A new job !

Meestal komt zoiets helemaal onverwachts en ook dit keer was het niet anders. Na twee jaar van de ziekteverzekering te leven tussen twee rugoperaties werd het tijd om opnieuw de arbeidsmarkt op te zoeken.

Alleen zijn mijn nieuwe voorwaarden voor een job door mijn situatie zo lastig dat het in de praktijk nagenoeg niet mogelijk was om een match te vinden bij eender welke werkgever. Dagvullend mag de activiteit niet meer zijn en voorlopig kan het ook niet. Acht uur op een bureaustoel zitten is vanaf nu verboden en als je altijd een bureaujob deed, is dat een moeilijke eis.

Er kwam bij dat in het circuit waar ik in terecht was gekomen voor ik ziek werd zoiets nooit bestaat. Freelance opdrachten van enkele maanden moesten altijd ter plaatse bij een klant uitgevoerd worden. Als ik dat opnieuw zou doen, moet ik een plan bedenken om sommige dagen een uur of zes langs te gaan bij de klant en sommige dagen, als het even wat minder gaat, maar drie uur. Zoiets kan natuurlijk helemaal niet, dus enkel thuiswerk kwam nog in aanmerking.

Toen kwam er een berichtje via LinkedIn. Een bedrijf zoekt een Delphiprogrammeur met veel ervaring. Dat op zich is al een groot probleem, want de programmeertaal is helemaal uit de mode. Een bijkomend probleem was dat het bedrijf geen kantoor heeft, alle medewerkers werken thuis. Het gaat ook niet om kortlopende opdrachten, maar ondersteuning van bestaande software voor een hele lange termijn, lees: meerdere jaren. Er zijn erg veel klanten die de software gebruiken, dus mettertijd moet de nieuwe programmeur ook onderhoud kunnen bieden bij klanten vanop afstand.

Dat moet dus lukken dat ik helemaal voldoe aan deze voorwaarden. Een bijkomende troef is dat de zaakvoerder een oude bekende is die op de hoogte is van wat ik met een computer kan. En blijkbaar is dat wel wat, want het werkte in mijn voordeel.


Binnenkort zal ik dus in deze nieuwe Delphi XE3 om te beginnen nieuwe software gaan schrijven die aansluit bij wat al bestaat.

De oude software moet ook up-to-date gebracht worden naar deze Delphi, en ook zo'n omschakeling deed ik al enkele keren in mijn carrière.




Vanavond is het contract getekend en de ontwikkelomgeving staat nu op mijn PC. Heel binnenkort ga ik aan de slag. Spannend !

Beeldstabilisator

Kleine probleempjes om een timelapse filmpje te maken los ik liever zelf op. Het aantal fotootjes zal heel erg veel hoger zijn dan wat ik eerst dacht. Dat ligt niet alleen aan de snelheid waarmee het gebouw wordt afgebroken, maar ook aan mezelf. Ik wou soms meer dan 20 foto's per uur nemen, omdat sommige details me ontsnappen aan dat tempo.

Zo kan je bijvoorbeeld nooit een zonsopgang filmen met één foto per drie minuten. Na vijf foto's is de zon op, dus als je 30 beeldjes per seconde plant, is dat niet zinnig. Alleen, als ik nu geregeld het tempo van de foto's ga aanpassen, kom ik wel met een probleem zitten. Het uiteindelijke filmpje zou soms heel snel gaan en af en toe heel traag. Het zou dus fijn zijn om ook als ik elke vijf seconden een foto neem, er ook elke drie minuten eentje genomen wordt. Maar die foto bestaat natuurlijk al, je moet gewoon 35 foto's negeren om van 5 seconden naar 3 minuten interval te gaan (reken maar eens na).

Uiteraard ga ik niet elke keer één foto kopiëren en dan 35 stuks negeren, dat zou te veel werk kosten. Daar schreef ik dus software voor. Ongeacht wat het interval was van de originele foto's, ik kan nu altijd een interval 'uitfilteren' van 3, 6, 9 minuten. Op voorwaarde dat de foto's elke zoveel minuten bestaan natuurlijk, ik kan er geen bijtoveren.

Het tweede probleempje was eigenlijk groot. Er is te veel wind op het terras en de foto's bewegen veel te veel om een mooi vloeiend filmpje te maken. Stabilisatiesoftware bestaat voor de Mac, maar als ik de plugin wil kopen voor mijn bestaande software, dan kost dat 800€. Uiteraard kan ik zoiets niet aan.

Daarom dus mijn eigen software. Het principe is heel eenvoudig: ik heb een programma geschreven dat het gebouw naast het provinciehuis opzoekt op de foto. De software zoekt zelfs het uiterste puntje linksboven van dat gebouw.

Op basis van dat puntje, gaat ie alle foto's bijknippen zodat de beelden niet meer schokken. Dit schema'tje is geen voorbeeld, het is de echte routine (sterk vertraagd) die tekent wat ie juist berekent. De gekleurde blokjes op het einde duiden de juiste verticale en horizontale grenzen van het gebouw aan, en zo ken ik het hoekpuntje.

Ik had natuurlijk ook kunnen focussen op het provinciehuis zelf, maar daar is een klein probleempje mee. Dat staat er niet meer binnenkort ;)

Soit, buiten een klein detail werkt het dus heel erg goed, en daar is dit bewijs van. Het kleine detail is dat er nog een beetje rotatie zit op het eindresultaat. Maar geef toe: het verschil tussen 'voor' en 'na' kan tellen :)

Disk Recon 5.0

Dit is zo'n stukje software waarvan je denkt: dat had ik al jaren geleden moeten opzoeken. Sterker nog, ik probeerde het ooit zelf te schrijven in Delphi, maar van wat ik me herinner was het geen groot succes.

Wat het doet? Heel erg veel, en dat heb ik allemaal nog niet ontdekt. Maar hét topic dat voor mij persoonlijk van belang is, zie je in de foto. De taart geeft aan hoe je harde schijf eruit ziet. Je kan dat ook zien in Windows Verkenner, maar dit gaat veel verder.

Als je zo'n sloddervos bent zoals ik, weet je met de jaren niet meer waar je blijft met alle bestanden op je schijf. De ideale oplossing is dan een schijf bijplaatsen en dat deed ik nu drie keer. Alleen is de c-schijf de belangrijkste van de vier en als die vol staat, loop je met alles vast.

Dan geeft deze grafiek aan in welke mappen er nu veel bestanden zitten. Dat zie je normaal helemaal niet, tenzij je elke map en submap gaat overlopen en daarvoor neem je best enkele dagen verlof.

Samen met één extra tool die alle grote bestanden van de hele schijf in een simpel lijstje toont, heb ik na de scan die zo'n kwartiertje duurde meteen 25 GB kunnen wissen of verplaatsen naar een andere schijf. Dat lijkt misschien niet massaal veel tegenwoordig, maar als je zo'n oude machine hebt zoals ik, telt dat erg mee.

Waarom ik echt zo enthousiast ben? De software komt van http://www.blacksunsoftware.com en dat is dus gewoon een Kempenaar die veel bezig is met geocachen en ook in Delphi programmeert. We begonnen te mailen nadat mijn tooltje dat die cirkels rond caches tekent, was verschenen op een Facebook geocachegroep.

Zo kom je lotgenoten tegen die dezelfde passie delen. En dit keer is dat dus niet enkel geocachen, maar ook Delphi. Dat was trouwens ook de onmiddelijke aanleiding om verder te denken naar nieuwe dingen die ik nu plan, en daar hoort dus ook die nieuwe Delphi XE bij die hier al eens passeerde.

Delphi XE5

Delphi XE5 Starter - Upgrade

Dat is de naam van de software die ik net heb aangeschaft. Het is een beetje vreemd dat ik dat nu doe, want deze programmeertaal die ik ken sinds versie 1.0 toen ik in 1996 mijn eerste Windows programma schreef, is vandaag meestal niet de eerste keuze voor nieuwe hippe softwareontwikkeling. Toch was het voor mij steeds de beste keuze, en hoewel ik probeerde in mijn periode van inactiviteit om c# aan te leren, heb ik nu toch deze weg gekozen.

De reden is simpel: ik plan op korte of middellange termijn geen omscholing meer naar een andere programmeertaal. Het is onzinnig als je bijna zeker weet dat je de komende maanden of jaren wellicht geen of nauwelijks freelance opdrachten zal kunnen uitvoeren zoals dat vroeger ging. Mij verplaatsen naar een bedrijf en er enkele maanden voltijds gaan werken, staat niet meer in de planning.

De beste manier om de toekomst te voorspellen is kijken naar het verleden. Wetend dat ik nu veertien maanden en een klets niet kan werken, voorspelt dat dat op z'n minst de komende maanden ook zo zal zijn. Het kan ook één of meerdere jaren worden. De vraag is niet meer of ik ooit helemaal beter word, maar wel: indien het zo is, voor welke termijn. Het is dus veiliger om vanaf nu zaken op te zoeken die ik in mijn eigen kantoor kan uitvoeren zonder dat er grote verplaatsingen aan te pas komen en zonder dat ik per se voltijds kan werken. Op lange termijn geeft dat meer garantie op zekerheid.

Dat is een lange uitleg om te zeggen: ik ben heel erg blij dat men beslist heeft om een speciale deal te maken bij de nieuwe eigenaar die Delphi ontwikkelt en verdeelt. Ik kan nu, net omdat het slecht gaat met mijn bedrijfje, Delphi aankopen voor 149€. Normaal kost dat 1000€ voor de 'kleine' versie en 4000€ voor de grootste. Die 4000 betaalde ik nooit, maar ik ging wel ooit boven de 1000. Als eenmanszaak zijn dat behoorlijke bedragen, en ik vind het dan ook geweldig dat het nu kan voor 149€.

De voorwaarde van de licentie is simpel: een klein bedrijf zonder winstoogmerk of met een hele kleine winst mag dit commercieel gebruiken aan die prijs. Als wat je programmeert ooit uitgroeit tot een 'volwaardig' commercieel product dat ook navenant opbrengsten genereert, dan voldoe je niet meer aan de voorwaarden van de licentie en moet je de dure versie kopen.

Ik kan niet wachten tot dat ook echt zo is. Dat wil dan zeggen dat het plan gelukt is :)

IFTTT

If This Then That !

Een tijdje geleden vond ik deze online service toen ik de Twitterknop hier rechts plaatste. Ik wou een aantal dingen automatiseren in mijn blog, en dit is een tool die dat allemaal kan. Nu is dat voor de blog niet zo'n probleem, want er bestaat een truckload aan opties met toeters en bellen in blogger zelf en alles wat daar rondhangt. Op Youtube is dat anders, ik krijg het gevoel dat de mensen die daar werken in de vorige eeuw leven. Computergewijs wil dat zeggen dat ze een jaar of twee achter staan ;)

Soit, IFTTT zorgt er nu dus voor dat een nieuw YouTube filmpje op mijn pagina automatisch Twittert dat ie het levenslicht zag. Maar omdat de site zo fun fun fun is, had ik toen nog vier andere 'recepies' aangemaakt. Hoewel ik in de keuken recepten verafschuw zijn, kunnen deze je dag kleuren.

Nu zijn ze onzinnig maar ik wou gewoon eens zien wat dat geeft. Er draait ook een app op de iPhone die me helpt om een paar van die vijf vraagstukken van de nodige input te voorzien.

Maar geef toe, de interface is geweldig! Het lijkt wel een website voor kleuters met al die mega grote icoontjes, maar wat het kan is verre van kinderachtig. De mogelijkheden lijken wel oneindig.

Deze eerste vijf heb ik nu een tijdje actief staan en ze werken heel erg goed. Over de zinnigheid spreek ik me niet uit.

1. Als ik in het ziekenhuis aankom, stuur mij dan een mail
2. Als iemand in een geocachegroep op Facebook een nieuw bericht plaatst, stuur me dan een mail.
3. Als Diabetic Danica een filmpje post op YouTube, stuur me dan een mail
4. Als het kouder is dan 10° in Antwerpen, stuur me dan een mail
5. Als ik een nieuw filmpje post op YouTube, zend dan een Twitterbericht in mijn naam

De locatie app op de iPhone is echt cool. Je kan er alles aan koppelen, het sturen van deze mail doe ik nu gewoon om te testen. Maar je zou bijvoorbeeld kunnen bedenken om een Facebook bericht te posten, zo zou het 'inchecken' in het ziekenhuis zoals ik dat nu doe, automatisch gebeuren.

Ja ik weet het: lap daar gaat mijn privacy. Maar who cares, ik schrijf nu al heel mijn leven op een blog en vertik het om mijn webcams af te plakken ;)

Dit zijn alle 'channels' die ze ondersteunen, en het gaat echt heel erg ver.

Met de nodige apparaatjes van Philips kan je zelfs je huis aan de site koppelen, en dan wordt het receptje met de wolk ineens heel erg praktisch: stel dat je de verwarming kan aanzetten als het buiten kouder is dat 15°.

Of stel dat je de oven alvast voorverwarmt als je aan de afrit van de autosnelweg bent?

Ik vind het de max !

SafeCache setup

Je kan het programma hier downloaden:

DOWNLOAD

Dit is een ZIP bestand dat enkele bestanden bevat. Plaats de bestanden in een map naar keuze en klik SafeCache.exe om het programma op te starten.

Op deze pagina kan je een demofilmpje bekijken.

Bij het opstarten zijn er enkele belangrijke zaken:

1. Icoontjes aanmaken

Ik heb een soort beeldherkenning gemaakt die de caches (de kleine icoontjes) die op het scherm staan, gaat omcirkelen. Er zijn 3 knoppen voorzien om 3 soorten caches te herkennen, maar misschien werkt dit niet op jouw PC of in uw browser. Dan zal je elk van de icoontjes zelf moeten definiëren, maar dat gaat eenvoudig door ze aan te duiden op je scherm. In dit filmpje zie je hoe dat werkt:

2. Autozoom

Er is een optie 'autozoom' voorzien onder het knopje met het '+' teken. Wat dit doet is het volgende: in Google Maps (ENKEL in Google Maps, niet in andere mappen) zal de software kijken naar de schuifbalk rechts om de eigen zoom te bepalen. Het is belangrijk dat je het scherm van SafeCache breed genoeg maakt, zodat die balk ook echt zichtbaar is in SafeCache.

Als de cursor van de muis een vraagteken toont (en de titelbalk de boodschap 'kaart onbekend' laat zien), wil dat zeggen dat je het '+' teken van Google Maps zoom moet opzoeken door er naartoe te bewegen met je muispointer. Als het rood oplicht, is de functie actief :

SafeCache software

Ik heb een stukje software gemaakt om het plaatsen van geocaches te vergemakkelijken. Als je een cache gaat plaatsen, is het belangrijk om bestaande caches niet te storen. Het reglement zegt dat je 0.1 mijl ofwel 161 meter van bestaande caches moet blijven. Een collega cacher zei ook dat het handig kan zijn om mysteries op te lossen: als je een cirkel kan tekenen over alle geocaches in de buurt, weet je al waar het raadsel je niet mag naartoe leiden.

Omdat België zowat volzet is, kan deze tool een hulp zijn. Het is een standalone programma dat boven de map van de website van geocaching.com moet geplaatst worden.

Je moet dat letterlijk nemen, het programma heeft een 'venster' waar je door kan kijken zodat je een foto neemt van de kaart. Ik mag immers niks veranderen aan de kaart zelf die binnen een webbrowser actief is.


In dit filmpje zie je hoe het in zijn werk gaat.



Je kan de software gratis downloaden op deze setup- en downloadpagina.

3,2,1 ... Start

Je kan moeilijk zeggen dat ik prijsbewust leef. Het maakt niet uit welk soort winkel ik verlaat, maar meestal weet ik niet hoe groot het bedrag was dat op het Bancontact toestel stond. Dat wil echt niet zeggen dat ik rijk ben, het wil alleen zeggen dat ik die kwaliteit niet bezit.

Online is dat natuurlijk ook zo. Maar toen ik zag dat de prijs voor een Office softwarepakket bijna 3 keer groter is als je als bedrijf iets bestelt, toen draaide mijn maag toch om. Ik moet voor de eerlijkheid er bij zeggen dat je in de versie voor bedrijven een Outlook bijkrijgt. Laat nu net dat het programma uit de Office reeks zijn dat ik niet nodig heb. Voor de rest is het identiek hetzelfde. Ik heb trouwens enkel Word nodig, de anderen zijn handig om te hebben, maar niet dringend noodzakelijk.

Vreemd toch, vind je niet? Dat ik nu pas op zoek ga bedoel ik. Ik werk al een heel leven met computers en nu pas heb ik echt een Word nodig. Het klopt niet helemaal, want ik had nog een antieke versie op een oude laptop, maar op mijn PC's die ik vaak gebruik staat enkel de gratis versie OpenOffice. Ik heb het eigenlijk in dat deel van de branche waar ik in zit niet nodig.

Toch wou ik me niet zo idioot voelen om 3 maal de prijs te betalen. Alleen kan je geen factuur krijgen als je particulier online bestelt. Ik vind het persoonlijk echt niet kunnen. Daarom liep ik naar de Fnac en kocht ik de thuisversie voor de eerlijke prijs. En wel met een factuur.

Er komt nog bij dat ik hem niet nodig heb voor mijn werk. Werkloos, remember!

Hier heb ik hem voor nodig. Ik ben er aan begonnen. Hoofdstuk 2... :-)

Een dikke 6

Vandaag had ik een dame aan de lijn. Ze recruteert IT'ers en had duidelijk een Franstalige tongval. Ze spreekt wel perfect Nederlands, maar het accent is aanwezig. De vacature is in het Brussels gewest en de eventuele toekomstige collega's zijn allemaal Franstalig. Verdere details over het bedrijf ken ik niet, enkel dat er een Delphi programmeur werd gezocht met heel veel ervaring en met goede SQL kennis. Ze zoeken mij dus ;-)

Alleen ja, dat Frans he... De analyst die me zal begeleiden is Franstalig. Hoewel de documentatie van de bestaande software - het gaat over linken met boekhoudsoftware, iets wat ik al jaren doe.. jaja ze zoeken gewoon mij.. Hoewel dus die documentatie Engels is, en dat is zeker geen probleem, Frans is dat dus wel. Of ik wel tweetalig ben, dat was de vraag. We draaiden wat rond de pot. Ik zei dat ik wel telefonische ondersteuning gaf aan Waalse drukkerijen vroeger. En dat vond ik best wel vlot gaan. Ik haperde en stotterde veel, maar de boodschap werd steevast begrepen.

Ze verzon een truukje on the fly. Hoeveel ik zou geven als score van 0 tot 10 als het over Frans spreken gaat. Begrijpen was geen probleem, dat hadden we inmiddels vastgesteld. Maar voor het spreken gaf ik mezelf een zes op tien. Er zit ook wel wat sleet op want ik doe al jaren geen support meer. Zelfs niet in het Nederlands.

En dan zomaar out of the blue de ultieme test. Plots gaat het gesprek verder in het Frans. Ze vraagt me welke skills ik heb buiten Delphi. Ze vraagt me hoe goed ik ben in SQL server en of ik de link tussen die twee goed beheers. Embedded SQL heet dat in het mooi Vlaams. Ik leg haar uit dat ik in feite niet veel ken van SQL Server maar wel van Interbase SQL en dat lijkt er erg op. De taal is dezelfde, de engine is anders. Nog steeds merk ik dat ik heel die uitleg in het Frans aan het doen ben.

Het intermezzo sluit af en we pikken terug aan in mijn moedertaal. Ze vertelt me wat ze - zonder technische kennis te hebben - had begrepen van mijn uitleg. Ze kan perfect navertellen in het Nederlands waar de nuanceverschillen zitten in de twee technische items die ik aanhaalde.

Haar besluit was dat ik perfect tweetalig was. De eindklant zal met mijn kennis van het Frans in de wolken zijn. Hij zal enkel merken aan het accent dat ik Vlaming ben. Het is zeker een acht op tien waard.

Wat is dat toch met ons bescheiden Vlamingen. Waarom kan ik niet gewoon eerlijk van mezelf weten dat ik best wel behoorlijk Frans praat? Moeten we ons nu echt altijd minderwaardig inschatten om ons niet in verlegenheid te brengen? We lachen soms met onze Noorderburen dat zij het in de andere richting overdrijven. Dat is wellicht ook niet de taktiek. In elk geval zal ik mezelf vanaf nu een 8 op 10 geven voor Frans. Als anderen het overdreven vinden, mag dat gezegd worden en ik zal de quotering graag aanpassen naar een eventueel juistere weergave. In elk geval mik ik vanaf nu wat hoger. Wie niet waagt blijft maagd.

9 to 5

1996 was een belangrijk jaar. Officiëel was ik twee jaar werkloos. Ik had immers mijn studie twee jaar eerder stopgezet omdat je nu eenmaal maximaal 4 zittijden mag doen voor één academiejaar. Het derde jaar industrieel ingenieur heb ik dus niet gehaald. Ik heb vijf jaar op de school "verbleven" en kon enkel het diploma kandidaat industrieel ingenieur voorleggen.

Omdat mijn moeder vond dat je toch iets in handen moest hebben, volgde ik daarna twee jaar avondonderwijs. Daar heb ik ook een tijd "verbleven". Omdat ik veel feestte in die tijd lukte studeren niet zo goed. Maar in deze school werd wel streng toegekeken op de aanwezigheden en op een keer vroeg een leraar me waarom ik niet in zijn les was. Ik zei dat ik me overslapen had en hij moest heel erg lachen. Hij zei dat ie dat werk al lang deed, maar dat niemand ooit die uitvlucht durfde gebruiken in zijn avondklas. Misschien dacht ie dat ik de grapjas wou uithangen, maar dat was dus niet zo. Ik had me echt overslapen... voor de avondschool.

Maar dat diploma haalde ik toch zonder enige moeite. Ik had dus eigenlijk een A1 informatica in avondonderwijs. En een diploma kandidaat industrieel ingenieur. Dat stelt niet veel voor, het wil vooral zeggen dat je de studie niet afmaakte. Toch was het toen gelijkgesteld aan een A1 diploma, wat nu bachelor wordt genoemd aan de hogeschool.

Maar tijdens die periode van twee jaar was ik werkloos. In feite gewoon student, maar omdat ik avondonderwijs volgde, hoor je overdag een activiteit te hebben. Die had ik niet, vandaar werkloos. Maar ik kreeg dus een uitkering en moest me geregeld aanmelden bij de VDAB. Daar was er een standaardbabbel waar ik zei dat ik me bijschoolde in avondonderwijs. Dat vond men geweldig, en daarom werd ik vrijgesteld van enige verplichtingen om te solliciteren.

In oktober 1996 was dat voorbij. Ik had mijn diploma en moest echt op zoek naar werk. Eén sollicitatiegesprek had ik daarvoor nodig. Het rare was dat ik niet doorhad dat het er één was. Op een vrijdag kwam ik bij een man terecht die een klein softwarebedrijf had op het Antwerpse Zuid. In zijn kantoor stelde hij enkele vragen. Of ik ooit al geprogrammeerd had onder Windows? Neen. Nooit gedaan. Dat vond ie jammer. Of ik dat wou leren? Euhm... ja zeker? Dat vond hij goed. Hij stopte een handboek in mijn handen. Het heette leer Delphi in 21 dagen. Misschien kan je dat dit weekend eens lezen, zei hij. En dan kan je hier maandag om 9u beginnen. We hebben geen vaste uren, zei ie. Maar op de eerste dag moest er wat geregeld worden dus dan moest ik er wel zijn op het afgesproken uur.

Hij was erg tevreden over mijn werk. Dat heeft ie me gezegd toen ik het bedrijf vier jaar later verliet om zelfstandige te worden. Hij zei dat ik dat toch wel heel goed had gedaan voor iemand die geen diploma had. Hoezo geen diploma? Ik zei dus dat ik een A1 avondonderwijs en een kandidatuur industrieel ingenieur had. Dat had ie nooit geweten. Eigenlijk was ik dus ook vier jaar onderbetaald, maar dat is een klein detail. Ik heb er heel graag gewerkt.

Klantendag

Een jaarlijkse gewoonte is het sinds ik in 1996 begon te programmeren aan een softwarepakket voor drukkerijen. Toen was ik als bediende in dienst genomen om dit eerder kleine project op zes maanden opnieuw te programmeren. De originele versie was toen vier jaar oud, en in computertermen was dat ook toen al verouderd.

Na die zes maanden gaven we een klantendag. De bestaande klanten waren heel erg tevreden met de nieuwe versie en er kwamen vele nieuwe klanten bij. Toen is er een proces gestart dat tot vandaag nog verder gaat. Inmiddels zijn we 16 jaar verder en nog steeds ben ik er mee bezig. Telkens komen er nieuwe vragen van de mensen die de software gebruiken. Er zijn altijd nieuwe aanpassingen nodig, en die houden me dus al 16 jaar bezig.

Vandaag is de situatie veranderd. Er komen niet veel klanten bij en de marktsituatie is slechter. Niet enkel door de crisis, maar ook door het feit dat de sector krimpt. Klassiek drukwerk wordt minder gevraagd en er is veel concurrentie van online webshops die digitaal drukwerk aanleveren.

Toch had ik niet de indruk dat de klanten ontevreden waren. Of toch niet meer dan anders, want er zijn altijd ongemakken als je software intensief gebruikt. Eén groot verschil is er met vroeger. Ikzelf! Het laatste deel van de presentatie is gewoontegetrouw het vragenuurtje. Vroeger een absolute nachtmerrie want ik was altijd bang om het woord te nemen in een grote groep. Vandaag niet meer. Een vraag is nooit te lastig en als klanten onmogelijke dingen vragen, zeg ik dat gewoon. Het is veel duidelijker en het wordt zeker gewaardeerd. Vroeger zouden we eerder knikken om de groep niet te beschamen en dan later vast te stellen dat de gevraagde aanpassing te ver gaat.

Maar de toekomst is dus onzeker, dat is duidelijk. Het zal afwachten zijn wat het komende jaar te bieden heeft.

John Harris

John Harris Fitness was een speciale club. Eerst had ik de software voor de fitnessclubs geïnstalleerd bij enkele clubs rond het Antwerpse. Het systeem van beheer van leden, beurtenkaarten en toegangscontrole was redelijk uniek en dat was onze troef. Ik zeg onze want ik werkte nog als programmeur voor mijn eerste werkgever. In 2000 werd ik zelfstandige en ik nam de software mee.

Er was net een nieuwe klant bijgekomen, en die heette dus John Harris Fitness. Hij trok zich weinig aan van de unieke kenmerken van onze software. Want het was geen gewone fitnessclub, maar een fitnessclub in een hotel. Het Radison SAS hotel in Brussel. Leden hadden ze niet, enkel hotelgasten. Beurtenkaarten dus ook niet en toegangscontrole was al helemaal overbodig. Een aantal bijkomende functies werden voorzien om hotels ook toe te laten met de software te werken. Leden kregen een kamernummer en saunabeurten werden via de hotelrekening verrekend.

En ze waren tevreden. Anders dan de andere clubs, want het ging er minder gemoedelijk aan toe dan in de gewone fitnessclubs. Elk klein foutje in de software werd ook meteen in het groot en breed doorgegeven in mijn mailbox. Toch werd beslist om ook in de nieuwe club de software te plaatsen. De club lag aan het meer van Genval, een klein stukje paradijs dat ik niet kende. Vanuit de club in Brussel reed ik naar de club in Genval op 20 minuutjes want het ligt er in vogelvlucht dichtbij. Maar de wereld van verschil tussen Brussel centrum en dat stukje paradijs is me altijd bijgebleven.

Toen zei ik tegen mijn ventje dat ik daar wel eens wou overnachten, in dat mooie hotel. En dat doen we dit weekend. De fitnessclub is nu verdwenen, maar daar had ik toch niks meer te zoeken.

BBS

Dat is de afkorting van Bulletin Board System. Het lijkt misschien vreemd, maar internet bestaat nog niet lang. In de huidige vorm zoals we dat nu kennen, hadden we zelfs geen internet op ons kantoor toen ik in 1996 in een klein softwarehuis ging werken. Er was wel een e-mail adres, maar dat werd niet gebruikt. Om online te gaan moest je ook inbellen met een modem, en dat kostte tijd en geld.

Maar de jaren voordien was er helemaal geen sprake van. Er was een soort voorganger van Internet, en dat waren dus de Bulletin Board Systems. Toen ik jong was en nog super nerd (ahum) maakte ik daar gretig gebruik van. Je kon een modemverbinding maken met één bepaalde server. Maar die moest je dus opbellen met een modem. Maar de verbinding was kostelijk als je ver van de server woonde. Toen waren gesprekken in de binnenlandse telefoonzones nog erg duur. Als je vanuit de 03 zone van Antwerpen naar de 02 zone in Brussel belde, kostte dat een pak geld. Belgacom (wellicht toen nog RTT) had er immers voor gezorgd dat er een kleine zone Mechelen tussen lag. Dan waren de zones 02 en 03 plots geen aangrenzende zones meer. En dat zag je in de telefoonafrekening!

Ik hield me veel bezig met muziek. Ik had toen een Commodore Amiga, de opvolger van de beroemde Commodore 64. Daar maakte ik muziek mee.

Je kon er een MOD file mee maken, dat is een computerbestand dat samples muziek op een rijtje zet. Zo maakte men vroeger de eerste House muziek en de New Beat. Met dit programmaatje heb ik me toen goed geamuseerd. Ik herinner me een remix van Dr Alban's It's My Life. Maar ook een remix van het deuntje van het Rad van Fortuin. Daarin had ik dan allerlei sampletjes verwerkt van de kandidaten en van Walter Capiau.

En die deuntjes kwamen terecht op de BBS'en. Daar konden andere mensen ze dan beluisteren. En ik deed vrolijk mee met downloaden van allerlei andere leuke muziek. Alleen... die kosten hé. Ik herinner me één keer een fikse ruzie met de mama toen de telefoonrekening plots meer dan 4000 BEF was, terwijl dat normaal enkele honderden was. De afrekening toonde ook plots enkele internationale nummers uit Italië en Frankrijk. Daar stonden de leukste servers, en ik dacht ach, efkes bellen kan geen kwaad. Maar mama dacht daar anders over ;-)

Fitplus

Dat is de naam van een computerprogramma. Het is een totaaloplossing voor fitnessclubs. Het beheert de leden, abonnementen, beurtenkaarten, saunabeurten... Je kan er de planning van de groepslessen mee doen. Een groepsles kan vanalles zijn, bijvoorbeeld spinning, zumba of BBB. Wat is dat weer? Iets met buik en billen denkt ik.

