Kattenluik

We hadden al een tijd lang een ideetje om dit kattenluik te installeren. Normaal doen mensen op een tiende verdieping dat niet, maar dit is een speciaal geval. We hebben een kamertje gereserveerd voor de twee huisdieren, maar ze zouden beter vanuit dit kamertje rechtstreeks in de woonkamer terecht kunnen. Dat scheelt ons een pak ellende en kattenhaar op de rode tapis-plein in de gang. Het zou hen ook een half appartement ruimte geven om te overnachten in plaats van het ene kamertje.



Nu lijkt dat niet zo moeilijk, je moet enkel het kattenluik aftekenen en dan veel gaatjes in de muur boren.





Maar dit gebeurde er toen we dat probeerden:










Nu zijn betonijzers geen probleem, die krijg je er zo uit met een Dremel










Dit was wel een probleem natuurlijk! Er zit een elektrische leiding in de weg. Onder toezicht van de expert lukte het loskoppelen nog net :)









Nog tijdens de werken was mijn zorg dat de poezen het gat niet zouden durven gebruiken blijkbaar ongegrond.











Daarna moest ik dus de kabels verlengen en de plastic buis vervangen door een grijze flexibele darm...









... die langs de andere kant werd ingemetseld...











... en daarna wit geschilderd.

En durven ze het gat nu gebruiken? 

Als je de deur openhoudt, wil madam wel binnenkomen. 

Anders niet ;)

Een compromis TV

Het hoort er echt gewoon bij en dat was op voorhand al duidelijk afgesproken. Niemand wil graag een stap achteruit zetten, dus als je verhuist, doe je dat met de bedoeling om op z'n minst beter af te zijn dan voorheen.

Eén keer was dat niet zo en dat heeft te maken met compromissen sluiten. Mijn prioriteiten zijn namelijk compleet tegengesteld aan die van mijn huisgenoot. Toen ik mijn huis verkocht om in zijn appartement te gaan wonen, was dat voor mij dan ook een behoorlijke stap achteruit. Hoewel de omgeving zei dat ik van een oud krot naar een splinternieuw nieuwbouwappartement ging, voor mij voelde het anders aan. Ik gaf ruimte op en vrijheid om mijn ding te kunnen doen.

Nu is dat dus anders, mits de nodige afspraken en compromissen. Een relatie is geven en nemen zegt men, toch? Eén van de punten was dus dat ik vroeger in mijn huis in elke kamer een televisietoestel had. Tot nu toe werd het in de nieuwe woonst - die het compromis moet zijn tussen het oude krot dat ik bewoonde en de mooie nieuwbouw die mijn ventje in zijn bezit had - onder het mom van dat compromis een beetje afgehouden.

Maar tijden veranderen en toen ik recent plots opdrachten kreeg op regelmatige basis in de keuken, kon ik dat moeilijk laten voor wat het was.

Daarom is er nu dus dit TV toestel verschenen dat me gezelschap gaat houden als ik nog eens tweeëntwintig porties puree ga bereiden.
Ik vermoed dat het met andere gerechten ook werkt ;-)


Alleen is er één probleem met het compromis. De keerzijde is namelijk dat een TV toestel geen bezwaar is op de meeste plaatsen, maar er bestaat een zichtbare allergie tegen kabels die tegen een muur liggen. Merk op dat je er hier al twee ziet, maar dat wordt opgelost. Maar de bron van het probleem was dus vooral dat er in de keuken geen aansluiting ligt voor kabeltelevisie.


Dit is het wondermiddel dat het compromis zal redden. Het is een draadloze klank- en beeldverbindig die net dat doet wat we nodig hebben.

Dit is de zender die boven het aansluitpunt van de kabeltelevisie hangt in de woonkamer.




Als ik een uitzending wil volgen in de keuken, zal ik deze twee antennes openklappen en het blauwe lichtje geeft aan dat de draadloze uitzending een feit is. Ik kies ook hier op dit toestel de zender die ik in de keuken zal bekijken.


Het ontvangertje heeft dezelfde onderdelen maar is wat kleiner van vorm.

Voorlopig ligt het gewoon op de TV houder die het toestel aan de muur bevestigt en wat flexibiliteit geeft.

Dat kan beter, want de kwaliteit van de ontvangst hangt sterk af van de positie die je met de draaibare antennes kan kiezen. Als het ontvangertje los ligt, is dat dus niet ideaal en moet ik vaak een draai geven aan de antennes om de uitzending vlekkeloos te volgen.


