zaterdag 31 maart 2012

No worries

Weet jij het nog? Het is wellicht lang geleden. Een dag, enkele dagen of weken aan een stuk zonder zorgen. Misschien wel maanden of een jaar. Zo lang heb ik het nooit uitgehouden, maar enkele dagen of een week wel. Dat kan ik me herinneren.

Ik bedoel dan echt een periode dat je nergens aan moet denken. Maar echt niets. Geen zorgen maken over je afbetaling, je werk, de stress die er vaak bijhoort. Of je nog werk hebt binnenkort? Geen mails die lastig zijn om te lezen of om te beantwoorden. Geen vervelende voicemailberichten die je op stang jagen.

Ze zijn zeldzaam, maar ik kan ze me herinneren. Kleine momenten dat alles eventjes niet meer meetelde. Je zou verwachten dat het vroeg in je jeugdjaren moet zijn, als je als ukkepuk in de lagere school voetbalt met je vriendjes op de speelplaats. Toch was dat niet zo bij mij. Ik voelbalde niet graag en ook in de lagere school herinner ik me vreselijk vervelend huiswerk en lessen die we moesten voorbereiden. De les aardrijkskunde en geschiedenis werd samengebald in 3 zinnen in een groen kadertje in het leerboek. Het enige wat ik moest doen was die zinnen van buiten leren en ze de dag nadien weer op papier zetten. Helaas kon ik dat niet want een geheugen is me niet meegegeven in mijn basispakket van kwaliteiten. Toen was het al stress om naar school te vertrekken.

Wanneer lukte het dan wel? Tijdens mijn fietsvakanties naar de Ardennen. Ik heb er heel wat gedaan, en dat was 100% complete ontspanning. Tien dagen geen enkele zorg buiten het vinden van een camping, de nodige spijs en drank en zorgen dat je de dag erna toch weer bekwaam was om de nodige kilometers af te leggen. Toch was het in een periode met best wel stress, want ik ging naar de hogeschool en had nooit goede resultaten, lees: meestal tweede zit. Dus na de vakantie moest er weer gestudeerd worden en dat ging me nu eenmaal niet af. Maar die tien dagen herinner ik me elke keer weer (7 keer in totaal) als complete no worries zone.

Nu is het anders. Met de nodige hulp is het me nu aangeleerd. Ik ga op zoek naar de kleine periodes die je kan opvullen met zorgenloze momenten. Het vraagt wat training, want 's avonds alleen gaan geocachen als je de hele dag stijf stond van de stress is niet makkelijk. Of ik kan met een pistool op een roos mikken en hopen dat ik in de zwarte bol schiet. En daarna napraten over de al dan niet geslaagde poging.

Maar de neiging om op de zetel te gaan liggen en te zeggen: nu vandaag doe ik niks meer, is heel groot. Alleen, als je dat doet gaat de korte periode voor de TV nutteloos voorbij. Je bent niet verlost van de stress en hoewel je in slaap sukkelt rust je niet uit. De korte, geplande ontspanning kan dat wel doen. Als je daarbij de nodige aandacht geeft aan nazorg, lees: een fotootje, filmpje, of blogverslagje, kan je er ook de komende dagen, weken, maanden van nagenieten.

Het recept is simpel. Ik geloofde er niet in, maar het werkt.

vrijdag 30 maart 2012

Fort VI

Een leuk plekje om eens een uitstapje te doen. Twee schatten gevonden, de derde helaas niet. Maar we komen terug, want dit is echt een geweldige plek !






Fort VI


donderdag 29 maart 2012

Wazig

Ik had er een truukje voor geleerd. Het medeleven met mijn medemens had een noodstop nodig. Dat moet zo, want anders kom je zelf in de problemen. Ik heb het geleerd van mensen die ervoor studeerden. De witte lijn diende om een duidelijke afbakening te maken. En het principe was eenvoudig: als je wakker ligt van problemen van iemand anders, dan gaat het te ver. Er waren natuurlijk uitzonderingen, want niet iedereen is even belangrijk in je leven, dat kan ook niet.

Maar nu loopt het dus fout. Ik heb de regel toegepast en ik twijfel. De lijn is veel waziger dan vroeger. Misschien mocht ik ze niet trekken want ik heb niet genoeg betrouwbare info om dit soort beslissing te nemen. Je kan immers enkel een oordeel vellen als je weet of je de waarheid te horen kreeg. Als dat je daaraan twijfelt wordt alles moeilijker. Je kan enkel meeleven met iets dat echt gebeurd is. Als dat niet zo is, wordt je vertrouwen misbruikt en dan had ik gelijk om de lijn te trekken. Als ik me vergis ben ik veel te hard geweest en heb ik iemand erg gekwetst.

Ik hoop dat tijd raad brengt, want dit is een heel moeilijke oefening in mijn stappenplan.

woensdag 28 maart 2012

Plezant hè !

Ja zeg... timelapse wou ik dus proberen hè. Mijn eerste testje van dit weekend ging ik overdoen, maar dan in 't mooi. 1200 foto's op 3 uur tijd aan mekaar plakken om te zien hoe Antwerpen ontwaakt. En dan gebeurde dit...


dinsdag 27 maart 2012

Werkzekerheid

Het is een torenhoog cliché. Ik had een gesprek met iemand die het kan weten. Al heel lang heb ik discussies gehad over het feit dat zelfstandigen geen werkzekerheid hebben. Veel minder toch dan arbeiders of bedienden. En dat heb ik altijd ontkend. Ik moet mijn huidige toestand in perspectief zien. Ik ben zelfstandige sinds 2000. Ik richtte mijn bvba op in 2001. Dus zeg maar dat ik 12 jaar zeker ben geweest van mijn inkomen. Het was niet altijd makkelijk, en ik heb ook zwarte sneeuw gezien. Maar nooit heb ik het idee gehad dat het helemaal zou stoppen.

En dat is dus wat mijn gesprekspartner ook zei. Hij is net met pensioen en was heel zijn leven zelfstandige. Nooit heeft hij op de rand van het failliet gestaan, maar het was vaak moeilijk. Drie keer moest hij bedragen die hij tegoed had blauw blauw laten omdat de tegenpartij failliet was gegaan. Dat deed pijn, maar het heeft geen invloed gehad op de ganse carrière.

Als ik mijn situatie nu vergelijk met mijn ventje heb ik sinds ik hem leerde kennen één en hetzelfde werk gedaan. Hij zit inmiddels bij zijn vierde werkgever. Als bediende dus. Soms is de overstap gebeurd omdat hij dat zelf wou, soms had hij geen keuze, wegens herstructurering. Dat is dus ook geen werkzekerheid. Bij mij is ze dus relatief, die werkzekerheid maar zeker niet slechter dan bij andere mensen.

maandag 26 maart 2012

Spannend

Nog één les moet ik volgen om examen af te leggen. Er volgt een theoretische en een praktische proef. Mijn begeleider op de schuttersclub zegt dat hij er gerust in is dat ik zal slagen. Ik ken absoluut niks van wapens, dus voor de theorie zal ik moeten studeren. Het gaat trouwens nauwelijks over wapens, maar eerder over veiligheid en reglementering.

Dat geldt ook voor het praktisch examen. Ik schiet nu vanop 15 meter bijna alle schoten in "de zwarte bol". Dat wil zeggen in een roos waar de cirkels genummerd zijn van 1 tot 10 (10 is in de roos) schiet ik 7 of beter. En alleen als ik 10 cm naast de roos mik, want het pistool is afgesteld op de ogen van mijn begeleider. Maar ook dat heeft absoluut geen enkel belang op het examen. De examinator zal liefst hebben dat ik wel het karton van de roos raak, maar verder dan dat gaat het niet. Ook daar gaat het enkel over handelingen, automatismen, regels die je moet kennen om veilig met een wapen om te gaan.

We nemen wellicht enkele lessen extra omdat er niet onmiddellijk een examen gepland is. Kwestie van de routine niet te verliezen en het examen zelf eens goed te overlopen. En vanaf dan mag ik het alleen. Alleen naar de schietstand om toch nog heel wat beter te worden. Je moet ook met één hand kunnen schieten en ook op 25 meter in plaats van 15 meter. Als me dat ook lukt zou ik graag mettertijd meedoen aan wedstrijden.

Wat een heerlijke bezigheid :-)

zondag 25 maart 2012

Timelapse

... is een techniek om foto's om te zetten in een film. Neem heel veel foto's na elkaar en plak ze aaneen. Dan krijg je in enkele seconden een versnelde weergave van wat er is gebeurd over een lange periode. Zo kan je een bloem die openbloeit filmen of een zonsondergang.

En nu blijkt toch wel dat ik het nodige speelgoed daar voor in huis heb zeker? Een spiegelreflexcamera, een computer die hem bestuurt, een statief en software voor videomontage. Dit is mijn eerste probeersel. Ik maak het me direct moeilijk door het 's nachts te willen doen. OK, ik lieg... ik wou een zonsondergang maar het instellen van de camera en de software die hem stuurt was zo moeilijk dat het inmiddels pikdonker was.

Veel meer dan de maan en een ster die verschijnt zie je niet. De snelle ster is een vliegtuig. En het moet nog beter en scherper, maar dat leer ik nog wel. Dit zijn ongeveer 500 foto's na elkaar geplakt, genomen in 1 uur tijd. Het resultaat is bewerkt met montagesoftware om knipperen tegen te gaan.

Oei voel ik nu een nieuwe hobby komen?
Ik hoop van niet, want daar heb ik geen tijd voor ;-)

zaterdag 24 maart 2012

Chateau du Lac

Het was dik in orde vandaag. De geocache was eerder een fotozoektocht, de coördinaten van de tussenstops waren op voorhand bekend en dat maakt het een beetje anders. Telkens hebben we een "zoek de fout" opgelost tussen een foto en het echte uitzicht. De schat was dan ook niet zo moeilijk te vinden. Na de schat zochten we tevergeefs een verfrissing op een terrasje van een Chinees restaurant. De plastieken tuinstoelen waren verschillend. De omgekeerde wijnglazen ook. Toch hebben de glazen de ober nooit getriggerd om te denken dat we misschien nog niets besteld hadden, laat staan zelfs nog maar een kaart hadden gekregen. Bij zijn buurman hadden we meer succes. Een drankje en een krokje na de wandeling lukten daar wel.

Voor een rugpatiënt deed het bubbelbad deugd maar voor een diabeet is het lastiger. Helaas ben ik beide. De sterke bubbels gaven een heerlijke massage maar ze bliezen de catheder en de glucosesensor bijna van mijn lijf. Ik wou vermijden dat ik ze in het badwater zou verliezen en heb dus maar eventjes van de luchtbellen kunnen genieten. En het bed is veel te groot. Ik moet een geocache beginnen om mijn schat terug te vinden.

Het restaurant vanavond was dan weer pico bello. Het is lang geleden dat ik van zo'n heerlijke maaltijd heb kunnen genieten. Het voorgerecht was wel een uitdaging. Garnaalkroketten kende ik natuurlijk. Cappuccino en kreeft ook. Maar wat garnaalkroketten met een cappuccino van kreeft wil zeggen wist ik niet. Maar het stond zo op de kaart en ik werd nieuwsgierig. Bij levering bleek het om een klein glazen kopje te gaan dat mee op het bord staat. Er zit een vloeistof in met een dikke schuimlaag bovenop. Ik weet niet direct wat de bedoeling is.

Het kan een sausje zijn dat je over je kroketten giet. Ofwel is het een kreeftensoepje en dan wordt wellicht verondersteld dat je 't uitdrinkt. Ik sta voor een torenhoog dilemma. De boer van de Kempen gaat zich eindeloos belachelijk maken als ie de saus uitdrinkt. Wellicht maak ik me even belachelijk als ik de soep in de kroketten giet. Het feit dat mijn buurmeisje in hetzelfde potje de saus van haar biefstuk geserveerd kreeg maakt het niet makkelijker. Ik beslis toch dat het een soepje moet zijn en drink het uit. Meteen blijkt dat het de juiste beslissing is. Kreeftensoep met opgeklopte room. En heerlijk in combinatie met garnaalkroketten. En blij dat ik ze niet heb leeggegoten in het volledig platte bord.

Achteraan in het restaurant ontstaat grote hilariteit. Een groepje jongelui hebben last van hetzelfde dilemma. Een meisje heeft toch als eerste reflex beslist dat het saus moest zijn. Twee jongens lachen hard en nemen fotootjes van de kemel die ze schoot. Blijkbaar ben ik niet de enige die dat niet heeft gesnapt. Ook een meisje twee tafels verder weet niet wat te doen. Ze dept de achterkant van haar mes in de substantie en beslist dan toch wijselijk om ervan te drinken.

Een zeer geslaagde en zonovergoten dag. Het is hier goed :-)




Genval


vrijdag 23 maart 2012

John Harris

John Harris Fitness was een speciale club. Eerst had ik de software voor de fitnessclubs geïnstalleerd bij enkele clubs rond het Antwerpse. Het systeem van beheer van leden, beurtenkaarten en toegangscontrole was redelijk uniek en dat was onze troef. Ik zeg onze want ik werkte nog als programmeur voor mijn eerste werkgever. In 2000 werd ik zelfstandige en ik nam de software mee.

Er was net een nieuwe klant bijgekomen, en die heette dus John Harris Fitness. Hij trok zich weinig aan van de unieke kenmerken van onze software. Want het was geen gewone fitnessclub, maar een fitnessclub in een hotel. Het Radison SAS hotel in Brussel. Leden hadden ze niet, enkel hotelgasten. Beurtenkaarten dus ook niet en toegangscontrole was al helemaal overbodig. Een aantal bijkomende functies werden voorzien om hotels ook toe te laten met de software te werken. Leden kregen een kamernummer en saunabeurten werden via de hotelrekening verrekend.

En ze waren tevreden. Anders dan de andere clubs, want het ging er minder gemoedelijk aan toe dan in de gewone fitnessclubs. Elk klein foutje in de software werd ook meteen in het groot en breed doorgegeven in mijn mailbox. Toch werd beslist om ook in de nieuwe club de software te plaatsen. De club lag aan het meer van Genval, een klein stukje paradijs dat ik niet kende. Vanuit de club in Brussel reed ik naar de club in Genval op 20 minuutjes want het ligt er in vogelvlucht dichtbij. Maar de wereld van verschil tussen Brussel centrum en dat stukje paradijs is me altijd bijgebleven.

Toen zei ik tegen mijn ventje dat ik daar wel eens wou overnachten, in dat mooie hotel. En dat doen we dit weekend. De fitnessclub is nu verdwenen, maar daar had ik toch niks meer te zoeken.

donderdag 22 maart 2012

Interesses / vrije tijd

Dat onderdeel is moeilijk in te vullen. Maar ik ben ervan geschrokken. Alles wat er nu staat is nieuw. Op één na zijn alle activiteiten die ik nu als hobby op mijn CV heb gezet nieuw sinds een jaar. Of misschien twee jaar.

Geocaching, actief blogger, gaming op diverse platforms, videomontages, lid van een schuttersclub, DJ (sporadisch). Zo staat het er nu. Zes hobby's waarvan er vijf nieuw zijn. Had je me twee jaar geleden gevraagd: wat zijn jouw hobby's? dan zou ik enkel gaming kunnen zeggen. Als ik het zo bekijk deed ik in feite niet zo veel. En dat is iets wat me al een tijdje verbaast. Ik vraag me dan af wat ik dan vroeger deed in die tweede schijf, de schijf van 8 uur ontspanning.

Voor die videomontages ben ik nu trouwens een jaartje bezig met Final Cut op de iMac. Dat is zo mega veel fun, maar ik kan er echt nog niks van. Het is bedoeld voor professionele toepassingen en het heeft zo oneindig veel mogelijkheden dat ik eraan denk om er een cursus voor te volgen. Nu probeer ik altijd maar wat, en vaak lukt het wel. Maar de echte basis moet je eigenlijk ooit eens gezien hebben. Oeps weeral plannen. Dimmen, Jan, dimmen...

In ieder geval, ik ben erg blij met het lijstje. Het houdt me niet alleen bezig, maar ik heb nu veel meer het gevoel dat ik ook nog leef nadat de dagtaak erop zit. Vroeger was dat helemaal niet zo. Dan was gaming en rond de TV hangen het enige dat ik deed. Maar nu zit het dus vol. Misschien soms een beetje te vol, want de weekavonden staan ook vaak volgepland. Alles staat er trouwens nog niet bij hè, want lunchen, chatten, forummen en diabetescafé's bezoeken hoort er ook nog bij. Alleen kan je daar niet veel mee op een CV.

