zondag 30 juni 2013

Retro stuff

Een hobbycomputer heette dat. Als we nu een PC in huis hebben is dat een toestel om vanalles mee te doen. Documenten openen, internetten, spelletjes spelen... Alles in één toestel. Toen ik jong was, was dat anders. Toen waren er Personal computers voor bedrijven en homecomputers die je thuis aan je TV toestel aansluitte. De taken waren dan ook veel meer gescheiden dan hoe dat vandaag gebeurt. Ik moest lang nadenken om de lijst van computers die ik ooit in huis had weer voor mijn geest te halen. Het gaat dan ook over vele jaren geleden, de eerste moet van begin jaren '80 zijn.



Geef toe dat de Atari 2600 er tot op de dag van vandaag mega cool uitziet. Welk ontwerp ken je nu nog waar men hout in een computer verwerkt? Zelfs al was het maar een spelcomputer.




Technically klopt dit niet, want ik heb deze homecomputer nooit in huis gehad. Nu ja, hij was heel vaak in mijn buurt en ik heb er enorm fijne herinneringen aan. Software in BASIC schreef ik zelf in zijn 1,5K intern geheugen.

Zoals alle homecomputers was er geen monitor, enkel een TV scherm. Dat was best geen kleurentoestel, want dat kon ie toch niet aan.





Mede daarom was deze supercomputer revolutionair. Wel 8 verschillende kleuren op je scherm, en als je de "bright" optie aanzette zelfs 16. Alle mooie herinneringen uit mijn jonge jaren zitten in deze 48K RAM. Met dit ding heb ik wonderbaarlijke dingen gedaan. Hij is de reden waarom ik vandaag een passie voor computers heb.







Hoe deze twee in het plaatje passen weet ik niet. Ik heb nooit iets uitgestoken met de Apple II en de Apple II c (de portable versie).

Maar ik had ze beide in huis, ik denk zelfs dat ik er meer dan 2 had. Een zakenman als buurman hebben had zijn voordelen. De afdankers uit zijn bedrijf kwamen in mijn kamer staan, maar ik deed er nooit echt iets mee.





Dat kan je ook zeggen van  de Atari 600 XL. Ik denk dat ik hem ooit eens ergens uit de Koopjeskrant moet gekocht hebben, maar ook dit ding heb ik nooit echt gebruikt.




Dat kan je niet zeggen van de volgende toestellen. De Sinclair QL was de opvolger van mijn hartedief ZX Spectrum. Ik heb er heel vaak mee bezig geweest, maar je kan het enkel zien als een computer die je als "normale" gebruiker in huis hebt. Van programmeren was geen sprake meer, hoewel ik best wel probeerde.


Dat was zeker ook zo toen ik deze Commodore Amiga kocht. Overstappen naar de concurrentie! Zo voelde het zeker aan, want de super populaire Commodore 64 was altijd de meer bekende tegenhanger van mijn ZX Spectrum.
Toch was dit een ander verhaal. Plots was daar een harddisk en een floppy drive zoals we dat later kenden. Een nieuwe wereld ging open, maar opnieuw niks programmeerbaar...
Ik heb hier veel muziek mee gemaakt, je zou het een vroege iMac kunnen noemen.




Verder dan mijn allereerste PC ga ik niet opsommen, want hierna volgt een lange lijst en ze hebben met mijn hobby niks meer te maken. Maar het zijn vanaf dan dus enkel PC's met Windows zoals we die nu kennen. Intussen ben ik ook al hogeschoolstudent, en deze PC XT was dan ook in de eerste plaats bedoeld om documenten te openen die ik op school had gemaakt. Mijn echte hobby gebeurde nog steeds op de Amiga.
















Begon ik nu de opsomming met een spelconsole? Dan horen de dezen er ook bij natuurlijk. Ik denk zelfs dat ik ze nu nog heb, al dan niet in een berging.

Maar mooi zijn ze niet meer. Qua look kan geen enkel model de Atari 2600 overtreffen. Ze hebben geen hout in hun design ;-)

zaterdag 29 juni 2013

7 Segment part II

Het werkt dus wel hè, moest je twijfelen aan mijn laatste printplaatontwerpjes. Voor de duidelijkheid: ik wil nu 4 cijfers gebruiken om een coördinaat te tonen ergens in een bos.

Van deze soort heb ik er nu 3 gesoldeerd en me eerst eens geconcentreerd op één belangrijk aspect. De vraag is nog steeds hoe lang de mini batterijtjes meegaan die ik en masse in China kocht. Ze kosten niks, dus ik veronderstel dan dat ze waardeloos zijn.

Hoe je dat test? Eén van de 50 batterijen opofferen en zien wanneer ie leeg is hè. Je moet dat niet te moeilijk maken. Ik ben ervan uit gegaan dat ik de display op een donkere plaats in een bos zal leggen. Denk aan onderaan in een boomstronk of zo. In de zon kan je dat vergeten, want dan moet je zoveel power geven dat het batterijtje meteen op is. Ik heb mijn software wat veranderd zodat het behoorlijk wordt gedimd: het verbruik ligt op 6mA (i.p.v. 80mA maximum) en de batterij van 3V mag niet onder de 2.5V zakken, anders zal mijn microcontroller stilvallen.

Hoe lang dat duurt? Ik hoopte op toch minstens 1u, anders zou ik vaak naar mijn bos moeten hollen om de batterij te vervangen. Als iemand de display aanschakelt voor 2 minuten heeft ie het wel gelezen, dus dat zou 30 logs zijn per batterij en da's wel heel nipt.

Zo heb ik de test gedaan. De linkse meter toont de spanning, de rechtse de stroom. De spanning is nu ik dit schrijf nog steeds meer dan 2.6V en we zijn al 7u verder! Wie zegt dat Chinezen rommel verkopen ? ;-)

vrijdag 28 juni 2013

De limiet

Jaja, het gaat er weer over. Maar dat komt dan ook omdat ik niet duidelijk ben. Ik weet niet of het straks wel zo is, maar ik kan enkel maar proberen.

De vraag was, met alles wat ik hier schrijf over alcohol, wat is in mijn ogen dan wel aanvaardbaar drankgebruik? Laat ik meteen zeggen dat er geen inhoudsmaat zal volgen. Niet omdat ik het niet wil zeggen, ze bestaat gewoon niet.

Mijn idee is gevormd door twee jaar twee psychologen te bezoeken en daarna 3 jaar naar de AA te gaan. Die meningen verschillen, maar de basis is dezelfde. Geen van beide benoemt een hoeveelheid maar wel een gedrag. Je hebt een drankprobleem als je niet kan stoppen met drinken. Voor sommige mensen is de hoeveelheid dan een fles wijn, voor sommigen een fles vodka of meer. Je spreekt dan over een "vork" van zeg maar 1 tot 4 flessen wijn (1 fles vodka = 3.5 flessen wijn). Wanneer is dat te veel? Maakt niet uit, het punt is dat je niet kan stoppen. Twee of drie glazen drinken, en dan overschakelen op water of cola is onmogelijk. Hij gaf een voorbeeld van een dame die zelfs lichamelijk verslaafd was geworden na 3 glazen wijn per dag.

Van de psycholoog weet ik de cijfers nog. Een verslaving heb je als je iets niet kan laten. Voor de mannelijke bevolking is dat voor alcohol ongeveer 60%. Dat wil zeggen dat 60% van de mannen die drinken het moeilijk kunnen laten. 13% van de mannen heeft een "problematisch drankgedrag" (alcoholist is geen medische term). Samen met 8% van de vrouwen is dat gemiddeld 10% van de drinkende bevolking. Daarvan is 5% zich genoeg bewust van het probleem om er iets aan te doen en 2% slaagt erin. De psycholoog had 8 categorieën die tussen de eerste en de laatste zaten (dus tussen 60% en 13% voor de mannen). Ook andere categorieën van gedrag was "ongezond", dus de vraag wanneer je alcoholist bent is daarmee niet beantwoord.

Bij de AA rekenen we geen procenten uit. Je bent alcoholist als je dat zelf zegt. We hebben behoorlijk wat mensen die in de 10% op het eerste zicht niet thuishoren. Mensen die zich sociale drinkers noemden, mensen die enkel in 't weekend veel dronken maar in de week nooit, mensen die het niet konden laten om de wagen te nemen na hun cafébezoek. Ze noemen zich allemaal alcoholisten en ze drinken geen alcohol meer. We hebben één ding gemeen: geef ons één glas en we kunnen niet meer stoppen met drinken.

Daarom ben ik kritischer op gedrag van anderen. Het is niet omdat iets sociaal aanvaard is, dat het OK is. Vele mensen in mijn familie en vriendenkring kunnen na enkele glazen alcohol niet stoppen. Ze blijven drinken tot ze dronken zijn, of ze beginnen te drinken met de bedoeling om dronken te worden. De redenen heb al vaak vernoemd, maar ze doen niks ter zake. Drinken omdat je droevig bent, omdat je blij bent, teleurgesteld, maakt niet uit. Drinken voor een bepaalde reden is per definitie "problematisch" of "ongezond" zoals de psycholoog het voorzichtig bleef benoemen.

Drinken om plezier te maken, daar had ie geen probleem mee. Ik ook niet, zolang het niet je enige hobby is. Daar heb ik behoorlijk wat tegenstand tegen als ik dat hardop zeg. Toch denk ik er zo over, en mijn tweede psychologe trouwens ook. De arbeider die elke vrijdagavond en zaterdagavond met vrienden op café gaat om zijn zorgen van de week te verdrinken heeft een even groot probleem als de dagelijkse thuisdrinker die je nooit ziet. Het is opnieuw het gedrag en niet de hoeveelheid, zelfs niet het aantal dagen per week.

Er komt in dat laatste geval ervaring van de AA (en de BB) aan te pas om er zo over te denken. Mensen die misschien niet meteen de grootste probleemdrinkers waren, maar toch stopten omdat ze zelf vonden dat het nodig was, vertellen allemaal dat ze gelukkiger zijn. Langdurig sociaal aanvaard drinken heeft ook een grote invloed op je leven, net zoals het bij mij was. Ik beschouw mezelf als alcoholist vanaf één van de eerste fuiven die ik ooit bezocht (toen dacht ik daar anders over natuurlijk). Dat komt dan enkel door het feit dat alcohol een belangrijke rol in je leven heeft, en een groot deel van je vrije tijd opslorpt. Je zal daardoor minder voldoening hebben in je vrije tijd omdat je geen zinnige bezigheid hebt. Je zal niet verder "groeien" en je bouwt geen zelfvertrouwen op. Ik weet het omdat ik het kan vergelijken en omdat ik de andere verhalen hoor.

Dus heel kort gezegd: wat is voor mij aanvaardbaar? Een paar glazen drinken en plezier maken op café zonder steeds dronken te zijn. Dat kan net zo goed thuis, een paar glazen wijn en een pousse-café zonder echt dronken te zijn. De rest moet je zelf invullen ;-)

donderdag 27 juni 2013

Blijven oefenen

Het is een beetje vreemd toch deze keer. Een nieuw ontwerp wou ik eerst één keer als test om daarna een printplaat met 12 stuks "in productie" te nemen. Het gaat opnieuw over een display en een chip die coördinaten moet tonen op de display. De display is nu 4 cijfers breed in plaats van de 2 die ik eerder in dit potje voor glucosestrips had gefriemeld.

Maar het liep dus mis. Het liep zelfs keer na keer mis. Ik wil eerst één ontwerp solderen om te zien of alles wel werkt voor ik twaalf stuks ga maken. Eerst zat ik dan ook met het idee dat ik enkel één ontwerp moest hebben, maar voor de veiligheid maak je er toch best twee. Printplaten maken is nog altijd een delicaat werkje en vaak komt het niet goed. En zeker niet met dit ontwerp. Er zitten maar liefst 8 koperbaantjes tussen de aansluitingen van de chip. Vroeger kon ik op die afstand met moeite drie banen etsen, nu ligt de lat dus veel hoger.

Uiteindelijk is dit toch één exemplaar van de drie die bekwaam zijn. In totaal heb ik er veertien geprobeerd, en buiten die drie waren ze allemaal mislukt. Geef toe dat dit op een beetje "ruis" na een pareltje is. Ik heb zelfs een goede font gevonden die je ook kan lezen deze keer ;-)

Maar dit was een lucky shot en de rest was dus slecht. Deze print is dan nog de mooiste van de pogingen. Dat het niet lukt is best raar, want ik doe helemaal niks anders dan de vorige keer. De eerste poging was met printplaten van een ander merk, en meteen gaf ik dat de schuld. Maar ook op mijn goedkope manier, dat zijn Chinese printplaten die ik zelf een fotogevoelige laag geef met een spray, was het resultaat slecht.


Ik begon dan ook te twijfelen aan mijn origineel ontwerp, want het lijkt alsof steeds de bovenkant van de print slecht is en onderaan is ie soms bruikbaar. Ik dacht dus aan de nieuwe laserprinter die misschien niet zwart genoeg afdrukt. Alleen, je kan dat dus helemaal niet zien omdat alles veel te klein is. Je kan ook geen foto nemen van een transparant want dat is niet duidelijk genoeg.

Dan heb ik toch deze foto kunnen nemen met de iPhone, die maakt zich minder zorgen over focussen op korte afstand. En tegen de avondzon zag ik dus wel dat het zwart is. Ik kan nergens door die baantjes kijken, dus ook het UV licht uit de belichtingsbak zal er dus niet doorkunnen.

Hoe het dan wel misliep weet ik niet zeker, ik gok op een slechte verdeling van die spray op de printplaat. Je moet die laag aanbrengen en dan een half uur in de oven laten drogen. Toevallig zal daar twee keer iets fout zijn gelopen.

Maar we blijven proberen..


woensdag 26 juni 2013

A quart

Weet je hoeveel dat is, een quart? Het is een Amerikaanse inhoudsmaat en het is één liter. Nu ja, dat kopt dus niet helemaal, maar om de vertaling niet te gek te maken wordt het dus één liter als het in een Amerikaanse film wordt uitgesproken. In 't echt is het één vierde van een gallon of two pints. Het komt overeen met 0,946 liter. Ik heb het opgezocht want het is iets dat me erg bezighoudt.

Ik ben geen fanaat in inhoudsmaten hoor. Het ging over a quart of vodka. De film heette When a man loves a woman en ik zag hem zopas op groot scherm. Hier wil dat niet zeggen dat het in een cinemazaal is, maar de projector geeft toch een beetje dat gevoel. Wellicht is de film even aangrijpend en herkenbaar op een normale tv, dat zal weinig verschil maken.

Meg Ryan is getrouwd met Andy Garcia en ze vormen samen een heel gelukkig stel met twee jonge meisjes. Er is niets aan de hand en alles is daar om gelukkig te zijn. Hij is piloot, het huis is groot en de oppas is een lieve dame. Toch blijkt na een tijd dat de moeder in het gezin af en toe wat veel drinkt. Ze wordt erop aangesproken en belooft keer op keer dat het gaat minderen. Natuurlijk lukt dat niet en uiteraard loopt alles uit de hand.

Op een zatte namiddag valt ze door het glazen douchescherm en blijft voor dood achter. De jonge dochter belt naar de vader, maar die is ver weg op een reisbestemming die hij met een passagiersvliegtuig bedient. Er volgt een opname in het ziekenhuis, een ontwenningskuur en daarna veel AA meetings en zelfs Al-Anon meetings. Die laatste meetings zijn bedoeld voor de partners en familieleden van alcoholisten.

Het spreekt voor zich dat dit allemaal akelig herkenbaar is. Mijn dramatisch moment was geen douchescherm, maar het kon ook tellen. Na een epilepsieaanval volgde er ook een ziekenhuisopname van een week om te ontgiften. Een ontwenningskuur deed ik niet, maar de AA was er natuurlijk wel. Alleen ziet die er heel anders uit dan op het scherm.

Enkele jaren geleden zag ik de film ook. Het was op een even groot scherm in mijn kantoor in Hoboken. Ik verbleef er vaak ook 's nachts omdat het makkelijker was voor mijn werk. Dat was toch het verhaal dat ik er zelf aan vast hing. In 't echt was het vooral om mijn quart ongestoord te kunnen opdrinken.

Ik weet nog dat ik het toen opzocht, net zoals nu. Ik weet vooral nog dat ik schrok dat ze zoveel dronk. Zo erg was het toch niet bij mij. Soms zal ik wel eens een fles hebben gedronken, maar dit is meer. Daarom voelde ik me niet aangesproken en kon ik doorgaan zonder me te veel zorgen te maken. Ik wist immers wel dat ik te veel dronk, maar zo lang het maar geen liter was zoals in de film, was het nog niet zo erg dat ik moest opgenomen worden of - God verhoede - naar de AA moest gaan.

Toch is later alles verlopen zoals in de film. A quart of vodka zal ik heel vaak gedronken hebben. Het dramatisch moment is er wel gekomen en ik ben wel naar de AA mogen gaan.

Daarom zeg ik nooit hoeveel ik vroeger dronk als iemand me aanspreekt die nog alcohol drinkt. Het kleinste verschil maakt dat de klik nooit gemaakt wordt. Er volgt steevast een vergelijking van inhoudsmaten en ik zal altijd winnen. Daarom zal de gesprekspartner altijd zijn verbruik minimaliseren. Het feit dat ik nu alcoholisten ken die nog geen vierde haalden en zelfs niet dagelijks dronken, gaat verloren na die inhoudsmaat. De standaard is akelig snel een grens waar je onder kan blijven om geen probleem te hebben. Het heet ontkenning is was de meester in dat vak. Denial zeggen ze in 't Engels. Denying denial zei the Nanny ooit.

In mijn geval was dat de nagel op de kop.

dinsdag 25 juni 2013

No more pills

Het aantal pijnstillers werd afgebouwd. Ik denk dat het eerder symbolisch is dat je nog Ibuprofen neemt, want in vergelijking met Targinact weet je helemaal niet dat er iets in je glas water zat. Ik nam ze dan ook preventief omdat ik 's morgens de laatste tijd toch geen pijn meer voelde. Dafalgan ontregelde mijn glucosesensor en om die reden schakelde ik over. Maar het nadeel is dat ik Ibuprofen liever bij een maaltijd eet, terwijl Dafalgan tussendoor nooit kwaad kon in mijn geval.

Het was dan ook gewoon een beetje toeval dat ik één keertje de ochtendpil vergat. En dan pas tegen de avond merkte dat er at diner time geen pijn was. Dus waarom dan alsnog iets nemen? Dat leek me niet nodig en vandaag is het weer zo. Ik kan nu dus voor de eerste keer sinds vele maanden zeggen: geen pillen meer. Toch niks tegen de pijn, maar dat was duidelijk zeker? Het spreekt voor zich dat dit een heel goed gevoel geeft.

Misschien ook vooral omdat de laatste maanden de sterke pijnstillers op mijn systeem gingen werken. Niet dat ik er boos of slecht gezind van werd, ik had echt veel last van sufheid en soms een beetje duizeligheid. Ook mijn geheugen, wat altijd al slecht is, was echt een ramp. Nu is dat toch behoorlijk beter, hoewel ik niet fit ben zoals het hoort. Maar ja, wanneer was dat wel zo?

De eerste revalidatie is nu achter de rug, maar dat was het woord niet waard. Een theoretische cursus met een groep mensen die samen met mij de sessies nu aanvangen. Het viel meteen op dat er veel rugproblemen en in deze groep zelfs behoorlijk veel operaties zijn. Slechts één patiënt kwam voor problemen met de nek, de rest van de kamer zat vol rugklachten.

De les heb ik goed gevolgd, hoewel de veel te jonge leraar daar even anders over dacht. Hij moet me in de gaten hebben gehouden, want hij kon blijkbaar een afwezige blik waarnemen. Daarop vroeg ie mijn naam en hij stelde me een vraag om te zien of ik één van zijn laatste punten had begrepen. Toch zal ie zijn geoefend oordeel moeten bijschaven want ik wist perfect waar de klepel hing. Daarmee is meteen de toon gezet. Om het in zijn woorden te zeggen: "Ik ga af en toe den ambetante uithangen".

OK dan :)

maandag 24 juni 2013

Cursus

Het klinkt eigenlijk heel spannend, wat ik tot nu toe kon lezen op de website http://pluralsight.com/. Dat is een plaats waar je zowat alles kan aanleren wat je maar wil als het met programmeren te maken heeft. Het is ook meer dan lezen, want de cursussen zijn interactieve filmpjes die sterk de nadruk leggen op voorbeelden om een theoretisch model uit te leggen.

Onder het motto: programmeren moet je niet lezen maar doen, kan dit dus best tellen. De voorbeelden volg ik meteen samen in Visual Studio terwijl ze getoond worden op het scherm. Je moet dat immers zelf proberen om te zien wat er wordt uitgelegd, anders blijft bij mij zeker nooit iets hangen. Maar dat gaat voorlopig dus goed.

Het plan was veel ouder dan vandaag, ik had immers een goed C++ boek aangeschaft om eerst de basis grondiger te bekijken die ik nodig heb om echt .net developer te worden. Het gaat dan echt wel om omscholen in mijn geval, de 16 jaar Delphi ervaring doen zeker ter zake. Maar de basis is nu eenmaal helemaal anders: ik ben Turbo Pascal syntax gewend, en C++ is nu eenmaal een heel ander verhaal. Nu lukt dat allemaal wel hoor, ik ben in feite al enkele maanden aan 't spelen met Arduino's en microcontrollers, en dat luistert ook enkel maar als je C++ spreekt.

Het eerste deel zit erop en daarmee is meteen mijn proefperiode voorbij. Nu wordt het betalen in harde dollars als ik de volgende cursussen wil volgen. Nu ja, aan 50$ per maand zal dat wel meevallen. De cursus die ik eerst in februari wou volgen maar heb moeten afblazen wegens de hernia kostte meer dan duizend Euro.

En meteen heb ik een certificaat! Het bewijs dat ik het allemaal kan is er. Ik heb wat oefeningen gedaan en een korte test. Dan zei ie dat ik niet alles juist had, maar 83% is nog goed hé. Ik kan me niet herinneren dat het in een echte school ooit zo goed was.
Wellicht zal het later wel wat minder vlot gaan. Dit heette immers "C# from scratch". Dus beginnen vanaf nul, zonder dat je ervaring hebt.

Dat zet het wel een beetje in perspectief ;)

zondag 23 juni 2013

Jammer

Nee, heel jammer.

Het gesprek was erg goed en de omgeving was echt iets voor mij. Het deed me denken aan de vroege jaren toen ik in een vergelijkbare kleine firma een bediendecontract had. De collega's die er nu al werken zouden positieve feedback geven aan de bedrijfsleider. Dat is toch wat ze me zeiden na een gesprek met twee van hen dat volgde op de babbel met de baas.

Toch kreeg ik te horen van het kantoor dat me hier in de eerste plaats naartoe stuurde dat het niet doorgaat. Plots dook er een tweede kandidaat op en hij geniet nu blijkbaar de voorkeur. De reden waarom dat zo is, kan ik niet zo goed vatten. Ik werd niet gekozen omdat ik nu als zelfstandige werk. De andere kandidaat is al heel zijn leven bediende, en daarom zou hij beter passen in de functie.

Het is wat het is en of ik dat nu begrijp of niet, het maakt geen enkel verschil. Het heet aanvaarden wat je niet kan veranderen en gelukkig volg ik al enkele jaren een cursus om dat te kunnen.

Je zou het ook anders kunnen bekijken. Stel dat ik niet gekozen werd op basis van mijn gebrekkige kennis van de materie? Of omdat ik sociale vaardigheden zou missen om in groep te werken? Het kan allemaal hè, ik verloor al sollicitaties door ergere redenen. Men zei ooit dat ik onvoldoende ervaring had na 16 jaar. Of ééntje die zei dat mijn .NET kennis te wensen overliet, terwijl ik nooit had gezegd dat ik daar ook maar iets van kende.

Dat neemt niet weg dat ik het heel jammer vind. Een bediendecontract vond ik geen bezwaar meer, maar dat is niet aangekomen. Het zij zo.

zaterdag 22 juni 2013

Oud speelgoed

Normaal ben ik in de wolken als er nieuw speelgoed arriveert. Deze keer ben ik helemaal in de wolken met oud speelgoed.



Deze oscilloscoop is van onder het stof gehaald bij mijn broer en ik heb hem nu in gebruik. Ik denk niet dat ie nog echt in gebruik was, want ik weet nog wanneer ie werd aangekocht. Het exacte jaar ben ik kwijt, maar ik weet dat ik jong was. Daar komt nog bij dat het toen al een tweedehandsmodel was met zoveel jaren op de teller. Ik hoorde al dat het eruit ziet als oude rommel, maar kenners weten dat het heel erg waardevol is. En dan maakt het helemaal niet uit hoe oud ie is, hij werkt echt nog perfect.

Omdat ik me niet bezig hou met analoge elektronica maar enkel met digitale signalen zou je misschien denken dat het weinig nut heeft. Of dat ik alleen maar een digitaal model kan gebruiken. Maar dat klopt helemaal niet: tot nu toe had ik geen enkele notie van tijd in projecten die ik heb gemaakt. Dat gaat nu dus veranderen.

Omdat ik alleen digitale signalen zal zien, is het beeld een beetje saai. Een mooie sinusgolf zal er bij mij nooit op verschijnen, maar toch viel mijn mond open van verbazing toen ik de PWM signalen van mijn Arduino uit ging meten.

Dit hoort er namelijk helemaal anders uit te zien en het verklaart waarom mijn servo's vaak niet goed werken. Ik zal moeten uitzoeken hoe het komt, maar zonder dit ding zou ik het nooit hebben gezien. Het komt erop neer dat de lijntjes bovenaan 10% van de breedte hebben die ik verwachtte. Het verklaart ook waarom ik LED's nooit fatsoenlijk gedimd kreeg. Enfin, er is dus opzoekwerk nodig...

Ik ben in elk geval heel blij met het nieuwe speeltje :-)

vrijdag 21 juni 2013

Er hangt iets in de lucht

Als je 16 mensen aan een tafel zet en je vraagt hen om zich voor te stellen in één minuut dan lukt dat niet. Hoewel de meesten wildvreemden zijn voor elkaar, en de minuut eigenlijk bedoeld is om jezelf voor te stellen, toch heb je niet het gevoel dat het nodig is. Je hebt immers altijd het gevoel dat je hen al jaren kent.

Ik weet hoe het komt. Ik weet het al enkele jaren. We hebben dat te danken aan alcohol. Ik meende echt wat ik zei toen ik tien redenen neerschreef waarom ik blij was met mijn drankverslaving. Er was er ééntje bij die zei dat iedereen luistert als iemand spreekt. Daar mocht wat aan bijgeschaafd worden naar mijn mening, want soms was de tijd vanavond korter en ging ie sneller dan wat ik gewend ben.

Maar dat is dus heel normaal. Zet 16 mensen met dezelfde passie aan één tafel en je krijgt vuurwerk. Voor de duidelijkheid, de passie is nuchter leven en daarom is één minuut veel te kort om ze uit te leggen. In één minuut past zelfs de lijst van mijn nieuwe hobby's niet. Laat staan dat het tijd genoeg was om uit leggen waarom ik zo blij ben dat ik uit die mallemolen ben gestapt die de sociale drinkers rondom mij nog stevig op dreef houden.

Laat dat nu net het doel zijn van de avond. Dat werd later pas duidelijk, toen de initiatiefnemer aan zijn minuut begon. Het zat in een klein zinnetje in de Koppenreportage en het hield me meteen vast. De vraag was waarom hij zich de vreemde eend in de bijt moet voelen als ie op een bruiloft de enige nuchtere mens is naast 249 beschonken genodigden. Daar ging het vandaag om, dit is de passie die hem zo boeit. Het is de missie die nu voorop is gesteld: mensen bewust maken van het feit dat niet drinken geen straf is maar een zegen. Op café gelooft geen hond je, maar dat zal dan ook niet meteen het doelpubliek worden.

Wist je dat ze alle 16 hetzelfde zeiden? Niet in detail, niet de details van hun leven want die verschillen. Maar de zoektocht die eerst moeilijk was en dan bevrijdend, de fouten en soms het herval, de ernstige verhalen waarom het zo ver kwam. Soms verschilt de ernst van de problemen, maar de opluchting is unaniem. Nuchter leven is cool.

En dat wordt de nieuwe boodschap. Wij noemen het altijd de kracht van de tafel. Alleen, dit was geen AA tafel. En dat maakt het heel bijzonder.

Er werd iets nieuws geboren en ik was er bij.

donderdag 20 juni 2013

Dynesys - de revalidatie

We kunnen er aan beginnen! Drie bezoeken in het ziekenhuis en het pad is uitgestippeld. Eerst was er de chirurg. Hij heeft niet veel meer moeten doen dan bevestigen wat ik al wist: dat het goed gaat. Het feit dat ik nog wat pijn heb vond ie normaal en zelfs geruststellend. Er zitten vijzen in mijn rug, dus als ik niks zou voelen zou ie zich pas zorgen maken. Dat het tijdelijk is zal hopelijk ook wel duidelijk zijn. Maar het belangrijkste punt was wel de originele pijn en die is weg. Ik had immers nauwelijks rugpijn, maar vooral uitstralingspijn in mijn linkerbeen. En die is nu volledig weg. Daarom is de operatie een succes.

Het tweede bezoek was voor de revalidatiearts. Ze is ook positief over de evolutie. Er is geen rocket science nodig om dat uit te zoeken. Enkel even rechtstaan en links, rechts, voor en achterover buigen was genoeg. Alleen het feit dat je het kan is goed, de mate van stroefheid doet niet ter zake. Dat de wonde nog wat opgezwollen was, werd wel genoteerd maar heeft blijkbaar geen gevolg.

Het pad is wat langer dan verwacht. Als ik de revalidatie volledig doorloop, wat natuurlijk het plan is, zullen we vier maanden verder zijn en niet twee zoals ik dacht. Het blijft wel zo dat de eerste twee cruciaal zijn de anderen wat losser. Je doet ze zelfs in een aparte zaal in het ziekenhuis.

De eerste maanden krijg ik opleiding en doen we oefeningen in groep. Je moet je twee maal per week inschrijven voor sessies van 1.5 of 2u. Niet de lengte van de sessies verschilt, wel de persoon die ze uitlegt hoe lang ze duren. De twee volgende maanden ga je dan naar de andere zaal om zelf oefeningen te doen. Het zou trouwens samenvallen met mijn werkonbekwaamheid als de huisdokter er ook zo over denkt. Dus nog twee maanden zou ik niet kunnen werken, maand drie en vier dus wel.

Het verhaal werd bevestigd bij de kinesist. De inschrijving en praktische kant werd uitgelegd en dat had ik nodig. Ik moet immers mijn leven een beetje kunnen plannen de komende maanden, maar dat komt goed als ik dat zo hoor. Dat is één van de voordelen als je het in dit ziekenhuis doet en niet bij de lokale kinesiste naast mijn deur. Hier is tijd en mankracht voorradig, en dat zal ik kunnen gebruiken.

woensdag 19 juni 2013

Teeny weeny

Dit is het kleinste dat je kan vinden. Het ding weegt 1.5g en is best wel sterk voor wat het moet doen.
Een servo zoals deze wordt normaal gebruikt in speelgoedvliegtuigjes of helicopters, dan is het gewicht een belangrijk punt. Ik wil hem vooral omdat ie klein is en in potjes voor glucosestrips past ;-)
Het blijft me verbazen wat er mogelijk is met mini electronica. Je kan de servo op ongeveer 200 stappen regelen, dus de stapjes zijn kleiner dan 0.1mm. In totaal (inclusief een prinplaatje met electronica) is het niet groter dan een stuk van 20 cent.



dinsdag 18 juni 2013

Het gesprek

Dat foutje is de jongeman nu echt wel helemaal vergeven. Het ziet er immers naar uit dat ik best wel eens de job zou kunnen hebben!

Vandaag had ik dus dat gesprek in Gent voor de job als Delphi programmeur in een bediendestatuut. En dat is behoorlijk goed verlopen. Eerst was er een kleine uiteenzetting van de bedrijfsleider van de kleine firma. Meteen werd duidelijk dat freelance geen optie is. Om te beginnen was mijn dagprijs een beetje een afschrikking, maar het probleem is anders. Ook het principe kan niet. Het moederbedrijf in Duitsland laat het gewoon niet toe.

Voor de rest is dit echt een major flashback zoals ik die al had door alleen de locatie en de omgeving geschetst te zien. In het echt is het ook zo. Een bedrijfje waar nu negen mensen werken, misschien dus binnenkort tien. Vier van de tien zullen dan Delphi programmeurs zijn, en dat is op zich erg bijzonder. Ook het feit dat de verre toekomst in Delphi is uitgetekend in de nieuwe ontwikkelingen voor hun standaardsoftware voor huisdokters.

Het tweede gesprek was een onderonsje met de bestaande programmeurs. De sfeer is erg aangenaam. Alleen al het feit dat er elke vrijdagmiddag frietjes worden gebakken, dat spreekt boekdelen. De misschien toekomstige collega's zijn even oud als ik, en we delen de Delphi passie. De uren zijn flexibel en de omgeving herkenbaar. De baas raakt geïrriteerd door de aanpassingen die de sales mensen aan de klanten beloofden, maar die achterblijven in de afdeling development. Zo herkenbaar :)

Er volgt positieve feedback naar de bedrijfsleider, zo is me al verteld. Dan zou er een volgend gesprek komen.

Hoewel de omgeving en de vorm een droom is, het statuut, de verloning en de afstand zijn dat helaas niet. Daar is nog wat denkwerk nodig van mijn kant.

maandag 17 juni 2013

Dat leest als ...

De sanitaire term heeft drie letters. Die moet je invullen op de drie puntjes. Het palindroom dat ik bedoel heeft dus drie letters. Ah, ken je dat niet? Als je een palindroom omdraait, verandert er niks. Dat maakt het nog een beetje viezer, want dit is niet iets wat je normaal omdraait. Je blijft er met je handen af.

Al zo vaak moest ik er om lachen. Het geboortedorp van mijn ventje heeft een ander dialect dan wat ik thuis aanleerde. Je zou nu zeggen: de Kempen is toch de Kempen, maar dat is dus helemaal niet zo. En wat zo opvalt aan dit dorp is dat bijna elk gezegde dat men hier gebruikt dit woord bevat. Of het heeft in de verte met de betekenis ervan te maken.

Eén manier om bijvoorbeeld te zeggen dat een boekje of een tekst heel gemakkelijk leest, is dus zeggen: dat leest als ... Je vult het inmiddels zelf in veronderstel ik toch. Waarop ik dan altijd vraag aan mijn ventje: hoe? Heb je dan ooit ... gelezen? Je leest toch helemaal geen ... ?

Ik moest er opnieuw aan denken toen het ging over deze pagina's. Vaak hoor ik dat van vrienden of familie. Net zopas nog hoorde ik het van iemand in de familie die ik niet zo heel vaak meer zie. Op zich is dat heel jammer, maar als je ouder wordt groeien levens nu eenmaal uit elkaar. Toch weet men altijd alles over mij, omdat deze blog dan blijkbaar de nodige updates bevat om bij de les te blijven. Nu ja, ik snap het best dat vrienden of familie veel lezen dan weten ze hoe het met me gaat. Ik zou dat ook doen, moesten zij een blog hebben. Ik riep ooit iedereen op om te bloggen, maar tot nu toe met weinig succes. Ik zou het nochtans heel fijn vinden.

Maar dat staat los van de drie puntjes. Ik denk dan dat vrienden en familie hier iets lezen om informatie te hebben die er anders wat minder is. Maar als compleet vreemde mensen hetzelfde doen, dan schrik ik meestal. En toen moest ik denken aan de spreuk met de puntjes. Waarom leest iemand die in Google CNBJSA intypte nu verder mijn blog? Het is een plaats in China waar mijn pakjes vaak blijven liggen, en de trackingwebsite zegt niet duidelijk wat het betekent. Maar waarom leest de mevrouw in kwestie dan 1.5 uur verder op mijn blog? Ze kent me helemaal niet, enkel de trackingcode was van belang. Maar inmiddels vroeg ze hoe het met mijn rug ging.

Wel, daarom dacht ik: volgens mij hè, deze blog? Dat leest als ...

zondag 16 juni 2013

Verkeerd verbonden, Lode

Ik zag in Villa Politica een close-up van Lode Vereeck van LDD die aan het SMS'en was. Dat ging trouwens behoorlijk snel op het lastige toetsenbordje van de iPhone. Ik zou eens moeten vragen hoe ie dat doet. En dat kan ik, want toen ik de laatste druk wellicht op de "stuur" toets zag, is het mogelijk dat ik de SMS op mijn scherm kan lezen.

Het valt niet zo erg op, want ik ken het GSM nummer niet. Daarom verschijnt er ook geen naam die automatisch uit mijn lijst van contacten wordt opgezocht op het scherm als hij me een SMS stuurt.

Dat is ook de reden waarom ik nu pas weet dat het al een tijdje zo is. De eerste dateert immers nog van begin 2012 en toen was ie inderdaad ondertekend met zijn naam. Het voordeel van de iPhone is dat ik de voorgaande SMS'en ook zie als ik een bericht aankrijg van één bepaald nummer. Alleen, het laatste bericht heb ik helemaal niet geopend. Daar was een goede reden voor: ik lag al in mijn bed. Om 1u 's nachts is dat niet zo vreemd, en daarom ook dat ik het later pas zag. Ik kon toen uit de tekst niet afleiden van wie het kwam, alleen dat ie wellicht niet voor mij bedoeld was. Als ik echter de vorige berichten uit de lijst van hetzelfde nummer zie, houdt het wel steek.

Dus kijk even in je contactlijst, Lode. Er zit een dame in die op het televisiescherm komt, mediawatcher is en ook ooit reisgenoot. Alleen, ik ben het niet. Mijn nummer heeft wellicht ergens een cijfertje dat ietwat afwijkt. En misschien is de dame in kwestie inmiddels niet blij omdat ze niks van je hoort ;-)

zaterdag 15 juni 2013

Je moet

Door elkaar schudden. Zeggen hoe dom je bent door alles zo maar weg te gooien. Weet je dat dan niet? Zo hoort het helemaal niet. Je moet altijd je best doen. Je moet werken. Je moet je post open doen. Je moet afbetalen. Je moet liefhebben. Je moet iets maken van je leven.

Je moet gelukkig zijn.

Maar wat als ie niet wil? Wat als het niet lukt? Wat als ie niet luistert? Goede raad komt niet aan. Het maakt de put alleen dieper. Hoe vaker moeten in een zin zit, hoe meer foert hij denkt.

Ik heb snel een mening gevormd. Dat komt helaas door de ervaring die ik te veel heb. Al lang had ik ze, die mening. Ik weet dat ik snel conclusies trek. Toch is er nu consensus. Die hoeveelheden, de uren van de dag, de redenen waarom. Been there, done that. Als ik de harde cijfers hoor, schrik ik zelfs nog. Op die leeftijd zo'n volumes en zo'n uren van de dag? Daar schrik ik nog van. Maar het maakt geen verschil, dat is ook een deel van de les van vroeger. Mensen dronken soms één vierde en waren net zo verslaafd. Ik ging er twee keer over, dus hier was geen twijfel.

De oplossing is niet nabij. Hoe het moet, dat weet ik niet. Ik weet dat het woordje moet weg moet.

Probeer te zien wat je weggooit. Ik weet dat je het niet ziet. Trek je niks aan van wat hoort en niet hoort. Probeer je best te doen. Probeer te werken. Probeer de dringende post toch te openen. Probeer de afbetaling toch te doen. Probeer ooit weer lief te hebben. Probeer iets te maken van je leven.

Probeer het, probeer gelukkig te zijn.
Maar probeer het enkel voor vandaag.
Morgen zie je wel weer.

vrijdag 14 juni 2013

10 redenen waarom ik blij ben met mijn drankverslaving

Lijstjes zijn tof. Zeker als ze zo'n titel hebben, dan vind ik ze helemaal de max. Stel nu dat je zelf echt geen probleem hebt met alcohol, dan wil je dit toch weten? Dat is ook zo als je zeker bent van jezelf dat er geen probleem is. Als je wel een probleem hebt hoop ik dat je ze herkent. Het is namelijk behoorlijk fijn om een drankverslaving te hebben.

1. Ik ben altijd BOB. Ik kan overal naartoe rijden zonder betrapt te worden. Ooit moest ik blazen op weg naar de AA. Op de vraag of ik gedronken had, zei ik tegen de agent: "nee hoor, ik ben op weg naar de AA". Hij moest lachen en geloofde er geen bal van. Hij had al veel uitvluchten gehoord maar deze vond ie super. Toch was de test negatief en de agent schrok. "Hoe, je meende dat dus, of wat? Allee goed bezig dan", zei ie.

2. Als ik dat wil, heb ik oneindig veel vrienden. Ik kan altijd in elke stad en in elk dorp naar een AA meeting gaan zonder voorbereiding. Het is makkelijker om contact te leggen met mensen dan vroeger op café. Ik heb dat dan ook al vaker gedaan en je voelt je meteen overal thuis.

3. Mensen luisteren naar mij. Ze moeten wel, want het is een basisregel in de AA. Als ik spreek moet iedereen zwijgen. Ik kan uit mijn nek lullen zonder dat iemand mag antwoorden. Dat is wonderbaarlijk.

4. Mensen luisteren naar mij. Ze doen dat ook vrijwillig en ze vinden vaak dat wat ik zeg zinnig is en soms inspirerend. Iedereen aan de tafel wordt op die manier behandeld. Luisteren is een gave die ik geleerd heb sinds ik nuchter ben.

5. Activiteiten die ik probeerde sinds...
nuchter"sociale drinker"
Djdrinken
geocachingbekomen
electronica
schietstand
fotografie
timelapse
AA
videomontage
blog
boek schrijven
mindfulness
meditatie
programmeren
microcontrollers
diabetescafé's
diabetesforum

6. Zolang ik maar niet drink is het toegestaan om andere verslavingen te hebben die verbleken bij die ene. Ik ben verslaafd aan Geox schoenen. Ik kocht ooit alle 14 modellen van één lenteseizoen omdat ik ze mooi vond. De verkoopster is nog steeds heel lief als ze me ziet.

7. Ik heb mezelf leren kennen door de psychologische begeleiding. Ik leerde waarom ik ongelukkig was en depressief werd. Ik weet ook perfect hoe ik in de fout ging en herken de tekenen nu heel snel.

8. Omdat ik enkel vandaag leef maak ik me nooit nog zorgen. Omdat het verleden niet meer meetelt schaam ik me ook nergens meer voor.

9. Ik zie mezelf graag.

10. Ik ben gelukkig.


mijn alcoholblog: http://nuchter.jangeox.be

donderdag 13 juni 2013

Next Generation Nerd


Die displays blijven me bezighouden natuurlijk. Alleen al omdat ze zo'n vreemde aansluiting hebben die zo goed als onbruikbaar is. Het is een rubberen band van iets meer dan één centimeter breed en één millimeter hoog. De contacten moeten van koper zijn want ze geleiden.

Maar het is bijna onmogelijk om er een draad aan te solderen. Toch werkt dat in die duurdere versie van de display die ik kocht en waar zo'n printje aan vasthing. Door dat printje kon je hem verbinden met een Arduino, maar de 10 goedkope exemplaren hebben dat niet en nu moet ik mijn plan trekken.




Je kan dat mysterie maar op één manier ontrafelen en dat is door zo'n display met print die werkt los te solderen. Daar schuilt het risico in dat ik iets openmaak en meteen om zeep zal helpen. Gelukkig was het niet zo en wat ik al vermoedde blijkt te kloppen. Het is trouwens heel goed nieuws, want de oplossing is zo eenvoudig dat ik meteen aan de slag kan.

Het eerste dat opvalt is dat ik in 't zak ben gezet! Het is helemaal geen scherm van een Nokia 3110, maar van een 5110. Dat is een heel ander model, maar blijkbaar is het scherm nogal gelijkaardig op wat details na.

Zo ziet het printplaatje er in detail uit op de plaats waar de connector aan de print vastzit. Dat klopt zelfs helemaal niet, ze zit niet vast. De rubber drukt enkel tegen het prinplaatje en op die plaats zijn er negen koperbaantjes die niet bedekt zijn en dus zo geleiden. Simpeler kan bijna niet. Dat moet nu lukken dat ik net opnieuw leerde om printplaten te maken, en dat moet nu lukken dat ik net dit fijne werk nu moet aankunnen.






De vraag blijft of het in de echte telefoon ook zo was.

Moet dat nu lukken zeg, dat ik deze antiquiteit nog had liggen.

En ja hoor! Het eerste wat opvalt is dat ongeveer dezelfde acht (oei, maar acht??) koperen baantjes aanwezig zijn.




Links zie je de acht pinnetjes van de display (en ja, die zijn dus van een 3110 en dus ook niet van rubber en dus ook weer helemaal anders) en rechts de acht baantjes. Druk ze op elkaar en floep, alles gaat geleiden en het scherm vraagt naar een simkaart.






Nu is dus de vraag of ik hetzelfde printje zelf kan maken. De acht (of negen? help!) baantjes zullen zeker lukken, die krijg ik wel fijn genoeg ontwikkeld. Alleen moet de display daarna exact, tot op minder dan 0.3mm op zijn plaats kunnen liggen op het zelfgemaakte printje.

Het is een uitdaging maar het zal zeker lukken.

Wat viel me nu het meeste op? Vroeger opende ik wel vaker een GSM en dacht: ai ai ai wat is dat voor een hoop kleine micro ellende. Nu denk ik: hé, ik kan hier van alles mee doen. De knopjes besturen met een Arduino, het scherm gebruiken, de trilmotor aansturen, de batterij en de simkaarthouder hergebruiken.

Next generation Nerd :D

woensdag 12 juni 2013

Ja, baas

Major flashback deze week hoor. Hoe dat aanvoelt, zo iemand die instructies geeft en verwacht dat je je best doet omdat ie waar voor zijn geld wil. In mijn geval was daar altijd een wrang gevoel aan verbonden want dat geld stelde niet veel voor.

De enige periode dat ik ooit echt voor een baas werkte was tussen 1996 en 2000. Toen besliste ik dat het genoeg was geweest en dat ik het alleen beter zou kunnen. Nu ja, de flashback gaat naar de periode van de eerste jaren toen alles koek en ei was. Er was een duidelijke reden waarom ik later zelfstandig wilde werken, en dat had niks te maken met de werkgever van toen. Het had enkel te maken met het feit dat hij besliste om zijn bedrijf te verkopen en in dezelfde beweging de structuur die ik gewoon was van tafel te vegen.

Plots moest ik om 9u op kantoor zijn. Er werden duidelijke registraties verwacht van wat ik deed en wanneer ik dat deed. Collega's hadden andere gewoontes en onze kleine ploeg werd bijna gedecimeerd in het grotere geheel. Alles wat me vroeger werd verkocht als compensatie voor dat lage loon was plots verdwenen. Wat overbleef was een saaie kantoorjob met vijf strenge bazen die me onzinnige opdrachten gaven. Dat was hoe het aanvoelde hè, de realiteit was wellicht veel minder erg en niet zo ongewoon.

Toch voldeed het niet meer aan wat ik wou en ik wist dat ik op deze manier nooit gelukkig zou zijn. Ik heb me de beslissing die ik toen nam nooit beklaagd, sterker nog: het overschakelen naar een zelfstandige statuut was de beste beslissing die ik nam.

Ik denk er nu nog zo over. Daarom is wat volgt erg moeilijk voor mij. Ik ga opnieuw solliciteren voor een job als bediende. De jobinhoud en de werkomgeving doen me enorm denken aan die tijd toen ik in dat kleine bedrijf werkte, vóór het werd overgenomen. Ik heb al begrepen dat 9u stipt niet nodig is en dat is maar goed ook want het is niet bij de deur. Ik zou behoorlijk wat kilometers moeten doen en hoop ook daar op wat flexibiliteit. Als het dit niet wordt, is de mogelijkheid nog steeds daar dat ik toch opnieuw die richting uit moet. Omscholen en jezelf meteen verkopen als specialist zonder ervaring is immers onmogelijk. Het kan alleen in een omgeving die me helpt en die gelooft in wat ik kan. Alleen kan je dat niet.

Maar we zullen zien. Het feit dat de flashback ver terug ging is een goed teken. Het wil zeggen dat ik de fijne dingen van toen herinner als ik het bedrijf zie en dat is zeker positief.

