Het was een mooi principe, die 3 maal 8. Alleen is de situatie nu anders. Eerst had ik de derde schijf, die met de ontspanning overbelast. Nu heb ik de tweede schijf, die waar je hoort te werken, overbelast.
Dat komt niet omdat het werk te moeilijk is of omdat de stress zo hoog is dat ik me niet meer kan ontspannen. Ik zou zelfs durven zeggen dat het tegendeel waar is. Het enige stressmoment in Aalst voel ik als de koffie op is. Voor de rest is het zalig om dit werk in deze omgeving te mogen doen.
Kon ik nu maar met mijn helicopter gaan werken. Of kon ik nu maar aan de slag in de afdeling in Antwerpen. Maar dat is dus niet zo, de afstand is erg lastig om te overbruggen. Ik heb geen hekel aan autorijden, in tegendeel. Alleen neemt het veel tijd weg uit mijn derde schijf.
Ik heb oplossingen hoor. Elke maandag het hotelletje in Aalst. Af en toe met opzet je boterhammen vergeten als je in het ochtendbulletin van Frank hoorde dat het zonnetje zal schijnen tegen lunchtijd. Dan kan je op de grote markt gaan lunchen, en dat hoort bij de derde schijf. Niets zo ontspannend als mensen kijken tijdens de middagpauze met een croque Hawaï in de zon. Alleen nog leren van die koolhydraten juist te tellen. Een zeven granen croque Hawaï bestaat helaas niet.
Maar het evenwicht is omgeslagen. De tweede schijf eet stukjes van de derde op. Al enkele maanden bezocht ik de schuttersclub niet meer. Het examen moest ik binnen het jaar doen en dat is nu te laat. Ik hoop echt dat ik het alsnog kan doen als de opdracht in Aalst erop zit. Gelukkig heeft mijn begeleider al begrip getoond voor mijn situatie. Nu de club nog, en misschien wel de wet. Misschien is het een wettelijke termijn, dat weet ik niet.
Dat ik minder vaak online ben is ook lastig. Een stuk van my life part II speelt zich daar af, en het is niet leuk om ook daar toegevingen te moeten doen. En de blog hier loopt ook niet meer zo vlot als vroeger. Of ik ooit een tweede boek haal, dat valt af te wachten.
En er was nog een probleem, maar dat schijnt vanzelf te verdwijnen. De eerste schijf haperde ook sinds ik ging werken in Aalst. Elke ochtend tussen 5 en 6 werd ik wakker, en vaak geraakte ik niet meer terug in slaap. Blijkbaar kwestie van het even gewoon te worden, want deze week was het beter.
Dit alles om te zeggen: als je me ziet en je vindt dat ik er moe uit zie, dan is dat zo. Dat wil niet zeggen dat ik een probleem heb. Het wil niet zeggen dat ik zit te piekeren en het wil niet zeggen dat ik niet gelukkig ben.
In tegendeel :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten