Eén jaar

Moest het nu juist één jaar vroeger zijn, dan was het vandaag vrijdag. Bye bye Aalst schreef ik hier en daarmee was de laatste werkdag bij de Vlaamse Milieumaatschappij een feit. Dat het mijn laatste werkdag tout court zou worden, kon ik toen niet voorspellen.

Toch waren er toen al problemen met de gezondheid. Het is vreemd dat je zoiets vergeet, maar net vorige week nog werd ik er op attent gemaakt dat hoewel in mijn herinnering alles pico bello was in die periode, de waarheid toch een beetje anders was. Het tijdelijke contract was toen reeds twee maal verlengd, wat me natuurlijk blij maakte. Ik deed dat namelijk erg graag, dat programmeren in het verre Aalst. Alleen, die afstand hè.

Maar een extra verlenging kwam er niet, en ik was toen blij. Blij omdat het niet meer zou lukken vanwege de rugklachten, tóén al. Een tijd later zou ik naar de dokter gaan om mijn usual stuff te vragen om de pijn weer actief te onderdrukken. Diclofenac is de ontstekingsremmer die ik in de periode tussen de twee operaties wel vaker nam. Niet altijd was het gevoel van wonderbaarlijke genezing aanwezig dat was blijven hangen meteen na de eerste operatie. Ik was recht gesprongen uit mijn ziekenhuisbed en kreeg meteen naar mijn voeten van de chirurg die dat toevallig had opgemerkt toen ie net op dat moment mijn kamer binnenkwam.

Maar soms was dat dus toch nodig, zo'n medicijnenkuur en in november 2012 startte er dus weer één. Die zou niks meer helpen en vanaf januari zou ik zelfs werkonbekwaam verklaard worden. Daarna zou weer niks meer helpen en in mei zou er een operatie volgen. De revalidatie zou minder snel gaan en zelfs op een moment helemaal stoppen. Dat moment ligt ook al weer enkele maanden in het verleden en echt beterschap is er niet. Er is geen hernia meer, maar de pijn en de mankepoot zijn weer helemaal daar.

Hoe het verder gaat, weet niemand. Misschien weet de chirurg dat volgende week als ie de uitslagen van de laatste botscan beoordeelt. Ik reken niet op duidelijke antwoorden, want die bleven in 't verleden na een botscan ook altijd uit, maar je weet nooit.

Hoe het carrièregewijs verder gaat weet ik dus evenmin. Wat wel vast staat is dat de toekomst anders wordt.

Als het lukt toch, maar daar ga ik altijd vanuit :)

Bye bye Aalst

Mijn laatste werkdag!

Twee maanden hadden ze me nodig. Zo lang zou de opdracht duren. Maar tot twee keer toe werd ze verlengd, en nu zijn we vier maanden verder. Het project is niet helemaal klaar, maar mijn deel zit erop.

Gaandeweg kwamen er wel wat hindernissen, zoals dat altijd gaat met ontwikkeling van nieuwe software. Ik meen te mogen zeggen dat ik zelf niet zorgde voor vertraging, maar dat het traject nu eenmaal liep zoals het liep. Ik zie in elk geval een positief punt in het feit dat er twee keer een verlenging kwam. Het wil op zijn minst zeggen dat hetgeen ik deed, toch best OK moet zijn. Anders zou met niet langer gebruik willen maken van mijn diensten.

Het afscheid was eenvoudig. Dat is zo bij externe medewerkers. Bij het verlaten van de kantoorruimte zeiden enkele vaste medewerkers: prettig weekend en tot volgende week. Waarop ik antwoordde: tot nooit meer! Met enkele lachende gezichten als gevolg :-)

Ze zijn het gewend natuurlijk, het kantoor wordt bevolkt door mensen die komen en gaan. Maar van mijn vaste collega nam ik wel deftig afscheid. Het was een leuke periode en voor mij mag het ooit nog terugkomen. Ik heb me erg geamuseerd in Aalst. Niet alleen in het kantoor, ook daarbuiten. Het verbaast me dat ik vier maanden in dit werkritme kon zitten en er van genoot. Het was druk hoor, want de verplaatsing was te ver en overnachten in een hotel is anders dan in je eigen bed slapen. Ik zal dan ook blij zijn met een rustpunt de komende tijd.

Maar al bij al zullen fijne herinneringen overheersen.

Bye bye Aalst, en wie weet tot ziens.

Bye bye AA-lst

Wordt het misschien wat ongeloofwaardig als je zegt dat het de laatste keer is? Ik zei het al een aantal keer en toch was ik de week erna weer op het appèl. Maar nu was het echt afscheid. De laatste AA meeting in Aalst.

We kregen vragenlijsten en huiswerk. Dat het helemaal anders is dan de meetings in Antwerpen, dat was ik al gewend. Ik kan moeilijk zeggen wat nu het leukste is omdat het zo verschilt. Het lijkt soms alsof we hier een ander probleem bespreken dan in Antwerpen, maar het is wel degelijk ook een AA meeting.

Vragenlijsten over zelfvertrouwen, hoe mensen het opkrikken of onderuit halen. Dat was het thema vorige week en het huiswerk voor deze week. Natuurlijk had ik dat niet gedaan, want een echte leerling was ik nooit. Maar een lijst met mensen die mijn zelfvertrouwen onderuit haalden door dingen die ze gezegd hebben, dat kan ik zo uit het hoofd opzeggen. Ik had de oefening lang geleden al gedaan en toen al veel geleerd. Bovendien vergeet ik levenslessen niet. Da's heel wat anders dan op de schoolbanken.

Ik zal ze missen, deze leuke babbeluurtjes. Dat is het hoor, het is amusement. Wie nog denkt dat het er serieus aan toe gaat op zo'n meeting, moet echt eens komen luisteren. In Antwerpen lachen we er vaak mee en zeggen dat het ons café is. Allee, bezat u ne keer heel goed en zeg dat je er bij hoort! Nee, grapje natuurlijk. Zo werkt het niet. We proberen ook echt wel iedereen te helpen.

