Sorry hè, maat

Het is niet iets om trots op te zijn. Ik zou hem graag sorry zeggen, maar ik ken zijn naam niet. Ik weet zelfs helemaal niet meer hoe hij eruit ziet. Dat was in feite ook de reden waarom ik me moest verontschuldigen.

Ik zat in mijn studentencafé op woensdagnamiddag. Een jongeman zat aan de toog en hij bekeek me heel erg vies. Ik kende hem niet en daarom negeerde ik hem. Hij was aan de praat met iemand anders, mij ook helemaal onbekend. Ik merk na een tijdje dat het gesprek over mij gaat. Het gesprek is geanimeerd maar ik weet niet waarom. Blijkbaar had hij een paar glazen bier nodig om op me af te stappen en zijn hart te luchten.

Zeg Jan, zegt ie, dat had ik nu van jou écht niet verwacht. Ik weet echt niet wat er gebeurt want ik ken hem helemaal niet. Ik kijk verbaasd en hij merkt dat ik echt uit de lucht val. Awel, zegt ie, ik heb hier dus wel zitten wachten hè, deze namiddag. Meer dan een half uur! Maar je kwam niet opdagen en dan ben ik maar alleen naar de film geweest. Hij is duidelijk boos en zegt nog iets in de aard van dat ik hem teleurgesteld heb. Maar dan gaat ie weer weg naar zijn kameraad/tooghanger.

Ik weet dus niet hoe hij heet, ik ken zijn gezicht niet en ik weet van geen afspraak om naar de film te gaan. Ik stap op hem af en vraag hem voorzichtig waar het over gaat. Blijkbaar had ik de dag voordien samen met hem aan de toog gehangen. Met zijn vriend trouwens ook, want die bevestigde het. Hij sprak me trouwens ook gewoon met mijn voornaam aan alsof we mekaar al jaren kenden.

Toch herinner ik me niks van beide jongemannen. Geen gezichten, geen namen, geen afspraak om naar de film te gaan. De eerste jongeman vertelt dat we in de late namiddag aan de praat raakten, dan een frietje zijn gaan eten en daarna zijn we op een cantus terechtgekomen in de kelder van het café. Van het hele verhaal weet ik absoluut niks. Ik vertel het ook, ik zeg dat ik wellicht veel te veel gedronken had en dat ik een volledige blackout heb gehad vanaf de late namiddig al. Het was ook zo gegaan, want er was rond de middag een feestje met gratis vaten en daar was ik natuurlijk bij.

Toch besluiten de twee jongemannen om me niet te geloven. Ze zeggen dat ze niks hebben gemerkt aan me. Ik was met hen heel de avond op stap geweest, en je kon niet zien dat ik dronken was. Dat is iets wat ik heel vaak heb gehoord, ook in mijn vriendenkring. Vaak wist ik van een halve avond niks meer en toch had niemand door dat ik dronken was.

Ik ben blij dat ik nu Cola Zero drink. Het is niet heel erg omdat ik die mensen niet echt kende. Maar ik schaam me nog altijd dood dat ik het ooit zo ver liet komen.