vrijdag 30 september 2011

Oudjaar

Het is oudjaar vandaag. Je zou het niet zeggen, maar toch is het zo. Mijn boekhouder heeft ooit beslist - God knows why - dat mijn boekjaar afsluit op 30 september. Waarschijnlijk kwam dat beter uit in zijn planning, maar nu zit ik er mee.

Dat is toch altijd wel spannend. Een normaal mens maakt een planning op, wat hij gaat doen het komende jaar, en blikt ook terug op het afgelopen jaar. En ik doe dat dus vandaag.

Het gekke is dat het ook wel belang heeft. Zo zal het saldo op de bankrekening op het einde van het boekjaar belang hebben als je bijvoorbeeld een financiering zoekt. Liquiditeit heet dat dan. Je zal ook beoordeeld worden op de omzet van dat jaar. Dus vandaag was de laatste dag om extra hard te werken. Helaas is dat niet helemaal gelukt :)

Maar het ziet er naar uit dat ik een redelijk goed rapport heb. Geen primus, maar dat was ik nooit. Bij de goede helft zitten is al goed, en het was ooit anders.

Toch blijft het voor mijzelf moeilijk om te rekenen in stukken van een jaar. Ik maak zelf ook statistiekjes van hoe mijn zaakje draait, en dan reken ik toch altijd met de "echte" jaren. Dus ik vier nog eens oudjaar binnen drie maanden. Zoals normale mensen dat doen.

Maar voor nu: laat de champagne maar vloeien (ahum... de Cola Zero) en we doen er nog zo'n jaartje bij.

donderdag 29 september 2011

Engels

Ik blog nog eens over bloggen.

Ik heb vandaag een eerste pagina in het Engels geschreven. Ik zet ze niet hier, maar ergens anders. Ik heb daar mijn redenen voor. Ze zijn mysterieus :-)

Maar het is dus niet simpel! Hoe leg je een gevoel uit in een andere taal. Ik kan er moeilijk weg mee, maar ik probeer maar. Klinkt het niet dan botst het. De bluts met de buil. Kijk, hoe zou je zoiets bijvoorbeeld zeggen in het Engels? Als je het door Microsoft laat vertalen wordt het "bluts with bolting". Ik denk dat elke Amerikaan in his smile shoots als hij dat leest. Misschien kennen de blogspecialisten hier wel een antwoord op?

In elk geval, het is niet simpel maar who cares? Ik maak hier ook taalfouten in mijn moedertaal dus wat rare zinsconstructies in een andere taal zullen me wellicht vergeven worden. Ik heb er ook duidelijk bijstaan dat ik maar een Belgske ben. Dan denken ze wellicht: voor een Franstalige typt ie nog redelijk Engels...

Maar ik ben dus benieuwd. Ik kwam er een vriend van mij tegen die zichzelf een eenvoudige jongen noemt. Hij heeft geen hoge opleiding genoten, maar ik heb enorm veel respect voor hem. Hij is een pak jonger dan ik, maar hij is al een hele tijd bezig met een boek te schrijven. Hij heeft een uitgever gevonden en ik denk dat die het nu heeft gelanceerd. Ze waren zo tevreden dat hij meteen een contract kreeg voor nog 2 boeken. En hij schrijft dus in het Engels. Chapeau, man! Hat, man! Ja... nog wat oefenen, 'k weet 't.

Enfin, ik ben benieuwd. De mensen die mijn pagina hebben gelezen hebben ze in elk geval wel begrepen. Het zal dus allemaal wel meevallen.

woensdag 28 september 2011

Matje

Jaja, begin al maar te lachen. Ik heb dus een yogamatje gekocht. Gisteren in de late namiddag naar de Decathlon in Antwerpen gereden. Coole wandelGPS gezien, trouwens. Eéntje van Garmin, en ik heb al gehoord van de specialist terzake dat het een goeie is. Maar wees gerust, hij ligt nog in de Decathlon. Nu even geen impulsieve aankopen doen. Dag per dag :-)

Maar het matje dus. In de mail die ik van de vriendinnen van Ingeborg heb gekregen staat dat we een matje nodig hebben in de Mindfulnesslessen 2,3,7 en 8. En de ganse week na de lessen ook, natuurlijk. Want we krijgen veel huiswerk en het matje is dan ook van doen. Ik heb me dus laten gaan, en de luxe versie gekocht van 25€. Tja, ik had de GPS laten liggen hé, dan kon dat er af. Bovendien heb ik ne slechte rug en een matje van een paar millimeter gaat mij geen deugd doen.

Ik had met mijn Mindfulnessvriend afgesproken om eerst een hapje te eten in de Provinciestraat. Je kan daar nooit parkeren en op les één vorige week kwam iedereen vol stress binnen. Meteen al een uitdaging voor Ingeborg. De meute laten kalmeren. Maar gisteren waren we op tijd, allebei met ons matje.

De les begon met een lange oefening die heel vermoeiend was. Vooral om wakker te blijven dan. We moesten drie kwartier op het matje liggen terwijl we een bodyscan deden. Zo heet die oefening, er komt geen electronica aan te pas. Het komt er op neer dat je je ganse lichaam leert aanvoelen tot in elk klein detail. Je doet dus eigenlijk helemaal niks, alleen luisteren, liggen en als het goed is je concentreren.

Maar ik had het heel moeilijk. Ik had een vreselijk stressy dag achter de rug en was nu vooral heel moe. Ik heb echt moeten vechten om niet in slaap te vallen. Het is net de bedoeling van de oefening om je te concentreren en je gedachten niet te laten afleiden. Maar dat gebeurt toch - heel vaak zelfs - en dan is het de kunst om snel weer bij de les te zijn. Maar dat lukte dus niet.

De rest van de les vond ik wel aangenaam en leerrijk. We proberen dingen te ontdekken die we in ons dagelijks leven negeren. Het gaat vaak over waarnemingen, emoties en het effect op ons lichaam. Dat klinkt nogal flou, maar eens je er in mee gaat is het heel gewoon. En dat de andere mensen (dames) in de groep er ook vaak vraagtekens bij hebben, dat vind ik eigenlijk wel tof. Soms komt de vraag in je op: wat kom ik hier in feite doen? Het antwoord is heel eenvoudig. Vraag het je niet af en we zien wat het wordt.

En dan huiswerk. Net dezelfde oefening staat op een CDtje dat we thuis kunnen afspelen. Ik heb dus vanavond 43 minuten op mijn matje gelegen en de dame haar zeg laten doen. En wonder boven wonder, nu lukte het wel. Ik was bijna heel de tijd geconcentreerd en de afdwalingen kon ik op één hand tellen. En dat is heel mooi op 43 minuten.

En had dat nu effect? Neen. Ben ik nu gelukkiger? Neen. Maar is dat belangrijk? Neen.

Het lijkt gek, maar ik vond het best aangenaam. Het is geen opdracht die je moet doen, het is tijd die je voor jezelf neemt om 43 minuten uit de dagdagelijkse sleur te stappen. Ik heb niet gewerkt, geen afwas gedaan (precies of ik doe dat anders wel) en weer geen betalingen. Moet ik toch dringend eens doen. Maar ik heb daar allemaal 43 minuten niet aan gedacht.

En dat doet eens deugd.

dinsdag 27 september 2011

Hernia, hernia, hernia

Geen 3 maal om extra hard te klagen. Maar wel omdat ik er dus drie heb. Een hernia krijg je als de schijven tussen je ruggewervels "uitlopen" en zo tegen je ruggemerg gaan aandrukken. Op die plaatsen ontspringen zenuwen naar je hele lichaam en die kunnen dan gekneld raken en ontsteken.

Dit is een doorsnede van een deel van de wervelkolom. Deze sukkelaar ligt dus op zijn buik. Het lichtblauwe stuk is het ruggemerg en de plaatsen waar "wortel" staat geven aan waar de zenuw vertrekt.

Zo zal bijvoorbeeld deze gekenelde wortel "L5" pijn geven in je scheenbeen en je middelste tenen. Dat is uitstralingspijn, pijn die je dus op een plaats voelt waar niks mis is. Er is een probleem in je rug, en je tenen doen pijn.

Ik ben geopereerd aan één hernia in oktober vorig jaar. Ik lag al een maand in bed want ik kon niet meer stappen (of zitten, zelfs niet kruipen). Pijnstillers werkten niet meer en epidurale inspuitingen ook niet. Ik had er 3 nodig, maar omdat de eerste al na 2 dagen geen effect meer had werd besloten tot operatie.

De onderste hernia werd dus verwijderd. Men heeft een stuk weggesneden van de tussenwervelschijf L5/S1, dat is de rechtse donkergrijze schijf op de tekening. Het resultaat was echt een mirakel. Alle pijn weg onmiddelijk na de operatie. De dag erna kon ik weer gewoon stappen.

Tot in februari was ik volledig verlost van de pijn. Maar toen kwam het terug, nu op andere plaatsen in mijn linkervoet. Nu heb ik dus last van de middelste hernia, zoals die op de tekening. Ik heb 20 sessies bij de kinesiste gehad maar die hielpen niet veel. Ik heb er wel goed geleerd om met mijn rug om te gaan, maar qua pijn was het altijd tijdelijke verlichting.

Nu neem ik enkel nog één pijnstiller (Dafalgan forte) en af en toe een ontstekingsremmer (diclofenac). De zenuw raakt telkens opnieuw ontstoken omdat de hernia er tegen duwt. Maar die ontstekinsremmer verhelpt dat.

Alleen gaat het de laatste weken weer slechter. Ik kan moeilijk gaan en ik ben weer een beetje mankepoot. Misschien komt het gewoon door het feit dat ik wat actiever ben dan vroeger, maar ik ga toch eens langsgaan bij meneer doktoor om te zien of hij niks anders kan voorstellen. Ik wil niet meer onder 't mes, hoor! Maar er zijn nog opties. Andere medicijnen, misschien terug een epidurale infiltratie.

maandag 26 september 2011

Lees dit !

Ja, hier heb je wel op geklikt hè. Ik wist het wel. Maar blijf lezen, ik hou het kort. En vandaag is 't interactief.

Ik heb al over vanalles geblogd, bevalve over bloggen. Ik ben beginnen bloggen nu net 2 maanden geleden, dit is de 61ste pagina. Ik was er al even over aan 't praten met een goeie vriend, en ik dacht al langer om het eens te proberen. Maar je kent dat, het komt er niet van. Bittersweet, jij hebt me overtuigd. Je hebt niks gedaan, hoor. Alleen geblogd. Ik vond je blog zo mooi dat ik dacht, ik wil dat ook proberen. Alleen, zo'n mooi Engels kan ik niet schrijven, dus hier is het in 't Nederlands. En soms in 't Kempisch :-)

En nu doet een heel raar fenomeen zich voor. Ik kom mensen tegen die ik ken, en ik begin een gesprek. Ik vertel iets over mezelf en wat blijkt: hij/zij weet alles al van mij! Blijkbaar hier gelezen. Ik vraag me dus echt af wie hier eigenlijk meeleest. Dit is geen diabetesblog, ik ben wel begonnen toen ik werd opgenomen voor mijn insulinepomp. Daardoor denken sommige vrienden van me dat het enkel daar over gaat, maar dat is dus niet zo.

Ik ben ook ondertussen veranderd van idee. Eerst dacht ik dat ik vooral wou dat mensen het moesten lezen, nu vind ik dat niet meer. Vorige week nog zei ik tegen die vriend: zelfs al leest er nooit iemand mee, ik zou het toch doen. Het is mijn dagboek. Nu pas snap ik waarom mensen in een dagboek schrijven zonder dat iemand meeleest. Het werkt heel bevrijdend, bijna als een therapie...

Maar jullie lezen het dus wel. En veel! Meer dan 1000 pagina's per maand worden aangeklikt. Zo'n 35 per dag. Vorige week was er een dag dat er meer dan 70 keer een pagina werd aangeklikt.

Dus jullie hebben mij benieuwd gemaakt en ik doe een oproep. Laat hier op deze pagina je voornaam achter als commentaar. Je hoeft niks te zeggen, ik zal dan ook niks terugzeggen. Gewoon onderaan bij "reacties" je voornaam, bijnaam of iets waardoor ik je herken typen. Je kan reageren als "anoniem".

Komaan, wie durft? Ik daag je uit :-)

zondag 25 september 2011

Eletricien

Vandaag ben ik even electricien. Gisteren was ik dat ook. De keuken wordt weldra geplaatst en de nodige stopcontacten en lichtschakelaars dienen voorzien te worden. That's my job.

Electricien had ik nog kunnen worden. Ik ben het zelfs geweest! Officieus hè... toen ik "studeerde". Ik had mijn studie industrieel ingenieur moeten beëindigen na het derde jaar. Niet na 3 jaar, maar na het derde academiejaar in de studierichting. Daar had ik helaas al vijf jaar over gedaan. Maar mijn tweede zittijd in het bisjaar was weer onvoldoende en dus moest ik stoppen. Te veel gefeest !

Om dan toch nog een diplmoma te hebben, ben ik gestart met de richting industriële informatica in avondlessen. Officiëel ben je dan werkzoekend, want overdag doe je dus niets. Ik moest me dan ook af en toe aanmelden bij de VDAB, want ik moest solliciteren of bijscholen. Maar omdat ik al avondles volgde, telde die mee en liet men mij wijselijk met rust.

Want overdag was ik dus electricien. Sssst... niet zeggen hé. Werkloos, remember? Ik renoveerde studentenkamers en alles wat er mee verband hield. Dat ging soms redelijk ver. Ik heb eens een broodjeszaak ingericht, dat was een uitdaging omdat alles er zwaarder is. Niet alleen electrisch gezien maar qua kilo's natuurlijk ook. Daar waren dus mottig veel wettelijke bepalingen die je moest volgen om de installatie te laten goedkeuren. Begrijpelijk wel, als je de veiligheid moet garanderen... Daar heb ik dus voor moeten studeren, want ik heb dat nooit geleerd. Maar het werd goedgekeurd! Ik was er door!

In de gang van mijn studentenkot was er een tijdschakelaar geplaatst die na zo veel seconden het licht uitschakelde. Ne minuterie heet dat volgens mijn toenmalige kotbaas. Maar die begaf het altijd. Ik met mijn grote mond gezegd dat ik dat beter zelf kon maken. Zijn toestel werkte mechanisch, en ik zou dat wel eens electronisch in mekaar steken! Wel, ik heb dat gedaan. Vorig jaar zag ik mijn kotbaas terug, en wat blijkt? Het werkt nog altijd! Bijna 20 jaar later. Ik met mijn grote mond... had gelijk :-)

Maar dat deed ik gewoon heel graag. Mijn drinkebroeder was jarig en ik wou een origineel cadeau geven. Het was onze Hoegaardenperiode. Ik had een flesje Hoegaarden met een glassnijder opengesneden en er een hoop electronica in gestopt. En een batterij. Als je aan de kroonkurk draaide, verschenen de letters "Space Pat" in een mini lichtkrant in het flesje. Hij moest er erg om lachen. Vooral om het feit dat ik zo veel tijd had verspild om het te maken. Ga naar de les in plaats van zo te prutsen! Ach ja... een hobby hè.

En toch ben ik informaticus geworden. Het had net zo goed richting electronica kunnen gaan. Of electricien dus. En vandaag dus ook eventjes weer. Voilà, eerst een ontbijt, een mindfulness oefening en ik ben geconcentreerd om te gaan "elektrieken" !

zaterdag 24 september 2011

Kempenzoon

Ik ben dus een inwijkeling in de stad. Een kempenzoon. Correctie: een noorderkempenzoon! Mijn ventje komt uit de zuiderkempen en we kwamen elkaar tegen in de stad. Voor een buitenstaander zijn we allemaal kempenaars met hetzelfde platte taaltje. Maar hoewel we elkaar al 12 jaar kennen, toch gebeurt het nog vaak dat ik nieuwe woorden of uitdrukkingen bijleer. Vaak zijn ze niet geschikt voor publicatie. Maar vanavond hoorde ik toch weer een paar leuke variantjes van mijn eigen dialect.

Wellicht is het woordje "aardbei" één van de meest verbasterde woorden in de Vlaamse dialecten. De zuikerkempense variant "jerbees" komt wel vaker voor. Maar onze "erbizzem" of het meervoud "erbizzmen", daar moet mijn ventje altijd heel erg om lachen. Zo heet dat nochtans op de veiling in Hoogstraten !

In "Vlaanderen boven" zingt Raymond nog dat een pik een houweel is, maar voor ons is dat altijd een snoepje geweest. In de stad heet dat een "bolleke". Niet het bier, maar dus wel een snoepje. Awel ja, ne pik dus hé ;-)

Vanavond waren we in leuk gezelschap. De gastvrouw kwam ook uit de noorderkempen, en een andere gast uit de zuiderkempen. Toevallig uit het dorp naast het geboortedorp van mijn ventje, en toevallig ook gay. Hij had het leukste woordje van de avond: pietenpap. Je moet het googelen, het is onschuldig :-)

vrijdag 23 september 2011

HbA1c

Dat is Chinees voor bloedsuiker. Maar dan op een langere termijn. De HbA1c waarde geeft aan hoe hoog je bloedsuiker de afgelopen maanden is geweest. Bij iemand die geen diabetes heeft, zal dit getalletje zo tussen de 4 en de 6% zitten. Dokters wijzen diabetici met het vingertje als ze boven 6,5% zitten.

Elke 3 maanden wordt mijn bloed getest in het ziekenhuis om dit getalletje in het oog te houden. Het is dan ook telkens in spanning afwachten hoe hoog het nu weer staat. Examenstress!

Gisteren was het weer zo ver. Ik ben bij mijn endocrinoloog geweest en men heeft bloed afgenomen. Vandaag in spanning de mailbox in 't oog gehouden, en ik kreeg een verlossend antwoord: 5,4%. Dat is dus heel goed. Ne kus van de meester en een bank vooruit.

Maar dit keer was het net een beetje anders. Ik heb sinds begin augustus die insulinepomp, en ik was toch wel benieuwd of het iets aan de waarde zou veranderen. Dat is alvast gelukt, want voor de pomp was het 5,6% (hoger=slechter). Geen groot verschil, maar de reden om die pomp te vragen was ook niet om dat getal te verbeteren.

Ik was met die oude waarden al heel tevreden. Ik wou gewoon meer vrijheid, meer controle en ik wou me fitter voelen. Dat is allemaal gelukt, en het getalletje zegt daar niets over. Maar als het getalletje nu zou gestegen zijn, zou ik een probleem hebben. Meestal gaan de mensen net aan de pomp omdat ze de bloedsuiker niet goed geregeld krijgen, maar ik dus niet. Als natuurlijk zou blijken dat ik met de pomp slechtere waarden haal (dat kan bijna niet hoor), dan moest ik wel bijsturen.

Voor de rest was de consultatie met mijn endo (zo noem ik hem, hij zegt: Jan, ik zeg: endo) heel goed. Uit de massa data die mijn pomp op de website zet (en die de endo dus kan raadplegen) zocht hij aandachtspuntjes. Die waren er niet. Of ik op 4 september iets raar had gegeten kon ik antwoorden: neen. De logfile in mijn iPhone zou het weten, en die zei niks. Verder geen rariteiten. Wel 1 hypootje vorige zondag, na de geocache. Maar als ik hem kan verklaren is alles OK. En dat kon ik want mijn iPhone wist het nog. Het blijft toch wel een beetje een mondeling examen.

Dan maar op de weegschaal. Ja, zegt ie... als je nu eens was bijgekomen. Ik vraag waarom. Ah, dan had ik toch op z'n minst één punt van kritiek kunnen geven, lacht hij. Nu was er 700gr af. En dat was nog inclusief Geox, die moesten eigenlijk nog uit.

Bon, we zijn nu weer gerust voor drie maanden. Ik ben blij dat het overschakelen naar de pomp zo vlot is verlopen en blij met mijn Chinees getal. Ik heb me voorgenomen om als streefdoel onder de 6% te blijven. Niet heiliger zijn dan de paus. Als je dokter vraagt om onder de 6,5% te blijven lijkt me dat een goed idee.

donderdag 22 september 2011

Zelfstandig

Dat ben ik. Het heeft veel facetten, maar je kan die allemaal op mij toepassen.

Wonen

Ik heb als puber gemerkt dat het een eigenschap is die erg in me zit. Ik moest heel jong al een aparte slaapkamer hebben. Ik wou ook niet dat iemand anders daar te veel aan morrelde. Mijn moeder poetste de slaapkamers van de kinderen, maar bij mij mocht ze na een tijd niet meer binnen. Ik was veel bezig met electronische spullen en af en toe gingen er dingen stuk als ze wat enthousiast opruimde. Het resultaat was dan ook dat mijn slaapkamer voor eeuwig een gigantische puinhoop was.

Leven

Daarna volgde mijn studentenkot. Er ging een hele wereld voor me open. Zelf voor je eten zorgen! Zondag was traditioneel grote familiedag, en er werd veel gekookt. De mama wou telkens restjes meegeven, maar ik wou dat niet want ik wou het allemaal alleen kunnen.

Mijn studententijd was vooral mijn platte goesting doen. Het resultaat was dat ik academisch gezien geen gigantische successen heb geboekt. Industrieel ingenieur ben ik niet geworden. Op het einde van de derde jaar moest ik de handdoek in de ring gooien. Te weinig lessen gevolgd, te veel gefeest. Daarna in avondonderwijs nog wel een A1 informatica behaald, maar 7 jaar studies hadden meer kunnen opleveren.

Relatie

Hetzelfde verhaal. Ik heb niet dezelfde interesses als mijn ventje. We hebben andere hobbies, en andere mensen waar we mee omgaan. Ook wel gemeenschappelijke vrienden, maar je kan ons toch moeilijk vergelijken met een klassiek man/vrouw gezin met kindjes.

Werken

Mijn eerste job als bediende heb ik slechts vier jaar kunnen volhouden. Dan is duidelijk geworden dat ik echt niet voor een baas kon werken. Hoewel ik met mijn toenmalige werkgever een heel goede verstandhouding had, hij was ook programmeur en we dachten over veel zaken in dezelfde richting. Maar het is foutgelopen toen hij besliste zijn klein bedrijfje inclusief werknemers (me too!) te verkopen, en ik kwam terecht in een bedrijf met een 20-tal werknemers. Ik heb er nooit mijn draai gevonden. Veel mensen die dachten alles beter te weten dan ik. Plots had ik het gevoel dat ik 5 bazen had. Ik moest ja knikken en onzinnige dingen programmeren.

Ik ben heel hard weggelopen. En dan dus zelfstandige geworden. Niet gemakkelijk! Na een jaar besliste mijn accountant (ja die had ik toen al) dat ik beter een éénmansbedrijfje zou oprichten. Fiscaal veel interessanter. Ook niet gemakkelijk! Het is zelfs een aantal jaren heel slecht gegaan. Gelukkig is dat nu al een tijd heel wat beter.

Ik ben nu 11,5 jaar verder en ik zou dit voor geen geld willen missen. De vrijheid die je hebt, de beslissingen die je (voor zo ver het kan) zelf kan nemen. Als het even niet vlot gaat kan ik beslissen om te stoppen voor vandaag. Gaan lunchen, iets gaan drinken, gaan shoppen. Heerlijk.

Maar er zijn minpunten. Niet werken is geen geld verdienen. Als je ziek wordt, is het dikke miserie. Je kan wel je netto-inkomen gedeeltelijk waarborgen, maar je zaakje zelf draait niet als je er niet bent...

Het is een keuze. Een moeilijke, maar voor mij een noodzakelijke. Want het zit in de genen, ik heb het van mijn moeder. Soms beklaag ik die keuze, want ze heeft me al erg veel kopzorgen bezorgt. Maar ik weet dat het alternatief voor mij niet werkte. Misschien denk ik er ooit weer anders over, maar voor nu:

Agora Software is cool ! :-)

woensdag 21 september 2011

Who am I

Eerste couplet

Wie ben ik?

Moeilijke vraag. Ik kan er veel antwoorden op geven.
Programmeur, gay, diabeet. Maar ook nerveus, bang voor wat komt, onzeker. Geen nerd naar 't schijnt.

En deze week kwaad op een klant maar zeker van mijn stuk op een meeting.
Niet meer te dik! Ik heb mijn BMI berekend. Wel erg kaal, ik heb mezelf op beeld gezien.

Bloedsuikerstabiel, en morgen hopelijk wat wijzer in het ziekenhuis.

Schoenenverslaafd, maar dat is aan 't beteren. Hoewel van de week... Wijnegem Shopping Center? Ingang 5 hadden we afgesproken. En ingang 6 is daar zoooo dichtbij !!

Tweede couplet

Wie wil ik zijn?

Ik zou graag een PS/2 toetsenbord emulator maken om een CD speler aan te sturen. Wat zou dat megacool zijn. Je zou je CD speler kunnen wijsmaken dat er een toetsenbord aanhangt, en dat je manueel alle 600 CD's intypt die je hebt, terwijl een computer dat voor jou doet, gebaseerd op een Excel lijst die je al hebt liggen.

Chinees zeker? Ik heb een familielid teruggevonden die met dat probleem zit. Vroeger deden wij niet anders dan brainstormen over dat soort dingen. En het gekke is dat wij dat ook echt in mekaar knutselden. En dat dat soms zelfs werkte. Dat mis ik.

