zaterdag 27 april 2013

UV belichtingsbak

De volgende stap die ik wou zetten is om opnieuw zelf printplaten te gaan maken. Ik herinner me uit mijn nog jongere jaren dat het toen heel veel fun was. Maar nu is er ook een extra factor die meespeelt. SMD componentjes kwamen maar net op toen ik eind jaren '80 bezig was met electronica. Nu zijn ze echt wel aanwezig en ik zou er graag meer uithalen dan wat ik nu kan.

Ik ben immers beperkt tot het kopen van zogenaamde adapter printplaatjes. De kleine SMD componenten kan ik nu enkel op een voorgedrukte print solderen, en dan die print mee integreren in een project. Het zou natuurlijk veel fijner zijn moest ik dat opnieuw zelf kunnen maken, zoals ik dat vroeger deed. Nu, dat klopt niet helemaal want vroeger deed ik dat nooit. Ik maakte enkel printplaten met grote componenten, dat was trouwens al moeilijk genoeg. Nu zal het dus nog twee keer moeilijker worden. De verbindingen liggen immers twee keer dichter bij elkaar dan vroeger.




De eerste uitdaging is dan zeker om een goede belichtingsbak te hebben. Uiteraard maak ik die zelf. Daarvoor heb ik deze oude flatbed scanner gesloopt en er twee UV buislampjes in gemonteerd.





Het meest cruciale bij de belichting is de afstand tot de printplaat en de belichtingstijd. De afstand heb ik nu gegokt op 3 à 4 cm. Ik ken deze lampen niet, dus dat wordt afwachten.


Maar de tijd zal ik goed kunnen regelen omdat ik uiteraard een microcontroller heb voorzien. Dit was het ideale moment om mijn nieuwe één dollar Arduino principe echt uit te testen. Dat is heel erg goed gelukt, alleen was het wel wringen om in het 2kB geheugen van deze Attiny 2313 de hele logica te stoppen die de display, de twee IR-sensoren, de originele power LED, de relaykaart en een kleine SMD buzzer bestuurt.


Het leuke aan deze simpele microcontroller is dat hij gewoon zonder extra externe electronica kan werken. Je hebt geen kristal nodig als timing niet heel belangrijk is. Dat is het niet in mijn geval, de seconden zullen best nauwkeurig genoeg zijn met de interne oscillator van de microcontroller zelf. Ik hoef echt geen atoomklok precisie om 2 minuutjes belichting af te tellen.

Met deze kabel kan ik trouwens de belichtingsbak programmeren terwijl de chip gemonteerd is. Dat is wel handig aangezien ik los vergeten ben om een IC voet in huis te halen, en de chip dus maar meteen op de print heb gesoldeerd.




In plaats van twee knopjes te voorzien om de tijd mee in te stellen, heb ik deze twee infrarood sensoren onder de glazen plaat van de scanner geplaatst. Je kan gewoon op de plaat drukken met je vinger om de sensoren te activeren. Als er op een afstand van ongeveer één centimeter licht weerkaatst wordt, zal de microcontroller weten dat er daar een vinger hangt. Het kan ook het deksel zijn, want meteen is een volgend stuk van de puzzel opgelost. Als je het deksel sluit, zullen beide sensoren geactiveerd worden. Daarvoor moest ik wel een etiket kleven op de zwarte onderkant van het deksel. Het witte papier weerkaatst de infrarood stralen zeer goed, en als dat gebeurt weet de slimmerik dat ie de het relay mag activeren waardoor de lamp zal branden en de tijd zal aftellen tot 0:00.

En natuurlijk zijn daar beelden van:

vrijdag 26 april 2013

Dynesys

Dat is de naam van de constructie die ik zal meedragen binnenkort. Het is dus een operatie geworden, en geen epidurale infiltraties. Die laatsten zouden de rugpijn, die vooral uitstralingspijn is in mijn linkerbeen, moeten verminderen. Daarom moest ik ook even overleggen met de endocrinoloog of het wel mogelijk was, want de spuiten bevatten cortisonen en dat is geen goed idee voor een diabeet. Maar de nood was hoger dan de bezwaren en er was een plan gemaakt om mijn insulinepomp bij te regelen zodat de impact beperkt zou blijven.

Maar niks daarvan. Ik kwam vanmorgen binnen bij de neurochirurg en meteen werd duidelijk dat het niet daarover zou gaan. De pijn zou vandaag minder moeten zijn dan op de vorige consultatie. De dosis Targinact zou verminderd moeten zijn tegen de volgende consultatie. Dat was het plan toch vorige keer. Alleen, enkele weken geleden werd ze verdubbeld omdat er niet minder pijn was, maar meer.

Alleen al daarom werd snel in de richting gedacht van een nieuwe ingreep. De pijn is dan wel niet zo erg dan voor de vorige ingreep, maar het feit dat ze weeral vijf maanden daar is en niet betert, is een even sterk argument om de operatie te overwegen. Ik had ook duidelijk gemaakt dat verder zitten wachten met genoeg pillen geen sterk plan meer is. Het houdt steek tot het moment dat je denkt dat er beterschap komt. Maar dat moment kwam nooit.

Het wordt een andere ingreep dan de vorige "standaard" hernia operatie. De onderste wervels worden vastgezet met een systeem dat flexibel is. Daardoor zullen de wervels opnieuw uit elkaar getrokken worden, zodat de tussenwervelschijven minder uitpuilen en misschien in de toekomst minder risico geven op een nieuwe hernia. De bestaande hernia die er nu zit wordt natuurlijk eerst weggehaald.

Op 16 mei is de operatie, ik zal de dag daarvoor binnenkomen en als alles goed verloopt een dag of vijf later naar huis mogen. Dan is er een periode van 3 maanden voorzien voor revalidatie. Die was vorige keer zo goed als overbodig, maar ik ga er nu maar vanuit dat ik niet per definitie even veel geluk zal hebben.

Ik kreeg een foldertje mee, maar daar kon ik niet uit afleiden hoe het nu exact werkt. Thank God for Youtube :-)

dinsdag 16 april 2013

Pernod

De ovenschotel met venkel, kip en Pernod was op veel enthousiasme onthaald. Daarom kwam er een tweede bereiding die dit keer op weekdagen werd gepland. Handig, zo'n grote schotel in de oven plaatsen, rijst erbij en je hebt een avondmaal. De bereiding doe je best op voorhand, de schotel moet trouwens ruime tijd marineren. Daarom kwam ze dit keer in de koelkast terecht.

Het is een indringende geur maar er is geen gevoel aan gekoppeld. Dat was vroeger wel anders, maar nu is het enkel een meer objectieve gewaarwording. Je zou het kunnen vergelijken met de buurvrouw die pannenkoeken bakt. Het geeft een heel duidelijk aanwezige geur, maar het zegt mij niks. Ik ben ook niet zo gek op pannenkoeken, dus ik krijg zeker het water niet in de mond als ze aan de slag gaat.

Toch is het nu opvallend anders. Ik kom de woonkamer binnen en ruik meteen dat er alcohol werd gebruikt in een bereiding. Ik ben daar nog meer dan tien meter af, en de bereiding staat niet op een vuur. Enkel de fles werd geopend en de Pernod werd mee in de ovenschaal gegoten. Een tijdje geleden gebeurde er een vergelijkbaar scenario. Mijn ventje had een aperitief gedronken terwijl ik aan het klussen was in het werkhuisje. Als ik de woonkamer binnenkom, ruik ik meteen het aperitief en ik zeg ook meteen: "aah, is 't weekend begonnen?". Ondertussen stond het kleine lege glaasje al in de afwasmachine, maar toch had ik meteen de geur opgemerkt.

De schotel met de Pernodbereiding moest nu in de koelkast. Eén dag later zou ze dan in de oven gaan voor het avondmaal. Maar tijdens de dag gebruik ik uiteraard de koelkast met enige regelmaat. Nu heeft de schotel echt wel heel de koelkast ingepalmd. Niet dat ze zoveel plaats inneemt, ik bedoel de geur. Het is echt niet te harden, ik kan het nu alleen maar met één ding benoemen: het stinkt. Dat doet dus helemaal niets aan de smaak, want de bereiding is heel lekker, maar nu ze in de koelkast staat kan ik het niet anders benoemen.

's Avonds gaat de schotel de oven in, en na drie kwartier is het gerecht klaar. Wel niet helemaal, ik had het beter effectief drie kwartier laten staan. Laten we zeggen dat de venkel behoorlijk al dente was. Maar het is effectief heel lekker en ik heb er ook geen last van. Het stoort me niet dat er alcohol inzit en er is ook geen onweerstaanbare drang om nu ineens aan de fles Pernod te gaan lurken. Maar voor de periode van het marineren moeten we een alternatief vinden.

Ook als er aan tafel rode wijn wordt gedronken, vind ik dat het stinkt. Wit of rosé is heel wat minder erg, maar ook de meeste soorten bier vind ik stinken. De vraag is weer wat er nu normaal is. Of ik vind te snel dat alcohol stinkt, of ik moet leren aanvaarden dat het overal aanwezig is en het idee laat wennen. Het doet me denken aan mijn jeugdjaren. Ik denk dat het bij alle kinderen zo is. Als kind vond ik dat bier en wijn stonk. Mijn ma heeft me geleerd dat het niet zo is, dat grote mensen dat juist heel lekker vinden.

Weet je wat ik denk? Ze zat er gewoon naast.

maandag 15 april 2013

One Dollar Arduino

Het moest wel kleiner. En het moest goedkoper. De echte prijs is rond de 20€ als je geen Chinese import koopt. En een Arduino is dat geld meer dan waard. Alleen is één Arduino niet voldoende om iets in elkaar te knutselen. Elke keer als ik een ideetje heb, zou het me dus 20€ gaan kosten en dat is echt te veel. Ofwel heb ik gewoon te veel ideetjes, dat kan ook.

Maar als je in 't geval van geocache-ideetjes bijvoorbeeld denkt aan een multicache met 8 waypoints die elk een Arduino nodig hebben, dan is de kost aan Arduino's alleen al 160€. Reken alles nog eens maal twee omdat die niet vanzelf aanschakelt. Batterijen of zonlicht zullen een handje moeten helpen om hem op te starten. Er moet ook een manier zijn om het aan te schakelen, een gewone on/off switch zou ik liefst vermijden. Het mag origineler dan dat.

Daarom ging de zoektocht verder. Een Arduino Mini uit China was de laatste stap, en die bracht me tot op 6 dollar. Op zich een heel mooie prijs, was het niet dat je nog steeds iets koopt wat veel te goed is voor je doel. Je krijgt voor die prijs een "toestel" met 23 in- of uitgangen met een geheugen waar je je levensverhaal in kwijt kan. Als waypoint 4 van je cache alleen een display is die coördinaten geeft, is dat een beetje overkill.


Ik ben gestrand op één dollar. Laat ons zeggen minder dan twee Euro als je binnen de Benelux koopt.
Deze wonderboys heb ik uit het ruime aanbod microcontrollers opgepikt en van elk heb ik er tien in huis. De kleinste heet Attiny 85 en die heeft net dat voordeel, van de kleinste te zijn dus. Met 8kB geheugen heeft ie nog plaats genoeg om grote programma's bij te houden. De grotere broer is de Attiny 2313 en hij heeft slechts 2kB ter beschikking. Dat is krap, maar genoeg voor simpele logica. En met 18 I/O pinnetjes spreekt ie vloeiend met de buitenwereld.



Ik moest wel eerst deze programmer kopen voor - laat ik de prijs nu even kwijt zijn - 20€. En de programmeer adapter kon ik zelf nog in mekaar solderen. Nu kan ik deze dingen dus voor één dollar laten doen wat moet.




Het is niet de bedoeling om dit te gebruiken als Arduino, maar het kan dus wel. Slimmeriken maakten voor beide modellen een andere "core" zodat de Arduino omgeving met deze 2 chips kan werken. Er zijn beperkingen omdat bijvoorbeeld de tweede geen analoge ingangen heeft. Hij heeft ook minder geheugen, dus Arduino functies die grote libraries gebruiken worden niet ondersteund. Maar dan ook, als je complexe dingen gaat doen, is dit in elk geval niet van toepassing. Dan haal je toch de echte in huis.

zondag 14 april 2013

Insomnia

Zalig nummer is dat, van Faithless. Maar ik heb er nu soms echt last van. Vroeger had het verschillende redenen, waar alcohol er één van was. Het lijkt vreemd toch, alcohol drinken en niet kunnen slapen? Je zou verwachten dat je net in slaap valt na een paar glazen pils of iets sterkers. Zeker in die hoeveelheden die ik dronk zou je denken dat ik behoorlijk goed moest slapen. Maar niets was minder waar. Het inslapen lukte goed, maar het echt slapen helemaal niet.

Het betekent dus slapeloosheid hé, moest het nog niet duidelijk zijn. En ik heb er soms weer last van. Neen, gelukkig niet meer om die reden. Ook niet omdat ik veel zorgen heb en daarom te veel pieker voor het inslapen. Pas op, ik zou best een optelsom kunnen maken met de zorgen die ik nu zou moeten hebben. Eigenlijk zou ik best wakker kunnen liggen om wat er fout loopt, maar dat gebeurt gelukkig niet. Ik ben gewapend met een grote trukendoos die ik in de AA en bij de Mindfulness heb geleerd. En ze zorgen ervoor dat die nooit nog mijn slaap belemmeren.