Als ik eerlijk ben, moet ik wel zeggen dat ik op dat gebied de Antwerpse aanpak verkies. Iemand die voor de allereerste keer binnenkomt met een drankprobleem heeft snel een sterke houvast nodig. Voor mij blijven dat de mensen aan de tafel, maar ook de twaalf stappen van het programma. En daar ligt hier in Aalst minder de nadruk op. Maar iedere vergadering is autonoom, dus wie ben ik om daar commentaar op te geven.

Maar ik ga de mensen vooral missen. Ik heb vier maanden elke maandag samengezeten in deze groep en dat schept natuurlijk een band. Maar nu is het time to move on. Misschien is mijn volgende job ook afgelegen en moet ik weer op hotel. Misschien ga ik dan nog naar een andere groep. Of eens over de grens, wie weet. Het wordt koud deze week. Zoeken ze geen Delphi programmeurs op de Bahama's?

Server down

Wat gebeurt er als er in een overheidsdienst geen informatica meer werkt? Ik bedoel niet dat alle 1700 medewerkers plots hun PC niet kunnen opstarten, maar het komt dichtbij. De nieuwe technologie vereist immers dat ook de programma's die op een computer draaien, niet op die computer staan. Ze draaien op een server, dus elke gebruiker neemt virtueel een stukje server over. Zelfs enkel om Word of Excel te starten. Dat systeem begaf het vandaag. Er zijn veiligheden en backups ingebouwd maar die faalden. Het worst case scenario is dus mogelijk. Iedereen was plots technisch werkloos.

Wat dat voor mij betekent, dat zoeken we even op. Ik heb een dagprijs en word betaald als ik er ben. Maar wat als ik er was voor een uur of twee, de verplaatsing wel deed en het hotel al geboekt had? Een volledig dagbudget is het niet. Maar geen budget, daar ben ik het ook niet mee eens. We zoeken een middenweg.

Plots sta ik dan alleen in Aalst net voor de middag. Gelukkig stond mijn collega ook niks te doen. De dag is immers gepland en je verandert dat niet op vijf minuutjes. We besloten om samen de stad in te trekken voor een kleine lunch. Daarna zouden we even een kleine geocache starten om één schat te vinden die ik al eens zocht, maar niet kon vinden. Hij hoorde me al enkele keren spreken over mijn hobby en het idee boeit hem ook.

Die ene vonden we niet. Nadat ik mijn bevinding op de website plaatste dat ik al twee keer van een kale reis thuis kwam, heeft de legger beslist om een kijkje te nemen. Hij stelde vast dat ie verdwenen was. Da's het nadeel van schatten in de binnenstad. Er komt veel volk voorbij en de kans dat iemand onwetend het prulletje ontdekt en weggooit is groter dan ergens in de bossen.

Maar niet getreurd, mijn collega verloor zijn enthousiasme niet. Uiteindelijk deden we een aangename wandeling die ons een eind buiten Aalst bracht naar enkele mooie plekjes. Onderweg kwamen we zes schatten en rare vogels tegen.



Geen verloren dag dus, wel goed gevuld. Inclusief AA-lst meeting 's avonds :-)

Treinen

Twee weken heb ik nu de trein genomen. Aangenaam was het niet.

Om van Antwerpen naar Aalst te sporen kan je via Gent of via Brussel reizen. Ik verkoos meestal Brussel omdat je er meer uitwijkmogelijkheden hebt als je je aansluiting mist.

En die heb ik nodig gehad. Ik deed zes ochtendritten. Meestal via Brussel en een enkele keer via Gent. Geen enkele rit heeft de aansluiting gehaald.

Gelukkig kan je online op je iPhone de ritten volgen. Helaas werkt de applicatie niet. De eerste opzoeking werkt meestal wel, maar een tweede kan je niet doen. Enkel een zandloper en na 5 minuten een time-out boodschap. Ook op de iPad hetzelfde probleem. Als de eerste opzoeking toch werkt, kan je live volgen hoeveel vertraging er is op je lijn. Helaas werkt dat ook niet. Eén keer zag ik de vertraging nooit verversen en zat ze er dus bijna 10 minuten naast. Als ze wel werkt, is ze fout. Ik kon op de klok zien dat je er vaak nog 3 minuten moet bijtellen. Als je je aansluiting moet hebben tellen die minuten.

Ik kocht steeds een ticket eerste klas omdat ik wil computeren op de trein. Drie keer heb ik geen gebruik kunnen maken van die eerste klas. Ofwel was de trein overvol en moest ik rechtstaan, ofwel was de eerste klaswagon gedeklasseerd. Dus hij was tweede klas geworden en ik had weer geen zitplaats.

Mijn laatste ochtendrit miste de aansluiting in Gent. Ik vertrok thuis rond 7u en was om 9u50 op kantoor. Ik ben het dan ook kotsbeu en ga vanaf nu weer met de auto in de file staan.

De Chokotoffboekhouding

Een jongedame komt binnen en kijkt even rond. De mensen die in dit kantoor zitten zal ze wellicht niet allemaal kennen. De helft van de computers wordt bediend door een interne medewerker, de andere helft zijn externen. En dat zijn misschien gezichten die vaak veranderen.

Toch heeft ze redelijk vlug door aan welke kant ze moet zijn. De namen op haar blad zijn een selectie van interne medewerkers. Maar niet alle interne medewerkers werden opgelijst. Ik zie het omdat ze enkele medewerkers niet aanspreekt, hoewel ze hier ook intern werken. Ik heb niet meteen door waarom de ene medewerker wel op de lijst staat en de andere niet.

De gelukkigen die wel op de lijst staan krijgen een snoepje. Een Chokotoff! Het is de beloning omdat ze de wagen aan de kant laten staan. Ze komen met het openbaar vervoer of met de fiets naar het werk.

