zondag 31 maart 2013

Het goede voorbeeld

Ik was aan 't zoeken naar een foto waar je nog duidelijk op ziet hoe hij eruit zag. Helaas herken ik het niet meer zo goed, dus ik kan niet aanduiden welk model het exact was. Volgens mij kocht mijn vader vroeger altijd een Peugeot 405. Alleen, als ik dat Google kom ik foto's tegen van een auto die veel te hip is om deze uitleg verder te zetten. Het zal dus wellicht een ander model geweest zijn. Ik denk dan ook dat het wellicht een ander cijfer was. 504 zou kunnen , 505 ook. Maar ook daar laat mijn geheugen me in de steek. De foto's doen nergens een belletje rinkelen.

Feit is wel dat het telkens dezelfde was. Ik herinner me de opeenvolgende wagens die tweedehands werden aangeschaft, en telkens was het dus die Peugeot. Ik was me zeker niet bewust van wat voor een wagen dat was, want ik was nog veel te jong. Ik weet alleen dat met de jaren mijn smaak in auto's, die volgens de medemensen die me kennen heel erg vreemd is, toen ontstaan is. Wacht! Ik bedoel dus niet dat ik het van mijn vader geleerd heb, hè! Helemaal in tegendeel zelfs. Al wat bij ons in huis kwam van familiewagen, daar had ik een absolute hekel aan. Het was altijd een vreselijk trage diesel die geen pit had en veel roest. Toen was dat nog zo, auto's roestten toen nog.

Het toppunt is wellicht dit vehikel. Ook hier kan ik me vergissen van model, ik weet dat het een grijze was. Wij noemden het de tank en ik heb er zelf ook nog mee gereden. Waarom we dit ooit hebben gekocht, ik weet het niet. Het was uiteraard mijn vader die de beslissing nam, dus ook toen we oud genoeg waren om met de auto te rijden, hadden we geen stemrecht.

Toch is er op een bepaald moment een kentering gekomen. Ik weet niet waarom, maar plots werd er een hippe kleine wagen aangeschaft. De omstandigheden ken ik nog wel: we hadden plots twee auto's nodig en daarom werd beslist om twee kleine autootjes te kopen. Tweedehands uiteraard. Het ene was een Volkswagen Polo en het andere een Peugeot 205. Na enkele jaren was één van de twee overbodig geworden. Mijn broer had de wagen nodig gehad om de rit naar Duitsland en terug wekelijks af te leggen toen ie daar de verplichte legerdienst afwerkte. Maar toen die erop zat, werd beslist om één van de twee wagens van de hand te doen. Hoeveel we ook riepen van alsjeblieft die trage, slome Polo weg te doen en de hippe, rode, snelle Peugeot te houden, het mocht niet baten. Pa besliste om ons geliefd vinnig autootje te verkopen. We bleven achter met de Polo want die was betrouwbaar en zuinig. Traag vooral, ja! Dat werd niet uitgesproken, maar ik weet zeker dat het meespeelde. Het idee dat we met een hippe, vinnige auto mochten rijden was in strijd met elk beginsel van wat een auto moest zijn en hoe je er mee omgaat. Het moet betrouwbaar, zuinig, grijs, traag en onopvallend zijn.

Mijn eerste auto die ik zelf kocht was dit. De dubbele uitlaat en de spoiler moet je wegdenken, ik wil alleen een duidelijk punt maken ;-)

De Peugeot 206 GTI was een slechte auto. Hij was niet betrouwbaar, niet grijs, helemaal niet zuinig, razendsnel en erg opvallend. Exact het tegenovergestelde van wat ik thuis geleerd had dus.


Zei ik nu eerder dat ik mijn smaak in auto's niet te danken heb aan mijn pa? Nu ik het bedenk.. wel dus hè. Neem het tegengestelde van alles wat volgens hem een auto moest zijn. Dat is mijn smaak in auto's :-)


zaterdag 30 maart 2013

If (gezond verstand) then ...

Als je nooit een computer programmeerde ga ik nu misschien Chinees schrijven. Toch moet je eens volgen.

voorbeeld 1
if a=10 then teller:=teller + 1;

voorbeeld 2
start:CP 10
JRNZ skip
INC HL
skip:

Misschien weet je niet wat voorbeeld 1 doet. Maar wellicht weet je het bij voorbeeld 2 helemaal niet. Maar je ziet meteen dat je voorbeeld 1 kan lezen en voorbeeld 2 heel wat minder. Het eerste is eigenlijk gewoon Engels met Nederlandse woordjes tussen. Ik kies een variabele met een naam teller omdat het duidelijk is wat die ongeveer moet doen. Hij moet iets tellen. Duh ...

Toch doet voorbeeld 2 exact hetzelfde. En misschien lijkt het vreemd, maar ik lees liever voorbeeld 2. Het staat dicht bij hoe een computer zelf denkt, terwijl voorbeeld 1 dicht aanleunt bij hoe een mens denkt. Probleem is alleen dat er in het eerste geval een extra vertaling moet gebeuren. Een computer begrijpt daar helemaal niks van, en als je hem zoiets wil uitleggen moet dat vertaald worden in iets als voorbeeld 2.

Toen ik toevallig een job in de schoot geworpen kreeg, moest ik die eerste taal leren. Dat was toen Turbo Pascal of Delphi (de Windows versie). Maar de tweede variant vond ik altijd al leuker. Probleem is: daar kan je geen geld mee verdienen. Er is één manier om er dicht bij te komen: besturingen van machines. Dat gebeurt met PLC's en die taal lijkt nogal sterk op de machinetaal van voorbeeld 2.

Nu sta ik opnieuw voor een keuze. Of ik leer een nieuwe taal die lijkt op het eerste voorbeeld, of ik ga richting voorbeeld 2. In het eerste geval kom je terecht in administratieve software in de dienstensector, in het tweede geval bestuur je machines in de industrie. Ik ben er redelijk gerust in dat ik beide richtingen aankan, alleen is die keuze moeilijk. Het liefst zou ik richting 2 gaan, maar het aanbod is anders. 

In richting 1 is er meer werkzekerheid en dat kan je ook op afstand uitvoeren. Het enige wat je toepassing doet is informatie verwerken en op een mooie manier op een scherm tonen. Richting 2 doe je best naast de industriële machine die de commando's moet uitvoeren. Ik moet ook aan de toekomst denken en ik ben me er zeer erg van bewust dat de gezondheid een rol speelt. Twee kwalen spelen me nu al parten, en dat zal nooit meer veranderen. Een slechte rug betert soms wel wat, maar genezen doet het niet. Diabetes type 1 doet dat ook (nog) niet. 

De vraag is: maak je een keuze met het verstand of met het hart? Ik hoop stiekem dat er een gulden middenweg bestaat :-)


vrijdag 29 maart 2013

Tandwielen !

De basis is er. Dit vogelkastje zal een paar dingen doen, maar het belangrijkste is het tevoorschijn toveren van de logrol. Eigenlijk heb je dan een lineaire actuator nodig, maar in een bos beschik je niet over perslucht, en dan moet je het met goedkopere spullen redden. Een stappenmotor is dan de mooiste oplossing. Ten eerste omdat je hem niet hoort, ten tweede omdat ie best op batterijen en een zonnepaneeltje kan werken, maar ten derde en vooral: hij is heel nauwkeurig!

Gelukkig heb ik de tandwielen en toebehoren van The Thinker in huis, dan is het een kwestie van testen hoe snel ie gaat en wat ie aankan qua gewicht. In de testopstelling bestuur ik hem zo nauwkeurig dat ie met exact 497 stapjes van boven naar beneden gaat. Je hebt geen sensor nodig om te zien wanneer hij ten einde is, gewoon de stapjes tellen. Simpeler kan bijna niet. Nu ja, het ding aan de praat krijgen was wel een ander paar mouwen ;-)

Eens het in het kastje zit is alles anders natuurlijk, maar dat is enkel maar wat getalletjes aanpassen in de software.