En als je nu denkt dat ik onverantwoord zotte kosten doe, heb je 't helemaal mis. Dit is allemaal materiaal dat in bergingen en ingebouwde kasten terug was te vinden, ik moest gewoon de puzzelstukjes in elkaar passen en enkele gaatjes boren.

Dat onverantwoord zotte kosten doen is dus ooit wel gebeurd, alleen heb ik al geen idee meer waarom ik dit speelgoed ooit kocht. Het zal toen wel ergens in een plan gepast hebben.

Feit is dat het nu goed van pas komt :)

Het blijft wel de kattenkamer !

Ik heb toch het plan opgevat om de werkkamer slash kattenkamer meer op te eisen door er een bidet te plaatsen en een extra kastje voor de etsbak.

De katten hebben vandaag een duidelijk statement gemaakt dat het toch vooral de kattenkamer blijft !

Een warmwatercircuit

Het grote zurenplan komt één stapje dichterbij. Het niet-lekkende bidet was een stap die me even op de borst deed kloppen. Nu volgt een essentieel onderdeel: de zuurbak.

Niet helemaal juist, want hij staat er nog niet. Maar ik ben één stap verwijderd om hem uit de kelder naar hier te verhuizen. Er is immers een bescherming nodig rond het plastieken bakje waar het bijtend zuur in zit waarmee ik printplaten ets. Ik kreeg de tip om een ander soort zuur te gebruiken, iets dat moderner is en minder gevaarlijk voor je kledij. Misschien doe ik dat ook wel, maar dan nog zou dit systeem zijn nut hebben.

Er komt dus eerst een kastje waar het zuur in staat. Er wonen twee katten in deze kamer en we willen niet dat ze het bakje gaan omkieperen of erger nog: dat ze benieuwd zijn hoe het smaakt. Het zuur moet dus in dit kastje staan, maar niet zonder extra bescherming.

Dat is niet meer dan deze plastic bak die ik vul met enkele centimeters water. In dat water plaats ik dan het bakje met het zuur en het plan is dat dit altijd zo zal blijven staan. Ik wil dus nooit de grote plastic bak of het kleine bakje verplaatsen. Ik ga ook het kastje vastmaken aan het bureau en het bureau verankeren in de muur. Je zal dus nooit per ongeluk tegen het kastje kunnen duwen en daardoor het zuur omver gooien.

Daarom heb ik deze extra kraan in het kastje gemonteerd. De kraan geeft gloeiend heet water dat rechtstreeks van de boiler komt, zonder mengkraan. Daar heb ik meteen een kapitale fout gemaakt omdat de grijze plastic buis enkel koud water verdraagt. Maar dat zal in de praktijk geen probleem zijn als mijn plan werkt.




Bovenaan moest achter de warme leiding van het bidet dit tussenstuk met een extra stopkraan voorzien worden.

En weer was alles (bijna) van de eerste keer waterdicht.

Ik leer het nog :)

Er klopt iets niet in mijn redenering hè. Hoe kan je nu een bak met water altijd laten staan zonder hem ooit leeg te gieten? Het water moet trouwens heet zijn om het zuur te verwarmen tot zo'n 40°C. Maar de plastic bak heeft geen afvoer, en zelfs al zou me dat lukken, de bak staat te laag om aan een afvoer te bevestigen in deze kamer.

Daarom stond er dus een zwart bakje met batterijen op de foto hierboven. In de plastic bak zal dit Chinese pompje zorgen dat het water kan weggepompt worden uit de plastic bak als de job erop zit.

Sterker nog, in het uiteindelijke plan is er een microcontroller voorzien die de temperatuur van het water op peil zal houden door de kraan te openen met een ventiel dat nu nog ergens in een Chinees postkantoor ligt. Het ventiel zal extra warm water toevoegen en de pomp zal het afkoelende water afvoeren. De microcontroller zal ook het waterpeil kennen met een sensor die al klaar ligt.


Maar dat is allemaal voor later. Nu was de enige vraag: is het pompje sterk genoeg om de job die het normaal in een aquarium doet, hier ook aan te kunnen? Ik moet immers meer dan een meter hoogte omhoog pompen.

Het antwoord is: bijna. Dit is nu geen spectaculair debiet, zeker als je weet dat het buisje maar 6mm dik is. Maar het werkt dus wel. Gelukkig kan het pompje 12 volt verdragen, en nu geef ik het slechts 6. Het uiteindelijke debiet gaat dus veel beter zijn.

Daar zie ik dus geen enkel probleem :)

Het lekt niet !

Die vorige nog wel hoor, nog een heel klein beetje. Maar de volgende stap was veel groter dan dat. Ik had al eventjes mooi een foto kunnen nemen van het bidet dat dus op die ingekorte bureau moest komen te staan, maar nu was het dus the real thing.

Dat moest natuurlijk nog warm water, koud water en een afvoer krijgen. En die lag daar dus helemaal niet. Twee bezoekjes aan de Hubo verder had ik alle juiste onderdelen om oude loodgieterij aan nieuwe buizen aan te sluiten en vandaag was er de ultieme test.

En ik ben geslaagd ! Een schoonheidswedstrijd zal ik er niet mee winnen, maar dat was ook niet de bedoeling. Het enige dat telt is: het lekt niet! Voor de duidelijkheid: op de foto staat alles wel aangesloten zonder lekken, maar de definitieve plaats moet nog uitgemeten worden.

Maar dit keer dus alles goed vanaf de eerste poging. Dat is behoorlijk straf, want enkele technieken had ik nog nooit gebruikt.

Zo heb ik gebruik gemaakt van afvoerbuizen die je moet verlijmen, en dat was nieuw voor me. Het blijkt veel eenvoudiger te zijn dan de snelkoppelingen die ik vroeger gezwind in elkaar probeerde te schuiven met wisselend succes. Dit is dus stukken goedkoper, veel steviger blijkbaar is de kans op lekken heel kein. Je moet het alleen ooit één keer proberen.

Een tweede nieuwigheid voor mij is iets dat je in principe helemaal niet mag doen (denk ik). Ik heb de waterleiding afgetakt aan een bestaande lavabo na de stopkraantjes. Maar ik heb daar een enorm goede reden voor: op deze manier moest ik de hoofdkraan niet dichtzetten. Ik weet van de afbraak van het bidet dat dat enorm gevaarlijk is wegens veel te oud en kans op fonteinen als je de hoofdkraan verkeerd opent of sluit.

Door af te takken na de twee stopkraantjes van de lavabo aan de overkant van het kamertje, kon ik gewoon even die kleine kraantjes dichtdraaien om de werken uit te voeren.

Dat wil dus ook zeggen dat de koperen buizen slechts de 10mm modelletjes zijn, en die kan je makkelijk op rol kopen zodat je geen eindeloos bochtenwerk moet uitvoeren. Elegant is het niet, waterdicht wel :)

En het gaat heel vlot:

Nu alleen nog een oplossing voor de muur achter de bureau, want die moet bijtend-zuur-bestendig worden. Hoe dat in de praktijk moet, weet ik nog niet helemaal zeker maar hier werd eventjes hardop nagedacht over simpele witte tegeltjes zelf plaatsen.

Lap! Weer iets nieuws ;-)

Het appartement is te klein!

De afbraak liep bijna vlotjes, als je even het lek buiten beschouwing houdt. Ik laat het nog even voor wat het is en hoop stiekem dat er na een tijdje zo weinig druppels uitkomen dat ze spontaan verdampen.

De opbouw, dat is een ander paar mouwen. Het probleem is dus dat er te weinig plaats is. Help, het appartement is te klein! 225 vierkante meter en vijf slaapkamers, maar ik kom niet toe ;-)

Het probleem is dat deze werkplaats al overgenomen werd van de katten. Ze moesten dus al een heel pak ruimte inleveren, hoewel de bakjes met elektronicaspulletjes heel fijn kattenspeelgoed zijn. Ik hoor ze in elk geval niet klagen.

Aan de overkant van mijn werkbank staan dus inmiddels deze opbergbakken die niet veel ruimte wegnemen omdat ze slechts 28 cm diep zijn. Maar de muur is wel bijna volledig bedekt. Het bidet dat ik nodig heb zal tegen deze muur moeten staan, en het moet op een hoogte van één meter komen om de afvoerbuis te laten afwateren naar de lavabo aan de overkant.

Daarom heb ik dus dit moeten verzinnen. Een extra bureau die naar het containerpark moest heb ik ontdaan van 15 cm diepte en nu staat het bidet op de plaats waar het hoort te staan. Ik heb die hoogte dus nodig voor de afwatering en het is ook ergonomisch voor de rugpatiënt.

