Een spookhuis bezoeken!
Dat is wat een geocacher doet op Halloween.
In Broechem staat een echt pareltje. En natuurlijk heb ik daar beelden van :-)
Als je mij niet kent, dit ben ik in 10 trefwoorden.
Ik hou van: Werner, Azerty & Querty, gadgets, Agora Software, Geox
Ik hou niet van: diabetes I, hernia, alcohol, afscheid
woensdag 31 oktober 2012
dinsdag 30 oktober 2012
Organize
Af en toe moet je eens terugkijken en zien of het beter is nu. Aanvaarden moest ik vooral. Alles wat je niet kan doen omdat de werkdag gewoon te kort is. Als ik het terug lees word ik nog altijd boos, dus ik vrees dat het nog altijd moeilijk ligt. Waarom kunnen er geen normale oplossingen zijn voor problemen van organisatorische aard?
De auto is gekeurd en dat was uiteindelijk niet moeilijk. Ik vond een nieuwe garage, want Saab is failliet. De garage herstelt alle Saab-modellen, hoewel ze enkel Mitsubishi's verkopen. Maar ze zorgden voor een goede oplossing. Ik kon de sleutel 's avonds in de bus stoppen. Enkele dagen later kreeg ik mijn Saab terug, gekeurd en al. Zonder dat ik een dag verlof moest nemen, want de showroom van de garage is ook open op zaterdag. Mijn auto oppikken en de rekening betalen kon dus in 't weekend. Er stond een prijs tegenover, want iemand anders laten wachten in de rij bij de keuring, dat doet niemand voor de lol. En de prijs van twee maanden autootjes huren zal ik maar vergeten, dat is beter voor de gemoedsrust.
Toch heb ik een dag verlof genomen omdat het te veel werd. Een nieuw paspoort, aangetekende zendingen, glucosesensors bij de apotheek, doktersbezoek. Allemaal dingen die overdag moeten, of toch binnen aanvaardbare uren. Gecombineerd op één dag doet het minder pijn, maar ik blijf het dom vinden. De dienst bevolking die om 15u sluit, de post twee uur later, de zendingen die je niet kan doorsturen als je een bvba hebt, de postvolmacht die uiteraard zinloos is als de post nooit na 17u open is... Ik erger me even erg als toen, maar deze obstakels zijn voorlopig uit de weg.
En nu ben ik eventjes met verlof (zo noem ik dat best) dus laat die brieven nu maar komen. Wedden dat ik er nu geen krijg? Ik voel het aan mijn water...
De auto is gekeurd en dat was uiteindelijk niet moeilijk. Ik vond een nieuwe garage, want Saab is failliet. De garage herstelt alle Saab-modellen, hoewel ze enkel Mitsubishi's verkopen. Maar ze zorgden voor een goede oplossing. Ik kon de sleutel 's avonds in de bus stoppen. Enkele dagen later kreeg ik mijn Saab terug, gekeurd en al. Zonder dat ik een dag verlof moest nemen, want de showroom van de garage is ook open op zaterdag. Mijn auto oppikken en de rekening betalen kon dus in 't weekend. Er stond een prijs tegenover, want iemand anders laten wachten in de rij bij de keuring, dat doet niemand voor de lol. En de prijs van twee maanden autootjes huren zal ik maar vergeten, dat is beter voor de gemoedsrust.
Toch heb ik een dag verlof genomen omdat het te veel werd. Een nieuw paspoort, aangetekende zendingen, glucosesensors bij de apotheek, doktersbezoek. Allemaal dingen die overdag moeten, of toch binnen aanvaardbare uren. Gecombineerd op één dag doet het minder pijn, maar ik blijf het dom vinden. De dienst bevolking die om 15u sluit, de post twee uur later, de zendingen die je niet kan doorsturen als je een bvba hebt, de postvolmacht die uiteraard zinloos is als de post nooit na 17u open is... Ik erger me even erg als toen, maar deze obstakels zijn voorlopig uit de weg.
En nu ben ik eventjes met verlof (zo noem ik dat best) dus laat die brieven nu maar komen. Wedden dat ik er nu geen krijg? Ik voel het aan mijn water...
maandag 29 oktober 2012
Magic monday
Wat een rotslechte dag vandaag !
Vrijdag was mijn laatste werkdag bij de Vlaamse Milieumaatschappij. En dan maandag meteen de dag beginnen met een sollicitatie. En dat was een ramp. Ben blijkbaar niet goed genoeg. Ach ja...
Ik ben nog aan 't denken wat ik ga vertellen op de AA meeting van vanavond. Jaja, het is niet omdat Aalst verleden tijd is dat de meetings op maandag dat ook zijn. Ik kom in Antwerpen bijna nooit op maandag, maar de enkele keren dat ik wel kwam waren heel fijn. Het was dan ook het positief gepland momentje van de dag.
Laat dat nu net het thema zijn, dat is toeval. Ja, het is zo want ik geloof wel in toeval ;-)
De elfde stap uit het programma gaat over een dagelijkse inventaris. Je overloopt de goede en de slechte dingen van je dag. Je herkent dat er goede dingen waren en de slechte dingen plaats je in perspectief. Dat kwam dus van pas vandaag. Het is trouwens een truuk die ik lang voor de AA al leerde gebruiken.
Ik had hem uitgebreid met een andere truuk die er dicht bij aanleunt. Die komt uit de lessen mindfulness. Kies elke dag minstens één positief ding op voorhand. Als je dag er slecht uit ziet, plan je één ding extra dat wel positief is. Ik wist dat die sollicitatie kwam en ik wist dat ze misschien slecht zou aflopen. Daarom koos ik één ding op de planning: een AA meeting in de maandag groep.
Iemand vertelt dat ie het moeilijk heeft. Hij weet nu dat ie niet kan drinken, maar hij breekt zijn hoofd er niet meer over. Ik herinner me zijn eerste bezoek. Ik heb toen nog over hem geblogd. Zijn verbazing is weg, want hij weet nu dat hij gewoon ziek is. Daarna is het mijn beurt om te spreken en ik ga erop in. Dat is niet de bedoeling, maar soms zijn spelregels er om gebroken te worden. Ik vind dat ie veel vooruitgang heeft geboekt door dat te beseffen en ik zeg het ook.
Na de vergadering zegt iemand tegen mij dat dat mooi is. Ik kom zelf nog niet zo heel lang in vergelijking met anderen en toch zie ik al grote stappen bij de nieuwkomers. De oude rotten zien dat bij mij ook. Ik word eraan herinnerd dat ik altijd zei: ik kan alles aan, maar als er iets fout loopt met mijn werk, dan schuif ik uit. En ondertussen liep er veel fout zonder uit te schuiven.
Het bracht me op dat vodkamoment. Dat is zo grappig, omdat ik dat woord nu hoor in de uitleg bij andere mensen. Ze noemen het nu ook hun vodkamoment, misschien moet het in Van Dale komen ;-) Vandaag was er één! Een gigantisch groot zelfs. Vroeger was het zeker foutgelopen. In het eerste AA jaar zou ik het moeilijk gehad hebben, vanaf dan benoemde ik het vodkamoment. En nu merk ik 's avonds op de AA meeting dat er eentje gepasseerd is zonder het te beseffen. Zeg nu nog dat dit programma niet werkt!
Voor het eerst lazen we een stukje uit 'the big book'. Meer pagina's en veel meer God. Helemaal mijn ding niet. Maar zoals altijd blijft één zin hangen. Kijk eens naar wat gelovige mensen doen, het maakt niet uit welk geloof, en wat ze er aan hebben. Ik geloof in niks, behalve mezelf zeg ik dan altijd. Maar het is wel juist. Wij noemen dat de kracht van de tafel en ze vult hier vandaag de hele kamer.
Het is exact zoals op café gaan. Je zal terugdenken en zeggen: dat was een geweldige avond. Dit is hetzelfde maar intenser. Omdat het echt is. Er zit niks in de koffie, wij doen dat zelf. En de maandag groep heeft dus ook die kracht. Ik wist het al, en vandaag heeft het mijn humeur gered.
Wat een heerlijke dag vandaag !
Vrijdag was mijn laatste werkdag bij de Vlaamse Milieumaatschappij. En dan maandag meteen de dag beginnen met een sollicitatie. En dat was een ramp. Ben blijkbaar niet goed genoeg. Ach ja...
Ik ben nog aan 't denken wat ik ga vertellen op de AA meeting van vanavond. Jaja, het is niet omdat Aalst verleden tijd is dat de meetings op maandag dat ook zijn. Ik kom in Antwerpen bijna nooit op maandag, maar de enkele keren dat ik wel kwam waren heel fijn. Het was dan ook het positief gepland momentje van de dag.
Laat dat nu net het thema zijn, dat is toeval. Ja, het is zo want ik geloof wel in toeval ;-)
De elfde stap uit het programma gaat over een dagelijkse inventaris. Je overloopt de goede en de slechte dingen van je dag. Je herkent dat er goede dingen waren en de slechte dingen plaats je in perspectief. Dat kwam dus van pas vandaag. Het is trouwens een truuk die ik lang voor de AA al leerde gebruiken.
Ik had hem uitgebreid met een andere truuk die er dicht bij aanleunt. Die komt uit de lessen mindfulness. Kies elke dag minstens één positief ding op voorhand. Als je dag er slecht uit ziet, plan je één ding extra dat wel positief is. Ik wist dat die sollicitatie kwam en ik wist dat ze misschien slecht zou aflopen. Daarom koos ik één ding op de planning: een AA meeting in de maandag groep.
Iemand vertelt dat ie het moeilijk heeft. Hij weet nu dat ie niet kan drinken, maar hij breekt zijn hoofd er niet meer over. Ik herinner me zijn eerste bezoek. Ik heb toen nog over hem geblogd. Zijn verbazing is weg, want hij weet nu dat hij gewoon ziek is. Daarna is het mijn beurt om te spreken en ik ga erop in. Dat is niet de bedoeling, maar soms zijn spelregels er om gebroken te worden. Ik vind dat ie veel vooruitgang heeft geboekt door dat te beseffen en ik zeg het ook.
Na de vergadering zegt iemand tegen mij dat dat mooi is. Ik kom zelf nog niet zo heel lang in vergelijking met anderen en toch zie ik al grote stappen bij de nieuwkomers. De oude rotten zien dat bij mij ook. Ik word eraan herinnerd dat ik altijd zei: ik kan alles aan, maar als er iets fout loopt met mijn werk, dan schuif ik uit. En ondertussen liep er veel fout zonder uit te schuiven.
Het bracht me op dat vodkamoment. Dat is zo grappig, omdat ik dat woord nu hoor in de uitleg bij andere mensen. Ze noemen het nu ook hun vodkamoment, misschien moet het in Van Dale komen ;-) Vandaag was er één! Een gigantisch groot zelfs. Vroeger was het zeker foutgelopen. In het eerste AA jaar zou ik het moeilijk gehad hebben, vanaf dan benoemde ik het vodkamoment. En nu merk ik 's avonds op de AA meeting dat er eentje gepasseerd is zonder het te beseffen. Zeg nu nog dat dit programma niet werkt!
Voor het eerst lazen we een stukje uit 'the big book'. Meer pagina's en veel meer God. Helemaal mijn ding niet. Maar zoals altijd blijft één zin hangen. Kijk eens naar wat gelovige mensen doen, het maakt niet uit welk geloof, en wat ze er aan hebben. Ik geloof in niks, behalve mezelf zeg ik dan altijd. Maar het is wel juist. Wij noemen dat de kracht van de tafel en ze vult hier vandaag de hele kamer.
Het is exact zoals op café gaan. Je zal terugdenken en zeggen: dat was een geweldige avond. Dit is hetzelfde maar intenser. Omdat het echt is. Er zit niks in de koffie, wij doen dat zelf. En de maandag groep heeft dus ook die kracht. Ik wist het al, en vandaag heeft het mijn humeur gered.
Wat een heerlijke dag vandaag !
zondag 28 oktober 2012
Op de purperen hei
Ze ziet er een beetje zwarter uit, maar nog altijd heel mooi om hier te wandelen. Dat was de bedoeling van deze geocache. Daarom heet het een wandelcache: grotere afstand en minder zoekwerk. En foto's natuurlijk :-)
De volledige fotoset staat hier
De volledige fotoset staat hier
zaterdag 27 oktober 2012
Dat valt tegen
Die GoPro Wi-Fi BacPac valt dus tegen. Om twee redenen en ik weet niet welke ik de ergste vind.
Ten eerste lanceert men op de dag dat mijn speelgoed geleverd werd de nieuwe GoPro Hero 3 camera. Uiteraard beter op alle gebieden, zo gaat dat dan. Die interesseren me niet echt, want de versie 2 was al geweldig. Maar één ding dus wel: hij kan ook 's nachts filmen. Daar liet de huidige versie het behoorlijk afweten. Je kan dus al raden dat het hier in huis komt ooit (hmmm...) Maar waarom het me dan stoort? Wel de nieuwe camera heeft de Wi-Fi functie ingebouwd. Ik had dit speelgoed dus niet moeten kopen, want in de nieuwe versie zit het standaard.
Er is nog een reden waarom het tegenvalt. Het werkt niet fatsoenlijk! Je kan dus via je iPhone de camera besturen en het beeld live zien. Alleen moet je live met een hele dikke korrel zout nemen. Er zit bijna 5 seconden vertraging op het beeld dat je ziet. Bovendien zie je geen beeld meer vanaf het moment dat ie begint op te nemen. "preview not supported" zegt ie dan. Waar het voor gemaakt is, doet ie niet. Wellicht stond dat ergens wel in de kleine lettertjes bij de specificaties.
Los daarvan, de nieuwe ziet er heel mooi uit. Daar gaan we weer, ik leer nooit bij.
Nerd only video ;-)
Ten eerste lanceert men op de dag dat mijn speelgoed geleverd werd de nieuwe GoPro Hero 3 camera. Uiteraard beter op alle gebieden, zo gaat dat dan. Die interesseren me niet echt, want de versie 2 was al geweldig. Maar één ding dus wel: hij kan ook 's nachts filmen. Daar liet de huidige versie het behoorlijk afweten. Je kan dus al raden dat het hier in huis komt ooit (hmmm...) Maar waarom het me dan stoort? Wel de nieuwe camera heeft de Wi-Fi functie ingebouwd. Ik had dit speelgoed dus niet moeten kopen, want in de nieuwe versie zit het standaard.
Er is nog een reden waarom het tegenvalt. Het werkt niet fatsoenlijk! Je kan dus via je iPhone de camera besturen en het beeld live zien. Alleen moet je live met een hele dikke korrel zout nemen. Er zit bijna 5 seconden vertraging op het beeld dat je ziet. Bovendien zie je geen beeld meer vanaf het moment dat ie begint op te nemen. "preview not supported" zegt ie dan. Waar het voor gemaakt is, doet ie niet. Wellicht stond dat ergens wel in de kleine lettertjes bij de specificaties.
Los daarvan, de nieuwe ziet er heel mooi uit. Daar gaan we weer, ik leer nooit bij.
Nerd only video ;-)
vrijdag 26 oktober 2012
Bye bye Aalst
Mijn laatste werkdag!
Twee maanden hadden ze me nodig. Zo lang zou de opdracht duren. Maar tot twee keer toe werd ze verlengd, en nu zijn we vier maanden verder. Het project is niet helemaal klaar, maar mijn deel zit erop.
Gaandeweg kwamen er wel wat hindernissen, zoals dat altijd gaat met ontwikkeling van nieuwe software. Ik meen te mogen zeggen dat ik zelf niet zorgde voor vertraging, maar dat het traject nu eenmaal liep zoals het liep. Ik zie in elk geval een positief punt in het feit dat er twee keer een verlenging kwam. Het wil op zijn minst zeggen dat hetgeen ik deed, toch best OK moet zijn. Anders zou met niet langer gebruik willen maken van mijn diensten.
Het afscheid was eenvoudig. Dat is zo bij externe medewerkers. Bij het verlaten van de kantoorruimte zeiden enkele vaste medewerkers: prettig weekend en tot volgende week. Waarop ik antwoordde: tot nooit meer! Met enkele lachende gezichten als gevolg :-)
Ze zijn het gewend natuurlijk, het kantoor wordt bevolkt door mensen die komen en gaan. Maar van mijn vaste collega nam ik wel deftig afscheid. Het was een leuke periode en voor mij mag het ooit nog terugkomen. Ik heb me erg geamuseerd in Aalst. Niet alleen in het kantoor, ook daarbuiten. Het verbaast me dat ik vier maanden in dit werkritme kon zitten en er van genoot. Het was druk hoor, want de verplaatsing was te ver en overnachten in een hotel is anders dan in je eigen bed slapen. Ik zal dan ook blij zijn met een rustpunt de komende tijd.
Maar al bij al zullen fijne herinneringen overheersen.
Bye bye Aalst, en wie weet tot ziens.
Twee maanden hadden ze me nodig. Zo lang zou de opdracht duren. Maar tot twee keer toe werd ze verlengd, en nu zijn we vier maanden verder. Het project is niet helemaal klaar, maar mijn deel zit erop.
Gaandeweg kwamen er wel wat hindernissen, zoals dat altijd gaat met ontwikkeling van nieuwe software. Ik meen te mogen zeggen dat ik zelf niet zorgde voor vertraging, maar dat het traject nu eenmaal liep zoals het liep. Ik zie in elk geval een positief punt in het feit dat er twee keer een verlenging kwam. Het wil op zijn minst zeggen dat hetgeen ik deed, toch best OK moet zijn. Anders zou met niet langer gebruik willen maken van mijn diensten.
Het afscheid was eenvoudig. Dat is zo bij externe medewerkers. Bij het verlaten van de kantoorruimte zeiden enkele vaste medewerkers: prettig weekend en tot volgende week. Waarop ik antwoordde: tot nooit meer! Met enkele lachende gezichten als gevolg :-)
Ze zijn het gewend natuurlijk, het kantoor wordt bevolkt door mensen die komen en gaan. Maar van mijn vaste collega nam ik wel deftig afscheid. Het was een leuke periode en voor mij mag het ooit nog terugkomen. Ik heb me erg geamuseerd in Aalst. Niet alleen in het kantoor, ook daarbuiten. Het verbaast me dat ik vier maanden in dit werkritme kon zitten en er van genoot. Het was druk hoor, want de verplaatsing was te ver en overnachten in een hotel is anders dan in je eigen bed slapen. Ik zal dan ook blij zijn met een rustpunt de komende tijd.
Maar al bij al zullen fijne herinneringen overheersen.
Bye bye Aalst, en wie weet tot ziens.
donderdag 25 oktober 2012
First timers
Ik moest er toch zelf al een tijd zitten om eens zo'n duidelijke uitleg te horen. Hoe komt het toch dat de simpele eerste stap van de AA werkt? Voor wie die niet kent: de eerste stap zegt alleen: vandaag drink ik niet. Nuchter leven is dus heel eenvoudig. Zeg elke dag dat je vandaag niet zult drinken, en je blijft nuchter. Het is een belofte die ik nog steeds elke dag aan mezelf maak. Ik sta op, ga voor de spiegel staan en zeg tegen mezelf: Jan, vandaag drink je niet.
In het begin dat mensen aan de tafel komen is dat de enige houvast. En die houvast werkt omdat je het enkel belooft aan jezelf. Je belooft het niet aan je moeder, je partner, je kinderen... enkel en alleen aan jezelf. En je belooft het enkel voor 24u. Niet langer dan dat.
Het gaat zelfs verder dan dat. Ik beloof het voor 24u omdat ik het niet langer kan. Vroeger beloofde ik wel honderd keer aan verschillende mensen dat ik nooit nog zou drinken. En telkens weer brak ik de belofte. Daarom doe ik het niet meer. Ik weet toch dat ik het niet kan. Ik ben er zelfs van overtuigd dat ik ooit nog zal drinken. Dat klinkt wellicht heel raar, maar het is de essentie van de eerste stap. In de beginperiode plande ik zelfs de volgende dag. Ik beloofde mezelf: ik zal vandaag niet drinken, maar morgen rijd ik naar de Delhaize en koop ik een fles vodka. Maar als de volgende dag daar was, deed ik de belofte opnieuw. En het plan om de fles te kopen schoof één dag op.
Het is geniaal in zijn eenvoud. Beloof nooit nog iets, beloof nooit dat je nooit meer zal drinken, beloof het maximum voor één dag. En die belofte kan je net aan. Het leven dag per dag is de basis van het programma en later werd het mijn basis van de AA leefwijze.
Hij die het nu vertelde had hetzelfde probleem. Iets drinken was het antwoord op een emotie. Het was zelfs het antwoord op elke emotie. Hij dronk als ie miserie had, als ie kwaad was of depressief. Maar ook bij leuke momenten of euforie. Eén wondermiddel als antwoord op elke emotie. Hij kwam niet naar de AA om niet meer te drinken, maar om de sociale gevolgen en de miserie die volgde te beperken. De uitvluchten naar de baas als de kater daar was. Of de domme dingen die hij deed of ruzie die hij maakte. De auto's die schade opliepen. Dat zijn de dingen waar ie vanaf wou. Hij wou niet af van alcohol, want dat kon ie niet missen.
Er hoort dus een stukje bij, bij dat zinnetje. Voor mij was het toch zo. Vandaag drink ik niet, maar morgen wel. Dat is voor mij de kracht van stap 1. Hij zorgde ervoor dat de eerste periode overbrugd werd tot ik een nieuw antwoord kreeg op elke emotie. Nu hebben ze elk hun antwoord en dat is alcoholvrij. Tegenslagen verwerken heb ik moeten leren, maar het lukt wonderwel. Vreugde vieren kon ik nooit zoals nu. Euforie is niet meer gevaarlijk maar het maakt me gewoon heel heel blij.
Het is niet goed om first timers dit mee te geven op een blog. Kom naar ons luisteren om het te geloven. Er zijn getuigen genoeg :-)
In het begin dat mensen aan de tafel komen is dat de enige houvast. En die houvast werkt omdat je het enkel belooft aan jezelf. Je belooft het niet aan je moeder, je partner, je kinderen... enkel en alleen aan jezelf. En je belooft het enkel voor 24u. Niet langer dan dat.
Het gaat zelfs verder dan dat. Ik beloof het voor 24u omdat ik het niet langer kan. Vroeger beloofde ik wel honderd keer aan verschillende mensen dat ik nooit nog zou drinken. En telkens weer brak ik de belofte. Daarom doe ik het niet meer. Ik weet toch dat ik het niet kan. Ik ben er zelfs van overtuigd dat ik ooit nog zal drinken. Dat klinkt wellicht heel raar, maar het is de essentie van de eerste stap. In de beginperiode plande ik zelfs de volgende dag. Ik beloofde mezelf: ik zal vandaag niet drinken, maar morgen rijd ik naar de Delhaize en koop ik een fles vodka. Maar als de volgende dag daar was, deed ik de belofte opnieuw. En het plan om de fles te kopen schoof één dag op.
Het is geniaal in zijn eenvoud. Beloof nooit nog iets, beloof nooit dat je nooit meer zal drinken, beloof het maximum voor één dag. En die belofte kan je net aan. Het leven dag per dag is de basis van het programma en later werd het mijn basis van de AA leefwijze.
Hij die het nu vertelde had hetzelfde probleem. Iets drinken was het antwoord op een emotie. Het was zelfs het antwoord op elke emotie. Hij dronk als ie miserie had, als ie kwaad was of depressief. Maar ook bij leuke momenten of euforie. Eén wondermiddel als antwoord op elke emotie. Hij kwam niet naar de AA om niet meer te drinken, maar om de sociale gevolgen en de miserie die volgde te beperken. De uitvluchten naar de baas als de kater daar was. Of de domme dingen die hij deed of ruzie die hij maakte. De auto's die schade opliepen. Dat zijn de dingen waar ie vanaf wou. Hij wou niet af van alcohol, want dat kon ie niet missen.
Er hoort dus een stukje bij, bij dat zinnetje. Voor mij was het toch zo. Vandaag drink ik niet, maar morgen wel. Dat is voor mij de kracht van stap 1. Hij zorgde ervoor dat de eerste periode overbrugd werd tot ik een nieuw antwoord kreeg op elke emotie. Nu hebben ze elk hun antwoord en dat is alcoholvrij. Tegenslagen verwerken heb ik moeten leren, maar het lukt wonderwel. Vreugde vieren kon ik nooit zoals nu. Euforie is niet meer gevaarlijk maar het maakt me gewoon heel heel blij.
Het is niet goed om first timers dit mee te geven op een blog. Kom naar ons luisteren om het te geloven. Er zijn getuigen genoeg :-)
woensdag 24 oktober 2012
Oude rommel
Dit ziet er zo niet uit misschien, maar het is het wel. Het is oude rommel in termen van de nieuwe technologische evolutie. Maar ik ben er blij mee omdat het zijn werk nog heel goed doet. Alleen, je neemt het niet mee op café omdat je er niet als persfotograaf wilt uitzien.
Mijn fototoestel (zonder het externe flitsapparaat) is al erg oud, maar het werkt nog heel goed. Alleen heb ik dus een aantal jaren later het externe flitsapparaat aangeschaft waardoor je je behoorlijk belachelijk maakt op familiefeestjes. Of net niet, maar dan krijg ik moeilijke vragen omdat men denkt dat ik de officiële fotograaf ben die het evenement gaat documenteren.
Maar dat het dus nodig is, zie je op onderstaande foto's. Voor de duidelijkheid: ik had die flits dus NIET bij, en de foto's zijn niet goed. Ze zien er allebei best OK uit (ik ben precies wel wat bijgekomen) maar technisch is het niet OK. Ik verontschuldig me even aan het gezelschap dat ik hun gezichten hier herkenbaar toon, ze zullen het me wellicht vergeven.
De eerste foto is zonder flits genomen, de tweede met de ingebouwde flits, dus niet met het grote extra ding dat op het fototoestel staat hierboven. De eerste foto is gezellig en de kleuren zijn warm. De tweede minder gezellig, maar wel duidelijker. Maar hoe het er echt uitzag die avond, dat geeft geen van beide foto's weer.
Op de eerste foto zie je linksboven een luchter. Je kan de vorm niet zien omdat ie oververlicht is. Op de tweede foto zie je hem wel duidelijk. Dat geldt trouwens ook voor het kleine wandlicht achteraan. Het eerste is knus, maar enkel een lichtvlek. Het tweede is duidelijk en het bewijst dat de caféuitbater weinig smaak heeft ;-)
Waar ik toe wil komen: als ik het extra flitsapparaat wel gebruikt had, was de foto realistisch geweest. Dus hoe het er voor de ogen van de aanwezigen écht uitzag. Het apparaat flitst in de richting die je zelf kiest, liefst op een witte muur of plafond. Als dat nergens aanwezig is in de ruimte, zoals in zo'n bruin café, kan je dat witte kaartje uitschuiven. Je krijgt een sterk flitslicht op het plafond, en een stukje weerkaatst op het witte kaartje. Met als gevolg dat de hele ruimte verlicht wordt zonder rechtstreeks (wit) flitslicht, en het witte kaartje weerkaatst een beetje wit licht, zo krijg je het beste van de twee werelden.
Daarom staan professionele fotografen zo vaak met dat flitsapparaat naar alle kanten te draaien. Dat is niet voor de show, ze weten wat ze doen.
Ik nog niet echt, het was gewoon een leuke avond en ik heb mooie fotootjes :-)
Mijn fototoestel (zonder het externe flitsapparaat) is al erg oud, maar het werkt nog heel goed. Alleen heb ik dus een aantal jaren later het externe flitsapparaat aangeschaft waardoor je je behoorlijk belachelijk maakt op familiefeestjes. Of net niet, maar dan krijg ik moeilijke vragen omdat men denkt dat ik de officiële fotograaf ben die het evenement gaat documenteren.