Maar voor nu: het beweegt !


donderdag 28 maart 2013

Monkey business



Dit was hem, de uitdaging van deze week. Veel is er niet aan, maar normaal zou ik zeker nooit in een paal klimmen voor één enkele log. Maar ja, als ik hem niet doe verlies ik de uitdaging, dus er staat wat meer op het spel.




Dan maar de gewone schoenen gekozen en niet de wandelschoenen met stevige zool. Ik had al een vermoeden dat het een verlichtingspaal zou zijn en dan las ik in de logs iets over turnsloefkes. Die heb ik niet, maar je snapt meteen wat de bedoeling is.





Klimmen hè ! :-)


woensdag 27 maart 2013

De rode stier

Twee mensen kruipen voor. Het is onbeleefd als je dat doet, maar ze vroegen het aan de dame voor me én aan de dame die daarvoor stond. De vraag is niet zo vreemd, want de mensen hadden enkel elk één dun blikje frisdrank bij. Ik denk dat het frisdrank is, maar ik ken het niet. De supermarkt heeft vreemde blikjes die je niet gewoon bent. Er staat wel een logo op dat heel bekend lijkt, maar als je het nader bekijkt lijkt vooral de kleur en de vorm van het blik bekend. Normaal zou ik verwachten dat zo'n blik je vleugels geeft, maar helemaal zeker weet ik het niet. Er staat namelijk een andere naam op, maar wellicht is de inhoud toch wel de kopie van het origineel. Wellicht is dat ook de reden waarom ze het kopen.

Het is niet vreemd dat de twee jonge mensen dat vragen. Ik kom net achter de tweede dame staan met mijn winkelwagen. Ik hoor net het laatste deel van het gesprek tussen de dames. Ik kan er al het vorige uit afleiden. De dame die het dichtst bij mij staat, vraagt ook aan mij bevestiging. U vindt dat toch ook niet erg, meneer. Dat die twee jongemannen voorkruipen, verduidelijkt ze. Natuurlijk niet, antwoord ik. Ik heb er trouwens niets mee te maken, want ik kom er net aan. De heren hadden dus al een plaats voor mij in de rij. Ik zeg dan ook dat het geen probleem kan zijn, ook al zou ik het niet eens zijn met hun gedrag.

We raken aan de praat en omdat ze in mijn winkelkar een item herkent, beseft ze plots dat dat ook op haar boodschappenlijstje stond. Ik zeg nog dat het een imaginair lijstje moet zijn, want ze heeft niks vast. En als het een echt lijstje was, zou ze het toch niet vergeten? Daar dienen lijstjes toch voor? Och meneer, zegt ze... op mijn leeftijd helpt zo'n lijstje al lang niet meer. Ik bevestig dat ik het gevoel ook op mijn leeftijd al herken. Ze moet er erg om lachen en gaat even terug de winkel in. Ze laat de kar achter en vraagt of ik erop wil letten.

Ze komt terug en zet de sociale babbel verder. De heren hebben hun drankjes afgerekend en de eerste dame die volgde is nu aan de beurt. De babbel en de grapjes gaan verder. Ik raak ook aan de praat met de eerste dame en nu is ook de kassière betrokken partij. De dames betalen hun rekening één voor één en nemen afscheid met een glimlach en een groet. Ergens moet er iets gezegd zijn dat grappig was, want de jongedame die de kassa bedient lacht nog steeds. Ik ben even kwijt wat het precies was, maar ik heb het blijkbaar gezegd. Ook deze juffrouw neemt afscheid met een hartelijke groet.

Toen ik in de Delhaize stond was het anders. Mensen spraken me soms aan, maar ik vermeed elk contact. Ik herinner me dat ik heel erg in de gaten hield waar de minste mensen stonden. Ik keek ook naar de winkelkarretjes om te zien hoeveel boodschappen erin lagen. Niet enkel de lengte van de rij, maar ook de hoogte van de gestapelde boodschappen telde mee. Ik had het heel erg moeilijk aan kassa's omdat ze angsten veroorzaakten. Ze waren onverklaarbaar, maar ze waren er altijd. Een aantal keer heeft de dame achter de kassa zelfs gevraagd of alles goed met me was.

Ze werden veroorzaakt door alcohol. Te veel drinken zorgt voor angstaanvallen. En die zijn erger in situaties waar je vast zit, of waar veel mensen zijn. Een plaats waar mensen aanschuiven is dus nog erger. Mijn psychologe had ooit gezegd dat het wellicht een lichte vorm van agorafobie was. Stel je voor! Ik? Agora is een deel van mijn firmanaam! Ik kan toch geen agorafobie hebben! Maar toch was het daar. En het was heel prominent aanwezig. Zo erg dat ik niet kon wachten om te kalmeren als ik de supermarkt verliet. Daarom kocht ik altijd een blik bier uit de koeling. Als ik nu iemand een blik bier zie drinken op straat voor de supermarkt, stel ik me telkens vragen. Ik vraag me af of het bij hem ook zo is.

Ze vroegen me aan de tafel of het nu anders is. Of je nu anders omgaat met de gewone dagelijkse, normale dingen.

Dat zal wel zijn!

dinsdag 26 maart 2013

The thinker

The missing link is er! Elektronica, motortjes en servo's waren al genoeg geleverd. Maar er is één ding waar ik altijd mee vastloop. Dat is zuiver een kwestie van monteren. Het enige dat je kan doen is naar de Gamma rijden en wat bouten, moeren en schroeven kopen. Koop er wat aluminium plaatjes bij en je kan alles in mekaar steken dat kan bewegen. Je had immers al motoren, servo's en electronica om ze te besturen. Alles wat je dan moet doen is het monteren aan dingen die echt moeten bewegen.

En dan liep ik dus altijd vast. Het is daar immers niet voor bedoeld, die moeren en bouten. Ze dienen voor andere doe-het-zelf projecten. Moeren en bouten dienen om dingen vast te maken. Ik moet dingen maken die los zitten, anders bewegen ze niet. Maar dit is dus de oplossing. Er zijn massa's Chinese winkeltjes op de grote website die allemaal elektronische bouwstenen aanbieden. Het zijn zelfs allemaal dezelde bouwstenen. Alleen is de prijs nogal divers.




Maar er is dus maar een handvol winkels die deze mechanische bouwstenen aanleveren. Deze fabrikant biedt zijn waar ook aan op de website. Hij noemt zichzelf "the thinker". En dat moet kloppen denk ik, want hier is over nagedacht.




Ik vroeg me altijd af hoe ie dat nu deed. Er zijn dus tandwielen, ijzeren staafjes (assen) om ze te bevestigen en die gele stukken die het framewerk vormen. De tandwielen, assen en gele stukken moet je dus kopen voor een bepaalde dikte. Assen van 2 mm in een gat van 3 mm dat werkt niet. En andersom zeker niet.


Maar dat vroeg ik me dus af: als je alles van 2mm bestelt, hoe werkt dat dan? Het tandwiel moet vast zitten aan de as. De as moet in het frame zitten, maar niet vast, want het moet draaien. En soms wil je met dezelfde assen twee frames aan mekaar maken. Dan moeten ze dus wel vastzitten.

Vreemd...


Maar het is dus heel simpel. Overal staat bij het formaat een + of een - bij. Ofwel staat er niks bij. Als je een as koopt van 2 mm is die exact 2 mm. Maar koop je nu een tandwiel van "2 mm -" dan koop je een tandwiel met een gat van 2 mm - 0.02 mm, dus 1.98 mm. Het gat is dus te klein. Je koopt daarbij een frame van "2 mm +", en dat gat is dus in het echt 2.02 mm. De as zit dus in het te kleine tandwiel behoorlijk vast, en omdat het gat van het frame een heel klein beetje te groot is, kan het vrij bewegen. De as heeft trouwens meerdere soorten gaten, zowel "2+" als "2-". Afhankelijk van wat je wil, kan je de as laten draaien of laten blokkeren.

Geniaal, thinker !


maandag 25 maart 2013

Dr Phil's beste

De Facebookpagina geeft ze allemaal, maar het was een kwestie van wachten tot ie voorbij kwam. Dr Phil-ism nr 1. Zijn grootste wijsheid in één zin.

Je eigen comfortzone wordt langzaam aan gecreëerd. Ze maakt je niet gelukkig, maar dat merk je niet. Het beste dat je kan verwachten is dat het ooit beter zal zijn. De manier om dat te bereiken is als de wereld rondom jou gaat veranderen in die vorm die jij hebt geboetseerd. Zoals het nu gaat, is het niet eerlijk en dat moet veranderen. Het denkpatroon is gebaseerd op vaste pijlers. Ze vormen de fundering van het huis dat nog gebouwd moet worden. Maar andere mensen hebben andere meningen. Ze vormen obstakels en die zorgen ervoor dat je nooit verder komt dan die fundering.

Het is een negatief denkpatroon dat versterkt wordt. De spiraal die je naar beneden trekt. Het enige wat je kan doen is boos zijn op de wereld omdat het oneerlijk is. Je kan alleen maar medelijden hebben omdat je eigen roep naar rechtvaardigheid zoals jij dat ziet door niemand begrepen wordt. Als je lang in de spiraal zit word je machteloos en geef je het op. Je leeft verder in je eigen zelfbeklag.

Waar ben je nu? Werkt je strategie? Als je een plan hebt om gelukkig te worden, dan moet je ooit je doel bereiken. Waarom gebeurt het dan niet? Welke ingrediënten mis je nu om het doel te bereiken? Alles wat je tot nu toe deed, is niet gelukt. Kan je geen andere route berekenen? Je weet dat het niet de snelste of de kortste was. Wat is het dan wel?

Je wist het eigenlijk al lang. Toch deed je er niks aan, want daarom is het ook een comfortzone. Het wil niet zeggen dat die aangenaam is, het wil alleen zeggen dat het enorm veel moeite kost om ze te verlaten. Het is eenvoudiger om ongelukkig te zijn binnen de zone dan misschien gelukkig te worden maar de zone dan wel moet verlaten. Het verlaten van de zone brengt grote angst en dat wil je ten allen tijde vermijden.

Het vraagt een grote inspanning van je geest. Je moet erkennen wat je fout deed. Je moet weten waar je karakterfouten zitten en bereid zijn om er iets aan te veranderen. Maar om daar te geraken moet je eerst en vooral eerlijk zijn tegenover jezelf. Eerlijk naar jezelf kijken en erkennen wat je verkeerd doet. Laat de wereld rondom jou voor wat ie is. De diepe gracht die je hebt gegraven rondom je fort moet opgevuld worden. Hoe sneller je antwoordt om jezelf te verdedigen, hoe minder kans je hebt om te luisteren naar wat de andere misschien goed had bedoeld. Kritiek dient niet altijd om je onderuit te halen. Soms is ie opbouwend, maar je moet ademen om te horen hoe ie klinkt. Je moet luisteren zonder meteen te roepen dat het oneerlijk is. Woorden mogen bezinken, ook al ben je het niet eens. Zinnen zijn bedoeld om op te nemen en te verwerken. Niet om terug te kaatsen als een boemerang naar diegene die het soms misschien wel goed bedoelt.

Er gebeurt iets vreemds. Als je rustig bent, kan je kritiek best verdragen. Als je luistert doet die zelfs erg weinig pijn. Hij helpt je om de pijlers weer op te bouwen. Ze waren toch van slecht beton en nu kan het alleen maar beter gaan.

Het is het begin van een lang proces dat je gelukkig zal maken. De fouten in je karakter kan je niet allemaal wegnemen. Sommigen zullen misschien aanwezig blijven, maar als je weet dat ze daar zijn, kan je er rekening mee houden. Als je kan verklaren waarom je koppig bent, kan je er rekening mee houden. Je kan zelfs zeggen tegen anderen dat je koppig bent en je op voorhand verontschuldigen voor die karakterfout. Als je het aanvaardt zal er iets fundamenteels veranderen: je zal minder koppig worden.

Als je erkent wat je fouten zijn, dan kan je veranderen. Het is een levensgrote wijsheid die omgekeerd zit in de spreuk. Je kan niet veranderen wat je niet erkent.

You can't change what you don't acknowledge.

zondag 24 maart 2013

You're not welcome

Een vreemde gang van zaken deze keer. Op de wekelijkse afspraak op donderdag zou stap één uit het boekje worden voorgelezen. Dat is niet zo vreemd, want het gebeurt wel vaker dat er een nieuweling zich aanmeldt om hulp te krijgen in de strijd tegen de drankduivel.

Alleen zijn we niet gewend dat de nieuweling iemand meeneemt ter ondersteuning. Bij deze dame was het toch zo, en meteen ontstond er een moeilijk dilemma. Het reglement zegt namelijk dat iedereen aan de tafel zich bewust moet zijn van zijn of haar alcoholprobleem, en dat hij of zij de intentie heeft om er iets aan te doen. Dat werd ook uitgelegd aan het duo, maar voor één keer zouden we het misschien door de vingers kunnen zien. Elke vergadering is autonoom en de chairman mag beslissen wat er gebeurt, zelfs al is dat niet volgens het boekje.

Alleen, die besliste wijselijk om het aan de mensen te vragen. En dan ontstaat er een vreemde carrousel. Niemand wil namelijk de eerste zijn die zegt dat hij er niet mee akkoord is. Je bent eerder geneigd om voor vandaag even niet moeilijk te doen. Maar dat was buiten één van de vaste leden gerekend. Toen ie binnenkwam en het probleem kreeg uitgelegd was ie eerst geneigd om eventjes mee te gaan met de groep. Dan kwam al vlug de melding dat hij vandaag niet zou spreken. Ook anderen hadden zoiets laten verstaan.

Een bijkomend probleem was dat er een sterk vermoeden bestond dat de vriend zelf ook niet vies was van de pintjes. Hij antwoordde zelfs 'ja' op de vraag of hij alcoholist was. Op zich zou het een goed teken zijn, want dan is hij zelf persoonlijk even welkom als de dame die hij steunde. Alleen, op de vraag of hij bereid was om er iets aan te doen antwoordde hij heel duidelijk negatief.

Dat maakt het probleem nóg groter! Er mogen geen buitenstaanders op de vergadering aanwezig zijn, maar als we het zouden toelaten en die zit dan ook nog eens te verkondigen dat af en toe jezelf flink bezatten niet erg is, dan is dat een probleem voor de hele groep. Onze meningen zijn erg extreem op dat gebied, en ik ben me zeer bewust van die sterke opinies. Dat is ook de reden waarom het programma werkt. Moesten we ervan overtuigd zijn dat af en toe een glaasje wijn geen kwaad kan, dan worden de poten onder de tafel weggezaagd en is heel de bende binnen de kortste keren klaar voor de ontwenningskliniek.

Er was geen democratie deze avond. Het is ook normaal omdat de regels overtreden het fiat moet krijgen van elke vaste klant. Als één persoon vindt dat het niet kan, heeft hij vetorecht, en niet de nieuweling die meteen de regels wenst om te buigen. Na enkele krasse woorden die ik als nieuweling helemaal niet had durven uitspreken, heeft het duo dan ook de kamer verlaten.

