Diabetescafé

Dat is weer typisch. Voor de eerste keer sinds ik die insulinepomp draag val ik dus zonder insuline. Hij waarschuwt natuurlijk op tijd, maar het ding piept zoveel dat ik dit soort piep niet herkend heb als iets dringend.

Gelukkig zijn er op een diabetescafé mensen die diabetes hebben. En sommigen zelfs een pomp. En één jongedame had zelfs mijn merk. Dan moest ik alleen maar mijn pomp loskoppelen en haar pomp aankoppelen aan de catheder in mijn buik. Dan even rekenen, want haar pomp is ingesteld om haar frietjes te berekenen. Als ik frietjes eet, weet mijn pomp dat het een andere hoeveelheid insuline kost. Gelukkig is dat maar een regel van drie. En dan doen we dat dus zo: