woensdag 31 juli 2013

De Atkinslunch

Het was zo makkelijk vroeger. Koop alles wat groen is in de groenteafdeling, doe er één tomaat bij, enkele eieren en gerookte zalm. De kers op de taart, voor zover je die vergelijking in deze context kan maken, was mayonaise. Heel veel mayonaise zelfs, want eerlijk gezegd was ik van al dat groen niet zo'n hele grote fan. Ik heb er jarenlang op geleefd. Zo zag mijn lunch er ruwweg uit toen ik het Atkinsdieet volgde.

Diabetes kwam langs. En toen moest het plots helemaal anders. Ik herinner me de eerste maanden na mijn diagnose erg goed. Op gebied van voeding moest het weer helemaal anders, want toen ik in het ziekenhuis zei dat ik dit vreemde dieet volgde, viel iedereen een beetje van zijn of haar stoel. Zeker de diëtiste, die was zelfs boos op me. Het zou niet slecht zijn voor mijn suiker hoor, in tegendeel. Dat had de endocrinoloog me al bevestigd, die zei zelfs dat mijn vreemde eetgewoonte de diagnose wellicht had uitgesteld. Maar de diëtiste kreeg er echt geen hoogte van. Alles wat slecht was voor de lijn at ik. En toch was mijn gewicht toen min of meer onder controle. Ze snapte er niks van. Op de volgende consultatie zei ze me dat ze een goeie website had gevonden over dat dieet. We hebben een flinke beet gelachen toen bleek dat dat mijn website was.

Maar toch wou ze me niet helpen. Ze was ondertussen ietwat bijgedraaid omdat mijn bloedwaarden met al dat vet eten toch OK bleken te zijn. Ze vond dat vreemd, maar zolang ik het bleef testen was ze akkoord. Maar ze kon me gewoon geen enkele zinnige begeleiding geven om dit dieet te blijven volgen als je insuline moet inspuiten. Niemand had die vraag ooit gesteld in het ziekenhuis, dus vandaar dat ik tegen mijn zin besloot om het op te geven. Vanaf nu werd het mijn eigen versie van het aangeraden dieet. Ik at de helft van de koolhydraten die ik verondersteld werd te eten en zowat het driedubbele in vet.

En dat doe ik dus nu al meer dan drie jaar. Ooit probeerde ik om één maaltijd per dag zoals vroeger te eten, maar dat lukte niet. Ik voelde me slecht en de suikerwaardes waren heel vreemd.

Maar nu ik de insulinepomp en mijn Dexcom goed gewend ben, besloot ik enkele weken geleden om het opnieuw te proberen. En dit keer met veel succes! Let wel, de eerste keren zaten er nog wat koolhydraten in de voorverpakte slaatjes. Ik vul die een beetje aan om ze wat minder gezond te maken. Niet omdat het een streefdoel is, maar enkel gemengde sla, magere kip en een light vinaigrette stilt mijn honger niet. Er hoort vette zalm en mayo bij, anders "is het geen eten" ;-) .

Maar in de voorverpakte slaatjes zat onder al dat gezonds een beetje pasta, en daar had ik dus ook een beetje insuline voor gegeven. Maar vandaag dus niks. Alles home made en zonder koolhydraten.


Nu lieg ik weer een beetje want ik ben toch een beetje gestegen zoals je ziet. Een paar druiven geven natuurlijk de nodige suiker, en dit keer had ik geen insuline gegeven. Maar als elke maaltijd zo'n leuk grafiekje geeft, ben ik een tevreden man. En ik voel me er nu prima bij. De last die ik vroeger had, is helemaal weg.

Het spreekt dan ook voor zich dat we dat meer gaan doen. Die volkoren boterhammen was ik al enkele jaren beu. Tijd voor wat anders. Een beetje back to my roots! En dat voelt heel fijn :-)

dinsdag 30 juli 2013

Time-out

Het moet dus eventjes op een laag pitje. De revalidatie ging goed en toen ik hoorde dat mijn conditie zelfs "gemiddeld" was, was ik al heel erg blij. Men bedoelde immers gemiddeld over de ganse bevolking en niet over rugpatiënten die aan een revalidatie beginnen. Dat wou dus eigenlijk zeggen: beter dan gemiddeld.

Maar het gaat natuurlijk niet over conditie. Het opbouwen van het natuurlijk corset heet het. Daarom moet ik de diep verscholen spieren trainen die je niet ziet. Ze beschermen de rug en zorgen ervoor dat je die goede houding die je moet aannemen ook echt kan aannemen zonder dat het een inspanning is. Het moet een automatisme zijn, dat is het doel.

Alleen, om daar te geraken moet ik eerst behoorlijk domme oefeningen doen op een matje. Die doe ik twee keer per week en na 1,5 uur ben ik dan toch behoorlijk afgepeigerd. Het ziet er niet vermoeiend uit en met krachttraining heeft het niks te maken. Maar de voorlaatste reeks heeft me behoorlijk pijn gedaan. Het jammere is dat je dat pas één dag later voelt.

Dat moest lukken dat ook die dag net een sessie gepland was. En die ging helemaal niet goed. Het leek wel alsof ik plots een paar weken terug ging in de tijd. Het gevoel dat alles vlotter ging was helemaal weg, maar de kinesist beloofde me dat dat snel zou beteren. Een dag of twee mag je wel wat pijn hebben, dat geeft niks.

Alleen zijn we nu een week later en het is niet beter. Erger nog, de pijnstillers zijn weer daar en misschien bezoek ik opnieuw de huisarts. De lessen van deze week heb ik inmiddels afgebeld, want ze zouden het enkel erger maken.

Laat ons het houden op een kleine time-out en een beetje meer platte rust. Daarna zal het wel weer lukken.

maandag 29 juli 2013

De nieuwe

Het hoeft dus niet hè, dat is er zo leuk aan. Je kan je hart luchten als het nodig is, en iedereen luistert omdat dat zo bedoeld is. Iemand die voor de eerste keer langskomt, wordt best goed begeleid en we doen met z'n allen moeite om de juiste aanzet te geven zodat er een tweede bezoek komt. Dat is moeilijk en heel vaak lukt het niet.

Maar soms dus wel, en dan zien we de gelukkige nieuwkomer weer. Vaak lukt ook dat weer niet, want na enkele weken houdt ie het voor bekeken. Uiteraard weten we wat het wil zeggen en niemand is daar rouwig om. Het zaadje is gezaaid zeggen we dan en of het kiemt of niet, daar hebben we geen enkele controle meer over. Het enige wat telt is het feit dat we ons best deden. En dat deden we enkel door te vertellen hoe het vroeger was.

