Er is er nog eentje bij nu. Ik had al een hele apotheek bij, en nu nog een cholesterolpilletje. Ik moet zeggen dat ik dat niet verwacht had tien jaar geleden. Ik was niet bezig met dokters en medicijnen. Ik was ook kerngezond dus waarom zou je dan naar een dokter gaan? Je bent prima in orde als je geen medicijnen moet nemen. Zo werd het me aangeleerd.
Maar is dat ook zo? Nu betwijfel ik het. Ik kwam nooit bij een dokter maar was ik daarom gezond? Ik denk van niet. Ik heb vaak rugpijn gehad, maar ik stond er nooit bij stil. Ik voelde ook vaak dat de pijn uitstraalde naar mijn linkerbeen maar vond dat niet raar. Pas toen ik twee jaar geleden een maand in bed lag omdat ik niet meer kon gaan kwam er een diagnose. Drie hernia's onder elkaar in mijn rug. Misschien was ik die jaren daarvoor toch niet zo perfect gezond. Misschien had ik eerder bij de dokter moeten langsgaan.
Voor zolang ik me kon herinneren dronk ik veel. Water bedoel ik hè ! Soms in de zomer meer dan vijf liter per dag. Ik liet zelfs een Sipwell watercooler installeren omdat ik de aanvoer van flessenwater niet bij kon houden. Misschien was dat een voorbode van mijn diabetes, ik weet het niet. Ik ging ook nooit naar een dokter en mijn bloed werd nooit onderzocht. Nu heb ik trouwens moeite met 1.5l water per dag.
Ah ja, ik dronk ook heel veel. Nu bedoel ik wel alcohol. Misschien had ik veel nadorst, maar dat verklaart volgens mij geen vijf liter water per dag. En nu het over medicijnen gaat: dat was mijn medicijn. Het hielp tegen elke kwaal! Zowel lichamelijk als mentaal. Een beetje rugpijn, een griepje? Vodka! Een beetje depri, niet in slaap geraken? Vodka! Het werkte wonderwel.
Nu ik dat niet meer doe, neem ik wel medicijnen. Ze zorgen ervoor dat ik gezond blijf, en niet omgekeerd. Als ik teveel rugpijn heb moet ik pijnstillers nemen. Dat is niet ongezond zolang je de dosis in 't oog houdt. Rondlopen met rugpijn is wel ongezond, want het werkt enorm op je gemoed. Ook mentaal heb ik hulpmiddelen. De redenen waarom ik vroeger vodka dronk, zijn er vaak nog. Ik kan er veel beter mee om, maar in noodgevallen heb ik een kalmeerpil en een slaappil bij de hand. Dat is niet ongezond. Opnieuw vodka drinken, dat zou pas ongezond zijn.
Toch is dit minder aanvaard dan het andere. Iemand die een kalmeermiddel neemt of een slaapmiddel wordt bekeken als een zwakkeling. Iemand die elke vrijdag en zaterdag op café gaat om de stress van de week te verdrinken is een held. Toch een beetje een gekke redenering vind ik zo...
Als je mij niet kent, dit ben ik in 10 trefwoorden.
Ik hou van: Werner, Azerty & Querty, gadgets, Agora Software, Geox
Ik hou niet van: diabetes I, hernia, alcohol, afscheid
zondag 30 september 2012
zaterdag 29 september 2012
It's Beer O'Clock
Een geweldige vondst vond ik zelf. Al denk ik niet dat het originele idee van Homer Simpson komt. Maar ik ken vele mensen die het echt hadden. Ik ken trouwens mensen die het nog hebben. Die zullen zich wellicht geen zorgen maken, en het is niet aan mijn om er druk over te doen.
Toch is het aan onze tafel een fenomeen dat heel bekend is. Eén van de meest klassieke leugentjes die we ons zelf voorlogen om te zeggen dat er geen probleem was. Het gaat over een uur dat je met jezelf afspreekt dat aanvaardbaar is. Een uur waarop je wacht overdag. Als je voor dat uur iets drinkt met alcohol is dat niet aanvaardbaar. Maar als je na dat uur iets drinkt heb je voor jezelf uitgemaakt dat je geen probleem hebt.
Ik kwam 's morgens iemand tegen aan het station in Aalst. Dat was lang geleden, toen ik nog met de trein naar Aalst reed ;-) Hij had alle kenmerken van een echte doorwinterde alcoholist. Je ziet het aan de ogen, de blik die nergens op gericht is en aan de manier van wandelen. Bij deze man was ook de kleding niet verzorgd en zijn algemene toestand was schabouwelijk. Hij had een zakje bij van de Panos. Ik denk nog: ooh, dat is heel goed! Hij eet tenminste nog. Maar hij opende het zakje en haalde er een blikje Jupiler uit. Dat was onmiddellijk leeg en dan volgde toch een "gezond" ontbijt. Eén of andere chocoladekoek of zo. Zijn beer o'clock moet vroeg geweest zijn.
Ik had ook lang zo'n beer o'clock. Ik hield me er ook aan. Alleen als er iets erg gebeurde, dan verdiende ik soms een voorgerecht. Er gebeurde vaak iets erg. De limiet van wat erg was, werd ook verschoven. En na een tijd was het uur ook aangepast, want een uurtje eerder kan toch ook geen kwaad. De laatste jaren trok ik me er niks meer van aan, maar een lange periode was het wel zo.
Ik ken nu nog mensen die er zo over denken. Mensen die niet aan onze tafel aanschuiven. Ik spreek er geen oordeel over uit, maar ik weet hoe ik zelf was. Misschien zijn andere mensen anders. Maar voor mij was het een gevaarlijke uitvlucht. En ik ben blij dat ik hem niet meer gebruik.
Vandaag is er geen beer o'clock. En morgen zien we wel.
Toch is het aan onze tafel een fenomeen dat heel bekend is. Eén van de meest klassieke leugentjes die we ons zelf voorlogen om te zeggen dat er geen probleem was. Het gaat over een uur dat je met jezelf afspreekt dat aanvaardbaar is. Een uur waarop je wacht overdag. Als je voor dat uur iets drinkt met alcohol is dat niet aanvaardbaar. Maar als je na dat uur iets drinkt heb je voor jezelf uitgemaakt dat je geen probleem hebt.
Ik kwam 's morgens iemand tegen aan het station in Aalst. Dat was lang geleden, toen ik nog met de trein naar Aalst reed ;-) Hij had alle kenmerken van een echte doorwinterde alcoholist. Je ziet het aan de ogen, de blik die nergens op gericht is en aan de manier van wandelen. Bij deze man was ook de kleding niet verzorgd en zijn algemene toestand was schabouwelijk. Hij had een zakje bij van de Panos. Ik denk nog: ooh, dat is heel goed! Hij eet tenminste nog. Maar hij opende het zakje en haalde er een blikje Jupiler uit. Dat was onmiddellijk leeg en dan volgde toch een "gezond" ontbijt. Eén of andere chocoladekoek of zo. Zijn beer o'clock moet vroeg geweest zijn.
Ik had ook lang zo'n beer o'clock. Ik hield me er ook aan. Alleen als er iets erg gebeurde, dan verdiende ik soms een voorgerecht. Er gebeurde vaak iets erg. De limiet van wat erg was, werd ook verschoven. En na een tijd was het uur ook aangepast, want een uurtje eerder kan toch ook geen kwaad. De laatste jaren trok ik me er niks meer van aan, maar een lange periode was het wel zo.
Ik ken nu nog mensen die er zo over denken. Mensen die niet aan onze tafel aanschuiven. Ik spreek er geen oordeel over uit, maar ik weet hoe ik zelf was. Misschien zijn andere mensen anders. Maar voor mij was het een gevaarlijke uitvlucht. En ik ben blij dat ik hem niet meer gebruik.
Vandaag is er geen beer o'clock. En morgen zien we wel.
vrijdag 28 september 2012
Low
Ik zei al bij het vorige gesprek bij mijn suikerdokter dat ik erg laag sta sinds ik in Aalst werk. Erg vond hij dat niet, want als je laag staat zonder dat je hypo's hebt is dat gezond. Het is ook in mijn geval niet erg omdat ik in principe geen hypo's krijg met de sensor die me constant bewaakt.
Dat laatste klopt niet helemaal, want soms zit de sensor ernaast. Of soms waarschuwt hij me wel op tijd maar negeer ik de alarmen. Een ding dat heel de dag piept verliest een beetje zijn autoriteit op momenten die echt belangrijk zijn. Ik zou beter wat sleutelen aan de alarmen zodat hij minder piept in situaties die (nog) niet erg zijn.
Maar soit, ik heb deze grafiek eruit gekregen. Ik wist niet dat ie bestond trouwens. En het zegt heel veel. Hij zegt rond elke maaltijd hoe vaak ik te hoog of te laag sta. Het leuke is dat er niet vanuit gaat dat je elke dag om 7u je ontbijt neemt, maar hij zal het echte tijdstip nemen. De pomp weet namelijk wanneer je insuline geeft voor je ontbijt.
Nu is 't simpel: oranje is te laag en geel te hoog. Dat zegt genoeg zeker? Ik moet wel zeggen dat er bijvoorbeeld 1u na het ontbijt een streefwaarde van 100-160 in zit. Je moet dus meer dan 100 hebben. Daar wil ik nog wel eens over discussiëren maar soit... Zonder dat je in detail hoeft te kijken... ORANJE !
Dat laatste klopt niet helemaal, want soms zit de sensor ernaast. Of soms waarschuwt hij me wel op tijd maar negeer ik de alarmen. Een ding dat heel de dag piept verliest een beetje zijn autoriteit op momenten die echt belangrijk zijn. Ik zou beter wat sleutelen aan de alarmen zodat hij minder piept in situaties die (nog) niet erg zijn.
Maar soit, ik heb deze grafiek eruit gekregen. Ik wist niet dat ie bestond trouwens. En het zegt heel veel. Hij zegt rond elke maaltijd hoe vaak ik te hoog of te laag sta. Het leuke is dat er niet vanuit gaat dat je elke dag om 7u je ontbijt neemt, maar hij zal het echte tijdstip nemen. De pomp weet namelijk wanneer je insuline geeft voor je ontbijt.
Nu is 't simpel: oranje is te laag en geel te hoog. Dat zegt genoeg zeker? Ik moet wel zeggen dat er bijvoorbeeld 1u na het ontbijt een streefwaarde van 100-160 in zit. Je moet dus meer dan 100 hebben. Daar wil ik nog wel eens over discussiëren maar soit... Zonder dat je in detail hoeft te kijken... ORANJE !
donderdag 27 september 2012
Ik wil de grootste hebben
Laat de volgende nachtcache maar komen. Niet direct, want dit moet nog geleverd worden. Als er zoiets verschijnt moeten we dat natuurlijk hebben. De strafste, de grootste (maar helaas ook de zwaarste denk ik)... Ik ben benieuwd :-)
woensdag 26 september 2012
My life part II
Ik vind het goed klinken als titel. Het is om te beginnen een werktitel. Dat noem je toch zo als je aan een boek begint? Ik ken er niks van, dus ik ga er maar vanuit dat het klopt. En ja, ik ga dus echt een boek schrijven.
Niet dat ik meteen grote doelen stel hoor. Ik dacht er al langer aan en een tijdje geleden leerde ik iemand kennen die dat ook doet. Hij is er aan begonnen, verder weet ik niks. Dat zal hier ook de eerste stap zijn.
Ik wil alles kwijt wat hier al stond en meer. De termijn klopt immers niet, want pas één jaar en enkele maanden bestaat mijn blog. En als ik juist tel begint my life part II in oktober 2007. Toen werd ik in het ziekenhuis opgenomen nadat ik een epilepsieaanval had gekregen. Die ochtend had ik beslist dat ik niet meer wou drinken, maar mijn lichaam was niet akkoord. De aanval was een ontwenningsverschijnsel, en ik had een week medische hulp nodig in het hospitaal.
Dat was uiteindelijk wel de eerste stap, maar de weg was nog lang. Er is ook nog geen eindpunt bereikt, maar dat hoeft ook niet om er iets over te schrijven. Het blijft immers een levensprogramma, dus ik kan net zo goed nu al schrijven wat er is gebeurd.
Het eerste idee is om als basis deze blog te gebruiken. De labels alcohol, geluk en over mij zullen de basis vormen van wat ik wil zeggen.
Als ik iets wil zeggen, hoop ik natuurlijk dat er iemand luistert. Dat is natuurlijk afwachten, maar het is wel degelijk de bedoeling om het echt te publiceren. Natuurlijk werd er hier al een aardige beet gelachen. Ik, die nog nooit een boek uitlas, zal nu eens beginnen met er zelf één te schrijven. Of misschien zou ik binnenkort op de boekenbeurs zitten om mijn boek te signeren. En zou er dan wel iemand langskomen?
Het maakt niet zo erg veel uit wat er nu gebeurt. Ik wil het in de eerste plaats voor mezelf. Het heet iets van je af schrijven, net zoals dat hier gebeurt. En ik kan dat net zo goed op papier doen. En in een samenhangend geheel in plaats van kleine stukjes per dag.
We zullen zien. Het spreekt voor zich dat ik hier eigenlijk geen tijd voor heb. Daarom geef ik mezelf om te beginnen één jaar. Dan zien we waar ik sta. Er hoeft niets van te komen. Ik wil alleen kunnen zeggen dat ik ooit een boek schreef.
Volgens mij gaat het lukken :-)
Niet dat ik meteen grote doelen stel hoor. Ik dacht er al langer aan en een tijdje geleden leerde ik iemand kennen die dat ook doet. Hij is er aan begonnen, verder weet ik niks. Dat zal hier ook de eerste stap zijn.
Ik wil alles kwijt wat hier al stond en meer. De termijn klopt immers niet, want pas één jaar en enkele maanden bestaat mijn blog. En als ik juist tel begint my life part II in oktober 2007. Toen werd ik in het ziekenhuis opgenomen nadat ik een epilepsieaanval had gekregen. Die ochtend had ik beslist dat ik niet meer wou drinken, maar mijn lichaam was niet akkoord. De aanval was een ontwenningsverschijnsel, en ik had een week medische hulp nodig in het hospitaal.
Dat was uiteindelijk wel de eerste stap, maar de weg was nog lang. Er is ook nog geen eindpunt bereikt, maar dat hoeft ook niet om er iets over te schrijven. Het blijft immers een levensprogramma, dus ik kan net zo goed nu al schrijven wat er is gebeurd.
Het eerste idee is om als basis deze blog te gebruiken. De labels alcohol, geluk en over mij zullen de basis vormen van wat ik wil zeggen.
Als ik iets wil zeggen, hoop ik natuurlijk dat er iemand luistert. Dat is natuurlijk afwachten, maar het is wel degelijk de bedoeling om het echt te publiceren. Natuurlijk werd er hier al een aardige beet gelachen. Ik, die nog nooit een boek uitlas, zal nu eens beginnen met er zelf één te schrijven. Of misschien zou ik binnenkort op de boekenbeurs zitten om mijn boek te signeren. En zou er dan wel iemand langskomen?
Het maakt niet zo erg veel uit wat er nu gebeurt. Ik wil het in de eerste plaats voor mezelf. Het heet iets van je af schrijven, net zoals dat hier gebeurt. En ik kan dat net zo goed op papier doen. En in een samenhangend geheel in plaats van kleine stukjes per dag.
We zullen zien. Het spreekt voor zich dat ik hier eigenlijk geen tijd voor heb. Daarom geef ik mezelf om te beginnen één jaar. Dan zien we waar ik sta. Er hoeft niets van te komen. Ik wil alleen kunnen zeggen dat ik ooit een boek schreef.
Volgens mij gaat het lukken :-)
dinsdag 25 september 2012
Het pilletje
Zou het niet handig zijn als er een pilletje bestond dat er voor zorgt dat je niet meer drinkt. Dan moesten al die mensen niet zoveel moeite doen om elke week naar de AA te gaan of om psychologische hulp te zoeken bij geschoolde mensen. Niemand zou nog hervallen en het zou geen moeite kosten, want door het pilletje drink je geen alcohol meer.
Het antwoord is simpel: het bestaat. Er zijn enkele soorten, maar de bekendste is Antabuse en ik heb het een hele tijd ingenomen. Tijdens zo'n kuur kan je door elke dag een half pilletje te slikken bij het ontbijt volledig verlost worden van een drankverslaving. En het werkt wonderwel. Het wordt lichamelijk onmogelijk om nog alcohol te drinken. Als je het wel zou doen, zal je eerst een hele vieze smaak in je mond krijgen. Daardoor zal je een glas bier of wijn waar je aan begint meteen weer uitspuwen. Moest dat niet voldoende zijn om je tegen te houden, dan zou je enorm zware lichamelijke klachten krijgen. En die komen er zeer snel, binnen enkele minuten al. Je zou heel rood aanlopen, heel erg beginnen zweten en je hartslag zou in geen tijd meer dan verdubbelen. Je zou in principe heel lang zo'n pilletje mogen nemen, want er zijn nauwelijks bijwerkingen. Als je niets drinkt, wel te verstaan.
Maar waarom doe ik het dan niet? Omdat het een marteltuig is. Het probleem dat je hebt en de redenen waarom je perse iets wilt drinken veranderen niet. Er was een levensgroot dagelijks dilemma: zal ik vandaag iets drinken? Elke ochtend zei ik neen, en elke avond was het mislukt. En nu werd het dilemma: zal ik het pilletje nemen of niet?
Dan kwam de verslaving boven. Ik moest het nemen, want anders zou alles mislopen. Ik zou mijn werk verliezen, mijn relatie, mijn appartement, mijn zaak. Alles wat fout was hing vast aan het feit of ik het pilletje zou nemen of niet. Laat dat nu net het originele probleem van een alcoholist zijn. Het eerste probleem was weer daar, nu in een andere vorm. De belofte om niet te drinken was omgezet in een belofte om het pilletje te nemen.
En het spreekt voor zich dat ik uitwegen zocht. En dat ik ze vond. Een pilletje innemen onder begeleiding is onzin. Ik slikte het niet in en vijf minuutjes later lag het in het toilet. Later werd het opgelost in een glas water, en dan dronk ik het glas uit. Maar ik leerde snel welke dosis haalbaar was om weer te drinken. Er was immers niet elke dag controle.
Het pilletje hielp wel erg veel in de periodes dat ik het zelf vrijwillig nam. Het gaf bescherming voor enkele dagen als ik onrust verwachtte. Maar dat was al in de periode dat ik zelf had beslist om niet meer te drinken. Dan was het een goede ondersteuning.
Bottom line is: het pilletje werkt niet om een drankverslaving aan te pakken. Daar heb je een heel andere aanpak voor nodig.
Voor mij is dat my life part II.
Ik zou er een boek over kunnen schrijven.
En dat ga ik doen.
Het antwoord is simpel: het bestaat. Er zijn enkele soorten, maar de bekendste is Antabuse en ik heb het een hele tijd ingenomen. Tijdens zo'n kuur kan je door elke dag een half pilletje te slikken bij het ontbijt volledig verlost worden van een drankverslaving. En het werkt wonderwel. Het wordt lichamelijk onmogelijk om nog alcohol te drinken. Als je het wel zou doen, zal je eerst een hele vieze smaak in je mond krijgen. Daardoor zal je een glas bier of wijn waar je aan begint meteen weer uitspuwen. Moest dat niet voldoende zijn om je tegen te houden, dan zou je enorm zware lichamelijke klachten krijgen. En die komen er zeer snel, binnen enkele minuten al. Je zou heel rood aanlopen, heel erg beginnen zweten en je hartslag zou in geen tijd meer dan verdubbelen. Je zou in principe heel lang zo'n pilletje mogen nemen, want er zijn nauwelijks bijwerkingen. Als je niets drinkt, wel te verstaan.
Maar waarom doe ik het dan niet? Omdat het een marteltuig is. Het probleem dat je hebt en de redenen waarom je perse iets wilt drinken veranderen niet. Er was een levensgroot dagelijks dilemma: zal ik vandaag iets drinken? Elke ochtend zei ik neen, en elke avond was het mislukt. En nu werd het dilemma: zal ik het pilletje nemen of niet?
Dan kwam de verslaving boven. Ik moest het nemen, want anders zou alles mislopen. Ik zou mijn werk verliezen, mijn relatie, mijn appartement, mijn zaak. Alles wat fout was hing vast aan het feit of ik het pilletje zou nemen of niet. Laat dat nu net het originele probleem van een alcoholist zijn. Het eerste probleem was weer daar, nu in een andere vorm. De belofte om niet te drinken was omgezet in een belofte om het pilletje te nemen.
En het spreekt voor zich dat ik uitwegen zocht. En dat ik ze vond. Een pilletje innemen onder begeleiding is onzin. Ik slikte het niet in en vijf minuutjes later lag het in het toilet. Later werd het opgelost in een glas water, en dan dronk ik het glas uit. Maar ik leerde snel welke dosis haalbaar was om weer te drinken. Er was immers niet elke dag controle.
Het pilletje hielp wel erg veel in de periodes dat ik het zelf vrijwillig nam. Het gaf bescherming voor enkele dagen als ik onrust verwachtte. Maar dat was al in de periode dat ik zelf had beslist om niet meer te drinken. Dan was het een goede ondersteuning.
Bottom line is: het pilletje werkt niet om een drankverslaving aan te pakken. Daar heb je een heel andere aanpak voor nodig.
Voor mij is dat my life part II.
Ik zou er een boek over kunnen schrijven.
En dat ga ik doen.
maandag 24 september 2012
De paëllarelatie
Dat is wat ik heb. En het zijn niet mijn woorden!
Maandag en dinsdag blijf ik in Aalst op hotel. Woensdag variëert, maar meestal is mijn ventje dan weg. Nu zal het ook zo zijn. Donderdag is mijn vaste afspraak aan de Antwerpse tafel.
Het toneelseizoen is begonnen! Dus vrijdagavond wordt er naar het toneel gegaan. Ik herinner me een laatste toneelstuk met Jan De Corte nu al een heel aantal jaren geleden. Ik herinner het me zo goed omdat het zo slecht was dat ik besloot om niet meer mee te gaan. Ik was al geen erg grote fan van het genre, en plots was de rek eruit.
Maar terug naar mijn weekdagen. Het wil dus zeggen dat het weekend weer snel daar zal zijn. Zaterdag staan familiebezoekjes gepland, en die doen we apart. Kwestie van de agenda niet te veel te overbelasten. Ahum. En zondag hebben we vrij. Tijd voor ons tweetjes denk ik dan. Alleen de komende vier weekends niet, want dan hebben we plannen.
Ah en waarom dan de paëllarelatie? Donderdag eten we altijd paëlla. Goedkoop, uit een zakje uit de Lidl diepvries. Want het moet snel klaar zijn: ik ben rond 19u thuis en tegen 20u vertrek ik naar de AA. Dan hebben we een uurtje om bij te babbelen. Ook deze week het enige uurtje dat we mekaar zullen zien.
Misschien noem ik het beter het paëlla-uurtje :-)
Maandag en dinsdag blijf ik in Aalst op hotel. Woensdag variëert, maar meestal is mijn ventje dan weg. Nu zal het ook zo zijn. Donderdag is mijn vaste afspraak aan de Antwerpse tafel.
Het toneelseizoen is begonnen! Dus vrijdagavond wordt er naar het toneel gegaan. Ik herinner me een laatste toneelstuk met Jan De Corte nu al een heel aantal jaren geleden. Ik herinner het me zo goed omdat het zo slecht was dat ik besloot om niet meer mee te gaan. Ik was al geen erg grote fan van het genre, en plots was de rek eruit.
Maar terug naar mijn weekdagen. Het wil dus zeggen dat het weekend weer snel daar zal zijn. Zaterdag staan familiebezoekjes gepland, en die doen we apart. Kwestie van de agenda niet te veel te overbelasten. Ahum. En zondag hebben we vrij. Tijd voor ons tweetjes denk ik dan. Alleen de komende vier weekends niet, want dan hebben we plannen.
Ah en waarom dan de paëllarelatie? Donderdag eten we altijd paëlla. Goedkoop, uit een zakje uit de Lidl diepvries. Want het moet snel klaar zijn: ik ben rond 19u thuis en tegen 20u vertrek ik naar de AA. Dan hebben we een uurtje om bij te babbelen. Ook deze week het enige uurtje dat we mekaar zullen zien.
Misschien noem ik het beter het paëlla-uurtje :-)
zondag 23 september 2012
Treinen
Twee weken heb ik nu de trein genomen. Aangenaam was het niet.
Om van Antwerpen naar Aalst te sporen kan je via Gent of via Brussel reizen. Ik verkoos meestal Brussel omdat je er meer uitwijkmogelijkheden hebt als je je aansluiting mist.
En die heb ik nodig gehad. Ik deed zes ochtendritten. Meestal via Brussel en een enkele keer via Gent. Geen enkele rit heeft de aansluiting gehaald.
Gelukkig kan je online op je iPhone de ritten volgen. Helaas werkt de applicatie niet. De eerste opzoeking werkt meestal wel, maar een tweede kan je niet doen. Enkel een zandloper en na 5 minuten een time-out boodschap. Ook op de iPad hetzelfde probleem. Als de eerste opzoeking toch werkt, kan je live volgen hoeveel vertraging er is op je lijn. Helaas werkt dat ook niet. Eén keer zag ik de vertraging nooit verversen en zat ze er dus bijna 10 minuten naast. Als ze wel werkt, is ze fout. Ik kon op de klok zien dat je er vaak nog 3 minuten moet bijtellen. Als je je aansluiting moet hebben tellen die minuten.
Ik kocht steeds een ticket eerste klas omdat ik wil computeren op de trein. Drie keer heb ik geen gebruik kunnen maken van die eerste klas. Ofwel was de trein overvol en moest ik rechtstaan, ofwel was de eerste klaswagon gedeklasseerd. Dus hij was tweede klas geworden en ik had weer geen zitplaats.
Mijn laatste ochtendrit miste de aansluiting in Gent. Ik vertrok thuis rond 7u en was om 9u50 op kantoor. Ik ben het dan ook kotsbeu en ga vanaf nu weer met de auto in de file staan.
Om van Antwerpen naar Aalst te sporen kan je via Gent of via Brussel reizen. Ik verkoos meestal Brussel omdat je er meer uitwijkmogelijkheden hebt als je je aansluiting mist.
En die heb ik nodig gehad. Ik deed zes ochtendritten. Meestal via Brussel en een enkele keer via Gent. Geen enkele rit heeft de aansluiting gehaald.
Gelukkig kan je online op je iPhone de ritten volgen. Helaas werkt de applicatie niet. De eerste opzoeking werkt meestal wel, maar een tweede kan je niet doen. Enkel een zandloper en na 5 minuten een time-out boodschap. Ook op de iPad hetzelfde probleem. Als de eerste opzoeking toch werkt, kan je live volgen hoeveel vertraging er is op je lijn. Helaas werkt dat ook niet. Eén keer zag ik de vertraging nooit verversen en zat ze er dus bijna 10 minuten naast. Als ze wel werkt, is ze fout. Ik kon op de klok zien dat je er vaak nog 3 minuten moet bijtellen. Als je je aansluiting moet hebben tellen die minuten.
Ik kocht steeds een ticket eerste klas omdat ik wil computeren op de trein. Drie keer heb ik geen gebruik kunnen maken van die eerste klas. Ofwel was de trein overvol en moest ik rechtstaan, ofwel was de eerste klaswagon gedeklasseerd. Dus hij was tweede klas geworden en ik had weer geen zitplaats.
Mijn laatste ochtendrit miste de aansluiting in Gent. Ik vertrok thuis rond 7u en was om 9u50 op kantoor. Ik ben het dan ook kotsbeu en ga vanaf nu weer met de auto in de file staan.
zaterdag 22 september 2012
Oude hobby
Dat het stamcafé op wandelafstand ligt is een must. Je kan er altijd terecht en het is er fijn om te vertoeven. Je kan er binnenvallen zonder dat je iets op voorhand hebt gepland. Je kent iedereen die er zit en er is altijd een leuke babbel. Na een opwarmertje komt de sfeer op gang en de gangmakers houden dat zo. Er wordt veel gelachen met hun grappen want ze zijn erg ad rem. Daar is niks mis mee.
Je zou het een hobby kunnen noemen. Een hobby is iets dat je graag doet en waar je je vrije tijd mee vult. Ik denk dat het ooit mijn grootste hobby was. In sommige periodes was het mijn enige hobby en ik heb er fijne herinneringen aan.
Het was een leuk feestje vanavond. Iedereen van vroeger was er, zelfs de cafébaas. Er werd veel gelachen en de gangmakers hielden de sfeer erin. Maar ik dronk een glas cola en iets viel me op. De gangmakers zijn niet zo ad rem. Soms wel grappig, maar ik herinner het me anders. Toch werd er veel gelachen al wist ik soms niet helemaal waarom. Dat komt niet omdat ik nu saai ben. Dat komt omdat ik nuchter hoorde dat het vaak gewoon minder grappig was.
Mijn oude hobby is verwaterd en er kwamen nieuwe hobby's in de plaats. Een geocache, een DJ avond, een schuttersclub, een AA café en een diabetescafé. Dat is een hele hoop en ik vergeet er nog.
Toch was het een leuke avond en er werd een aardig glas gedronken. En daar is niks mis mee. Ik denk alleen dat ik de lat nu wat hoger leg.
Je zou het een hobby kunnen noemen. Een hobby is iets dat je graag doet en waar je je vrije tijd mee vult. Ik denk dat het ooit mijn grootste hobby was. In sommige periodes was het mijn enige hobby en ik heb er fijne herinneringen aan.
Het was een leuk feestje vanavond. Iedereen van vroeger was er, zelfs de cafébaas. Er werd veel gelachen en de gangmakers hielden de sfeer erin. Maar ik dronk een glas cola en iets viel me op. De gangmakers zijn niet zo ad rem. Soms wel grappig, maar ik herinner het me anders. Toch werd er veel gelachen al wist ik soms niet helemaal waarom. Dat komt niet omdat ik nu saai ben. Dat komt omdat ik nuchter hoorde dat het vaak gewoon minder grappig was.
Mijn oude hobby is verwaterd en er kwamen nieuwe hobby's in de plaats. Een geocache, een DJ avond, een schuttersclub, een AA café en een diabetescafé. Dat is een hele hoop en ik vergeet er nog.
Toch was het een leuke avond en er werd een aardig glas gedronken. En daar is niks mis mee. Ik denk alleen dat ik de lat nu wat hoger leg.
vrijdag 21 september 2012
Mijn geld
Onder het motto: ik durf over alles bloggen zal ik het eens over mijn bankrekening hebben. Nu weet je echt alles van mij.
Dit is het saldo van mijn bankrekening.
Spannend hè. Alleen zegt het niet zoveel als er geen getallen op de meter staan. Laat dat nu net de bedoeling zijn van deze geniale iPhone app van Belfius.
Je geeft een minimum- en een maximumbedrag in in de beveiligde omgeving van je online banksoftware. Daarna kan je deze app altijd starten op je iPhone zonder dat je enig paswoord of beveiliging nodig hebt. De info is up-to-date en ze is alleen zinvol voor degene die de grenzen heeft ingesteld.
Een geniaal idee is meestal heel eenvoudig. Dat is hier ook het geval.
Dit is het saldo van mijn bankrekening.
Spannend hè. Alleen zegt het niet zoveel als er geen getallen op de meter staan. Laat dat nu net de bedoeling zijn van deze geniale iPhone app van Belfius.
Je geeft een minimum- en een maximumbedrag in in de beveiligde omgeving van je online banksoftware. Daarna kan je deze app altijd starten op je iPhone zonder dat je enig paswoord of beveiliging nodig hebt. De info is up-to-date en ze is alleen zinvol voor degene die de grenzen heeft ingesteld.
Een geniaal idee is meestal heel eenvoudig. Dat is hier ook het geval.
donderdag 20 september 2012
Ik heb deze morgen beslist
... dat ik gelukkig ben. Er is geen speciale reden waarom vandaag anders is dan gisteren. Voor zover ik weet gaat er niks speciaals gebeuren dat mijn gemoedstoestand in de ene of de andere richting zal beïnvloeden. Ik verwacht geen groot bedrag op mijn bankrekening en voor zover ik weet ga ik niet van mijn fiets vallen.
Toch ga ik vandaag gelukkig zijn en ik kies daar bewust voor. Er zullen vandaag dingen gebeuren die aangenaam zijn. Er zullen ook dingen gebeuren die me irriteren of zelfs boos maken. Ik weet dat heel zeker. Niet omdat ik helderziende ben, maar ik weet dat zeker omdat het elke dag zo is.
De aangename dingen die ik verwacht zullen elkaar versterken. Ze zullen me extra positieve energie geven. Als ik al goed gezind ben om te beginnen, werkt dat heel goed. De vervelende dingen zullen energie wegnemen. Ik zal ze opmerken, net zoals ik de goeie dingen ga opmerken. Maar ik zal ze in hetzelfde perspectief zien. Ze zijn even groot en je kan ze vergelijken.
Ik weet al een hele tijd dat het zo is. Vroeger wist ik het niet en daarom verdiende ik troost. De negatieve dingen waren de enigen in mijn gezichtsveld. De positieve zag ik niet. Maar ze waren er allebei, net zoals dat vandaag zo is. En morgen zal het ook zo zijn.
Dit heel eenvoudige principe drong door tot een inmiddels vaste bezoeker van onze tafel. Een toevallige ontmoeting liep wat uit en een dame legde het principe uit. Hij zegt nu met zoveel woorden dat hij het licht gezien heeft. Het heeft ook bij hem geen enkele religieuze bijklank. Maar het feit dat hij nu een tijd niks meer drinkt maakte hem ontvankelijk voor dit opgewekte nieuws.
De ontmoeting was toevallig en de uitleg een openbaring. Toch is het niet haar verdienste, wel de zijne. Wellicht hebben anderen vaker een uitleg gedaan die erop leek, maar hij lachte ermee. Dat heb ik niet gehoord, maar ik weet dat het bij mij zo was. Ik vond het belachelijk om in het park te gaan wandelen omdat er te weinig licht in mijn kantoor binnenkwam. Hoe kon iemand nu zeggen dat ik dat nodig had? Wist hij dan niet welke miserie ik allemaal had? Hoe kon hij zoiets dom zeggen. Nu geef ik hem gelijk, alleen zijn timing was slecht.
Ik heb vandaag beslist dat ik gelukkig ben. Vandaag is niet speciaal. Ik deed het gisteren ook en ben het morgen ook van plan. De leuke dingen zullen me daarbij helpen. Het leukste van vandaag was net die uitleg van deze jongeman. Ik ben heel blij dat je het snapt.
Toch ga ik vandaag gelukkig zijn en ik kies daar bewust voor. Er zullen vandaag dingen gebeuren die aangenaam zijn. Er zullen ook dingen gebeuren die me irriteren of zelfs boos maken. Ik weet dat heel zeker. Niet omdat ik helderziende ben, maar ik weet dat zeker omdat het elke dag zo is.
De aangename dingen die ik verwacht zullen elkaar versterken. Ze zullen me extra positieve energie geven. Als ik al goed gezind ben om te beginnen, werkt dat heel goed. De vervelende dingen zullen energie wegnemen. Ik zal ze opmerken, net zoals ik de goeie dingen ga opmerken. Maar ik zal ze in hetzelfde perspectief zien. Ze zijn even groot en je kan ze vergelijken.
Ik weet al een hele tijd dat het zo is. Vroeger wist ik het niet en daarom verdiende ik troost. De negatieve dingen waren de enigen in mijn gezichtsveld. De positieve zag ik niet. Maar ze waren er allebei, net zoals dat vandaag zo is. En morgen zal het ook zo zijn.
Dit heel eenvoudige principe drong door tot een inmiddels vaste bezoeker van onze tafel. Een toevallige ontmoeting liep wat uit en een dame legde het principe uit. Hij zegt nu met zoveel woorden dat hij het licht gezien heeft. Het heeft ook bij hem geen enkele religieuze bijklank. Maar het feit dat hij nu een tijd niks meer drinkt maakte hem ontvankelijk voor dit opgewekte nieuws.
De ontmoeting was toevallig en de uitleg een openbaring. Toch is het niet haar verdienste, wel de zijne. Wellicht hebben anderen vaker een uitleg gedaan die erop leek, maar hij lachte ermee. Dat heb ik niet gehoord, maar ik weet dat het bij mij zo was. Ik vond het belachelijk om in het park te gaan wandelen omdat er te weinig licht in mijn kantoor binnenkwam. Hoe kon iemand nu zeggen dat ik dat nodig had? Wist hij dan niet welke miserie ik allemaal had? Hoe kon hij zoiets dom zeggen. Nu geef ik hem gelijk, alleen zijn timing was slecht.
Ik heb vandaag beslist dat ik gelukkig ben. Vandaag is niet speciaal. Ik deed het gisteren ook en ben het morgen ook van plan. De leuke dingen zullen me daarbij helpen. Het leukste van vandaag was net die uitleg van deze jongeman. Ik ben heel blij dat je het snapt.
woensdag 19 september 2012
Die witte lijn
Die witte lijn blijft problemen geven. Afstand houden kan pas als het praktisch mogelijk is. Dat het om te beginnen wazig was, dat maakte het al moeilijk. Dat is niet meer zo, ik weet nu dat ze moet worden toegepast. Maar er is een verschil tussen het principe kennen en het ook effectief uitvoeren.
Het veronderstelt dat je de knop kunt uitzetten en dat is niet zo. Empathie komt vanzelf op, het is geen aangeleerd truukje. Alleen kan ik niet meer meedoen als ik de verhalen niet geloof. Ik heb nu goede redenen om te twijfelen of om ze zelfs niet te geloven. Dan moet ik de knoop doorhakken. Laat dat nu net niet mijn sterkste kant zijn.
Het veronderstelt dat je de knop kunt uitzetten en dat is niet zo. Empathie komt vanzelf op, het is geen aangeleerd truukje. Alleen kan ik niet meer meedoen als ik de verhalen niet geloof. Ik heb nu goede redenen om te twijfelen of om ze zelfs niet te geloven. Dan moet ik de knoop doorhakken. Laat dat nu net niet mijn sterkste kant zijn.
dinsdag 18 september 2012
"Moddercache"
Als je tussen de snelwegen gaat geocachen, dan heb je laarzen nodig.
maandag 17 september 2012
De Chokotoffboekhouding
Een jongedame komt binnen en kijkt even rond. De mensen die in dit kantoor zitten zal ze wellicht niet allemaal kennen. De helft van de computers wordt bediend door een interne medewerker, de andere helft zijn externen. En dat zijn misschien gezichten die vaak veranderen.
Toch heeft ze redelijk vlug door aan welke kant ze moet zijn. De namen op haar blad zijn een selectie van interne medewerkers. Maar niet alle interne medewerkers werden opgelijst. Ik zie het omdat ze enkele medewerkers niet aanspreekt, hoewel ze hier ook intern werken. Ik heb niet meteen door waarom de ene medewerker wel op de lijst staat en de andere niet.
De gelukkigen die wel op de lijst staan krijgen een snoepje. Een Chokotoff! Het is de beloning omdat ze de wagen aan de kant laten staan. Ze komen met het openbaar vervoer of met de fiets naar het werk.
Er moet ergens een vergadering geweest zijn waar dit werd beslist. Zou het helpen als we mensen een aanmoediging geven? En onder welke vorm gaan we dat dan doen? En wie houdt de boekhouding daarvan bij? We zijn immers niet de enige kantoorruimte in het gebouw. En we zijn niet het enige gebouw binnen het overheidsagentschap. Zouden de mensen in Gent en Antwerpen dezelfde beloning krijgen?
Ik weet wel dat ik ze niet kreeg. Ah ja, omdat ik een externe ben. Een externe externe dan nog, dan heb ik zeker geen recht op een Chokotoff. Maar ik kwam wel voor de eerste keer met de trein deze week. Als ik dat volhoud wil ik er ook eentje :-)
Toch heeft ze redelijk vlug door aan welke kant ze moet zijn. De namen op haar blad zijn een selectie van interne medewerkers. Maar niet alle interne medewerkers werden opgelijst. Ik zie het omdat ze enkele medewerkers niet aanspreekt, hoewel ze hier ook intern werken. Ik heb niet meteen door waarom de ene medewerker wel op de lijst staat en de andere niet.
De gelukkigen die wel op de lijst staan krijgen een snoepje. Een Chokotoff! Het is de beloning omdat ze de wagen aan de kant laten staan. Ze komen met het openbaar vervoer of met de fiets naar het werk.
Er moet ergens een vergadering geweest zijn waar dit werd beslist. Zou het helpen als we mensen een aanmoediging geven? En onder welke vorm gaan we dat dan doen? En wie houdt de boekhouding daarvan bij? We zijn immers niet de enige kantoorruimte in het gebouw. En we zijn niet het enige gebouw binnen het overheidsagentschap. Zouden de mensen in Gent en Antwerpen dezelfde beloning krijgen?
Ik weet wel dat ik ze niet kreeg. Ah ja, omdat ik een externe ben. Een externe externe dan nog, dan heb ik zeker geen recht op een Chokotoff. Maar ik kwam wel voor de eerste keer met de trein deze week. Als ik dat volhoud wil ik er ook eentje :-)
zondag 16 september 2012
Klaverblad
Dit was een specialleke. En hij stond al lang op de planning. Wat kan je nu nog zoal proberen als je 's nachts enkele schatten hebt gezocht? Tussen snelwegen gaan wandelen! Niet dat dat gevaarlijk is hoor. Je mag er trouwens overal komen. Het is makkelijk toegankelijk... ahum ;-)
Al wat we nodig hadden was een stel goede laarzen. Uiteraard had ik dat niet in huis, dus nog even langs de Decathlon gereden. Ik stond nog te lachen bij de laarzen voor vissers die je er kan kopen. Het zijn van die volledig waterdichte pakken inclusief laarzen. Je bent dan beschermd tot onder je oksels. Uiteraard heb ik die niet gekocht. Hoewel, ze hadden van pas gekomen! Voor sommigen was de lengte van de laarzen niet voldoende om droog en proper te blijven. Ik had iets meer geluk met enkel hier en daar een beetje modder op de kleren.
Maar wel een hele leuke uitstap op een heel uniek plekje. Het klaverblad van de E313 en de E34 hoor je vooral in de verkeersinfo als men Ranst vernoemd. Nu hebben we ook gezien hoe het er echt uitziet.
Er zijn zelfs leuke picknick plaatsen :-)
Al wat we nodig hadden was een stel goede laarzen. Uiteraard had ik dat niet in huis, dus nog even langs de Decathlon gereden. Ik stond nog te lachen bij de laarzen voor vissers die je er kan kopen. Het zijn van die volledig waterdichte pakken inclusief laarzen. Je bent dan beschermd tot onder je oksels. Uiteraard heb ik die niet gekocht. Hoewel, ze hadden van pas gekomen! Voor sommigen was de lengte van de laarzen niet voldoende om droog en proper te blijven. Ik had iets meer geluk met enkel hier en daar een beetje modder op de kleren.
Maar wel een hele leuke uitstap op een heel uniek plekje. Het klaverblad van de E313 en de E34 hoor je vooral in de verkeersinfo als men Ranst vernoemd. Nu hebben we ook gezien hoe het er echt uitziet.
Er zijn zelfs leuke picknick plaatsen :-)
zaterdag 15 september 2012
Verlengd
We blijven nog een maandje langer in Aalst. Het zal nu dus eind oktober zijn als de opdracht stopt. Wat gepland was als een korte opdracht van twee maanden is dus nu dus verdubbeld. Het spreekt voor zich dat ik daar erg blij mee ben. Het zal wellicht ook willen zeggen dat men best tevreden is over mijn werk. En het komt goed uit, want nieuwe mogelijkheden bieden zich al wel aan, maar ze hebben één ding gemeen: het is niet heel erg dringend precies.
In het eerste plan was de afstand Antwerpen - Aalst best doenbaar. Dat was grotendeels omdat het toch zomervakantie was. Nu is dat ondertussen wel een ander verhaal. Ik verlies toch een drietal uur per dag in de auto. Daarom keek ik even op de website van de NMBS om te zien hoe lang ik er dan over doe. Sneller zal het niet gaan, maar als ik dezelfde tijd rustig in de trein kan doorbrengen, dat is toch wat aangenamer.
Het eerste zoekresultaat was hilarisch. Als ik om 7u31 vertrek, ben ik om 10u23 in Aalst. Bijna 3 uur onderweg. Misschien komt dat door de rijrichting van de trein. Ik moet in Berchem de trein nemen naar Antwerpen Centraal. Dan de metro naar linkeroever. Daar wacht er een bus die me naar Sint Niklaas brengt. Gelukkig is er vanaf daar een vlotte busverbinding richting Aalst.
Of ik vertrek 10 minuutjes later met een trein naar Brussel Zuid en stap dan over op een trein richting Aalst. Iets na 9u ben ik dan ter plaatse. Dat is best doenbaar met onze glijdende uren.
Er is nog een voordeel. Ik zal zo ook verplicht worden om mijn huurautootje niet meer te verlengen. En de andere te laten repareren en te laten keuren. Hij staat er nog trouwens, helemaal alleen geparkeerd op de Singel. Ik ben gaan kijken en alle onderdelen hangen er nog aan. Er zitten geen papieren onder de ruitenwisser en ik heb nog geen wielklem.
Oef :-)
Nu zal ik wel de kans krijgen om even een snipperdagje te nemen. Dan kan de auto gerepareerd en/of gekeurd worden. En ik kan nog eens gaan lunchen zoals ik dat beloofd heb. Lunchen zoals vroeger: het soort luch waar je verlof voor moet nemen. Oei, misschien ineens twee dagen reserveren dan. Anders is de auto niet in orde of kan de lunch niet doorgaan zoals dat hoort.
Mannen maken plannen...
In het eerste plan was de afstand Antwerpen - Aalst best doenbaar. Dat was grotendeels omdat het toch zomervakantie was. Nu is dat ondertussen wel een ander verhaal. Ik verlies toch een drietal uur per dag in de auto. Daarom keek ik even op de website van de NMBS om te zien hoe lang ik er dan over doe. Sneller zal het niet gaan, maar als ik dezelfde tijd rustig in de trein kan doorbrengen, dat is toch wat aangenamer.
Het eerste zoekresultaat was hilarisch. Als ik om 7u31 vertrek, ben ik om 10u23 in Aalst. Bijna 3 uur onderweg. Misschien komt dat door de rijrichting van de trein. Ik moet in Berchem de trein nemen naar Antwerpen Centraal. Dan de metro naar linkeroever. Daar wacht er een bus die me naar Sint Niklaas brengt. Gelukkig is er vanaf daar een vlotte busverbinding richting Aalst.
Of ik vertrek 10 minuutjes later met een trein naar Brussel Zuid en stap dan over op een trein richting Aalst. Iets na 9u ben ik dan ter plaatse. Dat is best doenbaar met onze glijdende uren.
Er is nog een voordeel. Ik zal zo ook verplicht worden om mijn huurautootje niet meer te verlengen. En de andere te laten repareren en te laten keuren. Hij staat er nog trouwens, helemaal alleen geparkeerd op de Singel. Ik ben gaan kijken en alle onderdelen hangen er nog aan. Er zitten geen papieren onder de ruitenwisser en ik heb nog geen wielklem.
Oef :-)
Nu zal ik wel de kans krijgen om even een snipperdagje te nemen. Dan kan de auto gerepareerd en/of gekeurd worden. En ik kan nog eens gaan lunchen zoals ik dat beloofd heb. Lunchen zoals vroeger: het soort luch waar je verlof voor moet nemen. Oei, misschien ineens twee dagen reserveren dan. Anders is de auto niet in orde of kan de lunch niet doorgaan zoals dat hoort.
Mannen maken plannen...
vrijdag 14 september 2012
Nerd comic
Ik ben niet echt een fan van strips. Maar deze nerd comic vind ik echt geweldig.
Als je bent wat moe bent van het klikken, kan deze link helpen.
Als je bent wat moe bent van het klikken, kan deze link helpen.
donderdag 13 september 2012
Treintjes !
Ik keek mee op een ander computerscherm. Treintjes kan je bestellen bij Conrad. Die website ken ik maar al te goed, want ik koop er vaker speelgoed. Maar hij kocht het voor de kindjes. Althans, dat leek toch zo. Maar het enthousiasme is groot, dat is duidelijk.
En ik ken ze allemaal nog. Wij hadden geen Marklin treinen, maar wel die van Fleischmann. En dat bestaat blijkbaar allemaal nog. Je moet ook binnen je merk blijven. Het is niet zoals met schoenen, dat is een eigen keuze. Maar met treintjes heb je geen keuze. De locomotief van het ene merk past niet op het spoor van het andere merk. Voor zover ik dat nog weet natuurlijk. Want het is heel lang geleden.
Een kamer vol met treinen hadden we. Ik was heel erg jong nog, maar de kamer was helemaal gevuld. Twee grote houten platen waren op verschillende hoogtes geplaatst. Langs elke kant was er zo'n halve meter over om rondom onze treinen te lopen. Ik zie nu op de website zelfs elektrische wissels. Of we ze hadden, dat weet ik niet. Maar ik ken ze nog wel van toen. De bediening is nu high-tech, maar het principe is niet veranderd.
Ik weet nog dat het allemaal pokkeduur was! Nu is dat blijkbaar ook zo, maar toen hebben we al ons spaargeld er in gestopt. Ik denk zelfs dat de Sint geholpen heeft, zo jong was ik nog. Er was me verteld dat ie een budget had. 2000 Belgische Frank per kind! Het was een koude douche om dat te horen. Niet het bedrag, maar het feit dat ie een budget per kind had. Ik had het gecheckt bij klasgenootjes en die verklaarden me gek. De Goede Man heeft toch geen budget, dat kan helemaal niet. Maar toen ik zag wat voor kleine rommel zij kregen, was de schok minder groot.
Maar die treintjes, dat is echt geweldig. Hoe het er nu uitziet bedoel ik dan. Dit is een bedieningspaneel om ze te besturen. Het modelletje dat ik gewend was, zag er wel anders uit. Maar het waren andere tijden natuurlijk. En of de Sint ze bracht weet ik eigenlijk niet precies meer. Ik weet wel dat we na een aantal jaar alles verkocht hebben aan een schoolkameraad. Gek toch hoe dat blijft hangen.
En dat de Goede Man in feite een platte commercant was. Dat blijft ook hangen ;-)
En ik ken ze allemaal nog. Wij hadden geen Marklin treinen, maar wel die van Fleischmann. En dat bestaat blijkbaar allemaal nog. Je moet ook binnen je merk blijven. Het is niet zoals met schoenen, dat is een eigen keuze. Maar met treintjes heb je geen keuze. De locomotief van het ene merk past niet op het spoor van het andere merk. Voor zover ik dat nog weet natuurlijk. Want het is heel lang geleden.
Een kamer vol met treinen hadden we. Ik was heel erg jong nog, maar de kamer was helemaal gevuld. Twee grote houten platen waren op verschillende hoogtes geplaatst. Langs elke kant was er zo'n halve meter over om rondom onze treinen te lopen. Ik zie nu op de website zelfs elektrische wissels. Of we ze hadden, dat weet ik niet. Maar ik ken ze nog wel van toen. De bediening is nu high-tech, maar het principe is niet veranderd.
Ik weet nog dat het allemaal pokkeduur was! Nu is dat blijkbaar ook zo, maar toen hebben we al ons spaargeld er in gestopt. Ik denk zelfs dat de Sint geholpen heeft, zo jong was ik nog. Er was me verteld dat ie een budget had. 2000 Belgische Frank per kind! Het was een koude douche om dat te horen. Niet het bedrag, maar het feit dat ie een budget per kind had. Ik had het gecheckt bij klasgenootjes en die verklaarden me gek. De Goede Man heeft toch geen budget, dat kan helemaal niet. Maar toen ik zag wat voor kleine rommel zij kregen, was de schok minder groot.
Maar die treintjes, dat is echt geweldig. Hoe het er nu uitziet bedoel ik dan. Dit is een bedieningspaneel om ze te besturen. Het modelletje dat ik gewend was, zag er wel anders uit. Maar het waren andere tijden natuurlijk. En of de Sint ze bracht weet ik eigenlijk niet precies meer. Ik weet wel dat we na een aantal jaar alles verkocht hebben aan een schoolkameraad. Gek toch hoe dat blijft hangen.
En dat de Goede Man in feite een platte commercant was. Dat blijft ook hangen ;-)
woensdag 12 september 2012
Nr 40
Dat is nu toch al een maand of twee dat ik op hotel ga. Sinds vorige week ook wat intensiever, want de schoolkinderen zijn weer op pad. Dat zorgt voor heel wat meer drukte op de wegen tussen Antwerpen en Aalst.
Er valt me iets op in het hotel. Er staat een eigenaardige zender op de televisie. Nummer 40 is de laatste zender die je kan ontvangen. En daar gebeuren vreemde dingen. Een beetje jammer dat er aan mensen met mijn geaardheid niet werd gedacht. Voor mij zijn de scènes dus heel wat minder herkenbaar.
Maar waarom kijk ik er dan naar? Omdat ik niet anders kan! Elke keer als ik op een andere kamer kom, staat de TV standaard op nr 40 als ik hem inschakel. Dat wil dus alleen maar zeggen dat de vorige hotelgast de televisie uitschakelde als ie er genoeg van had. Of eerder als ie klaar was met kijken naar de zender ;-)
Toen kreeg ik plots deze kamer. Ze is groter en chiquer dan het type kamer waar ik voor betaal, maar wellicht wou de manager van het hotel me een plezier doen omdat ik al een tijd te gast ben. En ze stond natuurlijk gewoon leeg.
Ik schakel de TV in, en zie alleen maar mensen met kleren aan. Anders zou het VTM nieuws wel wat spannender zijn. Maar het toestel stond dus niet op nummer 40 als ik het inschakel. Ik sta er verder niet bij stil, maar 's avonds heb ik toch alle zenders doorlopen. Er is een probleem met de VRT kanalen, en daarom zap ik dan maar naar alle anderen. Alleen.. de tv gaat niet verder dan 39.
Misschien is deze kamer de bruidssuite. Misschien is nr 40 daar ongepast.
Er valt me iets op in het hotel. Er staat een eigenaardige zender op de televisie. Nummer 40 is de laatste zender die je kan ontvangen. En daar gebeuren vreemde dingen. Een beetje jammer dat er aan mensen met mijn geaardheid niet werd gedacht. Voor mij zijn de scènes dus heel wat minder herkenbaar.
Maar waarom kijk ik er dan naar? Omdat ik niet anders kan! Elke keer als ik op een andere kamer kom, staat de TV standaard op nr 40 als ik hem inschakel. Dat wil dus alleen maar zeggen dat de vorige hotelgast de televisie uitschakelde als ie er genoeg van had. Of eerder als ie klaar was met kijken naar de zender ;-)
Toen kreeg ik plots deze kamer. Ze is groter en chiquer dan het type kamer waar ik voor betaal, maar wellicht wou de manager van het hotel me een plezier doen omdat ik al een tijd te gast ben. En ze stond natuurlijk gewoon leeg.
Ik schakel de TV in, en zie alleen maar mensen met kleren aan. Anders zou het VTM nieuws wel wat spannender zijn. Maar het toestel stond dus niet op nummer 40 als ik het inschakel. Ik sta er verder niet bij stil, maar 's avonds heb ik toch alle zenders doorlopen. Er is een probleem met de VRT kanalen, en daarom zap ik dan maar naar alle anderen. Alleen.. de tv gaat niet verder dan 39.
Misschien is deze kamer de bruidssuite. Misschien is nr 40 daar ongepast.
dinsdag 11 september 2012
Spiegeltje, spiegeltje...
Ik was volop in de weer. En dat al enkele jaren denk ik. Misschien was het minder lang, maar het voelde toch zo. Ik was mijn huis aan 't verbouwen en mijn vader was een grote hulp. Ondertussen woonde ik daar wel, want een budget om huur te betalen én een lening terug te betalen was er niet. Zeker als je bedenkt dat ik nog vrijgezel was.
Voor zover het kon was het huis klaar om te "gebruiken". Bewoonbaar noem ik het niet, het was eerder kamperen. Ook voor de badkamer telde hetzelfde principe. Er stond een oud ijzeren bad op poten, dat was altijd al mijn droom. Budget om het opnieuw te emailleren was er niet.
Een spiegel was er niet. Je zou nu denken, dat zijn toch niet de grote kosten? Maar hij was er gewoon niet. Achteraf bekeken wou ik hem niet. Ik had een kleine ronde spiegel aan een haakje gehangen. Zo'n lelijke ronde Ikea spiegel met een plastieken rand en een touwtje eraan. Die had ik aan een nageltje in de muur gehangen. Ik had toch iets nodig om me te scheren?
Een tijd later was de badkamer klaar. Mijn vader had zichzelf overtroffen. Mooie nieuwe tegels, een thermostatische kraan in het oude bad en een nieuwe grote spiegel. Ik was er niet blij mee. Wel met de badkamer, die was prachtig. Niet met de spiegel. Ik had een hekel aan wat ik daarin zag. Die kleine spiegel was dan wel lelijk, maar klein genoeg om me te scheren en verder niets te moeten zien.
Ik wandelde door de winkelstraat in Aalst deze week. De straat naar de grote markt heeft veel etalages en als je erin kijkt zijn het net gigantische spiegels. Veel groter nog dan die in mijn nieuwe badkamer van toen. Ik zie mezelf wandelen en ik vind dat ik er goed uit zie. Ik zie geen mooie man, maar ik zie iemand die er exact uitziet zoals hij dat wil. En als het niet was, zou ik het veranderen.
Er zijn truuken om je te veranderen. Ik kan mooie kleding kopen en schoenen die erbij passen. Een weelderige haardos kan ik niet meer hebben maar als ik kort geschoren ben zie ik er beter uit. En natuurlijk telt mijn BMI mee. Die is nu normaal en vroeger stond ie op obesitas. Maar de eerste truuk zit in mijn hoofd. Het heet jezelf graag zien zoals je bent.
Ik vind nog altijd dat ik niet mooi ben. Maar ik vind me ook niet lelijk. Ik ben gewoon mijn type niet. En dat is niet erg want heel weinig mensen zijn mijn type. Ik heb gewoon een moeilijke smaak.
Voor zover het kon was het huis klaar om te "gebruiken". Bewoonbaar noem ik het niet, het was eerder kamperen. Ook voor de badkamer telde hetzelfde principe. Er stond een oud ijzeren bad op poten, dat was altijd al mijn droom. Budget om het opnieuw te emailleren was er niet.
Een spiegel was er niet. Je zou nu denken, dat zijn toch niet de grote kosten? Maar hij was er gewoon niet. Achteraf bekeken wou ik hem niet. Ik had een kleine ronde spiegel aan een haakje gehangen. Zo'n lelijke ronde Ikea spiegel met een plastieken rand en een touwtje eraan. Die had ik aan een nageltje in de muur gehangen. Ik had toch iets nodig om me te scheren?
Een tijd later was de badkamer klaar. Mijn vader had zichzelf overtroffen. Mooie nieuwe tegels, een thermostatische kraan in het oude bad en een nieuwe grote spiegel. Ik was er niet blij mee. Wel met de badkamer, die was prachtig. Niet met de spiegel. Ik had een hekel aan wat ik daarin zag. Die kleine spiegel was dan wel lelijk, maar klein genoeg om me te scheren en verder niets te moeten zien.
Ik wandelde door de winkelstraat in Aalst deze week. De straat naar de grote markt heeft veel etalages en als je erin kijkt zijn het net gigantische spiegels. Veel groter nog dan die in mijn nieuwe badkamer van toen. Ik zie mezelf wandelen en ik vind dat ik er goed uit zie. Ik zie geen mooie man, maar ik zie iemand die er exact uitziet zoals hij dat wil. En als het niet was, zou ik het veranderen.
Er zijn truuken om je te veranderen. Ik kan mooie kleding kopen en schoenen die erbij passen. Een weelderige haardos kan ik niet meer hebben maar als ik kort geschoren ben zie ik er beter uit. En natuurlijk telt mijn BMI mee. Die is nu normaal en vroeger stond ie op obesitas. Maar de eerste truuk zit in mijn hoofd. Het heet jezelf graag zien zoals je bent.
Ik vind nog altijd dat ik niet mooi ben. Maar ik vind me ook niet lelijk. Ik ben gewoon mijn type niet. En dat is niet erg want heel weinig mensen zijn mijn type. Ik heb gewoon een moeilijke smaak.
maandag 10 september 2012
Lights
De B&B was niet echt geschikt om mijn rookmachine te gebruiken. Normaal moet dat, want anders zie je niks van de lasers. Dan schijnen die maar wat door de lucht en je ziet niks van de straal.
Tenzij je een partytent hebt waar je op kan projecteren. En een fotograaf die een goed toestel heeft en een beetje van wanten weet. Zo zag het er dus niet in 't echt uit. In 't echt zag je bewegende enkele lijnen. Maar door de lange sluitertijd van het fototoestel krijg je mooie kleurtjes.
Tenzij je een partytent hebt waar je op kan projecteren. En een fotograaf die een goed toestel heeft en een beetje van wanten weet. Zo zag het er dus niet in 't echt uit. In 't echt zag je bewegende enkele lijnen. Maar door de lange sluitertijd van het fototoestel krijg je mooie kleurtjes.
zondag 9 september 2012
Skills
Het was een beetje vreemd hoe er deze week werd gekeken naar mijn CV. Ik zat er naast, dus het viel me op. Ik had een gesprek met enkele aangename mensen in Hasselt. Een groot IT bedrijf is op zoek en blijkbaar kwam mijn naam tevoorschijn. Het is trouwens de eerste keer dat het rechtstreeks via mijn LinkedIn account gebeurt. Het zoekwoordje "Delphi" gaf mij als resultaat. En wellicht een aantal anderen, maar ik moet ergens opgevallen zijn, want 3 personen binnen het bedrijf bekeken mijn profiel. Creepy dat je dat kan zien, ik weet het. Ik zei nog tegen mijn ventje: morgen verwacht ik een e-mail, dat kan niet anders. En het was zo...
Maar dat gesprek dus. We waren inmiddels verhuisd naar de cafetaria van het bedrijf. Het gesprek duurde al eventjes en de kleine vergaderzaal was gereserveerd voor andere gesprekken. Een derde persoon kwam er bij zitten. Hij bekijkt de CV en zijn oog valt op de laatste paar regels. Het zijn geen belangrijke dingen. Altans, dat dacht ik. Ik heb er nog lang over gediscussieerd wat ik er op wou zetten. Maar ik heb het ingekort en afgezwakt, omdat ik werkgevers niet wil afschrikken.
Maar dat deed het duidelijk niet. Ik heb het over de laatste regels waar ik mijn hobby's neerschrijf. Ik heb de woorden actieve blogger geschrapt. Achter het woordje DJ staat nu sporadisch tussen haakjes. Men zou maar eens op deze blog moeten terechtkomen en vanalle persoonlijke dingen lezen. Of men zou maar eens kunnen denken dat ik nachten aan één stuk achter de discobar sta.
De persoon die de lijnen las, heeft de rest van de CV vluchtig bekeken. Hij praatte vooral over het feit dat ik, in tegenstelling tot anderen, een vlotte babbel had. Ik moet blijkbaar sociale vaardigheden hebben die niet typisch zijn voor een informaticus. En als dit specifiek verhaal verdergaat, zijn die vaardigheden belangrijk.
Ik sprak erover met een collega. Hij zei dat ik misschien zelfs kon noteren op de CV dat ik bij de AA zit! Het deed me eventjes nadenken. Het is niet iets waar je mee uitpakt normaal gezien. Het is niet erg anoniem meer dan. Maar hij zei het nadat ik mijn verhaal had gedaan over Aalst. Hoe ik het gesprek er enkele keren leidde zoals ik dat in Antwerpen had gedaan. En hoe ik dat blijkbaar toch wel kan. Ik durf al lang niet meer zeggen dat ik verlegen ben. Waarom voelt het dan toch altijd nog zo?
Maar als ik het objectief bekijk, klopt het. Als we even het onderwerp buiten beschouwing laten, zijn de ervaringen die ik heb opgedaan binnen de AA pluspunten die op een CV eigenlijk zeker thuishoren. Het feit dat ik nu een gesprek met tien personen of meer kan leiden blijft heel vreemd.
Zeker voor iemand die verlegen is. Dju, nu doe ik het weer ;-)
Maar dat gesprek dus. We waren inmiddels verhuisd naar de cafetaria van het bedrijf. Het gesprek duurde al eventjes en de kleine vergaderzaal was gereserveerd voor andere gesprekken. Een derde persoon kwam er bij zitten. Hij bekijkt de CV en zijn oog valt op de laatste paar regels. Het zijn geen belangrijke dingen. Altans, dat dacht ik. Ik heb er nog lang over gediscussieerd wat ik er op wou zetten. Maar ik heb het ingekort en afgezwakt, omdat ik werkgevers niet wil afschrikken.
Maar dat deed het duidelijk niet. Ik heb het over de laatste regels waar ik mijn hobby's neerschrijf. Ik heb de woorden actieve blogger geschrapt. Achter het woordje DJ staat nu sporadisch tussen haakjes. Men zou maar eens op deze blog moeten terechtkomen en vanalle persoonlijke dingen lezen. Of men zou maar eens kunnen denken dat ik nachten aan één stuk achter de discobar sta.
De persoon die de lijnen las, heeft de rest van de CV vluchtig bekeken. Hij praatte vooral over het feit dat ik, in tegenstelling tot anderen, een vlotte babbel had. Ik moet blijkbaar sociale vaardigheden hebben die niet typisch zijn voor een informaticus. En als dit specifiek verhaal verdergaat, zijn die vaardigheden belangrijk.
Ik sprak erover met een collega. Hij zei dat ik misschien zelfs kon noteren op de CV dat ik bij de AA zit! Het deed me eventjes nadenken. Het is niet iets waar je mee uitpakt normaal gezien. Het is niet erg anoniem meer dan. Maar hij zei het nadat ik mijn verhaal had gedaan over Aalst. Hoe ik het gesprek er enkele keren leidde zoals ik dat in Antwerpen had gedaan. En hoe ik dat blijkbaar toch wel kan. Ik durf al lang niet meer zeggen dat ik verlegen ben. Waarom voelt het dan toch altijd nog zo?
Maar als ik het objectief bekijk, klopt het. Als we even het onderwerp buiten beschouwing laten, zijn de ervaringen die ik heb opgedaan binnen de AA pluspunten die op een CV eigenlijk zeker thuishoren. Het feit dat ik nu een gesprek met tien personen of meer kan leiden blijft heel vreemd.
Zeker voor iemand die verlegen is. Dju, nu doe ik het weer ;-)
zaterdag 8 september 2012
Silentium !
Was het de grootte van de luidsprekers of schrok ze van de lichtbalk? In elk geval zei ze iets in de aard van: het heet hier wel Silentium hè. Dat was de B&B waar ik vandaag DJ was. En de dame die de kamers verhuurt was duidelijk erg geschrokken dat er meer dan een draagbare CD-speler uit de wagen werd geladen. Dat er was gezegd dat er enkel wat muziek zou zijn voor de kindjes kon ik niet beantwoorden. Ik had het in elk geval niet gezegd. Meer dan "ik heb ook muziek voor de kindjes bij" heb ik er niet op gezegd. Het is niet omdat er genoeg geluid uit kan komen dat het ook moet. Maar ze was duidelijk not amused. Ik zou toch verwachten dat wie duidelijk zegt dat de infrastructuur ook ter beschikking staat voor feestjes, ook muziek kan verwachten.
Maar het was toch vooral op de achtergrond dat de muziek te horen was. Mijn plan om alles op de iPad in te laden was goed gelukt. En het heeft erg veel nut gehad, want vaak heb ik nummers meteen gevonden waar ik vroeger enkel wist dat ik ze bijhad. Alleen had ik geen idee op welke verzamel CD dat nu weer staat. Da's het grote nadeel van die dingen. Nu was alles goed, zelfs de openingsdans van toen kon ik meteen terugvinden. Dat was ook het moment om de volumeknop een tijdje luider te zetten.
Toch kan ik blijkbaar moeilijk inschatten wat de jeugd echt graag hoort. Een aantal kindjes kwamen al dan niet met mama of papa een liedje vragen. K3 was dus not done, dat was duidelijk. Het moet leuke muziek van nu zijn. Dingetjes die je zo kan meezingen.
En toen kwam een kleine jongen dit liedje vragen. Ik had het niet bij, maar hij wist precies hoe je de groepsnaam schrijft. Dus even gedownload en met verbazing gehoord wat de kindjes nu mooi vinden :-)
Maar het was toch vooral op de achtergrond dat de muziek te horen was. Mijn plan om alles op de iPad in te laden was goed gelukt. En het heeft erg veel nut gehad, want vaak heb ik nummers meteen gevonden waar ik vroeger enkel wist dat ik ze bijhad. Alleen had ik geen idee op welke verzamel CD dat nu weer staat. Da's het grote nadeel van die dingen. Nu was alles goed, zelfs de openingsdans van toen kon ik meteen terugvinden. Dat was ook het moment om de volumeknop een tijdje luider te zetten.
Toch kan ik blijkbaar moeilijk inschatten wat de jeugd echt graag hoort. Een aantal kindjes kwamen al dan niet met mama of papa een liedje vragen. K3 was dus not done, dat was duidelijk. Het moet leuke muziek van nu zijn. Dingetjes die je zo kan meezingen.
En toen kwam een kleine jongen dit liedje vragen. Ik had het niet bij, maar hij wist precies hoe je de groepsnaam schrijft. Dus even gedownload en met verbazing gehoord wat de kindjes nu mooi vinden :-)
vrijdag 7 september 2012
Onderzoek
Dit keer was het net iets anders. Elke drie maanden ga ik naar het ziekenhuis. We moeten als "chronisch zieke patiënt" goed opgevolgd worden. Bij de endocrinoloog moet ik suikerwaardes die buiten de grafiek vallen kunnen verklaren en bij het diabetesteam worden praktische zaken besproken. Er wordt ook telkens bloed afgenomen om alle parameters in de gaten te houden.
Eén keer per jaar is het wat intensiever. Het jaaronderzoek is meestal een hele dagtaak. Dat is vooral zo omdat je op verschillende plaatsen moet zijn binnen hetzelfde ziekenhuis, en de afspraken liggen ver uit elkaar. Je moet dus vooral wachten...
Maar dit jaar was het uitgebreid met extra onderzoeken. Geen grote dingen, maar toch dingen die me zorgen baarden. Er is een foutje ontdekt op mijn linkerbijnier. Dat was al zo toen ik voor het eerst werd opgenomen. Omdat de endo toen sprak over een "knobbeltje" werd ik uiteraard erg ongerust. Hij heeft snel verduidelijkt dat ik niks moest vrezen. Het is wellicht de oorzaak van mijn diabetes, maar verder moest ik me er niet veel van aantrekken. En wat gebeurt er als een specialist zoiets zegt? Juist. Je maakt je nog meer ongerust. Als ik me er toch niks van moet aantrekken, waarom was er dan nu opnieuw een CT scan nodig om te zien of het ding nog even groot was? Of het extra hormonaal onderzoek dat werd aangekruist op het blad van het bloedonderzoek? Ik zag het pas toen er een family-pack van die glazen buisjes werd geopend om mijn bloed op te vangen. Normaal zijn het er een paar, nu een heel arsenaal.
Maar gelukkig alleen maar goed nieuws. Geen abnormaliteiten gevonden. Niks op de scan, niks mis met de hormonen. Alleen nog even een voorschriftje voor mijn cholesterolverlagende medicatie. Huh? Die heb ik toch helemaal niet? Wel, vanaf nu dus wel. Mijn cholesterol was altijd goed. En nu plots niet meer. Niet omdat ik te vettig eet, wel omdat de mening is veranderd over wat gezond is. Vroeger was dat voor de LDL 100 mg/dl en nu ineens 70. En dan zit ik plots in de gevarenzone.
We zullen dat dan maar doen zeker? Een pilletje meer of minder...
Eén keer per jaar is het wat intensiever. Het jaaronderzoek is meestal een hele dagtaak. Dat is vooral zo omdat je op verschillende plaatsen moet zijn binnen hetzelfde ziekenhuis, en de afspraken liggen ver uit elkaar. Je moet dus vooral wachten...
Maar dit jaar was het uitgebreid met extra onderzoeken. Geen grote dingen, maar toch dingen die me zorgen baarden. Er is een foutje ontdekt op mijn linkerbijnier. Dat was al zo toen ik voor het eerst werd opgenomen. Omdat de endo toen sprak over een "knobbeltje" werd ik uiteraard erg ongerust. Hij heeft snel verduidelijkt dat ik niks moest vrezen. Het is wellicht de oorzaak van mijn diabetes, maar verder moest ik me er niet veel van aantrekken. En wat gebeurt er als een specialist zoiets zegt? Juist. Je maakt je nog meer ongerust. Als ik me er toch niks van moet aantrekken, waarom was er dan nu opnieuw een CT scan nodig om te zien of het ding nog even groot was? Of het extra hormonaal onderzoek dat werd aangekruist op het blad van het bloedonderzoek? Ik zag het pas toen er een family-pack van die glazen buisjes werd geopend om mijn bloed op te vangen. Normaal zijn het er een paar, nu een heel arsenaal.
Maar gelukkig alleen maar goed nieuws. Geen abnormaliteiten gevonden. Niks op de scan, niks mis met de hormonen. Alleen nog even een voorschriftje voor mijn cholesterolverlagende medicatie. Huh? Die heb ik toch helemaal niet? Wel, vanaf nu dus wel. Mijn cholesterol was altijd goed. En nu plots niet meer. Niet omdat ik te vettig eet, wel omdat de mening is veranderd over wat gezond is. Vroeger was dat voor de LDL 100 mg/dl en nu ineens 70. En dan zit ik plots in de gevarenzone.
We zullen dat dan maar doen zeker? Een pilletje meer of minder...
donderdag 6 september 2012
Kort
Het kwam heel onverwachts. We zijn geen one-liners gewoon. Het is ook niet echt de bedoeling maar het heeft wonderen gedaan. We verwachtten allemaal een uitleg. Vaak een lange uitleg, soms een uitleg met woorden die gezocht moeten worden. Maar altijd een interessante en meestal een herkenbare. Vandaag was het anders. Dit was de uitleg:
Ik ben gelukkig.
En daar wou hij het bij laten. Nog even dacht ik dat het een grap was, want dat komt er ook wel eens tussendoor. Maar de brede glimlach en de gelukzalige uitstraling verraadde dat het geen grap was.
Het is gemeend. Het doet deugd. Het straalt af. Ik ben blij in jouw plaats. En ik weet hoe het voelt.
Nuchtere mensen zijn raar :-)
Ik ben gelukkig.
En daar wou hij het bij laten. Nog even dacht ik dat het een grap was, want dat komt er ook wel eens tussendoor. Maar de brede glimlach en de gelukzalige uitstraling verraadde dat het geen grap was.
Het is gemeend. Het doet deugd. Het straalt af. Ik ben blij in jouw plaats. En ik weet hoe het voelt.
Nuchtere mensen zijn raar :-)
woensdag 5 september 2012
Dr Phil-ism
Dat moest ik hier toch gewoon herhalen, of wat dacht je ;-)
Het nieuwe seizoen komt eraan en ik ben mega grote fan van deze man. En niet alleen om zijn kapsel. Nu zie ik er elke dag eentje verschijnen omdat ze in de States echt aftellen tot dag 1. Dit is uiteraard de beste.
You can't change what you don't acknowledge. Het komt heel vaak terug en is zo simpel. Toch is er niemand die het blijkbaar snapt als ze te gast zijn in de stoel van de psycholoog. Je kan pas iets veranderen als je toegeeft dat er een probleem is. Het klinkt als de logica zelf, en toch moest ik er zelf een half leven over doen om het door te hebben.
Er zijn er inmiddels nog schitterende gevolgd:
Het nieuwe seizoen komt eraan en ik ben mega grote fan van deze man. En niet alleen om zijn kapsel. Nu zie ik er elke dag eentje verschijnen omdat ze in de States echt aftellen tot dag 1. Dit is uiteraard de beste.
You can't change what you don't acknowledge. Het komt heel vaak terug en is zo simpel. Toch is er niemand die het blijkbaar snapt als ze te gast zijn in de stoel van de psycholoog. Je kan pas iets veranderen als je toegeeft dat er een probleem is. Het klinkt als de logica zelf, en toch moest ik er zelf een half leven over doen om het door te hebben.
Er zijn er inmiddels nog schitterende gevolgd:
dinsdag 4 september 2012
Change
Zijn jouw beslissingen weloverwogen? De mijne nooit. En dat vind ik best wel straf. Maar ik denk niet dat het zo ongewoon is.
Ik koos eerst een richting in het hoger onderwijs die niets met informatica te maken had. Ik deed dat omdat ik toen het idee had dat ik niet als saaie nerd door het leven wou gaan. Dat is dom, want ik wist dat ik erg goed was in informatica. Dus logisch gezien zou ik beter een studierichting informatica gekozen hebben.
Ik kocht een eigen huis. Mijn plek onder de zon. Ik deed dat omdat ik meer ruimte wou en omdat ik huurgeld verspilling vond. Ik moest een zware afbetaling doen met een klein loon. En veel renoveren want binnen mijn budget kon ik enkel een bouwvallig ding kopen. Enkele jaren later kwam er een outing en een vriend met een appartement. Het huis was overbodig en ik deed het van de hand.
Ik werkte als bediende en deed het werk graag. Het kleine bedrijfje werd overgenomen door een ander klein bedrijf. In het nieuwe bedrijf kon ik niet aarden. Daarom werd ik zelfstandige. Ik deed hetzelfde werk op zelfstandige basis. Het was moeilijk om een zaak te starten. Als je het financieel bekijkt, had ik beter gewoon een nieuwe job gezocht als bediende.
Deze drie beslissingen zijn fout geweest. Ze waren fout omdat de redenen waarom ik ze nam fout waren. Maar ik heb er geen spijt van. Ik zou ze misschien nu niet meer nemen, misschien ook wel. Het huis was uiteindelijk mijn droomhuis en ik heb er goede herinneringen aan. De beslissing om zelfstandige te worden was één van de beste beslissingen die ik ooit nam. Maar de redenen waarom waren ondoordacht. De studiekeuze zou ik niet herhalen. Maar ook daar heb ik geen spijt van. Ik weet dat de keuze fout was omdat ik ze gemaakt heb. Ik ben geen ingenieur geworden, maar informaticus. Dat is de juiste keuze, en dat weet ik omdat ik geprobeerd heb om ingenieur te worden.
Binnenkort moet ik opnieuw een nieuwe uitdaging zoeken. Aalst ligt nogal ver van Antwerpen. De afstand naar de nieuwe job zal dus doorwegen in de beslissing. Misschien neem ik een beslissing die onevenwichtig is omdat ik nu ver moet rijden. De huidige toestand zal dus opnieuw mijn beslissing beïnvloeden.
En misschien is het al fijn om te beseffen dat ik dat helemaal niet zo goed kan, een weloverwogen beslissing nemen. Want tot nu toe lukt dat ondoordacht ook best wel goed.
Ik koos eerst een richting in het hoger onderwijs die niets met informatica te maken had. Ik deed dat omdat ik toen het idee had dat ik niet als saaie nerd door het leven wou gaan. Dat is dom, want ik wist dat ik erg goed was in informatica. Dus logisch gezien zou ik beter een studierichting informatica gekozen hebben.
Ik kocht een eigen huis. Mijn plek onder de zon. Ik deed dat omdat ik meer ruimte wou en omdat ik huurgeld verspilling vond. Ik moest een zware afbetaling doen met een klein loon. En veel renoveren want binnen mijn budget kon ik enkel een bouwvallig ding kopen. Enkele jaren later kwam er een outing en een vriend met een appartement. Het huis was overbodig en ik deed het van de hand.
Ik werkte als bediende en deed het werk graag. Het kleine bedrijfje werd overgenomen door een ander klein bedrijf. In het nieuwe bedrijf kon ik niet aarden. Daarom werd ik zelfstandige. Ik deed hetzelfde werk op zelfstandige basis. Het was moeilijk om een zaak te starten. Als je het financieel bekijkt, had ik beter gewoon een nieuwe job gezocht als bediende.
Deze drie beslissingen zijn fout geweest. Ze waren fout omdat de redenen waarom ik ze nam fout waren. Maar ik heb er geen spijt van. Ik zou ze misschien nu niet meer nemen, misschien ook wel. Het huis was uiteindelijk mijn droomhuis en ik heb er goede herinneringen aan. De beslissing om zelfstandige te worden was één van de beste beslissingen die ik ooit nam. Maar de redenen waarom waren ondoordacht. De studiekeuze zou ik niet herhalen. Maar ook daar heb ik geen spijt van. Ik weet dat de keuze fout was omdat ik ze gemaakt heb. Ik ben geen ingenieur geworden, maar informaticus. Dat is de juiste keuze, en dat weet ik omdat ik geprobeerd heb om ingenieur te worden.
Binnenkort moet ik opnieuw een nieuwe uitdaging zoeken. Aalst ligt nogal ver van Antwerpen. De afstand naar de nieuwe job zal dus doorwegen in de beslissing. Misschien neem ik een beslissing die onevenwichtig is omdat ik nu ver moet rijden. De huidige toestand zal dus opnieuw mijn beslissing beïnvloeden.
En misschien is het al fijn om te beseffen dat ik dat helemaal niet zo goed kan, een weloverwogen beslissing nemen. Want tot nu toe lukt dat ondoordacht ook best wel goed.
maandag 3 september 2012
AA-lst
Nog één keer dan. Chairman op de AA vergadering in Aalst. Ik had een strak plan, maar het werd een beetje aangepast. Door de situatie van de dag heb ik de eerste stap geschrapt van de planning. Graag had ik er even over gesproken met de nieuweling, want stap 1 maakt het hele plan meteen duidelijk. Het is de basis van de 12 stappen, en als je als nieuweling binnenkomt hoort het even daarover te gaan. De nieuwe was al enkele keren op het appèl, maar omdat we niet echt over de stappen spreken in deze vergadering vond ik het een goed idee om het nu te doen.
Helaas, de nieuweling was er niet. Er was andere hulp nodig die een meer intensieve begeleiding geeft dan één vergadering per week. Dat is jammer, maar we hopen dat het vruchten afwerpt. We zijn er nog erg nauw bij betrokken omdat we van alle gebeurtenissen op de hoogte werden gehouden. De nieuweling vond al iemand binnen de groep die steun kon geven en dat verheugt me erg.
Dat bracht mij dan weer naadloos bij de twaalfde stap. Daar wordt immers haarfijn uitgelegd wat hulp bieden in die situatie betekent. Hoe je dat best aanpakt en misschien vooral wat je best niet doet. Dat maakt het een beetje moeilijk, omdat er ook grenzen zijn aan wat goed is voor beide betrokkenen.
Uiteraard kon het strak schema van de vergadering volgens het boekje vandaag even niet. Er was veel te vertellen en dan moet dat ook kunnen. Gelukkig zijn er geen scheidsrechters en moet er geen examen gedaan worden. Regels waren minder belangrijk en discussies mochten dus een keertje wel.
Helaas, de nieuweling was er niet. Er was andere hulp nodig die een meer intensieve begeleiding geeft dan één vergadering per week. Dat is jammer, maar we hopen dat het vruchten afwerpt. We zijn er nog erg nauw bij betrokken omdat we van alle gebeurtenissen op de hoogte werden gehouden. De nieuweling vond al iemand binnen de groep die steun kon geven en dat verheugt me erg.
Dat bracht mij dan weer naadloos bij de twaalfde stap. Daar wordt immers haarfijn uitgelegd wat hulp bieden in die situatie betekent. Hoe je dat best aanpakt en misschien vooral wat je best niet doet. Dat maakt het een beetje moeilijk, omdat er ook grenzen zijn aan wat goed is voor beide betrokkenen.
Uiteraard kon het strak schema van de vergadering volgens het boekje vandaag even niet. Er was veel te vertellen en dan moet dat ook kunnen. Gelukkig zijn er geen scheidsrechters en moet er geen examen gedaan worden. Regels waren minder belangrijk en discussies mochten dus een keertje wel.
zondag 2 september 2012
Een plan
Het was een puntje dat in den boek stond. Mijn CD's moesten geïmporteerd worden in iTunes. Dat was het plan, en vandaag heb ik een groot stuk van het plan kunnen afmaken. Het komt wellicht omdat ik daar blijkbaar goed materiaal voor heb. Ik weet dat mijn ventje al enkele jaren bezig is met importeren van CD's in de computer. Maar we doen het met verschillende redenen. En dus ook met verschillende computers.
De iMac is natuurlijk gemaakt voor dat soort speelgoed. Ik stop er een CD in en in het beste geval leest hij die in met een snelheid die 25x sneller is dan de afspeelsnelheid. Een CD van een uur heb je dus op 2 minuten bijna ingelezen. Dat is op de PC van 't vriendje een heel ander paar mouwen. Hoe snel die gaat weet ik niet, maar een snelheid x5 vond hij al heel snel. Niet moeilijk dat hij er zo lang over doet. Ah ja, hij heeft ook meer dan 1000 CD's. Misschien speelt dat ook een beetje mee.
Maar de redenen zijn dus ook verschillend. Hij wil zijn iPod opvullen, ik mijn iPad. Ja duh... dat maakt geen verschil zou je denken. Maar toch wel. Ik wil ze niet afspelen op de iPad, ik wil alleen een handige zoekmachine als ik als DJ Jan tijdens het plaatjes draaien een nummer niet vind. Altijd dus eigenlijk, want ik vind geen enkel nummer nog terug. En dan is de zoekfunctie van de iPad heel handig.
Ik voel kosten komen. Boven mijn DJ tafel hoort dan natuurlijk een houder voor de iPad. Zo is hij beter bereikbaar en kan ik hem constant gebruiken. Ook om eventueel het nummer af te spelen. Of een playlist op te zetten met bangelijke muziek. En dan doen alsof ik veel moeite doe. Nee, da's er wat over zeker.
Maar de lijst is bijna klaar. Volgende zaterdag nog een keertje DJ. Dan zal het van pas komen !
De iMac is natuurlijk gemaakt voor dat soort speelgoed. Ik stop er een CD in en in het beste geval leest hij die in met een snelheid die 25x sneller is dan de afspeelsnelheid. Een CD van een uur heb je dus op 2 minuten bijna ingelezen. Dat is op de PC van 't vriendje een heel ander paar mouwen. Hoe snel die gaat weet ik niet, maar een snelheid x5 vond hij al heel snel. Niet moeilijk dat hij er zo lang over doet. Ah ja, hij heeft ook meer dan 1000 CD's. Misschien speelt dat ook een beetje mee.
Maar de redenen zijn dus ook verschillend. Hij wil zijn iPod opvullen, ik mijn iPad. Ja duh... dat maakt geen verschil zou je denken. Maar toch wel. Ik wil ze niet afspelen op de iPad, ik wil alleen een handige zoekmachine als ik als DJ Jan tijdens het plaatjes draaien een nummer niet vind. Altijd dus eigenlijk, want ik vind geen enkel nummer nog terug. En dan is de zoekfunctie van de iPad heel handig.
Ik voel kosten komen. Boven mijn DJ tafel hoort dan natuurlijk een houder voor de iPad. Zo is hij beter bereikbaar en kan ik hem constant gebruiken. Ook om eventueel het nummer af te spelen. Of een playlist op te zetten met bangelijke muziek. En dan doen alsof ik veel moeite doe. Nee, da's er wat over zeker.
Maar de lijst is bijna klaar. Volgende zaterdag nog een keertje DJ. Dan zal het van pas komen !
zaterdag 1 september 2012
Vreemd...
Het was vreemd om dit SMS bericht te ontvangen. Niet het bericht was vreemd, wel de persoon die het stuurde. Ik was niet van plan om nog te praten. Alles was al lang gezegd en verdere discussies waren nutteloos. We bleven allebei op ons standpunt en toen volgde radiostilte. Maar er zijn belangen die meespelen en wellicht daarom werd er verder aangedrongen op een gesprek.
Alleen verwachtte ik geen gesprek met de echtgenote. We kennen elkaar helemaal niet zo goed, en waarom zou het iets veranderen aan de situatie? Maar het gesprek kwam toch op het afgesproken tijdstip.
Het verhaal klonk bekend. Het was uiteraard hetzelfde verhaal met dezelfde argumenten. Argumenten die voor mij niets ter zake doen, en dat heb ik ook duidelijk gemaakt. Wat me verbaasde was niet de informatie die ik hoorde, maar wel wat ik vertelde. Blijkbaar waren vele dingen die ik vertelde nieuw voor de persoon die voor me zat. Dat verbaasd me toch een beetje.
Of het gesprek iets verandert aan de situatie weet ik niet. De belangen zijn dezelfde en de patstelling blijft. Maar er was op z'n minst een gesprek. Misschien verandert dat iets. Tijd zal raad brengen.
Alleen verwachtte ik geen gesprek met de echtgenote. We kennen elkaar helemaal niet zo goed, en waarom zou het iets veranderen aan de situatie? Maar het gesprek kwam toch op het afgesproken tijdstip.
Het verhaal klonk bekend. Het was uiteraard hetzelfde verhaal met dezelfde argumenten. Argumenten die voor mij niets ter zake doen, en dat heb ik ook duidelijk gemaakt. Wat me verbaasde was niet de informatie die ik hoorde, maar wel wat ik vertelde. Blijkbaar waren vele dingen die ik vertelde nieuw voor de persoon die voor me zat. Dat verbaasd me toch een beetje.
Of het gesprek iets verandert aan de situatie weet ik niet. De belangen zijn dezelfde en de patstelling blijft. Maar er was op z'n minst een gesprek. Misschien verandert dat iets. Tijd zal raad brengen.
Abonneren op:
Posts (Atom)