maandag 30 april 2012

In mei ...


.. wil ik elke dag een geocache doen.

Dat kan tellen hé! Oei oei, en het is een voornemen. Nu net iets waar ik niet goed in ben.

Maar het zou mooi zijn in de statistieken. Er staat één klein lijntje bij dat zegt: 3 opeenvolgende dagen met een vondst van 04/13/2012 tot 04/15/2012. Dat is 13,14 en 15 april hè. De Amerikanen draaien hun data om. Maar drie dagen is triestig natuurlijk. Weldra heb ik er 100 gevonden dus je zou nu al kunnen zeggen dat ik het fun vind. En dan moet deze leuke statistiek wel lukken.

Sterker nog, het is nu of nooit. Want op dit moment, nu ik nog "beginneling" ben, kan ik nog heel veel schatten in de buurt vinden. Er ligt er zelfs eentje op het einde van de straat op nog geen 300m. En die heb ik dus nog niet. Ik ben zelfs nog niet gaan kijken! Nu zijn de stadscaches niet direct de leuksten, vind ik. Vanaf de ring wordt het hier pas echt spannend. Zelfs al bovenop de ring zelf !

Als ik een keer 's avonds een schat ga zoeken, heb ik ineens 2 dagen als het lukt. En dat is al gebeurd. Ik kan er eentje loggen voor middernacht en eentje na middernacht. Voilà, twee vliegen in één klap.

Statistisch gezien wil ik minstens het cijfer 30 zien verschijnen. Dan kan je zeggen dat je ooit één maand elke dag gecacht hebt. Gisteren en vandaag tellen dus in principe al mee, alleen liggen ze niet in mei. Nee ik ben niet aan het terugkrabbelen, juist is juist. Maar ik wil dertig opeenvolgende dagen een geocache vinden zou gewoon een te lange titel zijn. Maar dat bedoel ik dus wel hè.

zondag 29 april 2012

Bakker en brouwer

Een hele tijd geleden al zagen we een raar fenomeen. Als we de vuilniszakken buitenzetten zagen we heel vaak dat er iemand heel graag pintjes dronk. In Antwerpen moeten de blikken gesorteerd worden in een blauwe PMD zak en die is doorzichtig. Zo kunnen de vuilnismannen zien of je je wel aan de regels houdt. De zak is immers goedkoper dan de witte restafvalzak, en je zou dus restafval kunnen dumpen in een blauwe zak om goedkoper af te zijn. Maar dat lukt dus niet.

Bijkomend nadeel is dus dat je buren zien wat je eet en drinkt. Iemand had dus veel zin in blikjes bier. Er stonden vaak een stuk of 3,4 grote blauwe zakken helemaal gevuld met lege blikken bier. Allemaal hetzelfde merk. En geen enkel ander blik in de zak. Ook geen andere Plastiek-, Metaal- of Drankverpakking, waar de PMD zak toch voor dient. We vroegen ons al af wie er in ons gebouw met het gekende probleem worstelde. Ik herkende het wel, maar in mijn goede jaren deed ik toch meer moeite om het te camoufleren. Ik zou op zijn minst de blikken indrukken en ander PMD afval mee mengen. Of ik stopte ze mee in de witte zak, zo zagen mijn buren niks. En ik ging natuurlijk dingen drinken met een hogere concentratie.

Na een tijdje werd de schuldige gevonden. Niet de persoon zelf, maar wel zijn woonplaats. Het was een overbuur! Want ook andere voordeuren hadden vaak zakken met dezelfde inhoud. Ze werden vakkundig verdeeld over andere huizen en appartementen in de straat. Maar bij de overburen stond telkens de grootste voorraad. En sommige weken deed ie die moeite van het verspreiden niet. Zo kon je zijn verbruik ongeveer inschatten aan de zakken voor zijn eigen deur. Een tijdje later konden we er ook een gezicht op plakken. Iemand die we in de straat af en toe zagen wandelen, noem het waggelen, droeg twee plastic zakken van de lokale supermarkt vol met die blikken bier.

Ik heb me toen nog de vraag gesteld: hoe doet ie dat dan toch? Hij moet bijna fulltime bezig zijn met de aanvoer van blikken, als je zijn verbruik kent. En nu hebben we het antwoord. Inmiddels zijn we verhuisd naar het appartement naast het oude. Hij is dus nog steeds onze overbuur, alleen is de ligging van ons nieuwe appartement omgekeerd. Van op het terras kijken we in de straat op het bewuste gebouw. We zagen plots de zoon van de eigenaar van de supermarkt in de straat wandelen. Ze leveren aan huis om de oudere mensen in de buurt te bedienen. De zoon had een trolley bij zoals de brouwer dat gebruikt als ie in een café levert. De trolley stond helemaal volgeladen met pakken van 24 blikken bier. Hoeveel het er waren kon ik niet zien vanuit de hoogte, maar de trolley was helemaal gevuld. Ik denk dat het zijn weekvoorraad moet geweest zijn.

Ik weet dat het tragisch is want ik ken het probleem goed. Maar we konden niet anders dan glimlachen omdat het mysterie is opgelost. Het verklaart ook waarom er geen ander afval zit van voeding in de zakken. Mijn moeder zei vroeger altijd: waar de brouwer is moet de bakker niet zijn. Dat is hier de nagel op de kop.

zaterdag 28 april 2012

Ik wil op café !

Hahaha, dat is schrikken hé. Maar ik wil écht op café. En dat voor iemand die geen alcohol drinkt. Maar het komt er niet meer van. Al een tijdje ben ik aan het zagen bij mijn geocachebuddy. Vroeger deden we dat nooit, samen gaan geocachen. Alleen ook niet, we kenden het helemaal niet. We gingen wel vaak op café met z'n tweeën. En dat vond (vind) ik dus heel plezant.

Ik heb dit al vaker verteld bij de AA en iedereen schrikt daarvan. Ik hoor dan dingen zoals je moet de kat niet bij de melk zetten, of dat ik het me onnodig moeilijk maak. Dat ik mettertijd niet aan de verleiding zal kunnen weerstaan.

Maar het gekke is, dat is dus helemaal zo niet. Ik ga gewoon heel graag op café. Ik dacht vroeger dat het om de pintjes en de vodka ging, maar dat blijkt toch niet helemaal te kloppen. Ik kom er gewoon graag en ik hou van die persoonlijke babbel, face-to-face. De laatste jaren is dat wel meestal met z'n tweeën, en niet meer in grotere groep. Dat gebeurt ook nog wel eens, maar niet vaak.

Ik denk dat ik de uitzondering op de regel moet zijn. Er wordt me aangeraden om weg te blijven van plaatsen waar de verleiding te groot is. Maar ze is er gewoon helemaal niet, die verleiding. Er werd me zelfs aangeraden om andere vrienden te zoeken. Mensen getuigden van een dramatische ommezwaai in het sociale leven en de mensen met wie je omgaat. Dat laatste is wel gebeurd, maar ik heb alleen vrienden bijgekregen. Er zijn er geen weggevallen. En dat wil ik ook helemaal niet. En wat als de favoriete bezigheid met sommige vrienden nu net op café gaan was? Moeten we dat dan veranderen omdat ik plots Cola Zero drink?

Ik denk het niet.

Maandag ga ik op café. Samen met mijn drinkebroeder die ik al jaren heel goed ken. En dat zal nog eens serieus deugd doen. Eerst ne pita en dan een pintje. Eén pintje met bier en ééntje met cola. Of meer hè. Want op één been kan je niet staan :-)

vrijdag 27 april 2012

De praktijk

Het is nu in werking. Big Brother was watching me. Mijn ventje ging naar toneel en ik ging geocachen. Ik had dat niet op voorhand gezegd, het was trouwens ook een beslissing van het laatste moment. Maar ik had dus die GPS tracker op mijn iPhone ingeschakeld. Het plan was dat ik eerder thuis zou zijn en dat het dus niet nodig was om me zo te volgen, maar je weet maar nooit.

En het bleek dus nodig te zijn. Ik was veel later thuis dan gepland. Zo gaat dat met schatten die je niet vindt in 't donker. En de controle was gestart. Op de website werd ik gevolgd, elk kwartier werd mijn positie gelogd. En dan begon de redenering. Of ze nu een geruststelling is, dat weet ik niet. Het was duidelijk dat ik een hele tijd in Hemiksem en in Schelle tussen de bomen heb rondgelopen. Het werd ook duidelijk dat ik na een tijdje richting thuis aan het rijden was.

En dan plots stopte het signaal op een onlogische plaats. De terugweg van Schelle naar Antwerpen is langs de A12. Maar die volgde ik blijkbaar niet. Ergens werd afgeweken van de logische koers, en dan begint de fantasie. Hij gaat toch niet nog een cache doen aan de ring? Toch niet op dit uur van de nacht? De volgende log, een kwartier later gaf coördinaten in onze straat. Dus ik was wel degelijk op weg naar huis. Het thuisfront was gerustgesteld en vijf minuten later kwam ik binnen.

Waarom ik nu was afgeweken van de koers? Er is daar een tankstation van Esso dat ik heel vaak bezoek. De schattenjacht gaf me honger en dorst, en het is altijd de zoete inval daar. Dus ik kom er geregeld op de meest onmogelijke uren. Ik heb nu uitgelegd hoe je aan de coördinaten een streetview kan koppelen zodat je ziet wat ik zie op die plaats. Dan zou duidelijk zijn dat het een tankstation was.

Het is nu natuurlijk de vraag of dit een geruststelling betekent? Als je heel de tijd per kwartier de vraag gaat stellen wat ik ergens te zoeken heb, weet je misschien beter niks.

We hebben toch besloten dat dit toch beter is dan helemaal niks weten. Maar ik ga natuurlijk niet elke coördinaat verantwoorden, dat was niet de bedoeling. De bedoeling was alleen zien waar ik zit en of ik onderweg ben naar huis. Niet meer dan dat, want dan kan je daar weer dingen zoeken waar je je zorgen over kan maken.

donderdag 26 april 2012

Vuurdoop

Dat was dus vandaag. Twee jaar ben ik nu lid van de club. De Anonieme Alcoholisten. Elke keer als we onze twaalf stappen hebben gelezen komt de vraag. Dat gebeurt ongeveer elke 3 maanden als je elke week één stap bespreekt. Maar soms is het wat langer, want nieuwe leden hebben het voorrecht om nogmaals de eerste stap te horen.

En al een hele tijd komt dan de vraag. Wie is de nieuwe chairman voor de komende 12 weken. De voorzitter leidt het gesprek, hij laat iedereen één voor één aan het woord. Maar dat durf ik natuurlijk niet. Dat heb ik me toch altijd wijsgemaakt. Tot vorige week dan, toen ik besefte dat ik al twee jaar kom en nog nooit die verantwoordelijkheid heb genomen.

Maar vanavond dus wel. De eerste stap is per definitie de gemakkelijkste. Niet om hem te doen, wel om hem uit te leggen. Je belooft jezelf om vandaag niets te drinken. Toch niets met alcohol dan. En die belofte doe je enkel voor jezelf. Niet voor je vrouw, niet voor je kinderen, niet voor je familie of je vrienden die vinden dat je best wat minder zou drinken. Zelfs niet voor je dokter of je hulpverlener die zegt dat het vijf voor twaalf is. Je belooft het enkel aan jezelf. En je belooft het enkel voor 24 uur. Een langere belofte kan je immers niet aan. Dat is de basis van het hele programma, de eerste en enige stap die ik tot nu toe trouwens doe. De andere stappen blijven voorlopig suggesties of tips die ik meeneem, maar niet perse stuk per stuk uitvoer.

Het spreekt dan ook voor zich dat die eerste van 12 vergaderingen mij altijd wel ligt. Het is in feite het enige waar ik echt over kan meepraten, AA-stappengewijs dan toch. En vandaag deed ik dat als voorzitter. Als nerveuze voorzitter, maar of mensen dat hebben gemerkt weet ik niet. Ik heb in elk geval van verschillende mensen gehoord dat ik dat goed deed. Iemand zei zelfs dat het wel leek alsof ik dat al jaren deed. Dat zal wel wat overdreven zijn, maar ik denk dat het wel zal lukken.

Voilà, nog 11 weken te gaan. Tenzij er nieuwelingen bijkomen, dan huppelen we eventjes een week weer naar stap één. Maar dat is dus geen probleem want die ken ik.

Ik wil nu wel aangesproken worden met chairman. Voorzitter mag ook.
En als ik praat moet je zwijgen.
Want ik heb een bel en als het moet gebruik ik ze.
't Is maar dat je het weet ;-)

woensdag 25 april 2012

Kei-hard

Dat mag je dus heel erg letterlijk nemen. We hebben al een tijdje door dat ons gebouw overgedimensioneerd is als het op stevigheid aankomt. De muren en de draagbalken die we tot nu toe tegenkwamen zijn abnormaal hard. Ergens even een gaatje boren om een schilderijtje op te hangen moet gebeuren met een pneumatische boorhamer, zelfs al wil je maar een gaatje van 6 mm dik.

We merkten het in de keuken toen we voor de elektriciteit extra leidingen in de muur moesten slijpen. De slijpmachine draaide en de slijpschijfjes smolten weg. Maar er gebeurde niks tot we diamantschijven hebben aangeschaft. Dan ging het wel, nog met enige moeite. De binnenmuur tussen de keuken en de woonkamer is dun, maar van keihard beton. Bij het uitslijpen stootten we op dikke keien die het nog wat harder maken.

Ook de doe-het-zelvers die onze afzuiging in de keuken moesten voorzien hebben gezweet. Ze huurden een professionele diamantboor om een gat te maken naar het terras. Wat een klus van 1 à 2 uur moest zijn, heeft anderhalve dag geduurd. En ook daar is veel gezweet.

Dit keer moest het anders. De firma Hilti is gespecialiseerd in industriële boormachines. Weldra wordt het zomer en weer veel te warm in mijn kantoor. Mijn airco moet geplaatst worden en de buitenunit moet met de binnenunit verbonden worden door een gat van 8 cm diameter. De joekel van een machine die de werkman van Hilti had meegebracht had ik nog nooit gezien. Het beste van 't beste, watergekoeld. Er wordt eerst een constructie in de muur vastgezet waaraan de machine vasthangt. Dan kan hij met een hendel die als hefboom werkt zeer veel kracht zetten om de 40 cm dikke buitenmuur te doorboren. Uiteindelijk is dat ook gelukt, maar zelfs dit keer niet zonder moeite.


Dit resultaat was zelfs voor de man die het werk kwam doen nog niet gezien. De stukken muur die eruit kwamen zitten vol met grote keien en de blinkende stukken zijn betonijzers. Ze zitten elke paar centimeter in de muur, dus de ijzers die we nu doorboord hebben zullen het gebouw niet doen instorten.

Ons appartement is kei-hard :-)

dinsdag 24 april 2012

Portkosten

Ik heb deze sensoren dus al een half jaar aan mijn lijf plakken. En ik ben daar super super blij mee. Want ze voorkomen dat ik nog hypo's krijg (meestal toch) en daardoor ben ik een veel rustiger mens geworden.

Maar ze zijn dus pokkeduur. En ze worden niet terugbetaald door de ziekenkas. Ook mijn hospitalisatieverzekering komt niet tussen. Ik had me er dus vanaf in het begin bij neergelegd dat ik een ferme hap uit mijn maandbudget moest uittrekken om van deze gemoedsrust te kunnen genieten. Maar dat heb ik er voor over.

In de praktijk gaat het als volgt. Elke twee maanden ga ik naar de apotheek om een lading van 10 sensoren te bestellen. Eén sensor leeft zes dagen, dus dat komt ongeveer overeen met die periode. Ze worden via een postpakketje uit Nederland verstuurd naar mijn apotheek en dan pik ik ze daar op. Twee maanden geleden was er plots 30€ bijgekomen bij de verkoopprijs. Ik heb daar een opmerking over gemaakt, maar er werd niet echt op ingegaan. De apotheek was zopas overgenomen en wellicht had de nieuwe eigenaar een andere prijspolitiek.

Maar deze week was mijn voorraad weer op. Ik ga langs om ze te bestellen en enkele dagen later zijn ze daar. Maar ik schrik me een aap van de verkoopprijs. Er is nu 71€ bijgekomen! Dat is dus 101€ extra op een periode van 4 maanden. Ik zeg tegen de bediende dat dit echt niet kan, dat er een vergissing moet gebeurd zijn. En als het niet zo zou zijn, wil ik een heel duidelijke uitleg waarom er op zo'n korte tijd zo'n belachelijk hoog bedrag bijkomt.

Maar hij zwijgt. Het is te zeggen, hij mompelt wat. Het komt er op neer dat dat de prijs is die hij doorkrijgt. En dat ie daar niks aan kan veranderen. Ik dring aan op meer uitleg. Dat ie dan iemand vraagt hoe het zit, een telefoontje doet of een collega aanspreekt. Hij blijft ijzig kalm en zegt iets van "ja, maar je moet nog portkosten rekenen en zo... ". Wablief?? Portkosten? 101€ om een pakketje van nog geen kilo naar hier te vervoeren? Wordt het misschien per gouden koets verstuurd? Die waren er trouwens twee en vier maanden geleden ook, die portkosten.

Toch kan ik niks anders doen dan het belachelijke bedrag toch te betalen. Ik was immers door een accidentje zonder sensor gevallen en had ze dringend nodig. Als ik de levering zou weigeren kwam ik in problemen.

Nu heb ik een bericht gestuurd naar Medtronic, de leverancier van de sensoren. Ik kreeg snel antwoord en dat is zeker bevredigend. Er staat een maximumverkoopprijs op die dingen, en ze zijn daar ver over gegaan. De 30€ opslag, daar moet ik me bij neerleggen. De 71 niet. Die wordt terugbetaald en dat gaan we terugvragen in de apotheek.

Ik vind het heel jammer dat er op deze manier moet gewerkt worden. In dit geval speelt de apotheek enkel doorgeefluik en ze biedt geen enkele meerwaarde. Met vragen over de sensor kan ik niet terecht, want niemand weet er iets van. Het is zelfs omgekeerd, vorige keer moest ik zelf zeggen naar wie ze de mail moesten sturen binnen Medtronic omdat de dame die normaal de bestellingen regelt er niet meer werkte. Zo hoort het niet te gaan, ik verwacht een beetje service als er een flinke marge wordt genomen op iets dat al erg duur is om te beginnen. Een postpakketje opsturen zou ook gewoon naar mijn adres kunnen. Het zou goedkoper zijn en veel ellende besparen. Helaas laat de wet dat niet toe.

maandag 23 april 2012

Goodies

Er stond een mooie jongen voor mijn deur.
Hij vroeg of ie mee naar boven mocht!
Ja hoor!

Hij had een postpakketje bij en het werd aangetekend verzonden. De jongen van de post had dus mijn paspoort nodig en dat had ie niet gezegd over de intercom. Dus even terug mee naar 9FG met de lift, dat bespaart tijd en moeite.

Hoe vertaal je trouwens goodies? Ik weet het niet. Zou je speelgoed kunnen zeggen? Voor mijn part wel. Of hebbedingetjes. In het hoofdmenu van de website geocachingshop.nl kon je dat aanklikken. Nu het een rage aan het worden is, springen bedrijfjes erop met platte commerciële bedoelingen. Uiteraard wil ik hen een handje helpen :-)

Van links naar rechts:
prikstok, telescopische spiegel, keycord, GPS pin Oregon en badge van geocaching.com




Dat eerste ding is dus echt een prikstok. Dat dient om schatten te vinden die verstopt liggen in de bossen onder een bladerdek. Heel vaak had ik dat al nodig, en dan namen we maar een stuk hout ergens uit het bos. Maar dit is wel veel handiger. En veel cooler natuurlijk. Met de hendel kan je een kabel opspannen en zo krijg je een stevige lange stok. Bovendien weegt het niks en zo kan ie mee in de rugzak.

Dat spiegeltje is maar zo groot als een pen. Maar het schuift een eind uit en zo kan je overal bij. Voor de sissies die hun handen niet en een vuile boomstronk durven stoppen om te voelen of er iets in zit. Ja zoals bibi dus.

Die badge is ook wel mooi. Je kleeft hem vast met velcro op je vest of rugzak. Ik wil hem op de rugzak, maar dan moet een lapje velcro er eerst opgenaaid worden. Gelukkig ken ik iemand die dat goed kan. Hij maakt zelf zijn eigen tasjes voor zijn glucosemeter. Dan moet dit een peace of cake zijn. Hij zal me wel helpen.

zondag 22 april 2012

Big Brother

... is definetely watching me!

Ik heb een applicatie op mijn iPhone geïnstalleerd. Eentje waar ik zelf bang voor ben! Het is helemaal tegen mijn natuur en ik vind het een beetje spooky. Vanaf nu kan mijn ventje mij altijd volgen. Hij zal constant weten waar ik zit. Straf hè! Niet straf dat zoiets technisch kan, maar dat ik zo ver wil gaan :-)

Het wil zeggen dat ik het zelf wel belangrijk vind. De applicatie gaat elke 15 minuten de GPS coördinaten doorgeven aan een server. Mits de juiste login kan je dan op een website zien waar ik me exact bevind. Je ziet ook meteen een kaart en als je dat wil, zie je ook in streetview wat ik daar te zoeken zou hebben. Daar gaat mijn privacy.

Ik heb er natuurlijk goede redenen voor. Om te beginnen zal ik wel zelf beslissen wanneer de applicatie zal draaien. Ik zal ook steeds zien aan een icoontje op de GSM dat het GPS signaal getraceerd wordt. Iemand heeft me erop gewezen dat ik best wel wat risico's neem. En ik had dat idee zelf ook al gehad, maar vond niet meteen een pasklare oplossing.

Vanavond ben ik drie schatten gaan zoeken aan de verbrandingsoven van ISVAG in Wilrijk. Het werd laat en bij de laatste schat was het pikdonker. Het gebied is moeilijk toegankelijk, zelfs wat moerassig. Er zou wel iets kunnen foutlopen en niemand zou weten waar ik ben. Ik weet nu eenmaal niet op voorhand waar een schattenjacht me naartoe zal leiden. Toen ik alleen in het verlaten fort rondliep of in de brug van de ring kroop wist ik dat ook niet op voorhand. Je ziet het pas als je er bent. Ik kan heel goed inschatten wanneer iets te gevaarlijk is, en dat zal ik nooit doen. Maar je weet natuurlijk nooit, ik ben ook niet in perfecte gezondheid.

Dus vanaf nu staat de GPS tracker aan als ik ga geocachen. Dat mijn ventje direct zei dat ik dat altijd moet inschakelen, dat kan je wel voorspellen zeker. Hoe ver ik daar in wil gaan, dat wachten we nog even af. In principe kan het geen kwaad want ik doe niks verkeerd. Maar het idee is toch wel even wennen :-)

zaterdag 21 april 2012

Werner Meus

Pastinaaksoep met appel, bloemkoolgratin met gehakt en laxpudding. Drie keer Jeroen Meus, twee keer dagelijkse kost en ééntje uit Plat Préféré. Natuurlijk heeft mijn ventje die boeken. Ik moest het nog even bevestigen via een SMS vandaag, want ik denk dat hij het derde boek anders nog eens cadeau had gekregen. Maar nee, hij had hem al. Ik heb het subtiel moeten vragen, want wat weet ik ervan? Ik weet de kookboeken zelfs nog niet staan.

Maar dat ie dat goed heeft gedaan spreekt voor zich. Het was weer in orde. Gisteren ook trouwens, maar toen was er minder bezoek dan vandaag. Alle gasten waren het erover eens dat ie dat goed doet. We gingen dat veel meer doen, zo weer mensen uitnodigen en etentjes geven. Dat is heel gezellig en vroeger gebeurde het wel vaker. De verbouwingen gooiden roet in het eten, maar nu alles klaar is (ahum) kan dat dus weer.

En we zijn goed begonnen. Vandaag was "de familie" aan de beurt. Geen bloedverwanten hoor, gelijkgestemde zielen. We hebben allemaal dezelfde interesse. Mannen ! Doe daar wat champagne en wat witte wijn bij en je hebt een keiharde garantie voor een super leuke avond. En dat was het echt wel. Gek genoeg hebben we een deel van de avond gebruikt om een vreemde discussie te starten. Ah ja, want ik doe dus niet meer mee hè. Wel met het eten, het lachen en de gezelligheid. Niet meer met de champagne en de witte wijn. Uiteraard kwam het punt ter sprake en blijkbaar is het hele idee waarom ik dat doe en hoe dat nu werkt in de AA helemaal niet zo duidelijk.

Ik denk niet dat ik kan zeggen dat het iets aan de sfeer verpest heeft. In tegendeel, ik vond het super gezellig. Ik heb ook meteen duidelijk gemaakt dat het mij nooit zal storen dat andere mensen wel champagne drinken. Ik heb zelfs de glazen gevuld. Allemaal mooie coupes met bubbels. Eéntje had bubbels van Cola Zero.

We gaan dat weer meer doen. Oeps ik voel een voornemen, da's altijd gevaarlijk. Maar er zijn nog mensen die we willen vragen. We lopen wat achter nu, we hebben een tijdje niemand kunnen vragen, we konden enkel gevraagd worden. En daar mag opnieuw een evenwicht in komen. We zijn alvast goed gestart.

vrijdag 20 april 2012

Zonder ladder



Wolken, zon en avondrood.

GoPro timelapse, deze keer zonder verhuisladder ;-)


donderdag 19 april 2012

AA

Zoals je wellicht weet, of niet weet maar dan weet je 't nu, ben ik bij de AA, de anonieme alcoholisten. Dat ik dat hier schrijf maakt het een beetje minder anoniem, maar soit. Elke donderdag, en heel af en toe op maandag ga ik er naartoe om een babbeltje te slaan. Want daar dient het eigenlijk voor, praten met mensen die het probleem kennen en je begrijpen.

Het is nu twee jaar geleden dat ik er voor de eerste keer binnenkwam. Sinds die dag is mijn leven grondig veranderd. Het was niet de eerste keer dat ik mijn probleem heb aangepakt, maar het was meteen duidelijk dat dit voor mij de goede manier was.

We hebben een leiddraad in onze club. Een stappenplan van twaalf stappen. We worden verondersteld van die één na één, of als je dat liever hebt gewoon door mekaar, uit te voeren. De belangrijkste stap is de eerste. Jezelf beloven dat je vandaag niet drinkt. Alleen vandaag, en daarna zien we wel. Het is voor mij de ideale manier gebleken om het probleem, en in bredere zin elk probleem, aan te pakken. Dag per dag is veel simpeler omdat je je geen zorgen moet maken over de dagen, weken, maanden die komen.

Volgende donderdag is een speciale dag. Ik ben nu twee jaar lid van de club en volgende week zal ik voor de eerste keer de chairman zijn. De voorzitter, zeg maar. Ik zal twaalf weken het gesprek leiden en iedereen aan het woord laten. Voor iemand die niet de grootste prater is, is dat best een uitdaging. Zolang ik dat blijf zeggen blijft het idee ook hangen dat ik verlegen ben. Omdat ik blijkbaar nergens nog die indruk nalaat moet ik mijn mening herzien. Ook in onze club is nooit gebleken dat ik verlegen ben. Ofwel ben ik het dus niet, ofwel kan ik het goed verbergen.

In elk geval, de komende maanden is JanGeox de chairman op de donderdag. Daar heb ik trouwens die bijnaam gekregen, JanGeox. En ik begon schoenen te kopen toen ik stopte met drinken. Er vallen ineens veel stukken van de puzzel in elkaar hé ;-)

woensdag 18 april 2012

Diabetescafé

Het wordt een gewoonte, het diabetescafé. Het is geen café hoor, de naam is ongelukkig gekozen. Een avondje uit met diabeten en een presentatie van iemand die er iets van weet. Soms weet die er wat minder van of vaak ben ik het niet eens. Maar dat is dan wellicht als het een diëtiste is. Ik denk dat dat aan mij ligt.

Vandaag was het anders. De geplande spreker kon niet komen. Het onderwerp - nierfalen - is niet direct iets wat me bezighoudt. Na de avond bleek ook dat ik daar niet snel last van zal krijgen als mijn cijfertjes mooi blijven. Maar de spreker was vervangen. Het was een man met leeftijd en ervaring, dat was duidelijk. En iemand met ervaring als leraar, dat was ook duidelijk. Even moest ie zelfs vragen of het wat stiller kon op de achterste rij. Je weet wel, die rij waar wij altijd zitten.

Maar ik vond het dit keer reuze interessant. Niet omdat het onderwerp me boeide maar omdat de spreker er nogal rondfietste. Vooral zijn jarenlange ervaring en de opgebouwde kennis en cijfermateriaal hebben me geboeid.

Maar daar gaat het meestal toch niet om. Nee, het is hem te doen om het gezelschap. Het voor en napraten met de lotgenoten. En als ik tegenwoordig op verplaatsing ga, kan ik niet anders dan even te checken of er schatten te vinden zijn. Daarom een uurtje vroeger vertrokken en 5 stuks gemakkelijk gevonden. Het beweegmoment van de dag was een feit en de statistieken zijn weer een beetje opgesmukt.

dinsdag 17 april 2012

Open boek

Dat was de bedoeling van deze blog. En van mijn nieuwe manier van leven.
My life part two.

En dat is het nog steeds. Ik ben ook niet van plan om daar iets aan te veranderen. Toch is niet iedereen het er mee eens. Dat is jammer, maar niet echt mijn probleem. Of misschien toch wel?

Niet alles wat er hier staat is even prettig. Maar het is wel altijd de waarheid en ik schaam me er niet voor. Als anderen dat in mijn plaats doen, is dat in principe hun probleem. Maar hou er rekening mee dat je dan liegt in mijn naam. En dat vind ik fout.

Wie deze blog een beetje heeft gevolgd weet dat ik geen alcohol drink. Als je goed leest weet je waarom. En daar moet je echt niet voor gestudeerd hebben. Klik eens op het woordje 'alcohol' rechts bij 'labels' en je zal het zien.

Dus voor de duidelijkheid, een paar dingen op een rij
- ik drink geen alcohol meer omdat ik een drankprobleem had
- het feit dat ik geen alcohol meer drink heeft dus niets te maken met mijn diabetes
- mijn diabetes is niet ontstaan door te veel te drinken, ik heb gewoon pech gehad
- ook mijn hernia was brute pech, ik heb niets verkeerds gedaan

duidelijk genoeg zo?

maandag 16 april 2012

Je zou denken

...dat we nu al lang rond zijn met de verbouwing. Op het eerste zicht lijkt het ook wel zo. Helaas is het in de praktijk minder waar.

Voor de elektriciteit moeten we een geldig keuringsattest kunnen voorleggen aan de verzekering. Helaas is dat er niet. De afwerking werd zo goed en zo kwaad als mogelijk door mij en door aannemers gedaan. Maar dan gaat het dus over de eindpunten. Alles wat zichtbaar is, is vernieuwd en lijkt in orde. Wat er in de zekeringkasten gebeurt, is dat helemaal niet. Iemand die daar alles van kent kwam op bezoek. De twee zekeringkasten zijn van het originele ontwerp uit 1964. Op zich is daar niks mis mee, ware het niet dat er in al die jaren wel één en ander fout is gelopen. De sporen zijn duidelijk zichtbaar door brandmerken achter de zekeringen. Enkele draden zijn zelfs doorgebrand en niet meer in gebruik.

Er blijkt ook helemaal geen aarding aanwezig te zijn in het appartement. Oh ja, de stopcontacten hebben vaak een aardingspin maar die doet dus niks. Wellicht is ze in de structuur van het gebouw ergens verbonden met een ijzeren deel van de constructie. Vaak hing men in die jaren een aarding vast aan de verwarmingsbuis die het appartement binnenkomt. Dan heb je wel een soort aarding maar ze voldoet lang niet aan de huidige eisen. En helaas weten we helemaal niet waar die aarding is aangesloten want er bestaat geen plan van de elektrische bekabeling. Nog een punt dat we nodig hebben om een attest vast te krijgen. Dat plan zullen we zelf moeten verzinnen. Waar welk draadje ligt in welke buis is niet eenvoudige te achterhalen.

Er zitten ook spoken in de elektriciteit. Dat had ik al gemerkt en het is weer opgevallen. Een 3x220V net is heel lastig en het komt niet vaak meer voor. Enkel in de binnenstad van Antwerpen is dat nog zo, maar het maakt het werk moeilijk. Als er ergens iets fout loopt, krijg je heel onverwachte uitlezingen op je voltmeter. Mijn eerste reflex is vaak dat mijn meter stuk is of dat ik een hypo heb. Maar nee, het is zo. Er gebeuren rare dingen in 9FG.

Enfin, er zijn mensen mee bezig die weten wat ze doen. En het attest zal er zeker komen. Het blijft alleen een lastig item op de todo lijst. En ik had al zo'n hekel aan die lijst.

zondag 15 april 2012

Dotter

Het risico dat het eentonig wordt nemen we erbij. Vandaag gaan geocachen! Daar gaan we weer. Maar deze was een initiatieles. Voor zover ik al als leraar kan dienen, want ik doe dat nog niet zo lang. Maar blijkbaar lang genoeg om enkele diabeetjes aan te sporen om ook de nieuwe hobby te proberen. Met twee van hen had ik vandaag afgesproken in de buurt van Haaltert. De exacte locatie werd nog even geheim gehouden.

Net iets te laat op de afspraak bleek dat we met z'n vijven waren. Twee muppets volgden aan de leiband ;-)
In het begin toch, na een paar waypoints konden ze de wijde wereld even verkennen. En zoals je ziet gebeurde dat met grote snelheid.

We hebben natuurlijk ook onze chronische ziekte bij. En ik een grote mond omdat ik een glucosesensor heb. En die is net nu heel handig als je een inspanning gaat doen. Helaas was het ding helemaal ontregeld na de lange autorit richting Aalst. De veiligheidsgordel heeft heel de rit tegen de sensor geduwd en ik wist al een hele tijd dat de waardes van 170 en meer onmogelijk waren. Zo onstabiel ben ik nu eenmaal niet. Ik kon hem dus niet meer vertrouwen, en nu moest ik net diegene zijn die er aan moest geloven na een tijdje stappen. Hoewel de sensor nog veel te hoog stond kreeg ik een hypo. Nagemeten en ja hoor, ergens voor in de 50. Een kleine rustpauze met suiker en koeken loste het probleem op en we konden weer verder.

Het was niet de bedoeling om een aartsmoeilijke opdracht uit te puzzelen. De kans zou bestaan dat we de twee schatten dan niet zouden vinden, en ik weet uit ervaring dat zoiets ontmoedigend kan werken op een eerste kennismaking. Maar de waypoints (de tussenstapjes op weg naar de schat) waren allemaal van dit type. Een plaatje op een boom, een paal of op de leuning van een brug.

En na de schattenjacht een hapje en een drankje, zoals dat hoort. Dat maakte voor mij de zondag compleet. En zeker voor herhaling vatbaar. Ik voel al komen dat we met het diabetesforum dit een keer moeten plannen. Het is de ideale ontspanning met toch dat beetje inspanning. En door de tussenstopjes en het zoeken naar de tips heb je niet het gevoel dat je erg veel wandelt.

En dan kunnen we allemaal in één keer een "beweegmoment van de dag" invullen :-)

Geocache Haaltert



Bekijk de trip in een nieuw venster



zaterdag 14 april 2012

'H'alt timelapse

Ik heb hem gevonden, die 'H'alt geocache. Gisteren eigenlijk al, maar het was in etappes. Eerst de mystery thuis opgelost, al een tijdje geleden. Dan de schat gevonden en vandaag de plek opnieuw bezocht om de timelapse te fotograferen. Op de achtergrond zie je de wolken van de kerncentrale van Doel.





En ik moest natuurlijk ook de schat nog loggen...

vrijdag 13 april 2012

Vandaag

Verlengd weekend!

Ik heb het vanmiddag pas beslist, hoor. Op de middag nog aan iets nieuws beginnen dat een week programmatie vraagt is geen goed idee. Toch niet als dat een vrijdagmiddag is. Dan maar vakantie.

En wat doe je dan als er ineens enkele uren vrij zijn? Euhm, dat weet je wel zeker? Ik begin op de website van geocoaching.com te zoeken naar een schat die ver af ligt. In mijn statistieken is mijn meest oostelijk gevonden cache onnozel. In het noorden was ik al in Nederland, in het zuiden in Bouillon. Het westen valt ook wel mee, maar oost dus niet. Ik denk aan een kleine multicache in de provincie Limburg. Dat moet lukken op een vrijdagnamiddag.

Terwijl ik zoek krijg ik telefoon. Mijn geocachebuddy heeft middagpauze en staat op de Meir voor de vijfde keer rondjes te draaien rond één onnozel filmrolletje dat hij maar niet kan vinden. Ik heb al eens twee keer meegezocht, maar het is hopeloos. Stadscaches zijn een ramp, ze liggen zo goed verstopt dat je ze echt niet ziet. Anders zou elke voorbijganger het ding kunnen oprapen en dat is niet de bedoeling. Maar hij ligt er dus zeker! Op de Meir in Antwerpen, duizenden mensen lopen er dagelijks voorbij en niemand ziet hem. Het idee is zo intrigerend dat ik besluit om mee te gaan zoeken.

Als ik aankom vlak naast de Geoxwinkel (waar ik NIET binnen ben geweest!!!) loop ik mijn cachebuddy tegen het lijf. Hij heeft hem net gevonden! Je kan bijna niet geloven dat het zo simpel is. Hij hangt dus echt op ooghoogte en niemand ziet het ooit. Onze namen in het logrolletje geschreven en online gelogd. Eindelijk is ie gevonden. We kunnen weer rustig slapen.

We besluiten de de Keyserlei ook te proberen. Dat is geen typfout, twee keer de :-) Daar ligt er een van dezelfde soort, dus wie weet. Maar helaas ook hier geen succes. Mijn compagnon zijn middagpauze zit erop dus hij laat me alleen. Ik zoek nog zeker een uur verder, zelfs onder de grond. In de metro ligt hij niet. Ook niet in de parking van de Match. Man man man wat is dit moeilijk...

Na de middag besluit ik om niet meer naar Limburg te rijden. Dan zou ik veel te laat thuis zijn. Gelukkig heb ik alle caches op mijn Tomtommetje staan en ik zie ze dus passeren als ik op de autosnelweg rijd. Ik rijd door de Kennedytunnel en zie ineens dat daar die 'H'alt cache ligt waar ik al eens over geblogd heb. Ik heb een statief en een laptop nodig, en het moet valavond zijn. Dat is het allemaal niet, maar ik moet wel eerst gewoon de schat vinden natuurlijk. Op de brug vind ik er geen, maar wel een tag met coördinaten. Die leiden naar een bos naast de snelweg en daar kost het me een half uur om het ding te vinden.

Ik besluit om niet te loggen in het logboekje. Je moet immers een foto nemen en ik wou een timelapse in de plaats. Ik moet dus terugkomen vanavond of later, als het weer goed is.

Ik hou de zonsondergangen in 't oog.

donderdag 12 april 2012

Vodka moment

Ken je dat, een vodka moment? Ik wel. Ik heb er veel gehad. En ik heb er nog. Zelfs deze week nog eentje. Het is een moment dat je zin hebt om iets te drinken. Geen water, geen cola, maar iets "echt". Omdat je het verdiend hebt. Omdat het allemaal te veel wordt. Omdat je te veel stress hebt. Of gewoon omdat je na een lange dag wilt relaxen.

Er zijn heel erg veel varianten. Sommigen zijn sociaal aanvaard, anderen niet. Waldek heeft ze vaak in Thuis. Als ie van zijn werk komt en Rosa maakt ruzie of Kasper doet onnozel, dan heeft ie een vodka moment. Je moet me verontschuldigen dat de verhaallijn niet klopt want ze is vier jaar oud. Ik volg thuis in de namiddag en daar zit Kasper, de geadopteerde zoon van Waldek en Rosa er nog in. Nee, ik vergis me, hij is net vertrokken met een cruise, de wijde wereld in. Misschien zien we hem niet meer terug in Thuis. Niet verklappen hé, want ik ben niet op de hoogte van de huidige verhaallijn.

Rosa heeft ook vodka momenten. Ze zijn anders, er komt ook geen vodka aan te pas. Zij drinkt een glas rode wijn. Om te kalmeren, om te vieren of om samen met Jenny het wat gezellig te maken. Bij de Bastiaansen is het porto. Vanaf de middag al. Marian drinkt porto in haar mooi salon. Dochter / dokter An drinkt er eentje mee. Voor de gezelligheid, omdat het middag is, omdat het avond is of om iets te vieren. Nee, wacht! Als ze iets vieren is er champagne, die staat altijd koud. Je weet nooit wanneer het van pas komt.

Eddy bezat zich. Het zit in zijn genen. Zijn madam Nancy, de kuisvrouw, is aan 't minderen. Frank ook nu hij met een taxi rijdt. Maar vroeger kon die er wat van. Zijn broer Luc zie je meestal Whisky drinken. Soms aan een tafeltje of aan de bar in Ter Smissen. Maar soms ook met een hele fles thuis.

Alle varianten komen in beeld. Ik heb ze allemaal meegemaakt. Elke soort is de revue gepasseerd. Eerst had ik een Kriekperiode, dan een pintjesperiode, een Hoegaardenperiode, daarna porto, wijn, Martini en als laatste vodka. Of vodka-Martini, of whisky cola en soms een glas wijn. Of nog altijd een pintje, natuurlijk. Als we op stap gingen.

Je zou denken dat het problematisch wordt als je het patroon bekijkt. Dat het erger en erger werd omdat de drank steeds sterker werd. Of het tijdstip op de dag vroeger. Of een dag voor het weekend vroeger. Of misschien omdat je ook alleen drinkt en niet enkel in gezelschap.

De redenering is fout. Ik ben telkens in de val getrapt. Het zou wel OK zijn als ik maar geen sterke drank drink. Of als ik enkel drink in gezelschap. Of nooit in de week, of als ik dan toch in de week drink niet voor 18u 's avonds. Elk smoesje was goed genoeg om me wijs te maken dat het OK was. De mooiste was wellicht een maand geen alcohol drinken. Ik deed het af en toe. Zie je wel, ik heb geen probleem! Ik kan wel een maand geen druppel alcohol drinken, dus ik heb geen probleem.

Ik zit aan tafel met een man of tien. Elke donderdag vertellen ze verhalen. De verhalen zijn anders maar dit verhaal hebben we allemaal gemeen. Niet tot in de kleine details, want sommigen dronken nooit alleen. Maar ze bleven wel plakken als al hun vrienden al naar huis waren. Of ze dronken geen sterke drank, maar na een tijd wel alleen nog Duvel. En soms al ééntje 's morgens vroeg. Of enkele op de middag.

De soort, de hoeveelheid, het tijdstip, het gezelschap. Het heeft er allemaal niks mee te maken. De redenen ook niet, want ze werden wazig. De drempel werd lager. Een pintje drinken omdat de zon schijnt, omdat het donderdag is, omdat ... waarom eigenlijk? Maar ik heb er dus nog. Ik heb nog vodka momenten en ik negeer ze niet. Ik zoek naar de oorzaak en die pak ik aan. Donderdag is geen reden om te drinken. Tegenslag ook niet, stress of eenzaamheid evenmin. Het heeft altijd net het omgekeerde effect gehad. De tegenslag werd erger, de stress ook en na een tijd was ik helemaal alleen.

Nu zijn het herinneringen. Ik kom in de nachtwinkel en ben blij dat ik een Cola Zero kan kopen zonder naar de andere flessen te kijken. Ik negeer ze niet, maar ik ben blij dat de knoop in mijn hoofd ontward is. Daarom heb ik ze niet meer nodig. Ik moet me vroeger vreselijk vergist hebben door dat te denken, dat het bij mij hoort. Want dat klopt niet, ik ben er niet voor gemaakt. Vroeger vond ik mensen die niks dronken saaie mensen. Ik vond het watjes. Als iemand een water bestelde vroeg ik of ie er zeep bij wou.

Dat ik me zo kon vergissen, ik snap het nog steeds niet.

woensdag 11 april 2012

Beste kijker,

Vanaf 1 april 2012 stopt de zender Vitaliteit. We verwijzen U graag door naar de zender Vitaya.

Dat is jammer hè. Mijn favoriete zender toont alleen nog dit computerberichtje. En Vitaya is niet hetzelfde natuurlijk. Feel good movies, kook- en makeoverprogramma's zijn er meer de corebusiness. Niet dat ik dat niet graag zie, want vaak zit er wel eens iets leuk tussen. Maar het segment dat naar Vitaliteit verplaatst was, zit nu verspreid over een paar programma's tussen al de rest.

Enkele jaren geleden kende ik alles van buiten van Vitaliteit. Ik had het dag en nacht op staan. En alles werd constant herhaald, want hoeveel programma's kan je aankopen over ziekenhuizen, spoeddiensten of medische rariteiten. En de eigen programma's waren beperkt tot Jan Van Rompaey die rondliep in het UZ in Leuven en Ingeborg die zich ontspande op een matje. Of twee fitnessboys die hun tweede jeugd gepasseerd waren en enkele malen per dag de kijker vijf minuten aanspoorden tot beweging. Dat lukte goed bij mij want ik heb me telkens ingespannen om vliegensvlug de zapper te nemen en een zender hoger of lager te zappen. Maakte niet zo veel uit wat er dan op het scherm kwam, als die mannen maar weg waren.

Maar buiten die vijf minuten zal ik alles missen wat er te zien was. Ik heb me er trouwens op betrapt dat alles wat met Dr. begint in mijn lijst van favorieten staat. Dr G., de wetsdokter, Dr House, Dr Phil en nu zelfs Dr Oz. Soms fictie, soms echt, soms medisch en soms psychologisch. Maar altijd leuk om te zien. Gelukkig komen die met de regelmaat van de klok weer wel op de kabel. En vaak herhaald, maar dat deert me niet.

Ik zal dus mijn digicorder moeten herprogrammeren. Deze zender die wegvalt geeft plots veel ruimte op de harde schijf.

dinsdag 10 april 2012

Net als vroeger

Een fietsband had ik nodig. Een buitenband met een stevige ijzeren draad in het korte stuk van de cirkel. Er zitten twee sterke ijzeren draden in een buitenband. Ze zorgen ervoor dat de buitenband op je wiel blijft liggen als je de binnenband oppompt. Anders zou de buitenband mee uitzetten en dan valt alles uit elkaar. En dat was net wat ik nodig had, het moest een stevige ronde cirkel zijn. Daar zou ik drie stroomdraden aan vastmaken en drie lampen met een kleine E14 fitting bevestigen. En dan had ik mijn eigen kroonluchter gemaakt.

Ik heb later pas geleerd dat dat allemaal zo heet. Toen was ik maar een jaar of 10 en ik had gewoon wat rommel in de garage gevonden. En ik zag daar potentieel in. Nieuwe verlichting in mijn kamer. Ik neem de fietsband mee naar binnen en mijn grootmoeder ziet me bezig. Maar ze ziet vooral hoe vuil en versleten de fietsband is. Ze zag er geen potentieel in, denk ik, want ze probeerde met hand en tand uit te leggen dat het echt geen goed idee was. En dat het gevaarlijk was, want het was iets met elektriciteit. Maar ik denk dat ik toen al even koppig moet geweest zijn want ik heb mijn plan doorgezet. Ik heb er een kroonluchter van gemaakt. Maar enkel nadat de grootmoeder eerst de fietsband in een sterk reinigend sopje had afgewassen. Dat kunnen grootmoeders goed, zorgen voor de kleinkinderen.

Er is weinig veranderd. Ik ging mijn grootmoeder ophalen omdat ze moeite heeft met haar rug. Ze kan de lange autorit naar mijn moeder moeilijk verdragen. In mijn auto zou het beter gaan. Dat is toch het verhaal dat ik te horen kreeg. Ik pikte haar op om het paasweekend met onze familie door te brengen. Inmiddels zijn we dertig jaar ouder. Ze wordt weldra 90 jaar, maar ik zie geen enkel verschil met toen. Ik had haar nog nooit bezocht sinds ze twee jaar geleden in het rusthuis verhuisd was naar een kleine flat. Het is een voorlopige oplossing, want weldra verhuist ze opnieuw naar een nieuw gebouw. Maar ik was er dus nog niet geraakt, en nu kwam het van pas. Dan heb ik ook eens gezien waar ze nu leeft. De kast staat vol met foto's van de kleinkinderen. Ik zie mezelf in een vreselijk kostuum op een vreselijke foto staan waar ik zeker 25 kilo zwaarder ben. Maar dat stoort blijkbaar enkel mezelf. Zij vindt het vooral vervelend dat de poetsvrouw de foto's door mekaar zet als er gekuist is.

De autorit valt reuze mee. Mijn wagen heeft veel betere zetels dan de wagen van mijn mama. Of kwam het goed uit dat ze me nog eens ziet? Wie zal het zeggen. Maar het heeft haar deugd gedaan, want het is een lange rit. Paaszondag kan nu toch weer met de familie en de grootmoeder doorgebracht worden. Natuurlijk kan dat nog, ze is daar helemaal niet te oud voor. Ze is nog fit genoeg en de geest is nog net even fris als vroeger. Alleen is ze nu overgrootmoeder. En ze doet net hetzelfde als vroeger. De achterkleindochter moet snappen dat er vier generaties in de woonkamer zitten en dat legt ze haarfijn uit. Of de boodschap helemaal begrepen is zie ik niet, maar ik zie dat ze het goed doet.

Net als vroeger.

maandag 9 april 2012

Ik heb een tattoo !

Het hoe en waarom had ik hier al eens neergeschreven. En dat ik het meende is vandaag gebleken. Dit is hem dus !


Ik ben er echt super super blij mee. Hoe die kerel dat heeft gedaan, ik snap het nog niet. De schaduw, de tekst, het cijfertje '1' in het lintje... Hij had heel wat dingen geschetst en ik had maar te kiezen. Ik wilde eigenlijke de tekst 'Type 1' boven het lintje, maar dat was nogal druk. Enkel het cijfertje vind ik nu veel beter. Het lettertype heeft ie wat veranderd, maar het was te druk. Dat is nu afgezwakt en ik vind het perfect zo. Er zit ook wat ronding in de tekst, ook dat mocht ik kiezen. Very nice !

Als je ooit plannen hebt in die richting, één adres: www.blackout-tattoos.com

En bedankt Samantha voor je ontwerp. Je bent een engel :-)



zondag 8 april 2012

Het gaat vooruit

Timelapse kan ook met een GoPro camera in plaats van een groot fototoestel.

En met een auto in plaats van een statief :-)



zaterdag 7 april 2012

Nog niet

Nog geen tattoo vandaag. Ik had de shop gebeld en gevraagd of een uurtje vroeger mogelijk was. Maar de zaken gaan blijkbaar heel goed want de zaterdag was volzet. Misschien was het wel mogelijk om na het werk dat ie heeft bij mijne maat mij nog onder handen te nemen. De engel die eerst diende geplaatst te worden op zijn bovenarm schatte hij op twee uur werk, dus ik zou om 18u aan de beurt zijn.

