A new job !

Meestal komt zoiets helemaal onverwachts en ook dit keer was het niet anders. Na twee jaar van de ziekteverzekering te leven tussen twee rugoperaties werd het tijd om opnieuw de arbeidsmarkt op te zoeken.

Alleen zijn mijn nieuwe voorwaarden voor een job door mijn situatie zo lastig dat het in de praktijk nagenoeg niet mogelijk was om een match te vinden bij eender welke werkgever. Dagvullend mag de activiteit niet meer zijn en voorlopig kan het ook niet. Acht uur op een bureaustoel zitten is vanaf nu verboden en als je altijd een bureaujob deed, is dat een moeilijke eis.

Er kwam bij dat in het circuit waar ik in terecht was gekomen voor ik ziek werd zoiets nooit bestaat. Freelance opdrachten van enkele maanden moesten altijd ter plaatse bij een klant uitgevoerd worden. Als ik dat opnieuw zou doen, moet ik een plan bedenken om sommige dagen een uur of zes langs te gaan bij de klant en sommige dagen, als het even wat minder gaat, maar drie uur. Zoiets kan natuurlijk helemaal niet, dus enkel thuiswerk kwam nog in aanmerking.

Toen kwam er een berichtje via LinkedIn. Een bedrijf zoekt een Delphiprogrammeur met veel ervaring. Dat op zich is al een groot probleem, want de programmeertaal is helemaal uit de mode. Een bijkomend probleem was dat het bedrijf geen kantoor heeft, alle medewerkers werken thuis. Het gaat ook niet om kortlopende opdrachten, maar ondersteuning van bestaande software voor een hele lange termijn, lees: meerdere jaren. Er zijn erg veel klanten die de software gebruiken, dus mettertijd moet de nieuwe programmeur ook onderhoud kunnen bieden bij klanten vanop afstand.

Dat moet dus lukken dat ik helemaal voldoe aan deze voorwaarden. Een bijkomende troef is dat de zaakvoerder een oude bekende is die op de hoogte is van wat ik met een computer kan. En blijkbaar is dat wel wat, want het werkte in mijn voordeel.


Binnenkort zal ik dus in deze nieuwe Delphi XE3 om te beginnen nieuwe software gaan schrijven die aansluit bij wat al bestaat.

De oude software moet ook up-to-date gebracht worden naar deze Delphi, en ook zo'n omschakeling deed ik al enkele keren in mijn carrière.




Vanavond is het contract getekend en de ontwikkelomgeving staat nu op mijn PC. Heel binnenkort ga ik aan de slag. Spannend !

Oude PC op speed

Ik was dringend aan een nieuwe PC toe, want binnenkort mag ik weer aan het werk als programmeur. Het probleem is dat ik dat helemaal niet kan betalen, dus noodmaatregelen drongen zich op. Er was immers een serieus snelheidsprobleem en dat voelde ik aan alles wat ik deed op mijn oude machine. Alleen al het opstarten in Windows Vista duurde bijna zes minuten. Ik tel dan de tijd die nodig is vanaf de eerste kik die Windows geeft tot het moment dat je effectief iets kan doen. Er is wel een periode dat je in principe al kan "werken" vanaf er een cursor verschijnt, maar omdat de PC zo overladen was, brak elke klik die ik deed voor de schijf stopte met draaien me erg zuur op. In het totaal verloor ik tijd door snel te klikken, echt multitasken deed dat ding al lang niet meer.

Er is een eenvoudige optie en dat is opnieuw beginnen met een nieuwe harde schijf. Even dacht ik nog om de huidige schijf te "klonen" op een nieuwe, maar dat bleek niet de goeie manier.

Daarom heb ik dus met een klein budget (iets meer dan 100€) deze SSD schijf aangeschaft. Een Solid State Drive draait niet meer rond, ze bevat alleen geheugen. Het grote voordeel is dat ze razendsnel zijn en ik wist al een tijd dat de harde schijf echt wel de bottleneck was in mijn geval. Ze was slechts 160GB groot en stond meestal eivol. Een nieuwe 3TB schijf zat er al mee in, maar die zorgt enkel voor opslag van de grote bestanden. Het Windows besturingssysteem bleef op de kleine, trage schijf draaien. Ook het wisselbestand van Windows stond hier op, ik heb dat erg nodig omdat ik ook een tekort aan RAM geheugen heb in mijn oud model.

De transformatie is niet minder dan uiterst spectaculair te noemen. 35 seconden nadat de computer aan Windows begint, kan ik al beginnen werken. In die tijd heb ik zelfs ook nog eens mijn paswoord ingegeven. Het opstarten van een Google Chrome die een Facebook scherm toont kan nu op 2 seconden. Dat is bijna tien keer sneller dan vroeger.

Er spelen natuurlijk erg veel factoren mee in deze snelheidswinst. Een nieuwe Windows installatie gaat altijd veel sneller en mettertijd zal ik weer wel verlies lijden. Maar het feit dat het wisselbestand nu op een SSD schijf staat, wil zeggen dat ik nu in de praktijk erg veel snelheidswinst doe. De PC zal immers een deel van de harde schijf als geheugen gebruiken, maar nu de SSD schijf zelf ook geheugen is, gaat alles razendsnel.


Een tweede dringende upgrade komt uit China. Voor 19 dollar kocht ik deze vier nieuwe USB poorten. Je ziet er maar twee, maar de achterkant van de PC heeft er ook nog eens twee extra.


De module plug je gewoon in een PCI Express slotje en je hebt meteen extra USB poorten. Niet dat ik er tekort had, maar USB 3.0 zal ik de komende jaren niet kunnen missen.

Nu ja, gewoon inpluggen was er eigenlijk niet bij. De Chinezen kennen de structuur van Dell computers niet zo goed. Men heeft de gewoonte om diskdrives (dit plaatje past in een diskdrive-bay) langs één kant van je PC vast te schroeven, de andere kant schuift vlotjes in een rail en zo zit alles stevig vast. Alleen weet men dat niet in China, en op deze manier moest ik met eigen schroefjes en rondelletjes uit mijn doe-het-zelf kamertje de USB aansluiting toch vastschroeven.

Ik kan nog één detail veranderen aan het interne geheugen van de PC en dan kan ik er in principe tegen voor een hele tijd :)

Shutdown

De laatste stap is gezet om over te schakelen naar een standaard inrichting zonders toeters of bellen.

Het werd opgebouwd vanaf het begin toen ik mijn bedrijfje startte. De internetverbinding moest sneller omdat drukkerijen met grote bestanden werken. Ik maakte software in die sector en data verzenden over het net moest vlot gaan. Er kwam een server te staan op mijn kantoor om dat allemaal makkelijker te maken.

Omdat één server verschillende services kan aanbieden, werd dat ook op die manier ingesteld. Hij zorgde voor e-mail, webpagina's, bestandsdeling en testsoftware. Na een tijd bleek dat concept erg gevaarlijk te zijn. Stel dat je server voor welke reden dan ook plots blijft hangen, dan vielen dus alle functies uit. In de praktijk wou dit zeggen dat als er iemand een te groot bestand wou plaatsen op de ftp server, dat die dus soms crashte. Dat had als gevolg dat de websites die op die server stonden (dat waren er toen een stuk of 10) niet meer bereikbaar waren. De server was ook mailserver, dus alle mailverkeer van mezelf, enkele familieleden en mijn twee collega's binnen ons bedrijfje werd plots geblokkeerd.

Het probleem werd opgelost met eenvoudige, maar dure middelen: er kwamen vier servers in plaats van één. Eén server voor één functie, dat is veel properder. Als de ftp server crashte, kon je gewoon nog mailen en de websites bleven online.

Ondertussen was de locatie veranderd naar Hoboken en een nieuw probleem deed zich voor. Het internetabonnement was peperduur maar niet altijd betrouwbaar. Ik betaalde 160€ per maand enkel om online te zijn met een vast IP adres. Dat is wat kort door de bocht, want de prijs voorzag ook een supersnelheid voor 20 PC's. Maar heel af en toe was er een Telenetprobleem in de wijk, en dan ging er dus heel veel mis omdat klanten de servers online verwachtten. Ik nam een tweede internetverbinding die over de telefoon ADSL aanbood voor noodgevallen.

Trouwens, je zou denken dat één persoon geen 20 connecties nodig heeft, maar ik slaagde erin om de kaap van tien vaak te overschrijden. Met vier servers online, één extra testserver, 2 werk PC's en een Mac om onze software te testen was ik bijna aan tien. Als ik of één van mijn collega's het kantoor binnenkwam, telde de smartphone die inlogde op het draadloze netwerk ook als één PC. De gameconsoles gingen ook online en na een tijdje kwam ik soms al aan de limiet van 20 toestellen.

Dat is nu allemaal voorbij, alleen zat ik nog met een behoorlijk duur internetabonnement. Ik had enkele servers geschrapt, maar de twee laatsten waren nog online tot gisteren. Ook de telefooncentrale met vier externe nummers was al lang nutteloos. Wie heeft nu nog een aparte faxnummer en een modem inbelpunt?

Vandaag is alles geschrapt. Het abonnement werd opgezegd en de telefooncentrale komt men terug oppikken. Ik zal zoals normale mensen één telefoonnummer hebben dat trouwens niet meer van de zaak is. Ook het internetabonnement is nu een privézaak en een vast IP adres hoort daar niet bij. Dat wil zeggen dat de laatste twee servers vandaag stopten.

Nu wordt het een standaardfactuur van 35€ en die geeft een mooie snelheid op een VDSL verbinding. Het vreemde is dat het zelfs sneller gaat dan voorheen, terwijl mijn telecom maandkost op het hoogtepunt bijna tien keer hoger lag.

Er is een vreemd neveneffect aan dit verhaal. Ik heb altijd beweerd dat mijn kantoor de stilste plek was in het appartement. Ik had nooit last van geluiden van de bovenbuur die de deur enthousiast sluit en de baby die één verdieping hoger zo hard huilt dat het doordringt tot in onze slaapkamer.

Maar vandaag hoorde ik het dus voor de eerste keer ook in mijn kantoor. Er is niks veranderd aan de constructie van het gebouw. Ik leef alleen al 15 jaar in het servergeluid en dat was ik gewoon. Nu is het plots stil en nu hoor ik de buren.

Ik twijfel nog wat nu het beste was: servers of huilbaby's ;)

Delphi XE5

Delphi XE5 Starter - Upgrade

Dat is de naam van de software die ik net heb aangeschaft. Het is een beetje vreemd dat ik dat nu doe, want deze programmeertaal die ik ken sinds versie 1.0 toen ik in 1996 mijn eerste Windows programma schreef, is vandaag meestal niet de eerste keuze voor nieuwe hippe softwareontwikkeling. Toch was het voor mij steeds de beste keuze, en hoewel ik probeerde in mijn periode van inactiviteit om c# aan te leren, heb ik nu toch deze weg gekozen.

De reden is simpel: ik plan op korte of middellange termijn geen omscholing meer naar een andere programmeertaal. Het is onzinnig als je bijna zeker weet dat je de komende maanden of jaren wellicht geen of nauwelijks freelance opdrachten zal kunnen uitvoeren zoals dat vroeger ging. Mij verplaatsen naar een bedrijf en er enkele maanden voltijds gaan werken, staat niet meer in de planning.

De beste manier om de toekomst te voorspellen is kijken naar het verleden. Wetend dat ik nu veertien maanden en een klets niet kan werken, voorspelt dat dat op z'n minst de komende maanden ook zo zal zijn. Het kan ook één of meerdere jaren worden. De vraag is niet meer of ik ooit helemaal beter word, maar wel: indien het zo is, voor welke termijn. Het is dus veiliger om vanaf nu zaken op te zoeken die ik in mijn eigen kantoor kan uitvoeren zonder dat er grote verplaatsingen aan te pas komen en zonder dat ik per se voltijds kan werken. Op lange termijn geeft dat meer garantie op zekerheid.

Dat is een lange uitleg om te zeggen: ik ben heel erg blij dat men beslist heeft om een speciale deal te maken bij de nieuwe eigenaar die Delphi ontwikkelt en verdeelt. Ik kan nu, net omdat het slecht gaat met mijn bedrijfje, Delphi aankopen voor 149€. Normaal kost dat 1000€ voor de 'kleine' versie en 4000€ voor de grootste. Die 4000 betaalde ik nooit, maar ik ging wel ooit boven de 1000. Als eenmanszaak zijn dat behoorlijke bedragen, en ik vind het dan ook geweldig dat het nu kan voor 149€.

De voorwaarde van de licentie is simpel: een klein bedrijf zonder winstoogmerk of met een hele kleine winst mag dit commercieel gebruiken aan die prijs. Als wat je programmeert ooit uitgroeit tot een 'volwaardig' commercieel product dat ook navenant opbrengsten genereert, dan voldoe je niet meer aan de voorwaarden van de licentie en moet je de dure versie kopen.

Ik kan niet wachten tot dat ook echt zo is. Dat wil dan zeggen dat het plan gelukt is :)

Range extender

Sinds vandaag hebben we deze range extender of wifi-repeater in huis. Ik was al een tijdje aan het proberen om overal wifi-bereik te hebben in het appartement, maar dat was behoorlijk lastig. Het aansluitpunt met de router van Belgacom zit in de ene hoek van het appartement in mijn kantoor, en de plaats waar we met de iPad graag willen surfen in de leefkamer kan tot 20 meter verder liggen, al naargelang waar je gaat zitten.

Dat lukt dus helemaal niet met één draadloze router. Om technische redenen zijn er nog twee draadloze netwerken in het kantoor (zo denkt Belgacom dat ik minder PC's heb aangesloten dan wat we in 't echt doen, ssssshhhht...) maar ook die hebben te weinig bereik. Er zit ook nog een gang en een slaapkamer tussen, dus dat zal voor het signaal ook niet echt een goed idee zijn.

De optie was om een extra router te plaatsen in de donkere kamer in het midden van het appartement. Dat zorgde dan weer voor praktische problemen omdat de kabels die ik dacht nodig te hebben al gelegd zijn tussen die twee ruimtes. En aan een netwerk dacht ik toen helemaal niet. Waarom moet je nu een netwerkverbinding hebben tussen de strijkplank en de vuile was?

Dat bracht ons op dit pareltje. Meestal geloof ik niet dat je zo'n simpele aansluiting kan uitvoeren zoals de website het belooft. Er is in mijn geval altijd wel een technisch detail dat ervoor zorgt dat het wellicht niet zal werken. Mijn grootste zorg was om te beginnen het feit dat er vaste IP adressen zijn ingesteld in de router van Belgacom. Dat is nodig als je web- , mail- en ftphosting doet. En natuurlijk doe ik dat allemaal, hoewel nu wel heel wat minder fanatiek.

Maar dit ding deed dus bijna wat de website belooft. Het is niet zo dat je gewoon op het knopje van de router moet drukken om de verbinding automatisch te maken. Toen mijn router werd uitgevonden, bestond dat knopje nog niet. Maar er is een hele simpele webinterface die je gewoon via je iPhone opent. Uit de lange lijst draadloze netwerken die hij ziet (we zien er hier meer dan 50!) kies je de range extender. Dan opent een schermpje dat opnieuw netwerken zoekt. In dat schermpje kies je de originele router en paswoord die je wenst uit te breiden. In mijn geval de tweede router in mijn kantoor omdat die net een beetje sterker is.

Vanaf dan verdwijnt de range extender uit de lijst met draadloze netwerken. Nu zullen je toestellen die al ingesteld waren op het oude netwerk gewoon met de range extender verbinden, die op zijn beurt naar de router gaat. Al bij al is dat heel erg vlot gegaan. Nu moet ik alleen zorgen dat de netwerkverbinding tussen de donkere kamer en het kantoor sterk genoeg is. Dat was even puzzelen om te zien in welk stopcontact je het meeste lichtjes ziet branden. Het bereik varieert nu tussen twee en drie lichtjes (aan de rechterkant van de cirkel) en dat is genoeg om overal heel vlot te surfen.

I like it !

Eén jaar

Moest het nu juist één jaar vroeger zijn, dan was het vandaag vrijdag. Bye bye Aalst schreef ik hier en daarmee was de laatste werkdag bij de Vlaamse Milieumaatschappij een feit. Dat het mijn laatste werkdag tout court zou worden, kon ik toen niet voorspellen.

Toch waren er toen al problemen met de gezondheid. Het is vreemd dat je zoiets vergeet, maar net vorige week nog werd ik er op attent gemaakt dat hoewel in mijn herinnering alles pico bello was in die periode, de waarheid toch een beetje anders was. Het tijdelijke contract was toen reeds twee maal verlengd, wat me natuurlijk blij maakte. Ik deed dat namelijk erg graag, dat programmeren in het verre Aalst. Alleen, die afstand hè.

Maar een extra verlenging kwam er niet, en ik was toen blij. Blij omdat het niet meer zou lukken vanwege de rugklachten, tóén al. Een tijd later zou ik naar de dokter gaan om mijn usual stuff te vragen om de pijn weer actief te onderdrukken. Diclofenac is de ontstekingsremmer die ik in de periode tussen de twee operaties wel vaker nam. Niet altijd was het gevoel van wonderbaarlijke genezing aanwezig dat was blijven hangen meteen na de eerste operatie. Ik was recht gesprongen uit mijn ziekenhuisbed en kreeg meteen naar mijn voeten van de chirurg die dat toevallig had opgemerkt toen ie net op dat moment mijn kamer binnenkwam.

Maar soms was dat dus toch nodig, zo'n medicijnenkuur en in november 2012 startte er dus weer één. Die zou niks meer helpen en vanaf januari zou ik zelfs werkonbekwaam verklaard worden. Daarna zou weer niks meer helpen en in mei zou er een operatie volgen. De revalidatie zou minder snel gaan en zelfs op een moment helemaal stoppen. Dat moment ligt ook al weer enkele maanden in het verleden en echt beterschap is er niet. Er is geen hernia meer, maar de pijn en de mankepoot zijn weer helemaal daar.

Hoe het verder gaat, weet niemand. Misschien weet de chirurg dat volgende week als ie de uitslagen van de laatste botscan beoordeelt. Ik reken niet op duidelijke antwoorden, want die bleven in 't verleden na een botscan ook altijd uit, maar je weet nooit.

Hoe het carrièregewijs verder gaat weet ik dus evenmin. Wat wel vast staat is dat de toekomst anders wordt.

Als het lukt toch, maar daar ga ik altijd vanuit :)

Aanslag van ambtswege

Het begon een tijdje geleden. Ik kreeg een bericht van de belastingen dat er iets niet klopte in de gegevens waar men over beschikte. Wat het in de praktijk zou betekenen, wist ik niet. Maar je kan zo voorspellen dat er uit die richting nooit goed nieuws komt.

Niet dat er iets mis was met de cijfers of de documenten die men had gekregen hoor. Ik bedoel dan: ze waren allemaal correct ingevuld in de juiste vakjes waar ze verwacht worden. Alleen, men geloofde ze niet, die cijfers.

Omdat het appartement waar ik nu in woon uit twee delen bestaat, wordt het ene deel gebruikt als woning en het tweede deel is ingericht als kantoor. Dat is dus het gedeelte waar men nu een probleem mee had. Dit deel is namelijk in vruchtgebruik gegeven aan de zaak. Dat wil in de praktijk zeggen dat ik persoonlijk eigenaar ben, maar de zaak neemt de kosten op zich van het gebruik en onderhoud.

Daar wringt nu het schoentje, toch volgens de meneer van de belastingen. Hij gelooft niet dat de kosten die de zaak gemaakt heeft ook voor 100% bedoeld zijn voor de zaak. Hij vermoedt dat we gesjoemeld hebben, zoals wellicht heel veel Belgen dat in ons geval zouden doen.

Toch is het niet zo. Als er één appartement is waar de scheiding zo duidelijk is, zal het dit wel zijn. Een aparte inkom, een aparte bel en brievenbus. De oppervlakte is juist afgelijnd en de kamers zijn echt kantoren als je ze ziet. De vloerbekleding is echt die oppervlakte die op de factuur staat. Sterker nog, we kunnen zelfs de factuur voorleggen van de rest van de oppervlakte die we privé hadden aangekocht en die hier dus niet bijhoort. Idem voor de rekeningen van de elektriciteit en de verbouwingen.

Toch was er geen gehoor en het bericht kwam dat er een aanslag van ambtswege zou volgen. Dat wil dus zeggen dat ik belastingen moet betalen op het stuk dat men niet gelooft. Om kosten en moeite te besparen maakt men dit soort aanslag. Wellicht was het opgesteld in de hoop dat wij dan tevreden zouden zijn met dit soort minnelijke schikking.

We hebben gemeld dat we niet akkoord gaan, dat de meneer best eens komt kijken hoe de toestand ter plaatse echt is. En ook dat we deze aanslag niet aanvaarden en desnoods aanvechten voor een rechter.

Dat bleek niet nodig te zijn, ook een bezoek komt er niet. De aanslag is ingetrokken en het dossier is nu aanvaard zoals het is. Ik weet niet of men nu gelooft dat we de fiscus niet bedotten. In elk geval komt er geen boete.

Ik vind dit een vreemde manier van werken...

Het leven zoals het is

Hoe lang kan je het volhouden, dat principe? Als iets werkt, moet je er af blijven. Heel erg vooruitstrevend is dat niet als een computerprogrammeur zoiets zegt, maar ik hou het al mijn hele professionele leven vol. Ik gaf die raad ook altijd bij klanten toen klantenondersteuning nog in mijn takenpakket zat.

Ik doe dat dus al 12 jaar met één welbepaalde PC uit mijn "collectie". Het is de allereerste computer die ik kocht toen ik mijn bvba startte. Ik weet niet meer hoe dat kwam, maar ik herinner me het moment. De boekhouder had me na minder dan één jaar als zelfstandige aangeraden om een bvba op te richten. Zo zou ik immers een pak minder belastingen betalen. Zijn berekening spuwde een bedrag uit dat exact zei vanaf welke jaaromzet dat zinnig was. En daar zat ik toen nog vóór ik mijn eerste boekjaar afsloot behoorlijk boven.

Ik kan me zo voorstellen dat dat voor mij reden genoeg was om meteen een nieuwe laptop te kopen. En die werkt dus nog steeds tot op de dag van vandaag. Correctie! Tot gisteren. Al enkele weken haperde mijn mail en ik wist niet waarom. Na heel wat geknoei en ge-Google stel ik vast dat dat ene grote bestand dat al mijn mails bevat dus kapot is. Ik kan het niet meer kopiëren omdat blijkbaar de helft van de harde schijf niets meer doet. Ergens had een belletje moeten rinkelen toen er twee weken geleden plots verscheen dat die schijf nog 48% vol was. En dat was tot dan toe meestal 99% en erger.

Het lang verhaal moet nu korter. Ik hou dus al 12 jaar op één enkele PC al mijn mails bij. Nu moet ik uit Outlook de mails redden die ik kan redden. Dat schijnt alleen nog te gaan door ze per 100 of 200 te selecteren en kopiëren naar een nieuwe map. Dat wil zeggen dat ik meer dan 50000 mails manueel mocht kopiëren. Nu komen ze terecht op een andere PC in één map: postvak in vanaf het jaar 2001 tot vandaag.

En dat is vreselijk akelig. Bij het kopiëren van de mails kan je niet anders dan soms er eens eentje uit te pikken. En wat ik heb gelezen is niet mooi. Vanaf het begin zijn er bitsige mails heen en weer naar mij en mijn toenmalige compagnon/baas. Klanten zijn niet beleefd, maar mijn antwoorden ook niet. De taal is netjes maar de toon vaak arrogant. Ik heb altijd die neiging gehad om op die manier te antwoorden als de vraag niet zo beleefd was. Ik ben er zelfs van overtuigd dat die klanten slechte ondersteuning kregen van mij, want technische details opzoeken na een mail die me niet beviel deed ik niet. Ik kroop meteen achter de PC om die lastigaard een beleefd maar kordaat antwoord te geven.

In 2008 verandert de toon. Ik antwoord ook veel sneller. Ik krijg berichten van klanten die euforisch zijn na de presentatie van onze nieuwe software. De toon van mijn collega/baas is ook vaak anders.

Januari 2008 is mijn eerste nuchtere maand en dat zie ik nu duidelijk in de berichten. Veel contact met klanten had ik niet meer, want die taak was overgenomen door Maarten. Maar je ziet dat alles luchtiger was en er veel meer optimisme uitstraalde.

De berichten van Maarten zijn trouwens wel een constante, vanaf 2001 al. Hij is altijd rustig en vaak zit er een kwinkslag in de communicatie. Dringende vragen stelt ie door te vragen: kan je dat eens op de todo-lijst plaatsen? Het andere kanaal gebruikte enkel uitroeptekens en rode kleuren in de HTML mail.

Het is confronterend om te zien hoe ik was. Vaak wil ik die pagina uitwissen maar dat kan je niet. De mails blijven nu zitten op een nieuwe computer die misschien weer 10 jaar meegaat. Ik ben benieuwd hoe ik er dan op terugkijk.

Eén ding staat vast: wat ik vanaf nu schrijf is wél echt. Wellicht word ik nog boos en als het moet zal er nog een kordaat antwoord komen. Maar dit is niet meer gekleurd. Dit is de echte ik :)

Cursus

Het klinkt eigenlijk heel spannend, wat ik tot nu toe kon lezen op de website http://pluralsight.com/. Dat is een plaats waar je zowat alles kan aanleren wat je maar wil als het met programmeren te maken heeft. Het is ook meer dan lezen, want de cursussen zijn interactieve filmpjes die sterk de nadruk leggen op voorbeelden om een theoretisch model uit te leggen.

Onder het motto: programmeren moet je niet lezen maar doen, kan dit dus best tellen. De voorbeelden volg ik meteen samen in Visual Studio terwijl ze getoond worden op het scherm. Je moet dat immers zelf proberen om te zien wat er wordt uitgelegd, anders blijft bij mij zeker nooit iets hangen. Maar dat gaat voorlopig dus goed.

Het plan was veel ouder dan vandaag, ik had immers een goed C++ boek aangeschaft om eerst de basis grondiger te bekijken die ik nodig heb om echt .net developer te worden. Het gaat dan echt wel om omscholen in mijn geval, de 16 jaar Delphi ervaring doen zeker ter zake. Maar de basis is nu eenmaal helemaal anders: ik ben Turbo Pascal syntax gewend, en C++ is nu eenmaal een heel ander verhaal. Nu lukt dat allemaal wel hoor, ik ben in feite al enkele maanden aan 't spelen met Arduino's en microcontrollers, en dat luistert ook enkel maar als je C++ spreekt.

Het eerste deel zit erop en daarmee is meteen mijn proefperiode voorbij. Nu wordt het betalen in harde dollars als ik de volgende cursussen wil volgen. Nu ja, aan 50$ per maand zal dat wel meevallen. De cursus die ik eerst in februari wou volgen maar heb moeten afblazen wegens de hernia kostte meer dan duizend Euro.

En meteen heb ik een certificaat! Het bewijs dat ik het allemaal kan is er. Ik heb wat oefeningen gedaan en een korte test. Dan zei ie dat ik niet alles juist had, maar 83% is nog goed hé. Ik kan me niet herinneren dat het in een echte school ooit zo goed was.
Wellicht zal het later wel wat minder vlot gaan. Dit heette immers "C# from scratch". Dus beginnen vanaf nul, zonder dat je ervaring hebt.

Dat zet het wel een beetje in perspectief ;)

Jammer

Nee, heel jammer.

Het gesprek was erg goed en de omgeving was echt iets voor mij. Het deed me denken aan de vroege jaren toen ik in een vergelijkbare kleine firma een bediendecontract had. De collega's die er nu al werken zouden positieve feedback geven aan de bedrijfsleider. Dat is toch wat ze me zeiden na een gesprek met twee van hen dat volgde op de babbel met de baas.

Toch kreeg ik te horen van het kantoor dat me hier in de eerste plaats naartoe stuurde dat het niet doorgaat. Plots dook er een tweede kandidaat op en hij geniet nu blijkbaar de voorkeur. De reden waarom dat zo is, kan ik niet zo goed vatten. Ik werd niet gekozen omdat ik nu als zelfstandige werk. De andere kandidaat is al heel zijn leven bediende, en daarom zou hij beter passen in de functie.

Het is wat het is en of ik dat nu begrijp of niet, het maakt geen enkel verschil. Het heet aanvaarden wat je niet kan veranderen en gelukkig volg ik al enkele jaren een cursus om dat te kunnen.

Je zou het ook anders kunnen bekijken. Stel dat ik niet gekozen werd op basis van mijn gebrekkige kennis van de materie? Of omdat ik sociale vaardigheden zou missen om in groep te werken? Het kan allemaal hè, ik verloor al sollicitaties door ergere redenen. Men zei ooit dat ik onvoldoende ervaring had na 16 jaar. Of ééntje die zei dat mijn .NET kennis te wensen overliet, terwijl ik nooit had gezegd dat ik daar ook maar iets van kende.

Dat neemt niet weg dat ik het heel jammer vind. Een bediendecontract vond ik geen bezwaar meer, maar dat is niet aangekomen. Het zij zo.

Het gesprek

Dat foutje is de jongeman nu echt wel helemaal vergeven. Het ziet er immers naar uit dat ik best wel eens de job zou kunnen hebben!

Vandaag had ik dus dat gesprek in Gent voor de job als Delphi programmeur in een bediendestatuut. En dat is behoorlijk goed verlopen. Eerst was er een kleine uiteenzetting van de bedrijfsleider van de kleine firma. Meteen werd duidelijk dat freelance geen optie is. Om te beginnen was mijn dagprijs een beetje een afschrikking, maar het probleem is anders. Ook het principe kan niet. Het moederbedrijf in Duitsland laat het gewoon niet toe.

Voor de rest is dit echt een major flashback zoals ik die al had door alleen de locatie en de omgeving geschetst te zien. In het echt is het ook zo. Een bedrijfje waar nu negen mensen werken, misschien dus binnenkort tien. Vier van de tien zullen dan Delphi programmeurs zijn, en dat is op zich erg bijzonder. Ook het feit dat de verre toekomst in Delphi is uitgetekend in de nieuwe ontwikkelingen voor hun standaardsoftware voor huisdokters.

Het tweede gesprek was een onderonsje met de bestaande programmeurs. De sfeer is erg aangenaam. Alleen al het feit dat er elke vrijdagmiddag frietjes worden gebakken, dat spreekt boekdelen. De misschien toekomstige collega's zijn even oud als ik, en we delen de Delphi passie. De uren zijn flexibel en de omgeving herkenbaar. De baas raakt geïrriteerd door de aanpassingen die de sales mensen aan de klanten beloofden, maar die achterblijven in de afdeling development. Zo herkenbaar :)

Er volgt positieve feedback naar de bedrijfsleider, zo is me al verteld. Dan zou er een volgend gesprek komen.

Hoewel de omgeving en de vorm een droom is, het statuut, de verloning en de afstand zijn dat helaas niet. Daar is nog wat denkwerk nodig van mijn kant.

Ja, baas

Major flashback deze week hoor. Hoe dat aanvoelt, zo iemand die instructies geeft en verwacht dat je je best doet omdat ie waar voor zijn geld wil. In mijn geval was daar altijd een wrang gevoel aan verbonden want dat geld stelde niet veel voor.

De enige periode dat ik ooit echt voor een baas werkte was tussen 1996 en 2000. Toen besliste ik dat het genoeg was geweest en dat ik het alleen beter zou kunnen. Nu ja, de flashback gaat naar de periode van de eerste jaren toen alles koek en ei was. Er was een duidelijke reden waarom ik later zelfstandig wilde werken, en dat had niks te maken met de werkgever van toen. Het had enkel te maken met het feit dat hij besliste om zijn bedrijf te verkopen en in dezelfde beweging de structuur die ik gewoon was van tafel te vegen.

Plots moest ik om 9u op kantoor zijn. Er werden duidelijke registraties verwacht van wat ik deed en wanneer ik dat deed. Collega's hadden andere gewoontes en onze kleine ploeg werd bijna gedecimeerd in het grotere geheel. Alles wat me vroeger werd verkocht als compensatie voor dat lage loon was plots verdwenen. Wat overbleef was een saaie kantoorjob met vijf strenge bazen die me onzinnige opdrachten gaven. Dat was hoe het aanvoelde hè, de realiteit was wellicht veel minder erg en niet zo ongewoon.

Toch voldeed het niet meer aan wat ik wou en ik wist dat ik op deze manier nooit gelukkig zou zijn. Ik heb me de beslissing die ik toen nam nooit beklaagd, sterker nog: het overschakelen naar een zelfstandige statuut was de beste beslissing die ik nam.

Ik denk er nu nog zo over. Daarom is wat volgt erg moeilijk voor mij. Ik ga opnieuw solliciteren voor een job als bediende. De jobinhoud en de werkomgeving doen me enorm denken aan die tijd toen ik in dat kleine bedrijf werkte, vóór het werd overgenomen. Ik heb al begrepen dat 9u stipt niet nodig is en dat is maar goed ook want het is niet bij de deur. Ik zou behoorlijk wat kilometers moeten doen en hoop ook daar op wat flexibiliteit. Als het dit niet wordt, is de mogelijkheid nog steeds daar dat ik toch opnieuw die richting uit moet. Omscholen en jezelf meteen verkopen als specialist zonder ervaring is immers onmogelijk. Het kan alleen in een omgeving die me helpt en die gelooft in wat ik kan. Alleen kan je dat niet.

Maar we zullen zien. Het feit dat de flashback ver terug ging is een goed teken. Het wil zeggen dat ik de fijne dingen van toen herinner als ik het bedrijf zie en dat is zeker positief.

Spannend !

Foutje !

Het voelt een beetje vreemd, zo na acht maanden nog eens bezig zijn met werk zoeken. De afspraak was drie weken geleden vastgelegd en de reden waarom dan pas vandaag een gesprek op de agenda stond was enkel en alleen omdat ik niet met de wagen mocht rijden. Het adres van het selectiebureau was ergens in Sint Andries, dat is voorbij Brugge centrum als je van het centrum van het land komt.

Dat was geen probleem hoor, het feit dat de afspraak pas na drie weken door kon gaan. Het bedrijf dat de sollicitant een job wil aanbieden, zou dat toch pas vanaf september doen, en dat slechts voor drie maanden. Maar het feit dat het een drukkerij was en het feit dat ze net mijn oude Delphi kennis zochten, maakte toch dat ik meer dan behoorlijk veel interesse had voor deze aanbieding. Ik moest ook niet echt vrezen dat er kapers op de kust zouden zijn want Delphi programmeurs zijn net zoals dat soort vacatures extreem dun gezaaid.

Een beetje te laat zijn was niet erg. De jongeman die me de mail had gestuurd wist dat er op het traject wel degelijk erg veel wegenwerken aan de gang zijn. Hij zal dan ook wel beseffen dat dit geen uitvlucht was van mijnentwege. In een kleine vergaderzaal begon de jongeman die nerveuzer leek dan ikzelf met zijn uitleg over de jobaanbieding. Het softwarebedrijf dat iemand zoekt om hun team van drie programmeurs uit te breiden is werkzaam in de medische sector. Dat is wat ie me eerst wist te vertellen. De naam van het bedrijf werd nu wel vrijgegeven, iets wat via e-mail niet kon. Ook de locatie, ergens voorbij Gent, werd nu vrijgegeven.

Plots rijzen er een aantal vragen in mijn hoofd maar ik zeg niks. Mijn cv was ondertussen al helemaal overlopen en mijn dagprijs was bekend. Met nadruk werd me ook een bruto uurloon gevraagd, maar ik kon dat niet beantwoorden. Ik heb geen idee van wat een Delphi programmeur met 16 jaar ervaring als brutoloon verdient. Mijn laatste brutoloon was veel te laag en ik kreeg het in maart 2000. Vanaf april werd ik zelfstandige, en dan was het van geen belang meer. Ik zeg ook dat ik niet meteen een bediendecontract nastreef, maar dat komt precies niet over.

Alles samengeteld is dit te vreemd en ik merk op dat dit niet de vacature is die hij me aanbood via e-mail. Een bediende in Gent die meteen moet beginnen of een zelfstandige in een Brugse drukkerij die in september begint, de verschillen zijn een beetje groot. Hij schrikt van mijn vraag en weet niet goed hoe ie er mee moet omgaan. Hij blijft ervan overtuigd dat het die job is die me werd toegestuurd. Er zijn immers nooit Delphi jobs, dus dat zou ie toch weten? Toch moet ie me gelijk geven als ie even de vergaderruimte verlaat om zijn mail te checken.

Het is wel degelijk iets helemaal anders. Het hele verhaal is weer daar. Waarom ik nu pas kon komen, mijn rugoperatie, mijn statuut, mijn vraag naar de naam van de drukkerij (ik zou ze wellicht kennen). Een kleine verontschuldiging en een uitleg hoe het komt volgt. Het is hier zo druk meneer en ik zie zoveel sollicitanten. En ja, je bent hier nu drie weken na je mail hè. Dan vergeet men dingen.

Niet erg hoor, de job die werd voorgesteld boeit me trouwens erg. Alleen ja, een bediendecontract ergens voorbij Gent? Dat is niet wat er op de planning stond. Nu ja, de laatste tijd gebeurt er niks volgens planning, dus waarom zou dat me storen. Volgende week hoop ik een gesprek ter plaatse te krijgen. Die kans is heel groot omdat ik de enige kandidaat ben en de vacature al heel lang openstaat.

Ik had natuurlijk liever op voorhand geweten dat het zoiets was, want ik voel me toch wel op het verkeerde been gezet. Maar dat kan ik niemand kwalijk nemen. Ik kan me moeilijk kwaad maken op een jongeman die een aangename gesprekspartner was :)

Op ziekenkas

Het voelt een beetje vreemd nu. Sinds november 2012 zit ik thuis en wellicht komt daar nog een maand of 2-3 bij. Ik zal dus in totaal een goeie 9 maanden niet gewerkt hebben. De eerste maand was ik nog volop bezig met solliciteren. Vanaf december kwam de pijn terug die trouwens de laatste maand toen ik in Aalst werkte af en toe ook al de kop op stak.

Het is niet zo dat dan ineens de knop omdraait vanaf één bepaalde dag. Maar na mijn bezoek aan de huisarts kreeg ik opnieuw zwaardere medicijnen en ze maakten snel duidelijk dat het probleem groter was dan de gewone "opstoot" die ik geregeld eens een aantal weken kreeg. Op 8 januari kwam ik opnieuw bij de dokter om te zeggen dat zijn pillen niet meer werkten. Vanaf toen werd er een tandje bijgezet met pijnstillers in hogere categorieën. Eerst dingen die wat leken op morfine, later the real stuff.

Ik ken die datum goed omdat een huisdokter moet beslissen wanneer je werkonbekwaam bent. Voor hem lag de limiet op die bepaalde dag. Hij baseert zich natuurlijk op de persoon die voor hem zat, en niet enkel op de medicatie die hij me voorschreef. Maar ik herinner me dat ik zoals gewoonlijk zei dat alles meeviel. Toch was voor hem na een simpel vraaggesprek duidelijk dat het niet zo was. Als je hevige pijn hebt ben je werkonbekwaam. Ook als die af en toe maar daar is. Als je een aantal keer per dag op je bed moet liggen omdat je het niet uithoudt, dan ben je duidelijk werkonbekwaam. Alleen voelde dat voor mij niet zo aan. Ik was natuurlijk ook niet aan 't werk, dus de belemmering was minder voelbaar net omdat ik gewoon kon rusten als het nodig was.

Al die tijd ben ik er vanuit gegaan dat ik geen ziekteverzekering had. Ik had vroeger een inkomensverzekering bij een privé verzekeraar, maar ik heb de polis geannuleerd omdat die belachelijk duur was. Toch bleek ik recht te hebben op een uitkering. Het is een geval apart, want als zelfstandig zaakvoerder van een bvba moet je voldoen aan extra voorwaarden. Dat zijn niet enkel persoonlijke dingen, je mag uiteraard niet werken en je moet werkonbekwaam zijn, maar ook het bedrijfje moet de activiteit volledig stoppen. In de praktijk bleek ik toch aan alle voorwaarden te voldoen.

Daarom deed ik toch een aanvraag om een uitkering te ontvangen en sinds deze week heb ik ze ook gekregen. Het stelt natuurlijk niks voor, het plaatst me in het hokje van mensen die in armoede leven als ik de nieuwsberichten deze week volgde. Maar uiteraard ben ik er erg blij mee, want het is beter dan helemaal niks hebben. Omdat ik de aanvraag te laat indiende, heeft men wel een serieuze boete aangerekend. Daar gaan we niet van wakker liggen. Eigen schuld, dikke bult.

Het heeft enkele maanden aangesleept, maar vanaf nu ben ik dus écht "op ziekenkas".

Potgrond !

Je moet ergens beginnen, dus waarom niet bij het begin? Toen ik zoveel jaren geleden begon met programmeren was dat een beetje anders. Ik bedoel nu het moment dat ik begon met programmeren als dagtaak. Ik was al veel eerder begonnen met programmeren toen ik in het begin van de jaren '80 mijn eerste ZX Spectrum had aangekocht. Er was toen geen sprake van een computer aanschaffen om software te draaien zoals dat nu gebeurt, dit was echt voor fans. En dat wou in mijn geval zeggen dat er meteen programmeren aan te pas kwam. Dat was het eerste en in het begin ook het enige doel. Later pas kwamen games en andere toepassingen op de proppen.

Maar toen het mijn job werd, moest ik ergens van vertrekken. Je moet een basis hebben om een taal te leren, net zoals dat met een normale spreektaal zo is. Alleen, die had ik dus niet. Het is te zeggen, ik had ze niet van op school. In de klas leerden we wel Turbo Pascal, en dat was nu net de basis die ik nodig had om Delphi aan te leren in opdracht van de toenmalige baas, maar het niveau was een beetje lachwekkend. Ik ben dan ook niet vaak aanwezig geweest omdat dat niet zo erg veel zin had. Ook zonder die lessen was ik met glans geslaagd. Maar dat zegt vooral iets over het niveau van de lessen, niet over mijn kennis van Turbo Pascal. Ik kende het niet van mijn speelgoed, daar gebruikte ik Basic en assembler. Maar ja, als je die ene taal kent, leer je snel een andere. Net zoals mijn klasgenoten die Latijn hadden gestudeerd heel snel Duits onder de knie hadden. Ik kende geen Latijn, en Duits was dan ook Chinees.

Nu is het dus weer zo. Ik zal wellicht richting .Net of heel misschien Java evolueren. Dan heb je opnieuw een basis nodig, en die is anders dan de Basic, assembler of Turbo Pascal. Nu is het C++ of gewoon C zoals dat in mijn jonge jaren nog heette. Toen had ik er eerst een beetje een afkeer van omdat het cryptischer is dan Pascal of Basic. Het is meer code en minder Engels. Toch was dat met Assembler ook zo, en veel erger nog. Dat herken je helemaal niet als een taal: het zijn meer afkortingen en korte codes. En dat vond ik helemaal de max.


We zijn er dus best gerust in dat dit ook wel zal lukken. Moet dat nu lukken, zeg. Ook de Arduino wordt in C++ geprogrammeerd. Goed dat ik dat nu ook doorheb. Dus alles wat ik al maanden aan 't spelen was, dat was allemaal om me voor te bereiden op een nieuwe job.

Yeah right.

Dus zoals potgrond de basis was van nen bloemenwinkel, zo is C++ de basis van mijn toekomstige uitdaging. Nu nog verder bladeren tot deze pagina en dan kan ik zeggen dat ik de basis ken.

If (gezond verstand) then ...

Als je nooit een computer programmeerde ga ik nu misschien Chinees schrijven. Toch moet je eens volgen.

voorbeeld 1
if a=10 then teller:=teller + 1;

voorbeeld 2

start:	CP 10
	JRNZ skip
	INC HL
skip:

Misschien weet je niet wat voorbeeld 1 doet. Maar wellicht weet je het bij voorbeeld 2 helemaal niet. Maar je ziet meteen dat je voorbeeld 1 kan lezen en voorbeeld 2 heel wat minder. Het eerste is eigenlijk gewoon Engels met Nederlandse woordjes tussen. Ik kies een variabele met een naam teller omdat het duidelijk is wat die ongeveer moet doen. Hij moet iets tellen. Duh ...

Toch doet voorbeeld 2 exact hetzelfde. En misschien lijkt het vreemd, maar ik lees liever voorbeeld 2. Het staat dicht bij hoe een computer zelf denkt, terwijl voorbeeld 1 dicht aanleunt bij hoe een mens denkt. Probleem is alleen dat er in het eerste geval een extra vertaling moet gebeuren. Een computer begrijpt daar helemaal niks van, en als je hem zoiets wil uitleggen moet dat vertaald worden in iets als voorbeeld 2.

Toen ik toevallig een job in de schoot geworpen kreeg, moest ik die eerste taal leren. Dat was toen Turbo Pascal of Delphi (de Windows versie). Maar de tweede variant vond ik altijd al leuker. Probleem is: daar kan je geen geld mee verdienen. Er is één manier om er dicht bij te komen: besturingen van machines. Dat gebeurt met PLC's en die taal lijkt nogal sterk op de machinetaal van voorbeeld 2.

Nu sta ik opnieuw voor een keuze. Of ik leer een nieuwe taal die lijkt op het eerste voorbeeld, of ik ga richting voorbeeld 2. In het eerste geval kom je terecht in administratieve software in de dienstensector, in het tweede geval bestuur je machines in de industrie. Ik ben er redelijk gerust in dat ik beide richtingen aankan, alleen is die keuze moeilijk. Het liefst zou ik richting 2 gaan, maar het aanbod is anders. 

In richting 1 is er meer werkzekerheid en dat kan je ook op afstand uitvoeren. Het enige wat je toepassing doet is informatie verwerken en op een mooie manier op een scherm tonen. Richting 2 doe je best naast de industriële machine die de commando's moet uitvoeren. Ik moet ook aan de toekomst denken en ik ben me er zeer erg van bewust dat de gezondheid een rol speelt. Twee kwalen spelen me nu al parten, en dat zal nooit meer veranderen. Een slechte rug betert soms wel wat, maar genezen doet het niet. Diabetes type 1 doet dat ook (nog) niet. 

De vraag is: maak je een keuze met het verstand of met het hart? Ik hoop stiekem dat er een gulden middenweg bestaat :-)

De catalogus

Ik moest er weer mee lachen toen de catalogus op tafel lag. De nieuwe 1024 blz dikke fullcolor catalogus van Kaiser Kraft. Ik weet niet of je dat kent, maar dat is een B2B bedrijf dat zich specialiseert in de inrichting van de werkplek. Vooral dat B2B vind ik dan grappig: business to business. Het lijkt alsof ik echt een bedrijf heb waar mijn mensen veiligheidsschoenen of werkkledij nodig hebben.

Ik blader nog door het dikke boek en moet lachen met wat men denkt dat ik misschien nodig heb. Stalen lockers voor de kleedkamers naast de fabriekshal waar je arbeiders hun werkkledij kunnen aantrekken. Of opslagsystemen voor paletten en ijzeren vaten waar je chemische producten in bewaart. Ik toon nog lachend een met de hand bestuurde heftruck die nu een ingebouwde weegschaal met etiketten barcode printer bezit. Je laadt de paletten op het toestel en meteen rolt er een ticket uit het handvat waar het gewicht van de lading op gedrukt staat. Het is zelfklevend dus je kleeft het meteen op de lading. De volgende arbeider kan de pallet verder verwerken voor het inladen in de vrachtwagen.

Ik zeg nog hoe onnozel het is dat men die catalogus elk jaar opnieuw opstuurt. Ik zit in de database omdat ik een bvba heb, maar men schijnt niet echt door te hebben dat ik geen fabriekshallen bezit. En zo'n catalogus drukken moet toch duur zijn, ik weet dat want ik zat tot vorig jaar nog in de drukkerijsector. Ik zeg nog dat het wellicht het "bluts met de buil" principe is dat het commerciëel werkbaar maakt. Sommige van die mensen die het dikke boek ontvangen zullen dan toch wel dingen bestellen, anders werkt het niet.

Ze hebben echt wel alles. Ik zeg nog, als dit nu niet zo duur was zou ik nog interesse kunnen hebben. Maar 57€ voor zo één plastic bakje, dat is er nu wel net over. Ik weet dat wel, het is voor grote bedrijven belangrijk dat alles degelijk is. In een fabriekshal moet alles tegen een stootje kunnen. Als het dan nog wat economisch verantwoord was, zou ik dit zelfs durven bestellen. Ik wou het net kopen in de Gamma omdat ik mijn werkhuisje wil inrichten. Maar tegen dat tarief kom ik met 1000€ niet toe!

Wacht eens even... de prijzentabel bevat een belangrijk kolommetje. Niet alleen de kleuren, het type, de afmetingen kan je kiezen. Ook de verkoopseenheid staat erbij. Dat is minimum 50 stuks! Dus die 57€, daar heb je een hele wand van die dingen voor! Ik ga het meteen bestellen, want voor 1,035€ voor één bakje kan je niet sukkelen! Aha nu heb ik het door. De mensen die de catalogus doorbladeren hebben altijd wel iets nodig. Zelfs kleine bvba'tjes.