Wat ik nu bedoel is leuke insomnia. Moest het niet bestaan, dan vind ik het bij deze uit. Ik ken het van mijn jonge jaren en het is soms weer daar. Als kind had mijn mama de meeste moeite om mij in bed te krijgen. Ik verzon allerlei redenen waarom ik weer even het bed uit moest. Eerst om iets te eten of te drinken om dan een uur later naar het toilet te moeten gaan. De echte reden was dat ik nog zoveel moest doen vooraleer ik ging slapen. Ik vond het slapen op zich zo'n tijdverspilling. Mijn todo lijst met leuke dingen lag dan stil en dat vond ik jammer.

Nu was het weer zo. Ik moest meer dan een maand wachten op een bestelling van power LEDs. Ook de bijhorende koelvinnen lieten op zich wachten. Het is uiteraard doe-het-zelf materiaal en het land van herkomst kan je wel raden. Maar als het daar was, opende een wereld van mogelijkheden. Hoeveel volt moet er nu juist op voor ze ontploffen? Hoeveel licht geven ze nu in 't echt? 100 Lumens is best wel wat, maar als ik ze nu alle 50 ineens aansluit, hoe licht zou mijn speelkamer dan zijn? Stel je voor dat ik ze verwerk in een nieuw doe-het-zelf projectje. Wat zou ik daar allemaal mee kunnen doen?

Veel vragen en te weinig tijd om antwoorden te zoeken. Het zou makkelijk moeten zijn gezien ik "op ziekenkas" ben. Tijd genoeg denk je dan, toch? Het probleem is dat ik eerst een antwoord wil op al die vragen. Het antwoord moet er zijn voor ik met een gerust gemoed kan inslapen. En als er één antwoord is, zijn er twee nieuwe vragen. Zo raak je nooit in slaap. Dan was het plots 5u in de ochtend. Het laatste antwoord moest voldoen. Ze ontploffen niet snel, en ze worden behoorlijk warm. Mits een goede voeding geven ze nog veel meer licht dan nu. Dat was een geruststelling die voorlopig genoeg was om in te slapen.

Deze keer was het niet de pijn van de hernia die slaap gestolen had. Dit is een andere vorm van slapeloosheid. Moet ik er iets aan doen? Bwa...

I wish you happy every day

Dit was een brede glimlach van vandaag. Het moet gezegd, de Chinezen zijn heel vriendelijk. Het moet ook gezegd, ze zijn heel correct. In het begin was ik een beetje wantrouwig om iets te bestellen in China, maar ondertussen doe ik dat toch al een paar maanden, en nog nooit ben ik bedrogen uitgekomen. Soms wel eens iets verkeerd besteld of een aantal dat niet juist is, maar dat ligt dan aan de moeilijke omschrijving van high-tech gadgets in Chinees-Engels.

Maar deze Chinees is wel de max ;-)







zaterdag 13 april 2013

Kleurensensor in actie

Ja hoor, hij doet het!

De SOP to DIP adaptor arriveerde gisteren. Dat wil zeggen dat ik één sensor kon solderen. Die kleurensensoren had ik per 10 moeten kopen en bijna had ik ze in de vuilnisbak gekeild. Ik kreeg er helemaal geen geluid uit. Allee, je snapt me wel.. beeld dan. En het ergste was dat ik niks verkeerd deed, want er kwamen dus juiste getallen uit. Als ik er met een sterke rode led in scheen, gaf ie duidelijk een hoger getal op het rode kanaal. Maar meer dan dat lukte niet. Wat ik ook voor de sensor hield, geen enkel object gaf een juiste kleur als ik de reflectie wou meten. Dus invallend licht lukte wel, teruggekaatst licht lukte niet. Inmiddels had ik zelfs de sterkste zaklamp op een rode t-shirt gericht zodat mijn ogen pijn deden van de rode gereflecteerde kleur. Maar nog waren de metingen heel erg onzinning. Vaak heel veel rood en soms helemaal niks...

Ondertussen weet ik waar de klepel hangt. Daglicht is de grootste vijand, en dat vermoedde ik al wel. De 16 sensoren zonder filter moesten dat compenseren maar dat lukt dus onvoldoende. De truuk zal dus toch zijn om de omgeving donker te houden door een kapje over de sensor te plaatsen. Maar dat moet in de praktijk zeker lukken.

Ik weet nu ook waarom de zaklamp niet werkte. Wellicht is het de electronische besturing die zorgt dat de lamp vaak uit is. Je ziet dat niet, maar om de sterkte van de lamp te regelen gaat ze snel aan en uit. De sensor ziet dat, in tegenstelling tot mijn oog, wél. Daarom was er soms geen juiste waarde. De oplossing is dus een goedkope zaklamp en geen daglicht.

Waar ik hem nu voor ga gebruiken weet ik nog steeds niet. Ik zei al dat ik na een paar minuten nadenken wel een dom idee zou hebben, en dat heb ik. Als ik nu eens een rijdende robot maak die op basis van de kleur van de vloerbekleding zijn weg in ons appartement kon vinden? Dat zou mooi zijn, maar het idee is te zot voor woorden. Ik ga het dan ook zeker niet maken. Dat ik deze wielen in China heb besteld is dan ook louter toeval ;-)



Maar voor nu .. Action!



vrijdag 12 april 2013

Refresh me!

Het lijkt op een echte verslaving. Misschien is het er wel één, misschien moet ik er wel iets aan doen. Hoe zei mijn psychologe dat? Je moet de impact meten op jezelf en op je omgeving. Dan weet je of het een verslaving is, en vooral of je het moet aanpakken. Soms hoeft dat ook helemaal niet, zelfs al ben je verslaafd. Ik mag gerust 11 kopjes koffie per dag drinken zolang niemand daar last van heeft. Ook van schoenen kopen heeft niemand last behalve mijn portemonnee.

Maar dit is een vreemde, en hij viel me nog niet lang geleden op. Grote schermen kunnen veel informatie tegelijk tonen. Daarom staat dan ook een hele hoop informatie altijd open op de PC waar ik op werk. Hoewel, werken kan je het niet echt meer noemen, maar soit. Er staan altijd een heleboel websites open. Allerlei dingen dienen in de gaten gehouden te worden. Ik weet niet waarom, maar het is blijkbaar intrigerend.

Het viel me nu pas op omdat er ééntje bijkwam. Mijn geocache codeslot projectje stond op die website van Mancave, en ik wou nu ook in 't oog houden hoeveel mensen daar naar kijken. Dat is belangrijk, want na enkele maanden wordt het project dat het meest bekeken werd en de meeste likes kreeg beloond met een waardebon van 50€. Daarom wil je weten of je er kans op maakt, en daarom staat die website dus ook altijd open nu.

Daar komt bij dat ik ook wil weten of mensen ook het filmpje effectief bekijken op Youtube. En of mensen doorklikken naar mijn blog. Dat eerste doet iedereen, het tweede bijna niemand. Maar je moet het gewoon weten, weet je? Ik moet ook weten of er iemand de geocache challenge heeft gelogd die nu actief is. Ik ken sommige mensen die meedoen en ik wil weten wanneer ze in Dendermonde gaan loggen. Ik wil ook altijd weten wat de ochtendwaarde was van andere diabetici. Soms ben ik gewoon benieuwd wie er online is. Dan is er natuurlijk Facebook en enkele blogs. Twitter met mate en statistieken van mijn eigen blog.

Maar de allerergste is nu echt wel de E-Tracker van BPost. 14 barcodes staan er op en de meerderheid staat in 't rood. Tijdens de dag verandert dat soms en dat wil ik meteen geweten hebben. Zo kan ik zien of ze voor 's avonds 18u van location CNBJSA naar BEBRUA veranderen. Dat wil zeggen dat ze om 22u30 nog op ANTWERPEN X staan. Dan zegt ie "your item has been sorted". En dan geeft de postbode de dag nadien een pakje af. Met speelgoed. Uit China !

En één ding hebben al die sites gemeen. Dat is de verslaving.

Je moet ze allemaal refreshen ;-)



donderdag 11 april 2013

Fe3Cl

Deze zak met korrels heeft me behoorlijk wat troubles bezorgd in mijn jonge jeugdjaren. Ijzer (III) Chloride is een etsmiddel dat gebruikt wordt om koper op te lossen. Het laatste deel van een ingewikkeld procédé vergde heel wat aandacht en precisie van de hobbyïst. Laat dat nu net niet één van mij kwaliteiten zijn. 

Pas op, ik spreek van de leeftijd van 15 à 16 jaar hè. Ik sta versteld van welke precisie en geduld ik blijkbaar nu wel kan hebben als het op diezelfde hobby aankomt. Er werd al behoorlijk gelachen met het beeld van bibi die aan een werktafel zit met een leesbril op de neus terwijl ik door een loep kijk en een object met fijne attributen en veel geduld behandel. Het moet enorm vloeken met wat men van mij gewoon is.

Maar toen was het dus nog anders. Het bijtend zuur is op zich niet zo heel erg gevaarlijk, want je kon het gewoon kopen in de electronicashop. Aanlengen met water en je krijgt een donkerbruine vloeistof die koper wegvreet op een printplaat. De stappen die voorafgegaan waren in het procédé hadden ervoor gezorgd dat er een fotografisch beeld op de koperplaat lag. Het beeld werd door het etsmiddel weggevreten op de plaatsen die nuttig waren in mijn ontwerp. Hetgeen dan overbleef, was een printplaat met koperbanen die elektronische componenten verbinden mits wat boor- en soldeerwerk.

Dat was dus allemaal heel erg spannend, ware het niet dat ik nogal onbezonnen omging met het zuur. Het was ook niet zo belangrijk, want je kan je handen gewoon in het zuur houden zonder dat je daar echt last van hebt. Als je wondjes hebt zou je het wel geweten hebben, maar anders was er weinig bezwaar tegen het product. Alleen, het minste spatje dat van het zuur op je kleding terechtkwam, bleef onverbiddelijk een donkergele vlek. Als de concentratie hoog was, verdween de stof zelfs helemaal na een tijdje. Resultaat was dan een gat in de kleding met rondom een gele vlek.

Je kon dat dus nooit camoufleren, en je kon tegen de mama ook niet zeggen dat je ergens aan was blijven hangen met je trui. Het patroon was inmiddels bekend en de mama wist waar ik mee bezig was. Ze had eerder al gevloekt toen de tapis plein in de slaapkamer ook alsmaar meer gele vlekken ging vertonen. Het maakte niet uit welk poetsmiddel werd geprobeerd om de vlekken te lijf te gaan. Voor zover ik me herinner waren er altijd gele vlekken in de vloerbekleding van mijn kamer tijdens mijn jeugd nadat ik met de hobby begonnen was.

Nu zijn er dus opnieuw plannen. Maar deze keer wordt het anders. Ik ga me beter voorbereiden en de etsbak zal nu hightech zijn, zodat ongelukjes onmogelijk worden. Alleen daarom zou je beginnen met deze hobby. Printplaten maken, ik heb er alleen mooie herinneringen aan.

Mijn ma niet ;-)

woensdag 10 april 2013

Potgrond !

Je moet ergens beginnen, dus waarom niet bij het begin? Toen ik zoveel jaren geleden begon met programmeren was dat een beetje anders. Ik bedoel nu het moment dat ik begon met programmeren als dagtaak. Ik was al veel eerder begonnen met programmeren toen ik in het begin van de jaren '80 mijn eerste ZX Spectrum had aangekocht. Er was toen geen sprake van een computer aanschaffen om software te draaien zoals dat nu gebeurt, dit was echt voor fans. En dat wou in mijn geval zeggen dat er meteen programmeren aan te pas kwam. Dat was het eerste en in het begin ook het enige doel. Later pas kwamen games en andere toepassingen op de proppen.

Maar toen het mijn job werd, moest ik ergens van vertrekken. Je moet een basis hebben om een taal te leren, net zoals dat met een normale spreektaal zo is. Alleen, die had ik dus niet. Het is te zeggen, ik had ze niet van op school. In de klas leerden we wel Turbo Pascal, en dat was nu net de basis die ik nodig had om Delphi aan te leren in opdracht van de toenmalige baas, maar het niveau was een beetje lachwekkend. Ik ben dan ook niet vaak aanwezig geweest omdat dat niet zo erg veel zin had. Ook zonder die lessen was ik met glans geslaagd. Maar dat zegt vooral iets over het niveau van de lessen, niet over mijn kennis van Turbo Pascal. Ik kende het niet van mijn speelgoed, daar gebruikte ik Basic en assembler. Maar ja, als je die ene taal kent, leer je snel een andere. Net zoals mijn klasgenoten die Latijn hadden gestudeerd heel snel Duits onder de knie hadden. Ik kende geen Latijn, en Duits was dan ook Chinees.

Nu is het dus weer zo. Ik zal wellicht richting .Net of heel misschien Java evolueren. Dan heb je opnieuw een basis nodig, en die is anders dan de Basic, assembler of Turbo Pascal. Nu is het C++ of gewoon C zoals dat in mijn jonge jaren nog heette. Toen had ik er eerst een beetje een afkeer van omdat het cryptischer is dan Pascal of Basic. Het is meer code en minder Engels. Toch was dat met Assembler ook zo, en veel erger nog. Dat herken je helemaal niet als een taal: het zijn meer afkortingen en korte codes. En dat vond ik helemaal de max.


We zijn er dus best gerust in dat dit ook wel zal lukken. Moet dat nu lukken, zeg. Ook de Arduino wordt in C++ geprogrammeerd. Goed dat ik dat nu ook doorheb. Dus alles wat ik al maanden aan 't spelen was, dat was allemaal om me voor te bereiden op een nieuwe job.

Yeah right.


Dus zoals potgrond de basis was van nen bloemenwinkel, zo is C++ de basis van mijn toekomstige uitdaging. Nu nog verder bladeren tot deze pagina en dan kan ik zeggen dat ik de basis ken.


dinsdag 9 april 2013

Kleurensensor

Het moet gezegd: ik heb dus af en toe zo'n neiging om iets aan te schaffen wat ik helemaal niet nodig heb. Dit was ook zo iets vreemds. Een kleurensensor heb ik niet nodig. Ik kan ook geen toepassing bedenken waar ik hem mee zou kunnen gebruiken. Nu ja, geef me een paar minuten en er komt wel een dom en nutteloos idee, maar het is niet zoiets waarmee je 's morgens wakker wordt en denkt: hé, ik moet me nu dringend eens zo'n kleurensensor aanschaffen.

Maar het idee boeide me altijd. Mensen proberen dat dan te bouwen, want het bestaat niet echt. Je hebt een lichtsensor die gewoon meet hoeveel licht er is op een bepaalde plaats, maar die is zich niet bewust van welke kleur het licht is. Tenzij je een camera aansluit en de beeldpunten analyseert, maar dat maakt het te duur en te moeilijk.

Vaak was het dan zoiets zoals op deze foto. Je laat 3 gekleurde LEDs één na één oplichten en je meet dan het licht dat weerkaatst wordt op een object. Door de drie componenten van de kleur te verrekenen, weet je ongeveer hoe roze het papiertje is dat je voor de opstelling vasthoudt. Alleen: het probleem is steeds dat de betrouwbaarheid van heel de constructie staat of valt bij hoe donker de omgeving is. Als de zon schijnt in je sensor, dan zie je helemaal geen verschil of er nu een blauwe of groene LED wat extra licht geeft.


Maar zoals je ziet bestaat het in China dus wel. Ik heb er even een normale LED naast gelegd om te zien hoe groot (klein) de chip is. Dat ding solderen zal een hobby apart zijn.



Ik had inmiddels gelezen hoe het werkt, en het idee is even simpel als geniaal. Een slimmerik heeft niet één sensor gebruikt maar wel 64 sensoren. Het zijn 64 dezelfde sensoren, net zoals er dus één tussen de LED's stond op de eerste foto. Maar 48 sensoren hebben een minuscuul filtertje voor hun oog zitten. Zo zijn er 16 met een blauw filtertje, 16 met een groen en nog eens 16 zijn rood afgeschermd. De overige 16 hebben geen filter. Door nu de drie kleuren apart te meten én ook de sensor zonder kleur te meten, kan je exact zien welke kleur er voor de sensor hangt. Je weet nu immers ook hoeveel wit licht er ook binnen schijnt en dat kan je compenseren. Maar die filters zie je dus helemaal niet. Ik zag ze pas toen ik probeerde om een fotootje te nemen voor deze pagina. Ik vond die doorschijnende behuizing al zo raar, dat ik de telelens er op heb gezet en dan zag ik dus dit:


De kleurtjes zijn zelfs heel duidelijk zichtbaar. Allee, mits de juiste lens, een grote flitser en een statief. Het heeft me eerlijk gezegd twee uur gekost om deze foto te maken omdat het zo petieterig is. Maar geef toe, het is een kunstwerkje op zich. Ik word er gelijk stil van ;-)

Ik kan ze voorlopig niet testen, want het is een SMD formaat. Er komen nog kleine printplaatjes achterna die het mogelijk maken om er ook echt een draad aan te hangen. Ik ben in elk geval benieuwd hoe nauwkeurig het principe werkt.

maandag 8 april 2013

Jammer

Het ligt niet meteen in mijn aard om te klagen. Maar ik mag vaststellen dat het jammer is, toch?

De bewegingsvrijheid is opnieuw beperkt. Twee jaar geleden was het veel erger, en net daarom klaag ik niet. Toen was de enige vrijheid nog wandelen tussen het bed en de zetel. Zo erg is het dus niet. Maar er zijn opnieuw die kleine dingetjes die je één na één moet opgeven.

Het feit dat ik mijn mond hou, dat is op z'n minst een primeur. Het was de eerste keer op een AA babbel dat ik er niet aan toe kwam om te babbelen. Dat mag dus hè, je mag zeggen dat je niks te zeggen hebt. Maar het was in dit geval niet uit dikke miserie of omdat ik het helemaal niet meer zie zitten en voel dat ik me wellicht in de drank zou storten als ik niet op de AA stoel zat. Het was alleen omdat dag één van de nieuwe dosering der medicijnen net voorbij was. En die beperkten behoorlijk mijn denkvermogen. Dat was al zo bij het lezen van enkele zinnen na elkaar uit het boekje met de twaalf stappen. Maar voor de rest vroeg ik dus een time-out vanwege die reden.

Een week later heb ik de afspraak gemist. Het hoofd is nu helderder, voor zover het helder was om te beginnen, maar de pijn is te groot bij het stilzitten op een kleine keukenstoel. Dat lukt zeker geen twee uur, dus gooide ik de handdoek in de ring. Hetzelfde fenomeen doet zich voor bij diabetescafé's. Het zijn wel geen keukenstoelen die men aanbiedt als zitje, maar qua zitcomfort zijn ze gelijkwaardig. En dat is dus niet in de betekenis van waardevol. Helaas heb ik dus ook hier mijn kat moeten sturen. Net nu het over pompen en sensoren ging, ben ik er niet bij. Dat bedoel ik: jammer.

Een volgend slachtoffer is de hobby. Wandelen kan niet meer voor lange stukken, dus bij de afspraak om met z'n allen een geocache te doen op zondag heb ik ook moeten passen. De komende nachtevent is ook een vraagteken. Als je 't overdag niet aankan, zie ik het 's nachts ook niet lukken. Het kan natuurlijk weer een stuk beter zijn binnen een week, maar ik ben realistisch genoeg om het patroon te herkennen dat vorige keer tot de operatie leidde. Maar zeg nooit nooit. Dat doe ik dus niet, we zullen zien als de dag (nacht) daar is. De challenge heb ik nog niet opgegeven. Vreemd genoeg kan ik nog goed met de auto rijden, dat was twee jaar geleden ook zo. De autozetel schijnt zo ergonomisch gevormd te zijn dat het therapeutisch werkt. En de caches van de challenge waren opnieuw korte uitstapjes van een tiental meter gerekend vanaf de stopplaats van je wagen. Dat lukt nog net ;-)

Zei ik nu dat de hobby slachtoffer is? Dat is niet juist natuurlijk. Die hobby wel, maar gelukkig zijn er nog. En die andere hobby, daar geniet ik weer met volle teugen van. Na twintig jaar weer ontwerpen, solderen en dromen over wat je nog gaat maken.. het lukt wonderwel.

Ah ja, en die andere hobby! Ik heb ze verwaarloosd. Jammer. Bloggen gaat meestal beter als je je beter voelt. Maar na de kleine effort van deze pagina heb ik toch weer enkele ideeën om opnieuw neer te schrijven.

zondag 7 april 2013

Mancave

Vreemd dat net een tijdje geleden hier nog gelachen werd met mijn "mancave". Als je het niet kent, het is de rommelhoek waar de man des huizes zich thuisvoelt en waar je hem vooral niet mag storen in zijn altijd heel erg zinvolle en nuttige bezigheden. Zo worden ze niet vaak ervaren door de buitenwereld, maar elke echte man (ahum, zei de man die een tijd geleden een roze insulinepomp vroeg en ze niet kreeg) snapt zeker wat ik bedoel.

Dit is mijn mancave. En nee, het is helemaal geen rommelhoek. Ik heb gewoon een geniaal gevoel voor timing als het aankomt op foto's nemen.

Maar het woordje deed me meteen denken aan die website. Ik volg hem vaak, en er komen ook hele leuke, grappige berichtjes op. Dat soort berichtjes die ik dan vooral leuk en grappig vind, want het is moeilijk om het enthousiasme hierover te delen. Ik was dan ook blij toen ik zag dat er nog zijn die er zo over denken, want tijdens de middagpauze in Aalst zag ik mijn collega nerd (sorry, collega.. je weet hopelijk dat het tegenwoordig een compliment is?) ook geabonneerd was op de site. Of was het nu de nieuwsbrief, de twitterberichten of de Facebookgroep die hem naar de site loodste?

En toen dacht ik ineens vorige week: hé.. dat soort van leuke elektronische gadgets, daar ben ik ook mee bezig. Ik kon dus niet enkel de redactie tippen dat er gadgets waren, ik kon er meteen aan toevoegen dat ik ze zelf ineen pruts en ze ook nog eens blog. Gedeelde interesses, niet? Nog even was ik niet zeker of ze voldeden aan de vereisten van de website. Het gaat immers echt wel over elektronica en niet enkel over leuke foto's en filmpjes. Ik zag er enkele projecten die een echte waslijst aan componenten en receptuur hadden om ze echt te maken. Zo ver was ik nooit gegaan op mijn blog, ik toon enkel het eindresultaat.

Maar wel dus, ze voldoen. Meer dan dat, er zullen minstens 2 artikels van mijn blog verschijnen, misschien later meer. Vanuit oogpunt van wat er nu leuk is voor de electronicus is het een ander verhaal. Verwacht je dus aan meer technische uitleg op komende blogpagina's. Als ik echt iets te vertellen heb natuurlijk. Maar dat moet lukken, denk ik. Er staat nog een mooi geocache vogelkastje in de steigers en ik ben nu bezig met laserdiodes en wat ze allemaal voor fraais kunnen projecteren. En hoeveel meter ver ze dat kunnen.

Er is wel één dilemma. Het zal dus wellicht ook over geocaches gaan, maar als ze op een electronica website komen, moet ik ze 100% spoilen. Die toegift is nodig voor de ene hobby en wellicht stoort ze niet te erg voor de andere ;-)

Het eerste berichtje staat hier op de Mancave website:

Voor voor de eerlijke geocacher een geocache codeslot

De inzender met de meeste likes krijgt een waardebon van 50€. Help mij dus ! ;-)
(ik heb al gemerkt dat de likes-teller soms flipt, maar er staan nu wel degelijk 20 likes)

Het tweede project staat klaar om gepubliceerd te worden. Het is de thermostaat van de vorige pagina's. En neen, ik heb de pagina niet geschreven met in 't achterhoofd dat het op de site kwam. Het was omgekeerd: ik had drie pagina's klaar en dacht: damn, dat moet gewoon op die Mancave! :-)

zaterdag 6 april 2013

Thermostaat 3/3

pagina 1 2 3
Het is pas als je klaar bent dat je doorhebt wat je allemaal beter had kunnen doen. De truuk met de condensator en het toetsenbord kan eenvoudiger als ik enkel weerstanden gebruik en één analoge ingang. Helaas waren die al opgebruikt toen ik begon aan het toetsenbord. De sensoren kan ik nog veel efficiënter inlezen. Nu gebruik ik 4 ingangen om 2 temperaturen te lezen, als ik me erop toeleg kan dat zelfs met één ingang.

Maar vooral: alles kan zeker tien keer goedkoper. Ik zou nu nooit nog een stappenmotor van meer dan 30€ kopen en tandwielen die nog eens zoveel kosten. Voor een paar dollar koop ik een kleine DC motor met een gigantische ingebouwde vertraging. Dan heb ik geen tandwielen meer nodig, geen zware voeding, geen motorshield. Het openen en sluiten van de verwarming kan nu op 2 seconden, maar dat is zinloos. Het mag best 2 minuten zijn, dat maakt geen enkel verschil. Alleen, toen ik ermee begon wist ik nog niks van tandwielen, vertragingen, DC motors en servo's. Je begint met wat je al kent, da's niet abnormaal.

De volgende stap is de Arduino omzeilen en rechtstreeks de Atmega microcontroller programmeren. De stap daarna is hetzelfde doen in machinetaal. Met die microcontrollers was ik al een tijd geleden begonnen maar ook nu laten de nodige onderdelen op zich wachten. Solderen lukte dus al, programmeren nog niet.

En er zijn de extra ideetjes voor het project zelf: ik heb draadloze verbindingen klaar om de temperatuur buiten te meten. Een USB verbinding om de temperaturen op de PC te meten en grafieken te tonen. Een Ethernet shield om de thermostaat in mijn netwerk te plaatsen en te besturen via een webinterface.

