Want morgen is het zover. Voor de vierde keer in vier jaar zal ik voor één week in het ziekenhuis verblijven. Maar deze keer is het anders. Ik ben nu niet ziek en ik heb geen pijn. Ik heb wel diabetes I, maar dit keer word ik niet in een ambulance op de spoedafdeling binnengereden. Deze keer wil ik het zelf.
Ik heb ook geen pijn zoals bij mijn herniaoperatie. Toen was de operatie gepland op een dag waar de operatiezaal normaal gesloten was. Een maand lang kon ik niet meer gaan en de pijn was ondraaglijk geworden. Het was dringend.
Maar dit dus niet. Het is lang gepland, er is niks aan de hand. Ik kijk er zelfs naar uit. Niet naar het verblijf zelf, want ik ken leukere manieren om een weekje vakantie te nemen. Maar wel naar de verandering die het kan betekenen de komende jaren. Want nu vind ik dat deze ziekte mijn leven heel erg beïnvloedt.
Ik wil mijn vrijheid terug. Ik wil kunnen eten wanneer het past. Ik wil graag een restaurantje doen, een festivalletje doen, een pitake eten om 10 u 's avonds zoals vroeger. Allemaal kleine dingen die ik langzaam maar zeker niet meer deed. En niet omdat het niet kan, want als je goed rekent, kan dat ook met de insulinepennen die ik nu gebruik. Maar het werd te moeilijk voor mij. Elke kleine afwijking van mijn vast patroon gaf altijd problemen.
En ik weet heel goed dat zo'n pomp niet de oplossing is voor al die probleempjes. Ik weet ook dat het meer moeite zal kosten om met die pomp te leven. Meer meten, meer controleren, er mee bezig zijn. Maar als dat betekent: meer leven, dan is dat net wat ik wil.
Een spuit Lantus kan je niet stoppen, want die werkt 24u. Een pomp kan je minderen en dat lijkt me super. Een kleine snack eten, een maaltijd met meer gangen, een verboden snoepje: met een insulinepen is dat toch moeilijk. Met een pomp geef je een bolus of je spreidt de insuline in de tijd. Dat zijn voor mij de redenen. Niet de regeling van de ziekte, want die was al goed. Wel het leefcomfort, want dat was niet goed meer.
En als het meezit ga ik me misschien wel wat fitter voelen want daar is veel werk aan.
Zo, en nu ga ik mijn koffer pakken. Ik ben er klaar voor...
Succes Jan! Je begint er aan met de juiste instelling en de juiste verwachtingen die daar bij horen. Je bent goed voorbereid en dan kan het alleen maar mee vallen hè. Neem je je lappie mee naar het ziekenhuis?
BeantwoordenVerwijderenWat dacht je? Ze hebben er een kick-ass razendsnel draadloos netwerk. En gratis! :)
BeantwoordenVerwijderen:-)
BeantwoordenVerwijderenAls je graag een bezoekje hebt ... Mijn week is wel al vrij vol, maar mss vind ik nog wel een gaatje, als je wilt.
BeantwoordenVerwijderenIn ieder geval veel succes ermee!
Graag Upje,
BeantwoordenVerwijderenIk laat morgen iets weten, dan weet ik wat meer. Je zei dat je ook een blog hebt. Waar kan ik die vinden?
De Marc (VO) wenst de Jan veel succes toe !
BeantwoordenVerwijderen:-)
Okido. Dinsdag kan ik sowieso al niet, maar mss woe of do. Weet je al tot wanneer je verblijf zal duren?
BeantwoordenVerwijderenMijn blog is wel geen blog zoals deze. Ik schrijf pijnlijk weinig :P. Al ben ik de laatste paar weken precies iets meer in 'the mood' en in mijn hoofd schrijf ik al veel. Nu nog in realiteit ;-). Maar http://datheetdangelukkigzijn.web-log.nl/ is the place to be.
@Marc: Merci !
BeantwoordenVerwijderen@Upje: Normaal tot vrijdag, maar dat durft wel eens meevallen