Reset

Het zou handig zijn om een reset knop te hebben. Zo één die alles wist en de kans geeft om opnieuw te beginnen. Ik zou dingen anders kunnen doen omdat de fouten van onderweg dan te omzeilen zijn. Ondertussen weet ik dat, maar nu is het te laat.

Maar hij zou ook andere dingen wissen. Dingen die wel goed waren en die niet weg mogen. Fijne herinneringen, hulp die ik gegeven en gekregen heb. Dat zou heel jammer zijn, want die was heel erg nodig. Die wil ik niet wissen.

Misschien maar best dan dat de knop niet bestaat. Ik zal het dus moeten doen met wat er wel is.

Zeggen dat het me spijt en hopen dat dat helpt.

Move on

Of ik geschrokken was van het bericht? Ik kreeg de kans niet, want ik was het nog aan 't lezen toen je belde. Maar geschrokken? Neen, niet echt. We wisten dat dit moment wellicht ooit ging komen, dus schrikken doe je niet als het dan gebeurt. Dat het sneller was dan verwacht, ja dat zou kunnen... ik sta er niet dichtbij dus dat zie ik niet.

Die ene zin kwam hard aan, dat zal wel zo zijn. Je moest me er op attent maken en dan besefte ik het. Dat moet moeilijk zijn om lezen, het staat er nu zwart op wit.

Of het een antwoord verdient hangt van jou af. Het moet in ieder geval oprecht zijn, niet louter een geruststellend berichtje dat alles OK is, dat je er vrede mee neemt. Als het niet zo is, moet je dat ook niet zeggen. De bal ligt niet in jouw kamp want het was niet jouw beslissing.

De hoepel waar je door moet is breder dan je denkt. De wijze woorden die je me toeschrijft zijn niet van mij, ik heb ze ook maar gehoord van een vriendenclub. Aanvaarden wat je niet kan veranderen. Dat lukt jou volgens mij veel beter dan je zelf denkt. Ik weet in elk geval dat het ooit anders was. Dit zou vroeger een zware donderslag geweest zijn, en nu ga je er gewoon mee om.

Het is niet makkelijk, maar moeilijk gaat nu ook. Het doet pijn, maar je kan het een plaats geven. Dat rare zinnetje krijgt pas betekenis als je er in slaagt. Maar dat doe je wel, en daar mag je trots op zijn. Ik weet dat ik het ben.

Oud

Dat was geen rare vraag die dat meisje stelde. Maar ik moest heel erg lang nadenken. Hoe kennen jullie elkaar? Hoe lang al? Ik moet zeggen, ik viel eventjes uit de lucht. Want dat is heel lang geleden. En blijkbaar hebben we zelfs een andere versie van waar ik je leerde kennen. Als ik me niet vergis liep jij in de weg bij een vriend van mij. Dat komt niet van mij, maar van die vriend. Jij was drie jaar jonger, en toen we tieners waren scheelde dat dus veel. Wij waren bezig met computers en games en jij ging daar in mee voor zover dat kon. Want je was in onze ogen veel jonger. En jij liep in de weg, zei hij toen al lachend. Maar ik weet wel dat ie dat niet meende. Want we konden altijd een flinke beet lachen als je er bij was.

Maar met de jaren verdwijnt dat leeftijdsverschil. En dat kwam van pas, want toen ik een paar jaar geleden hulp nodig had, stond je klaar. Het is niet makkelijk om naar de miserie te luisteren van iemand anders, maar dat lukte je blijkbaar toch wel goed. En dat ik dat zelf ook eens kan doen, is niet meer dan logisch.

Ik ben blij dat je mee in de cursus zit. Stel je voor, anders zat ik daar alleen met 18 vrouwen. En een beet lachen lukt in de cursus ook. Alle 18 moesten ze lachen toen jij zei dat je liever krabt als het jeukt. En niet gaat mediteren om de jeuk te aanvaarden zoals hij is.

Alleen gaan we volgende keer geen junkfood eten hé. Dat was niet goed voor de patiënt.

We worden oud hé. Ikke toch. Jij pas binnen drie jaar :)