Maar dat het dus nodig is, zie je op onderstaande foto's. Voor de duidelijkheid: ik had die flits dus NIET bij, en de foto's zijn niet goed. Ze zien er allebei best OK uit (ik ben precies wel wat bijgekomen) maar technisch is het niet OK. Ik verontschuldig me even aan het gezelschap dat ik hun gezichten hier herkenbaar toon, ze zullen het me wellicht vergeven.
De eerste foto is zonder flits genomen, de tweede met de ingebouwde flits, dus niet met het grote extra ding dat op het fototoestel staat hierboven. De eerste foto is gezellig en de kleuren zijn warm. De tweede minder gezellig, maar wel duidelijker. Maar hoe het er echt uitzag die avond, dat geeft geen van beide foto's weer.
Op de eerste foto zie je linksboven een luchter. Je kan de vorm niet zien omdat ie oververlicht is. Op de tweede foto zie je hem wel duidelijk. Dat geldt trouwens ook voor het kleine wandlicht achteraan. Het eerste is knus, maar enkel een lichtvlek. Het tweede is duidelijk en het bewijst dat de caféuitbater weinig smaak heeft ;-)
Waar ik toe wil komen: als ik het extra flitsapparaat wel gebruikt had, was de foto realistisch geweest. Dus hoe het er voor de ogen van de aanwezigen écht uitzag. Het apparaat flitst in de richting die je zelf kiest, liefst op een witte muur of plafond. Als dat nergens aanwezig is in de ruimte, zoals in zo'n bruin café, kan je dat witte kaartje uitschuiven. Je krijgt een sterk flitslicht op het plafond, en een stukje weerkaatst op het witte kaartje. Met als gevolg dat de hele ruimte verlicht wordt zonder rechtstreeks (wit) flitslicht, en het witte kaartje weerkaatst een beetje wit licht, zo krijg je het beste van de twee werelden.
Daarom staan professionele fotografen zo vaak met dat flitsapparaat naar alle kanten te draaien. Dat is niet voor de show, ze weten wat ze doen.
Ik nog niet echt, het was gewoon een leuke avond en ik heb mooie fotootjes :-)
dinsdag 23 oktober 2012
Cacheavond Asse
In de afscheidsweek in Aalst was er ook een laatste hoteldag. Het doet me eraan denken dat ik slechts één keer in die vier maanden alleen 's avonds op mijn hotelkamer doorbracht. Niet dat ik de andere dagen gezelschap had hoor! Ik bedoel dat ik elke weekdag, en dus ook op maandag en dinsdag iets had gepland. In Aalst was het niet anders.
Vanavond opnieuw een geocachedate. Helaas liet hij weten dat er iets was tussengekomen en hij de afspraak moest verplaatsen. Niet getreurd, ik wilde zeker niet een tweede avond alleen op mijn hotelkamer doorbrengen. Dus heb ik de afgesproken route gaan wandelen en de schatten onderweg opgepikt.
Dat ging verbazend goed, ik had dan ook mijn daglicht bij ;-)
Er was op één plaats heel veel beweging tussen de maïsvelden. In de verte zag ik een gigantische machine die langs alle kanten grote schijnwerpers op de velden had gericht. Welk gewas er precies werd geoogst weet ik niet. Het lijkt groter dan het landbouwvoertuig dat men gebruikt om maïs te oogsten, maar ik ben geen expert. Bovendien was het ver weg en zag ik het enkel in detail door de zoomfunctie van mijn camera.
Ik wandel verder en kom langs de machine, alleen zie ik dichterbij niks. Er staat een hoge muur maïs tussen mij en de machine. Plots zie ik een man op me afkomen die heel vreemd kijkt. Hij loopt me eerst voorbij en ik zeg "goedenavond". Dan vraagt ie met enige vertwijfeling of ik van de politie ben en waar de anderen zijn. Ik zeg hem dat ik niet van de politie ben maar dat ik op zoek ben naar schatten. Natuurlijk begrijpt hij dat niet, maar hij is duidelijk opgelucht. Op de vraag wat hij bedoelt met de anderen antwoordt hij: awel ik dacht, al die lichten hier, dat moet een patrouille van de politie zijn.
Waarom hij opgelucht was, weet ik niet. Ik ga ervan uit dat er iets niet koosjer aan de hand was, maar ik weet niet wat het kan zijn. Het was immers duidelijk één van de mensen die meewerkten aan de machine, zijn kledij verraadde dat. Maar hij liet me met rust en mijn tocht kon verdergezet worden.
Met succes trouwens, zes schatten gevonden die bedoeld zijn om overdag te vinden. Ik maakte er liever een nachtcache van.
Vanavond opnieuw een geocachedate. Helaas liet hij weten dat er iets was tussengekomen en hij de afspraak moest verplaatsen. Niet getreurd, ik wilde zeker niet een tweede avond alleen op mijn hotelkamer doorbrengen. Dus heb ik de afgesproken route gaan wandelen en de schatten onderweg opgepikt.
Dat ging verbazend goed, ik had dan ook mijn daglicht bij ;-)
Er was op één plaats heel veel beweging tussen de maïsvelden. In de verte zag ik een gigantische machine die langs alle kanten grote schijnwerpers op de velden had gericht. Welk gewas er precies werd geoogst weet ik niet. Het lijkt groter dan het landbouwvoertuig dat men gebruikt om maïs te oogsten, maar ik ben geen expert. Bovendien was het ver weg en zag ik het enkel in detail door de zoomfunctie van mijn camera.
Ik wandel verder en kom langs de machine, alleen zie ik dichterbij niks. Er staat een hoge muur maïs tussen mij en de machine. Plots zie ik een man op me afkomen die heel vreemd kijkt. Hij loopt me eerst voorbij en ik zeg "goedenavond". Dan vraagt ie met enige vertwijfeling of ik van de politie ben en waar de anderen zijn. Ik zeg hem dat ik niet van de politie ben maar dat ik op zoek ben naar schatten. Natuurlijk begrijpt hij dat niet, maar hij is duidelijk opgelucht. Op de vraag wat hij bedoelt met de anderen antwoordt hij: awel ik dacht, al die lichten hier, dat moet een patrouille van de politie zijn.
Waarom hij opgelucht was, weet ik niet. Ik ga ervan uit dat er iets niet koosjer aan de hand was, maar ik weet niet wat het kan zijn. Het was immers duidelijk één van de mensen die meewerkten aan de machine, zijn kledij verraadde dat. Maar hij liet me met rust en mijn tocht kon verdergezet worden.
Met succes trouwens, zes schatten gevonden die bedoeld zijn om overdag te vinden. Ik maakte er liever een nachtcache van.
maandag 22 oktober 2012
Bye bye AA-lst
Wordt het misschien wat ongeloofwaardig als je zegt dat het de laatste keer is? Ik zei het al een aantal keer en toch was ik de week erna weer op het appèl. Maar nu was het echt afscheid. De laatste AA meeting in Aalst.
We kregen vragenlijsten en huiswerk. Dat het helemaal anders is dan de meetings in Antwerpen, dat was ik al gewend. Ik kan moeilijk zeggen wat nu het leukste is omdat het zo verschilt. Het lijkt soms alsof we hier een ander probleem bespreken dan in Antwerpen, maar het is wel degelijk ook een AA meeting.
Vragenlijsten over zelfvertrouwen, hoe mensen het opkrikken of onderuit halen. Dat was het thema vorige week en het huiswerk voor deze week. Natuurlijk had ik dat niet gedaan, want een echte leerling was ik nooit. Maar een lijst met mensen die mijn zelfvertrouwen onderuit haalden door dingen die ze gezegd hebben, dat kan ik zo uit het hoofd opzeggen. Ik had de oefening lang geleden al gedaan en toen al veel geleerd. Bovendien vergeet ik levenslessen niet. Da's heel wat anders dan op de schoolbanken.
Ik zal ze missen, deze leuke babbeluurtjes. Dat is het hoor, het is amusement. Wie nog denkt dat het er serieus aan toe gaat op zo'n meeting, moet echt eens komen luisteren. In Antwerpen lachen we er vaak mee en zeggen dat het ons café is. Allee, bezat u ne keer heel goed en zeg dat je er bij hoort! Nee, grapje natuurlijk. Zo werkt het niet. We proberen ook echt wel iedereen te helpen.
Als ik eerlijk ben, moet ik wel zeggen dat ik op dat gebied de Antwerpse aanpak verkies. Iemand die voor de allereerste keer binnenkomt met een drankprobleem heeft snel een sterke houvast nodig. Voor mij blijven dat de mensen aan de tafel, maar ook de twaalf stappen van het programma. En daar ligt hier in Aalst minder de nadruk op. Maar iedere vergadering is autonoom, dus wie ben ik om daar commentaar op te geven.
Maar ik ga de mensen vooral missen. Ik heb vier maanden elke maandag samengezeten in deze groep en dat schept natuurlijk een band. Maar nu is het time to move on. Misschien is mijn volgende job ook afgelegen en moet ik weer op hotel. Misschien ga ik dan nog naar een andere groep. Of eens over de grens, wie weet. Het wordt koud deze week. Zoeken ze geen Delphi programmeurs op de Bahama's?
We kregen vragenlijsten en huiswerk. Dat het helemaal anders is dan de meetings in Antwerpen, dat was ik al gewend. Ik kan moeilijk zeggen wat nu het leukste is omdat het zo verschilt. Het lijkt soms alsof we hier een ander probleem bespreken dan in Antwerpen, maar het is wel degelijk ook een AA meeting.
Vragenlijsten over zelfvertrouwen, hoe mensen het opkrikken of onderuit halen. Dat was het thema vorige week en het huiswerk voor deze week. Natuurlijk had ik dat niet gedaan, want een echte leerling was ik nooit. Maar een lijst met mensen die mijn zelfvertrouwen onderuit haalden door dingen die ze gezegd hebben, dat kan ik zo uit het hoofd opzeggen. Ik had de oefening lang geleden al gedaan en toen al veel geleerd. Bovendien vergeet ik levenslessen niet. Da's heel wat anders dan op de schoolbanken.
Ik zal ze missen, deze leuke babbeluurtjes. Dat is het hoor, het is amusement. Wie nog denkt dat het er serieus aan toe gaat op zo'n meeting, moet echt eens komen luisteren. In Antwerpen lachen we er vaak mee en zeggen dat het ons café is. Allee, bezat u ne keer heel goed en zeg dat je er bij hoort! Nee, grapje natuurlijk. Zo werkt het niet. We proberen ook echt wel iedereen te helpen.
Als ik eerlijk ben, moet ik wel zeggen dat ik op dat gebied de Antwerpse aanpak verkies. Iemand die voor de allereerste keer binnenkomt met een drankprobleem heeft snel een sterke houvast nodig. Voor mij blijven dat de mensen aan de tafel, maar ook de twaalf stappen van het programma. En daar ligt hier in Aalst minder de nadruk op. Maar iedere vergadering is autonoom, dus wie ben ik om daar commentaar op te geven.
Maar ik ga de mensen vooral missen. Ik heb vier maanden elke maandag samengezeten in deze groep en dat schept natuurlijk een band. Maar nu is het time to move on. Misschien is mijn volgende job ook afgelegen en moet ik weer op hotel. Misschien ga ik dan nog naar een andere groep. Of eens over de grens, wie weet. Het wordt koud deze week. Zoeken ze geen Delphi programmeurs op de Bahama's?
zondag 21 oktober 2012
97
vriendjes. Op Facebook hè, niet in 't echt. En omdat ik die magische 100 wil halen doe ik hier een kleine inspanning. Wie leest dit hier die mij in 't echt kent en is nog geen vriendjes met mij op Facebook?
Er bestaat een knopje voor. Dat staat hier nu rechts.
Nu zie je ook ineens mijn echte naam. Nee, ik heet niet echt JanGeox. Ik heet dus zo. En ik typ het niet, want ik wil niet dat Google resultaten geeft naar mijn blog. Als je mijn echte naam zoekt bedoel ik dus, dan hoef je niet meteen op mijn blog te komen. Laat iedereen nog maar zoekresultaten krijgen van die bekende wielrenner of die schrijver die al 100 jaar dood is. Dat krijg je als je zo'n saaie ordinaire naam hebt. De kans dat ooit iemand bekend ook zo heette is groot.
Dat alles om te zeggen, ik wil wel 100 vriendjes op Facebook. Bewijs nu eens dat ik niet saai ben :-)
Er bestaat een knopje voor. Dat staat hier nu rechts.
Nu zie je ook ineens mijn echte naam. Nee, ik heet niet echt JanGeox. Ik heet dus zo. En ik typ het niet, want ik wil niet dat Google resultaten geeft naar mijn blog. Als je mijn echte naam zoekt bedoel ik dus, dan hoef je niet meteen op mijn blog te komen. Laat iedereen nog maar zoekresultaten krijgen van die bekende wielrenner of die schrijver die al 100 jaar dood is. Dat krijg je als je zo'n saaie ordinaire naam hebt. De kans dat ooit iemand bekend ook zo heette is groot.
Dat alles om te zeggen, ik wil wel 100 vriendjes op Facebook. Bewijs nu eens dat ik niet saai ben :-)
zaterdag 20 oktober 2012
Re-pimp my pump
20 augustus 2011! Zo lang gaat een skin op een Veo insulinepomp dus mee. En de afgelopen weken kwam ie los. Gelukkig had ik er een nieuwe afgeluisd bij mijn vorige ziekenhuisbezoek. Nu gaan we een jaar voor de metal look
vrijdag 19 oktober 2012
Rugzak
Je krijgt ze mee in een rugzak. De waarden die belangrijk zijn om een goed en gelukkig leven te krijgen. De rugzak is ergens volgeladen in de periode dat je bewust wordt dat ze nodig zijn. Wanneer dat is, weet ik niet. Maar als kind heb je ze niet, en tegen de tijd dat je 20 bent, zijn ze daar.
Er moet dus in die tussentijd heel wat gebeuren om je rugzak gevuld te krijgen. Je zou dan in de eerste plaats denken aan je opvoeding. Je kijkt naar het voorbeeld dat thuis gegeven wordt en je neemt enkele van die waarden mee. De beste manier om iets aan te leren, is een voorbeeld volgen.
Toch is het niet helemaal waar. Er kwam ook een periode dat je opgroeide en rebels werd. Ik weet dat ik het in elk geval had. Dan gebeurt er iets raar. Je gaat het tegengestelde doen van het voorbeeld. Het feit dat ik soms te snel rijd met de wagen is zo'n voorbeeld. Ik kreeg thuis het goede voorbeeld en vond dat ergerlijk. De eerste keer dat ik zelf budget had om een wagen te kopen werd het een Peugeot 206 GTI. Toen binnen mijn budget het snelste wagentje dat te krijgen was. En net het tegenovergestelde van de lome brave familiewagen waar ik mee leerde rijden.
Later leer je ze ook bij, die waarden. Je kijkt naar je omgeving en ziet wat andere mensen doen. De mensen met wie je omgaat hebben ook zo'n rugzak. Je vergelijkt en je wil niet onderdoen. Wat ik vooral zag waren de materiële waarden. Het huis, de tuin en vast werk met company car.
Het heeft tijd en moeite gekost. Ik zat er namelijk behoorlijk naast, maar ik wist van niks. Ik had hulp nodig van buitenstaanders die daarvoor gestudeerd hadden. Ik ben opnieuw begonnen. De rugzak leeggekieperd en opgevuld met wat ik belangrijk vind. Het duurde een hele tijd en de woorden klinken vager. Passie, voldoening, bevestiging, gemoedsrust, empathie, zelfrespect.
Ja, ik had makkelijk praten, zei ze. Maar wat koop je daar nu mee? Als je met die set waarden je huis moet afbetalen en je kinderen opvoeden dan kom je er niet. En ik had ook makkelijk praten, want ik heb geen kinderen. Moet dat een verwijt zijn dan? Kinderen opvoeden zit nu eenmaal niet in mijn pakket van waarden die ik belangrijk vind. En neen, ik snap dus ook niet hoe dat dan voelt. Maar ik weet wel dat ik me daar niet schuldig om hoef te voelen.
Maar als het alternatief is om ongelukkig te zijn in je huidige job omdat je de afbetalingen moet volhouden, dan geef ik je toch geen gelijk. Dan zijn misschien jouw waarden wel ondoordacht, niet de mijne.
Ik koop namelijk wél heel veel met die van mij.
Ik koop geluk.
Er moet dus in die tussentijd heel wat gebeuren om je rugzak gevuld te krijgen. Je zou dan in de eerste plaats denken aan je opvoeding. Je kijkt naar het voorbeeld dat thuis gegeven wordt en je neemt enkele van die waarden mee. De beste manier om iets aan te leren, is een voorbeeld volgen.
Toch is het niet helemaal waar. Er kwam ook een periode dat je opgroeide en rebels werd. Ik weet dat ik het in elk geval had. Dan gebeurt er iets raar. Je gaat het tegengestelde doen van het voorbeeld. Het feit dat ik soms te snel rijd met de wagen is zo'n voorbeeld. Ik kreeg thuis het goede voorbeeld en vond dat ergerlijk. De eerste keer dat ik zelf budget had om een wagen te kopen werd het een Peugeot 206 GTI. Toen binnen mijn budget het snelste wagentje dat te krijgen was. En net het tegenovergestelde van de lome brave familiewagen waar ik mee leerde rijden.
Later leer je ze ook bij, die waarden. Je kijkt naar je omgeving en ziet wat andere mensen doen. De mensen met wie je omgaat hebben ook zo'n rugzak. Je vergelijkt en je wil niet onderdoen. Wat ik vooral zag waren de materiële waarden. Het huis, de tuin en vast werk met company car.
Het heeft tijd en moeite gekost. Ik zat er namelijk behoorlijk naast, maar ik wist van niks. Ik had hulp nodig van buitenstaanders die daarvoor gestudeerd hadden. Ik ben opnieuw begonnen. De rugzak leeggekieperd en opgevuld met wat ik belangrijk vind. Het duurde een hele tijd en de woorden klinken vager. Passie, voldoening, bevestiging, gemoedsrust, empathie, zelfrespect.
Ja, ik had makkelijk praten, zei ze. Maar wat koop je daar nu mee? Als je met die set waarden je huis moet afbetalen en je kinderen opvoeden dan kom je er niet. En ik had ook makkelijk praten, want ik heb geen kinderen. Moet dat een verwijt zijn dan? Kinderen opvoeden zit nu eenmaal niet in mijn pakket van waarden die ik belangrijk vind. En neen, ik snap dus ook niet hoe dat dan voelt. Maar ik weet wel dat ik me daar niet schuldig om hoef te voelen.
Maar als het alternatief is om ongelukkig te zijn in je huidige job omdat je de afbetalingen moet volhouden, dan geef ik je toch geen gelijk. Dan zijn misschien jouw waarden wel ondoordacht, niet de mijne.
Ik koop namelijk wél heel veel met die van mij.
Ik koop geluk.
donderdag 18 oktober 2012
Fenix, the movie
Ik krijg er niet genoeg van. Van dat nieuwe pillicht dus. Ik had HIER al eens de reclamefotootjes gezet en vooral deze viel me op.
Je gelooft het niet en denkt dat het trucage is. Maar het is echt en er zijn beelden van. Of ie 720 m ver kan schijnen weet ik niet, maar het was heel ver.
Ik was van de week in Aalst en op een avond (nacht) heb ik een reeks geocachkes gedaan die bedoeld zijn om overdag te doen. Maar met dit lichtkanon kunnen ze dus ook 's nachts ;-)
woensdag 17 oktober 2012
Sissi
Geef toe dat deze trui die ik besteld heb mij helemaal typeert :-)
Maar ik heb bij het bestellen van dit t-shirt niet echt nagedacht. Ze kunnen dat toch niet zien 's nachts, zeker?
En dan zal ik er zo uitzien. Dat heeft me helemaal overtuigd.
Maar ik heb bij het bestellen van dit t-shirt niet echt nagedacht. Ze kunnen dat toch niet zien 's nachts, zeker?
En dan zal ik er zo uitzien. Dat heeft me helemaal overtuigd.
dinsdag 16 oktober 2012
Inerte massa
Ken je dat, een inerte massa? Ik ken het uit de schooltijd, we leerden het bij fysica. Een massa is inert als ze moeilijk in beweging te krijgen is. Maar eens ze in beweging is, blijft dat zo en dan is de koers moeilijk te wijzigen. Net zoals een meteoriet.
Maar ze is vooral stil. Er beweegt niks, er gebeurt niks en er verandert niks. Ik heb het over mijn karakter in deel 1 van mijn leven. We maken er vaak grapjes over aan de AA tafel omdat het blijkbaar erg herkenbaar is.
Ik opende nooit mijn post. Ik bedoel echt nooit. Na een tijd puilde de brievenbus uit, en mijn bovenbuur had er een opmerking over gemaakt. De brieven en de reclame staken uit de bus en werden nat van de regen. Hij had een keer de bus langs binnen opengezet zodat de post op de grond viel. Zo wou hij mijn aandacht trekken ik de hoop dat ik mijn brieven zou oprapen en op z'n minst mee binnenpakken in mijn kantoor. Ik deed niks. Een tijd later kom ik terug op kantoor na een boodschap en ik zie dat de gang voor mijn gelijkvloers appartement vol lag met ongeopende post. De bovenbuur had in een colère alle post die op de grond was gevallen in de gang gekeild.
Hij had één doel bereikt. Ik nam de post mee in mijn kantoor en de buren hadden er geen last meer van. Maar nog opende ik die post niet. Onder het motto "goed nieuws komt nooit met de post", weigerde ik nog brieven te openen. Het waren in die tijd toch enkel rekeningen en dreigende aanmaningen.
Ik was een inerte massa. Je kon het pricipe helemaal doortrekken in mijn ganse leven. Mijn huisdokter zei: als je drinkt, zit je in de wachtkamer. Je bent ziek, maar je komt het dokterscabinet niet binnen. Als het jouw beurt is, doe je niks. Je laat de mensen die na jou binnenkwamen voorgaan. En verder gebeurt er niks. Je doet niks, er beweegt niks en er verandert niks.
Een inerte massa heeft een B-kant. Eens in beweging, stopt ze niet. Ze verandert niet van koers, net zoals de meteoriet. Daar ben ik nu bang voor. Deel 2 is helemaal anders, en ik loop mezelf soms voorbij. Ik maak plannen en voer ze meestal uit. De leuke dingen dan toch, de minder leuke iets minder. Maar om een inslag van de meteoriet te vermijden moet je een evenwicht zoeken en af en toe bijsturen.
Ik ben heel blij dat ze nu beweegt. Alleen maakt het tempo me soms zorgen. Ik kan niet alles doen wat ik wil doen en dat maakt me boos. Het is veel beter dan vroeger want het wil zeggen dat ik enorm veel levenslust heb gekregen. Alleen moet die in kanaaltjes stromen en geen kolkende rivier zijn.
Het is een evenwichtsoefening. Ze begint met het einde van de opdracht in Aalst. Wat daarna volgt, zien we wel. Maar het mag nu langzamer.
Maar ze is vooral stil. Er beweegt niks, er gebeurt niks en er verandert niks. Ik heb het over mijn karakter in deel 1 van mijn leven. We maken er vaak grapjes over aan de AA tafel omdat het blijkbaar erg herkenbaar is.
Ik opende nooit mijn post. Ik bedoel echt nooit. Na een tijd puilde de brievenbus uit, en mijn bovenbuur had er een opmerking over gemaakt. De brieven en de reclame staken uit de bus en werden nat van de regen. Hij had een keer de bus langs binnen opengezet zodat de post op de grond viel. Zo wou hij mijn aandacht trekken ik de hoop dat ik mijn brieven zou oprapen en op z'n minst mee binnenpakken in mijn kantoor. Ik deed niks. Een tijd later kom ik terug op kantoor na een boodschap en ik zie dat de gang voor mijn gelijkvloers appartement vol lag met ongeopende post. De bovenbuur had in een colère alle post die op de grond was gevallen in de gang gekeild.
Hij had één doel bereikt. Ik nam de post mee in mijn kantoor en de buren hadden er geen last meer van. Maar nog opende ik die post niet. Onder het motto "goed nieuws komt nooit met de post", weigerde ik nog brieven te openen. Het waren in die tijd toch enkel rekeningen en dreigende aanmaningen.
Ik was een inerte massa. Je kon het pricipe helemaal doortrekken in mijn ganse leven. Mijn huisdokter zei: als je drinkt, zit je in de wachtkamer. Je bent ziek, maar je komt het dokterscabinet niet binnen. Als het jouw beurt is, doe je niks. Je laat de mensen die na jou binnenkwamen voorgaan. En verder gebeurt er niks. Je doet niks, er beweegt niks en er verandert niks.
Een inerte massa heeft een B-kant. Eens in beweging, stopt ze niet. Ze verandert niet van koers, net zoals de meteoriet. Daar ben ik nu bang voor. Deel 2 is helemaal anders, en ik loop mezelf soms voorbij. Ik maak plannen en voer ze meestal uit. De leuke dingen dan toch, de minder leuke iets minder. Maar om een inslag van de meteoriet te vermijden moet je een evenwicht zoeken en af en toe bijsturen.
Ik ben heel blij dat ze nu beweegt. Alleen maakt het tempo me soms zorgen. Ik kan niet alles doen wat ik wil doen en dat maakt me boos. Het is veel beter dan vroeger want het wil zeggen dat ik enorm veel levenslust heb gekregen. Alleen moet die in kanaaltjes stromen en geen kolkende rivier zijn.
Het is een evenwichtsoefening. Ze begint met het einde van de opdracht in Aalst. Wat daarna volgt, zien we wel. Maar het mag nu langzamer.
maandag 15 oktober 2012
Server down
Wat gebeurt er als er in een overheidsdienst geen informatica meer werkt? Ik bedoel niet dat alle 1700 medewerkers plots hun PC niet kunnen opstarten, maar het komt dichtbij. De nieuwe technologie vereist immers dat ook de programma's die op een computer draaien, niet op die computer staan. Ze draaien op een server, dus elke gebruiker neemt virtueel een stukje server over. Zelfs enkel om Word of Excel te starten. Dat systeem begaf het vandaag. Er zijn veiligheden en backups ingebouwd maar die faalden. Het worst case scenario is dus mogelijk. Iedereen was plots technisch werkloos.
Wat dat voor mij betekent, dat zoeken we even op. Ik heb een dagprijs en word betaald als ik er ben. Maar wat als ik er was voor een uur of twee, de verplaatsing wel deed en het hotel al geboekt had? Een volledig dagbudget is het niet. Maar geen budget, daar ben ik het ook niet mee eens. We zoeken een middenweg.
Plots sta ik dan alleen in Aalst net voor de middag. Gelukkig stond mijn collega ook niks te doen. De dag is immers gepland en je verandert dat niet op vijf minuutjes. We besloten om samen de stad in te trekken voor een kleine lunch. Daarna zouden we even een kleine geocache starten om één schat te vinden die ik al eens zocht, maar niet kon vinden. Hij hoorde me al enkele keren spreken over mijn hobby en het idee boeit hem ook.
Die ene vonden we niet. Nadat ik mijn bevinding op de website plaatste dat ik al twee keer van een kale reis thuis kwam, heeft de legger beslist om een kijkje te nemen. Hij stelde vast dat ie verdwenen was. Da's het nadeel van schatten in de binnenstad. Er komt veel volk voorbij en de kans dat iemand onwetend het prulletje ontdekt en weggooit is groter dan ergens in de bossen.
Maar niet getreurd, mijn collega verloor zijn enthousiasme niet. Uiteindelijk deden we een aangename wandeling die ons een eind buiten Aalst bracht naar enkele mooie plekjes. Onderweg kwamen we zes schatten en rare vogels tegen.
Geen verloren dag dus, wel goed gevuld. Inclusief AA-lst meeting 's avonds :-)
Wat dat voor mij betekent, dat zoeken we even op. Ik heb een dagprijs en word betaald als ik er ben. Maar wat als ik er was voor een uur of twee, de verplaatsing wel deed en het hotel al geboekt had? Een volledig dagbudget is het niet. Maar geen budget, daar ben ik het ook niet mee eens. We zoeken een middenweg.
Plots sta ik dan alleen in Aalst net voor de middag. Gelukkig stond mijn collega ook niks te doen. De dag is immers gepland en je verandert dat niet op vijf minuutjes. We besloten om samen de stad in te trekken voor een kleine lunch. Daarna zouden we even een kleine geocache starten om één schat te vinden die ik al eens zocht, maar niet kon vinden. Hij hoorde me al enkele keren spreken over mijn hobby en het idee boeit hem ook.
Die ene vonden we niet. Nadat ik mijn bevinding op de website plaatste dat ik al twee keer van een kale reis thuis kwam, heeft de legger beslist om een kijkje te nemen. Hij stelde vast dat ie verdwenen was. Da's het nadeel van schatten in de binnenstad. Er komt veel volk voorbij en de kans dat iemand onwetend het prulletje ontdekt en weggooit is groter dan ergens in de bossen.
Maar niet getreurd, mijn collega verloor zijn enthousiasme niet. Uiteindelijk deden we een aangename wandeling die ons een eind buiten Aalst bracht naar enkele mooie plekjes. Onderweg kwamen we zes schatten en rare vogels tegen.
Geen verloren dag dus, wel goed gevuld. Inclusief AA-lst meeting 's avonds :-)
zondag 14 oktober 2012
Live your life
Het is niet mijn gewoonte om een foto of een boodschap te pikken en hier te plaatsen. Maar deze heeft me echt getroffen toen ie voorbij kwam op FB. Ik begon het te lezen en besefte dat ik alles doe of probeer te doen wat hier op staat.
Op één ding na... travel often ;-)
Voor de rest moet ik dus wel goe bezig zijn. 't Staat er allemaal tussen!
(misschien moet je er op klikken als de lettertjes te klein zijn)
Op één ding na... travel often ;-)
Voor de rest moet ik dus wel goe bezig zijn. 't Staat er allemaal tussen!
(misschien moet je er op klikken als de lettertjes te klein zijn)
zaterdag 13 oktober 2012
Uit het dal
Eén keer weet ik nog heel goed. Het is erg vaak gebeurd, maar die ene keer was speciaal. Het was anders omdat het na deze keer begon door te dringen dat ik een serieus probleem had.
Ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Epilepsie kan zich voordoen als afkickverschijnsel als je plots stopt met drinken. Dat is wat ik had gedaan, en dat was ook gebeurd. De aanval was een ware nachtmerrie omdat ik hem grotendeels bewust meemaakte.
Je zou denken dat ik het daar over heb. Dat dat de knop deed omdraaien. Ik was zo ver dat ik een afkickverschijnsel kreeg waardoor ik zes dagen gehospitaliseerd werd omdat er vanbinnen allerlei onderdelen niet meer naar behoren werkten. Een normaal mens zou dan besluiten dat hij een serieus probleem heeft.
Een alcoholist niet.
De opname was in 2007, op het einde van het jaar. Tegen de tijd dat Kerstmis en oudjaar in de buurt kwamen werd er overlegd. Dat ik een probleem had, was wel duidelijk. Maar het kwam door de situatie. Ik was in een diep dal terecht gekomen en dat was de oorzaak van alle problemen. De opname was voorbij en ik voelde me weer beter. Enkele maanden geen alcohol en dan gebeurde iets raar.
Neen, niks raar. Het was al de duizendste keer dat het gebeurde. Het probleem was weg, ik was opnieuw vrolijk en de euforie besliste dat ik gewoon weer zoals elk normaal mens met oudjaar enkele pintjes kon drinken. Ik deed het ook, met Kerstavond al. En dan nog eens tussen Kerst en Nieuwjaar. En weer en weer en weer...
Het probleem was niet weg. Het probleem was niet het dal, het was niet het klimmen uit het dal. Niet de moodswings, angstaanvallen, paniekaanvallen, ups en downs, depressie en euforie. Ze waren het gevolg van mijn probleem. Niet de oorzaak. Het probleem was een drankprobleem.
Er is niks veranderd. Het probleem is nog steeds daar en het zal er altijd zijn. Maar het feit dat ik het besef maakt het heel eenvoudig. Zolang ik nuchter ben komen problemen in normale proporties. Ik ga er mee om zoals normale mensen. Ik verdrink geen problemen en ik vier euforie op een andere manier.
Mijn nieuwe manier is veel toffer.
Ze begon op 1 januari 2008 en ze heet "My life, part II".
Ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Epilepsie kan zich voordoen als afkickverschijnsel als je plots stopt met drinken. Dat is wat ik had gedaan, en dat was ook gebeurd. De aanval was een ware nachtmerrie omdat ik hem grotendeels bewust meemaakte.
Je zou denken dat ik het daar over heb. Dat dat de knop deed omdraaien. Ik was zo ver dat ik een afkickverschijnsel kreeg waardoor ik zes dagen gehospitaliseerd werd omdat er vanbinnen allerlei onderdelen niet meer naar behoren werkten. Een normaal mens zou dan besluiten dat hij een serieus probleem heeft.
Een alcoholist niet.
De opname was in 2007, op het einde van het jaar. Tegen de tijd dat Kerstmis en oudjaar in de buurt kwamen werd er overlegd. Dat ik een probleem had, was wel duidelijk. Maar het kwam door de situatie. Ik was in een diep dal terecht gekomen en dat was de oorzaak van alle problemen. De opname was voorbij en ik voelde me weer beter. Enkele maanden geen alcohol en dan gebeurde iets raar.
Neen, niks raar. Het was al de duizendste keer dat het gebeurde. Het probleem was weg, ik was opnieuw vrolijk en de euforie besliste dat ik gewoon weer zoals elk normaal mens met oudjaar enkele pintjes kon drinken. Ik deed het ook, met Kerstavond al. En dan nog eens tussen Kerst en Nieuwjaar. En weer en weer en weer...
Het probleem was niet weg. Het probleem was niet het dal, het was niet het klimmen uit het dal. Niet de moodswings, angstaanvallen, paniekaanvallen, ups en downs, depressie en euforie. Ze waren het gevolg van mijn probleem. Niet de oorzaak. Het probleem was een drankprobleem.
Er is niks veranderd. Het probleem is nog steeds daar en het zal er altijd zijn. Maar het feit dat ik het besef maakt het heel eenvoudig. Zolang ik nuchter ben komen problemen in normale proporties. Ik ga er mee om zoals normale mensen. Ik verdrink geen problemen en ik vier euforie op een andere manier.
Mijn nieuwe manier is veel toffer.
Ze begon op 1 januari 2008 en ze heet "My life, part II".
vrijdag 12 oktober 2012
15° en een zonneke
Dat was de voorwaarde om op vakantie te gaan. Ik was student en had dus geen budget. De zomervakantie was nog ver af. Al enkele weken was mijn drinkebroeder aan den toog aan 't vertellen dat we met de fiets naar zee zouden rijden. Wellicht was het mijn idee, want ik was elk jaar zo gebrand op de fietsvakantie dat ik al vroeg tijdens het academiejaar er mee in mijn hoofd zat. En aan de toog komt dat naar boven natuurlijk.
Maar nu was het nog maar maart of april. Het zou belachelijk zijn om dan naar de Ardennen te fietsen, want daar is het nog kouder. Dus het lumineuze idee ontstond om naar zee te fietsen tijdens de paasvakantie. En dat dan maar voor één of twee overnachtingen, met een tentje op een camping. Dat was de eerste vraag: zijn campings die tijd van 't jaar al wel open? We dachten van wel.
Maar er moest een redelijk argument zijn om de tocht te starten. In de kou fietsen of tussen regenbuien, dat was niet ons idee van een plezierige uitstap. Daarom kreeg hij een lumineus idee. Het was gebaseerd op de voorspelling van de weerman. Als er een weerbericht op de televisie zou verschijnen waar er voor de kust 15°C of meer zou voorspeld worden én het icoontje een zonnetje zou tonen, dan zouden we vertrekken. Er mochten wolkjes bijstaan, maar er moest ergens een zonnetje komen piepen.
En we hadden geluk. Ik denk niet dat het toen al Frank was, maar ik hield de weerman dagelijks in 't oog. Tot op de dag dat de voorwaarden voldaan waren. We sprongen op de fiets met tent en rugzak en vertrokken naar de zee. Ik herinner me vooral dat ik de afstand compleet onderschat had. Het was meer dan 120 km fietsen met toen wellicht nog behoorlijk wat kilo's teveel (en ik bedoel niet alleen de bagage). Ik heb enorm afgezien en was stikkapot toen we aankwamen.
We hadden een aperitief voorzien in de vorm van een fles Pisang (of was het al vodka), gemengd met fruitsap. Naar analogie met onze koelmethode in de Ardennen, dat wil zeggen je blikjes bier in een rivier leggen, dachten we dat het zand van het strand onze fles zou koelen. Dat deed het niet, dus de aperitief was te warm. Ik herinner me er toch niks van want ik ben als een blok in slaap gevallen.
Maar 15 graden en een zonneke is sindsdien een begrip.
Dat is net genoeg om plezier te maken ;-)
Maar nu was het nog maar maart of april. Het zou belachelijk zijn om dan naar de Ardennen te fietsen, want daar is het nog kouder. Dus het lumineuze idee ontstond om naar zee te fietsen tijdens de paasvakantie. En dat dan maar voor één of twee overnachtingen, met een tentje op een camping. Dat was de eerste vraag: zijn campings die tijd van 't jaar al wel open? We dachten van wel.
Maar er moest een redelijk argument zijn om de tocht te starten. In de kou fietsen of tussen regenbuien, dat was niet ons idee van een plezierige uitstap. Daarom kreeg hij een lumineus idee. Het was gebaseerd op de voorspelling van de weerman. Als er een weerbericht op de televisie zou verschijnen waar er voor de kust 15°C of meer zou voorspeld worden én het icoontje een zonnetje zou tonen, dan zouden we vertrekken. Er mochten wolkjes bijstaan, maar er moest ergens een zonnetje komen piepen.
En we hadden geluk. Ik denk niet dat het toen al Frank was, maar ik hield de weerman dagelijks in 't oog. Tot op de dag dat de voorwaarden voldaan waren. We sprongen op de fiets met tent en rugzak en vertrokken naar de zee. Ik herinner me vooral dat ik de afstand compleet onderschat had. Het was meer dan 120 km fietsen met toen wellicht nog behoorlijk wat kilo's teveel (en ik bedoel niet alleen de bagage). Ik heb enorm afgezien en was stikkapot toen we aankwamen.
We hadden een aperitief voorzien in de vorm van een fles Pisang (of was het al vodka), gemengd met fruitsap. Naar analogie met onze koelmethode in de Ardennen, dat wil zeggen je blikjes bier in een rivier leggen, dachten we dat het zand van het strand onze fles zou koelen. Dat deed het niet, dus de aperitief was te warm. Ik herinner me er toch niks van want ik ben als een blok in slaap gevallen.
Maar 15 graden en een zonneke is sindsdien een begrip.
Dat is net genoeg om plezier te maken ;-)
donderdag 11 oktober 2012
Wie ben ik?
De eeuwige vraag blijft onbeantwoord. Gelukkig zijn er hulpmiddelen. De Enneagram is een test die gebaseerd op een vragenlijst zegt wie je bent. Dat is wel handig, want dan hoef je je hoofd niet meer te breken over die moeilijke materie. Gewoon 36 vragen beantwoorden en je weet het.
Ik weet het nog niet. Ik heb de vragen beantwoord, maar ik krijg geen eenduidig resultaat. Je komt uit op 9 types van mensen, en daar ben jij er één van. In mijn geval twee, want twee types hadden een ex aequo.
Type vijf is de onderzoeker. Het opmerkzame, cerebrale type. Alert, met inzicht, nieuwsgierig, in staat om te concentreren en focussen op het ontwikkelen van complexe ideeën. Ne programmeur dus, zeker?
Op zijn best is type vijf een visionaire pionier, zijn tijd vooruit en in staat om de wereld op een volkomen nieuwe manier te zien. Dat laat ik aan de ontwikkelaar van de test over, want daar vind ik me toch niet direct in terug. Of het kan misschien nog komen, misschien ben ik nog niet op mijn best ;-)
Maar ik kan dus ook type zeven zijn. Het drukke, productieve type is extravert (hmmmmm...) , optimistisch, veelzijdig en spontaan. Een zeven is ook speels (ja, hallo!), levendig en praktisch. Maar hij kan vele talenten verkeerd toepassen, is verstrooid en mist discipline. Steeds op zoek naar nieuwe uitdagingen. Ongeduld en impulsiviteit horen bij het pakket. Ze focussen hun talenten op doelen die de moeite waard zijn, worden waarderend, vreugdevol en bevredigd.
Ik moet zeggen dat er vele trekken in terugkomen die ik wel herken. De superlatieven niet in beschouwing genomen dan.
Wat ook leuk is, is om te zien wat je helemaal niet bent. Op één type scoorde ik 0. Ik kan me er helemaal in vinden. Type 1 is de hervormer. Principiëel, idealistisch, ethisch met een sterk gevoel van goed en slecht. Kruisvaarders, onderwijzers en voorstanders van verandering. Gestructureerd, ordelijk en kieskeurig. Ze proberen hoge normen aan te houden en zijn perfectionistisch. Dat lijkt me een zware opdracht. Ik ben het zeker niet.
Ik ben vooral nog op zoek, denk ik. De programmeur die verzeild raakte in een missie die beëindigd is zonder het beoogde doel te halen. Hij is nu freelancer en wil alleen op korte termijn opdrachten uitvoeren omdat ie het nog niet goed weet. Wie weet waar sta ik binnen enkele jaren? Misschien ben ik dat helemaal niet. Ik zal nooit illustrator of kunstenaar worden. Maar waarom geen columnist of DJ? Het hoeft niet je beroep te zijn, daar gaat het niet over. Het gaat over wat je wil doen met je leven.
Dan komt dat truukje weer terug van de pscych. Probeer zeven dingen, en als ééntje lukt mag je blij zijn. De anderen laat je liggen en je schaamt je niet om het te proberen. Zo kwam deze blog ook tot stand, remember? Ikke schrijven? Dat zal wel. Dat kan ik niet, nog nooit gedaan. Maar ondertussen doe ik het meer dan een jaar. Dat is op zijn minst een grote verrassing. Wie weet komen er zo nog?
Ik weet het nog niet. Ik heb de vragen beantwoord, maar ik krijg geen eenduidig resultaat. Je komt uit op 9 types van mensen, en daar ben jij er één van. In mijn geval twee, want twee types hadden een ex aequo.
Type vijf is de onderzoeker. Het opmerkzame, cerebrale type. Alert, met inzicht, nieuwsgierig, in staat om te concentreren en focussen op het ontwikkelen van complexe ideeën. Ne programmeur dus, zeker?
Op zijn best is type vijf een visionaire pionier, zijn tijd vooruit en in staat om de wereld op een volkomen nieuwe manier te zien. Dat laat ik aan de ontwikkelaar van de test over, want daar vind ik me toch niet direct in terug. Of het kan misschien nog komen, misschien ben ik nog niet op mijn best ;-)
Maar ik kan dus ook type zeven zijn. Het drukke, productieve type is extravert (hmmmmm...) , optimistisch, veelzijdig en spontaan. Een zeven is ook speels (ja, hallo!), levendig en praktisch. Maar hij kan vele talenten verkeerd toepassen, is verstrooid en mist discipline. Steeds op zoek naar nieuwe uitdagingen. Ongeduld en impulsiviteit horen bij het pakket. Ze focussen hun talenten op doelen die de moeite waard zijn, worden waarderend, vreugdevol en bevredigd.
Ik moet zeggen dat er vele trekken in terugkomen die ik wel herken. De superlatieven niet in beschouwing genomen dan.
Wat ook leuk is, is om te zien wat je helemaal niet bent. Op één type scoorde ik 0. Ik kan me er helemaal in vinden. Type 1 is de hervormer. Principiëel, idealistisch, ethisch met een sterk gevoel van goed en slecht. Kruisvaarders, onderwijzers en voorstanders van verandering. Gestructureerd, ordelijk en kieskeurig. Ze proberen hoge normen aan te houden en zijn perfectionistisch. Dat lijkt me een zware opdracht. Ik ben het zeker niet.
Ik ben vooral nog op zoek, denk ik. De programmeur die verzeild raakte in een missie die beëindigd is zonder het beoogde doel te halen. Hij is nu freelancer en wil alleen op korte termijn opdrachten uitvoeren omdat ie het nog niet goed weet. Wie weet waar sta ik binnen enkele jaren? Misschien ben ik dat helemaal niet. Ik zal nooit illustrator of kunstenaar worden. Maar waarom geen columnist of DJ? Het hoeft niet je beroep te zijn, daar gaat het niet over. Het gaat over wat je wil doen met je leven.
Dan komt dat truukje weer terug van de pscych. Probeer zeven dingen, en als ééntje lukt mag je blij zijn. De anderen laat je liggen en je schaamt je niet om het te proberen. Zo kwam deze blog ook tot stand, remember? Ikke schrijven? Dat zal wel. Dat kan ik niet, nog nooit gedaan. Maar ondertussen doe ik het meer dan een jaar. Dat is op zijn minst een grote verrassing. Wie weet komen er zo nog?
woensdag 10 oktober 2012
Ik toch niet?
De discussie kan ik nooit winnen. Ik wil ze ook nooit aangaan, maar mijn keuze dwingt me ertoe. Ik heb ze ook al heel erg vaak gevoerd, en ik heb ze nog nooit gewonnen. De andere heeft altijd gelijk.
Ik kies er zelf voor om te vertellen dat ik bij de AA ben. Dat impliciceert dat ik alcoholist ben. Ik heb er nu geen last meer van, want ik drink niet. Maar genezen ben ik niet. Ik zal het nooit zijn. Alles wat ik moet doen is niets drinken en de symptomen blijven weg.
Dat heel eenvoudige principe wordt niet aanvaard. Als ik het vertel aan iemand die wel graag pintjes lust is zijn eerste vraag: hoeveel dronk je dan? Niet om te weten hoe erg het met mij gesteld was, wel om meteen een berekening te maken en zijn aantal pintjes te minimaliseren. Vaak zal zijn aantal ook lager zijn dan wat ik in mijn laatste jaren heb verzet.
De bekende argumenten waren weer daar. Niet drinken tijdens de week, we tellen donderdagavond wel al even bij het weekend. Niet drinken vanaf een bepaald uur. Het uur werd niet gezegd en of het al vervroegd is met de jaren ook niet. En enkel drinken in gezelschap. Ik deed het ook vele jaren, maar de grenzen werden verlegd. De uren vroeger, de weekends langer en het gezelschap kleiner.
Ik noem niemand alcoholist want dat is een waardeoordeel. Het komt niet aan mij toe.
Ik kan wel een objectieve vergelijking maken met mensen die ook aan onze tafel zitten. Ze deden niks anders dan wat hier boven staat en noemen zich wel alcoholist.
Maar die vergelijking mag ik niet maken. Ze is te eerlijk of te confronterend. Ik heb in elk geval geen gelijk. De andere heeft gelijk, het kan niet anders.
Ik had vroeger ook gelijk.
Ik kies er zelf voor om te vertellen dat ik bij de AA ben. Dat impliciceert dat ik alcoholist ben. Ik heb er nu geen last meer van, want ik drink niet. Maar genezen ben ik niet. Ik zal het nooit zijn. Alles wat ik moet doen is niets drinken en de symptomen blijven weg.
Dat heel eenvoudige principe wordt niet aanvaard. Als ik het vertel aan iemand die wel graag pintjes lust is zijn eerste vraag: hoeveel dronk je dan? Niet om te weten hoe erg het met mij gesteld was, wel om meteen een berekening te maken en zijn aantal pintjes te minimaliseren. Vaak zal zijn aantal ook lager zijn dan wat ik in mijn laatste jaren heb verzet.
De bekende argumenten waren weer daar. Niet drinken tijdens de week, we tellen donderdagavond wel al even bij het weekend. Niet drinken vanaf een bepaald uur. Het uur werd niet gezegd en of het al vervroegd is met de jaren ook niet. En enkel drinken in gezelschap. Ik deed het ook vele jaren, maar de grenzen werden verlegd. De uren vroeger, de weekends langer en het gezelschap kleiner.
Ik noem niemand alcoholist want dat is een waardeoordeel. Het komt niet aan mij toe.
Ik kan wel een objectieve vergelijking maken met mensen die ook aan onze tafel zitten. Ze deden niks anders dan wat hier boven staat en noemen zich wel alcoholist.
Maar die vergelijking mag ik niet maken. Ze is te eerlijk of te confronterend. Ik heb in elk geval geen gelijk. De andere heeft gelijk, het kan niet anders.
Ik had vroeger ook gelijk.
dinsdag 9 oktober 2012
Fenix TK70
Hoe kan je nu al zo lang in Aalst zitten en toch nog maar twee geocaches op de kaart hebben. We hadden er wel al wat gedaan, want iemand in ons gezelschap woont niet ver hier vandaan. Toevallig waren er dus al enkele smileys op de kaart in de buurt. Maar echt sinds mijn opdracht in Aalst waren er nog maar twee.
Ik ken je al langer en ik durf zeggen dat we elkaar redelijk goed kennen. Dezelfde interesses maken dat we veel kunnen babbelen in real life of op de chat. Da's iets wat ik moest leren, maar bij jou komt dat van nature. Je bent dan ook niet half zo oud als ik, maar waarom zou dat nu een probleem zijn.
Vanavond was een beetje anders, want tot nog toe zag ik je alleen in gezelschap. Met veel mensen in de buurt ben je wat stiller, in een klein gezelschap kom je los. Zo was ik ook op jouw leeftijd. Maar wat als we met twee op pad gaan? Dat was dus nieuw. Gelukkig delen we die passie om schatten te zoeken. Dat zou van pas komen, want we konden er zeven vinden vanavond.
Op voorwaarde dat we ze zien liggen, want het is vroeg donker. Gelukkig heb ik daar goed materiaal voor. Mijn stevige zaklamp met hoge lichtsterkte kon je gebuiken. Ik gaf ze graag af want je weet dat ik de grootste wil hebben ;-)
En dat konden we vandaag zien, want het nieuwe model is nog groter en sterker. Een nachtcache behoort tot het verleden, want we hebben nu steeds daglicht bij de hand :-)
Ik koos voor opdrachten voor gevorderden. Ik weet dat je wel van een uitdaging houdt. En dat was het soms. Een boomstronk over een rivier met modder en moeras of een echt beklimming zoals tienerjeugd dat doet bij de scouts. Het zat er allemaal in. En het was heel fijn, dus we doen dat nog eens.
Er zijn nog dinsdagen in Aalst die leeg zijn op de kalender :-)
Ik ken je al langer en ik durf zeggen dat we elkaar redelijk goed kennen. Dezelfde interesses maken dat we veel kunnen babbelen in real life of op de chat. Da's iets wat ik moest leren, maar bij jou komt dat van nature. Je bent dan ook niet half zo oud als ik, maar waarom zou dat nu een probleem zijn.
Vanavond was een beetje anders, want tot nog toe zag ik je alleen in gezelschap. Met veel mensen in de buurt ben je wat stiller, in een klein gezelschap kom je los. Zo was ik ook op jouw leeftijd. Maar wat als we met twee op pad gaan? Dat was dus nieuw. Gelukkig delen we die passie om schatten te zoeken. Dat zou van pas komen, want we konden er zeven vinden vanavond.
Op voorwaarde dat we ze zien liggen, want het is vroeg donker. Gelukkig heb ik daar goed materiaal voor. Mijn stevige zaklamp met hoge lichtsterkte kon je gebuiken. Ik gaf ze graag af want je weet dat ik de grootste wil hebben ;-)
En dat konden we vandaag zien, want het nieuwe model is nog groter en sterker. Een nachtcache behoort tot het verleden, want we hebben nu steeds daglicht bij de hand :-)
Ik koos voor opdrachten voor gevorderden. Ik weet dat je wel van een uitdaging houdt. En dat was het soms. Een boomstronk over een rivier met modder en moeras of een echt beklimming zoals tienerjeugd dat doet bij de scouts. Het zat er allemaal in. En het was heel fijn, dus we doen dat nog eens.
Er zijn nog dinsdagen in Aalst die leeg zijn op de kalender :-)
maandag 8 oktober 2012
Niks doen
Dat was het plan. Maar kan ik dat nog wel?
De zondag was volgepland. Alles was uit de agenda gegooid en ik ging niks doen. Geen geocache vandaag en geen familiebezoek. Er werden vragen gesteld in die richting hoor, maar ik koos bewust een neen.
Maar kan ik dat nog wel? Ik wil nog veel dingen zien die mijn digimaatje van Telenet opnam. Hij is overvol en ik wil dringend terug weten hoe het met Marian en Rosa zit. De namiddagversie van Thuis kan ik niet meer volgen, dus een sessie van vijf afleveringen zou me weer up-to-date brengen.
Alleen eerst nog even wat papierwerk voor de boekhouding. Ik sluit mijn boekjaar af na het derde kwartaal, dat is dus nu. En dan komt er wat opzoekwerk aan te pas. Het is elk kwartaal zo, maar nu wat intensiever. Er wordt aan mijn mouw getrokken om een extra efforke te doen. Het kan vandaag, want ik heb toch geen plannen.
De fiets is in slechte staat. Mijn geocachebuddy had gezien dat de buitenband op springen stond. Een bezoekje aan de Gamma, die open is op zondag lost het euvel op. Maar nu ik er toch ben, koop ik best ineens twee banden. De voorste is ook te oud. Lichten! Dat mis ik ook. Het achterlicht is gepikt aan het station van Aalst. Het voorste is flauw, want sinds ik ledzaklampen koop van duizenden lumens maak ik me belachelijk met dit voorste licht. Er zijn er coole nu! Ze schijnen zo hard dat je precies een auto bent.
En spatborden! Dat heb ik niet en dat is lastig als je je fiets gebruikt om in Aalst korte afstanden te rijden. Een natte streep op je broek is het resultaat en je kan het moeilijk uitleggen aan elke collega die je tegenkomt. Want er zijn er heel wat hier.
Ik ben gaan slapen na 23u. Ik heb niks gedaan van wat ik gepland heb. Maar ik was heel de dag bezig en had geen minuut over om de TV aan te zetten. Van de week sprak iemand me aan over die dokter die betrapt was met kinderporno en wellicht foute dingen heeft gedaan. Ik wist zelfs van niks. De vraag werd gesteld of ik de laatste tijd op Mars woonde. Nee, in Aalst dus. Maar ik zie het nieuws niet meer wegens andere activiteiten. In de auto luister ik naar CD'tjes omdat de nieuwswaarde van de verkiezingskoorts in Schellebelle me ontgaat en zelfs irriteert.
Het zal beteren. Zondag zijn de verkiezingen daar en dan krijgen we weer een nieuwsdienst. En eind van de maand zit mijn opdracht erop in Aalst.
Ik ga niet weten wat doen !
Yeah right ;-)
De zondag was volgepland. Alles was uit de agenda gegooid en ik ging niks doen. Geen geocache vandaag en geen familiebezoek. Er werden vragen gesteld in die richting hoor, maar ik koos bewust een neen.
Maar kan ik dat nog wel? Ik wil nog veel dingen zien die mijn digimaatje van Telenet opnam. Hij is overvol en ik wil dringend terug weten hoe het met Marian en Rosa zit. De namiddagversie van Thuis kan ik niet meer volgen, dus een sessie van vijf afleveringen zou me weer up-to-date brengen.
Alleen eerst nog even wat papierwerk voor de boekhouding. Ik sluit mijn boekjaar af na het derde kwartaal, dat is dus nu. En dan komt er wat opzoekwerk aan te pas. Het is elk kwartaal zo, maar nu wat intensiever. Er wordt aan mijn mouw getrokken om een extra efforke te doen. Het kan vandaag, want ik heb toch geen plannen.
De fiets is in slechte staat. Mijn geocachebuddy had gezien dat de buitenband op springen stond. Een bezoekje aan de Gamma, die open is op zondag lost het euvel op. Maar nu ik er toch ben, koop ik best ineens twee banden. De voorste is ook te oud. Lichten! Dat mis ik ook. Het achterlicht is gepikt aan het station van Aalst. Het voorste is flauw, want sinds ik ledzaklampen koop van duizenden lumens maak ik me belachelijk met dit voorste licht. Er zijn er coole nu! Ze schijnen zo hard dat je precies een auto bent.
En spatborden! Dat heb ik niet en dat is lastig als je je fiets gebruikt om in Aalst korte afstanden te rijden. Een natte streep op je broek is het resultaat en je kan het moeilijk uitleggen aan elke collega die je tegenkomt. Want er zijn er heel wat hier.
Ik ben gaan slapen na 23u. Ik heb niks gedaan van wat ik gepland heb. Maar ik was heel de dag bezig en had geen minuut over om de TV aan te zetten. Van de week sprak iemand me aan over die dokter die betrapt was met kinderporno en wellicht foute dingen heeft gedaan. Ik wist zelfs van niks. De vraag werd gesteld of ik de laatste tijd op Mars woonde. Nee, in Aalst dus. Maar ik zie het nieuws niet meer wegens andere activiteiten. In de auto luister ik naar CD'tjes omdat de nieuwswaarde van de verkiezingskoorts in Schellebelle me ontgaat en zelfs irriteert.
Het zal beteren. Zondag zijn de verkiezingen daar en dan krijgen we weer een nieuwsdienst. En eind van de maand zit mijn opdracht erop in Aalst.
Ik ga niet weten wat doen !
Yeah right ;-)
zondag 7 oktober 2012
GoPro Wi-Fi BacPac
Of den tiener nog speelgoed mag kopen? Natuurlijk wel. Want dit stond al heel lang op mijn lijstje, zelfs al in den boek bij de beloningen. Alleen, het bestond nog niet. Bijna een jaar geleden aangekondigd, en nu bestaat het dus echt.
GoPro Wi-Fi BacPac + Wi-Fi Remote Combo Kit. Ik wed dat je dat nooit kan nazeggen. Het komt erop neer dat je je GoPro camera met je iPhone kan besturen. Via het draadloos netwerk kan je zelfs het beeld van de camera live zien. Natuurlijk moet dat er nog bij.
Het is heel nuttig ;-)
GoPro Wi-Fi BacPac + Wi-Fi Remote Combo Kit. Ik wed dat je dat nooit kan nazeggen. Het komt erop neer dat je je GoPro camera met je iPhone kan besturen. Via het draadloos netwerk kan je zelfs het beeld van de camera live zien. Natuurlijk moet dat er nog bij.
Het is heel nuttig ;-)
zaterdag 6 oktober 2012
Let's party
Ik ben op weg naar mijn drinkebroeder. We gaan er deze avond een flinke lap op geven. Heel deze zaterdag kijk ik er al naar uit, want het is weer veel te lang geleden.
Ik scheur over de autosnelweg in mijn huurauto. Het is dan wel geen Alfa Romeo Giulietta Quadrifoglio Verde (ik moest het weer opzoeken) maar verder doet het toch wel zijn ding. Ik rijd dus te hard, maar de iCoyote verwittigt wel als er vallende sterren zouden staan. Insomnia van Faithless vond ik altijd al zo'n bangelijke schijf, dus ik heb ze nu ook mee. Gelukkig heeft het autootje een CD-speler en best wat power in de speakers. De buitenspiegels trillen, net zoals dat in een Alfa zou zijn. Ik deed nog geen proefrit, maar ik kan het me levendig voorstellen.
Het wordt een fijne avond en ik kijk er naar uit. Eerst eten we iets heel ongezonds en dan gaan we op zwier zoals het hoort. Het danscafé heeft veel te jonge bezoekers. We moeten roepen om mekaar te verstaan, maar dat hoort erbij. De DJ zet zelfs zijn lasers aan en ik zeg nog tegen mijn drinkebroeder dat ik een kleur meer heb. Het is toogklap zoals vroeger, maar het is wel de waarheid. De muziek is goed en soms denk ik dat ik het beter kan. Dat hoort er natuurlijk ook bij. Maar sommige nummers ken ik niet, en die Shazam ik en ik koop ze meteen online aan op iTunes. Dat kon vroeger niet, Nu ben ik jeugd van de nieuwe generatie ;-)
Als de sfeer wat mindert en de oogjes kleiner worden keren we huiswaarts. En we beloven dat we dat snel nog eens doen. Dat we nu niet meer zo lang wachten.
...
Wat denk je als je dit verhaal leest? Het is exact wat er vandaag gebeurde. En dat was vroeger ook exact hetzelfde. Alleen was er vandaag één nuchter en de andere niet. Er een lap op geven en een stap in de wereld zetten doe ik heel graag. En het is even leuk als vroeger, hoewel ik weet dat niemand dat gelooft als hij dit leest. Toch niet diegene die er ook een lap op geeft inclusief de pintjes. En toch is het zo. Ik heb wel moeten oefenen, want eerst was het niet zo. Ik voelde dat ik iets miste maar dat gevoel verdween. Nu is het net zoals vroeger. Alleen is de avond korter, want ik ga naar huis op een normaal uur. De late uurtjes mis ik nu. Maar die miste ik vroeger ook, want de tweede helft van een avondje uit heb ik me nooit kunnen herinneren.
Ik scheur over de autosnelweg in mijn huurauto. Het is dan wel geen Alfa Romeo Giulietta Quadrifoglio Verde (ik moest het weer opzoeken) maar verder doet het toch wel zijn ding. Ik rijd dus te hard, maar de iCoyote verwittigt wel als er vallende sterren zouden staan. Insomnia van Faithless vond ik altijd al zo'n bangelijke schijf, dus ik heb ze nu ook mee. Gelukkig heeft het autootje een CD-speler en best wat power in de speakers. De buitenspiegels trillen, net zoals dat in een Alfa zou zijn. Ik deed nog geen proefrit, maar ik kan het me levendig voorstellen.
Het wordt een fijne avond en ik kijk er naar uit. Eerst eten we iets heel ongezonds en dan gaan we op zwier zoals het hoort. Het danscafé heeft veel te jonge bezoekers. We moeten roepen om mekaar te verstaan, maar dat hoort erbij. De DJ zet zelfs zijn lasers aan en ik zeg nog tegen mijn drinkebroeder dat ik een kleur meer heb. Het is toogklap zoals vroeger, maar het is wel de waarheid. De muziek is goed en soms denk ik dat ik het beter kan. Dat hoort er natuurlijk ook bij. Maar sommige nummers ken ik niet, en die Shazam ik en ik koop ze meteen online aan op iTunes. Dat kon vroeger niet, Nu ben ik jeugd van de nieuwe generatie ;-)
Als de sfeer wat mindert en de oogjes kleiner worden keren we huiswaarts. En we beloven dat we dat snel nog eens doen. Dat we nu niet meer zo lang wachten.
...
Wat denk je als je dit verhaal leest? Het is exact wat er vandaag gebeurde. En dat was vroeger ook exact hetzelfde. Alleen was er vandaag één nuchter en de andere niet. Er een lap op geven en een stap in de wereld zetten doe ik heel graag. En het is even leuk als vroeger, hoewel ik weet dat niemand dat gelooft als hij dit leest. Toch niet diegene die er ook een lap op geeft inclusief de pintjes. En toch is het zo. Ik heb wel moeten oefenen, want eerst was het niet zo. Ik voelde dat ik iets miste maar dat gevoel verdween. Nu is het net zoals vroeger. Alleen is de avond korter, want ik ga naar huis op een normaal uur. De late uurtjes mis ik nu. Maar die miste ik vroeger ook, want de tweede helft van een avondje uit heb ik me nooit kunnen herinneren.
vrijdag 5 oktober 2012
In English, please
Toch wel een hele vreemde vacature deze keer. Ik ben op zoek naar nieuwe uitdagingen zoals dat heet. Maar natuurlijk op basis van wat ik al ken. Dat wil zeggen computers programmeren en dan liefst in één welbepaalde taal die ik al 16 jaar "spreek".
Maar nu ging het over een hele andere job. En ik kreeg de aanbieding binnen langs twee kanalen. Men is op zoek naar mensen die schrijven. En niet in een computertaal, maar in mensentaal. In het Engels dan nog. Gelukkig wordt geen hoogstaand niveau verwacht. Eight grade English is goed genoeg. Dat moest ik al googelen. Jongeren van 13 of 14 jaar die Engels als moedertaal hebben, dat is het criterium. Beter dan dat moet het, nee mag het niet zijn.
De kans dat je te moeilijke woorden gaat gebruiken zou te groot kunnen zijn. Het gaat om bedrijven die websites hebben gericht op de Europese markt. Mensen die deze websites bezoeken begrijpen Engels, maar het is meestal niet hun moedertaal. Daarom moet de tekst redelijk eenvoudig, maar wel correct zijn. En het kan gaan over alle onderwerpen, dus men beoogt niks technisch.
Ik heb zin om me in te schrijven en te zien wat er gebeurt. Het is een soort tussenpersoon die mensen recruteert en dan aanbiedt aan bedrijven die een blogger of een columnist kunnen gebruiken. En als ik het goed begrijp zou het niet moeilijk zijn.
Ik moest toch zeven dingen proberen en content zijn als er ééntje van lukt? Laten we dit dan mee op het lijstje zetten.
Oh ja. Je wordt er ook een beetje voor betaald. Net echt werk ;-)
Maar nu ging het over een hele andere job. En ik kreeg de aanbieding binnen langs twee kanalen. Men is op zoek naar mensen die schrijven. En niet in een computertaal, maar in mensentaal. In het Engels dan nog. Gelukkig wordt geen hoogstaand niveau verwacht. Eight grade English is goed genoeg. Dat moest ik al googelen. Jongeren van 13 of 14 jaar die Engels als moedertaal hebben, dat is het criterium. Beter dan dat moet het, nee mag het niet zijn.
De kans dat je te moeilijke woorden gaat gebruiken zou te groot kunnen zijn. Het gaat om bedrijven die websites hebben gericht op de Europese markt. Mensen die deze websites bezoeken begrijpen Engels, maar het is meestal niet hun moedertaal. Daarom moet de tekst redelijk eenvoudig, maar wel correct zijn. En het kan gaan over alle onderwerpen, dus men beoogt niks technisch.
Ik heb zin om me in te schrijven en te zien wat er gebeurt. Het is een soort tussenpersoon die mensen recruteert en dan aanbiedt aan bedrijven die een blogger of een columnist kunnen gebruiken. En als ik het goed begrijp zou het niet moeilijk zijn.
Ik moest toch zeven dingen proberen en content zijn als er ééntje van lukt? Laten we dit dan mee op het lijstje zetten.
Oh ja. Je wordt er ook een beetje voor betaald. Net echt werk ;-)
donderdag 4 oktober 2012
Vandaag
Een productieve dag vandaag! Jammer dat ik er niet voor betaald word. Ik nam een dag vakantie om alle loose ends weg te werken. En dat is bijna gelukt. En wat er nog op todo staat is afgesproken.
Ik zal mijn huurauto kunnen afzeggen, want volgende week is mijn Saab gekeurd. Haleluja! Ik belde om de huurauto voor de achtste keer één week te verlengen en de dame was vriendelijk. Heel vriendelijk zelfs, want mijn telefoontje bleek overbodig. Ik heb nu immers een B2B contract. Business to business. Zij zijn een business en ik blijkbaar ook. En contracten worden dan niet verlengd. Het verhuurbedrijf is dan een duivenkot, want ik geef mijn auto terug als ik zin heb. Dan rekent men af door een factuur na te sturen. Ik moet geen 950€ waarborg meer betalen en de betaling van de huur doe je zoals elke andere factuur. Te laat dus. Dat heb ik maar niet gezegd.
Mijn Saab breng ik binnen in de garage na de uren. Technically klopt dat niet. Ik laat hem op straat staan voor de garage. Ik drop de sleutel in de brievenbus en vanaf dan zal een geöliede machine beginnen bollen. Ik krijg hem volledig in orde terug, inclusief keuring. Dat moet je natuurlijk bijbetalen, maar het weegt niet op tegen het dagtarief dat ik anders zou verliezen.
Ik heb een nieuwe identiteitskaart! Da's maar goed, want zonder identiteitskaart kan je geen auto huren. Toch deed ik dat al twee keer. Ik lachte eens lief en het lukte. De tweede keer zelfs tegen een man :-)
En ik ben met mijn gloednieuwe Flexkaart van de Post mijn aangetekende zending gaan halen. Eindelijk weet ik nu wat het is. Zoals altijd is het een brief die ik al kende, want hij werd ook met de gewone post verstuurd.
Ik ben ook bij de dokter geraakt én bij de apotheek. Eindelijk cholesterolpillen gekocht en sensoren besteld. Dat liep bijna weeral fout. Volgende week is de apotheek gesloten, dus ik zou ze niet kunnen ophalen. En ik kom geen week meer toe. Tot ergernis van de mensen achter mij belde de brave man naar Paradigm om de sensoren met een koerier te leveren. Op zijn kosten! Hij voelt zich nog een beetje schuldig omdat ie een tijd geleden bijna 100€ te veel had aangerekend. Ik heb toen Paradigm zelf moeten contacteren om mijn gelijk te halen. Maar nu lukt alles wonderwel. Ik zal ze morgenavond tot 22u kunnen afhalen in de apotheek. Ofwel op zondag, stel je voor! Enkel even bellen en hij zal er staan. Plots kan er heel veel.
Ik zal veel items moeten schrappen uit mijn boek. Ik bedoel niet dit boek, want dat moet ik nog bestellen. Ook niet dit, want dat moet ik nog schrijven. Wel dit. Alleen moet de kolom met beloningen aangevuld worden want zoveel items heeft het niet meer. Een iPhone 5 wou ik er nog opzetten, maar die koop is sowieso ;-)
I love it when a plan comes together.
Ik zal mijn huurauto kunnen afzeggen, want volgende week is mijn Saab gekeurd. Haleluja! Ik belde om de huurauto voor de achtste keer één week te verlengen en de dame was vriendelijk. Heel vriendelijk zelfs, want mijn telefoontje bleek overbodig. Ik heb nu immers een B2B contract. Business to business. Zij zijn een business en ik blijkbaar ook. En contracten worden dan niet verlengd. Het verhuurbedrijf is dan een duivenkot, want ik geef mijn auto terug als ik zin heb. Dan rekent men af door een factuur na te sturen. Ik moet geen 950€ waarborg meer betalen en de betaling van de huur doe je zoals elke andere factuur. Te laat dus. Dat heb ik maar niet gezegd.
Mijn Saab breng ik binnen in de garage na de uren. Technically klopt dat niet. Ik laat hem op straat staan voor de garage. Ik drop de sleutel in de brievenbus en vanaf dan zal een geöliede machine beginnen bollen. Ik krijg hem volledig in orde terug, inclusief keuring. Dat moet je natuurlijk bijbetalen, maar het weegt niet op tegen het dagtarief dat ik anders zou verliezen.
Ik heb een nieuwe identiteitskaart! Da's maar goed, want zonder identiteitskaart kan je geen auto huren. Toch deed ik dat al twee keer. Ik lachte eens lief en het lukte. De tweede keer zelfs tegen een man :-)
En ik ben met mijn gloednieuwe Flexkaart van de Post mijn aangetekende zending gaan halen. Eindelijk weet ik nu wat het is. Zoals altijd is het een brief die ik al kende, want hij werd ook met de gewone post verstuurd.
Ik ben ook bij de dokter geraakt én bij de apotheek. Eindelijk cholesterolpillen gekocht en sensoren besteld. Dat liep bijna weeral fout. Volgende week is de apotheek gesloten, dus ik zou ze niet kunnen ophalen. En ik kom geen week meer toe. Tot ergernis van de mensen achter mij belde de brave man naar Paradigm om de sensoren met een koerier te leveren. Op zijn kosten! Hij voelt zich nog een beetje schuldig omdat ie een tijd geleden bijna 100€ te veel had aangerekend. Ik heb toen Paradigm zelf moeten contacteren om mijn gelijk te halen. Maar nu lukt alles wonderwel. Ik zal ze morgenavond tot 22u kunnen afhalen in de apotheek. Ofwel op zondag, stel je voor! Enkel even bellen en hij zal er staan. Plots kan er heel veel.
Ik zal veel items moeten schrappen uit mijn boek. Ik bedoel niet dit boek, want dat moet ik nog bestellen. Ook niet dit, want dat moet ik nog schrijven. Wel dit. Alleen moet de kolom met beloningen aangevuld worden want zoveel items heeft het niet meer. Een iPhone 5 wou ik er nog opzetten, maar die koop is sowieso ;-)
I love it when a plan comes together.
woensdag 3 oktober 2012
Het kasteel van de facteur
Over hoe vreemd het kan zijn, maar wel heel rechtlijnig en eenvoudig. Daar ging het waargebeurde verhaal over van de postbode. Hij deed zijn ronde niet met tegenzin, maar het maakte hem ook niet speciaal gelukkig. Toch kwam hij fluitend binnen bij de mensen die zijn zendingen ontvingen. En niet alleen omdat hij een borrel kreeg bij oudere dames die hun pensioen van hem ontvingen.
Hij had zijn manier gevonden om gelukkig te zijn. Het had niks te maken met zijn dagelijkse job. Of onrechtstreeks misschien wel. Op zijn ronde kwam hij allerlei rommel tegen. Dingen die mensen achtergelaten hadden op straat of in de natuur. Maar hij zag er steevast potentieel in. Hij verzamelde het selectief. Niet dat hij gescheiden afval ophaalde, hij nam niet alles mee. Enkel de rommel die in zijn ogen een functie kon hebben in zijn kasteel. Dat was wat ie aan het bouwen was: zijn eigen kasteel in een afgelegen bos.
Toen ie op pensioen ging, was het kasteel klaar. Het was meer een uitgebreide hut van rommel in een afgelegen bos, maar zelfs elke voorbijganger moest toegeven dat het er mooi was en aangenaam om te vertoeven. Welke TV ploeg er langskwam weet ik niet, ik heb het ook nooit zelf gezien. Misschien was het wel die van Jambers in die tijd. Maar het verhaal werd me verteld toen ik diep in de put zat, op zoek naar mijn eigen geluk.
Het groeit namelijk niet aan de bomen, dat geluk. Je kan het vinden als je leeft naar je eigen waarden. Alleen wist ik niet wat die waren. Een huisman met drie kinderen en een mooie vrouw kan heel gelukkig zijn ondanks het feit dat ie elke avond tot 22u moet werken. Hij kan zich ook miserabel slecht voelen omdat hij zijn kinderen af en toe in 't weekend even een uurtje of twee ziet. Dat hangt enkel af van de waarden die hij gebruikt als referentie. De waarden die voor hem belangrijk zijn om gelukkig te zijn. Als erkenning, ambitie en geld zijn belangrijkste waarden zijn, kan hij perfect gelukkig zijn, hoewel ie zijn kinderen te weinig ziet. Als hun opvoeding en zijn familieleven zijn belangrijkste waarden zijn, dan heeft ie een levensgroot probleem.
Maar de ene set waarden is niet slechter dan de andere. De huisman die werkverslaafd is maar toch gelukkig is geen slecht mens. Misschien zijn de kinderen toch welopgevoed. Ze hebben in elk geval een gelukkige vader. Dat was ook zo bij de postbode. De karikatuur die er van hem gemaakt werd zal hem worst wezen. Als Jambers of Man Bijt Hond het zo grappig vonden dat ze er een reportage van maakten, dan is dat maar zo. Dat mensen dan lachen, dat is ook maar zo. Maar zijn setje waarden zorgde er wel voor dat hij extreem gelukkig was.
Ik ben beniewd welke kijker van de reportage dat kon zeggen. Ik ben nog op zoek naar mijn setje. Maar ik weet ongeveer in welke richting dat gaat. En het heeft zeker niks te maken met geld, ambitie of een mooi huis.
Laten we wel even een mooie rode Alfa buiten beschouwing laten. Ik ben ook maar een mens hè ;-)
Hij had zijn manier gevonden om gelukkig te zijn. Het had niks te maken met zijn dagelijkse job. Of onrechtstreeks misschien wel. Op zijn ronde kwam hij allerlei rommel tegen. Dingen die mensen achtergelaten hadden op straat of in de natuur. Maar hij zag er steevast potentieel in. Hij verzamelde het selectief. Niet dat hij gescheiden afval ophaalde, hij nam niet alles mee. Enkel de rommel die in zijn ogen een functie kon hebben in zijn kasteel. Dat was wat ie aan het bouwen was: zijn eigen kasteel in een afgelegen bos.
Toen ie op pensioen ging, was het kasteel klaar. Het was meer een uitgebreide hut van rommel in een afgelegen bos, maar zelfs elke voorbijganger moest toegeven dat het er mooi was en aangenaam om te vertoeven. Welke TV ploeg er langskwam weet ik niet, ik heb het ook nooit zelf gezien. Misschien was het wel die van Jambers in die tijd. Maar het verhaal werd me verteld toen ik diep in de put zat, op zoek naar mijn eigen geluk.
Het groeit namelijk niet aan de bomen, dat geluk. Je kan het vinden als je leeft naar je eigen waarden. Alleen wist ik niet wat die waren. Een huisman met drie kinderen en een mooie vrouw kan heel gelukkig zijn ondanks het feit dat ie elke avond tot 22u moet werken. Hij kan zich ook miserabel slecht voelen omdat hij zijn kinderen af en toe in 't weekend even een uurtje of twee ziet. Dat hangt enkel af van de waarden die hij gebruikt als referentie. De waarden die voor hem belangrijk zijn om gelukkig te zijn. Als erkenning, ambitie en geld zijn belangrijkste waarden zijn, kan hij perfect gelukkig zijn, hoewel ie zijn kinderen te weinig ziet. Als hun opvoeding en zijn familieleven zijn belangrijkste waarden zijn, dan heeft ie een levensgroot probleem.
Maar de ene set waarden is niet slechter dan de andere. De huisman die werkverslaafd is maar toch gelukkig is geen slecht mens. Misschien zijn de kinderen toch welopgevoed. Ze hebben in elk geval een gelukkige vader. Dat was ook zo bij de postbode. De karikatuur die er van hem gemaakt werd zal hem worst wezen. Als Jambers of Man Bijt Hond het zo grappig vonden dat ze er een reportage van maakten, dan is dat maar zo. Dat mensen dan lachen, dat is ook maar zo. Maar zijn setje waarden zorgde er wel voor dat hij extreem gelukkig was.
Ik ben beniewd welke kijker van de reportage dat kon zeggen. Ik ben nog op zoek naar mijn setje. Maar ik weet ongeveer in welke richting dat gaat. En het heeft zeker niks te maken met geld, ambitie of een mooi huis.
Laten we wel even een mooie rode Alfa buiten beschouwing laten. Ik ben ook maar een mens hè ;-)
dinsdag 2 oktober 2012
Diabetescafé
Dat is weer typisch. Voor de eerste keer sinds ik die insulinepomp draag val ik dus zonder insuline. Hij waarschuwt natuurlijk op tijd, maar het ding piept zoveel dat ik dit soort piep niet herkend heb als iets dringend.
Gelukkig zijn er op een diabetescafé mensen die diabetes hebben. En sommigen zelfs een pomp. En één jongedame had zelfs mijn merk. Dan moest ik alleen maar mijn pomp loskoppelen en haar pomp aankoppelen aan de catheder in mijn buik. Dan even rekenen, want haar pomp is ingesteld om haar frietjes te berekenen. Als ik frietjes eet, weet mijn pomp dat het een andere hoeveelheid insuline kost. Gelukkig is dat maar een regel van drie. En dan doen we dat dus zo:
Gelukkig zijn er op een diabetescafé mensen die diabetes hebben. En sommigen zelfs een pomp. En één jongedame had zelfs mijn merk. Dan moest ik alleen maar mijn pomp loskoppelen en haar pomp aankoppelen aan de catheder in mijn buik. Dan even rekenen, want haar pomp is ingesteld om haar frietjes te berekenen. Als ik frietjes eet, weet mijn pomp dat het een andere hoeveelheid insuline kost. Gelukkig is dat maar een regel van drie. En dan doen we dat dus zo:
maandag 1 oktober 2012
I know nooothing
Het is me helemaal ontgaan. Het nieuwe seizoen is begonnen en het televisielandschap ziet er anders uit. Programma's werden aangepast, hele zenders vernieuwd en sommige programma's blijkbaar al bijna weer afgevoerd. En ik heb er niks van gezien. Nada, noppes.
Ooit was het nog een hoogtepunt en ik keek er lang naar uit. Nu staat de digicorder vol met dingen die ik nooit nog kan bekijken. Hij neemt zelfs niks meer op omdat de schijf vol staat. Andere dingen zijn nu belangrijker en ze overtreffen het tijdverdrijf dat vroeger televisie was. Het was ook enkel dat: tijd wil ik niet meer verdrijven, ik vul het liever op met leuke en spannende dingen. Dingen die in het echt gebeuren, en niet op een schermpje. Ook al is dat schermpje in de speelkamer 3 meter breed ;-)
Er is ook wel een technische reden. De twee avonden die ik per week doorbreng in het hotel heb ik ook volgepland. En als er tijd over is om eventjes te staren naar de kijkbuis, dan is de keuze beperkt. De zenders zijn vaak zo slecht van kwaliteit dat ik zelfs het avondnieuws moet missen. Dat is wel een beetje jammer. Kanaal 40 wel ja! Dat werkt heel goed. Maar wat heb ik daar nu aan?
't Is wel vreemd als ik plots in familiekring een heel relaas hoor van het vernieuwde TV-kanaal en de nieuwe programmatie op de bestaande zenders. Ik weet er niks meer van.
En dat is helemaal niet erg. Vreemd toch hoe dat op zo'n korte tijd verandert...
Ooit was het nog een hoogtepunt en ik keek er lang naar uit. Nu staat de digicorder vol met dingen die ik nooit nog kan bekijken. Hij neemt zelfs niks meer op omdat de schijf vol staat. Andere dingen zijn nu belangrijker en ze overtreffen het tijdverdrijf dat vroeger televisie was. Het was ook enkel dat: tijd wil ik niet meer verdrijven, ik vul het liever op met leuke en spannende dingen. Dingen die in het echt gebeuren, en niet op een schermpje. Ook al is dat schermpje in de speelkamer 3 meter breed ;-)
Er is ook wel een technische reden. De twee avonden die ik per week doorbreng in het hotel heb ik ook volgepland. En als er tijd over is om eventjes te staren naar de kijkbuis, dan is de keuze beperkt. De zenders zijn vaak zo slecht van kwaliteit dat ik zelfs het avondnieuws moet missen. Dat is wel een beetje jammer. Kanaal 40 wel ja! Dat werkt heel goed. Maar wat heb ik daar nu aan?
't Is wel vreemd als ik plots in familiekring een heel relaas hoor van het vernieuwde TV-kanaal en de nieuwe programmatie op de bestaande zenders. Ik weet er niks meer van.
En dat is helemaal niet erg. Vreemd toch hoe dat op zo'n korte tijd verandert...
Abonneren op:
Posts (Atom)