zaterdag 31 december 2011

Bubbels

Tegen deze tijd zitten we aan het dessert of aan de koffie. Ik weet niet wat de gastheer en gastvrouw voorzien hebben. En om middernacht zijn er bubbels. De mijne komen uit een Cola Zero, want dat heeft de gastvrouw zeker voorzien. Ik ben een moeilijke klant geworden op dat gebied. Drankjes zonder suiker en alcohol zijn niet in elk gezin op voorraad.

Ik hou heel erg van deze avond. Het is altijd al een hoogtepunt geweest in mijn volwassen leven. Ik herinner me hele leuke feestjes. Eéntje deed ik ooit zelf op mijn studentenkot. Ik huurde drie kamers boven het café waar ik ook DJ was. Mijn oude studentenkamer lag in het huis ernaast, maar ze was te klein geworden. De drie kamers waren trouwens goedkoper dan die ene kamer naast het café. Ik had 17 mensen uitgenodigd en we hadden 4 fonduestelletjes aangesloten. Ik had zelf de elektriciteit gelegd in het studentenhuis, dus ik wist hoe dat verdeeld moest worden over verschillende zekeringen. Helaas is gebleken dat de hoofdzekering van Electrabel dat toch niet aankon. Voor middernacht hebben we een technieker moeten bellen die het euvel kon verhelpen. De hoofdzekering is immers verboden terrein voor klusjesmannen. Maar het was een geweldige oudjaar. Voor zover ik het mij herinner dan toch.

Toen ik mijn huis had gekocht heb ik ook een keer gastheer gespeeld. Er was heel veel plaats en we konden lawaai maken zoveel we wilden. Ik herinner me een hele leuke avond maar het tweede stuk ben ik kwijt. Wellicht teveel bubbels. In mijn kantoor in Hoboken deed ik ooit ook een feestje. Het was met alles erop en eraan. Ik had gekookt voor een hele groep vrienden en ik was bekaf. Wellicht ook weer heel wat bubbels want de nacht herinner ik me niet.

Maar één van de leukste feestjes is dat van twee jaar geleden. Ik was uitgenodigd bij vrienden en ik had mijn speelgoed mee van de opnieuw ontdekte hobby. DJ Jan was in da house. Dat was echt een zalige avond. En daar zijn nog mooie foto's en filmpjes van. Iedereen was heel goed in de sfeer. Wellicht ook met genoeg bubbels. Maar ik deed niet meer mee. Met de bubbels dan toch. Met al de rest wel. De sfeer zat er heel goed in, er waren allemaal beestjes in de polonaise.

En het gekke is, die laatste vind ik één van de leukste. En zonder bubbels. En ik die dacht dat het daarom altijd leuk was. Ik moet mij vergist hebben.

Gelukkig nieuwjaar, blogvriendjes !

vrijdag 30 december 2011

Geoxcache

Dat het een doodzonde was zal duidelijk zijn. Jangeox heeft schoenen gekocht. Neen, dat is niet de zonde, dat is de natuur. Daar kan ik niks aan doen. Maar het was niet mijn merk !!!

Ik mag geen drie uitroeptekens plaatsen, ik weet het. Maar nu staan ze echt wel op hun plaats. Helaas pindakaas, maar het was echt een noodgeval. Ik heb er weken over nagedacht. Enkele keren de Geoxshop bezocht. Websites bekeken maar telkens dezelfde teleurstelling. Geox heeft geen deftige wandelschoenen. Ik bedoel dus echte trekkingschoenen, waterdichte schoenen die ook je enkels beschermen. Ik had dus geen andere keuze en ben vreemdgegaan.

En de reden, tja.. die nieuwe hobby. Geocache en Geox gaat niet samen. Ik heb het geprobeerd, al enkele keren zelfs. Helaas, de schoen die ademt, ademt ook water als je door de plassen ploetert. Vandaar dus deze kanjers. En om te bewijzen dat ik ze echt gebruik, heb ik ze nog niet afgewassen.

Yeah right, that's why ;-)

donderdag 29 december 2011

Tijd

Tijd is een geschenk van God.

Deze spreuk staat in Duffel op de muur in de gang van een huis waar mensen met ernstige problemen terecht kunnen. Ik ken zo verschillende mensen, want die problemen zijn ook mij niet vreemd. Maar het huis ken ik niet, ik heb er nooit verbleven. Dat de spreuk er staat heb ik dus van horen zeggen. Ik geloof er trouwens geen snars van, van die spreuk. Je voelt wellicht al komen wat er mee schort.

Maar ze kwam ter sprake en de man die ze had gezien moest erover nadenken. Hij krijgt spreektijd op donderdagavond, net zoals alle vrienden van de donderdag. En we dachten mee. Er zit geen leraar bij, we zijn allemaal leerlingen zonder begeleiding. Daarom vind ik het wellicht zo plezant daar.

Ik weet wat het voor mij betekent. Tijd is een geschenk. Ik bedoel geen tijd die je inpast in het 3x8 schema. Dat is het schema van 8 uur slapen, 8 uur werken en 8 uur ontspanning. Daar zit die dus niet in, deze tijd. Je zou het tijd voor jezelf kunnen noemen als je melig genoeg doet. Ik hou niet zo van die benaming want het doet me denken aan een bad nemen met badolie en rozeblaadjes.

Vandaag was een mooi voorbeeld. Ik heb een geweldig leuke dag achter de rug. Eerst gaan schoenenshoppen, dan een geocache wandeling in Nederland met twee vrienden. Daarna napraten in een café waar veel reclame voor Cola Zero hing, maar toen ik een flesje bestelde keek de dame me aan alsof ik de vraag in het Chinees had gesteld. Cola Light klonk blijkbaar wel bekend. Dan in België een avondmaal dat wel Chinees was. De avond afgesloten bij mijn vrienden van de donderdag.

Dat is dus mega fun, de hele dag. En toch is er iets mis mee. Je kan de fun beleven en je kan ervan genieten. Maar je moet het ook opslaan. De fun moeten vitaminen zijn die je gelukkig maken op langere termijn. En daar komt die tijd naar boven. Ik noem het toch even tijd voor jezelf. Die is nodig om elke dag te overlopen wat er gebeurde. Wat was er goed, en wat kon beter. Deze dag scoort heel hoog, maar sommige details konden beter. Mijn timing was weer gigantisch slecht. En ik was mijn GSM vergeten.

Om dat te kunnen doen, die dag overlopen, moet je hoofd leeg zijn. Je moet een moment vinden waar je enkel leeft in het moment zelf en niet bezig bent met je GSM die nog thuis ligt of de frustratie die je voelt omdat je drie kwartier te laat bent op de afspraak. Ik zoek deze momenten zelf op. Eéntje is nu bezig, terwijl ik dit intyp. Soms rijd ik met de auto veel te ver rond als ik onderweg ben. Ik schakel de GPS uit en kies een route die een kwartier langer duurt en soms kilometers verder is. Pas op, enkel als ik tijd heb hoor. Dat is nooit de reden waarom ik te laat ben op een afspraak.

Tijd is een geschenk van God. Ik moet alweer de zwarte viltstift bovenhalen en twee woordjes schrappen: "van God" moet weg. Dan kunnen we van start met : Tijd is een geschenk

woensdag 28 december 2011

Points

Het gebedje is de leiddraad. God komt er niet meer in voor, die heb ik zelf geschrapt. De komma erna ook, want een gebed beginnen met een komma is gewoon stom.

Geef me de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen,
Moed om te veranderen wat ik kan veranderen.
Wijsheid om tussen deze twee onderscheid te maken.


En ik had dus punten. Niet van de Weight Watchers, maar gelukspunten. Het getal van 0 tot 10 dat aangeeft hoe gelukkig ik ben. Het is een opdracht van mijn psychologe die ik vroeger bezocht. De afspraak was dat ik een score plakte op mijn geluk. Ze mocht niet schommelen zoals mijn suiker, ze moest een lange termijn voorstellen. Dus één puntje stijgen mocht enkel indien er een duidelijke langdurige invloed was op het geluk. Het helpt mij om een realistisch beeld te behouden van hoe ik me voel. Het is een paardenmiddel tegen depressieve gevoelens. Het afgelopen jaar was er dus één keer een punt afgegaan omwille van het werk. Later kwam er ééntje bij toen ik hier begon te bloggen, de nieuwe manier van leven verder zette en nieuwe mensen leerde kennen.

En toen, een tijdje geleden was er plots een dilemma. Ik mag mijn score niet verhogen tenzij er duidelijk aanwijsbare items zijn die de teller doen stijgen. Het moeten concrete dingen zijn. En die waren er niet. Toch ben ik één punt gestegen. Ik speel dus vals. Ik vergelijk nu nog steeds het nulpunt en het maximum met een concrete periode die ik heb beleefd. De nul was een diep dal en de 10 was één jaar waar ik echt dolgelukkig was.

Ik kom terug op het gebedje. Mijn cijfer voelde al lang fout. Als ik naar de 10 keek, zat ik er te ver af. Het klopte niet met wat ik voelde. En de reden is me duidelijk gemaakt door goede vrienden. In het jaar waar ik 10 noteerde leefde Maarten nog. Dat had een invloed op het getal. Zolang ik daar mee blijf vergelijken zou ik dus nooit nog een 10 kunnen halen, want hij komt nooit terug. Daar komt het gebedje van pas. Aanvaarden wat je niet kan veranderen. Afscheid is moeilijk maar er staat een termijn op.

De 10 blijft een streefdoel en ze is niet nodig om gelukkig te zijn. Maar ik herken de waarde, ik weet wat ze voor mij betekent. Ze is heel concreet en ik hoop ze ooit weer te bereiken. Als het niet zo is, dan is dat niet erg. Maar net omdat ze zo concreet is, moest ik de score wel aanpassen. Sorry psychologe dat ik vals speel. Maar dank je vriend en vriendin omdat jullie zo duidelijk waren. Er is een puntje bij !

dinsdag 27 december 2011

Veilig

Hoe ver moet je gaan om je veilig te voelen? Ik weet het niet, het is een moeilijke vraag. In mijn vroegere kantoor in Hoboken ging ik daar ver in. Maar het was een noodzaak. Het was in feite een gelijkvloers appartement waar je dus makkelijk kon binnenkijken. Ik werkte vaak 's avonds en 's nachts en dan kon je de computerschermen goed zien staan. Daarom heb ik kort nadat ik het gekocht had metalen elektrische rolluiken laten plaatsen. Het moest ook elektrisch, want er waren 6 ramen. Ik zag me ook niet elke ochtend alle zes de rolluiken openen met een lint.

Er was ook een alarm aanwezig, dat was al toen ik het kocht. Maar na een tijd bleek dat ook niet voldoende. Ik heb de laatste jaren ook tralies laten plaatsen voor de ramen. In de periode dat ik er zat heb ik drie inbraakpogingen gehad, dus ik deed niet gewoon paniekerig, het was echt wel nodig. De laatste poging was er echt over. Ik zat 's nachts te programmeren. Het was zomer en de raam stond open. Iemand sprak me aan door het open raam en vroeg in gebrekkig Nederlands of ik 20€ kon wisselen. Natuurlijk ging ik er niet op in en ik stuurde de jongeman weg. Hij wandelde verder, en blijkbaar liep iemand hem achterna. Dat bleek zijn compaan te zijn, die had ondertussen geprobeerd om de achterste ruit van het appartement in te slaan met een schroevendraaier. Ik zag kleine putjes in het vensterglas.

Ook de voordeur was niet veilig. Het was een standaard binnendeur voor een appartement. Die liet ik al snel vervangen door een 'echte'. Volgens de verkoper was deze deur sterker dan de muur waar je ze in plaatst:

Ze hing met 16 sluitpunten vast in de muur. Dat zijn metalen pinnen van bijna 2 cm dik. Als je ze op slot draaide ging er een mechanisme in beweging dat doet denken aan een kluisdeur.

Nu zit mijn kantoor mee in het nieuwe appartement. We zitten 10 hoog, dus dat is op zich al een pak veiliger. Toch hebben we ook nu dit soort deuren laten plaatsen. Ik zeg deuren want er zijn er twee nodig. Ja, we hebben een achterdeur in ons appartement ;-)

maandag 26 december 2011

Kalen dikke

Iemand gebruikte die woorden ooit om mij aan te wijzen. Ik werkte in een klein bedrijf en er was niemand anders aanwezig. Iemand belde aan en vroeg of de zaakvoerder op zijn kantoor was. Ik was alleen, dus ik heb het pakketje dat hij kwam afgeven in ontvangst genomen.

Later bleek dus dat die persoon geen delivery boy was, maar iemand die goed bevriend was met mijn baas. Hij zei tegen hem: ik heb dat pakje afgegeven aan die kalen dikke. Mijn baas moet daar zo mee gelachen hebben dat hij het mij moest vertellen. Wij hadden een hele goeie band, ik had nooit echt het gevoel dat ik een baas had. In geuren en kleuren vertelde hij het tegen mij en ik kon er natuurlijk niet om lachen. Een beetje groen misschien, om de schijn te redden. Hij zag het wel, dat ik daardoor gekwetst was en verontschuldigde zich. Dat ie daar niet direct bij had stilgestaan, dat het misschien kwetste en dat hij het gewoon grappig vond.

Maar het heeft dus zijn effect niet gemist. Het heeft een spiraal in gang gezet die mijn leven heeft veranderd. Op het moment woog ik 110 kg en ik wist natuurlijk al een hele tijd dat dat voor mij te veel was. Maar het viel me enorm zwaar om er iets aan te doen. Immers, als je daar bent is het zo moeilijk om je leven te veranderen. Waarom zou ik ook? Ik was vrijgezel, had geen uitzicht op een relatie en zat zelfs nog in een donkere kast. En of ik nu 100 of 110 kg woog, niemand zag dat verschil. Why bother ?

Toch ben ik toen op dieet gegaan. Ik heb iets meer dan een jaar enkel maaltijden van Delhaize gekocht. Dat waren toen al goede, lekkere en volwaardige maaltijden. Mijn grootste probleem was natuurlijk de hoeveelheden. Ik had ook al vanalles geprobeerd, maar ik kon geen enkel dieet volhouden. Het voordeel van die maaltijden was dat het net genoeg is voor één persoon, maar ook niet weinig. Dat was bij andere diëten mijn grootste struikelblok.

30 kilo is eraf gegaan. Daarna heb ik ergens de moed gevonden om mij te outen. En daarna was ik plots geen vrijgezel meer. Ik weet dat het niet zou mogen, maar het is zeker zo dat het nooit gelukt was zonder het dieet. In de gay community is dat nu eenmaal not done om aan de zware kant te zijn. Op de homo fuiven die ik toen bezocht in zaal Jacob kwam er wel 500 man op een avond, en niemand had daar kilo's teveel.

Er is veel veranderd sinds die tijd. Mijn keuze van kleding is plots aanwezig. Ik had vroeger gewoon geen smaak. Ik wist wel wat ik mooi vond, maar ik kon dat toch niet dragen. Daarom alleen donkere kleuren en geen prints op de kleding. Zo saai mogelijk, denk ik nu. Met als gevolg dat ik nu een schoenengekte heb en mij dus te jong kleed. Ik zal me kleden naar de innerlijke leeftijd zeker?

zondag 25 december 2011

Sacoche

Sinds een aantal jaar heb ik een sacoche. Haha, neen dus... een rugzak. Maar het heeft dus wel die functie. Sinds mijn diabetes diagnose zeul ik hem overal mee naartoe. En ik kan ook niet anders. Zeker sinds ik die insulinepomp heb, moet ik heel wat attributen bij hebben. Ik kan het ding immers niet zomaar enkele uren missen als er iets zou fout lopen.

Voor mijn diabetes heb ik nodig: een bloedglucose meter, een prikker, meetstrips, een ketonenmeter, een infuus, een schietei en extra batterijen voor de pomp. Ik moet de pomp kunnen afkoppelen en zien dat ik dan waterdicht blijf. Daar is een kapje voor nodig. Sinds ik die glucosesensor draag heb ik ook extra plakkers nodig, want die durft soms wel eens los te komen. De sensor plakt op mijn buik en gaat 6 dagen mee. Als die van mijn buik valt, verlies ik 45€. Ik kan hem immers niet opnieuw inbrengen. Dus als ik voel dat ie lost kan er een plakker over.

Dan is er een noodrantsoen dat mijn suiker omhoog kan stuwen. Voor noodgevallen Dextro Energy, en voor een langere termijn Grany koeken. Canderel in een draagbaar doosje met een mooie vent op. Die bestaat nog niet lang, vroeger alleen met sexy ladies.

Je merkt al gauw dat dit een hele hoop spullen zijn. In het begin had ik een klein draagtasje waar net mijn portefeuille in kon en wat insulinepennen, maar dat is al lang onvoldoende. En nu heb ik van de nood een deugd gemaakt. Als je dan toch altijd een rugzak meezeult, kan je net zo goed alles meepakken.

Voor de geocache is dat een wandelgps en een zaklamp. Ik heb net een fantastische zaklamp gekocht die 750 lumens licht geeft met 2 kleine batterijtjes. Wonderlijk ding, maar je mag er niet in kijken. Een echte geocacher heeft altijd een spiegeltje bij, maar dat heb ik niet. Ik ben dus nog genen echte.

Voor de vaste donderdag heb ik de nodige lectuur bij en een tros balpennen. Omdat ik alle balpennen verlies, heb ik er net 200 gekocht van Child Focus. Voor het goede doel, en handig voor de sloddervos. Voor de vaste dinsdag op de schuttersclub heb ik een lidkaart met badge nodig. Anders opent de deur niet. Ook een vergunning en sportschuttersboekje, de administratie moet weten wanneer ik langs kom.

En dan is er het nodige speelgoed. Mijn iPad met 3G verbinding voor dode momenten als ik ergens te vroeg ben. En dat gebeurt constant. Ook mijn videocamera met kleine projector, dat is leuk om filmpjes op te nemen en te tonen aan vrienden en familie. Je hebt alleen een witte muur of plafond nodig.

Ik heb gehoord dat je een manbag moet kopen. Dat is een elegantere manier om spullen mee te pakken. Naar het schijnt is dat trouwens helemaal niet vrouwelijk. Maar als ik zie wat een hoop rommel ik meesleur, vrees ik dat ik er minstens twee nodig heb. Dus ik hou het maar bij mijn rugzak. Hij is nu trouwens assorti met zowel de zomer- als winterjas. Het is een fashion do !

zaterdag 24 december 2011

Kerstavond

De feesten zijn begonnen. Tegen deze tijd zitten we wellicht aan het dessert en de koffie. Kerstavond wordt bij ons traditioneel gevierd bij mijn moeder. Samen met broer, zus, schoonbroer en schoonzus brengen we de avond door bij de mama. Zij maakt er telkens een mooi diner van. Al een aantal jaren zijn er twee kleinkinderen die de boel nog opvrolijken. Niet dat dat nodig was, want het is traditioneel een hele leuke avond. Maar de opvolging is dus gegarandeerd.