Er moet ergens een vergadering geweest zijn waar dit werd beslist. Zou het helpen als we mensen een aanmoediging geven? En onder welke vorm gaan we dat dan doen? En wie houdt de boekhouding daarvan bij? We zijn immers niet de enige kantoorruimte in het gebouw. En we zijn niet het enige gebouw binnen het overheidsagentschap. Zouden de mensen in Gent en Antwerpen dezelfde beloning krijgen?

Ik weet wel dat ik ze niet kreeg. Ah ja, omdat ik een externe ben. Een externe externe dan nog, dan heb ik zeker geen recht op een Chokotoff. Maar ik kwam wel voor de eerste keer met de trein deze week. Als ik dat volhoud wil ik er ook eentje :-)

Verlengd

We blijven nog een maandje langer in Aalst. Het zal nu dus eind oktober zijn als de opdracht stopt. Wat gepland was als een korte opdracht van twee maanden is dus nu dus verdubbeld. Het spreekt voor zich dat ik daar erg blij mee ben. Het zal wellicht ook willen zeggen dat men best tevreden is over mijn werk. En het komt goed uit, want nieuwe mogelijkheden bieden zich al wel aan, maar ze hebben één ding gemeen: het is niet heel erg dringend precies.

In het eerste plan was de afstand Antwerpen - Aalst best doenbaar. Dat was grotendeels omdat het toch zomervakantie was. Nu is dat ondertussen wel een ander verhaal. Ik verlies toch een drietal uur per dag in de auto. Daarom keek ik even op de website van de NMBS om te zien hoe lang ik er dan over doe. Sneller zal het niet gaan, maar als ik dezelfde tijd rustig in de trein kan doorbrengen, dat is toch wat aangenamer.

Het eerste zoekresultaat was hilarisch. Als ik om 7u31 vertrek, ben ik om 10u23 in Aalst. Bijna 3 uur onderweg. Misschien komt dat door de rijrichting van de trein. Ik moet in Berchem de trein nemen naar Antwerpen Centraal. Dan de metro naar linkeroever. Daar wacht er een bus die me naar Sint Niklaas brengt. Gelukkig is er vanaf daar een vlotte busverbinding richting Aalst.

Of ik vertrek 10 minuutjes later met een trein naar Brussel Zuid en stap dan over op een trein richting Aalst. Iets na 9u ben ik dan ter plaatse. Dat is best doenbaar met onze glijdende uren.

Er is nog een voordeel. Ik zal zo ook verplicht worden om mijn huurautootje niet meer te verlengen. En de andere te laten repareren en te laten keuren. Hij staat er nog trouwens, helemaal alleen geparkeerd op de Singel. Ik ben gaan kijken en alle onderdelen hangen er nog aan. Er zitten geen papieren onder de ruitenwisser en ik heb nog geen wielklem.

Oef :-)

Nu zal ik wel de kans krijgen om even een snipperdagje te nemen. Dan kan de auto gerepareerd en/of gekeurd worden. En ik kan nog eens gaan lunchen zoals ik dat beloofd heb. Lunchen zoals vroeger: het soort luch waar je verlof voor moet nemen. Oei, misschien ineens twee dagen reserveren dan. Anders is de auto niet in orde of kan de lunch niet doorgaan zoals dat hoort.

Mannen maken plannen...

Nr 40

Dat is nu toch al een maand of twee dat ik op hotel ga. Sinds vorige week ook wat intensiever, want de schoolkinderen zijn weer op pad. Dat zorgt voor heel wat meer drukte op de wegen tussen Antwerpen en Aalst.

Er valt me iets op in het hotel. Er staat een eigenaardige zender op de televisie. Nummer 40 is de laatste zender die je kan ontvangen. En daar gebeuren vreemde dingen. Een beetje jammer dat er aan mensen met mijn geaardheid niet werd gedacht. Voor mij zijn de scènes dus heel wat minder herkenbaar.

Maar waarom kijk ik er dan naar? Omdat ik niet anders kan! Elke keer als ik op een andere kamer kom, staat de TV standaard op nr 40 als ik hem inschakel. Dat wil dus alleen maar zeggen dat de vorige hotelgast de televisie uitschakelde als ie er genoeg van had. Of eerder als ie klaar was met kijken naar de zender ;-)

Toen kreeg ik plots deze kamer. Ze is groter en chiquer dan het type kamer waar ik voor betaal, maar wellicht wou de manager van het hotel me een plezier doen omdat ik al een tijd te gast ben. En ze stond natuurlijk gewoon leeg.


Ik schakel de TV in, en zie alleen maar mensen met kleren aan. Anders zou het VTM nieuws wel wat spannender zijn. Maar het toestel stond dus niet op nummer 40 als ik het inschakel. Ik sta er verder niet bij stil, maar 's avonds heb ik toch alle zenders doorlopen. Er is een probleem met de VRT kanalen, en daarom zap ik dan maar naar alle anderen. Alleen.. de tv gaat niet verder dan 39.

Misschien is deze kamer de bruidssuite. Misschien is nr 40 daar ongepast.

AA-lst

Nog één keer dan. Chairman op de AA vergadering in Aalst. Ik had een strak plan, maar het werd een beetje aangepast. Door de situatie van de dag heb ik de eerste stap geschrapt van de planning. Graag had ik er even over gesproken met de nieuweling, want stap 1 maakt het hele plan meteen duidelijk. Het is de basis van de 12 stappen, en als je als nieuweling binnenkomt hoort het even daarover te gaan. De nieuwe was al enkele keren op het appèl, maar omdat we niet echt over de stappen spreken in deze vergadering vond ik het een goed idee om het nu te doen.

Helaas, de nieuweling was er niet. Er was andere hulp nodig die een meer intensieve begeleiding geeft dan één vergadering per week. Dat is jammer, maar we hopen dat het vruchten afwerpt. We zijn er nog erg nauw bij betrokken omdat we van alle gebeurtenissen op de hoogte werden gehouden. De nieuweling vond al iemand binnen de groep die steun kon geven en dat verheugt me erg.

Dat bracht mij dan weer naadloos bij de twaalfde stap. Daar wordt immers haarfijn uitgelegd wat hulp bieden in die situatie betekent. Hoe je dat best aanpakt en misschien vooral wat je best niet doet. Dat maakt het een beetje moeilijk, omdat er ook grenzen zijn aan wat goed is voor beide betrokkenen.

Uiteraard kon het strak schema van de vergadering volgens het boekje vandaag even niet. Er was veel te vertellen en dan moet dat ook kunnen. Gelukkig zijn er geen scheidsrechters en moet er geen examen gedaan worden. Regels waren minder belangrijk en discussies mochten dus een keertje wel.

Chairman bis

De boekjes met didactisch materiaal lagen in een oude kast. Dat was bij ons ook al zo. Maar hier werden ze niet gebruikt. Vandaag was een uitzondering. Ik had nog gevraagd of ik een setje moest meebrengen, maar dat was dus niet nodig. De vergadering is helemaal uitgerust zoals het hoort. Alleen waren er redenen om ze niet te gebruiken.

Ze zijn legitiem, die redenen. Ik begrijp ze zeer goed. Dat was ook het eerste wat ik wou zeggen. Even las de Benjamin van de groep de twaalf stappen voor. Samengevat in enkele zinnen geven ze een indruk van wat je kan verwachten. En dat is niet fraai. Dat was toch mijn eerste idee toen in ze hoorde. Zes van de twaalf stappen hebben het woordje God in de omschrijving. De andere stappen hebben dat niet, maar zijn zo wollig en ouderwets dat je zelfs niet leest wat er echt staat.

Daarom vroeg ik de jongeman om ze te lezen. Om ze te aanhoren en daarna onmiddelijk duidelijk te maken wat er echt staat. Vooral dan wat het voor mij heeft betekend. Dat is niet wollig en God komt er niet aan te pas. Het is niet meer en niet minder dan een echte nieuwe start. My life part II. En dat is wél de moeite om over te praten. Zoals we dat in Antwerpen wel doen, elke week opnieuw.

Mijn taak was nu om de tafelgenoten uit te nodigen. Het concept is immers anders hier. Maar net daarom was me gevraagd om het eens op deze manier te doen. En dat is aardig gelukt. Iedereen kwam aan het woord, en iedreeen zei zinnige dingen. Dat is altijd zo hoor, en ik wist het al. Maar wie het nooit probeerde is misschien nerveus en denkt misschien dat ie het fout doet. Gelukkig kan dat helemaal niet. Iedereen krijgt zelf spreektijd en mag zelf zeggen wat ie wil. Al zeg je alleen dat je niks te zeggen hebt, dat mag zelfs ook. Alleen praten. De anderen luisteren. Niet discussiëren. Het lukte verbazend goed.

Ik had extra time gepland. Die was nuttig, zo kon de discussie toch nog een beetje starten, zoals men dat gewend is in Aalst. En dat was fijn, want meteen bleek ook dat mijn manier wel gesmaakt werd. Dezelfde bedenking die ik de eerste keer had kwam boven. Kan je daar elke week over praten? Elke week een andere stap, maar dus wel elke twaalfde week opnieuw hetzelfde? Jaren aan een stuk? Ja, dat kan. Het is zelfs heel aangenaam. Het is heel afwisselend, hoe gek het ook klinkt.

Dat enkele dames het boekje nu eens mee naar huis namen om het echt te lezen. Echt lezen wat er staat onder de wollige tekst die bijna bijbels aanvoelt. En dat enkelen zeiden dat ik dat nog eens mocht doen, zo op de manier van Antwerpen. Dat zijn voor mij hints dat het goed was.

Verrassing

Wat ik doe echt graag doen. Dat was altijd al de bedoeling. Ik heb het dan over wat ik deed voor de kost. Het was één van de redenen waarom ik zelfstandig was geworden. Ik wou dat wat er naar mijn gevoel fout ging zelf beter doen. En dat lukte wonderwel. Alleen was het telkens tijdelijk. Ik heb een onderscheid gemaakt tussen drie niveau's. Twee daarvan zijn makkelijk te begrijpen. De derde misschien minder.

Je werk graag doen is niet zo ongewoon. Er zijn wel meer mensen die hun werk graag doen. Maar je werk doen als het liefste dat je doet, dat is iets anders. Ik maakte dat onderscheid door 's morgens als ik wakker werd mezelf een vraag te stellen. Wat zou ik nu echt-echt graag doen vandaag? Ik had periodes dat die vraag beantwoordde met: mijn werk. Niet op vakantie gaan, niet even er tussenuit, geen citytripje of uitwaaien aan zee. Niet dat ik die dingen niet graag deed, maar die ochtenden had ik vooral zin in één welbepaald ding: mijn werk. Van je hobby je beroep maken heet dat. Dat was het gevoel dat ik had. Ik amuseerde me rot en iemand was zo onnozel om me er nog geld voor te geven ook. Zo voelde het aan. En dat is een stapje meer dan gewoon je werk graag doen.

Maar het is lang geleden. En meestal was het niet zo. Meestal zat het ergens tussenin. Ergens tussen vandaag er een hekel aan hebben en vandaag je werk best graag doen. Na een tijd kwam er heel veel onzin bij kijken. Er kwam heel veel stress en de waardering bleef uit. Dat laatste heb je nodig om ooit nog gemotiveerd te zijn. Maar voor mij was er één ding eerst noodzakelijk om dat beste niveau te halen: ik wou het zelf doen. Ik moest zelfstandige zijn, anders lukt het niet.

Ondertussen is het enkele jaren geleden dat ik nog dat derde niveau haalde. En toen kwam het ook in vlagen. Af en toe een dagje super, en soms gewoon goed. Maar dat kan toch al tellen, want dan heb je gemiddeld een hele fijne job.

Ik dacht niet dat het kon als ik zou veranderen van werk. Op een kantoor anders dan het mijne, tijdens normale kantooruren en met collega's zoals iedereen die heeft. Ik zou me er wel bij neerleggen want het was toch al lang niet meer fijn op mijn manier.

Maar ik heb me vergist. Of het bij een volgende opdracht ook kan, dat is afwachten. Maar dat het dus wel kan, dat is een aangename verrassing.

Antwerpen vs. Aalst

Of hoe het twee maanden geleden was en hoe het nu is. Een groot verschil op alle vlakken, maar dat speelt nu niet mee op deze pagina. Wat het met mijn bloedsuiker doet, dat baart me zorgen. Ik weet immers dat het vaste ritme van maaltijden en de vaste structuur die ik had in de maaltijden nu zoek is. Op zich is dat niet slecht. Verandering van spijs doet eten.

Maar wat doet het met de bloedsuiker en zal mijn HbA1c gestegen zijn binnen enkele weken als ik nog eens langs het ziekenhuis ga. Het worden jaaronderzoeken deze keer, met extraatjes... scanners en zo. Maar de A1c blijft altijd spannend. Het zegt hoe goed je geregeld bent, en in principe dus ook hoe goed je je best doet. Dat is relatief, ik weet het. Mensen doen soms heel erg hun best en hebben toch geen goed resultaat. Het blijft diabetes, dat is geen exacte wetenschap. Insuline is een hormoon en hormonen doen soms raar ;-)

Maar ik ben blij met alle gadgets die aan mijn lijf hangen. Ze geven me gemoedsrust en... grafiekjes !



Dit is een dag van enkele maanden geleden toen ik nog thuis werkte in mijn kantoor in Antwerpen. De bedoeling is om de lijn binnen het groene vak te kleuren. Dat lukt me meestal omdat ik bruine boterhammen eet met veel beleg. En 's avonds afgewogen porties van dingen die ik goed kan inschatten. En dat zie je dus:

Dit is een maandag in Aalst. Maandag overnacht ik in een hotel en eet ik in een restaurantje. 's Middags is er vaak een lunch in Aalst city als ik mijn boterhammen vergat te smeren. Ik vergeet veel ;-)

Je zou dus denken dat het behoorlijk slechter is. Ik moet meteen zeggen dat ik de grenzen zelf streng heb gezet, strenger dan wat de dokter voorstelde. Maar je ziet duidelijk dat het veel meer schommelt. Toch nam ik een gemiddelde van de laatste 2 maanden, en dat komt uit op een bloedsuiker van 99 mg/dl. Dat is heel erg goed. Sterker nog, het is exact even goed als mijn meting in het ziekhuis van enkele maanden geleden. Toen had ik ook een 2 maandelijks gemiddelde van 97 tot 101 (er zijn 2 methoden).

Het blijft dus afwachten, maar het ziet er dus zeker niet naar uit dat ik mijn bloedsuiker minder onder controle heb. Hij schommelt meer, maar op 't eerste gezicht is ie gemiddeld gelijk gebleven. We wachten af tot 30 augustus. Dan komt het verdict ;-)

De derde schijf

Het was een mooi principe, die 3 maal 8. Alleen is de situatie nu anders. Eerst had ik de derde schijf, die met de ontspanning overbelast. Nu heb ik de tweede schijf, die waar je hoort te werken, overbelast.

Dat komt niet omdat het werk te moeilijk is of omdat de stress zo hoog is dat ik me niet meer kan ontspannen. Ik zou zelfs durven zeggen dat het tegendeel waar is. Het enige stressmoment in Aalst voel ik als de koffie op is. Voor de rest is het zalig om dit werk in deze omgeving te mogen doen.

Kon ik nu maar met mijn helicopter gaan werken. Of kon ik nu maar aan de slag in de afdeling in Antwerpen. Maar dat is dus niet zo, de afstand is erg lastig om te overbruggen. Ik heb geen hekel aan autorijden, in tegendeel. Alleen neemt het veel tijd weg uit mijn derde schijf.

Ik heb oplossingen hoor. Elke maandag het hotelletje in Aalst. Af en toe met opzet je boterhammen vergeten als je in het ochtendbulletin van Frank hoorde dat het zonnetje zal schijnen tegen lunchtijd. Dan kan je op de grote markt gaan lunchen, en dat hoort bij de derde schijf. Niets zo ontspannend als mensen kijken tijdens de middagpauze met een croque Hawaï in de zon. Alleen nog leren van die koolhydraten juist te tellen. Een zeven granen croque Hawaï bestaat helaas niet.

Maar het evenwicht is omgeslagen. De tweede schijf eet stukjes van de derde op. Al enkele maanden bezocht ik de schuttersclub niet meer. Het examen moest ik binnen het jaar doen en dat is nu te laat. Ik hoop echt dat ik het alsnog kan doen als de opdracht in Aalst erop zit. Gelukkig heeft mijn begeleider al begrip getoond voor mijn situatie. Nu de club nog, en misschien wel de wet. Misschien is het een wettelijke termijn, dat weet ik niet.

Dat ik minder vaak online ben is ook lastig. Een stuk van my life part II speelt zich daar af, en het is niet leuk om ook daar toegevingen te moeten doen. En de blog hier loopt ook niet meer zo vlot als vroeger. Of ik ooit een tweede boek haal, dat valt af te wachten.

En er was nog een probleem, maar dat schijnt vanzelf te verdwijnen. De eerste schijf haperde ook sinds ik ging werken in Aalst. Elke ochtend tussen 5 en 6 werd ik wakker, en vaak geraakte ik niet meer terug in slaap. Blijkbaar kwestie van het even gewoon te worden, want deze week was het beter.

Dit alles om te zeggen: als je me ziet en je vindt dat ik er moe uit zie, dan is dat zo. Dat wil niet zeggen dat ik een probleem heb. Het wil niet zeggen dat ik zit te piekeren en het wil niet zeggen dat ik niet gelukkig ben.

In tegendeel :-)

Bril

Instructies! Niet alleen hoe we onze handen moeten wassen, dat duurt blijkbaar 40 tot 60 seconden als je bij de Vlaamse Milieumaatschappij het toilet bezoekt. Het zijn ook 13 stappen. Maar ook het toiletgebruik dienen wij heren in 't oog te houden. Ik denk dat een dame deze nota schreef :-)

Na het plasje, de bril terug naar omlaag. Dat lijkt ons een normale vraag!

Wel voor mij dus niet. Maar serieus hè, ik snap het echt niet. Ik heb deze discussie al met enkele dames gehad en niemand kan mij een duidelijk antwoord geven dat onderbouwd is met feitenmateriaal. Ik kom altijd over als de onbeleefderik die de bril omhoog laat staan. Tot nu toe kon niemand me uitleggen waarom dat nu net een probleem is.

Het vertrekt vanuit de veronderstelling dat een toilet een normale stand heeft. Ik heb het dan over de bril en het deksel. Je zou om hygiënische redenen kunnen vooropstellen dat het deksel steeds gesloten moet zijn als je het toilet verlaat. Maar dat is niet zo. De dames bedoelen steevast dat de normale toestand van een toilet de toestand is die klaar is voor gebruik. En daar wringt dus het schoentje.

Wij mannen hebben een ander idee over hoe een toilet in rust er uit moet zien. Het is de toestand die voor ons klaar voor gebruik betekent. En die is dus anders dan bij de dames. We gaan er nu even vanuit dat de gemiddelde man geen gastro-intestinale klachten heeft en dus frequenter het toilet gebruikt voor de kleine boodschap dan voor de grote. Wat maakt ons dan zo onbeleefd als we het toilet achterlaten in wat voor ons de normale situatie is?

Ik heb al begrepen dat dames het niet aangenaam vinden als ze plots gaan zitten zonder te kijken of het toilet - voor hun gevoel - klaar voor gebruik is. Het voelt koud en onaangenaam, dat begrijp ik. Maar is dat dan niet de taak van de dame in kwestie? En niet van haar mannelijke voorganger? Hij deed zijn best om het toilet netjes achter te laten. In zijn normale toestand.

We hebben geluk. Op ons appartement zijn er twee toiletten. Elke heer heeft zijn eigen toilet. Er wonen geen dames. Ik heb het net even gecheckt. Ze staan allebei in de - voor ons gevoel - normale toestand. En toch zijn wij heel beleefde jongens ;-)

2 + 1

We doen er al een maandje bij in Aalst. En daar ben ik uiteraard heel blij mee want het is daar heel aangenaam. We hebben een lijstje met punten die moeten afgewerkt worden en dat lijstje beweegt goed. Wie had dat gedacht, dat ik een todo lijstje met echte deadlines zou appreciëren. Maar het kan dus blijkbaar wel. Misschien omdat de deadlines haalbaar zijn deze keer. Misschien omdat ik blijkbaar in een normale werkomgeving toch best kan werken. Zelfs al is dat niet bij de deur.

Er komen geen e-mails met schreeuwerige leestekens. Geen paniekerige stem op de voicemail. Misschien zit daar wel het verschil. Ik zei nog om te lachen dat de enige stress die ik nu voel opkomt als de koffie op is. Dat is een wereld van verschil.

September is wellicht heel wat drukker op de baan. Misschien neem ik meer hotelbezoekjes per week, dat lost dat probleem ook op.

Ik zal nu wel lang genoeg daar blijven om zelf de fouten in mijn eigen software te herstellen. Gewoonlijk komt die last op de schouders van mijn collega die vast werkt bij de Vlaamse Milieumaatschappij, maar ik kom er dus niet onderuit. Alleen al daarom is ie blij dat ik een maand langer blijf ;-)

Biljet

Moest ik het nu echt uitproberen? Natuurlijk moest dat. Het zit ingebakken in de genen. En ik mocht het doen, want het was goed voor de gemoedsrust. Het principe is gelijk aan dat van mijn boetebudget. Je weet wel, het vaste jaarbudget voor snelheidsovertredingen. Als je het op voorhand begroot maak je je nooit nog druk op de dag dat je een flits ziet in de achteruitkijkspiegel. Het boetebudget was inmiddels overbodig door het iCoyote gadget op de iPhone.

Maar voor parkeerboetes is er nog geen iPhone app. Voel ik daar een geniaal ideetje komen? Tot die tijd doe ik het op de oude manier. Ik was ze gewend van in Antwerpen, toen ik een parkeergarage tekort kwam. Nee, ik had eigenlijk een auto te veel... lang verhaal. De auto rijdt nu rond in Bulgarije en het evenwicht tussen aantal auto's en parkeergarages is hersteld: 2-2. Twee auto's en twee garages in ons "gezin" bedoel ik dan hè.

Maar in Aalst heb ik geen parkeergarage. Toch niet overdag als ik ga lunchen of op maandagavond voor het hotel. Ook dinsdagmorgen zou ik vroeg moeten opstaan om geld in de meter te stoppen. Uiteraard doen we daar niet aan mee. Dus opnieuw het oude systeem in voegen gebracht. Nooit een ticketje kopen en wachten wat er gebeurt. De truuk van de gemoedsrust is immers als volgt: stel dat je vaak wel een ticketje koopt en je loopt toch tegen de lamp als je er even eentje vergat, dan zal je een ganse week vloeken. Doe het dus consequent niet en tel de prijs van de boetes per maand uit.

De teller staat vandaag op 15€. Dat is de eerste boete in Aalst. Ik vergis me, het is geen boete. Het is een vriendelijk papiertje waar parkeerbiljet op staat. Geen boete, geen aanmaning en geen retributie zoals dat in onze stad heet. Het is er natuurlijk wel één, maar het staat er niet op. Er werd me verteld dat het ook zo niet wordt uitgelegd. Het is echt wel een parkeerbiljet. Door het feit dat ik ervoor gekozen heb om er geen uit de automaat te halen, deed een vriendelijke dame of jongeman dat in mijn plaats.

De zin achteraan het biljet maakt alles duidelijk. Ik vind hem geweldig:

Geachte,
Uw voertuig staat geparkeerd in een zone waar de parkeertijd beperkt is. We stellen vast dat U voor het vermelde forfaitaire tarief opteert.

Ik denk niet dat ik ooit zo'n vriendelijke boete kreeg. Ik zal ze dan ook met plezier binnen de vermelde termijn betalen. En voor 15€ per maand doe ik er volgens mij een heel goede zaak aan.

Early bird

Kan je dat al zeggen na twee weken? Natuurlijk kan je dat. Of ik dat nog wel zou kunnen, zoals normale mensen naar een kantoor rijden en een normale werkdag doorbrengen. Vroeg opstaan en in de file staan tot je horendol bent als je op het werk aankomt. Naar de baas moeten luisteren en zelf niks mogen beslissen omdat hij het beter denkt te weten. Met de prikklok in- en uitloggen om je uren te controleren. En in mijn geval, wat met mijn suikers die misschien helemaal tilt slaan. Ik werkte vroeger wel op een kantoor, maar dat was lang voor ik de diagnose kreeg.

En ja, natuurlijk kan ik dat. Eerst en vooral omdat het helemaal niet zo is. Ik moet wel vroeg opstaan, maar de tijd dat ik 's nachts werkte en tot 11u in mijn bed bleef liggen is al lang voorbij. Ik was meestal al redelijk vroeg wakker de laatste jaren. Nu was het één keer 5u deze week, en dat is er natuurlijk wel over. Maar op andere dagen ben ik dat best goed gewoon.

En files zijn er helemaal niet want het is vakantie. De ochtendrit duurt een dik uur, de rit terug anderhalf. Dat is wel veel natuurlijk, maar dat wist ik op voorhand. Het is ook maar voor twee maanden, dus als het schooljaar opnieuw begint is de missie voltooid. Naar een baas luisteren doe ik niet. Niet omdat ik koppig ben, hij is er gewoon niet. Ik zag hem enkel op de sollicitatie en nu laat ie me met rust. Hij volgt mijn todo lijst en die wordt snel afgevinkt, dus ik vermoed dat ie tevreden is.

Externen prikken niet. Externe externen (het is complex) dus ook niet. Enkel zien dat je de uren doet die je contractueel overeenkwam. En dat het werk vlot gaat, maar dat lijkt geen probleem te zijn.

Deze externe externe prikt alleen in zijn vinger. Mijn t-shirt met opschrift "I poke at least 5 times a day" droeg ik nog niet. De dresscode is flexibel maar of ze zo ver uitrekt heb ik niet getest. En dat gaat dus ook goed, maar dat heb ik toch vooral aan de sensor te danken. Geen hypo's op het werk, en ik ben er geen van plan. Maar bij mijn volgende controle bij de suikerdokter zal ie wellicht niet meer zo'n mooie HbA1c kunnen meten. Dat zegt hoe stabiel de suiker is over een langere tijd. En dat is dus minder goed omdat ik niet zo'n strak eetpatroon kan houden dan wanneer ik thuis werk. Maar ook daar zat veel rek op, dat hoeft geen 5.3 te blijven om gezond te zijn.

En de toekomst ziet er even spannend uit. Waar ik in september werk weet ik nog niet. Maar dat het weer op verplaatsing zal zijn, dat is redelijk zeker. Twee kansen van de vier zitten in de provincie Antwerpen. Eéntje in Oost-Vlaanderen en één in Brussel. Maar ik onthou vooral dat er vier kansen zijn. Dat is toch wel erg onverwacht. Ik die dacht dat ik eerst iets nieuws moest leren.

I like it. A lot !

Platinum

Gordon Finest Platinum. Grote blikken bier van 50cl. Je kan een blikje bier drinken op straat zonder dat het opvalt. Ik bedoel niet dat een blikje bier op straat drinken niet mag, want daar is niks mis mee. We zijn dat hier gewoon. Maar je leert ze kennen, die blikjes. Dit blikje heeft een andere kleur en het zegt iets over de mensen die het vasthouden.

Die mensen drinken eigenlijk vijf glazen bier. Je ziet dat niet, maar het is dus wel zo. Ze drinken dat niet omdat ze dorst hebben, maar ze drinken dat omdat ze alcohol willen. En liefst erg veel op korte tijd. Als je het blikje opent als je op de tram stapt en je hebt het leeggedronken als je uitstapt zal niemand daar iets van zeggen. Ik zie het vaak gebeuren met een blikje Jupiler en daar kijkt niemand van op. Maar als deze passagier uitstapt, heeft hij dus vijf glazen bier uitgedronken. Het bier is 12% sterk dus wie even rekent weet dat een blik van 0.5 liter vijf gewone pintjes zijn.

Ik ken ze natuurlijk heel goed van vroeger. Het was de ideale manier om snel iets binnen te hebben zonder dat je met een fles whisky of wodka op straat rondloopt. Elke nachtwinkel heeft die blikken nu in voorraad. Ook alle supermarkten hebben de varianten van Gordon in huis. Er zijn er ook minder sterke, maar onder de 8% heb je niet veel keus in het merk. Nu bestaat er zelfs een versie van 14%. Als je weet dat sommige soorten Porto 15% alcohol bevatten lijkt een vergelijking niet zo gek. Stel dat je iemand met een fles porto aan zijn lippen over straat ziet lopen, dan zou je meteen denken dat er iets niet pluis is. Maar het blik valt niet op. De perfecte camouflagetruuk.

Nu maandag is er in Aalst een criterium. De Ronde van Frankrijk is dan net voorbij en de stad zal helemaal uit haar voegen barsten. Ik werd al gewaarschuwd dat je de stad best mijdt die dag. Dat is een beetje lastig, want ik heb mijn hotel de komende weken vastgelegd telkens op maandag. Ik zit er dus middenin.

Er is geen AA meeting die dag. De stad is klaar voor andere dingen. Ik wandelde vandaag door de kleine Carrefour Express en er stonden enkele paletten klaar met Gordon Finest Platinum. Enkel de versie van 12%. De lichte bieren zijn niet nodig maandag.

Chairman ad interim

Vanavond opnieuw de andere tafel bezocht in Aalst. Dat het concept zo verschillend is, maakt het erg boeiend. Maar dat is blijkbaar niet enkel voor mij zo. Ook de tafelgenoten vinden het vreemd dat ik vaak verbaasd ben over hun manier van werken. Hoewel ik verlegen ben - ik mag het niet meer zeggen, ik weet het - heb ik er weer erg veel over gesproken. En hier mag het, want het hoort bij het concept. Een vraaggesprek of een discussie is hier wel toegestaan.

Dat ik beide benaderingen wel kan smaken, dat is een beetje vreemd. Maar net omdat het zo verschilt, kan je snel voor- en nadelen ontdekken. De rol van de chair(wo)man is misschien meer uitgesproken in Aalst. Ze leidt de discussie en brengt elk discussiepunt aan als een vraag aan de groep. Dat is anders dan het voorlezen uit de twaalf stappen en dan een aanzet geven om de beurtrol met monologen aan te zwengelen. Ik kom natuurlijk ook weer elke keer tussen als de spreker zijn zeg gedaan heeft. Ik mag ook inhoudelijk er op ingaan, want ik ben nog steeds voorzitter (nog maar eventjes). Maar een echte discussie op gang brengen mag niet.

Maar toen kwam toch even een verrassende wending. Ook de andere mensen aan tafel vinden het boeiend dat mijn aanpak in Antwerpen zo verschilt van de aanpak in Aalst. Ze vinden het zo boeiend dat ik de vraag heb gekregen om in Aalst chairman te zijn. Wel maar voor één avond natuurlijk. Gewoon om te proberen en zien wat men ervan denkt.

Het lijkt me een heel goed idee en ik ga dat met plezier een keertje doen. Het is natuurlijk afwachten hoe de vaste klanten reageren, want het is niet makkelijk om om beurt telkens alleen te vertellen wat er op je lever ligt zonder dat er specifieke vragen worden gesteld. Maar we zullen zien wat het geeft.

Binnenkort ben ik chairman ad interim :-)

Station hotel

Groot en oud chique. Zo kan je het hotel omschrijven dat ik had uitgekozen om de maandag aan de dinsdag te kleven zonder dat er verplaatsingen nodig zijn. Erg kieskeurig moest ik niet zijn, want een overnachting met simpel ontbijt is het enige wat ik zocht. En dat het dicht in het centrum ligt, is meegenomen natuurlijk. De minibar zorgde voor een klein vodka moment. De consumpties zijn gratis, zo stond vermeld op de website. Het vodka moment was meteen over toen bleek dat er twee blikjes Cara Pils in lagen. Zelfs toen ik nog wel alcohol dronk, zou ik me daar niet aan gewaagd hebben.

Waarom er een hardnekkig gerucht rondhing dat ik voor de firma Jan De Nul werk, dat weet ik niet. Ik heb het enkele keren moeten ontkennen bij twee mensen van het hotel. Het enige dat ik kan bedenken is dat mijn voornaam ergens in het vakje Firmanaam terecht kwam. Het is wel een bedrijf van de streek, dus wellicht had men ooit gasten die er werkten.

Ondanks het nachtlawaai heb ik toch meteen de kamer besteld voor de komende weken. Het is niet diezelfde kamer, ik krijg er eentje aan de achterkant van het gebouw. Dan zou ik minder last van de feestbeesten moeten hebben. Hoewel, het feestbeest dat me nu wakker heeft gehouden logeerde in het hotel. Dan helpt het ook niet veel, die nieuwe kamer.

De factuurnummer verraadt dat men niet gewoon is om die documenten uit te schrijven. Ik kreeg nummer 7, dus niet veel mensen hebben dit al gevraagd dit boekjaar. Ook het feit dat de factuur letterlijk uitgeschreven werd, dus met pen en papier, zegt ook al iets. Maar dat is een detail, de komende overnachtingen zullen trouwens gebundeld worden op één document. Dat maakt alles wat eenvoudiger.

Ik ging alleen op pad. Alleen gaan eten en daarna alleen naar de AA. En dat voelt helemaal niet vreemd, want het voelt niet alsof ik alleen ben. Ik was ook in aangenaam gezelschap gisterenavond. Het lijkt een beetje vakantie op deze manier.

Vanmorgen ging het dan een beetje mis. Ontbijten zonder donker brood is moeilijk voor de suikertjes. Om 10u kreeg ik gelukkig een waarschuwing van de sensor. Hypo's kan ik nu wel missen in de nieuwe omgeving. Anders ook natuurlijk, maar nu ben ik even heel blij met de sensor.

Ik ga het snel gewoon zijn. Het werk, de stad en het Station Hotel. Alleen moeten ze iets aan die naam doen, want het klinkt bijna als een hotelletje waar je kamers per uur kan boeken. Voor alle duidelijkheid, dat is het dus niet. Ik kom er alleen om te slapen en snel een ontbijtje te nemen. Een beetje quality time zonder in de file te staan.