Men zegt vaak: tijd heelt alle wonden, maar dat doet hij niet. Men zegt dat tijd raad brengt, maar dat gebeurt niet. Ik mis u, Maarten. Nog altijd, elke dag.
Ik had dit op een kaartje geschreven en laten lamineren. Bij het graf van Maarten stond een houten paaltje met een nageltje in. Daar hingen veel kaartjes aan maar ze waren allemaal doorregend, behalve eentje. Dat was gelamineerd en dat kon je nog lezen. Daarom dacht ik, ik doe dat ook want anders is mijn kaartje na één week niet meer leesbaar. Het was bijna 2 jaar geleden dat hij gestorven was. Hij was pas 27, en ik heb hem 7 jaar gekend.
Vandaag kwam ik weer even langs. Dat paaltje is weg en de kaartjes liggen nu op het graf. Intussen zijn we meer dan 3 jaar verder en er is niets veranderd.
Ik leerde hem kennen toen hij als jonge brutale snuiter kwam vertellen dat hij 2 fouten had ontdekt in mijn software. Hij volgde de opleiding die we aan onze klanten gaven. Niet als klant, maar als nieuwe collega. Het duurde niet lang vooraleer ik doorhad dat we een geniaal manneke hadden gevonden. Hij kon heel goed overweg met software, klanten en vrouwen.
Ik kende hem 2 jaar, inmiddels woonde hij in mijn huis. Ik was verhuisd naar het appartement van mijn ventje en mijn huis stond leeg. Enkel de benedenverdieping gebruikte ik als kantoor. De rest verhuurde ik voor een vriendenprijsje aan Maarten. Eén van zijn vrienden kwam binnen en riep met een lach: zeg Maarten, ben jij wel gerust in zo'n huis met een oudere homo? Ik zei: je moet niet bang zijn, Maarten is ne knappe gast maar hij weet het zelf veel te goed. En dat is een afknapper. We hebben een goeie beet gelachen, maar zonder het te beseffen was er iets veranderd.
Maarten begon langzaam maar zeker alles te vertellen wat hij elders niet kwijt kon. We hadden vaak gesprekken die niet meer over het werk gingen. Maar wel over gevoelens, angsten, passies, dromen, liefde, sex, drank. Ik kwam op vele punten een evenbeeld van mezelf tegen en dat was eerst heel confronterend. Hij doorzag mijn truukjes om mezelf af te schermen, maar ik deed dat bij hem ook.
We hebben veel ruzie gemaakt. Meestal over het werk en de klanten. Want hij stond in direct contact met hen, en ik probeerde veel vragen te ontwijken. Maar om 18u stopte hij en zei: komaan, we gaan wat racen op de Xbox. Eén minuut had hij nodig om over te schakelen van collega naar beste vriend. Als ik zei dat ik het daar moeilijk mee had, zei hij: dat is maar werk. Let's have some fun. Elf jaar jonger, maar o zo volwassen.
Dat kaartje is nu weg, ik had vorige keer gezien dat het toch onleesbaar was geworden. Lamineren helpt dus, maar geen heel jaar. Ik dacht iets anders te schrijven maar ik weet niet wat. Ik heb niks verwerkt of aanvaard. Mijn therapeute zei ooit dat ik een ideaalbeeld had gemaakt. Dat het in 't echt wellicht niet altijd zo was. Ze zal wel gelijk hebben maar ik heb er niks aan. Een handleiding over het rouwproces zou van pas komen, want ik weet niet hoe het moet.
Ik ga voorlopig gewoon af en toe eens langsgaan en op de bank zitten. Dat schijnt soms wat te helpen.
Mensen kunnen een hele diepe indruk nalaten hè Jan.. Maarten was blijkbaar ook zo iemand. Hij heeft jou een spiegel voorgehouden, zodat je jezelf kon leren ontdekken. Jij hebt dat ook voor hem gedaan. Waarom schrijf je hier niet af en toe voor Maarten? De woorden zullen niet kunnen vervagen... En wie weet zal hij hier ook komen lezen, waar hij nu ook is. Zet je dan een teller bij het betreffende topic?
BeantwoordenVerwijderenMerci, Bittersweet. Dat ga ik doen...
BeantwoordenVerwijderenHeftig, Jan. Maar prachtig geschreven. De vriendschap en warmte springt zo van het scherm af ...
BeantwoordenVerwijderen