Maar al gauw bleek dat het niet haalbaar was. Daar aangekomen bekeek hij mijn ontwerp en dat zag ie meteen zitten. Enkele opmerkingen, te veel bloed, maar dat vond ik ook. Verder stelt hij voor om de letters een beetje rond te plaatsen zodat 'type 1' en 'diabetic' samen met het lintje één geheel vormen. Ik zie dat niet, maar het zou anders lijken alsof het drie stukken zijn. Hij gaat het ontwerp maken en stelt het me voor.

Maar het was niet haalbaar omdat het andere ontwerp erg complex is. Mijne maat wil een engel laten plaatsen met daarin een klok. De klok moet op een bepaald uur staan, iets wat voor hem een belangrijke betekenis heeft. Het voorbereidende werk nam al een half uur in beslag. Ik ben even blijven kijken want ik wou horen hoe hard hij ging gillen als de naald er aan te pas kwam. Toen ie dat niet deed ben ik gerustgesteld vertrokken. Nu ik nog tijd over had voor het avondeten bij de schoonmama heb ik twee schatten gezocht in Vorselaar. En gevonden natuurlijk.

We hebben maandag afgesproken om 10u. Dan ben ik de eerste klant. Het zal niet veel werk zijn, maar ja.. dat dacht ie vandaag ook. Uiteindelijk staat de engel er nog niet op. Om 20u heeft hij het opgegeven, dus toch 3.5 uur werk in plaats van 2 uur. En hij moet nog eens terugkomen.

Maakt niet uit, maandag heb ik hem !

vrijdag 6 april 2012

Shop

Met dit ontwerp ga ik zaterdag naar de tattooshop.


Ik ga samen met iemand die veel grotere plannen heeft. Hij krijgt zijn tattoo en ik ga mee kijken. En ik wil weten wat de man van de shop denkt van dit ontwerp. Ik wil er "Type 1" boven en het mag minder bloederig.

Misschien kan hij hem meteen plaatsen, daar bel ik nog even voor op voorhand. Ik twijfel toch niet of ik dat wel wil doen, het is alleen een kwestie van wanneer. Om 16u hebben we afgesproken voor het grote werk van mijne maat, maar als hij daarvoor geen klant heeft, kan het misschien "even tussendoor" :-)

donderdag 5 april 2012

'H'alt

Deze geocache wil ik echt doen. Het lijkt op mijn idee van gisteren. Een camera en een quadricopter aan mekaar plakken en zien wat er gebeurt. Twee hobby's (allee anderhalf) in één klap. En nu vond ik er nog eentje.

Een geocache zoeken van terrein 2 (op een schaal van 1 tot 5) en moeilijkheid 2 (idem schaal) zal mij ondertussen wel lukken. Maar dit is een speciale. De persoon die de schat heeft verborgen vraagt expliciet om een foto te nemen op de cacheplaats. Normaal is dat not done, want je zou de vindplaats verraden. Maar hier is het een deel van de opdracht.

Dit soort van foto kan je er nemen. Het is dus ergens op de ring van Antwerpen. Het is een "mystery" cache dus de startplaats is niet exact gekend maar ik vermoed dat het bovenop de Kennedytunnel moet zijn. Net op de plaats waar de ring onder de schelde gaat.

En dat wou ik al eens proberen. Met mijn timelapse probeerseltjes had ik tot nu toe wat wolken en een verhuisladder in beeld. Maar een filmpje van de ring als de avond valt is volgens mij heel mooi. De sluitertijd van het fototoestel moet lang zijn. Daardoor worden bewegende objecten wazig en vaste objecten scherp. De verkeersborden zijn dus scherp en de lichten van de auto's worden lijnen. Als dat gaat bewegen, dat wil ik zien.

Dat ik dan als een idioot een half uur bovenop de ring moet staan met een fototoestel, statief en laptop, dat nemen we er bij. En bij valavond zal niemand het zien. Het is blijkbaar toch een redelijk rustige plek.

Als ik nu genoeg van die onnozele ideeën hier neerschrijf ga ik er ooit echt één doen :-)

Ah ja, er is een opgave die je eerst moet doen, anders was het geen Mystery cache. Waar zitten die slimmeriken hier? Help mij ne keer:



woensdag 4 april 2012

GoPro

Dit kleine cameraatje heet GoPro HD Hero 2. De sportieveling die spectaculaire sporten beoefent kan de camera bevestigen met allerlei straps of stickers.

De motorcrosser of mountainbiker monteert hem op zijn helm. Als je van surfen, skiën of snowboarden houdt, kan je hem op je surfplank of aan je ski's bevestigen. Als je uit een vliegtuig springt kan je hem op je hoofd bevestigen of met een harnas om je lichaam bevestigen.


Helaas doe ik al die dingen niet. En uiteraard wil dat niet zeggen dat ik hem niet gekocht heb. Het blijft gewoon heel leuk speelgoed en ik heb hem al enkele keren gebruikt om te geocachen.

Zo draag je het ding op je hoofd. Toen ik in de brug over de ring van Antwerpen ben gekropen of vorige week in het fort van Wilrijk had ik hem op. Ik zag er uit als een idioot maar niemand zag dat, want het was toch pikdonker. Ik zag er dubbel uit als een idioot omdat ik dan ook nog een hoofdlamp droeg onder de camera. Helaas is er geen nightvision voorzien dus ik moet bijlichten om beeld te hebben. En om zelf iets te zien, natuurlijk.

Maar de resultaten zijn echt wonderbaarlijk. Het ding neemt 4 uur full HD beeld op en het heeft een breedhoeklens, dus alles wat je voor je ziet in een boog van 170° komt in beeld. Als je dat wilt, kan je tot 120 beelden per seconde opnemen, en zo kan je hele mooie slowmotionfilmpjes maken. Ofwel laat je het elke paar seconden een 11 megapixel foto maken. Als je thuiskomt heb je dan een collectie van een paar honderd foto's waar je de mooiste uitkiest. Of je plakt ze aan elkaar, want ook timelapse ondersteunt ie.

Maar het leukste truukje moet ik nog uittesten. Ik wil hem graag monteren op de A.R. Drone, dat is die quadricopter die onder het stof ligt hier. Ik ben heel benieuwd wat voor mooie luchtfoto's en -beelden je kan maken als je deze twee speeltjes aan mekaar plakt. Nu nog een mooie locatie zoeken. Ik denk eigenlijk aan het fort van Wilrijk, maar deze keer overdag dan.

Den tiener maakt plannen :-)

dinsdag 3 april 2012

De wijnkaart

Wie de wijn ging kiezen vroeg de ober in zijn beste Nederlands. Dat mijn ventje enkel één glas wou en dat ik geen wijn bij het eten wou verbaasde hem. Een keuze was niet nodig, de wijnkaart hebben we genegeerd. Eén glaasje huiswijn was voldoende. Ik zou nochtans denken dat iemand die in een restaurant werkt dat toch wel vaker moet tegenkomen. Maar dit was in Wallonië en niet in Vlaanderen. Wel nu ik dit neerschrijf, ik weet het niet. De ene kant van het meer ligt in Wallonië, de andere kant in Vlaanderen. En ik weet niet aan welke kant het hotel eigenlijk ligt.

Waarom het er bij hoort weet ik nog altijd niet. Het is me immers aangeleerd dat dat zo is. Toen ik 15 jaar was en we gingen op restaurant, dan dronk ik ook geen glaasje wijn bij het eten. Ergens onderweg moet iemand mij ingefluisterd hebben dat dat lekker is en dat het er bij hoort. Het is voor mij moeilijk te beoordelen of dat vroeger zo was. Pas op, ik kan meteen zeggen dat ik het lekker vond, dat is wel duidelijk. Maar de reden waarom, die kan ik niet duidelijk zeggen.

De discussie is al heel oud en als ik ze ooit met iemand voer zit het er steevast tegen. Stel dat men wijn zou uitvinden met 0% alcohol die exact dezelfde smaak heeft als diegene die je nu lekker vindt bij je avondmaal. Zou je dat dan nog zo vanzelfsprekend vinden dat het er bij hoort? Ik hoor je direct denken: ja, natuurlijk. En toch geloof ik je niet. Het is een moeilijke discussie want alcoholvrije wijn bestaat wel maar hij smaakt naar druivensap voorbij de houdbaarheidsdatum.

Maar stel nu dat het wel zo was, zou je dan een eerlijke keuze kunnen maken en zeggen dat je het alcoholvrije glas even graag zou hebben als het gewone? Ik weet dat ik het niet wou vroeger. Ik dronk wijn, bier en anderen omdat het lekker was, dat klopt. Maar als er geen alcohol in zou zitten zou ik het minder "lekker" hebben gevonden, net om die reden. Het lichtjes in de wind raken, dat hoorde er bij. Dat maakte de avond aan tafel gezelliger, dat was voor mij de reden waarom de wijn er bij hoorde. En wellicht bij heel veel andere mensen ook. Alleen mag ik dat nooit zeggen want ik krijg steevast het deksel op de neus.

Het zij zo. Iedereen recht op zijn mening. Ik drink in elk geval Cola Zero als aperitief en water bij het eten. Ik kan je echt geruststellen dat mijn maaltijd me heerlijk smaakt. Het hangt alleen af van de kwaliteiten van de chef en niet van de glazen wijn die ik tijdens de avond heb gedronken. Ik blijf dus in elk geval objectief doorheen de gangen.

Ik vertelde het op de vaste donderdag en iemand zei dat hij in Frankrijk op reis was geweest. De gewoonte is als je aan tafel komt om de wijnglazen om te draaien indien je geen wijn wenst. Bij ons ook hoor, maar ik doe dat nooit. Hij zei dat de kwaliteit van het restaurant af te meten is aan de tijd dat het duurt vooraleer de ober de glazen meeneemt. Hij had gegeten in een klasserestaurant want de glazen waren binnen 30 seconden van de tafel verdwenen. Ik denk dat ik dat eens ga uittesten de volgende keer.

maandag 2 april 2012

Foutje

De boekhouder had me een berichtje gestuurd. Het is al enkele jaren geleden. Het kwam binnen via de mailserver en ik las het op mijn tweede werkcomputer. Ik heb er namelijk twee. Twee computers om op te werken. Dat is al zo van de eerste programmalijn die ik ooit schreef in 1996. Twee computers dus twee schermen, zodat je werkcomputer mag crashen zonder dat het andere software die moet blijven werken tijdens je werkdag daar last van heeft. Inmiddels zijn het trouwens 4 schermen, elke computer 2 stuks. De werkcomputer heeft schermen van 30 inch, ze lijken op televisies.

Ik schrijf dit niet om het de blaaskaak uit te hangen. Er zit wel degelijk een bedoeling achter. De boekhouder had een foutje in de boekhouding ontdekt, dacht ie. Inkomende facturen van computers waar geen uitgaande facturen tegenover staan. Ik had computers aangekocht maar er waren geen verkoopfacturen naar klanten toe. En hij vond 14 stuks terug, dus het kan onmogelijk voor eigen gebruik zijn.

Ik heb hem moeten overtuigen van het tegendeel. Er zaten inderdaad 14 computers in de boekhouding die werden afgeschreven voor eigen gebruik. Ik heb niet op 1 dag beslist om plots 14 computers te gaan kopen omdat ik dat nodig vond. Maar met de jaren is dat zo gegroeid en tot op de dag van vandaag is dat nog steeds zo. Ze hebben alle 14 nut. Sterker nog, de meesten zijn meestal ingeschakeld. Een aparte teller zal binnenkort vertellen wat me dat kost aan elektriciteit. Ik weet nog dat ik in mijn kantoor in Hoboken het verbruik van 5 gezinnen had (dat zei de man van Luminus) als het op elektriciteit aankwam. Maar verwarmingskosten had ik nauwelijks. Ah ja, als je 14 computers inschakelt wordt het vanzelf warm.

Maar ze zijn dus echt allemaal nuttig. 9 stuks staan ook altijd aan. Vier computers en vijf servers. Vier computers wil zeggen die twee om op te werken en hun Apple Mac variant. Alles wat ik doe moet ik ook testen op een Mac, voor zover het mogelijk is. En een Mac is leuk speelgoed, maar dat zeggen we er even niet bij. De vijf servers zijn allemaal even nuttig. Een mailserver, FTPserver, Webserver, Fileserver en een testserver. Je zou daar één server van kunnen maken. Eén server die de vijf taken beheert. Vroeger was het ook zo. En met de jaren heb ik enorm veel problemen gehad omdat dat zo was. De open FTPserver is toegangkelijk voor iedereen. Iedereen kan daar zomaar bestanden op kopiëren en zelfs verwijderen. En dat is de bedoeling en we gebruiken dat dagelijks. Het is heel handig als een klant data moet overzetten die te groot is om in een e-mailbericht te plakken. En dat is tegenwoordig met bijna alle data zo.

Maar die vijf functies hadden veel last van elkaar. Als de FTPserver crashte - en dat gebeurde geregeld - werkte de e-mail niet meer en de websites die op de webserver staan gingen plots offline. Vandaar dat ik ze uitsplitste. Nu mag de ene crashen zonder dat de andere daar last van heeft. Het gekke is dat ze nu nauwelijks nog crashen, net omdat het is uitgesplitst.

Mijn ventje moest er altijd mee lachen. Wat voor supernerd ben ik nu met 14 computers en hoe kan je nu ooit beweren dat je ze allemaal nodig hebt. De belangrijkste (de gamer-PC) vergeet ik nog. Dat is trouwens de duurste die ik ooit kocht. Straf dat een computer om spelletjes mee te spelen duur moet zijn en een webserver bijna gratis is. Toch is het zo. Ik heb trouwens nooit gezegd dat ze allemaal noodzakelijk waren voor mijn werk hè. Ik heb gezegd dat ik ze nodig heb. Mijn gamer PC heb ik heel hard nodig maar de fiscus hoeft de toepassing niet te kennen.

Ik mis er nog enkele in de telling. Er staan er twee in de kast die ik nodig heb als oude klanten me bellen met vragen over hun software die ik ooit schreef. Die staat op oude computers en die heb ik niet up-to-date gebracht op mijn nieuw toestel. Dat zou me het leven zuur maken, want verschillende versies van de programmeertaal op één PC plaatsen is een slecht idee. En het gebeurt nog dat die klanten bellen, vorig jaar nog enkele keren. En mijn laptop is de voorlaatste. Niet zo vaak meer nodig, maar dat was het punt niet. Soms wel. Ik heb ze dus nodig. Ze zijn nuttig. En als jij dit leest, ventje, dan lees je dat op de laatste PC. De nummer 14 heb je van mij gekregen, remember? Als je dat niet nuttig vindt, verkoop ik hem wel hoor, geen probleem ;-)

zondag 1 april 2012

25

Ik ga nu eens iets heel stout doen. Ik ga een blogverslag pikken van iemand anders! Het is namelijk exact wat ik vandaag wou schrijven, alleen komt het deze keer niet van mij maar van mijn geocachebuddy. De titel is 25 omdat we vandaag, in tegenstelling tot dit verslag, 25 schatten hebben gevonden. We vonden er eerst 21 uit één reeks en na het avondeten op de terugweg nog eens 4. Het inladen van alle 12.000 Belgische schatten in mijn TomTom was geen goed idee. Overal waar nu een rood vierkantje oplicht moet ik gewoon stoppen ;-)

Mijn cachebuddy spreekt, ik heb de route ingevuld:

Ergens vorige week plannen gemaakt om samen met Jan deze tour te wandelen. Hij had deze reeks opgemerkt tijdens een van zijn befaamde lunchafspraken in de omgeving. We hadden ooit al veel eerder tegen elkaar gezegd dat we eens een "cachemarathon" wilde houden. Deze reeks van 20 + 1 was uitermate geschikt om één van onze "cachedoelen" te halen. Dus geen RVV voor ons vandaag. Al dachten we om na onze eigen Lembeekse ronde in een lokaal café de finale te kunnen zien.

Op tijd op het appèl om vanuit Antwerpen richting Lembeke/Kaprijke te rijden. Het duurde even voor de GPS zijn signaal had gevonden, maar vanaf ontvangst werden de potjes één voor één snel gevonden. We haalden beiden onze successen binnen. 1 t.e.m. 14 hebben we netjes chronologisch afgewerkt. Rambaldi 18 lag voor ons sneller op de route. Daarna terug de logica gerespecteerd. De truc in deze ronde is staan, kijken en spotten. Voor de mystery hebben we het even anders moeten aanpakken dan we gewend zijn. Maar via de tools de projectie vanuit eender welk punt kunnen doen. Heel even getwijfel om de locatie juist was. Maar in voorgaande logs werd ook melding gemaakt van de omgeving. De berk en de puzzle gevonden. Ons brein laten werken en al snel kwamen we op de oplossing en de juiste aanpak.

Tijdens het oplossen van de Puzzle... Breaking News: Tom Boonen wint zijn derde RVV. Zijn doel bereikt. Ons doel hadden wij ook bereikt. We hadden er honger en vooral dorst van gekregen, aangezien we geen drankjes bij ons hadden. Een aantal dorpen verder in Evergem/Sleidinge hebben wij ons op het zonnig terras gezet bij restaurant "Pattaya" waar we ons te goed hebben gedaan aan de zondagpromotie en een lekker glas wijn.



Rambaldi