Maar soms doet dat er allemaal niet toe. Soms zijn we gewoon met de vaste ploeg die al jaren aan deze tafel komt zitten. We weten allemaal al wat de andere zal vertellen, want wat er gebeurd is verandert niet. Dat verhaal opnieuw vertellen terwijl iedereen al weet hoe het afloopt is vreemd. Het was trouwens één van de eerste bedenkingen die ik na een tijdje maakte. Vertellen jullie dan elke keer hetzelfde? Sommigen zitten hier al meer dan 30 jaar aan die tafel. Hoe kan je dan altijd vertellen hoe het was? Iedereen weet het toch al dus wat voor zin heeft dat nu?

Wel, soms heeft dat geen zin. Soms is dat gewoon de kapstok om te beginnen praten. Net zoals dat op café zo was. Het gaat al snel niet meer over die twaalfde stap. Er wordt gelachen met de domste dingen eerst. Zo erg soms dat bijna tranen in de ogen komen.

Als het gedaan is, zoeken we dit keer geen levensles achter wat er was verteld. Het was gewoon lachen van de eerste minuut tot de laatste. Soms is naar de AA gaan ook gewoon op café gaan. Met wat vrienden iets gaan drinken en plezier maken. "Awel daar drink ik er ene op", zei de laatste spreker toen ie zijn kop koffie vulde. Natuurlijk werd ook daar behoorlijk mee gelachen.

Tot die nieuwe ineens zei: ik dacht dat dat hier serieus was bij de AA. Zo snel gaat het dus dat ik het al vergeten was. Toen ie enkele weken geleden nog zei dat ie zijn nieuwe familie hier gevonden had, klonk dat alleen vreemd voor hemzelf. Wij wisten al lang dat het zo was.

Zo snel gaat het dus. Niemand had dat gemerkt, dus waarom zou ik hem nog de nieuwe noemen?

zondag 28 juli 2013

De Porsche-wens

Er is een duidelijk patroon aanwezig. Het gaat over van generatie op generatie en het doorbreken is niet makkelijk. Alleen kan en wil ik het patroon niet volgen en dat geeft stof tot discussie.

Het gaat over de weg die je bewandelt en de manier waarop je gelukkig wilt worden. Laat ons voor de eenvoud even als vertrekpunt nemen dat we dat toch allemaal willen. Het patroon is heel duidelijk en het is opgedrongen. Je wordt verliefd, je trouwt, krijgt kinderen en leeft nog lang en gelukkig. Het zit zelfs ingebakken in de laatste standaardzin die iedereen zo logisch vindt.

Als je dat niet doet, wordt dat best wel aanvaard. Uiteraard ben ik daar blij mee, want verliefd worden deed ik al verkeerd. Ik had natuurlijk een meisje moeten kiezen. Trouwen zou nog kunnen, maar dat willen we niet. Kinderen, tja.. dat is biologisch nog niet mogelijk. Maar hier bestaat ook helemaal geen kinderwens, dus daar is geen probleem.

Of toch wel blijkbaar? Het probleem zit niet hier, maar bij de toeschouwer. Ik krijg niet het verwijt dat ik geen kinderen heb, maar wel dat ik dat niet snap. Ik kan toch nooit weten hoe dat aanvoelt, dus ik mag me niet moeien in het debat. En dat is best vreemd, want mijn mening werd gevraagd. Het ging er namelijk over hoe je dat moet doen, dat gelukkig worden. En ja, ik behoor zelf nu tot die categorie waar het lukte.

Maar de toeschouwer behoort niet tot die categorie. Het geluk zoeken blijkt niet te lukken en mijn suggesties die bedoeld waren om te helpen, werden afgeblokt met het eeuwige cliché: dat begrijp jij niet want jij hebt geen kinderen. Om die reden werd de suggestie genegeerd. En dat verbaast me want de suggestie zou echt veel invloed hebben op het geluk. Maar ze werd dus niet uitgevoerd. En niet omdat de kinderen last zouden ondervinden, daar waren we het over eens. Gewoon het idee alleen kon niet voor iemand met kinderen. Mijn logische redenering dat in dit geval kinderen dus geen geluk maar ongeluk brengen, kon natuurlijk niet gewaardeerd worden.

Ik sprak jaren geleden met mijn therapeut over de weg naar geluk. Omdat dit idee zo doorbakken is, vroeg ie mij op de man af: mis jij dat dan, kinderen? Nee natuurlijk niet, maar misschien zou ik dan gelukkig worden. Je weet wel, de kinderwens hè. Hij gaf een belachelijk voorbeeld van iemand die in therapie was gegaan omdat ie geen Porsche kon kopen. De man wou geen kinderen, hij wou een Porsche. Om het duidelijk te stellen lachte de therapeut nog en zei: hij had dus een Porsche-wens en geen kinderwens. Er waren kosten aan om het idee dat een Porsche hem gelukkig zou maken uit zijn hoofd te praten. Maar naar het schijnt is het wel gelukt.

Wat ie bedoelde met het voorbeeld: als ik geen kinderwens heb, moet ik me er toch zeker geen laten aanpraten? Het was het begin van een lange weg om uit te zoeken welke wens ik dan wel had. Maar kinderen hebben daar niks mee te maken. En toch is dat gelukt, dat gelukkig worden. Misschien moet de toeschouwer dan toch even luisteren als ik vertel hoe het me lukte? Als ik zelfs zonder kinderen gelukkig werd, hoe makkelijk zou het dan met kinderen wel kunnen gaan?

zaterdag 27 juli 2013

Onweer

Het was de moeite! Ik had ongeveer van 2 uur foto's, in de timelapse film is enkel het wegtrekken van het onweer te zien. Tijdens het onweer zie je trouwens toch niks ;-)









vrijdag 26 juli 2013

Hot hot hot

Ook voor Querty (de witte) en Azerty (de zwarte) is het veel te warm. Ze zeggen altijd dat iedere kat eigenzinnig is en haar eigen trekjes heeft. Dat is ook bij ons zo. De zussen zijn echt compleet verschillend van karakter. Maar als het te warm is, gedraagt elke kat zich op dezelfde manier: languit op de grond. Of op de kast, tegen de lamp :-)



Je leven online zetten heeft ook voordelen. Ze zijn nu drie jaar oud, en zo zagen ze er drie zomers geleden nog uit:


donderdag 25 juli 2013

Het wauw effect

Ik denk anders dan andere mensen. Toch is de denkwijze van de andere me niet vreemd, want ik heb ze ook. Alleen is er een analytisch kantje dat soms beter wat zou worden onderdrukt.

Als je nadenkt over wat een mooie geocache moet zijn, kan je dat op een aantal manieren doen. Het gaat nu over een grote multicache met heel veel waypoints die al zo goed als helemaal is uitgewerkt. Vele liggen al ergens ten velde want de verhalen over de praktische uitwerking na een geniaal idee kwamen me al ter ore.

De laatste stap is wat wij dan in het jargon de final noemen. Dat moet de bekroning worden van een tocht die je niet snel zal vergeten. De final zelf moet dus ook zeker die indruk nalaten. En hier kom ik dus aan te pas, want er hoort veel electronica bij die dingen gaat vragen via toetsenbordjes, dingen gaat tonen via displays en dingen doet bewegen met servo's.

Het idee was uitgewerkt aan de hand van de puzzels die onderweg dienen opgelost te worden. De resultaten van die puzzels zou je dan nodig hebben om de doos van pandora te openen die door de electronica wordt bestuurd. Nu ja, de doos bevat geen narigheid hoor, wellicht zal je een logboek en wat speeltjes kunnen verwachten zoals in de meeste caches.

Ik zei nog dat de manier om de doos te openen veel te ingewikkeld was. In de redenering werd er vanuit gegaan dat displays en toetsenborden niet zoveel kunnen. Maar je kan op één display meerdere zinnen na mekaar tonen. Naargelang wat je ingeeft op een toetsenbord, kan de logica die volgt variëren. Ik ben flexibel hoor, het kan alle kanten uit ;-)

Alleen, dan vergat ik één element. Het belangrijkste element! Als ik zelf de mooiste cache van 't land zou willen maken (wat hier de bedoeling is) zou ik het namelijk ook zo doen. Het element is het wauw effect. De final in mijn hoofd was efficiënt en had net de juiste onderdelen die nodig waren. Zijn final was veel groter en enkele onderdelen waren overbodig.

Maar als je mijn final zou zien, zou je denken: hmmmm... mooi.
Bij zijn final zal je denken: WAAAAUW !

Dus binnenkort ligt de mooiste cache van 't land in de Kempen. Voor minder gaan we niet. Allee, laat ons hopen hè, we moeten hem nog wel maken ;-)

woensdag 24 juli 2013

Stupid, stupid me

A man with a plan! En alles was goed hoor. Eerst was er de nieuwe techniek die ik onder de knie moest krijgen om Atmega8 microcontrollers te solderen. Nee, er was nog een stap daarvoor! Eerst printplaatjes maken met koperen baantjes die dicht genoeg bij elkaar lagen zonder dat ze kortsluiting gaven.


Dat lukte maar half, maar het heeft enkel te maken met de slechte kwaliteit van het basisproduct (goedkope Belgische printplaten!). No probs there, dat los ik wel op als het echt juist moet zijn. Maar de chip zit goed vast en ik kan dit makkelijk herhalen. Het werkt in elk geval heel goed, dat is het belangrijkste.

Het printplaatje is nu achteraan op een display gemonteerd. Het leuke aan de display die ik nu bestuur met deze chip is dat ik me geen zorgen meer moet maken over zonlicht. Een LCD display geeft geen licht, maar hij verkleurt. Het is niet het meest flashy moderne type, maar het is altijd heel duidelijk, zowel in zonlicht als in het donker. De eerste foto is zonder flits genomen en dan verlicht de achtergrondverlichting de display zodat het heel duidelijk is.


Bij de tweede stond de flits wel aan en het blijft zeer duidelijk leesbaar, net omdat de puntjes zwart kleuren. Een 7-segment display zou je nu niet meer kunnen zien. Zo zou ie er dus uitzien in volle zon. Dat is leuk want ze zijn bedoeld voor de buitenlucht :)
Zonder achtergrondverlichting is zelfs zonneënergie een optie nu, want ze verbruiken erg weinig.


Maar waarom dan de titel stupid, stupid me? Wel daarom:


Het is goed hè, maar de bedoeling was anders. Ik heb speciaal dit type display gekocht van 2 regels van 8 karakters omdat er exact de 2 coördinaten van een waypoint op zouden passen. Je kan immers met 7 cijfers en een graden-teken één coördinaat tonen. Nu redeneerde ik dus uit mijn 7-segment gewoontes en dan klopt dat ook. Maar in een tekstdisplay neemt het puntje (de komma) óók één plaats in! Je hebt dus geen acht posities nodig (zoals bij een 7-segment waar het puntje apart naast het cijfer staat) maar negen.

Gelukkig heb ik ook alle andere modellen in huis van 1x16, 2x16, 4x20 karakters. Ik kan dus nog alle kanten op, maar dit is toch een beetje een kemel.

Ach ja, het belangrijkste van de test was dat alles werkt en dat ik vanaf nu de Atmega8 chips kan gebruiken. Gelukkig maar, anders moest ik deze doos al weggooien.

Ken je dat? Zo maar ineens een doos bestellen voor je weet of het werkt? Zelfvertrouwen is dat! Of gewoon ondoordacht?

Maakt niks uit hé, het werkt :D

dinsdag 23 juli 2013

Het bos

Er is een bos in de buurt! En ja, dat is vreemd als je in de binnenstad woont. Toch is het zo, het ligt op slechts drie kilometer van de Antwerpse kathedraal.

Ik heb het nu een paar keer bezocht en herinnerde me meteen dat ik hier vroeger vaak kwam zonder te weten wat het was. Als je op linkeroever wandelt of fietst kom je plots in dit bos terecht en meteen lijkt het alsof je in een andere wereld zit. Daarom ging ik er vroeger geregeld fietsen, het is een verademing als je uit de drukte van de binnenstad komt.

Helaas moet het binnenkort verdwijnen. Bij de aanleg van de Oosterweelverbinding zal het gekapt worden om dan daarna opnieuw te herrijzen met nieuwe snelgroeiende bomen en planten. Maar wat het nu zo mooi maakt zijn net die gigantische bomen die we dus in de toekomst zullen missen.

Dat is één reden waarom ik hier graag een multicache zou leggen. Met een oppervlakte van bijna 100 ha is er ook zeker plaats genoeg voor mijn 8 waypoints. Maar er is nog een reden. Als je in een bos een geocache wil plaatsen, moet je daar toestemming voor krijgen van het Agentschap voor Natuur en Bos. Dat wil ook zeggen dat je niet zomaar kan doen wat je wil. Ik heb er geen ervaring mee, maar hoorde al vaak verhalen dat het heel erg nauw komt.

Ik hoop dan ook dat het hier misschien een beetje minder streng kan zijn. Op de website staat de melding "Momenteel is er geen beheer wegens de plannen voor de Oosterweelverbinding". Dat is ook te merken ter plaatse. De infoborden zijn allemaal groen en de zitbanken zijn lang niet gebruikt en velen zijn stuk. Laat dat nu net leuke plaatsen zijn om waypoints te verstoppen.

Er ging al wat mailverkeer heen en weer om toestemming te krijgen. De laatste stap is de boswachter zelf, maar die antwoordde dat ie met verlof was. Hij zei dus ook niet meteen nee.

Volgende week weet ik meer :)

maandag 22 juli 2013

Nuchter leven

Twee en een half jaar. Zo lang probeert ze het al, maar nog steeds schijnt het niet te lukken. Er bestaat dan ook geen wonderbaarlijk middel om van de ene dag op de andere zo maar ineens geen alcohol meer te drinken. Maar twee en een half jaar vindt ze lang.

Er zit een serieuze adder onder het gras. Als je zelf je uitleg begint met je voornaam, gevolgd door ik ben alcoholist(e) zeg je meteen dat je het probleem best wel ziet. De adder is het verschil tussen nuchter zijn en nuchter leven. Soms zegt iemand ook wel droog zijn en nuchter leven omdat je dan veel duidelijk een verschil hoort.

Want het verschil is extreem groot. Nuchter zijn (of droog zijn) kunnen de meeste mensen die zichzelf dit label hebben gegeven best wel. Ik kon het vroeger ook, nog vóór de periode dat ik zelf dacht dat ik een probleem had. Ik kon gemakkelijk een maand aan een stuk geen druppel alcohol drinken. Sterker nog, net dát was de reden waarom ik het ooit deed. Ik wou voor mezelf bewijzen dat ik geen probleem had door een maand niks te drinken. Iemand die dat kan, is toch zeker geen alcoholist?

Fout dus! Zowat elk verhaal aan onze tafel heeft minstens één periode, soms zelfs langer dan een maand, soms zelfs jaren, waar iemand niks meer drinkt. Het staat helemaal los van het feit of je een probleem hebt of niet. Het bewijst alleen hoe koppig je kan zijn om het een tijdje weg te drukken.

Opnieuw kan ik enkel het eigen verhaal aanhalen. Anderhalf jaar kon ik het zelf. Anderhalf jaar niks gedronken, enkel met de wil om nooit meer zo diep te gaan. En dat lukte. Dat lukte zelfs verbazend goed. Ik weet ook hoe het kwam. Door nuchter te zijn (noem het droog te zijn) vond ik weer de kracht om me zo sterk in te zetten in mijn job, dat er opnieuw voldoening en waardering kwam uit die richting. Daarmee was het originele probleem omzeild, want net dat was het belangrijkste struikelblok. Zolang het goed ging in de job, dronk ik dus niet. En het ging anderhalf jaar goed in de job.

Het is eigen aan alle jobs dat het nooit zo blijft. Dus ook bij mij liep één en ander fout. Omdat ik droog was maar niet nuchter leefde, kon ik die tegenslag ook niet aan. Daarom ben ik dan ook hervallen. En als ik iets doe, doe ik het goed. Het is alles of niks want de rem is kapot. De herval was dan ook erger dan het origineel. Bijna een jaar was ik opnieuw kwijt voor ik de AA ontdekte.

En daar leerde ik dus die les. Nuchter zijn en nuchter leven zijn twee compleet verschillende dingen. Het eerste kan je zelf en het tweede moest ik leren. Het duurde nog een jaar voor ik de les kende. Tegen die tijd schoot ik met een revolver op een roos om me te ontspannen. Ik ging geocachen en leerde nieuwe mensen kennen. Het waren andere mensen die minder bezig waren met alcohol. Ik zocht niemand specifiek met die kwaliteiten, die mensen bestaan gewoon. Het zegt vooral iets over de plaats waar ik vroeger mensen tegenkwam. Ik ging schrijven, bloggen, nadenken over wat mij gelukkig kon maken. De job was nog even belangrijk en de tegenslagen niet minder. Maar ik kon ze aan omdat de prioriteitenlijst was aangepast.

Daarom wist ik ook later pas dat het mij ook veel tijd kostte. Ik denk steeds dat alles meteen beter ging toen ik de AA ontdekte, en dat is ook zo. Maar op dat moment was ik al enkele jaren pogingen aan het wagen. Zelfs meer dan die 2,5 jaar die de dame nu probeert. Het wil dus niet zeggen dat het nooit zal lukken.

zondag 21 juli 2013

De Aa

Het heeft niks met de donderdaggroep te maken dus. Dit is de naam van een rivier die door de Kempen loopt en ze is de achtergrond op de foto's van mijn eerste multicache sinds een hele tijd.

Het was verstandig om zelf te kiezen, want een fietstocht zoals mijn geocachebuddy voorstelde zou moeilijker zijn. De revalidatie is nog niet afgerond en wandelen gaat heel wat makkelijker dan fietsen. Daarom dus deze cache, maar ik wou wel de normale afstand aanhouden die we gewoon waren. Er komt een moment dat je het gewoon moet proberen, hoewel je weet dat het de dag nadien pijn zal doen.

Al bij al valt dat mee, want we zijn een dag verder. Er was wel een pijnstiller nodig bij het ontbijt maar dingen die op morfine lijken zijn ver weg. Alleen Ibuprofen does the job. Uiteraard ben ik daar heel blij mee. Het betekent zelfs dat er voor mij dit jaar nog een reis in zit. Binnen enkele weken een cacheweekendje Ardennen met de tent! Ik dacht, als dit nu al lukt zal dat dan zeker lukken :)

Maar voor nu, dit was de Aa:







zaterdag 20 juli 2013

Revalidatie

Zes lessen staan er ingevuld op het kaartje. En de komende weken zijn volgepland, gelukkig sta ik er nu twee keer per week tussen. Eerst was dat allemaal moeilijk want er zijn veel rugpatiënten en weinig lessen. Er werd wel gezegd dat je op alle uren van de dag kon komen, dus avondsessies zijn ook handig voor werkende mensen. Maar ze zijn nogal zinloos als ze een maand op voorhand zijn volgeboekt.

Maar het gaat dus goed hoor, afgezien van een paar foutjes. Meteen schreef ik me in voor les 2 van de theoretische cursus. Je zou denken dat je eerst les 1 kiest, maar ik moet me van blad vergist hebben. Toen de les begon zei de dame meteen: wat weet je van de vorige les? Mijn euro begon te vallen en ik meldde mijn probleem. Gelukkig mocht ik blijven zitten en les 1 later volgen. Dat zou geen problemen geven, was het niet dat die weer volgeboekt is. Ik zal dus eerst nog les 3 volgen en dan pas les 1.

Ook in de eerste praktijkles liep dat fout. Wat zijn de zes punten waar we altijd op letten om de rug stabiel te houden? De kinesist vroeg het aan diegene die net de theorieles had gehad: ik dus. Bij de anderen in de groep was dat langer geleden, bij mij moest het fris in 't geheugen zitten. Helaas wist ik het antwoord niet en iedereen keek vreemd. Later pas had ik door dat dat wellicht de belangrijkste punten uit les 1 waren. Het is nu frustrerend, want elke keer voor we een stap zetten zegt ie: let op je zes punten. En nog steeds ken ik ze niet.

Pas op, ik maak ook wel eens een goede indruk. Omdat bijna iedereen "vergeet" op te warmen - je zou vóór de les een kwartier op de fiets moeten - kreeg ik een positieve commentaar. Je kan het ook doen zoals Jan, zei ie. Je kan ook met de fiets naar hier komen, dan hoef je geen inspanning te doen in de zaal voor je begint. Hij leidde mijn reismiddel af uit het feit dat ik erg bezweet was binnengekomen. Dat het in 't echt kwam door een kapotte lift en wat trappen, dat heb ik maar niet gezegd. Ik kom er nu eens goed uit dus waarom zou ik dat verpesten ;-)

Maar al bij al lukt alles best. Er zijn telkens sessies van 1.5 uur. Als je opwarmt en napraat is dat 2u zoals het bedoeld is. Ik kan de meeste oefeningen goed meedoen, alleen is de stabiliteit heel slecht en flexibel ben ik nooit geweest. Maar dat zal wel beteren. Het is ook een gemengde groep, dus sommigen zitten misschien al tien lessen verder. Daarom lijkt mijn gesukkel vaak nergens op, maar ik ben zeker niet de enige. Dan maakt het ook niet zoveel uit, ik kom er ook om te leren en dat lukt best.

Nu wacht ik alleen nog op dat moment dat ik het ook leuk ga vinden. Dat zal nog komen zeker? Ahum...

vrijdag 19 juli 2013

Flood and suck

Nee ik kan daar echt niks aan doen. De methode die ik nu heb aangeleerd om SMD microcontrollers te solderen heet echt zo :-)

Het hoeft niet altijd per se kleiner en kleiner te worden, want de printjes waren al heel klein. Maar je hebt nu eenmaal veel meer keuze in chips die nog kleiner zijn dan wat ik tot nu toe zelf kon solderen. Vanaf dit punt zijn ze zo klein dat ik ze niet meer op de normale manier kan solderen, vandaar dat ik wat opzoekwerk op YouTube deed over deze methode.

Maar nu ik het onder de knie heb, kan ik alleen maar blij zijn. De Atmega8 microcontroller heeft 32 pinnetjes, en die soldeer ik nu op een minuutje of twee helemaal vast. Hoe het echt moet zie je vooral de laatste seconden van het filmpje. Let wel, de pinnetjes staan maar 0.8mm uit elkaar dus de breedte van de chip is maar een halve centimeter. Negeer ook even de slechte kwaliteit van de print, dit is alleen een testprintje. Eens ik "in productie" ga, zullen ze veel mooier zijn ;-)




dinsdag 9 juli 2013

Evergreen

Kan je je voorstellen dat ik in een danscafé binnenstap en bij het horen van een nummer van Elvis Presley of Cliff Richard helemaal uit mijn dak ga? Natuurlijk niet, want ik ga nooit uit mijn dak voor een nummer dat door de boxen klinkt :p

Maar je snapt het punt wellicht. Ik kan me niet inbeelden dat ik de muziek die mijn ouders graag beluisterden zo geweldig zou vinden dat de dansvloer me meteen toeschreeuwt. Toch is dat net wat ik nu al een aantal keer zag in datzelfde café waar we geregeld een stapje in de wereld zetten.

Laat ons zeggen dat we bij de oude garde horen in dat etablissement. Of hoe mijn drinkebroeder, die twee jaar jonger is, zegt dat ik dan bij de oude garde hoor. Nee, hij zegt het een beetje straffer. Eerder iets van: allee, ge zijt weeral den oudste in de keet. Nu kon ik deze keer gelukkig de aandacht afwimpelen op de dame die vandaag had besloten om het feestje van haar pensionering hier te vieren. Het moet gezegd, haar collega's waren pakken jonger, dus gemiddeld steeg de leeftijd niet zo erg.

Nu moet dat gemiddelde op een normale avond in een normaal weekend zo rond de 20 jaar liggen denk ik. Dat wil ook zeggen dat vele jongedames en -heren een stuk jonger zijn. En daar is dus dat vreemde fenomeen. Ze worden gek van de platen die de DJ nu draait uit zijn hele oude doos. Ik zei al verschillende keren dat ik makkelijk in dit café zou kunnen draaien met mijn originele vinyl singles die ik uit die tijd heb liggen. Maar het is echt zo, bijna niets anders dan de periode eind jaren '80 en begin jaren '90 haalt ie uit zijn CD speler.

En dan komt telkens die vreemde blik. Stel je voor dat ik die fascinatie vroeger had voor de jaren '60. Ik kan het me echt niet inbeelden. Maar het is dus wel zo. Ik ken nu ook jonge mensen die nog 20 moeten worden en die een sterke fascinatie hebben voor die jaren. Toen onlangs de films E.T. en Footloose opnieuw op de buis kwamen omdat het zomer is en er dan niks kwalitatief wordt aangeschaft om die enkele kijkers te entertainen, werd er zowaar enthousiast op gereageerd. Dat zijn toch klassiekers, hoorde ik. Voor mij zijn het enkel oude films die er gedemodeerd uit zien maar daarom niet minder fijn om net daar eens op te letten als ik ze terugzie.

Maar om bij de muziek te blijven: Brian Adams en Meatloaf waren al evergreens toen ik jong was. Ik draaide ze al zot omdat het zo hoorde en al lang niet meer omdat ze in de hitparade stonden. Dat het nu nog zo is, is misschien raar maar het blijft een evergreen. Alleen de andere kronkel snap ik niet. De muziek die toen hot was in de charts hoort nu in een oude doos. Behalve dan blijkbaar in dat café. En behalve blijkbaar bij de jeugd die daar komt. Een goed moment om me nog eens jong te voelen ;-)

maandag 8 juli 2013

De rem is kapot

Noem het een gebrek of een karaktertrek als je minder negatief bent ingesteld. Feit is dat het heel sterk aanwezig is en ik ben zeker niet alleen. Hoe meer mensen je ontmoet die alcoholvrij leven, hoe vaker je dezelfde kronkel ontdekt. Ze hebben hem namelijk allemaal, en net dat is één van de redenen waarom het fout liep.

Als er het woordje te aan voorafgaat is het slecht. Te groot, te dik, te snel, te hoog, te braaf... "TE" is nooit goed, behalve in tevreden. Aan een andere tafel heette het anders: de rem is kapot. Dat is een exacte omschrijving van het probleem en alles wat ik doe of deed is doorweekt met datzelfde fenomeen.

Om de zomer door te komen kan je één paar schoenen kopen. Twee als je afwisseling wilt, maar 14 kan je nooit verklaren. Ik kan het wel hoor, ze waren op. Er waren maar 14 nieuwe modellen in dat zomerseizoen bij Geox. En ik moest ze alle 14 hebben, ik had geen andere keuze.

Gelukkig wist ik toen al hoe het kwam, want enkele jaren eerder had een psycholoog me ingefluisterd dat die rem kapot was. Hij leidde dat niet alleen af uit het feit dat ik de jaren daarvoor meer dan één fles vodka per dag dronk, hij leidde het af uit mijn verhalen die ik uit mijn jeugd vertelde. Dat doen die mensen, ze horen je uit tot in je jonge jaren.

Hoe ik nachten wakker bleef als puber, tokkelend op een klein computertje dat maar niet wou luisteren naar wat ik zei. Hoe dat zo lang duurde tot het wel zo was, maar de voldoening was navenant. Het heette programmeren en het zou mijn beroep worden. De deur van de kamer opende op mijn spraakcommando en de gordijnen deden dat ook. Dat zoiets heel bijzonder was, dat heeft ie mij geleerd. Niet in de eerste plaats omdat ik het kon, maar omdat ik niet kon stoppen tot het werkte.

De rode draad ging verder en het was dezelfde man die me uitvroeg over latere jaren. Zeven jaar aan één stuk at ik geen aardappelen, geen rijst, geen pasta, geen brood, kortom geen koolhydraten. Het was de beste manier voor mij om af te vallen en ik maakte een website over dat Atkinsdieet. Mensen lazen het en deden mee. Ze vielen ook goed af, maar na enkele jaren bleef het discussieforum stil. Normale mensen houden dat immers niet vol, zo'n eetgewoonte. Maar als de rem kapot is, voel je dat niet. Ik had ook nooit het gevoel dat ik iets raar deed. Ik zou het trouwens nog doen, moest mijn pancreas niet de geest gegeven hebben (die deed dat niet om die reden, voor alle duidelijkheid.. ik had alleen pech).

Het gevoel bleef weer hangen na een getuigenis die ik gaf over mijn insulinepomp en de glucosesensor. De endocrinoloog die in de zaal zat, zei tussen neus en lippen dat ik dan wel het goede voorbeeld was, maar dat andere mensen met dezelfde aandoening nooit zo fanatiek bezig zijn met hun diabetes. Ik ken er zo nog hoor. Mijn eigen endocrinoloog liet me dat al vaker verstaan. Ik mag geen vragen stellen om iets aan te passen aan mijn insulinepomp want dat is belachelijk. Mijn suikerwaarden zijn zoals die van een niet-diabeet dus waarom zou ik beter willen? Hij zei me letterlijk dat ik meer chocoladekoeken moest eten. Ik moest toch normaal leven?

Ik zou de lijst kunnen aanvullen met bloggen, geocachen of bestellingen op Chinese websites. Maar ik denk dat de rode draad duidelijk aanwezig is.

Laat dat nu net het sterke punt zijn aan de afwijking. Maar om dat te snappen moest ik het eerst nog eens heel duidelijk horen van een andere nuchtere jongeman. Uiteraard heeft ie de afwijking ook, anders had ie zich nooit zo lang laveloos zat gedronken. Maar de logica is exact dezelfde. Alleen heeft ie het een beetje anders ingevuld. Hij heeft er zijn beroep van gemaakt. Omdat ie zo fanatiek en zo gedreven is in alles wat ie doet, kan ie nu mensen helpen die willen stoppen met drinken. En heel vaak is dat nu ook al gelukt. Hij beschouwt het dan ook niet langer als een gebrek, maar als een gave. Gebruik dezelfde kapotte rem in positieve zaken, en je kan bergen verzetten. Dat is ook wat ie nu doet.

Als het zo in elkaar zit, ben ik best wel blij dat mijn rem kapot is.

Ze zorgt er namelijk ook voor dat ik nuchter blijf.

zondag 7 juli 2013

De zon bis

Dat lukt dus al veel beter om de zon in beeld te krijgen. Eerst moest ik er een stuk of 50 proberen voor er iets lukte, maar het is behoorlijk juist nu. Ik kan vooral zien wanneer het kan of niet. De eerste reflex is meestal dat de zonsondergang er prachtig uitziet en dat ik dat wil vastleggen op een foto, maar nu is het meestal een zuiver technisch idee. Als het te licht is lukt het nooit, als er wat wolken voor de zon komen gaat alles beter.

De 5 besten uit een set van 50 (die nu trouwens allemaal al "behoorlijk" waren)

zaterdag 6 juli 2013

Privé fotograaf

Eindelijk kon ik weer een geocache doen! Dat was bijna drie maanden geleden en uiteraard moest ik best nog opletten wat ik deed. Duidelijke instructies zijn er immers niet, maar ik kan de meeste bewegingen gewoon weer doen sinds de operatie, alleen zijn ze beperkt in kracht en uithouding. Maar omdat we nu echt wel gestart zijn met de revalidatie kon dit er wel weer bij. Het weer was vandaag ook veel te mooi om binnen te zitten.

Ken je dat als je op stap gaat en fotootjes wil nemen, maar je staat er zelf nooit op? Dat is iets wat me mateloos irriteert, want hoe mooi de natuur of de zonsondergang ook is, ik wil voor mezelf ook zien dat ik er bij was. Daarom heb ik een hele tijd geleden al deze constructie bedacht. Ik bedenk nu plots dat ik wel verplicht op élke foto sta. Dat is er eigenlijk ook wel een beetje over. Ik zal de gulden middenweg nog moeten zoeken ;-)


Dit is een stuk plastic dat ik uit de verpakking van mijn GoPro Hero2 cameraatje heb gezaagd. Onderaan heb ik een gat geboord dat net groot genoeg is om op het eindstuk van mijn prikstok te bevestigen.


De prikstok op zich is al een wonder, want je kan hem opvouwen en in je rugzak stoppen. Er is een hendel voorzien waarmee je een kabel opspant zodat de losse elementjes plots een stevige stok worden. En aan het einde zit dus een bout die je kan lossschroeven.


Ondertussen past daar dus een deze camera op, en ook een magneet met een stuk schroefdraad die ik in de juiste maat heb gekocht.

Maar dit is dus het resultaat, en als je een beetje moeite doet kan je ook als je alleen op de fiets zit foto's nemen waar je zelf bij op staat. De GoPro zal elke 5 seconden een foto nemen (of video als je dat wilt, maar een beeldstabilisator zit er niet in).









En dan sta je er dus elke keer op ;-)



vrijdag 5 juli 2013

CR2032

Heerlijk toch, een titel waarbij je een wtf-moment krijgt. Of misschien is dat helemaal niet zo, ik weet dat het tot twee weken geleden bij mij wel zo was.

Maar dit zijn ze dus, die beruchte knoopcellen die ik aan het testen was om te zien hoe lang ik coördinaten in een bos kan tonen. Dat moet enkele uren duren vooraleer het kleinood de geest geeft. Niet omdat iemand uren gaat staren naar mijn display - dat hoop ik toch - maar wel omdat ik hoop dat vele mensen na elkaar een minuut of twee nodig zullen hebben om de cijfers over te typen.

Net omdat de prijs onnozel was (laat ik het nu kwijt zijn, maar ik dacht zo'n 12 dollar voor 50 stuks) dacht ik dan ook dat het Chinese namaak was die zeker geen echte karakteristieken volgen van een Duracell datasheet. Laat dat nu net wél het geval zijn.

De test sluit af op 60 uren nuttige tijd voor de opstelling die ik had gemaakt. Het gaat dan om deze display en een microcontroller die geprogrammeerd is om coördinaten te tonen. Met nuttige tijd bedoel ik de tijd dat ik zeker ben dat alles nog werkt. In het echt zakt de spanning verder onder de 2.5V tot alles stilvalt, dat is na 90 uren. Maar die laatste 30 uren werkt de microcontroller op een spanning die de datasheet niet betrouwbaar acht en dat gaan we niet proberen in een koud en nat bos.

Ik heb van mijn Chinese batterijen geen datasheet en net daarom was ik zo pessimistisch in het begin. Meer dan één uur zou ie het wel uithouden, maar 60 had ik toch echt nooit verwacht. Dat wil dus zeggen dat de 50 modelletjes die ik in huis heb voldoen aan de beste normen zoals ik die vind in datasheets van Maxell of Sony. De batterijen hebben een capaciteit van 220mAh. In mijn geval wil dat zeggen dat ze theoretisch 63 uren meegaan (mijn opstelling verbruikt 3.5 mA, en geen 6 zoals ik eerst verkeerd had gemeten).

Maar dit soort datasheets had ik al enkele keren bekeken zonder de clue te snappen. Deze batterijen zijn immers gemaakt om jaren mee te gaan als interne batterij van een computer om te zorgen dat hij het uur en de datum niet vergeet als je hem uitschakelt. Die moet dus zeker 5 tot 10 jaar meegaan, want je vervangt die batterij nooit. De meeste gebruikers weten ook niet dat die er zit.

Daarom was ik misleid: de datasheet spreekt altijd over stromen van 0.2 mA, en mijn verbruik is 3.5 mA, dus bijna 20 keer meer. Ik ging er dan ook vanuit dat je de batterij extreem snel zou ontladen omdat ik ze 20 keer te zwaar belast. Maar eindelijk vond ik de juiste info op http://cr2032.co/. Dat is een hele website die alleen over dit soort batterijtjes gaat. Sterker nog: alleen deze soort die 20 mm breed is en 3.2 mm dik :)

De 0.2mA (Standard current) is de kleine stroom die garandeert dat je de batterij geen pijn doet. Als je onder die stroom blijft, zal je effectief de 220mAh (Nominal Capacity) kunnen gebruiken.
Maar het getal dat daar onder staat, is van belang in mijn situatie. Tot 6mA kan je gerust aansluiten op de batterij, als je dan tevreden bent dat ze niet meer de volledige capaciteit zal geven.
Ik dacht dan dat het als een pudding ineen zou storten, vandaar mijn idee van 1 uurtje, maar in realiteit valt dat reuze mee.

Deze leverancier was niet te beroerd om zijn worst case scenario's te publiceren. En dat leert me waar de klepel hangt: de 5mA curve vind ie van de worst case scenario's de minst erge, en ik haal die zelfs niet met 3.5mA. Mijn prognose is dus beter dan de blauwe lijn en mijn test was zelfs nog beter. Maar hieruit blijkt dat je op de blauwe lijn nog een batterij overhoudt die 110mAh capaciteit heeft, dat is dus de helft van wat hij "nominaal" garandeert. Met mijn 3.5mA zal dat dus 60-70% zijn van de beloofde capaciteit.

En dat maakt het heel fijn. Het wil zeggen dat ik sommige ontwerpen zo kan maken dat ik de batterij vast soldeer zonder dat ik ze ooit moet vervangen. Immers, als ze plat is zal de elektronica in het koude, natte bos al veel sneller versleten zijn dan de batterij.

I love it when a plan comes together :D

donderdag 4 juli 2013

Neveneffecten

Er gebeurde iets vreemd de laatste tijd. Ik wist wel hoe het kwam, maar net omdat alles een beetje langzamer gaat dringt het niet zo snel door.

Ik heb misschien wel een beetje de naam om een zware voet te hebben. Ikzelf vind dat relatief want erg veel snelheidsboetes zijn er toch nooit echt geweest. Wat ik zeker wel altijd al had, is nu een frustratie omdat de familiewagen minder snel accelereert dan mijn oude Peugeot 206 GTI. Dat was nu eenmaal mijn droomautootje, en dat gaat nog een tijd zo blijven.

Maar het moet dus vooruit gaan. Pas op, het gaat dan niet meteen over hoge cijfers op de snelheidsmeter, maar wel op de toerenteller. Het belangrijkste is dat ie snel weg is aan het rode licht en dat ie snel optrekt als ik op de autosnelweg iemand inhaal. Voor zover dat lukt probeer ik dan de toegelaten snelheid niet te erg te overschrijden.

En toen, zomaar ineens, zonder waarschuwing, was het helemaal weg. Het gevoel dat ik dat zo belangrijk vind, de kick die het zelfs in mijn tragere familiewagen geeft (dat valt nog best mee hoor), het was helemaal weg. Ik stond aan het rode licht altijd op het rechtse rijvak. Samen met de vrachtwagens kwam mijn grijze sedan op snelheid. Ik was plots 20 jaar ouder geworden.

Het kwam even snel weer terug. Dat gebeurde deze week. Plots was die goesting weer daar om eens links te staan en eerst weg te zijn als het licht weer groen werd. De oude gewoonte om een langere reisweg te kiezen dan nodig, zomaar voor de fun, was weer daar.

Het lag aan Targinact, de pijnstiller die ik lang genomen heb. De hernia was zo erg dat dat soort medicijn lange tijd nodig was, maar het had een heel duidelijk effect op mijn brein. Het slechte geheugen werd nog veel slechter. De concentratie werd slechter en de tijd dat ik ze kon vasthouden korter. Daarom was ik bang om meer op het gaspedaal te drukken. Ik reed net in een vertraagde film. Het is trouwens ook in deze periode dat ik voor de allereerste keer een beetje blikschade had. In de ondergrondse garage was de concentratie eventjes minder en ik heb de muur geraakt. In mijn 25 jaar rijervaring gebeurde dat nooit. Het is niks erg hoor, enkele schrammetjes op de plastic bumper kan de familiewagen wel aan.

Ik ben in elk geval blij. Blij dat ik me weer de leeftijd voel die ik echt ben.

Een jonge twintiger :D

woensdag 3 juli 2013

Been there, ...

Dat het herkenbaar is, dat maakt het moeilijk. Over geld ging het niet, maar toch weer wel. Niet omdat ik er zo op gebrand ben, maar het gevoel dat iets je toekomt en je krijgt het niet door oneerlijke kronkels van iemand anders is ondraaglijk. Een uitleg zal er zeker zijn want die was er altijd. Hij was altijd fout maar dat maakte geen verschil. Ook als de logica verwrongen is, ik heb geen vat op beslissingen die ik niet zelf neem. Als die dan oneerlijk zijn, kan ik daar niks aan doen. Toch is dat net de reden waarom het fout liep. Daarom moest ik stoppen en andere wegen opzoeken.

Ik heb niet alle gegevens maar het lijkt er akelig sterk op dat de geschiedenis zich herhaalt. Als dat zo is, en ik twijfel er momenteel geen minuut aan, moet ik opnieuw een drastische beslissing nemen. Alleen doe ik dat tegenwoordig niet meteen. Gelukkig is het nu weloverwogen, er mag gerust een tijd overheen gaan. Maar bedrog aanvaard ik niet. Ook niet als daar een mooi verkoopspraatje aan vasthangt. Dan zeker niet.