De software regelt ook de toegangscontrole tot de club. Er is een sturing voor een draaikruis dat de leden toegang geeft via een magneetkaart. Een draaikruis, dat zijn zo'n drie ijzeren staven die ronddraaien als je er doorloopt. Er is ook een link voorzien die via banksoftware elke maand een bedrag int van de leden via domiciliëring. Via een online module kan je op de website van de club saunabeurten reserveren.

Ik heb de software geschreven. Ik ben ook de eigenaar van de sourcecode. Dat wil dus zeggen dat ik op stap zou kunnen gaan en alle fitnessclubs zou kunnen bezoeken om mijn programma te tonen. Ik zou de mensen dan overtuigen hoe goed mijn product is, en ze zouden het aankopen. Dat klinkt heel interessant, niet?

En toch doe ik het niet. Want ik kan dat helemaal niet. Je hebt er een talent voor nodig dat ik niet bezit. Ik kan niks verkopen. Hoewel het een geweldig programma is, ik kan niemand overtuigen om het aan te schaffen.

En hoe weet ik dat? Omdat ik het geprobeerd heb. En het is faliekant mislukt. Toen ik net begon als zelfstandige heb ik de software verder afgewerkt. Op dat moment draaide de software in een tiental fitnessclubs. Er waren wel wat problemen mee, maar al bij al waren de mensen toch best tevreden denk ik. Ik heb het programma geschreven toen ik nog voor mijn oude werkgever werkte. Hij had ook die klanten gemaakt natuurlijk, ik had daar niks mee te maken. Toen ik zelfstandige werd, heb ik het programma mee overgenomen. Hij had op dat moment andere prioriteiten en wou er geen moeite meer in stoppen.

Dus ik met goeie moed begonnen. Een website gemaakt, brochures laten drukken en een mailing gedaan naar alle fitnessclubs. Een aantal clubs toonden interesse en ik heb hen bezocht om het programma te demonstreren. En toen liep het fout. De software was er wel, de potentiële klanten zagen ook wel dat het goed was. Maar toch ben ik er nooit in gelukt om één klant zelf te overtuigen. Dat talent bezit ik niet.

Het is intussen bijna 10 jaar geleden en de software is natuurlijk hopeloos verouderd. De 10 bestaande clubs hebben inmiddels andere programma's aangeschaft.

Ik heb het wel altijd jammer gevonden. Ik had graag zelf iets volledig zelf gemaakt en aan de man gebracht. Maar dat lukt dus niet. Sindsdien weet ik dus dat er in mij geen verkoper schuilgaat.

Vassen en fassen

Wat is dat nu weer?

wel...
VAS = voorstel aanpassing software
FAS = fout aanpassing software

Heavy hè? Ik gebruik dat niet hoor. Het bedrijfje waar ik vroeger werkte deed dat. Nadat ik mijn studie beëindigde ben ik gaan werken in een klein softwarebedrijf. Na drie jaar besliste de zaakvoerder om zijn bedrijfje te verkopen aan een ander bedrijf(je). Eerst waren er een 5-tal mensen in dienst, in het nieuwe bedrijf een dikke 20. Dus nog steeds klein, maar het had al wel de kuren van een grote firma.

Plots moest ik om 9u op kantoor zijn. Nie tof nie. Maar het was wel een volwaardig softwarehuis. Dus er zaten niet enkel programmeurs, maar er was een helpdesk, een verkoopsafdeling en een technische ploeg. En wij werden dus de programmeurs. Vier stuks.

Elke maandag was er een meeting die twee uur duurde. Daarvan werden twee minuten gespendeerd aan mijn project en de rest was voor de anderen. Toen leerde ik VASsen en FASsen kennen. De afdelingen van het bedrijfje verzamelden todo puntjes voor de programmeurs. De verkopers deden dat onderweg, de helpdesk aan de telefoon en de technische ploeg ving soms hier en daar wat op. Een VAS was een voorstel tot aanpassing, een FAS was een fout in de software.

En dan gebeurde er iets heel grappig. Er kwam nooit een VAS binnen. Alles was FAS. De wekelijkse vergadering bestond erin het nuanceverschil duidelijk te maken tussen die twee. De verkopers vonden alles wat niet goed was een fout in de software. De programmeurs vonden dat altijd een aanpassing van de software. Na de meeting ontstond er een evenwicht. De helft van de FASsen werden VASsen. En die werden dan weggegooid. Er was immers nooit tijd om software aan te passen. Enkel om dringende fouten op te lossen. Vandaar het wekelijkse steekspel tussen de afdelingen.

Ik ben er nooit gelukkig geweest. Het voelde aan als een saaie nine to five. Er was geen voldoening meer en de werksfeer van het eerste bedrijfje was verpest. Ik ben er dan ook niet lang gebleven. Het plotse overlijden van mijn vader in het begin van het jaar 2000 was voor mij de aanleiding om de stap te zetten. Ik vond dat het leven te kort was om daar nog tijd te verspillen en in maart 2000 ben ik dan zelfstandige geworden.

En nog geen minuut spijt van gehad :-)

You're hired !

Ik heb ooit één keer gesolliciteerd. En het gekke was, ik wist het niet. Wat nog gekker was, ik was aangenomen.

Het was eind oktober 1996. Het nieuwe academiejaar was al even begonnen. Ik studeerde niet meer, maar dat was eigenlijk al twee jaar zo. Maar de laatste twee jaar van mijn studiecarrière had ik opgevuld met avondonderwijs. Dat kwam goed uit omdat je dan niet vroeg uit de veren moest. En omdat ik 's nachts DJ was in twee studentencafé's en overdag af en toe electricien en klusjesman speelde. En omdat ik natuurlijk de andere nachten de bloemetjes buiten zette, en daarin was ik de primus. Ik ben er zelfs ooit in geslaagd om me te overslapen voor de avondles. Toen ik de week daarna me verontschuldigde bij de leraar moest ie heel erg lachen. Dat was de beste uitvlucht tot nu toe, zei ie. Helaas was het wel echt waar :-)

Maar het nieuwe academiejaar was begonnen, de avondles was gedaan en ik kon niet langer uitvluchten zoeken om niet te beginnen aan een echte carrière. Mijn broer kende iemand die software schreef. Zijn baas was op zoek naar een nieuwe jonge werkkracht. Ik had hem aan de lijn gehad en ik zou eens langskomen om wat te babbelen.

Het gesprek verliep heel bizar. Op de vraag of ik ooit in Windows had geprogrammeerd antwoordde ik: nee. Op de vraag of ik dat zou willen leren, aarzelde ik: mwaa... ja. OK, zei de zaakvoerder, je kan beginnen. Hij gaf me een boek in mijn handen en ik las de titel. Leer Delphi in 21 dagen. Het was vrijdag namiddag en hij zei: lees dit boek eens tegen maandag en dan kan je 's morgens beginnen. Je moet hier niet om 8u staan, want dan is er niemand.

En zo is het gegaan. Het weekend was voorbij, ik had wat in het boek gelezen en maandag, niet te vroeg, was ik op post. Ik leerde een aangename jonge kerel kennen die er ook werkte. We zaten op de gelijkvloerse verdieping van een herenhuis op Antwerpen Zuid. Het was het begin van mijn vier jaar lange carrière als bediende. Ondertussen ben ik ruim 15 jaar programmeur en in feite komt dat dus door de zaakvoerder van dat kleine bedrijfje. Want ik had eigenlijk geen echte andere plannen.

De computer

Ik herinner mij een geweldige aflevering van De Collega's. Heel de verdieping staat in rep en roer als er plots een gigantische kartonnen doos verschijnt aan het onthaal. Baconfoy is ervan overtuigd dat de doos de langverwachte computer bevat. Begin jaren '80 had dat nog een vreselijk negatieve bijklank. Automatiseren stond symbool voor afdankingen of bijscholingen. Op het einde van de aflevering blijkt er natuurlijk iets helemaal anders in de doos te zitten. Alleen, ik weet niet meer wat.

Maar het is akelig reëel, dat verhaaltje. Toen ik in 1996 begon te werken bij een klein softwarehuis kreeg ik de opdracht om een bestaand computerprogramma te herschrijven. Het was 4 jaar oud en de eerste ploeg programmeurs had het opgegeven. Ik kreeg zes maanden om het opnieuw te ontwikkelen. Dat lukte ook en de komende jaren groeide het verder uit. Eén van de extra modules die ik bijmaakte was een tijdsregistratie.

We installeerden de module in een eerste drukkerij die het mee ging uittesten. De drukkerij werd uitgerust met extra computers, dus naast de administratie kwamen er ook schermen naast de drukpersen staan. De drukkers werden geacht om in te geven aan welke job ze gingen werken en hoe lang dat duurde. De module was heel erg eenvoudig gehouden. Enkel een jobnummer en een werkcode diende ingegeven te worden. Dus als de drukker ging drukken, had ie daar een code voor. Als hij de drukpers moest kuisen, had ie een andere code. Elke persoon had hoogstens 10 codes, en die werden naast de computer weergegeven op een lijstje.

Ik dacht dus dat het niet beter kon dan dat. Toch is er in die eertse drukkerij enorm veel weerstand gekomen van de mensen die het moesten gebruiken. Het was te moeilijk, er was tijdverlies, het ging te traag... Eén van de aanpassingen die onmiddelijk moest gebeuren was de registratie van de tijd zelf. Ik hield ook de seconden bij, en men vond dat erg aanstootgevend. Later bleek ook dat de gebruikers de tijd van de PC zelf aanpasten om zo te knoeien in hun uren. Dat heb ik moeten beveiligen.

Uiteindelijk bleek dat de mensen die het toen gebruikten er niet meer mee konden leven. De drukkerij had vijf drukkers in loondienst en ze hebben allemaal ontslag genomen. De zaakvoerder zat met de handen in het haar, want plots viel de productie helemaal stil. Toch heeft hij redelijk snel nieuwe mensen gevonden en na een jaar bleek dat hij de oorzaak van het ongenoegen ontdekt had.

De vijf nieuwe mensen werkten veel efficiënter. Al enkele jaren was de drukkerij klanten aan het verliezen omdat hun drukwerk te duur werd. En niemand wist waarom. Maar door de gegevens uit de tijdsregistratie bleek dat er tussen de eerste personeelsleden echt wel rotte appels zaten. Ze werkten niet of nauwelijks en het systeem liet dat toe.

De jaren daarna zijn er op de administratie nog twee personen verdwenen, en die werden niet vervangen. Maar dat was natuurlijk ook de bedoeling van ons programma, de administratie moest automatisch. Offertes werden automatisch gemaild en gefaxt, facturen rolden zo uit de printer zonder dat ze moesten worden opgemaakt.

Ik vond dat toen best wel lastig. Alleen al in die ene drukkerij heeft het programma dus zeven banen gekost. Ik was erg blij met wat ik deed en ik was er best trots op. Maar dat knaagde toch wel. Telkens als er een ideetje bijkwam speelde het mee. Misschien verliest iemand zijn job als ik dit programmeer?

Uiteindelijk is dat natuurlijk niet zo. Als ik het niet had gemaakt, had de drukkerij wel andere software aangekocht die ongeveer hetzelfde deed. En toen ik die aflevering van de Collega's een paar jaar geleden terug zag moest ik er opnieuw aan denken. Het geweten heeft ooit geknaagd. Maar ik ben erover hoor ;-)

Strike!

Dat ik dat ooit zou doen, dat was erg onverwacht. Ik ben immers zelfstandige, en het hoort toch meer thuis in een bedrijfsomgeving waar je arbeider of bediende bent. Maar ik ben dus echt in staking gegaan.

Het was niet lang, enkel een paar dagen. Ik heb me natuurlijk zelf pijn gedaan, want er zijn geen vakbonden voor zelfstandigen. Ik krijg dus geen stakingsvergoeding. Dat zou mooi zijn! Maar het wil wel zeggen dat het echt wel nodig was. Wat de reden was, ja dat hoort natuurlijk hier niet thuis. Maar ik vond het nodig omdat de situatie onhoudbaar werd.

