Een fietsband had ik nodig. Een buitenband met een stevige ijzeren draad in het korte stuk van de cirkel. Er zitten twee sterke ijzeren draden in een buitenband. Ze zorgen ervoor dat de buitenband op je wiel blijft liggen als je de binnenband oppompt. Anders zou de buitenband mee uitzetten en dan valt alles uit elkaar. En dat was net wat ik nodig had, het moest een stevige ronde cirkel zijn. Daar zou ik drie stroomdraden aan vastmaken en drie lampen met een kleine E14 fitting bevestigen. En dan had ik mijn eigen kroonluchter gemaakt.
Ik heb later pas geleerd dat dat allemaal zo heet. Toen was ik maar een jaar of 10 en ik had gewoon wat rommel in de garage gevonden. En ik zag daar potentieel in. Nieuwe verlichting in mijn kamer. Ik neem de fietsband mee naar binnen en mijn grootmoeder ziet me bezig. Maar ze ziet vooral hoe vuil en versleten de fietsband is. Ze zag er geen potentieel in, denk ik, want ze probeerde met hand en tand uit te leggen dat het echt geen goed idee was. En dat het gevaarlijk was, want het was iets met elektriciteit. Maar ik denk dat ik toen al even koppig moet geweest zijn want ik heb mijn plan doorgezet. Ik heb er een kroonluchter van gemaakt. Maar enkel nadat de grootmoeder eerst de fietsband in een sterk reinigend sopje had afgewassen. Dat kunnen grootmoeders goed, zorgen voor de kleinkinderen.
Er is weinig veranderd. Ik ging mijn grootmoeder ophalen omdat ze moeite heeft met haar rug. Ze kan de lange autorit naar mijn moeder moeilijk verdragen. In mijn auto zou het beter gaan. Dat is toch het verhaal dat ik te horen kreeg. Ik pikte haar op om het paasweekend met onze familie door te brengen. Inmiddels zijn we dertig jaar ouder. Ze wordt weldra 90 jaar, maar ik zie geen enkel verschil met toen. Ik had haar nog nooit bezocht sinds ze twee jaar geleden in het rusthuis verhuisd was naar een kleine flat. Het is een voorlopige oplossing, want weldra verhuist ze opnieuw naar een nieuw gebouw. Maar ik was er dus nog niet geraakt, en nu kwam het van pas. Dan heb ik ook eens gezien waar ze nu leeft. De kast staat vol met foto's van de kleinkinderen. Ik zie mezelf in een vreselijk kostuum op een vreselijke foto staan waar ik zeker 25 kilo zwaarder ben. Maar dat stoort blijkbaar enkel mezelf. Zij vindt het vooral vervelend dat de poetsvrouw de foto's door mekaar zet als er gekuist is.
De autorit valt reuze mee. Mijn wagen heeft veel betere zetels dan de wagen van mijn mama. Of kwam het goed uit dat ze me nog eens ziet? Wie zal het zeggen. Maar het heeft haar deugd gedaan, want het is een lange rit. Paaszondag kan nu toch weer met de familie en de grootmoeder doorgebracht worden. Natuurlijk kan dat nog, ze is daar helemaal niet te oud voor. Ze is nog fit genoeg en de geest is nog net even fris als vroeger. Alleen is ze nu overgrootmoeder. En ze doet net hetzelfde als vroeger. De achterkleindochter moet snappen dat er vier generaties in de woonkamer zitten en dat legt ze haarfijn uit. Of de boodschap helemaal begrepen is zie ik niet, maar ik zie dat ze het goed doet.
Net als vroeger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten