woensdag 31 augustus 2011

U Got the Look

De Long Look versie. Het is een nummer van Prince van zijn album Sign 'O' the Times. Ik heb het vanavond gedownload via iTunes toen ik bij mijn moeder was. Niet dat ik normaal altijd zit te downloaden bij ons ma, maar ik was er voor een speciale reden. Volgende week zaterdag ga ik nog eens de DJ uithangen op een tuinfeest bij ons ma. We verwachten een hele hoop volk, en ik was niet helemaal zeker of mijn DJ spullen nog allemaal intact waren.

Dus even naar de mama gereden om eens te proberen of de luidsprekers en versterkers nog werken. Ze hebben er overwinterd in de typisch Vlaamse koterijen die mijn ouders overeind hebben gelaten toen ze in Meerhout hun huis kochten. Bij de renovatie werd beslist om dat als eerste af te breken, maar het kwam er niet van. Het bleek gewoon heel handig te zijn als schuilplaats tegen de natuurelementen als je een feestje geeft in de tuin. Het is nu ook mooi ingericht met massa's oude zetels, tafels, stoelen en zelfs een houtkachel.

Maar de luidsprekers dus. Ik herinnerde me plots dat we vroeger, toen we "echt" DJ waren telkens een kleine soundcheck deden met dat nummer van Prince. Het heeft een hele leuke, strakke baslijn en hele scherpe hoge hi-hats die wellicht uit een elektronische drumcomputer komen. Maar wij wisten vooral: als dat nummer er goed uitkomt, zal alles goed klinken.

Vreemd toch, dat zo'n dingen blijven hangen? Enfin... mijn mengtafel had ik van thuis meegenomen (die mag niet overwinteren, die kan daar niet tegen) en mijn iPhone via de mengtafel aan de luidsprekers gekoppeld. En dan alle remmen los! Wat is dat toch zalig, de bassen voelen tot je bijna misselijk wordt. De sattelietspeakers stonden op de grond en daar horen ze niet, maar man man man wat klinkt dat geweldig...

De lichtjes van de limiter kleurden oranje, dat wil zeggen dat de versterker zich gaat inhouden omdat de luidsprekers anders doorslaan. Heel eventjes maar, ik wil geen gehoorschade hé.

Maar onbewust zit dat er dus nog heel erg in. Af en toe moet ik eens keihard muziek kunnen opzetten. Het maakt vaak zelfs niet uit wat, als het maar goed "boenkt". En op een appartement kan dat niet, dus moet dat anders.

Ik heb me er vorige week ook op betrapt. Mijn brave familiewagen heeft weinig opties. Om te beginnen heeft ie geen gaspedaal ;-) Maar de muziekinstallatie is heel goed. Ik kwam 's nachts terug van Maanrock, en op de E19 stond een lange file aan de werken. We reden stapvoets op twee rijvakken en naast me komt een kleine wagen rijden. Er zitten 3 jonge gasten in die hevig aan het headbangen zijn.

Ik zet mijn muziek stiller om te horen welk nummer ze zo geweldig vinden dat het die reactie uitlokt. Ik draai de volumeknop dicht en ze stoppen abrupt. De passagier kijkt me aan met een vragende blik van: allee... waarom zet je dat nu af? Het was mijn muziek die ze hoorden! Ik had The Black Eyed Peas opstaan. Een nummer van twee jaar oud, dat je net niet meer wilt horen omdat het niet meer "in" is, en net niet oud genoeg is om terug goed te vinden. Maar ik vind het een geweldig ik-zit-me-in-de-file-te-vervelen-nummer. En de gasten naast mij vonden dat ook.



dinsdag 30 augustus 2011

Proximus

Ik heb deze morgen de Belgacomshop bezocht. Ik zocht een antwoord op een simpele vraag: kan ik met mijn iPhone en iPad tesamen internetten op één abonnement. En de kwisvraag voor 10 punten was: werkt dat ook in Spanje?
Het antwoord blijkt moeilijk...

Een iPhone en een iPad kunnen dus niet samen op één abonnement. Het bestaat wel, een abonnement met 2 simkaarten. Het is zelfs gratis! Maar dan moet je een oude GSM hebben en een iPad, of een oude GSM en een iPhone. De twee samen... Neen.

Dus heb ik een extra abonnement nodig. Gelukkig was mijn huidig abonnement in feite veel te duur voor mij - je moet dat weten natuurlijk, want je ziet dat nergens - en de vriendelijke man heeft mijn huidig abonnement dus goedkoper gemaakt en een tweede abonnementje bijgevoegd voor de iPad. Ik kom nu op exact hetzelfde bedrag uit. Er is één klein verschil: ik kan nu in plaats van belachelijk lang bellen gewoon heel lang bellen. Want belminuten zitten er altijd teveel in...

En werkt dat in Spanje? Hmmm... neen dus. Ofwel moet je 95€ per maand bijbetalen. Ja hoor, er staat geen komma verkeerd of zo. 95€ per maand voor mijn huidig internetgedrag. Ik wist niet dat ik dat had, een internetgedrag. Er is een alternatief, 20€ per maand voor de lightversie, en dan kan ik net mijn mail checken. Niet antwoorden, want dan ga ik over de limiet. En dat blijft een abonnement, dus als ik weer thuis ben moet ik het opzeggen.

Maar ik had op de website gezien dat er een optie was om het per dag te gebruiken. 4.95€ per dag dat je in het buitenland online gaat. Dat leek me veel leuker. Maar dat heeft Proximus dus niet. 't Is te zeggen, de vriendelijke man zei dat ze het niet hadden. Gelukkig beschikte hij over een PC en konden we samen op zijn eigen website gaan kijken waar dat stond. Ooh ! Tiens, dàt is nu echt handig. Dat is een heel leuke optie! Dat moet ik aan mijn collega's vertellen, zegt de man.

Blijkbaar moet ik dus eerst goed geïnformeerd zijn om info te gaan vragen ;-)

maandag 29 augustus 2011

!!!!

Dat is vervelend hé. Dat is toch geen titel !!!!

IS DIT OOK ZO VERVELEND ????

EN DIT ???!!!

Onbeleefd is het zeker. Mensen die op internetfora of op Facebook berichtjes plaatsen, gebruiken vaak smileys om een gevoel te leggen in een geschreven zin. Want dat is vaak moeilijk. Iets dat je zwart op wit op je scherm ziet kan harder "klinken" dan wat de schrijver bedoelde.

Maar omgekeerd is het ook zo: als de schrijver iets wil zeggen wat hem erg irriteert of verbaast, zal dat met een normale zin die eindigt op een punt niet duidelijk zijn. Vandaar dat we uitroeptekens en vraagtekens hebben.

Helaas kan je in een e-mail geen smileys gebruiken. Wat me dus erg irriteert is dat ik nog steeds berichten krijg van mensen die dan dit soort van zinnen en leestekens misbruiken. Zinnen met de helft van de woorden in hoofdletters, vier of vijf uitroeptekens na een zin, en nu zelfs soms zinnen in een rode kleur.

Ik ken echt wel Nederlands. Ik heb geen extra leestekens nodig om een zin te begrijpen. Als je je ongenoegen wenst te uiten kan je dat in een beschaafde volzin ook doen. Dan is er zelfs plaats om je ongenoegen te argumenteren.

Ik had vroeger een klant die er erg sterk in was:
Ik ben 1000% ZEKER dat het gisteren nog WEL werkte !!!! En ik heb ZEKER NIETS verandert !!!!

Ja hoor, hij schreef er dan ook een kemel van een dt-fout in. En als je 1000% zeker bent, ben je wel heel erg zeker. Maar hoe zeker ben je dan als je nog maar 100% zeker bent? Het holt de basisregels van de wiskunde een beetje uit.

Maar ook de e-mailprogramma's helpen een handje. Berichten kunnen gemarkeerd worden met een hoge prioriteit. Is het niet aan degene die de mail leest om daarover te beslissen? Hij weet toch het best of die mail belangrijker is dan de andere mails die hij heeft ontvangen?

En dan is er de leesbevestiging. Leuke uitvinding. Ik heb mijn mailprogramma zo ingesteld dat ik nooit een leesbevestiging stuur, en dat ik de vraag ook niet zie. Ja hoor, dat is een instelling in Outlook. Daarmee is het nut van de leesbevestiging wel verdwenen, niet?

Vroeger stuurde ik ze wel. Als je dan een uur later niet antwoordde op een mail... Telefoon: zeg ik heb net een mail gestuurd, je hebt hem gelezen, maar je antwoordt niet?

Mijn nieuwste wapen dat ik nu gebruik is mijn spamfilter op de mailserver. Mails waarin meer dan 4 uitroeptekens of vraagtekens na elkaar staan, vliegen er uit. Jammer dat ik niet kan filteren op het aantal hoofdletters.

zondag 28 augustus 2011

TV

Vandaag wordt het zomerseizoen afgesloten op de openbare omroep. Jippie! Eindelijk weer goede kwaliteitsprogramma's zoals we van hen gewoon zijn. Geen herhalingen meer van De Kampioenen, Baantjer of Heterdaad.

Maar wat komt er in de plaats? 1000 zonnen wordt weer Man bijt Hond, Kinderen van Dewindt begint weer vanaf nul. Aha toch iets nieuws: Weg naar Compostela. Maar hadden we Arnout Hauben dat niet zien doen in Man bijt Hond? Hoe noemt men dat... Een spin-off! Hetzelfde maar dan langer en meer uitgesmeerd. Pas op, ik was grote fan van Arnout, hoor. Maar we hebben hem al zien arriveren in Compostela, toch? Is de fun er dan niet af als je hem opnieuw in het dorpje waar hij vertrekt de weg ziet vragen aan een dame die dan zegt dat ie beter de bus neemt?

