donderdag 31 juli 2014

Eén op zeven

Ik schrijf het beter op, dat is een feit. Waar zit ik nu met die balpennen van Child Focus die ik per kilo kocht? En nu heb ik er vaak geen enkele bij. Stom.

Verbazingwekkend! Mijn eerste woord in gedachten en uit mijn mond. We zitten hier weer met zoveel volk aan tafel. Die nieuwelingen, ik tel er vier, zitten er nog altijd. Een paar weken geleden dacht ik nog dat het één groep was die samen hoorde. Het was gewoon toeval. Vier nieuwe mensen die op één avond beslisten dat ze best niet meer zouden drinken. Ze kwamen uit verschillende huizen en zaten plots mee aan tafel.

Wat er zo raar aan was, ik krijg 25 minuten spreektijd en dat is veel. Er staat nooit een limiet op, enkel bij de laatste spreker. We stoppen om 22u, en om 21u35 krijg ik het woord. Als laatste. Dat is verbazingwekkend en ik gooi het in de groep. Hoe meer mensen aan tafel, hoe minder ze zeggen. Blijkbaar toch, want vroeger draaiden we vaak overuren met weinig volk. Nu heeft iedereen zijn zeg al gedaan en omdat ik graag afsluit - het zijn niet mijn woorden en ik weet niet of het klopt - heb ik dus 25 minuten over van de 90 (min taart dan nog). Het is niet evenredig verdeeld.

Stap 5 zegt me niks. Na 20 seconden ben ik uitgepraat. Gelukkig is er de vrijheid om te praten over alles wat er op je maag ligt. Het heet koffieklets, het is op café gaan hoorde ik van de week nog. Ik zei dat ik het zo nodig had en het werd pas duidelijk toen ik maanden verplicht moest thuisblijven. "Natuurlijk", zei ie, "met alle respect: de AA is gewoon op café gaan voor u!" Hij kon er niet meer naast zitten, en toch voor een stuk zo de nagel op de kop slaan.

Ik ben bezorgd om die gasten, meer dan ik zelf dacht. Chatberichten en sms'jes van hun dames met alleen maar slecht nieuws. Ik antwoord en probeer moed in te spreken als het past. Het lukt niet maar ik hoor soms toch dat het helpt. We zullen zien als ze weer thuis zijn, maar het ziet er niet goed uit. Ook de thuisblijver is een zorgenkind. Het kan wel over de telefoon omdat de gesprekken dan nationaal zijn. De inhoud is gelijk. Wanhoop, aan het einde van haar latijn. Woorden helpen niet altijd, het gewoon gezegd hebben aan iemand die het snapt, blijkbaar wel. Het is wat het is, maar het komt dus ook op mijn boterham. Het is beleg waar ik niet om vraag en ik kan het niet altijd kwijt. Maar zie, wat we 'de kracht van de tafel' noemen, doet het toch maar weer.

Nog vijftien minuten over. Tel ik dat nu echt? Ik moet geen 25 minuten vullen, er moet me gewoon één ding van het hart. Het gaat over dromen die onnozel en belachelijk zijn. Ik bedoel geen dromen in de nacht die je wakker maken, maar dagdromen. Ze zei iets over uren aan een stuk achter de PC zitten en plots beslissen dat ze alles achterlaat en in Spanje gaat wonen. Of op een appartementje aan zee. Het gaat ver, want er kwamen makelaars aan te pas en ze ging al een kijkje nemen. Er was maar één probleem: ze moest haar imaginaire hond in opvang plaatsen, want die moet toch eten hebben en verzorgd worden. De hond is imaginair omdat ie het resultaat is van een vorige droom. Het is stom, want de dromen komen niet uit. Maar als de ene droom de andere opvolgt, bestaat de eerste nog.

