zaterdag 28 juni 2014

Provinciehuis afbraak fase 2

Dit zijn de beelden die ik een tijdje geleden nam met de GoPro-camera op de kraan en twee camera's op de werf. Het plan was om alles te combineren in één stukje film van vijf minuten en dat is mislukt. Er zijn gewoon te veel mooie beelden om dat allemaal weg te monteren.

Vandaar dus vandaag enkel deel 2 van de videobeelden, later volgt deel 1 nog van toen het gebouw er nog stond en ik dus nog "op het dak" kon filmen.



vrijdag 20 juni 2014

Reclame

Vanmorgen kreeg ik telefoon van een dame van Radio 2 om enkele woordjes te zeggen over het provinciehuis in het regionale nieuws van Radio 2 Antwerpen. Het was een beetje een vreemde insteek omdat het nieuwsitem van de dag zou zijn dat het provinciehuis echt plat gaat vandaag. Ik vond dat nogal vreemd omdat ik gisteren nog op de werf stond en wist dat dat niet kon lukken op één dag.

Soit, veel verschil maakt het niet: is het niet vandaag, dan wel morgen of maandag. Uiteraard deed ik graag mee om een quote in het journaal te verzorgen - want zo heet dat tegenwoordig - en op enkele minuutjes waren enkele vragen die ik telefonisch had beantwoord in de studio opgenomen.

Hier kan je dat stukje herbeluisteren.

Het concept 'timelapse' was blijkbaar intrigerend en daarna kwam de vraag of ik er uitgebreid over wou praten met een reporter die daar wel even tijd voor kon maken. Na de middag bracht ie me een bezoekje en hij heeft een interview op ons terras opgenomen.

Dat kan je hier beluisteren.

donderdag 19 juni 2014

Vijf camera's, één cameraman

Het laatste uur van het provinciehuis is nu echt wel bijna geslagen en het werd dan ook hoog tijd om nog eens een bezoekje te brengen aan de werf. Eén ideetje om nog eens de GoPro camera boven te halen, boeide me meteen.




Dat deed ik al een keertje één maand geleden toen we nog "op het dak" konden wandelen en de camera op een kleine Bobcat zijn werk hadden laten doen.


Maar dit is een ander paar mouwen. Op deze gigantische kraan die de laatste betonnen balken doorknipt, heb ik helemaal bovenaan, wel op een veilige afstand van de grijper, de GoPro camera bevestigd.





De supermagneet waar ie mee aan de kraan hangt, kan 40 kilogram gewicht verdragen, dus het cameraatje zal er niet meteen afvallen, ook al maakt de kraan behoorlijk veel herrie.






De kraanman had even zijn bedenkingen omdat eerdere pogingen met gelijkaardige apparaatjes niet lukten met de tegenwind die er ook vandaag stond. Ik wil graag één uur film, maar zijn ervaring was dat het slechts twee minuten duurt vooraleer de camera vol slijk en stof hangt zodat je de rest van het uur een close-up hebt van bouwafval.

Gelukkig kan ik nu al zeggen dat het niet gebeurd is. De beelden zien er fantastisch uit, en binnenkort komen ze uiteraard hier online.



Deze kleine helpende hand filmde van op de grond het ganse uur en ik had een goeie zoomlens op mijn handycam, dus ook die hoek is goed zichtbaar. Als ik mijn bibberende hand eruit wegmonteer, had ik vandaag dus drie camera's op de werf. Samen met de twee fototoestellen die we vandaag op 20s interval hadden ingesteld in plaats van de gewone 3 minuten, moet dit dus een heel mooi eindresultaat geven.

dinsdag 17 juni 2014

Check-up bij de neurochirurg

Het is helaas niet allemaal goed nieuws sinds de operatie. Na thuiskomst zo'n vier weken geleden werden er nog medicijnen voorgeschreven die ik verder thuis zou nemen met de bedoeling om dat af te bouwen op een haalbaar tempo.

Dat lukte goed tot zo'n week geleden. Niet op één dag, maar stilaan werd het opnieuw slechter. De pijnschaal die al een tijdje op 1/10 stond, verhoogde weer naar twee of drie op tien. Opstaan vanuit zit- of lighouding voelde plots weer bijna even pijnlijk aan als toen ik thuiskwam na de operatie.

Maar aan de wandelpas veranderde niks. Dat was het eerste dat de chirurg opmerkte, enkel opstaan kostte moeite maar binnenwandelen in zijn kabinet en neerzitten ging verbazend vlot, dat was toch zijn indruk. Het is natuurlijk ook zo, want de laatste keren dat ik hem zag was ik echt wel een mankepoot.

Vanuit dat perspectief heeft ie me aangeraden om te beginnen met de revalidatie. Dit keer moet het wel anders, daar zijn we het over eens. Deel twee van de vorige revalidatie heeft me vorig jaar genekt en dat willen we niet meer. Er zijn nu twee opties: ik kies een revalidatie bij mijn eigen kinesist of ik kies het programma van het ziekenhuis, maar dan enkel het eerste lichtere deel. Dat heeft vorig jaar na mijn Dynesys operatie trouwens goed gewerkt. Ik heb gekozen om toch het plan van het ziekenhuis te volgen. De lokale kinesiste hier weet helemaal niet hoe ze me moet aanpakken, dus dan staan we nog verder van een oplossing.

Daarna zal er een eigen interpretatie volgen van wat revalideren wil zeggen. Het is heel grappig dat ie opnieuw wees op het feit dat ik toch zo sportief ben en dat ik dus zelf wel best zal aanvoelen welke activiteiten mogelijk zijn om na het eerste deel van de revalidatie zelf uit te gaan voeren. Ik moet ergens een uitstraling hebben van een sportman, maar het beeld ontgaat me volledig. Soit, ik begreep eruit dat ik me geen zorgen moet maken en enkel deel één van de revalidatie met de kinesisten in het ziekenhuis volg. Daarna trek ik mijn plan.

Er komt een nieuwe MRI scan begin augustus. De pijn die nu toch aanwezig is, hoort tot het normale pakket van postoperatieve dingen die je mag voelen. Dit was trouwens geen kleine ingreep, ik heb de details nog eens volledig gehoord en het litteken van 20 cm verraadt al dat het een pak zwaarder was dan de Dynesys operatie, en dat is toch ook al geen lachertje. De chirurg vindt het dan ook niet vreemd dat ik nu af en toe meer pijn kan voelen. De MRI moet enkel bevestigen dat ik de revalidatie goed doorsta.

Als hij zich geen zorgen maakt, zal ik het dan ook maar niet doen.

maandag 16 juni 2014

Onweer provinciehuis

Helaas zijn we de storm niet helemaal zonder schade doorgekomen. Op de tweede locatie zijn er te weinig foto's genomen en een behoorlijk aantal was niet meer scherp. De schade valt allemaal wel mee, alleen was er verlies aan goed beeldmateriaal nu de kraan vooraan haar werk deed.

Dat is niet erg omdat de termijn op het tweede terras nu wat langer mag. Een ander leuk neveneffect is dat de storm ook gewoon op beeld staat vanop de eerste locatie. Het gaat nu niet om de eerste nacht toen de hagelbuien het ergst waren, daar is trouwens niks van te zien buiten wat grijze foto's. Maar de tweede nacht gaf mooie wolken en enkele mooie bliksemfoto's.

Er moet trouwens heel wat gesleuteld worden aan de apparatuur omdat een normale timelapse opstelling geen bliksem kan vastleggen op beeld, tenzij de lens net die ene keer op drie minuten open stond. Heel wat andere instellingen dus qua sluitertijd en beeldgevoeligheid om zo veel mogelijk bliksems toch in beeld te hebben. Het resultaat was een kans van één op twee en dat geeft al enkele mooie beelden. Alleen jammer dat het grootste deel van het onweer niet aan deze kant voorbij kwam.



zondag 15 juni 2014

Mannen weten waarom

Het leek alsof het aankwam als een persoonlijke aanval, maar dat was het zeker niet. Ik wou alleen één bepaald detail uitleggen dat brandend actueel is.

Hoe moet je dat doen? Als je al weken op voorhand overspoeld wordt door reclame van onze grootste bierproducent, is het erg moeilijk om een andere mening te hebben. Bij mij kwam het op Facebook voorbij en ik klikte rechts op de advertentie dat ik het ongepast vond. Niet dat dat effect zal hebben, we weten toch allemaal dat voetbal en alcohol samengaan?

Maar waarom ben je daar zo zeker van? Schiet me niet dood als ik dat in twijfel trek, ik ben namelijk écht wel ervaringsdeskundige. Als je de match echt wil zien, doe je dat beter nuchter. Als je de roes wil voelen, doe je het beter zat. Zo simpel is het verschil en ik ken de twee manieren.

De tweede deed ik jaren en ze was heel plezant. Het is een antwoord dat je verwacht omdat het past in het opgelegde patroon. Ik was blij als ze wonnen omdat het feestje dan langer duurde. De match had ik meestal niet echt gezien, ik keek wel naar de reactie van de andere tooghangers om te zien wanneer er een doelpunt was. Alle remmen los en laat u ne keer goed gaan. Het moment is nu niet ongewoon want heel het land doet mee. Ik val nu niet op als ik zat ben en dat is een verademing.

De eerste manier beleefde ik echt nog niet zo lang geleden. Die was heel plezant. Dat antwoord verwacht je niet en als je nog alcohol drinkt, geloof je me niet en zal je me een saaie piet vinden. Maar het was echt zo. Voor de eerste keer kon ik de match écht volgen zonder naar tooghangers te kijken. Voetbal is best een spannend spel als de Belgen spelen, ik spreek met twee woorden omdat ik nu eenmaal geen voetbalfan ben. Maar dat had ik vroeger nooit gezien. Ik herinner me de details van de match en bijna vond ik het even leuk als vrouwentennis (waar ik echt fan van ben).

Wat ik bedoelde was dus dit: nu ben je hier gekomen. Je zal hopelijk leren hoe het voelt om echt te leven zonder middelen die je gemoed beïnvloeden. Je zal hopelijk écht ondervinden hoe graag je naar voetbal kijkt als de link met alcohol is losgekoppeld. Ik weet dat het in mijn geval zeker geen stap terug was.

Waarom die link er ooit gekomen is, dat snap ik niet.

Mannen weten waarom, dus misschien moet ik het hen eens vragen.

zaterdag 14 juni 2014

The battery voltage is ...

Niel viel snel stil en dat was jammer. Ik heb het over mijn geocache die daar ligt natuurlijk. Eén waypoint spreekt je toe en maakt muziek, maar blijkbaar is er na iets meer dan tien dagen al geen batterijspanning meer. Ik vind dat heel straf omdat de batterij berekend was op een half jaar of toch zeker enkele maanden.

Om dit soort dingen beter op te volgen moet ik weten hoe het zit met de batterij van dit soort waypoint. Alleen, omdat het ding visueel geen kik geeft (het is een potje met enkel een aansluiting voor oortjes van een MP3-speler, er zit geen enkel lichtje of display in), moest ik iets anders verzinnen.

Dit is het geworden: het waypoint zegt gewoon hoe het zit met de batterij. De cacher kan dit horen als ie een half minuutje wacht als de muziek is afgelopen. Wellicht zijn er wel vrijwilligers die af en toe zoveel tijd over hebben en de spanning mee in hun log willen noteren. Zo blijf ik op de hoogte van 'the battery voltage'.

Voor de kenners:
- WTV020-SD sound module
- Attiny25 microcontroller die met één A/D convertor die de eigen batterijspanning meet
- Spraak komt van text-to-speech op de iMac, alle cijfers staan mee op de micro SD kaart
- veel denkwerk :D



vrijdag 13 juni 2014

Jaloezie en afgunst

Ik ben zo dom geweest toen ik het liet meespelen. Er was hulp nodig van mensen die gestudeerd hebben en de menselijke geest beter begrijpen dan ik toen deed. Maar dat het soms sluimerend aanwezig was, was één van de belangrijkste oorzaken van het ongeluk waarin ik me dacht gestort te hebben.

Ik schrijf wel degelijk 'dacht', want mijn ongeluk was overgoten met wodka, en dat was oorzaak nummer één om het zover te laten komen. Het drankje zorgde er ook voor dat ik deze twee gevoelens uit de titel - die trouwens een verschillende betekenis hebben - soms zo erg heb gevoeld.

Jaloezie wil zeggen dat je niet tevreden bent omdat een andere persoon iets heeft dat jij niet hebt. In afgunst zit dezelfde component, maar er is wel degelijk een belangrijk verschil. Als je jaloers bent, dan wil je dat wat de andere heeft ook hebben of bereiken. Bij afgunst kan je alleen niet verdragen dat iemand anders iets heeft, maar je verlangt er zelf niet naar. Misschien is afgunst nog wel een gevaarlijker gevoel als het om de aantasting van je geluk gaat. Iemand die afgunst heeft, wenst immers de tweede persoon ongeluk toe. Een arbeider die afgunstig is op de Porsche van zijn baas wil niet per se zelf die Porsche hebben, want in zijn sociale omgeving zou dat belachelijk zijn. Zijn vrienden en familie zouden hem uitlachen of denken dat ie plots de lotto won of drugdealer als bijberoep heeft. Hij is afgunstig op de Porsche van zijn baas en zal misschien 's nachts met zijn sleutel in de carrosserie gaan krassen, of lachen als de baas putten in zijn dak krijgt door een hevige hagelbui. Afgunst is dus per definitie iemand anders ongeluk toewensen, en het is één van de belangrijkste redenen waarom iemand nooit gelukkig kan worden.

In het gesprek met mijn psychologe ging het over een fabrieksarbeider. Ik had hem achter zijn rug uitgelachen toen ik als jobstudent met hem samenwerkte. Hij stapelde warm gebakken bakstenen op een pallet en moest uitrekenen hoeveel stenen er op één pallet kunnen. Hij kon tachtig stenen op één laag stapelen en moest weten hoeveel er dan op één pallet passen. Eén pallet heeft acht lagen, en hij nam dus een papiertje om uit te rekenen hoeveel 8 x 80 was. Ik zei lachend dat je daar toch geen papiertje voor nodig hebt, want hij schrok van mijn hoofdrekencapaciteit toen ik zei dat het er 640 moesten zijn. Hoe kon ik dat nu weten met zo'n grote getallen!

Maar ik zat wel bij de psychologe omdat mijn leven in een vergeetput was gevallen. Zij vroeg me of de man die wat minder goed was in hoofdrekenen een lach op zijn gezicht had als ie op z'n werk kwam. Ik moest dat bevestigen, de man zei zelfs ooit dat ie blij was met zijn job omdat binnen het bedrijf andere arbeiders de stenen uit de oven moesten halen, en dat was dus veel zwaarder werk. Maar deze man had voldoening in zijn werk en hij straalde als hij me had kunnen aanleren hoe ik zijn tempo bijna kon evenaren op het einde van mijn studentenjob.

Het cliché dat geld niet gelukkig maakt geloofde ik niet. Maar de man die stenen stapelde had geen jaloezie of afgunst. Mijn postbode en onze vuilnismannen hebben dat ook niet. Ze doen fluitend en lachend hun ronde zonder dat er nagedacht wordt over de Porsche van de baas. Er zullen best wel werknemers zijn die het gevoel wel hebben, ik vrees ook dat hun vakbond dit soort gevoel soms aanwakkert.

Maar ik herinner me het moment. Er kwam één bepaald moment dat ik voor mezelf heb beslist om al die onzin achter mij te laten. Ik kon het pas echt toen ik meer mensen leerde kennen die een andere levensweg hadden doorwandeld. Als je enkel je oude klasgenoten in je vriendenkring hebt, zal je jezelf vergelijken met die groep en de kans is reëel dat je niet het meeste geld verdient in die groep. Er is er trouwens in elke klas maar één die het meeste verdient, alle anderen moeten 'onderdoen'. Als die allemaal afgunst voelen, zal je behoorlijk vervelende klasreünies krijgen.

Maar het is al jaren weg, dat gevoel. Daar ben ik heel erg blij om, want een score op de geluksschaal boven de vijf op tien zat er voor mij niet in als ik geplaagd werd door jaloezie of afgunst. Het komt trouwens van pas, nu ik door mijn langrdurige ziekte er financiëel behoorlijk op achteruit ga. En nee, hoe vreemd het ook klinkt, dat heeft tot nu toe geen enkele invloed op mijn score op de geluksmeter.

Dus dank u fabrieksarbeider, psychologe en Cola Zero om me dit duidelijk te maken :)

donderdag 12 juni 2014

Belgacom: leugens en onmensen

Sorry voor de hoofdletters op deze pagina. Dit keer kan ik niet anders.

Ik wik mijn woorden voor ik zo'n titel ergens online plaats hoor. Maar het is wat het is en ik heb geen enkele andere mogelijkheid om mijn woede en onmacht te uiten. Dat maakt die twee woorden trouwens niet minder waar, je zou bijna denken dat ik zo'n titel schrijf net omdat ik boos ben. Dat is dus niet de reden, er waren effectief te veel leugens en het zijn effectief onmensen. Dat laatste is subjectief, maar het komt van een Belgacom medewerkster zelf.

Dit is het bedrag dat ik vandaag heb gestort aan Belgacom. Er staat geen enkele dienst tegenover en er is geen duur toestel in mijn bezit dat deze waarde heeft. Het is een opzegvergoeding van een telefooncentrale die ik enkele jaren geleden in huis nam. De centrale Forum 524 was een goed toestel, ik huurde het voor 32,37 euro per maand. Omdat ik langdurig ziek ben en mijn activiteit moest stoppen, is dit dus het bedrag dat ik moet betalen om ze op te zeggen. Ik heb het bedrag trouwens niet betaald, want dat kan ik al lang niet meer. Mijn bedrijf is klinisch dood en Werner heeft dit dus eerst overgeschreven op de rekening van de firma.

Je kan daar je mening over hebben en die van mij is duidelijk maar ik hou ze voor mezelf. Dat is niet de reden waarom ik boos ben en deze titel durf te typen. De reden is dat ik een hele tijd geleden, toen duidelijk werd dat ik deze dingen moest opzeggen omdat ik niet meer aan het werk zou kunnen, naar Belgacom heb gebeld. Een dame aan de lijn was vriendelijk en ze zei me heel duidelijk: oei meneer, dat is een lastig geval want die centrale heeft een hele dure opzegsom. Maar, zegt ze nadat ik heel mijn uitleg over rugoperaties heb gedaan, je kan altijd een mail sturen naar één bepaald adres en je medisch dossier doorgeven met alle nodige bewijzen. Wellicht zullen we daar wel iets aan kunnen doen gezien je langdurige ziekte. Ze kon niks garanderen maar zegt ze: "We zijn geen onmensen hoor!".

Dat deed ik dus en er kwam een lijvig dossier aan bij Belgacom. Documenten van de ingreep, medicatie, werkonbekwaamheid... alles om aan te tonen dat ik niemand in het ootje wou nemen. Het dossier bleef lang onbeantwoord en na een lange tijd bel ik terug om te vragen hoe het zit. De dame had heel goed nieuws voor me. Ze zei namenlijk dat het enige waar ze nog op wachtte een datum was. Ik moest een afspraak maken met de technische dienst die alles zou komen oppikken en daarmee zou het verhaal afgelopen zijn. Op dat moment vraag ik UITDRUKKELIJK of dat wil zeggen dat ik dan ook de centrale kwijt ben ZONDER extra meerkosten. Haar antwoord was: "Ja meneer, u moet zich geen zorgen maken, we komen alles halen en daarmee is het dossier opgelost".

De dienst die me zou contacteren deed dat niet, dus ik heb zelf gebeld. De datum werd vastgelegd en de dag voor die datum krijg ik telefoon van de meneer die de centrale en al de rest komt ophalen. Hij zegt me dat zijn direkte overste heeft gezegd of ik me ervan bewust ben dat er een grote opzegsom moet betaald worden voor dat soort centrale. En of hij ze dan ook echt wel moet meenemen. Ik verzeker hem dat dat in orde is, men heeft dat immers letterlijk aan de telefoon bevestigd.

Hij komt langs en neemt alles mee. Ik had gevraagd om één lijn open te laten zonder toestel, omdat ik ondertussen privé een ander ADSL abonnement had en als je een Belgacom lijn hebt, is dat abonnement goedkoper. Ik zou dan ook één vast nummer behouden. De technieker komt ter plaatse en stelt vast dat dat niet mogelijk is omdat die ene lijn die er ligt nu van dat ander bedrijf is dat de ADSL binnenbrengt. Hij kan daar geen telefoon op aansluiten. Ik zeg dan dat ik liever geen telefoonlijn heb, want de belangrijkste reden was net om die ADSL te doen werken. Hij neemt de info mee in het dossier en vertrekt met alle toestellen.

Daarna volgt een lange stroom van online klachten van mijn kant. Dat is een handig systeem, zo'n online formulier. Je krijgt een brief met de post met een dossiernummer dat in behandeling is. De klacht wordt binnen tien dagen behandeld, dat is hun belofte. Toen het niet lukte, kreeg ik een volgende brief met een verontschuldiging omdat die termijn niet gehaald werd. Verder krijg ik geen post meer buiten facturen. Ik bundel dus de online klachten en er volgen enkele aangetekende brieven richting Belgacom.

Het antwoord is beleefd en simpel. Het spijt hen dat ik ziek ben, maar ik moet het bedrag betalen. De collega die zei dat het niet zo was, heeft dus gelogen. Dat staat niet in die brief, maar het is mijn logische gevolgtrekking. Als je iets zegt dat niet waar is, dan lieg je. Dat het onmensen zijn is mijn persoonlijke mening, maar ze is uitgesproken door de allereerste dame. "We zijn toch geen onmensen" zei ze.

Blijkbaar wel dus.

Er is trouwens een volgende aangetekende brief onderweg.
Ik kreeg een nieuwe factuur met een abonnement van
een internetaansluiting DIE IK NIET MEER HEB,
een telefoonlijn DIE NIET IS AANGESLOTEN
en de huur van een telefoontoestel DAT HIER NIET STAAT.



woensdag 11 juni 2014

JDRF walk 2014: onderzoek naar genezing T1 diabetes

Met type 1 diabetes kan je perfect leven. Dat is wat mensen zeggen over de ziekte die ik al een tijd heb. Ze hebben gelijk, maar het is een dagelijkse strijd, zelfs al ben je "goed geregeld" zoals men dat van mij zegt.

Help ons team T1Vlaanderen met een kleine (of grote) bijdrage om het onderzoek naar de genezing van type 1 diabetes te steunen.

Meer informatie over deze campagne
De genezing van Type 1 Diabetes (T1D) is een marathon, geen sprint. Deze woorden van Maarten de Groot, oprichter van Stichting JDRF Nederland, onderstrepen nog eens dat de zoektocht naar genezing van T1D veel tijd en energie vergt.


De JDRF Walk brengt de oplossing weer een stapje dichterbij. Doe mee. Wandel T1D de Wereld uit. Zorg dat er donaties binnen stromen voor onderzoek.

maandag 2 juni 2014

Ik had graag verteld

dat het geen jaar was van kommer en kwel. Als ik spreek over één jaar, bedoel ik zelfs een pak meer omdat in ons gesprek de periode tussen twee operaties telt, terwijl mijn situatie gauw twee jaar dezelfde zal zijn. Maar spreken over één jaar is eenvoudiger omdat de data van de ingrepen zo gelijkend waren.

Maar het was niet enkel kommer en kwel, en dat had ik graag verteld. Het klopt dat alles anders werd. Er was pijn en ik voelde me vaak slecht. Meer dan ik zelf besef, want ik hoorde van iemand dat het zelfs zichtbaar erger werd door enkel mijn gelaatsuitdrukking per maand te zien veranderen.