Maar ik kijk wel weer uit naar De Zevende Dag en Villa Politica. Dat is tenminste nooit een rerun ;-)

Het meest kijk ik uit naar de nieuwe programmatie van Vitaya en Vitaliteit. Echt waar, ik ben verzot op die zenders. Echte verhalen van echte mensen zijn toch zoveel leuker. Dr G, wetsdokter is geweldig! Ze werkt in een mortuarium en onderzoekt verdachte overlijdens. Schitterend hoe ze vorig seizoen haar tools toonde die ze gebruikte om de lijken te onderzoeken. Ze koopt een gewone heggeschaar en een ijzerzaag in de Amerikaanse versie van de Gamma! Werkt veel beter dan die chirurgische rommel, zegt ze.

Of de BBC reeks "The biological mind" over afwijkingen aan de hersenen. Ze toonden een syndroom waarbij patiënten ervan overtuigd waren dat één van hun twee benen niet van hen was. Als men een lange, verticale spiegel tussen de benen van de patiënt plaatst, en hij dus de reflectie ziet van zijn eigen "goede" been in de spiegel, ging het gevoel weg. Alleen lastig om altijd met een spiegel tussen je benen te lopen.

Laatst zag ik een reportage over narcolepsie. Door die aandoening vallen mensen plots in slaap, zonder het te weten. De zelfhulpgroep had een spreker uitgenodigd die een langdradige uitleg kwam doen over hun aandoening. Na een half uurtje lag de halve zaal te slapen.

Maar we zullen zien, misschien is de nieuwe zaterdag van Eén toch de moeite. Men maakt alvast genoeg reclame. Als men om te beginnen dat irritante spotje met de zingende stekkers al afvoert ben ik al tevreden...

zaterdag 27 augustus 2011

C'est du poulet?

We wonen in een goede buurt. Dat was al zo, want het "oude" appartement waar ik met mijn ventje woonde (eigenlijk nog woon) scheelt maar twee huisnummers met het nieuwe. Maar ik woonde toch ook een beetje in mijn kantoor in Hoboken, en daarvoor in Borgerhout. Of zoals de echte Antwerpenaar (ik dus niet) zegt: Borgerokko.

Je zou dus denken dat je hier meer Nederlands hoort spreken dan wat ik gewoon was in de vroegere buurten. De multiculturele samenleving is hier minder doorgesijpeld dan elders. En toch heb ik al vaak gemerkt dat er hier veel Frans gesproken wordt.

De broodjeszaak hier vlakbij heet "Blanc-cassé". De zaakvoerder had het ook gewoon "Gebroken wit" kunnen noemen, maar dat zou niet passen in de buurt. In Hoboken heette de bakker gewoon "Kiosk" en de broodjeszaak "Bagatelle". OK, slecht voorbeeld... In Borgerhout ging ik naar mijn buurman, de Rashid. Hij had alles in huis! Een dag- en nachtwinkel in één. Altijd open, alle producten aan fluctuerende prijzen. Naargelang het humeur van Rashid, en het tijdstip dat je binnenliep. Maar hij had wel alles. Vaak met Duitstalige of Arabische etiketten, maar je vond steeds wat je zocht!

Maar dat was vroeger. Nu dus bij de Blanc-cassé sta ik te wachten om mijn volkoren martino en twee blikjes Cola Zero te bestellen. Een chique dame die in de eetzaal haar café au lait had genuttigd komt naar de toonbank en gaat pal voor me staan. Ik ben lucht. Je suis de l'air. Ze begint het beleg te bekijken dat ligt uitgestald in de glazen vitrine van de toonbank.

Maar ze herkent niet alle ingrediënten. Terwijl ze één van de bakjes met beleg aanwijst vraagt ze aan le patron: c'est du poulet ou du ... varkensgebraad? Ik schrik me een aap. De dubbele aa in varkensgebraad vloeit uit haar mond bijna zoals de platte aa-klank van Axl Peleman. De dame is van een generatie die ik dus niet kende. De oude Antwerpse bourgeoisie bestaat nog. Nederlandstalige mensen die onder elkaar Frans praten omdat het sjieker klinkt.

Sindsdien let ik er op en ik heb het nu al vaker gehoord. Ik zit op een terrasje, naast me zitten twee oudere chique dames die in het Frans een lange vurige discussie voeren. Af en toe kennen ze een woordje niet, en lap: er komt een plat Antwerps woord tussen! Ook op de algemene vergadering van ons nieuw appartement had ik hetzelfde voor. Er zit een dame naast me en ze spreekt me aan in het Nederlands, met Antwerps accent. Maman komt erbij zitten en we worden verplicht om in 't Frans verder te gaan. Toch hoor ik af en toe ook bij haar een plat Antwerps woordje ertussen! Heel bizar.

OK, bij de Rashid heb ik misschien soms teveel betaald, maar zijn service was super. En altijd een brede smile op zijn gezicht. Hij had wellicht geen varkensgebraad, maar ik was ook geen vragende partij. Maar: c'est du poulet ou du varkensgebraad? Dat vind ik er ver over :-)

vrijdag 26 augustus 2011

Meneer doktoor

Ik was deze morgen bij mijn huisarts. Niet dat er serieuze problemen zijn, ik ging gewoon eens langs. Dat klinkt raar hé, ik ging eens langs... Net of je op bezoek gaat bij een kameraad. Eventjes een klapke doen. Wat praten over koetjes en kalfjes.

Pas op, ik moest er wel zijn hoor. Maar het was niet dringend. Wat medicijnen die bijna op zijn, een brief afgeven die ik had gekregen in het ziekenhuis. Ik ben de laatste jaren wel veranderd op dat gebied. Vier jaar geleden had ik helemaal geen huisarts, ik had dat nooit nodig. Het is te zeggen, ik dacht dat ik dat niet nodig had. Een kwaaltje hier en daar, dat lost zichzelf op.

Maar ik ben er terecht gekomen met serieuze klachten. De eerste keer dat ik hem bezocht verwees hij me door naar de spoedafdeling omdat hij zich zorgen maakte over mij. Dat zegt iets over hoe groot de drempel voor mij toen was.

Nu praten we over hoe het gaat. Eerst de insulinepomp, natuurlijk. Die had ie nog niet gezien. Hij kent er ook niet heel veel van, denk ik, maar hij was blij dat alles vlot verliep. En hoe gaat het met de rug? Bwah.. ça va. Er zijn van die dagen... En met het werk? Stress? Hoe is 't met uw gemoed? Ja veel stress deze week, maar het gemoed is weer goed!

Zalig toch, hé. Volgende maand of de maand daarna ga ik terug. Altijd met een reden, maar ook altijd omdat hij dat zo ongewoon goed doet. Het is een halve psycholoog, denk ik soms. En hij kent me door en door.

Hij heeft me ook doorverwezen naar de chirurg die mijn hernia opereerde en naar een psychologe toen ik me niet zo goed voelde. En daar, hetzelfde verhaal. Mensen die me direct au sérieux nemen en luisteren naar je bekommernissen.

Ik vraag me echt af waarom ik vroeger zo bang was om naar een dokter te stappen. Misschien heb ik gewoon veel geluk met die van mij...

donderdag 25 augustus 2011

Crazy counter

Mijn ex-collega Maarten had een geweldig gevoel voor humor. Bij het schrijven van mijn blog gisteren schoot me iets te binnen van jaren geleden waar we een goeie beet om gelachen hebben.

Ik had een website waar de testklanten een bèta-versie van onze software konden downloaden. Ik heb die trouwens nog hoor, het is mijn standaard website. Er stond een teller op die het aantal bezoekers aangaf. Elke keer als er iemand op de site kwam, werd de teller verhoogd met 1, en ik kreeg dan een SMS bericht als het IP-adres herkend werd als een testklant.

Op die manier kon ik zien wie er op de site de versie afhaalde, en wie dus welke versie had. Maarten had er niet beter op gevonden om - toen hij zich zat te vervelen bij een testklant - als een idioot op de "vernieuwen"-knop van Internet Explorer klikken. Hij wist dat ik elke keer een SMS kreeg en ik moest ze stuk per stuk verwijderen uit mijn GSM. Meer dan 400 SMSjes kreeg ik op een paar minuten !

Toen ik door had dat hij de flauwe plezante was, zei ie: ja, Jan... als je beweert een goeie programmeur te zijn, moet je daar maar iets op vinden. Toen heb ik de teller aangepast zodat het niet meer kan gebeuren. Hij vond de nieuwe teller zo grappig dat ie in 't vervolg bij iedere klant de teller moest laten zien. Resultaat: veel bezoekers op de site, maar niemand die de versie nog afhaalde :-)

Ik heb gisteren gezien dat ie nog altijd op dezelfde manier telt. Links onder staat "U bent bezoeker ... op deze site".
http://www.agorasoftware.be
En een keer of 20 refreshen (of F5 klikken). De eerste 5 keer telt ie gewoon op, maar daarna ...

woensdag 24 augustus 2011

Maarten

Men zegt vaak: tijd heelt alle wonden, maar dat doet hij niet. Men zegt dat tijd raad brengt, maar dat gebeurt niet. Ik mis u, Maarten. Nog altijd, elke dag.

Ik had dit op een kaartje geschreven en laten lamineren. Bij het graf van Maarten stond een houten paaltje met een nageltje in. Daar hingen veel kaartjes aan maar ze waren allemaal doorregend, behalve eentje. Dat was gelamineerd en dat kon je nog lezen. Daarom dacht ik, ik doe dat ook want anders is mijn kaartje na één week niet meer leesbaar. Het was bijna 2 jaar geleden dat hij gestorven was. Hij was pas 27, en ik heb hem 7 jaar gekend.

Vandaag kwam ik weer even langs. Dat paaltje is weg en de kaartjes liggen nu op het graf. Intussen zijn we meer dan 3 jaar verder en er is niets veranderd.

Ik leerde hem kennen toen hij als jonge brutale snuiter kwam vertellen dat hij 2 fouten had ontdekt in mijn software. Hij volgde de opleiding die we aan onze klanten gaven. Niet als klant, maar als nieuwe collega. Het duurde niet lang vooraleer ik doorhad dat we een geniaal manneke hadden gevonden. Hij kon heel goed overweg met software, klanten en vrouwen.

Ik kende hem 2 jaar, inmiddels woonde hij in mijn huis. Ik was verhuisd naar het appartement van mijn ventje en mijn huis stond leeg. Enkel de benedenverdieping gebruikte ik als kantoor. De rest verhuurde ik voor een vriendenprijsje aan Maarten. Eén van zijn vrienden kwam binnen en riep met een lach: zeg Maarten, ben jij wel gerust in zo'n huis met een oudere homo? Ik zei: je moet niet bang zijn, Maarten is ne knappe gast maar hij weet het zelf veel te goed. En dat is een afknapper. We hebben een goeie beet gelachen, maar zonder het te beseffen was er iets veranderd.

Maarten begon langzaam maar zeker alles te vertellen wat hij elders niet kwijt kon. We hadden vaak gesprekken die niet meer over het werk gingen. Maar wel over gevoelens, angsten, passies, dromen, liefde, sex, drank. Ik kwam op vele punten een evenbeeld van mezelf tegen en dat was eerst heel confronterend. Hij doorzag mijn truukjes om mezelf af te schermen, maar ik deed dat bij hem ook.

We hebben veel ruzie gemaakt. Meestal over het werk en de klanten. Want hij stond in direct contact met hen, en ik probeerde veel vragen te ontwijken. Maar om 18u stopte hij en zei: komaan, we gaan wat racen op de Xbox. Eén minuut had hij nodig om over te schakelen van collega naar beste vriend. Als ik zei dat ik het daar moeilijk mee had, zei hij: dat is maar werk. Let's have some fun. Elf jaar jonger, maar o zo volwassen.

Dat kaartje is nu weg, ik had vorige keer gezien dat het toch onleesbaar was geworden. Lamineren helpt dus, maar geen heel jaar. Ik dacht iets anders te schrijven maar ik weet niet wat. Ik heb niks verwerkt of aanvaard. Mijn therapeute zei ooit dat ik een ideaalbeeld had gemaakt. Dat het in 't echt wellicht niet altijd zo was. Ze zal wel gelijk hebben maar ik heb er niks aan. Een handleiding over het rouwproces zou van pas komen, want ik weet niet hoe het moet.

Ik ga voorlopig gewoon af en toe eens langsgaan en op de bank zitten. Dat schijnt soms wat te helpen.

dinsdag 23 augustus 2011

Kaboem

Onweer boven 't stad !

Vorige maand was er 's nachts ook een hevig onweer en ik heb een poging gedaan om de bliksems te fotograferen. Camera, statief, afstandsbediening en hopen dat ze er op staan!

En een paar keer was dat goed gelukt. Alles is in feite pikdonker (zoals de laatste foto) maar door de lange sluitertijd (4 sec) en vaak meerdere flitsen per foto is de hele stad verlicht alsof het dag was.






maandag 22 augustus 2011

Verbouwing

Een grote stap vandaag. De tapis-plain is gelegd. Ik heb het opgezocht, het is echt nederlands, hoor. Ofwel vasttapijt, maar dat klinkt net iets minder vlaams hè. Daarmee is een volgende stap gezet in de lange verbouwing die we nu meemaken.

Ik heb een beetje het gevoel dat ik heel mijn volwassen leven al aan 't verbouwen ben. Ik begon in 1998, toen kocht ik een oud huis in Antwerpen-Noord. Ik was maar net aan 't werk als bediende, en had een klein inkomen. Toch vond ik een bank die mijn plannen wel zag zitten.

Het huis was erg groot en in heel slechte staat. Vroeger was het een pralinewinkel met woonst op 2 verdiepingen. Samen met mijn vader heb ik er 2 jaar in gewerkt, en het resultaat was mooi. De winkel werd kantoor, en de verdiepingen, daar ging ik wonen. Ik was nog vrijgezel, en had geen uitzicht op een relatie. Zelfs mijn outing was nog niet gebeurd!

Tja, en dan kwam het er toch van. Ik leerde mijn ventje kennen, en toen werd het moeilijk. Hij had net een appartement gekocht, en we moesten dus kiezen. Waar gaan we nu wonen? Met de nodige tegenzin van mijn kant werd het zijn appartement, want dat was splinternieuw en het lag in een goeie buurt. Mijn huis gebruikte ik enkel nog als kantoor. De verdiepingen verhuurde ik aan een vriend/collega voor een vriendenprijsje.

Maar dat werd onhoudbaar. Ik betaalde me blauw aan verwarming en electriciteit, en de huur... tja daar maakte ik verlies op.

Dan heb ik dat huis toch verkocht en met de meerwaarde (verbouwd hè) kon ik dit kantoortje in Hoboken kopen (het gelijkvloers). Weeral met de nodige verbouwingen, maar die vielen mee. Zoals je ziet, het was een nieuw gebouw, en ik kon er mits een paar aanpassingen intrekken.


Maar ook dat was dus niet de goede oplossing. Ik heb er een beetje mijn eigen stek van gemaakt. Ik werkte veel 's nachts en bleef er dan ook vaak slapen. Na een paar jaar zag ik mijn ventje enkel nog 's avonds eventjes, en dan ging ik terug richting Hoboken. Naast kantoor was het ook mijn speelruimte geworden met de nodige spelconsoles, computers, projector...

Tot we samen hebben besloten dat we die twee moesten combineren. Mijn kantoor en zijn appartement in één. Dat zou mooi zijn. En dat hebben we nu gevonden! Begin 2010 kochten we het appartment dat we nu aan 't verbouwen zijn. Er is plaats genoeg voor de voordelen van onze 2 werelden. 5 slaapkamers hebben we omgevormd tot 2 slaapkamers en 1 ruim kantoor.

Dit is mijn werkplekje nu. En er is ook plaats voor het speelgoed :-)
En dan, sinds vandaag dus, de woonkamer ook voor een groot stuk klaar. Half september een nieuwe keuken, en een maand later kunnen we helemaal verhuizen. 't Zal tijd worden, zeker...

zondag 21 augustus 2011

Maanrock

Na het fiasco van donderdag op Pukkelpop besliste Werner om even geen festivals meer te doen. En dat begrijp ik volledig, natuurlijk. De beelden terugzien de dag erna laat je toch beseffen waar je aan ontsnapt bent.

Ik ben dan zaterdag alleen naar Maanrock gegaan met een bevriend koppel. Niet dat de affiche me zo aansprak, maar de sfeer is daar toch altijd heel gemoedelijk.

En het was ook de ultieme test voor mijn pomp natuurlijk, want hier deden we het voor. Meer vrijheid, geen vaste eetmomenten en hopelijk fit genoeg om de avond vol te houden. En dat is met glans gelukt!

Eerst een frietje gegeten en later op de avond een pita. Zoals "normale" mensen zonder diabetes dat ook doen. Ik weet in ieder geval dat het met mijn Novorapid en Lantus niet was gelukt. Ik had zeker pieken en dalen gehad, en daarom ging ik ook dat soort uitstapjes schrappen.

Nu dus niet. Dit is mijn grafiekje van de avond. Enkel een piekje na de frieten, maar dat kon ik gebruiken. Je bent toch veel in beweging hè. 's Avonds een grote pita en een kleine bolus, en alles OK. Zelfs bijna binnen de lijntjes gekleurd :-)



En dan was er de muziek natuurlijk. Op het kleine podium zagen we een coverband met Ben Crabbé, die was super. Daarna Roland, voor de liefhebbers zeker. En tenslotte op het hoofdpodium Gabriël Rios en zijn vriend "van de familie" Jef Neve.

Ideaal om mijn camera eens te testen. Vooral het hoofdpodium was een uitdaging, want we stonden echt wel ver af, en het was ook donker, natuurlijk. Met de oude camera had ik alleen de spots kunnen filmen, maar nu was 't perfect:

zaterdag 20 augustus 2011

Pimp my pump

Deze tiener heeft zijn insulinepomp "gepimpt". Je kan skins kopen (krijgen als je zaagt) voor de Paradigm Veo. Net zoals je die hebt voor een GSM of een IPod.




Deze had ik gekregen van het diabetesteam. Normaal is blauw mijn kleur, maar die bliksems vond ik wel cooler!










VOOR









   NA








Flashy hè ?





vrijdag 19 augustus 2011

Out of memory

Ik had me voorgenomen om niet over mijn werk te bloggen, en bij deze verbreek ik de belofte aan mezelf. Vanmorgen zat ik bij een klant, wat op zich al redelijk uitzonderlijk is. Met de jaren ben ik een beetje veranderd van functie. In het begin hield ik me bezig met het schrijven van software, het installeren en het opvolgen van klanten. Nu is dat in principe enkel nog schrijven. Het contact met klanten is beperkt.

Er is wel wat maatwerk gepland voor deze klant, wat ook al niet de bedoeling is. We overlopen de aanpassingen en de klant vraagt op welke termijn ik deze aanpassingen kan doorvoeren. Ik antwoord dat ik daar geen antwoord op heb. Ik kan niet zeggen of het dagen, weken of maanden zal duren.

Natuurlijk is zoiets niet aanvaardbaar voor een klant, dat weet ik. Maar het is de waarheid. De lijst met aanpassingen is enkele bladzijden lang. Ik kan bij elk punt een ruwe schatting maken, maar weet uit het verleden dat je er vaak compleet naast zit. Dan moet ik voorspellen hoeveel problemen er zich zullen voordoen bij de andere klanten de komende maanden. En dat kan je natuurlijk niet.

Maar laat ik het simpel houden, punt per punt.
Ik had een 5-tal jaren geleden een elektronische to do lijst. We werkten met 3 personen (nu nog met 2) en de lijst werd dus aangevuld met punten die moesten gebeuren. Allemaal even dringend, zo gaat dat met software.

Eén puntje herinner ik me heel goed. Er kwam te pas en te onpas in ons computerprogramma de melding "out of memory" bij het afdrukken van een document. Het was één puntje uit mijn lijst die toen zo'n 2000 items bevatte. Vele items waren reeds uitgevoerd, sommigen duurden een minuutje of twee om uit te voeren, anderen soms dagen. Of zelfs weken.

Die "out of memory" kwam op elke vergadering weer naar boven. Wanneer ga je dat nu eens oplossen, Jan? Ik had alle mogelijkheden al lang uitgeput. Handleidingen, discussiefora, websites... Ik heb me geabonneerd op een nederlandse en een engelstalige Delphi community (Delphi is de taal waarin ik programmeer). Maar er kwam geen oplossing. Veel ideeën van andere Delphi-programmeurs, sommige al genialer dan anderen. Maar niks hielp.

Meer dan 2 jaar heb ik gesukkeld en uiteindelijk hebben we besloten om het ganse programma in een nieuwe versie van Delphi te ontwikkelen. In pricipe is dat een update zoals een andere, maar vooraleer alles draaide was dat toch een aantal maanden fulltime werk en maanden testwerk bij klanten. Maar hij was dus wel opgelost !

Eén to do puntje had meer dan twee jaar geduurd. Het volgende op de lijst twee minuten. Software maken is anders dan een muur metselen. Je ziet niet altijd hoe ver je bent, en hoe ver je nog moet gaan. Soms moet je het zelfs opgeven en is er geen oplossing. Maar soms is de oplossing er na 2 minuten.

Als er nu dus iemand vraagt hoe lang iets gaat duren, kan ik dat niet beantwoorden. Het is onverantwoord, je kan er klanten mee verliezen, en het is niet professioneel. Maar het is wel de waarheid. Van mij wordt verwacht dat ik begrip heb voor het standpunt van de klant, maar wie toont er begrip voor mijn standpunt? Niemand helaas. Want het is onverkoopbaar.

donderdag 18 augustus 2011

Pukkelpop

Dat was een bange avond...

Werner was vanmiddag met een vriendin richting Kiewit getrokken. De Foo Fighters moesten ze zeker zien. Al heel de dag SMS berichtjes gestuurd die blijkbaar niet aankwamen. Hij zal zijn GSM weeral uit hebben staan. Een paar keer gebeld, want men is tapis-plain aan 't leggen in de woonkamer, en ik moet af en toe de chef raadplegen. Maar niks, geen antwoord. Rond 17u stuur ik een SMSje dat de woonkamer klaar is. Eén uur later eentje terug: hoe staat het? Hij heeft het duidelijk niet gelezen... Proximus-Mobistar geen goed idee in Hasselt.

Ik volg een meisje op Twitter, die zit er toevallig ook. Haar tweets zijn jolig zoals altijd: de buienradar gaat ons sparen! Om 18u38 ééntje waar ik van schrik: shelterke aan de eetstandjes aan hoofdpodium plat, met mensen onder. En: Vriendelijk verzocht de tent te verlaten. Haar tweets worden helemaal anders. Foto's erbij. Eén filmje. Ik schrik me rot! Werner zit daar ergens tussen!

Het 19u journaal was al voorbij en ik volg verder haar tweets. Ik zie dat ze op het kanaal van Pukkelpop #pp11 twittert, en ik klik het open. De stormvloed aan berichten loopt binnen. Iedereen zend foto's, filmpjes. Berichten waar je bang van wordt: 6 doden! Mensen maken zich kwaad dat je zoiets niet mag posten zonder het zeker te weten. Dan post iemand een link naar de website van De Standaard Online. Daar wordt het bevestigd! 6 doden volgens de brandweer.

Ondertussen een paar keer gebeld en SMSjes gestuurd naar Werner, maar niks... Dan één SMSje naar de vriendin. Ook geen antwoord. Ja, toch na een kwartier of zo! Ze is Werner kwijt! Maar ze heeft gezien dat hij haar probeerde te bellen. Even later belt ze. 2 zinnen, en de verbinding is weg...

Dan een SMS dat ze naar de auto van Werner gaat, en dat hij daar zeker zal staan. Ik help het hopen...

Even later het bevrijdende bericht: Ik heb hem gevonden, ik antwoord: geef 'm nen dikke kus.

Ik weet wel dat er 60000 mensen waren op de wei. Ik weet wel dat de kans heel klein is dat er iets gebeurd is. Je moet je toch niet zo snel ongerust maken. Dat zijn juist de dingen die IK altijd zeg om andere mensen gerust te stellen in zo'n situatie.

Maar vanavond was "weten" even weg. Logisch denken deed ik niet. Een ander deel van mijn brein nam over. En het is veel krachtiger dan "weten". Ik "wist" niks meer. Ik was bang.

Ik zie u graag, ventje.


woensdag 17 augustus 2011

Koffie

Ik ben echt verslaafd aan koffie. Dat is zeker niet altijd zo geweest, ik heb pas koffie leren drinken toen ik begon te werken als programmeur. Bij mijn toenmalige werkgever werkten we met vier programmeurs in één kantoor en het was de gewoonte om de dag te beginnen met een lekkere kop koffie.

Alleen ik had dat eigenlijk nooit gedronken, en ik wist dus ook niet echt hoe een goeie kop koffie smaakt. Ik werkte in een klein softwarebedrijfje in Antwerpen-Zuid en er was geen budget voor een goede omkadering van de werknemers. Ik kreeg altijd de afdankers van PC's en vreselijk slechte schermen. Ik was de "rookie" dus ik moest het stellen met het slechtste materiaal.

Helaas was dat ook zo voor de koffie. Ik weet niet welk merk het was, maar achteraf bekeken was het echt niet te drinken. Toch werd het er met sloten verzet.

Ik heb vier jaar gewerkt voor dat bedrijfje maar ik had na een tijdje toch wel door dat ik niet echt voor een baas kon werken. In 2000 besliste ik om het alleen te gaan doen. Ik werd zelfstandig programmeur en een jaar later richtte ik een bvba'tje op.

En dan kwam het paradijs, natuurlijk. Alle materiaal splinternieuw. Snelle computers, grote schermen, projectors, you name it. En goeie koffie! Echte, lekkere, professionele koffie. Een Nespresso ES80 Pro en een cappucinomachine van hetzelfde merk. Alleen daarom al zou je op jezelf gaan werken ;-)

En dan die gekleurde capsuletjes met allerlei smaken. Grote kopjes, cappucino kopjes, mini kopjes met super straffe italiaanse ristretto. Heerlijk...

Alleen... ik was een beetje verwend nu. Ik drink nu de ganse dag koffie. Zonder suiker, natuurlijk ;-)
Maar als ik bij klanten kom, heb ik gemerkt dat men vaak vergeet om me een kopje aan te bieden. En ik vind het zo onbeleefd om daar achter te vragen. Toch gebeurde het vaak dat ik een interventie van een paar uur had gedaan, en men mij geen kopje had aangeboden.
Toen heb ik daar een simpele oplossing voor gevonden. Ik heb me dit T-shirt aangeschaft. Ik kom binnen bij een klant, en men biedt me onmiddelijk een kopje koffie aan.
Handig hè :-)

dinsdag 16 augustus 2011

EEN R4RE P05T

IK HEB DIT TRUUKJE GEZIEN IN HET ENGELS EN WOU HET Z3LF EENS TEST3N. BL1JF LEZ3N 3N JE Z4L Z1EN D4T JE BRE1N GEKK3 D1NGEN AANK4N.

HET M44KT IN FE1TE N1ET Z0V33L U1T 0F JE 4LLES EX4CT TYPT ZONDER T44LF0UT3N W4NT J3 BR31N ZET 4LLES W4T HET H3RK3NT ONM1DD3L1JK R3CHT.

JE HO3FT DU5 N1ET 3LKE LETT3R TE TYPEN Z04LS Z3 3CHT 1S. W00RD3N EN Z1NN3N D1E 1N D3 V3RTE L1JK3N 0P W00RD3N D1E J3 K3NT ZULL3N V4NZ3LF L33SB44R BL1JV3N Z3LFS 4L Z1JN D3 M33ST3 L3TT3R5 G3W00N FOUT.

K4N J3 D1T N0G L3Z3N? D4N 1S H3T G3LUKT. D4N Z4L 1K DE R35T V4N M1JN BL0G 4LT1JD Z0 TYPEN ;-)

maandag 15 augustus 2011

Dat heet dan...

Gelukkig zijn.

Maar hoe doe je dat? Er bestaat een recept voor. En dat kennen we allemaal, want we hebben dat geleerd van onze ouders. En zij hebben het geleerd van hun ouders. Geluk op grootmoeders wijze.

De ingrediënten zijn: een goede relatie, een mooi huis, een leuke job, een mooie wagen, misschien kinderen en een paar keer per jaar een leuke reis. En genoeg geld, want dat spreekt voor zich. Zonder geld geen geluk.

Je neemt die ingrediënten en je maakt er een goede stevige maaltijdsoep van. En voilà, je bent gelukkig.

Als dat zou kunnen...

Mijn therapeute had een ander recept. Ze gooide de ingrediënten allemaal weg en begon opnieuw. Ze zei: we gaan punten geven. Punten van 0 tot 10 voor elk jaar van je leven. 0=miserabel en 10=dolgelukkig.

Maak een Excelletje en schrijf de jaren van je leven in kolom 1. Je mag periodes nemen, je begint bijvoorbeeld bij "de lagere school". In de tweede kolom schrijf je een score van 0 tot 10. In kolom 3 schrijf je wat de score hoger maakte en in kolom 4 wat ze lager maakte. En tenslotte in de laatste kolom schrijf je welke van de ingrediënten uit grootmoeder's recept er toen in je leven aanwezig waren.

En lap, heel de oude theorie viel in duigen. Ik had rijtjes met score 10 waar bijna geen enkel ingrediënt van de soep bijstond. En ik had rijtjes met score 0 waar ze allemaal waren ingevuld. Alle ingrediënten, en toch geen soep.

Vooral kolom 3 en 4, die maakten het verschil. Maar die hadden heel gekke woorden, diepzinnige woorden. In kolom 3 stonden woorden als passie, gedrevenheid, emotie, begrip, ambitie, bevestiging, erkenning. Kolom 4 had eenzaamheid, angst, stress, complexen, afscheid.

Ik had jaren met score 8 of 9 zonder een relatie, zonder geld, zonder een mooie auto. En ik had slechte jaren waar die woorden er wel stonden. In één jaar had ik zelfs "eenzaamheid" in kolom 4 en "relatie" in kolom 5 staan. Dat kan toch helemaal niet? Want ik had altijd een goede relatie.

De truuk was om kolom 3 op te tellen en kolom 4 op te tellen. Breng zoveel mogelijk woorden uit kolom 3 in je leven en probeer zoveel mogelijk woorden van de vierde kolom te omzeilen of te verbannen.

En uiteindelijk kwamen we wel tot een maaltijdsoep. Ze had zelfs vele van de originele ingrediënten van de grootmoeder. Maar de soep was niet meer flauw. Ze was gekruid met kolom 3 en ze was niet verzuurd door kolom 4.

In het engels zegt men "what makes you tick". Wat is de drijfveer van jou persoontje? Waarom sta je 's morgens op en doe je wat je doet? Als dat die ingrediënten van de soep zijn, is dat OK. Als dat niet zo is, is dat niet erg want we zijn allemaal verschillend.

Ze gaf me een waargebeurd voorbeeld van een jonge crossmotorrijder die een ongeluk kreeg. Hij had alles om voor te leven: knap, intelligent, mooie vriendin en van goede komaf. Door het ongeluk kon hij zijn sport nooit nog beoefenen. Maar hij kon perfect normaal leven en had nog een heel leven voor zich. Toch heeft hij zich van het leven beroofd één jaar na het ongeluk. What makes you tick? Zijn passie, zijn ambitie, zijn motorsport.

Niemand begreep me toen ik score 0 had. Waarom toch? Je hebt toch alles? Wat verwacht je nu nog meer? Mijn therapeute wist het dus wel, en ze heeft me heel erg geholpen.

Voor mij is het een zoektocht die ik verder zet. Mijn score staat nu niet op 10, maar dat hoeft niet. Ik herinner me de jaren waar het wel zo was, en dat streef ik na. Ik herinner me de jaren met een 0 heel erg goed, en die valkuilen tracht ik te vermijden. Ik heb de meeste ingrediënten van de soep, maar ik moet ze zelf kruiden.

zondag 14 augustus 2011

Inbox (682)

Dat zag ik staan op mijn PC deze morgen. Ik heb het deze keer vertikt om mijn e-mails te lezen als ik er niet was. Ik mocht ook geen stress hebben, dat is slecht voor de bloedsuiker zei mijn huisdokter nog vóór ik naar het ziekenhuis ging.

Maar ik moest dus 682 mails lezen. Nee, helemaal niet dus. Als het al 50 echte mails zijn, en als je dan de nieuwsbrieven en automatische berichten weglaat, heb ik waarschijnlijk een 10-tal berichten die er toe doen.

En toch is die 682 al heel erg uitgefilterd. Ik heb een eigen mailserver en daar kan je spamfiltering doen met trefwoorden. Alles wat met viagra en blote dames te maken heeft, komt er niet in. De heren zou nog mogen, maar zo slim is de filter niet ;-)

Dan is er nog de spamfilter op de PC zelf. En toch hou ik zoveel rommel over. Maar ik weet hoe het komt, hoor. Mijn e-mail adres staat op een aantal vaste websites en de mensen die graag dat soort spam sturen kunnen het dus heel makkelijk vinden.

En dan gaan ze vanalle e-mail adressen verzinnen. Omdat ze de domeinnaam kennen (dus alles wat achter de "@" staat) kan je adressen proberen. Ik heb nu de nieuwe domeinnaam jangeox.be aangeschaft voor deze blog. Ik heb 2 mailadressen gemaakt: jan@jangeox.be en info@jangeox.be. Ondertussen (ik heb de naam nog geen 3 weken) heeft de mailserver al mails ontvangen voor john@jangeox.be en aheeleduc@jangeox.be. De mailserver filtert ze weg naar een aparte map en ik krijg ze dus niet binnen.

Ze doen nog straffere dingen en ik weet niet hoe. Om te kijken of foute e-mailadressen terechtkomen in die map stuur ik zelf ook eerst een mail naar kieken@domein.be. Zo heb ik dat ooit 1 keer gedaan voor kieken@agorasoftware.be (domein van mijn bedrijfje). Slechts 1 mail ooit verstuurd, en hij kwam in de map terecht. Dat adres staat nergens op een website en toch is ie onderschept. Dat is al 10 jaar geleden, en ik krijg nog altijd spamberichten op kieken@agorasoftware.be.

Bij deze staan al die e-mail adressen op een website (deze blog) en kan het alleen maar erger worden ;-)

zaterdag 13 augustus 2011

De pomp...

Ik leef nu een paar dagen met de insulinepomp. En mijn eerste ervaringen zijn heel erg positief.

Wat ik onmiddelijk heb gemerkt, is dat mijn bloedsuiker heel stabiel is. Dat was vroeger ook al, maar ik heb nu een 10-tal metingen per dag, en kan heel goed zien dat ik altijd goede waardes heb. Enkel de eerste dag heb ik me vergist in zoetmiddel, en stond ik 180 na de maaltijd en een paar koffie's. Maar dat is op zich zelfs niet veel.

Nu zit ik tussen 140-160 na de maaltijd en dat vind ik al goed. Ik eet nogal veel vetten en eiwitten, dus ik ga nog wat testen met de dual wave bolus en zien wat dat geeft. Ik kan wel moeilijk vergelijken met vroeger, want metingen na de maaltijd deed ik alleen als ik dacht dat er een probleem was.

Het grootste verschil in het patroon is echt wel het feit dat ik mijn vaste tijdstippen niet meer nodig heb om stabiel te blijven. Ik heb gisteren tussen ontbijt en "middagmaal" meer dan 6u gewacht en dat zou vroeger een gigantisch nijlpaard gegeven hebben.

Vandaag was ik bij een vriend voor een BBQ'tje en ook dat is perfect verlopen. Even niet zeker van de witte pasta, maar ik heb die gewoon gegeten. Lekker en best veel gegeten, en 150 na de maaltijd. Perfect !

In het ziekhuis heb ik geleerd dat ik wel erg kan zakken bij een inspanning. Meer dan 90 punten bij een wandeling van 40 minuten. Dat vond de dvk ook erg veel. Maar vanmiddag heb ik een paar uur gewerkt in ons appartement, en dat ging heel lekker. Ik moet oppassen om dit al als "normaal" te beschouwen, want het tij kan soms snel keren. Maar ik kon het makkelijk aan en werd niet moe. En ik ging ook niet te laag. 110 na de maaltijd, dan een extra boterham en alles OK.

En dan is er de insuline. Dit vind ik toch een merkwaardige grafiek. Je ziet de totale insuline die ik per dag krijg. Maandag en zaterdag zijn niet compleet, die moet je negeren. Maar van dinsdag tot vrijdag ben ik bijna gehalveerd. De endo was vertrokken van het patroon dat ik gebruikte met de insulinepennen en daarna elke dag wat verminderd. Maar dat het tot 50% zakt, dat is toch erg veel. Ik zal de insuline via de pomp veel efficiënter gebruiken. Het basaalprofiel ligt lager dan mijn vroegere Lantus, maar ook de maaltijdbolus is gezakt van 1,66E per portie naar 1E per portie.

En de pomp dragen, dat valt best mee. Ik draag ze nog buiten mijn broekzak omdat ik er nog vaak moet bij kunnen, ik heb nog heel wat alarmen. 's Nachts draag ik de velcro band aan mijn dij en dat lukt heel goed. Je voelt er niks van. Morgen voor de eerste keer mijn infuus vervangen zonder de dvk. Maar dat ken ik ook al wel. Heb veel geoefend in het ziekenhuis, maar nu heb ik geen waakhond er bij zitten :-)

vrijdag 12 augustus 2011

DJ Jan

Vroeger, heel lang geleden was ik DJ. Toen ik 17 of 18 was, hadden we voor het eerst een volledige muziekinstallatie samengesteld, enkel uit tweedehandsmateriaal, want ja... we waren nog student. Veel stelde het nog niet voor, maar we konden eind jaren '80 toch al een eerste keer op een feestje spelen van een klasgenoot van mij.

Ik had direct door dat het echt wel mijn ding was. Muziek draaien, mensen op de dansvloer krijgen, later ook technisch mooie overgangen maken tussen 2 platen.

Samen met mijn broer en neef hadden we een discobar en we draaiden eerst op kleine privéfeestjes, later ook op grotere fuiven. Eén van de eerste keren herinner ik me heel goed. Drie jonge garnalen die probeerden professioneel te zijn. Maar dat lukte niet erg goed. We hadden ons een beetje vergist in het materiaal en de klank van de goedkope platendraaiers was ronduit een ramp. Het was een boerenbal met eerst een optreden en daarna gingen wij de grote DJ uithangen.

Onze luidprekers en versterkers waren ruim onvoldoende om de parochiezaal in Merksplas te vullen. We besloten om via de PA-installatie van de "rockband" ons talent te showen. Helaas zorgde die krachtige installatie voor een enorme resonantie in onze plantendraaiers. Het geluid ging zo hard, dat de muziek uit de luidsprekers terug in de naald van de pick-up werd opgepikt en daardoor ontstaat er een vreselijk zwaar bromgeluid. Na wat knopjes draaien aan de PA was dat opgelost, maar de kwaliteit was een ramp. Net een transistorradiootje dat loeihard stond.

Maar het publiek was niet kritisch over de klankkwaliteit, ze vonden onze muziek geweldig en vernieuwend. Onze naam was snel gemaakt. Na een tijdje draaiden we 1 of soms 2 keer per week. Alle opbrengst ging naar de installatie en na een tijd waren we semi-professioneel en konden we de meeste zalen wel aan.