Onder het bureau komt een kleine afgesloten kastje met een grote plastic bak waar een kleine plastic bak in past. De grote zal warm water nodig hebben om de kleine op te warmen die het zuur bevat.

Het was trouwens niet eenvoudig om dit op maat te zagen, want de bovenplaat kan niet meer bevestigd worden met de originele meubelverbindingen als je er 15cm afzaagt. Deze Brico-oplossing is niet elegant maar heel erg efficiënt en toch erg stevig.

Er blijft trouwens plaats over onder het bureau, en die krijgen de katten terug om hun kleine en grote boodschap te doen. Boven de kattenbak is dat ook nog plaats, dus naast het bidet komt de CNC machine die ik nog moet maken.

Dan staat dus elke vierkante centimeter vol in dit kamertje.

Ik zeg het, het appartement is te klein! ;-)

Help, een lek!

Toen ik zei dat mijn PCB ontwikkeling zo irritant werd, werd er een plan gemaakt waarvan stap één nu gezet is. Dat was meer een samenloop van omstandigheden: ik heb een extra wasbak nodig die straffe zuren moet verdragen en mijn huisgenoot had al langer een irritatie geformuleerd over de badkamer die een extra sanitair onderdeel bevat dat niet gebruikt wordt.

Wist je trouwens dat je, indien je een bidet (want daar gaat het over) wenst te gebruiken, je best met je gezicht naar de kraan gaat zitten? Ik moest even de wikipedia pagina aanspreken om deze pagina te schrijven en ben daar wat van geschrokken. Van het feit dat het ook billenbadje genoemd wordt, ook :D

Soit, het was dus niet in gebruik en het moet eruit. Nu ben ik geen loodgieter, maar heb toch in het verleden een eigen huis verbouwd waar die kwaliteiten soms nodig waren. Ik ken dus nog iets van kneloppelingen zoals deze die ik nu heb bevestigd aan de buizen van het koude en warme water die ik heb afgezaagd. Enkel de bovenste is afgezaagd, de onderste is alleen dichtgeschroefd op de plaats waar een kraan stond.

Nu moet je eerst toegeven dat er nu veel plaats is in de nieuwe omgeving, maar het witte bakje staat natuurlijk nog in de weg. Het lekt dus, en ik weet niet hoe ik dat moet oplossen. Ik heb de buis eerst ontdaan van de oude zwarte verf en er dan van die witte teflontape rond gedraaid omdat de buis niet glad is na het bewerken met een Dremel.

Wellicht was dat geen goed idee, en misschien is dat de reden van de lek. Ondertussen is de schroef al zo hard aangedraaid dat ik bang word dat ik bij een volgende poging stukken maak, dus dat is geen optie meer.

Of misschien moet ik me helemaal geen zorgen maken? De dag van de werken werd er wel wat water opgevangen, maar ik krijg de indruk dat het elke dag minder wordt. Nu is het zelfs bijna volledig droog gebleven.

Tenzij de katten het gebruiken als drinkbakje zonder dat ik het weet ;)

Het mocht nu wel eens

Een tijdje geleden kwam er eindelijk opnieuw schot in de zaak. En nu was het dan eindelijk zo ver. Het vorige verslag van de keuring van de elektriciteit in ons nieuw - oud appartement stond bomvol opmerkingen. Dat voorspelde dus niet veel goeds als er opnieuw iemand langskomt om hetzelfde soort verslag te maken. Natuurlijk hebben we alles er aan gedaan om het nu in orde te krijgen, maar je weet toch maar nooit.

De ochtend zelf was ik nog bezig met de laatste aanpassingen aan de kabelgoten in het Agora-stuk, zoals dat hier heet. De drie slaapkamers die we ombouwden tot twee ruimtes die samen één kantoor vormen, hebben ondertussen niet meer echt die functie. Nu is het meer de speelkamer, het computerlokaal of de mancave. Dat laatste is de laatste tijd meer van toepassing. Ja, dat bestaat ook in een gay appartement en nee er worden dan geen twee mannen in toegestaan. Het 'laat me met rust'-principe bestaat ook hier zoals in elke mancave.

