Eind goed, al goed

Ik moet nog altijd even slikken als die bedrijfsnaam als onderwerp in een e-mailbericht verschijnt. De naam is van het bedrijf dat mij een rechtszaak had aangespannen met een mega claim die me op slag failliet zou laten gaan als de rechter daar mee akkoord ging. Maar gelukkig deed die dat niet. Sterker nog, buiten het not guilty verdict kwam er een deftige vermaning in zijn richting dat je niet zomaar zulke dingen kan eisen zonder dat er enig bewijs van is.

Maar dit e-mailbericht is van mijn advocaat en de inhoud is positief. Na de uitspraak gold er een termijn van één maand voor de tegenpartij om in beroep te gaan. Die termijn is verstreken en de andere partij heeft geen kik meer gegeven. Hiermee zijn haar eisen naar het rijk der fabelen verwezen. Zo staat het in het bericht, ik denk niet dat het juridisch jargon is, maar het is duidelijk: it's over! Finito, gedaan.

Een gerechtsdeurwaarder in de woonplaats van de tegenpartij betekende inmiddels een dwangbevel om de kosten die de rechtbank begrootte terugbetaald te krijgen. Dat is dus nog even afwachten, maar het spreekt voor zich dat hier geen weg rond is. Uiteraard komt een terugbetaling van kosten die ik maakte altijd goed van pas. Nu ik sinds enkele maanden werkloos en daarna werkonbekwaam werd, komt dat nog meer van pas.

Me happy !

Dendermonde

Een telefoontje met een zonenummer 02 verscheen op de GSM. Wellicht dat ene waar ik al een tijdje op wachtte, want de vacature werd vanuit Brussel opgevolgd. Maar nee, het was dus de politie. Vreemd toch dat mijn wijkagent belt vanuit Brussel, zou hij normaal niet in zijn wijk moeten zitten om zijn werk te doen? Soit, veel maakt het niet uit. Belangrijker: wat heb ik nu weer misdaan?

Hoe het nu zit met die boete voor te snel rijden, dat vroeg ie. Ik kon er niet op antwoorden, want ik herinner me alleen één ding: ik reed naar huis van mijn werk in Aalst en op de baan naar Dendermonde werd het eventjes licht. Dat is geen goed teken en de flits was dan ook duidelijk in mijn netvlies gebrand. Ik ken de plaats nog, de toegelaten snelheid én de stand van de pijl op mijn dashboard op dat moment. Die combinatie, samen met het feit dat dit dus in Dendermonde gebeurde heeft gemaakt dat ik nu aan de telefoon nog heel erg goed weet waarover het ging. Ik ging er vanuit dat het voor de rechter zou komen, want ik weet zeker dat ik meer dan 80 km/u reed. Vanaf 30 km/u te snel mag je je verantwoorden voor de juge en die baan met veel vakken is nu eenmaal irritant goed aangelegd. Ik weet dat het een flauw argument is, maar het is wel zo. Als je er 50 km/u rijdt zoals dat zou moeten, dan jaag je de collega weggebruikers op stang. En Dendermonde is natuurlijk wereldberoemd in Vlaanderen met haar eerlijke rechter die onverantwoorde snelheidsduivels zoals ik hard gaat aanpakken.

Maar de agent vroeg dus enkel hoe dat nu zit aan de telefoon. Ik was me er erg van bewust dat het op komst was, en had ook al lang door dat het feit dat het lang duurt wil zeggen dat het voor de politierechter komt. Een minnelijke schikking krijg je normaal vrij snel in de bus, de rechtbank heeft veel meer geduld om je op het matje te roepen. Maar verder kon ik niet antwoorden, want buiten die flits kreeg ik geen teken van leven van de betrokken dienst. 't Is te zeggen, er werd al wel een pv opgestuurd met de originele vaststellingen van de agenten die me van mijn mooiste kant in beeld brachten. Daar stond immers ook op genoteerd dat ik niet gekeurd was. Daarom heb ik toen ook nog een tijd met een huurauto gereden. Ja, zo lang geleden was het.

Nu vroeg de agent of ik nu die minnelijke schikking wil aanvaarden of niet. Ik was heel erg verbaasd, want ik wist helemaal van geen minnelijke schikking. Toch bestaat ze, en ze lag voor de neus van de agent. We zouden dat best persoonlijk regelen zei hij. Maar om naar Brussel te komen, dat zie ik toch niet zitten. Hij vond het dan weer lastig om een tijdstip van onze date te regelen gezien mijn vast werk en zo. Maar toen bleek dat hij helemaal niet in Brussel zat, maar wel in zijn kantoortje hier om de hoek én toen ik duidelijk maakte dat ik werkzoekend was en dus meteen kon langskomen, werd het plots veel makkelijker.

Hij herkende me niet en sprak me aan in het Engels. "You only speak in English, right?" was grammaticaal het beste dat ie kon. Maar ik wist natuurlijk wat ie bedoelde. Zichtbaar opgelucht antwoordde hij "Ah, Jan Adriaensen" toen ik gewoon "nee hoor" had gezegd. Hij kent me nochtans goed blijkbaar! Ik zag hem nooit, maar hij vraagt meteen of we ons oud appartement op nr 6 nog in eigendom hebben. Ook bij de vraag wie het voertuig bestuurde: ik of Werner fronste ik even mijn wenkbrauwen. Die man weet echt alles van mij!

Maar dan werd snel duidelijk waarom ik het papier niet had gekregen. Ik zei dat ze een fout hadden gemaakt bij het ingeven van het adres. Het huisnummer is niet 2a bus 3, maar wel 2a bus 38. Een typfoutje, zeg ik nog. Nee hoor, garandeert ie mij, dat gebeurt allemaal volautomatisch! Het is een waterdicht systeem, de gegevens worden overgenomen uit een centrale databank van de dienst inschrijvingen van voertuigen. We vragen de nummerplaat op en pats! ... meteen krijgen we de exacte gegevens uit hun systeem overgezet in ons systeem! Top of the line, high tech!

Alleen, hun systeem dat de adressen bijhoudt heeft minder letters gereserveerd in de databank van de adressen. Dus bus 38 was net één karakter te lang. Daarom werd het bus 3.

Logisch.

Not guilty !

Gisteren was er dan eindelijk een definitieve uitspraak van de rechter. Dit gaat ver terug in de tijd.

In 2005 heb ik een domeinnaam aangekocht van een bedrijf dat software verkoopt voor drukkerijen. Omdat ik zelf in die sector zat, was het dus een domeinnaam van de website van de concurrent. De website die reeds bestond eindigde op .eu en de versie die op .be eindigde had de eigenaar nooit aangeschaft. Het is niet netjes van mij om zoiets te doen, maar ik had er toen - vond ik - goede redenen voor.

Na een tijd zag de bedrijfsleider dat en hij werd heel erg boos. Het was immers zo dat je, indien je de website met de extensie .be intikte in je browser, je op onze website terecht kwam en niet op de zijne. Nogmaals, het was niet netjes maar niet onwettig. Hij startte een procedure bij Cepina, dat is een organisatie die als waakhond optreedt voor de Belgische domeinnamen. Uiteraard zei de organisatie dat ik dat niet had mogen doen, en ik heb dan ook meteen de domeinnaam weer vrijgegeven.

Dan gingen er 3 jaren voorbij. Ondertussen was ik me daar helemaal niet meer van bewust, maar in januari 2008 kreeg ik een dagvaarding in de bus. De wetgeving is op 1 januari 2008 veranderd. Vanaf die dag moet diegene die een rechtszaak verliest alle advokaatkosten betalen, ook die van de andere partij. Of dat er mee te maken had weet ik niet, maar je kan dat op zijn minst vermoeden.

Dan is een lange lijdensweg begonnen waar hij op verschillende zittingen probeerde om mij een astronomische schadevergoeding aan te smeren. De tegenpartij claimde dat hij door mijn toedoen commerciële schade had geleden voor een bedrag van zes cijfers. De redenering was dat er tijdens de periode mensen die naar de website surften, per ongeluk onze software aankochten en niet de zijne. Uiteraard hebben we vanaf de eerste zitting gezegd dat dit onzin was, en we hadden ook bewijzen van het tegendeel. In de periode hadden we enkel een aantal nieuwe klanten gemaakt die ons vanuit een andere hoek bereikten. Daar hadden we ook bewijzen van.

Volgens de rechter werd er onvoldoende bewijs geleverd van deze redenering en een jaar geleden vroeg hij dan ook aan de tegenpartij om echte bewijzen van commerciële schade te leveren. Bijvoorbeeld echte namen van klanten die zeggen dat ze per ongeluk onze software kochten door dit voorval. Dat zou een echt bewijs zijn.

De laatste zitting was een maand geleden. Er werd een gespecialiseerd bedrijf ingeschakeld dat de schade opnieuw had geraamd op basis van een theoretisch model. In het model stond geen enkel hard bewijs, enkel een veronderstelling van wat er zou kunnen gebeuren in zo'n situatie. Ondertussen liepen de kosten wel enorm op, want ook de kosten om het onderzoek te doen kwamen mee op mijn lopende rekening.

Gisteren was er dan uiteindelijk de uitspraak. De rechter spreekt me volledig vrij en ik moet geen enkele kost betalen. Ook de kosten die gemaakt werden om de berekening te maken zijn niet voor mij. De rechter besliste dat hij op voorhand had kunnen weten dat dit soort onderzoek nooit hard bewijs zou opleveren.

De rechter heeft zelfs beslist dat de zaak vanaf dag één in feite niet had moeten beginnen. Dat staat niet letterlijk in het vonnis, maar zo interpreteer ik het. Hij wordt immers ook veroordeeld om mijn advokaatkosten mee te vergoeden.

Het spreekt voor zich dat dit een hele grote opluchting is.

Ai...

Het speeltje is niet waterdicht. De iCoyote moest me waarschuwen als er pakkemannen stonden langs de weg. En dat deed ie al een aantal keer. Maar nu is het dus weer mis. Tussen Antwerpen en Aalst ligt helaas geen autosnelweg. Dus heel veel kleine wegen door kleine dorpskernen. Eéntje doet me nu de das om. 77 km/u op een plaats waar je maar 50 mag. Het zal niet goedkoop zijn, maar die info komt pas later.

Maar wat vervelender is, is dat de agent die de foto nam verder op zoek ging. En hij heeft gezien dat ik niet in orde ben met mijn keuringsattest. Moest dat nu de eerste keer zijn, zou het wellicht ook wel meevallen. Helaas vertoont mijn historiek gelijkaardige feiten. Die werden toen al beslecht voor een politierechtbank. En deze keer dus wellicht ook.

En dit was in Dendermonde. De rechter is een BV. En niet omdat ie dingen door de vingers ziet.

Slik...

Proces - the sequel

Ik moet dus binnenkort voor de rechter verschijnen. Het is niet de eerste keer, en ook niet de eerste keer in deze zaak. Maar dat had ik hier al eens geschreven. Dju toch.

Opnieuw... ik moet dus helemaal niet binnenkort voor de rechter verschijnen. Ja, ik moet wel verschijnen maar het is dus niet binnenkort. Ik heb bericht gekregen dat het proces (of toch het tweede deel ervan) zal voorkomen begin 2013.

Eerst moest ik toch wel even nadenken of dat wel zo tof is. Het zit natuurlijk al een tijd in mijn hoofd. Niet dat ik er wakker van lig, want ik denk niet dat er een ramp zal gebeuren. Toch weet je graag waar je staat, dat is normaal hé.

En dan heb ik besloten dat ik het wel tof vind. "De feiten" dateren inmiddels van 2005 en in 2008 werd er voor de eerste keer ruzie om gemaakt. Ik heb me dan ook voorgenomen om er nog zo weinig mogelijk aan te denken.

We'll cross that bridge when we come to it.

En dat zal dit jaar alvast niet zijn...

Proces

Ik moet binnenkort voor de rechter verschijnen. Het is niet de eerste keer, en ook niet de eerste keer in deze zaak. 't Is te zeggen, mijn advokaat zal er zijn, maar ik zie dat niet zo zitten.

Een aantal jaren geleden heb ik een deontologische fout gemaakt i.v.m. mijn werk. Het is strafrechterlijk niet fout, maar een comissie heeft reeds beslist dat het deontologisch niet door de beugel kon. De fout is inmiddels rechtgezet.

Toch is er een tegenpartij die zich benadeeld voelt. Ze vraagt een - naar mijn mening - zeer hoge schadevergoeding. Het proces loopt al een hele tijd, en het kwam al voor de rechter. Toen werd beslist dat er geen afdoende bewijs was en dat er meer nodig was om de rechter te overtuigen dat er echt commerciële schade geleden is.

Ik kan hier natuurlijk geen details neerschrijven, maar het spreekt voor zich dat ik blij zal zijn dat het achter de rug is. Een juiste datum weet ik niet, binnen enkele maanden zou ik meer moeten weten. Afwachten dus...

Strafblad

Gisteren was ik bij de dienst bevolking. Ik had een uittreksel uit het strafregister nodig, vroeger noemde men dat een bewijs van goed gedrag en zeden. Je strafblad dus. Dat is een formaliteitje van 2,50€.

Blijkt dus dat het mijne niet onbeschreven is. Foei, stoute Jan! Onder veroordelingen bij de politierechtbank staan 2 items. Eén van 30€ en één van 75€. Het is een smet op het blazoen van deze brave burger.

Nu ja, in feite is het wel een beetje mijn eigen schuld. Een beetje veel... Enkele jaren geleden, toen ik mijn kantoor nog in Hoboken had, stond mijn wagen aan de vereerde kant van de weg. In de Oudestraat geldt de regeling beurtelings parkeren en ik was vergeten om mijn wagen te verplaatsen op de eerste dag van de maand.

Het autootje stond dus vreselijk in de weg, want het is zo al geen brede straat. Een politieteam belde aan en vroeg of ik de eigenaar was van de Peugeot 206. Oeps... Dus: een boete voor fout parkeren. De meneer tikte mijn nummerplaat in in zijn draagbaar toestelletje en dat ding werd heel erg boos.

Mijn auto was in orde met de nodige onderhoudsbeurten. Maar de autokeuring had ik al een hele tijd geleden vergeten. Een andere arm der wet had me daar reeds op gewezen. Ik moest dat toen zo snel mogelijk in orde brengen. Tot die tijd mocht ik enkel rijden in de driehoek die gevormd wordt tussen mijn woonplaats, mijn garage en de autokeuring. Echt, zo staat het in de wet. Moest ik dan de kaart van Antwerpen erbij nemen en het driehoekje tekenen met een roze marker? En dan binnen de lijntjes rijden als een botsautootje?

Nee, dat was er dus nooit van gekomen. En nu hadden ze me weer te strikken. Een tweede probleempje was mijn nummerplaat. De voorste en de achterste waren niet dezelfde. Ik had een tijdje met een andere wagen gereden en daarna opnieuw de deze. Ook een nieuwe inschrijving gedaan, dus een nieuwe plaat. Alleen die voorste, die moet je zelf nog laten bijmaken. Oeps...

Het politieteam bestond uit 2 agenten. De jongedame zei dat dat toch wel gevaarlijk was. Stel, meneer, dat u in een auto-ongeluk betrokken raakt, en de achterkant van uw wagen is volledig vernield, en we kunnen dus de nummerplaat niet meer lezen, en stel dat u dan bewusteloos bent, en we typen dan uw voorste nummerplaat in, dan dan dan... weten we dus niet wie u bent hé. Huh? Ik was een beetje in de war en zei: denkt u niet dat ik dan andere zorgen heb?

De dame moest streng blijven en niet uit haar rol vallen maar dat viel haar zwaar. Een kleine glimlach verscheen op haar mond, maar ze moest het onderdrukken. Haar collega was veel strenger en wees me erop dat ik niet zo lichtzinning mocht omspringen met de wet.

Nu ja, omdat het dus de tweede keer dezelfde inbreuk was, moest ik voor de politierechter verschijnen. En dat wordt netjes genoteerd in het uittreksel van mijn strafregister.

Helaas heb ik op het gebied van de verkeerswet niet dezelfde discipline als met mijn diabetes...