zaterdag 31 augustus 2013

Filmpje La Roche

Jammer dat ik de "goeie" camera niet bij had. Ook jammer dat de GoPro niet zo lang meer meegaat. Op de camping is er geen USB aansluiting om de batterij op te laden. Maar toch heb ik genoeg beelden gesprokkeld om twee minuutjes film te maken :)



vrijdag 30 augustus 2013

Paper or plastic?

Ik denk dat het een vreemde ontmoeting was voor haar. Zelf ken ik dat niet, maar toen ik thuiskwam met een MasterCard Gold moest iemand hier heel erg lachen. Naar 't schijnt is dat iets voor rijke mensen, dat is toch wat ik te horen kreeg.

Nu is het niet aan andere mensen om mijn rekening te maken. Maar andere mensen weten wellicht ook wel dat ik al een hele tijd niet meer werk. Ik kreeg zelfs onlangs een brief in de bus om mijn uitkering binnenkort om te zetten naar een invaliditeitsuitkering in plaats van de standaard ziekteverzekering. Dat zit er aan te komen als ik voor het einde van dit jaar nog steeds werkonbekwaam ben. We rekenen er uiteraard op dat het zo ver niet komt. Dat waren veel woorden om te zeggen dat ik nu niet, vroeger niet en wellicht nooit zal behoren tot de groep van de rijke mensen.

Dat maakte het wellicht een beetje vreemd voor de dame. Ze werkt bij de bank waar ik dus 3 rekeningen heb. Dat is op zich al helemaal buiten proportie voor iemand die van een uitkering leeft, maar soit... er zijn redenen voor. Die zijn van praktische en organisatorische aard. Het wil zeggen dat het met de jaren zo gegroeid is en ik niet de moed vind om orde op zaken te stellen ;-)

Nu kreeg ik dus goed nieuws van de bank. Dat mag voor één keertje ook wel eens. Goed nieuws, omdat ik geld kan besparen. Nu zijn er immers twee kredietkaarten nodig: ééntje voor mij persoonlijk en ééntje voor de zaak. Daar kan ik nu besparen, want ik krijg nu gratis een Mastercard voor mijn persoonlijke rekening, en dat komt omdat de zaak ook een plastiekje van dat merk heeft. Dat zou dus kosten besparen, want nu is mijn persoonlijke kredietkaart er ééntje van Visa.

Om te overlopen op welke rekening die kaart nu moest staan, de dame was immers niet bekend met mijn casus, moest ze dus de drie rekeningen opvragen en telkens bekijken welke kredietkaart nu bij welke rekening hoort. Omdat ik de naam van derde rekening niet ken (ik gebruik die nooit), verwees ze naar die rekening met de woorden: "dat is de rekening waar bijna niks op staat". Ik moest helaas duidelijk maken dat haar informatie mij niet verder hielp om op die manier mijn rekeningen te onderscheiden.

Ze moest er vooral erg om lachen maar voor de rest had ze er geen opmerking over. Ik heb dat wel gezegd, dat cashflow laag was door langdurige ziekte en ze antwoordde dat dat helemaal niks uitmaakt.

Dat maar om te zeggen: het is niet omdat ik nu de trotse eigenaar van een MasterCard Gold ben, dat dat ook iets betekent ;)

donderdag 29 augustus 2013

Een noodgeval

Echt fijn vind ik het niet, maar het hoort bij het engagement dat je aangaat. Plots viel de avond in duigen, al kan ik niet meer precies herhalen waarom. Voor iedereen uit de vaste groep van de donderdag was er een reden, en ze waren allemaal belangrijk. Je bent dan ook niet verplicht om naar de AA te komen hè. Gelukkig is alles een vrije keuze. Iets anders zou voor een alcoholist trouwens helemaal niet werken.

Daarom gingen er gesprekken aan vooraf over de telefoon. Er moet immers wel één iemand komen, al zit ie daar heel de avond alleen. Dat is dus ook part of the deal als je het daar meent. Je moet een beetje meedraaien in de organisatie, hoe klein de groep ook ging zijn vanavond. Feit was dus dat ook de chairman verstek liet gaan voor een belangrijke vergadering in zijn privéleven. Omdat hij de sleutels had van het lokaal, ging ik die oppikken in een voor mij heel erg bekende Antwerpse buurt.

Plots was ik chairman ad interim en als je verlegen bent, ben je automatisch nerveus. Er zullen wellicht niet meer dan één of twee mensen komen opdagen vanavond, mensen die een tijdje de donderdag bezoeken maar niet zo lang dat je ze tot de vaste ploeg rekent. Geen reden dus om nerveus te zijn, maar het zit gewoon in de aard. Wat als er plots een nieuwe zou komen opdagen? Er hoort dan uitleg bij over hoe de AA werkt en je moet zorgen dat de nieuwe zich op z'n minst op z'n gemak voelt. Allemaal dingen waar ik niet goed in ben. Dat is toch wat ik me na al die jaren nog steeds wijsmaak.

De praktijk was anders. Er kwam geen nieuweling. Er kwamen er twee! Nu ja, nieuweling mag ik niet helemaal zeggen want ze waren enkele dagen nuchter en hun eerste vergadering was al voorbij. Maar voor ons, uiteindelijk dan toch twee mensen van de vaste kern, waren ze wel nieuw. De vierde stap waar ik iedereen een klein stukje van liet lezen, was vandaag dan ook niet belangrijk. Als je enkele dagen in 't programma zit, maakt dat allemaal niet zoveel uit. Je wil gewoon nuchter zijn en dat is een fulltime job op dat moment.

Eén taak die me rest. Eén voor één hun verhaal laten doen en alles wat we horen beamen en herkennen. Soms geruststellen en zeggen dat alles goedkomt. Zorgen dat het thuisgevoel in de kamer hangt, want dat was het eerste wat mij hier liet terugkomen. Mijn "jarenlange" ervaring verbleekt met die van de andere tafelgenoot uit de vaste groep, maar dat wil niet zeggen dat ik geen goede raad in petto heb. Alles wat nu gebeurt in hun leven, heb ik ook meegemaakt. Dat is net wat de groep in die periode zo aantrekkelijk maakt. Plots ben je niet meer die rare die zich niet kan bedwingen. De kamer zit "vol" met zo'n mensen en dat schept die band.

Je kan dat moeilijk beoordelen of het goed was. Maar als je ziet en hoort hoe de reactie is, weet je best dat het goed was. Dat ze opnieuw terugkomen op de donderdag is een fijne gedachte. Misschien is één van de twee later wel één van de vaste klanten op donderdag.

Misschien wel allebei :)

woensdag 28 augustus 2013

Het paleis

"Je ziet wat je ziet" zei de man. Meer moeite dan dat deed ie niet. Het houten deurtje was te klein om een volwassen man door te laten. Toch als die volwassen man rechtop wou blijven lopen, dat lukte niet. Ik vroeg me af waarom het zo klein was. Later zou ik het snappen als ik het mechanisme zelf ging gebruiken.

Het was donker en de moeite om het rolluik te openen deed ie maar half. Ik snap waarom hoor, er hing een stalen kabel aan die je met een katrol in beweging moest zetten. Omdat het ding zo gigantisch breed was, vond ie het niet de moeite om het volledig te openen. Bovendien was het gevaarte van hout, dus aan het gewicht deed dat geen goed. Maar vooral, hij vond het verloren moeite. Het stond al lang te koop, die oude pralinewinkel. Niemand had interesse en een half uur later zou ie zelfs toegeven dat ik één van de eersten was die ooit verder dan de gelijkvloerse verdieping had gekeken.

We wandelden rond en hij toonde de afgeleefde winkel. De toonbank leek achtergelaten op een normale werkdag. De houten planken achter de toonbank hadden zelfs nog enkele grote glazen bokalen met van die lichtblauwe doorschijnende snoepjes, elk in zijn eigen wikkel verpakt. Misschien zijn ze nog wel goed, lachte de man van het immokantoor.

Maar ik zag dus alle verdiepingen. Voor mij was de oppervlakte van 200m² een paleis. Dat was dan ook wat ik zag: mijn paleis. Andere huizen had ik nooit betreden omdat ik op voorhand wist dat ze te smal waren. Ik heb dat nodig, dat ruimtegevoel. En met 9 meter gevelbreedte was dit een paleis. De garage telde ik er nog bij, hoewel ze in het huis ernaast lag. Dan had ik zelfs 14 meter !

Ze waren nog goed, die snoepjes. Mijn vader had ze geproefd toen ie zich in de verbouwingen stortte. Ik was voltijds aan het programmeren en hielp waar ik kon, maar pa was net op pensioen. Hij kon zich uitleven in die dingen en dat heb ik geweten. Een perfecte badkamer toverde hij tevoorschijn, met absoluut geen budget dat die naam waard was. Maar de tegels waren nieuw en de leidingen waterdicht. Het ijzeren bad was oud, maar zalig groot en zelfs heel waardevol. De TV kwam later, want ik vond dat elke kamer een toestel nodig had. Na het werk kwam ik vaak het bad niet uit en zag na het nieuws zelfs de volledige avondprogrammatie. Al wat je moest doen was af en toe de kraan opendraaien om de temperatuur weer op te krikken.

De woonkamer was fantastisch. Drie brede ramen aan de straatkant, de hele negen meter groot. Er kwam een surroundsysteem en een open haard in het tweede salon. Ja hoor, ik had twee salons. Eén om languit in de zetel te liggen en één om gewoon te hebben. Als overschot. Drie kleine slaapkamers werden één grote en een logeerkamer. Daarboven kwam een dakterras dat al helemaal af was in mijn hoofd. Alles was al berekend en uitgetekend. De keuken werd berging en de eetkamer werd keuken. Veel te groot allemaal voor één persoon, maar het was mijn paleis. De winkel was overschot. Gewoon, om te hebbben. Het tweede stuk van de winkel werd later kantoor toen ik besliste om ook het werk alleen te gaan doen, zonder baas.

Maar dat deurtje was heel vreemd. Ik heb het vervangen hoor, heel de 14 meter gevelbreedte werd een groot elektrisch rolluik. Maar toen was het dus nog hout. Het is fysiek niet mogelijk om een deur te maken in een houten rolluik. De horizontale lamellen die het rolluik uitmaken zou je immers moeten doorzagen, en wat je overhoudt zou een kleine aaneenrijging van lamellen zijn die niet rechtop kunnen staan. Daarom zaten er ook twee verticale houten balkjes naast. Vóór je het rolluik opendeed met de zware katrol moest je eerst de deur openen en die dan samen met de verticale balkjes wegnemen. Daarom waren ze ook zo klein mogelijk, want het was een aanslag op de stabiliteit van het hele rolluik.

Later zou ik het verhuren aan Maarten. Ik was plots geen vrijgezel meer, en hier wonen was geen optie. Maar loslaten kon ik niet.

Vandaag reed ik er voorbij omdat ik in de buurt sleutels moest ophalen. Alles is anders nu en de nieuwe bewoners zijn er wellicht gelukkig.

Dat kan ook niet anders.

Het is een paleis.




pothoekstraat 61 , 63 (1998 , 2013)

dinsdag 27 augustus 2013

The next level

De timing was zeker niet perfect, maar ik heb dan ook niks te maken met het schema van mijn revalidatie. Vorige week kreeg ik aan het begin van een "laten-we-de-beentjes-strekken-op-een-matje"-les plots te horen dat dat nu tot het verleden behoorde. Niets was aangekondigd, dus ik mocht meteen de drie volgende afspraken schrappen die ik inmiddels wegens de volle agenda - die van het ziekenhuis, niet die van mij - al had ingepland.

Nu wordt het dus serieus. Dat is wat de kinesiste bedoelde denk ik, toen ze me aankeek en bevestiging zocht toen ze ervan uit ging dat ik daar al lang naar uitkeek. Dat is niet echt zo, maar soit die timing dus. Ze was een beetje slecht omdat de eerste les van mijn tweede deel van de revalidatie nu net de dag na onze Ardennentrip ligt.

Nu bleek dat al bij al erg mee te vallen. Er zijn nu vier toestellen die mijn rug in alle richtingen gaan uitrekken. Het klinkt een beetje als marteltuigen als ik het zo omschrijf, maar dat zijn ze niet hoor. Vier bewegingen van de rug moeten de buitenste spieren van de rug en de buik nu steviger maken. Als het goed is zal ik daar weer twee maanden zoet mee zijn.

Waarom het meeviel, dat heb ik gemerkt aan de persoon die na mij één van de toestellen in gang duwde. Hij moet erg geschrokken zijn toen ie het toestel meteen op het einde van zijn bereik drukte met zijn stevige rugspieren. Het ging zo hevig, je zou er nog een rugletsel aan overhouden ;-) Ik zei dat het toestel nog ingesteld was op "sissi" en daar moest ie erg mee lachen. "Wacht maar", zei ie, "je zal dat hier nog wel gaan voelen".

De eerste vier lessen stellen op zich weer niet veel voor. Er wordt nauwelijks gewicht aangebracht, enkel het aantal keer dat je één beweging doet wordt elke week een beetje verhoogd. Na les 2 voel ik nu al dat het na de les toch andere koek is. Hoewel je niet het gevoel hebt van enige inspanning te doen (nu ja, er komt wel zweet aan te pas maar dat zegt meer over mijn conditie) is er daarna toch weer pijn in de rug. Het is die leuke pijn zoals ze daar dan zeggen. Zo heet spierpijn blijkbaar, door dat woordje te gebruiken maak ik snel het onderscheid met echte pijn die komt door zenuwen die niet zitten waar ze horen te zitten. Het enige verschil is dat ik er niet bang van ben, maar pijnstillers zijn net zo goed nodig. Ik vraag me weer hardop af of ik in feite dit al zou kunnen combineren met gaan werken en heb daar grote twijfels over. Gelukkig moet ik me daar nog even geen zorgen over maken.

maandag 26 augustus 2013

La Roche

Louter toeval hoor, dat mijn teller net op 496 stond toen we vertrokken op geocacheweekend. Al eventjes had ik het plan om een leuke cache te zoeken voor het magische nummer 500, maar diegene die ik wou doen moest offline volgens een officiële instantie. Zij vond hem te gevaarlijk, dus misschien maar beter dat ik hem nooit heb kunnen proberen. Jammer van dat terrein van 4.5 op 5 voor mijn cijferpagina.

Dit was mijn 500ste en zo'n getal zat er hier niet in. Maar wat men daar 3.5 noemt, komt wellicht overeen met de eerste beoordeling. In elk geval waren ze allemaal anders, hoe kan het ook anders in zo'n omgeving, en zeker qua inspanning kan je toch moeilijk de landsdelen vergelijken.

Het was dan ook heel fijn om te zien dat mijn rug weinig problemen had met de hellingen. Dat mijn conditie OK was, had men op de fietstest in het hospitaal al gezegd en dat is ook nu gebleken. Hellingen beklimmen kost me nu ook moeite zoals dat vroeger was, maar ik stop geen drie keer meer om te rusten en op de top ben ik maar enkele minuutjes buiten adem. Toen ik nog meer kilo's meenam was dat een heel ander verhaal.



Waarom er telkens veel volk stond te kijken naar het kasteel konden we moeilijk verklaren. Pas toen ik thuis was, hoorde ik dat er blijkbaar elke avond een spook verschijnt rond het kasteel. Maar buiten wat gekleurd licht in de verte, denk ik niet dat we veel gemist hebben.





Dit was er eentje voor de leuke foto's ;)








Het lijkt spannender dan het in 't echt was, maar als we dan toch het speelgoed bij hebben dat ons omtovert tot speleologen, dan moeten we dat ook eventjes kunnen gebruiken.

Het had een bedoeling, deze lange gang die nu nutteloos, donker en nat is. Maar wat die was, is me even ontgaan. In elk geval was het een hele mooie afsluiter van een geweldig fijn weekend.






Thanks geocache buddy om toch aan mij te denken toen je de camping ging reserveren.

Wat mij betreft doen we dit elk jaar weer. En als het kan mag het ook sneller dan dat :)


woensdag 21 augustus 2013

5.6%

Ook als het slecht is moet ik het bloggen. Gelukkig is het dat echt niet, maar wel een beetje slechter dan de vorige keren.

Mijn HbA1c geeft elke 4 maanden een stand van zake over hoe het met de suikertjes gaat. Op het diabetesforum is het de gewoonte om die waarde in de footer van de berichten die je schrijft te plaatsen. Vaak zetten mensen daar ook de vorige waarde en die dáárvoor. Omdat het bij mij al drie of vier keer dezelfde waarde was, had ik al heel lang 5.3% geschreven.

Misschien denken nieuwe mensen wel dat ik er mee lach als ik dat zo schrijf. Of misschien geloven ze het niet. Nog de dag voor deze uitslag werd er op een bijeenkomst over mij een grapje gemaakt dat ik geen echte diabeet ben. Dat ik maar op het forum kom om mee te doen met de anderen :)

Dat komt dan ook omdat 5.3% een waarde is van iemand die geen diabetes heeft. Normale mensen hebben een HbA1c tussen 4 en 6%, dus mijn waarde van toen gaf ook geen indicatie meer dat ik diabetes heb. Geloof me, ik heb het hoor! Zonder insulinepomp lig ik binnen een dag of twee op de spoed.

Nu is het dus wat hoger. Maar 5.6% is nog altijd een waarde van een niet-diabeet. Zolang ik onder de 6.5% blijf, vind mijn endocrinoloog zelfs dat ik schitterend bezig ben. Ik mag dus gerust nog wat stijgen vooraleer ik me zorgen moet maken.

Hoe het dan komt deze keer, dat weet ik wel. Een tijd geleden kon ik het voorspellen omdat mijn dagelijkse suikerwaarden op de sensor hoger werden. Het werd ook duidelijk hoger zonder dat ik at. Eerst zag ik het aan de ochtendwaarde die boven de 100 kwam. Als dat eens een keer gebeurt, is dat niet vreemd. Maar toen het dagelijkse kost werd, wist ik dat ik iets moest veranderen.

De aanpassingen die ik toen aan mijn basaal deed, hadden meteen effect. De dagen en weken erna waren lager maar de gemiddelden over 2 maanden die ik af en toe opvraag bleven natuurlijk nog hoog. Ik had dan ook ongeveer deze HbA1c verwacht. De software van de sensor voorspelde een gemiddelde suikerwaarde die overeenkomt met 5.7%. Dat is dus bij deze bevestigd. Gaan we daar nu iets aan doen? Neen hoor. Maar misschien is het volgende keer toch weer beter als ik nog een tijdje Atkins ontbijtjes en lunchkes eet :)

dinsdag 20 augustus 2013

Het leven zoals het is

Hoe lang kan je het volhouden, dat principe? Als iets werkt, moet je er af blijven. Heel erg vooruitstrevend is dat niet als een computerprogrammeur zoiets zegt, maar ik hou het al mijn hele professionele leven vol. Ik gaf die raad ook altijd bij klanten toen klantenondersteuning nog in mijn takenpakket zat.

Ik doe dat dus al 12 jaar met één welbepaalde PC uit mijn "collectie". Het is de allereerste computer die ik kocht toen ik mijn bvba startte. Ik weet niet meer hoe dat kwam, maar ik herinner me het moment. De boekhouder had me na minder dan één jaar als zelfstandige aangeraden om een bvba op te richten. Zo zou ik immers een pak minder belastingen betalen. Zijn berekening spuwde een bedrag uit dat exact zei vanaf welke jaaromzet dat zinnig was. En daar zat ik toen nog vóór ik mijn eerste boekjaar afsloot behoorlijk boven.

Ik kan me zo voorstellen dat dat voor mij reden genoeg was om meteen een nieuwe laptop te kopen. En die werkt dus nog steeds tot op de dag van vandaag. Correctie! Tot gisteren. Al enkele weken haperde mijn mail en ik wist niet waarom. Na heel wat geknoei en ge-Google stel ik vast dat dat ene grote bestand dat al mijn mails bevat dus kapot is. Ik kan het niet meer kopiëren omdat blijkbaar de helft van de harde schijf niets meer doet. Ergens had een belletje moeten rinkelen toen er twee weken geleden plots verscheen dat die schijf nog 48% vol was. En dat was tot dan toe meestal 99% en erger.

Het lang verhaal moet nu korter. Ik hou dus al 12 jaar op één enkele PC al mijn mails bij. Nu moet ik uit Outlook de mails redden die ik kan redden. Dat schijnt alleen nog te gaan door ze per 100 of 200 te selecteren en kopiëren naar een nieuwe map. Dat wil zeggen dat ik meer dan 50000 mails manueel mocht kopiëren. Nu komen ze terecht op een andere PC in één map: postvak in vanaf het jaar 2001 tot vandaag.

En dat is vreselijk akelig. Bij het kopiëren van de mails kan je niet anders dan soms er eens eentje uit te pikken. En wat ik heb gelezen is niet mooi. Vanaf het begin zijn er bitsige mails heen en weer naar mij en mijn toenmalige compagnon/baas. Klanten zijn niet beleefd, maar mijn antwoorden ook niet. De taal is netjes maar de toon vaak arrogant. Ik heb altijd die neiging gehad om op die manier te antwoorden als de vraag niet zo beleefd was. Ik ben er zelfs van overtuigd dat die klanten slechte ondersteuning kregen van mij, want technische details opzoeken na een mail die me niet beviel deed ik niet. Ik kroop meteen achter de PC om die lastigaard een beleefd maar kordaat antwoord te geven.

In 2008 verandert de toon. Ik antwoord ook veel sneller. Ik krijg berichten van klanten die euforisch zijn na de presentatie van onze nieuwe software. De toon van mijn collega/baas is ook vaak anders.

Januari 2008 is mijn eerste nuchtere maand en dat zie ik nu duidelijk in de berichten. Veel contact met klanten had ik niet meer, want die taak was overgenomen door Maarten. Maar je ziet dat alles luchtiger was en er veel meer optimisme uitstraalde.

De berichten van Maarten zijn trouwens wel een constante, vanaf 2001 al. Hij is altijd rustig en vaak zit er een kwinkslag in de communicatie. Dringende vragen stelt ie door te vragen: kan je dat eens op de todo-lijst plaatsen? Het andere kanaal gebruikte enkel uitroeptekens en rode kleuren in de HTML mail.

Het is confronterend om te zien hoe ik was. Vaak wil ik die pagina uitwissen maar dat kan je niet. De mails blijven nu zitten op een nieuwe computer die misschien weer 10 jaar meegaat. Ik ben benieuwd hoe ik er dan op terugkijk.

Eén ding staat vast: wat ik vanaf nu schrijf is wél echt. Wellicht word ik nog boos en als het moet zal er nog een kordaat antwoord komen. Maar dit is niet meer gekleurd. Dit is de echte ik :)

maandag 19 augustus 2013

Atkinsweek

Na enkele weken Atkins ontbijt & lunch kan ik echt een vergelijking maken. Een daggrafiekje is mooi, maar de Dexcom ziet natuurlijk meer dan dat.

En dan gaat het dus zo:



De rode lijn is een weekgemiddelde van een tijdje geleden toen er nog veel boterhammen op het menu stonden. De blauwe lijn is van vorige week, dus waar in het ontbijt en lunch geen koolhydraten zaten. Het verschil is heel groot, overdag zijn er geen pieken meer (voor zover die er al waren in een grafiek met gemiddelden). Ik geef meestal ook geen insuline meer overdag, tenzij soms bij het middagmaal als er veel tomaten of paprika's in de sla zitten ;-)

Ook 's avonds staat het behoorlijk lager en ik weet niet meteen hoe dat komt. Ik heb in elk geval veel minder hypofood nodig gehad de laatste tijd, misschien speelt dat wel mee.



De standaardafwijkingen zijn nu echt betrouwbaar voor een ganse week, dus ook daar is een groot verschil. De gemiddelde glucose ook, maar ook dat is logisch als je geen koolhydraten eet.


Of het nu allemaal wel OK is, dat is afwachten. Natuurlijk zijn de waarden heel goed, maar de mening van de diëtiste op het jaaronderzoek was natuurlijk wat genuanceerd. Spek met eieren vond ze natuurlijk geen goede start van de dag, dat zou ook nogal vreemd zijn om dat van een diëtiste te horen. Maar toen ik zei dat ik de boterhammen beu was, stelde ze voor om havermout te eten. Ik denk dat ze uit mijn gezichtsuitdrukking wel heeft begrepen dat ik mijn ontbijtplan zeker in die richting niet zal aanpassen.

Voor de rest was ze duidelijk. Ik was heel gedreven, zei ze. Dat zal wel zo zijn zeker? En over die Atkins had ze niet meteen een mening. Dat ik kilo's kwijt was, vond ze goed maar niet echt nodig. Of het een goed idee was om als diabeet dit te doen? Ze gaf de hete aardappel door aan de endocrinoloog. Die zal dan donderdag wel weten te zeggen of het niet te stout is. En als het wel zo is, moeten we toch ook nog zien wat we daar mee doen. Het blijft één mening.

In elk geval zijn er nu 3 kilo's af en we mikken op nog 2 tegen het einde van de maand. Dat mag wat later zijn ook :)

zondag 18 augustus 2013

Te koop: dromen

Normaal valt het niet zo op, maar nu is het even anders. Normaal ben ik alleen thuis als de postbode aanbelt, maar de voorbije twee weken was de vakantieperiode daar. En nu kreeg ik plots commentaar dat de postbode blijkbaar elke dag aanbelt.

Of het nu echt zo is, dat weet ik niet. Ik weet dat ie vaak aanbelt voor de levering van de Chinese gadgets, maar na een tijdje sta je daar niet echt meer bij stil. Dan moest ik toch even slikken toen ik het eens echt wou nakijken. Ik kan dat zien in het overzicht van mijn bestellingen bij AliExpress. Een totaal aantal zag ik niet meteen, maar onderaan de eerste pagina zag ik wel paginga 1/12. Pagina één van twaalf! Dus er zijn al twaalf pagina's met bestelde en geleverde items. Als je weet dat er tien items per pagina staan, kan je meteen de rekening maken.

Uiteraard werd dat ook meteen gedaan. Nu moet ik in my defense zeggen dat het over een periode van tien maanden gaat, en dat de bestelling meestal minder dan tien dollar waard is. Het is ook niet zo dat er ééntje in China goed verdient aan mij, want het is enkel een doorgeefluik, die AliExpress. De leveranciers zijn allemaal kleine en minder kleine bedrijfjes waar je uiteraard niks van weet. Toch is er tot nog toe van al die bestellingen niet echt iets misgelopen. Niemand heeft me tot nu toe bedrogen, toch niet dat ik besef.

Waarom ik dat doe, dat is al lang geen geheim meer. Dat komt omdat de rem kapot is, en ik dus nooit logisch kan redeneren als het over dat soort zaken gaat. Vandaar dus een schoenenverslaving en nu een AliExpressverslaving.

Ik mocht toch even de vergelijking maken met "normale" mensen. Op het tafeltje op het terras lagen de boeken en de CD's die mijn ventje net in de Fnac had gekocht. Of dat nu nodig is, weer een kookboek van Jamie Oliver? De meeste recepten uit de boeken die hier liggen zijn nog nooit geprobeerd. Sterker nog, vele kookboeken hebben mooie foto's van gerechten en leuke receptjes om eens in te bladeren. Toch zijn vele kookboeken nooit nuttig geweest omdat er nog geen enkel recept uit geprobeerd werd. Met de andere boeken was dat ook trouwens. Niet alle boeken in de kast zijn gelezen en vele CD's werden na enkele vluchtige drukken op de skip-knop geklasseerd.

Het is dus niet anders. Ik doe net hetzelfde als wat andere mensen doen. Alleen is het extremer.

Weet je trouwens wat je kan doen met dit knopje dat ook op die vorige foto stond? Het is een eindeloopschakelaar. Zo noemde men dat vroeger toen ik nog probeerde ingenieur te worden. Ik zou een motor kunnen gebruiken om de lattenbodem van mijn bed automatisch op te tillen. Zo kan ik beter naar de televisie kijken. Die eindeloopschakelaar zou het einde van de beweging aangeven aan de processor die hem bestuurt.

Of ik zou de schakelaar kunnen gebruiken in een nestkastje dat automatisch opent. Of voor een display die moet aanschakelen als je een deur opent.

Dat is het dus, hè. Ik koop geen schakelaars, ik koop dromen. Of ik ze nu echt ga gebruiken? Wie weet. Dat maakt niet zoveel uit. En aan 5.78 dollar voor tien stuks kan je toch niet sukkelen hè ;)

woensdag 7 augustus 2013

Back to basics

Zo deed ik dat dus vroeger. Ontbijt en lunch zaten meestal in die richting, alleen deed ik na een tijd misschien minder moeite om dat samen te stellen en op een bord te leggen. Als je goed uitkijkt in de supermarkt, vind je wel een slaatje dat dezelfde ingrediënten min of meer heeft. Ik vond zelfs een heel gamma aan tonijnslaatjes met groentemix in blik dat zeker te pruimen was.

Nu doe ik dat dus opnieuw. De reden was eerst omdat ik de boterhammen beu was. Sinds mijn diabetesdiagnose at ik opnieuw "normaal" na 7 jaar op de Atkinsmanier te leven. Maar wat velen normaal vinden, steekt me plots weer tegen en ik dacht weer vaker hoe het toen was. Daarom dus opnieuw een poging om één maaltijd per dag zo te eten en inmiddels zijn het er twee.

Spek met eieren als ontbijt heb ik altijd graag gemogen. Dat doe ik dus opnieuw, en ondertussen ook zonder brood. De lunch is dan steeds een variant op het bovenstaande thema.

Het struikelblok was diabetes. Daarom was ik weer "normaal" gaan eten. Maar sinds mijn insulinepomp en vooral sinds de Dexcom glucosesensor, kan ik echt alle kanten uit. Je zou kunnen denken dat je dan alles kan eten, vooral dingen met veel koolhydraten. Maar ook dingen zonder koolhydraten kunnen nu dus heel gemakkelijk. Toen ik nog insulinepennen gebruikte om mijn dosis te krijgen, was dat moeilijker en misschien was dat de reden waarom mijn diabetesteam toen zei dat Atkins en diabetes niet samengaat.

Nu dus in elk geval wel. Ik zou mijn team graag dit grafiekje eens voorleggen en ik ben het zeker van plan. Het is de droom van elke diabeet denk ik.


De grafiek ligt een beetje te laag tot 11u, dan heb ik de sensor wat gecorrigeerd. Maar voor de rest is dit overdag zo stabiel dat je zelfs niet meer ziet hoe laat mijn maaltijden in de curve passen. Het avondmaal is wel met koolhydraten, dus daar zie je wel een stijging zoals dat normaal gaat.


Maar deze waarden zijn wel heel erg stabiel. De standaardafwijking geeft aan hoeveel de bloedsuiker op één dag varieert. Dokters zijn blij als die onder de 60 blijft. Als ik heel de dag normaal eet, haal ik waarden rond de 25. Nu is dat over heel de dag 14, en als ik altijd Atkins zou volgen (dus ook het avondeten zonder koolhydraten) dan zou de standaardafwijking 6 zijn.




Ik vraag me dus echt af waarom men me ooit zei van dit niet te doen. Ik vraag me ook openlijk af waarom men blijft aanhouden dat ik 300g koolhydraten per dag nodig heb, terwijl ik er nu 60 eet en mijn waardes nooit zo goed waren.

Ah, ik doe dit trouwens ook weer om af te vallen. Er waren weer 5 kilo bij en ik zou graag terug 77 kg wegen. Het is voorlopig dus ook een dieet en niet alleen een levenswijze.

dinsdag 6 augustus 2013

Alles wordt anders

Wat ik weet van vroeger? Niet alleen de positieve dingen. Opvoeden gebeurde anders dan in ons gezin. Soms werd de stem verheven en dat was ik niet gewoon. Het zij zo, niet iedereen gebuikt hetzelfde handboek dat uitlegt hoe het moet. Wat ik wel weet is dat het tegen mij nooit gebeurde. Ik weet vooral dat je lachte. En dat je veel aanwezig was. In mijn herinnering waren onze families vaker samen dan alleen. We deelden zelfs dezelfde reisbestemming en daar zijn alleen mooie herinneringen.

Dan werd het anders want de kinderen werden groot. Maar zelfs toen mijn moeder plots alleen was, bleef je daar. De bende was nu nog maar drie personen, maar het plezier was hetzelfde. Ik zag het als ik toevallig daar was in één van de twee weekends jullie reserveerden. Of ik hoorde de verhalen aan de telefoon als ik er niet was.

Je leren kennen was eerst een beetje wennen, denk ik. Mijn ventje heeft wellicht nooit zo erg gelachen dan toen ie zag dat je porto uit een longdrinkglas dronk. Als je dorst hebt, is het wellicht makkelijker dan die kleine glaasjes die er voor bedoeld zijn. Dat hij je sinds die dag Miss Porto noemde, vond je zeker niet erg. Anders had je hem niet als favoriete danspartner op dos serveças, porfavor gekozen. Wat hebben we met die beelden nog lang gelachen.

Ik herinner me veel medicijnen. Een hele sacoche vol, lachten we vroeger al toen ik nog klein was. Ze hadden wellicht allemaal hun nut. Welke kwaaltjes er precies achter zaten, wist ik niet zo goed. Dat het de laatste jaren misschien serieuzer was dan kleine kwaaltjes heb ik alleen van horen zeggen. Dat porto niet meer goed voor je was, hoorde ik wel. Doktersadvies om de porto achterwege te laten heb je niet gevolgd. Het tweede advies om dan maar de helft van vroeger te drinken misschien ook niet, maar dat weet ik niet.

Wellicht was het het hart dat nu gefaald heeft. Eerst zei de spoedarts iets van zuurstof in de hersenen, maar nu dacht ie er precies wat anders over. Veel verschil maakt het niet, het resultaat is hetzelfde: je bent er niet meer. En we zullen je heel erg missen.

Wat de toekomst brengt, weet niemand. Eén ding staat vast: alles wordt nu anders.

maandag 5 augustus 2013

BasicBoard

Ideetjes ontwerpen en prinplaatjes maken is heel leuk. Maar vaak komt één idee terug en moet je ongeveer hetzelfde printje maken dat net iets anders doet. Dat is redelijk dom.


Daarom dus dit ideetje. Om het een naam te geven, noemde ik het BasicBoard. Alles wat je zoal standaard kan doen met digitale speeltjes zit erin. En het fijne is dat je dus naargelang de toepassing gewoon hetzelfde printje maakt en enkel de componentjes er op soldeert die je nodig hebt.




Ik heb zelfs een echte specslist, hoe cool is dat ;-)


- LCD display 1x16, 2x16 of 4x20 karakters
- 16 toetsen numeriek keypad
- programma interface
- SMD buzzer
- 2 servo besturingen
- seriële poort
- accubewaking voor interne batterij
- accubewaking voor servobatterij
- 1 draads interface voor verbinden boards
- 4 vrije ingangen/uitgangen




Er is dus een display, toetsenbord en je kan dingen doen bewegen met 2 servo's. De batterijen zijn oplaadbaar, en van dat hi-tech type dat kapot gaat als je ze te veel ontlaadt. Daarom heb ik accubewaking voorzien die de spanning controleert. Als die te laag is gaat eerst het licht van de display uit en krijg je een waarschuwing dat de batterij bijna plat is.

Met de mini buzzer maakt het ding ook simpele geluidjes. Je kan meerdere bordjes verbinden die elk hun eigen ding doen. Ze kunnen dan info uitwisselen over één enkel draadje. Met de seriële poort hang je het aan een PC en de programmeerinterface werkt ongeveer op dezelfde manier maar is veel krachtiger. Geef toe dat ik van een 7-segment displaytje dat coördinaten toont toch al een hele weg heb afgelegd, niet?

Deze vijf bordjes ga ik echt gebruiken in een geocache. Ze communiceren met mekaar en doen allemaal iets verschillend. Er komen natuurlijk meer toetsenbordjes en schermpjes aan te pas, dit zijn enkel de printjes met de elektronica. Maar dat is kwestie van inpluggen, verbinden en programmeren.

Laat dat nu net het makkelijkste zijn. Wat is dit toch een heerlijke hobby ;-)


zondag 4 augustus 2013

SMD weerstanden

Het blijft altijd een beetje gokken, zo'n bestelling in China plaatsen. Deze keer was ik weer net bekomen van de prijs toen ik het nummer van mijn Visakaart intikte. Dat de prijs weer zo laag is bedoel ik dan hè, begrijp me niet verkeerd.

2400 weerstanden voor 12 dollar. Als ik goed kan rekenen heb je er dus 200 voor een dollar. Ik weet wel dat SMD onderdelen goedkoop zijn, maar in deze verhoudingen kan ik zelfs niet redeneren. Alleen dat het dus heel goedkoop is.

Elke keer verwacht ik dan een addertje onder het gras als ik dat pakje open. Tot nu toe is dat nog niet echt gebeurd en ook vandaag schijnt alles wel te kloppen. Alleen, ik kan het niet nakijken, want voor ik ze heb nageteld ben ik een week ouder. We zullen er maar vanuit gaan dat het klopt.

Toch is er nu een addertje. Ze zijn verpakt per 20 stuks, telkens in één stripje. Er zijn dus 120 verschillende stripjes en elk stripje bevat 20 weerstanden van één bepaalde waarde. Maar als ik dus één weerstand nodig heb, moet ik wel het juiste stripje vinden.

En die 120 stripjes zijn dus niet gesorteerd. Een hele uitdaging voor iemand zonder organisatietalent ;-)


zaterdag 3 augustus 2013

Bandwerk

Tot nu toe was het dus een beetje sukkelen. Er zijn zoveel manieren om printjes te maken dat ik nog steeds niet weet wat nu het beste is. Er is trouwens nog steeds één manier die ik niet heb geprobeerd. Het is de 100% Chinese manier: je hebt er een rol fotogevoelige film voor nodig die je op de goedkope printjes uit hetzelfde land moet strijken. Ja, strijken dus, met een strijkijzer zonder stoom. Ik heb het nog nooit geprobeerd maar de reacties die ik al las op enkele fora zijn erg positief. Chinezen vinden altijd een manier om iets goedkoper te doen, en dit keer is het misschien zelfs beter. Ik heb trouwens alles klaarliggen om het te proberen, alleen moet de afdruk op de transparant negatief zijn. Dus de transparanten die ik al afdrukte zijn waardeloos en daarom blijft het voorlopig links liggen. Het gaat trouwens veel toner kosten, want er zullen grote zwarte vlakken op de afdruk ontstaan. Misschien is dat het addertje onder 't gras in de prijsberekening.

Maar nu dus de andere manieren. De bovenste print met 6 lay-outs is de meest betrouwbare manier. Ze is ook de duurste omdat er kant-en-klare fotogevoelige printen worden gebruikt. Nu valt dat wel mee als je zes lay-outs op één afdruk krijgt. Maar deze wou ik zeker goed hebben, want ze zijn niet voor mij.

De ondersten dus wel, en daar blijft het toch wat aanmodderen. Ik zal van de vijf printjes die er liggen misschien de helft van de lay-outs kunnen gebruiken. Dan nog is het goedkoper, maar de vraag blijft of het die extra moeite waard is. Er komen immers extra stappen aan te pas met fotogevoelige lak in een spray en ook een heteluchtoven heb ik van doen. Die mocht trouwens geen intern lichtje hebben, want dat zou de print meteen belichten terwijl ze een half uur in de oven ligt. Gelukkig heb ik een microgolfoven met hetelucht op overschot en een lichtje kapot doen is niet moeilijk. Uiteraard gaan we die oven niet meer voor andere doeleinden gebruiken. Hij staat veilig in de garage zodat niemand ooit per ongeluk een pizza in de verkeerde oven opwarmt.

Maar dit zijn ze dus: de opbrengst van een middagje tussen de zuren. En ja het zijn allemaal geocachewaypoints ;-)

vrijdag 2 augustus 2013

Het westerterras

Omdat het Zuid in 't westen ligt, is de verwarring altijd compleet. Als je dan nog eens twee terrassen hebt waarvan er één uitkuikt op het zuiden en één op het westen, kan je van deze beschrijving wellicht niks meer maken.

Het Zuid is een herkenbare wijk in Antwerpen. We herkennen dus de gebouwen goed vanop de hoogte waarop we wonen. Het Zuid ligt uiteraard ten zuiden van Antwerpen centrum, maar wij wonen ook ten zuiden van het centrum. We wonen dus rechts naast het Zuid als je op de kaart kijkt. Dus als wij naar 't Zuid kijken, kijken we naar het westen.

Al deze verwarring is zo moeilijk in een discussie die gaat over welk terras je nu best gebruikt. Het hangt er gewoon vanaf hoe laat het is en of de zon fel schijnt. Maar ons eigen zuiderterras is datgene dat we altijd gebruiken. Het westerterras gebruiken we nooit omdat het niet uitgeeft op de woonkamer, maar op mijn bureau.

Toch vonden we het beter om ook daar tuinmeubelen te zetten. Die hebben we nog niet, maar volgende zomer worden die aangeschaft. En de reden is deze: het avondbeeld aan deze kant is adembenemend. Hier gaat de zon onder en op deze warme zomeravonden blijft het hier aangenaam tot een heel eind in de nacht. Ik heb dan maar even de meubelen van het andere terras geleend om het uit te testen.

En het is goedgekeurd! Het is hier echt geweldig :)

donderdag 1 augustus 2013

The Happy Place

Hier voel ik me als een vis in het water. Niets moet en alles mag. De andere wereld met haar zorgen en problemen is ver weg. Ik kom er tot rust en kan ben verlost van alle verplichtingen. En het aller-, aller-, allerbelangrijkste: laat me met rust !!!

Happy is niet het juiste woord. Intussen weet ik dat al enkele jaren. Het gevoel heet geïnduceerde euforie. Geïnduceerd wil hier zeggen kunstmatig opgewekt geluk. Met geluk heeft het niks te maken, want als de alcohol die het gevoel opwekte uit het systeem weg was, zag ik dat mijn happy place een gewoon kantoor in Hoboken was. Maar het was een kwestie van tijd om het weer om te bouwen en dat was niet moeilijk. De laatste jaren was het was zelfs slechts een kwestie van uren, niet meer van dagen.

Elke alcoholist heeft die plaats. Er is een plaats die de voorkeur heeft op alle andere plekken in de wereld om je favoriete drank te nuttigen. Ik hoorde intussen van mijn collega's dat die ook een happy place hadden. Voor mensen die alleen waren, was het vaak gewoon de woonkamer thuis. Mensen die dachten dat sociaal drinken bestond, hadden hun stamcafé. Wie er zat, maakte niks uit zolang de beste vriend maar uit de tapkraan vloeide. Bij sommigen was het een meer afgelegen plek, ik ken iemand die een favoriet bos had. Bij mij is ze mee verhuisd, mijn happy place. Naargelang waar ik woonde werd ze ingericht met de nodige attributen die het avontuur groter maken. Spelconsoles en computers met internet op grote schermen. Luide muziek op DJ CD-spelers of door oortjes van de iPhone als de nacht kwam.

Het is dan ook een slecht idee om deze plaats nu te betreden. Ik probeerde het uit te leggen, maar als je de happy place niet kent, is dat heel moeilijk te begrijpen. Je kan het ook niet in één zin omschrijven, maar ik weet dat deze plaats ook nu bestaat. Het gaat dit keer niet over mij maar het probleem is identiek. Ik zou de betrokkene kunnen aanspreken. Heel misschien luistert hij wel naar mij, het is de laatste wanhopige poging om tot hem door te dringen. Tot nu toe werd ie boos en luistert ie naar niemand. Maar misschien kan ik wel doordringen omdat ik geen betrokken partij ben en de ervaringen deel.

Maar ik moet de regels van het spel respecteren. Ik heb ze duidelijk moeten uitleggen, want voor een buitenstaander ligt het niet voor de hand. Het is toch simpel? Hij is er altijd te bereiken, want hij komt alleen nog thuis om de roes uit te slapen. Als ie niet thuis is, is ie daar. Ga dus gewoon naar daar en je kan met hem praten.

Maar dat lukt niet en ik ga het niet proberen. Regel één van de happy place was immers: laat me met rust !!!

Ik probeerde het dus op een andere manier zodat ik niet de indringer was. Helaas mocht dat ook niet helpen. Het is jammer, maar we staan machteloos. Stap 12 mag je niet forceren. Het is vrijwillig of het is niks.

Dit keer was het dus niks. Jammer.