Spannend !

dinsdag 11 juni 2013

Verbaasd

Mag ik nog eens verbaasd zijn? Ja dat mag. Want dit is echt niet te geloven.

Het onderste schermpje hiernaast is een schermpje van een Nokia 3110. Dat is wellicht één van de meest verkochte GSM's ooit. Dat model bewees haar degelijkheid al jaren en hoewel het al enkele jaren niet meer verkocht wordt is de massaproductie van de onderdelen nog steeds niet gestopt. Het onderste schermpje kocht ik een tijdje geleden in mijn favoriete Chinese winkel voor 4 dollar. Er hangt een klein blauw printje aan de achterkant van het scherm, en dat hoort daar helemaal niet. Het zijn slimme Chinezen die dit idee ooit hadden om dit scherm zo aan te passen dat je het kan aansluiten aan een Arduino. Vandaar dat blauwe printje dus.

Maar het doet helemaal niks, dat printje. Even dacht ik dat men het probleem van de voedingsspanning had aangepakt - het scherm werkt in de vertrouwde omgeving op 3.3V en een Arduino op 5V - maar dat is niet zo. Daar moet ik nog één en ander voor aanpassen als ik het effectief wil aansluiten op een Arduino. Eén weerstand en één mini SMD condensator staan op de print en wat ze doen, daar heb ik het raden naar. Enkel de connector is een zinnige toevoeging, want toegegeven: het onhebbelijke aansluitvakje van Nokia, daar krijg ik geen begin en geen eind aan.

Maar wellicht is dat het enige verschil. Bovendien zullen de schermpjes in mijn geval niet aan een Arduino hangen, maar aan een microcontroller. Ik wil ze in een bos leggen met een mini batterij of een zonnepaneeltje erbij. Dan speelt het 5V spanningsprobleem helemaal niet.

Dat brengt me bij de stapel die erboven ligt: vandaag zijn er 10 geleverd voor 17$. Dat brengt het totaal op 1.7$ of 1.3€ voor één scherm. Let wel: dit is een grafisch scherm, dus je kan ook kleine afbeeldingen tonen. Voor 1.3€ geeft me dat het recht om nog eens mega verbaasd te zijn. Hoe doen ze het toch??

maandag 10 juni 2013

Foutje !

Het voelt een beetje vreemd, zo na acht maanden nog eens bezig zijn met werk zoeken. De afspraak was drie weken geleden vastgelegd en de reden waarom dan pas vandaag een gesprek op de agenda stond was enkel en alleen omdat ik niet met de wagen mocht rijden. Het adres van het selectiebureau was ergens in Sint Andries, dat is voorbij Brugge centrum als je van het centrum van het land komt.

Dat was geen probleem hoor, het feit dat de afspraak pas na drie weken door kon gaan. Het bedrijf dat de sollicitant een job wil aanbieden, zou dat toch pas vanaf september doen, en dat slechts voor drie maanden. Maar het feit dat het een drukkerij was en het feit dat ze net mijn oude Delphi kennis zochten, maakte toch dat ik meer dan behoorlijk veel interesse had voor deze aanbieding. Ik moest ook niet echt vrezen dat er kapers op de kust zouden zijn want Delphi programmeurs zijn net zoals dat soort vacatures extreem dun gezaaid.

Een beetje te laat zijn was niet erg. De jongeman die me de mail had gestuurd wist dat er op het traject wel degelijk erg veel wegenwerken aan de gang zijn. Hij zal dan ook wel beseffen dat dit geen uitvlucht was van mijnentwege. In een kleine vergaderzaal begon de jongeman die nerveuzer leek dan ikzelf met zijn uitleg over de jobaanbieding. Het softwarebedrijf dat iemand zoekt om hun team van drie programmeurs uit te breiden is werkzaam in de medische sector. Dat is wat ie me eerst wist te vertellen. De naam van het bedrijf werd nu wel vrijgegeven, iets wat via e-mail niet kon. Ook de locatie, ergens voorbij Gent, werd nu vrijgegeven.

Plots rijzen er een aantal vragen in mijn hoofd maar ik zeg niks. Mijn cv was ondertussen al helemaal overlopen en mijn dagprijs was bekend. Met nadruk werd me ook een bruto uurloon gevraagd, maar ik kon dat niet beantwoorden. Ik heb geen idee van wat een Delphi programmeur met 16 jaar ervaring als brutoloon verdient. Mijn laatste brutoloon was veel te laag en ik kreeg het in maart 2000. Vanaf april werd ik zelfstandige, en dan was het van geen belang meer. Ik zeg ook dat ik niet meteen een bediendecontract nastreef, maar dat komt precies niet over.

Alles samengeteld is dit te vreemd en ik merk op dat dit niet de vacature is die hij me aanbood via e-mail. Een bediende in Gent die meteen moet beginnen of een zelfstandige in een Brugse drukkerij die in september begint, de verschillen zijn een beetje groot. Hij schrikt van mijn vraag en weet niet goed hoe ie er mee moet omgaan. Hij blijft ervan overtuigd dat het die job is die me werd toegestuurd. Er zijn immers nooit Delphi jobs, dus dat zou ie toch weten? Toch moet ie me gelijk geven als ie even de vergaderruimte verlaat om zijn mail te checken.

Het is wel degelijk iets helemaal anders. Het hele verhaal is weer daar. Waarom ik nu pas kon komen, mijn rugoperatie, mijn statuut, mijn vraag naar de naam van de drukkerij (ik zou ze wellicht kennen). Een kleine verontschuldiging en een uitleg hoe het komt volgt. Het is hier zo druk meneer en ik zie zoveel sollicitanten. En ja, je bent hier nu drie weken na je mail hè. Dan vergeet men dingen.

Niet erg hoor, de job die werd voorgesteld boeit me trouwens erg. Alleen ja, een bediendecontract ergens voorbij Gent? Dat is niet wat er op de planning stond. Nu ja, de laatste tijd gebeurt er niks volgens planning, dus waarom zou dat me storen. Volgende week hoop ik een gesprek ter plaatse te krijgen. Die kans is heel groot omdat ik de enige kandidaat ben en de vacature al heel lang openstaat.

Ik had natuurlijk liever op voorhand geweten dat het zoiets was, want ik voel me toch wel op het verkeerde been gezet. Maar dat kan ik niemand kwalijk nemen. Ik kan me moeilijk kwaad maken op een jongeman die een aangename gesprekspartner was :)

zondag 9 juni 2013

Dynesys - zoveel dagen later

Er moest dertig in de titel staan, maar ik had me voorgenomen om veranderingen hier zeker ook te plaatsen. Het blijft een beetje mijn dagboek hè, ik wil later zien wat er gebeurd is.

Drie dagen was voor mij de limiet. Ik had al vaker één dag zonder pijn gezeten en meteen komt er een geweldig gevoel van euforie in mijn hoofd. Eindelijk, 't is allemaal voorbij, ik kan weer normaal wandelen en zitten zonder dat elke beweging moet voorspeld worden. Zonder dat ik elke keer moet denken of dat wel kan met die constructie in mijn rug. En elke keer weer was het na één dag weer helemaal om zeep. Dan lag ik opnieuw veel te veel uren plat op bed om te vermijden dat het erger werd.

Maar een beetje positief mag ik zijn. Ik had vooropgesteld: drie dagen. Als het drie dagen zo goed als niks is, dan zijn we echt een stap verder. En daar zijn we nu. Sinds meer dan drie dagen is de pijn zo goed als weg. De medicijnen zijn gehalveerd, nu neem ik enkel nog 10mg Targinact en geen andere dingen meer erbij. En zelfs met die dosis is er bijna geen pijn meer. Wandelen gaat vlot, op een stoel zitten voor een uur of twee lukt ook al vaak. Het blijft uitkijken, want de laatste AA meeting bekwam me slecht. De dag erna heb ik heel de dag last gehad.

Maar over het algemeen alleen maar goeie dingen nu. Hopen dat ik het niet verpest door het op te schrijven. Don't want to jinx it. Google dat maar eens ;-)

zaterdag 8 juni 2013

Ghostbusters

Het was 1984. In de bioscoop was de film Ghostbusters een mega hit. Ik was toen 14 en niet zo geïnteresseerd in bioscoopfilms. Toch was het nu een beetje anders, want er volgde een computerspelletje met hetzelfde thema op alle platformen. Je kunt dat moeilijk vergelijken met nu. Nu wil alle platformen zeggen dat het uitkomt op de PC, Playstation, Xbox, Wii... Toen was dat de Commodore 64 en de ZX Spectrum. Misschien was er nog sprake van een Atari maar ik weet niet meer of die nog meespeelde in 1984.

Het spel was niet geweldig. Dat was toen nooit zo trouwens. Alle moeite werd gedaan om herkenbare karakters uit de film op het computerscherm te tonen. Maar met 256 beeldpunten in de breedte die je slechts in 2 verschillende kleuren kon toveren kan je echt geen mannetje met een herkenbaar gezicht tekenen. Het resultaat was dan ook schabouwelijk.

Maar er was iets heel bijzonder aan dit spel. Alle ZX Spectrum eigenaars waren in extase toen dit uitkwam. In het spel klonk namelijk voor de allereerste keer een echte stem door de mini luidspreker van het computertje. Tot die tijd was dat nog nooit gebeurd, het luidsprekertje kon enkel pieptonen genereren. Maar nu was het anders, dit was de vooruitgang. Dat klonk toen zo.

Ik kon moeilijk meegaan in de euforie die toen in de computerclub die ik wekelijks bezocht in de lucht hing. We kregen les in machinetaal, maar voor en na ging het natuurlijk op z'n nerds over de laatste nieuwe ontwikkelingen. De reden waarom ik moeilijk kon meegaan was dat ik ondertussen zelf bezig was met het opnemen en afspelen van spraak. Ik ging zelfs al een stap verder door ook enkele gesproken woorden van elkaar te kunnen onderscheiden. Ik had dat ook gezegd tegen enkele clubleden, maar ze reageerden een beetje vreemd. Misschien geloofden ze niet wat ik zei, maar ik ben er nooit verder op ingegaan. Ik was ook veel te verlegen om in de hele groep een grote mond op te zetten en te tonen wat ik had gemaakt.