Ik kom ook nog de trolley tegen die ik vorig jaar bestelde. Het handkarretje komt hier heel goed van pas. We hadden een modelletje gekozen dat net in de lift past. Ook daar had je meer dan 100 modellen, en ééntje doet nu dienst als boodschappenmand. De rugpatiënt kan de boodschappen uit de wagen halen en op de trolley plaatsen. Dan komt die langs de lift meteen in de keuken terecht. We zijn er trouwens enorm tevreden over.


Ik ben dus meteen meegestapt in heel het verhaal dat ik zelf zo onnozel vond. De catalogus werkt gewoon. Er is zo trouwens nog een bedrijf: Bruneau. Hetzelfde verhaal maar dan voor kantoorinrichting. Uit een even dikke catalogus bestelde ik ooit zes bureau's met ladenkasten, magneetborden, bureaustoelen en een ronde vergadertafel.

Ik denk dat de truuk met de dikke kleurrijke catalogus werkt ;-)

Verrassing

Wat ik doe echt graag doen. Dat was altijd al de bedoeling. Ik heb het dan over wat ik deed voor de kost. Het was één van de redenen waarom ik zelfstandig was geworden. Ik wou dat wat er naar mijn gevoel fout ging zelf beter doen. En dat lukte wonderwel. Alleen was het telkens tijdelijk. Ik heb een onderscheid gemaakt tussen drie niveau's. Twee daarvan zijn makkelijk te begrijpen. De derde misschien minder.

Je werk graag doen is niet zo ongewoon. Er zijn wel meer mensen die hun werk graag doen. Maar je werk doen als het liefste dat je doet, dat is iets anders. Ik maakte dat onderscheid door 's morgens als ik wakker werd mezelf een vraag te stellen. Wat zou ik nu echt-echt graag doen vandaag? Ik had periodes dat die vraag beantwoordde met: mijn werk. Niet op vakantie gaan, niet even er tussenuit, geen citytripje of uitwaaien aan zee. Niet dat ik die dingen niet graag deed, maar die ochtenden had ik vooral zin in één welbepaald ding: mijn werk. Van je hobby je beroep maken heet dat. Dat was het gevoel dat ik had. Ik amuseerde me rot en iemand was zo onnozel om me er nog geld voor te geven ook. Zo voelde het aan. En dat is een stapje meer dan gewoon je werk graag doen.

Maar het is lang geleden. En meestal was het niet zo. Meestal zat het ergens tussenin. Ergens tussen vandaag er een hekel aan hebben en vandaag je werk best graag doen. Na een tijd kwam er heel veel onzin bij kijken. Er kwam heel veel stress en de waardering bleef uit. Dat laatste heb je nodig om ooit nog gemotiveerd te zijn. Maar voor mij was er één ding eerst noodzakelijk om dat beste niveau te halen: ik wou het zelf doen. Ik moest zelfstandige zijn, anders lukt het niet.

Ondertussen is het enkele jaren geleden dat ik nog dat derde niveau haalde. En toen kwam het ook in vlagen. Af en toe een dagje super, en soms gewoon goed. Maar dat kan toch al tellen, want dan heb je gemiddeld een hele fijne job.

Ik dacht niet dat het kon als ik zou veranderen van werk. Op een kantoor anders dan het mijne, tijdens normale kantooruren en met collega's zoals iedereen die heeft. Ik zou me er wel bij neerleggen want het was toch al lang niet meer fijn op mijn manier.

Maar ik heb me vergist. Of het bij een volgende opdracht ook kan, dat is afwachten. Maar dat het dus wel kan, dat is een aangename verrassing.

2 + 1

We doen er al een maandje bij in Aalst. En daar ben ik uiteraard heel blij mee want het is daar heel aangenaam. We hebben een lijstje met punten die moeten afgewerkt worden en dat lijstje beweegt goed. Wie had dat gedacht, dat ik een todo lijstje met echte deadlines zou appreciëren. Maar het kan dus blijkbaar wel. Misschien omdat de deadlines haalbaar zijn deze keer. Misschien omdat ik blijkbaar in een normale werkomgeving toch best kan werken. Zelfs al is dat niet bij de deur.

Er komen geen e-mails met schreeuwerige leestekens. Geen paniekerige stem op de voicemail. Misschien zit daar wel het verschil. Ik zei nog om te lachen dat de enige stress die ik nu voel opkomt als de koffie op is. Dat is een wereld van verschil.

September is wellicht heel wat drukker op de baan. Misschien neem ik meer hotelbezoekjes per week, dat lost dat probleem ook op.

Ik zal nu wel lang genoeg daar blijven om zelf de fouten in mijn eigen software te herstellen. Gewoonlijk komt die last op de schouders van mijn collega die vast werkt bij de Vlaamse Milieumaatschappij, maar ik kom er dus niet onderuit. Alleen al daarom is ie blij dat ik een maand langer blijf ;-)

Macrofyten en Fytobenthos

Wat ze nu precies doen, dat weet ik niet. Drijven ze of zinken ze? Maar ik weet wel dat ze waargenomen worden. Mensen nemen een beker water uit een rivier en ze kijken wat er in zit. Of misschien zie je dat niet, want de tweede soort is heel klein. Ik stel het me zo voor, maar ik ontmoette nog geen mensen die dat doen. Ik kan er dus ook compleet naast zitten.

In elk geval: die dingen moeten geregistreerd worden. Dan weten we met z'n allen hoe het gesteld is met de kwaliteit van het water in onze rivieren. En ik kom daar sinds gisteren aan te pas. Of nog niet helemaal, want ik heb nog niet veel gedaan. Maar de komende twee maanden zal dat veranderen.

Samen met een collega die daar alles van kent ga ik een computerprogramma schrijven dat ervoor zorgt dat mensen dit allemaal kunnen ingeven. Werkfiches zullen uit de printer rollen waar de bevindingen op genoteerd worden. En er komen lijstjes aan te pas om alles overzichtelijk te houden. Een lange berekening geeft uiteindelijk een cijfertje dat vertelt hoe goed de waterkwaliteit is.

Het heeft niks te maken met wat ik tot nu deed. Maar dat is nu even een verademing. Ook de omgeving is compleet anders. Dat is ook wennen. Ik heb plots collega's en sta plots in ochtend- en avondfiles. De Vlaamse Milieumaatschappij is gevestigd in Aalst en dat is een aardig ritje vanaf Antwerpen. En terug is nog spannender want de tunnels veroorzaken vooral in die richting files.

Ik ben blij dat het heel anders is. En blij dat ik het blijkbaar zal kunnen. Na twee dagen weet je dat niet echt, maar ik zag nog niets dat me afschrikt. Natuurlijk is alles anders, maar ik herken overal stukjes uit de afgelopen 16 jaar Delphi programmatie. En ik werk weer samen met een Delphi programmeur. Dat is geleden van 1998. De passie voor de taal delen we, dat is heel duidelijk.

Volgende week vier dagen werken en dan sta ik er twee weken alleen voor. Ik ben freelancer, maar andere mensen gaan natuurlijk gewoon op vakantie in juli of augustus. Dus ik heb vier dagen om genoeg uitleg te vragen zodat ik het zelf kan.