Oefenen !

Toen ik een jaar of twee geleden mijn diabetesteam vertelde dat ik dit deed, werd daar met enige paniek op gereageerd. Dat is ook begrijpelijk omdat je bloedsuiker makkelijk te laag kan gaan als je een grote hoeveelheid insuline geeft om een maaltijd te verwerken en dan niks eet. Daarom ook dat zoiets enkel verantwoord is als je een glucosesensor draagt.

Helaas is een menselijk lichaam, zeker één met diabetes, heel erg onvoorspelbaar. Hier zie je een voorbeeld hoe het zelfs mét sensor nog kan misgaan.

Na de bolus wachtte ik weer een aantal minuten en ik zag de daling komen. Maar je ziet dat die dit keer veel sneller ging. Toen ie in 't rood ging, kwam er een hypo alarm en heb ik eerst een half glas fruitsap gedronken om de trend sneller om te keren.



Hoewel ik normaal met lichtbruin brood erg snel kan stijgen, bleef het nu nog beperkt en kwam ik op een - voor mij - redelijk normale curve uit.





Maar het kan ook in de andere richting misgaan. Op een ochtendwaarde van 145 (wat voor mij gigantisch hoog is, maar er ging een nachtelijke hypo en het nodige snoepgoed aan vooraf) heb ik hetzelfde principe proberen toe te passen.


Merk op de dat de bolus van 7.3 eenheden Novorapid al rekening houdt met de hogere ochtendwaarde, het is de insulinepomp die voor me uitrekende dat ik nu wat meer nodig had.


Toch bleef de daling die er altijd komt dit keer helemaal uit. Ik heb na een uur nog kleine bolusjes van 0.4 en 0.8 eenheden gegeven, maar de golf waar ik op wou surfen, kwam er nooit. Na anderhalf uur besloot ik om toch te ontbijten en gaf ik nog een extra eenheid insuline. We zijn immers zo veel later en de originele insuline had veel van haar 'kracht' al verbruikt.

Ken uw grenzen

Misschien viel het niet op in de vorige afbeeldingen, maar de grenswaarden die ik instel op mijn Dexcom zijn belachelijk. En ja, ik weet dat. Maar daar is een goede reden voor.

Mijn hoogalarm (de gele horizontale lijn) staat vaak op 130 mg/dl en dat is een waarde die mensen zonder diabetes ook makkelijk hebben na een maaltijd. De gele en de rode lijn die op de foto's te zien zijn, zijn dan ook niet de streefwaarden die ik vooropstel.

Alles hangt af van wat ik gegeten heb, maar na een maaltijd mag ik gerust boven 130 uitkomen. De ondergrens van 75 verander ik ook elke dag afhankelijk van wat er aan de hand is. Als ik ga wandelen, zet ik die hoger en als ik ga slapen zet ik ze op 65.

De twee lijnen zijn dus in mijn geval de waarden waarop ik een beslissing wil nemen. Als ik na een maaltijd boven 130 ga is dat niet erg, maar 150 is voor mij wél genoeg. Daarom wil ik verwittigd worden als ik die 130 bereik, zo kan ik een kleine extra bolus geven op de stijgende golf. We zijn aan 't surfen, remember?

Ook voor de ondergrens is dat zo. Tijdens de rugrevalidatie die ik nog even nodig heb, zet ik de ondergrens op 100 omdat ik bij een inspanning snel kan zakken én omdat de Dexcom een kwartier achter loopt op de echte bloedsuikerwaarde. Als ik een hypo wil vermijden tijdens een inspanning, zet ik dus best de ondergrens wat hoger. Als ik slaap, zet ik ze op 65 omdat ik niet wil wakker gepiept worden door een alarm dat geen kwaad kan in rust.

The trend is your friend

Alles wat ik in het ziekenhuis geleerd heb om mijn diabetes te regelen, heb ik verdrongen. De principes kloppen immers niet meer als je een glucosesensor gebruikt op de manier die volgens mij de beste is.

Zo heb ik een boluswizard op mijn insulinepomp. Die rekent in mijn plaats uit hoeveel insuline ik nodig heb voor een bepaalde hoeveelheid koolhydraten in mijn maaltijd én om de nodige correctie te doen als ik voor de maaltijd te hoog of te laag sta.

Die correctie negeer ik nu omdat ze niet klopt. Ik heb gemerkt dat niet de waarde van je bloedsuiker, maar wel de trend die hij volgt belangrijk is.

Als ik met een vingerprik een waarde van 140 zou meten, dan zal mijn pomp een redelijke correctie voorstellen omdat de pomp naar 85 wil zakken. Als ik op de Dexcom zie dat er een dalende trend is, zou ik zeker in een hypo komen door die correctie die de pomp voorstelt, te aanvaarden.

Over het algemeen kan je best stellen dat ik nauwelijks nog rekening hou met mijn bloedsuikerwaarde zelf, maar meer met de daling of stijging van de lijn. Om een stijgende lijn om te buigen, heb ik makkelijk één extra eenheid insuline nodig, vaak ook meer. Een dalende trend heeft soms al Dextro nodig als ik nog boven de 100 zit. Een gewone vingerprik vertelt je daar niks over.

Microbolus

Nog iets wat ik geleerd heb in het ziekenhuis en nu negeer: correcties. Ik heb geleerd dat je een correctie uitvoert voor een maaltijd als je bloedsuiker niet binnen de vooropgestelde grenzen ligt. Dat doe ik dus niet meer.

Het alternatief is de microbolus en hij staat los van grenzen die op papier staan. Het maakt mijn endocrinoloog een beetje nerveus omdat ie enkel de data van mijn pomp ziet en niet van de Dexcom.

Wat er nu gebeurt is enkel kleine bolusjes toedienen en telkens een kwartier of een half uur wachten om te zien of het ook effectief iets doet. In dit geval dat hierboven al stond, wou ik dus een dalende trend opwekken voor de maaltijd, iets wat niet geweldig wou lukken. Maar het alternatief is bolussen op basis van een vingerprik, en dat is op zijn zachtst gezegd 'natte vingerwerk' in vergelijking met de info die ik nu krijg van de Dexcom.

Oude PC op speed

Ik was dringend aan een nieuwe PC toe, want binnenkort mag ik weer aan het werk als programmeur. Het probleem is dat ik dat helemaal niet kan betalen, dus noodmaatregelen drongen zich op. Er was immers een serieus snelheidsprobleem en dat voelde ik aan alles wat ik deed op mijn oude machine. Alleen al het opstarten in Windows Vista duurde bijna zes minuten. Ik tel dan de tijd die nodig is vanaf de eerste kik die Windows geeft tot het moment dat je effectief iets kan doen. Er is wel een periode dat je in principe al kan "werken" vanaf er een cursor verschijnt, maar omdat de PC zo overladen was, brak elke klik die ik deed voor de schijf stopte met draaien me erg zuur op. In het totaal verloor ik tijd door snel te klikken, echt multitasken deed dat ding al lang niet meer.

Er is een eenvoudige optie en dat is opnieuw beginnen met een nieuwe harde schijf. Even dacht ik nog om de huidige schijf te "klonen" op een nieuwe, maar dat bleek niet de goeie manier.

Daarom heb ik dus met een klein budget (iets meer dan 100€) deze SSD schijf aangeschaft. Een Solid State Drive draait niet meer rond, ze bevat alleen geheugen. Het grote voordeel is dat ze razendsnel zijn en ik wist al een tijd dat de harde schijf echt wel de bottleneck was in mijn geval. Ze was slechts 160GB groot en stond meestal eivol. Een nieuwe 3TB schijf zat er al mee in, maar die zorgt enkel voor opslag van de grote bestanden. Het Windows besturingssysteem bleef op de kleine, trage schijf draaien. Ook het wisselbestand van Windows stond hier op, ik heb dat erg nodig omdat ik ook een tekort aan RAM geheugen heb in mijn oud model.

De transformatie is niet minder dan uiterst spectaculair te noemen. 35 seconden nadat de computer aan Windows begint, kan ik al beginnen werken. In die tijd heb ik zelfs ook nog eens mijn paswoord ingegeven. Het opstarten van een Google Chrome die een Facebook scherm toont kan nu op 2 seconden. Dat is bijna tien keer sneller dan vroeger.

Er spelen natuurlijk erg veel factoren mee in deze snelheidswinst. Een nieuwe Windows installatie gaat altijd veel sneller en mettertijd zal ik weer wel verlies lijden. Maar het feit dat het wisselbestand nu op een SSD schijf staat, wil zeggen dat ik nu in de praktijk erg veel snelheidswinst doe. De PC zal immers een deel van de harde schijf als geheugen gebruiken, maar nu de SSD schijf zelf ook geheugen is, gaat alles razendsnel.


Een tweede dringende upgrade komt uit China. Voor 19 dollar kocht ik deze vier nieuwe USB poorten. Je ziet er maar twee, maar de achterkant van de PC heeft er ook nog eens twee extra.


De module plug je gewoon in een PCI Express slotje en je hebt meteen extra USB poorten. Niet dat ik er tekort had, maar USB 3.0 zal ik de komende jaren niet kunnen missen.

Nu ja, gewoon inpluggen was er eigenlijk niet bij. De Chinezen kennen de structuur van Dell computers niet zo goed. Men heeft de gewoonte om diskdrives (dit plaatje past in een diskdrive-bay) langs één kant van je PC vast te schroeven, de andere kant schuift vlotjes in een rail en zo zit alles stevig vast. Alleen weet men dat niet in China, en op deze manier moest ik met eigen schroefjes en rondelletjes uit mijn doe-het-zelf kamertje de USB aansluiting toch vastschroeven.

Ik kan nog één detail veranderen aan het interne geheugen van de PC en dan kan ik er in principe tegen voor een hele tijd :)