Ik zou graag een geocache ;) wandeling organiseren met het diabetes forum. Niet mijn idee, maar wel van die super toffe madam (met supertof gezelschap) die ik deze week heb ontmoet toen ze ineens een bericht stuurde dat ze richting Antwerpen kwam. Ik moet zien wat ik zeg want ge leest mee hé ;)

Ontspannen. Dat kan toch deugd doen. Niet vaak, maar soms echt ontspannen. Niet aan alles tegelijk denken, maar aan één ding tegelijk. Alleen iets dat je ziet, voelt, proeft, ruikt. Ge voelt 'm komen zeker? Ja, mindfulness. Ik deed de oefening van de eerste les vandaag maar er is nog werk aan. 24 minuten niets doen. Moet je eens proberen! Het lukt me voorlopig niet, maar ik heb nog tijd.

Derde couplet

Wie wil ik niet zijn?

Piekerend. Die berg in de toekomst is weer groot, maar dat is ie altijd. Kleine stukjes van die berg kan je vandaag bij het huisvuil zetten. Zakje per zakje. Maar ik doe dat te weinig.

Automatische piloot. Programmeren, koffie, programmeren, koffie, programmeren, koffie. Soms is het niet meer zo tof als voeger en de koffie proef ik te weinig.

Sloddervos. Alles laten liggen. Ik moet al weken betalingen doen en doe ze niet. Niet dat de bankrekening leeg is, ik ben ook niet schatrijk. Maar gewoon laten liggen. Waarschijnlijk komen er rappelkosten. Ik moet ze doen en doe ze niet. Ik ben een kieken.
Mijn auto geeft zo'n mooie oranje steeksleutel als icoon op zijn scherm als ik hem start. Geen stom oranje lichtje hé, maar een mooi voorgeprogrammeerd icoon waar iemand ooit over heeft nagedacht. Zo van: als we die oranje steeksleutel nu een mooi, vriendelijk uitzicht geven, dan zullen de brave bestuurders wel naar de garage rijden en hun auto binnenbrengen voor het onderhoud. Maar bij een kieken werkt het precies niet.

Hmmm... tja, er zijn kosten aan zeker?
Het is een WIP. Business Controller term, het betekent Work In Progress.

dinsdag 20 september 2011

Eerste les

...van Mindfulness hé.

Dat was even schrikken. Het "Ingeborg"-gehalte is dus heel hoog. De vrouw die de cursus geeft, heet Ingeborg. Zo gek had ik het zelf niet kunnen bedenken.

Gelukkig is elke gelijkenis met de bekendere versie zoek. Het is een heel erg aangename, rustige (dat moet wel hè) en down to earth dame. Dat is alvast mijn eerste indruk. We gaan natuurlijk wel erg ongewone dingen doen. Er komt dus meditatie aan te pas. Vandaag enkele oefeningen die wel wat gek lijken op 't eerste gezicht. Maar de dame is zelf therapeute, en daar heb ik toch al erg goede ervaringen mee. Ze geeft misschien een klein beetje de westerse, wetenschappelijke touch die ik mis bij de andere Ingeborg.

De bedoeling is dat je je bewust wordt van de huidige moment. Het verleden laten voor wat het was en over de toekomst niet piekeren. Gewoon helemaal niet piekeren. Als dat lukt, verdienen ze daar een medaille. Maar elke kleine verbetering zal ik al verwelkomen.

We hebben dus al direct huiswerk gekregen, zittende ademhalingsoefeningen die ik elke dag moet (ga) doen. We hebben ze gedaan in de sessie van vandaag en het duurde in mijn hoofd een tiental minuutjes, maar in het echt was het 24 minuten. Zou ik nu al rustiger zijn ?

De groep is niet erg divers. 18 vrouwen en 2 mannen. Gelukkig ken ik den andere goed, anders voelde ik me helemaal niet op mijn gemak :-)

En nu, vanaf morgen vroeg oefenen. Ikke heel benieuwd...

maandag 19 september 2011

zondag 18 september 2011

Dieet deel 2

Ik moet af en toe mijn eigen blog herlezen om te zien of er geen stommiteiten in staan. Ik zie er voorlopig geen. Maar er is wel één inhaalberichtje nodig. Op 31 juli, de laatste week dat ik insulinepennen gebruikte, schreef ik dieet deel 1. En nu moet dus een deel 2 volgen, want ik heb die pomp nu al een heel tijdje.

In feite is het dieet niet echt veranderd. Wat wel veranderd is, is de timing, de vrijheid en vooral het gevoel. De vaste tijdstippen van maaltijden behoren helemaal tot het verleden. Ik kan eten wanneer ik wil, maar niet wat ik wil.

Ik heb tijdens mijn vakantie één week helemaal anders gegeten dan thuis. Twee grote maaltijden per dag in plaats van drie. Eén keer 's middags, en één 's avonds. En dat ging perfect. Maar wat ik eet, is dus niet anders. Nog steeds is het voor mij lastig om veel koolhydraten te eten, of snelle suikers. Ik stijg heel snel, en dat voelt slecht aan. Ik daal ook heel snel, dat heb ik gezien in 't ziekenhuis op de loopband, en dat voelt nog slechter aan.

Maar het gevoel is dus heel erg veranderd. Ik bedoel dan het feit dat ik duidelijk veel veel veel fitter ben dan vroeger. Vandaag deed ik een geocache wandeling van een hele namiddag. Dat was vroeger onmogelijk. Mijn endo zegt dat het feit dat de pomp de insuline beter regelt door het basaalpatroon en het feit dat de hoeveelheid insuline gehalveerd is, ervoor zorgt dat ik wel fit geworden ben. En dat was dus niet wat hij verwachtte, hij dacht niet dat de pomp een verschil zou maken op dat gebied. Ik ben daar uiteraard heel erg blij mee.

En nog een verandering: ik zie dat ik eind juli 83kg woog, en bang was om bij te komen. Dat is niet gebeurd, nu 82. Dus al 13 kilo's minder sinds de diagnose. Als ik goed kan tellen is dat een BMI van 25. Help! Ik ben "normaal" :-)

zaterdag 17 september 2011

Vinyl

Vandaag heb ik een nuttig werk gedaan. Het was niet de bedoeling, maar toevallig kwam het mooi uit. Mijn ventje heeft vier vinylplaten laten inkaderen in een mooie passe-partout. Het is een prachtig kunstwerkje geworden. Vanaf nu kunnen we in ons nieuw appartement genieten van Visage, Rose Royce, Yazoo en Roxy Music. Alleen van de hoes dus, want de muziek... ja die staat wel ergens op een CD of een iPad-pod-phone-mac...

Mijn nuttig werk bestond er in dat ik een spotje in de nieuwe woonkamer heb geplaatst, en dat spotje blijkt nu toevallig - het was niet de bedoeling - mooi op de nieuwe creatie te schijnen. Ze komt nu ten volle tot haar recht.

Het is raar, eigenlijk. Dit weekend nog kwam ik een jong ventje tegen, en die kende het woord "plaat" dus niet. Ik deed een uitleg over de DJ CD-spelers die aanvoelen als een vinylplaat, maar hij kende het woord niet. Bedoel je plastiek? Neen, vinyl... zo'n grote zwarte vinylplaat die je op een pick-up legt. Neen, hij wist niet wat het was. Hij had het ooit wel op TV gezien. Eén generatie verder en het hele concept is weg.

Zelfs de CD gaat na onze verhuis naar het nieuwe appartement niet meer meetellen. Mijn ventje heeft nu een boeken- en CD-kast in het oude appartement. Meer dan duizend CD's zitten in de kast. De kast is open, zodat je een CD kan kiezen die je wilt beluisteren. Maar het gebeurt niet meer. Alles staat op de iPod, en daar heb je sneller de muziek gevonden dan de CD uit te zoeken in de weliswaar alfabetisch gerangschikte CD-kast.

Toen de LP, de single en de maxi verdwenen deed dat even raar. Maar je gaat mee met de tijd, en denkt dat het dan zo blijft. Maar geen 20 jaar later zijn we bij iTunes beland en zelfs daar komt een einde aan. De nieuwe trend wordt misschien de muziekstreaming. Je koopt een vast abonnement per maand en kan dan alle bestaande muziek op iTunes afspelen zo vaak je maar wilt.

Ik ben fan van de nieuwe technologie, ik had enkel niet verwacht om in een mensenleven een stuk of 5 technologieën mee te maken om muziek te beluisteren. Onze ouders en grootouders hadden enkel de plaat.

vrijdag 16 september 2011

Déjà Vue

Ik heb je weer gezien in den Déjà Vue. Niet origineel als cafénaam, maar drinkebroeders geven daar niet om.

Ons ritueel is aangespast. 20 jaar tooghangen hebben vaste afspraken gecreëerd over de klinkmethode. Elk glas heeft een andere manier om te klinken op de gezondheid. De vorm van het glas bepaalt het ritueel en de mogelijkheden zijn legio. Want de bestelling verschilde meestal, en elke combinatie hebben we getraind.

Ik was bang dat het colaglas alles zou veranderen. Ik ben zelfs kwaad geweest omdat ik even dacht dat de 20 jaar niks voorstelden. Ze zijn voorbijgevlogen en er waren wazige periodes bij. Sommigen zelfs vergeten. Maar jij was niet akkoord. Het was veel meer dan een ritueel.

Als ik praat, dan luister jij. Je bekijkt mijn leven anders en je geeft soms goede raad. Bloggen was voor mietjes. Mindfulness deed je schaterlachen omdat het beeld van bibi op een yogamatje een foto waard moet zijn. Toch was je eerste reactie: ik hoop dat het Ingeborg-gehalte niet te groot is. Als je mijn blog dan toch niet leest, heb je een serieuze telepathische gave :-)

Maar je had gelijk. Dit gaat niet over tooghangen. Jij komt in mijn testament en je zoon is mijn petekind. Drinkebroeders doen dat niet. Dat is iets wat vrienden doen.

You were right, I was wrong. Het enige wat veranderd is, is de inhoud van mijn glas.

donderdag 15 september 2011

Boete

Het is nog eens zo ver. Ik heb een verkeersboete. Te snel gereden! Wel 82 km/u waar je maar 70 mocht. Er gaat een correctie af en dan kom ik op 76 waar je 70 mocht. Maar het is pas de eerste keer dit jaar. Misschien ben ik dan toch een beetje volwassen aan het worden.

Een aantal jaren geleden had ik vaak boetes. Ook vaak fout parkeren, wel eens wat snel rijden, en af en toe wat heavy stuff. Eén keer achtervolgd door de camerawagen van de politie, en ik werd met de beelden geconfronteerd. Onaangepast rijgedrag op de Antwerpse ring. En dat waren redelijke bedragen dan. Maar eigen schuld, dikke bult...

Ik heb me vooral vaak druk gemaakt over domme boetes zoals parkeertickets toen ik nog geen bewonerskaart had. Na een paar jaar heb ik daar een eenvoudige oplossing voor gevonden. Elk jaar maak ik een soort begroting en ik voorzie een boetebudget. Als ik dan een parkeerticket krijg, gaat dat af van het budget. Ik moet me dus niet druk meer maken, zo lang ik maar niet over de limiet van dat jaar ga. En de boete van vandaag is 50€, en we zijn al september. Tenzij ik gekke dingen doe, heb ik dus een overschot op mijn begroting.

Het zal ook wel liggen aan mijn brave auto. Vroeger had ik een Peugeot 206 GTI. De camerameting op de Antwerpse ring was mislukt omdat de politiewagen niet snel genoeg kon optrekken. De snelheid viel mee, maar de afstand tussen onze wagens was niet constant en daardoor was de meting ongeldig. Maar er waren andere schoonheidsfoutjes en die werden wel beboet.

Nu rijd ik met een Saab 93. Eigenlijk een tussenoplossing, ik heb hem tweedehands overgekocht in afwachting van... Maar dat gelooft niemand nog. Ik zeg al jaren dat ik een nieuwe wagen wil, maar er komt altijd iets tussen.

Mijn droom is nu een Alfa Romeo Giulietta Quadrifoglio Verde. Het is geen mooie wagen. Hij is ook niet groot, het is zelfs slechter dan mijn Saab. Maar hij heeft zo'n mooie naam: Alfa Romeo Giulietta Quadrifoglio Verde. Daar ben je toch direct verliefd op? Ik kan het alleen niet onthouden. Zelfs nu ik het blog, heb ik hem moeten Googlen. Als men dan vraagt: met welke auto rijd je? Dan moet ik zeggen: ne rode.

Nee, natuurlijk vind ik dat niet. Het is een hele mooie, en hij is vooral heel vinnig. Dat mis ik wel een beetje met mijn familiewagen nu. Met een beetje geluk koop ik den deze volgend jaar. Zonder het meiske dan, want daar heb ik niks aan.

woensdag 14 september 2011

Mindfulness



Yesterday is history
Tomorrow is a mystery
Today is a gift
It is called present


Dat komt niet van mij natuurlijk. Zo poëtisch ben ik niet. Maar toch is het iets dat me erg aanspreekt. Het is het basisprincipe van mindfulness. Ik weet er nog niet veel van, en daarom heb ik me ingeschreven voor een cursus die ik vanaf volgende week dinsdag 8 weken lang zal volgen.

Ik moet toegeven dat ik er wat sceptisch tegenover stond. Maar het is al zeker een jaar geleden sinds ik de eerste getuigenis hoorde van iemand die de cursus heeft gevolgd. En sindsdien hoor ik van meerdere mensen dat het hen erg veel rust heeft gebracht.

Bewust zijn van het heden, niet in het verleden leven en geen angst hebben voor de toekomst. Ik heb er al meer over geblogt, en ik probeer het ook in het echt te doen. Maar het is niet altijd eenvoudig en ik hoop dat de cursus mij zal helpen.

Vandaag kreeg ik een mailtje met wat praktische tips voor de eerste les. Er staat onder andere in dat we yogaoefeningen zullen doen en we dus een matje moeten aanschaffen. Dat is echt niks voor mij, denk ik dan. Maar als je ziet wat ik het afgelopen jaar allemaal heb gedaan waarvan ik dacht: dat is echt niks voor mij, daar kan ik een week of twee blogs mee vullen. En tot nu toe valt dat altijd mee. Ik dacht ook dat bloggen niks voor mij was ;-)

De reden waarom ik dit trouwens wél zie zitten, is omdat het wel een wetenschappelijke, westerse onderbouw heeft. Ik hoop dat het "Ingeborg"-gehalte niet te groot is. Maar ik ga het samen met een vriend doen, dus ik zal al zeker niet alleen afgaan.

dinsdag 13 september 2011

Computerles

Ik heb een wonderbaarlijke man ontmoet. Vandaag zag ik hem voor de tweede maal, een aantal weken geleden voor het eerst. Hij is een 20-tal jaartjes ouder dan ik, maar ik heb met hem kunnen spreken over zaken die ik voor het eerst in mijn leven aan iemand kwijt kon. Het is niks filosofisch of emotioneel of zo. Maar wel technisch.

De eerste computer die ik ooit heb aangeraakt was een ZX-81 van Sinclair. Het moet 1983 geweest zijn. Ik was gefascineerd door het domme feit dat je op een knop drukt, en er een letter op het scherm verschijnt. Nu vinden we dat normaal, maar in 1983 was dat een wereldwonder. Je zag het wel eens op TV, maar zelf zoiets in huis hebben, dat vond ik het einde. Zijn geheugen was 1500 bytes, dus 1.5 kB. 1500 tekens intypen (nog geen twee schermen) en je moest stoppen...

De opvolger kocht ik een jaar later, de ZX Spectrum. 48 kBytes geheugen was toen een zee van ruimte. Ik ging in een computerclub omdat mijn ouders vonden dat ik dan wat socialer zou worden. We kregen les in BASIC, de taal die toen gebruikt werd. Die les heb ik maar even gevolgd, want ik leerde er niks bij.

Dan een cursus machinetaal voor gevorderden. Machinetaal is de taal die de computer zelf spreekt, dus echt de énen en nullen. Daar had ik al snel hetzelfde probleem. In de les hadden we een oefening die een aantal weken duurde. Ze bestond er in om een blokje op het scherm te bewegen van links naar rechts en omgekeerd. Je moest op pijltjestoetsen drukken om het te bewegen.

De leraar was toen oud. Wel zeker tussen 25 en 30 jaar. Ik was 14 of 15, dus zo zag ik dat toen. Hij had gemerkt dat ik de oefening snel klaar had en we raakten aan de praat. Na de les bleven we steeds hangen in de bar. Ik vertelde hem wat ik thuis met mijn ZX Spectrum deed en hij was heel verbaasd. Ik was bezig met spraakherkenning en spraakreproductie.

Als je in mijn kamer wou binnenkomen moest je voor de deur de woorden "deur open" uitspreken, en dan ging de deur open. We hadden een oude auto gestript van zijn elektrische motoren en die had ik gemonteerd in mijn kamer. De deur, het raam en de gordijnen gingen vanzelf open. Ze werden door mijn stem bestuurd. Mijn ZX Spectrum herkende een menuutje van 10 mogelijke woorden.