Dat is nu trouwens de vraag. Zet je dit wel op een CV? Als ik over deze blog begin, komt misschien iemand zoeken naar meer info. En niet alles wat hier staat maakt mij even aantrekkelijk als werknemer. En schrijf je dat je in een schuttersclub zit? Vele van de mensen die ik er ontmoet heb houden het voor zichzelf, want het komt nooit op een positieve manier in de aandacht. En dat ik sporadisch DJ ben moest er zeker bij. Vooral dat het nu heel erg sporadisch is... als ik elke vrijdag en zaterdag plaatjes draai, ben ik misschien tijdens de werkuren te moe om mijn job te doen.

Bon, het staat er zo op en we laten het nu zo. Ik ben vooral blij dat ik nu iets te zeggen heb. Want vroeger zou dit een lege lijn geweest zijn.

woensdag 21 maart 2012

Twee voor twaalf

Dat is de tijd blijkbaar. Het is twee voor twaalf. Het klinkt als "erger nog dan vijf voor twaalf". Ik denk dat het misschien zelfs later is, maar ik sta er niet helemaal middenin en kan dat dus niet helemaal beoordelen. Maar het antwoord op mijn moeilijke vraag over de nabije toekomst heb ik vanavond gekregen. Het is nog niet helemaal duidelijk, maar dus wel dat het erg is.

Ik weet niet wat er staat te gebeuren. Ik heb nu wel mijn CV klaar en die gaat volgende week hopelijk door mensen gelezen worden. En dan gaan we afwachten wat de toekomst brengt. De bedoeling is nog steeds om andere kleine projecten te zoeken die ik erbij neem. Maar gezien het uur op de klok, weet je nooit of de projecten misschien redelijk groot moeten zijn.

We zullen zien wat er gebeurt. Er staat een vergadering gepland die niet vrolijk zal zijn. Wellicht geeft ze ook geen duidelijkheid, maar zal de klemtoon vooral liggen op de hoogdringendheid van werk dat ik nu moet uitvoeren zodat alles weer goed komt. Het spreekt voor zich dat het nooit zo simpel is, en dat zal ik alweer duidelijk maken. Alleen is het alweer nu wel vermoeiend. Ik hoop dat het binnenkort anders is. Ik heb me in elk geval voorgenomen om mijn humeur zo weinig mogelijk te laten beïnvloeden. Het is een mooi voornemen waar ik tegenwoordig vaak in slaag. Maar dit is wel een grote test.

We will see...

dinsdag 20 maart 2012

Vandaag ...

... is een dagverslagje weer op zijn plaats. Ik ben jarig! 42 lentes al. Pas op, niet dat ik daar nog zo blij mee ben. Verjaren is iets dat al lang niet meer in mijn prioriteitenlijst staat. Toch had ik op voorhand besloten van een leuke dag te verzinnen. Het maakt niet zoveel uit op welke manier, want ik had niks gepland. Ik ben dan ook gewoon deze morgen aan mijn bureau gaan zitten en beginnen werken.

Neen dat klopt niet helemaal, ik ben aan mijn bureau gaan zitten en heb mijn e-mails gecheckt. De belangrijkste was een antwoord op een cruciale vraag. Het bepaalt mijn toekomst op korte termijn. Maar het antwoord was onvoldoende. Ik kon in de woorden van het bericht zelfs geen echt antwoord terugvinden. Alleen dat er nu geen antwoord is op mijn vraag. Ik weet dus helemaal niet wat er staat te gebeuren de komende periode. In dit geval geldt zeker niet dat geen nieuws goed nieuws is. Ik heb dan ook snel besloten dat ik mijn verjaardag niet laat vergallen door een bericht dat er geen is. Dan heb ik besloten dat de dag anders moest ingevuld worden. Dat is het grote voordeel van zelfstandig werken. Ik bepaal zelf wanneer ik werk en wanneer niet. Vandaag dus niet.

Mijn nieuwe hobby verdiende plots meer aandacht. Surfen op het internet bracht me op leuke ideetjes. Ik heb een manier gevonden om alle geocache schatten van België te tonen op het schermpje van mijn GPS. Niet de wandelGPS, maar het TomTommetje in de wagen. En dat is echt lachen geblazen. Meteen geprobeerd in de praktijk. Een ritje over de autosnelweg in de buurt leerde mij dat er in de Kennedytunnel en zelfs onder het nieuwe gerechtsgebouw schatten verstopt liggen. Dat maakt me weer zo vreselijk benieuwd dat er onmiddelijk nieuwe schattenjachten op de todolijst staan. Aan deze todolijst heb ik geen hekel, deze werk ik wel graag af.

Na de middag heb ik een wandeling gemaakt in de buurt van de Singel. Vier schatten ontdekt op hele leuke plaatsen. Eéntje lag wel op een heel gevoelige plaats. Vlak voor een schoolpoort heb ik een half uurtje aan het zoeken geweest met de wandelGPS en de iPhone in de hand. Ik had een sattelietkaart nodig om uiteindelijk te zien dat de schat in een elektriciteitskastje voor de poort zat. Hat kastje was niet echt en elke dag lopen duizenden mensen er voorbij. Toch valt het niemand op dat dit een schat verbergt. Ik heb wel even uitleg moeten geven aan de bewaking van de school. De man stapte op me af omdat iemand die een half uur rondhangt voor een schoolpoort natuurlijk niet normaal is. Dat ik een schat zocht snapte hij niet. Geocaching zeker niet. Maar toen ik de GPS toonde en zei dat het een spelletje was zei hij: ah je doet dus niks verkeerd hier? Hij was een beetje in de war maar het antwoord was wel geruststellend.

Dus toch een leuke dag verzonnen. Morgen volgt er nog een. Twee keer lunchen op verplaatsing. Dat is altijd een belevenis :-)

maandag 19 maart 2012

Sorry hè, maat

Het is niet iets om trots op te zijn. Ik zou hem graag sorry zeggen, maar ik ken zijn naam niet. Ik weet zelfs helemaal niet meer hoe hij eruit ziet. Dat was in feite ook de reden waarom ik me moest verontschuldigen.

Ik zat in mijn studentencafé op woensdagnamiddag. Een jongeman zat aan de toog en hij bekeek me heel erg vies. Ik kende hem niet en daarom negeerde ik hem. Hij was aan de praat met iemand anders, mij ook helemaal onbekend. Ik merk na een tijdje dat het gesprek over mij gaat. Het gesprek is geanimeerd maar ik weet niet waarom. Blijkbaar had hij een paar glazen bier nodig om op me af te stappen en zijn hart te luchten.

Zeg Jan, zegt ie, dat had ik nu van jou écht niet verwacht. Ik weet echt niet wat er gebeurt want ik ken hem helemaal niet. Ik kijk verbaasd en hij merkt dat ik echt uit de lucht val. Awel, zegt ie, ik heb hier dus wel zitten wachten hè, deze namiddag. Meer dan een half uur! Maar je kwam niet opdagen en dan ben ik maar alleen naar de film geweest. Hij is duidelijk boos en zegt nog iets in de aard van dat ik hem teleurgesteld heb. Maar dan gaat ie weer weg naar zijn kameraad/tooghanger.

Ik weet dus niet hoe hij heet, ik ken zijn gezicht niet en ik weet van geen afspraak om naar de film te gaan. Ik stap op hem af en vraag hem voorzichtig waar het over gaat. Blijkbaar had ik de dag voordien samen met hem aan de toog gehangen. Met zijn vriend trouwens ook, want die bevestigde het. Hij sprak me trouwens ook gewoon met mijn voornaam aan alsof we mekaar al jaren kenden.

Toch herinner ik me niks van beide jongemannen. Geen gezichten, geen namen, geen afspraak om naar de film te gaan. De eerste jongeman vertelt dat we in de late namiddag aan de praat raakten, dan een frietje zijn gaan eten en daarna zijn we op een cantus terechtgekomen in de kelder van het café. Van het hele verhaal weet ik absoluut niks. Ik vertel het ook, ik zeg dat ik wellicht veel te veel gedronken had en dat ik een volledige blackout heb gehad vanaf de late namiddig al. Het was ook zo gegaan, want er was rond de middag een feestje met gratis vaten en daar was ik natuurlijk bij.

Toch besluiten de twee jongemannen om me niet te geloven. Ze zeggen dat ze niks hebben gemerkt aan me. Ik was met hen heel de avond op stap geweest, en je kon niet zien dat ik dronken was. Dat is iets wat ik heel vaak heb gehoord, ook in mijn vriendenkring. Vaak wist ik van een halve avond niks meer en toch had niemand door dat ik dronken was.

Ik ben blij dat ik nu Cola Zero drink. Het is niet heel erg omdat ik die mensen niet echt kende. Maar ik schaam me nog altijd dood dat ik het ooit zo ver liet komen.

zondag 18 maart 2012

Addict

Ik ben nu echt verslaafd. Maar geen ongezonde deze keer. Verslaafd aan geocachen. De afgelopen acht dagen heb ik acht schatten gevonden, op vier cachedagen. Goed voor de statistieken. En telkens was het gezelschap anders, één keer was ik zelfs alleen.

Die van gisteren was een primeur voor mij. Een nachtcache is er eentje die je in principe echt alleen 's nachts kan doen. Deze week onder de brug van de Antwerpse ring werd aangeraden om dat 's nachts (of toch in het donker) te doen, maar de optie overdag was mogelijk. Alleen zou je te veel bekijks hebben van het drukke verkeer op de ring. Het is een raar zicht als iemand in een brugpijler klimt en misschien zouden passanten dat wel verdacht vinden.

Maar gisteren was het dus anders. Je moest hem 's nachts doen, want overdag zijn de tips niet zichtbaar. Truukjes met reflectoren en UV licht werken enkel als je het daglicht inruilt voor zaklampen met gewoon licht en eentje met UV licht. Gelukkig waren we daar goed op voorzien.





Wat is nu het moordwapen? Eén van de items moet vingerafdrukken bevatten.







En dan heb je UV licht nodig







Ook geheimschrift in UV









De nieuwe zaklamp moest ik uittesten. De lichtsterkte is 1200 lumens, maar dat zei me niks. Tot ik de knop aanzette :-)

De kleine witte puntjes in de bomen zijn reflectoren die je ziet oplichten. Het spoor was zo niet moeilijk te volgen.


zaterdag 17 maart 2012

Time of my life

Het was januari 1988. Ik zat in het laatste jaar - voor de eerste keer ;-) - en mijn klasgenoot was Gert Verheyen. Hij had toen al veel talent als voetballer, maar wellicht was hij nog niet zo bekend. Hij gaf een feestje, maar ik herinner me niet meer wat de reden was. Of was het feestvarken iemand uit zijn vriendenkring, dat kan ook. In elk geval, ze hadden een DJ nodig.

De festiviteiten gingen door in Zundert. Van de locatie weet ik alleen nog dat het enorm afgelegen was, en je moest over kleine binnenwegen er naartoe rijden. Je stak dus net de grens België-Nederland over op een karspoor. Bij wijze van spreken dan toch. Het zou de allereerste keer zijn dat ik samen met mijn broer en neef DJ zouden zijn. In het echt dan, niet op een familiefeestje of bij vrienden op de barbecue. Nu dus echt, met een echte deftige muziekinstallatie, een echte platencollectie en een echte vaste prijs + uurtarief voor de overuren.

Mijn vader werkte bij de NMBS en hield zich bezig met douaneformaliteiten van het goederenvervoer. Hij had me al eens uitgelegd wat invoer, uitvoer en doorvoer van goederen in een land wilde zeggen. Ik had ooit een spreekbeurt moeten maken over het beroep van mijn vader. Dus ik was goed ingelicht. De grenzen binnen Europa waren nog niet open zoals vandaag. Hij maakte zich zorgen over de muziekinstallatie die we in een gesloten aanhangwagen over de grens zouden brengen. Wij lachten alles weg want wie zou nu controles uitvoeren op een karspoor in Zundert?

Als ik me niet vergis zijn we de installatie de dag op voorhand gaan plaatsen. We reden de grens over en een paar honderd meter verder komt uit het bos een agent tevoorschijn. Ze waren blijkbaar met z'n tweeën en eentje vroeg of we iets aan te geven hadden. We konden de nodige documenten voorleggen en mochten verder rijden. Ik weet niet of ze de lading gecheckt hebben, maar ik weet wel dat ik blij was dat we alles geregeld hadden.

Toen we aankwamen vertelden we het verhaal aan de mensen die het feestje organiseerden en ze konden het niet geloven. Het feestje was een groot succes. De film Dirty Dancing was net verschenen en iedereen werd gek van het nummer (I've Had) The Time of My Life. Gelukkig had ik het net gekocht, want ik kende het zelf niet. Ik heb het wel een keer of vijf moeten draaien. En toen kon je niets downloaden ter plaatse. Je moest je platen kennen!

Maar het was een begin van een hele leuke periode. Er zijn nog heel veel leuke feestjes, feesten en bals gevolgd.

vrijdag 16 maart 2012

24

Daar ben ik heel blij mee, met dat getal. Mijn BMI is nu 24. Het gewicht delen door de lengte in 't kwadraat. 78.2 delen door 1.81². Jaja, 78.2! Dat is geleden van...

Ik weet het niet meer, zo lang is 't geleden. Ik weet dat ik 79 op de schaal had toen mijn ventje me leerde kennen. Hij heeft er altijd mee gelachen dat ie me terug wou zoals ik was. En nu is dat dus zo. En toen had ik net een dieet achter de rug, dat herinner ik me maar al te goed. En dat was toen het minimum sinds mijn pubertijd. Voilà, ik weet het dus wel. Ik word volgende week 42, maar het moet dus van de middelbare school geleden zijn, want het is fout gelopen met de kilo's toen ik op kot ging.

En nu zijn daar plots meningen over. Ik herinner het mij van de vorige keren, toen was dat ook zo. Mensen die je kennen zien dat natuurlijk en je krijgt er opmerkingen over. Meestal zijn die goed, maar soms iets minder. Niet slecht bedoeld, dat weet ik wel. Maar daarom niet altijd leuk om te horen.


Dat mijn endocrinoloog het goed vindt lijkt me logisch. Op de laatste controle had ie nog gezegd dat ie hoopte dat ik was bijgekomen. Ik schrok eventjes van dat zinnetje, maar hij was natuurlijk maar wat aan 't plagen. Dan had hij toch één punt van kritiek kunnen geven, zei ie. Want de suiker was weer heel stabiel en de getalletjes waren goed. Hij zei toen trouwens dat mijn BMI nu net goed was. Hij moet immers tussen 20 en 25 liggen, dat beschouwen dokters als een gezond gewicht.

Misschien moet ie eens een sms sturen naar mijn naaste familie. Want mensen zijn daar bezorgd dat ik te mager ben. Het komt door de suiker! Dat wordt snel gedacht en soms ook hardop gezegd. Maar dat is niet zo, dat kan ik verzekeren. Het komt omdat ik daar moeite voor doe. Het komt omdat ik dat nodig vind, en omdat ik me goed voel bij een gezond gewicht. En ik ben nu eenmaal bewuster bezig met wat ik wel en niet in mijn mond stop. Dat is noodgedwongen, dat komt inderdaad door de suiker. Als ik te veel frieten eet, gaat de suiker stijgen en daar word ik misselijk van. Daarom doe ik dat niet meer. Veel frieten eten is een keertje tof, maar als je dan een uur of twee misselijk wordt, denk je wel twee keer na voor je dat nog eens doet. Het is dus geen ijzeren discipline, maar soms gewoon noodzaak.

In elk geval, ik voel me goed en dat is wat telt. Mensen die me niet lang kennen zeggen trouwens nooit dat ik best wat zou bijkomen. Ik kan dus alleen maar vaststellen dat een BMI van 24 niet te weinig is voor mij. Zeg dat meneer doktoor het gezegd heeft.

donderdag 15 maart 2012

Move on

Of ik geschrokken was van het bericht? Ik kreeg de kans niet, want ik was het nog aan 't lezen toen je belde. Maar geschrokken? Neen, niet echt. We wisten dat dit moment wellicht ooit ging komen, dus schrikken doe je niet als het dan gebeurt. Dat het sneller was dan verwacht, ja dat zou kunnen... ik sta er niet dichtbij dus dat zie ik niet.

Die ene zin kwam hard aan, dat zal wel zo zijn. Je moest me er op attent maken en dan besefte ik het. Dat moet moeilijk zijn om lezen, het staat er nu zwart op wit.

Of het een antwoord verdient hangt van jou af. Het moet in ieder geval oprecht zijn, niet louter een geruststellend berichtje dat alles OK is, dat je er vrede mee neemt. Als het niet zo is, moet je dat ook niet zeggen. De bal ligt niet in jouw kamp want het was niet jouw beslissing.

De hoepel waar je door moet is breder dan je denkt. De wijze woorden die je me toeschrijft zijn niet van mij, ik heb ze ook maar gehoord van een vriendenclub. Aanvaarden wat je niet kan veranderen. Dat lukt jou volgens mij veel beter dan je zelf denkt. Ik weet in elk geval dat het ooit anders was. Dit zou vroeger een zware donderslag geweest zijn, en nu ga je er gewoon mee om.

Het is niet makkelijk, maar moeilijk gaat nu ook. Het doet pijn, maar je kan het een plaats geven. Dat rare zinnetje krijgt pas betekenis als je er in slaagt. Maar dat doe je wel, en daar mag je trots op zijn. Ik weet dat ik het ben.

woensdag 14 maart 2012

Antwerp cache

Van mijn geocache zoektocht van vandaag heb ik een "videoclip" gemaakt. De schat lag verborgen in Antwerpen op een niet erg toeristische plek.

En toch kan je er overnachten :-)

dinsdag 13 maart 2012

Kotbaas

Wie heeft er nog een kotbaas? Nee, ik al lang niet meer. Het is inmiddels 17 jaar geleden dat ik nog een studentenkamer had in Antwerpen. Toch heb ik nog steeds contact met mijn toenmalige kotbaas en kotmadam. Zo noemen we hen, we gebruiken nooit hun voornamen.

Het heeft trouwens jaren geduurd voor we wisten hoe ze echt heetten. De studenten waren er af en toe wel mee bezig. Hij zou de kotbaas nu heten? En de kotmadam? Het bleef lang een goed bewaard geheim. Ik heb me altijd afgevraagd waarom eigenlijk, want hun bedoeling was zeker niet om afstand te creëren. Je kon de situatie op mijn studentenkot vergelijken met de serie "de kotmadam". Eén verschil wel: ze woonden er niet.

Maar elke maandag werd er gepoetst. De kotmadam deed haar ronde en probeerde de studenten niet te storen. Dat lukt meestal niet. Ze waren allebei erg begaan met de studenten en een praatje slaan lukte altijd. Ook de kotbaas kon dat erg goed. Als er mankementen waren van technische aard, moest je bij hem zijn. De gemeenschappelijke keuken zorgde voor een hechte band tussen de inwonende studenten. Het ene jaar lukte dat beter dan het andere, soms botste het ook wel eens. Dan hadden we twee scheidsrechters die neutraal waren. Ze kwamen dan de puntjes op de "i" zetten.

Ik heb altijd een goeie band gehad met beiden. Tot op vandaag heb ik ook nog contact met hen. Af en toe komen we bij hen langs en dan wordt er een hapje gegeten en een avond gevuld met verhalen van toen. Ook mijn ventje is er dan bij. Dat was ook raar in het begin, want de periode op kot zat ik nog in de kast. Toch werd er nooit een probleem over gemaakt of iets in vraag gesteld. Ze zijn dan wel een jaartje ouder, maar het contact met jonge studenten heeft hen jong van geest gehouden.

Deze week kreeg ik telefoon. Er was een probleem geweest met de gezondheid dat enkele maanden heeft aangesleept. Het was ernstig en er was een ingreep nodig geweest. Nu is het beter en het is niet levensbedreigend. Ik vind het mooi dat die band er is. Elke maand word ik ook op de hoogte gehouden met de "kotkrant", een elektronische nieuwsbrief die het kotleven van nu samenvat. Maar binnenkort gaan we weer eten. Dit keer komen ze bij ons op bezoek. Ons appartement wilden ze wel eens zien. En het moet niet altijd van één kant komen, natuurlijk.

maandag 12 maart 2012

Het is zo erg

Ik weet niet of er een exacte term voor bestaat. Maar het is wijdverspreid en ik kom dagelijks mensen die tegen er last van hebben.

Op de algemene vergadering van ons appartementsgebouw werd er geklaagd. Dat is op zich niet nieuw, en zeker niet uniek aan ons gebouw. Maar eentje viel weer erg op. De liftdeur van de laatste traphal is een ouderwets model. Alle liftdeuren zijn oude modellen, maar dit is een specialleke. Je moet de deur met de hand openschuiven en daarna zelf weer dichtschuiven. Dat gebeurt niet automatisch. Als iemand dat vergeet werkt de lift niet meer. Ze kan immers moeilijk bewegen als de deur openstaat, dat is een scenario voor een horrorfilm. Ik neem die lift nu bijna 2 jaar. Niet elke dag, soms neem ik ook de andere lift in de volgende traphal. Maar vaak de deze, want ze komt uit in mijn deel van het appartement. Allee, mijn kantoor dus hè ;-)

De onderbuurvrouw zegt op de vergadering dat ze minstens een keer of 3 per week de trap moeten nemen omdat de liftdeur open blijft staan. Ik kan statistisch aantonen dat dat onmogelijk is. Als ze 3 keer per week de lift mist, zou ik dat in twee jaar ook minstens enkele keren moeten hebben meegemaakt. Toch is dat niet zo. Ik weet dus dat ze liegt. En toch zegt ze het.. elke keer weer.

Een andere buurvrouw, in het gebouw naast het onze (waar we vroeger woonden) klaagt over waterinsijpeling in de ondergrondse garage. Ze heeft een punt, want er is daar inderdaad soms een probleem. Maar ze gebruikt als argument dat haar wagen beschadigd is door die insijpeling. Ik probeer me dat scenario in te beelden. Er zijn enkele mogelijkheden. De insijpeling kan zo hevig zijn dat haar wagen door de extreme watervloed tegen de betonnen muur van de garage is gebotst. Of misschien is de insijpeling zure regen die de lak van de wagen heeft weggevreten. In elk geval, ze gebruikt het als argument. En ze bloost niet, ze is overtuigd van haar gelijk. Ook daar is het een verhaal dat zich herhaalt. Het zit ingebakken in haar karakter en het komt boven in elk woord dat ze uitspreekt. Het is altijd slecht met haar. Alles is oneerlijk en andere mensen houden nooit rekening met haar.

Het is een raar fenomeen en het valt nog niet lang op. Maar sinds een tijdje zie ik het meer. Misschien omdat ik zelf probeer een positievere kijk te vinden dat ik het nu meer merk. Maar ik kan er in elk geval niet weg mee. Het enige wat je kan doen is hen weinig aandacht geven, even knikken en verder wandelen :-)

zondag 11 maart 2012

Not Found

Dat is niet leuk. De schat niet gevonden. Sterker nog, de eerste twee waypoints hebben we gevonden en dan liepen we dus vast. We hadden nochtans ogen genoeg vandaag op de geocache wandeling. En voor de eerste keer ging mijn ventje ook eens mee. Het bos waar de tips verstopt zitten had een groot onderhoud nodig. Daarom was er overal veel hout gesnoeid en wij denken dat het bosbeheer een gouden tip mee heeft weggesnoeid.

Aan de inspanning zal het zeker niet gelegen hebben. We hebben echt wel ons best gedaan om goed te zoeken naar tip 3. Maar helaas, geen ijzeren plaatje, geen coördinaten die ons verder op weg konden helpen. En dan moet je dus stoppen. Aan een tak van een struik hing een leiband van een hond. Op die leiband stond een GSM nummer en vanaf het moment dat mijn ventje die gevonden had, begon de groepssessie logisch denken. Zou je dat nummer toch moeten bellen? Het is niet logisch, want het is een nummer en geen coördinaten. De instructies zeiden dat je enkel ijzeren plaatjes met coördinaten moest zoeken. En de cache had geen grote score qua moeilijkheid. We beslissen om niet te bellen.

Maar na drie kwartier zoeken en zelfs online gaan om meer tips te vinden is dat dan toch het laatste wat je probeert. Mijn ventje durft het aan. Hij belt het GSM nummer en krijgt een dame aan de lijn. In lange volzinnen moet hij uitleggen dat we een schat aan het zoeken zijn en dat we denken dat de leiband misschien een tip is. De lange volzinnen zijn nodig want de dame valt echt uit de lucht. Ze heeft de leiband daar toevallig kwijtgespeeld en hij heeft dus niets met de schat te maken.

