woensdag 30 april 2014

Rondje Vlaanderen geocoin

Dit is dan meteen mijn eerste geocoin. Ik heb er ineens drie besteld omdat zowel de standaardversie, de Limited Edition en de leggerversie op mij van toepassing zijn. Ik doe immers mee met twee (twee en een halve) gemeente en had dus ook recht op een leggerseditie.

Maar dit vind ik echt wel een pareltje! Ik heb mijn lightbox 360 nog eens van stal gehaald om te zien dat ie in 360° view echt straalt :)

dinsdag 29 april 2014

MP3 potje

Graag had ik het MP3-glucosestrips-potje genoemd, maar dat lukt niet.


Er is niks nieuws onder de zon, want dit ontwerp stond hier al eens in een meer uitgebreide vorm. Dat was trouwens al een gestripte versie van dit origineel. Voor Rondje Vlaanderen is alles tot de basis herleid: het moet muziek maken of gesproken tekst laten horen en dit keer zonder luidspreker maar met MP3 oortjes die de cacher meeneemt.

En het zal dus niet in een potje van glucosestrips zitten, want het ontwerp is nog te groot. Een poging om de batterij te vervangen door mijn favoriete CR2032 knoopcellen is niet gelukt. De module verbruikt echt te veel stroom en ik zou elke twee weken moeten langsgaan om de batterij te vervangen. Dit model moet maanden, misschien wel een jaar meegaan op een herlaadbare batterij van 2000 mAh. Dat zijn wel 2000 Chinese mAh, wat wil zeggen dat je alles zeker door twee mag delen ;)

Daardoor past het niet een potje van glucosestrips. Gelukkig kan ik potjes ruilen met iemand die andere medicijnen gebruikt die in grotere potjes zitten. Daarom is de print dus nu zo lang, het is handiger dan een vierkant model als je in de natuur iets gaat verstoppen.


Ik heb ook gekozen voor een kleinere processor, een Atmel ATtiny25. Die heeft maar 5 in- en uitgangen, maar omdat ik geen toeters en bellen heb in dit ontwerp, heb ik slechts vier uitgangen nodig om muziek te starten. Dat ding heeft ook maar 2kB geheugen, en ook dat is ruim voldoende om de instructie "speel eens wat muziek als je een magneet voelt" uit te voeren. Ik kan zelfs daarna nog vertellen dat ie na een minuutje mag stoppen en in slaap mag vallen tot de volgende geocacher langskomt.

Met de print heb ik een beetje gesukkeld aan de rechterkant waar de plug zit voor de oortjes, maar dat is niet erg. In een volgend ontwerp zetten we dat wel recht, nu werkt het ook perfect. De rechterkant wordt trouwens de bovenkant van het potje, aan de linkerkant zie je een magneetschakelaar die onderaan in het potje zit. Je zal dus een magneet onder het potje houden om de muziek te starten.

Nu nog een mooi liedje zoeken en we kunnen van start !

P.S. nog eens dezelfde P.S. als gisteren. De foto's zijn vreselijk en dat moet ik dringend oplossen. Als alles goed is, lukt dat morgen. Ik voel nieuwe gadgets aankomen :D

maandag 28 april 2014

OLED Displays

Ken je dat, een OLED display? Het lijkt een beetje op een LCD display, alleen is er geen achtergrondverlichting. Dat komt omdat de puntjes van de display zelf licht geven in plaats van verkleuren zoals dat in een LCD display gebeurt. OLED displays vind je vaak terug in telefoons en mp3-spelers.

In China hebben ze die ook! Deze drie formaten hebben verschillende kleuren (wel maar telkens één kleur) en een verschillend aan puntjes op het scherm. Voor de rest lijken ze erg op elkaar en één ding is een gigantisch struikelblok: het is geen doe-het-zelf materiaal. Het zijn specifieke vervangdisplays voor echte mp3-spelers of andere gadgets. Je kan die dus niet zelf besturen.

Eén manier om dat toch te doen is deze. Ik heb een vierde model gekocht waar dus al een printje aan vast hangt. Een Chinees heeft hier zijn hoofd al over gebroken om uit te maken hoe je er wél een doe-het-zelf model van maakt. Dit is mijn backup, ik wil zeker zijn dat er zeker één model werkt.

Maar de uitdaging blijft toch om de eerste modellen te gebruiken omdat het voordelen heeft. Ik kan de elektronica die ik eraan vastkoppel op één printje houden, en de prijs is veel lager omdat het waardeloos is in de DIY community. Enkel als je dat soort mp3-speler hebt met een kapot scherm, kan je dit gebruiken.

Er zijn verschillende redenen waarom dit onbruikbaar is en één is zeker de connector. Dat is allemaal veel te klein om te solderen en in een mp3-speler gebeurt dat met een robot. Toch denk ik dat het moet lukken en ik was van plan om één printplaatje te maken waar de koperen baantjes zo dicht bij elkaar staan dat je hem kan vast solderen. Dat is de bedoeling van de connector, trouwens. Ook in een echte mp3-speler is ie gesoldeerd.

Maar toen viel me iets op. Deze twee connectors hebben 28 en 30 pinnetjes. Je zou dus maar een klein verschil mogen zien, maar als ik ze tegen elkaar leg, zie je dat het verschil te groot is voor slechts twee pinnetjes.



Onder de microscoop zag ik het: ze zijn dus niet identiek. De ene heeft pinnetjes die 0,65mm uit elkaar staan, bij de tweede is dat 0,70mm. Dat scheelt dus maar 5 honderdsten van een millimeter, maar het maakt dat ze niet passen op dezelfde print.



Om te beginnen heb ik de simpelste gekozen. Op de eerste foto in 't midden staat er eentje met een connector van 15 pinnetjes die 0,65mm uit elkaar liggen. Dat wil dus zeggen dat er 15 banen liggen op minder dan één centimeter. Bij de hobbyïst is dat normaal 4. Vandaar dit ontwerp. Bovenaan zie je doe-het-zelf pinnetjes die je kan solderen, onderaan de mini-versie.




Ook daar was meteen een probleem: de software die ik gebruik om printen te ontwerpen, kan dat niet aan. Het fijnste raster om baantjes te maken is 0,10mm. Je kan dus geen banen op 0,65mm uit elkaar leggen. Als je goed kijkt, zie je hier dan ook dat ik dat niet gedaan heb. Er liggen telkens twee banen op 0,60mm en 0,70mm van elkaar. Op de totale breedte van één centimeter komt dat dus juist uit, maar in feite liggen ze niet even ver uiteen.


Toch zie je hier op het eindresultaat dat ik er bijna boenk oep zit ;)


Let wel: de breedte is slechts één centimeter in het totaal. Dat ik links een beetje verder uitkom, is dan ook het minste van mijn zorgen.
De connector onderaan is machinaal gemaakt, de baantjes daarboven zijn van mij.

Nu nog vastsolderen, dat is ook best een uitdaging !

P.S. de foto's zijn hier tegenwoordig van behoorlijk foute kwaliteit. Dat komt omdat mijn 'goei machien' een gebouw aan 't fotograferen is ;)

zondag 27 april 2014

Aluminium etsen

Een simpele vraag: kan je aluminium etsen? Uiteraard kan dat, alleen bedoel ik eigenlijk: kan ik dat? Dat wil dus zeggen: zou mijn zuur dat ik gebruik om printplaatjes te etsen ook aluminium oplossen?

Ik wil het gebruiken om geocache tags te maken. Soms zie je aluminium plaatjes met coördinaten of tekst die er met een hamer cijfer per cijfer werd ingeslagen.

Het zou mooi zijn als ik hetzelfde procédé kan gebruiken als met printplaten, dan zou ik tekst kunnen afdrukken op aluminium en het laten oplossen rond de tekst, zodat de tekst nooit vervaagt.
Zoiets als deze foto zou de max zijn :)

De tekst is voor later maar voor nu: gewoon proberen dus! Koper lost op in een kleine tien minuten. Lost aluminium ook op? Zo ja, hoe snel?

Het is een kort filmpje :D

zaterdag 26 april 2014

Provinciehuis timelapse 2 weken

We zijn een week verder dus er plakken weer heel wat foto's bij. Ik ga nu wel knippen en pakken omdat we anders na een tijdje een film van een kwartier krijgen, en dat zou wat saai zijn. Dus voorlopig houden we het binnen de minuut (ongeveer hè) door de momenten waar binnen de muren hard gewerkt werd wat te versnellen.

Voorlopig geef ik even geen close-up beelden meer om de privacy van de mensen niet te veel te schenden. Er is nog wel wat beeld en als de werkmensen het goed vinden, komt het hier zeker staan. Dat is geen probleem, ik heb alleen beloofd om het in 't vervolg even voor te leggen.

Daarboven moest ik enorm veel sleutelen aan de stabilisatiesoftware omdat ie niet voorzien was op mistig weer en een grote kraan die plots mijn centerpunt van het gebouw ernaast verborgen hield. En ik kan die foto's niet weggooien, want de kraan hoort er natuurlijk bij.

Soit, je ziet daar allemaal niks van. Het resultaat is een vlotte (ahum) film van een dikke minuut.

vrijdag 25 april 2014

7 segment potje 2.0

Het eerste potje was aan vernieuwing toe. Ik had vooral een bezwaar tegen de twee cijfers in het potje, dat geeft veel geknipper om een coördinaat te tonen. Met drie cijfers kan dat veel vloeiender, alleen was er een probleem: het potje is te klein. Dus ofwel ga je dan grotere potjes nemen, maar dat is geen optie. Ik heb diabetes en dus massa's potjes van glucosestrips. Het ontwerp moest anders en daarom is de display vervangen.

De eerste display zat in het oude potje en die paste er makkelijk in. Ik wou al eens een versie maken met drie cijfers, en probeerde dus display nummer twee. Die was een pak te groot en een stukje van de display zagen/vijlen is niet echt een goed idee. Daarom dus even naar China gebeld, en daar kwam display nummer drie. Je ziet dat ie trouwens enkel platter is, niet smaller. Maar in een rond potje gaf dat net de extra ruimte die ik nodig had.

De printplaat is drastisch veranderd. Alles zit nu op de soldeerzijde, bijna geen gaatjes meer te boren. Er is nu een echte connector om via USB de software erop te plaatsen. Ik heb nu ook een knop voorzien zodat je zelfs zonder programmeren de coördinaten kan veranderen. Uiteraard is het niet de bedoeling dat een geocacher daar aan kan, maar daar zorg ik wel voor.

Dus: nieuwe chip, zelfs met minder geheugen, toch meer mogelijkheden en een magneetknop die je slechts even moet activeren.

En misschien vooral: hij is nu ook heel vriendelijk ! :D

(het ontwerp van de printplaat voor dit potje stond HIER gisteren)



donderdag 24 april 2014

PCB sunday

Een pcb sunday tijdens de week kan ook gewoon hoor. Niet kunnen werken heeft soms ook voordelen.

En er is een grote stap gezet. Ik moet toegeven dat het niet is gegaan zoals gepland, want eigenlijk is er nog veel werk in de kattenkamer/werkkamer eer ik deze kamer ook pcb kamer mag noemen. Maar nood breekt wet en ik heb gewoon nu al de ruimte nodig om printplaatjes te etsen in de nieuwe opstelling.

Vaak was het echt een probleem omdat het etsen in de garage moest gebeuren. Omdat alles nooit van de eerste keer lukte, was dit het stramien: ga eerst naar de garage, vul een grote bak met heet water en plaats de kleine bak met zuur erin. Laat dat opwarmen en kom een half uur later terug. Doe dat dan nog eens opnieuw, zodat de temperatuur van het etszuur hoog genoeg is om ook echt goed te werken. In de winter moest ik drie keer naar daar en die bak met heet water haal ik van de kraan in de wasplaats in de kelder. Dat is een eind lopen met een dom gewicht in de handen. Dat mag ik ook helemaal niet, en telkens wist ik dat 's avonds als ik extra pijnstillers nodig had. Dat was niet het enige, ik moest vele tripjes naar de garage maken omdat niks van de eerste keer lukte. Het etsen zelf deed ik gehurkt voor een plastic bak en dan wachtte ik tien minuten of langer. Er is geen stoel waar je even kan rusten en tien verdiepingen hoger gaan rusten doe je niet, je moet ook de printen in 't oog houden.

Ik ga veel printjes moeten maken de komende dagen, dat heeft alles met Rondje Vlaanderen te maken. Het kan dan ook niet langer op die manier. Daarom is nu dus de nieuwe opstelling in gebruik. Het is een extra bureau met een bidet erop geïnstalleerd, extra waterleiding (warm en koud) en een extra afvoer. Een extra kast onder de lavabo heeft een plastic bak die ik vul met heet water en leegpomp met een pompje op batterijen. Er loopt nog niks automatisch, maar alle elementen zijn er om het al in gebruik te nemen.

En dat lukt dus prima! Omdat alles nogal gauw mislukt, besliste ik twee printjes te maken, elk met 9 stuks van een nieuw ontwerp voor mijn 7-segment potje dat hier al eens stond. Ik heb dan toch beslist om voor Rondje Vlaanderen helemaal opnieuw te beginnen en de oude modellen te laten voor wat het was. Ze waren niet mooi, hadden maar twee digits en de magneetknop moest altijd actief zijn, anders viel het licht uit.

Het nieuwe ontwerp was al lang klaar op het scherm, vandaag dus ook in 't echt. Ik heb er maar drie nodig (één waypoint in elk van de drie gemeentes zal er zo uitzien) maar voor de veiligheid probeerde ik dus twee printjes van 9. Eén printje kan makkelijk helemaal mislukken, dus dan heb je niks. Je kan er ook een hoop verpesten op één print, en dan heb je er te weinig.

Maar het geluk lacht me toe! Ik probeer er dus 18 en ze zijn alle 18 gelukt! Misschien een beetje retoucheren hier en daar, maar het ziet er prima uit. De nieuwe omgeving geeft het hele proces vleugels! En het nieuwe microscoopje heb ik ook veel in gebruik, kijk maar :)

woensdag 23 april 2014

Klasse B fantoomwegen

Het is toch al een tijdje geleden dat ik de scooter kocht. Ik heb een rijbewijs B en mocht dus meteen met een klasse B scooter rijden. Toch heb ik met heel wat aandacht het verkeersreglement opnieuw gelezen. Uit een online examentest bleek immers dat ik gebuisd was voor het theoretisch examen A3 (of AM), dat is het examen dat de jeugd gaat doen voor ze 18 jaar zijn om met een scooter te mogen rijden die maximum 50 km/u rijdt.

Ondertussen durf ik beweren dat ik het reglement goed ken en ik val van de ene verbazing in de andere onderweg. Klasse B scooters zijn rare dingen als je die vergelijkt met andere weggebruikers. Ze rijden te snel om op het fietspad te rijden en te traag om op de rijbaan te rijden. Daarom zijn er enkele regels bijeengesprokkeld om alles zo normaal mogelijk te doen lijken. Helaas is dat alleen zo als je niet op zo'n scooter zit.

Eén ding is al heel vervelend. Als de snelheid van de wagens beperkt is tot 50 km/u mag je op een fietspad rijden als je de fietsers en andere tragere scooters niet hindert. Je mág dat, maar het moet niet. Je mag dus ook gewoon tussen de auto's rijden op de rijbaan. Als de snelheid hoger is, mag je niet op de rijbaan rijden, dan moet je op het fietspad rijden.

Er zijn trouwens heel wat borden die een fietspad aangeven en dat was de reden waarom ik gebuisd was. Dit zijn er slechts drie, maar er zijn nog een hele hoop andere combinaties. Op het eerste mag ik altijd rijden. Op het tweede mag ik nooit rijden, maar klasse A bromfietsen mogen dat wel. Op het derde is geen enkel type bromfiets toegelaten.

Nu zijn er dus zoveel regels voor klasse B bromfietsen, dat je soms in een situatie komt die niet kan. Op zo'n 'fantoomweg' mag ik nergens rijden. De regels blokkeren elkaar en het resultaat is dat iedereen op de weg mag: auto's, fietsers, bromfietsers klasse A, motorfietsen. Maar GEEN klasse B bromfietsen. Ik kwam al vaak combinaties tegen die mij voor schut zetten.


Vandaag dus weer. Dit bord staat op de brede baan met twee keer drie rijstroken van Antwerpen naar Mortsel.



Het reglement is duidelijk: ik mag niet op de baan rijden, want de wagens mogen hier 70km/u rijden. Ik zou dus in de weg rijden omdat ik te traag rijd. Ik mag ook niet op dit fietspad, want enkel klasse A bromfietsen mogen hier rijden. Ook als ik maar 25km/u zou rijden, zoals klasse A bromfietsen dat doen, mag dit niet.

Ik zal dan maar extra gas geven en opstijgen :)

dinsdag 22 april 2014

Mijn Dexcom record

Na 53 dagen heeft mijn Dexcom glucosesensor het uiteindelijk opgegeven!

Als je weet dat de leverancier eigenlijk garandeert dat ie slechts 7 dagen werkt, kan je best wel stellen dat dit erg spectaculair is. Als je dan ook weet dat die dingen erg duur zijn en ik die zelf moet bekostigen, dan spreekt het voor zich dat ik hier heel blij mee ben.


Dit was het sein dat ie niet meer werkte. Zo'n afwijking spreekt natuurlijk boekdelen.

Uiteraard is die 53 dagen een lucky shot, dat lukt niet elke keer. Het gemiddelde van het vorige Dexcomjaar had ik een tijd geleden uitgeteld op 24 dagen per sensor. Da's nog meer dan 3 keer langer dan wat ie 'officieel' aankan, dus ook daar is er een behoorlijke marge.

Er is al wel behoorlijk wat veranderd sinds ik mijn eerste sensor ooit inschoot enkele jaren geleden. Toen was dat nog de de Enlite van Medtronic, en die had ook een 'officiële' levensduur. Die was uitgerekend op 6 dagen, maar in mijn geval was dat ook exact 6 dagen. Ik las wel verhalen op Engelse fora van mensen die hem konden verlengen tot wel 2 weken, maar mij is het nooit gelukt.

Ik herinner me vooral (naast het feit dat ie niet nauwkeurig was) dat dat een gigantisch jaarbudget kostte. En vermits dat niet terugbetaald werd (nu nog niet), moest ik effectief 3500 euro per jaar zelf ophoesten om mijn diabetes onder controle te houden.

Dit is dus een heel ander verhaal, en het wordt alleen maar mooier. Moesten er geen verkiezingen zijn, dan was de huidige sensor wellicht al voorzien in een sensorconventie. Dat wil zeggen dat je net zoals met je insulinepomp, de kosten krijgt terugbetaald als je je endocrinoloog kan overtuigen dat je daar een geschikte patiënt voor bent. In mijn geval moet dat zeker lukken, ik heb ook al geluiden gehoord in die richting.

Maar toen besliste de politiek om alles in de ijskast te schuiven omdat er nu meer belangrijke dingen aan de orde zijn. Toch is er nu goede hoop dat alles deze nazomer toch nog in orde komt.

Het spreekt voor zich dat dat voor mij een geschenk uit de hemel zou zijn. Je kan je nu trouwens best vragen stellen over de gezondheidsrisico's van een naald die 53 dagen in je buik zit. Mijn diabetesteam deed dat al met zoveel woorden, maar wat kan ik daar nu mee? Zou ik nu echt opnieuw enkele duizenden euro's per jaar extra ophoesten omdat het naaldje misschien infecteert? Ik denk van niet hè, dan moet men maar zorgen voor een eerlijk systeem van terugbetaling.

Dit is écht geen gadget of speelgoedje voor mij. Ik herinner mij het eerste diabetesjaar zonder sensor en dat was geen leven. Elke dag exact om 11u, 15u en 19u dezelfde maaltijd. Nooit nog buitenkomen, niet op restaurant, geen etentjes bij vrienden. Geocachen deed ik nog niet, maar het zou nooit gelukt zijn. Mijn hypoangst was te groot om normaal te functioneren.

Maar dat is geschiedenis. Als deze volgende stap gezet kan worden, ben ik een heel gelukkig man.

Nog gelukkiger !   ;-)

maandag 21 april 2014

Zoom in & uit

Je zou bijna gaan denken dat het een nieuwe verslaving is. Gaat ie nu alleen nog over camera's en fototoestellen bloggen?

Ja.

Allee, vandaag toch. Nog eentje, omdat ik het niet kan afleren en omdat het alles samenvoegt wat cool is. Merk op dat ik nog steeds 'cool' zeg, maar binnen een week of drie stap ik over naar 'vet'. Ik hoorde een taaldeskundige op radio 1 uitleggen dat veertigers trendwoordjes van de jeugd mogen gebruiken als die ze niet meer cool vinden. Of vet in dat geval. Er was een nieuw woordje, de opvolger van 'vet' en die gaat het helemaal maken. Dan mag de oude generatie die zich tiener voelt het volgende woordje recyclen. Maar voor vandaag is dit dus nog cool, megacool!

Het voegt alles samen omdat het van China komt en niks kost (verslaving één), omdat het met elektronica te maken heeft (verslaving twee) en omdat het alles met beeld te maken heeft (verslaving drie).

Ik heb twee varianten in de aanbieding en dit is de eerste. Je kan het niet maken om dit niet cool te vinden. Je kan het wel, als je jong bent, dan kan je 't vet vinden. Maar geef toe, China delivers! Dit kleine, domme, goedkope iPhone-microscoop-lensje dat de postbode aangetekend leverde van de week, vergroot 60 keer. Het ding heeft powerleds die wit licht geven en een UV led die - gelukkig - UV licht geeft.



Het UV-lichtje is minder nuttig, maar dat is mijn Chinese vrienden vergeven. Je ziet hier geen UV details oplichten omdat de iPhone camera dat gewoon niet filmt. Het lichtje is perfect, want als ik het briefje van 20€ gewoon bekijk onder het UV licht, dan zie ik de details oplichten. Door de lens niet. Maar ik klaag niet, ik ga er ook mijn geld niet mee tellen.


De bedoeling is om typenummers van microchips te kunnen lezen, iets wat een diabeet met verslechterend zicht niet meer kan ;-) Nee, ik word gewoon oud en de leesbril is niet meer sterk genoeg. Maar met 60 keer vergroting lukt dat meer dan perfect.

Er zat nog een gadget in het pakje. Het is een breedhoeklens die een irritant selfieprobleem oplost. Stel: je zit in een restaurant met drie personen. Het kunnen er ook meer zijn of minder. Bij minder neem je gerust een selfie waar je allebei net in past. Maar met drie of meer lukt dat niet. Als ik me dan eens incheck op Facebook in een restaurant - voor die ene keer dat dat gebeurt - heb ik graag het hele gezelschap in beeld.


Het valt meteen op dat dat helemaal mislukt is. Dat is trouwens de reden waarom ik hier de privacy van mijn disgenoten durf schenden: je herkent hen toch niet. Om het met de woorden van de rechtse tafelgenoot te zeggen: "ik heb een hoofd als een paasei".



Jammer genoeg doet zo'n breedhoeklens dat, maar dat is niet het probleem. Het probleem is echt wel de kwaliteit van het glas waar de lens van gemaakt is. Wellicht is het helemaal geen glas en daarom is er zoveel ruis op het beeld.

Het wil niet zeggen dat ik het slecht vind, maar ik zal het in 't vervolg enkel gebruiken bij daglicht. Dan is het beeld echt wel heel helder en zonder ruis.

zondag 20 april 2014

Provinciehuis timelapse week 1

Het stabiliseren van de foto's is goed gelukt en de eerste week heb ik in één minuutje beeld samengeperst:





Dit filmpje toont hoe het er in 't echt aan toe gaat, want dat zie je natuurlijk niet op fotootjes die aan elkaar geplakt zijn:




zaterdag 19 april 2014

Geocache memo game

Dit ideetje is al wat ouder en het komt helemaal niet van mij. Omdat ik het geniaal vond in zijn eenvoud, heb ik het wel ontworpen en geprogrammeerd.

Het deed me denken aan dat spelletje 'Bop-it', waar je zo'n plastic toestel moet vasthouden waarmee je kan draaien, duwen, trekken, enfin... ik ken het eigenlijk alleen van de reclame ;-)

Maar het komt erop neer dat je een volgorde van dingetjes moet onthouden en herhalen. Het zou fijn zijn om dit spelletje zelf te maken en als beloning een code of enkele coördinaten mee te geven als je wint. Dan kan het dienen als waypoint of als eindbestemming in een geocache.

Het is niet voor mezelf, maar een andere cacher gaat dit ding ergens ten velde leggen. Binnenkort zal je dit kunnen proberen ergens in een bos (dat weet ik eigenlijk niet) als onderdeel van een geocache. Omdat het niet van mij is, ga ik ook niet schrijven wie, waar of wanneer omdat dat de fun een beetje verpest. Het zal er ook niet zo uitzien denk ik, maar ik moest nu eenmaal een kartonnen huisje maken om de knoppen en lichtjes te testen :)



vrijdag 18 april 2014

Het levenslied

Een hobby als een ander, denkt men dan. Ik weet het eigenlijk niet echt hoor, of het dat is. Misschien was er ooit wel een single of zelfs een album. Maar als het al zo was, dan was dat voor mijn tijd en zo goed ik ken hem niet.

Wat ik wel ken is de reputatie. Een reputatie wordt eenzijdig opgebouwd en is per definitie gebaseerd op verkeerde info. Anders zou men het gewoon je karakter noemen, maar dat doet men niet. Een reputatie geeft enkel overdreven karaktertrekken weer en zo ontstaat er een karikatuur van wat je echt bent.

Ik ben een overloper! Ik ben helemaal van kamp veranderd. Dat komt door levenservaring en door mezelf niets meer aan te trekken wat de directe omgeving denkt. Je gedachten zijn immers vrij of ze horen dat toch te zijn. Dat was niet zo en mijn mening was dus voorgekauwd. Ik moest dat onnozel vinden omdat het past in het aangeleerd recept om geluk te verwerven. Dat recept heeft ingrediënten en bereidingen die haaks staan op de trekjes van een schlagerzanger. Het zegt dat je diploma's nodig hebt en centen. Je zal goed studeren en mensen zullen naar je opkijken door de functieomschrijving op je cv. De ultieme droom is een functie die je voornaam wordt. Als men jou omschrijft als 'die dokter' of 'die ingenieur', is het ultieme levensdoel bereikt.

Ik moest zo lachen met die kronkel, maar vroeger was het bittere ernst. Ik weet niet hoe men hem omschrijft, het zit wellicht meer in de trant van 'de levensgenieter' of 'die met die bloemetjes op poezenfoto's op Facebook'. En ja, je mag lachen. Je mag heel hard lachen omdat het onnozel is.

Alleen is er iets vreemds. Ik weet dat Facebookvrienden niks betekenen en het aantal tellen geeft geen nuttige info. Maar als het er duizend zijn of meer, zegt het alvast één ding: mensen zijn niet akkoord met het oude recept. Ze vinden het wel fijn om 's morgens een foto te zien met bloemen of poezen die je een prettige dag toewensen. Ik weet het omdat die mensen het gewoon zeggen.

Waarom ik dan van kamp veranderd ben? Mijn recept is veranderd omdat ik met het oude geen lekkere maaltijd kon bereiden. Als je leeft per dag, dan telt je titel niet en je centen staan niet in de lijst van ingrediënten. Maak je geen zorgen, ik ga niet plots foto's van bloemen of poezen posten, tenzij het beesten zijn die ik ken. Maar met het nieuwe recept zit er veel meer smaak in de dag.

Als er dan nog eens zo'n foto passeert denk ik niet meer "get a life" maar "got a life!".

donderdag 17 april 2014

Beeldstabilisator

Kleine probleempjes om een timelapse filmpje te maken los ik liever zelf op. Het aantal fotootjes zal heel erg veel hoger zijn dan wat ik eerst dacht. Dat ligt niet alleen aan de snelheid waarmee het gebouw wordt afgebroken, maar ook aan mezelf. Ik wou soms meer dan 20 foto's per uur nemen, omdat sommige details me ontsnappen aan dat tempo.

Zo kan je bijvoorbeeld nooit een zonsopgang filmen met één foto per drie minuten. Na vijf foto's is de zon op, dus als je 30 beeldjes per seconde plant, is dat niet zinnig. Alleen, als ik nu geregeld het tempo van de foto's ga aanpassen, kom ik wel met een probleem zitten. Het uiteindelijke filmpje zou soms heel snel gaan en af en toe heel traag. Het zou dus fijn zijn om ook als ik elke vijf seconden een foto neem, er ook elke drie minuten eentje genomen wordt. Maar die foto bestaat natuurlijk al, je moet gewoon 35 foto's negeren om van 5 seconden naar 3 minuten interval te gaan (reken maar eens na).

Uiteraard ga ik niet elke keer één foto kopiëren en dan 35 stuks negeren, dat zou te veel werk kosten. Daar schreef ik dus software voor. Ongeacht wat het interval was van de originele foto's, ik kan nu altijd een interval 'uitfilteren' van 3, 6, 9 minuten. Op voorwaarde dat de foto's elke zoveel minuten bestaan natuurlijk, ik kan er geen bijtoveren.

Het tweede probleempje was eigenlijk groot. Er is te veel wind op het terras en de foto's bewegen veel te veel om een mooi vloeiend filmpje te maken. Stabilisatiesoftware bestaat voor de Mac, maar als ik de plugin wil kopen voor mijn bestaande software, dan kost dat 800€. Uiteraard kan ik zoiets niet aan.

Daarom dus mijn eigen software. Het principe is heel eenvoudig: ik heb een programma geschreven dat het gebouw naast het provinciehuis opzoekt op de foto. De software zoekt zelfs het uiterste puntje linksboven van dat gebouw.

Op basis van dat puntje, gaat ie alle foto's bijknippen zodat de beelden niet meer schokken. Dit schema'tje is geen voorbeeld, het is de echte routine (sterk vertraagd) die tekent wat ie juist berekent. De gekleurde blokjes op het einde duiden de juiste verticale en horizontale grenzen van het gebouw aan, en zo ken ik het hoekpuntje.

Ik had natuurlijk ook kunnen focussen op het provinciehuis zelf, maar daar is een klein probleempje mee. Dat staat er niet meer binnenkort ;)

Soit, buiten een klein detail werkt het dus heel erg goed, en daar is dit bewijs van. Het kleine detail is dat er nog een beetje rotatie zit op het eindresultaat. Maar geef toe: het verschil tussen 'voor' en 'na' kan tellen :)



woensdag 16 april 2014

Qwerty's revenge

Lieve poesjes toch, onze twee huisdieren. Deze zomer zullen ze voor het vierde jaar bij ons wonen. En dat is eigenlijk vanaf dag één volledig probleemloos verlopen.


Je zou het dan ook niet zeggen als je deze foto ziet, maar Qwerty is razend. Dat is sinds enkele dagen zo en het gaat maar zeer langzaam wat beter. Wellicht is er ook bij katten een humeur dat kan wisselen en dat hebben we gemerkt.


Enkele dagen geleden wou ik 's morgens twee kleine bordjes brengen met hun favoriete vlootjes katteneten uit de Colruyt - we hebben geluk dat ze niet zo kieskeurig zijn - en ik wist meteen dat er iets behoorlijk fout was. Ik kwam binnen in de kamer waar de beestjes overnachten en voor de allereerste keer in bijna vier jaar was er geen kat te zien. Letterlijk dan.

Normaal struikel je bijna over de twee poezen omdat ze zo hevig zijn, maar nu niks... helemaal niks. Na een minuutje komt Azerty (de donkere poes) toch ergens van achter een kartonnen doos vandaan, maar van Qwerty was nog altijd geen spoor. Ik hoorde wel nog steeds de buren die in de kamer onder ons al een uur gaten in de muur aan 't boren waren. Het is te zeggen, dat is wat ik dacht! Nu zag ik plots wel Qzerty achter een stoel zitten en ze was heel hard en diep aan 't grommen.

Sindsdien was het hek van de dam. Het maakte niet uit waar ik ze probeerde naartoe te leiden, het maakte ook niet uit hoeveel moeite ik deed om ze een beetje gescheiden te houden, het resultaat was altijd hetzelfde: na enkele minuten zaten ze op één meter tegenover elkaar te blazen en te grommen alsof ze elk moment elkaar in de haren zouden vliegen.

Toch is dat geen enkele keer echt gebeurd, maar het was echt niet houdbaar. Ik heb ze dan ook de volgende nacht en een deel van de eerste dag gescheiden gehouden door één van de poezen op te sluiten in een slaapkamer.

Omdat we daar geen verstand van hebben, is er nu wat opzoekwerk gebeurd en hebben we enkele mensen geraadpleegd. Het zou een goed idee zijn om de poezen niet af te zonderen, maar om er bij te blijven en hen af te leiden als ze kwaad zijn. Het is ook geen goed idee meer om ze 's nachts in een kamer te stoppen om te overnachten. Tot nu toe ging dat heel goed en het was ook nodig omdat ze de woonkamer afbraken toen ze jong waren. Maar dat is voorbij en ze hebben nu met hun agressieve buien bekomen dat ze vanaf nu altijd vrij zijn.

De vrees dat het dan 's nachts groot feest zou worden of dat ze aan de slaapkamerdeur gaan krabben of de buren bij elkaar miaauwen is ongegrond. Ze slapen ver uit elkaar in de woonkamer zonder dat we iets merken. Het eten geven gebeurt nog even apart om woedeuitbarstingen te voorkomen.

Maar al bij al is het al een stuk beter. Ik weet niet wat er gebeurd is, maar Qwerty was heel boos en ze vergeeft niet snel blijkbaar. Maar tijd heelt alle wonden, zeker? We zijn enkele dagen verder en de rust is grotendeels weergekeerd. Soms is er nog eventjes een standoff, maar hoewel de wapens in de aanslag blijven, ze vallen gelukkig nooit aan.

dinsdag 15 april 2014

HbA geen c

Voor mijn statistieken is dat belangrijk, want de blog gaat langer mee dan een agenda die je op het einde van 't jaar ergens heel goed bewaart, zodat je die nooit nog terugvindt. Als ik dat hier opschrijf, en ik geef zoals nu een tag 'hba1c' mee, dan zie ik zelfs binnen tien jaar nog altijd in één oogopslag alle berichten met mijn HbA1c waarde van de afgelopen jaren.

Maar het gaat dus over mijn viermaandelijks bezoek aan de endocrinoloog. Zo'n dokter interesseert zich in hormonen en klieren. Een groot deel van zijn patiënten zijn diabeet en daarom noemen we hem ook wel de suikerdokter. Maar eigenlijk is dat één aspekt van zijn studie en dat heb ik al meer gemerkt. Zo heeft ie al veel meer onderzocht en stootte op een probleem in mijn bijnieren, wat wellicht de oorzaak is van mijn diabetes.

Vreemd genoeg was ie vandaag geïnteresseerd in de schildklier. Hoewel ik kon verklaren waarom er heel wat kilo's waren bijgekomen, wil ie uitsluiten dat er zich een lichamelijk probleem stelt. Wellicht ben ik echt gewoon bijgekomen door te veel te snoepen en weinig te bewegen. Dat heeft alles te maken met de rug en ik ben er redelijk gerust in dat dat wel weer goed komt met de kilo's. Toch haalde hij even aan dat ik misschien eens moest praten over 'slim snoepen'. Ik voelde het woord diëtiste komen, hoewel ie het nooit uitsprak, maar ik heb het eventjes afgewimpeld tot na mijn operatie. Dat is blijkbaar niet echt een probleem.

Enfin, er werd meer over de rug, scooters en vakantie gesproken dan over diabetes. Zijn interesse in mijn waarden is gezakt tot een dieptepunt. Dat is op zich goed nieuws, want zijn redenering is helder. Hij heeft natuurlijk cijfers voor zich liggen uit mijn insulinepomp die voor zich spreken. Mijn gemiddelde suikerwaarde was 97 en hij vond nergens uitschieters in de grafieken. Dat deed hem besluiten dat ik dit keer, voor de allereerste keer, geen bloedtest moet laten doen. De HbA1c waarde van april 2014 zal leeg blijven en dat is niet erg. Het wil zeggen dat het op basis van de gekende data onzinnig is om het te testen. Het was nog nooit slecht, waarom zou het nu slecht zijn.

De optie blijft open om de test te doen als ik geöpereerd word. Dan komt er altijd een bloedtest, en het is maar één vinkje moeite om dan ook de HbA1c te testen. En anders zien we wel in augustus, dan is het weer tijd voor de jaarlijkse onderzoeken. Maar voor nu: alles ay okay. Suikergewijs, wel te verstaan :)

maandag 14 april 2014

Provinciehuis: zoom in


Eerst ging ik een poging doen om wat bewegend beeld te maken zonder dat het versneld is in een timelapse filmpje. De vraag was alleen of ik met de videocamera ook genoeg kon zien van de plaats waar de afbraak vandaag begonnen is. Met het fototoestel zou dat geen probleem zijn, daar zijn telelenzen en voorzetlenzen voor die elk detail wel aankunnen.


Met de videocamera was ik daar niet zo zeker van. Ik heb immers enkel de interne lens die wel behoorlijk goed kan inzoomen en een voorzetlens die alles nog eens twee keer dichterbij brengt.

Maar dat scheen dus reuze mee te vallen. Sterker nog: het gaat super goed! Ik kan met het blote oog nauwelijks zien dat er mensen bovenop het provinciehuis rondlopen. Als je er rekening mee houdt dat de afstand tussen ons Amberes gebouw en het provinciehuis 800 meter is, moet je toegeven dat dit behoorlijk straf is.





Op de achtergrond zie je het gebouw en je kan nauwelijks met het blote oog iets onderscheiden.





Maar op het schermpje van de camera kan ik bijna de werkmannen hun gezicht herkennen.







Hier is een kleine montage van wat het ding vandaag gefilmd heeft.



zondag 13 april 2014

Triple Vodka

Het moment dat je denkt: nu heb ik het verdiend. Het moment is anders bij iedereen. Wanneer het aanvaardbaar is en wanneer het te ver gaat staat nu even buiten de discussie. Bij mij ging het veel te ver want ik had het altijd verdiend. De laatste jaren dat ik nog wel alcohol dronk, was elk moment goed genoeg om het te verdienen. Het werd een beloning van een overlopend vat zelfbeklag. Zo'n vat is dan handig, want als je maar slechte dingen verzint die je meemaakt, dan is er overal een moment dat je het verdient. Het moment doopte ik ooit vodka moment omdat dat mijn beloningsdrank was. Niet om de smaak, want ik lust dat helemaal niet. Ik dronk het voor de promille en de zekerheid van die oude volkswijsheid die beweert dat je het niet ruikt aan je adem.

Ik gaf het op omdat het moest. Nuchter leven werd een tweede natuur en ik had er de mond vol van. Die vodkamomenten stopten niet. Het is niet omdat je de beloning wegneemt dat ook ineens de verleiding vervaagt. Er kwamen alleen andere manieren in de plaats. Ik leerde ze bij de psycholoog, maar vooral aan mijn AA tafel. En ze werkten heel erg goed. Een combinatie van leven dag per dag, een dagelijkse inventaris die zelfs publiek te lezen staat, wekelijkse bezoeken aan de donderdaggroep en zelfs rustpunten die ik zelf kan ensceneren. Alles is daar om op een rustige manier problemen aan te pakken, zonder dat je dezelfde fout als vroeger maakt.

En dan ineens was het weg. Het kwam door een opeenstapeling van slechte dingen die ik dit keer niet verzon. Ze kwamen vorige week maandag per post, van de huisarts en van de apotheek. De postbode bracht een brief van Belgacom die me ziedend maakte. Details hoeven even niet, maar het is zo erg dat ik vroeger weken of maanden zat zou zijn, alleen al voor deze ene brief. De dokter zei een uurtje later slechte dingen. Mijn toestand is erger dan ik dacht en er komen meer testen. Mijn medicijnen waren op, maar gelukkig kan je ze tijdig online reserveren. Eén dag zonder pijnstillers is echt niet haalbaar. Maar de apotheker vergat zijn mail te openen, en om 18u was er dus geen bestelling geleverd. Ik moest dus écht de nacht door zonder pijnstillers. Dafalgan en Ibuprofen was er wel, maar dat doet al lang niks meer.

De grote truuk van leven dag per dag viel dus ook in duigen. Het veronderstelt immers dat het de volgende dag beter wordt, maar ik had niet kunnen slapen en dan voelt het niet als een nieuwe dag. Ik heb het later kunnen horen dat er enkel beeld was en geen klank aan de ontbijttafel. Ik vertelde alles op donderdag. Meer dan twintig minuten heb ik zitten zagen over wat er allemaal was fout gelopen. Dat ik helemaal gefaald had in mijn plan om alles stap per stap en rustig aan te pakken, dat ik alle tools die ik geleerd had kwijt was als er een berg op je af komt. De theorie was mooi, maar als het wat moeilijk werd, sloeg mijn hoofd net zo erg op hol als vroeger. Het leek alsof ik de les volledig vergeten was.

Maar één ding snapte ik niet. Daarom durf ik het nu pas schrijven. Men zei dat ik dat goed gezegd had. Het was een mooi verhaal en het feit dat ik hier aan de tafel zat vandaag, werd met zoveel woorden gewaardeerd. Iemand schreef iets op toen ik mijn miserie vertelde. De persoon zei dat achteraf ook: "ik vond het inspirerend en heb dat genoteerd, ik wil het onthouden voor in 't vervolg". Heb je dat al eens gehad dat iemand iets opschrijft wat je vertelt? Ik bedoel niet kennis die je leerde uit boeken of een presentatie van je werk. Gewoon iets wat uit je mond komt terwijl je normaal praat. Het voelt vreemd, want het zijn maar woorden. Maar dat ze de moeite zijn om op te schrijven, dat is vreemd.

Ik durf het nu pas schrijven omdat ik het nu pas snap. Heel mijn geklaag over de twee slechte dagen en hoe ik daar zo slecht mee om kon gaan, alle miserie die zich opstapelde en die ik niet aankon. Ik heb gewoon de clou gemist. Ik heb volledig gefaald in het rustig blijven, alles aanpakken zoals het moet en leven dag per dag. Zo erg gefaald dat ik me vroeger weken zou bezatten.

Maar dát heb ik niet gedaan.

zaterdag 12 april 2014

Het provinciehuis

... gaat eraan !

De komende weken zal het grootste gebouw waar we in onze woonkamer op uitkijken afgebroken worden. De beslissing werd genomen om het uiteindelijk geleidelijk aan te doen, dus verdieping per verdieping. Omdat het een erg hoog gebouw is, zal dat wel een tijdje duren, en de impact op het uitzicht zal groot zijn.

Ik had dan ook al een tijdje geleden beslist om dat op beeld vast te leggen door middel van een timelapse filmpje. Het is nog zo'n hobby van me die ooit ontstaan is door een toeval, maar waar ik de laatste tijd niet veel meer mee doe. Op locatie gaan en daar enkele uren wachten is niet echt meer een optie, en de wolken en nachtbeelden vanop ons zuiderterras zijn ook wel uitgeput.

Maar dit geeft perspectieven. Alleen, dit zal de eerste timelapse zijn die langer dan een dag duurt. Ik ken de timing niet, maar misschien zijn er weken of maanden nodig voor de afbraak. Uiteindelijk moet ik een gebouw zien dat precies wordt opgegeten door mieren vanaf de bovenste verdieping.

Daarvoor zijn enkele technische aanpassingen nodig. Ik moet de spiegelreflexcamera aan een laptop hangen om de geheugenkaart niet te laten overlopen. Ik ben ook niet van plan om een dagelijkse batterijwissel in te plannen, dus alles moet weken aan een stuk automatisch blijven lopen.

Omdat mijn camera dat niet ondersteunt, heb ik zelf moeten zorgen voor deze drastische oplossing. De reservebatterij heb ik gewoon met twee lange draadjes vastgesoldeerd aan de contacten van de lader. Dan plaats ik gewoon de batterij in de camera en wring het batterijdekseltje dicht zonder dat de draadjes beschadigd raken. Het ziet er niet uit, maar het werkt perfect.



Het zal ook niet verbazen dat er enkele aanpassingen moeten gebeuren om een statief voor enkele weken op het terras te plaatsen zonder dat het omver waait en zonder dat de poezen het kunnen omgooien. Als het statief een centimeter verschuift, is mijn timelapse filmpje om zeep. Je hebt daar geen moeilijke ingrepen voor nodig. Ducttape kan alles aan!


Nu staan ze dus zij aan zij opgesteld, zowel de videocamera als het fototoestel. Met de videobeelden hoop ik ook wat sterk ingezoomde beelden te maken die ook echt de mensen en machines zichtbaar maken. Het fototoestel kan dat ook, maar die optie laat ik voor wat ze is. Ik wil immers vooral het totaalbeeld van het hele gebouw dat langzaam inzakt.

Wat er dan in detail ter plaatse gebeurt, kan ik niet fotograferen omdat ik dan mijn totaalbeeld kwijt ben. Daarom hoop ik dat te kunnen filmen. Dat is een beetje een uitdaging omdat we op 800 meter van het gebouw wonen.



Enkele kabeltjes verbinden het fototoestel met deze laptop die binnen op een stoel staat. Die gaat zorgen dat er elke drie minuten een fotootje gemaakt wordt, en die zal ook zorgen dat dat materiaal allemaal meteen op een harde schijf staat. Enkele weken beeldmateriaal op een SD kaartje zetten is niet zo'n goed idee. Ik zou trouwens de opstelling om zeep helpen door het kaartje te vervangen.



Dit is de software die dat regelt, die is echt wel heel cool. Je kan alle instellingen van je fototoestel automatisch besturen via een USB poort in de camera en ook de timelapsefunctie wordt door de laptop bestuurd.


Nu maar hopen dat er niet te veel wind is de komende weken. De videocamera staat er maar af en toe, maar het fototoestel moet de rit uitdoen. Ik ben alvast zelf heel benieuwd naar het filmpje :)

vrijdag 11 april 2014

Scooter dashboard

Je moet toegeven, het was slechts een kwestie van tijd vooraleer iets in deze aard ging gebeuren. Dacht je echt dat ik zomaar een scooter kon kopen en die dan niet vol met toeters en bellen kon hangen?



Om te beginnen is dit slechts een het beginplan. Er komen van alle dingen bij, maar wellicht zal daar niks zichtbaar van zijn. Maar dit is dus wat er nu in het dashboard zit:


  1. Wandel GPS om de weg niet kwijt te raken
  2. Dexcom glucosesensor om mijn bewustzijn niet kwijt te raken
  3. iPhone met een Google map komt ook vaak van pas
  4. USB oplader met klok
  5. Extra verlichting




De GPS spreekt voor zich hoewel ik heb een tijdje getwijfeld heb om mijn oud Tomtommetje uit de auto aan te sluiten. Maar de Garmin is echt heel goed uitgerust om scooter GPS te spelen.

Voor de andere toeters en bellen heb ik een beroep gedaan op mijn Chinese vrienden. Mijn Dexcom glucosesensor is eigenlijk nog de belangrijkste toeter of bel die aan het stuur moest hangen. Als ik hem gewoon in mijn zak stak, voelde ik soms wel dat ie trilde, maar je moet ook zien of je te hoog of te laag staat.



Ik heb trouwens gemerkt dat mijn bloedsuiker behoorlijk kan zakken op de scooter en dat is een beetje vreemd. Je zou toch niet denken dat dat zo'n inspanning kost? In elk geval, het zakje uit China is bedoeld om een smartphone aan je fiets te bevestigen. Vervang smartphone door Dex en fiets door scooter en hup, we zijn beveiligd tegen hypo's en hypers op de baan.

Aan de rechterkant heb ik nog een houdertje gekocht, dit is specifiek voor mijn iPhone 4 ontworpen. Dit is trouwens wel specifiek voor moto's en scooters gemaakt want er zit ook nog een rubberen band over je iPhone indien je dat wenst. Ik wens dat omdat dat ding meer dan 60 km/u rijdt (bergaf ;-) ) en dan wil ik niet dat mijn telefoon tegen de vlakte gaat.

Het extra licht is écht een must, heb ik gemerkt. De scooter heeft een dimlicht en een groot licht, net zoals een auto. Maar de lamp van het groot licht is niet krachtiger dan het dimlicht. Bovendien kan je het licht niet in zo'n positie bewegen dat het groot licht ook echt ver vooruit schijnt. De straal raakt op zo'n tien meter voor de scooter de grond, daar waar het dimlicht dat op vijf meter al doet.

Maar op donkere avonden en op plaatsen waar dan geen straatverlichting is, kan je gewoon niet ver genoeg zien en moet je behoorlijk op de rem om die reden. Ik durf niet sneller dan 30 km/u rijden als het echt donker is, met mijn extra licht is de ganse straat en het komende kruispunt mee verlicht. Het is zo fel dat je op meer dan honderd meter alle reflectors en verkeersborden ziet oplichten. Het enige probleem nu is dat dat licht nog niet werkt op de batterij van de scooter, maar met een apart battery pack dat in de kap van het stuur is bevestigd. Dat komt later nog, ik heb ook een convertor gekocht die de 12V scooterspanning omzet naar een stabiele 8.4V die de LED lamp verwacht.


Last but not least is er dit dingetje bevestigd. Als je het gesloten houdt, zie je een klein klokje (en da's fijn want ik zie nu nergens het uur) en als je het opent, is er een USB plug waar je apparaten mee kan opladen. Ik denk in de eerste plaats aan mijn iPhone, zo kan ik ook de Google map laten aanstaan zonder dat de telefoon leegloopt. Maar je kan ook andere apparaten opladen natuurlijk.




Er is nog één klein probleempje. Het klokje staat op de Chinese tijd, en ik heb geen idee hoe ik dat moet aanpassen. Maar ik denk nu al bijna als een Chinees en tel alleen nog prijzen in dollars.

De Chinese tijdzone, dat kan er ook nog wel bij :D

donderdag 10 april 2014

Weer mobiel!

Is het niet mooi opgelost? "Neen" hoor ik mensen denken. Soit, ik wil geen schoonheidswedstrijd winnen hé, ik wil met mijn scooter rijden.

En deze lasnaden zorgen ervoor dat er geen nieuwe onderdelen gefactureerd werden.

Het probleem was dat de knalpot eraf lag en vooral: dat ik dat veel te laat gemerkt heb. De knalpot en de uitlaat hangen vast met twee bouten, waarvan er dus eentje was losgekomen en er gewoon uitgevallen is. Door het schudden was ook de schroefdraad waar die bout inzat helemaal afgevlakt, en als ik een identieke bout erin vastschroefde, kon je die bijna met de losse hand eruit nemen. Omdat ik dus wellicht een hele tijd zo heb rondgereden, was de uitlaat van de motor naar de knalpot afgebroken waardoor de scooter heel veel lawaai ging maken.

De oplossing is even simpel als geniaal: de schroefdraad is er niet meer en er is een dikke bout doorheen geboord. Verder heeft de vakman de uitlaat van de motor naar de knalpot aan elkaar gelast, waardoor hij weer normaal rijdt en de andere weggebruikers hun hoofd niet meer draaien als ik voorbij rijd.

De oplossing was uiteindelijk behoorlijk eenvoudig. Maar eerst belde ik een heleboel garages in de buurt die scooters repareren, zonder succes. Niet omdat men niet kon helpen, maar omdat de paasvakantie net begonnen is, is er overal een wachttijd van meer dan twee weken. De lente is in 't land en iedereen wil plots de scooter op. Dat speelt mij dus parten. De officiële SYM verdeler kon me wellicht ook wel helpen, maar die woont in Niel. Hij komt ook de scooter oppikken als ik dat wil, maar mijn budget zou dat niet fijn vinden.

Uiteindelijk stootte ik op een garage in de buurt die Lada's verdeelt. De garagist maakt reclame met de slagzin: "Niet door de keuring, wij lassen ALLES!". Ik denk: die man heb ik nodig! Op één dag was het gefikst en ik ben heel blij met de prijs en met het resultaat.

Het komt ook wel van pas omdat ik maandag bijna met zoveel woorden rijverbod kreeg van mijn huisdokter. Dit weekend maakte ik nog een uitstapje richting Kempen en op de terugweg heb ik eventjes een vreemd momentje gehad. Ik reed langs geparkeerde wagens en merkte plots dat, hoewel ik alles heel goed in 't oog hou nu, de afstand tot die wagens kleiner was dan wat ik gewend ben. Ik heb uitgelegd aan de dokter dat ik soms één of twee seconden me niet helemaal bewust ben van de situatie, iets wat hij omschrijft als een concentratiestoornis. Dat is een gekende bijwerking van de medicijnen die normaal zou beteren als je ze al een tijd neemt. Dat is blijkbaar niet het geval, en het zou beter zijn dat ik voorlopig niet met de wagen rijd.

Hier werd hardop gedacht dat een scooter dan ook geen goed idee is, en dat is uiteraard waar. Het is alleen een kwestie van alles in zijn context plaatsen. Ik heb geen expliciet rijverbod, de dokter zei ook dat ie patiënten heeft op leeftijd die ook nog met de wagen rijden en nog minder 'bewust' zijn in de verkeerssituatie, en dat enkel door de ouderdom. Een scooter rijdt 45 (ahum) in plaats van 120, dus tragere reflexen zijn veel minder een probleem. Dat wil niet zeggen dat ik ook op de scooter niet voorzichtig moet zijn. Dat is trouwens voor het ding zelf blijkbaar ook een goed idee :)

vrijdag 4 april 2014

Geocache op slot

Hier lig ik al een tijd van wakker! Allee ja, bij wijze van spreken dan toch. Ik ga heel wat kleine potjes moeten verstoppen en ze zullen batterijtjes en lichtjes bevatten. Ik ben dan ook bang dat mensen ze al dan niet 'per ongeluk' gaan meep(a)(i)kken.

Ik zoek dus al een hele tijd naar een manier om potjes waar eerst glucosestrips in zaten, vast te maken aan een tak of een boomstam of zo. Het potje zelf heeft niet veel waarde in Euro's of dollars maar het is wel erg arbeidsintensief. Daarom wil ik het toch beveiligen. Ik moet dus eerst een ketting of staaldraad hebben, en dit is de beste keuze. Kettingen zijn groot als je een stevige wilt en de prijs is navenant. Dit kost niks, en is best stevig. Dat wil zeggen dat je met een normale kniptang heel wat moeite hebt om het door te knippen.

Een kabel is één ding, je moet hem natuurlijk aan een boom én aan je potje vastmaken. Aan dat potje is geen probleem, aan die boom was het wel. Ik kan immers niet lassen en de bestaande systemen om kabels aan te spannen, kan je losmaken met een steeksleutel of een tang.



Dit ding bedoel ik, je kan langs beide kanten een staalkabel rond de schroef draaien en eventueel een lange lus rond een boom maken en aan de andere kant één enkele kabel naar je glucosepotje.



Zo ziet dat er uit als je één kabel bevestigt, de tweede laten we even voor wat het is. Je kan er alle kanten mee uit, voor elk waypoint met een potje kan ik wel iets verzinnen op basis van dit ijzeren klemmetje.

Je maakt het dus vast met dit plaatje dat bij de set hoort en op deze manier krijg je een stevige verbinding die je onmogelijk kan losrukken met de losse hand.

Je ziet natuurlijk meteen dat dat allemaal wel mooi is, maar als de cacher een tangetje of een steeksleutel bij heeft, kan ie heel makkelijk alles gewoon losschroeven. Nu weet ik wel dat een 100% beveiliging niet kan, maar dit zou wat te simpel zijn.

Dit is dus de oplossing die ik nu heb gevonden:


Ideaal is het zeker nog niet, en ik heb nog een alternatief in mijn hoofd met vleugelmoertjes die ik in deze maat voorlopig niet kan vinden. Maar ik heb een tweede plaatje op de constructie gelegd en er een klein slotje op aangebracht. Zonder het slot los te maken, is het nu onmogelijk om aan de schroeven te draaien en één van de kabels los te krijgen.

donderdag 3 april 2014

Poepeloe, poepeloe, poepeloe-re-zat

Voor alles moet een eerste keer zijn, dacht ik vanavond aan onze tafel. De vaste chairman (eigenlijk chairwoman) kon er niet zijn en daarom had ik de opdracht gekregen om de deuren te openen. Dat wil zeggen dat je drie kwartier voor de vergadering begint, het lokaal moet openen om eventueel nieuwe mensen op te vangen die al wat vroeger binnenkomen om eerst even kennis te maken.

Zo waren er dus twee. Ik was nog in gesprek met de eerste toen een tweede man binnenwaggelde. Normaal staat in het reglement dat iedereen die een probleem heeft en de bereidheid toont om er iets aan te doen, welkom is. Mij was niet meteen duidelijk of dat tweede wel waar was want als ik op de algemene indruk moest afgaan was dat zeker niet het geval. Wel vaker zag ik mensen die duidelijk niet langer dan enkele uren nuchter waren aan onze tafel aanschuiven, maar een regelrechte zatte mens die nauwelijks nog kon gaan, zag ik hier nog nooit.

Even was er twijfel wie de taak van chairman ad interim op zich zou nemen, maar ik heb daar voor gepast. Het is sowieso geen goed idee om mij voorzitter te maken omdat ik suf ben van de medicijnen. Maar vandaag kwam er een extra moeilijkheid bij, ik weet namelijk niet hoe je zo'n situatie best aanpakt.

Toch is dat allemaal erg goed gelukt. De vrijwilliger die eventjes de vergadering wou leiden, heeft dit wonderbaarlijk goed aangepakt. Het principe van de tafel werd enkele keren duidelijk gemaakt, want dat komt niet overeen met hoe het aan de toog eraan toe gaat. Hier moeten mensen zwijgen als anderen spreken en als je diep in 't glas keek, lukt zoiets helemaal niet. Hij kwam dan ook vaak tussen met opmerkingen die niemand echt begreep, maar al bij al konden we toch de schade aan de vergadering tot een minimum beprerken.

Toen ie aan 't woord kwam, bleek trouwens dat het een oude bekende was voor sommigen. Met de duur van de meeting steeg het aantal jaren dat ie nuchter was geweest. Maar dat het ergens tussen tien en vijftien zat, kon iemand beamen. Hij kende de man van lang geleden toen ie met succes de drankduivel kon bedwingen.

Er komt dan zo'n punt waar je denkt: is dat nu allemaal nog wel nodig. Ik bedoel maar: stel dat je al vijf of tien jaar elke donderdag komt vertellen dat je zo'n dronkaard was vroeger, dan denk je na een tijdje dat iedereen het wel weet. Je denkt ook makkelijk dat je verworven nuchterheid met de jaren sterker wordt, en dat je na een tijdje al die AA bla bla niet meer nodig hebt.

"Ik kan het wel alleen", moet ie gedacht hebben. Waarbij vandaag het bewijs op tafel ligt: nee, dat kan je dus niet.