Maar zoals dat hoort in een echte mancave gelden er andere regels. Poetsvrouwen zijn niet toegestaan en opruimen gebeurt op aangeven van de holbewoner die de mancave in gebruik heeft. Dat wil ook zeggen dat de structurele aanpassingen niet hetzelfde tempo volgden zoals die voorzien werden in het stappenplan van de rest van het appartement. En daarom is er dus nog werk aan de elektriciteit de ochtend vóór die gekeurd wordt. De keurder trekt zich namelijk niks aan van die indeling, voor hem zijn het gewoon vijf slaapkamers zoals dat op het plan staat.

Nu is dat niet helemaal correct hoor. Mensen die elektriciteit komen controleren zijn immers per definitie mensen met die ene bepaalde interesse. Dat was ook meteen duidelijk toen ie de kamers met die functie betrad. Dat ik precies wel goed was uitgerust, amai! In de hoop dat er dan even niet al te nauw gekeken wordt op de kleine technische afwerkingen die naar mijn mening niet door een keuring geraken, heb ik dat beaamd. Het was ondertussen ook al duidelijk dat ie niet van plan was om alle contactdozen open te draaien om na te meten of het schema wel klopt. Dan zou ie trouwens een dag of twee moeten uittrekken, en dat soort termijn past niet in het vaste patroon van zijn aantal keuringen per dag. Alleen al het feit dat er twee zekeringkasten waren en één hoofdkast buiten het appartement, maakte het al moeilijk genoeg waarschijnlijk.

Nu wil ik zeker niet gezegd hebben dat er fouten zitten in de bekabeling die nu door de vingers werden gezien. We spreken dan eerder over materialen die je moet afwerken volgens vaste regels, maar een oud appartement beperkt je een beetje in de mogelijke opties in die richting. Wij moesten het stellen met de draden die al in de muur zitten, en als er soms één te weinig was, hebben we compromissen moeten sluiten.

Behalve in de mancave natuurlijk. Langs de ene kant zijn er die regels over orde en netheid die minder meetellen, maar aan de andere kant zijn er veel strengere regels over de technische kant. Telefoonlijnen, dataverkeer en dus ook elektriciteit zijn veel belangrijker dan in de andere ruimtes. Geen compromissen hier, en in de kast met zekeringen is dat ook te zien. Drie paar zekeringen waren nodig om alle toestellen onder spanning te houden en wellicht lijkt dat een beetje vreemd voor de controleur. Maar dat zag ik niet op zijn gezicht, ik zag vooral iemand die dat heel graag ook thuis zo zou doen ;-)

Maar er telt maar één ding als de man de deur weer dichttrekt: we zijn gekeurd !

Schot in de zaak

Het is na een tijd een stukje geschiedenis, zo'n blog. Om te weten wanneer ik de laatste keer verbaasd was dat onze elektriciteit nog steeds niet in orde was, wist ik dat ik moest zoeken naar een blogtitel "Je zou denken...". Die verbazing is er nog steeds, want de elektriciteit is nog altijd niet gekeurd. En de titel is ondertussen anderhalf jaar oud.

Ondertussen waren de werkmensen gestopt zonder hun job af te maken. Om een andere vakman te vinden, kan je de Gouden Gids openslaan en nummers opbellen. Dat deden we ook, zonder resultaat. Niemand heeft zelfs interesse om langs te komen voor een offerte. Je zou denken ... dat het toch crisis is en vakmensen blij zouden zijn met een nieuwe werf, hoe klein die ook is (qua job todo bedoel ik natuurlijk ;-) )

En toen... gebeurde er iets heel vervelend. Je zou denken dat degene die verantwoordelijk is voor die twee gaten in onze muur een prutser is. Het laatste dat je dan zou doen is aan deze man, die trouwens wel een vakman was en ons gebouw heel goed kende behalve dat ene dunne muurtje, een offerte vragen om na het dichten van zijn gaten ook onze elektriciteit af te werken. Toch heeft mijn ventje dat gedaan ! Ik vond het redelijk gewaagd, maar soit. Erg veel andere opties waren er niet.

En dit weekend was het dan zo ver. Ja hoor, ook dat heeft tijd nodig. En heel veel belwaarde. Maar hij was er dus, samen met een jonge snaak die alles kent van zekeringen en technische plannen. Volgens mij is dat ne goeie, want hij is ook DJ. En hij was sympathiek want hij vond mijn kamer niet rommelig :D

Nu is er dus aarding in ons appartement. Halleluja! Nu nog een technisch plan dat de jonge snaak op zijn computer zal tekenen en dan zijn we klaar om een keuringsattest te ontvangen. Niet te vroeg victorie kraaien, maar het komt nu toch wel echt dichtbij.

Dat mag ook wel, want in november wonen we hier twee jaar.

Flashback

Stel je voor dat je in het huis waar je opgroeide opnieuw eens een kijkje kon nemen. Ik ben altijd heel erg benieuwd naar die dingen, vandaar ook dat ik zo heel af en toe eens op Google Maps ga kijken hoe het eruitziet op dit moment. Nu ja, dat moet je met een korrel zout nemen, want die foto's zijn meestal enkele jaren oud.

Toch is het vreemd als je de woning opnieuw ziet en je vraagt je dan telkens af hoe het er nu van binnen zou gesteld zijn. Hoe zouden de nieuwe bewoners de woning hebben ingericht? Zijn er muren verplaatst of is de keuken misschien vernieuwd? Jammer genoeg kan ik niet weten wat er gebeurde en een kijkje binnenin kan in mijn geval zeker niet omdat de nieuwe bewoner van mijn ouderlijk huis de vroegere buurman is. En met die persoon hadden we ruzie van zolang ik het me kan herinneren. Nu eventjes binnenvallen en vragen hoe het ermee is, zit er niet echt in.

In dat andere huis kon het wel. Naast het ouderlijke huis is er nog één woning belangrijk van de elf (ja, elf !) die ik ooit bewoonde. En dat was dus mijn eerste eigen huis. Mijn echt droomhuis zoals ik hier al af en toe heb vermeld. Niet dat huis uit mijn dromen hé, mijn droomhuis dat echt bestaat in de Pothoekstraat. En daar heb ik enkele keren het geluk gehad om het opnieuw te bezoeken toen de bewoners er waren ingetrokken. Het ziet er inderdaad wel mooi uit en de verbouwing die ik was gestart, is verder afgewerkt.

Ik moet dat een beetje anders formuleren: de verbouwing die ik was gestart, is opnieuw gedaan en dat doet gewoon pijn. Het gaat om een jong Marokkaans gezin en hun leefwereld zit anders in elkaar. Ze hebben de kamers allemaal nieuwe functies gegeven en dat is vreemd als je het ziet. De vroegere woonkamer is nu een ontmoetingsplaats met bankjes tegen de muur, zoals vele Marokkaanse gezinnen dat hebben. Hun echte woonkamer is nu de pralinewinkel die ik niet gebruikte. Ze hebben trouwens ook de spookkamer in gebruik, dat is de extra ruimte die we ontdekten zonder ramen, zonder deur en waar toch geen lijk verborgen lag.

En nu was het opnieuw zo! Deze keer gaat het niet om mij, maar wel over de vorige bewoners van ons huidige appartement. Ik vind het jammer dat ik er niet bij was toen ze ons kwamen bezoeken, ik zat net een weekendje in de Ardennen. Maar het verhaal dat ik hoorde was hartverwarmend. De oudere dame en de dochter die ons de woning verkochten kwamen opnieuw op bezoek. In elke kamer die ze opnieuw mochten ontdekken kwam er een overvloed aan enthousiasme en dat geeft een goed gevoel. Ik herinner me nog toen de moeder het appartement aan ons overliet toen we de sleutels kregen. Ze nam de muur vast van de woonkamer en sprak het appartement toe alsof het een persoon was. Ze zei toen dat ze dacht dat de woning in goede handen was.

Van het verhaal dat ik nu hoorde vertellen bleek dat het inderdaad zo was. De dame was heel erg blij met alle aanpassingen die we deden. Zelfs de kleinste details had ze gezien, ook de dingen die vanzelfsprekend lijken raakten haar. Dat de deuren nieuwe klinken hadden was al net zo belangrijk als de nieuwe keuken. In deze keuken zo zíj zelfs zin krijgen om te koken! Waar wij dan natuurlijk uit afleiden dat in het oude model op culinair gebied weinig gebeurde.

Maar het is leuk om te horen. Zeker als ik weet dat er toen zoveel gegadigden waren en ze bij ons blijkbaar toch een goed gevoel had. Het is in hoede handen ! :-)

Het paleis

"Je ziet wat je ziet" zei de man. Meer moeite dan dat deed ie niet. Het houten deurtje was te klein om een volwassen man door te laten. Toch als die volwassen man rechtop wou blijven lopen, dat lukte niet. Ik vroeg me af waarom het zo klein was. Later zou ik het snappen als ik het mechanisme zelf ging gebruiken.

Het was donker en de moeite om het rolluik te openen deed ie maar half. Ik snap waarom hoor, er hing een stalen kabel aan die je met een katrol in beweging moest zetten. Omdat het ding zo gigantisch breed was, vond ie het niet de moeite om het volledig te openen. Bovendien was het gevaarte van hout, dus aan het gewicht deed dat geen goed. Maar vooral, hij vond het verloren moeite. Het stond al lang te koop, die oude pralinewinkel. Niemand had interesse en een half uur later zou ie zelfs toegeven dat ik één van de eersten was die ooit verder dan de gelijkvloerse verdieping had gekeken.

We wandelden rond en hij toonde de afgeleefde winkel. De toonbank leek achtergelaten op een normale werkdag. De houten planken achter de toonbank hadden zelfs nog enkele grote glazen bokalen met van die lichtblauwe doorschijnende snoepjes, elk in zijn eigen wikkel verpakt. Misschien zijn ze nog wel goed, lachte de man van het immokantoor.

Maar ik zag dus alle verdiepingen. Voor mij was de oppervlakte van 200m² een paleis. Dat was dan ook wat ik zag: mijn paleis. Andere huizen had ik nooit betreden omdat ik op voorhand wist dat ze te smal waren. Ik heb dat nodig, dat ruimtegevoel. En met 9 meter gevelbreedte was dit een paleis. De garage telde ik er nog bij, hoewel ze in het huis ernaast lag. Dan had ik zelfs 14 meter !

Ze waren nog goed, die snoepjes. Mijn vader had ze geproefd toen ie zich in de verbouwingen stortte. Ik was voltijds aan het programmeren en hielp waar ik kon, maar pa was net op pensioen. Hij kon zich uitleven in die dingen en dat heb ik geweten. Een perfecte badkamer toverde hij tevoorschijn, met absoluut geen budget dat die naam waard was. Maar de tegels waren nieuw en de leidingen waterdicht. Het ijzeren bad was oud, maar zalig groot en zelfs heel waardevol. De TV kwam later, want ik vond dat elke kamer een toestel nodig had. Na het werk kwam ik vaak het bad niet uit en zag na het nieuws zelfs de volledige avondprogrammatie. Al wat je moest doen was af en toe de kraan opendraaien om de temperatuur weer op te krikken.

De woonkamer was fantastisch. Drie brede ramen aan de straatkant, de hele negen meter groot. Er kwam een surroundsysteem en een open haard in het tweede salon. Ja hoor, ik had twee salons. Eén om languit in de zetel te liggen en één om gewoon te hebben. Als overschot. Drie kleine slaapkamers werden één grote en een logeerkamer. Daarboven kwam een dakterras dat al helemaal af was in mijn hoofd. Alles was al berekend en uitgetekend. De keuken werd berging en de eetkamer werd keuken. Veel te groot allemaal voor één persoon, maar het was mijn paleis. De winkel was overschot. Gewoon, om te hebbben. Het tweede stuk van de winkel werd later kantoor toen ik besliste om ook het werk alleen te gaan doen, zonder baas.

Maar dat deurtje was heel vreemd. Ik heb het vervangen hoor, heel de 14 meter gevelbreedte werd een groot elektrisch rolluik. Maar toen was het dus nog hout. Het is fysiek niet mogelijk om een deur te maken in een houten rolluik. De horizontale lamellen die het rolluik uitmaken zou je immers moeten doorzagen, en wat je overhoudt zou een kleine aaneenrijging van lamellen zijn die niet rechtop kunnen staan. Daarom zaten er ook twee verticale houten balkjes naast. Vóór je het rolluik opendeed met de zware katrol moest je eerst de deur openen en die dan samen met de verticale balkjes wegnemen. Daarom waren ze ook zo klein mogelijk, want het was een aanslag op de stabiliteit van het hele rolluik.

Later zou ik het verhuren aan Maarten. Ik was plots geen vrijgezel meer, en hier wonen was geen optie. Maar loslaten kon ik niet.

Vandaag reed ik er voorbij omdat ik in de buurt sleutels moest ophalen. Alles is anders nu en de nieuwe bewoners zijn er wellicht gelukkig.

Dat kan ook niet anders.

Het is een paleis.

pothoekstraat 61 , 63 (1998 , 2013)

The final touch

Onder het motto: als je iets doet, moet je het goed doen is er een makeover gebeurd in de kattenkamer annex werkhuis. Het was eerst enkel de woonplaats van de huisdieren, maar na enige tijd de ruimte in gebruik te hebben als werkruimte kwamen er wel wat onvolmaaktheden boven in het originele plan.

Het belangrijkste bezwaar was wellicht de vloerbekleding. Dat was eerst grijze tapis plein, een slechte keuze als je katten hebt. Maar de eerste plannen waren gemaakt vóór er sprake was van huisdieren, dus we gingen maar mee met de flow zoals die zich aanbood. Dat was redelijk dramatisch, want de beestjes hadden de eerste tien centimeter van de vloerbekleding aan de deur reeds weggekrabt. Opgesloten worden is niet leuk en dat lieten ze merken.



Nu kozen we voor een andere vorm. Makkelijk te reinigen en hopelijk niet makkelijk kapot te krabben.












Eerst moest er dus wel een onderlaagje cement aangebracht worden, maar dat zat mee in de prijs van de leverancier.





Maar dit is het eindresultaat, en dat mag gezien worden hè.

























Een volgend puntje op de todo lijst was een wasplaats. Zowel de reiniging van de kamer als de werkzaamheden aan de werktafel hadden toch wel nood aan een lavabo. Dan hebben we beslist dat deze doe-het-zelver aan de slag kon met de meest eenvoudige standaardversie van wat een lavabo en kraan kan zijn. Het kostte me wel enige moeite om de leidingen aan te sluiten op de oude loodgieterij in één van de schachten binnen het appartement die tien verdiepingen lager terechtkomen.






Maar ik ben blijkbaar best nog wel ietwat op de hoogte van diameters van buizen en technieken om oud materiaal aan nieuw te koppelen zonder dat er fonteinen verschijnen op ongewenste plaatsen. Ahum.

Maar geef toe, het mag er zijn. Voor iets dat ik zelf heb gemaakt vind ik het behoorlijk geslaagd.








Het laatste punt was bergruimte. Die flashy gekleurde bakjes zijn wel heel mooi en zo, maar grote spullen kan je er niet in kwijt. En veel spullen zeker niet. Ze dienen ook vooral om courante onderdelen gesorteerd bij de hand te hebben, terwijl het grootste deel van de spullen gewoon opgeborgen moet zijn. Vandaar het lumineuze idee om extra schapjes  te voorzien. Wit product van den Brico met als gouden tip: alles goed vastvijzen in de muur. Het camoufleert het gebrek aan stevigheid vanwege de prijsbewuste aankoop en het garandeert opbergruimte die kattenbestendig is. De afgesloten plastic dozen hebben hetzelfde doel.







Ah ja, er was nog één ding. Een volledig nieuwe indeling van de gekleurde bakjes. Het principe: links electronica en rechts klusjesman is weggegooid wegens veel te weinig plaats voor electronica. Ofwel ben ik minder klusjesman dan ik dacht.
Ik bedenk net dat je dat helemaal niet ziet op deze foto. Maar ik wou gewoon die mooie kleurtjes nog eens laten zien ;-)

Foutje !

Toch wel een beetje vreemd hoor, zo'n appartement uit de jaren '60. Aan de binnenmuren te zien lijkt het wel een versterkte vesting. De muur tussen de keuken en de woonkamer was zo hard dat de slijpschijf waardeloos was om er elektrische leidingen in te slijpen. Een diamantschijf deed de job wel, maar dan nog was het corvee. Door de buitenmuur naar het terras moest een gat geboord worden voor de afvoer van de afzuiging boven het fornuis. Dat deed een vakman met een speciale diamantboor die voor dat soort jobs werd ontwikkeld. Dan nog deed ie er anderhalve dag over.

En vandaag gebeurt dan dit: de bovenbuur beslist om de elektriciteit wat te verbeteren. Daar heeft ie een extra kastje voor nodig dat ie in de traphal naast de meterkast in de muur bevestigt met twee schroefjes. Dan heb je dus twee gaatjes nodig. Ik hoorde hem de gaatjes boren, het was op een minuutje gebeurd. Een tijdje later bezocht ik ons kleinste kamertje en ik zie dit. Dat is dus echt niet te vatten. Dat muurtje moet dan weer van karton zijn zeker? Het is nochtans een buitenmuur als je het in de constructie van het gebouw ziet. Niet naar buiten, maar wel buiten ons appartement. Raar maar waar. Hij komt het wel meteen herstellen, dat is ook al iets...