Het is jammer voor de dame. Ze zocht hulp en we hebben ze niet kunnen geven. Toch ben ik het eens met de beslissing die uiteindelijk door de meerderheid gedragen werd. Moest ik de eerste keer aan de tafel gezeten hebben met mijn ventje naast me, dan was het nooit gelukt. Niet omdat hij het niet goed meent met me, integendeel. Alleen, je moet het zelf meemaken om te begrijpen hoe het is om een verslaving te hebben. Alles wat ik op mijn eerste meeting zei, zou anders klinken als ik niet vrijuit kon spreken. Dat komt niet omdat wij geheimen hebben voor mekaar. Dat komt omdat ik een ziekte heb die hij gelukkig niet volledig begrijpt.

zaterdag 23 maart 2013

Dendermonde

Een telefoontje met een zonenummer 02 verscheen op de GSM. Wellicht dat ene waar ik al een tijdje op wachtte, want de vacature werd vanuit Brussel opgevolgd. Maar nee, het was dus de politie. Vreemd toch dat mijn wijkagent belt vanuit Brussel, zou hij normaal niet in zijn wijk moeten zitten om zijn werk te doen? Soit, veel maakt het niet uit. Belangrijker: wat heb ik nu weer misdaan?

Hoe het nu zit met die boete voor te snel rijden, dat vroeg ie. Ik kon er niet op antwoorden, want ik herinner me alleen één ding: ik reed naar huis van mijn werk in Aalst en op de baan naar Dendermonde werd het eventjes licht. Dat is geen goed teken en de flits was dan ook duidelijk in mijn netvlies gebrand. Ik ken de plaats nog, de toegelaten snelheid én de stand van de pijl op mijn dashboard op dat moment. Die combinatie, samen met het feit dat dit dus in Dendermonde gebeurde heeft gemaakt dat ik nu aan de telefoon nog heel erg goed weet waarover het ging. Ik ging er vanuit dat het voor de rechter zou komen, want ik weet zeker dat ik meer dan 80 km/u reed. Vanaf 30 km/u te snel mag je je verantwoorden voor de juge en die baan met veel vakken is nu eenmaal irritant goed aangelegd. Ik weet dat het een flauw argument is, maar het is wel zo. Als je er 50 km/u rijdt zoals dat zou moeten, dan jaag je de collega weggebruikers op stang. En Dendermonde is natuurlijk wereldberoemd in Vlaanderen met haar eerlijke rechter die onverantwoorde snelheidsduivels zoals ik hard gaat aanpakken.

Maar de agent vroeg dus enkel hoe dat nu zit aan de telefoon. Ik was me er erg van bewust dat het op komst was, en had ook al lang door dat het feit dat het lang duurt wil zeggen dat het voor de politierechter komt. Een minnelijke schikking krijg je normaal vrij snel in de bus, de rechtbank heeft veel meer geduld om je op het matje te roepen. Maar verder kon ik niet antwoorden, want buiten die flits kreeg ik geen teken van leven van de betrokken dienst. 't Is te zeggen, er werd al wel een pv opgestuurd met de originele vaststellingen van de agenten die me van mijn mooiste kant in beeld brachten. Daar stond immers ook op genoteerd dat ik niet gekeurd was. Daarom heb ik toen ook nog een tijd met een huurauto gereden. Ja, zo lang geleden was het.

Nu vroeg de agent of ik nu die minnelijke schikking wil aanvaarden of niet. Ik was heel erg verbaasd, want ik wist helemaal van geen minnelijke schikking. Toch bestaat ze, en ze lag voor de neus van de agent. We zouden dat best persoonlijk regelen zei hij. Maar om naar Brussel te komen, dat zie ik toch niet zitten. Hij vond het dan weer lastig om een tijdstip van onze date te regelen gezien mijn vast werk en zo. Maar toen bleek dat hij helemaal niet in Brussel zat, maar wel in zijn kantoortje hier om de hoek én toen ik duidelijk maakte dat ik werkzoekend was en dus meteen kon langskomen, werd het plots veel makkelijker.

Hij herkende me niet en sprak me aan in het Engels. "You only speak in English, right?" was grammaticaal het beste dat ie kon. Maar ik wist natuurlijk wat ie bedoelde. Zichtbaar opgelucht antwoordde hij "Ah, Jan Adriaensen" toen ik gewoon "nee hoor" had gezegd. Hij kent me nochtans goed blijkbaar! Ik zag hem nooit, maar hij vraagt meteen of we ons oud appartement op nr 6 nog in eigendom hebben. Ook bij de vraag wie het voertuig bestuurde: ik of Werner fronste ik even mijn wenkbrauwen. Die man weet echt alles van mij!

Maar dan werd snel duidelijk waarom ik het papier niet had gekregen. Ik zei dat ze een fout hadden gemaakt bij het ingeven van het adres. Het huisnummer is niet 2a bus 3, maar wel 2a bus 38. Een typfoutje, zeg ik nog. Nee hoor, garandeert ie mij, dat gebeurt allemaal volautomatisch! Het is een waterdicht systeem, de gegevens worden overgenomen uit een centrale databank van de dienst inschrijvingen van voertuigen. We vragen de nummerplaat op en pats! ... meteen krijgen we de exacte gegevens uit hun systeem overgezet in ons systeem! Top of the line, high tech!

Alleen, hun systeem dat de adressen bijhoudt heeft minder letters gereserveerd in de databank van de adressen. Dus bus 38 was net één karakter te lang. Daarom werd het bus 3.

Logisch.

vrijdag 22 maart 2013

Het ritueel

Het gebeurt niet bewust, maar het zit ingebakken in het standaardprogramma van het brein. Er is ook niets mis mee, want iedereen doet het en het is algemeen aanvaard. Noem het uitblazen na een drukke dag. Nu is het nodig, nu heb ik het verdiend. Vandaag was het niet te doen op het werk, en nu ga ik in de zetel zitten en neem ik een aperitiefje.

In feite zie je meteen dat er iets niet klopt. Als het ingebakken zat in het brein, dan zouden jonge kinderen het ook doen. Of mensen die nooit alcohol drinken voor welke reden dan ook, ze zouden erg ongelukkig moeten zijn omdat ze die extra ontluchtingsklep niet hebben. En toch is dat niet zo. We kunnen er toch vanuit gaan dat jonge kinderen over het algemeen best gelukkig zijn. En mensen die geen alcohol drinken ken ik genoeg. Ik vind ze gemiddeld gezien zeker niet ongelukkiger dan de drinkende medemens. Integendeel zelfs!

Dan blijft er dus maar één mogelijkheid over: het is aangeleerd. Ik zag het goede voorbeeld thuis, bij mijn vrienden, in de bioscoop of op de televisie. In elke dagelijks soap is het meer dan een normale gewoonte. Elk personage heeft zijn of haar eigen manier om het ritueel in te vullen. In de chique woonkamer wordt porto of soms champagne gedronken omdat er iets gevierd wordt. Of omdat de werkdag erop zit. Of omdat het namiddag is. Of omdat de zon schijnt. Een andere woonkamer is minder netjes, want er slingeren blikken bier rond die je in de supermarkt voor een prijsje kan inslaan. Daar wordt het blik geopend als er iets te vieren is. Of als er miserie is, dan hebben ze het verdiend. Of als de zon schijnt, omdat het namiddag is. En vaak weet de kijker het niet. Vaak komt de kijker binnen in de scène waar het ritueel al begonnen is. De aanleiding wordt ingevuld door de verbeelding van de kijker. Meestal moet je niet veel nadenken om te weten wat de reden is.

Het ritueel werd uitgebreid. Ik had het vaak verdiend, want zag je niet hoe erg ik het had? Zag je niet hoeveel meer moeite ik moest doen tegenover anderen? Sommige mensen wandelen door het leven alsof het niks is. Maar ik had het altijd veel moeilijker. Het was niet eerlijk en ik moest het vaak herhalen. Zo vaak dat ik zelf geloofde wat ik loog.

Dan werd het anders. Na de beslissing om zonder alcohol verder te gaan, bleef het ritueel me in de rug porren. Elke keer als ik het verdiende, en dat was vele keren per dag, was de kronkel daar nog. De kronkel zei dat ik het verdiend had, maar ik wou niet meer. Het was moeilijk en ik moest vechten.

Zonder dat ik iets bewust heb veranderd, heb ik het de kop ingedrukt. Het ritueel was nog steeds daar, maar het is voor de gek gehouden. De kronkel zegt nog steeds dat ik iets verdiend heb. Alleen is de beloning veranderd. En ze is veel leuker en veel ontspannender dan toen. Een plotse inval om een geocache te zoeken. Een ritje in de wagen, zomaar nergens heen. Enkele klikken op een Chinese website. Of een Vlaamse met kleding, schoenen en een gillende delivery boy. Soms zelfs een moment van stilte met een bewuste timing.

Ik was niet de enige. Deze lange uitleg deed ik na een moment van herkenning bij iemand anders aan de tafel. Hij had het over joggen in het park om stress aan te vallen. Zijn ritueel is anders, maar de kronkel is identiek. Zonder handleiding vond ie zelf een truuk om de kronkel aan te vallen. Het ritueel is immers belangrijk, en je mag het niet verwaarlozen. Alleen is de inhoud nu waardevol. Het moment blijft hangen en het telt mee in de dagelijkse balans.

En dat kan je allemaal zelf. Helemaal alleen. Zonder aperitief.

donderdag 21 maart 2013

Tower Pro MG995

Ik kan het niet zomaar opgeven natuurlijk. Vijf servo's gekocht voor 4$ per stuk en nu kan ik ze niet gebruiken omdat ze mijn batterijen in vuur en vlam zetten.

Ik moest op z'n minst weten wat er gebeurd was, en door het aansluiten van mijn codeslot van gisteren kwam er een kleine hint wat er fout kon zijn. De spanning van de servo's hang ik nu rechtstreeks aan de batterijen en niet via de 5V stabilisator van de Arduino. Dat was geen fout, ik wou alleen de servo's niet opblazen omdat ze maar tot 6V spanning verdragen, en de batterijen geven 7.2 volt. Dus om veilig te spelen had ik die weg gekozen, maar blijkbaar vond de stabilisator dat geen goed idee en heeft die de batterijhouder doen smelten.

Dus hier een tweede test, en deze keer wel met succes. Ik blijf binnen de parameters van de servo. Hij zou 13 tot 15 kg op 1cm breedte van de servo-arm kunnen optillen, afhankelijk van de spanning. Ik ga maar even uit van de worst case 13kg omdat 6 batterijen wel eens wat kunnen zakken in spanning als het wat zwaar wordt. Ik heb geen gewicht van 13 kg liggen, maar een emmer water zou voldoen. Dan hebben we toch al 10 kg water plus het gewicht van de emmer :-)



woensdag 20 maart 2013

Geocache codeslot

Ik had een ideetje voor een geocache. Niet die ik van plan ben te leggen (te hangen ;-) ) want daar zit vertraging op wegens het Chinese nieuwjaar. Maar een ander ideetje, iets voor een multicache.
ook op Mancave
Stel dat je een multicache zou leggen. Je zou bijvoorbeeld acht waypoints kunnen maken en een stash. Voor wie niet mee is, ga naar geocaching.com ;-) (in 't kort: multicache = geocache met tussenstadia , waypoint = zo'n tussenstadium, stash = de finale schat). Klassiek is dat je bij elk waypoint de coördinaten van het volgende vindt. Bij waypoint 8 vind je dan de coördinaten van de stash.

Stel dat je op waypoint 4 de coördinaten van de stash verraadt. Je doet het door per ongeluk ergens een papiertje achter te laten bij het waypoint, of door nonchalant de gouden tip ergens in te krassen. Het moet genoeg opvallen om degene die eraan komt te doen geloven dat hij de coördinaten van de schat al gevonden heeft.

De geocacher zou naar de schat gaan en hij zou een kist vinden die hij kan openen. Alles zit erin, dus wat goodies, wat rommel en een logboekje. Alleen, het logboekje zit vast in een container. Om de container te openen heb je de coördinaten van waypoint 8 nodig. Geniaal, niet? Hij zou dus de schat vinden, maar hij is waardeloos. Hij kan de schat niet loggen en dan is het alsof hij hem nooit gelopen heeft.

Uiteraard dacht ik aan elektronica en mechanica om de container te maken. Hij zou op een toetsenbordje de coördinaten intikken en dat zou een deurtje openen en een potje van glucosetrips ligt plots voor het rapen. Dan kan ie loggen en de opdracht is volbracht.


Dit is het prototype dat ik heb gemaakt. Dit is nog niet bestand tegen vandalen, dus zo leg ik het zeker niet weg. Er zijn heel wat praktische vragen die open blijven, maar voor nu :

Het werkt !

maandag 11 maart 2013

Copycat

Zoals dat zo vaak gebeurt was de prijs van deze dingen veel te laag. Dat komt omdat ze met een postpakketje uit China komen. Nu was ik gewaarschuwd waarom het zo was, want dit is wellicht pure namaak. Vaak is het niet zo en heb je gewoon een minderwaardig product dat ongeveer hetzelfde doet. Maar hier staat een echte serienummer op en een echt merk. En wat erin zit is niet wat erop staat. Fake fake fake!

Toch heb ik ze in huis, want de specificaties die erop staan zijn overweldigend. Naast de hoge kwaliteit van het binnenwerk van deze servo, en die zal er dus niet zijn omdat het fake is, belooft ie wel een kracht van 15 kg op één centimeter. Hij zou dus zonder moeite een emmer water kunnen optillen. Natuurlijk wil ik weten of dat gehaald wordt, en daarom doe ik een test. De emmer water stond nog niet klaar, maar eerst moest ik een labovoeding hebben. Een 9V batterijtje zou dit ding niet aan de praat krijgen dus improviseer ik een labovoeding. Met twee setjes van 6 batterijen zou ik genoeg ampères moeten kunnen leveren om de test te doen slagen.

Helaas kwam ik niet zover. De servo startte en blokkeerde telkens, zonder dat daar een reden voor was. Ik nam een tweede uit werkhuisje en die deed net hetzelfde. Nu laat ik hem een minuutje aan de batterijen hangen om te zien wat er mis kan zijn aan de opstelling.


Maar die geeft plots een rookpluim en een onaangenaam geurtje van verbrand plastic.








Alle ijzeren veertjes van de batterijhouder zijn door het plastic gesmolten. De stekker en de kabel naar de opstelling  is gloeiend heet en ik heb een klein brandwondje op mijn vinger door de stekker eruit te trekken.



Ik weet niet wat er mis is, maar mijn gevoel zegt dat ik deze servo's liever niet in een echte omgeving gebruik...














zondag 10 maart 2013

De witte riem

Hoe doe je dat als je moet kiezen tussen de winkelrekken? Je neemt er iets uit, je past het en als je het mooi vindt, koop je het. Not!

Je neemt er iets uit, je past het en als je het mooi vindt, begint er een lang proces in je bovenkamer dat niet te stoppen is. Het heeft helemaal niets meer te maken met wat je zelf mooi vindt. Wat zullen mijn vrienden denken? Kan ik dat wel op het werk dragen? Zullen mijn collega's mij uitlachen? Wat zal de wederhelft denken? Zou die kleur mij echt staan of ga ik mij helemaal belachelijk maken?

Maar de fijnste vind ik zelf: how gay can you get? Als men mij ziet, gaat men dan denken: jaja da's er zeker ene. Heel vreemd dat die kronkel er blijkbaar bij iedereen in zit. Ik spreek nu over hetero mannen, niet over mezelf. Ze zijn als de dood voor kleding die er misschien een beetje gay uitziet.

Maar weet je wat nu zo vreemd is? Ik heb dat ook heel lang gehad. Zelfs jaren na mijn outing was het nog steeds iets dat in mijn hoofd meespeelde. Vaak heb ik dingen laten liggen omdat ik het een beetje te gay vond. Tot mijn euro ook in het onderbewustzijn is gevallen en nu doe ik het niet meer. In tegendeel, als het een beetje gay lijkt, vind ik dat een voordeel. Het maakt mijn leven gemakkelijker. Mensen hebben altijd gezegd dat ik het niet uitstraal, en da's best een nadeel. Vreemden gaan ervan uit dat ik straight ben en dan is een homograp snel gemaakt onder de mannen. Dan is het gênant om te zeggen dat je homo bent. Niet dat ik de grappen niet verdraag, het moment is vervelend. Verontschuldigingen vind ik niet nodig want je mag grapjes maken over homo's. Ik doe dat zelf constant, dus waarom anderen dat verwijten?

Op deze foto staan items die een gay factor hebben. Er is discussie over een witte broeksriem. Ik vind het very gay en anderen hebben dezelfde mening al geüit. Hoeveel hetero's ken je met een witte broeksriem? Right. De rode broek dus ook. Ik twijfelde even of de factor er was, want ik zag best al hetero's met een rode broek. En ik vind ze altijd very sexy (als de rest van het plaatje klopt natuurlijk).

Maar dat wou ik dus al heel lang kopen en dat was net zoiets waar de drempel te hoog was. De witte riem heb ik aanvaard, de rode broek was wennen. Maar ik vind dat ik er heel goed mee sta. Hoe gay het is, dat weet ik dus niet. Ik hoop op een beetje ;-)

En als je nu denkt dat het ver gekomen is omdat ik nu foto's van mezelf ga posten, dan heb je gelijk. Hoe ijdel is ie nu geworden zeg? Kunnen we dat nu gaan verwachten in 't vervolg?

Blijkbaar wel ;-)

zaterdag 9 maart 2013

My friend Dex

Ik wist wel dat diabetes van persoon tot persoon erg verschillend was. Ik wist ook wel dat de dame die me bij de lunch vergezelde elke keer erg veel problemen had met de suikertjes. Ik kan dit moeilijk vergelijken, want eigenlijk heb ik geen problemen. Altijd stabiele waarden en mooie statistieken. Alleen de angst om te laag te staan deed me beslissen om meer dan een jaar geleden een glucosesensor te gaan dragen. Aan de regeling van mijn diabetes heeft dat niks veranderd. Die was al schitterend en dat blijft zo. Maar aan de gemoedsrust heeft het enorm veel veranderd. Nooit nog zorgen maken of ik te laag sta. Ik weet wel dat dat niet erg is, maar mijn brein heeft er een drama van gemaakt en dat blijft zo. Mijn brein veranderen is heel erg moeilijk maar de techniek maakt het overbodig.

Maar dit gebeurde er toen we in het Thaïs restaurant van Nathalie Meskens exact dezelfde lunch bestelden. We hebben sinds kort dezelfde technologie dus nu kan dat vermoeden dat we al lang hadden - dat ik stabiel bleef en dat haar suiker altijd piekte bij eenzelfde maaltijd - bevestigd worden.

De foto spreekt dan ook boekdelen. Het zegt ook dat ik gezegend ben met zo'n stabiele curve en velen zullen zich afvragen waarom je dan in godsnaam zo'n ding nodig hebt. Maar dat staat er dus los van.


Zonder de sensor zat ik wellicht helemaal niet aan de lunch. Zonder de sensor at ik mijn lunch om 15u. Niet om 14u30 en niet om 15u30. Om 15u. Dan en alleen dan was ik gerust dat mijn waardes goed waren. En enkel als ik bruin brood at van de bakker die ik goed ken. Alleen al veranderen van brood was een stressmoment. Laat staan dat ik een Thaïse lunch zou riskeren. Mijn schema was irrationeel en onredelijk streng. Maar het gaf wel de garantie dat ik geen hypo's deed. Ik had kunnen oefenen om het los te laten, stap voor stap. Ik weet dat het kan want op andere vlakken lukt het wel. Alleen is dit iets wat ik 1,5 jaar probeerde en het lukte niet. Daarom is het ook een angst. Angst is irrationeel. Met rede vat je het niet.

En sinds ik van merk veranderde is dat allemaal nog beter. Hij gaat langer mee en dat is fijn voor het budget. Hij is stabieler, net zoals ik. Hij is ook veel hipper (net zoals ik ;-) )

Daarom is mijn nieuwe vriend Dex een geschenk uit de hemel :-)

vrijdag 8 maart 2013

Foutje !

Toch wel een beetje vreemd hoor, zo'n appartement uit de jaren '60. Aan de binnenmuren te zien lijkt het wel een versterkte vesting. De muur tussen de keuken en de woonkamer was zo hard dat de slijpschijf waardeloos was om er elektrische leidingen in te slijpen. Een diamantschijf deed de job wel, maar dan nog was het corvee. Door de buitenmuur naar het terras moest een gat geboord worden voor de afvoer van de afzuiging boven het fornuis. Dat deed een vakman met een speciale diamantboor die voor dat soort jobs werd ontwikkeld. Dan nog deed ie er anderhalve dag over.

En vandaag gebeurt dan dit: de bovenbuur beslist om de elektriciteit wat te verbeteren. Daar heeft ie een extra kastje voor nodig dat ie in de traphal naast de meterkast in de muur bevestigt met twee schroefjes. Dan heb je dus twee gaatjes nodig. Ik hoorde hem de gaatjes boren, het was op een minuutje gebeurd. Een tijdje later bezocht ik ons kleinste kamertje en ik zie dit. Dat is dus echt niet te vatten. Dat muurtje moet dan weer van karton zijn zeker? Het is nochtans een buitenmuur als je het in de constructie van het gebouw ziet. Niet naar buiten, maar wel buiten ons appartement. Raar maar waar. Hij komt het wel meteen herstellen, dat is ook al iets...



donderdag 7 maart 2013

SMD solderen

Dat ik het nog kan, dat had ik al een tijdje door. Maar de nieuwe technieken zijn best wel moeilijker. Er komt ook heel wat meer aan te pas dan een soldeerbout en wat soldeersel. Het plan was dan ook om zelf Arduino's in elkaar te solderen.

Gelukkig was ook dat allemaal in stock in Chinese winkels. Eventjes geduld moest ik hebben, maar vandaag is de eerste microcontroler in SMD formaat op een printplaat gesoldeerd. Dat het dus ook lukt zonder een geautomatiseerde robot, dat heb ik gemerkt. Alleen de afwerking is minder mooi, de soldeerpunten zijn zo klein dat je het niet ziet. De loep gebruik ik om de klus te klaren en een telelens op het fototoestel om te controleren of het echt goed is. Kortsluitingen kan je niet zien met het blote oog. Dit was de eerste van 20 printplaten en hij lukte meteen.

Als ze alle 20 lukken, heb ik dus 20 Arduino's zelf gesoldeerd. Misschien komen er nog enkele kleine componentjes bij, maar op het eerste gezicht is dit een werkende basis die bijvoorbeeld een geocache kan besturen. En vooral: als vandalen een Arduino vernielen is dat pijnlijk voor de portemonee. Dit ding kost maar enkele dollars en daar lig ik niet van wakker :-)



woensdag 6 maart 2013

15

Op mijn 15 wou ik anders zijn
Niet volwassen als het kan
Niet zo anders als de jongens
Want die spotten met zo'n grote man

Op mijn 15 wou ik ouder zijn
Niet opvallend, want dat stoort
Jonge mannen zijn volwassen
Spotten kan niet met hun eigen soort

Op mijn 15 wou ik mooier zijn
In de spiegel zag ik dan
Alle kanten even lelijk
Ingefluisterd door de jongensclan

Op mijn 15 wou ik er niet zijn
Maar verdwijnen kon ik niet
Daarom ging ik dan op zwier
Feesten bouwen tegen het verdriet

Op mijn 15 had ik geen idee
Verder is er niks gebeurd
Ouder werd ik wel van buiten
Maar de binnenkant was diep verscheurd

Daarna viel ik in een diepe slaap
Automatische piloot
Klokvast drinken was het plan
Tot ik wakker werd in diepe nood

20 jaren had ik geen idee
20 jaren weggegooid
Alles weg, zo zonder meer
Ik was stom, vergeef het nooit

Maar die jaren zijn voorgoed voorbij
3 jaar wakker nu nog maar
Zo veel mooier dan daarvoren
Daarom ben ik nog geen 20 jaar

dinsdag 5 maart 2013

Hernia'ke

Ook voor de neurochirurg is het moeilijk in te schatten. Bij het vorige bezoek enkele weken geleden kon ik moeilijk wandelen. Er is nu niks veranderd aan de situatie, maar uiterlijk veranderde er veel. Dat heb ik te danken aan sterke medicijnen die eindelijk de goede mix blijken te zijn voor mij.

Maar meteen was ie heel duidelijk vandaag. De extra onderzoeken tonen duidelijk aan dat er opnieuw een hernia is. Het goede nieuws is dat het een klein broertje is in vergelijking met de grote broer die me twee jaar geleden verlamde tot er een operatie nodig was. Het blijft te vroeg om te zeggen dat het nu weer zo zal zijn, maar de kans is wel heel erg klein.

Targinact is het wondermiddel dat ik nu krijg. "Amai, da's straf spul" was zijn antwoord toen ik hem de merknaam zei. Het is een mengeling van oxycodon en een middel om de darmtransit te regelen. Elke vorm van opioïde geeft ernstige constipatie en de vorige pil deed dat ook. Die vorige (tramadol) gaf ook nevenwerkingen in mijn hoofd, waardoor ik veel sliep als de pil werkte en niet sliep als ze uitgewerkt was. Jammer genoeg kwam dat patroon niet overeen met het normale dag- en nachtritme. Het wakkere deel van de dag was wazig. Dat en het dagritme, de ernstige constipatie en gewoon door de resterende pijn die me weer deed manken maakten me werkonbekwaam.

Hij zou liever niet hebben dat ik het medicijn meer dan twee maanden neem. Daarom werd er een nieuwe afspraak gemaakt tegen eind april. De bedoeling is om tegen die tijd de dosis af te bouwen. Deze hernia is een klein bolletje dat loskomt van de tussenwervelschijf en dat ding is nu mobiel en kan allerlei onderdelen raken. Als het een zenuw raakt zoals nu, komt er veel pijn. Maar door de grootte is de kans heel reëel dat het verder beweegt tot het geen cruciale delen meer raakt. Uit zijn ervaring weet ie dat je die dingen tijd moet geven en niet ingrijpen tenzij je immobiel wordt.

Daar zijn we nog ver vanaf, dus vanaf heden verandert mijn status. Ik ben niet langer werkonbekwaam. Ik ben weer opnieuw werkzoekend. In de portemonnee scheelt dat niks, want geen van beide brengt iets op. Maar in mijn hoofd is het een torenhoog verschil. Vanaf volgende week kan ik opnieuw concrete dingen doen om dat te verhelpen. Om te beginnen ga ik dringend melden dat ik opnieuw beschikbaar ben als Delphi programmeur. Er is immers een vacature die nog niet is ingevuld. Dan zoeken we opnieuw manieren om mijn kennis te verruimen zodat ik op langere termijn meer werkzekerheid heb.

De onzekerheid is grotendeels weg. Ik heb er eindelijk weer zin in!

maandag 4 maart 2013

Cuvée

Vaak gebeurt het niet dat er iemand naast me zit aan de passagierszijde. Het kwam nu even goed uit want te voet van de AA naar Antwerpen Zuid, dat doe je niet voor je plezier. Zeker niet als de meeting een eind na 10u 's avonds is uitgelopen.

De discussie gaat verder, maar nu niet in groep. Ze was nooit echt gestopt en de dame werd af en toe aangemaand om niet tussen te komen als iemand anders spreekt. Het is ook helemaal geen discussie, dus het hoort ook niet. Maar na de vergadering kan het wel en er kwam een stortvloed aan vragen. Ik kan het me voorstellen en ik herinner het me ook van mijn eerste meeting.

Toch moet ze goed geluisterd hebben. Het was mooi dat een psycholoog zo veel had kunnen veranderen aan mijn visie op de dingen. Vooral mijn visie op mezelf was anders, en dat was hoog nodig. Het was mooi dat dit systeem voor mij zo goed had gewerkt. Het wekte verbazing dat gewoon praten met iemand je karakter kan veranderen en zelfs hardnekkige ideetjes die vastzitten in de geest zo weer de laan uit kan sturen.

Daarom kwam er een vreemde vraag. Ze klinkt vreemd als je in mijn wereld leeft, maar ze is normaal na je eerste meeting. De vraag was simpel: als een psycholoog zo'n grote invloed kan hebben op je gedachtengang, waarom kan hij er niet voor zorgen dat je sociaal kan drinken? Het zou toch fantastisch zijn dat je gewoon twee glazen wijn bij je eten kan drinken zonder dat je plots de hele fles wil hebben? Als een psycholoog zoveel heeft kunnen veranderen, waarom kan ie dat dan niet? In de vraag zit de hoop vervlochten dat het kan. Anders zou ze niet in die intonatie gesteld worden.

Ik moet zeggen dat ik even moest nadenken. Waarom zou het niet kunnen? Het zou toch fantastisch zijn? Alleen, ik zit in een andere wereld en het voelt helemaal anders aan. Ik stel een andere vraag die voor mij het belang weergeeft van dit dilemma.

Ik mag geen fruitsap meer drinken. Ik mag het niet van de dokter, omdat ik diabetes heb. Mijn bloedsuiker zou torenhoog de lucht in schieten en ik zou me niet lekker voelen. Stel nu dat er een dokter komt die een manier vindt om me weer twee glazen fruitsap te laten drinken, zonder dat ik die problemen krijg. Dat zou toch fantastisch zijn, niet?

Ik zie de dame even verbaasd kijken. Ze zegt dat je dat toch helemaal niet kan vergelijken. Als ze kon kiezen tussen twee glazen fruitsap en twee glazen wijn, dan zou ze het wel weten. Zo'n vergelijking slaat echt nergens op, want je gaat het belang van wijn bij het eten toch nooit vergelijken met simpel fruitsap?

Wel bij mij is het zo. Als de link verdwenen is tussen wat het effect van de twee (of meer) glazen wijn is en de smaak, dan blijft er weinig overeind van de redenering. Voor mij is de smaak van fruitsap en die van wijn niet erg verschillend. Ze hebben allebei varianten die lekker zijn en varianten die je minder appreciëert. Als de link weg is tussen de smaak van de vloeistof en het effect op je gemoed, dan schiet er enkel smaak over. In een lange uiteenzetting over hoe een bepaalde cuvée van dat jaar over de tong rolt, kon ik nooit meegaan. Niet dat de smaak me niet beviel, maar daar stopte de interesse.

Dus los van het feit of een psycholoog de tool in huis heeft om iemand zo ver te krijgen - iets wat naar mijn idee onmogelijk is voor een alcoholverslaafde - heb ik er helemaal geen zin in. Ik zou ook geen 10 sessies bij een psycholoog willen betalen om me twee glazen fruitsap te kunnen laten drinken. Met wijn is dat net zo.

zondag 3 maart 2013

Hypo Birthday



Wat is dit akelig zeg! Ik vond dit papier terug bij het rommelen. Het is het overzicht van de week die ik in het hospitaal doorbracht na mijn diagnose van diabetes 1, nu drie jaar en enkele dagen geleden. Het eerste wat me opviel is de datum. Het wil zeggen dat ik mijn diabetesverjaardag heb gemist dit jaar, want dat was dus op 18 februari. En ja, ik had gepland om het te vieren. Niet dat ik zo blij ben met een chronische ziekte, wel om wat er hier op dit blad staat.

Het geeft aan hoe de eerste week na de opname op de spoed is verlopen. De bloedsuikerwaarden die op de spoed werden gemeten staan er dus niet bij. Ook de vingerprik die de ambulancier gaf toen ie me in de Carrefour rechtop hielp was hoger dan deze waarden. Maar dit kan toch ook wel tellen. Een 299 na een maaltijd kan ik me nu niet voorstellen. Ik zou me vreselijk duizelig voelen nu. Maar dat was toen ook natuurlijk, anders was er geen ambulance van doen geweest.

Het tweede wat meteen opviel zijn de grote doses insuline die ik kreeg. En het weinige effect dat het blijkbaar had. Rond de 70 eenheden per dag inspuiten en dan nog zo'n hoge suikerwaarden, weeral een wereld van verschil. Nu zit ik rond de 20 en vaak zelfs minder. Ik weet wel dat bij veel patiënten 70 eenheden per dag nog niet abnormaal is, maar voor mij is het enorm veel.

Maar ik weet wel dat het een noodsituatie was en dat mijn lichaam het niet meer aankon vlak voor de opname. Daarom heeft die schokgolf insuline haar werk goed gedaan. En na vijf dagen zijn de waarden al aanvaardbaar. Wederom, als ik kijk wat er nu in de statistieken staat is dat nog behoorlijk slecht. Ik herinner me trouwens de hypo's op 64 heel goed! Toen had ik zelfs hypo's bij 80 en meer. Hoe je lijf toch kan veranderen.

Maar het geeft vooral aan hoe goed ik het nu heb. De correctieregeling die op het blad staat is lachwekkend als ik weet hoe ik dat nu doe. Maar dat waren wel de enige tools die de verpleegster in handen had. En ik herinner me de slechte Vitabis koeken die ik kreeg bij een hypo. En hoe kwaad ik werd omdat ze geen suiker wou geven. Met een koek ging het ook zei de zuster. Ja dat wel, maar de hypo duurde wel veel langer. En zij liep naar haar volgende patiënt terwijl ik kon gaan douchen omdat ik nat van 't zweet was door de lange hypo.

Daarom vier ik het, omdat alles nu perfect geregeld is. Omdat ik nu weet wat dit blad betekent. Omdat ik het nu zelf veel beter kan dan wat men toen uitspookte.

Alleen ben ik dit jaar de verjaardag vergeten. Volgend jaar koop ik een grote taart :-)

zaterdag 2 maart 2013

Scam !

Geen new wheels! Wat ik vanaf het begin vreesde blijkt waar te zijn. De lange mails die enorm veel kleur bevatten en de moeite die werd gedaan om me te overtuigen dat het allemaal super betrouwbaar was. Net dat maakt het onbetrouwbaar. De lijst van officiële boorddocumenten was lang. De helft van de documenten ken ik zelfs niet.

Er is nochtans een eenvoudige manier om zeker te zijn dat het echt is. Die manier spraken we af en er was een akkoord dat de persoon de wagen bij mij thuis kwam brengen deze middag. OK, iemand die vanuit Charlerloi naar Antwerpen rijdt met een oplegger om een auto te verkopen van 1500€, dat was er nog een schepje bovenop. Kijk eens hoe goed de dame wel is dat ze zelfs het vervoer uit eigen zak betaalt. Ik ben nog altijd akkoord, want als hij voor mijn deur staat, én hij rijdt én de documenten zijn echt in orde, dan geef ik met plezier 1500€ contant. Het was afgesproken, dus tussen de berg wantrouwen was er één keiharde garantie dat ik me niet laat bedotten. Ik krijg de sleutels, doe een testrit en betaal dan cash. Waterdicht!

Uiteraard was er thuis al enkele dagen een discussie ontstaan over de betrouwbaarheid. Mijn sterkste argument was: het woord Western Union is nooit gevallen zoals bij Mr Mike in de tijd. We waren akkoord dat de voorwaarden zoals ik ze wou waterdicht waren, hoewel het nog steeds te mooi leek om waar te zijn.

Ik werd wakker met een e-mail die de truuk van de oplichting meteen duidelijk maakte. Deze oplegger staat mee in de mail, moet dat me overtuigen?

Of ik toch een "cheque" wou voorbereiden van Western Union - jawel het woord is dus gevallen - omdat de transporteur al vaak overvallen was en geen baar geld wil bij hebben. Ik mail terug naar de transporteur én de dame dat ik zoiets niet van plan ben. Verwijten komen terug dat ik niet betrouwbaar ben en dat hij al onderweg is. Wie denk ik wel dat ik ben, er zijn nog mensen die interesse hebben hoor. Zelfs een telefoontje volgt met een verborgen nummer. Ik heb het niet opgenomen.

Als het te mooi lijkt om waar te zijn, dan is het zo.

vrijdag 1 maart 2013

Beam me up, Scotty

Zoals altijd is er geen protocol om te volgen. Voor alles moet je altijd aan de centrale inschrijving zijn. Dit keer was het wellicht niet zo, ik kon dat afleiden uit het papier dat me was toegestopt. Aanmelden bij nucleaire geneeskunde staat er op. Het is een standaardblad waar de chirurg alle mogelijke onderzoeken kan aankruisen die hij wil uitgevoerd zien. Alleen staat deze er niet op, dus ik moet me oriënteren op de aanwijzingen in zijn handschrift.

Er is geen nucleaire geneeskunde op de eerste verdieping. Ik heb alle afdelingen gezien en iemand aangesproken die het ook niet kende. Dan toch maar naar de centrale inschrijving. Kortaf zijn ze als je aan de verkeerde inschrijving staat. Ah meneer, dat is hier niet. Het is op de afdeling nucleaire geneeskunde in de kelder. Als je het weet zie je dat de één uit het handschrift na een minteken stond.

De afdeling is creepy. Eerst een gang waar de afvalverwerking gebeurt en de poetsdienst haar thuisbasis heeft. Een grote deur met zo'n groot radioactief teken dient om de patiënten nog zenuwachtiger te maken. Het toestel dat bijna opstijgt is ook niet goed voor de suiker. 40 minuten stilliggen is niet simpel maar het lukt beter dan de vorige scan. De MRI moest opnieuw omdat ik mijn been had bewogen. Ik doe dat soms omdat dat been pijn doet. Daarom ben ik ook hier, weet je zuster?

Het tweede onderzoek ken ik niet. Iets met zenuwen en elektroden. De dokter is een jonge dame die van wanten weet. De sfeer is meteen goed als ze zegt dat ik er slecht uit zie. Ze vraagt of ik bang ben van haar. Ik antwoord negatief maar vraag me ineens af of dat dan zou moeten. Ja ik zie er bleekjes uit, maar 't zal een tekort aan zon zijn.

De test verloopt goed en de conclusie is dat de zenuwen in het linkerbeen niet zo goed werken. Toch slechter dan die aan de overkant. Maar dat wil alleen zeggen dat ze kan zien dat er wat dingen in de weg zitten. Het wil niet zeggen dat er een nieuwe hernia is. Dan zou de test wellicht nog slechter zijn. Of ik pijn heb vroeg ze niet. Ik riep heel hard AAAAHH toen ze mijn linkerbeen omhoog duwde. Het is beter dan de vraag stellen, zegt ze. Nu is ze tenminste zeker. Ik moet zeggen, ze heeft gelijk. Het is op z'n minst duidelijk.

Hernia's opereren is geen goed idee. Studies bewezen dat statistisch gezien mensen die een operatie hadden 2 jaar later even ver staan dan mensen die geen operatie hadden. Het is een staalharde aanval op de broodwinning van de chirurg. Ik vraag me hardop af hoe ik in deze statistiek had gepast. Ik zou dus twee jaar niet kunnen werken hebben. Ik zou dan dus evenveel pijn hebben maar ook failliet zijn. Nu antwoordt haar buikgevoel als zelfstandige arts en ze zegt dat ze het zo nog niet had bekeken.

Het ziet er dus niet naar uit dat er een operatie komt. Haar voorkeur gaat uit naar epidurale infiltraties met eventueel de pijnstillers die ik al neem. Zelfs als het de diabetes verstoort zou dit in overleg moeten kunnen. Dat lijkt me best een goede oplossing. Ik ben benieuwd hoe de chirurg en de endocrinoloog daarover denkt...