donderdag 31 mei 2012

Rookie

Hier hadden we eerder over gepraat in de groep. Twee jaar al hield ik de boot af om een periode van twaalf vergaderingen voor te zitten. Maar nu moest ik het wel doen. Ik vierde net mijn tweede verjaardag in de groep en ik kon het niet langer maken om me afzijdig te houden als het er op aankomt om iets terug te doen. Maar dit was één van de punten waar ik ongerust over was.

Normaal is een vergadering redelijk straight forward om te leiden. Ik moet ongeveer weten wat er die week op het menu staat en ik moet de verschillende gesprekspartners aan tafel één voor één aan het woord laten. Het is ook wenselijk dat ik tussendoor dingen vertel die de gesprekspartners aanzetten om hun verhaal te doen. Het is immers niet eenvoudig om gewoon te vertellen in groep zonder dat je een aanzet krijgt, een duwtje in de rug. Zo voel ik dat toch steeds aan als ik zelf aan de beurt ben met een andere voorzitter. Ik denk dat ik daar nu in slaag, want er is nog geen enkele vergadering in 't honderd gelopen. Wellicht zijn er punten die beter kunnen, maar die leer ik dan nog wel.

Maar vandaag, nu ik net in de helft zit van mijn 12 weken, kwam er iemand binnen. Iemand die we niet kenden. Het is de gewoonte om dan de eerste stap te overlopen van het programma. Het is voor de betrokkene immers onmogelijk om direct in stap 6, die vandaag ter sprake kwam, zijn weg te vinden. Niet in het minst omdat het woordje "God" er niet gemeden wordt.

Alleen, er was een probleempje. De persoon had wat vertraging en we hadden net bijna de zesde stap gelezen. Hoe het dan verder moest wist ik niet, en gelukkig heeft de oude garde me erop gewezen dat we toch even best in vogelvlucht stap één bekijken. Even was er sprake om het voorzitterschap even over te dragen, dat was een optie die op voorhand werd besproken. Maar ik heb die optie niet genomen en zelf de vergadering geleid.

Ik denk dat de betrokkene zeer tevreden was. Hij werd opgenomen in de groep alsof we hem al jaren kennen. Dat is belangrijk, want anders kom je geen tweede keer terug. Als je weet dat je op de vingers getikt wordt of scheef bekeken wordt als je een fout maakt, dan lukt het niet. Net dat gevoel is wat ik me herinner van mijn eerste vergadering. De samenhorigheid, de herkenbaarheid, de leute !

Hij heeft in elk geval lectuur aangeschaft om verder te gaan in dit programma samen met ons. Of misschien ook met andere groepen op andere dagen van de week, dat zullen we zien.

Ik denk dat de vonk is overgeslagen. Ik weet uit ervaring dat het in 't begin een waakvlam is die meteen dooft als er drank dichtbij komt. De toekomst zal het leren, maar deze eerste meeting was geslaagd, denk ik. Voor de betrokkene als eerste stap naar een nieuw leven. En voor de chairman als eerste nieuweling die hij verwelkomt.

woensdag 30 mei 2012

Afwezig

Mijn grootvader zaliger zei altijd: goed nieuws komt nooit met de post. Dat is ook zo, als ik post krijg is dat nooit een aangenaam bericht. Meestal zijn het rekeningen of formulieren die ingevuld en teruggestuurd dienen te worden.

Aangetekende post is nog veel erger. Het is op zijn minst irritante post want iemand heeft zich zo druk gemaakt dat ie geld over had om me een brief te sturen en te zorgen dat ik hem zeker lees. Alleen loopt het daar behoorlijk fout. Sinds ik op het nieuwe adres woon krijg ik geregeld aangetekende zendingen. Dat was vroeger ook zo, alleen nu ben ik blijkbaar nooit thuis. Telkens zit er een klein papiertje in de bus waarop de postbode een vakje heeft aangevinkt dat zegt dat ik afwezig was.

Na een brief of 2-3 denk ik tiens, dat is toch raar dat ik er telkens niet ben als de postbode langskomt voor die zending. Na een stuk of 10 weet ik dat het helemaal niet klopt. Er wordt systematisch elke keer een briefje in de bus gestopt dat zegt dat ik er niet ben. De postbode belt nooit aan om mij de aangetekende zending voor te leggen. Ik ben er inmiddels zeker van dat ik al die keren gewoon thuis was.

Het werd helemaal duidelijk toen ik persoonlijk aangetekende post kreeg, dus niet op naam van mijn bedrijfje. Persoonlijk krijg ik dat nooit, want zo'n spannende dingen gebeuren er niet in mijn privéleven. Maar het toeval wil dat ik kort na elkaar twee bestellingen plaatste bij geocachingshop.nl. Die worden aangetekend verzonden. Het was geen toeval dat er twee bestellingen waren, dat was slordigheid. Mijn geocache spiegeltje was op de eerste schattenjacht al verloren gegaan en ik bestelde een nieuw. Een beter natuurlijk. Punt is dat die aangetekende zending braaf werd afgeleverd door de postbode.

Vandaag vroeg ik verduidelijking bij de post. Hoe het kan dat alle aangetekende post op mijn firma genegeerd wordt maar persoonlijke post wel de bestemming bereikt. Het telkens ophalen op het postkantoor is geen pretje want de wachttijden zijn onmenselijk in de binnenstad. Het antwoord is dat ik een volmacht nodig heb mijn post te mogen ontvangen. Ik moet 35€ betalen om 3 jaar lang recht te hebben om aangetekende zendingen te ontvangen. Zendingen die ik zelf al liever niet zou lezen, maar soit.

Waarom ik hier niks van wist, want vroeger was het niet nodig, daar kon de dame geen uitleg over geven. Waarom ik telkens een bericht kreeg met "u was afwezig" daar kon ze wel op antwoorden. We hebben gewoon geen vakje "u heeft geen volmacht" hè meneer, dat snapt u toch wel.

Nee dat snap ik dus niet.

dinsdag 29 mei 2012

73

Veel te snel gereden! Doeme toch. En deze keer dus een boete die kan tellen, wel 180€

Meteen werd ik kwaad toen ik de brief opende. Niet omdat ik te snel reed, want dat gebeurt soms nog. Ik ben zeker geen straatracer, maar 50km/h op de stukken die hier richting autosnelweg liggen is irritant weinig. Ik ben niet de enige die er zo over denkt, menig brave huisvader is daar al verrast door de arm der wet. Lees die vorige zin heel goed, ik bedoel daar dus niet mee dat ik een brave huisvader ben ;-)

Ik werd wel kwaad omdat dat niet zou mogen. iCoyote is dat speeltje dat ik op mijn iPhone heb staan om dit soort akkefietjes te vermijden. Ik betaal 49€ per jaar voor de service van die brave mensen, en blijkbaar heeft het niet gewerkt. Toch had ik al twee keer een waarschuwing gekregen die me een boete heeft bespaard, dus met het systeem is niks mis. Ik kreeg al meerdere waarschuwingen, maar die zijn niet altijd accuraat. Soms is de agent in kwestie die de machine bedient misschien net aan de middagpauze begonnen of heeft ie een schoonheidsslaapje van doen. In elk geval, ik kreeg meer waarschuwingen dan er wagens stonden te flitsen.

Maar beter zo dan omgekeerd. Nu stond er wel een en ik kreeg geen waarschuwing. Bij nader inzien denk ik te weten hoe het komt. Het blijft software, en het blijft een computer natuurlijk. Het ziet er uit als een telefoon maar het is een computer. Die moet je opstarten en daar loopt het mis. Hij moet in de batterijlader en de toepassing moet opgestart zijn vooraleer ik waarschuwingen krijg. Tegen de tijd dat dat gebeurd is, ben ik al aan de oprit van de autosnelweg. Ik weet het, je mag dat niet doen terwijl je rijdt. Ik ben dan ook geen brave huisvader, remember?

Wie zich brandt moet op de blaren zitten. Er zit dan ook niks anders op dan de boete te betalen. Zoals een brave huisvader dat doet.

maandag 28 mei 2012

zondag 27 mei 2012

Radio Economica

Een echte FM zender. Dat was één van de leukste elektronica kits die je kon kopen bij Velleman. Het zendertje was heel klein, zo'n vijf bij vijf centimeter. Het was niet afgewerkt met een behuizing, dus je had enkel een plaatje met elektronische componenten. We hadden die kit nagemaakt. Blijkbaar had ik nood aan meerdere exemplaren en vermits ik student was moesten de kosten gedrukt worden.

Het printplaatje waar de componenten op bevestigd werden maakten we zelf. Er was een ingewikkeld procedé nodig dat je kan vergelijken met het ontwikkelen van een foto. Ik had een UV lichtbak waar je een fotogevoelige plaat op kon plaatsen. Enkele minuten moest je het belichten en zo kwam er een afdruk op staan van de verbindingen tussen de componenten. Die moesten dan ontwikkeld worden, net zoals een foto. Dan moesten ze in een etsbak met een bijtend zuur om de afdruk ook echt in te branden op de plaat. Het procedé hadden we al vaak gebruikt en ik had al enkele kledingstukken en een stuk tapis plein in mijn kamer mee vernietigd, tot grote ergernis van de mama.

Maar terug naar dit zendertje. Er was een aangename klasgenoot die geïnteresseerd was in mij. Vooral in mijn zendertje dan vrees ik. In het vierde middelbaar zat ie op internaat en hij was gefascineerd door de verhalen die ik had verteld over elektronica en muziek. Dus ook over dat zendertje. Voor een appel en een ei zou ik dat kunnen in elkaar boksen voor hem. Hij had het lumineuze idee om een echte radiozender te starten op het internaat. Dat zou ook best kunnen met dat zendertje, want het zou best de hele school kunnen bereiken.

Dat is dus ook gebeurd. Ik heb een zendertje gemaakt en hij gebruikte zijn walkman om muziek uit te zenden gewoon op de FM band, net zoals een vrije radio dat deed. Dat was illegaal natuurlijk, want je mocht nooit de FM band gebruiken, maar het werkte heel goed. Hij was heel enthousiast en de andere leerlingen van het internaat met hem. Alleen, hij miste iets. Hij wou ook nog kunnen praten en dan zou het compleet zijn. Op bestelling heb ik toen een klein mengpaneel gemaakt. Het was het woord niet waardig, enkel een houten plankje met vier draaiknoppen erin. Er was wat electronica aan verbonden en het zag er niet uit. Maar het werkte dus wel! Vanaf toen kon ie dus ook praten tussen de plaatjes.

Jammer dat ik niet op het internaat zat. Ik heb dus nooit kunnen horen wat ie er 's avonds mee uitspookte. Alleen heeft ie het maar enkele weken kunnen volhouden, want al gauw was bij de begeleiders van de internen duidelijk dat er iets aan de hand was. Waarom ging iedereen toch plots op hetzelfde uur naar de radio luisteren? Het is dan uitgekomen en het zendertje werd hem afgenomen.

Gelukkig heeft ie zijn leverancier nooit verraden :-)

zaterdag 26 mei 2012

Vandaag

Dj Jan vandaag! En het is een speciaal moment want een vriend van mij werd 40 jaar en hij kreeg een feestje cadeau. Alleen wist ie er niks van. Of toch bijna niets, want met meer dan 80 genodigden is er toch eentje die zich versproken heeft. Hij verontschuldigde zich dat ie er zaterdag niet kon bij zijn. Voor een stuk was het plan dus uitgelekt. Alleen details van hoe, wat of waar wist ie niet. Hij was toch nog behoorlijk verrast toen ie mij zag staan in de parochiezaal met mijn dj spullen.

Voor mij dus ook het ideale moment om mijn nieuw speelgoed eens uit te testen in een echte zaal. Dat de lasers, de stroboscoop en de rookmachine mooi zijn in mijn kantoor is allemaal leuk, maar wat doet dat in real life? En dat is dus reuze meegevallen. Ik kan nog altijd moeilijk begrijpen dat zo'n kleine idiote metalen doosjes zo'n effect kunnen geven. Die krijgen dus een 10 op 10. Alleen moet het echt wil pikdonker zijn en de rookmachine moet er behoorlijk dicht op staan.

Maar dat is allemaal mooi gelukt, de rookmachine is verhuisd naar één van de luidsprekerstatieven want de lichtbalk hangt nu helemaal vol. Het is ook bijna onmogelijk om die lichtbalk nog op te stellen want hij is nu overbelast. Er zijn drie personen en veel brute kracht nodig om dat ding in de lucht te krijgen. Oei, voel ik daar kosten komen?

Het feestje zelf was fijn, maar de mensen op de dansvloer krijgen was moeilijk. Ze hebben me geïnformeerd dat het geen danspubliek was, maar ik voel ook best wel goed aan dat ik dat helemaal niet zo goed meer doe als vroeger. Ik kende alle platen uit het hoofd en wist altijd welk nummer te kiezen. Dat is natuurlijk lang geleden en ik mis die ervaring nu. Ik zal toch eens een lijstje moeten maken van al die verzamel cd's die ik heb gekocht. Lijstje? Heb ik dat woord nu weer getypt hier? Ik weet niet meer wie ik ben ;-)

Maar een zeer geslaagde avond, zo mogen er nog komen. En dan doe ik weer wat ervaring op. Of ik kan thuis al oefenen als ik dat lijstje maak.

vrijdag 25 mei 2012

True colors

Ik heb een saaie auto. De kleur bedoel ik dan hé, over de andere eigenschappen kan je nog discussiëren of ze saai zijn. Maar ik kon niet kiezen want ik kocht hem tweedehands. En het is nu eenmaal zo dat als je in België een tweedehands wagen koopt, je wellicht meer dan 50% kans hebt dat ie grijs is. Ergens is er ooit iemand geweest die moet gedacht hebben dat een grijze auto mooi is. Toen is iedereen die beginnen nadoen en nu zijn we op het punt gekomen dat we niet anders durven dan een grijze wagen te kopen. Het gaat zelfs zo ver dat je verplicht wordt om een grijstint te kiezen als je een firmawagen krijgt van je baas. Het hoeft misschien niet meteen grijs te zijn, maar een echte kleur mag niet. Want dan daalt zijn restwaarde. Hola? Hoe komt dat? Juist. Omdat we allemaal moeten vinden dat een grijze wagen mooi is. Als ik die ene mens ooit tegenkom die daar mee begon !!

Ik weet het uit ervaring. Mijn collega kreeg een aantal jaren geleden een firmawagen. Een mooie nieuwe Renault Mégane break. Nee, een nieuwe Renault Mégane break. Het woordje mooi wis ik uit, want je raadt het al: het moest dus een grijze zijn. Opgelegd door de baas. Gelukkig kon je in die tijd kiezen tussen vier verschillende tinten grijs. Jawel, je leest dat goed. Vier verschillende tinten grijs. Ik had op kleuren geklikt op de website, en ze verschenen niet. Er kwamen geen kleuren tevoorschijn, maar enkel wit, zwart en tinten van grijs. OK, misschien stond er nog een donkerblauwe bij, dat kan ik gemist hebben. Maar rood kon zeker niet. Dus voor de baas was één probleem al opgelost, een rode auto kon je niet vragen want die bestond zelfs niet in België. In Italië wel! We zijn toen gaan kijken op de website www.renault.it en daar kon je op colori klikken. Dan zag je een echt kleurenpallet. Ook wel zwart, wit en één tint grijs, maar voor de rest allemaal echte kleuren. Je kon er een rode, een blauwe of een groene auto kopen. Je ziet het trouwens als je op reis gaat naar het zuiden, alle auto's zijn er veel kleurrijker dan bij ons.

Maar ik zal wel de rare kwast zijn die er zo over denkt. Ik heb het niet altijd gehad, het kwam maar met de jaren. Als ik nu een nieuwe wagen zou kopen, wil ik een rode. Tien jaar geleden kocht ik nog een zwarte. Geef toe, dat is nog mooier dan een grijze. Met zwart kan je nog combineren met een helrood interieur en hup je bent hip. Met grijs blijft het allemaal nogal grijs. Het zal met wagens zijn zoals met kleding. Ik kreeg laatst een vreemde opmerking van iemand die me al lang kent. Ik zou houden van donkere kleding zonder prints en zeker geen horizontale lijnen. Dat is wat men dacht. Het tegengestelde is waar. Ik wil kleuren en tekeningen. En horizontale lijnen zijn heel mooi maar vroeger was ik te dik en daarom droeg ik ze niet. Ze beklemtonen je volume nog meer. Nu ben ik naar 't schijnt te mager, dus ik zal ze weer meer dragen ;-)

donderdag 24 mei 2012

Slaapkamers

Het Radio 1 programma Peeters en Pichal had vandaag een onderwerp dat meteen mijn aandacht trok. Mensen die apart slapen. Wie zijn ze? Wat doen ze? Ah nee, zo ging het niet :-)

Maar wij zijn dus zo'n vreemd koppel. We hebben wel geprobeerd om altijd in één bed te slapen, maar we gaven het op na enkele jaren. Nu al tien jaar delen we het bed niet meer. Toch niet om te slapen.

Ik had een mail gestuurd met het volgende berichtje:

Ik ben 12 jaar samen met mijn vriend, en 10 daarvan slapen we al apart. We snurken allebei. Ik heb het altijd te warm en hij heeft het altijd te koud. Hij wil met het raam dicht slapen en ik heb lucht nodig. Toch hebben we een goede relatie.

Annemie Peeters las het voor aan een psycholoog die in de uitzending kwam. Maar die heeft voor ons geval precies geen oplossing ;-)

link



woensdag 23 mei 2012

Programmeur

Ik denk echt dat het in hart en nieren zit, want ik zoek het overal op. Als er iets te programmeren valt, moet ik weten hoe dat in elkaar zit. Die lasers die ik heb gekocht zijn niet anders. De lichteffecten die ik al had werden al bestuurd met een DMX besturing, en nu moeten die lasers dat voorbeeld volgen. Dat wil dus zeggen: programmeren!

Het doet me erg denken aan hoe het vroeger ging. Ik had een kleine homecomputer, zo heette dat toen. Een ZX Spectrum noemde men homecomputer omdat PC daar een te duur woord voor was. Pas op, het was al duur hoor, duurder dan een PC die je nu koopt. Maar toen waren die budgetten heel anders dan nu. Een gewone werknemer, laat staan een student kon zich geen PC veroorloven. Dan maar een homecomputer.

Maar het ding deed het werk goed. Ik had er extra electronica aan gekoppeld zodat de computer met de buitenwereld praatte. De buitenwereld, dat was dus in mijn geval onze lichtshow. Voor mensen zonder geld, hadden we toch een behoorlijk mooie lichtshow gemaakt. Die kon een zaal van 500 mensen vlotjes aan. We hadden geen geld om die dure Par 64 spots te kopen die de echte discobars gebruikten. Daarom hadden we zelf 8 van die vierkante halogeenstralers gekocht van 500W per stuk. Je kent die wel, je vindt ze nu in de Gamma om aan je garagepoort of in de tuin te hangen.

Vóór de spots hadden we kleurenfilters gehangen. Die hingen er een eindje af, want de spots werden gloeiend heet. En ze werden bestuurd met de computer, wat eind jaren '80 nog heel speciaal was. Als we muziek kwamen spelen op een boerenbal, kwam iedereen vragen wat dat computerscherm daar deed. Nu zou men raar kijken als er geen scherm staat naast een DJ.

Het is beter geregeld nu. DJ spullen kosten bijna niks meer, dus ik kan ze nu wel betalen. En het programmeren gaat heel vlot met deze aparte DMX sturing. Het is een soort mengtafel voor je lichteffecten. We zijn vele jaren verder en slimme mensen hebben inmiddels ontdekt dat verschillende lichteffecten ongeveer dezelfde mogelijkheden hebben. En die kan je nu met één toestel besturen, waar vroeger elk toestel zijn sturing en aparte kabels had. Nu gaat er één draadje naar alle lichteffecten en je bent vertrokken. Je zou denken dat je dan minder draden ziet als ik muziek kom draaien, maar die opmerking hoorde ik nog nooit :-)

dinsdag 22 mei 2012

Smile

Dat is nu al een tijdje dat ik rondloop met die GoPro camera. En er gebeurt iets raar.
De camera is heel klein en ik monteer hem met een chesty op mijn borst. Dat is een soort van harnas met flexibele riemen. Het toestelletje is klein, maar valt best wel op. Ik heb ook redelijk idiote riemen aan mijn lijf hangen en op de camera knippert er een rood licht.

Toch is er niemand die er aandacht aan schenkt. Soms zie ik wel eens iemand kijken die zich wellicht afvraagt wat het ding doet, maar niemand trekt zich er iets van aan. Ik kom in een benzinestation, een krantenwinkel of een supermarkt en de mensen aan de kassa kijken niet op. Ik bestel een Cola Zero op een terras en de ober stelt zich geen vragen. Nog niemand heeft gevraagd of ie in beeld is. Moest ik mijn gewone camera in de hand houden en exact hetzelfde doen, dan kwam ik overal in de problemen. Mensen willen niet zomaar ongevraagd gefilmd worden. Mensen zouden zich afvragen wanneer het op TV komt.

Ook bij mensen die ik wel ken is het anders. Het ding neemt constant op en als we geocachen staat het dus vaak uren aan. Eerst ben je wel wat onwennig omdat je weet dat je in beeld bent, maar na een tijdje is het gevoel helemaal weg. Ik ga natuurlijk met die beelden ook niks raar doen, en ik zal bijvoorbeeld niks op Facebook zetten als ik weet dat de persoon het niet graag heeft.

Maar nu heb ik dus dagen en dagen film. En daar kan ik niks mee doen. Handiger zou zijn als de camera wist wat de hoogtepunten van de dag waren, maar zo slim is hij niet. Ik ga dus uit die lange film dingen knippen en plakken zodat ik een overzichtje van de dag heb. Alleen is dat veel werk en het komt er niet van. Je zou immers elke dag opnieuw moeten afspelen voor je weet wat je wil bijhouden en wat niet. Ik vergeet alles, dus het zou een handige tool zijn om dingen te onthouden. Het komt er nu dus op aan om ongeveer te weten wanneer je wat hebt gezien zodat je in de film kan verderspoelen tot dat punt. En de rest van de film weggooien.

Ik zoek een technisch snufje dat dat in mijn plaats kan doen, maar ik heb geen idee hoe dat zou kunnen. Tot die tijd blijf ik dat manueel doen. Maar het is wel heerlijk om die stukjes film daarna weer te bekijken. Het idee van de herinnering levend te houden lukt zo wonderwel. Het is een leuke manier om mooie momenten te onthouden zodat ik ze later kan herbeleven. Een beetje zoals wat ik hier probeer op te schrijven.

maandag 21 mei 2012

5.3 %

Mijn nieuwe HbA1c is binnen. Vorige keer stond ik op 5.5%. Nu is dat 5.3%. Wat dus al geweldig goed was, is nu nog beter. Als je hier geen jota van snapt, dat is niet erg. Het is de waarde van mijn bloedglucose op langere termijn. Het geeft aan hoe het gesteld is met mijn gezondheid, en het zegt een beetje hoe goed ik mijn best doe. Als ik onder de 7 of 6.5 zit is de dokter heel blij. Dat is een mooi streefdoel voor mensen met diabetes type 1. Mensen die geen diabetes hebben schommelen tussen 4 en 6.

Maar ik zit dus flink onder die 7, en ben nog wat gezakt. Uiteraard was mijn endocrinoloog in de wolken. Dat is ie altijd hoor, en deze keer was het niet anders. Het driemaandelijks onderzoek werd al viermaandelijks. Mijn casus is niet spannend genoeg om nauw op te volgen, hij kan er toch nooit iets zinnig over zeggen. Vorige keer vroeg ie zelf toen ik binnenkwam of ik iets slecht kon bedenken in de data die voor hem lag. Dat dat niet zo was heeft ie toen beaamd.

Een kleine aanpassing aan mijn insulinepomp was er toch gebeurd. Vandaag wou ie weten of dat geholpen had. Af en toe had ik te lage suikerwaarden 's nachts en nu wou ie zien of dat was opgelost. Dat was niet echt zo, want af en toe zag ie er nog. Ik vond dat vreemd want ik herinner me er geen. Tot ie een aantal exacte dagen en uren zei waar de waarde te laag was. Dan kon ik in mijn iPhone app zien wat er op dat moment misliep. Als er iets vreemd gebeurt met mijn suiker noteer ik dat in mijn diabetesdagboek op de iPhone. Voor een warhoofd zoals ik doe ik dat precies wel juist. Toch wel vreemd hè ?

Dan bleek dus dat het niet om nachtelijke hypo's ging, maar die momenten was ik gewoon wakker. Het waren momenten die ik 's nachts in een bos heb doorgebracht tijdens het geocachen. Af en toe is dat toch een behoorlijke inspanning en ik heb soms te weinig chocoladekoeken gegeten om mijn suiker op peil te houden. Dan piept de sensor en dan eet ik een koek. Maar ik sta dan wel een tijdje laag, wat dus geen kwaad kan. Het komt dus niet door een slechte instelling van de pomp, maar door een inspanning van de pomper.

Het woord was gevallen. Geocachen? Wat is dat? En waarom doe je dat 's nachts? Vijf minuten waren we aan 't praten geweest over de suikertjes. Eigenlijk was alles gezegd en mijn gewicht was weer goedgekeurd. Een standaardonderzoek van bloeddruk en voetproblemen ging snel want ondertussen was ik druk bezig om uit te leggen dat je sommige cachen best 's nachts doet omdat je op gekke plaatsen komt. Plaatsen die volgens de wet wel openbaar zijn maar waar je overdag vreemde blikken zou krijgen. Of sommige cachen moet je wel 's nachts doen omdat je tips in UV licht moet lezen. Dat vond ie fascinerend

De consultatie van 20 minuten was snel voorbij. Daarvan gingen 5 minuten over de suiker en 15 over de hobby.

En dat ik nu meer koeken moet eten. Ik verdien tussendoortjes. Een diabeet heeft het zo al lastig genoeg om zijn waarden goed te houden dat een koek tussendoor geoorloofd is. Liefst met chocolade als je te laag staat, dan stijg je sneller.

Het zijn niet mijn woorden. Het is waarachtig doktersadvies ;-)

zondag 20 mei 2012

Den boek

Het is zover. Ik heb nen boek. Het is eigenlijk een schrift, maar soit. Het eeuwige probleem van mijn oneindige slordigheid en alles op zijn beloop laten dient aangepakt te worden. Het staat in het stappenprogramma en ik weet dat ik het programma moet volgen om een zorgenloos leven te leiden. Dat is toch het plan hé.

De inventaris met karakterfouten moet ik nog maken, maar dit is wellicht het eerste punt dat er op staat. Het staat in drukletters en de font is groter. Het weegt zwaarder door dan andere dingen die ik kon bedenken. Ach ja, hier en daar zijn er wel dingen die je wilt veranderen aan je persoon, dat is normaal. Maar de bedoeling van de lijst is om een beetje inzicht te krijgen in het waarom van je vroegere gedrag. Waarom moest je steeds een gigantisch foert gevoel ervaren en wat was de aanzet om het zo ver te laten komen. Dan kom ik steeds op een grote berg uit. Een berg met onafgewerkte dingen, problemen en zorgen over de nabije toekomst. Daar liep het vroeger altijd fout.

Het idee is zeker niet nieuw. Ik leerde het al in de mindfulnesslessen en mijn psychologe had er al veel moeite mee gehad. In de lessen leerden we dingen aan te pakken die je niet graag doet. Er waren eenvoudige truukjes voor. Als je niet graag je auto wast, moet je daar iets tegenover zetten. Beloof jezelf om niet meer te shoppen vooraleer je auto is gewassen, en het zal wel lukken. De beloning moet de moeite zijn, anders werkt het niet. De psychologe speelde dezelfde spelletjes met mijn geest. Ik moest een lijstje maken van dingen die ik niet graag deed. Elke week werd er op teruggekomen en na een tijd moest ik beloven om slechts één ding uit te voeren. Het minst erge van de lijst. Truuken van de foor, maar ze werken wel.

Den boek heeft hetzelfde principe. Ik noteer alles wat er moet gebeuren. Er zijn zelfs hoofdstukjes zodat ik de draad niet kwijtraak. Er is een pagina todo, eentje met werk en eentje financieel. Ik heb ook ineens een pagina blog gemaakt zodat ik hier niet meer achterloop in de tijd. Ideetjes in mijn hoofd moeten meteen op papier, dan is dat geen probleem. Maar nu gaat alles verloren omdat ik geen geheugenchip heb. Naast die pagina's zijn er andere die leuker zijn. Eéntje heet wish list en ééntje DJ. Ze bevatten items die ik nog wil doen die ik heel leuk vind, of dingen die ik nog wil aanschaffen. Een pagina geocachen heb ik niet. Ze is niet nodig want voor één of andere reden doe ik daar niks te weinig voor ;-)

De truuk is nu dat ik van de minder leuke pagina's dingen ga doen, en daarna van de leuke pagina's iets verdien. Als een todo gebeurd is mag ik iets van de wish list kopen. Je moet het spel eerlijk spelen en niemand mag tussenkomen. Anders zouden de pagina's snel uit evenwicht raken.

En ik heb nu een dictafoon in gebruik. De ideetjes die ik onderweg krijg moeten mee in de schrift. Die dictafoon had ik al, het is een app op de iPhone die er standaard op staat. En die blijkt nu heel nuttig te zijn.

wordt vervolgd...


zaterdag 19 mei 2012

Te koop



Instapklaar 2 slpk app. met terras in centrum Antwerpen



Hier staat het ook, maar wat beknopter.




We hebben er toch wel een hele tijd gewoond. Ik verkocht mijn huis en ging samenwonen met mijn ventje in zijn appartement. In die periode kocht ik mijn kantoor in Hoboken. Voor mij is het nooit echt duidelijk geweest waar ik nu echt thuis was. Ik zat net op een pendelbus tussen Antwerpen en Hoboken. Om dat euvel op te lossen kochten we samen onze nieuwe woonst.

Nu ik er even over nadenk, ik woon er nog steeds. Oeps, foutje! Mijn adres moet nog gewijzigd worden. Moet ik heel heel dringend werk van maken.

En nu staat het "oude" dus te koop! Interesse? 't ziet er heel goed uit hoor! En over de prijs kan je altijd onderhandelen. Maar mijn ventje is nen taaien onderhandelaar, je bent gewaarschuwd ;-)


vrijdag 18 mei 2012

Smurfen

Een speciale geocache wandeling vandaag. Voor de kenners: 6 singles, één mystery die eigenlijk een multicache was met acht waypoints en een stash. Voor de niet kenners: een heleboel dingen te zoeken in de velden. Potjes met papiertjes waar je je naam op schrijft, ijzeren plaatjes met getallen die je intypt in je GPS en andere vreemde manieren om coördinaten te ontdekken in de bossen en de velden.

En een speciale wandeling omdat mijn ventje deze keer nog eens meeging. De vorige lange schattenjacht die hij meedeed viel wat tegen omdat we meteen al vastliepen bij het derde punt. Als je deze hobby niet lang doet is dat even wennen, het niet vinden van een schat. Het geeft het gevoel alsof je middag verpest is. Na een tijd went dat wel, want we vullen eventueel verloren tijd telkens op met andere kleinere uitdagingen.

We waren op stap met drie diabeetjes en één niet-diabeet. Die kent de club al een beetje, want hij ontmoette al enkele mensen uit mijn nieuwe vriendenkring. Maar een namiddag gaan stappen is toch wat anders dan samen naar een voordracht luisteren over diabetes. Gelukkig ging dat heel erg goed. Er ontstond vanzelf een taakverdeling. Er werd veel gestapt, gebabbeld en op schatten gejaagd.


En deze twee schatten waren er ook weer bij. Het zit blijkbaar in de genen dat ze heel erg snel uit de startblokken schieten om achter een balletje aan te lopen. Ik kan me niet inleven in hun leefwereld, maar het is duidelijk dat ze er van genoten hebben.


Deze afsluiter zijn we niet gewoon. Normaal zoeken we een gezellig restaurant maar deze keer bleek de wandeling met haar 16 km en 15 te zoeken schatten/hints toch wat lang uit te vallen. Dus noodgedwongen een kleine culinaire uitschuiver die je als diabeet af en toe best mag doen.


Ah ja, de titel... we gingen dus op zoek naar smurfen. Brilsmurf, smurfin, lolsmurf, knutselsmurf en babysmurf. Verder waren ook Gargamel en Azraël nodig om alle tips te verzamelen. Dan begon de schattenjacht naar grote smurf. Leuke puzzels, een heerlijke namiddag en avond. Tegen de tijd dat alles gevonden was kwam de zaklamp al van pas.


donderdag 17 mei 2012

Laser

Dat was een jongensdroom van mij. Een laser zoals in de videoclip van Relax van Frankie goes to hollywood. Maar toen ik jong was en net DJ werd, was dat allemaal peperduur en de laser die je zelf kon kopen zag je enkel op een muur geprojecteerd, maar in de lucht schrijven zoals in de clip, dat kon niet. Daar was ie veel te zwak voor.

Nu niet meer! Je hebt dat blijkbaar voor een appel en ei. Ik wou enkel een stroboscoop kopen maar kwam met dit thuis.

Ik heb dan maar een sigaretje opgestoken op kantoor, zo was er wat rook :-)



woensdag 16 mei 2012

Lelijk

Vind ik mezelf lelijk?

Wow, lastige vraag zeker. Maar eentje die me heel lang heeft beziggehouden. En ook eentje die op één uur is opgelost. Juist 60 minuten had mijn eerste psycholoog nodig om mijn antwoord op die vraag te doen veranderen. Voor de duidelijkheid: het was dus ja, dat antwoord. Ik vond mezelf lelijk. En dat was vanzelfsprekend. Ik zag dat in de spiegel en ik ging ervan uit dat iedereen hetzelfde zag als ik.

De gouden tip die hij gebruikte om mij van mening te doen veranderen was eenvoudig. En hij heeft die niet opgedrongen, maar hij kwam van mezelf. Hij vroeg me: hoeveel procent van de mannelijke bevolking vind jij mooi. Ik moest een tijdje nadenken, maar als ik eerlijk ben zal dat 10% of minder zijn. Seinfeld maakte er ooit een hilarische aflevering over. Hoeveel procent (van de vrouwen) is dateable. Dus in hoeveel procent van de gevallen zou hij, enkel op basis van uiterlijke kenmerken, zonder dat ie iets anders weet van de persoon, denken van: daar wil ik wel een date mee. Een hele leuke aflevering, maar de nagel op de kop.

Dan ging mijn psycholoog verder. Hoeveel procent van de mannen vind je lelijk? Dat is moeilijk. Definieer eerst lelijk. Lelijk wil zeggen uiterlijke kenmerken hebben die zo opvallen dat je bij de eerste indruk van een persoon die je op straat tegenkomt denkt: man, man, man... wat ben jij lelijk. Ik denk heel erg weinig. Vaak wordt wel een beoordeling gemaakt over kenmerken. Ik vind mensen soms wat te dik, te groot, te onverzorgd of te kaal. Maar met één woord zeggen dat iemand echt lelijk is, neen dat gebeurt niet vaak. Minder dan 10 procent van de mannen die ik zie. Wellicht heel wat minder, maar om de rekensom simpel te houden veronderstellen we even 10 procent.

Dat wil dus zeggen dat 10% echt mooi is en 10% echt lelijk. Dus 80% van de mensen valt niet in die categorie. Dat zijn normale mensen. Ik hoor bij die normale mensen. Ik had een neutrale persoon die voor me zat en die de beoordeling maakte. Hij zei: toen jij binnenkwam en ik je hand schudde voor de allereerste keer, dacht ik: dat is die jongeman die niet zelf durfde bellen om deze afspraak te maken. Dit is een jongeman die wat verlegen lijkt en bedeesd is. Maar lelijk? Neen, dat woord kwam nooit in hem op. Mooi ook niet. En 't is niet omdat ie van vrouwen houdt dat ie daar geen mening over heeft.

En toch ben ik behoorlijk kaal en was ik toen nog behoorlijk dik. Maar dat zijn net die kenmerken die persoonlijk erg verschillen. Ik schreef ook te groot er nog bij. Toch vinden de meeste mensen dat een kenmerk van schoonheid. Grote, sterke mannen wil zeggen mooie mannen. Ik vind van niet. Klein maar fijn. En voilà, daar ligt de verklaring. Om het etiket lelijk op iemand te plakken moet ie slecht scoren op alle vlakken. En bijna niemand heeft dat probleem.

Hij vroeg me wel waarom ik er zo over dacht. Omdat ik niet mooi ben, en dat weet ik best. Daar is een simpele test voor. Op de homofuiven in zaal Jacob was er om middernacht telkens een La Bamba. En het gebeurde geregeld dat ik nooit de middengroep bereikte. Waarop de psycholoog dan weer zei: maar soms gebeurde het dus wel? Ja, soms wel. Dus soms vond iemand me op het eerste zicht blijkbaar niet lelijk. Anders zou ie niet op me afkomen.

Ik zie het overal in mijn vriendenkring. Iedereen heeft een idee over zichzelf. Een slecht uiterlijk kenmerk dat hen stoort. Daarom wil men niet op een foto en is men bang om gefilmd te worden. Of bang om hun eigen stem op een opname te horen. Dat klinkt raar, je eigen stem horen, maar het is bij iedereen zo. Er is een perfect logische verklaring voor. Je hoort je eigen stem vanuit je hoofd. Omdat zowel je oren als je stembanden in dezelfde ruimte zitten, klinkt het anders dan voor de buitenstaander. Maar wat hij hoort is je normale stem. Wat je zelf hoort is vervormd.

Ik heb nu geleerd dat lachende mensen mooi zijn. Dat ik gewoon mijn type niet ben. Maar dat ik hou van mezelf.

De psycholoog was zijn 60€ per uur meer dan waard.

dinsdag 15 mei 2012

Scoreloos gelijkspel achter de kazerne

Om 5.35 uur staat de natuurlijke satelliet van de aarde op de dichtste afstand tot ons. Het hemellichaam lijkt daardoor 14 procent helderder dan bij een gemiddelde vollemaan.

