zondag 31 juli 2011

Dieet deel 1

Mijn dieet is aangepast sinds ik diabetes heb. Vroeger volgde ik het Atkins dieet, wat betekent dat je erg weinig koolhydraten mag eten. Sinds ik diabetes heb moet ik in feite weer "normaal" eten maar dat lukt me niet. Ik doe nu een soort van tussendieet tussen Atkins en "normaal". Maar nu zou dat weer kunnen veranderen als ik die insulinepomp krijg. Het zal immers eenvoudiger zijn om extra tussendoortjes te eten of op wisselende tijdstippen te eten.

Helaas zou het kunnen dat ik dan opnieuw zal bijkomen! Nu weeg ik nog 83kg, in feb 2010 bij mijn diagnose was dat 95kg. Maar ik ga mijn best doen. Je kent me hé (of niet...).

In dit deel 1 ga ik noteren wat ik tot nu toe heb gedaan. Binnen een paar weken maak ik een deel 2 en dan kan ik vergelijken. Nu eet ik 3 keer per dag 3 "koolhydraatporties". Zo 1 portie kan je vergelijken met 1 bruine boterham. 3 kh-porties is ook bv 6 kroketten of een klein bakje frieten.

Om te vergelijken: die 3 x 3 porties zijn 110g koolhydraten per dag. Een "normale" mens eet zo'n 200 tot 300g koolhydraten per dag. Bij het Atkinsdieet was dat 20 tot 40g. Ik zit dus nu tussenin.

Wat ik nu doe is nog steeds tegen de basisprincipes van de meeste diëtisten. Die 110g vertegenwoordigen 440 calorieën. Volgens de klassieke voedingsleer moet je meer dan de helft van je dagelijkse energie uit koolhydraten halen (dus zeker meer dan 1000 calorieën). Want anders zou je te dik worden (immers, de rest van je calorieën ga je uit vetten en eiwitten halen).

Ik had dan in het begin ook wel ruzie met de diëtiste van het diabetesteam. Maar nu zegt ze dat ik mijn plan mag trekken zolang ik goed ben. Dat wil zeggen niet dikker worden (en ik ben 12kg afgevallen) en de cholesterol mag niet stijgen (en die was gedaald).

Ik doe dit trouwens niet zomaar of omdat ik zo koppig ben (want dat ben ik), dit is gewoon de beste manier voor mij. Als ik minder koolhydraten eet heb ik te weinig energie, en als ik er meer eet word ik heel lui.

Ben benieuwd wat het na de pomp zal worden...


zaterdag 30 juli 2011

Café zonder bier

Ik ga heel graag op café. Vaker dan vroeger nog. 't Is te zeggen vaker dan de laatste 15 jaar, ik tel dan mijn studententijd niet mee.

Toen ik alcoholvrij ging leven, deed dat toch wel iets. Ga je nog op café gaan? Gaan je vrienden je niet uitlachen met je Cola Zero? Ga ik het wel leuk vinden met een Cola Zero? Dat moet toch een pintje zijn?
Want we gaan toch "een pintje drinken"?

Dat hoort er toch gewoon bij? Een pintje drinken om wat los te komen, om de stress van de week weg te spoelen. Je wordt wat plezanter, grappiger, uitbundiger. Je kijkt er al naar uit en als het zo ver is neem je er nog ééntje want op één been kan je niet staan.

Ik ben gisteren een pintje gaan drinken. Samen met mijn beste vriend - zeg maar mijn drinkebroeder - die ik leerde kennen in mijn studententijd. We hebben allebei een pintje besteld en in zijn pintje zat bier (of Leffe, of La Chouffe, of Geuze naargelang de avond vorderde) en in mijn pintje zat Cola Zero.

En dat is niet raar.

Dat pintje bier hoort niet bij mij. Wat loskomen moest niet want ik was al behoorlijk los. Er was wel stress deze week maar ik kan daar wel mee omgaan. Ik keek er al heel de week naar uit en als het zo ver was nam ik nog een Cola Zero want op één been kan je niet staan. Ik had ook gewoon dorst.

Het is anders.

Want ik herinner me het laatste stuk van de avond nog. Ik weet nog wat ik verteld heb en ik heb niks verkeerds gezegd. Ik was even uitbundig, plezant en zeker zo grappig als vroeger. Vroeger vond ík mezelf wel grappig, maar de anderen dachten daar misschien anders over.

En ik kan nu in heel België op café gaan. Ik kan overal naartoe rijden want ik ben altijd Bob. Ik kan wel vier vrienden meepakken en we kunnen op stap gaan. Een pintje gaan drinken...


vrijdag 29 juli 2011

Antwerpen

Ik wil ook een beetje fotobloggen natuurlijk. Ons nieuw appartement / kantoor gaan we in oktober bewonen maar nu zit ik in het kantoorgedeelte al een tijdje te programmeren. En het uitzicht is hier heel mooi. Hoog en droog !

fotoset Antwerpen ontwaakt

fotoset
Antwerp snow


fotoset
Antwerp by night

donderdag 28 juli 2011

Het aftellen is begonnen

Nog 10 dagen. Dan word ik voor één week opgenomen in het ziekenhuis voor mijn diabetes. Eigenlijk is het niet nodig, ik ben heel goed bezig. Mijn endocrinoloog (de suikerdokter) heeft bij mijn consultatie 2 maanden geleden een half uur lang moeite gedaan om het uit mijn hoofd te praten. Dan gaf hij het op en zei dat ik één van zijn beste patiënten was. Niet alleen omdat mijn getallen altijd perfect zijn maar ook omdat ik zeer veel discipline heb. Stel je voor! Dan moesten we de discussie netjes overdoen met het diabetesteam. "Hoe... waarom? meneer is goed geregeld ! Hij heeft dat toch niet nodig".

Ik krijg dan toch een insulinepomp. Een klein toestelletje dat constant insuline inspuit in mijn buik. Nu doe ik dat zelf, op 4 vaste tijdstippen per dag. En ik doe dat blijkbaar goed. En toch wil ik het niet meer... Ik ben gevangen in een vast eetpatroon. Elke dag op dezelfde momenten eten. 4 uur tussen de maaltijden. Juist hetzelfde eten. Niet op restaurant gaan.

Het kan anders hoor, ik kan gerust eens om 11u 's avonds een frietje of ne Magnum gaan halen zoals vroeger. Als je maar genoeg insuline bijspuit kan een type I diabeet alles eten. Awel den deze niet. Alles wat nog maar naar suiker ruikt moet ik laten. Ik word er eerst vreselijk duizelig van en een paar uur later krijg ik een hypo (een zweet en beef aanval omdat je bloedsuiker te laag staat).

"Meneer" is dus niet zomaar goed geregeld. Hij heeft niet zomaar discipline. Dat is pure noodzaak om een beetje normaal te functioneren. En dat lukt vaak helemaal niet. De cijfertjes zijn mooi maar ze voelen helemaal fout. 2 dagen onderzoek hebben geen oorzaken gevonden waarom ik zo moe ben. Hart, longen, conditie, bloed... Er is niks mis met mij, ik ben dus kerngezond. Ik heb zelfs bloedsuikerwaardes van een niet-diabeet.

Wat de insulinepomp gaat veranderen is afwachten. Zeker is dat ik geen vaste tijden meer zal hebben om te eten. Ik zal weer op restaurant kunnen gaan zonder problemen te hebben achteraf. Maar ik zal meer moeite moeten doen, meer meten, rekenen en oppassen. Ik zal altijd verbonden zijn met een klein toestelletje zo groot als een GSM dat met een naald aan mijn buik hangt. Ik mag het nooit afdoen, ook niet om te slapen. Dat het iets zal doen aan mijn moeheid is onwaarschijnlijk. Ik ben 'fysiologisch' moe, dat wil zoveel zeggen als: rust maar wat. Zeker is wel dat ik veel meer controle zal hebben over mijn lijf en daar is het om te doen.

Het aftelllen is begonnen ... spannend...