Zoals ik dat soort bericht dan altijd moet afsluiten,

On verra...

dinsdag 2 juli 2013

Basaal aanpassing met Dexcom

Het is toch echt een geschenk uit de hemel hoor, mijn Dexcom glucosesensor. Wat er nu volgt kan zelfs mijn eigen endocrinoloog nooit klaarkrijgen. Niet omdat ie niet slim genoeg is, in tegendeel. Hij heeft gewoon niet de goede data voorhanden.

Al enige weken zag ik dat mijn ochtendwaarde hoger was dan gewoonlijk. Nu moet je dat in mijn geval met een korrel zout nemen, want ik weet dat de meeste T1 diabeten dromen van waarden rond de 100. Maar ik was 80 gewoon en je wil dan toch weten wat er aan de hand is. Omdat ik niet meteen een verschil zag in mijn dagelijkse routine, er was ook niet meer stress en een moment van de maand heb ik niet, heb ik toch beslist om de basaalinstelling van mijn insulinepomp aan te passen. Nu is dat niet zo vreemd, ik doe dat wel eens een keer meer. Maar dit keer had ik wel erg sterke wapens om het goed te doen.

Dit is één van de redenen waarom ik wist dat mijn insulinebehoefte toch licht aan het stijgen was.

Ik ben niet gewoon om wakker te worden van mijn alarmen op de Dexcom omdat ik te hoog sta. Soms eens te laag, dat kan wel. Maar te hoog 's nachts? Nee, dat gebeurt normaal nooit. Rond 4u is er eerst een alarm gekomen omdat ik boven 130 stond. Om 5u heeft het alarm me danig geïrriteerd dat ik ben opgestaan en geprikt heb om de hoge waarde te bevestigen. Dat is het rode puntje iets na 5u. En ik stond inderdaad hoog, voor wat ik gewend ben toch.

In deze periode (enkele weken geleden) was ik ook overdag heel erg vaak aan het corrigeren. Ik herinner het me goed omdat ik mijn snelle correctieknoppen had ingeschakeld, iets wat mijn diabetesteam absoluut niet wil. Ik kan nu immers insuline toedienen zonder naar het scherm van de pomp te kijken en dat vindt men akelig. Maar je hebt meteen door wat de piepjes betekenen die de pomp geeft en ik vond het gewoon handig om snelle correcties te doen. Wat dus betekent dat ik ze vaak deed.


Nu is het aanpassen van mijn basaal akelig simpel als my friend Dex gegevens uitspuwt. Er is een grafiek die "succesrapport" heet en dat is mijn favoriet. Hier zie je de gemiddelde nachtelijke waarden voor en na de correctie die ik deed. De rode lijn is het gemiddelde van de week voor de correctie, de blauwe lijn geeft de week na de correctie weer.

Ik heb die correctie niet gegokt hé, ik had een gelijkaardige grafiek gemaakt om twee maanden te vergelijken. Ik merkte dat de nacht van de huidige maand behoorlijk hoger stond dan een maand geleden. Of de maand daarvoor of daarvoor. Op die basis wist ik wel hoeveel extra insuline ik 's nachts nodig had en het effect is nu dat de blauwe lijn weer zo laag staat als voorheen. Nu dus met 10% meer basale insuline, verdeeld over de nacht en de late namiddag (daar had ik hetzelfde fenomeen).

Wat ik dus wil zeggen: zonder sensor zou ik dit aan mijn endocrinoloog voorleggen en die zou om te beginnen zeggen dat er niks aan de hand is. Hij heeft gelijk natuurlijk, een ochtendwaarde rond de 100 is nog geweldig goed. Maar hij zou gewoon de tools niet hebben om het eventueel wél aan te pakken moest ie het al nodig vinden. En nu kan het dus wel. En het kan heel gemakkelijk.

Ook dat zie ik in het succesrapport. De gemiddelde glucose (vorige week - deze week) is weer lager en de standaardafwijking is weer wat ze was. Die waarde geeft aan hoe sterk je schommelingen zijn, en door de constante correcties waren die plots best aanwezig.

I love my Dex :)

mijn diabetesblog: http://diabetes.jangeox.be

maandag 1 juli 2013

The weakest link

Er zijn vele manieren om iemand te verwelkomen in de groep. Wat me dit keer opviel was de persoon die deze nieuweling aansprak tijdens zijn spreektijd dat met erg veel overtuiging deed. Als je dan bedenkt dat ie zelf nog niet zo heel lang in onze club zit, kan je niet anders dan heel geboeid luisteren. De microbe heeft ie zeker te pakken.

"Weet je wat het is", zei ie. De AA is de wereld op zijn kop. Alles wat je gewend bent, alle regels die bestaan buiten deze kamer, alle sociale druk die op je schouders ligt... hier is het omgekeerd. Hij vergeleek het met een televisieprogramma.

Ooit was er een flauw afkooksel met Goedele Liekens als gastvrouw als ik me niet vergis. Maar niks is beter dan het Britse The Weakest Link. Het concept van de quiz is me niet meer helemaal duidelijk, maar de dame die de vragen stelt is legendarisch streng. Tijdens de vragenronde blijkt al gauw wie de zwakste schakel in de ketting is, ze moeten er zelfs over stemmen. Als de beslissing duidelijk is volgen elke keer haar legendarische woorden: "You're the weakest link, goodbye".

Het is een spiegelbeeld van wat we gewoon zijn in het echte leven. Wees de beste ouder die je kan zijn. Probeer de beste werknemer te zijn en zorg ervoor dat je zo sterk bent als een rots. Mensen moeten op je kunnen rekenen. Op een rots kan je bouwen. Je best doen is niet goed genoeg want falen is geen optie. Als je faalt, word je op een zijspoor gezet. You're the weakest link, goodbye !

En dan kom je binnen in die kamer. Je zwakste momenten mag je hier vertellen. Neem een stoel en ga zitten. Een kopje koffie of misschien iets fris? Vrijwilligers zorgen zelfs steevast voor gebak. Je bent welkom en je voelt het vanaf de eerste minuut.

Je mag falen en velen doen het ook. Kom het dan vertellen en beloof jezelf voor één dag dat je opnieuw gaat proberen. Dat is de enige regel die telt. Geef toe dat de lat hier anders ligt. Probeer één dag om niet te drinken en je bent een winnaar. Lukt het niet, dan ben je niet the weakest link. De tafel zat ooit vol met weakest links dus wat kan ons het schelen. Er is maar één vereiste: probeer!

Een voorbeeld passeert van iemand die bijna 10 jaar moeite moest doen en uiteindelijk toch helemaal kon stoppen. Maar ook als het niet lukt, worden geen potten gebroken. Je moet de kamer nooit verlaten langs the walk of shame.

Dat is heel veel wijsheid van een nieuweling aan een nieuweling.