En toch was het niet zo en dat had ik graag verteld. Het was slechts één deel van mijn leven, het overheerste de dag niet. Dat is cru gezegd, want ik had wel van die dagen. Ik schreef het op, ze staan hier op deze pagina's en dat hielp. Maar als je alles samentelt, was het echt niet zo. Ik had dat graag verteld.

Ik deed trouwens niets anders dan dat. Ik vertelde dat ik een nieuwe hobby terugvond. Maar alles wat jij hoorde was het deel in de zin voor de komma. "Door de pijn kan ik niet meer geocachen, daarom heb ik een oude nieuwe hobby weer ontdekt". Ik sprak de zin uit om te zeggen dat ik blij was met de nieuwe hobby. Maar jij hoorde enkel het eerste deel met pijn en hoe erg ik dat moest vinden. Maar dat deed ik niet en dat kon je niet plaatsen. "Hoe kun je nu zo denken", hoorde ik ooit. Ik kan het omdat ik het geleerd heb. En ik ben er blij mee, want het heeft mijn leven veranderd, jaren geleden al.

Ik vertelde over een gebouw dat men afbreekt. Dat ik enthousiast was omdat zo'n dingen filmen en versnellen heel spannend zijn. Het is een andere hobby die opnieuw tevoorschijn kwam en het maakte me blij. Dat het uit de hand liep met meer camera's op andere plaatsen, dat ik zelfs werd uitgenodigd op het dak van het gebouw omdat de man die baas was over de afbraak even enthousisast was over die filmpjes die ik maakte. Dat alles heb ik verteld en steeds veranderde het onderwerp. Want ik moest praten over hoe slecht het met me ging. Als ik het niet deed, hoorde je mijn woorden maar je stopte met luisteren.

Het klopt dat ik minder bel en niet meer zo vaak langskom. Dat komt omdat ik de censuur niet verdraag. Ik ben een volledige persoon en geen ziektebulletin. Ik had het je graag verteld en ik deed het ook. De woorden waren er, maar je hebt ze genegeerd. Ik vind dat heel jammer want het is slecht voor je gemoed. Maar ik ga verder omdat mijn gemoed in tact is.

Ik had graag verteld ... maar de boodschap verdwijnt steeds.

Ik aanvaard het omdat ik het niet kan veranderen.

zondag 1 juni 2014

De tweede locatie

Morgen gaat er een nieuwe invalshoek komen in mijn timelapsefilmpje van de afbraak van het provinciehuis. Dat was een beetje een uitdaging omdat de locatie buiten de ring ligt, en dus op meer dan twee kilometer verwijderd is van het gebouw, en omdat ik de nodige apparaten nodig heb om die afstand te overbruggen én om ook effectief elke drie minuten een foto te nemen zonder dat mijn toestel dat op zich kan en zonder dat er een laptop aanhangt die dat commando kan geven. Daarom dus mijn ideetje om een timelapse controller te maken die dat in de plaats doet van de computer.


Dat is allemaal wonderwel gelukt en dit is één van de eerste foto's. Hou er rekening mee dat we hier twee kilometer ver zitten en je dus de golvende beweging in sommige rechte muren kan zien. Hou er ook rekening mee dat je in het uiteindelijke resultaat daar niks van ziet omdat de HD resolutie van het geplande filmmateriaal natuurlijk een pak lager ligt dan deze 10 megapixel foto's.

Zoals je ziet was er een 300mm lens nodig die door het Olympus Four Thirds systeem analoog is aan een 'klassieke' 600mm lens. Daarbij heb ik een teleconverter gemonteerd die alles nog eens 2x vergroot. De foto's komen eraan, als het goed is zal ie 's nachts zien dat het te donker is om foto's te maken wat me geheugencapaciteit bespaart. Maar de eerste foto's mogen er zeker zijn. Het filmpje is ruw omdat ik een tijdelijk hardware-montage probleem heb.