Irritant hè. Of snap je de hele zin gewoon niet? Ik moest hem drie keer lezen voor ik doorhad dat het telkens over de maan gaat. Er bestaat blijkbaar een woord voor. Het heet synoniemendwang. Ik las het in de taalmail van de VRT en plots ging er een lichtje branden.

Ik moet er vaak om lachen hoe men vooral bij de sportredactie er wat van kan. Als je niks van sport kent - zoals bibi en zijn ventje - is het sportnieuws op zich al irritant. Maar als men keer op keer spreekt over een scoreloos gelijkspel achter de kazerne dan is dat gewoon irritant. Om die zin te snappen moet je eerst lang rekenen om te weten dat men gewoon 0-0 bedoelt. En dan die hele waslijst aan plaatsnamen die men steeds weer gebruikt om een club aan te geven. Ik word er horendul van. En ik weet nog altijd niet wie er achter een kazerne met een bal speelt. Het interesseert me ook niet. Maar zeg nu gewoon de naam van de club en laat de fantasietjes achterwege. Het Kiel weet ik liggen want daar kwam ik vaak voorbij. Het Lisp en Sclessin vraagt al wat meer verbeelding.

Maar de nieuwsjongens kunnen er ook wat van. Toen de brandweer ter plaatse kwam sloegen de vlammen al door het dak. De spuitgasten konden niet verhinderen dat het gebouw in rook opging. Het is de standaardzin die je kan voorspellen als er vlammen in beeld komen. Maar spuitgasten ken ik niet. Ik vind het eerlijk gezegd een heel schunnig woord. Laat ons afspreken om vanaf nu enkel nog echte woorden te gebruiken.

maandag 14 mei 2012

10 dagen cachen

Het was een voornemen dat ik tot nu toe volhou.
In mei wil ik elke dag een geocache doen.

En dankzij mijn GoPro'tje kan je dat ook zien. Dit zijn de highlights van de laatste 10 dagen.



zondag 13 mei 2012

The game continues

Of dacht je dat ik het opgegeven? Nee hoor, helemaal niet. Maar geef toe, ik heb dat toch heel goed gedaan hé. Ik bedoel dan niet bloggen over geocachen. Dat was een moeilijke opgave. Bijna moeilijker dan het dagelijks geocachen zelf ;-)

Maar dat had je misschien al gezien aan die teller die hier nu bijstaat. En het voornemen was ook om er niet altijd over te bloggen, want dan wordt het saai. En dat was het allesbehalve! Ik heb dat nu twee weken gedaan, elke dag minstens één schat. Meestal waren het er meer, ik kan me niet zo goed inhouden.

Het zijn er te veel om op te noemen maar er waren hele leuke bij. Inmiddels vond ik de diepste schat, de natste schat, de donkerste schat, de kleinste schat en die met het meeste konijnen. En eentje in het buitenland ! Maar dat kan ik allemaal laten zien want ik heb daar uiteraard bewijzen van.

De First To Find is nog steeds niet gelukt. Af en toe krijg ik een alarm als er een nieuwe schat wordt gelegd in een straal van 30 km. Maar ik slaag er vaak niet in om meteen te vertrekken. Op dit moment heb ik drie podiumplaatsen, maar ik was dus nog nooit eerste vinder. Maar dat lukt nog wel, daar ben ik gerust in.

De fiets is nu uitgerust met een GPS houder want met één hand fietsen werd me te gevaarlijk. Zeker in het regenweer dat we hebben gehad. En ik heb een nieuwe spiegel. De vorige heeft een halve schattenjacht dienst gedaan en ik was hem kwijt. De Saab is nu cachemobiel en mijn fiets zit steeds in de koffer. De auto is al slachtoffer van mijn hobby want ik heb een lekke band door de afgelegen uithoeken die ik heb bezocht.

Morgen beelden ! ;-)


zaterdag 12 mei 2012

Vissoep

Hou je van vissoep? Ik niet echt. Ik heb er niks tegen hoor, ik ben er best voor te vinden voor even tussendoor. Als volwaardig maal vertrouw ik het niet. Ik zal direct weer honger hebben. Maar niet zo bij Cor De Kluts in Lier. Ik kreeg de vraag van een oude rot in ons AA gezelschap. Ik gebruik de term niet verwijzend naar de leeftijd, maar wel naar het aantal jaren dat hij niet meer drinkt. Ik mag daar nooit iets over zeggen, want hij zegt dan altijd dat hij 24u nuchter is, en de rest telt niet. Maar als je dat na zo veel jaren nog elke keer zegt, verdient het veel respect. Toen hij stopte met drinken, dronk ik vooral nog chocomelk.

Het was de perfecte afsluiter van een mooie dag. Ik bedoel dan niet alleen de soep, want die is echt heerlijk en ze telt wel degelijk als volwaardige maaltijd. Ik bedoel ook het gezelschap. Het zijn vrienden voor mij en ik zie ze elke week. Maar buiten de donderdag zie ik hen nooit. Sommigen wel eens alleen, maar nooit samen als groep. Ons gezamenlijke probleem creëert een hechte band. Dat komt omdat we er elke week over kunnen praten. Het is meer luisteren want je mag niet tussenkomen als iemand aan het woord is. Het is geen discussie maar een monoloog met een beurtrol. Na de meeting kan het natuurlijk wel, eventjes napraten. En dit was heel leuk want nu kon het de hele avond. Bij de koffie zat er een klein glaasje advocaat. Ik schuif dat normaal door naar mijn tafelgenoten. Vandaag kon het niet, want er zou een advocaatdraaimolen ontstaan.

Het groepsgevoel was even sterk overdag. Het verbaast me hoeveel mensen ik blijkbaar toch herkende op de landdag van de AA. Dat is een jaarlijkse bijeenkomst van de Vlaamse AA. En ik herkende veel mensen, maar ook veel mensen herkenden mij. Ik ga nu toch al even mee, en buiten de vaste donderdaggroep zijn er toch bekenden die je hier en daar hebt ontmoet binnen de grote groep. Dat die groep zo groot is, daar schrok ik van. Meer dan 600 mensen waren afgezakt naar Oostmalle om een hele dag getuigenissen en voordrachten te beluisteren. Afgewisseld met een hapje en een drankje. Met een aangepaste kaart dan, dat snap je wel. Daar kwam ik in tussen. Samen met enkelen van onze groep hielpen we mee met de catering. Mensen voorzien van drankjes en de tafels afruimen achteraf.

De journalisten waren ook daar. Later zag ik het VRT- en het VTMnieuws en telkens was daar een getuigenis van een onherkenbare man. Ik herkende ze wel, want ik had hen horen spreken. Wim was iets ouder dan ik, en zijn verhaal herkende ik erg. Dat was trouwens met de meesten zo. Maar vooral Matthias, die in het VTM nieuws vertelde over zijn probleem, trok mijn aandacht. Hij vertelde ook mijn verhaal, maar bij hem start de bewustwording al op zijn 24. Hij kan nog een heel leven wakker zijn in plaats van een half leven door te brengen in een roes.

Een hele geslaagde dag. Zo komen er nog en vanaf nu ga ik er elk jaar bij zijn.

vrijdag 11 mei 2012

Vind ik dat leuk ?

Als alles goed is staat hier nu een knopje "vind ik leuk" bij elke pagina. Niet die joekel van een duim hiernaast, maar onderaan elke pagina.

Ik zal al maar meteen waarschuwen dat het een Facebook knopje is. Dat wil dus zeggen als je er op klikt (in de veronderstelling dat je hier iets leest dat je leuk vindt, natuurlijk) verschijnt er op deze blog dat jij dit leuk vindt. Je bent dan dus niet meer anoniem hè, want je naam zoals die in Facebook bestaat zal hier mee verschijnen. Anders heeft het ook weinig nut natuurlijk.

Ook zal jouw Facebook pagina een berichtje tonen dat zegt dat je deze blogpagina leuk vindt. Dat is ook de bedoeling, het is maar dat je 't weet. Je kan ook terug als je denkt hmmmm... zo leuk was het toch niet. Er staat een knopje "vind ik niet meer leuk".

En vind nu eens ne keer iets leuk hé seg! Dan weet ik ook of het echt werkt ;-)

donderdag 10 mei 2012

Taart

Ik ben de taart vergeten! Ik had ze nochtans beloofd want ik vier vanavond mijn AA verjaardag. En de traditie wil dat er dan taart is. De jarige koopt gebak en hij krijgt een geschenk. Net zoals bij een echte verjaardag. Helaas, ik kan wel 5 redenen bedenken waarom ik ze vergeten ben. De echte zit eigenlijk in het programma zelf. Ik ben een vreselijke sloddervos en ik vergeet alles. We komen dat nog tegen in de volgende stappen. Ik ga nog een oplijsting moeten maken van mijn karakterfouten en dit is er zeker één van. Pas op, binnenkort ga ik dat stappenplan nog kennen, want nu ik 12 keer chairman ben, moet ik weten waar het over gaat. Ik bereid ook elke vergadering voor. Nee, ik lieg. Het is dezelfde fout die het me belet. Elke week is het voornemen daar en vandaag was er weer een reden waarom het niet gelukt is. Ik moet zelfs om de stappen te leren eerst de stappen uitvoeren, anders leer ik ze nooit.
Wacht, dat lukt zo niet denk ik...

Maar dat wil dus niet zeggen dat ik geen cadeau heb gekregen.

Deze kameel kan 24u zonder vocht overleven in de woestijn. Daarom is het onze mascotte. Laten we even negeren dat deze pin eigenlijk een dromedaris toont. Hij heeft maar één bult, maar zal wellicht over dezelfde capaciteit beschikken. En wij kunnen dat ook. We kunnen 24u zonder geestrijk vocht. Goed gevonden vind ik zelf, ik ben er dan ook erg blij mee. Het geeft een beetje het gevoel van er bij te horen, voor zover dat nog niet was natuurlijk. Trouwens, zaterdag zal ons groepsgevoel nog aangewakkerd worden op de jaarlijkse Landdag. Ik sta mee in voor de catering en we plannen een hapje achteraf met de vaste ploeg. Nog iets om naar uit te kijken.

Tja, en het het feit dat ik de taart ben vergeten is niet zo erg. Ik ken de mensen nu al een tijdje en ze nemen me dat niet kwalijk. Ik zal dat maar 52 weken moeten horen. Dan verjaar ik opnieuw en dan kan ik het rechtzetten ;-)

woensdag 9 mei 2012

Mankementen

Hij wordt een jaartje ouder, de Saab. Binnenkort moet ik op controle om te zien hoe het zit met de gezondheid. Ik heb het groene papiertje thuis gekregen en er staat niet op wanneer ik op controle moet. Alleen dat het weldra weer tijd is. Waarom erger ik me hier weer aan. Je moet dus op je keuringsattest van de vorige keer gaan kijken welke datum ze bedoelen. Toch heeft de instantie die me dit papiertje opstuurt eerst in haar databank moeten nakijken wanneer de keuring vervalt. Hoe kunnen ze anders weten wat weldra wil zeggen in mijn geval. En als de instantie dat weet, waar om kan ze dan niet de echte datum na het woord weldra afdrukken.

Maar ik heb mankementjes. Het linkse dimlicht had het begeven en zo zal ik geen groene kaart krijgen. En tijdens het beoefenen van mijn nieuwe hobby kom ik al eens op plaatsen. Afgelegen plaatsen, waar geen asfalt gebruikt werd om de weg te verharden. Het is op zo'n plaats dat ik de rijbaan even heb verlaten om een tegenligger te ontwijken. Ik deed dat te bruusk want ik kwam in een erg diepe put terecht. Het gevolg was een geweldige knal in de schokdemper aan de rechterzijde. Even later parkeerde ik de wagen om eventuele schade te onderzoeken. Die was er gelukkig niet. Nadat de opdracht van mijn hobby was volbracht, startte ik de wagen weer en merkte direct iets raar. Een vreemd geluid aan de rechtervoorkant. Platte band, natuurlijk.

Ik vervang de band met het reservewiel en ik kan weer op pad. Inmiddels is het donker en ik merk dat mijn linkse dimlicht weer werkt. De harde klap heeft het licht gerepareerd en de band vernield. We zijn dus geen stap verder. Nu dus hup hup naar de garage of bandencentrale en dan naar de keuring. Dat is geen probleem, ik los dat onmiddellijk op. Zoiets laat ik nooit liggen ;-)

dinsdag 8 mei 2012

Top 30

De REC knop en de PLAY knop samen indrukken. Dat was de manier om met mijn cassetterecorder een opname te starten. Dat was al erg hightech voor iemand die nog maar net naar de lagere school ging. Samen met mijn broer hadden we ons zakgeld gespaard en een cassetterecorder gekocht. Hij kostte toen net geen 2000 BEF. Mijn geheugen is een zeef, maar zo'n prutsen onthoud ik. Wellicht zal het wel een grote stap geweest zijn als je zo jong bent. Wellicht blijft het daarom hangen.

Maar er waren goede redenen voor. Jaja, dat kon ik toen al verdedigen. Ik doe het nog altijd, mezelf verdedigen als ik een gadget koop. Ik heb dat dus echt, echt, echt altijd nodig hè! Nu was de reden dat we de muziek van de BRT Top 30 wilden opnemen. We volgden dat elke zaterdag voormiddag, maar je moest het kunnen opnemen. En op de televisie was Countdown het favoriete programma. Ook dat wilden we opnemen, maar dat was een beetje moeilijker. Er was geen elektrische verbinding tussen de recorder en de TV. We moesten het dus doen met de interne microfoon. Dat wilde zeggen dat iedereen moest zwijgen als we de opname startten. In een gezin van vijf is dat lastig maar het lukte. Soms toch.

Later werd het wat professioneler. Een versterker met tuner, cassettedeck en een platenspeler. En nog steeds had ik het middelbaar niet bereikt. We bleven sparen en alles wat we kochten hadden we weer nodig. We hadden daar thuis inmiddels een kamer voor. We noemden dat de muziekkamer. Ik sliep samen met mijn broer op één slaapkamer en we hadden een kamer over. Maar ik voelde me op de muziekkamer meer thuis dan op de slaapkamer. Ik heb dan ook enkele jaren later mijn bed verhuisd, en het werd gewoon mijn kamer. Inmiddels kon je het een echte hobby noemen. Met het echte DJ materiaal jaren later gingen we dan ook op pad om op jeugdfuiven hetzelfde te doen als in de muziekkamer. En nu kregen we daar plots geld voor. Het idee bleef hetzelfde en we hadden nog altijd alles nodig.

Ik heb alles nog eens overgedaan enkele jaren geleden. Nieuwe CD spelers die aanvoelen als platenspelers waren de directe aanleiding. Maar eigenlijk was het vooral heimwee naar die verloren hobby. Ik heb ze terug nu, alleen gooide mijn gezondheid wat roet in het eten. Ik kan geen zware spullen meer optillen en een hele nacht plaatjes spelen vermoeit me meer dan vroeger. Maar het lukt nog heel goed hoor. Alleen is er een verschilletje met vroeger. Ik wist altijd alles van de nieuwste mainstream muziek. Dat ben ik kwijt, want de BRT Top 30 bestaat al lang niet meer. Ik kijk wel eens op iTunes wat het meest gedownload wordt, maar dat is niet hetzelfde.

Ik loop nog even langs de Fnac. Verzamel CD's zoeken met nieuwe dingen die nu hip zijn. Het is nu de beste manier om een beetje bij te blijven. En ik heb het nodig, want binnenkort doe ik nog eens een feestje. Ik ben benieuwd of ik het nog kan.

Natuurlijk wel :-)

maandag 7 mei 2012

Not ready

Ik ben er niet klaar voor. Ik kan de glucosesensor niet missen. Dat is vandaag nogmaals heel duidelijk geworden.

Hij was net dood, de sensor. Hij leeft maar zes dagen hè, dan moet je een nieuwe inschieten. Er is een mechanisme dat zijn werk goed doet, want als je de goede plek vindt op je buik, doet het helemaal geen pijn. Helaas vind ik die plekken soms niet. De naald is 8 mm lang en ze moet onder de huid in de vetlaag terecht komen. Als dat niet lukt is het pijnlijk en zelfs bloederig. Ik moet dus goed mikken, maar dat gaat tegenwoordig goed.

Maar deze was dus op en ik had net een nieuwe ingebracht. Die moet dan twee uur opwarmen en dan pas geeft hij een waarde. Je moet na twee uur in je vinger prikken en je bloedsuiker op de "klassieke" manier checken. Dan weet de sensor hoe hij met die data om moet gaan en dan is ie vertrokken. Dat kalibreren moet je elke 12u herhalen. Zo blijft ie up to date met je schommelingen die er zijn tussen de onderhuidse suikerwaarde in die in je bloed. Die in het bloed is de juiste natuurlijk, de andere is een redelijk goede indicatie.

Maar terug naar mijn probleem van vandaag. Ik plaats een nieuwe sensor en heb dus twee uur wachttijd. Die twee uur zal ik dus geen waarde kunnen aflezen. Ik besluit om die tijd nuttig te besteden en ga shoppen. Tijdens het shoppen voel ik een hypo opkomen. Ik had nochtans goed opgelet en ben het intussen gewoon. Ik heb geen druivesuiker bij, maar dat is niet erg. Op de Meir kan je best iets met suiker kopen. Gelukkig hebben we geen suikertekort in ons land :-)

Ik besluit om even een kleine Delhaize binnen te wandelen en koop wat chocolade en een Cola Zero. Zero ja, want een gewone cola zou toch veel te veel suiker zijn, dan los ik een hypo op maar vervang ik hem door een hyper. Het is puzzelen hoor, die diabetes. Aan de kassa ben ik zenuwachtig en het moet duidelijk zijn. De kassierster vraagt of alles OK is met mij en ik zeg van wel.

Ik kom buiten en ga op een bank zitten. Ik meet mijn suiker met een vingerprik en ik sta op 90. Helemaal geen hypo dus! Ik snap daar dus echt niks van. Het gevoel ken ik goed, ik werd beverig en begon te zweten zonder reden. Toch is het geen hypo maar was ik wellicht gewoon moe van de wandeling en nerveus van het werk. Of nerveus omdat ik geen sensor had? Ik weet het dus echt niet.

Eén ding staat vast. De bedoeling is niet om altijd met die sensoren rond te lopen. Het was bedoeld om me voldoende gemoedsrust te geven zodat ik langzaam kan wennen aan de hypo's zonder dat er een angstaanval bijkomt, zoals dat in het begin was. Dat was trouwens de reden waarom ik ze perse wou.

Ik zal in elk geval de komende maanden, ik denk zeker een half jaar, niet zonder kunnen. Vandaag was in elk geval niet leuk. Als de cassière al aan mij zag dat ik precies niet in orde was, dan vind ik dat heel erg lastig. Dit zat wellicht enkel in mijn hoofd, maar het gevolg was dan toch duidelijk zichtbaar.

zondag 6 mei 2012

STF

Doeme doeme doeme...

Ik had zo graag eens een titel FTF geschreven maar het lukt dus niet. Het gaat om de podiumplaatsen als je een schat zoekt. Een nieuwe geocache die gepubliceerd wordt, zal binnen de kortste keren gevonden worden. Er zijn nu eenmaal heel wat mensen die alle schatten in hun omgeving al gevonden hebben. De enige uitdaging is dan om nieuwe schatten die gelegd worden als eerste te vinden. Dan krijg je dus de eerste, tweede en derde plaats. FTF = First To Find, STF = Second To Find, TTF = Third To Find.

Maar je kan daar dus niet zomaar aan meedoen. Wanneer er een nieuwe schat wordt gepubliceerd moet je dat dus onmiddellijk weten, anders zijn andere mensen je voor. Daar bestaat software voor, die op de website van geocaching op vaste tijdstippen kijkt wat de dichtsbijzijnde cache is. Die heb ik dus draaien sinds vorige week. Als er een nieuwe schat in een straal van 20 km rond mijn thuiscoördinaten tevoorschijn komt, gaat er een sirene af. Dan is het zaak om direct in de auto te stappen en op zoek te gaan.

Dat heb ik dus dit weekend vier keer geprobeerd. Zaterdagmorgen was er al direct alarm. Een nieuwe schat in Schelle. Maar ik dacht, ik hou dat even in 't oog om te zien hoe snel die nu gevonden wordt. Het was één van de eerste keren dat ik de software aan het werk zag. Toen die na de middag om 16u nog steeds niet gevonden was, ben ik er naartoe gereden. Ik vond hem redelijk snel, alleen... ik was dus tweede. STF ! En het stomme was, de eerste had pas om 16u gelogd! Ik had dus heel de dag tijd gehad om hem toch op te pikken.

Dan nog één geprobeerd in Temse, die stond ook al verdacht lang not found. Ik kwam op de parking van de Lidl terecht op een zaterdag namiddag. Niet echt het ideale moment om in de struiken te gaan zoeken. Toch heb ik dat een kwartiertje geprobeerd maar de vele rare blikken die ik kreeg van de bezoekers op de parking deden me onverricht huiswaarts keren. Wellicht daarom is de schat pas 's avonds laat gelogd als eerste vinder. Als je wat tijd hebt om te zoeken lukt het wel.

Dan vanavond, identiek scenario. Ik krijg een alarm net voor het avondeten. Omdat ik natuurlijk niet zomaar het eten van mijn ventje wil binnenschrokken wacht ik rustig af tot na de maaltijd. Als ik op de bewuste plaats aankom in Hove, is hij nog steeds niet gelogd op de website. Ik denk dus dat ik eerst ben, want hij staat maar anderhalf uur online. Ik begin te zoeken en krijg direct gezelschap van een team van drie personen. Uitgedost met Geocaching.com keychain, t-shirt en drie GPS'en. Wij nerds verraden onszelf zo gemakkelijk :)

De meest ervaren cacher heeft 1700+ finds op zijn palmares. Ik begin te vrezen dat ik het nooit haal tegen deze drie die-hards. Toch ben ik degene die als eerste het filmrolletje uit een boomstam oppikt. Natuurlijk is de vreugde groot. Ik ben toch de eerste. Tot blijkt dat er nog iemand anders me voor was. Een dik half uur eerder is de logtijd van de winnaar op het papiertje geschreven. En die is al verdwenen, maar zal thuis pas online ingeven dat ie eerst was. Ik ben dus weer STF. De specialisten TTF. Dat doet toch een beetje deugd.

I love this game :-)

Alleen wil ik wel een blogtitel met FTF :-)

zaterdag 5 mei 2012

Vork

Tram 7 rijdt naar de Meir. DL120 is de code die ik sms'te naar 4884. Het geeft recht op twee uur reizen en dat ging ik nodig hebben. Enkel de rit heen en terug natuurlijk. De tussentijd ging ik nuttig besteden. De Meir is een ideale plaats om dat te doen, tijd nuttig besteden. Zoals dat vaak gebeurt kom ik tijd te kort. Ik moet me haasten om het smsticket nog te gebruiken binnen de voorgeprogrammeerde tijd. Ik vraag me opnieuw af wanneer de tijd nu echt verstrijkt als je een ticket van twee uur koopt. Als de tijd verstrijkt terwijl je op de tram zit, ben je dan zwartrijder? Of telt het tijdstip van de opstap op de tram? Ik weet het nog steeds niet. Bij de papieren versie was het de opstaptijd. Dat was handig, want die kon je gewoon nazien op het ticketje. De tijd werd afgedrukt bij het ontwaarden van het ticket. Je kon dus zien wanneer je was opgestapt op de terugweg en meteen zou een controleur kunnen zien of je nog binnen de termijn zat. Met de elektronische versie kan dat niet. Je stapt gewoon weer op de tram en er is geen registratie van de tijd. Een humeurige controleur zou je kunnen berispen en beweren dat je tijd was verstreken toen je opstapte. Weet hij veel aan welke halte dat was. Alleen het feit dat ik hier weeral over nadenk bewijst dat ik veel te veel shop. Anders had ik dat probleem nooit. Dan zou ik op een half uurtje Meir wel terug huiswaarts keren. Maar nu is het anders want ik shop nu graag. Kleding verandert met de jaren, en smaak blijkbaar ook. In mijn geval verjongt die.

Toch houdt de vraag me plots niet meer bezig. Ik zit op de tram naast een jongedame die aan dezelfde halte opstapte. Haar plastic en papieren tassen van verschillende kledingzaken verraden dat we op zijn minst één interesse delen. Ze is jonger dan ik maar ik kan niet inschatten hoeveel jaren. Ik ben daar slecht in bij het andere geslacht. Het vraagt enige aandacht en ervaring in het bekijken van de kenmerken die de leeftijd verraden. Die aandacht had ik nooit en daarom ontgaat het me. Ik neem dus een brede vork, zoals dat heet. Tussen de 20 en de 35 jaar oud zal ze zijn. OK, ik ben er dus heel slecht in. Moest het een jonge kerel zijn, ik zat er geen twee jaar naast ;-)

Ze schrikt op van iets. Ik weet niet wat, maar ik merk het aan de beweging die ze maakt met haar arm. Tram 7 heeft geen brede stoeltjes, want het is een oud model. Nog zo'n model waar de 4 smalle deurtjes veel te snel openen en weer sluiten zonder dat ze een piepsignaal geven. Nieuwe modellen doen dat wel en dat is veiliger. Maar in dit model zitten passagiers noodgedwongen tegen elkaar aan. Ik merk dus eerst aan haar dat er iets mis is op de tram. Dan zie ik het en meteen ruik ik het. Een jongeman komt met veel lawaai in de tram gelopen tot voorbij de stoel waar wij zitten. Enkele malen vraagt hij, nee roept hij of iemand zijn jas heeft gezien. De lichaamstaal, de onbeleefde woorden, de kwade blik en de arrogantie verraden dat ie te veel gefeest heeft. De geur verraadt het helemaal.

Hij is net zo snel weer buiten. De deuren sluiten snel en dit keer zijn we daar wel blij mee. Nu is dat net veiliger. Elke passagier is verontwaardigd over de brutaliteit van de jongeman. De jongedame die me aanraakt zeker. Ze zegt dat ook met zoveel woorden. Sociaal onaangepast gedrag heet dat dan. Niemand aanvaardt het en het kan niet door de beugel. Toch kan niemand er iets tegen doen want er werd geen wet overtreden.

De jongeman was 23. Ik heb zijn paspoort niet gezien, maar ik kan er dus hoogstens twee jaar naast zitten. De beoordeling van de kenmerken werkt nog. Hij zou mijn aandacht getrokken hebben in positieve zin. Alleen is het plaatje verpest door het gedrag en de uitstraling.

Het is jammer dat het zo'n invloed heeft. En jammer dat hij het wellicht niet beseft. Misschien heeft hij vele troeven. Karaktertrekken en kwaliteiten die hij nu niet toont. Of waarvan hij niet weet dat ie ze heeft. Misschien is het wel een sympathieke jongeman met veel potentieel. Alleen dat ene probleempje verpest het. Misschien is het enkel vandaag en is ie anders niet zo. Dat kan je niet zien op zijn gezicht. Dat geeft enkel de toestand van vandaag aan, en die is duidelijk niet best.

Wat jammer dat ik het zo herken. Niet de agressie en hopelijk niet de onbeleefde woorden. Maar al de rest was ik ooit ook. Ik zie deze tekens vaak in de stad. Ik herken ze en ze doen me denken aan hoe het niet moet. Maar ook hoe ik het dan blijkbaar toch deed. Ik ben blij met de dag van vandaag. Blij met mijn zakken met nieuwe kleding. Blij dat ik me de vraag stel over het smsticket. Blij dat ik me nu als normale passagier gedraag en me niet meer vreemd voel in gezelschap.

De jongedame is bekomen van de schrik. Ze kijkt me even aan en ik knik. Ze zegt niks meer, maar ik begrijp haar emotie. Ik zeg wel iets. Ik zeg dat ik blij ben dat ik niet meer drink. Ze schrikt eventjes van die zin. Ik denk dat ze mij eventjes probeert in te beelden als iemand die zo zou doen. Ik zie dat ze dat niet kan. Ze weet niet goed hoe ze moet reageren maar zegt dan plots met een opluchting in de stem: "amai ja, dat zal wel!". Ze woont twee straten verder. Ze is 22 jaar en heeft pas een nieuwe vriend. Ze houdt van kleren en wou haar vriend wat imponeren met nieuwe spullen. Er kwam dus wel een gesprek op gang. Zoals normale mensen dat doen. Ik ben blij dat ik daar nu bij hoor.

Nu alleen nog wat oefenen op die vork :-)

vrijdag 4 mei 2012

Ik kan fietsen !

Ik kon het al langer. Ik heb het geleerd toen ik nog Jantje was. Maar het was gestopt in oktober 2010. Ik werd geopereerd aan een hernia en bleef achter met rugpijn. Er zijn nu nog twee van die beestjes die in de weg zitten en langzaam aan was ik weer begonnen met bewegen. Maar enkel wandelen dus, want fietsen lukte niet. Ik had trouwens net een hometrainer gekocht om weer wat fitter te worden toen de suikertjes me parten speelden. Ik weet het, er zijn kosten aan.

Maar nu, vandaag, anderhalf jaar later had ik beslist om een fietstocht te doen. Het begin-van-de-maand gevoel speelde me parten. Ik had even niks beters te doen op deze vrijdag en dit leek me een leuke uitdaging. Het meest oostelijke punt van mijn statistieken op de geocache website moest er vandaag aan geloven. Hoe kan je dat beter aanpakken dan een fietscache in de provincie Limburg?

En dat is wonderwel gelukt. Vanmorgen geen pijnstillers en ontstekingsremmers genomen. Vaak zijn ze nog nodig want pijn is er altijd wel. Maar dit is al lang draaglijk en ik wil nu echt weten wat de invloed is van een tocht met de mountainbike inclusief rugzak. En nu lukt het dus wel, ik probeerde een half jaar geleden nog eens maar dat liep niet goed af.

Nu dus geen extra pijn gevoeld en in 't vervolg kan ik dan ook de nieuwe hobby met de fiets aanpakken. Mijn geobuddy zal blij zijn. Ik natuurlijk ook.

Ah ja, 14 schatten gevonden, waarvan één hele mooie. En één dagje dichter bij mijn meimaand-cachemaand belofte. Het GoPro cameraatje nu eens getest met de "chest-mount", dat is een klein kluwen van riempjes die je op je borst aanbrengt. Dan ziet de schattenjacht er zo uit:





Fietscache Zolder



donderdag 3 mei 2012

300064

Ik hou van cijfertitels. Dit is het aantal lijnen dat ik ingetypt heb sinds ik in 1996 begon te werken als programmeur. Het is eigenlijk meer, want dit is het aantal lijnen van dat ene computerprogramma voor drukkerijen dat ik heb geschreven. Ik schreef ook 9 andere programma's maar die zijn veel kleiner. Die laten we even buiten beschouwing.

Reken je even mee? 300000 lijnen. Als er 40 lijnen op een pagina staan heb ik ongeveer 25 boeken geschreven. Als je het zo bekijkt, is dat al een hele carrière, niet?

Toch is het de vraag hoeveel boeken, pagina's of lijnen er nog bijkomen. Een tijdje geleden was het al twee voor twaalf, en intussen is het nog later. Hoe het verder gaat is dus een vraag waar het antwoord uitblijft. Zoals het er nu uitziet zal het wellicht niet meer mijn hoofdbezigheid kunnen zijn de komende jaren.

En dan maak ik me plots de bedenking dat ik helemaal niet kan typen! Mijn eerste werkgever vond dat al zo grappig. Het kan toch niet zijn dat iemand die werk zoekt als computerprogrammeur met twee vingers typt? Hij moest er erg om lachen, maar het heeft zijn beoordeling van wat ik voor hem presteerde niet vertroebeld. Hij was erg tevreden over het werk dat ik toen had geleverd. Wellicht was dat ook wel minder toen ik besliste om daar weg te gaan, maar dat is niet ongewoon.

Toch is dat net het stuk dat nu ontbreekt. Waardering voor iets wat je doet. Soms is iets goed en soms is het wat minder, dat is bij iedereen zo. Maar als ook iets dat goed is niet meer gewaardeerd wordt, moet je andere manieren vinden om gewaardeerd te worden.

Wordt wellicht vervolgd.

woensdag 2 mei 2012

Vreemde gewoonte

Het kwam nogmaals ter sprake in gezelschap. En als ik erover praat kijkt men me aan alsof ik van Mars kom.

Ik heb eigenaardige eetgewoonten. Als ik erover praat, het maakt al niet uit met wie, zal men steevast verklaren dat ik gek ben. Dat was vroeger zo, toen ik het Atkinsdieet volgde, en dat is nu nog zo, nu ik mijn eigen manier heb gezocht en gevonden om mijn diabetes en gewicht onder controle te houden.

Het basisprincipe is eenvoudig. Als ik de richtlijnen van de diëtiste lees, doe ik het omgekeerde. Ik vind dan ook dat de richtlijnen die ik als diabeet krijg van een normale diëtiste ongezond. Ze heeft me immers al letterlijk gezegd dat ik veel te weinig koolhydraten eet. Ik zou minstens twee keer zoveel koolhydraten moeten eten dan wat ik nu eet. Ik zou dan voor de maaltijden twee keer zo veel insuline moeten inspuiten dan wat ik nu doe. Dat wil zeggen dat de kans op te hoge of te lage bloedsuikers hoger is dan wat ik nu doe. Mijn endocrinoloog geeft me trouwens gelijk in deze redenering.

Maar dan kom je op het tweede punt. Ik eet dus weinig koolhydraten en veel vetten. Daar is een hele simpele reden voor. Ik vind dat lekker. Ik heb een hekel aan boterhammen maar ben zot op kipcurry. Als ik een boterham met kipcurry eet, zal het dus meer kipcurry zijn dan brood. En uiteraard steigert de diëtiste als ze dat hoort. Het gezelschap aan tafel deed ook raar hoor, toen ik het zei.

Toch is dat niet ongezond. Ook daar heb ik de wetenschap en mijn endocrinoloog aan mijn zijde. Alle slaatjes die je koopt op basis van mayonaise zijn niet ongezond. Ik heb het dan over de samenstelling van de vetten. Dat komt omdat mayonaise op zich niet ongezond is, weer op basis van de vetten. Een pot echte mayonaise, dus geen lightversie of dressing bevat geen suikers en weinig verzadigde vetten. Zo zal gewone mayonaise slechts 5% verzadigde vetten bevatten van het 70 à 80% totale vetgehalte. Dat wil dus zeggen dat mayonaise je cholesterol niet beïnvloedt. Het is natuurlijk niet goed voor de lijn, maar dat is een ander verhaal.

Toch is het blijkbaar moeilijk te aanvaarden voor een diëtiste. Ik heb in het ziekenhuis al enkele diëtistes gehad, er is blijkbaar veel verloop. Telkens stoot ik op een enorme onwetendheid als ik dit vertel. Dat een potje kipcurry of krabsla maar 3 à 4 % verzadigd vet bevat geloven ze gewoon niet. Ze weten het ook niet, want in de cursus staat wellicht dat het niet goed is en daar blijft het bij. Toch volstaat het om even een willekeurig potje vast te pakken in de supermarkt om te zien dat ik gelijk heb.

De eerste diëtiste die ik in het ziekenhuis bezocht had nog nooit gehoord van het Atkinsdieet. Ze raadde het ten stelligste af, terwijl ze niet wist waar het over ging. Enkele maanden later bezocht ik haar weer en ze kende me nog. Omdat ze wist dat ik toch mijn opvatting niet zou veranderen (waarom zou ik als ik gelijk heb?) had ze wat opzoekwerk gedaan. Ze zei dat ze een duidelijke website had gevonden over het dieet. Dat zal wel zijn, want het was mijn eigen website. Nu zie ik haar soms nog terug. Ze moet er nog steeds om lachen.

Als je dit leest zou je denken dat ik moddervet moet zijn. Nu wil het toeval dat ik met mijn 78 kilo nog nooit zo mager was sinds mijn pubertijd. Ergens moet dus een addertje onder het gras zitten zeker? Neen hoor, het is enkel een kwestie van hoeveelheid. Als ik de raad van de diëtiste moet volgen, zou ik vijf boterhammen met kippewit moeten eten als ontbijt. Nu zijn het er drie met kipcurry of krabsla. Daar zit qua energetische waarde geen verschil op. En slaatjes met veel vet stillen de honger beter dan meer boterhammen.

Het is simpel als pompwater. Waarom wil niemand het dan geloven? Ik was nooit zo slank als nu en mijn cholesterol is nog maar 160 mg/dl. Bij mijn diagnose was het 195 en vóór mijn Atkinsdieet was het 240. Ergens moet ik dus gelijk hebben. Mijn dokter is alvast akkoord, want het zal hem worst wezen wat ik eet. Zolang de cijfertjes maar goed zijn.

dinsdag 1 mei 2012

Oude Kale

Het gaat niet over mij, nee. Zo heet de rivier en de vallei waar we vandaag een schitterende geocache wandeling hebben gemaakt. Het was een hele opgave, want het was een combinatie van een multicache (meerdere tussenpunten voor één schat), 6 single caches (telkens één schat waar je de plaats van kent, je moet alleen heel goed zoeken), één mystery cache (die moet je thuis op voorhand oplossen) en een bonuscache. Die kan je vinden als je alle anderen tot een goed einde bracht.

Dan was het nog niet gedaan, want toevallig lagen er op het parcours ook nog eens 2 schatten van andere mensen. Die kwam je toevallig tegen. We waren opnieuw op pad met drie diabeetjes. Nu was de dame in de groep voorzien van echte wandelschoenen. Dat die ook waterdicht moesten zijn zie je hier.



De prikstok die ik bijhad deed nu ook dienst als cameraverlengstuk. Zo sta ik nu zelf ook mee op de foto's :-)




Helaas hebben we de bonusschat niet gevonden. Dat was mijn stomme schuld, ik had de opgave niet goed gelezen. Maar wel 10 stuks op het palmares vandaag. En mijn voornemen om in mei elke dag minstens één schat te vinden is alvast goed begonnen.

En ook 11 km gewandeld op bijna 7 uur. Gemiddeld is dat niet veel natuurlijk, maar het terrein kon tellen...

Geocache Lovendegem