Maar voor nu: ik heb een thermostaat die werkt. Dit is in 't kort wat ie allemaal regelt:



En hij draait! Daar zijn bewijzen van :-)



vrijdag 5 april 2013

Thermostaat 2/3

pagina 1 2 3

Als je nooit iets programmeerde zal je hier niet veel aan hebben.

Er hoort natuurlijk een aardig stukje software bij. Voor het besturen van het scherm en het lezen van de sensoren zijn er libraries die gelukkig het werk een heel stuk vergemakkelijken.

Het zou niet zo fijn zijn als je elk beeldpuntje van het scherm moest aan- of uitschakelen. Daarvoor is er voor elk type display wel ergens online een library te vinden die commando's aanbiedt zoals je dat gewend bent in Windows. Dus met tekstcommando's, lettertypes, groottes en eenvoudige functies om lijnen en blokken te tekenen.



Zo heb ik bijvoorbeeld het tekentje van de batterij getekend, alsook de onderste balk die aangeeft op welke uren van de dag de verwarming moet aanslaan. Het tekenen en tekst tonen ziet er zo uit:

// toon temp in groot font
u8g.setFont(u8g_font_helvR18);
u8g.setPrintPos(15, 43);
u8g.print(float(temperatuur) / 10, 1);

// teken de batterij
u8g.drawFrame(117,0,10,6);
u8g.drawFrame(127,2,1,2);
u8g.drawBox(119,2,3,2);

Dat stelt op zich dus niet zo veel voor. De code om mijn eigen brouwsel aan te sturen met het toetsenbord ziet er heel wat vreemder uit:

int keyboard[] = {1040,1140,1296,1400,1904,2000,2144,2240,2648,2740,2876,2968};

int temp=0;
temp = meting();
if (temp < 5000){
int onder = temp - 30; 
int boven = temp + 30; 
temp = -1; 
for (int i=0; i <= 11; i++){ 
if ((onder < keyboard[i]) and (boven > keyboard[i]))
{temp = i;};
}
}
else
temp = -1;
return temp;
}

Het eerste wat een beetje vreemd lijkt is wellicht de lijst met getallen in het begin van de code. Het principe is nochtans eenvoudig.

Ik heb deze lijst opgesteld door te meten hoe lang het duurt om de condensator op te laden bij elke toets die je indrukt. De getallen zijn tijden in microseconden. Het programma zal nu met een vast interval de condensator opladen en weer ontladen. De tijd die daarvoor nodig is, wordt opgemeten. Stel nu dat het ongeveer 1040 microseconden duurt, dan weet het programma dat toets "1" was ingedrukt. Duurt het rond de 1140 microseconden, was toets "2" actief, enzoverder. Er is een marge van +/- 30 microseconden, want het blijft natuurlijk analoge electronica ;-)

Als er geen toets was ingedrukt, zal het best lang duren voor hij is opgeladen. Hoewel, in het echte leven zijn 26000 microseconden toch nog redelijk snel voorbij. Daar zorgt de extra (8ste) weerstand voor, die is veel groter dan de anderen.

Voor de rest is het belangrijkste deel van de software het berekenen van de juiste stand van de motor. Die zal afhangen van de temperatuur in de kamer en de gewenste temeratuur van de radiator. Dat is een groot stuk code en een beetje te saai om hier neer te schrijven.


Het leuke stuk is zeker het sturen van een stappenmotor. Dat was ook allemaal nieuw voor mij. Maar het principe is zeer eenvoudig.

Deze figuur toont het schema van een bipolaire stappenmotor. Dat is een economisch voordelige constructie omdat de spoelen worden omgepoold. Je bestuurt zo'n motor in 4 stappen: de spoelen worden één na één actief, en worden elk ook omgepoold. Voor dit soort motor heb je wel een meer complexe (lees: duurdere) besturing nodig omdat het ompolen van de spoelen meer electronica vraagt.


Maar eens je dit motorshield van Arduino in huis hebt, is de rest kinderspel. Aan de linkerkant vertrekken de vier draden naar de motor. Die draden worden één na één onder spanning geplaatst door mijn software in de Arduino. De volgorde van die activering bepaalt de draairichting van de motor. De tijd die je tussen de activering laat, bepaalt de snelheid. The tricky part was zeker om de snelheid optimaal te maken. De motor moet zo snel mogelijk draaien, met de belasting van de radiatorkraan, zonder dat hij stappen overslaat. Er is immers geen feedback van de positie van de motor, dus als je een aantal stappen zet, moet je zeker de tijd geven aan de motor om ze ook echt uit te voeren.

donderdag 4 april 2013

Thermostaat 1/3

pagina 1 2 3

Het begon al een tijd geleden toen ik berekende hoeveel Newton ik nodig had om de verwarming te openen. Dan was er best wel wat budget nodig om deze stappenmotor met bijhorende tandwielen, tandriem en motorsturing aan de Arduino te koppelen.ook op Mancave


Eén van deze displays en een bijhorend toetsenbord later, is er nu eindelijk een werkende versie van mijn thermostaat. De bedoeling was dus om in de eerste plaats een thermostatische kraan te maken met een stappenmotor, bestuurd door een Arduino.



Dat is allereerst een noodzaak omdat we de kranen niet kunnen vervangen zonder het ganse gebouw met 96 appartementen zonder verwarming te zetten. Maar daar kwam ook bij dat ik meer besturing wil dan een standaardkraan die je kan kopen in de winkel. We kunnen ook geen "echte" thermostaat plaatsen omdat er geen aparte brander is per appartement. En tenslotte: het is gewoon ook megafun natuurlijk.


Uiteindelijk is het een behoorlijk grote opstelling geworden. Er zijn nu 4 printplaten die op elkaar gemonteerd zijn. Drie van de vier zijn aangeschaft in China, het vierde is mijn eigen projectbord.




Onderaan zit eerst een Arduino, daarboven een motorshield van Arduino om de stappenmotor te besturen, dan mijn projectbord en tenslotte de display.





Dit is dus het deel dat ik zelf heb ineen geknutseld. Eerst was alles voorlopig op een breadbordje gemonteerd en aan elkaar vastgemaakt met tijdelijke jumperwires.

Maar het moet een definitieve vorm hebben, en daarom heb ik alle verbindingen op dit bord vast gemonteerd.

Ik ben er best wel fier op! Als je weet dat ik tot enkele maanden geleden nog zat te sukkelen om na 20 jaar opnieuw een soldeerbout vast te houden, dan ben ik toch redelijk ver gekomen nu.