En dan kan je niet veel doen. Als praten, discussiëren of zelfs bekvechten niets verandert aan de situatie, als de standpunten zo erg verschillen, maar je geen enkel middel hebt om je gelijk te halen (en ik vond echt wel dat ik gelijk had), dan zit er niks anders op. Ik heb een aantal dagen niet geprogrammeerd, geen mails beantwoord, geen telefoons. Geen klanten uit de nood geholpen en geen todo's uitgevoerd.

Wat voor mij belangrijk is, is dat ik me niet langer een mening kan laten opdringen. Ik vind dat ik in het verleden te vaak aanvaard heb dat me onrecht werd aangedaan. Ik heb het gevoel dat ik met me heb laten sollen. En dat wil ik niet meer. Ik sta altijd open voor discussie zolang het eerlijk is en er duidelijke argumenten zijn. Maar dat was naar mijn gevoel al lang niet meer het geval.

Het heeft in elk geval effect gehad. De bron van mijn frustratie is voorlopig weggenomen. Of het definitief is, dat valt af te wachten. Maar mijn mening is op zijn minst aanhoord. Hoe erg het is doorgedrongen, dat valt af te wachten. Only time can tell...

Klanten

Er staat hier nog een woordje boven in de header dat misschien raar klinkt. Niet het woordje, wel de plaats waar het staat. Ik hou niet van: klanten? Tiens, ik ben nochtans zelfstandige. Ik zou dus heel blij moeten zijn met klanten. De klant is toch koning? En toch is het waar wat er staat. Maar het is een beetje moeilijker dan het op het eerste zicht lijkt.

Ik ben zelfstandig programmeur en heb daarvoor een klein bvba'tje opgericht. Ik werk samen met iemand anders die dat ook heeft gedaan. Ik schrijf software voor drukkerijen. Het is één enkel computerprogramma waar ik nu reeds 15 jaar aan bezig ben. Het originele idee was om een bestaand programma om te vormen naar een meer werkbare versie. Dat was in 1996. Het plan was om daar een half jaar mee bezig te zijn. Ik heb dat gedaan, en na een half jaar kwam er een nieuwe versie.

We stelden ze voor aan de bestaande klanten, en die waren erg tevreden. Het programma werd daardoor ook bekender. Er kwamen klanten bij, en die wilden zelf net iets anders, telkens een beetje meer. Daarom kwam er na dat half jaar meer en meer vraag naar nieuwe toepassingen van het programma. Dat ging zo verder en verder, en tot vandaag is dat dus nog steeds zo. Nieuwe klanten, nieuwe noden.

Maar die klanten, de drukkerijen dus, zijn niet mijn klanten. Ik ben niet de eigenaar van de software die ik schrijf en ik verdeel de software niet. Ik heb goede afspraken met mijn compagnon/collega/(baas?) hoe we de opbrengst verdelen. Maar hij is dus de eigenaar en hij verkoopt het aan zijn klanten. Deze klanten bedoel ik de header van mijn blog.

Maar waarom hou ik niet van klanten? Dat is natuurlijk niet zo. Het gaat hem alleen om de invulling van de taken. Mijn collega had een aantal jaren iemand in dienst die de klanten ondersteunde. Maarten is er inmiddels niet meer, en er werd beslist om hem niet te vervangen. Ik vond dat geen goed idee. Maar we kwamen overeen dat ik enkel zou inspringen als tweede lijn support. Dat wil dus zeggen, enkel als mijn collega er niet uit geraakt.

Daarom schrijf ik dat dus: ik krijg enkel klanten te horen als ze diep in de problemen zitten. Als ze echt geen kant meer uit kunnen, krijg ik ze aan de lijn. En dat zijn vaak geen leuke gesprekken. Als er commentaar komt op die stomme software die weeral is blijven hangen, dan neem ik dat persoonlijk op. Ik kan ook niet anders, want voor mij is het een soort levenswerk. Maar dat zal die klant worst wezen als het niet opstart.

Ik vind het dan ook geen gezonde situatie. In grote softwarehuizen worden de mensen die software schrijven vaak afgeschermd van de problemen die zich in de praktijk voordoen. Bij ons kan dat niet, want we zijn maar met twee.

Daarom hou ik niet van klanten. Het zijn ook niet de mijne.

Crazy counter

Mijn ex-collega Maarten had een geweldig gevoel voor humor. Bij het schrijven van mijn blog gisteren schoot me iets te binnen van jaren geleden waar we een goeie beet om gelachen hebben.

Ik had een website waar de testklanten een bèta-versie van onze software konden downloaden. Ik heb die trouwens nog hoor, het is mijn standaard website. Er stond een teller op die het aantal bezoekers aangaf. Elke keer als er iemand op de site kwam, werd de teller verhoogd met 1, en ik kreeg dan een SMS bericht als het IP-adres herkend werd als een testklant.

Op die manier kon ik zien wie er op de site de versie afhaalde, en wie dus welke versie had. Maarten had er niet beter op gevonden om - toen hij zich zat te vervelen bij een testklant - als een idioot op de "vernieuwen"-knop van Internet Explorer klikken. Hij wist dat ik elke keer een SMS kreeg en ik moest ze stuk per stuk verwijderen uit mijn GSM. Meer dan 400 SMSjes kreeg ik op een paar minuten !

Toen ik door had dat hij de flauwe plezante was, zei ie: ja, Jan... als je beweert een goeie programmeur te zijn, moet je daar maar iets op vinden. Toen heb ik de teller aangepast zodat het niet meer kan gebeuren. Hij vond de nieuwe teller zo grappig dat ie in 't vervolg bij iedere klant de teller moest laten zien. Resultaat: veel bezoekers op de site, maar niemand die de versie nog afhaalde :-)

Ik heb gisteren gezien dat ie nog altijd op dezelfde manier telt. Links onder staat "U bent bezoeker ... op deze site".
http://www.agorasoftware.be
En een keer of 20 refreshen (of F5 klikken). De eerste 5 keer telt ie gewoon op, maar daarna ...