Ik heb geprobeerd om uit te leggen aan de leraar hoe dat werkte, want het was erg eenvoudig. Maar hij snapte het niet. Ik heb met de man nog een tijdje leuke gesprekken gehad over de computer na de volgende lessen. Dat was de reden waarom ik nog ging, want de les zelf ging nog steeds over dat stomme blokje op het scherm. De leraar heeft zelf gezegd dat het geen zin had om de volgende sessie van 8 lessen te volgen, want ik zou er toch niks aan hebben. Dan ben ik gestopt en heb hem niet meer gezien.

En nu dus, een paar weken geleden kom ik toevallig een man tegen die over computers begint. Hij hoorde dat ik programmeur was, en zei dat hij zelf in de jaren '80 op een ZX Spectrum in machinetaal programmeerde. Mijn mond viel open van verbazing. Hij heeft alles wat ik toen deed ook gedaan. Hij was bezig met software, besturingen, stappenmotoren en interfaces.

Maar hij heeft er zijn werk van gemaakt. Hij werd zelfstandig uitvinder en heeft inmiddels 5 patenten op zijn naam staan. Allemaal in diezelfde richting: software met besturingen voor echte machines. Hij heeft een machine uitgevonden die de gekleurde chips in casino's sorteert.

We hebben er al lang over gepraat, hoe het toen was. Hoe spannend, vernieuwend en eenvoudig die dingen in de jaren '80 waren. Wat je toen kon doen met een dom computertje waar je de volledige controle over had. Nu is dat niet meer. Ik hang af van wat Bill Gates heeft gemaakt en hoe stabiel dat draait. Toen was het programmeren in het hart van de computer zelf, op een leeg onbeschreven blad.

Hij heeft zelf ook gezegd dat ie het geweldig vindt om hier over te kunnen praten. Hij is inmiddels rond de 60, denk ik, maar hij kon hier nooit over spreken omdat niemand het kent. We hebben wel een uur gesproken over het feit dat het 'NOP' commando zo geweldig is. 'NOP' wil zeggen: doe niks. Tegen een computer zeggen om niks te doen is zowat het moeilijkste wat er is. Het probleem is, dat je altijd exact moet weten hoe lang hij niks moet doen, en dat is archie-moeilijk. Heerlijk toch, zo'n gesprek !

De komende weken en maanden zal ik hem vaak ontmoeten en daar kijk ik naar uit. Het leven zit vol verrassende ontmoetingen...

maandag 12 september 2011

Party

Zaterdag was ik dus nog eens DJ. Het is te zeggen, ik heb alle spullen klaargezet, wat muziek aangekocht en dan... ja dan heb ik het overgelaten aan de jeugd!

Het was een erg gemend publiek. Een tuinfeest bij mijn moeder ter gelegenheid van de verjaardag van enkele tantes. De mama heeft een mooie infrastructuur voor dat soort gelegenheden en daar hebben we gebruik van gemaakt.

Maar een gemengd publiek wil dus zeggen ook veel jonge mensen. Meteen had ik een hele bende jonge gasten en meisjes aan de discobar staan. Want dat blijft natuurlijk fascinerend, daar waar de muziek speelt en de de spots branden, daar brandt de lamp.

Vooral deze twee gasten waren niet weg te slaan achter de discobar. Ik had nog net voor de middag de Fnac bezocht om even de laatste CDs aan te schaffen van Q-Music en een beetje Studio Brussel. Zo had ik toch ook wat voor het jonge grut. En dat hebben we geweten! Deze jongens zijn 16 en 10 jaar oud, en ze hebben bijna heel de avond mijn job overgenomen.

Het ventje van 10 was vooral geïnteresseerd in de draadloze microfoon die hij had omhangen. Dat is leuk, tussen de plaatjes even de oma op de dansvloer roepen. Maar de oudere gast was er echt intensief mee bezig. Het eerste wat hij zei is dat zo'n mengtafel toch te veel knopjes heeft en heel moeilijk moet zijn. Maar ik heb hem alles uitgelegd en op het eind van de avond was hij er helemaal mee weg!

Natuurlijk stond ik er meestal wel bij, want we moesten toch zien dat er niks beschadigd werd. En dat er ook muziek klonk die niet enkel de jeugd aansprak.


Maar zoals je ziet is ook dat aardig gelukt. Wat Vlaamse klassiekers, enkele tophits van de Schlager Festival CD's en een beetje Rock&Roll. Meer moet dat niet zijn.





Wat me erg is bijgebleven is dat die gast van 16 jaar juist dezelfde passie heeft voor die spullen, zowel technisch als op gebied van de muziek. Hoewel ie dat nog nooit had gedaan, was hij direct bezig met de keuze van de platen, wat past na wat, en ook met de technische kant: hoe gebruik je drie CD spelers en één mengtafel zonder dat je kemels schiet.

Hij heeft blijkbaar net dezelfde passie die ik had toen ik 16 was - zelfs jonger al - en ook bij een DJ terecht kwam die mij dit heeft geleerd. En die passie is 25 jaar later nog altijd even groot. Misschien zelfs nog groter. Het staat vast dat ik hier zeker iets mee ga doen. Het materiaal had ik aangeschaft net toen mijn gezondheid begon tegen te werken, maar nu voel ik dat het opnieuw terug zal lukken. Mits de nodige hulp natuurlijk, want de rug wil niet meer mee en de suikertjes moeten goed blijven. Maar ik was deze keer niet moe en de rug, dat viel wel mee.

Af een toe een feestje zit er dus zeker weer in. Er liggen nu al 3 data vast.

Party !

zondag 11 september 2011

We moeten eens afspreken

Ik bel je nog wel.

Geef je je e-mail eens, dan stuur ik wel een mailtje.

of deze: Ik spring wel eens binnen als ik in de buurt ben.

Die ken je wellicht allemaal. Dingen die je belooft, maar je doet ze nooit. Andere mensen doen net hetzelfde en het komt er ook nooit van. Ik erger me er dood aan. Niet van andere mensen, want ik weet hoe het gaat. Maar van mezelf. Ik neem me telkens voor om dit keer écht waar te mailen, te bellen of langs te gaan en toch doe ik het niet.

Je wilt die vriend, die kennis of dat familielid echt terugzien. Het is weer veel te lang geleden en je bent allebei een andere richting uitgegaan. Je neef zag je niet meer omdat de familie niet meer samenkomt sinds oma er niet meer is. De jeugdvriend is getrouwd, heeft een huis en kindjes en we hebben niet veel meer gemeen.

En toch ga ik me er vandaag voor één keer aan houden. Ik zag mijn neef terug toen ik gisteren op een feestje van mijn tante DJ was. Mijn neef was in mijn jeugdjaren mijn beste vriend. Vele van de interesses en passies die ik nu heb, zijn toen ontstaan. De computers, electronica, gadgets, DJ spullen... Allemaal van toen. Als ik hem toevallig tegenkom zeggen we telkens weer: we moeten eens afspreken.

Ik ga me voornemen om dat met andere mensen ook te doen. Ik ken er zo veel waar ik vaak aan terug denk, en telkens met pijn in 't hart moet toegeven dat ik ooit wel beloofd heb om eens te bellen, te mailen, langs te gaan. Wie mijn blog leest moet mij er helpen aan herinneren. Het is nog geen 1 januari, maar dit is dus al mijn eerste goede voornemen voor 2012 :-)

zaterdag 10 september 2011

De sensor

Ik heb dus één weekje de glucosesensor mogen proberen toen ik in Spanje zat. Het was het ideale moment om dit uit te testen. Op reis heb je toch een heel ander ritme en een ander eetpatroon.

Mijn eerste bedoeling was om te kijken of het een grote verbetering zou zijn in de controle over mijn suikerwaarden. Dus om te beginnen: is hij wel nauwkeurig genoeg? Ik had geluiden gehoord dat het wel eens kon tegenvallen. De sensor meet immers niet de glucosewaarde in je bloed, maar in de vochtlaag onder de huid. Dat kan minder nauwkeurig zijn, en het is in elk geval vertraagd. Dat wil zeggen, als je bloedsuiker stijgt of daalt, is dat pas later te merken in de meting van de sensor. Maar volgens de diabetesverpleegkundige is dat slechts een kwartiertje. In de praktijk bleek het inderdaad erg mee te vallen. Enkel de eerste dag zat ie er flagrant naast, maar dan wel zo veel dat ik meteen wist dat het onmogelijk was.