Ze denkt wel dat ze gek moet zijn om zo te denken. Het is niet zo, want ze vertelde net mijn hele leven. Ik zie mensen knikken als ik het zeg, maar het hing altijd al aan mekaar met dromen die onzin lijken. Waarom bestel ik meer dan honderd (nu al een pak meer dan tweehonderd) keer iets op een Chinese website? Ik koop dromen. Ze liggen er nog in aparte bakjes die zelfs een etiket krijgen. Ik zit er soms op te kijken en denk na over waarom ik dat ene bakje heb gevuld met dat ene componentje in 50-voud een jaar geleden. Ik weet het wel, het kost allemaal niks, maar het ligt hier maar. Ik gebruikte het nooit.

Maar ik snap de clou nu wel, men heeft het me geleerd. Probeer zeven dingen en faal zes keer. Schaam je er niet voor en laat het los. Maar die ene zevende keer is zalig! Daar gaat het om, dat was de clou. Het is niet het resultaat dat telt, maar de inhoud van de originele droom. En toen ik zat was, was de verhouding nul op zeven. Nu één op zeven. Mijn slimme psychologe zei dat het de sleutel was tot mijn geluk. Ik moest mensen verbazen, dat was mijn ding. De reden waarom iemand opstaat en doet wat ie doet. Zij heeft dat dus ontdekt: ik moet dit doen, maar de verhouding aanpassen. Voer één droom echt uit van de zeven die in je hoofd komen en laat de rest liggen. Dat is wat ze zei, en het is wat ik nu enkele jaren doe.

Het leuke is dat je een lange lijst krijgt aan échte dingen. Dingen die je vast kan nemen, zijn geen dromen meer. Je hebt ze verwezenlijkt.

"[Jangeox] did a little experiment in taking a unipolar motor, cutting the trace to the coil taps, and measuring the before and after torque. The results are impressive: as a unipolar motor, the motor has about 380 gcm of torque. In bipolar mode, the same motor has 800 gcm of torque. You can check that video out below."

Het staat op een website die ik niet ken. Ze hebben me niks gevraagd maar ineens kwam er 8000 man kijken wat ie bedoelde. Het is een dom filmpje van een jaar oud dat niemand echt interesseerde. Het was tweehonderd keer bekeken en dan na één dag 8200. De reacties zijn navenant want mensen kopen die kleine motortjes in grote massa's en zien dan dat ze niet sterk zijn. Door met een cuttermes één koperbaan te knippen, wordt ie plots twee en een half keer sterker, en dat was de geniale ingeving een jaar geleden. Ze dient nu tot iets, want plots zijn ze bruikbaar voor veel mensen. Het was maar één voorbeeld.

Foto's nemen van een gebouw was er één. Fantaseren over geocachewaypoints ook. Maar de film bestaat nu en er volgt een nieuwe echte opdracht uit. En de waypoints liggen er nu echt en mensen komen op bezoek en zijn enthousiast. Ik maak ze ook in grotere aantallen voor andere mensen. De dromen kan je vastpakken en opsturen. Ze liggen dan ergens in de duinen binnenkort. Een logic analyzer van 9$, een lens en een camera, een tijdschakelaar die waypoints regelt, nieuwe servo's die zo klein zijn dat ze in een glucosepotje passen en nieuw RAM geheugen dat ik echt ga gebruiken. Misschien komt er niks van. Maar één op zeven is geen slechte verhouding, je moet gewoon aanvaarden dat je zes keer alleen wat hebt gelummeld. De zevende keer is echt, en als je al die zevende keren optelt kom ik aan vier nuchtere jaren vol geluk. Wist ik vroeger maar dat het zo simpel was. De dame schrijft vanalles op als ik dit zeg en even moet ik zelfs uitrekenen hoeveel procent dat is, die één op zeven. Ik weet niet, vijftien of zo? Zo nauw zal 't wel niet steken, zeker?

Weet je dat ik er bijna ben? Ik moest er mee lachen want ik ben verlegen. Hoe kan ik nu 25 minuten volpraten tegen een groep mensen die ik nog niet helemaal ken over wat er op de lever ligt. Dat kan ik nooit hoor, want ik ben verlegen.

Maar 20 minuten is blijkbaar gelukt.

De kracht van de tafel doet het weer.

donderdag 24 juli 2014

4 jaar nuchter leven!

Eigenlijk ben ik een beetje laat met het vieren van deze verjaardag. De exacte datum weet ik niet, maar ergens in mei 2010 kwam ik voor de eerste keer aan deze tafel zitten. Helaas lag ik dit jaar rond die tijd op een operatietafel en ik kon ook de maanden erna niet op bezoek komen hier.

We hebben dan ook de gewoonte om elk nuchter jaar te vieren. Omdat bubbels niet echt op z'n plaats zijn aan een AA tafel, vieren we dat met taart en gebak. En hoewel ik gebak voor 15 personen vroeg - meestal blijft het aantal gasten aan de onze tafel beperkt tot een tiental en ik nam dus wat marge - toch bleek het net genoeg vandaag!

Net op de valreep kwam nog iemand binnen toen de vergadering al bezig was, wat het totaal aantal gasten vandaag op 15 bracht. Drie van die vijftien waren er trouwens vorige week voor de eerste keer.

Het feit dat ze meteen terugkomen is een teken dat we onze 'job' goed deden vorige week.

Onzen 'bollenwinkel' draait goed op donderdag ! ;)

Dit had ik trouwens vorige week al gekregen als cadeautje van de groep. Mooi hè!

maandag 21 juli 2014

Online !

Geef toe dat dit een mooi plekje is om ergens een potje te verstoppen dat geluid maakt.


Uiteraard ligt het hier niet echt, anders zou ik te veel verraden. Maar je komt dit plekje tegen op de wandeling in Niel die ik zopas opnieuw zelf even moest doen. Hoewel, 5 km wandelen lukt nog niet, maar met de scooter kom ik ook overal.

Het was ook heel dringend, want twee van de drie geocaches die ik (mee) voor Rondje Vlaanderen had gelegd, waren inmiddels offline. En Niel was de laatste die aan herstelling toe was.

Wat me het meeste is opgevallen, is dat alles eigenlijk best in goede staat was. OK, hier was de batterij plat, maar dat was mijn schuld. In Brecht was er een potje stuk, maar dat was het allereerste dat ik ooit maakte en ik was al niet gerust toen ik het aan een boom vastmaakte. Maar al bij al valt het goed mee. De potjes zijn verkleurd door de zon en de stickers met "dit is een spel" die erop kleven kan je niet meer lezen. Maar wat er in zit, is in goede staat. Ook al zie ik dat sommige dingen kliedernat zijn geworden, de elektronica blijft werken.



En dit hoort er uiteraard ook bij. Voor de eerste keer kon ik de logboekjes nazien, iets wat je als cache-eigenaar eigenlijk moet doen, maar velen laten het achterwege. Ik zag in elk geval dat niemand vals speelde tot nu toe.

Het goede nieuws is dus: alle drie de multicaches zijn weer online !


zondag 20 juli 2014

MP3 potje 2.0

Er moest iets belangrijk veranderen aan de MP3 potjes die ten velde liggen in Niel en Zwijndrecht. De ene had al na tien dagen een platte batterij en de andere was plots verdwenen. Ik kan weinig verhelpen aan diefstallen, het is wel zo dat Zwijndrecht geen mogelijkheid had om het potje te verankeren met een ketting zoals de andere waypoints dat wel hebben. Maar fundamenteel moesten ze gewoon veel betrouwbaarder zijn. Als het nog eens verdwijnt, moet ik dat ook anders aanpakken.

Zo ziet de nieuwe constructie eruit. Ik ga niks meer verlijmen omdat het toch kapot gaat. Er komt dus nu een stuk aluminium aan te pas om de print vast te houden en tevens de connector voor de hoofdtelefoon toegankelijk te maken. De connector is nu trouwens een goedkoop Chinees model, en geen Belgische met schroefdraad.

Ik redeneerde eerst dat die met schroefdraad beter zou zijn, maar nu blijkt dat de connector toch loskomt, is dit beter. Hij is verankerd in de printplaat met meer dan zijn soldeerpunten, dus qua stevigheid zit dat wel goed.

Het probleem van de batterij is uitgeklaard. Om te beginnen was de eerste batterij er eentje "uit de doos" en dat is helemaal geen goed idee als die doos uit China komt. De batterij geeft de volledige spanning weer als je ze uitmeet, maar in werkelijkheid is ze minder dan 20% opgeladen. Ik merkte nu dat na 2 volledige cycli de batterijen echt goed zijn. De nieuwe modellen gaan vier uur mee als ze muziek maken en vijf jaar in slaaptoestand. De eerste tijd heb ik gemeten, de tweede is uiteraard theoretisch ;-) Er is een tweede probleem met de module zelf waardoor de spanning zelf snel zakte, maar dat is ook opgelost.

Er zijn ook aanpassingen aan de elektronica. Naast de microchip die de software bevat, zijn er nu vijf SMD componentjes nodig. Twee daarvan zorgen dat je met een flinke tik op de box de muziek niet laat starten, zoals dat eerst zonder magneet dus kon. Nu kan ik dat zeggen omdat de eerste versie toch nergens meer ligt ;-)

Maar de belangrijkste aanpassing is gebeurd in de printplaat zelf en in de software. Een zenerdiode en een grote weerstand verlagen de batterijspanning zodat de chip die spanning als een nauwkeurig getal kan inlezen door een ingebouwde A/D convertor. Hij zal dus zelf weten wanneer de batterij plat gaat, en laat dat ook horen zoals ik dat hier al eens had uitgetest. Een Engelsman zal zeggen hoeveel spanning de batterij nog geeft als die erg laag wordt. Ik reken een beetje op de bezoekers om dat dan ook te melden.

Dit is het resultaat. Het potje is enkel waterdicht als de dop erop zit, maar eigenlijk was dat al zo. Ik probeerde wel om een mooi plastic dopje te voorzien dat waterdicht verlijmd was, maar dat is onzin. Er is immers altijd het gat van de connector zelf, dus waarom die moeite nog doen. De print is trouwens behandeld met plasticspray en ik test ze uit door ze onder de kraan te houden. En ja, ze blijft dus werken!

Mijn "making of" filmpje van vroeger moest dus ook een update krijgen :



vrijdag 11 juli 2014

"Maak-van-uw-kat-een-rat"-lens

Chinese lenzen kopen is geen goed idee en dat weet ik zo ook wel. Toch moest ik het even proberen omdat ik er echt eentje nodig heb en een budget van iets meer dan 500€ niet tot de mogelijkheden behoort voor mijn doel.

Ik heb het over een groothoeklens en dat is dus zo prijzig. De rechtse is een fisheye lens, een extreme groothoeklens zeg maar. Normaal moet ik dan ook de lens kopen die op mijn toestel van Olympus past, vandaar het hoge prijskaartje. Maar er bestaat een goedkoop truukje om toch een groothoeklens te hebben zonder een echte lens aan te schaffen. Dit zijn namelijk voorzetlenzen, dus je schroeft ze vooraan op een bestaande lens van Olympus, en hup: plots is de standaard lens een groothoeklens.

Ik wist intussen wat de nadelen waren. De zijkanten van het beeld zullen niet scherp zijn, maar daar leg ik me bij neer. Ze kosten 20 dollar per stuk, dus als je in die verhouding denkt kan je gerust een euveltje over het hoofd zien. Ik had trouwens enkel de linkse lens nodig voor mijn doel, de rechtse verkleint zo sterk dat het beeld helemaal vervormd is en je kan ze enkel gebruiken om grappige fotootjes te maken.

Al bij al valt het reuze mee. Ik heb hier drie foto's geplaatst om even te vergelijken. Dit is de eerste foto zonder extra lens. Ik heb een statief gebruikt zodat je de juiste verhouding kan zien op alle foto's zonder dat het toestel verschoven is.




En hier was het dus om te doen. Er moet meer beeld op en de kwaliteit moet nog aanvaardbaar zijn. Je ziet duidelijk dat je effectief meer gebouwen ziet en je ziet ook dat rechte lijnen krom worden. Dat is geen punt voor mijn toepassing, het zal niet opvallen. Mijn enige bezwaar is dus het feit dat de randen niet scherp zijn. Toch valt dat nog mee, ik ga uiteraard wel het ergste stuk van de randen nog wegknippen. Maar dan nog hou ik een breed beeld over dat aanvaardbaar is van kwaliteit.


Dit was om te lachen natuurlijk, je kan dat niet echt gebruiken om een echte foto te nemen. Je ziet hier dat zowel de linkerkant als de rechterkant van het terras in beeld komen, dus het is echt wel een hele brede hoek.







En hier kan je het voor gebruiken.

Maak van uw kat een rat :)

donderdag 10 juli 2014

Geen medicijn, geen pijn

Ik heb zo'n standaard zinnetje als het over de rug gaat. Als er iets beter gaat dan vroeger, zeg ik vaak: "dat is geleden sinds ..." Zo zou ik het nu kunnen gebruiken, alleen is dit zo lang geleden dat ik er geen datum meer kan op plakken.

In elk geval: het is geleden sinds ik weet niet wanneer dat ik geen rugpijn meer had. Dat in combinatie met het feit dat ik ook helemaal geen pijnmedicatie meer neem, is op z'n minst een hele grote stap te noemen. Ik durf dat zo ook niet meteen neer te schrijven, je weet wel: ik wil het lot niet tarten. Maar nu sinds maandag neem ik geen medicatie meer en is de pijnscore echt nul!

Dat wil zeker niet zeggen dat alles nu is opgelost, verre van. De mobiliteit valt wel behoorlijk tegen, want standaard zaken zoals je schoenen of kousen aantrekken is soms bijna onmogelijk. Niet dat ik dan veel pijn heb, ik geraak er gewoon niet bij. In hoeverre dat nog betert na revalidatie, weet ik niet.

Dat is nog een vervelend stukje in het verhaal. Die eerste les revalidatie mocht er toch nog even niet komen. Ik belde nu pas omdat ik voor mezelf wist dat revalideren onder pijnstilling geen goed idee was. Vorig jaar liep het helemaal mis na de revalidatie op de toestellen, en dat heeft geleid tot de nieuwe operatie omdat de Dynesys dus los zat. Ik ben ervan overtuigd dat in elk geval de toename in pijn op die dag is gebeurd. Of de Dynesys ooit is losgekomen, wordt betwijfeld. Wellicht waren drie van de zes schroeven nooit vergroeid met het bot, wat wel de bedoeling is. De redenering dat het probleem zich sowieso had voorgedaan, ook al had ik die revalidatie toen niet gedaan, geloof ik wel. Maar het blijft het moment in mijn geheugen toen alles slechter werd.

Maar nu mag het dus nog even niet. Ik moet eerst toch nog langs een fysisch geneesheer passeren, de afspraken over hoe we gaan revalideren die ik al had gemaakt met de chirurg zijn niet geldig om de lessen terugbetaald te krijgen. Enkel een fysisch geneesheer kan een revalidatie opstarten en ik denk dat er veel in verlof zijn. Ik kan pas op 24 juli terecht voor een afspraak en daarna is het wachten om te zien wanneer die echte eerste les er komt. Dan zijn we wellicht augustus en dan moet ik opnieuw naar de chirurg voor een nieuwe MRI en een gesprek over hoe de revalidatie loopt, als ze dan al begonnen is. Planning blijft een moeilijk punt in mijn ziekenhuis.

Dat neemt niet weg dat het vandaag goed is: pijnscore 0 en aantal medicijnen 0 , voor dit probleem dan toch ;)

woensdag 9 juli 2014

Schuiven en vallen

Het antwoord op de vraag liet even op zich wachten. Ik weet zelfs niet meer wat ik exact heb gezegd, maar ik herinner me zeker dat het antwoord je behoorlijk deed schrikken.

Hoe lang het duurt vooraleer je af bent van je verslaving, dat was de vraag. In mijn hoofd startte een snelle berekening en ze was wellicht niet zo accuraat.

Ik kan ze nu natellen en merk dat het antwoord nog moeilijk is. Wanneer begint immers de weg naar soberheid? En wanneer eindigt die? Is de tijd tussenin dan dikke ellende?
"Ik weet het niet", "ik weet het niet" en "neen".

Ze begon ergens in 2007. Een epilepsie-aanval bracht me in het ziekenhuis. Na een week mocht ik naar huis en dat beschouw ik over het algemeen als de start van de bewustwording dat ik een zwaar probleem had. Ik wist het natuurlijk al jaren, maar als je zo'n aanval krijgt - die dus het gevolg was van het plots stoppen met drinken - dan besef je dus dat je ook een lichamelijke verslaving hebt. Toch ben ik enkele maanden later opnieuw beginnen drinken, dit keer zogezegd 'sociaal' en 'een wijntje bij het eten'. Natuurlijk was dat onzin: dat wijntje werd snel vodka en sociaal moest niet meer altijd. Ik heb dus nooit besloten om écht te stoppen met drinken toen ik dit had meegemaakt. Het startpunt is dus vaag. Pas toen ik de feestdagen doorworsteld had, was het besluit echt daar om nooit nog één druppel te drinken. De startperiode is dus al een vage twee of drie maanden.

Voor het einde kan ik hetzelfde zeggen. Ik kan de definitie gebruiken die de verzekeringsmaatschappij gebruikt om te weten of je een levensverzekering kan krijgen. Ze tellen de dag van je laatste glas. Maar toen ik écht mijn laatste glas dronk, zat ik al een hele tijd bij de AA. Ik was niet hervallen maar uitgeschoven. Dat zijn geen medische termen, maar vallen en schuiven is iets wat de tafel goed snapt. Vallen wil zeggen de controle compleet weer verliezen voor enkele weken/maanden en niks meer willen doen aan je probleem. Schuiven wil zeggen dat je toch nog één of meerdere dagen iets hebt gedronken, maar je bleef naar je meetings gaan en net daarom loste het probleem zich snel op. De verzekering is niet akkoord met die redenering, maar in de AA is ze aanvaard. Als je één keer in een jaar een uitschuiver maakt en de rest nuchter bent dankzij de AA, dan is je drankprobleem kleiner dan bij de 'sociale drinker' die zich elk weekend bezat op de voetbal. Toch maakt de verzekering en de rest van mijn omgeving van de eerste man een dronkaard en van de tweede een bon vivant. Dat is dus ook de reden waarom we dat soort zaken normaal enkel binnen de muren van de AA bespreken. Toch ben ik er open over, want het is gewoon oneerlijk. Dat alles om te zeggen dat het eindpunt dus ook moeilijk te bepalen is.

En het derde punt: was die hele lange periode van stoppen met drinken dan niks anders dan dikke miserie? Nee hoor, helemaal niet. Ik was meer dan een jaar volledig nuchter en het was één van de gelukkigste jaren van mijn leven. Alleen, aan de basis van mijn probleem was niks veranderd. Van zodra er zich een serieus probleem voordeed, ben ik hervallen voor vele maanden. Daarna pas vond ik de AA en leerde daar dat je hervallen kan vervangen door uitschuiven en daarmee is het grootste probleem van de baan. Negen maanden drinken of één weekendje per jaar is nu eenmaal een wereld van verschil.

Maar ik heb nu wel de rekening gemaakt. Afhankelijk van hoe je telt, kom ik dus uit op een brede vork tussen 2,5 en 3,5 jaar. Zo lang duurt het dus om nuchter te worden. In mijn geval wel te verstaan, maar ik ken nu wel hier en daar een alcoholist, dus ik weet ongeveer hoe het gaat.

Daarom was dat gevoel er al, ik verzin dit nooit uit mezelf. Ik ben nooit pessimistisch over slaagkansen na een behandeling. Maar als ze één maand duurt, ook al gebeurde ze in de beste en meest gespecialiseerde omgeving die je kan kopen, dan zegt mijn gut feeling gewoon dat het niet genoeg is. Als je weer thuiskomt in de oude omgeving, is er niks veranderd.

Maar dat het nu ook niet meteen een succes is, betekent zeker niet dat de geïnvesteerde tijd en moeite nu weg is. Integendeel, het is de eerste en misschien wel meest belangrijke stap. Alleen, het duurt nu eenmaal langer dan een maand. Ik wou dat het anders was, want dat had me veel tijd bespaard.

Drie jaar en vijf maanden zelfs.

dinsdag 8 juli 2014

Geocache onderhoud

We zijn weer aan de slag en dat werd tijd. Mijn doe-het-zelf kamertje was een tijd buiten gebruik omdat de rug toch niet zo mee wou doen na de operatie. Gelukkig is dat sinds een paar dagen allemaal tip top.


Dit is het meest dringende werk op de planning. Van de drie geocaches zijn er inmiddels twee offline en één is een twijfelgeval dat ik ter plaatse moet nazien. Maar vandaag was deel één van de planning die kleine potjes die coördinaten tonen op te smukken. Slechts eentje is echt kapot, maar ik weet van vorige keer dat je best in serie werkt. De elektronica was al weken klaar. Maar de potjes zelf, dat was een ander verhaal.


Ik had immers deze manier van beveiliging voorzien en die geeft wat problemen om opnieuw te reproduceren. Het vervelende is dat ik een gaatje van 2mm moet boren in een bout die maar 5mm dik is. Dat ligt niet voor de hand en de apparatuur die dat vorige keer deed, heeft de geest gegeven. Het was ook te veel handwerk en gevaarlijk instabiel.



Nu boor ik met een boorstandaard en een deftige machine waar wat kracht achter zit. De boorstandaard kan 'het werkstuk' vastklemmen, in dit geval is dat dus dit boutje van 5mm. Daar gaat dan een staalkabel door en die wordt met een klem vastgemaakt aan een boom. Die klem wordt dan beveiligd met een slotje zodat voorbijgangers het kleinood niet 'per ongeluk' kunnen meenemen als ze het zouden ontdekken.

OK, ik heb er maar eentje nodig. Maar ik heb er alvast zes gemaakt. Kwestie van volgende pannes of diefstallen wat voor te blijven :-)

zaterdag 5 juli 2014

Timelapse Provinciehuis Antwerpen

Van 14 april tot 24 juni nam ik foto's van het oude provinciehuis van Antwerpen. Tijdens de eerste fase van de afbraak werd er gewerkt met kleinere kraantjes op het dak en zo werd het gebouw verdieping per verdieping "opgegeten". Dat was allemaal duidelijk zichtbaar vanop ons terras en die foto's zijn genomen vanop zo'n 800m afstand.

De tweede fase had een andere aanpak. Toen het gebouw klein genoeg was, werd er vanaf begin juni een grote kraan ingezet voor het grotere werk. Dat was goed zichtbaar vanaf de tweede locatie, dus vanaf die datum werden er twee fototoestellen gebruikt. Voor die locatie, op meer dan 2 kilometer afstand, moest ik eerst een timelapsecontroller bouwen die autonoom al het werk kon doen.

We zijn bijna drie maanden verder, en dit is het resultaat:



vrijdag 4 juli 2014

Provinciehuis afbraak fase 1

De eerste keer dat ik langskwam om te filmen stond het provinciehuis er nog. Deze beelden zijn van 20 mei en de foto's van toen kon je hier al zien.

Nu is ook de video gemonteerd.

Er waren opnieuw 3 camera's ter plaatse waarvan ik er eentje op een BobCat had geplakt :)