A.D. Music heette onze boreling. We hebben dat een aantal jaren gedaan en ik heb me echt rot geamuseerd. Elke fuif was een belevenis, telkens weer die spanning. Zou ik de mensen in gang krijgen? Heb ik alle muziek die ze willen horen? Worden we niet uitgejouwd? Dat laatste is nooit gebeurd. De rest was meestal goed, soms natuurlijk wat minder.

In mijn studententijd is dat uitgedoofd. De tijd en goesting verdween bij mijn companen, maar ik had de microbe nog steeds te pakken. Dan begon ik alleen te draaien in een aantal studentencafé's, en ook in 2 discotheken. Dat laatste was geen succes. Niet echt mijn publiek.

De passie is bij mij uitgedoofd bij het opkomen van de DJ CD-spelers. Wij hadden vanaf het begin wel CDs, maar ik kocht toch altijd vinyl singles en maxi's. Vooral met de heerlijke Technics platenspelers kon ik alle truukjes zoals een discotheek-DJ dat deed. Mixen, scratchen, leuke overgangen maken... Zalig.

De CD spelers probeerden dat gevoel toen opnieuw te creëren maar dat lukte voor geen meter. Het studentencafé waar ik toen draaide had één van de eerste versies. Ze hadden kleine ronde schijfjes die het vinyl-gevoel moesten nabootsen. Maar het was echt rommel. Hele dure rommel, maar wel rommel. Dat was half jaren '90 en toen is bij mij de passie verdwenen.

En dan, 15 jaar later, in januari 2009 heb ik in een zotte bui nog eens wat gaan googlen om te zien of die toestellen nu beter waren. En of ! Ik heb er direct ééntje gekocht. Het derde toestel op de foto is de Pioneer CDJ-800 MKII. Dat is écht een platenspeler. Neen, niet dus... het is een CD-speler, maar hij voelt exact aan zoals een vinylplaat van vroeger. Hij heeft zelfs een 'vinyl' toets. Als je die inschakelt, zal de ronde schijf van de CD-speler zich exact hetzelfde gedragen als een platenspeler. In het midden zie je waar de 'virtuele naald' van je platendraaier staat, je kan de schijf bewegen zoals je een plaat zou terugdraaien of als een gek verder draaien. Alles kan weer, mixen, scratchen, het hele circus. De nieuwe generatie DJ's vinden dat maar niks omdat ze nooit vinyl hebben gehad. Die zetten de knop gewoon uit en de schijf heeft dan een heel andere functie.

De andere toestellen op de foto kwamen er later bij. Want ja, zonder mengtafel kan je niks doen. En zonder luidsprekers ook niet. En dan een lichtbar met spots. Ook van die mooie bewegende spots die figuurtjes tekenen op de vloer. Een draadloze microfoon, want ik moet kunnen zeggen dat de gasten aan tafel moeten.

Alleen... ik kan het niet meer. De gezondheid laat het niet meer toe, en dat is natuurlijk jammer. Mijn diabetes maakt me te moe en de hernia laat niet toe van lang recht te staan, laat staan de installatie op te stellen of af te breken.

Maar misschien komt daar nog wel beterschap in. Ik heb nu alles klaar, en kan meteen weer starten. Een paar kleine feestjes voor vrienden heb ik al gedaan en in september ga ik op een tuinfeest draaien. Man man man, wat kijk ik daar naar uit !!

En misschien ooit nog opnieuw "echt" DJ Jan. Wie weet ! In elk geval, de spullen hou ik bij. In mijn kantoor kan ik af en toe wat plaatjes mixen als de onderbuurvrouw weg is. En dat is voorlopig al heel erg leuk.

donderdag 11 augustus 2011

Ziekenhuis dag 4, naar huis

Ik ben weer thuis. De laatste dag was nog even spannend, want we wisten vanmorgen nog niet of de laatste verlaging van het basaalpatroon nu genoeg zou zijn. En dat was het net niet. Maar het is voldoende om thuis verder op te volgen. Om 18u heeft de endo opnieuw het patroon wat verlaagd. Nu nog 7.4 eenheden per dag, waar het vroeger met de spuitjes Lantus 18 was. Mijn bloedsuiker stond vandaag nog enkele keren wat laag, maar niet erg.

Vanaf nu word ik high-tech opgevolgd! Ik heb een USB stick meegekregen die draadloos mijn pomp uitleest en alle bloedsuikerwaarden mee doorgeeft. Er draait online software bij de leverancier van de pomp. Ik heb mijn login doorgegeven aan het diabetesteam en de dokter. Zo kunnen ze alles volgen. Big Brother is watching me. Als ik een koek te veel eet krijg ik een mailtje ;-)

Dan waren er de accessoires. Die pomp is zo trendy als een IPod ! Draagtasjes, clipjes, skins... Er is zelfs een BH-tasje dat met velcro vastkleeft. Ik heb 2 skins afgeluisd. Ik wou een roze maar die hadden ze niet (hij bestaat wel!). Nu ééntje met bliksems en ééntje met blauwe steentjes. Chique !

En een velcro-band om de pomp aan je dij te bevestigen. Dat zou handig kunnen zijn om mee te slapen. Dat probeer ik vannacht.

En nu ga ik vroeg slapen want vannacht word ik niet meer elke 2 uur gewekt.

Oef ...

woensdag 10 augustus 2011

Ziekenhuis dag 3

Vandaag heb ik gesport! Jawel ikke gesport. Het was ne foto waard. Ik heb het 40 minuten uitgehouden op de loopband. Geen looppas, maar een snelle wandeling. De bedoeling was 1 uur maar dat is dus niet echt gelukt. De begeleider stelde voor om na 30 minuten even te stoppen en dan mijn suiker te controleren, en dan eventueel nog een half uur.

Uiteindelijk dus 40 minuten, want het ging nog na 30 minuten. Dan gestopt en gemeten en ik stond dus te laag (van 154 gezakt tot 68 in 40 minuten). Ik moet boven de 80 blijven. Dan hebben we beslist om niet verder te gaan, want ik moest bekomen. Wat druivesuiker en een vitabiskoekje hebben het rechtgezet.

Maar dat was wel de rode draad van de dag, suiker en koeken. Ik was precies het koekiemonster. De pomp is wel al aangepast maar dus niet genoeg, ik sta altijd te laag. Deze namiddag heeft de dokter opnieuw het programma veranderd en nu zou het goed moeten zijn. Voor de rest van de dag nog uitleg over de software die bij de pomp hoort en over de sensor.

Het zal nu testen worden wat ik kan eten en welk bolusprofiel te kiezen bij welk soort maaltijd. Een pak frieten of gekookte aardappelen zullen nu anders behandeld worden. Vroeger met de spuitjes was dat één pot nat. Ook een restaurantbezoek of een wandeling zou makkelijker worden.

Als de huidige aanpassing goed werkt en ik kom de nacht goed door, dan mag ik morgen naar huis.

dinsdag 9 augustus 2011

Ziekenhuis dag 2

We hangen dus nu aan de pomp. Ik ga niet meer bloggen over wat er nog is foutgelopen, want daarvoor is de pagina te klein. De verpleegster noemde me daarnet "de pechvogel", dus het gaat wel rond ;-)

Heel veel uitleg gehad vandaag. Om te beginnen moest ik zelf de pomp aansluiten en de naald in mijn buik schieten met een mechanisme. Dat klinkt gevaarlijk maar er is niks aan en je voelt het niet. Dan de insuline uit een potje opzuigen met een spuit. Helaas was er geen potje. De apotheek had de foute insuline geleverd. Nu doe ik het toch, bloggen over wat er fout ging.

Daarna alweer een nieuwe diëtiste. Na de veel-koolhydraten-en-weinig-vetten-uitleg werd het plezant. Ik kon het niet laten om mijn eigenwijze ik boven te halen. Testvraagje 1: zitten er koolhydraten in scampi's met looksaus. Ik zeg neen. Juist ! 1 op 3. Zitten er kh in mosselen. Neen. Weer juist ! 2 op 3. Zitten er kh in tomates crevettes. Ik zeg ja. Fout zegt de diëtiste, er zit niks in. Toch wel zegt mijn eigenwijze ik: een tomaat heeft 2g koolhydraten. Ze kijkt even raar maar besluit om me te geloven. 3 op 3. Maar 2g tellen we niet, zegt ze. OK, maar dat was de vraag niet hé ;-)

Nu is het afwachten wat mijn basaalpatroon van de pomp me nog aandoet, maar het staat te hoog. Geregeld moet ik het verlagen omdat ik hypo's krijg. Kleintjes gelukkig. Maar dat komt in orde, het ziet er goed uit.

Goed nieuws: ik mag de pomp loskoppelen indien nodig. Als je wilt douchen, zwemmen, in bad gaan of sexuele betrekkingen hebt. Maar wel maximaal 2 uur. De verpleegkundige zegt: ja, je kan natuurlijk altijd de pomp even weer aansluiten als je dat niet genoeg vindt bij een sexuele betrekking. Ik heb haar gerustgesteld, dat dat probleem zich niet zal voordoen.

Morgen ga ik 2u wandelen op een loopband om te zien of ik conditie heb. Dat antwoord ken ik al, maar we gaan proberen hé. En natuurlijk kijken wat de suiker doet en hoe ik de pomp kan bijsturen. De dokter zegt basaal op 0%, en de diabetesverpleegkundige zegt dat dat zeker nooit mag!

Oei, nu zeg ik weer iets dat misliep...

maandag 8 augustus 2011

Ziekenhuis dag 1

We zijn er. Dag één was al redelijk hectisch. De inschrijving liep al niet vlot. Er waren 18 wachtenden voor mij. Eén uur en een kwartier aanschuiven om mijn kamer te krijgen.

De bedoeling was dat ik onmiddelijk aan die insulinepomp werd aangesloten zodat we die ook konden gebruiken om mijn ontbijt te regelen.

Dus niet ontbeten thuis, want ik ging daar ontbijt krijgen.
Helaas is die info niet doorgesijpeld naar de afdeling. Geen ontbijt, geen pomp, wel een baxter en een grote insulinespuit voor de eerste 24u.
Ik heb 2 verpleegsters trachten te overtuigen dat de afspraak anders was. Dan toch de dokter erbij geroepen. Die herinnerde zich onze afspraak, maar nu was het te laat. Jammer... Inmiddels was het 11u en ontbijt is dan onzinnig. Dan toch maar aan de baxter voor 24u en elke 2u suiker meten. Dat wordt een leuke nacht!

Maar ondertussen veel geleerd over de pomp, de meter en de sensor. Ziet er veelbelovend uit! De dokter en de diabetesverpleegkundige waren trouwens wild enthousiast over de iPhone applicatie die ik gebruik om mijn bloedsuikers in te geven. De Nederlanse "CM" biedt het gratis aan. Ze gaan het aan hun patiënten aanraden.

Het gesprek met de nieuwe diëtiste was maar enkele minuten lang. Ze heeft me uitgelegd wat koolhydraten zijn en dat ik die toch echt wel veel nodig heb. En dat ik dus verkeerd eet. Ja, die cursus ken ik hè...

Maar morgenvroeg gaan we er dus voor. Ik heb de handleiding doorgenomen met de diabetesverpleegkundige en dat zal allemaal wel lukken. Zij ziet dat ook wel zitten...

zondag 7 augustus 2011

Het aftellen is gestopt

Want morgen is het zover. Voor de vierde keer in vier jaar zal ik voor één week in het ziekenhuis verblijven. Maar deze keer is het anders. Ik ben nu niet ziek en ik heb geen pijn. Ik heb wel diabetes I, maar dit keer word ik niet in een ambulance op de spoedafdeling binnengereden. Deze keer wil ik het zelf.

Ik heb ook geen pijn zoals bij mijn herniaoperatie. Toen was de operatie gepland op een dag waar de operatiezaal normaal gesloten was. Een maand lang kon ik niet meer gaan en de pijn was ondraaglijk geworden. Het was dringend.

Maar dit dus niet. Het is lang gepland, er is niks aan de hand. Ik kijk er zelfs naar uit. Niet naar het verblijf zelf, want ik ken leukere manieren om een weekje vakantie te nemen. Maar wel naar de verandering die het kan betekenen de komende jaren. Want nu vind ik dat deze ziekte mijn leven heel erg beïnvloedt.

Ik wil mijn vrijheid terug. Ik wil kunnen eten wanneer het past. Ik wil graag een restaurantje doen, een festivalletje doen, een pitake eten om 10 u 's avonds zoals vroeger. Allemaal kleine dingen die ik langzaam maar zeker niet meer deed. En niet omdat het niet kan, want als je goed rekent, kan dat ook met de insulinepennen die ik nu gebruik. Maar het werd te moeilijk voor mij. Elke kleine afwijking van mijn vast patroon gaf altijd problemen.

En ik weet heel goed dat zo'n pomp niet de oplossing is voor al die probleempjes. Ik weet ook dat het meer moeite zal kosten om met die pomp te leven. Meer meten, meer controleren, er mee bezig zijn. Maar als dat betekent: meer leven, dan is dat net wat ik wil.

Een spuit Lantus kan je niet stoppen, want die werkt 24u. Een pomp kan je minderen en dat lijkt me super. Een kleine snack eten, een maaltijd met meer gangen, een verboden snoepje: met een insulinepen is dat toch moeilijk. Met een pomp geef je een bolus of je spreidt de insuline in de tijd. Dat zijn voor mij de redenen. Niet de regeling van de ziekte, want die was al goed. Wel het leefcomfort, want dat was niet goed meer.

En als het meezit ga ik me misschien wel wat fitter voelen want daar is veel werk aan.

Zo, en nu ga ik mijn koffer pakken. Ik ben er klaar voor...


zaterdag 6 augustus 2011

Katten

De katten zijn jarig! Ze heten Querty en Azerty. Toen we ze in de zomer van 2010 verhuisden van mama poes in Meerhout naar Antwerpen waren ze 8 weken oud.



Bekijk in HD




Nu zijn ze volwassen. Een paar weken geleden werden ze gesteriliseerd en daarna waren ze een beetje van de kaart door de verdoving.


vrijdag 5 augustus 2011

Strafblad

Gisteren was ik bij de dienst bevolking. Ik had een uittreksel uit het strafregister nodig, vroeger noemde men dat een bewijs van goed gedrag en zeden. Je strafblad dus. Dat is een formaliteitje van 2,50€.

Blijkt dus dat het mijne niet onbeschreven is. Foei, stoute Jan! Onder veroordelingen bij de politierechtbank staan 2 items. Eén van 30€ en één van 75€. Het is een smet op het blazoen van deze brave burger.

Nu ja, in feite is het wel een beetje mijn eigen schuld. Een beetje veel... Enkele jaren geleden, toen ik mijn kantoor nog in Hoboken had, stond mijn wagen aan de vereerde kant van de weg. In de Oudestraat geldt de regeling beurtelings parkeren en ik was vergeten om mijn wagen te verplaatsen op de eerste dag van de maand.

Het autootje stond dus vreselijk in de weg, want het is zo al geen brede straat. Een politieteam belde aan en vroeg of ik de eigenaar was van de Peugeot 206. Oeps... Dus: een boete voor fout parkeren. De meneer tikte mijn nummerplaat in in zijn draagbaar toestelletje en dat ding werd heel erg boos.

Mijn auto was in orde met de nodige onderhoudsbeurten. Maar de autokeuring had ik al een hele tijd geleden vergeten. Een andere arm der wet had me daar reeds op gewezen. Ik moest dat toen zo snel mogelijk in orde brengen. Tot die tijd mocht ik enkel rijden in de driehoek die gevormd wordt tussen mijn woonplaats, mijn garage en de autokeuring. Echt, zo staat het in de wet. Moest ik dan de kaart van Antwerpen erbij nemen en het driehoekje tekenen met een roze marker? En dan binnen de lijntjes rijden als een botsautootje?

Nee, dat was er dus nooit van gekomen. En nu hadden ze me weer te strikken. Een tweede probleempje was mijn nummerplaat. De voorste en de achterste waren niet dezelfde. Ik had een tijdje met een andere wagen gereden en daarna opnieuw de deze. Ook een nieuwe inschrijving gedaan, dus een nieuwe plaat. Alleen die voorste, die moet je zelf nog laten bijmaken. Oeps...

Het politieteam bestond uit 2 agenten. De jongedame zei dat dat toch wel gevaarlijk was. Stel, meneer, dat u in een auto-ongeluk betrokken raakt, en de achterkant van uw wagen is volledig vernield, en we kunnen dus de nummerplaat niet meer lezen, en stel dat u dan bewusteloos bent, en we typen dan uw voorste nummerplaat in, dan dan dan... weten we dus niet wie u bent hé. Huh? Ik was een beetje in de war en zei: denkt u niet dat ik dan andere zorgen heb?

De dame moest streng blijven en niet uit haar rol vallen maar dat viel haar zwaar. Een kleine glimlach verscheen op haar mond, maar ze moest het onderdrukken. Haar collega was veel strenger en wees me erop dat ik niet zo lichtzinning mocht omspringen met de wet.

Nu ja, omdat het dus de tweede keer dezelfde inbreuk was, moest ik voor de politierechter verschijnen. En dat wordt netjes genoteerd in het uittreksel van mijn strafregister.

Helaas heb ik op het gebied van de verkeerswet niet dezelfde discipline als met mijn diabetes...

donderdag 4 augustus 2011

Jangayox

Voor wie het dus niet door moest hebben: hierboven staat
Ik hou van: Werner, Azerty & Querty, gadgets, Agora Software, Geox.
In omgekeerde volgorde: Geox ademt, Agora Software is mijn éénmansbedrijfje, gadgets... beginnen vaak met 'I' en Steve Jobs heeft ze verzonnen, Azerty & Querty zijn dus niet de toetsenborden, maar mijn 2 katten. En 'Werner' is de naam van mijn vriend.

Ik ben dus 'proud to be gay'. En dat is ook echt zo. Iemand heeft me ooit gevraagd of ik niet graag anders zou zijn. Ik zei natuurlijk spontaan: neen! Maar ik vond dat zo'n gekke vraag dat het me wel bezighield. Mijn 'neen' is dan ook duidelijk: vraag eens aan een hetero man of hij graag homo zou zijn. Wat gaat hij zeggen? Iedere hetero die dit leest zal aanvoelen dat dat voor hem gewoon echt fout is. Waarom zou hij nu homo willen zijn? Wel andersom is dat gevoel net even sterk.

Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat het praktischer was geweest. Moest ik niet vanaf mijn 12de jaar verliefd zijn geworden op mijn vriendjes op school... En dat was natuurlijk nooit wederzijds. Ze vonden de meisjesschool erg spannend, maar ik had spanning genoeg in onze jongensschool. Het was zeker niet gemakkelijk, maar moeilijk gaat ook.

Toen ik op mijn 28ste pas uit de kast kwam, schrok iedereen zich een aap. Behalve mijn grootvader. Die zei heel nuchter: ja, ik dacht het wel. Nooit een lief gehad en al 28? Dat kan gewoon niet. Hij zal wel voor de mannen zijn. Ik had wel als 'nadeel' dat ik het blijkbaar niet uitstraal, en daarom schrikt men vaak.