Belangrijkste is natuurlijk dat hij automatisch meet en dat elke vijf minuten. Zo krijg je een grafiekje met een heel duidelijk beeld van de actuele situatie. En je beschikt over de nodige alarmen die je kan instellen. Als je suiker te snel stijgt of daalt, als ie een waarde overschreidt, of zelfs als ie nog maar denkt dat dat gaat gebeuren. Wel wat fine-tuning nodig, maar het werkt heel goed.

Die alarmfuncties hebben tijdens mijn reis twee keer een nachelijke hypo vermeden. Sinds ik de pomp gebruik had ik geen enkele hypo gehad, maar in Spanje hadden we de gewoonte om 's avonds erg laat te eten. En vaak op restaurant. Daardoor kan je moeilijker voorspellen hoeveel insuline je nodig hebt, en je kan ook niet zien hoe ver je suiker nog zakt na het eten, want dan slaap je al. De pomp heeft me wakker gepiept/getrild voor het te laat was. En dan kon ik ingrijpen. De eerste nacht is dat wel een paar keer gebeurd, maar toen was ie nog wat te streng.

Wat er als bonus is bijgekomen, is dat het ding een erg rustgevend gevoel geeft. Onbewust was ik toch vaak bezig met de vraag hoe de suiker nu staat. Je voelt je wat slapjes of moe en je denkt direct aan de suiker. Maar soms ben je natuurlijk gewoon wat slapjes of moe en is je suiker in orde. Met die sensor houdt dat me niet meer bezig. Want ofwel kijk je gewoon naar je pomp, dat doe je dan wel veel :-) , ofwel piept ie om je op voorhand te waarschuwen. En dan hoef je daar niet aan te denken.

Maar hij werkte dus maar zes dagen en het was met pijn in het hart dat ik donderdag de boodschap SnEind op het scherm moest lezen. De sensor was dood. Ik heb de pomp kunnen wijsmaken dat ik een nieuwe sensor had geplaatst, en dat is gelukt tot vrijdagnamiddag. Dan was zijn batterij plat, en ik heb geen lader meegekregen. Maar ik weet dus wel dat je hem om de tuin kan leiden om hem meer dan zes dagen te gebruiken.

In elk geval, het is al duidelijk dat ik dat ding wil. Het kost nog aardig wat geld, en het wordt nog niet vergoed door het ziektefonds. Hoe of wat, dat is afwachten maar ... we'll meet again :-)

vrijdag 9 september 2011

Euro Millions

Ik zag net de trekking van Euro Millions op de televisie. Het bracht mooie herinneringen terug. Mijn ex-colega Maarten speelde geregeld mee met deze loterij. Hij begon vaak een aantal dagen op voorhand erover te spreken. Hoe het zou zijn als ie zou winnen. Wat zou je allemaal kunnen doen met zoveel geld?

Ik had een éénmansbedrijfje en ik werkte samen met een collega die dezelfde vorm gebruikte. Hij had Maarten in dienst genomen als bediende. Strikt genomen was Maarten dus eigenlijk niet echt mijn collega, maar in de praktijk werkten we wel elke dag samen.

Als ik met Maarten over Euro Millions sprak, kwamen we altijd uit op dezelfde discussie. Ik vond dat je met de superpot te veel geld had om nog gelukkig te kunnen zijn. Wat zou je immers doen als je alles kan kopen wat je maar wenst, en dat nog eens maal 10. Je zou geen streefdoel meer kunnen hebben.

Maarten zag dat anders. Of dat zei ie toch telkens. Hij kwam steeds uit op hetzelfde idee. Hij zou het bedrijf van zijn baas overkopen. Hij zou zelf baas spelen en de software zelf gaan verkopen zoals hij dat wou. Hij zou het beter kunnen, want nu liep er veel fout en hij zou dan wel eens tonen hoe het wel moest.

Urenlang kon Maarten fantaseren hoe het zou zijn. Hij zou mij natuurlijk als collega willen houden, want hij vond mij een goede programmeur. Wij zouden met z'n tweeën de business heel goed kunnen runnen. Beter dan hoe het nu ging. En hij zou me natuurlijk beter betalen, want ik verdiende toch wel te weinig. En hij zou me een BMW M3 cadeau doen als firmawagen. Dat was toen mijn droomauto. Hij zou mijn huis overkopen zodat ik een goede cent opzij kon zetten. Ik mocht er dan natuurlijk gratis blijven werken in het kantoorgedeelte. Hij woonde nu in dat huis, ik verhuurde het aan hem voor een vriendenprijsje.

Ik mocht nooit tussenkomen om hem te zeggen dat het niet kon, dat het nooit kon gebeuren. Ik deed het dan ook niet meer en ik ging mee in de fantasie. Het kwam uiteindelijk toch wel altijd neer op het feit dat ik wel gelijk had. Als Maarten de Euro Millions won, had hij veel te veel geld om die droom waar te maken. Hij zou met een tiende van het geld zijn droom kunnen waarmaken. Daarom besloten we altijd met te zeggen dat je beter op de Lotto speelt. Dan heb je meer kans om te winnen en de winst is wel tien keer kleiner, maar de droom kon je net zo goed financieren.

Het besluit was gemaakt. Je kon beter op de Lotto spelen. Een paar dagen later zei hij dat ie niks had gewonnen met de Euro Millions. Dus toch niet op de Lotto gespeeld? Aah neen, het was Maarten. Net even koppig als ikzelf. Wel meepraten over alles en nog wat, maar als het er op aan kwam deed ie zijn platte goesting. Me too.

Ik mis de dromen. De verspilde uren. Ik mis Maarten.

donderdag 8 september 2011

Dag per dag

Een levensles die ik heel goed ken, maar die geregeld dient opgefrist te worden. En vandaag was zo'n dag. Het principe is simpel, maar ik heb er 40 jaar over gedaan om het toe te passen.

Wat gisteren is gebeurd kan je niet meer veranderen. Wat morgen gaat gebeuren, daar kan je tegenop kijken. Je kan bang zijn voor wat komt. Je kan een berg problemen op je af zien komen die je niet kan overzien.

De twee gevallen zijn gelijk en toch verschillend. Het eerste kan je niet veranderen, het tweede wel. Of dat denk je. Het probleem is dat er morgen een nieuwe dag is, en als de dag van vandaag voorbij is, en je hebt die laten vergallen door gisteren of morgen, ben je van één ding zeker: vandaag heb je alvast verpest.

Zowel het nadenken over gisteren als het zorgen maken over morgen kunnen vandaag verpesten. Als je dat dag na dag, elke dag van de week doet, heb je een week verpest. Dan een maand, een jaar...

Dus de oplossing is eenvoudig. Doe het gewoon niet. Vandaag is vandaag, gisteren is voorbij en morgen zien we wel. Als je dan vandaag een gezellige lunch, een leuke babbel of een diepzinnig gesprek hebt gehad, kan je daar tenvolle van genieten. Als je hoofd doordraait met de andere problemen, heb je de positieve puntjes genegeerd.

Geluk overkomt je niet. Het is een samenraapsel van die kleine puntjes. Spaar ze op en zet ze op een denkbeeldige klantenkaart. Als je er tien hebt, doe dan iets om jezelf te verwennen. Koop eens een paar schoenen of zo.

Een levensles die niet van mij komt hoor, ik heb ze zelf ook maar geleerd van iemand anders :-)

woensdag 7 september 2011

Magnum

Ik ben gisteren gaan slapen met een Magnum. Ik bedoel de lolly. Neen! de frisko... Wacht, ik begin opnieuw. Toen ik gisteren ging slapen heb ik een Magnum van Ola gegeten. Ja, dat kan je maar op één manier lezen.

Dat moet jaren geleden zijn. In mijn Atkinsperiode was dat uit den boze, en nu met diabetes blijft dat toch iets dat ik vermijd omdat er veel suiker in zit. Normaal mag het, hoor. Als je maar genoeg insuline toedient, kan je gerust een Magnum eten. Maar ik heb gemerkt dat snelle suikers niet aangenaam aanvoelen omdat je bloedsuiker dan snel stijgt en weer daalt.

Maar dit was een noodgeval. De barbecue gisterenavond was heel goed bevallen, maar de bloedsuiker deed raar. Ik had een half uur op voorhand insuline toegediend met de pomp. Genoeg om een gewone hoeveelheid aardappelen of brood te eten. Normaal gaat mijn bloedsuiker dan stijgen en weer dalen na de maaltijd.

Ik weet niet waarom, maar dit keer deed ie dat niet. Heel de avond één rechte lijn. En daarna dus een rechte lijn, maar dan naar beneden. Ik probeerde te corrigeren met druivesuiker en dat lukte eventjes. Maar ik had geen zin om 's nachts gewekt te worden door de sensor omdat ik te laag sta. Daarom dus: een Magnum! En die heeft zijn werk goed gedaan. De nacht was normaal, en de grafiek gaf geen pieken en dalen. 's Morgens stond de suiker een klein beetje hoger, maar dat is niks.

Erg hé, een Magnum moeten eten. Deze was op voorschrift :-)

dinsdag 6 september 2011

Barbecue

Vandaag was het aan mij en mijn ventje om de ploeg te voorzien van de nodige spijzen en dranken. 's Morgens samen gaan winkelen in de "Pepe la sal", zeg maar de lokale Delhaize. Iets dat we dus thuis nooit doen, samen winkelen. Maar met een vast patroon op een te volgen boodschappenlijstje lukt dat heel goed.

's Avonds werd het dus barbecue. Ik zorg voor de juiste cuisson (nu kan ik dat woord ook eens gebruiken) en mijn ventje voor de groenten en toebehoren. Bij de keuze van het vlees en de vis voor de barbecue hebben we ons laten inspireren door de slechte gamba's à la plancha die we de dag voordien op restaurant hadden gekregen. Normaal waren die daar altijd heel goed, maar wellicht was er een nieuwe chef die daar geen kaas van gegeten had. We zouden dat dus beter doen op de barbecue.

Mijn ventje had naast de klassieke koude aardappelen met mayonaise tabouleh van bulgur gemaakt. Dat is een beetje exotischer bij dit warme weer. En het werd erg gesmaakt, ik vind dat zelf ook heel lekker. De cuisson was een uitdaging. Om te beginnen is biefstuk lastig op een barbecue, want je wil geen lederen lap en hij moet rosé zijn en niet zwartgeblakerd. Maar dat is goed gelukt.

Helaas was mijn vuur op het einde van zijn latijn toen onze piece de résistence - de gamba's - er op moesten. Opnieuw houtskool opgelegd en het vuur aangewakkerd met zo'n flesje brandstof voor de barbecue en wat later lukte het wel. Het gezelschap heeft er van gesmuld. We hadden wel wat meer beestjes mogen kopen want alles was op. En ze waren dus beter dan in 't restaurant. De gastheer content, dus bibi ook.

Toen is mijn ventje West-Vlaams beginnen spreken en dan wisten we dat het tijd was om te gaan slapen :-)

maandag 5 september 2011

Tinternet

Wij spreken dat uit als één woord: tinternet. Het is vandaag aangesloten in de villa waar we logeren. En ik moet zeggen, deze nerd kent normaal één en ander over ADSL, coax, fibernet of 3G verbindingen. Maar deze was toch wel nieuw voor mij.

Het huis staat op een berg, en in het dal is er een bedrijf dat via een schotelantenne naar de berg "straalt". We ontvangen het signaal, en een router in het huis verspreidt het naar de nodige laptops en iToestanden. Werkt perftect en heel snel. Deze tiener is content want bloggen op de iPhone was toch niet evident.

Er is ook TV Vlaanderen via de satteliet, dus het journaal en Thuis kunnen we volgen. Niet dat dat nu de eerste bezigheid is. Vanavond een restaurantje gedaan, dat is toch wel leuker met deze hitte. Rustig de dag afsluiten met een laat avondmaal, en met een insulinpomp met sensor lukt dat wonderwel.

zondag 4 september 2011

Een goei wei

Daar zitten we op.

Het gelijkvloers is voorbehouden voor mij en mijn ventje. Zijn mama, zijn zus en haar vriend logeren op de verdieping.

Dik in orde !

zaterdag 3 september 2011

España

Vanmorgen vroeg opgestaan. Ten laatste om 9u30 moest ik klaar zijn. Toen dat al om 9u bleek te lukken, was mijn ventje verbaasd. Hij kent me inmiddels, en rekent dus minstens een half uur extra tijd. Ik ben toch altijd te laat. Maar nu dus niet. We zitten dus nog een uurtje met de duimen te draaien en vertrekken dan naar zijn zus. We pikken ook de mama op onderweg, dan is ons gezelschap compleet.

De controle op Zaventem verloopt vlot. Wel anders dan verwacht. De 16 pompattributen in mijn handbagage zijn allemaal scherp of nat. Sommigen zelfs beide. Maar het wekt geen interesse bij de douane. Ook het medisch attest is niet interessant. De pomp daarentegen, die is fascinerend. Een jongeman weet niet wat ie er van moet denken. Ik word naar een balie begeleid en de pomp wordt getest op verboden substanties. Een drugtest, net zoals in "grenscontrole" op TV. Gelukkig blijk ik clean te zijn. Een hele opluchting...

De "headcount" in het Vueling toestel loopt goed fout. Een mooi meisje loopt door de gang en drukt op een knopje van een klein mechanisch tellertje elke keer als ze een hoofd ziet. Het resultaat is niet bevredigend, want haar mooie vriendin herhaalt de procedure. Weer mis. Andere methodes worden getest. Een meisje probeert het zonder toestel. Misschien moest het dringend gesmeerd worden. Nog een ander meisje gebruikt de kleuterjufmethode. Ze wijst ieder hoofd aan met het vingertje.

Zeven pogingen en twintig minuten later verontschuldigt de piloot zich in zijn beste Engels. De telling aan de gate kwam niet overeen. Misschien is er een terrorist vanop het tarmac binnengeglipt. Maar dan sluit een meisje toch de deur. Ofwel is de telling opgelost, ofwel wil men er niet van wakker liggen.

Een dikke twee uur later landen we in Valencia. Het regent. Maar dat gaat niet lang duren zie ik op de iPhone. We nemen het goede weer mee naar Spanje, want vanaf zondag is het 30 graden en een zonnetje...

vrijdag 2 september 2011

Puree

Neen ik zit er niet in. Ik heb het gegeten. Dat is geen wereldschokkend nieuws, ik weet het. Maar sinds vanmorgen kan ik zien wat voor effect dat heeft in mijn lijf. Ik ben naar het ziekenhuis geweest en men heeft een glucosesensor in mijn buik geschoten. Yep, geschoten met een inschietmechanisme. Het stelt natuurlijk niks voor want je voelt dat niet. Maar geef toe, het klinkt spectaculair hé.


Zo zie ik er nu uit. Goed afgevallen, niet? Aan één kant (2) hangt dus de insulinepomp en die is verbonden met een katheder. Aan de andere kant (1) is die sensor vastgeplakt en die zit met een naaldje in mijn buik. Vroeger moest ik telkens voor en na een maaltijd in mijn vinger prikken om de glucose te meten, en nu doet die sensor dat in mijn plaats. Die doet dat elke vijf minuten en hij stuurt de waarde naar de pomp.


En dan wordt het ineens heel handig. Ik moet nu alleen zorgen dat ik binnen de lijntjes kleur. Dit is wat mijn pomp liet zien toen ik vanavond puree had gegeten. Met frieten en spaghetti werkt het gelukkig ook :-)


Gewoon zorgen dat het zwarte lijntje binnen de grenzen zit en je bent OK. Nooit nog te laag of te hoog, want dan zal ie beginnen piepen. En dan kan je ingrijpen. Je kan ook de pomp zo instellen, dat je nooit nog te laag kan komen. Dat ze dus vanzelf stopt met insuline geven als ik ver onder de veilige ondergrens zak.

Helaas werkt de sensor maar 6 dagen en dan valt ie stil. En ik heb er maar ééntje in test gekregen voor op reis. Ik zal zo kunnen proberen wat het geeft als ik ga wandelen, op restaurant ga, of eens op zwier ga.

Het is natuurlijk de droom van elke diabetespatiënt, maar helaas betaalt de ziekteverzekering dit ding nog niet terug. Binnenkort, als er een nieuwe regering is (zucht...) zou dat naar 't schijnt wel snel kunnen gebeuren. De terugbetaling zou gebeuren voor een selectieve groep patiënten en bibi hoopt natuurlijk dat ie daar bij zal horen.

donderdag 1 september 2011

Patiënt

De patiënt gaat 6 dagen op reis en hij neemt mee...


Voor de kenners: van links naar rechts: Quickserter, ontsmettingsalcohol, insuline, reservoirs, infusiesets, glucosestrips, draagtas dag & nacht, noodset, glucosemeter, ketonenmeter, ketonenstrips, batterijen, lancetten, insulinepennen, USB stick. Ben ik iets vergeten?

En dat is alleen voor de insulinepomp. De sensor krijg ik morgen, en die heeft ook de nodige attributen.

Dan nog mijn speelgoed en mijn schoenen... Ik ga twee koffers nodig hebben ;-)