Bovenaan heb ik een connector gesoldeerd waar de display in past. De verbindingen van display tot Arduino lopen dus nog eens door twee printplaten, maar dit is de properste oplossing. Anders hangen er overal losse kabeltjes omdat de display niet rechtstreeks op de Arduino past. Je kan die display trouwens op verschillende manieren besturen al naargelang welk project je gebruikt. Ik bestuur hem nu seriëel, dat wil zeggen dat er weinig in/out pinnen van de Arduino nodig zijn. Ik heb trouwens maar 2 van de 20 pinnen over, dus de limiet is al bereikt voor dit soort Arduino.

Onderaan hangen twee sensoren die de temperatuur meten. De ene sensor zal de kamertemperatuur meten, de andere zal vasthangen aan de radiator. Dat is niet echt nodig, maar de software die ik gemaakt heb regelt ook de radiatortemperatuur. Ik was ook gewoon nieuwsgierig naar die waarden.

Op de onderkant van de printplaat (links) heb ik een connector bevestigd waar de 7 pinnen van het toetsenbord in passen. Normaal zou ik voor het toetsenbord 7 van de 20 Arduino I/O pinnen nodig hebben. Maar die had ik dus niet! Vandaar dat ik een kleine schakeling gemaakt heb met 8 weerstanden en één condensator.

Het principe is dat de condensator oplaadt bij een druk op een toets. Afhankelijk van welke toets je indrukt, worden er twee weerstanden gecombineerd. Er zijn dus 3x4 = 12 combinaties mogelijk. Afhankelijk van de waarde van die twee weerstanden zal de condensator langer of minder lang opladen. Die laadtijd kan ik meten met 2 pinnen van de Arduino. Ik heb er dus maar 2 nodig in plaats van 7. Jaja, zelf verzonnen en niet geGoogled of geYoutubed :-)

woensdag 3 april 2013

Targinact

Nog geen maand geleden, en ik moet even terugkijken op mijn blog om te zien hoe het nu weer zat. Het plan was dus om tegen eind deze maand de Targinact af te bouwen. Dan zou de kleine petieterige hernia wel niet meer zoveel van zijn toren blazen. Het ding zou vanzelf wel wat bewegen naar een plaats waar het geen zenuw meer raakt. Dan zou het probleem herleid zijn tot wat het was sinds de operatie die nu 2,5 jaar achter me ligt. Het zou opnieuw beheersbaar zijn met een normale ontstekingsremmer waar ik zo om de paar maanden weer eens een kuur van nam.

Het is een beetje anders uitgedraaid. Het bezoekje aan de huisarts gisteren drukte me weer even met de neus op de feiten. De pijn is niet beter, hoewel ik dat zo graag af en toe droom. Soms is het gewoon ook zo, want elke dag is erg verschillend. Dat maakt het zo anders dan vorige keer. Toen was ze constant ondraaglijk en was een operatie de enige uitweg. Nu is dat niet zo, maar het wordt dus niet beter, enkel slechter. Ondertussen nam ik al een extra ibuprofen tussen de periodes van 12 uur die de andere pil zou moeten overbruggen. Omdat ze dat niet doet, kon ik zo wel voor enkele uren verder. Maar er komt een moment dat je gewoon moet toegeven dat het allemaal weinig helpt.

Nu is de dosis dus verdubbeld en dat hebben we geweten. Hoe de avond verlopen is, ben ik voor een groot stuk kwijt. Voor de eerste keer sinds ik aan de AA tafel zit heb ik niets gezegd omdat mijn geest danig versuft was. Ondertussen schijnt dat wel wat beter te zijn, we wachten weer even verder af.

Eén ding is wel veranderd sinds de vorige post. Ik ben werkonbekwaam gebleven, hoewel het plan eventjes anders was. Nu staat het ook op papier en als alles goed is, zou ik toch een kleine vergoeding kunnen krijgen van de ziekteverzekering. Vier maanden ben ik nu buiten strijd. Van de eerste maand krijg ik niks, en ik zal 10% moeten inbinden omdat ik de aanvraag te laat indiende. Maar als het goed is, ben ik nu dus echt "op ziekenkas". Nu weet ik ook eens hoe dat voelt ;)

dinsdag 2 april 2013

Succes!

Tijd voor een groot onderhoud volgende week. Mijn viermaandelijks bezoek aan de endocrinoloog komt er weer aan, en dat voelt zo'n beetje aan als een onderhoud. Deze keer zal het net iets anders zijn, want sinds ik de Dexcom glucosesensor gebruik is er geen mogelijkheid meer om die gegevens online na te kijken door mijn team. Niet dat dat zo vaak gebeurde hoor, meestal werd zelfs mijn meter gewoon uitgelezen zonder dat al die sensordata in overweging werd genomen. Toen ik de laatste keer de papieren met die data voorlegde kreeg ik zelf de vraag of daar nu iets vreemd op stond. En meestal is dat niet, dus dat zal nu ook niet anders zijn.

De sensor is vandaag stilgevallen op dag 21. Uiteraard ben ik daar heel erg blij mee, want in onze eerste berekening van de kostprijs hielden we rekening met een levensduur van gemiddeld 15 dagen. Nu durf ik inmiddels hopen op 20 dagen. Die hoop baseer ik op de 21 dagen die ik nu haalde, de vorige die ook zo lang meeging en die daarvoor die 17 dagen heeft geleefd. Het is toch wel wat hoor, een verschil van 5 dagen per sensor wil zeggen dat ie dus op jaarbasis nog een pak goedkoper uitkomt dan wat we hadden gehoopt.


En nu kan ik eindelijk het succesrapport gebruiken! Het mooiste rapport in de software van Dexcom. Als ik al aanmoediging nodig zou hebben, is dit echt wel de manier. Op een hele eenvoudige, overzichtelijke manier worden alle gegevens van de afgelopen maand en de maand daarvoor vergeleken. Je kan dus in één oogopslag weten of je beter of slechter bezig bent. Zoals je ziet kan het ook per week of per kwartaal. Dat is dan weer handig om snel de periodes tussen de endo bezoekjes te vergelijken. Alleen, omdat het in mijn geval zo saai is, heeft men mijn kwartaal omgezet in een trimester. Dju, nu klopt het weer niet ;-)








maandag 1 april 2013

Drugged - High on alcohol

Het gebeurt niet vaak dat ik een filmpje deel. Maar dit was erg aangrijpend en akelig herkenbaar. Het is ook geen filmpje maar een reportage van 3 kwartier. Ik moest even googelen hoeveel "3 pints of vodka" was. Het is erg veel. Maar wat ik nodig had, zit er niet zo ver af...