Morgen, op kerstdag doen we dit nog eens over bij de schoonfamilie. 't Is te zeggen, dit jaar doen we dat bij ons, en we nodigen de schoonfamilie uit op ons nieuwe appartement. Toen ik vroeg wat de pot ging schaffen, zei mijn ventje: we houden het simpel dit jaar. We eten kreeft. Ik heb het pas echt begrepen toen hij me duidelijk maakte dat de bereiding simpel was. Voor mij klonk het alsof we dat elke zondag aten, maar dat is dus niet zo :-)

Het viel me op dat dit door de jaren heen erg veranderd is. Toen ik jonger was, werd juist hetzelfde stramien aangehouden. Maar toen ging het telkens om een beurtrol bij Kerstmis en Nieuwjaar tussen de grootouders. Ik heb daar nooit echt bij stil gestaan, maar er is een moment gekomen waarop mijn moeder heeft beslist dat dat niet meer zo hoorde. Plots werd kerstavond opgeëist voor onze familie. Een hele tijd lang werd ook het bezoek op kerstdag bij de oma aangehouden, maar na een tijd kan dat niet meer. Haar leeftijd en infrastructuur laat het niet meer toe.

En nu is in feite alles weer bij het oude. Het feest wordt gevierd bij oma met de kinderen en de kleinkinderen. Alleen hoor ik nu bij de kinderen en niet meer bij de kleinkinderen. Ik zit nu aan de tafel bij de grote mensen en de kleinkinderen moeten nu gesust worden als de grote mensen spreken. Af en toe lukt dat wat minder, maar dat was bij ons natuurlijk niet anders. Tijden veranderen, maar soms ook helemaal niet...

vrijdag 23 december 2011

21

Dat had je vast niet verwacht, dat ik hier toch over ging bloggen. Maar het moest er ooit van komen om dit onderwerp aan te snijden. Ik had al eens geblogd over 24. 3x8, voor wie het nog weet. Maar nu gaat het niet over 3x7.

21 is het aantal keer per maand dat een man gemiddeld een hoogtepunt bereikt. Ja, ik bedoel nu het soort hoogtepunt dat nu in je gedachten zit. Er zijn studies over gedaan. De details zijn me ontsnapt maar het cijfer blijkt dus betrouwbaar. Ik beschik ook over betrouwbare informatie die dat bevestigt. Verschillende mannen hebben me deze info ooit toevertrouwd. Mannen vinden het blijkbaar makkelijk om dit soort dingen te bespreken met een homo man.

Niet dat er telkens cijfermateriaal werd uitgewisseld, maar ik kon vaak de regelmaat wel inschatten. En dan moet ik vaststellen dat die 21 ongeveer kan kloppen. Voor alle duidelijkheid: het gaat over een hoogtepunt bereiken. De manier waarop laten we buiten beschouwing. Het is immers toegestaan om je eigen geluk een handje te helpen. Ja hoor, wij mannen doen dat soms, hoewel de leraar godsdienst dat verboden had.

Wellicht zijn er mannen die nu denken: hmmm... dat was misschien vroeger zo, maar 21 haal ik niet (meer). Of anderen vragen zich af hoe je de rest van de 9 of 10 dagen per maand moet doorkomen. Daarom is het een gemiddelde. De standaardafwijking is me niet bekend. Hoe het bij mij zit laat ik uiteraard in het midden. Dat is TMI. SMS-taal voor Too Much Information :-)

Wat me dus is opgevallen, ik heb ook ooit enkele dames aangesproken over het fenomeen. De frequentie kwam niet ter sprake, maar het viel me dus op dat heel wat dames er vrij zeker van zijn dat hun man dat soort dingen niet doet. Ik heb voorzichtig aangebracht dat het wellicht bijna alle mannen aanbelangt. Maar dat is blijkbaar moeilijk te aanvaarden.

Helaas is het wel zo, dames. Er is een mooi gezegde voor in het Engels:
it's in our genes
of was het:
it's in our jeans ?

donderdag 22 december 2011

BBS

Dat is de afkorting van Bulletin Board System. Het lijkt misschien vreemd, maar internet bestaat nog niet lang. In de huidige vorm zoals we dat nu kennen, hadden we zelfs geen internet op ons kantoor toen ik in 1996 in een klein softwarehuis ging werken. Er was wel een e-mail adres, maar dat werd niet gebruikt. Om online te gaan moest je ook inbellen met een modem, en dat kostte tijd en geld.

Maar de jaren voordien was er helemaal geen sprake van. Er was een soort voorganger van Internet, en dat waren dus de Bulletin Board Systems. Toen ik jong was en nog super nerd (ahum) maakte ik daar gretig gebruik van. Je kon een modemverbinding maken met één bepaalde server. Maar die moest je dus opbellen met een modem. Maar de verbinding was kostelijk als je ver van de server woonde. Toen waren gesprekken in de binnenlandse telefoonzones nog erg duur. Als je vanuit de 03 zone van Antwerpen naar de 02 zone in Brussel belde, kostte dat een pak geld. Belgacom (wellicht toen nog RTT) had er immers voor gezorgd dat er een kleine zone Mechelen tussen lag. Dan waren de zones 02 en 03 plots geen aangrenzende zones meer. En dat zag je in de telefoonafrekening!

Ik hield me veel bezig met muziek. Ik had toen een Commodore Amiga, de opvolger van de beroemde Commodore 64. Daar maakte ik muziek mee.

Je kon er een MOD file mee maken, dat is een computerbestand dat samples muziek op een rijtje zet. Zo maakte men vroeger de eerste House muziek en de New Beat. Met dit programmaatje heb ik me toen goed geamuseerd. Ik herinner me een remix van Dr Alban's It's My Life. Maar ook een remix van het deuntje van het Rad van Fortuin. Daarin had ik dan allerlei sampletjes verwerkt van de kandidaten en van Walter Capiau.

En die deuntjes kwamen terecht op de BBS'en. Daar konden andere mensen ze dan beluisteren. En ik deed vrolijk mee met downloaden van allerlei andere leuke muziek. Alleen... die kosten hé. Ik herinner me één keer een fikse ruzie met de mama toen de telefoonrekening plots meer dan 4000 BEF was, terwijl dat normaal enkele honderden was. De afrekening toonde ook plots enkele internationale nummers uit Italië en Frankrijk. Daar stonden de leukste servers, en ik dacht ach, efkes bellen kan geen kwaad. Maar mama dacht daar anders over ;-)

woensdag 21 december 2011

Vandaag

Er was weer een leuk uitstapje gepland. Het diabetescafé was dit keer open in Lokeren. Na de middag hing het werk me wel de keel uit en ik besloot om vroeger te stoppen. Dan kon ik nog langs de Saturn rijden om eens te kijken of het nieuwe CD'tje van Q-Music er al is. Ja, ik koop CD's. Downloaden is handig, maar ik weet gewoon niet meer wat te kiezen omdat ik echt niet meer mee ben met wat er nu allemaal gedraaid wordt. Radio 1 is niet de hipste zender qua muziek, dus ik besloot al een tijd geleden om de verzamel CD's van Q-Music weer te volgen.

Ik kom tot de vaststelling dat ik weeral een kieken ben. Ik ga eerst de A12 oprijden om bij de Saturn te geraken, en daarna via de A12 de ring op om naar Lokeren te rijden. Eerst nog langs het tankstation van Total want dat lichtje van de lege tank is bijna opgebrand. Eerst denken en dan doen, Jan! Ik zoek de dichtste Total via de website richting Lokeren. Die blijkt op een paar 100 meter van afrit Burcht te liggen dus waarom eerst heel de stad rondrijden om mijn tankkaart te kunnen gebruiken?

Hetzelfde probleem bij Saturn. Waarom wil ik daar per se naartoe? Ik zie dat in Lokeren op slenterafstand van het diabetescafé een Free Record Shop is. Die zullen ook wel iets hebben zeker? Het besluit is genomen. Lokeren, here I come. Resultaat: ik ben veel te vroeg op pad. En ik kom er veel te vroeg aan. Na een half uur in de Free Record Shop heb ik door dat die nieuwe CD van Q-Music helemaal niet bestaat. Er is alleen een jaaroverzicht, maar dat heb ik allemaal al. Dan maar Call of Duty MW3 gekocht want mijn Playstation is bijna verroest en heeft dringend weer actie nodig.

Dinnerdate met de diabetesfriends was heel leuk. De mystery-guest had ik helemaal niet verwacht. Daarom heet dat ook zo, een mystery-guest. De spaghetti en andere pasta was ongewoon. De vegetarische variant had vlees noch groenten. De gewone ook.

De voordracht ging dit keer over voedingslabels. Ook nu weinig kennis opgedaan, maar daar was het natuurlijk niet om te doen. Ik lees die dingen toch al een tijdje redelijk nauwgezet dus veel nieuws viel er niet te rapen.

Dan tevreden naar huis gekeerd en vroeg naar bed. Dat laatste gelooft geen kat, denk ik :-)

dinsdag 20 december 2011

Een kieke

... met een GTI'ke. Dat is de bijnaam die ik van mijn ventje kreeg toen ik voor de eerste keer zelf een wagen aankocht. Ik was net zelfstandige geworden, en moest dus zelf voor vervoer zorgen.

Een firmawagen van de baas zat er niet meer in. Tot die tijd had ik als bediende een kleine bestelwagen gekregen, een Citroën Berlingo. Groot was mijn jolijt geweest toen mijn toenmalige werkgever aankondigde dat ik een firmawagen ging krijgen. Maar toen de details bekend werden zakte het enthousiasme redelijk snel. Ik kreeg een Citroën Berlingo, en ik moest hem dan nog delen met een collega. Hij reed er in het weekend mee naar het verre Brugge en in de week kon ik beschikken over het autootje. Daar kwam dan nog eens bij dat er reclame op moest, dan kon de baas het onding beter inbrengen als kleine vrachtwagen. En die reclame ging dan nog over software waar ik niks mee te maken had.

Maar ik had dus besloten om het bedrijfje te verlaten en zelf voor een inkomen te zorgen. Daar hoorde een wagentje bij, en voor het eerst mocht het dus mijn eigen goesting zijn. En dat hebben we geweten! Ik kocht een Peugeot 206 GTI. Zalig autootje en uiteraard heel vinnig. En dat heeft er bij mij altijd heel erg ingezeten, niet dat het ding keihard moet rijden, maar het moet wel luisteren als je het gaspedaal indrukt.

Wellicht komt dat uit mijn jeugdjaren, toen mijn vader besliste welke wagen er werd aangeschaft. Ik herinner me dat we op een bepaald moment twee kleine autootjes hadden, een Volkswagen Polo en een Peugeot 205. Eén van de twee werd overbodig, en papa besliste om de Polo bij te houden en de Peugeot te verkopen. Want die was te vinnig... De Polo was zuiniger maar wou voor geen meter vooruit. Uiteraard kwam er protest van de kinderen, maar de beslissing was genomen. Weg mooi vinnig rood Peugeot'tje.

En nu dus, voor de eerste keer kon ik zelf beslissen en daarom moest het nu vinniger. Ik heb er eigenlijk erg lang mee gereden, toen de leasing verlopen was had ik plannen om een nieuwe aan te schaffen. Toch is dat nooit gebeurd, en ik heb daar nog altijd spijt van. Inmiddels rijd ik met een tweedehands brave familiewagen die bedoeld was als tussenoplossing. Het vinnige GTI'ke scheurt nu ergens rond in Bulgarije.

Het plan om opnieuw mijn goesting te kopen is nog altijd actueel. Alleen, een termijn kan ik er niet meer op plakken want dat wordt een beetje belachelijk. Hoe lang ik nu al zeg dat ik een nieuwe wagen wil, ik durf er niet aan denken. We zien wel als het zo ver is. Maar ondertussen droom ik van een rode Alfa Romeo...

maandag 19 december 2011

P.M.S.

Iets met beroepsoriëntering en studiekeuze. Maar wat de afkorting in die context precies wil zeggen, weet ik niet. Ik weet wel dat ze in mijn geval er niks van bakten.

Toen ik de lagere school vaarwel ging zeggen moesten we een P.M.S. test doen. Daaruit zou dan blijken welke richting ik best zou uitgaan. Het toeval wil dat ik dezelfde test twee keer heb gedaan. Ik weet niet meer precies hoe dat kwam, wellicht had het te maken met de lagere school die ik verliet en de nieuwe school die ik ging kiezen. In elk geval, op een periode van enkele maanden werd ik twee keer getest.

De eerste keer concludeerde men dat ik best beroepsonderwijs zou kiezen. Wellicht was gebleken dat ik iets creatiefs moest doen met mijn handen. Iets bouwen, metselen of in elkaar schroeven denk ik dan. En daar waren wellicht ook wel redenen voor. De tweede keer dat ik de identieke test deed, moet er iemand geweest zijn die de resultaten anders interpreteerde. Ik zou immers beter kiezen voor het ASO, en best een richting met veel Latijn.

Het is uiteindelijk geen van beide geworden. Ik heb moderne gedaan met veel wiskunde: wetenschappelijke A heette dat toen. Ik ben dus geen metser geworden en ik geef ook geen Latijn. Vele jaren later moest er opnieuw gekozen worden. Ook daar ging ik langs bij het P.M.S. om hulp te vragen. In feite had ik al een school gekozen waar ik hoger onderwijs wou volgen. Maar omdat ik in een katholieke school zat, was de naam van de stadsschool in Antwerpen niet bekend bij het P.M.S. Of ze wilden het niet zeggen, dat is eerder mijn vermoeden. Ik zou beter naar Diepenbeek gaan, omdat je daar ingenieur kon worden op de katholieke manier.

Toch heb ik de raad niet opgevolgd. Ik ben in Antwerpen terecht gekomen en heb daar nooit spijt van gehad. Ik ben uiteindelijk nooit ingenieur geworden, maar informaticus. En ook dat is louter toeval want ik had niets gepland in die richting. Ik had nog wel in avondschool informatica "gedaan", maar dat heeft geen kennis opgeleverd. Enkel een diploma dat ik nooit heb benut.

Ik vind het een heel moeilijk vraagstuk. Als je jong bent, wat wil je dan worden? En wat wil je nu zijn? Is het uiteindelijk gelopen zoals je het gepland had? Allemaal vragen waar ik geen antwoord op heb. Ik weet alleen dat ik nooit echt een plan had. En dat alles wat gebeurd is eerder toeval is. In mijn geval heeft geen enkele beslissing van toen invloed gehad op wat ik nu doe. Niet de test uit de lagere school, niet de keuze om ingenieur te proberen, en ook niet het diploma informatica. En wie weet wat kan ik daar binnen tien jaar aan toevoegen? De tijd zal het leren...

zondag 18 december 2011

Christmas @ Amberes

We hebben een kerstboom! Groot nieuws hè. Ik had dit jaar toch liever een echte kerstboom, want we hebben wat meer plaats nu. Het oude plastieken broertje staat nu in de inkomhal. En we hebben zelfs de open haard eens geprobeerd. Met de nadruk op geprobeerd :-)







zaterdag 17 december 2011

Fitplus

Dat is de naam van een computerprogramma. Het is een totaaloplossing voor fitnessclubs. Het beheert de leden, abonnementen, beurtenkaarten, saunabeurten... Je kan er de planning van de groepslessen mee doen. Een groepsles kan vanalles zijn, bijvoorbeeld spinning, zumba of BBB. Wat is dat weer? Iets met buik en billen denkt ik.

De software regelt ook de toegangscontrole tot de club. Er is een sturing voor een draaikruis dat de leden toegang geeft via een magneetkaart. Een draaikruis, dat zijn zo'n drie ijzeren staven die ronddraaien als je er doorloopt. Er is ook een link voorzien die via banksoftware elke maand een bedrag int van de leden via domiciliëring. Via een online module kan je op de website van de club saunabeurten reserveren.

Ik heb de software geschreven. Ik ben ook de eigenaar van de sourcecode. Dat wil dus zeggen dat ik op stap zou kunnen gaan en alle fitnessclubs zou kunnen bezoeken om mijn programma te tonen. Ik zou de mensen dan overtuigen hoe goed mijn product is, en ze zouden het aankopen. Dat klinkt heel interessant, niet?

En toch doe ik het niet. Want ik kan dat helemaal niet. Je hebt er een talent voor nodig dat ik niet bezit. Ik kan niks verkopen. Hoewel het een geweldig programma is, ik kan niemand overtuigen om het aan te schaffen.

En hoe weet ik dat? Omdat ik het geprobeerd heb. En het is faliekant mislukt. Toen ik net begon als zelfstandige heb ik de software verder afgewerkt. Op dat moment draaide de software in een tiental fitnessclubs. Er waren wel wat problemen mee, maar al bij al waren de mensen toch best tevreden denk ik. Ik heb het programma geschreven toen ik nog voor mijn oude werkgever werkte. Hij had ook die klanten gemaakt natuurlijk, ik had daar niks mee te maken. Toen ik zelfstandige werd, heb ik het programma mee overgenomen. Hij had op dat moment andere prioriteiten en wou er geen moeite meer in stoppen.

Dus ik met goeie moed begonnen. Een website gemaakt, brochures laten drukken en een mailing gedaan naar alle fitnessclubs. Een aantal clubs toonden interesse en ik heb hen bezocht om het programma te demonstreren. En toen liep het fout. De software was er wel, de potentiële klanten zagen ook wel dat het goed was. Maar toch ben ik er nooit in gelukt om één klant zelf te overtuigen. Dat talent bezit ik niet.

Het is intussen bijna 10 jaar geleden en de software is natuurlijk hopeloos verouderd. De 10 bestaande clubs hebben inmiddels andere programma's aangeschaft.

Ik heb het wel altijd jammer gevonden. Ik had graag zelf iets volledig zelf gemaakt en aan de man gebracht. Maar dat lukt dus niet. Sindsdien weet ik dus dat er in mij geen verkoper schuilgaat.

vrijdag 16 december 2011

Trots

Hier ben ik weer, maat. Ik had het beloofd hé. Allerheiligen vond ik teveel poespas dus dan ziet ge me niet. Kwestie van geen bekend volk tegen het lijf te lopen. Sorry van da bloemeke. Ik was langs de bloemenwinkel geweest. Flor Artes noemt die, da's chique genoeg voor onze buurt ;-)

Maar deze tijd van 't jaar is daar geen keus. Ik vond het niet fatsoenlijk om een bloempotje met kerstversiering hier te zetten. Dat zou niet passen. En nu zie ik dat er toch andere staan! Had ik dat geweten. Maar ja, je ziet het toch niet he. Het maakt niet zo veel uit.

Ik denk dat je trots zou zijn op mij. Je was het al de laatste maanden toen je er nog was. Alles ging weer beter. Ik had mezelf weer onder controle en het werk was weer super. Toch is het helemaal fout gegaan toen je wegging. Niet direct, een tijd later. Dan zou je niet meer trots zijn. Maar je zou me steunen en begrijpen, want dat deed je altijd.

Maar nu is het goed. Ik leerde nieuwe mensen kennen. Echt super mensen! Je zou nu weer trots zijn. Ik doe coole dingen nu. Schatten zoeken met een GPS. En schieten met een pistool! Een echt hé, niet zoals in Halo op den Xbox. Dat waren tijden he... Jij was altijd een beetje straffer. Je moest ook altijd winnen, maar dat deed je ook. En ik liet je niet winnen hoor! Je was gewoon ne krak. Je zou in 't echt ook ne krak zijn met zo'n pistool, ik weet het zeker.

Ik ben ook chronisch ziek. Zo heet dat naar 't schijnt. Maar ik pak dat goed aan denk ik. Je zou weer trots op me zijn. Je zei dat niet vaak maar ik voelde het aan. De woorden waren moeilijk maar het was overduidelijk omdat je alle details moest weten. En dan sprak de smile boekdelen. Alleen 'cool' of 'goe bezig' en ik wist wat je bedoelde.

Er komen lastige momenten volgend jaar. Jij kon daar van meespreken want je kwam mij raad vragen vroeger. Nu zou ik het graag vragen maar dat lukt niet meer. Maar ik kom alles vertellen. Beloofd.

Ik mis u, Maarten.

donderdag 15 december 2011

Griep

zal ik dit jaar niet krijgen. Ik krijg het eigenlijk bijna nooit. Ik kan me zelfs niet herinneren wanneer de laatste keer is geweest.

Maar dit jaar dus zeker niet. Ik heb van meneer doktoor Agrippal gekregen. De beruchte griepprik. Hij vindt het heel belangrijk dat ik die laat zetten. Eerst een voorschrift gekregen, dan opgehaald bij de apotheek en nu moet ik terug om de prik te ontvangen.

Bij mijn periodiek bezoekje bij de dokter vorige week kwam het plots ter sprake. Of hij me dat al had voorgesteld. Hij moet dat immers doen bij zwangere vrouwen, oudere mensen en chronisch zieken. Ik schrok niet van dat woord, maar hij dus wel. Meteen verontschuldigde hij zich dat ie dit label op mij had gekleefd. Maar dat moest ik niet persoonlijk nemen, medisch gezien ben ik dus een chronisch zieke.

Gelukkig voelt het zo niet meer. Nadat ik mijn diagnose kreeg was het wel even anders. Zelfs een hele lange "even". Het gevoel dat ik had met de inspuitingen was zeker dat van een chronisch zieke. Ik kon geen stap meer zetten of ik was moe. Het heeft geduurd tot de insulinepomp tot het beter werd. En nu durf ik zelfs zeggen dat ik me opnieuw helemaal normaal voel. Dat ik na een zondagnamiddag geocachen moe ben, is een zegen. Niet dat ik graag moe ben, maar voor mijn diagnose zou ik even moe geweest zijn na zo'n namiddagje wandelen. Ik moet dus behoorlijk normaal zijn nu :-)

Maar dat het dan chronisch ziek moet heten, het zij zo... Ik voel wel dat de minste verkoudheid nu twee weken kan aanslepen, terwijl dat vroeger op een dag of twee verslagen was. Wellicht zou het met de griep even erg zijn, volgens de dokter. Hoewel hij beweert dat ik niet zieker zou worden dan een patiënt die geen diabetes heeft, maar de kans op complicaties zoals een longontsteking zou veel hoger zijn.

Dus hup, nu terug naar de dokter. Allee, morgen eerste werk. Dan prikt ie me ik weet niet waar, en ik ben safe voor één jaar.

woensdag 14 december 2011

Beautiful Thing

Aaah, wat een mooie film. My all time favourite. Ik heb hem efkes opgezocht om dit blogblaadje bijeen te kribbelen, en blijkt dat ie eigenlijk best al oud is. Van 1996 al.

Ik hou niet van romantische films. Dat heb ik toch altijd van mezelf gedacht, maar ik had natuurlijk nooit door hoe dat er uit zag, een romantische film. Het veronderstelt op zijn minst dat je je kan inleven in de personages die meespelen. En dat lukt natuurlijk nooit. Stel dat een hetero man heel zijn leven enkel romantische films zou zien waar enkel mannen elkaar kussen, hij zou dat genre ook niet echt appreciëren. Zo was het bij mij ook altijd al. Een film op tv over boy meets girl werd steevast weggezapt als de kusscène daar was. Of vaak veel vroeger al. Wellicht daarom dat ik al vroeg een eigen TV op mijn kamer had als tiener. Dan kon ik dat soort onzin wegzappen.

Het heeft dan toch heel lang geduurd, vooraleer ik de eerste echte gay romantische film zag. Ik weet niet wanneer, maar zeker na 1996 dus. En dan was ik al 26 jaar. En het was meteen een schot in de roos. Alles was herkenbaar, de verliefdheid die ik als tiener voelde, de twijfels, de moeilijkheden om het te aanvaarden. Het zal wel weggaan, het is maar een fase. Dat had de leraar godsdienst ons uitgelegd.

Alleen was de film mooier. Want daar was het wederzijds. Twee jongens vinden elkaar op een manier die ze niet verwachtten. En dat is heel mooi, het is ontroerend maar het gebeurt natuurlijk in de film. Bij mij was het zo nooit. Ik had vaak kriebels maar het was natuurlijk nooit wederzijds. Op één keer na, maar toen had ik het zelf niet helemaal door.

Het spreekt voor zich dat ik die film al eindeloos heb herbekeken. Ik had hem vroeger op VHS, maar hoe speel je zoiets nog af? Gelukkig staat ie nu volledig op YouTube. Toch laat het meestal een wrang gevoel na. Ik vind het een hele mooie film, maar hij drukt me steeds met de neus op de feiten. Ik heb dat hele stuk gemist. Als je jong bent hoor je verliefd te worden. Het hoort vaak mis te lopen, maar soms ook niet. Je zou mooie herinneringen moeten hebben over die momentjes dat er een vonk terug was. En die had ik niet. Ik heb veel langer moeten wachten en dat vind ik jammer. Maar gedane zaken nemen geen keer...

Oh, nog één ding... Sindsdien ben ik ook fan van The Mamas & The Papas. De nummers uit de film toch, ik ga niet overdrijven hé.

Dit laatste danske sluit de film af. Hoe schoon hé. En voor de hetero mannen: hoe irritant hé, nu weet je ook hoe het voor ons is om een gewone romantische film te zien ;-)

dinsdag 13 december 2011

Proces

Ik moet binnenkort voor de rechter verschijnen. Het is niet de eerste keer, en ook niet de eerste keer in deze zaak. 't Is te zeggen, mijn advokaat zal er zijn, maar ik zie dat niet zo zitten.

Een aantal jaren geleden heb ik een deontologische fout gemaakt i.v.m. mijn werk. Het is strafrechterlijk niet fout, maar een comissie heeft reeds beslist dat het deontologisch niet door de beugel kon. De fout is inmiddels rechtgezet.

Toch is er een tegenpartij die zich benadeeld voelt. Ze vraagt een - naar mijn mening - zeer hoge schadevergoeding. Het proces loopt al een hele tijd, en het kwam al voor de rechter. Toen werd beslist dat er geen afdoende bewijs was en dat er meer nodig was om de rechter te overtuigen dat er echt commerciële schade geleden is.

Ik kan hier natuurlijk geen details neerschrijven, maar het spreekt voor zich dat ik blij zal zijn dat het achter de rug is. Een juiste datum weet ik niet, binnen enkele maanden zou ik meer moeten weten. Afwachten dus...

maandag 12 december 2011

Eten, eten, eten...

Dat is een aangeboren probleem denk ik. De laatste jaren lukt het wat beter om mijn gewicht onder controle te houden, maar dat was ooit anders. Nu weeg ik rond de 82kg maar ooit was dat 30 kg meer. En dat komt maar door één ding: eten,eten,eten. Tot je niet meer kan...

Vroeger was het zo erg dat ik soms 's avonds naar de nachtwinkel stapte om een zak chips te halen. En geen kleintje, maar zo'n grote, waar op staat dat het eigenlijk 8 porties zijn. Die at ik helemaal op en dan liep ik terug naar de nachtwinkel om een Magnum van Ola te halen. Dan was ik al misselijk, maar een ijsje kon er altijd bij.

Het is pas veel later dat ik heb gemerkt dat het bij mij vooral kwam door de koolhydraten in de voeding. Ik at ook altijd om me goed te voelen, als troost of als beloning. Het effect was natuurlijk het omgekeerde.

In 2003 startte ik met het Atkinsdieet. Het werd beschouwd als heel controversieel, maar voor mij deed het wonderen. Vele diëten hadden hun effect gemist, of werkten maar tijdelijk. Atkins was voor mij beter, omdat je nooit beperkt werd in de hoeveelheid eten. En daar zat de goede truuk voor mij. Als ik honger had, mocht ik eten. Geen brood, geen pasta of rijst, geen aardappelen. Wel groenten, vlees, vis en eieren. Mensen dachten dat ik gek was geworden, maar het werkte goed.

Ik ben er bijna 20 kilo mee afgevallen en het gewicht bleef ook min of meer stabiel daarna. De laatste jaren was ik wel weer zwaarder, maar nooit meer boven de 95 kilo.

Sinds mijn diagnose van diabetes I is dat weer veranderd. Het Atkinsdieet is natuurlijk not done bij diëtistes. Het kost me ook veel moeite om een manier te vinden om de insulinedosering juist te kiezen. Je eet immers heel weinig koolhydraten bij Atkins. Nu heb ik een soort van "tussendieet" gekozen met redelijk weinig koolhydraten, maar genoeg om de insulinehuishouding juist te regelen.

Misschien vind ik later nog wel een manier om het dieet te combineren met mijn diabetes, maar voor nu laat ik het zo. Mijn diabetesteam heeft ook letterlijk gezegd dat ze me niet kunnen helpen als ik die keuze zou maken, gewoon omdat ze er niks van kennen. En dat is een stap die ik nu nog niet wil zetten.

Ik ben wel blij dat mijn endocrinoloog niet negatief stond tegenover het dieet. De diëtistes in het ziekenhuis houden er een andere mening op na, maar de endo zegt dat ik misschien het uitbreken van mijn diabetes heb uitgesteld door dit dieet 7 jaar te volgen. Immers, als je geen koolhydraten eet, kan je bloedsuiker veel langer binnen normale waarden blijven als je suikerziekte hebt.

Ik heb ooit meegedaan aan een reportage van Telefacts. De bedoeling was vooral om Atkins en Weight Watchers te vergelijken. Omdat het twee uitersten zijn, gaf het wel leuke televisie. Ik zie nu dat ik er wel jonger uitzag. Eén groot verschil tussen Atkins en Weight Watchers: als je Atkins volgt, word je niet ondertiteld :-)

zondag 11 december 2011

High tech geo

De geocache van vandaag was een specialleke. Geen moeilijke raadsels op te lossen, geen moeilijke coördinaten berekenen. Maar wel heel leuke tips verstopt. Geocachers mogen dit niet lezen, want dan verpest ik de fun. Deze pagina staat vol spoilers. Niet kijken dus :-)


Een vogelkastje waar niks aan te zien is


Maar je kan "aanbellen" en dan zie je in een hoek van 45° een cijfer verschijnen


Ergens aan de brug is een tip te vinden


Push it !




Een potje waar niks aan te zien is, maar vul het met water en er verschijnt de naam van een dier


Dit was echt een hele straffe gast die dat gemaakt heeft. Ik mag beperkt favorieten-punten geven, en deze krijgt er uiteraard één.

zaterdag 10 december 2011

Kalfszwezeriken

Op lage temperatuur gegaard buikspek, krokant gebakken kalfszwezerik en groentenloempia. Dat was het hoofdgerecht vandaag. En nee, het spreekt voor zich dat ik dat niet zelf ineen gebokst heb.

Maar als ik het woordje kalfszwezerik op restaurant zie staan in het suggestiemenu, is het nog nooit gebeurd dat ik het niet kies. Het is mijn absolute favoriete number one food. Helaas vind je het bijna nergens meer terug. De meeste zaken doen niet meer de moeite om het in huis te halen. De bereiding is ook redelijk omslachtig.

Vroeger bezochten we af en toe een restaurant op de Antwerpse Vlaamse Kaai waar het gerecht op het gewone keuzemenu stond. Maar met de jaren is de uitbater enkele keren van gedaante verwisseld en de menukaart is aangepast. Geen zwezeriken meer...

Toen ik nog geen 20 jaar was maakte mijn moeder dat geregeld klaar. Niet op een weekavond in plaats van stoemp met worst, maar als er gasten werden uitgenodigd deed ze die extra moeite. Ik was een hele makkelijke eter, ik lustte echt letterlijk alles. Maar ik herinner me dat ik één ding absoluut weerzinwekkend vond: kalfszwezeriken. Raar toch dat je na een aantal jaren zo van idee kan veranderen.

In de tijd van die etentjes waren wij vaak proefkonijn. Tijdens de week durfde mama wel eens als test zwezeriken klaarmaken om te zien of haar ideetjes aansloegen. Ze had net zoals ik een aangeboren allergie voor recepten, dus probeerde ze zelf hoe je dat het beste zou klaarmaken. En dan moesten wij proeven.

Mijn vader was daar heel blij mee, want ook hij was er dol op. Er was een klein probleempje, hij had last van jicht. Op een keer was de jichtaanval zo ernstig dat hij enkele dagen werkonbekwaam was. De dokter kwam langs, en hij probeerde te achterhalen wat de oorzaak van de jichtopstoot was. Met een grote zwans zei hij: je zou jicht kunnen krijgen van orgaanvlees, bijvoorbeeld kalfszwezeriken. Maar dan zou je het al drie keer per week moeten eten. Mama zei: dat moet nu lukken dat we dat net deze week drie keer hebben gegeten. En het was ook zo. Net die week had ze drie keer een poging had gedaan voor het recept. Twee keer om te proeven, en toen het goed bevonden werd één keer voor de gasten. De dokter moet wellicht het zijne gedacht hebben van die opmerking.

Met de jaren heb ik het zelf leren appreciëren. En ook zelf leren maken. En het gekke is, net zoals de mama. Het is te zeggen, ik heb het dus vertikt om haar te vragen hoe je het klaarmaakt. Ik heb geen recept opgezocht, enkel vaak besteld op restaurant. En dan geprobeerd om het zelf te maken zoals ik dat het liefste heb. En nu lukt het me aardig. Het is wel een heel gedoe want je moet het bestellen. Mijn slager gaat dan naar de slachterij en neemt mijn portie mee. Het bereiden is even verstand op nul zetten want het ziet er niet smakelijk uit. Maar eens het op je bord komt, ziet het er heerlijk uit en het smaakt hemels. Voor de fans hé, want vele mensen vinden het toch nog vies.

Maar vandaag ben ik blij dat ik het nog eens gevonden heb. Two thumbs up voor Restaurant Bicyclette !

vrijdag 9 december 2011

Avenue Vaséline

Voor de insiders ook wel Rue Vaséline of de vaselinestraat genoemd. De gay man kan er terecht voor een natje en een droogje ;-)

Als je het Antwerpse Centraal station verlaat wandel je op het Astridplein. Het einde van het plein wordt afgebakend door een groot hotel met aan beide kanten een zijstraat. Links is Chinatown, rechts dus de vaselinestraat. Hoe de straat echt heet weet ik niet, maar dat weet eigenlijk niemand, denk ik. Dat is niet belangrijk want de bijnaam is alom gekend, zeker bij de mensen die er naar op zoek zijn.

Het is een raar fenomeen. Als je als hetero man op zoek bent naar plezier, dan is daar een buurt voor. Je moet daar natuurlijk voor betalen. Ik ken de tarieven niet, maar ik weet dat gays goedkoper af zijn. Ze kunnen dat immers in der minne regelen, want ze zijn beiden vragende partij. Alleen moet je een vaste stek hebben en daar hebben we dus een straat voor.

In mijn jonge jaren, toen ik net een studentenkamer had betrokken in de stad, zat een vriend van me op kot in die straat. Ik had al wel gemerkt dat je veel aandacht kreeg als je er wandelde, maar wat het voorstelde wist ik niet. Later werd dat wel duidelijk natuurlijk.

Toen ik mijn outing achter de rug had leerde ik nieuwe mensen kennen. Die vertelden me dat je deze straat toch beter mijdt. Jonge homo's komen er niet zo vaak, en mannen die er komen zoeken dus maar één ding. Ik heb de homobars daar dan ook nooit bezocht. Er was keuze genoeg in andere buurten. En die gelegenheden hadden een betere reputatie.

Maar geen betere naam. Ik vind Avenue Vaséline nog altijd de mooiste straatnaam die ik ken :-)

donderdag 8 december 2011

Koud water

Ik had het loose ends part II kunnen noemen. Dingetjes die in de nieuwe woonst niet helemaal af zijn. Maar dit is ne lastige.

De verwarming is centraal in het ganse gebouw. Dus één grote ketel voor 96 appartementen. Het lijkt wel een systeem zoals in het oude Oostblok. Op zich geen probleem, want de ketel heeft de juiste dimensies om dat aan te kunnen. Alleen werkt het soms te goed, en wordt het te warm. Dan moet je, net zoals vroeger, de kranen van de verwarming dichtdraaien. Thermostatische kranen zijn geen optie want dan zouden we alle bewoners een dag zonder verwarming moeten zetten. In december kunnen we dat niet echt maken. Ik zocht nog een oplossing met een opzetkraan, dus waar je de bestaande kraan niet vervangt, maar dat past niet omdat het systeem te oud is. Maar dat komt later wel in orde, in de lente kunnen we de ketel wel even uitschakelen zonder veel last te veroorzaken.

Maar het tweede probleem is lastig. Er is niet echt een oplossing. Het water wordt ook verwarmd via de ketel. En dat lukt bangelijk goed. Op 1.5 minuten is het nieuwe (vernieuwde) bad gevuld met warm water. Er is een pompsysteem geplaatst op de waterleiding omdat die zo hoog niet gaat. We hebben dus een turbobad!

Dat is heel leuk, maar blijkbaar heeft ook het koud water daar last van. Zo erg zelfs dat we dat helemaal niet hebben, koud water. Ja, de kranen zijn voorzien. Er komt water uit, maar het is nooit koud. Ik heb ze overal geprobeerd, lang laten lopen (misschien moeten er eerst 10 verdiepingen doorstromen), maar zelfs na 10 minuten is het water nog lauw. En dat is best lastig.

Ik had tegen Werner gezegd, no problem. We hebben ook een watercooler (I'm a Sipwell boy). Dus dat geeft altijd koud water. Maar dat is enkel leuk als je een fris glaasje water wil drinken. Om de sla te zwieren is de factuur van Sipwell net iets te hoog.

Daar hebben we het volgende op gevonden. Ik heb nog een ijsmachine. In Hoboken had ik het lumineuze idee om ooit een ijsmachine aan te schaffen. Eentje om ijsblokjes te maken hé, geen dame blanche. Ik was zo slordig dat ik altijd vergat om de frisdrank te koelen of om zo'n bakje in de diepvries te vervangen en dan 24u te wachten tot er blokjes kwamen. Daarom een ijsmachine. Elke 12 minuten spuwt hij 12 blokjes. Dat zag ik wel zitten. Ze heeft ook jaren goed haar werk gedaan.

Nu maakt dat ding een hels lawaai want elke 12 blokjes vallen in een vergaarbak tot die vol is. Maar elke 12 minuten heb je dat dus wel geweten. Het plan is nu om de machine aan te sluiten in de berging. Daar horen we er niks van. En ja, als we sla gaan zwieren zal het dus in lauw water zijn met een paar ijsblokjes. Dat is het plan. Ik ben benieuwd.

woensdag 7 december 2011

Gears of war

Het derde deel al! Ik ben er grote fan van en ik heb het meteen gekocht toen het verscheen. 't Is een computergame waar Microsoft zich mee wil profileren. Er zijn immers een aantal games die enkel op één console verschijnen. Voor de nerds: als je een Playstation 3 hebt, kan je dezelfde games spelen als op een Xbox 360 of een Nintendo Wii. Maar elk merk heeft er dus een paar die niet verschijnen op de andere consoles. Voor de echte nerd is er dus maar één oplossing: je moet een Xbox, een Playstation én een Wii kopen. En bibi deed dat natuurlijk al een hele tijd geleden.

Toen ik in Hoboken mijn kantoor had ingericht, hoorde dat er bij. Een projector, enkele gameconsoles en de nodige attributen. Een stuur en pedalen voor de racing games, maar ook gitaren en zelfs een drumstel hadden we nodig op onze Xbox nights die ik af en toe samen met een paar vrienden organiseerde. Dan hadden we onze eigen rockband met Guitar Hero.

Maar sinds we verhuisd zijn is de speelkamer nog niet goed ingericht. Er waren natuurlijk andere prioriteiten, en om toch iets te kunnen gamen had ik enkel de Playstation opgesteld. Er hoort nu ook een pistool bij zodat je levensecht op de muur kan schieten. Daar schijnt een projector op die de game op de muur toont, anders zou het wel wat idioot zijn. En er hoort een camera bij die in 't oog houdt waar je precies op mikt. Toch is de spanning een beetje weg. Wellicht omdat ik sinds kort net hetzelfde doe, maar dan in real life. Met een echt pistool en met echte kogels. Dat is toch net wel een tikkeltje meer fun :-)

Maar nu heb ik gemerkt dat in de verhuis een aantal nieuwe games tevoorschijn kwamen die nog in de verpakking zitten. Ik bleef de opvolgers van de games wel kopen, maar als de tijd en ruimte ontbreekt komt het er weer niet van. Tot vanavond dan, want nu is de Xbox weer opgesteld. Ik ga nog eens aliens afschieten zoals in de goeie oude tijd.

dinsdag 6 december 2011

Hypo-angst

Dat was het onderwerp van het diabetescafé in Gent vanavond.

Mensen met diabetes, en dan vooral type I, hebben meestal in meerdere of mindere mate last van hypo-angst. Bij mij was dat overduidelijk elke dag aanwezig. Daarom hield ik mij voor ik mijn insulinepomp had dan ook aan een heel vast patroon in mijn eetgedrag. Niet alleen wat betreft tijdstippen, maar ook wat ik at. Pasta en rijst gaf vaak problemen, dus dat probeerde ik niet veel te eten.

Toch kreeg ik nog af en toe een hypo. En vaak ging dat gepaard met hypo-angst. Zowel voor als tijdens de hypo. Ik heb nu bijna 2 jaar diabetes, en ik was al wel wat meer gewoon aan dat gevoel. Maar helaas kwam er bij mij iets lastig bij. Vaak kreeg ik na de hypo, dus als ik heel goed weet dat alles weer in orde is, een paniekaanval. Net zoals ik die vroeger ook kreeg, waar ik medicatie en therapie voor gekregen had. En dat probleem was opgelost. Tot de diagnose dus, toen was het er terug.

Het is vooral dat laatste waar ik het heel moeilijk mee had. Het heeft me best wel moeite gekost om dat allemaal onder controle te krijgen en nu was het weer helemaal terug. Vandaar dat ik zo enorm blij ben dat ik nu die glucosesensor heb. Ik word nu elektronisch bewaakt en heb dus nooit nog hypo's. En dus ook geen angst en geen paniekaanvallen meer.

Het is dus met dit in het achterhoofd dat ik het diabetescafé gisteren bezocht. Het zal je dan ook niet verbazen dat een voordracht hier niet veel aan kan veranderen. Dat heeft ze ook niet gedaan. Ik ben niet gaan luisteren om nu de gouden tip te weten te komen, want die is er natuurlijk niet.

Meer dan het je-zal-er-wel-aan-wennen-verhaal heb ik helaas niet gehoord. Tips over goede ademhaling kende ik al van de mindfulnesslessen, maar helaas doet dat niks bij mijn hypo's. Ook de uitleg over het mechanisme van angst klonk heel bekend in de oren. Mijn psychologe had daar enkele "privélessen" in gegeven en dit was hetzelfde verhaal. Dus nee, geen gouden tip. Veel informatie, maar weinig nieuwe.

Maar dat is natuurlijk nooit de eerste motivator om me naar een diabetescafé te begeven. Het gaat toch vooral om de bende van het forum terug te zien. Sommigen waren bekenden, anderen online bekenden, en anderen minder bekenden. Maar dat maakt het zo leuk, lotgenoten ontmoeten en ja... tetteren hè.

Op dat gebied krijgt de avond een 10 op 10 :-)

maandag 5 december 2011

De gaasmadam

...kwam vandaag op bezoek. Hij heeft ons flink verder geholpen. Een belangrijk detail was nog niet in orde sinds de verhuis: onze gasaansluiting. In de kelder werd een nieuwe gasmeter geplaatst, de leiding was al drie keer gecontroleerd dus die is in orde. Het gas moet immers naar de 10de verdieping geraken en de oude leiding zou wel eens wat defectjes kunnen vertonen. Maar dat is dus goed afgelopen.

Vanaf nu kunnen we dus weer zoals normale mensen de kookpotten en pannen bovenhalen. Twee weken hebben we kant-en-klare maaltijden afgewisseld met improvisatie van het moment. Er zijn toch wel wat mogelijkheden als je geen kookfornuis hebt. Er was natuurlijk wel een microgolf, heteluchtoven en stomer. Daar kan je ook al alle kanten mee uit. Een Bongobon heeft ons één keer geholpen om buitenshuis een dinertje te regelen. Maar nu is het dus in orde. De twee chefs kunnen zich eens laten gaan :-)

En nee de gaasmadam is niet fout gespeld. Dialect mag hier. Hij is ook mannelijk. Het is een verhaal dat mijn moeder vroeger vertelde. In haar geboortedorp kwam steeds dezelfde man de meterstand opnemen. In die tijd leefden de mensen anders. De achterdeur stond steeds overal open, enkel deftig bezoek belde aan. De man die de meterstand kwam opnemen liep overal de huizen binnen en wist zelf waar de meter te vinden was. Onderweg naar de kelder riep ie naar de vrouw des huizes steeds: "De gaas, madam!". Zo wist de huisvrouw dat de meterstand werd opgenomen. Hij verdween even snel als ie was binnengeslopen. Van toen af noemde iedereen hem: de gaasmadam.

zondag 4 december 2011

TFTC

Thanks for the cache!

Ofwel een beetje SMS taal die geocachers gebruiken om aan te geven dat het een aangename schattenjacht was. Vandaag heb ik met mijn geocache buddy een wandeling gemaakt op zoek naar een schat in Brasschaat. We hebben allebei een GPS toestel bij dat voor die toepassing is uitgerust. Het is een wandel GPS die je kan aansluiten op de computer. Voor je vertrekt kan je de details van de route afdrukken. In principe bevat je GPS ook alle gegevens, maar je hebt wel wat rekenwerk onderweg. Dan is het handig om pen en papier te gebruiken.

De geocache die we vandaag deden was een multi-cache. Dat wil zeggen dat je om de schat te vinden een aantal tussenstopjes maakt. Elke waypoint bevat informatie om de volgende waypoint te vinden. In de praktijk is dat vaak een ijzeren plaatje op een boom of op een magneetje op een verkeersbord of zo.

