Stel je voor dat je in het huis waar je opgroeide opnieuw eens een kijkje kon nemen. Ik ben altijd heel erg benieuwd naar die dingen, vandaar ook dat ik zo heel af en toe eens op Google Maps ga kijken hoe het eruitziet op dit moment. Nu ja, dat moet je met een korrel zout nemen, want die foto's zijn meestal enkele jaren oud.
Toch is het vreemd als je de woning opnieuw ziet en je vraagt je dan telkens af hoe het er nu van binnen zou gesteld zijn. Hoe zouden de nieuwe bewoners de woning hebben ingericht? Zijn er muren verplaatst of is de keuken misschien vernieuwd? Jammer genoeg kan ik niet weten wat er gebeurde en een kijkje binnenin kan in mijn geval zeker niet omdat de nieuwe bewoner van mijn ouderlijk huis de vroegere buurman is. En met die persoon hadden we ruzie van zolang ik het me kan herinneren. Nu eventjes binnenvallen en vragen hoe het ermee is, zit er niet echt in.
In dat andere huis kon het wel. Naast het ouderlijke huis is er nog één woning belangrijk van de elf (ja, elf !) die ik ooit bewoonde. En dat was dus mijn eerste eigen huis. Mijn echt droomhuis zoals ik hier al af en toe heb vermeld. Niet dat huis uit mijn dromen hé, mijn droomhuis dat echt bestaat in de Pothoekstraat. En daar heb ik enkele keren het geluk gehad om het opnieuw te bezoeken toen de bewoners er waren ingetrokken. Het ziet er inderdaad wel mooi uit en de verbouwing die ik was gestart, is verder afgewerkt.
Ik moet dat een beetje anders formuleren: de verbouwing die ik was gestart, is opnieuw gedaan en dat doet gewoon pijn. Het gaat om een jong Marokkaans gezin en hun leefwereld zit anders in elkaar. Ze hebben de kamers allemaal nieuwe functies gegeven en dat is vreemd als je het ziet. De vroegere woonkamer is nu een ontmoetingsplaats met bankjes tegen de muur, zoals vele Marokkaanse gezinnen dat hebben. Hun echte woonkamer is nu de pralinewinkel die ik niet gebruikte. Ze hebben trouwens ook de spookkamer in gebruik, dat is de extra ruimte die we ontdekten zonder ramen, zonder deur en waar toch geen lijk verborgen lag.
En nu was het opnieuw zo! Deze keer gaat het niet om mij, maar wel over de vorige bewoners van ons huidige appartement. Ik vind het jammer dat ik er niet bij was toen ze ons kwamen bezoeken, ik zat net een weekendje in de Ardennen. Maar het verhaal dat ik hoorde was hartverwarmend. De oudere dame en de dochter die ons de woning verkochten kwamen opnieuw op bezoek. In elke kamer die ze opnieuw mochten ontdekken kwam er een overvloed aan enthousiasme en dat geeft een goed gevoel. Ik herinner me nog toen de moeder het appartement aan ons overliet toen we de sleutels kregen. Ze nam de muur vast van de woonkamer en sprak het appartement toe alsof het een persoon was. Ze zei toen dat ze dacht dat de woning in goede handen was.
Van het verhaal dat ik nu hoorde vertellen bleek dat het inderdaad zo was. De dame was heel erg blij met alle aanpassingen die we deden. Zelfs de kleinste details had ze gezien, ook de dingen die vanzelfsprekend lijken raakten haar. Dat de deuren nieuwe klinken hadden was al net zo belangrijk als de nieuwe keuken. In deze keuken zo zíj zelfs zin krijgen om te koken! Waar wij dan natuurlijk uit afleiden dat in het oude model op culinair gebied weinig gebeurde.
Maar het is leuk om te horen. Zeker als ik weet dat er toen zoveel gegadigden waren en ze bij ons blijkbaar toch een goed gevoel had. Het is in hoede handen ! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten