Alleen zijn was moeilijk. Niet in de betekenis van eenzaamheid, want die was er niet. Maar alleen zijn lukte nooit omdat mijn hoofd het had verboden.
Er was een vast stramien dat de dag bepaalde. Als je ontwaakt is er een heel kleine periode, slechts enkele seconden, dat je helemaal aan niks denkt. Het eerste idee dat in je hoofd komt, bepaalt je bewustzijn op dat moment en in mijn geval bepaalde het mijn gemoed voor de ganse dag.
Er kwam jaren aan een stuk slechts één idee. De praktische invulling varieerde elke dag, dus ik had niet door dat datzelfde idee zich vermomd had. Maar het idee kan je het best omschrijven als: het is niet eerlijk. Achteraf doet het me denken aan het zwarte kuiken met een eierschaal als hoedje, maar wat het beestje zei, was de nagel op de kop. Alles wat er gebeurde, vond ik niet eerlijk. Het was ook niet mijn schuld, anderen waren zo oneerlijk tegenover mij dat ik echt wel recht had om te klagen.
Het verlamde mijn dag, want hoe kan je nu beginnen aan je taken als dat idee overheerst? Hoe kan ik nu met goede moed de mailberichtjes lezen en aan de slag gaan als net die berichtjes weer elke keer het originele idee versterkten? Een probleem bij een klant waar ie zich terecht boos om maakte, draaide ik altijd om. "Hoe zou jij het doen in mijn situatie?", zou ik denken. Ik zei het nooit, ik dacht het alleen.
Hoe zou jij dat doen als je een todolijst had van meer dan 2000 puntjes? Toen was het echt zo, ik had zelf een online service geprogrammeerd waar mijn collega's puntjes konden ingeven die ik moest aanpassen in de software. Na een jaar of twee stonden er dus 2000 punten in die niet afgevinkt waren. Ik programmeerde een quotatiesysteem zodat ze konden aangeven hoe belangrijk een puntje was. Een cijfer van 1 tot 5 gaf aan hoe dringend iets was. Het resultaat was dat ik alleen puntjes met een 1 overhield. Soms gaf iemand wel eens een 2 in, maar 3 of hoger gebeurde niet. En de 2 werd na een week weer aangepast naar een 1 als de klant opnieuw had gebeld.
Het was niet eerlijk dat ik dan dat mailtje van vanmorgen ook nog eens op mijn boterham kreeg. Snapte hij dan niet dat er nog 2000 wachtenden voor hem waren? Als je het achteraf bekijkt is het antwoord eenvoudig: nee, natuurlijk snapte hij dat niet. Het is ook niet zijn fout. Hij heeft gewoon een softwareprobleem dat reëel is, en weet helemaal niks van mijn todolijst.
Maar hoe was het zo ver kunnen komen? Ik gaf de schuld aan de collega's en ik doe dat nu nog. Maar zeggen dat het niet eerlijk is, zet een eindeloze spiraal in gang. Het wil zeggen dat ik die dag niet veel problemen kon oplossen in de software. Alleen het feit dat ik het niet eerlijk vond, zorgde ervoor dat ik ook weinig uren kon factureren. Na een uur of vijf, zes had ik al lang genoeg van al die zever, en dan had ik een beloning verdiend. De beloning zat in een glas en soms nam ik zelfs de moeite niet om er een uit de kast te nemen.
De spiraal was bijna rond. Een deel van de namiddag, de avond en de hele nacht liep ik weg. Als je alleen bent met je eigen gedachten, kan je hier helemaal niet mee om. Je wordt gek als je elke bewuste minuut van de dag aan dat ene enkele ding denkt. Mijn beloning was een trip naar mijn droomwereld waar alles anders was.
Zei ik nu net dat het de schuld was van de collega's? Ja dat was zo. Alleen, er was maar één persoon die toeliet dat het zo ver kwam. Alleen ik kon op de rem gaan staan, maar dan kwam er kritiek want alles was dringend. Pogingen om de lijst uit te dunnen lukten nooit, maar de eindverantwoordelijkheid nam ik nooit zelf op. Ik had kunnen zeggen dat ik het niet meer aanvaardde of ik had zelfs kunnen uitkijken naar een andere job. Maar ik koos zelf voor de weg van mijn beloning en dat was dus wél mijn schuld.
Zoveel jaren later gebeurt het nog steeds. Eén dag vroeger had ik afscheid genomen van de man die ik altijd als voorbeeld had beschouwd aan de AA-tafel. Dat was niet eerlijk. De telecomfactuur die nog maar eens in de bus zat, dit keer met twee aanmaningen en extra bedragen die ik helemaal niet verschuldigd ben. Dat was niet eerlijk. Al die moeite die ik deed om de elektronica spulletjes aan de praat te krijgen, en de laatste minuut verpest ik alles met een domme kemel. Dat was niet eerlijk.
Wacht eens even. Hoor ik dat laatste nu goed? Zelfs iets wat ik zelf fout heb gedaan, ga ik anderen verwijten. Ik herken opnieuw de eindeloze spiraal en weet nu uit ons boekje met 12 stappen dat dit een naam heeft: zelfmedelijden. Intussen is de dag enkele uren oud en ik zit gevangen in een eindeloze spiraal die niet stopt.
Ik beslis dit keer niet om me te troosten, maar om een hard reset uit te voeren. Dat is een computerterm die wil zeggen dat je volledig opnieuw begint. Je kan je machine opnieuw opstarten in veilige modus om zo na te kijken waar het probleem zit. Het neemt wat tijd in beslag, maar het zorgt voor de gezondheid van alle onderdelen.
Ook in je hoofd kan je zo'n reset uitvoeren. Ik heb daar CD's voor en ze doen wonderen. Op één CD staat een oefening die 'bodyscan' heet. Drie kwartier lang hoor je een dame met een zachte stem die vreemde dingen zegt. "Voel je met je adem hoe je de aandacht verlegt naar je linkervoet. Denk nu aan je grote teen, je kleine teen en de tenen ertussen." Als je zoiets opschrijft, lijk je wel een idioot. Ooit zat die CD per ongeluk in mijn wagen en ik hoorde hoe belachelijk het klinkt als je die zinnen in je normale dagelijkse leven afspeelt. Maar als je bewust gekozen hebt om drie kwartier op een matje te liggen en te luisteren, dan lost dit alles op.
Ik weet nog wat de lesgeefster zei toen ik enkele jaren geleden deze cursus volgde. Ze zei dat je geen wonderen moest verwachten van die oefeningen. Mensen denken dat meditatie je helemaal tot rust brengt tot je in trance komt. Dat is helemaal niet zo, maar voor mij doet het één wonderbaarlijk groot ding: het geeft mij terug enkele seconden tijd om te ontwaken. Die enkele seconden die je hebt als je ontwaakt, die zijn goud waard. Helemaal aan niks denken is moeilijk en je houdt het nooit vol. Maar met de oefening zijn ze er even, en ze geven je dag een tweede kans.
Het is trouwens heel erg goed afgelopen. De rest van de dag was vol van aangename bezigheden. Ik was écht alleen want mijn vriend was enkele dagen naar Londen. Maar alleen zijn is niet meer moeilijk. Alleen zijn is fijn als je getraind bent.
Soms komt zo'n lange uitleg écht juist van pas. Toevallig lazen we vandaag stap 11 en die gaat over God, gebed en meditatie. Die eerste twee, daar heb ik niks mee. Maar dat derde sinds enkele jaren dus wel.
De truuk is jezelf graag zien maar daar heb ik veertig jaar op moeten oefenen.
Posts tonen met het label Mindfulness. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Mindfulness. Alle posts tonen
donderdag 18 september 2014
zondag 14 april 2013
Insomnia
Zalig nummer is dat, van Faithless. Maar ik heb er nu soms echt last van. Vroeger had het verschillende redenen, waar alcohol er één van was. Het lijkt vreemd toch, alcohol drinken en niet kunnen slapen? Je zou verwachten dat je net in slaap valt na een paar glazen pils of iets sterkers. Zeker in die hoeveelheden die ik dronk zou je denken dat ik behoorlijk goed moest slapen. Maar niets was minder waar. Het inslapen lukte goed, maar het echt slapen helemaal niet.
Het betekent dus slapeloosheid hé, moest het nog niet duidelijk zijn. En ik heb er soms weer last van. Neen, gelukkig niet meer om die reden. Ook niet omdat ik veel zorgen heb en daarom te veel pieker voor het inslapen. Pas op, ik zou best een optelsom kunnen maken met de zorgen die ik nu zou moeten hebben. Eigenlijk zou ik best wakker kunnen liggen om wat er fout loopt, maar dat gebeurt gelukkig niet. Ik ben gewapend met een grote trukendoos die ik in de AA en bij de Mindfulness heb geleerd. En ze zorgen ervoor dat die nooit nog mijn slaap belemmeren.
Wat ik nu bedoel is leuke insomnia. Moest het niet bestaan, dan vind ik het bij deze uit. Ik ken het van mijn jonge jaren en het is soms weer daar. Als kind had mijn mama de meeste moeite om mij in bed te krijgen. Ik verzon allerlei redenen waarom ik weer even het bed uit moest. Eerst om iets te eten of te drinken om dan een uur later naar het toilet te moeten gaan. De echte reden was dat ik nog zoveel moest doen vooraleer ik ging slapen. Ik vond het slapen op zich zo'n tijdverspilling. Mijn todo lijst met leuke dingen lag dan stil en dat vond ik jammer.
Nu was het weer zo. Ik moest meer dan een maand wachten op een bestelling van power LEDs. Ook de bijhorende koelvinnen lieten op zich wachten. Het is uiteraard doe-het-zelf materiaal en het land van herkomst kan je wel raden. Maar als het daar was, opende een wereld van mogelijkheden. Hoeveel volt moet er nu juist op voor ze ontploffen? Hoeveel licht geven ze nu in 't echt? 100 Lumens is best wel wat, maar als ik ze nu alle 50 ineens aansluit, hoe licht zou mijn speelkamer dan zijn? Stel je voor dat ik ze verwerk in een nieuw doe-het-zelf projectje. Wat zou ik daar allemaal mee kunnen doen?
Veel vragen en te weinig tijd om antwoorden te zoeken. Het zou makkelijk moeten zijn gezien ik "op ziekenkas" ben. Tijd genoeg denk je dan, toch? Het probleem is dat ik eerst een antwoord wil op al die vragen. Het antwoord moet er zijn voor ik met een gerust gemoed kan inslapen. En als er één antwoord is, zijn er twee nieuwe vragen. Zo raak je nooit in slaap. Dan was het plots 5u in de ochtend. Het laatste antwoord moest voldoen. Ze ontploffen niet snel, en ze worden behoorlijk warm. Mits een goede voeding geven ze nog veel meer licht dan nu. Dat was een geruststelling die voorlopig genoeg was om in te slapen.
Deze keer was het niet de pijn van de hernia die slaap gestolen had. Dit is een andere vorm van slapeloosheid. Moet ik er iets aan doen? Bwa...
Het betekent dus slapeloosheid hé, moest het nog niet duidelijk zijn. En ik heb er soms weer last van. Neen, gelukkig niet meer om die reden. Ook niet omdat ik veel zorgen heb en daarom te veel pieker voor het inslapen. Pas op, ik zou best een optelsom kunnen maken met de zorgen die ik nu zou moeten hebben. Eigenlijk zou ik best wakker kunnen liggen om wat er fout loopt, maar dat gebeurt gelukkig niet. Ik ben gewapend met een grote trukendoos die ik in de AA en bij de Mindfulness heb geleerd. En ze zorgen ervoor dat die nooit nog mijn slaap belemmeren.
Wat ik nu bedoel is leuke insomnia. Moest het niet bestaan, dan vind ik het bij deze uit. Ik ken het van mijn jonge jaren en het is soms weer daar. Als kind had mijn mama de meeste moeite om mij in bed te krijgen. Ik verzon allerlei redenen waarom ik weer even het bed uit moest. Eerst om iets te eten of te drinken om dan een uur later naar het toilet te moeten gaan. De echte reden was dat ik nog zoveel moest doen vooraleer ik ging slapen. Ik vond het slapen op zich zo'n tijdverspilling. Mijn todo lijst met leuke dingen lag dan stil en dat vond ik jammer.
Nu was het weer zo. Ik moest meer dan een maand wachten op een bestelling van power LEDs. Ook de bijhorende koelvinnen lieten op zich wachten. Het is uiteraard doe-het-zelf materiaal en het land van herkomst kan je wel raden. Maar als het daar was, opende een wereld van mogelijkheden. Hoeveel volt moet er nu juist op voor ze ontploffen? Hoeveel licht geven ze nu in 't echt? 100 Lumens is best wel wat, maar als ik ze nu alle 50 ineens aansluit, hoe licht zou mijn speelkamer dan zijn? Stel je voor dat ik ze verwerk in een nieuw doe-het-zelf projectje. Wat zou ik daar allemaal mee kunnen doen?
Veel vragen en te weinig tijd om antwoorden te zoeken. Het zou makkelijk moeten zijn gezien ik "op ziekenkas" ben. Tijd genoeg denk je dan, toch? Het probleem is dat ik eerst een antwoord wil op al die vragen. Het antwoord moet er zijn voor ik met een gerust gemoed kan inslapen. En als er één antwoord is, zijn er twee nieuwe vragen. Zo raak je nooit in slaap. Dan was het plots 5u in de ochtend. Het laatste antwoord moest voldoen. Ze ontploffen niet snel, en ze worden behoorlijk warm. Mits een goede voeding geven ze nog veel meer licht dan nu. Dat was een geruststelling die voorlopig genoeg was om in te slapen.
Deze keer was het niet de pijn van de hernia die slaap gestolen had. Dit is een andere vorm van slapeloosheid. Moet ik er iets aan doen? Bwa...
donderdag 17 januari 2013
Ik begin dan maar te typen
en dan zien we wel wat er seffens op het scherm komt. Moet er altijd een onderwerp zijn of lukt het ook zonder na te denken? Het zoekwoord zal zichzelf wel uitwijzen. Het is tegenwoordig belangrijk, want het bepaalt mee in welk tabblad deze pagina terecht gaat komen.
Was het nu zo belangrijk om me zorgen te maken? Je kent het antwoord al en toch moest het even gebeuren. Als ik niet meer weet hoe het voelt, kan ik ook niet oefenen op de manieren om er mee om te gaan. De oude manier had een kroonkurk, een echte kurk en later een ijzeren draaidop. Maar die manier is uitgewist. Ze werkte toch niet goed. In 't Amerikaans Engels hebben ze daar een mooi woord voor: a catch 22.
Ik ken nog een simpel voorbeeld van die tijd. Ik betaalde mijn rekeningen niet. Niet omdat ik geen geld had, maar omdat het me allemaal worst kon wezen. Dan kreeg ik aanmaningen en deurwaarders. De fles die ik toen kocht had al een ijzeren dop. Als ze leeg was, was er in 't beste geval een dag voorbij. Naast een kleine kater, want ik kon wel wat hebben in de flessen-met-ijzeren-dop periode, was het originele probleem niet opgelost. De deurwaarder komt immers terug en de kosten stijgen. Na een tijdje wou ie zelfs computers meenemen. Zo ver kwam het niet, maar hij had al wel een lijst opgesteld van wat mijn servers nog waard waren. Het hoort er allemaal bij, die gasten zijn van alle markten thuis. Dat is dus een catch 22. Betaal niet - drink - betaal dus weer niet - drink - betaal nog niet - miserie.
De nieuwe manier is veel toffer. Ik heb het vanavond aan de tafel in twee zinnen uitgelegd. Ik geef alleen de boodschap door, want ik leerde de techniek daar. Stop met denken, maak je hoofd leeg en denk aan iets anders. Iets leuker van de dag zelf of iets echt van het moment. Iets wat je ziet, voelt, ruikt, hoort of proeft. Een klein stukje geluk keert de negatieve eindeloze spiraal van gedachten om. Je moet er eerst plaats voor maken door niet na te denken. Dat vraagt enige oefening, maar het resultaat is een wonder.
Plots was alles anders. Ik heb schoenen gekocht! Ik mocht het niet, maar ik heb het toch gedaan. Nèh! Ik had zelf beslist om de wintercollectie on hold te zetten. Er galmden al een hele tijd woorden door het appartement. Iets met tering en nering. Ze hebben ergens toch een invloed gehad. Maar de online gerichte reclame op Facebook deed me de das om! Weet je dat alle schoenen die je ooit bekeek op Zalando op Facebook verschijnen? Net diegene die je zelf aanklikte, zelfs de maat wist ie nog. Maar nu dus -45%! Nog altijd solden hè. Dat mocht ik mezelf gunnen. Tering of geen nering. Het bijhorende skateboard laat ik wel achterwege ;-)
De sensor wordt maandag geleverd! Ik krijg een live demo hier op 't appartement. Als alles klopt zal zelfs mijn oude sensor zondag stoppen, dan zijn de zes dagen voorbij. En de doos is leeg. Qua timing kan dat tellen!
Wie zegt dat alles misloopt? Ik moet wat beter op de details letten.
Een nuchtere kijk heet dat.
P.S. het is dus "alcohol", "over mij", "geluk" en "mindfulness" geworden. Ik wist het pas toen het op 't scherm stond.
Was het nu zo belangrijk om me zorgen te maken? Je kent het antwoord al en toch moest het even gebeuren. Als ik niet meer weet hoe het voelt, kan ik ook niet oefenen op de manieren om er mee om te gaan. De oude manier had een kroonkurk, een echte kurk en later een ijzeren draaidop. Maar die manier is uitgewist. Ze werkte toch niet goed. In 't Amerikaans Engels hebben ze daar een mooi woord voor: a catch 22.
Ik ken nog een simpel voorbeeld van die tijd. Ik betaalde mijn rekeningen niet. Niet omdat ik geen geld had, maar omdat het me allemaal worst kon wezen. Dan kreeg ik aanmaningen en deurwaarders. De fles die ik toen kocht had al een ijzeren dop. Als ze leeg was, was er in 't beste geval een dag voorbij. Naast een kleine kater, want ik kon wel wat hebben in de flessen-met-ijzeren-dop periode, was het originele probleem niet opgelost. De deurwaarder komt immers terug en de kosten stijgen. Na een tijdje wou ie zelfs computers meenemen. Zo ver kwam het niet, maar hij had al wel een lijst opgesteld van wat mijn servers nog waard waren. Het hoort er allemaal bij, die gasten zijn van alle markten thuis. Dat is dus een catch 22. Betaal niet - drink - betaal dus weer niet - drink - betaal nog niet - miserie.
De nieuwe manier is veel toffer. Ik heb het vanavond aan de tafel in twee zinnen uitgelegd. Ik geef alleen de boodschap door, want ik leerde de techniek daar. Stop met denken, maak je hoofd leeg en denk aan iets anders. Iets leuker van de dag zelf of iets echt van het moment. Iets wat je ziet, voelt, ruikt, hoort of proeft. Een klein stukje geluk keert de negatieve eindeloze spiraal van gedachten om. Je moet er eerst plaats voor maken door niet na te denken. Dat vraagt enige oefening, maar het resultaat is een wonder.
Plots was alles anders. Ik heb schoenen gekocht! Ik mocht het niet, maar ik heb het toch gedaan. Nèh! Ik had zelf beslist om de wintercollectie on hold te zetten. Er galmden al een hele tijd woorden door het appartement. Iets met tering en nering. Ze hebben ergens toch een invloed gehad. Maar de online gerichte reclame op Facebook deed me de das om! Weet je dat alle schoenen die je ooit bekeek op Zalando op Facebook verschijnen? Net diegene die je zelf aanklikte, zelfs de maat wist ie nog. Maar nu dus -45%! Nog altijd solden hè. Dat mocht ik mezelf gunnen. Tering of geen nering. Het bijhorende skateboard laat ik wel achterwege ;-)
De sensor wordt maandag geleverd! Ik krijg een live demo hier op 't appartement. Als alles klopt zal zelfs mijn oude sensor zondag stoppen, dan zijn de zes dagen voorbij. En de doos is leeg. Qua timing kan dat tellen!
Wie zegt dat alles misloopt? Ik moet wat beter op de details letten.
Een nuchtere kijk heet dat.
P.S. het is dus "alcohol", "over mij", "geluk" en "mindfulness" geworden. Ik wist het pas toen het op 't scherm stond.
zondag 29 juli 2012
Denk eens even mee
Waar ben je nu aan het denken? Misschien wel aan een zorg die je vandaag hebt. Als het meezit denk je aan iets vrolijks. Als je pech hebt denk je al een paar uur aan iets waar je niet vanaf geraakt. Misschien dacht je wel aan mij? Ja lach maar! Het kan hè. Je bent dit aan het lezen dus een paar minuten geleden is er op z'n minst een idee in je hoofd gekomen dat je er toe bracht om naar jangeox.be te surfen. Je moet me dat ooit eens uitleggen, want ik snap dat niet. God weet waarom mensen dat doen, daar aan denken en dan hier terecht komen ;-)
Maar zonder zwans nu. Je dacht zeker aan iets. Je kan niet anders, want je hersenen denken altijd aan iets. Je kan je gedachten niet stopzettten, je kan niet controleren wat je denkt en wat je niet denkt. Je brein heeft een eigen willetje en je hebt er geen controle over.
Fout! Ik dacht vroeger net zo. En ik vond het soms een zware last om te dragen. Ik dacht namelijk heel erg vaak aan één welbepaald ding vanaf 's morgens vroeg al. Een nare gedachte die de hele dag niet meer weg ging. Ik probeerde mijn zinnen te verzetten, maar dat lukte niet. Het had een grote invloed over hoe ik me die dag voelde. In het verlengde kan je zelfs zeggen dat het vaak mijn gemoed bepaalde over langere periodes. Vaak waren het immers echte zorgen. Zorgen over financiën, over het werk, dromen die niet uitkwamen, verwachtingen die me teleurstelden.
Met de jaren vond ik één manier om daar uit te komen. Ze heeft een tijdje gewerkt, maar het effect is omgekeerd na een paar jaar. Ik heb het over alcohol. Drink een pint (of 2 of 3 ... of een bak als het moet) en de gedachte verandert. Ze gaat naar de kant van iets vrolijks want je bent in de wind. Het werkte even, maar na een paar jaar draaide het om. Het effect werd dan nog erger. Ik ging nog meer dubben en maakte me uiteindelijk nog meer zorgen.
Maar deze pagina gaat daar niet over. Ik heb het over die gedachte die je niet kwijt raakt. Het lukt nu dus wel. Ik denk aan wat ik wil en negatieve gedachten kan ik nu stopzetten als ik dat wil. Het is geen schakelaar en het kost me enige moeite, maar het lukt me dus wel.
Ik sluit mijn ogen en na een paar minuten niets doen, ontspannen en luisteren naar mijn adem stopt de gedachte die toen in mijn brein bezig was. Het is moeilijk en eerst lukt het helemaal niet. Maar na een tijdje wel. Ik oefende veel met een CD waar een dame onnozele dingen zegt. Dingen zoals adem nu eens door je linker knie. Het klinkt heel belachelijk en ik kon er eerst niks mee. Maar nu is het een kort automatisme dat echt werkt. Een CD heb ik niet meer nodig want het truukje werkt nu zonder. Het korte truukje heet adempauze en ik gebruik het vaak. Na de adempauze is mijn hoofd leeg van gedachten, maar meteen denk je weer aan iets. Als het meteen die gedachte is die je wilde weghouden, dan kan je ze meteen negeren. Omdat ze nog niet in die lange spiraal zit, kan dat.
Een paar minuten geleden deed ik een adempauze en ik dacht dus aan wat ik nu heb neergeschreven. Het is dus ook een truuk om een blog te schrijven ;-)
Ik heb met opzet het woord meditatie vermeden want dan was je misschien gestopt met lezen. Maar dat is het wel degelijk. Het is geen onzin zoals ik dacht. En het werkt echt. En dat had ik niet verwacht.
Maar zonder zwans nu. Je dacht zeker aan iets. Je kan niet anders, want je hersenen denken altijd aan iets. Je kan je gedachten niet stopzettten, je kan niet controleren wat je denkt en wat je niet denkt. Je brein heeft een eigen willetje en je hebt er geen controle over.
Fout! Ik dacht vroeger net zo. En ik vond het soms een zware last om te dragen. Ik dacht namelijk heel erg vaak aan één welbepaald ding vanaf 's morgens vroeg al. Een nare gedachte die de hele dag niet meer weg ging. Ik probeerde mijn zinnen te verzetten, maar dat lukte niet. Het had een grote invloed over hoe ik me die dag voelde. In het verlengde kan je zelfs zeggen dat het vaak mijn gemoed bepaalde over langere periodes. Vaak waren het immers echte zorgen. Zorgen over financiën, over het werk, dromen die niet uitkwamen, verwachtingen die me teleurstelden.
Met de jaren vond ik één manier om daar uit te komen. Ze heeft een tijdje gewerkt, maar het effect is omgekeerd na een paar jaar. Ik heb het over alcohol. Drink een pint (of 2 of 3 ... of een bak als het moet) en de gedachte verandert. Ze gaat naar de kant van iets vrolijks want je bent in de wind. Het werkte even, maar na een paar jaar draaide het om. Het effect werd dan nog erger. Ik ging nog meer dubben en maakte me uiteindelijk nog meer zorgen.
Maar deze pagina gaat daar niet over. Ik heb het over die gedachte die je niet kwijt raakt. Het lukt nu dus wel. Ik denk aan wat ik wil en negatieve gedachten kan ik nu stopzetten als ik dat wil. Het is geen schakelaar en het kost me enige moeite, maar het lukt me dus wel.
Ik sluit mijn ogen en na een paar minuten niets doen, ontspannen en luisteren naar mijn adem stopt de gedachte die toen in mijn brein bezig was. Het is moeilijk en eerst lukt het helemaal niet. Maar na een tijdje wel. Ik oefende veel met een CD waar een dame onnozele dingen zegt. Dingen zoals adem nu eens door je linker knie. Het klinkt heel belachelijk en ik kon er eerst niks mee. Maar nu is het een kort automatisme dat echt werkt. Een CD heb ik niet meer nodig want het truukje werkt nu zonder. Het korte truukje heet adempauze en ik gebruik het vaak. Na de adempauze is mijn hoofd leeg van gedachten, maar meteen denk je weer aan iets. Als het meteen die gedachte is die je wilde weghouden, dan kan je ze meteen negeren. Omdat ze nog niet in die lange spiraal zit, kan dat.
Een paar minuten geleden deed ik een adempauze en ik dacht dus aan wat ik nu heb neergeschreven. Het is dus ook een truuk om een blog te schrijven ;-)
Ik heb met opzet het woord meditatie vermeden want dan was je misschien gestopt met lezen. Maar dat is het wel degelijk. Het is geen onzin zoals ik dacht. En het werkt echt. En dat had ik niet verwacht.
zondag 20 mei 2012
Den boek
Het is zover. Ik heb nen boek. Het is eigenlijk een schrift, maar soit. Het eeuwige probleem van mijn oneindige slordigheid en alles op zijn beloop laten dient aangepakt te worden. Het staat in het stappenprogramma en ik weet dat ik het programma moet volgen om een zorgenloos leven te leiden. Dat is toch het plan hé.
De inventaris met karakterfouten moet ik nog maken, maar dit is wellicht het eerste punt dat er op staat. Het staat in drukletters en de font is groter. Het weegt zwaarder door dan andere dingen die ik kon bedenken. Ach ja, hier en daar zijn er wel dingen die je wilt veranderen aan je persoon, dat is normaal. Maar de bedoeling van de lijst is om een beetje inzicht te krijgen in het waarom van je vroegere gedrag. Waarom moest je steeds een gigantisch foert gevoel ervaren en wat was de aanzet om het zo ver te laten komen. Dan kom ik steeds op een grote berg uit. Een berg met onafgewerkte dingen, problemen en zorgen over de nabije toekomst. Daar liep het vroeger altijd fout.
Het idee is zeker niet nieuw. Ik leerde het al in de mindfulnesslessen en mijn psychologe had er al veel moeite mee gehad. In de lessen leerden we dingen aan te pakken die je niet graag doet. Er waren eenvoudige truukjes voor. Als je niet graag je auto wast, moet je daar iets tegenover zetten. Beloof jezelf om niet meer te shoppen vooraleer je auto is gewassen, en het zal wel lukken. De beloning moet de moeite zijn, anders werkt het niet. De psychologe speelde dezelfde spelletjes met mijn geest. Ik moest een lijstje maken van dingen die ik niet graag deed. Elke week werd er op teruggekomen en na een tijd moest ik beloven om slechts één ding uit te voeren. Het minst erge van de lijst. Truuken van de foor, maar ze werken wel.
Den boek heeft hetzelfde principe. Ik noteer alles wat er moet gebeuren. Er zijn zelfs hoofdstukjes zodat ik de draad niet kwijtraak. Er is een pagina todo, eentje met werk en eentje financieel. Ik heb ook ineens een pagina blog gemaakt zodat ik hier niet meer achterloop in de tijd. Ideetjes in mijn hoofd moeten meteen op papier, dan is dat geen probleem. Maar nu gaat alles verloren omdat ik geen geheugenchip heb. Naast die pagina's zijn er andere die leuker zijn. Eéntje heet wish list en ééntje DJ. Ze bevatten items die ik nog wil doen die ik heel leuk vind, of dingen die ik nog wil aanschaffen. Een pagina geocachen heb ik niet. Ze is niet nodig want voor één of andere reden doe ik daar niks te weinig voor ;-)
De truuk is nu dat ik van de minder leuke pagina's dingen ga doen, en daarna van de leuke pagina's iets verdien. Als een todo gebeurd is mag ik iets van de wish list kopen. Je moet het spel eerlijk spelen en niemand mag tussenkomen. Anders zouden de pagina's snel uit evenwicht raken.
En ik heb nu een dictafoon in gebruik. De ideetjes die ik onderweg krijg moeten mee in de schrift. Die dictafoon had ik al, het is een app op de iPhone die er standaard op staat. En die blijkt nu heel nuttig te zijn.
wordt vervolgd...
De inventaris met karakterfouten moet ik nog maken, maar dit is wellicht het eerste punt dat er op staat. Het staat in drukletters en de font is groter. Het weegt zwaarder door dan andere dingen die ik kon bedenken. Ach ja, hier en daar zijn er wel dingen die je wilt veranderen aan je persoon, dat is normaal. Maar de bedoeling van de lijst is om een beetje inzicht te krijgen in het waarom van je vroegere gedrag. Waarom moest je steeds een gigantisch foert gevoel ervaren en wat was de aanzet om het zo ver te laten komen. Dan kom ik steeds op een grote berg uit. Een berg met onafgewerkte dingen, problemen en zorgen over de nabije toekomst. Daar liep het vroeger altijd fout.
Het idee is zeker niet nieuw. Ik leerde het al in de mindfulnesslessen en mijn psychologe had er al veel moeite mee gehad. In de lessen leerden we dingen aan te pakken die je niet graag doet. Er waren eenvoudige truukjes voor. Als je niet graag je auto wast, moet je daar iets tegenover zetten. Beloof jezelf om niet meer te shoppen vooraleer je auto is gewassen, en het zal wel lukken. De beloning moet de moeite zijn, anders werkt het niet. De psychologe speelde dezelfde spelletjes met mijn geest. Ik moest een lijstje maken van dingen die ik niet graag deed. Elke week werd er op teruggekomen en na een tijd moest ik beloven om slechts één ding uit te voeren. Het minst erge van de lijst. Truuken van de foor, maar ze werken wel.
Den boek heeft hetzelfde principe. Ik noteer alles wat er moet gebeuren. Er zijn zelfs hoofdstukjes zodat ik de draad niet kwijtraak. Er is een pagina todo, eentje met werk en eentje financieel. Ik heb ook ineens een pagina blog gemaakt zodat ik hier niet meer achterloop in de tijd. Ideetjes in mijn hoofd moeten meteen op papier, dan is dat geen probleem. Maar nu gaat alles verloren omdat ik geen geheugenchip heb. Naast die pagina's zijn er andere die leuker zijn. Eéntje heet wish list en ééntje DJ. Ze bevatten items die ik nog wil doen die ik heel leuk vind, of dingen die ik nog wil aanschaffen. Een pagina geocachen heb ik niet. Ze is niet nodig want voor één of andere reden doe ik daar niks te weinig voor ;-)
De truuk is nu dat ik van de minder leuke pagina's dingen ga doen, en daarna van de leuke pagina's iets verdien. Als een todo gebeurd is mag ik iets van de wish list kopen. Je moet het spel eerlijk spelen en niemand mag tussenkomen. Anders zouden de pagina's snel uit evenwicht raken.
En ik heb nu een dictafoon in gebruik. De ideetjes die ik onderweg krijg moeten mee in de schrift. Die dictafoon had ik al, het is een app op de iPhone die er standaard op staat. En die blijkt nu heel nuttig te zijn.
wordt vervolgd...
maandag 5 maart 2012
Inventaris
De onmiddellijke inventaris heet het. Een opsomming van de dag die net voorbij is. Ik doe het al een tijdje. En ik heb de tip gekregen uit verschillende richtingen. Bij de psycholoog had ik afgesproken dat ik elke avond op een blaadje papier mijn dag ging neerpennen. Het draaide anders uit want ik had nooit een notaboekje op het nachtkastje liggen. Uiteindelijk werd het een magneetbord met een blauwe stift. Die kan je wissen en dat is handig. En je hebt ook een rode stift, maar daar moet je zuinig mee zijn. En de bedoeling was om mijn angst die ik voelde kwijt te raken en opnieuw de slaap te vatten. De dokter gaf daar pilletjes voor, maar dat moest een tijdelijke oplossing zijn.
Maar ik sloeg mega kemels in mijn notities. De dag die ik neerpende las ik voor op de volgende sessie. Nee, ik nam het magneetbord niet mee, dat diende enkel voor trefwoorden. De tekst van enkele dagen schreef ik uit en ik las hem voor. En dan gebeurde er iets heel raars. Ik vertelde een verhaal dat heel zwart was. Ik vertelde wat er mis was gelopen op die dag. Waarom ik me druk had gemaakt en waarom ik dus niet kon slapen. Waarom ik angstig was, dat heb ik nooit geweten. Hij aanhoorde het verhaal en nam de feiten op in zijn hoofd. Hij vertelde exact hetzelfde verhaal opnieuw aan mij. In zijn eigen woorden, en zonder de zwarte filter die ik had gebruikt. Hij vond het een mooi verhaal, met veel positieve punten. Ik had straffe dingen verteld, dingen die ik bereikt had. Alleen zag ik ze niet. Ze waren verduisterd door de lage dunk die ik had van mezelf.
In de cursus mindfulness hebben we een dagmeditatie aangeleerd. Het komt erop neer dat je even je dag overloopt in je hoofd, en de goeie dingen opzoekt. De slechte dingen mag je herkennen maar je moet ze in evenwicht bekijken tot de goede. En de slechte vooral niet overdrijven. Sounds familiar, not?
Vandaag deed ik een inhaalsessie op de maandag. Onze twaalf stappen die we donderdag telkens herhalen komen ook hier aan bod. Alleen was ik er donderdag niet geraakt. Ik had beter mezelf wat minder druk gemaakt, dan was dat misschien niet fout gelopen. In de maandag groep was stap 10 aan de beurt. En nu heet het dus onmiddellijke inventaris. We maken een inventaris op van de dag en geven een pluim voor wat we goed deden. Wat er fout was kan je erkennen en meenemen naar de volgende dag. Het is een wapen tegen sterke stemmingswisselingen en hevige emoties in de dagen die volgen. Emoties die ik vroeger wegspoelde. Maar nu schrijf ik het dus op. Dan ben je het kwijt en dan zit het niet meer in je hoofd. En dan kan je weer slapen. Over een langere tijd is de angst ook verdwenen.
En ik schrijf het dus inderdaad op. Al enkele jaren nu. Maar nu is het anders. Eerst stond ie op papier, losse bladen met woorden en flarden , af en toe, niet elke dag. Nu staat ie online en nu ben je hem aan 't lezen. Hij is niet altijd zo serieus als vandaag. Soms gaat het ook wel eens over schoenen of gadgets. Maar niet elke inventaris is zwaar beladen. Soms is er gewoon een leuk fotootje of een grappig verhaaltje dat ik wil onthouden.
Maar ik sloeg mega kemels in mijn notities. De dag die ik neerpende las ik voor op de volgende sessie. Nee, ik nam het magneetbord niet mee, dat diende enkel voor trefwoorden. De tekst van enkele dagen schreef ik uit en ik las hem voor. En dan gebeurde er iets heel raars. Ik vertelde een verhaal dat heel zwart was. Ik vertelde wat er mis was gelopen op die dag. Waarom ik me druk had gemaakt en waarom ik dus niet kon slapen. Waarom ik angstig was, dat heb ik nooit geweten. Hij aanhoorde het verhaal en nam de feiten op in zijn hoofd. Hij vertelde exact hetzelfde verhaal opnieuw aan mij. In zijn eigen woorden, en zonder de zwarte filter die ik had gebruikt. Hij vond het een mooi verhaal, met veel positieve punten. Ik had straffe dingen verteld, dingen die ik bereikt had. Alleen zag ik ze niet. Ze waren verduisterd door de lage dunk die ik had van mezelf.
In de cursus mindfulness hebben we een dagmeditatie aangeleerd. Het komt erop neer dat je even je dag overloopt in je hoofd, en de goeie dingen opzoekt. De slechte dingen mag je herkennen maar je moet ze in evenwicht bekijken tot de goede. En de slechte vooral niet overdrijven. Sounds familiar, not?
Vandaag deed ik een inhaalsessie op de maandag. Onze twaalf stappen die we donderdag telkens herhalen komen ook hier aan bod. Alleen was ik er donderdag niet geraakt. Ik had beter mezelf wat minder druk gemaakt, dan was dat misschien niet fout gelopen. In de maandag groep was stap 10 aan de beurt. En nu heet het dus onmiddellijke inventaris. We maken een inventaris op van de dag en geven een pluim voor wat we goed deden. Wat er fout was kan je erkennen en meenemen naar de volgende dag. Het is een wapen tegen sterke stemmingswisselingen en hevige emoties in de dagen die volgen. Emoties die ik vroeger wegspoelde. Maar nu schrijf ik het dus op. Dan ben je het kwijt en dan zit het niet meer in je hoofd. En dan kan je weer slapen. Over een langere tijd is de angst ook verdwenen.
En ik schrijf het dus inderdaad op. Al enkele jaren nu. Maar nu is het anders. Eerst stond ie op papier, losse bladen met woorden en flarden , af en toe, niet elke dag. Nu staat ie online en nu ben je hem aan 't lezen. Hij is niet altijd zo serieus als vandaag. Soms gaat het ook wel eens over schoenen of gadgets. Maar niet elke inventaris is zwaar beladen. Soms is er gewoon een leuk fotootje of een grappig verhaaltje dat ik wil onthouden.
donderdag 29 december 2011
Tijd
Tijd is een geschenk van God.
Deze spreuk staat in Duffel op de muur in de gang van een huis waar mensen met ernstige problemen terecht kunnen. Ik ken zo verschillende mensen, want die problemen zijn ook mij niet vreemd. Maar het huis ken ik niet, ik heb er nooit verbleven. Dat de spreuk er staat heb ik dus van horen zeggen. Ik geloof er trouwens geen snars van, van die spreuk. Je voelt wellicht al komen wat er mee schort.
Maar ze kwam ter sprake en de man die ze had gezien moest erover nadenken. Hij krijgt spreektijd op donderdagavond, net zoals alle vrienden van de donderdag. En we dachten mee. Er zit geen leraar bij, we zijn allemaal leerlingen zonder begeleiding. Daarom vind ik het wellicht zo plezant daar.
Ik weet wat het voor mij betekent. Tijd is een geschenk. Ik bedoel geen tijd die je inpast in het 3x8 schema. Dat is het schema van 8 uur slapen, 8 uur werken en 8 uur ontspanning. Daar zit die dus niet in, deze tijd. Je zou het tijd voor jezelf kunnen noemen als je melig genoeg doet. Ik hou niet zo van die benaming want het doet me denken aan een bad nemen met badolie en rozeblaadjes.
Vandaag was een mooi voorbeeld. Ik heb een geweldig leuke dag achter de rug. Eerst gaan schoenenshoppen, dan een geocache wandeling in Nederland met twee vrienden. Daarna napraten in een café waar veel reclame voor Cola Zero hing, maar toen ik een flesje bestelde keek de dame me aan alsof ik de vraag in het Chinees had gesteld. Cola Light klonk blijkbaar wel bekend. Dan in België een avondmaal dat wel Chinees was. De avond afgesloten bij mijn vrienden van de donderdag.
Dat is dus mega fun, de hele dag. En toch is er iets mis mee. Je kan de fun beleven en je kan ervan genieten. Maar je moet het ook opslaan. De fun moeten vitaminen zijn die je gelukkig maken op langere termijn. En daar komt die tijd naar boven. Ik noem het toch even tijd voor jezelf. Die is nodig om elke dag te overlopen wat er gebeurde. Wat was er goed, en wat kon beter. Deze dag scoort heel hoog, maar sommige details konden beter. Mijn timing was weer gigantisch slecht. En ik was mijn GSM vergeten.
Om dat te kunnen doen, die dag overlopen, moet je hoofd leeg zijn. Je moet een moment vinden waar je enkel leeft in het moment zelf en niet bezig bent met je GSM die nog thuis ligt of de frustratie die je voelt omdat je drie kwartier te laat bent op de afspraak. Ik zoek deze momenten zelf op. Eéntje is nu bezig, terwijl ik dit intyp. Soms rijd ik met de auto veel te ver rond als ik onderweg ben. Ik schakel de GPS uit en kies een route die een kwartier langer duurt en soms kilometers verder is. Pas op, enkel als ik tijd heb hoor. Dat is nooit de reden waarom ik te laat ben op een afspraak.
Tijd is een geschenk van God. Ik moet alweer de zwarte viltstift bovenhalen en twee woordjes schrappen: "van God" moet weg. Dan kunnen we van start met : Tijd is een geschenk
Deze spreuk staat in Duffel op de muur in de gang van een huis waar mensen met ernstige problemen terecht kunnen. Ik ken zo verschillende mensen, want die problemen zijn ook mij niet vreemd. Maar het huis ken ik niet, ik heb er nooit verbleven. Dat de spreuk er staat heb ik dus van horen zeggen. Ik geloof er trouwens geen snars van, van die spreuk. Je voelt wellicht al komen wat er mee schort.
Maar ze kwam ter sprake en de man die ze had gezien moest erover nadenken. Hij krijgt spreektijd op donderdagavond, net zoals alle vrienden van de donderdag. En we dachten mee. Er zit geen leraar bij, we zijn allemaal leerlingen zonder begeleiding. Daarom vind ik het wellicht zo plezant daar.
Ik weet wat het voor mij betekent. Tijd is een geschenk. Ik bedoel geen tijd die je inpast in het 3x8 schema. Dat is het schema van 8 uur slapen, 8 uur werken en 8 uur ontspanning. Daar zit die dus niet in, deze tijd. Je zou het tijd voor jezelf kunnen noemen als je melig genoeg doet. Ik hou niet zo van die benaming want het doet me denken aan een bad nemen met badolie en rozeblaadjes.
Vandaag was een mooi voorbeeld. Ik heb een geweldig leuke dag achter de rug. Eerst gaan schoenenshoppen, dan een geocache wandeling in Nederland met twee vrienden. Daarna napraten in een café waar veel reclame voor Cola Zero hing, maar toen ik een flesje bestelde keek de dame me aan alsof ik de vraag in het Chinees had gesteld. Cola Light klonk blijkbaar wel bekend. Dan in België een avondmaal dat wel Chinees was. De avond afgesloten bij mijn vrienden van de donderdag.
Dat is dus mega fun, de hele dag. En toch is er iets mis mee. Je kan de fun beleven en je kan ervan genieten. Maar je moet het ook opslaan. De fun moeten vitaminen zijn die je gelukkig maken op langere termijn. En daar komt die tijd naar boven. Ik noem het toch even tijd voor jezelf. Die is nodig om elke dag te overlopen wat er gebeurde. Wat was er goed, en wat kon beter. Deze dag scoort heel hoog, maar sommige details konden beter. Mijn timing was weer gigantisch slecht. En ik was mijn GSM vergeten.
Om dat te kunnen doen, die dag overlopen, moet je hoofd leeg zijn. Je moet een moment vinden waar je enkel leeft in het moment zelf en niet bezig bent met je GSM die nog thuis ligt of de frustratie die je voelt omdat je drie kwartier te laat bent op de afspraak. Ik zoek deze momenten zelf op. Eéntje is nu bezig, terwijl ik dit intyp. Soms rijd ik met de auto veel te ver rond als ik onderweg ben. Ik schakel de GPS uit en kies een route die een kwartier langer duurt en soms kilometers verder is. Pas op, enkel als ik tijd heb hoor. Dat is nooit de reden waarom ik te laat ben op een afspraak.
Tijd is een geschenk van God. Ik moet alweer de zwarte viltstift bovenhalen en twee woordjes schrappen: "van God" moet weg. Dan kunnen we van start met : Tijd is een geschenk
woensdag 16 november 2011
Mezelf accepteren
Dit is niet van mij. Het was de afsluiter van onze Mindfulness. Ik vind hem geweldig.
| Mezelf accepteren zoals ik ben |
| Als jij je dag kunt starten |
| zonder cafeïne of peppillen. |
| Als jij vreugdevol kunt zijn |
| zonder aandacht te geven |
| aan ongemak of pijn. |
| Als je het kunt laten om mensen |
| te vervelen met je problemen. |
| Als je iedere dag met dankbaarheid |
| hetzelfde voedsel kunt eten. |
| Als je kan begrijpen dat je geliefde |
| het te druk heeft om jou tijd te geven. |
| Als je kritiek en beschuldiging |
| kunt accepteren zonder wrok. |
| Als je de beschuldigingen |
| van anderen kunt laten. |
| Als er iets verkeerd gaat |
| terwijl je er niets mee te maken hebt. |
| Als je de wereld kunt confronteren |
| zonder leugens of bedrog. |
| Als je spanning kunt overwinnen |
| zonder medische hulp. |
| Als je je kan ontspannen |
| zonder geestrijke dranken. |
| Als je kan slapen zonder medicatie. |
| Dan ben je waarschijnlijk een hond... |
dinsdag 15 november 2011
C'est fini
Dat was de laatste les van mijn cursus Mindfulness.
Gelukkig is er geen examen, want ik twijfel of ik geslaagd zou zijn. Maar dat hoort niet bij het concept, natuurlijk. Ik onthou vooral dat ik graag opnieuw wil beginnen. Ja, echt! Ik vond het zo'n zalige 8 weken en nu is het voorbij. De dinsdagavond was iets om naar uit te kijken. En dat zoiets me heeft kunnen boeien, dat verbaast me nog steeds enorm.
Ik moet wel zeggen dat de laatste paar weken mijn inzet tussen de lessen abominabel was. Dat woord ken ik nog van mijn leraar Frans. Het betekent barslecht maar het klinkt minder erg. Ik heb niet meer de tijd gevonden om de oefeningen dagelijks te doen. Ik weet het, dat was nu net de bedoeling van de cursus. Nadenken over je levensritme, leven in het moment, tijd nemen voor jezelf. Helaas met mijn tijdschijven die overbelast raakten en de verhuis dit weekend, een mens zou voor minder Franse woorden gaan gebruiken.
Maar ik heb er echt wel veel geleerd. Ik heb gereedschap gekregen dat ik kan gebruiken in het dagelijks leven. Ik zal er zeker nog op moeten oefenen, maar mijn favoriete oefening (bodyscan) die blijf ik zeker doen. Het ziet er idioot uit, je ligt drie kwartier op een matje en je luistert naar een dame die je influistert wat je waar moet voelen. Maar het brengt me veel rust en daar was het me om te doen. Zelfs in de weken tussen twee lessen deed ik dat soms, en liet ik het echte huiswerk liggen. Foei, slechte leerling !
Enfin, vanaf volgende week wordt het yogamatje opgerold en is het al pistolen en revolvers dat de klok slaagt. Ik moet ook daar nog veel oefenen om mijn doel te bereiken. En daar is wél een examen. Twee zelfs! Theorie en praktijk. Het lijkt wel een rijbewijs. Maar ook daar is het puur genieten.
Het was een schot in de roos, die Mindfulness. Bij de schuttersclub is dat ook de bedoeling.
Gelukkig is er geen examen, want ik twijfel of ik geslaagd zou zijn. Maar dat hoort niet bij het concept, natuurlijk. Ik onthou vooral dat ik graag opnieuw wil beginnen. Ja, echt! Ik vond het zo'n zalige 8 weken en nu is het voorbij. De dinsdagavond was iets om naar uit te kijken. En dat zoiets me heeft kunnen boeien, dat verbaast me nog steeds enorm.
Ik moet wel zeggen dat de laatste paar weken mijn inzet tussen de lessen abominabel was. Dat woord ken ik nog van mijn leraar Frans. Het betekent barslecht maar het klinkt minder erg. Ik heb niet meer de tijd gevonden om de oefeningen dagelijks te doen. Ik weet het, dat was nu net de bedoeling van de cursus. Nadenken over je levensritme, leven in het moment, tijd nemen voor jezelf. Helaas met mijn tijdschijven die overbelast raakten en de verhuis dit weekend, een mens zou voor minder Franse woorden gaan gebruiken.
Maar ik heb er echt wel veel geleerd. Ik heb gereedschap gekregen dat ik kan gebruiken in het dagelijks leven. Ik zal er zeker nog op moeten oefenen, maar mijn favoriete oefening (bodyscan) die blijf ik zeker doen. Het ziet er idioot uit, je ligt drie kwartier op een matje en je luistert naar een dame die je influistert wat je waar moet voelen. Maar het brengt me veel rust en daar was het me om te doen. Zelfs in de weken tussen twee lessen deed ik dat soms, en liet ik het echte huiswerk liggen. Foei, slechte leerling !
Enfin, vanaf volgende week wordt het yogamatje opgerold en is het al pistolen en revolvers dat de klok slaagt. Ik moet ook daar nog veel oefenen om mijn doel te bereiken. En daar is wél een examen. Twee zelfs! Theorie en praktijk. Het lijkt wel een rijbewijs. Maar ook daar is het puur genieten.
Het was een schot in de roos, die Mindfulness. Bij de schuttersclub is dat ook de bedoeling.
zondag 6 november 2011
Spijt
Ik moest eventjes nadenken toen ik deze titel op een andere blog las. Ik wou er op reageren omdat ik het heel erg herkende. Tot vier keer toe heb een reactie geschreven en daarna weer gewist. Blogs zijn geen discussiefora. Ik moet nadenken voor ik zoiets schrijf.
Ik heb geen spijt. Ik heb nergens spijt van. Het klinkt arrogant, want het lijkt alsof ik dan van mezelf vind dat ik altijd gelijk had. Dat ik nooit fouten heb gemaakt, of dat ik zo sterk in mijn schoenen sta dat spijt me niet treft. Maar niets is minder waar. Ik heb wel veel fouten gemaakt. Verkeerde keuzes en inschattingen die me al heel zuur zijn opgebroken.
De keuzes waren fout en als ik toen had geweten wat ik nu weet, dan zou ik de keuze wellicht niet maken. Of toch een andere aanpak zoeken. Je zou dan denken dat ik daar spijt van moet hebben, en toch is het niet zo. Het probleem zit in de zin "als ik toen had geweten...". Ik kon het toen niet weten, want ik had de levenservaring niet om de juiste keuze te maken. Ik heb een keuze gemaakt, en later pas bleek dat ze fout was. Het is dus een leerproces dat nodig was om vandaag te zijn wie ik nu ben.
Dat wil zeggen dat ik in het vervolg niet dezelfde fouten zal maken. Daarom ben ik blij met de fouten die ik heb gemaakt. Niet dat ik ze omarm, want het heeft me al een hoop miserie gekost. Maar ze zorgen ervoor dat ik nu sterker ben en de dingen hopelijk juister kan inschatten in de toekomst. Dat blijft natuurlijk koffiedik kijken.
Lang heb ik wel veel spijt gehad. Spijt dat ik niet de juiste studiekeuze heb gemaakt. Zeven jaar hoger onderwijs was achteraf bekeken nutteloos want ik heb er niets geleerd, was veel gebuisd en ik heb in mijn latere jobs nooit één letter leerstof nodig gehad. Ik heb zelfs het diploma dat ik uiteindelijk toch behaald heb nooit nodig gehad. Op mijn sollicitatiegesprek kwam het niet ter sprake. Sterker nog, toen ik het bedrijf na enkele jaren verliet zei mijn toenmailige baas: Jan, je hebt dat eigenlijk altijd heel erg goed gedaan voor iemand zonder diploma. Wabief? Hij wist dus zelfs niet dat ik een A1 informatica had.
Spijt heeft me in de put geduwd. Het heeft me beperkt in wat ik nog deed, wat ik aandurfde. Ik was bang om nog iets te doen omdat het toch zou foutlopen. Het veroorzaakte veel zelfmedelijden. Ik werd kwaad op heel de wereld omdat alles zo oneerlijk was.
Ooit zag ik een aflevering van Friends. Monica's Visakaart wordt gestolen. Op haar afschriften verschijnen allerlei uitgaven voor zaken die de dief doet met haar Visakaart. Ze is jaloers op de activiteiten die de dief allemaal doet, en ze gaat er achteraan. Ze ontmoet de dievegge en ze vindt het een prachtige vrouw. Het is iemand die elke dag iets nieuws probeert en vaak mislukt. Maar af en toe lukt er één dingetje en dat blijft ze doen. De rest vergeet ze zonder spijt te hebben. De aflevering was heel grappig, dat hoort zo bij een sitcom. Maar ik heb ze altijd onthouden omdat ik jaloers was op de dief.
Mijn psychologe heeft mij dit allemaal ingefluisterd. Ze zei: probeer zeven dingen en als ééntje lukt kan je blij zijn. Je moet geen spijt hebben dat je de zes andere probeerde en faliekant mislukte. Vergeet ze en hou de zevende vol. Dan heb je er ééntje dat je plezier brengt en van de anderen weet je dat je het niet kan. We hebben een lijstje gemaakt van dingen die ik wou doen, maar niet durfde. Ik ben uiteindelijk niet in een helicopterclub gegaan, maar wel in een schuttersvereniging. Ik ben niet opnieuw DJ geworden, maar ik ben wellicht wel een beetje onderweg. Dat ik een Mindfulness CD en een yogamatje in huis zou halen, dat had ik nooit verwacht. Mijn vaste donderdag was ook een opdracht van de psychologe. Ik ben haar eeuwig dankbaar.
Ik heb geen spijt. Ik heb nergens spijt van. Het klinkt arrogant, want het lijkt alsof ik dan van mezelf vind dat ik altijd gelijk had. Dat ik nooit fouten heb gemaakt, of dat ik zo sterk in mijn schoenen sta dat spijt me niet treft. Maar niets is minder waar. Ik heb wel veel fouten gemaakt. Verkeerde keuzes en inschattingen die me al heel zuur zijn opgebroken.
De keuzes waren fout en als ik toen had geweten wat ik nu weet, dan zou ik de keuze wellicht niet maken. Of toch een andere aanpak zoeken. Je zou dan denken dat ik daar spijt van moet hebben, en toch is het niet zo. Het probleem zit in de zin "als ik toen had geweten...". Ik kon het toen niet weten, want ik had de levenservaring niet om de juiste keuze te maken. Ik heb een keuze gemaakt, en later pas bleek dat ze fout was. Het is dus een leerproces dat nodig was om vandaag te zijn wie ik nu ben.
Dat wil zeggen dat ik in het vervolg niet dezelfde fouten zal maken. Daarom ben ik blij met de fouten die ik heb gemaakt. Niet dat ik ze omarm, want het heeft me al een hoop miserie gekost. Maar ze zorgen ervoor dat ik nu sterker ben en de dingen hopelijk juister kan inschatten in de toekomst. Dat blijft natuurlijk koffiedik kijken.
Lang heb ik wel veel spijt gehad. Spijt dat ik niet de juiste studiekeuze heb gemaakt. Zeven jaar hoger onderwijs was achteraf bekeken nutteloos want ik heb er niets geleerd, was veel gebuisd en ik heb in mijn latere jobs nooit één letter leerstof nodig gehad. Ik heb zelfs het diploma dat ik uiteindelijk toch behaald heb nooit nodig gehad. Op mijn sollicitatiegesprek kwam het niet ter sprake. Sterker nog, toen ik het bedrijf na enkele jaren verliet zei mijn toenmailige baas: Jan, je hebt dat eigenlijk altijd heel erg goed gedaan voor iemand zonder diploma. Wabief? Hij wist dus zelfs niet dat ik een A1 informatica had.
Spijt heeft me in de put geduwd. Het heeft me beperkt in wat ik nog deed, wat ik aandurfde. Ik was bang om nog iets te doen omdat het toch zou foutlopen. Het veroorzaakte veel zelfmedelijden. Ik werd kwaad op heel de wereld omdat alles zo oneerlijk was.
Ooit zag ik een aflevering van Friends. Monica's Visakaart wordt gestolen. Op haar afschriften verschijnen allerlei uitgaven voor zaken die de dief doet met haar Visakaart. Ze is jaloers op de activiteiten die de dief allemaal doet, en ze gaat er achteraan. Ze ontmoet de dievegge en ze vindt het een prachtige vrouw. Het is iemand die elke dag iets nieuws probeert en vaak mislukt. Maar af en toe lukt er één dingetje en dat blijft ze doen. De rest vergeet ze zonder spijt te hebben. De aflevering was heel grappig, dat hoort zo bij een sitcom. Maar ik heb ze altijd onthouden omdat ik jaloers was op de dief.
Mijn psychologe heeft mij dit allemaal ingefluisterd. Ze zei: probeer zeven dingen en als ééntje lukt kan je blij zijn. Je moet geen spijt hebben dat je de zes andere probeerde en faliekant mislukte. Vergeet ze en hou de zevende vol. Dan heb je er ééntje dat je plezier brengt en van de anderen weet je dat je het niet kan. We hebben een lijstje gemaakt van dingen die ik wou doen, maar niet durfde. Ik ben uiteindelijk niet in een helicopterclub gegaan, maar wel in een schuttersvereniging. Ik ben niet opnieuw DJ geworden, maar ik ben wellicht wel een beetje onderweg. Dat ik een Mindfulness CD en een yogamatje in huis zou halen, dat had ik nooit verwacht. Mijn vaste donderdag was ook een opdracht van de psychologe. Ik ben haar eeuwig dankbaar.
dinsdag 25 oktober 2011
Vandaag
Geen leuk dagje vandaag. Om te beginnen ben ik ziek. Niks ernstig, een doodgewone verkoudheid. Maar ik heb het gevoel dat een stomme verkoudheid zoals ik die vroeger benoemde niet meer bestaat. Ik hoest me te pletter en heb constant last van mijn keel en neus. De eerste die ik zo had was twee weken voor mijn diabetesdiagnose. Normaal ging een verkoudheid weg na één of twee dagen, maar toen bleef ze meer dan twee weken duren. En ze is geëindigd in het ziekenhuis met de diagnose DB type 1. Het immuunsysteem had niet alleen de verkoudheid aangevallen, maar ook de pancreas, en toen was die dus kapot.
Maar dat kan niet meer gebeuren nu. Ah nee, want hij is al kapot! Maar het deed me er terug aan denken, die hardnekkige verkoudheid en wekenlange hoest. Ja, vandaag is bloggen ook zagen, je hoort het hé.
Ik had me dus voorgenomen om de mindfulness sessie van vanavond te verplaatsen naar de namiddag. Na de middag wordt dezelfde les gegeven in een andere groep. Ik zou ze dus deze ene keer kunnen volgen na de middag. Zo had ik deze avond vrij om toch nog eens langs te gaan bij de schuttersclub. Ik moet 14 lessen bij elkaar schieten om het examen te mogen doen, en dat lukt niet als je nooit gaat. Helaas kan dat alleen op dinsdag, en die is dus bezet met mindfulness.
Maar de namiddagsessie heb ik afgebeld. Niet dat ik zo ziek ben, maar de groep drie uur lang plagen met hoestbuien terwijl er wat sereniteit in meditatie wordt verwacht, dat zag ik niet zitten.
Ik wil positief eindigen, want niet alles was kommer en kwel. Na een lekker avondmaal (not!) toch naar de schuttersclub geweest en die was zalig. Tweede les heel erg veel fun. Ik denk dat ik dat wel ga kunnen, en het is echt wel heel tof. Mijn begeleider heeft veel geduld, legt alles vaak uit en het is vooral fun, fun, fun. Ik schiet zelfs veel raak. Dat is meegenomen.
Morgen een nieuwe dag. Kuch!
Maar dat kan niet meer gebeuren nu. Ah nee, want hij is al kapot! Maar het deed me er terug aan denken, die hardnekkige verkoudheid en wekenlange hoest. Ja, vandaag is bloggen ook zagen, je hoort het hé.
Ik had me dus voorgenomen om de mindfulness sessie van vanavond te verplaatsen naar de namiddag. Na de middag wordt dezelfde les gegeven in een andere groep. Ik zou ze dus deze ene keer kunnen volgen na de middag. Zo had ik deze avond vrij om toch nog eens langs te gaan bij de schuttersclub. Ik moet 14 lessen bij elkaar schieten om het examen te mogen doen, en dat lukt niet als je nooit gaat. Helaas kan dat alleen op dinsdag, en die is dus bezet met mindfulness.
Maar de namiddagsessie heb ik afgebeld. Niet dat ik zo ziek ben, maar de groep drie uur lang plagen met hoestbuien terwijl er wat sereniteit in meditatie wordt verwacht, dat zag ik niet zitten.
Ik wil positief eindigen, want niet alles was kommer en kwel. Na een lekker avondmaal (not!) toch naar de schuttersclub geweest en die was zalig. Tweede les heel erg veel fun. Ik denk dat ik dat wel ga kunnen, en het is echt wel heel tof. Mijn begeleider heeft veel geduld, legt alles vaak uit en het is vooral fun, fun, fun. Ik schiet zelfs veel raak. Dat is meegenomen.
Morgen een nieuwe dag. Kuch!
woensdag 19 oktober 2011
Shy guy
Ik ben verlegen. Altijd al geweest, en het is in mijn gedachten nog altijd zo. In groep het woord nemen is moeilijk. Nieuwe mensen ontmoeten, het is telkens een drempel die ik moet overwinnen.
En toch is dat een idee dat vooral in mijn hoofd speelt, want blijkbaar is het in mijn omgeving niet duidelijk. Ik moest in de mindfulness het woord nemen voor een groepje van 4 personen. We hadden in de grote groep een topic aangehaald, en dit werd in groepjes van 3-4 personen besproken. Eén van de leden van de groep moest verslag uitbrengen in de grote groep. Ik zeg dat ik dat niet durf, want ik ben verlegen. Een meisje uit de groep zegt: waarom zeg je dat altijd? Het is nog nooit opgevallen. Jij spreekt vlot in de groep.
Dat veronderstelt dus dat ik dat nog gezegd heb, dat ik verlegen ben. Anders zou ze het woord "altijd" niet gebruikt hebben. En als ik erover nadenk, ik kom best wel eens tussen in de grote groep. Als de begeleidster een vraag stelt aan de groep, antwoord ik soms. Ikke! Uit vrije wil! Dat kon ik me vroeger niet voorstellen.
In het diabetescafé werd ik verwelkomd door een leuk koppel in een roze outfit. De jongeman had een ukelele en de dame droeg een gedichtje voor. Aan mij alleen. Een paar mensen staan er naar te kijken, een fotograaf neemt een foto. Ik kan niet anders dan in de lach schieten en meegaan in het leuke verhaaltje. Het is super mooi gedaan en het idee is heel origineel. Ik voel me direct meer op mijn gemak.
Terwijl het gedichtje wordt voorgelezen komt een tweede dame het diabetescafé bezoeken. De jongeman met de ukelele betrekt haar in hetzelfde toneelstukje maar ze kan er niet mee lachen. Ze lijkt schuchter en wil zo snel mogelijk de trap op, naar de zaal waar alles te gebeuren staat.
Achteraf denk ik bij mezelf: dat was ik vroeger. Ik zou door de grond gezakt zijn met die ogen op me gericht. Maar dat was niet meer zo, ik vond het grappig en ontspannend.
Later komt de ukelele boy bij ons groepje staan en hij ziet dat hij iemand gemist heeft met zijn gedichtje. Hij vraagt aan de dame aan onze tafel welk fruit ze graag eet, dan zou hij er een gedichtje over brengen. Ze zegt dat ze vooral van de druiven houdt in een glas wijn. De man in het roze pakje wordt even stil. Zo'n antwoord past niet in zijn routine, denk ik. Hij zegt dat ie er moet over nadenken.
Het gedichtje is later wel gekomen. Het was geen poëzie, maar wel goed gevonden. Tiens, zelfs de improvisatie acteur kreeg het even moeilijk.
Misschien is hij ook verlegen :-)
En toch is dat een idee dat vooral in mijn hoofd speelt, want blijkbaar is het in mijn omgeving niet duidelijk. Ik moest in de mindfulness het woord nemen voor een groepje van 4 personen. We hadden in de grote groep een topic aangehaald, en dit werd in groepjes van 3-4 personen besproken. Eén van de leden van de groep moest verslag uitbrengen in de grote groep. Ik zeg dat ik dat niet durf, want ik ben verlegen. Een meisje uit de groep zegt: waarom zeg je dat altijd? Het is nog nooit opgevallen. Jij spreekt vlot in de groep.
Dat veronderstelt dus dat ik dat nog gezegd heb, dat ik verlegen ben. Anders zou ze het woord "altijd" niet gebruikt hebben. En als ik erover nadenk, ik kom best wel eens tussen in de grote groep. Als de begeleidster een vraag stelt aan de groep, antwoord ik soms. Ikke! Uit vrije wil! Dat kon ik me vroeger niet voorstellen.
In het diabetescafé werd ik verwelkomd door een leuk koppel in een roze outfit. De jongeman had een ukelele en de dame droeg een gedichtje voor. Aan mij alleen. Een paar mensen staan er naar te kijken, een fotograaf neemt een foto. Ik kan niet anders dan in de lach schieten en meegaan in het leuke verhaaltje. Het is super mooi gedaan en het idee is heel origineel. Ik voel me direct meer op mijn gemak.
Terwijl het gedichtje wordt voorgelezen komt een tweede dame het diabetescafé bezoeken. De jongeman met de ukelele betrekt haar in hetzelfde toneelstukje maar ze kan er niet mee lachen. Ze lijkt schuchter en wil zo snel mogelijk de trap op, naar de zaal waar alles te gebeuren staat.
Achteraf denk ik bij mezelf: dat was ik vroeger. Ik zou door de grond gezakt zijn met die ogen op me gericht. Maar dat was niet meer zo, ik vond het grappig en ontspannend.
Later komt de ukelele boy bij ons groepje staan en hij ziet dat hij iemand gemist heeft met zijn gedichtje. Hij vraagt aan de dame aan onze tafel welk fruit ze graag eet, dan zou hij er een gedichtje over brengen. Ze zegt dat ze vooral van de druiven houdt in een glas wijn. De man in het roze pakje wordt even stil. Zo'n antwoord past niet in zijn routine, denk ik. Hij zegt dat ie er moet over nadenken.
Het gedichtje is later wel gekomen. Het was geen poëzie, maar wel goed gevonden. Tiens, zelfs de improvisatie acteur kreeg het even moeilijk.
Misschien is hij ook verlegen :-)
dinsdag 18 oktober 2011
Twee verhaaltjes
Ze lijken op elkaar.
Ik heb een belangrijke meeting. Ze is zo belangrijk dat ze een stuk van mijn toekomst kan bepalen. Ik heb ze goed voorbereid, ik zal me goed kunnen verdedigen. Ik heb vanalle spullen bijeen gepakt, ik heb mijn properste kleren aangetrokken en ik ga te voet op weg naar de afgesproken plaats. Onderweg zie ik dat er een grote onweerswolk plots tevoorschijn komt.
Het begint keihard te regenen, al mijn spullen worden nat. Mijn nette kleding zal helemaal verpest worden. Alle spullen die ik bijheb worden doornat. Ik zie een bushokje waar ik kan schuilen. Ik loop er naartoe en wacht tot de bui over is. Maar ze stopt niet. Het wordt alleen maar erger. Ondertussen ben ik al veel te laat, de meeting is al lang begonnen. Zelfs al zou ik er geraken, ze is zeker verpest. Ik voel woede, onmacht en teleurstelling. Alles is om zeep.
Ik sta in het bushokje en ik kies ervoor om mijn concentratie te focussen op mijn ademhaling. Ik kijk naar de plassen, de regen die alles verpest heeft. Ik zie dat sommige druppels mooie kringen maken. Andere dikke druppels maken een raar plopgeluid als ze in de plas vallen. De meeting is verpest en ik kan dat niet meer veranderen. De woede, onmacht en teleurstelling vermindert. Het huidige moment en de druppels in de plas trekken mijn aandacht. Ze laten me niet onberoerd. De stress is voelbaar verminderd.
Ik heb een belangrijke meeting. Al een aantal dagen krijg ik berichten dat er fouten zijn in de software. Er dringen zich aanpassingen op. Klanten zullen erg boos worden als ze nu niet ergens een positief signaal krijgen.
Ik heb alles goed voorbereid. Ik heb een paar aanpassingen gedaan die ervoor kunnen zorgen dat een aantal dingen opgelost zijn. Twee uur voor de meeting blijkt dat ik iets verkeerd begrepen heb. Het is een klein detail, maar het maakt het werk dat ik gedaan heb onbruikbaar. Ik moet het anders aanpakken, maar het is onmogelijk om dat op die korte tijd te doen. Ik voel woede, onmacht en teleurstelling. Alles is om zeep.
Ik sluit de ogen. Ik kies ervoor om mijn concentratie te focussen op mijn ademhaling. Maar dat gaat moeilijk. De problemen spoken door mijn hoofd. Ik ben altijd afgeleid. Het is de bedoeling van me te focussen op de ruimte waar ik zit. Maar dat lukt maar heel even, en ik ben weer afgeleid. Het stressgevoel is niet verminderd.
Het eerste verhaal werd vandaag voorgelezen in de mindfulness sessie. We zaten in een kring met de ogen gesloten. De gevoelens uit het verhaaltje zijn echt. Je voelt ze echt aan en de opluchting is ook echt. Je voelt echt stress opkomen, en met de truuk van de "ademruimte" vermindert de stress echt.
Het tweede verhaal is echt gebeurd. De "ademruimte" heb ik de afgelopen week een aantal keer geprobeerd om een echte situatie te ontstressen. Hoewel ik dus weet dat de oefening werkt, in het echte leven lukte het me niet.
Op andere momenten had ze wel effect, maar bij echte stress is het niet voldoende. Ze werkt bij mij wel om een lange negatieve spiraal in mijn gedachtengang te stoppen. Soms zit ik zo te piekeren over één bepaald ding dat zal foutlopen, dat ik er niet meer uitkom. Het piekeren kan wel een uur duren. Deze oefening van 4 minuten heeft me deze week één keer uit zo'n spiraal geholpen.
Dat vind ik op zich al geweldig. Als ik nu nog een oefening vind voor de grotere stressmomenten, dan is bibi nen hele contente mens.
Puntje op mijn todolijst deze week: blijven oefenen :-)
Ik heb een belangrijke meeting. Ze is zo belangrijk dat ze een stuk van mijn toekomst kan bepalen. Ik heb ze goed voorbereid, ik zal me goed kunnen verdedigen. Ik heb vanalle spullen bijeen gepakt, ik heb mijn properste kleren aangetrokken en ik ga te voet op weg naar de afgesproken plaats. Onderweg zie ik dat er een grote onweerswolk plots tevoorschijn komt.
Het begint keihard te regenen, al mijn spullen worden nat. Mijn nette kleding zal helemaal verpest worden. Alle spullen die ik bijheb worden doornat. Ik zie een bushokje waar ik kan schuilen. Ik loop er naartoe en wacht tot de bui over is. Maar ze stopt niet. Het wordt alleen maar erger. Ondertussen ben ik al veel te laat, de meeting is al lang begonnen. Zelfs al zou ik er geraken, ze is zeker verpest. Ik voel woede, onmacht en teleurstelling. Alles is om zeep.
Ik sta in het bushokje en ik kies ervoor om mijn concentratie te focussen op mijn ademhaling. Ik kijk naar de plassen, de regen die alles verpest heeft. Ik zie dat sommige druppels mooie kringen maken. Andere dikke druppels maken een raar plopgeluid als ze in de plas vallen. De meeting is verpest en ik kan dat niet meer veranderen. De woede, onmacht en teleurstelling vermindert. Het huidige moment en de druppels in de plas trekken mijn aandacht. Ze laten me niet onberoerd. De stress is voelbaar verminderd.
Ik heb een belangrijke meeting. Al een aantal dagen krijg ik berichten dat er fouten zijn in de software. Er dringen zich aanpassingen op. Klanten zullen erg boos worden als ze nu niet ergens een positief signaal krijgen.
Ik heb alles goed voorbereid. Ik heb een paar aanpassingen gedaan die ervoor kunnen zorgen dat een aantal dingen opgelost zijn. Twee uur voor de meeting blijkt dat ik iets verkeerd begrepen heb. Het is een klein detail, maar het maakt het werk dat ik gedaan heb onbruikbaar. Ik moet het anders aanpakken, maar het is onmogelijk om dat op die korte tijd te doen. Ik voel woede, onmacht en teleurstelling. Alles is om zeep.
Ik sluit de ogen. Ik kies ervoor om mijn concentratie te focussen op mijn ademhaling. Maar dat gaat moeilijk. De problemen spoken door mijn hoofd. Ik ben altijd afgeleid. Het is de bedoeling van me te focussen op de ruimte waar ik zit. Maar dat lukt maar heel even, en ik ben weer afgeleid. Het stressgevoel is niet verminderd.
Het eerste verhaal werd vandaag voorgelezen in de mindfulness sessie. We zaten in een kring met de ogen gesloten. De gevoelens uit het verhaaltje zijn echt. Je voelt ze echt aan en de opluchting is ook echt. Je voelt echt stress opkomen, en met de truuk van de "ademruimte" vermindert de stress echt.
Het tweede verhaal is echt gebeurd. De "ademruimte" heb ik de afgelopen week een aantal keer geprobeerd om een echte situatie te ontstressen. Hoewel ik dus weet dat de oefening werkt, in het echte leven lukte het me niet.
Op andere momenten had ze wel effect, maar bij echte stress is het niet voldoende. Ze werkt bij mij wel om een lange negatieve spiraal in mijn gedachtengang te stoppen. Soms zit ik zo te piekeren over één bepaald ding dat zal foutlopen, dat ik er niet meer uitkom. Het piekeren kan wel een uur duren. Deze oefening van 4 minuten heeft me deze week één keer uit zo'n spiraal geholpen.
Dat vind ik op zich al geweldig. Als ik nu nog een oefening vind voor de grotere stressmomenten, dan is bibi nen hele contente mens.
Puntje op mijn todolijst deze week: blijven oefenen :-)
donderdag 13 oktober 2011
Stress
Die eeuwige stress... Het blijft een probleem. Buiten de werksituatie leer ik er mee omgaan, maar daarbinnen is het een ander verhaal. Ik heb een fundamenteel probleem met de verantwoordelijkheid die me toegewezen wordt. Ik maak software en de klant gaat het gebruiken. Als ik nu in een groot softwarebedrijf zou werken, zou tussen het maken van de software en het gebruik op de werkvloer een lange keten zitten.
Maar dat hebben we niet. Daarom wordt er vaak te snel software geplaatst bij klanten die daar niet klaar voor zijn. Of de software is niet klaar om bij de klant te staan, zo kan je het ook zien. En dan komt de verantwoordelijkheid van elke fout rechtstreeks bij mij terecht. Ik moest maar beter mijn best gedaan hebben. Helaas werkt het zo niet.
En dan komt er dus stress. Beloftes kunnen niet waargemaakt worden, deadlines worden niet gehaald. Ik ben al zo ver dat ik de beloftes zelf niet meer maak en me over deadlines nooit uitspreek. Dat is al één stap. Daarmee is het probleem niet van de baan, maar ik voel me er minder verantwoordelijk voor.
De mindfulness sessie deze week kwam tot de core business. Hoe om te gaan met stress. We hebben oefeningen gekregen om de gewaarwordingen lichamelijk, emotioneel en qua gedachtengang uit te spitten. Als je het mechanisme snapt, kan je de eerste stappen zetten om in te grijpen. Een korte oefening "ademruimte" van 3 minuten probeer ik een aantal keer per dag. Indien nodig :)
Helaas tot nu toe met weinig succes. Blijkbaar hebben de langere versies die iedereen zo haat bij mij meer effect. Die vind ik trouwens best wel aangenaam. Alleen niet in slaap proberen te vallen. En er is natuurlijk een praktisch probleem: als ik een oefening van 43 minuten nodig heb telkens ik stress voel opkomen, dan is mijn dag snel opgevuld.
Maar het is natuurlijk nog vroeg dag om een oordeel te vellen. Een aantal keer per dag 3 minuutjes uittrekken en zien wat het mettertijd kan opleveren, daar heb ik wel geduld voor.
We zullen zien, oefening baart kunst.
Maar dat hebben we niet. Daarom wordt er vaak te snel software geplaatst bij klanten die daar niet klaar voor zijn. Of de software is niet klaar om bij de klant te staan, zo kan je het ook zien. En dan komt de verantwoordelijkheid van elke fout rechtstreeks bij mij terecht. Ik moest maar beter mijn best gedaan hebben. Helaas werkt het zo niet.
En dan komt er dus stress. Beloftes kunnen niet waargemaakt worden, deadlines worden niet gehaald. Ik ben al zo ver dat ik de beloftes zelf niet meer maak en me over deadlines nooit uitspreek. Dat is al één stap. Daarmee is het probleem niet van de baan, maar ik voel me er minder verantwoordelijk voor.
De mindfulness sessie deze week kwam tot de core business. Hoe om te gaan met stress. We hebben oefeningen gekregen om de gewaarwordingen lichamelijk, emotioneel en qua gedachtengang uit te spitten. Als je het mechanisme snapt, kan je de eerste stappen zetten om in te grijpen. Een korte oefening "ademruimte" van 3 minuten probeer ik een aantal keer per dag. Indien nodig :)
Helaas tot nu toe met weinig succes. Blijkbaar hebben de langere versies die iedereen zo haat bij mij meer effect. Die vind ik trouwens best wel aangenaam. Alleen niet in slaap proberen te vallen. En er is natuurlijk een praktisch probleem: als ik een oefening van 43 minuten nodig heb telkens ik stress voel opkomen, dan is mijn dag snel opgevuld.
Maar het is natuurlijk nog vroeg dag om een oordeel te vellen. Een aantal keer per dag 3 minuutjes uittrekken en zien wat het mettertijd kan opleveren, daar heb ik wel geduld voor.
We zullen zien, oefening baart kunst.
dinsdag 11 oktober 2011
Oud
Dat was geen rare vraag die dat meisje stelde. Maar ik moest heel erg lang nadenken. Hoe kennen jullie elkaar? Hoe lang al? Ik moet zeggen, ik viel eventjes uit de lucht. Want dat is heel lang geleden. En blijkbaar hebben we zelfs een andere versie van waar ik je leerde kennen. Als ik me niet vergis liep jij in de weg bij een vriend van mij. Dat komt niet van mij, maar van die vriend. Jij was drie jaar jonger, en toen we tieners waren scheelde dat dus veel. Wij waren bezig met computers en games en jij ging daar in mee voor zover dat kon. Want je was in onze ogen veel jonger. En jij liep in de weg, zei hij toen al lachend. Maar ik weet wel dat ie dat niet meende. Want we konden altijd een flinke beet lachen als je er bij was.
Maar met de jaren verdwijnt dat leeftijdsverschil. En dat kwam van pas, want toen ik een paar jaar geleden hulp nodig had, stond je klaar. Het is niet makkelijk om naar de miserie te luisteren van iemand anders, maar dat lukte je blijkbaar toch wel goed. En dat ik dat zelf ook eens kan doen, is niet meer dan logisch.
Ik ben blij dat je mee in de cursus zit. Stel je voor, anders zat ik daar alleen met 18 vrouwen. En een beet lachen lukt in de cursus ook. Alle 18 moesten ze lachen toen jij zei dat je liever krabt als het jeukt. En niet gaat mediteren om de jeuk te aanvaarden zoals hij is.
Alleen gaan we volgende keer geen junkfood eten hé. Dat was niet goed voor de patiënt.
We worden oud hé. Ikke toch. Jij pas binnen drie jaar :)
Maar met de jaren verdwijnt dat leeftijdsverschil. En dat kwam van pas, want toen ik een paar jaar geleden hulp nodig had, stond je klaar. Het is niet makkelijk om naar de miserie te luisteren van iemand anders, maar dat lukte je blijkbaar toch wel goed. En dat ik dat zelf ook eens kan doen, is niet meer dan logisch.
Ik ben blij dat je mee in de cursus zit. Stel je voor, anders zat ik daar alleen met 18 vrouwen. En een beet lachen lukt in de cursus ook. Alle 18 moesten ze lachen toen jij zei dat je liever krabt als het jeukt. En niet gaat mediteren om de jeuk te aanvaarden zoals hij is.
Alleen gaan we volgende keer geen junkfood eten hé. Dat was niet goed voor de patiënt.
We worden oud hé. Ikke toch. Jij pas binnen drie jaar :)
woensdag 5 oktober 2011
Agenda
Dat bezit ik niet, een agenda. Ik heb een groot magneetbord waar je met viltstift op kan schrijven. En je kan het wissen, dat is belangrijk.
De bedoeling is altijd geweest om er de afspraken op te noteren en de planning te beheren. Het stelt natuurlijk niks voor, want het is altijd een mannekesblad. Kriskras door elkaar staan data, soms uren en soms mensen. Ofwel belangrijke markeringen in de tijd. De versie van de software moet kaar zijn tegen... Of ik moet die klant bellen op ...
Daarom moest je het kunnen wissen, want dat verandert constant. Ook dingen die niets met het werk te maken hebben, komen er op terecht. Eergisteren, gisteren en vandaag wordt de keuken geplaats. Dat is belangrijke info. Volgende week wordt de CV gekuist. Dan moet ik er zijn. Ik moet er dus vaak naar kijken, want als ik die afspraken vergeet kom ik in de problemen. Een keuken heb je nodig, en een CV moet proper zijn.
Maar sinds een tijdje komen er andere dingen op terecht. Het was me nog niet opgevallen. Za 10/9 Tuinfeest DJ. Di 13/9 schuttersclub.
Maar nu moet ik de dagen uitsplitsen. Di middag lunchen, 's avonds 19u Mindfullness, maar eerst 18u iets eten met mijn Mindfulness buddy. Wo (nog mailen) bezoek mijn neef. Elke do vaste afspraak die van levensbelang is.
Dinsdag heb ik verlof moeten nemen. Lees je dat juist? Verlof moeten nemen. Ik heb niet gewerkt, het hoefde ook niet. Niet dat het niet dringend was, het werk. Dat is het altijd, en nu zelfs meer dan ooit. Maar verlof moest ik nemen omdat er iets tussenkwam. Iets belangrijker.
Bij mindfulness wil ik op tijd zijn. Dat is belangrijke info. Mijn neef zien is plezant. Dan wil ik er zijn. Ik wil dus vaak naar dat bord kijken, want als ik die afspraken vergeet kom ik in de problemen. De donderdag wil ik er zijn, omdat ik dan hele goede vrienden ontmoet.
De agenda is aangepast. Ik moet de afspraken niet nakomen, ik wil ze nakomen. Ik heb genieten in mijn agenda geschreven.
De bedoeling is altijd geweest om er de afspraken op te noteren en de planning te beheren. Het stelt natuurlijk niks voor, want het is altijd een mannekesblad. Kriskras door elkaar staan data, soms uren en soms mensen. Ofwel belangrijke markeringen in de tijd. De versie van de software moet kaar zijn tegen... Of ik moet die klant bellen op ...
Daarom moest je het kunnen wissen, want dat verandert constant. Ook dingen die niets met het werk te maken hebben, komen er op terecht. Eergisteren, gisteren en vandaag wordt de keuken geplaats. Dat is belangrijke info. Volgende week wordt de CV gekuist. Dan moet ik er zijn. Ik moet er dus vaak naar kijken, want als ik die afspraken vergeet kom ik in de problemen. Een keuken heb je nodig, en een CV moet proper zijn.
Maar sinds een tijdje komen er andere dingen op terecht. Het was me nog niet opgevallen. Za 10/9 Tuinfeest DJ. Di 13/9 schuttersclub.
Maar nu moet ik de dagen uitsplitsen. Di middag lunchen, 's avonds 19u Mindfullness, maar eerst 18u iets eten met mijn Mindfulness buddy. Wo (nog mailen) bezoek mijn neef. Elke do vaste afspraak die van levensbelang is.
Dinsdag heb ik verlof moeten nemen. Lees je dat juist? Verlof moeten nemen. Ik heb niet gewerkt, het hoefde ook niet. Niet dat het niet dringend was, het werk. Dat is het altijd, en nu zelfs meer dan ooit. Maar verlof moest ik nemen omdat er iets tussenkwam. Iets belangrijker.
Bij mindfulness wil ik op tijd zijn. Dat is belangrijke info. Mijn neef zien is plezant. Dan wil ik er zijn. Ik wil dus vaak naar dat bord kijken, want als ik die afspraken vergeet kom ik in de problemen. De donderdag wil ik er zijn, omdat ik dan hele goede vrienden ontmoet.
De agenda is aangepast. Ik moet de afspraken niet nakomen, ik wil ze nakomen. Ik heb genieten in mijn agenda geschreven.
maandag 3 oktober 2011
Vandaag
Dag per dag. Vandaag niet. Ik heb het drie dagen volgehouden. Niet schrikken! Ik heb het over de impulsieve aankoop van vorige week dinsdag. Ik ging een yogamatje kopen in de Decathon en ik zag een leuke wandelGPS liggen. Ik heb hem niet gekocht, want dat zou impulsief geweest zijn. Maar drie dagen later is dat niet meer hé. Dan is het doordacht. Not!
Ik kon het gewoon niet laten, en heb hem vrijdag online besteld. Dat scheelt een hoop centen, want dan betaal ik geen BTW. Nee hoor, want ik heb hem nodig voor mijn bedrijfje. Hoe ik dat aan de belastingscontroleur ga uitleggen, dat is een zorg voor later. Misschien heb ik wel een teambuilding event georganiseerd. Dat er maar één werknemer kwam opdagen, tja... kan ik toch niets aan doen?
Maar het zal dus beter gaan. Slechts één keer heb ik een lange geocache wandeling gedaan en ik vond het heel erg leuk. En komt nog eens bij dat ik dat nu ook gewoon kan. En nee, dat ligt niet voor de hand voor een patiënt zoals ik ;)
Vanmorgen was ik bij mijn huisdokter voor mijn tweemaandelijkse koffieklets. Helaas zonder koffie, maar kletsen kunnen we. Maar het is dus altijd met een reden. En nu was het kwaal nummer 7: de hernia. Allee, ik weet niet de welke, één van de... Ik probeer uit te leggen dat de pijn erger is de laatste maand, en dat de uitstraling naar mijn voet anders is. Het is een paar tenen verschoven. Wellicht is het dus een volgende wervelschijf die moeilijk doet, en foto's uit de oude doos bevestigen dat het wel zou kunnen. Die voorspelden niet veel goeds.
Maar meneer doktoor vond dat niet zo belangrijk. Naast de pijnstillers die ik al neem sinds februari, heb ik opnieuw het paardemiddel Tramadol gekregen. Een pijnstiller die verwant is met morfine, maar minder sterk. Toch wel mee uitkijken, want het is van het type: 3 x per dag, indien nodig. Daar gaan we weer! Wanneer is het nodig? Nu nu nu! Het doet pijn!
Dat de rug weer tegenwerkt heeft waarschijnlijk te maken met de activiteiten die ik doe omdat mijn insulinepompje me fitter heeft gemaakt. Wandelen, elektrieken, mindfulness (ja hoor, goed voor de mind, slecht voor de rug), café's en kroegentochten... Het is een pak meer op korte tijd. En dan moet ik leren om mijn rug te ontzien. 20 lessen bij de kine hebben me dat geleerd, maar het blijft niet altijd hangen hé.
Maar we hebben goede afspraken gemaakt. Enkel als het aanvoelt alsof het erger is dan vroeger neem ik een Tramadolleke. Want als je zegt "indien nodig", ja dat is altijd. Er is altijd pijn, alleen staat de volumeknop soms zachter. En vermits het medicijn een opiaat is, kan het ook verslavend zijn. Geen goed idee voor mij.
In elk geval, vanmiddag heb ik er ééntje genomen, en het is een wonderding. Alle pijn helemaal weg. We zullen zien, maar dat het goed werkt is al een goed teken. Vóór mijn operatie nam ik het ook, en toen deed het niks. Maar toen deden de andere pilletjes ook niks. Nu wel, dus we blijven positief.
Ik kon het gewoon niet laten, en heb hem vrijdag online besteld. Dat scheelt een hoop centen, want dan betaal ik geen BTW. Nee hoor, want ik heb hem nodig voor mijn bedrijfje. Hoe ik dat aan de belastingscontroleur ga uitleggen, dat is een zorg voor later. Misschien heb ik wel een teambuilding event georganiseerd. Dat er maar één werknemer kwam opdagen, tja... kan ik toch niets aan doen?
Maar het zal dus beter gaan. Slechts één keer heb ik een lange geocache wandeling gedaan en ik vond het heel erg leuk. En komt nog eens bij dat ik dat nu ook gewoon kan. En nee, dat ligt niet voor de hand voor een patiënt zoals ik ;)
Vanmorgen was ik bij mijn huisdokter voor mijn tweemaandelijkse koffieklets. Helaas zonder koffie, maar kletsen kunnen we. Maar het is dus altijd met een reden. En nu was het kwaal nummer 7: de hernia. Allee, ik weet niet de welke, één van de... Ik probeer uit te leggen dat de pijn erger is de laatste maand, en dat de uitstraling naar mijn voet anders is. Het is een paar tenen verschoven. Wellicht is het dus een volgende wervelschijf die moeilijk doet, en foto's uit de oude doos bevestigen dat het wel zou kunnen. Die voorspelden niet veel goeds.
Maar meneer doktoor vond dat niet zo belangrijk. Naast de pijnstillers die ik al neem sinds februari, heb ik opnieuw het paardemiddel Tramadol gekregen. Een pijnstiller die verwant is met morfine, maar minder sterk. Toch wel mee uitkijken, want het is van het type: 3 x per dag, indien nodig. Daar gaan we weer! Wanneer is het nodig? Nu nu nu! Het doet pijn!
Dat de rug weer tegenwerkt heeft waarschijnlijk te maken met de activiteiten die ik doe omdat mijn insulinepompje me fitter heeft gemaakt. Wandelen, elektrieken, mindfulness (ja hoor, goed voor de mind, slecht voor de rug), café's en kroegentochten... Het is een pak meer op korte tijd. En dan moet ik leren om mijn rug te ontzien. 20 lessen bij de kine hebben me dat geleerd, maar het blijft niet altijd hangen hé.
Maar we hebben goede afspraken gemaakt. Enkel als het aanvoelt alsof het erger is dan vroeger neem ik een Tramadolleke. Want als je zegt "indien nodig", ja dat is altijd. Er is altijd pijn, alleen staat de volumeknop soms zachter. En vermits het medicijn een opiaat is, kan het ook verslavend zijn. Geen goed idee voor mij.
In elk geval, vanmiddag heb ik er ééntje genomen, en het is een wonderding. Alle pijn helemaal weg. We zullen zien, maar dat het goed werkt is al een goed teken. Vóór mijn operatie nam ik het ook, en toen deed het niks. Maar toen deden de andere pilletjes ook niks. Nu wel, dus we blijven positief.
zaterdag 1 oktober 2011
Sabien Tiels
... was op het middagjournaal. Ze geeft me een heel apart gevoel vanbinnen. En dat is geen goed gevoel. Wacht, daar wil ik helemaal niet over schrijven, maar toch leidt dit ergens toe.
We kregen op de cursus Mindfulness deze week de opdracht om een lijstje in te vullen met kolommen. Hey! Dat ken ik! Mijn therapeute deed dat ook altijd. Ik ken ze! Het zijn juist dezelfde truuken van de foor.
Het lijstje gaat over kleine, positieve ervaringen die we deze week moeten opschrijven als we plots worden overvallen door een vloed van emotie. Een beetje minder mag 't ook zijn. Je moet iets voelen. En dat was dus vanmiddag op het middagnieuws. Helaas... Sabien Tiels telt niet mee. Het gevoel dat ik krijg is niet erg positief. Sorry Sabien.
Maar het item ging over Mary Boduin, een liedjesschrijfster die 70 is geworden en dat werd gevierd. Ze schreef onder andere "dag vreemde man" en "gelukkig zijn" van Ann Christy. Tiens, dat heb ik precies al eens geblogd...
Het lijstje heeft kolommen als: wat was je ervaring, wat was de emotie, wat was je gedachte, en wat was je lichamelijke gewaarwording. Heavy stuff! Maar ik heb het braaf ingevuld: de ervaring was het nummer "gelukkig zijn", de emotie: geluk zeker? De gedachte: wel ik draaide het altijd toen ik DJ was, dus daar dacht ik aan terug. De lichamelijke gewaarwording: kriebels!
Ik vind het echt nog altijd een heel mooi nummer. Als ik het draaide, was het altijd in 't laat als de meute al stevig in de wind was. Dan zong iedereen het mee. Ik heb het ook gedraaid op de 70ste verjaardag van de vader van een vriend. De gemiddelde leeftijd van de genodigden was rond de 70, en die vonden het ook allemaal heel mooi. Het spreekt blijkbaar een breed publiek aan.
Mijn therapeute gebruikte net dezelfde truukjes. Ik moest een lijst maken van de momenten dat ik een kalmeerpil nam. Mijn huisdokter had ze voorgeschreven met de dosering: 2 per dag, indien nodig. Wat is dat nu voor een dosering? 't Is ofwel 2 per dag, ofwel indien nodig. Ik snap het wel hoor: maximum 2 per dag en minder als het kan. Hij zei dus: neem er gewoon 2 per dag en mijn therapeute hing in de gordijnen: nee, nee, Jan... indien nodig!
Ik moest een lijstje invullen met kolommen als: wat is het moment dat je zo'n pilletje neemt, helpte het, was het preventief, was het nodig (achteraf gezien). Ik vulde elke week het lijstje in en las het voor tijdens ons babbeluurtje. Ze hoorde wel wat ik zei maar ze luisterde niet. Na drie weken begin ik echt uit mijn nek te kletsen. Dingen te zeggen die nooit gebeurd zijn. Ze merkte het wel en zei: je hebt het door hé, het maakt helemaal niet uit wat ik kom vertellen, ik moest gewoon die week er mee bezig zijn. Het in 't oog houden.
Ja ik ken ze dus, truuken van de foor om mij te misleiden. Mij hebben ze niet meer liggen! Maar weet je wat het gekke is? Het werkte wel. In plaats van 2x per dag, zoals de dokter had voorgeschreven, nam ik nog een paar keer per week zo'n pilletje. Niet 2x per dag, indien nodig. Maar wel gewoon: indien nodig.
En nu weer: wat is de lichamelijke gewaarwording als je een mooi nummer hoort op de radio? Ik sta er nooit bij stil, maar ik voel dat soms wel. Als je er op let kan je zelfs gedetailleerd omschrijven wat je waar allemaal voelt. En normaal gaat het na een minuut voorbij. Nu heb ik er een dag over nagedacht en zit ik er zelfs pagina's lang over te bloggen.
Straffe toeren, Ingeborg!
We kregen op de cursus Mindfulness deze week de opdracht om een lijstje in te vullen met kolommen. Hey! Dat ken ik! Mijn therapeute deed dat ook altijd. Ik ken ze! Het zijn juist dezelfde truuken van de foor.
Het lijstje gaat over kleine, positieve ervaringen die we deze week moeten opschrijven als we plots worden overvallen door een vloed van emotie. Een beetje minder mag 't ook zijn. Je moet iets voelen. En dat was dus vanmiddag op het middagnieuws. Helaas... Sabien Tiels telt niet mee. Het gevoel dat ik krijg is niet erg positief. Sorry Sabien.
Maar het item ging over Mary Boduin, een liedjesschrijfster die 70 is geworden en dat werd gevierd. Ze schreef onder andere "dag vreemde man" en "gelukkig zijn" van Ann Christy. Tiens, dat heb ik precies al eens geblogd...
Het lijstje heeft kolommen als: wat was je ervaring, wat was de emotie, wat was je gedachte, en wat was je lichamelijke gewaarwording. Heavy stuff! Maar ik heb het braaf ingevuld: de ervaring was het nummer "gelukkig zijn", de emotie: geluk zeker? De gedachte: wel ik draaide het altijd toen ik DJ was, dus daar dacht ik aan terug. De lichamelijke gewaarwording: kriebels!
Ik vind het echt nog altijd een heel mooi nummer. Als ik het draaide, was het altijd in 't laat als de meute al stevig in de wind was. Dan zong iedereen het mee. Ik heb het ook gedraaid op de 70ste verjaardag van de vader van een vriend. De gemiddelde leeftijd van de genodigden was rond de 70, en die vonden het ook allemaal heel mooi. Het spreekt blijkbaar een breed publiek aan.
Mijn therapeute gebruikte net dezelfde truukjes. Ik moest een lijst maken van de momenten dat ik een kalmeerpil nam. Mijn huisdokter had ze voorgeschreven met de dosering: 2 per dag, indien nodig. Wat is dat nu voor een dosering? 't Is ofwel 2 per dag, ofwel indien nodig. Ik snap het wel hoor: maximum 2 per dag en minder als het kan. Hij zei dus: neem er gewoon 2 per dag en mijn therapeute hing in de gordijnen: nee, nee, Jan... indien nodig!
Ik moest een lijstje invullen met kolommen als: wat is het moment dat je zo'n pilletje neemt, helpte het, was het preventief, was het nodig (achteraf gezien). Ik vulde elke week het lijstje in en las het voor tijdens ons babbeluurtje. Ze hoorde wel wat ik zei maar ze luisterde niet. Na drie weken begin ik echt uit mijn nek te kletsen. Dingen te zeggen die nooit gebeurd zijn. Ze merkte het wel en zei: je hebt het door hé, het maakt helemaal niet uit wat ik kom vertellen, ik moest gewoon die week er mee bezig zijn. Het in 't oog houden.
Ja ik ken ze dus, truuken van de foor om mij te misleiden. Mij hebben ze niet meer liggen! Maar weet je wat het gekke is? Het werkte wel. In plaats van 2x per dag, zoals de dokter had voorgeschreven, nam ik nog een paar keer per week zo'n pilletje. Niet 2x per dag, indien nodig. Maar wel gewoon: indien nodig.
En nu weer: wat is de lichamelijke gewaarwording als je een mooi nummer hoort op de radio? Ik sta er nooit bij stil, maar ik voel dat soms wel. Als je er op let kan je zelfs gedetailleerd omschrijven wat je waar allemaal voelt. En normaal gaat het na een minuut voorbij. Nu heb ik er een dag over nagedacht en zit ik er zelfs pagina's lang over te bloggen.
Straffe toeren, Ingeborg!
woensdag 28 september 2011
Matje
Jaja, begin al maar te lachen. Ik heb dus een yogamatje gekocht. Gisteren in de late namiddag naar de Decathlon in Antwerpen gereden. Coole wandelGPS gezien, trouwens. Eéntje van Garmin, en ik heb al gehoord van de specialist terzake dat het een goeie is. Maar wees gerust, hij ligt nog in de Decathlon. Nu even geen impulsieve aankopen doen. Dag per dag :-)
Maar het matje dus. In de mail die ik van de vriendinnen van Ingeborg heb gekregen staat dat we een matje nodig hebben in de Mindfulnesslessen 2,3,7 en 8. En de ganse week na de lessen ook, natuurlijk. Want we krijgen veel huiswerk en het matje is dan ook van doen. Ik heb me dus laten gaan, en de luxe versie gekocht van 25€. Tja, ik had de GPS laten liggen hé, dan kon dat er af. Bovendien heb ik ne slechte rug en een matje van een paar millimeter gaat mij geen deugd doen.
Ik had met mijn Mindfulnessvriend afgesproken om eerst een hapje te eten in de Provinciestraat. Je kan daar nooit parkeren en op les één vorige week kwam iedereen vol stress binnen. Meteen al een uitdaging voor Ingeborg. De meute laten kalmeren. Maar gisteren waren we op tijd, allebei met ons matje.
De les begon met een lange oefening die heel vermoeiend was. Vooral om wakker te blijven dan. We moesten drie kwartier op het matje liggen terwijl we een bodyscan deden. Zo heet die oefening, er komt geen electronica aan te pas. Het komt er op neer dat je je ganse lichaam leert aanvoelen tot in elk klein detail. Je doet dus eigenlijk helemaal niks, alleen luisteren, liggen en als het goed is je concentreren.
Maar ik had het heel moeilijk. Ik had een vreselijk stressy dag achter de rug en was nu vooral heel moe. Ik heb echt moeten vechten om niet in slaap te vallen. Het is net de bedoeling van de oefening om je te concentreren en je gedachten niet te laten afleiden. Maar dat gebeurt toch - heel vaak zelfs - en dan is het de kunst om snel weer bij de les te zijn. Maar dat lukte dus niet.
De rest van de les vond ik wel aangenaam en leerrijk. We proberen dingen te ontdekken die we in ons dagelijks leven negeren. Het gaat vaak over waarnemingen, emoties en het effect op ons lichaam. Dat klinkt nogal flou, maar eens je er in mee gaat is het heel gewoon. En dat de andere mensen (dames) in de groep er ook vaak vraagtekens bij hebben, dat vind ik eigenlijk wel tof. Soms komt de vraag in je op: wat kom ik hier in feite doen? Het antwoord is heel eenvoudig. Vraag het je niet af en we zien wat het wordt.
En dan huiswerk. Net dezelfde oefening staat op een CDtje dat we thuis kunnen afspelen. Ik heb dus vanavond 43 minuten op mijn matje gelegen en de dame haar zeg laten doen. En wonder boven wonder, nu lukte het wel. Ik was bijna heel de tijd geconcentreerd en de afdwalingen kon ik op één hand tellen. En dat is heel mooi op 43 minuten.
En had dat nu effect? Neen. Ben ik nu gelukkiger? Neen. Maar is dat belangrijk? Neen.
Het lijkt gek, maar ik vond het best aangenaam. Het is geen opdracht die je moet doen, het is tijd die je voor jezelf neemt om 43 minuten uit de dagdagelijkse sleur te stappen. Ik heb niet gewerkt, geen afwas gedaan (precies of ik doe dat anders wel) en weer geen betalingen. Moet ik toch dringend eens doen. Maar ik heb daar allemaal 43 minuten niet aan gedacht.
En dat doet eens deugd.
Maar het matje dus. In de mail die ik van de vriendinnen van Ingeborg heb gekregen staat dat we een matje nodig hebben in de Mindfulnesslessen 2,3,7 en 8. En de ganse week na de lessen ook, natuurlijk. Want we krijgen veel huiswerk en het matje is dan ook van doen. Ik heb me dus laten gaan, en de luxe versie gekocht van 25€. Tja, ik had de GPS laten liggen hé, dan kon dat er af. Bovendien heb ik ne slechte rug en een matje van een paar millimeter gaat mij geen deugd doen.
Ik had met mijn Mindfulnessvriend afgesproken om eerst een hapje te eten in de Provinciestraat. Je kan daar nooit parkeren en op les één vorige week kwam iedereen vol stress binnen. Meteen al een uitdaging voor Ingeborg. De meute laten kalmeren. Maar gisteren waren we op tijd, allebei met ons matje.
De les begon met een lange oefening die heel vermoeiend was. Vooral om wakker te blijven dan. We moesten drie kwartier op het matje liggen terwijl we een bodyscan deden. Zo heet die oefening, er komt geen electronica aan te pas. Het komt er op neer dat je je ganse lichaam leert aanvoelen tot in elk klein detail. Je doet dus eigenlijk helemaal niks, alleen luisteren, liggen en als het goed is je concentreren.
Maar ik had het heel moeilijk. Ik had een vreselijk stressy dag achter de rug en was nu vooral heel moe. Ik heb echt moeten vechten om niet in slaap te vallen. Het is net de bedoeling van de oefening om je te concentreren en je gedachten niet te laten afleiden. Maar dat gebeurt toch - heel vaak zelfs - en dan is het de kunst om snel weer bij de les te zijn. Maar dat lukte dus niet.
De rest van de les vond ik wel aangenaam en leerrijk. We proberen dingen te ontdekken die we in ons dagelijks leven negeren. Het gaat vaak over waarnemingen, emoties en het effect op ons lichaam. Dat klinkt nogal flou, maar eens je er in mee gaat is het heel gewoon. En dat de andere mensen (dames) in de groep er ook vaak vraagtekens bij hebben, dat vind ik eigenlijk wel tof. Soms komt de vraag in je op: wat kom ik hier in feite doen? Het antwoord is heel eenvoudig. Vraag het je niet af en we zien wat het wordt.
En dan huiswerk. Net dezelfde oefening staat op een CDtje dat we thuis kunnen afspelen. Ik heb dus vanavond 43 minuten op mijn matje gelegen en de dame haar zeg laten doen. En wonder boven wonder, nu lukte het wel. Ik was bijna heel de tijd geconcentreerd en de afdwalingen kon ik op één hand tellen. En dat is heel mooi op 43 minuten.
En had dat nu effect? Neen. Ben ik nu gelukkiger? Neen. Maar is dat belangrijk? Neen.
Het lijkt gek, maar ik vond het best aangenaam. Het is geen opdracht die je moet doen, het is tijd die je voor jezelf neemt om 43 minuten uit de dagdagelijkse sleur te stappen. Ik heb niet gewerkt, geen afwas gedaan (precies of ik doe dat anders wel) en weer geen betalingen. Moet ik toch dringend eens doen. Maar ik heb daar allemaal 43 minuten niet aan gedacht.
En dat doet eens deugd.
woensdag 21 september 2011
Who am I
Eerste couplet
Wie ben ik?
Moeilijke vraag. Ik kan er veel antwoorden op geven.
Programmeur, gay, diabeet. Maar ook nerveus, bang voor wat komt, onzeker. Geen nerd naar 't schijnt.
En deze week kwaad op een klant maar zeker van mijn stuk op een meeting.
Niet meer te dik! Ik heb mijn BMI berekend. Wel erg kaal, ik heb mezelf op beeld gezien.
Bloedsuikerstabiel, en morgen hopelijk wat wijzer in het ziekenhuis.
Schoenenverslaafd, maar dat is aan 't beteren. Hoewel van de week... Wijnegem Shopping Center? Ingang 5 hadden we afgesproken. En ingang 6 is daar zoooo dichtbij !!
Tweede couplet
Wie wil ik zijn?
Ik zou graag een PS/2 toetsenbord emulator maken om een CD speler aan te sturen. Wat zou dat megacool zijn. Je zou je CD speler kunnen wijsmaken dat er een toetsenbord aanhangt, en dat je manueel alle 600 CD's intypt die je hebt, terwijl een computer dat voor jou doet, gebaseerd op een Excel lijst die je al hebt liggen.
Chinees zeker? Ik heb een familielid teruggevonden die met dat probleem zit. Vroeger deden wij niet anders dan brainstormen over dat soort dingen. En het gekke is dat wij dat ook echt in mekaar knutselden. En dat dat soms zelfs werkte. Dat mis ik.
Ik zou graag een geocache ;) wandeling organiseren met het diabetes forum. Niet mijn idee, maar wel van die super toffe madam (met supertof gezelschap) die ik deze week heb ontmoet toen ze ineens een bericht stuurde dat ze richting Antwerpen kwam. Ik moet zien wat ik zeg want ge leest mee hé ;)
Ontspannen. Dat kan toch deugd doen. Niet vaak, maar soms echt ontspannen. Niet aan alles tegelijk denken, maar aan één ding tegelijk. Alleen iets dat je ziet, voelt, proeft, ruikt. Ge voelt 'm komen zeker? Ja, mindfulness. Ik deed de oefening van de eerste les vandaag maar er is nog werk aan. 24 minuten niets doen. Moet je eens proberen! Het lukt me voorlopig niet, maar ik heb nog tijd.
Derde couplet
Wie wil ik niet zijn?
Piekerend. Die berg in de toekomst is weer groot, maar dat is ie altijd. Kleine stukjes van die berg kan je vandaag bij het huisvuil zetten. Zakje per zakje. Maar ik doe dat te weinig.
Automatische piloot. Programmeren, koffie, programmeren, koffie, programmeren, koffie. Soms is het niet meer zo tof als voeger en de koffie proef ik te weinig.
Sloddervos. Alles laten liggen. Ik moet al weken betalingen doen en doe ze niet. Niet dat de bankrekening leeg is, ik ben ook niet schatrijk. Maar gewoon laten liggen. Waarschijnlijk komen er rappelkosten. Ik moet ze doen en doe ze niet. Ik ben een kieken.
Mijn auto geeft zo'n mooie oranje steeksleutel als icoon op zijn scherm als ik hem start. Geen stom oranje lichtje hé, maar een mooi voorgeprogrammeerd icoon waar iemand ooit over heeft nagedacht. Zo van: als we die oranje steeksleutel nu een mooi, vriendelijk uitzicht geven, dan zullen de brave bestuurders wel naar de garage rijden en hun auto binnenbrengen voor het onderhoud. Maar bij een kieken werkt het precies niet.
Hmmm... tja, er zijn kosten aan zeker?
Het is een WIP. Business Controller term, het betekent Work In Progress.
Wie ben ik?
Moeilijke vraag. Ik kan er veel antwoorden op geven.
Programmeur, gay, diabeet. Maar ook nerveus, bang voor wat komt, onzeker. Geen nerd naar 't schijnt.
En deze week kwaad op een klant maar zeker van mijn stuk op een meeting.
Niet meer te dik! Ik heb mijn BMI berekend. Wel erg kaal, ik heb mezelf op beeld gezien.
Bloedsuikerstabiel, en morgen hopelijk wat wijzer in het ziekenhuis.
Schoenenverslaafd, maar dat is aan 't beteren. Hoewel van de week... Wijnegem Shopping Center? Ingang 5 hadden we afgesproken. En ingang 6 is daar zoooo dichtbij !!
Tweede couplet
Wie wil ik zijn?
Ik zou graag een PS/2 toetsenbord emulator maken om een CD speler aan te sturen. Wat zou dat megacool zijn. Je zou je CD speler kunnen wijsmaken dat er een toetsenbord aanhangt, en dat je manueel alle 600 CD's intypt die je hebt, terwijl een computer dat voor jou doet, gebaseerd op een Excel lijst die je al hebt liggen.
Chinees zeker? Ik heb een familielid teruggevonden die met dat probleem zit. Vroeger deden wij niet anders dan brainstormen over dat soort dingen. En het gekke is dat wij dat ook echt in mekaar knutselden. En dat dat soms zelfs werkte. Dat mis ik.
Ik zou graag een geocache ;) wandeling organiseren met het diabetes forum. Niet mijn idee, maar wel van die super toffe madam (met supertof gezelschap) die ik deze week heb ontmoet toen ze ineens een bericht stuurde dat ze richting Antwerpen kwam. Ik moet zien wat ik zeg want ge leest mee hé ;)
Ontspannen. Dat kan toch deugd doen. Niet vaak, maar soms echt ontspannen. Niet aan alles tegelijk denken, maar aan één ding tegelijk. Alleen iets dat je ziet, voelt, proeft, ruikt. Ge voelt 'm komen zeker? Ja, mindfulness. Ik deed de oefening van de eerste les vandaag maar er is nog werk aan. 24 minuten niets doen. Moet je eens proberen! Het lukt me voorlopig niet, maar ik heb nog tijd.
Derde couplet
Wie wil ik niet zijn?
Piekerend. Die berg in de toekomst is weer groot, maar dat is ie altijd. Kleine stukjes van die berg kan je vandaag bij het huisvuil zetten. Zakje per zakje. Maar ik doe dat te weinig.
Automatische piloot. Programmeren, koffie, programmeren, koffie, programmeren, koffie. Soms is het niet meer zo tof als voeger en de koffie proef ik te weinig.
Sloddervos. Alles laten liggen. Ik moet al weken betalingen doen en doe ze niet. Niet dat de bankrekening leeg is, ik ben ook niet schatrijk. Maar gewoon laten liggen. Waarschijnlijk komen er rappelkosten. Ik moet ze doen en doe ze niet. Ik ben een kieken.
Mijn auto geeft zo'n mooie oranje steeksleutel als icoon op zijn scherm als ik hem start. Geen stom oranje lichtje hé, maar een mooi voorgeprogrammeerd icoon waar iemand ooit over heeft nagedacht. Zo van: als we die oranje steeksleutel nu een mooi, vriendelijk uitzicht geven, dan zullen de brave bestuurders wel naar de garage rijden en hun auto binnenbrengen voor het onderhoud. Maar bij een kieken werkt het precies niet.
Hmmm... tja, er zijn kosten aan zeker?
Het is een WIP. Business Controller term, het betekent Work In Progress.
Abonneren op:
Posts (Atom)