Na de les was dat anders. Ik sprak immers elke keer af om iets te drinken met de lesgever. Die moet toen rond de 30 jaar oud geweest zijn. Zijn mond viel open van verbazing toen ik het hem vertelde. Ik heb hem ook getoond wat ik had gemaakt en probeerde het eenvoudige programmaatje - want dat was het het echt - uit te leggen. Hoewel het maar één enkel schermpje lang was, kon de lesgever er echt geen begin en eind aanknopen. Hij begreep niks van wat ik had gemaakt.

25 jaar later zit ik bij een psycholoog. Ik heb duidelijk problemen met mijn zelfvertrouwen en dat is één van de redenen waarom ik nu verslaafd ben aan alcohol. Zonder daar echt een lijn in te zoeken vraagt ie me uit over mijn jeugd. Ik vertel hem allerlei verhalen van wat er gebeurd was toen ik jong was. Dit was één van die verhalen en de hulpverlener is net als de leraar toen stomverbaasd. Hij vraagt me of ik wel besef wat dat betekende. Ik deed dat blijkbaar niet, voor mij was het enkel een herinnering. Hij wijst me erop hoe bijzonder dit was. Hij zegt dat trouwens van elk verhaal dat ik vertel. Hij vraagt me waarom ik zijn verbazing niet kan delen maar dat weet ik niet.

Hij wijst me erop dat het niet gezond is om bescheiden te zijn. Ik vind dat een beetje vreemd omdat ik net geleerd heb van het wel te zijn. Toch is dat volgens hem problematisch. Het is belangrijk om je kwaliteiten te kennen. Je hebt die kennis nodig om jezelf te "verkopen". Als dat niet in je aard ligt, moet je je aard veranderen.

Ik weet nu in elk geval dat dit heel bijzonder was. Het is een mooie herinnering en moest ze nu gebeuren zou ik er anders mee omgaan. Ik zou wel in de groep tonen wat ik waard was.

Dat heet zelfvertrouwen en ik heb het pas geleerd toen ik 40 was.

vrijdag 7 juni 2013

128 x 64 LCD display

This blog is normally written in Dutch, but for once I'll write a page in English.

A while ago, I bought this display in the online store www.miniinthebox.com. I wrote a small review on the site, and I've been getting a few e-mails from people who also want to connect this display to their Arduino. Instead of checking my project each time to see how I got it to work, I decided to write this page and linking it back on that website.


So this is how I got it to work. This is the pinout of the display and how I connected it to my Arduino. I use the Arduino Uno R3, but this should work on any Arduino. If you use an Arduino Mega, you may need to change the pins. I use the display in serial mode, so you can leave te datalines unattached. You only need 3 Arduino pins to drive the display.

I use one extra pin to control the backlight of the display. This is not necessary, but I like it because I can let the user change the intensity of the screen using a "+" and "-" button on a keypad in my project. The output pin has to be a PWM pin (I use pin 6).

This is how I connected the display:
(please note that the names of the pins are different in this image. I can't change these, but it's pretty straight forward, just compare the pins on your real display)



The potmeter on the breadboard is 10kOhm, but anything between 10k and 100k should do just fine.

To control this display, first install the u8glib library, which can be found here. Go to the download page and pick the zipfile you need. In my Windows Vista, I only needed to extract the zipfile to the libraries folder in my Arduino root directory (extract the zipfile to something like C:\arduino-1.0.4\libraries)

To use the display, you'll need to add some code in your project to include the library, use a constructor to tell which pins to use and run some code to initialize the display. I reduced my code to what you'll need to start with. You can find the example here.

My project is also documented (in Dutch) here on this blog.


Important notes - please read! :
1. Please be sure you have a display which supports serial communication. Pin 15 is connected to ground in this scheme. The pin should be labeled "PSB". Connecting it to ground means switching to serial mode in this case. If it says something like "CS1", you have a parallel only display, and this will NOT work !

2. If you find the pin labeled "PSB", it's still possible that your board is fixed to operate in parallel mode. Take a look at these two versions of the board.

The first one has three pads close to each other, marked "P" (parallel) on the left and "S" (serial) on the right. There should be no connection between "P" and the middle pad (that's true in this case).


The second picture is another version of the display (thanks, Andrew). It has spaces labeled R9 and R10. As shown here, a zero Ohm resistor is attached to the R9 pads, which fixes it to parallel mode. You should remove this resistor if you want to work in serial mode, otherwise the scheme drawn above will shortwire your Arduino !


3. It's possible that your board has a variable resistor (potmeter - trimmer) which controls the contrast. In that case, the wiring to pin V0 is obsolete.

donderdag 6 juni 2013

Dark room, red lights

Het is een beetje vreemd om op het plan van het appartement dat je kocht de benaming donkere kamer terug te vinden. Het is natuurlijk niet iets waar we nog veel nut van hebben in het digitale tijdperk, maar toen de originele bewoner vijftig jaar geleden besliste hoe zijn droomappartement er moest uitzien, hoorde daar een donkere kamer bij. Ik weet niet of het nu hobby of beroep was, maar een passie was het zeker. Anders ga je toch niet speciaal een ruimte voorzien met dat doel.

Ondertussen was de kamer in gebruik als extra berging en sinds wij eigenaars werden ook als wasplaats. Maar sinds enkele dagen is het originele concept in ere hersteld. Mijn hobby schreeuwt immers opnieuw om een donkere kamer, ofwel dark room zoals het beter past bij een koppel met onze geaardheid.

Er ontbrak nog één ding, en zoals je ziet is dat nu ook opgelost. Een dark room heeft rood licht nodig. Dat is echt zo hoor, er is een wetenschappelijke uitleg voor.

De fotogevoelige laag die op mijn printplaten ligt, is gevoelig voor UV licht. In normaal wit licht zit ook altijd een beetje UV licht. De printplaat mag dan ook enkel in de belichtingsbak haar UV stralen krijgen en niet vroeger dan dat. Als UV licht de plaat bereikt vóór ze bedekt is met de transparant die in de lichtbak is vastgekleefd, zal de fotogevoelige laag eerder loskomen. In het kleurenspectrum ligt rood licht ver verwijderd van UV licht en daarom kan ik dus in dat licht de printplaat inspecteren zonder dat dit probleem zich voordoet.

Omdat ik niet wil dat mijn gevoelige laag vroegtijdig loskomt, is dit licht dus ideaal ;-)



woensdag 5 juni 2013

Dynesys - 20 dagen later

Kleine stapjes, dat was vooropgesteld. Niet alles ineens willen en zachtjes aan elke dag een beetje meer proberen. Soms zou het ineens lijken alsof de operatie niks heeft uitgehaald, en op andere dagen zou ik precies alles aankunnen en helemaal geen pijn meer voelen.

Ik moet zeggen dat heel het verhaal klopt. De voorbije dagen en weken dacht ik vaak dat het ineens goed was, maar net zo vaak heb ik gevloekt omdat er ineens weer behoorlijk veel pijn was. Maar er is wel degelijk een rode draad. Gemiddeld gezien gaat alles beter en vlotter. Ik begin nu ook langzaam maar zeker weer mijn normale leven op te pikken. Voor zover dat al mogelijk is wel te verstaan.

Dit was een aangenaam uitstapje en het was dringend nodig. Voor het eerst in maanden ben ik weer op een middag buiten geweest voor een lunch. Sensunik is gelukkig op wandelafstand en het weer was natuurlijk geweldig. De middagzon heeft zelfs een beetje zonnebrand veroorzaakt op het terras, maar een beetje kleur kan ik wel gebruiken, zelfs al is dat eerst een beetje rood.


Dan nog de eerste AA meeting sinds maanden, en ik ben weer vertrokken in een ritme dat mijn sociaal leven hopelijk wat opkrikt. De pijnstillers zijn nog steeds daar en nog steeds in de dosis van 2x 20mg Targinact per dag. Deze week zijn mijn 20mg pillen op en zal ik noodgedwongen naar de halve dosis gaan. Maar nu moet dat wel lukken, mits de nodige rust die een erg belangrijk deel van mijn dag blijft uitmaken.

Volgende week mag ik weer met de auto rijden en meteen staan er enkele afspraken op mijn bord. Dingen die wel kunnen hoor, niks te lang of te zwaar.

Ik ben tevreden. Het gaat goed.

dinsdag 4 juni 2013

Doe-het-zelf

Dat viel dus enorm goed mee, ik kan de printplaten die ik zelf maak nu zo scherp ontwikkelen dat de nieuwe generatie microchips ook in het gamma van de keuzemogelijkheden zit. Dat is fijn omdat alles dus veel kleiner kan, en het is fijn omdat massaproductie van die dingen maakt dat ze in prijs nu vaak erg voordelig uitkomen.

Alleen is er één ding dat steekt in het verhaal. In het filmpje van de printplaat die ik zelf maak is er één stadium niet echt DIY, en dat is de fotogevoelige printplaat. Die koop je dus zo in de winkel of online, en die zijn behoorlijk duur. Alles is relatief hoor, maar als in het ontwerp van mijn geocache potje dat hier gisteren stond blijkt dat de printplaat het duurste onderdeel is, dan is dat een beetje jammer.

Zoals altijd kan dat veel goedkoper. Ik ken het nog van vroeger, het kan tot 5x goedkoper. Je kan de printplaat en de fotogevoelige laag apart aankopen. Ik had een tijd geleden al 10 printplaten in China gekocht zonder fotogevoelige laag, en deze week werd ook de spray met fotogevoelige laag geleverd.





De eerste resultaten zijn helaas slecht. Ook hier weet ik van vroeger dat ik er nooit behoorlijk in geslaagd ben om printplaten zelf fotogevoelig te maken. En zeker niet in dit geval, nu alles nog dichter bij elkaar moet liggen op de afdruk.

Nu ja, ik moet meteen toegeven dat het er behoorlijk mislukt uit ziet, maar toch is het potentieel daar om alles in orde te krijgen.






Eerst en vooral ligt er te veel stof op de plaat. Er zitten zwarte puntjes tussen de banen en sommige banen zijn zelfs onderbroken door stofdeeltjes. Da's het risico als je zo'n resolutie wilt proberen natuurlijk.

Maar het belangrijkste is wel dat ik niet de goede verhouding heb gevonden tussen belichtingstijd en ontwikkelingstijd. Deze print is onderbelicht, en dan krijg je dus banen die elkaar raken zoals op de foto (tussen tweede en derde gaatje bovenaan).







Op de andere plaat lukte dat dan weer wel, zoals je ziet is de baan hier wel los van de twee gaatjes die ernaast liggen, maar dit is overbelicht. De laag komt helemaal los en als ik dit zou etsen, zouden vele banen gewoon niet geleiden.




De truuk zal zijn om ergens de gulden middenweg te vinden, maar dat is niet makkelijk. Elke print die ik probeer heeft immers een laag die niet egaal verspreid is omdat ik het zelf met een spuitbus erop spuit.

Blijven oefenen, zeker...






UPDATE

Ik heb de pagina maar net geschreven en ze is verouderd ;-)



Het is nu dus wel gelukt, op een print van 12 stuks zijn de meesten (OK, met een beetje hulp van een breekmes) gelukt. Ik zal wellicht niet de hoogste nauwkeurigheid halen die ik met de kant-en-klare platen haal, maar dit is behoorlijk goed. Als je weet dat de hoogte van de font van mijn bijnaam 0.9 mm is, moet je toegeven dat het behoorlijk goed is. In real life is dit plaatje zo groot als een stuk van 5 cent, remember?

bibi is tevreden :-)

maandag 3 juni 2013

7-Segment potje

Er was natuurlijk ook een doel aan al dat geknoei met die zuren. De printplaatjes die ik gemaakt heb waren niet alleen om te testen, maar ze hebben dus ook zin. Dit kleine potje voor glucosestrips is zo'n typisch item dat je vindt bij een waypoint van een multicache. Ik wil er ook zo één leggen deze zomer, maar in plaats van een gelamineerd kaartje er in te stoppen met de coördinaten van het volgende waypoint mocht het dus een beetje origineler.

Het moest zo klein mogelijk zijn, niet groter dan een stuk van 5 cent. Daarom is het hart van het dingetje een Attiny44 microcontroller. Uiteraard kan ik alles op het scherm tonen wat ik wil. De batterij zou behoorlijk lang moeten meegaan omdat de display behoorlijk gedimd is. Dat moet ik nog wel even uittesten. Een magnetische schakelaar kleeft onder de batterij. Die zorgt er voor dat de display start als je een magneet onder het potje houdt.

Ik zoek nog een manier om dit te beschermen tegen vandalen en dieven, maar daar moet ik nog eens over nadenken. Dat zijn zorgen voor later.



zondag 2 juni 2013

Ben ik interessant?

Ja.

Oei, misschien moet ik dat een beetje duiden. Zo ben ik vooral arrogant ;)

Een antwoord op die vraag heb ik niet meteen, maar dankzij de nieuwe Analytics functies van Youtube weet ik dat mijn filmpjes het wel zijn. Niet allemaal hoor, sommigen.
Allez, velen :D

Het is vooral behoorlijk leerrijk, de info die je te weten komt uit de statistieken. Het geeft vooral aan hoe je een filmpje kan maken dat mensen willen bekijken, en ik heb ook geleerd hoe het niet moet.

Een paar leuke voorbeeldjes...

Om een echte vergelijking te kunnen maken, moet je de inhoud van de filmpjes even kunnen negeren. Dat kan door twee filmpjes met dezelfde inhoud te vergelijken. Ik neem er twee uit die in dezelfde periode vorig jaar zijn gemaakt. Ze gaan over de maand mei, toen ik elke dag een geocache deed. Ik heb er twee filmpjes over gemaakt die elk ongeveer een periode van 10 dagen cachen tonen. Het eerste filmpje heet geocache_week en het is een aanfluiting van alle ongeschreven regeltjes van wat een spannend filmpje moet zijn. Het tweede heet geocache_week2 en de grafiekjes bewijzen dat ik toen wel doorhad hoe het moest.

Er zit tegenwoordig namelijk een prachtige statistiek in de analytics pagina van Youtube. Je kan voor elk filmpje zien hoeveel procent van de mensen blijft kijken in elk beeld van de film. Dit zijn de grafieken van die twee filmpjes:






Het eerste wat opvalt is dat de eerste grafiek veel sneller zakt dan de tweede. Mensen hebben dus sneller weggezapt in de eerste film. Het beeld is wat vertekend, want de eerste is gewoon veel langer. Daarmee is wel meteen de belangrijkste ongeschreven regel een feit: een filmpje mag niet lang zijn. Alles wat langer is dan twee minuten, is een risico. Het eerste duurde twaalf minuten, en dat is gewoon tergend lang.

Het tweede filmpje is gemonteerd met muziek en de beelden lopen synchroon met de muziek. Wat je hoort en wat je ziet komt overeen, en dat zorgt ervoor dat de kijker langer geboeid blijft. Belangrijk is dat je een verhaal vertelt in het filmpje en dat moet duidelijk zijn. Zelfs al is dat een saai gegeven als: het was een fijne geocache tiendaagse. Maar als ik de beelden kies, doe ik dat op basis van de muziek. Het vrolijke liedje gaat soms sneller, dan heb ik de beelden doen "schokken" zoals met die boot. Ik zie trouwens in de grafiek dat dat stukje meer bekeken is dan de seconden ervoor, wat wil zeggen dat sommigen het hebben teruggespoeld. Soms is er een rustpuntje in de muziek en daar zijn trage beelden in het bos en aan de kapel gemonteerd.

Sommige beelden zijn 5 keer versneld omdat het anders te saai is. De boot die aanmeert in 30 seconden mag je niet tonen in realtime, dan zapt iedereen weg. Een fastforward van vijf seconden is meer dan genoeg. Ook de mooie kelner is trouwens enkele keren teruggespoeld. Ik was dus niet allleen :D

Dat is nu wel tof en zo, maar nu weet ik het nog niet. Ik weet dat het tweede dus een pak beter was, maar hoe vergelijk ik dat met de standaard? Ook dat kan je zien:


Dit zijn grafieken die je film vergelijken met alle andere filmpjes wereldwijd op YouTube. Ze worden vergeleken met filmpjes die even lang zijn. Nu merk je dus ook dat het eerste filmpje saaier is dan gemiddelde filmpjes die even lang zijn. En dat het tweede in zijn lengtecategorie een pak beter scoort dan gemiddeld.

Het enige nadeel van het tweede filmpje is dat er reclame op komt. Dat is de prijs die je moet betalen als je muziek gebruikt die herkend wordt door YouTube als copyright materiaal. Een deel van de reclame-inkomsten is dus voor de maker van de muziek. Woehoe, die zal blij zijn met mijn 90 views in mijn filmpje :D Maar misschien heeft iemand ooit wel op de "koop Happiness op iTunes" link geklikt die er dan verplicht op komt.

Dit gaat natuurlijk vooral over mensen die mij kennen en kijken naar wat ik heb gedaan tijdens mijn geocache uitstapjes. Dat kan je niet echt een neutraal publiek noemen.

Om objectieve data te zien, moet ik kijken naar filmpjes die vooral door onbekenden worden bekeken. Het beste voorbeeld is het filmpje laser dat toch dagelijks enkele keren wordt bekeken door mensen die een zoekopdracht met het typenummer van de laser intikken. Dat was nooit mijn bedoeling, het filmpje staat gewoon op mijn blog en ik wou het daar alleen tonen. Maar door het typenummer in te tikken, zijn er toch heel wat mensen die het op YouTube bekijken. Het scoort trouwens maar gemiddeld qua kijkersloyaliteit. Dat kan moeilijk verbazen omdat er niks in gebeurt ;)

De winnaar is trouwens de geocache lockbox video. Het filmpje is nu meer dan 1100 keer bekeken, maar vooral: het wordt gemiddeld 78% van de tijd bekeken, dus de meeste mensen kijken het helemaal uit. Dat is behoorlijk goed, het wereldwijde gemiddelde is rond de 45%. Ik kan trouwens ook zien dat Nederlanders 10% langer kijken dan Belgen ;)

Ah ja, die vraag. Of ik interessant ben, dat kan ik toch heel eenvoudig zien? Ik heb toch net vorige week nog een filmpje gemaakt over mezelf om als trailer te dienen op de pagina. Als mensen dat wegzappen heb ik een probleem, niet? Gelukkig is het niet zo. Het scoort zelfs heel erg goed!



Je ziet dat de gemiddelde loyaliteit over heel de lijn erg hoog is in vergelijking met de standaard van Youtube. De mensen in België bekijken het filmpje tot 95% van de lengte gemiddeld!

Ik moet dus ja zeggen, het bewijs is er.

Of wacht even... het filmpje staat natuurlijk gewoon op de startpagina van mijn YouTube kanaal. Je start het en ondertussen kijk je wat er zoal te vinden is op het kanaal, dus niet iedereen kijkt ook echt naar het filmpje. Ik moet de statistiek anders interpreteren: 95% van de mensen hebben de film niet gestopt omdat ie irritant is.

OK, dan zal ik het daar mee doen. Ik heb geen antwoord op de vraag: ben ik interessant. Maar wel op de vraag: ben ik irritant. Het antwoord is nee :D