Ik heb ooit aan de kassa van de Delhaize op de vraag 'spaar jij ook smurfen?' geantwoord met 'neen, mijn vriend en ik spelen daar niet meer mee'. De jongen schrok zich dood en kwam niet meer uit zijn woorden. Ik kende hem wel een beetje en uiteindelijk lachte hij wel. Ik was vaste klant en hij was duidelijk 'van de familie'. En zijn kassa had natuurlijk mijn voorkeur ;-)

De jongen aan de kassa straalde het dus uit. Maar iemand moet het ook opvangen. In het jargon noemen wij dat 'gaydar' (van gay-radar). En ik geloof er erg in. Ik ben te nuchter om er iets bovennatuurlijks in te zien, maar ik geloof dat ik een sterk gevoel heb voor wie het nu wel is, en wie niet. Soms hebben mensen mijn mening wel eens gevraagd en ik zit er niet vaak naast. En als de man in kwestie getrouwd blijkt te zijn en kinderen heeft, zeg ik steevast: jawel, ik heb wél gelijk! Hij weet het alleen zélf nog niet.

woensdag 3 augustus 2011

Hypo

is kort voor hypoglycemie. Dat is een soort aanval die je krijgt als je bloedsuiker te laag staat. Je zal het me vergeven dat ik daar niet objectief over ben, maar het is de nachtmerrie van deze diabeet. En ik heb er deze nacht eentje gehad om U tegen te zeggen !

Als ik een hypo krijg, kan ik niet helder meer denken. Alles is troebel en ik kan me nergens nog op concentreren. Ik begin hevig te zweten en mijn handen beven. Ik weet dat ik kalm moet blijven, want anders maak ik het alleen maar erger. Ik moet zo vlug mogelijk snelle suikers binnenkrijgen. Als ik binnen het uur geen maaltijd hebt gepland, moet ik ook iets anders eten.

Een hypo 's nachts is voor mij meer beangstigend. Ik weet nooit of ik die wel bewust zal meemaken. Zal ik wel wakker zijn, of krijg ik die gewoon in mijn slaap? Voor die gevallen ligt er in onze koelkast een noodspuit met een suikeroplossing. Als ik niet meer reageer ben ik bewusteloos of erger nog, in een diabetische coma. Het is dan de taak van mijn vriend om mij in te spuiten en dan kom ik weer bij bewustzijn. Zo'n vaart zal het wellicht niet lopen...

Toch was die van deze nacht genen toffe. Die hypo hé, niet mijne vriend. Dat is altijd nen toffe. Gisterenavond had ik voor mijn laatste insuline-inspuiting mijn suikerwaarde gemeten. Die was aan de hoge kant. Voor niet-diabetici ligt hun bloedsuikerwaarde grofweg tussen de 80 en 100 mg/dl.

22u46: 126 mg/dl: Normaal zit ik op dit uur rond de 100 en ik vond dit verdacht. Het was soepdag en dan eet ik na de maaltijd nog wel eens iets, net om die hypo te vermijden. Daarom sta ik nu nog hoger dan anders. Ik besluit om later opnieuw te meten.

00u20: 49 mg/dl: Ik schrik me een hoedje van deze lage waarde. Normaal krijg ik bij deze waarde een serieuze hypo, maar ik voel absoluut niks. Ik meet opnieuw.

00u21: 62 mg/dl: Zie je wel, het is geen ramp. Hoewel ik ook bij 62 vaak al een hypo heb gehad. Er zit nogal een foutenmarge op de bloedglucosemeter. Ik besluit om een boterham te eten en dan zal het wel OK zijn. Een kwartier later krijg ik toch een aanval met alles zoals hierboven beschreven. Ik wil opnieuw mijn bloed meten maar het lukt niet omdat ik zo erg beef. Na een tijdje dan toch:

00u39: 45 mg/dl: Voor mij is dit wel een dieptepunt (ik weet het, voor anderen niet...). Ik eet een paar tabletjes druivensuiker en nog een boterham en wacht af. Na een 10-tal minuten stopt het zweten en beven en ik kom tot rust.

00u58: 84 mg/dl: De suiker heeft zijn werk gedaan, het probleem is van de baan. Ik neem een douche want ik ben kletsnat. De onderburen zullen weer lachen: daar heb je hem weer met zijn lawaai. Maar dat zal me nu even worst wezen.

03u37: 95 mg/dl: Normaal... alleen zou ik op dit uur liever niet zijn wakker geworden.

Dit zijn echt de momenten dat ik die rotziekte vervloek. Ik weet dat je dat gewoon moet aanvaarden, maar dat kan mijn dokter of mijn diabetesteam gemakkelijk zeggen. Zij hebben dat gelezen in hun cursus. Zij voelen het niet. Ze lezen het, maar ze beleven het niet.

En nu gebeurde het dan nog thuis. Ik heb het ook al twee keer bij een klant gehad. En één keer op de tram. Dan kijken de mensen naar je alsof je van Mars komt...

Diabetes Daily heeft een Facebook pagina en die vroeg deze week hoe het voelt om een hypo te hebben. Ik heb geantwoord: "the worst hangover ever". Maar er is één groot verschil: een "hangover" is uw eigen schuld, maar ik heb niks verkeerd gedaan...

dinsdag 2 augustus 2011

Djembéfotograaf

Gisterenavond was ik even fotograaf. Mijn djembévriend had op facebook opgeroepen om in het park van Brasschaat een jamsessie bij te wonen. Ik deel die passie niet, maar ik heb wel een (recente) passie voor fotografie en die kon hij gebruiken.

Uiteindelijk werd het een grote groep, want hij kent iemand die lesgeeft in de materie en ze had het gerucht mee verspreid. Maar blijkbaar is dat niet altijd een voordeel, want hoe groter de groep, hoe moeilijker het is om er wat structuur in te brengen. Niet dat ik daar iets van gemerkt heb, want dit is de eerste sessie die ik bijwoon dus ik kan niet vergelijken.

Het viel me op hoe ongedwongen de sfeer was. De mensen kennen mekaar niet allemaal en toch zou je denken dat ze dit al jaren samen doen. Mijn vriend was duidelijk opgetogen met het succes van zijn oproep. En als hij blij is, ben ik ook blij.

Ik ben natuurlijk de buitenstaander die komt meegluren door een lens. Misschien hebben sommige deelnemers daar weinig behoefte aan en voelt men zich bekeken. En met de videocamera is dat gevoel misschien nog erger. Maar niemand heeft me weggestuurd, dus 't zal wel meevallen :-)

Maar ik was er toch ook vooral voor de foto's. Technisch gezien was het iets lastiger bij de zon die ondergaat. Ik gebruik een digitale spiegelreflexcamera en die kan je ook gewoon op "auto" zetten zoals een compact toestel. Maar dan was hij geneigd om de flits te gebruiken en dan krijg je een onnatuurlijk licht op de voorgrond. Die heb ik dus uitgeschakeld en de sluitertijd wat verlengd zodat de foto's voldoende licht zijn. Het gevolg is dan dat je meer beweging ziet, maar bij iemand die trommelt vind ik dat goed. De handen moeten wazig, anders lijkt het wel of iedereen even pauzeert voor de foto.

De foto's ga ik per stuk even moeten nakijken. Vorige maand heb ik 's nachts bij dat grote onweer de bliksem gefotografeerd. Eén flits was te fel en sindsdien heb ik beschadigingen aan de sensor. 5 beeldpunten zijn stuk, elke foto heeft dus 5 witte puntjes. Die moet ik eruit knippen als ze opvallen. Ik hoop dat dat hersteld kan worden, liefst binnen de garantie.

De videobeelden, ja da's afwachten... Ik heb net een nieuwe Handycam HD van Sony en die heeft "active steady shot". Dat wil zeggen dat de beeldsensor op x,y en z-as optisch gestabiliseerd wordt. Dus zeg maar als mijn hand trilt, trilt de sensor in tegengestelde richting. Het resultaat is zo'n stabiel beeld dat je kan touwtjespringen terwijl je filmt.

Ik was fan van Arnout Hauben van "Man bijt hond". Dat is die jongen die met zijn camera naar Compostela wandelde. Het viel me op hoe stabiel dat beeld altijd was, want die camera zat op een statief in zijn rugzak terwijl hij wandelde. En het leek wel alsof hij constant op zo'n rails reed zoals op een filmset. En toen dacht ik : hebbe, hebbe, hebbe :-)

maandag 1 augustus 2011

Eindelijk !

Het is weer zo ver. Je voelt het al een tijdje aankomen, de zomer is over de helft en dan begint het toch weer te knagen. Je weet dat het er aan zit te komen, maar nu, deze keer hebben ze het echt spannend gemaakt.

Al enkele weken volg ik hen. De website staat open en 's ochtends moet ik gewoon als een idioot op dat "refresh"-knopje klikken. Neen. Weer niet veranderd vandaag...

Facebook dan. Je zou denken dat ze het eerst op facebook zetten. Ik kan me voorstellen dat je het zo snel mogelijk wil zeggen en dan ga je toch niet eerst je website al eens helemaal omgooien? Neen je zet het eerst op facebook. Een klein berichtje is genoeg, gewoon even "ter info: het is er".

Overzichtpagina van Facebook open, berichten op "meest recent". De laatste berichten komen binnen. Mijn vrienden hebben mooie kinderen. Maar dat was gisteren ook zo, en vandaag zoek ik iets anders. Werner's nichtje is nu bevriend met een zekere "Nancy Geudens en 34 anderen". Wablieft?? Hoe ze dat elke keer doet snap ik dus niet. Ik zit al twee jaar op facebook en ik heb ocharme 31 vrienden. Zij haalt er in één muisklik 34 binnen! Nee, 35! Ik vergeet Nancy... Ik scroll naar beneden... neen, geen logo. Verdorie...

Twitter dan. Ik volg ze ook op Twitter. Dat kan nog. Twitter is net dat ietsje meer vluchtig, snel, kort maar krachtig. En dat zoeken ze toch. Alleen zeggen "Het is er". Dat doe je best op Twitter. Twitter staat al open. Leuk zo'n grote schermen, je laat gewoon alles open staan.

"19 new tweets". Veel van @vrtderedactie want er was net nieuws op de radio. @alexanderdecroo kwettert iets. @VincentVQ kwettert weer veel. What else is new? Gelukkig volg ik @YLeterme niet meer, want wat die soms allemaal post...

Nee geen logo. Wacht ik kan nog scrollen. @petervandeveire , @devoscarl , @ShowbizzBart... My God, waarom volg ik die nog...

En ja hoor ! Daar zijn ze ! Daar staat het logo ! Het is zo ver !

Geox Men's Shoes Collections Autumn/winter 11.