Met de nodige moeite wordt het gesprek beëindigd. De dame was blijkbaar de kluts kwijt en weet niet goed wat ze moet denken van het telefoongesprek. Nog geen 5 minuten later belt ze terug. Of we de leiband willen meebrengen en waar zij die kan komen afhalen. Dat we in Antwerpen wonen is moeilijk te begrijpen blijkbaar. Dat er geen organisatie achter zit ook. Blijkbaar denkt ze dat er ergens een dienst toerisme moet zijn waar ze dan de leiband kan oppikken. Mijn ventje heeft alle moeite om uit te leggen dat het zo niet werkt. En op de vraag waar hij ligt kan hij enkel zeggen: in een bos in Westmalle, maar waar we nu precies zijn? Tja.. we hebben wel de GPS coördinaten, maar de dame kan daar wellicht niks mee.

Jammer dat we de schat niet vonden. We gaan de persoon die hem daar heeft gelegd wel informeren, want wellicht is er toch iets mis. Het verzamelde gezelschap heeft immers heel wat ervaring en de cache was niet moeilijk. Maar het is jammer dat het gebeurt op je eerste geocache. We zijn nog wel een lekkere hap gaan eten en een flesje wijn werd gekraakt. Cola Zero was er gelukkig ook. Ik vond het een hele leuke dag. En de schat vinden we ooit nog wel :-)

zaterdag 10 maart 2012

Eat, sleep, ...

... Geocache !

Onder het motto: ik wil een t-shirt van alles wat ik leuk vind heb ik deze besteld


Ik heb blijkbaar de neiging om een t-shirt te bestellen als ik iets leuk vind. Iemand moest me daar op attent maken, want dat had ik dus niet door. Alleen is de maat nog een gokje. Je kan dat online niet passen en de afmetingen staan er wel bij, maar het blijft moeilijk. Ik heb mijn maten genomen en kwam uit op een Medium. Laten we zeggen dat dat komt omdat de site Amerikaans is want zo mager ben ik echt nog niet.

En nu nog veel meer geocachen dan. Anders kan ik de spreuk helemaal niet waarmaken. Ik heb er nu ocharme 19 gedaan. Maar deze week volgt er minstens ééntje hier dichtbij, misschien twee. En volgende week zaterdagavond doen we een nachtcache, dat is ook nieuw. Ik moet nu gauw naar de 100 gaan, anders maak ik de spreuk niet waar ;-)

vrijdag 9 maart 2012

Huizenjacht

Ik ben op huizenjacht geweest. Niet om iets nieuw te zoeken, neen. We zitten nu wel goed waar we zitten. Ik heb alle huizen opgezocht nu Google Streetview bestaat. Alle 11 plaatsen waar ik ooit gewoond heb. Ja, het zijn er dus 11. Daar had ik al eens een blogpagina van gemaakt.

Maar het geeft een heel vreemd gevoel, om die allemaal terug te zien. Ik hou ze bij voor mijn archief.




Het eerste huis in Merksplas waar ik bijna 20 jaar gewoond heb. Hier ben ik opgegroeid.




Hier woonden we ook, mijn moeder had hier een wolwinkel/breiwinkel in Beerse.




Na het huis in Merksplas, zijn we naar een woonwijk in Merksplas verhuisd voor enkele jaren.







Mijn eerste studentenkamer in Antwerpen. Daar heb ik vijf jaar "gewoond".





Dat werd te klein, en ik ging 3 kamers huren boven het café waar ik DJ was.



Ondertussen kochten mijn ouders dit huis in Meerhout. Ik woonde er in 't weekend en mijn moeder woont er nu nog.




Mijn eerste appartement dat ik huurde in Antwerpen. Ik was net student-af en had werk gevonden. Ik heb er niet lang gewoond.

Mijn eerste huis dat ik kocht in Antwerpen. Mijn huis was het grijze. Het was vroeger een pralinewinkel. De garage en de achterliggende kamers van het huis ernaast hoorden er ook bij. Het was enorm groot. Ik woonde er alleen, voor ik mijn ventje leerde kennen. Ik heb er eerst gewoond en gewerkt, daarna gebruikte ik het gelijkvloers als kantoor en verhuurde ik de verdiepingen aan Maarten.



Ik leerde Werner kennen en hij had hier net een appartement gekocht. Ik verhuurde mijn huis en kwam bij hem wonen.




Een paar jaar later verkocht ik mijn huis in Antwerpen. Maar dan had ik geen kantoor meer. Ik kocht het gelijkvloerse kantoor hier in Hoboken. Ik heb er ook wel wat "gewoond" want ik sliep er vaak en voelde me er zeker thuis, hoewel ik nog bij Werner woonde.





En dit is nu. De 9de verdieping (eigenlijk de 10e, met tussenverdieping) achteraan. Megagroot en high in the sky. Appartement en kantoor, alles in één.








Voilà, that's it. Een hele boel als je dat zo ziet. Wacht, er is er nog ééntje over...








Dit kon ik niet laten. Dit is mijn droomhuis. Het bestaat niet echt, zoals je ziet is hier een nachtwinkel. Maar in mijn dromen woon ik er bijna. Er is nog wel werk aan :-)

donderdag 8 maart 2012

Spooky

Dit verhaal vereist een beetje ruimtelijk inzicht, ik verwittig je maar ;-)

Ik had een huis gekocht in de Pothoekstraat in Antwerpen. Samen met mijn vader ging ik er tegenaan. Het was immers een oud vervallen krot en er was enorm veel werk aan. Tijdens de verbouwing merkten we een fout in de afmetingen van de woning. Ik weet niet meer waarom, maar we hadden de oppervlakte van het dak nodig. Mijn vader besloot van dat op het gelijkvloers te meten, want dat is immers hetzelfde. Het plat dak had enkele zwakke plekken, en het was niet helemaal veilig om over te lopen. De dakwerkers die het plat dak nog vervangen hadden voor ik het kocht, waren er op één plaats lichtjes doorgezakt, dat was ons ter ore gekomen. Ik kon trouwens binnen zien waar dat gebeurd was.

Dus pa ging meten. En we gingen ook kijken op het plat dak. De gevaarlijke plekken kenden we, en daar bleven we weg. Toch konden we wel een redelijk nauwkeurige meting doen. En die zat er telkens 12 vierkante meter naast. Het plat dak was twaalf vierkante meter groter dan de grondoppervlakte. We hadden rekening gehouden met de dikte van de muren, dus daar zat geen fout. We waren 12 m² gewoon kwijt! Hoewel we wisten dat het absoluut onmogelijk was, hebben we er niks verder mee gedaan.

Eén van de dakwerkers kwam langs het huis gewandeld. Hij sprak mij pa aan en zei dat ie het dak een jaar eerder had vernieuwd met enkele collega's. Mijn pa doet het verhaal over die 12 m² en de man moest erom lachen. Zij hadden exact hetzelfde meegemaakt! Om de oppervlakte van de roofing te berekenen, hadden ze de oppervlakte van het gelijkvloers genomen. En ze hadden dus een hele rol te kort. Toen zei de man dat ze een extra kamer hadden ontdekt in het huis. Het was een kleine kamer, een stuk van de traphal van de buren. Die kamer was volledig afgesloten, er was geen enkele toegang. Geen raam, geen deur, geen luik... niks !

Blijkbaar had de buurman jaren eerder een stuk van de woning overgekocht. De oude traphal van het huis. Hij wilde zijn huis naar achter uitbreiden en nam het gelijkvloers en de eerste verdieping van de traphal mee in zijn woning. Maar een tweede verdieping had zijn achterbouw niet, en hij vond het dan ook niet nodig om de tweede verdieping van de traphal af te breken. Hij zou dan immers het plat dak een stuk mee moeten afbreken en dat wou hij niet.

Wat goed dat we dit verhaal zijn te weten gekomen. Het plan van mijn pa was om een gat te kappen op het gelijkvloers omdat hij ervan overtuigd was dat er daarachter een ruimte van 12 m² moest zitten die we niet zagen. Ons dak was immers zo groot dus zijn redenering was juist. Hij vermoedde dus dat er een oude traphal achter zat tot de tweede verdieping. Goed dat we dat gat niet gekapt hebben, want dan zouden we in de keuken van de buren uitkomen.

Maar het hele idee van de verborgen kamer op de tweede verdieping was heel spooky. Wat als we er een lijk zouden vinden? Onze fantasie sloeg al op hol. We hebben uiteindelijk een gat gemaakt in de muur op de tweede verdieping en de kamer gevonden. Er was natuurlijk niks te zien en zoals verwacht was de vloer uitgebroken door de buurman. Maar de kamer was dus eigendom van de buurman. We hebben dat gat dichtgemaakt en er nooit meer iets mee gedaan.

Toen ik het huis verkocht aan een jong Marokkaans gezin zei de man dat hij de kamer wou gebruiken. Hij heeft ze inderdaad nu in gebruik. Hij heeft een gat in de muur gemaakt en nu is de spookkamer een gewone dressing geworden. En de buurman weet van niks.

woensdag 7 maart 2012

Morgen

Kop op, het zal wel beteren. Morgen is een nieuwe dag. Dan kan je er weer 100% voor gaan. Als je er eens een nachtje over slaapt, ziet alles er beter uit.

Ik heb het altijd vreselijk melig gevonden. Toen ik me heel erg slecht voelde waren dat woorden die mensen gebruikten om me op te peppen. Ik heb er nog gehoord, hoor. Morgenstond heeft goud in de mond. Laat wat zon in je leven. Ik had er een hekel aan want wat weten zij er nu van. Hoe weten zij nu hoe ik me voel. Een nachtje slapen verandert daar geen sikkepit aan. En dat was ook zo, want de dag nadien was het niet beter. De nieuwe dag zag er even slecht uit, vaak nog slechter. De raad was goed bedoeld, maar nutteloos. Het werkt niet als je erg ongelukkig bent. Ik werd zelfs kwaad op die onzin.

En toen is het veranderd. Het is niet de goede raad van toen die het heeft gedaan. Als ik er aan terug denk, vind ik het nog altijd te melig. Maar ondertussen is het waar. Als ik wakker word, ziet het er wel beter uit. Dat is zo bijna elke dag. Een nieuwe dag ziet er mooi uit. Er staan meestal wel dingen op de agenda die niet leuk zijn. Maar elke dag kan ik minstens één ding verzinnen dat wel leuk is. Eén ding waar ik 's morgens naar uit kijk. Als dat ene ding er niet is die dag, dan verzin ik iets. Veel moet het niet zijn, maar ik doe iets dat leuk is. Altijd. Elke dag minstens één ding.

Deze week had ik één dag waar er niks op stond. Alleen verplichtingen, geen enkel puntje dat in mijn inventaris zou terechtkomen als positief. Dan heb ik er eentje gemaakt. Helemaal alleen, zelf verzonnen. Kijk, mama, zonder handen... Ik heb een kleine geocache wandeling gemaakt in de stad. Vlakbij liggen schatten verstopt en ik heb er ééntje gevonden. Een andere geprobeerd, zonder succes. Maar daar is iets mis met de schat, ik heb de schattenlegger daarover geïnformeerd. En voilà, de inventaris van die dag had minstens één pluspunt. Hij had er uiteindelijk meer, want je ziet er meer als je goed kijkt. En je zicht is beter als je al een beetje blij bent. En dat ben je al met één pluspunt.

De positieve spiraal heet dat :-)

dinsdag 6 maart 2012

Google

Google komt langs. Zo ging dat vroeger toch, maar nu is het anders. Ik had vroeger een website die ik nauwgezet in 't oog hield om te kijken wat er zoal bewoog. Dat was belangrijk want het aantal bezoekers en de pagina's die aangeklikt werden waren argumenten om reclame te plaatsen op de site. Zo ver is het net niet gekomen want mijn website was plots minder aantrekkelijk toen de hype rond het Atkinsdieet wat minderde. Anders had er reclame voor Bifiworstjes en Cavalier chocolade op gestaan. Misschien hè, de mensen hadden een vraag in die richting gesteld. En ik moest dus harde cijfers hebben qua bezoek.

Daar heb ik gezien dat geregeld Google op bezoek kwam. Niet alleen Google, ook andere zoekmachines bezochten op regelmatige tijdstippen, elke 2 à 3 dagen, de website. De pagina's werden ingelezen en vanaf dan kon je als potentieel zoekresultaat dienen. Je pagina kwam tevoorschijn als een aantal trefwoorden overeenkwamen met de vraag die iemand in Google had gesteld.

Nu zie ik hetzelfde gebeuren op deze blog, maar het is anders. Google komt nooit meer op bezoek maar de resultaten zijn onmiddellijk beschikbaar. En dat is opvallend, want ik zie het nu ook echt gebeuren. Ik zie nu mensen die niks van deze blog weten en hier via een zoekopdracht terechtkomen. En dat werkt dus direct, ik heb het zelf ook uitgetest. Vanaf de eerste seconde dat een pagina op de blog komt kan je ze Googelen. Typ nu de vorige zin maar eens in in Google, en je komt hier terecht (hoop ik)

ik zal het in jou plaats doen, dit is de zin:

Vanaf de eerste seconde dat een pagina op de blog komt kan je ze Googelen


En nu zie ik dus allerlei gekke zoekwoorden verschijnen. Dit zijn zoekwoorden die mensen deze week intypten in Google, en dan op deze blog terecht kwamen.

amberes appartement
geluidsoverlast buren appartement
blog verbouwing
new beat kleding
diabetescafé lokeren
blanc cassé broodjeszaak
dr phil zegt dat hij nooit drinkt
nootjes zin maar geen nachtwinkel

Vooral "diabetescafé lokeren" vind ik straf. Als je dat Googelt, sta ik als derde resultaat. Dat is niet echt betrouwbaar hé, ik heb er ooit eens iets over geschreven maar heb er voor de rest niks mee. En new beat kleding komt vaak terug, hoewel ik daar nooit iets over schreef. Bizar hè, maar ik vind het wel grappig. En nu wordt het erger, want op deze pagina staat wel new beat kleding.

new beat kleding new beat kleding new beat kleding ...

zou het nu erger worden ? ;-)

maandag 5 maart 2012

Inventaris

De onmiddellijke inventaris heet het. Een opsomming van de dag die net voorbij is. Ik doe het al een tijdje. En ik heb de tip gekregen uit verschillende richtingen. Bij de psycholoog had ik afgesproken dat ik elke avond op een blaadje papier mijn dag ging neerpennen. Het draaide anders uit want ik had nooit een notaboekje op het nachtkastje liggen. Uiteindelijk werd het een magneetbord met een blauwe stift. Die kan je wissen en dat is handig. En je hebt ook een rode stift, maar daar moet je zuinig mee zijn. En de bedoeling was om mijn angst die ik voelde kwijt te raken en opnieuw de slaap te vatten. De dokter gaf daar pilletjes voor, maar dat moest een tijdelijke oplossing zijn.

Maar ik sloeg mega kemels in mijn notities. De dag die ik neerpende las ik voor op de volgende sessie. Nee, ik nam het magneetbord niet mee, dat diende enkel voor trefwoorden. De tekst van enkele dagen schreef ik uit en ik las hem voor. En dan gebeurde er iets heel raars. Ik vertelde een verhaal dat heel zwart was. Ik vertelde wat er mis was gelopen op die dag. Waarom ik me druk had gemaakt en waarom ik dus niet kon slapen. Waarom ik angstig was, dat heb ik nooit geweten. Hij aanhoorde het verhaal en nam de feiten op in zijn hoofd. Hij vertelde exact hetzelfde verhaal opnieuw aan mij. In zijn eigen woorden, en zonder de zwarte filter die ik had gebruikt. Hij vond het een mooi verhaal, met veel positieve punten. Ik had straffe dingen verteld, dingen die ik bereikt had. Alleen zag ik ze niet. Ze waren verduisterd door de lage dunk die ik had van mezelf.

In de cursus mindfulness hebben we een dagmeditatie aangeleerd. Het komt erop neer dat je even je dag overloopt in je hoofd, en de goeie dingen opzoekt. De slechte dingen mag je herkennen maar je moet ze in evenwicht bekijken tot de goede. En de slechte vooral niet overdrijven. Sounds familiar, not?

Vandaag deed ik een inhaalsessie op de maandag. Onze twaalf stappen die we donderdag telkens herhalen komen ook hier aan bod. Alleen was ik er donderdag niet geraakt. Ik had beter mezelf wat minder druk gemaakt, dan was dat misschien niet fout gelopen. In de maandag groep was stap 10 aan de beurt. En nu heet het dus onmiddellijke inventaris. We maken een inventaris op van de dag en geven een pluim voor wat we goed deden. Wat er fout was kan je erkennen en meenemen naar de volgende dag. Het is een wapen tegen sterke stemmingswisselingen en hevige emoties in de dagen die volgen. Emoties die ik vroeger wegspoelde. Maar nu schrijf ik het dus op. Dan ben je het kwijt en dan zit het niet meer in je hoofd. En dan kan je weer slapen. Over een langere tijd is de angst ook verdwenen.

En ik schrijf het dus inderdaad op. Al enkele jaren nu. Maar nu is het anders. Eerst stond ie op papier, losse bladen met woorden en flarden , af en toe, niet elke dag. Nu staat ie online en nu ben je hem aan 't lezen. Hij is niet altijd zo serieus als vandaag. Soms gaat het ook wel eens over schoenen of gadgets. Maar niet elke inventaris is zwaar beladen. Soms is er gewoon een leuk fotootje of een grappig verhaaltje dat ik wil onthouden.

zondag 4 maart 2012

En avant

Het was nodig een paar maanden geleden. Ik moest een duidelijk standpunt innemen en dat was niet makkelijk. Ik moest stoppen met werken om mijn punt te maken. Het had effect en het probleem was tijdelijk van de baan. Maar nu is het dus weer terug. Dit keer heb ik mezelf de schuld gegeven.

Niet van de situatie, want die kan ik niet veranderen. Maar ik had me dus voorgenomen om ook andere uitdagingen op te zoeken en ik ben er mee gestart. Alleen stuit ik weer op de eeuwige ON/OFF knop die hapert. De CV, daar zijn we nog mee bezig. Het moet wat uitgebreider en de nadruk moet anders. Meer nadruk op wat ik kan en minder op wat ik ooit gedaan heb. Het is moeilijk te verwoorden, maar we werken er dinsdag aan verder.

De knop hapert nu minder bij de voornemens op gebied van de andere schijf van 8u, die schijf die gereserveerd is voor ontspanning. Ik heb een afspraak in de tattooshop begin april. Ik heb een poging gedaan om mijn blog online om te zetten in boekvorm maar er liep iets mis. Dat moet opnieuw, maar de poging was er. Lunchen kunnen we ook nog altijd, dat verleer ik blijkbaar niet. Een uitstapje regelen naar Genval is ook gelukt. Wellicht de eerste keer dat ik zoiets boek. En de geocache met het vriendje en de geocachebuddy ligt ook vast, dat zeggen we ook al zo lang. Zou ik het dan toch kunnen? Moet ik geen schop onder mijn **** krijgen om in gang te schieten? Dat is een retorische vraag. Niet op antwoorden a.u.b. ;-)


zaterdag 3 maart 2012

Schoolbord

Vaak gebeurt het niet meer dat een nieuw technisch snufje mij verbaast. Maar deze keer dus wel. Deze projector is bedoeld om in een klaslokaal als interactief schoolbord te dienen. Je kan ook een computerprogramma gebruiken met een interactief stukje krijt. De projector ziet waar je je stukje krijt vasthoudt en alles wat je op je bord "schrijft" zal geprojecteerd worden. Dat is niet alleen handig omdat je geen bordveger meer nodig hebt, het opent een nieuwe wereld aan mogelijkheden.


Maar waar het mij om te doen was, is het feit dat deze projector op een afstand van 0,5 meter van de muur hangt waar hij op projecteert. Dat is dus de ideale oplossing in de woonkamer van een oud appartement. Je hebt er geen plaats om lelijke kabels in het plafond weg te werken. Een gewone projector hangt al gauw 4 à 5 meter verwijderd van het scherm en je loopt vaak in het licht. Dat is niet leuk voor degene die verblind wordt en voor degene die het nieuws dan niet meer kan volgen. Maar niks daarvan bij dit technisch snufje. Met een grote lens en een bolle spiegel maken ze een perfect recht beeld. En dat vind ik heel straf.

Nu nog de kabels wat wegwerken en een deftig projectiescherm hangen. Dit oude model is te leuk voor de katten. Het koordje om het naar beneden te trekken is dikke fun. En dan ziet Wim De Vilder er ineens wazig uit. Dus een vast scherm waar de huisdieren niet aankunnen is de oplossing. De moorden in Midsomer Murders gaan nu nog echter lijken. Misschien geloof ik ze dan :-)

vrijdag 2 maart 2012

Dreams

Ik heb er twee opgeschreven deze week. Ik vergeet ze altijd, maar blijkbaar is dat niet ongewoon. Als ik droom over iets, onthoud ik dat nooit tenzij ik wakker word tijdens de droom zelf. Er bestaat een wetenschappelijke verklaring voor en mijn huisdokter heeft ze ooit uitgelegd maar ik ben ze kwijt. Ik heb nogal last gehad van nachtmerries vroeger en daar hoorde die verklaring bij. Maar ze zijn opgehouden, geen nare dromen meer.

Maar als ik wakker word en ik ben me bewust van de droom waaruit ik ontwaak, schrijf ik dat soms op. Alleen enkele woorden, zo maar. Ik wil ze niet vergeten want ik vind het wel boeiend. Ik ga er geen diepzinnige betekenis achter zoeken maar het houdt me wel bezig waarom ik over iets droom.

Eentje was niet zo bizar en ik weet denk ik wel waarom ik erover droom soms. Ik droomde over die kerel waar ik de eerste keer een fietsreis mee maakte. Ik was toen nog jong, slechts 19 jaar en hij was een jaartje jonger. Ik had mijn laatste jaar middelbare school een tweede keer moeten doen omdat ik niet goed had opgelet in de les. Mijn reisgezel was een hele boeiende jongeman. Ik vond dat toen toch. Hij had hele gekke ideeën en een hele aparte kijk op het leven. Ik denk daar vaak aan de laatste tijd omdat ik het gevoel krijg dat zijn ideeën misschien niet zo gek waren. Er was misschien wel "nen hoek af", maar ik denk dat ik nu ook vaak gekke ideeën heb en er nu ook echt iets mee doe. Hij was meer onbezonnen en nam risico's die ik niet aandurfde. Wellicht komt ie daarom soms voor in een droom. De droom zelf was onnozel en stelt niks voor.

Een tweede kribbel op mijn papiertje gaat over mijn glucosesensor. De sensor gaat maar zes dagen mee en dan moet je hem vervangen. Ik denk dat mijn onderbewustzijn moet beslist hebben dat ik spaarzaam moet zijn, want de sensoren zijn erg duur. Diep in mij zit dan toch een zuinige mens verstopt :-)

In mijn droom heb ik zowaar een truuk gevonden om hem opnieuw te gebruiken. Ik kan zelfs een sensor opnieuw inschieten als het systeem gefaald heeft of als hij niet stabiel genoeg is, en ik hem moet verwijderen na één dag. Het is keiharde logica! Ik ga het wel niet in 't echt proberen want ik denk dat ik dan op de spoed terecht kom. Als je de sensor uit je buik haalt zit die vast met een dun teflon buisje. Dan kan die er nooit meer terug in. Maar in mijn droom maak ik een klein gaatje met een naald. Ik prik in mijn buik net alsof het een pakje boter is. Dan stop je voorzichtig het teflon buisje in het gaatje dat je gemaakt hebt. Als bij wonder is het direct terug dicht, en je kan de sensor weer zes dagen gebruiken. Geniaal toch hè!

Do not try this at home :-)

donderdag 1 maart 2012

Brosser

Ik ben niet op de vaste afspraak geraakt vanavond. Gelukkig is er geen leraar en moet ik geen straf schrijven. Ik ken de lessen ook al wel een beetje want er zijn maar 12 stappen. Toch vind ik het jammer, want ik heb niet de gewoonte om deze afspraak te missen.

En de reden is te dom om dood te doen. Ik ben vertrokken op het gewone uur. Daar aangekomen was het zoals gewoonlijk niet simpel om een parkeerplaats te vinden. In het centrum van Antwerpen is dat altijd een ramp, maar ik heb de indruk dat het daar altijd heel erg is. En 's avonds zijn er ook de vaste bewoners die in de omliggende wijken de parkeerplaatsen innemen.

Maar ik heb het dus opgegeven na 45 minuten zoeken. Onze afspraak duurt maar 1,5 uur, dus de helft had ik al gemist. Ik was ook behoorlijk slecht gezind ondertussen en ik zou toch geen leuk gezelschap meer zijn. Dan toch maar besloten om een weekje uit te stellen. Een ideaal moment om dezelfde les nog eens op een maandag in te halen. Enkele weken geleden deed ik dat ook één keer en dat viel reuze mee.

En in 't vervolg stuur ik een SMS om te zeggen dat ik er niet geraak. Ik was alleen te slecht gezind om daar aan te denken. Maar no worries, ik ben dus niet van mijn paard gevallen :-)