Je vindt dan meestal cijfers en letters zoals dit: C=487 D=364. Op de papieren afdruk van de cache vul je deze gegevens bij de juiste stap. Daar zal iets staan zoals:
N 51° 18.C...
E 04° 31.D...
Als je C en D vervangt door de cijfers die je ontdekt hebt, dan krijg je GPS coördinaten die je kan intoetsen. Die brengen je naar de volgende stap.

Dit is de gemakkelijke optie natuurlijk. Vaak is de stap niet zo eenvoudig, en moet je bijvoorbeeld een klein vraagstukje oplossen om de cijfers te bekomen. Zo werd er in een vorige cache gevraagd welk dier er op een afbeelding te zien was. De letters van het dier moest je dan optellen met hun waarde (dus A=1, Z=26). Alleen is een beer en een ijsbeer niet hetzelfde, dus de GPS stuurde ons dan ook helemaal de verkeerde richting uit.

Zo wandel je verder tot de laatste stap, de cache (de schat). De schat bevat meestal wat prullaria, een logboekje en vaak wat trackables. Dat zijn munten (geocoins) of plaatjes (travel bugs). Ze bevatten een unieke code, en die kan je volgen via de website van Geocaching.com. Als je de schat gevonden hebt, kan je er iets uitnemen, maar je moet ook iets terugplaatsen. Je schrijft wat in het logboekje zodat degene die de cache verstopt heeft weet wat jij er van vond.

En vandaag vond ik die super. De 10 stapjes waren niet te moeilijk en toch vaak origineel verstopt. Het was een mooie wandeling, maar het geocachen geeft het net dat beetje meer pit. En ik was in goed gezelschap natuurlijk. Bedankt geocache buddy voor het uitkiezen van de cache. Bedankt om me deze morgen toch nog te overhalen om te vertrekken ondanks de sombere weersvoorspelling. De weergoden zijn ons goed gezind geweest. Dat doen we heel binnenkort opnieuw.

TFTC !

zaterdag 3 december 2011

Te

Vandaag reed ik door Hoboken. Er is een nieuwe doe-het-zelf zaak op de A12, en die wou ik eens opzoeken. We zijn dan wel verhuisd, de verbouwingen zijn achter de rug, maar er blijven altijd kleine details aan de todo lijst plakken.

Mijn winkelmandje was niet vol maar de belangrijkste items waren wel in stock. Ik kom aan de kassa en zie dat er Glühwein staat uitgestald. Mooi gepresenteerd, mooie etiketten en versierd met de nodige kerstballen en slingers. Plots valt het me op dat het hier helemaal niet thuis hoort. Waarom vind ik dit abnormaal? Als ik wijn zoek ga ik naar de supermarkt. Ik zoek al een tijdje geen wijn meer, maar moest ik het zoeken, dan zou ik niet naar de Hubo rijden.

Zoals gewoonlijk is de A12 weer een ramp. Het verkeer stropt altijd, zelfs op een zaterdag. Ik moet nog avondeten zoeken en besluit om naar Hoboken te rijden via een sluipweg. Dat was mijn habitat een paar jaar geleden, dus ik ken de buurt zoals de binnenkant van mijn broekzak. De Carrefour onderweg naar Hemiksem is het dichtste bij. Ik rijd de parking op en herinner me dat de glasbak daar goed verborgen staat. Je kan er makkelijk een koffer vol leeggoed weggooien zonder dat iemand je ziet. Vroeger kwam dat van pas. Ik herinner me ineens dat ik in Hoboken alle glasbakken weet staan. Ik had een beurtrol om leeggoed weg te gooien. Als je elke week op dezelfde plaats komt zouden mensen je kunnen herkennen. Ja, zoiets hield me bezig.

De feestbieren zijn er! Ik zie de reclame aan de kassa hangen. Nu is er Dobbel Palm en Hoegaarden Speciale te krijgen. Ik weet nog dat het heel lekker was. Het was iets om naar uit te kijken. Het hele jaar moest ik normaal bier drinken en dan was er ineens een betere versie met de feesten. Ik heb me altijd afgevraagd waarom ze dat niet het hele jaar door verkopen. Toch doet het me niks. Ik ken de smaak nog, maar ik verlang er niet naar. Er is een knoop ontward in mijn hersenen. Ik koop Cola Zero en ik ben er heel blij mee.

Maar terug naar die Glühwein. Ik weet wel dat ik daar geen commentaar op hoor te geven. Maar dit is mijn blog en ik schrijf wat ik wil. Nèh :-)
Moest ik er iets van zeggen tegen mijn familie of vrienden, dan zou ik de wind van voor krijgen. Daar is toch niks mis mee? Een fles Glühwein in de Hubo kan toch geen kwaad? Neen, dat klopt. Als je een fles zou kopen in de Hubo, en de inhoud thuis zou opwarmen, dan kon je een lekker glaasje drinken. Daar is niks mis mee. Alleen kan ik dat niet. Ze staan ook uitgestald per karton van 6. En ik zou me wellicht de moeite van het opwarmen besparen.

Ik heb ook andere vrienden. Die ken ik minder lang. Als ik het hen vertel, zullen ze even verontwaardigd zijn als ik. Ik ben ook van plan om er donderdag over te spreken. Ik ken veel mensen die meteen een karton kopen. En die misschien zelfs het opwarmen zouden achterwege laten. Ik vraag me af wie normaal is. De oude ik of de nieuwe? Ik weet het niet. Echt, ik kan het niet zeggen. Ik weet wel dat ik veel blijer ben met de nieuwe. Misschien is mijn beeld nu misvormd over wat aanvaardbaar is, dat zou kunnen. Maar liever dat dan de oude ik. Die had misschien een kartonnetje gekocht en niks opgewarmd.

Dat is die karaktertrek. Hij zit er nog steeds in, maar op dat gebied is het nu goed. Eén van mijn nieuwe vrienden heeft me geleerd dat alles waar te voor staat niet goed voor me is. Te dik, te dun, te rijk, te arm, te groot, te veel, te kort. Slechts één te is goed. Tevreden.

Catchy hé? :-)

vrijdag 2 december 2011

Oh crap

Ik heb vandaag leuke t-shirtjes besteld bij www.diabetees.spreadshirt.co.uk .
Ik vind ze best grappig, de laatste is een doordenker. Gewoon vlug lezen...




donderdag 1 december 2011

Dreams come true

Ik heb een geweldig truukje ontdekt. Ik ken het al jaren, hoor. Maar deze week is het nog een keertje gelukt. Het is namelijk niet waterdicht.

Als je droomt, lijkt het alsof je die droom echt beleeft. De gedachten en emoties voelen heel realistisch aan. Soms heb je aangename dromen en als je pech hebt zijn het nachtmerries. Maar je hebt dus absoluut geen controle over wat je droomt.

Awel, ik dus wel! Ik heb ontdekt dat ik een droom in een bepaalde richting kan duwen. Hier is de truuk: ik herinner me enkel een droom als ik wakker word. Dus alleen als je om welke reden ook wakker wordt, en de droom dus in feite onderbroken wordt. Anders weet ik nooit wat ik gedroomd heb. De laatste 1 à 2 minuten slaap ik nog, en ben ik aan het dromen. Toch besef ik op dat moment al dat ik droom, en dat wat ik beleef niet echt is. Maar ik ben nog niet helemaal wakker.

Op dat exacte moment kan ik voor mezelf beslissen wat er in mijn droom moet gebeuren. Meestal word ik dan helemaal wakker, en denk ik: gij kieken, dat was toch maar een droom. Maar heel heel af en toe lukt het wel. Heel eventjes stuur ik de gedachten in een richting die ik leuk vind, en dan gebeurt dat ook echt. Ah nee, niet echt-echt. In-mijn-droom-echt. Maar dat voelt juist hetzelfde.

De eerste keer dat ik verliefd ben geworden was op een jongen die bij mij op de bus zat. Toen was ik twaalf jaar oud. Ik heb ooit gedroomd dat hij elke week langskwam voor een bespreking in mijn kantoor in Hoboken. Da's klassiek, dat ik alles door mekaar haal qua tijd en ruimte :-)
Ooit ben ik er op die manier in geslaagd om hem te kussen! Ik zat in de laatste minuut en wist dat ik kon doen wat ik wou. Dus ik heb hem gekust, en hij vond het nog leuk ook. Ah ja, want ik zit aan 't stuur hé, ik beslis wat er gebeurt!

En nu, deze week is het weer een keer gelukt. Ik droomde dat ik weer DJ was en dat ik in een discotheek werd gevraagd. Dat is natuurlijk al een hele leuke droom. Dan belde iemand mij om te vragen of mijn DJ installatie zwaar genoeg was voor een grotere zaal. Dat is trouwens echt gebeurd, nog niet zo lang geleden (daar blog ik nog wel eens over :-) ) . Maar ik voelde dat ik wakker werd en ik kon er een schepje bovenop doen. Ik ben dus DJ geweest in het Sportpaleis! Ja, hoor, mijn installatie was zwaar genoeg. In 't echt is die voor zalen tot 200 man, maar ik kon dus het Sportpaleis aan! Zelfs mijn lichtshow met 4 vaste en 2 bewegende spots hebben heel de arena gevuld. Hehe, ik kon de zaal toch kiezen, dus ik ben er maar voor gegaan.

En wie kan dat nu zeggen buiten Regi? Ik heb begot in 't Sportpaleis gedraaid!

Waar zijn die handjes? :-)