Ik moet het heel vaak zeggen en in deze periode van het jaar nog veel meer. Het aperitief is fruitsap of cava. Dat is nu eenmaal zo. Het ene mag ik niet drinken, het andere wil ik niet. Maar cola zero of desnoods plat water kan ook als aperitief. Uiteraard heb ik liefst het eerste.
Aan de tafel waar we samen zitten staan wijnglazen klaar. Ik draai ze om, zo kan niemand er iets ingieten. Ik ben het gewoon en niemand stoort zich eraan. Ik twijfel of anderen het aanvoelen zoals ik. Ik ben eigenlijk zeker dat het niet zo is. Het hoort er toch gewoon bij? Klinken op het nieuwe jaar met een cola is toch saai? Niemand zegt het, maar ik weet dat het idee ronddwaalt.
Het is onmogelijk om dat uit te leggen. Je kan niemand anders doen geloven dat het leuker is op mijn manier. Ik weet dat niemand het gelooft. Ik weet dat de redenering in andere hoofden omgekeerd is. Toch is ze in mijn hoofd juist. Ze is juist voor mijn specifiek geval. Het is echt waar dat ik nu blijer ben dan toen er iets anders in het glas zat. Het is echt waar dat het er helemaal niet bijhoort voor mij. Maar ik bespaar me de moeite om het ooit uit te leggen. Ik zou het zelf ook in geen honderd jaar geloofd hebben.
In familiekring is het scenario vreemd. Er hoort cava bij als aperitief. Daar kan je niks aan veranderen en het hoeft ook niet. Toch krijg ik de vraag of ik geen glas cava wil. Ik zeg neen, maar niet meer dan dat. De lange uitleg die erbij hoort is bekend bij iedereen. Er zijn geen geheimen aan tafel. Toch herhaalt de vraag zich nog. Zelfs meer dan één keer. De reden waarom het gebeurt werd me vaak uitgelegd. Ik moet me er bij neerleggen. Toch doet het elke keer pijn. Ik moet me er bij neerleggen, want het zal niet veranderen.
Maar ik kan dat niet. Dat zal ook niet veranderen.
Als je mij niet kent, dit ben ik in 10 trefwoorden.
Ik hou van: Werner, Azerty & Querty, gadgets, Agora Software, Geox
Ik hou niet van: diabetes I, hernia, alcohol, afscheid
maandag 31 december 2012
zondag 30 december 2012
De knoop
Er zat al een tijdje een knoop in mijn maag. Je kent dat zeker, het is allemaal niet zo erg maar er is iets dat op je maag ligt. Als je langer wacht wordt het erger en moeilijker. Als je meteen goed communiceert is dat nooit een probleem. Maar laat dat nu net niet mijn sterkste kant zijn.
Het was nochtans voldoende om een bericht te sturen en de situatie uit te leggen. Ik had een hele tijd geleden enkele beloften gedaan en ik kreeg hulp van iemand anders. Door omstandigheden waar ik geen controle over heb, kan ik mijn beloftes bijna onmogelijk nakomen en was de hulp verloren moeite. Dat knaagt aan het geweten hoewel ik er niks aan kan doen.
Maar uitleggen is het minste dat je kan doen. En dan hopen dat niemand het me kwalijk neemt. Je kan elk verhaal immers lezen zoals je dat zelf wil. Je kan van elke keuze die ik maakte zelf een idee vormen en zeggen dat het ook anders kon.
Gelukkig is dat niet gebeurd. Het antwoord was begripvol en zonder verwijten. Daar ben ik erg blij om en het maakte me vandaag een beetje meer gelukkig.
Het was nochtans voldoende om een bericht te sturen en de situatie uit te leggen. Ik had een hele tijd geleden enkele beloften gedaan en ik kreeg hulp van iemand anders. Door omstandigheden waar ik geen controle over heb, kan ik mijn beloftes bijna onmogelijk nakomen en was de hulp verloren moeite. Dat knaagt aan het geweten hoewel ik er niks aan kan doen.
Maar uitleggen is het minste dat je kan doen. En dan hopen dat niemand het me kwalijk neemt. Je kan elk verhaal immers lezen zoals je dat zelf wil. Je kan van elke keuze die ik maakte zelf een idee vormen en zeggen dat het ook anders kon.
Gelukkig is dat niet gebeurd. Het antwoord was begripvol en zonder verwijten. Daar ben ik erg blij om en het maakte me vandaag een beetje meer gelukkig.
zaterdag 29 december 2012
Challenge
Ik hou wel eens van een uitdaging. Vorig jaar in mei deed ik nog een leuke. Ik was van plan om elke dag een geocache te doen. En dat is ook gelukt. Het was fijn en het staat leuk in de statistieken:
Nu kwam er enkele weken geleden een collega geocacher met een leuk idee op de proppen. Hij gaat in 2013 elke week, 50 weken na elkaar een nieuwe schat verstoppen. De uitdaging is om die schat binnen de 72 uur op te zoeken en te loggen. Na 72 uur zal het rode logboek vervangen worden door een standaard wit exemplaar. Wie op het einde van het jaar in 48 rode boekjes zijn naam schreef, heeft de uitdaging met succes volbracht. Je krijgt dus 2 weekjes vakantie of je mag 2 schatten missen. Alle finalisten worden dan verwacht op een nieuwjaarsdrink bij de legger in januari 2014.
Ik heb zo eens zitten denken dat je tegen die tijd de finalisten best goed moet kennen. Je zal ze immers zeker enkele malen tegen het lijf lopen. Als je even rekent, zie je toch dat er vaak een dag in 't weekend tussenzit en wellicht komen vele jagers dan pas buiten. Enkel schatten die op maandag of dinsdag verschijnen, moet je in de week vinden. Vanaf woensdag kan je immers tot zaterdag loggen op het uur dat ie verschenen is. Dus een schat die woensdag om 14u uitkomt, kan je tot zaterdag 14u loggen. 72 uur is 72 uur hè!
Ik ben er in elk geval klaar voor. Misschien haal ik nu eindelijk eens een FTF erbij. Hoewel, de legger woont boven Dendermonde, dus wellicht ben ik nooit snel genoeg als eerste daar. Maar ik ga wel 50 keer proberen en dat is een leuk vooruitzicht.
Nu kwam er enkele weken geleden een collega geocacher met een leuk idee op de proppen. Hij gaat in 2013 elke week, 50 weken na elkaar een nieuwe schat verstoppen. De uitdaging is om die schat binnen de 72 uur op te zoeken en te loggen. Na 72 uur zal het rode logboek vervangen worden door een standaard wit exemplaar. Wie op het einde van het jaar in 48 rode boekjes zijn naam schreef, heeft de uitdaging met succes volbracht. Je krijgt dus 2 weekjes vakantie of je mag 2 schatten missen. Alle finalisten worden dan verwacht op een nieuwjaarsdrink bij de legger in januari 2014.
Ik heb zo eens zitten denken dat je tegen die tijd de finalisten best goed moet kennen. Je zal ze immers zeker enkele malen tegen het lijf lopen. Als je even rekent, zie je toch dat er vaak een dag in 't weekend tussenzit en wellicht komen vele jagers dan pas buiten. Enkel schatten die op maandag of dinsdag verschijnen, moet je in de week vinden. Vanaf woensdag kan je immers tot zaterdag loggen op het uur dat ie verschenen is. Dus een schat die woensdag om 14u uitkomt, kan je tot zaterdag 14u loggen. 72 uur is 72 uur hè!
Ik ben er in elk geval klaar voor. Misschien haal ik nu eindelijk eens een FTF erbij. Hoewel, de legger woont boven Dendermonde, dus wellicht ben ik nooit snel genoeg als eerste daar. Maar ik ga wel 50 keer proberen en dat is een leuk vooruitzicht.
vrijdag 28 december 2012
De kronkel
Dit gaat in feite niet over gadgets. Het gaat over mij.
Dit kwam ik tegen op een discussieforum over elektronica. En dit is niet interessant. Ik ben er namelijk niet goed in, want het is analoge elektronica. Misschien denk je dat het mijn ding is, want ik ben toch bezig met zo'n elektronische spullen. Maar je kan er niet verder naast zitten. Ik zag het schema en had meteen een mega flashback. In het derde jaar industrieel ingenieur moesten we dit soort dingen kunnen uitleggen zonder dat je weet wat het doet. Nu is het ook zo, want er staat geen uitleg bij. Ik klikte alleen op de link omdat er constante LED voeding stond.
Voor de duidelijkheid: ik kon dat dus niet. Ik kon met de beste wil van de wereld niet verklaren hoe zoiets werkt. Nu keek ik ernaar en binnen 5 minuten had ik het door. De truuk bestaat erin dat beide transistors een beetje gaan geleiden en mekaar in evenwicht houden. Maar die uitleg ga ik je besparen want het is saai.
Maar de toepassing is megacool. Ik heb er namelijk enkele in huis, en ik vroeg me telkens af hoe dat toch kan. Weet je nog hoe vroeger een zaklamp minder licht ging geven tot de batterij plat was? Wel, nu is dat niet meer. Toch niet als je iets meer dan 10€ geeft voor een goede zaklamp. Dan zit iets zoals dit ingebouwd. De zaklamp blijft op volle kracht werken tot de batterij helemaal plat is. Dan krijg je nog even wat noodverlichting om tot aan de auto te geraken, en dan stopt ze helemaal.
In dit verhaaltje zit een patroon. Het gaat niet over elektronica, het gaat over mij. De schakeling boeit me niet en als ik ze op een schoolbord zag, liep ik liefst heel ver weg. Analoge elektronica was de opstap naar digitale elektronica. Het was de harde noot om te kraken in het derde jaar, om in het vierde jaar de echte leuke dingen te mogen doen. Helaas zit die kronkel in de weg. Die kronkel die me beveelt dat iets wat me niet boeit geweigerd wordt. Ik kan het niet verwerken. Toch was de schakeling simpel en ik heb ze door omdat de toepassing van de schakeling me boeit. Niet de weerstanden en de transistors, maar het feit dat de zaklamp full power blijft branden.
Helaas zorgde de kronkel ervoor dat ik nooit het vierde jaar bereikte. Vier pogingen deed ik voor dit examen. Toen de tweede zittijd in het bisjaar weer niet lukte, moest ik het opgeven. Ik weet dat ik het kon, maar het boeide me niet. Ik heb daarom ook te veel gefeest. Dat boeide me meer. En de leuke dingen heb ik niet gezien want die kwamen pas in het laatste jaar.
Dat is jammer maar ik heb geen spijt. Ik leerde eruit dat ik die kronkel heb. Ik heb ook geen spijt dat ik geen ingenieur ben geworden, want informaticus was nooit echt tweede keus. Dat zit echt wel in de genen.
Toch ben ik blij dat ik dit ding snapte. Het geeft een gevoel van voldoening. En ik kan dit ding ook in 't echt gebruiken want ik kocht power LEDs die ik niet kan aansluiten. Ik kan de componenten kopen voor 1,5€ in de Rato en dan de schakeling in mekaar solderen. Dat ga ik niet doen. Ik koop ze kant en klaar op de Chinese website voor dezelfde prijs ;-)
Dit kwam ik tegen op een discussieforum over elektronica. En dit is niet interessant. Ik ben er namelijk niet goed in, want het is analoge elektronica. Misschien denk je dat het mijn ding is, want ik ben toch bezig met zo'n elektronische spullen. Maar je kan er niet verder naast zitten. Ik zag het schema en had meteen een mega flashback. In het derde jaar industrieel ingenieur moesten we dit soort dingen kunnen uitleggen zonder dat je weet wat het doet. Nu is het ook zo, want er staat geen uitleg bij. Ik klikte alleen op de link omdat er constante LED voeding stond.
Voor de duidelijkheid: ik kon dat dus niet. Ik kon met de beste wil van de wereld niet verklaren hoe zoiets werkt. Nu keek ik ernaar en binnen 5 minuten had ik het door. De truuk bestaat erin dat beide transistors een beetje gaan geleiden en mekaar in evenwicht houden. Maar die uitleg ga ik je besparen want het is saai.
Maar de toepassing is megacool. Ik heb er namelijk enkele in huis, en ik vroeg me telkens af hoe dat toch kan. Weet je nog hoe vroeger een zaklamp minder licht ging geven tot de batterij plat was? Wel, nu is dat niet meer. Toch niet als je iets meer dan 10€ geeft voor een goede zaklamp. Dan zit iets zoals dit ingebouwd. De zaklamp blijft op volle kracht werken tot de batterij helemaal plat is. Dan krijg je nog even wat noodverlichting om tot aan de auto te geraken, en dan stopt ze helemaal.
In dit verhaaltje zit een patroon. Het gaat niet over elektronica, het gaat over mij. De schakeling boeit me niet en als ik ze op een schoolbord zag, liep ik liefst heel ver weg. Analoge elektronica was de opstap naar digitale elektronica. Het was de harde noot om te kraken in het derde jaar, om in het vierde jaar de echte leuke dingen te mogen doen. Helaas zit die kronkel in de weg. Die kronkel die me beveelt dat iets wat me niet boeit geweigerd wordt. Ik kan het niet verwerken. Toch was de schakeling simpel en ik heb ze door omdat de toepassing van de schakeling me boeit. Niet de weerstanden en de transistors, maar het feit dat de zaklamp full power blijft branden.
Helaas zorgde de kronkel ervoor dat ik nooit het vierde jaar bereikte. Vier pogingen deed ik voor dit examen. Toen de tweede zittijd in het bisjaar weer niet lukte, moest ik het opgeven. Ik weet dat ik het kon, maar het boeide me niet. Ik heb daarom ook te veel gefeest. Dat boeide me meer. En de leuke dingen heb ik niet gezien want die kwamen pas in het laatste jaar.
Dat is jammer maar ik heb geen spijt. Ik leerde eruit dat ik die kronkel heb. Ik heb ook geen spijt dat ik geen ingenieur ben geworden, want informaticus was nooit echt tweede keus. Dat zit echt wel in de genen.
Toch ben ik blij dat ik dit ding snapte. Het geeft een gevoel van voldoening. En ik kan dit ding ook in 't echt gebruiken want ik kocht power LEDs die ik niet kan aansluiten. Ik kan de componenten kopen voor 1,5€ in de Rato en dan de schakeling in mekaar solderen. Dat ga ik niet doen. Ik koop ze kant en klaar op de Chinese website voor dezelfde prijs ;-)
donderdag 27 december 2012
Kodak moment
Wie zegt dat katten niet kunnen poseren?
Het heeft wel veel foto's gekost, het was dus gewoon een lucky shot :-)
Het heeft wel veel foto's gekost, het was dus gewoon een lucky shot :-)
beweegt er iets? | creepy! |
woensdag 26 december 2012
Den Amerikaan
Ik ga dus niet af als ne gieter. Ik was er nog bang voor toen ik die testjes deed om te zien hoeveel Newton kracht er nodig was om de verwarming open te draaien.
De stappenmotor uit China was budgetvriendelijk maar net niet sterk genoeg. De Amerikaanse website had veel meer keuze, helaas zijn de prijzen navenant. Maar het resultaat is echt geweldig. In ongeveer 1000 stapjes is de verwarming open. En dat kan ik per stapje regelen, zoals je ziet in dit voorbeeldje. De kleinste stapjes die je ziet zijn er trouwens nog eens 8 na elkaar, alleen wordt het wat onzinnig om nog fijner te regelen. En de snelheid is geweldig. Op hoogste vermogen is ie op één seconde open.
Nu nog wat sensoren om te zien hoe warm het is. En een klok om te zien hoe laat het is. Dan kan ik de verwarming regelen zoals een echte thermostaat dat doet. En neen, dat bestaat dus nog niet. Omdat we de kranen niet kunnen vervangen, was dit de enige oplossing om iets meer comfort te krijgen.
De stappenmotor uit China was budgetvriendelijk maar net niet sterk genoeg. De Amerikaanse website had veel meer keuze, helaas zijn de prijzen navenant. Maar het resultaat is echt geweldig. In ongeveer 1000 stapjes is de verwarming open. En dat kan ik per stapje regelen, zoals je ziet in dit voorbeeldje. De kleinste stapjes die je ziet zijn er trouwens nog eens 8 na elkaar, alleen wordt het wat onzinnig om nog fijner te regelen. En de snelheid is geweldig. Op hoogste vermogen is ie op één seconde open.
Nu nog wat sensoren om te zien hoe warm het is. En een klok om te zien hoe laat het is. Dan kan ik de verwarming regelen zoals een echte thermostaat dat doet. En neen, dat bestaat dus nog niet. Omdat we de kranen niet kunnen vervangen, was dit de enige oplossing om iets meer comfort te krijgen.
dinsdag 25 december 2012
Kalkoen
Het zit er weer op. Kerstdineetjes werden met de jaren talrijker. Dat komt ervan als je geen vrijgezel meer bent, er komt plots extra familie aan te pas. Dit jaar werd er met de planning geschoven zodat iedereen mekaar te zien kreeg. Daarom waren het nu drie stuks, drie dagen na elkaar.
Ik herinner me nog het moment waarop het kerstdineetje ontstaan is in het ouderlijk huis. De gewoonte om met kerstavond samen aan tafel plaats te nemen was er niet. Tot dan toe was er enkel de traditie van de hogere generatie. Alle kinderen en kleinkinderen vierden Kerstmis op de feestdag zelf. Maar plots was daar dat gevoel alsof we thuis iets misten. Plots vierden we twee keer hetzelfde feest en ik begreep niet goed waarom.
Vanaf dan werd het de klassieke versie met wat extra. De kinderen bleven altijd overnachten, want we wonen toch zo ver van huis. De echte reden was natuurlijk dat de kinderen dan een glas wijn konden drinken. En een Irish Coffee die met de jaren meer Irish werd. De laatste keer werd de moeite bespaard om nog koffie te zetten en stond enkel de fles Glenfiddich op tafel.
Toch werd het weer anders. Ik ben intussen Bob for life en er kwamen kleinkinderen mee aan tafel. Het feestje is dus braver, maar de babbel zeker niet rustiger. Als ik nu wat stil lijk aan tafel, komt dat niet omdat ik weinig zeg. Het komt omdat nuchtere mensen dingen maar één keer zeggen en een normaal volume gebruiken. Het wil zeker niet zeggen dat ik nu de saaie ben. Ik weet dat die indruk bij sommige mensen ontstaat. Dat moet toch jammer zijn, cola als aperitief en water bij het eten. Toch is het niet zo, al weet ik dat het vreemd lijkt. Ik dacht er net zo over toen het nog champagne, wijn en Irisch Coffee was. Plots lijkt het gesprek minder waardevol dan vroeger. Dat komt omdat het ook zo is. De redenen zei ik net al: het volume en de repeatknop. Je zal het me vergeven dat ik andere gesprekken boeiender vind. Ik vind het dan ook niet erg dat ze voorbij zijn, de dineetjes. Het was weer fijn, maar nu kunnen we weer normaal doen.
Voor een week dan toch, want we hebben nog een jaareinde te vieren ;-)
Ik herinner me nog het moment waarop het kerstdineetje ontstaan is in het ouderlijk huis. De gewoonte om met kerstavond samen aan tafel plaats te nemen was er niet. Tot dan toe was er enkel de traditie van de hogere generatie. Alle kinderen en kleinkinderen vierden Kerstmis op de feestdag zelf. Maar plots was daar dat gevoel alsof we thuis iets misten. Plots vierden we twee keer hetzelfde feest en ik begreep niet goed waarom.
Vanaf dan werd het de klassieke versie met wat extra. De kinderen bleven altijd overnachten, want we wonen toch zo ver van huis. De echte reden was natuurlijk dat de kinderen dan een glas wijn konden drinken. En een Irish Coffee die met de jaren meer Irish werd. De laatste keer werd de moeite bespaard om nog koffie te zetten en stond enkel de fles Glenfiddich op tafel.
Toch werd het weer anders. Ik ben intussen Bob for life en er kwamen kleinkinderen mee aan tafel. Het feestje is dus braver, maar de babbel zeker niet rustiger. Als ik nu wat stil lijk aan tafel, komt dat niet omdat ik weinig zeg. Het komt omdat nuchtere mensen dingen maar één keer zeggen en een normaal volume gebruiken. Het wil zeker niet zeggen dat ik nu de saaie ben. Ik weet dat die indruk bij sommige mensen ontstaat. Dat moet toch jammer zijn, cola als aperitief en water bij het eten. Toch is het niet zo, al weet ik dat het vreemd lijkt. Ik dacht er net zo over toen het nog champagne, wijn en Irisch Coffee was. Plots lijkt het gesprek minder waardevol dan vroeger. Dat komt omdat het ook zo is. De redenen zei ik net al: het volume en de repeatknop. Je zal het me vergeven dat ik andere gesprekken boeiender vind. Ik vind het dan ook niet erg dat ze voorbij zijn, de dineetjes. Het was weer fijn, maar nu kunnen we weer normaal doen.
Voor een week dan toch, want we hebben nog een jaareinde te vieren ;-)
maandag 24 december 2012
Het werkhuisje
Een mooi Nederlands woord is dat hè. Toen ik jong was, hadden we dat. Het leek niks op deze foto, want wellicht heb ik het gebrek aan orde en netheid niet enkel van mijn moeder geërfd. Toch was het best georganiseerd. Als ik een boor nodig had, liep ik naar het "kot" om in de sigarenkist met oude boren een model te kiezen dat nog ietwat scherp was. Maar er was tenminste een kot, en er was tenminste een sigarenkist.
Toen ik de eerste keer een eigen woonst had, was het net zo. Wellicht nog minder geordend, maar er was één bepaalde plaats waar alles bij elkaar lag om een plank door te zagen, een gat te boren of een schroef met bijhorende plug te vinden.
De bedoeling was om het ook nu te herhalen. Het principe is eenvoudig: neem alles wat bij elkaar hoort en stop het in grote plastic bakken. De bakken zijn doorzichtig, dus je moet niks markeren of benoemen. Kijk door de plastic wand van de bakken die in de berging tot het plafond staan gestapeld en je vindt alles terug. Was dat maar waar.
Om te beginnen is de sortering gebeurd door iemand die geen klusser is. Nu is dat de laatste twee jaar fel gebeterd, maar het blijft hem vaak een raadsel waar sommige rommel voor dient. Alleen al die benaming maakt duidelijk dat de functie niet bekend is. Hoe kan je nu verschillende soorten rommel sorteren? Bijkomend probleem is dat er twee bergingen zijn en enkele ingemaakte kasten. Ik heb dus nooit enig idee waar ik iets moet terugvinden. Zo gebruik ik al jaren geen soldeerbout meer, maar ik heb er zeker één. Omdat ik zelfs de moeite niet meer kan opbrengen om de zoektocht te starten heb ik vandaag een nieuwe besteld.
Maar er komt verandering in. Ik ga een echt werkhuis inrichten. Hier midden in 't appartement. Dat is wellicht ook een primeur. Eerst werd de optie overwogen om de garage te gebruiken, maar da's niet erg praktisch. Er staat een Saab in de weg en je kan niet zoals op het platteland je wagen even op straat zetten.
Maar de kamer die nu gebruikt wordt om Querty en Azerty te laten overnachten krijgt een tweede functie. Eén bureau wordt ingericht als werktafel en ik ga een rolluik voorzien om de rommel af te sluiten. Als de poezen de nieuwe werkplek onder handen nemen, staan we weer bij af. Dan vind ik weer niks terug. Maar de bedoeling is dus om de bovenstaande foto te benaderen. Alles op kleine schaal en met veel minder toestellen.
Maar een hamerke en een zaagske zal ik vanaf nu altijd meteen terugvinden.
Toen ik de eerste keer een eigen woonst had, was het net zo. Wellicht nog minder geordend, maar er was één bepaalde plaats waar alles bij elkaar lag om een plank door te zagen, een gat te boren of een schroef met bijhorende plug te vinden.
De bedoeling was om het ook nu te herhalen. Het principe is eenvoudig: neem alles wat bij elkaar hoort en stop het in grote plastic bakken. De bakken zijn doorzichtig, dus je moet niks markeren of benoemen. Kijk door de plastic wand van de bakken die in de berging tot het plafond staan gestapeld en je vindt alles terug. Was dat maar waar.
Om te beginnen is de sortering gebeurd door iemand die geen klusser is. Nu is dat de laatste twee jaar fel gebeterd, maar het blijft hem vaak een raadsel waar sommige rommel voor dient. Alleen al die benaming maakt duidelijk dat de functie niet bekend is. Hoe kan je nu verschillende soorten rommel sorteren? Bijkomend probleem is dat er twee bergingen zijn en enkele ingemaakte kasten. Ik heb dus nooit enig idee waar ik iets moet terugvinden. Zo gebruik ik al jaren geen soldeerbout meer, maar ik heb er zeker één. Omdat ik zelfs de moeite niet meer kan opbrengen om de zoektocht te starten heb ik vandaag een nieuwe besteld.
Maar er komt verandering in. Ik ga een echt werkhuis inrichten. Hier midden in 't appartement. Dat is wellicht ook een primeur. Eerst werd de optie overwogen om de garage te gebruiken, maar da's niet erg praktisch. Er staat een Saab in de weg en je kan niet zoals op het platteland je wagen even op straat zetten.
Maar de kamer die nu gebruikt wordt om Querty en Azerty te laten overnachten krijgt een tweede functie. Eén bureau wordt ingericht als werktafel en ik ga een rolluik voorzien om de rommel af te sluiten. Als de poezen de nieuwe werkplek onder handen nemen, staan we weer bij af. Dan vind ik weer niks terug. Maar de bedoeling is dus om de bovenstaande foto te benaderen. Alles op kleine schaal en met veel minder toestellen.
Maar een hamerke en een zaagske zal ik vanaf nu altijd meteen terugvinden.
zondag 23 december 2012
Weer niks!
Nu zit ik bijna aan 500 gevonden geocachen en nog steeds is het me niet gelukt om één FTF te hebben. In geocachetaal wil die afkorting First To Find zeggen. En dat lukt me dus maar niet. Ik heb al een hele tijd de account zo ingesteld dat ik nieuwe schatten die in een straal van 30km rond de voordeur verschijnen in de mailbox krijg. Een tijdje heb ik ook actief geprobeerd om dan in mijn wagen te stappen en zo snel mogelijk er naartoe te rijden. Helaas zonder succes, want vooraleer ik uit de binnenstad geraak is er al een kwartier voorbij.
Daar zit het eerste probleem: als je in Antwerpen centrum woont, heb je weinig kans om de eerste te zijn. De meeste schatten verschijnen buiten 't stad. Op de parking dus eigenlijk ;-)
Maar vanmorgen was het anders. De mail zei dat er op 300m eentje was gepubliceerd. Alleen jammer dat ik de mail een half uur te laat gelezen heb. Ik ben er toch naartoe gelopen, want het is bekend terrein. Mijn hernia werd weggehaald in het Sint Vincentiusziekenhuis, dus ik ken de plaats best goed.
Ik kwam ook nog als eerste ter plaatse. Maar binnen 5 minuten had ik gezelschap van een sterke concurrent. Het valt meteen op dat ie geen patiënt kwam bezoeken. Hij parkeert zijn fiets in de nieuwe voortuin van het ziekenhuis net tegen de houten bank waar ik al aan de zoektocht was gestart. Hij kijkt even en knikt, maar zegt niks. Ik vraag: je bent toch niet op zoek naar iets? Waarop hij antwoordt: ja, toch binnen een straal van zo'n vijf meter.
Dat het een sterke concurrent was, zag ik later online. Hij heeft er bijna 5000 op zijn palmares, dat is tien keer meer dan ik. Maar ik zag het ook daar ter plaatse. Hij zoekt meteen op plaatsen die logischer zijn, maar vooral: hij sluit meteen een aantal mogelijkheden uit die ik niet doorheb. Onder de haag moet je niet zoeken want die groeit snel en wordt vaak gesnoeid. Zo had ik het nog niet bekeken.
Binnen enkele minuten haalt ie het magnetisch containertje boven en meteen weet ik dat ik verloren ben. Dan hebben we nog een leuke babbel van een half uurtje. Die wereld is klein, want de schatten en de mensen die ze leggen en vinden zijn vaak bekenden.
Volgende keer beter, zeker? Alleen gebeurt het bijna nooit dat er binnen de ring eentje komt. Wellicht ga ik nog eerder zelf een schat verstoppen dan een FTF te scoren. Jammer dat je je eigen schat niet zelf mag vinden. Dat zou een beetje flauw zijn natuurlijk.
Daar zit het eerste probleem: als je in Antwerpen centrum woont, heb je weinig kans om de eerste te zijn. De meeste schatten verschijnen buiten 't stad. Op de parking dus eigenlijk ;-)
Maar vanmorgen was het anders. De mail zei dat er op 300m eentje was gepubliceerd. Alleen jammer dat ik de mail een half uur te laat gelezen heb. Ik ben er toch naartoe gelopen, want het is bekend terrein. Mijn hernia werd weggehaald in het Sint Vincentiusziekenhuis, dus ik ken de plaats best goed.
Ik kwam ook nog als eerste ter plaatse. Maar binnen 5 minuten had ik gezelschap van een sterke concurrent. Het valt meteen op dat ie geen patiënt kwam bezoeken. Hij parkeert zijn fiets in de nieuwe voortuin van het ziekenhuis net tegen de houten bank waar ik al aan de zoektocht was gestart. Hij kijkt even en knikt, maar zegt niks. Ik vraag: je bent toch niet op zoek naar iets? Waarop hij antwoordt: ja, toch binnen een straal van zo'n vijf meter.
Dat het een sterke concurrent was, zag ik later online. Hij heeft er bijna 5000 op zijn palmares, dat is tien keer meer dan ik. Maar ik zag het ook daar ter plaatse. Hij zoekt meteen op plaatsen die logischer zijn, maar vooral: hij sluit meteen een aantal mogelijkheden uit die ik niet doorheb. Onder de haag moet je niet zoeken want die groeit snel en wordt vaak gesnoeid. Zo had ik het nog niet bekeken.
Binnen enkele minuten haalt ie het magnetisch containertje boven en meteen weet ik dat ik verloren ben. Dan hebben we nog een leuke babbel van een half uurtje. Die wereld is klein, want de schatten en de mensen die ze leggen en vinden zijn vaak bekenden.
Volgende keer beter, zeker? Alleen gebeurt het bijna nooit dat er binnen de ring eentje komt. Wellicht ga ik nog eerder zelf een schat verstoppen dan een FTF te scoren. Jammer dat je je eigen schat niet zelf mag vinden. Dat zou een beetje flauw zijn natuurlijk.
zaterdag 22 december 2012
De prinses
De prinses is beeldschoon. Ik heb daar geen verstand van, maar ik zie hoe anderen reageren. De prins is ook beeldschoon. Dat zie ik zo, daar heb ik geen second opinion voor nodig.
Toch vindt ie zelf van niet. Ik hoorde het hem zelf zeggen. Hij kon maar niet begrijpen hoe zo'n mooie prinses het ja-woord gaf aan iemand zoals hij. Die zin maakte me toen erg bezorgd. Blijkbaar heeft hij een ander idee over hoe een prins er moet uitzien.
Het sprookje loopt niet goed af. Ik weet niet of dat de reden is, maar ik weet dat ze zeker meespeelt. Lang en gelukkig leven hoor je op gelijke voet te doen. Ik ben waardeloos zonder jou hoor je soms als sterkste uitdrukking van de liefde. Maar de regel klopt niet, hoe goed het ook bedoeld is.
Om iemand graag te zien, moet je weten hoe dat voelt. Als de vlinders weg zijn of wat minder fladderen, komt de echte test. Er is een referentie nodig. Iets om mee te vergelijken. Die referentie is jezelf graag zien. Het is jezelf waardevol vinden, zelfs al ben je alleen.
Het gevoel moet je herkennen om te zeggen wat het is. Als het enkel ik ben waardeloos zonder jou is, dan leef je misschien wel lang maar niet gelukkig. Het is als een thermometer zonder cijfers. De cijfers zeggen hoe warm het is, niet het buisje alleen. Je moet het gevoel kunnen ijken.
Het is niet mijn wijsheid, ik heb ze ook maar gehoord. Iemand met diploma's moest het me leren. Mijn thermometer was vroeger ook stuk.
Gelukkig staan er nu weer cijfers op.
Toch vindt ie zelf van niet. Ik hoorde het hem zelf zeggen. Hij kon maar niet begrijpen hoe zo'n mooie prinses het ja-woord gaf aan iemand zoals hij. Die zin maakte me toen erg bezorgd. Blijkbaar heeft hij een ander idee over hoe een prins er moet uitzien.
Het sprookje loopt niet goed af. Ik weet niet of dat de reden is, maar ik weet dat ze zeker meespeelt. Lang en gelukkig leven hoor je op gelijke voet te doen. Ik ben waardeloos zonder jou hoor je soms als sterkste uitdrukking van de liefde. Maar de regel klopt niet, hoe goed het ook bedoeld is.
Om iemand graag te zien, moet je weten hoe dat voelt. Als de vlinders weg zijn of wat minder fladderen, komt de echte test. Er is een referentie nodig. Iets om mee te vergelijken. Die referentie is jezelf graag zien. Het is jezelf waardevol vinden, zelfs al ben je alleen.
Het gevoel moet je herkennen om te zeggen wat het is. Als het enkel ik ben waardeloos zonder jou is, dan leef je misschien wel lang maar niet gelukkig. Het is als een thermometer zonder cijfers. De cijfers zeggen hoe warm het is, niet het buisje alleen. Je moet het gevoel kunnen ijken.
Het is niet mijn wijsheid, ik heb ze ook maar gehoord. Iemand met diploma's moest het me leren. Mijn thermometer was vroeger ook stuk.
Gelukkig staan er nu weer cijfers op.
vrijdag 21 december 2012
Houd de dief!
Het vast stramien is blijkbaar weer aangepast. Dat stramien van het gesprek waar niemand iets aan heeft. Ik geef toch overal het standaardantwoord.
Heeft u een Delhaize kaart, meneer? Neen.
Zou u er graag één willen? Neen.
Spaart u punten voor onze geweldige trek eens aan mijn kerstballen actie? Neen.
Het juiste bedrag, meneer? Ja.
OK, de actie heet zo niet. Maar het gesprek herken je wellicht. Maar vandaag ging het zo:
Heeft u een Delhaize kaart, meneer? Neen.
Zou u er graag één willen? Neen.
Spaart u punten meneer? Neen.
Het juiste bedrag, meneer? Ja.
Mag ik u dan nog één ding vragen, meneer?
...
euhm, Ja?
...
IS UW WINKELWAGEN LEEG?
...
JAAAH !!!
Dat vraagt ze dus. Echt hè! Is uw winkelwagen leeg. Ik heb alles er uit genomen en alles ligt nu op de band. Er was genoeg plaats op de band, want die beweegt altijd een beetje. Dan neem ik mijn lege winkelwagen en rijd ik voorbij de kassa, goed in het zicht, zodat jij en heel de winkel kan zien dat ik niks met opzet heb laten liggen omdat ik zo stom zou zijn om te denken dat jij dat dan niet zou zien en dat ik dat dan niet moet betalen!
Ik kan echt niet geloven dat dit bij de nieuwe standaardbabbel hoort. Ik voelde me net een crimineel die gefouilleerd wordt als ie het cellenblok binnenkomt.
Ik ben benieuwd. Ik kom niet heel vaak in deze Delhaize, maar ik wil weten of het echt zo is. Als dat zo is, vind ik het heel onbeleefd. Als het niet zo is, stel ik me echt de vraag wat er deze keer is gebeurd om me die vraag te stellen. Ik kan moeilijk geloven dat ik er zo verdacht uit zie.
Heeft u een Delhaize kaart, meneer? Neen.
Zou u er graag één willen? Neen.
Spaart u punten voor onze geweldige trek eens aan mijn kerstballen actie? Neen.
Het juiste bedrag, meneer? Ja.
OK, de actie heet zo niet. Maar het gesprek herken je wellicht. Maar vandaag ging het zo:
Heeft u een Delhaize kaart, meneer? Neen.
Zou u er graag één willen? Neen.
Spaart u punten meneer? Neen.
Het juiste bedrag, meneer? Ja.
Mag ik u dan nog één ding vragen, meneer?
...
euhm, Ja?
...
IS UW WINKELWAGEN LEEG?
...
JAAAH !!!
Dat vraagt ze dus. Echt hè! Is uw winkelwagen leeg. Ik heb alles er uit genomen en alles ligt nu op de band. Er was genoeg plaats op de band, want die beweegt altijd een beetje. Dan neem ik mijn lege winkelwagen en rijd ik voorbij de kassa, goed in het zicht, zodat jij en heel de winkel kan zien dat ik niks met opzet heb laten liggen omdat ik zo stom zou zijn om te denken dat jij dat dan niet zou zien en dat ik dat dan niet moet betalen!
Ik kan echt niet geloven dat dit bij de nieuwe standaardbabbel hoort. Ik voelde me net een crimineel die gefouilleerd wordt als ie het cellenblok binnenkomt.
Ik ben benieuwd. Ik kom niet heel vaak in deze Delhaize, maar ik wil weten of het echt zo is. Als dat zo is, vind ik het heel onbeleefd. Als het niet zo is, stel ik me echt de vraag wat er deze keer is gebeurd om me die vraag te stellen. Ik kan moeilijk geloven dat ik er zo verdacht uit zie.
donderdag 20 december 2012
Dat is toch normaal?
Een nieuweling aan de tafel! Dat was weer lang geleden. Nu, technisch gezien is het zijn tweede bezoek. Hij schuimt de plaatsen en de weekdagen af om te zien welke groep het beste past. Het is een goed idee, want als alles vlot verloopt zal je met de mensen die je nu ziet zitten nog vele jaren minstens één keer per week aan de koffie zitten. Je kan dus maar best een groep zoeken waar je je een beetje thuis voelt.
Omdat het dus technisch gezien zijn tweede bezoek is, wordt er niet afgeweken van ons stappenplan. Elke week gaat de teller plus één, en bij twaalf drukt iemand op reset. Enkel indien een nieuwe bezoeker zich voorstelt, gaan we even terug naar stap één. Vandaag dus niet.
Maar de praktijk is al lang anders. Wat er in de zevende stap staat, weet ik nog steeds niet. Ik moet dat boekje toch eens lezen. Maar niemand zegt er vandaag echt veel over. Het buikgevoel zegt toch dat dit een nieuweling is en dan doe je moeite om hem te verwelkomen. Dat moet met een verhaal dat herkenbaar is, en niet met iets dat uit het boekje komt. Wat zijn wij flexibel zeg, da's niet te doen.
Als iedereen zijn zeg heeft gedaan, is de vergadering as such beëindigd. In de monologen hoort het niet thuis, maar nu kunnen we wel discussiëren. Blijkt al snel dat er een lange weg dient afgelegd te worden. Na zijn eerste bezoek in een andere groep en op een andere locatie, was het goede voornemen al daar. De eerste pint niet drinken. Hmmm... zit het zo ineen? Dat zou ie wel kunnen. En niet zoals ons standaard mopje waar je twee pinten bestelt en de eerste laat staan.
Maar het was dus meteen mislukt. En dat was normaal. Het zijn niet mijn woorden hoor, wel de zijne. Waarom was het normaal? Ah, hij kwam thuis en zijn vriendin had hem een flesje Jupiler aangeboden. Hij had dat aangenomen en opgedronken, want dat is toch normaal? Er ontbreekt een cruciaal stukje info: de vriendin is niet op de hoogte. Daarom was het toch normaal hè...
Ik ben niet de enige die bedenkelijk kijkt. En wellicht niet de enige die gedacht heeft: hier is werk aan de winkel. Er komt een kleine beurtrol van tafelgenoten met de uitleg of truukjes die er bestaan om te zeggen dat je vandaag geen alcohol drinkt. We hebben een heel wapenarsenaal aan uitvluchten om niet te drinken. Het is de tegenhanger van het arsenaal van vroeger met redenen om het wel te doen. Maar de nieuwe wapens zijn sterker, alleen moet ie ze leren kennen.
Eerst heb je de revolvers:
Ik neem antibiotica.
Ik moet nog rijden.
Ik heb nog een kater van gisteren.
Ik heb meer zin in iets fris.
Ik heb last van mijn darmen.
Ik heb diabetes. - ok, die is erg selectief ;-)
Er zijn ook semi-automatische wapens:
Ik drink geen alcohol.
Ik heb in mijn leven al meer alcohol gedronken dan jullie allemaal samen.
Ik ben gestopt voor een tijdje.
Ik kan daar niet meer tegen.
Ik gebruik alleen de bazooka's. Ik krijg nooit wederwoord. Men zal bij mij nooit aandringen:
Ik ben alcoholist.
Ik heb een drankverslaving.
Ik ben bij de AA.
Natuurlijk zal ie dat niet durven, die laatste categorie. Maar weet op zijn minst dat er andere manieren zijn om een pint te weigeren. Kom nu toch aan deze tafel niet met die verontwaardigde blik vertellen: dat is toch normaal? Als iemand je een pint aanbiedt, mag je nee zeggen. Je mag uitvluchten verzinnen, je mag je in allerlei bochten wringen. Je mag ook gewoon zeggen hoe het echt is.
Of dat normaal is? Een pint aannemen en daarmee de eerste dag van je nieuwe leven verknallen?
Dat is niet normaal, nee.
Omdat het dus technisch gezien zijn tweede bezoek is, wordt er niet afgeweken van ons stappenplan. Elke week gaat de teller plus één, en bij twaalf drukt iemand op reset. Enkel indien een nieuwe bezoeker zich voorstelt, gaan we even terug naar stap één. Vandaag dus niet.
Maar de praktijk is al lang anders. Wat er in de zevende stap staat, weet ik nog steeds niet. Ik moet dat boekje toch eens lezen. Maar niemand zegt er vandaag echt veel over. Het buikgevoel zegt toch dat dit een nieuweling is en dan doe je moeite om hem te verwelkomen. Dat moet met een verhaal dat herkenbaar is, en niet met iets dat uit het boekje komt. Wat zijn wij flexibel zeg, da's niet te doen.
Als iedereen zijn zeg heeft gedaan, is de vergadering as such beëindigd. In de monologen hoort het niet thuis, maar nu kunnen we wel discussiëren. Blijkt al snel dat er een lange weg dient afgelegd te worden. Na zijn eerste bezoek in een andere groep en op een andere locatie, was het goede voornemen al daar. De eerste pint niet drinken. Hmmm... zit het zo ineen? Dat zou ie wel kunnen. En niet zoals ons standaard mopje waar je twee pinten bestelt en de eerste laat staan.
Maar het was dus meteen mislukt. En dat was normaal. Het zijn niet mijn woorden hoor, wel de zijne. Waarom was het normaal? Ah, hij kwam thuis en zijn vriendin had hem een flesje Jupiler aangeboden. Hij had dat aangenomen en opgedronken, want dat is toch normaal? Er ontbreekt een cruciaal stukje info: de vriendin is niet op de hoogte. Daarom was het toch normaal hè...
Ik ben niet de enige die bedenkelijk kijkt. En wellicht niet de enige die gedacht heeft: hier is werk aan de winkel. Er komt een kleine beurtrol van tafelgenoten met de uitleg of truukjes die er bestaan om te zeggen dat je vandaag geen alcohol drinkt. We hebben een heel wapenarsenaal aan uitvluchten om niet te drinken. Het is de tegenhanger van het arsenaal van vroeger met redenen om het wel te doen. Maar de nieuwe wapens zijn sterker, alleen moet ie ze leren kennen.
Eerst heb je de revolvers:
Ik neem antibiotica.
Ik moet nog rijden.
Ik heb nog een kater van gisteren.
Ik heb meer zin in iets fris.
Ik heb last van mijn darmen.
Ik heb diabetes. - ok, die is erg selectief ;-)
Er zijn ook semi-automatische wapens:
Ik drink geen alcohol.
Ik heb in mijn leven al meer alcohol gedronken dan jullie allemaal samen.
Ik ben gestopt voor een tijdje.
Ik kan daar niet meer tegen.
Ik gebruik alleen de bazooka's. Ik krijg nooit wederwoord. Men zal bij mij nooit aandringen:
Ik ben alcoholist.
Ik heb een drankverslaving.
Ik ben bij de AA.
Natuurlijk zal ie dat niet durven, die laatste categorie. Maar weet op zijn minst dat er andere manieren zijn om een pint te weigeren. Kom nu toch aan deze tafel niet met die verontwaardigde blik vertellen: dat is toch normaal? Als iemand je een pint aanbiedt, mag je nee zeggen. Je mag uitvluchten verzinnen, je mag je in allerlei bochten wringen. Je mag ook gewoon zeggen hoe het echt is.
Of dat normaal is? Een pint aannemen en daarmee de eerste dag van je nieuwe leven verknallen?
Dat is niet normaal, nee.
woensdag 19 december 2012
Newton
Ken je die kerel nog? Hij deed iets met kracht in fysica en werd toen beroemd. Ik meende me te herinneren dat de eenheid die zijn naam draagt ongeveer 100g weegt. Er was dan nog iets met de planeet waar je je op bevindt, maar dat ben ik kwijt. Newton werkt overal en kilo's niet denk ik. Of zoiets ;-)
Ja dat was vandaag belangrijk. In feite zijn het vijgen na Pasen, want ik had dit eerder moeten bedenken. Kosten werden gemaakt in een ver land en sommigen waren overbodig. Alleen wist ik hier allemaal niks van. Dit is geen elektronica, geen informatica en ik kan het niet programmeren. Het is pure fysica en dat was nooit mijn sterkste kant. Wel heel interessant hoor, maar iets dat ik in een schoolomgeving te horen krijg, pakt geen verf.
Ik moet dus een koppel van 0,100 Nm kracht uitoefenen op de kraan (alles delen door 10 hè). Leuk om weten is dat de Chinese motor 0,037Nm kracht geeft. Met die tandwielen zou dat dus net moeten lukken, want de kracht moet nog x 3 (het grote tandwiel heeft 60 tanden, het kleine 20, dus alles x 3). Dan kom ik op 0,110 Nm, dus nèt genoeg om er beweging in te krijgen. Maar hij doet het niet... Er is natuurlijk overal verlies van kracht met die tandwielen. Ook zal ik meer kracht moeten hebben om de kraan op het einde echt dicht te draaien. En dan weer open te krijgen natuurlijk.
Alleen, dat had ik dus eerst moeten bedenken. Ik reken nu op een motor van 0,120 Nm, dus vier keer sterker dan de Chinees. Alleen is ie natuurlijk duurder en de besturing moet ook zwaarder. Maar hij wordt morgen geleverd en dan gaat het hier warm worden. En weer koud. Op de tijdstippen die ik wil, afhankelijk van de temperatuur van de kamer en de radiator. Ah dat had je toch al wel door, het is een echte toepassing van mijn nieuwe hobby.
Maar wat ik net bedenk... Wie zegt er dat ik niks van fysica ken? Alles wat hier staat klopte, want ik heb het getest. De Chinees ging net niet, maar met een duwtje startte hij wel even. Ik zit er dus niet ver naast.
Tenzij morgen blijkt dat de Amerikaan ook niet start, dan ga ik af als ne gieter :-)
Ja dat was vandaag belangrijk. In feite zijn het vijgen na Pasen, want ik had dit eerder moeten bedenken. Kosten werden gemaakt in een ver land en sommigen waren overbodig. Alleen wist ik hier allemaal niks van. Dit is geen elektronica, geen informatica en ik kan het niet programmeren. Het is pure fysica en dat was nooit mijn sterkste kant. Wel heel interessant hoor, maar iets dat ik in een schoolomgeving te horen krijg, pakt geen verf.
Ik moet dus een koppel van 0,100 Nm kracht uitoefenen op de kraan (alles delen door 10 hè). Leuk om weten is dat de Chinese motor 0,037Nm kracht geeft. Met die tandwielen zou dat dus net moeten lukken, want de kracht moet nog x 3 (het grote tandwiel heeft 60 tanden, het kleine 20, dus alles x 3). Dan kom ik op 0,110 Nm, dus nèt genoeg om er beweging in te krijgen. Maar hij doet het niet... Er is natuurlijk overal verlies van kracht met die tandwielen. Ook zal ik meer kracht moeten hebben om de kraan op het einde echt dicht te draaien. En dan weer open te krijgen natuurlijk.
Alleen, dat had ik dus eerst moeten bedenken. Ik reken nu op een motor van 0,120 Nm, dus vier keer sterker dan de Chinees. Alleen is ie natuurlijk duurder en de besturing moet ook zwaarder. Maar hij wordt morgen geleverd en dan gaat het hier warm worden. En weer koud. Op de tijdstippen die ik wil, afhankelijk van de temperatuur van de kamer en de radiator. Ah dat had je toch al wel door, het is een echte toepassing van mijn nieuwe hobby.
Maar wat ik net bedenk... Wie zegt er dat ik niks van fysica ken? Alles wat hier staat klopte, want ik heb het getest. De Chinees ging net niet, maar met een duwtje startte hij wel even. Ik zit er dus niet ver naast.
Tenzij morgen blijkt dat de Amerikaan ook niet start, dan ga ik af als ne gieter :-)
dinsdag 18 december 2012
7-segment geocache
Je kent dat zeker, een 7-segment display... Zo ziet het eruit :
Binnenkort ben ik aan mijn 500ste geocache. En ik heb tot nu toe enkel schatten gevonden, ik heb er zelf nog geen enkele verstopt. Daar moet dus dringend iets aan veranderen. Ik heb al wat ideetjes en ze hebben allemaal batterijen nodig.
Dit is er ééntje dat ik zeker wil gebruiken
Labels:
7-segment,
Arduino,
Display,
elektronica,
gadgets,
geocaching,
in beeld,
video
maandag 17 december 2012
Blogtips
Merci voor deze tip! Voor iedereen die wil bloggen (moet je trouwens zeker eens doen, is heel plezant): ten important things I've learned about blogging.
Ook als je niet gaat bloggen is het een aanrader. Ze is echt geweldig grappig en haar schrijfstijl is zowat het beste dat ik al las. En de tips zijn nuttig. Tip 2, veel bloggen... dat ga ik weer proberen. Het is niet altijd simpel, maar als er een writer's block komt, ga ik toch iets schrijven. Zelfs al houdt het geen steek (tip 9).
Er moet ook wat afwisseling komen. Dat heb ik alvast gedaan met nieuwe tabjes bovenaan en de rechtse blok hiernaast is ook vernieuwd. Als je elke dag deze blog leest, was alles duidelijk. Maar voor iemand die nooit hier was, is het moeilijker. Een geocacher heeft vaak niets van doen met items over diabetes. Omgekeerd ook. Hoewel? Ik ken toch al diabetische cachers. Ik ken zelfs alcoholvrije cachers ;-)
En van tip 7 maak ik morgen meteen werk. Don't be afraid to embarrass yourself. Ik heb de webcam van onder het stof gehaald en zal zelf terug te zien zijn. Ik heb namelijk heel veel te vertellen. Nerd stuff only, helaas.
Ik ben nu een week bezig met mijn nieuwe hobby. Het is een opgewarmde hobby en ze gaat helemaal anders dan twintig jaar geleden. Maar voor de rest is het fun fun fun !
Jaja, het is dus die Arduino, maar dat had je al door zeker?
CU tomorrow :-)
Ook als je niet gaat bloggen is het een aanrader. Ze is echt geweldig grappig en haar schrijfstijl is zowat het beste dat ik al las. En de tips zijn nuttig. Tip 2, veel bloggen... dat ga ik weer proberen. Het is niet altijd simpel, maar als er een writer's block komt, ga ik toch iets schrijven. Zelfs al houdt het geen steek (tip 9).
Er moet ook wat afwisseling komen. Dat heb ik alvast gedaan met nieuwe tabjes bovenaan en de rechtse blok hiernaast is ook vernieuwd. Als je elke dag deze blog leest, was alles duidelijk. Maar voor iemand die nooit hier was, is het moeilijker. Een geocacher heeft vaak niets van doen met items over diabetes. Omgekeerd ook. Hoewel? Ik ken toch al diabetische cachers. Ik ken zelfs alcoholvrije cachers ;-)
En van tip 7 maak ik morgen meteen werk. Don't be afraid to embarrass yourself. Ik heb de webcam van onder het stof gehaald en zal zelf terug te zien zijn. Ik heb namelijk heel veel te vertellen. Nerd stuff only, helaas.
Ik ben nu een week bezig met mijn nieuwe hobby. Het is een opgewarmde hobby en ze gaat helemaal anders dan twintig jaar geleden. Maar voor de rest is het fun fun fun !
Jaja, het is dus die Arduino, maar dat had je al door zeker?
CU tomorrow :-)
zondag 16 december 2012
Nog steeds niet...
Ik ben er nog steeds niet klaar voor. Na 14 maanden CGM (continue glucose monitoring) had ik mezelf al heel vaak uitgedaagd. Om te testen hoe dat nu voelt, een "gewone" hypo. Ik heb dat inmiddels vaak gevoeld en het is niet fijn, maar ik kan er mee omgaan.
De accolades betekenen iets. Ze willen zeggen dat ik normaal geen "gewone" hypo voelde. Ik kreeg diabetes en dus ook vaak hypo's. Nu vaak, dat is ook al relatief. Enkele keren per maand in de beginfase, ik denk dat vele diabeten daar voor willen tekenen. Maar bij mij werden ze vaak heel akelig en dat heeft niks met diabetes te maken. Ze werden gevolgd door een angstaanval, iets dat ik erfde uit het verleden. Daar had ik medicatie voor en de therapeute had me geholpen om ze te beheersen. Ze waren dus zo goed als helemaal weg toen ik diabetes kreeg.
En dan kwamen dus de hypo's. Het gevoel van een hypo maakt je bang omdat je de controle over je lichaam verliest. Het werd bij mij dan ook vaak gevolgd door opnieuw zo'n angstaanval. Net toen ik daar vanaf was, kreeg ik ze weer. Het verstand weet dat het maar een hypo is, maar het lijf trekt zich er niks van aan. Het hartritme is om zeep en ademen gaat niet zoals het hoort. Het gekke is dat het meestal na de hypo gebeurde.
Daarom draag ik die sensor. Hij waarschuwt me voor de hypo daar is en dat zorgt voor gemoedsrust. Hypo's had ik bijna nooit meer, en als het wel zo was, was ik toch gerust en kwam er geen angstaanval. Suiker eten, gaan zitten en wachten tot de grafiek weer stijgt. Dat is simpel en het lukte elke keer. Zonder angst.
Vandaag was het anders. De sensor was vroegtijdig op zijn einde. Hij moet zes dagen meegaan en het ding is pokkeduur. Ik dacht: ik kan het wel een dag missen. Mijn lijf besliste er anders over. Na het avondmaal voelde ik me slecht en ik meet 53. Dat is voor mijn doen erg laag. Ik weet meteen hoe laat het is want ik zat al te zweten en mijn handen beefden. Maar ik ken het ondertussen en moet alleen suiker nemen. Dan even wachten tot het overgaat. Ik doe het vaker, dus waarom zou het nu anders gaan?
Toch ging het anders. Na de hypo meet ik me na op 70, dus er is geen reden meer om ongerust te zijn. Toch mist mijn hart verschillende beats en moet ik plots snakken naar adem. De klassieke angstaanval komt terug. Er is niks om bang van te zijn en ik weet dat. Toch krijg ik het gevoel alsof ik er straks niet meer ga zijn. Ik neem een kalmeerpil. Na een tiental minuten is het weg, maar ik vind het nog steeds vreselijk akelig. Het tweede deel is veel erger dan het eerste.
Voorlopig zal het dus zo blijven. De sensoren zijn daar voor een goede reden. Misschien verander ik nog van merk, maar ik kan ze zeker nog niet missen.
De accolades betekenen iets. Ze willen zeggen dat ik normaal geen "gewone" hypo voelde. Ik kreeg diabetes en dus ook vaak hypo's. Nu vaak, dat is ook al relatief. Enkele keren per maand in de beginfase, ik denk dat vele diabeten daar voor willen tekenen. Maar bij mij werden ze vaak heel akelig en dat heeft niks met diabetes te maken. Ze werden gevolgd door een angstaanval, iets dat ik erfde uit het verleden. Daar had ik medicatie voor en de therapeute had me geholpen om ze te beheersen. Ze waren dus zo goed als helemaal weg toen ik diabetes kreeg.
En dan kwamen dus de hypo's. Het gevoel van een hypo maakt je bang omdat je de controle over je lichaam verliest. Het werd bij mij dan ook vaak gevolgd door opnieuw zo'n angstaanval. Net toen ik daar vanaf was, kreeg ik ze weer. Het verstand weet dat het maar een hypo is, maar het lijf trekt zich er niks van aan. Het hartritme is om zeep en ademen gaat niet zoals het hoort. Het gekke is dat het meestal na de hypo gebeurde.
Daarom draag ik die sensor. Hij waarschuwt me voor de hypo daar is en dat zorgt voor gemoedsrust. Hypo's had ik bijna nooit meer, en als het wel zo was, was ik toch gerust en kwam er geen angstaanval. Suiker eten, gaan zitten en wachten tot de grafiek weer stijgt. Dat is simpel en het lukte elke keer. Zonder angst.
Vandaag was het anders. De sensor was vroegtijdig op zijn einde. Hij moet zes dagen meegaan en het ding is pokkeduur. Ik dacht: ik kan het wel een dag missen. Mijn lijf besliste er anders over. Na het avondmaal voelde ik me slecht en ik meet 53. Dat is voor mijn doen erg laag. Ik weet meteen hoe laat het is want ik zat al te zweten en mijn handen beefden. Maar ik ken het ondertussen en moet alleen suiker nemen. Dan even wachten tot het overgaat. Ik doe het vaker, dus waarom zou het nu anders gaan?
Toch ging het anders. Na de hypo meet ik me na op 70, dus er is geen reden meer om ongerust te zijn. Toch mist mijn hart verschillende beats en moet ik plots snakken naar adem. De klassieke angstaanval komt terug. Er is niks om bang van te zijn en ik weet dat. Toch krijg ik het gevoel alsof ik er straks niet meer ga zijn. Ik neem een kalmeerpil. Na een tiental minuten is het weg, maar ik vind het nog steeds vreselijk akelig. Het tweede deel is veel erger dan het eerste.
Voorlopig zal het dus zo blijven. De sensoren zijn daar voor een goede reden. Misschien verander ik nog van merk, maar ik kan ze zeker nog niet missen.
zaterdag 15 december 2012
Een hamerke en een zaagske
Twee keer Gamma vandaag. Eén keer om een kerstboom te zoeken, zonder succes trouwens want kleine boompjes passen hier niet en de grote modellen waren uitverkocht, en één keer om een douchekraan aan te sluiten.
Het thermostatisch model hadden we al aangeschaft, en mister do it yourself zou dat wel fiksen. Alleen, een oud appartement en een nieuwe kraan, dat kan alleen maar een recept zijn voor troubles. Ik was al zo slim geweest om de afstand tussen de warme en koude leiding op te meten. Op het zicht zag ik al dat de oude kraan veel smaller was, maar de oude achterliggende loodgieterij zou toch flexibel genoeg zijn voor de nieuwe kraan.
En dat bleek te kloppen. Tot je de oude kraan eraf draait en merkt dat de nieuwe kraan voor andere redenen niet past. Buizen hebben diameters en daar is veel keus in. Veel meer dan vroeger. Daarom dus een tweede keer naar de Gamma. Ik ben slim! Ik rijd naar een andere Gamma, we hebben hier veel keus rond de stad. In de hoop om daar nog een kerstboom te vinden natuurlijk.
Dat was geen succes, hier zijn nooit bomen in stock geweest. Maar dan.. ik dacht dat ik nog wel iets kende van loodgieterij, maar jawadde. Gelukkig had ik alle onderdelen die niet in mekaar pasten bij, want op het zicht en zeker met de omschrijvingen van buisdiktes en soorten verbindingen... ik was wellicht thuisgekomen met een tiental koppelstukken om ze één voor één te passen.
Hoe je dat nu waterdicht krijgt weet ik ook niet. Je kan niet gewoon twee dingen aan elkaar schroeven met waterleidingen, dan spuit het water alle kanten uit. Vroeger had je dan knelkoppelingen (ik vond dat niet meer terug), of je kon solderen of schroeven. Maar zomaar schroeven lukt niet, er moet rubber tussen. Of plastic. Of teflon. Of teflon band.
Ik heb gegokt op teflonband en teflon tesamen, dan ben ik twee keer gewapend tegen lekken. En die manieren kan je combineren. Rubber en teflonband zou ook kunnen. Rubber en teflon zou onnozel zijn. Als je het ziet, weet je waarom. Dan hebben de onderburen ook het genot van mijn douchekraan.
Maar ik heb alles tot een goed einde gebracht. Nu, ik durf geen foto te posten want het ziet er niet uit. Daar kan ik niks aan doen, er blijven veel beperkingen aan de oude leidingen en de nieuwe kraan. Maar we hebben een douchekraan. Er komt water uit. Het is warm genoeg. En als je ze dichtdraait, komt er geen water uit.
Dat laatste vind ik nog het leukste ;-)
Het thermostatisch model hadden we al aangeschaft, en mister do it yourself zou dat wel fiksen. Alleen, een oud appartement en een nieuwe kraan, dat kan alleen maar een recept zijn voor troubles. Ik was al zo slim geweest om de afstand tussen de warme en koude leiding op te meten. Op het zicht zag ik al dat de oude kraan veel smaller was, maar de oude achterliggende loodgieterij zou toch flexibel genoeg zijn voor de nieuwe kraan.
En dat bleek te kloppen. Tot je de oude kraan eraf draait en merkt dat de nieuwe kraan voor andere redenen niet past. Buizen hebben diameters en daar is veel keus in. Veel meer dan vroeger. Daarom dus een tweede keer naar de Gamma. Ik ben slim! Ik rijd naar een andere Gamma, we hebben hier veel keus rond de stad. In de hoop om daar nog een kerstboom te vinden natuurlijk.
Dat was geen succes, hier zijn nooit bomen in stock geweest. Maar dan.. ik dacht dat ik nog wel iets kende van loodgieterij, maar jawadde. Gelukkig had ik alle onderdelen die niet in mekaar pasten bij, want op het zicht en zeker met de omschrijvingen van buisdiktes en soorten verbindingen... ik was wellicht thuisgekomen met een tiental koppelstukken om ze één voor één te passen.
Hoe je dat nu waterdicht krijgt weet ik ook niet. Je kan niet gewoon twee dingen aan elkaar schroeven met waterleidingen, dan spuit het water alle kanten uit. Vroeger had je dan knelkoppelingen (ik vond dat niet meer terug), of je kon solderen of schroeven. Maar zomaar schroeven lukt niet, er moet rubber tussen. Of plastic. Of teflon. Of teflon band.
Ik heb gegokt op teflonband en teflon tesamen, dan ben ik twee keer gewapend tegen lekken. En die manieren kan je combineren. Rubber en teflonband zou ook kunnen. Rubber en teflon zou onnozel zijn. Als je het ziet, weet je waarom. Dan hebben de onderburen ook het genot van mijn douchekraan.
Maar ik heb alles tot een goed einde gebracht. Nu, ik durf geen foto te posten want het ziet er niet uit. Daar kan ik niks aan doen, er blijven veel beperkingen aan de oude leidingen en de nieuwe kraan. Maar we hebben een douchekraan. Er komt water uit. Het is warm genoeg. En als je ze dichtdraait, komt er geen water uit.
Dat laatste vind ik nog het leukste ;-)
vrijdag 14 december 2012
In de stille Kempen
Zo'n hele dag denken: zou ik gaan of niet? Het weer was vreselijk slecht en de buienradar was het eens met Sabine. Niet de vraag of het zou regenen, maar eerder hoe nat ik ervan zou worden, dat hield me bezig.
Een echte nachtcacher trekt zich dat niet aan. Alleen, dit was geen nachtcache, maar een nachtwandeling. De bedoeling was wel om er een cache van te maken, de wandeling werd in de Kempen georganiseerd en iemand had het idee gekregen om er een geocache event van te maken. Helaas is dat tegen de regels, want het event moet uitsluitend over geocachen gaan. Er zouden dus geen schatten liggen vandaag, alleen raadsels van de nachtwandeling.
Dat moet nu lukken dat ik dat ook heel leuk vind, dus heb ik een poging gedaan. Met in het achterhoofd dat ik daarna enkele kleine schatten in de buurt kon zoeken. Ik wil immers de provincie Antwerpen nog inkleuren, en rond Balen liggen nog gemeentes waar geen smileys op de kaart staan.
Het was er behoorlijk druk en het publiek bestond vooral uit jonge gezinnen die in het donker met de kinderen raadsels oplosten. Ik kreeg toch het gezelschap van een geocacher, hij moet hetzelfde idee gehad hebben. De helft van de tocht liepen we samen en ook zonder schatten is dat fijn. Helaas moest ie afhaken voor we de jenevertent bereikten. Troubles at home denk ik, voor zover ik dat kon afleiden uit de helft van het GSM gesprek.
Iets zonder suiker en zonder alcohol hebben ze niet in een jenevertent. Ik had wel dorst, dus besloot ik om het tweede ingrediënt te mijden. Jaja, ik ken mijn prioriteiten. Bovendien kon fruitsap nu even minder kwaad, want de inspanning had weeral mijn bloedsuiker omlaag geduwd.
Al bij al ben ik heel blij dat ik toch gegaan ben. Een leuke uitstap naar de Kempen en het beweegmoment van de dag was een feit. Helaas is de schattenteller niet gestegen. Ik probeerde nog twee kleinigheden in de buurt, maar nu was de bui een stortbui geworden. Ik weet het, een geocacher trekt zich dat niet aan. Een sissi cacher wel ;-)
Een echte nachtcacher trekt zich dat niet aan. Alleen, dit was geen nachtcache, maar een nachtwandeling. De bedoeling was wel om er een cache van te maken, de wandeling werd in de Kempen georganiseerd en iemand had het idee gekregen om er een geocache event van te maken. Helaas is dat tegen de regels, want het event moet uitsluitend over geocachen gaan. Er zouden dus geen schatten liggen vandaag, alleen raadsels van de nachtwandeling.
Dat moet nu lukken dat ik dat ook heel leuk vind, dus heb ik een poging gedaan. Met in het achterhoofd dat ik daarna enkele kleine schatten in de buurt kon zoeken. Ik wil immers de provincie Antwerpen nog inkleuren, en rond Balen liggen nog gemeentes waar geen smileys op de kaart staan.
Het was er behoorlijk druk en het publiek bestond vooral uit jonge gezinnen die in het donker met de kinderen raadsels oplosten. Ik kreeg toch het gezelschap van een geocacher, hij moet hetzelfde idee gehad hebben. De helft van de tocht liepen we samen en ook zonder schatten is dat fijn. Helaas moest ie afhaken voor we de jenevertent bereikten. Troubles at home denk ik, voor zover ik dat kon afleiden uit de helft van het GSM gesprek.
Iets zonder suiker en zonder alcohol hebben ze niet in een jenevertent. Ik had wel dorst, dus besloot ik om het tweede ingrediënt te mijden. Jaja, ik ken mijn prioriteiten. Bovendien kon fruitsap nu even minder kwaad, want de inspanning had weeral mijn bloedsuiker omlaag geduwd.
Al bij al ben ik heel blij dat ik toch gegaan ben. Een leuke uitstap naar de Kempen en het beweegmoment van de dag was een feit. Helaas is de schattenteller niet gestegen. Ik probeerde nog twee kleinigheden in de buurt, maar nu was de bui een stortbui geworden. Ik weet het, een geocacher trekt zich dat niet aan. Een sissi cacher wel ;-)
donderdag 13 december 2012
Orde en netheid
Een vreemd verhaal vond ik toch. Stoppen met drinken heeft effect op mensen, dat spreekt voor zich. Maar dit effect heeft het niet op mij.
Eerst was er totale chaos. Heel de woning lag altijd overhoop en gasten kon je niet ontvangen. Niet dat het nodig was, want je bent daar zo niet mee bezig. Je wil misschien ook niet te veel contact met andere mensen, dus waarom zou je gasten uitnodigen? Ik weet toch dat het bij mij zo was.
De boekhouding was een regelrechte ramp. Er klopte niks van facturen en betalingen. Van de ene soort had je er te weinig, en van de andere soort te veel. Soms zelfs omgekeerd. Aanmaningen, ingebrekestellingen, deurwaarders! En niet omdat je geen geld had hoor. Gewoon omdat je de betalingen niet deed. Je moest er voor uit je zetel komen en naar de bank gaan. Dat wou zeggen praten met mensen en dingen doen die normale mensen doen. En dat wil je toch niet.
En dan het ritme. De wanorde zat ook in het levensritme. Opstaan voor de middag lukte vaak niet en na de middag deed het nog pijn. Gelukkig had je er een medicijn voor. Dat werkte goed, alleen raakt het weer uitgewerkt en de dag nadien moet je het weer nemen.
Nu is alles anders. Zoveel jaren nuchter en de woning is kraaknet. De keuken is elke keer pico bello opgeruimd na de maaltijd. De betalingen zijn allemaal op tijd gebeurd. De boekhouding klopt als een bus. Het levensritme is vast en ontbijten doe je op een uur zoals mensen dat normaal doen. Zelfs al zou het even niet moeten nu, want er zijn minder verplichtingen. Maar je kiest bewust om dit te doen. Omdat de oude chaos te veel doet denken aan de oude problemen. Een half uur moeten zoeken naar je sleutels maakt je boos. Daarom hebben sleutels nu een vaste plaats. Dan word je niet meer boos. Boos worden hoort niet bij de nieuwe levenswijze.
Ik ben begonnen met te zeggen dat ik me er niet in herken. En nu ik alles heb neergeschreven, herken ik toch heel veel. Ik ben bang van de oude chaos. Ik doe ook mijn best om hem te vermijden. Ik weet dat niemand het gelooft als ze mijn kantoor nu zouden zien, maar vroeger was het veel erger. Chaos zit ook in je hoofd. Heel het stuk over de financiën herkende ik wel. Ik had ooit ook deurwaarders aan de deur omdat ik mijn post niet opende. Ik ben ook bezig met lijstjes en nadenken over de dag die voorbij is. Beloningen aanduiden en kleine todo puntjes wegvinken. Ik ben er niet zo straf in maar ik voel de noodzaak.
De totale chaos was vooral een totale opgave van verantwoordelijkheden. Het gigantische foertgevoel. Dat wil ik nooit meer terug. Het is levensbedreigend.
Eerst was er totale chaos. Heel de woning lag altijd overhoop en gasten kon je niet ontvangen. Niet dat het nodig was, want je bent daar zo niet mee bezig. Je wil misschien ook niet te veel contact met andere mensen, dus waarom zou je gasten uitnodigen? Ik weet toch dat het bij mij zo was.
De boekhouding was een regelrechte ramp. Er klopte niks van facturen en betalingen. Van de ene soort had je er te weinig, en van de andere soort te veel. Soms zelfs omgekeerd. Aanmaningen, ingebrekestellingen, deurwaarders! En niet omdat je geen geld had hoor. Gewoon omdat je de betalingen niet deed. Je moest er voor uit je zetel komen en naar de bank gaan. Dat wou zeggen praten met mensen en dingen doen die normale mensen doen. En dat wil je toch niet.
En dan het ritme. De wanorde zat ook in het levensritme. Opstaan voor de middag lukte vaak niet en na de middag deed het nog pijn. Gelukkig had je er een medicijn voor. Dat werkte goed, alleen raakt het weer uitgewerkt en de dag nadien moet je het weer nemen.
Nu is alles anders. Zoveel jaren nuchter en de woning is kraaknet. De keuken is elke keer pico bello opgeruimd na de maaltijd. De betalingen zijn allemaal op tijd gebeurd. De boekhouding klopt als een bus. Het levensritme is vast en ontbijten doe je op een uur zoals mensen dat normaal doen. Zelfs al zou het even niet moeten nu, want er zijn minder verplichtingen. Maar je kiest bewust om dit te doen. Omdat de oude chaos te veel doet denken aan de oude problemen. Een half uur moeten zoeken naar je sleutels maakt je boos. Daarom hebben sleutels nu een vaste plaats. Dan word je niet meer boos. Boos worden hoort niet bij de nieuwe levenswijze.
Ik ben begonnen met te zeggen dat ik me er niet in herken. En nu ik alles heb neergeschreven, herken ik toch heel veel. Ik ben bang van de oude chaos. Ik doe ook mijn best om hem te vermijden. Ik weet dat niemand het gelooft als ze mijn kantoor nu zouden zien, maar vroeger was het veel erger. Chaos zit ook in je hoofd. Heel het stuk over de financiën herkende ik wel. Ik had ooit ook deurwaarders aan de deur omdat ik mijn post niet opende. Ik ben ook bezig met lijstjes en nadenken over de dag die voorbij is. Beloningen aanduiden en kleine todo puntjes wegvinken. Ik ben er niet zo straf in maar ik voel de noodzaak.
De totale chaos was vooral een totale opgave van verantwoordelijkheden. Het gigantische foertgevoel. Dat wil ik nooit meer terug. Het is levensbedreigend.
woensdag 12 december 2012
Kim Thank You Games
Een fijn en gevarieerd feestje, dat afscheid van Kim! Enkel nog de goedkoopste plaatsen kunnen bemachtigen, maar we zagen alles nog heel goed.
donderdag 6 december 2012
UPS
Ik had het voorspeld en het was dus ook zo. Mijn speelgoed werd geleverd door een vriendelijke jongeman en hij was zelf een beetje van zijn melk. Hij zei nog dat ie normaal nooit aanbelt, maar dat de conciërge hem binnenlaat. Dan neemt ie zelf de lift naar de tiende verdieping en legt het pakje voor mijn deur. Ik zeg mijn deur omdat het onze achterdeur is. Het is een lang verhaal en een raar appartement. En ik heb de conciërge dus onlangs bedankt voor iets dat deze jongeman altijd deed. Vandaar dat ze zo vreemd keek.
Maar die deur is de enige die je ziet als je uit de lift stapt. Hij was er dus steeds vanuit gegaan dat je gerust iets met waarde kan achterlaten op een tiende verdieping waar toch niemand komt buiten bibi. Er is niet veel passage in de traphal op zo'n plaats.
Maar de jongeman had het papiertje gelezen dat ik nu wèl moest ondertekenen. Het speelgoed kostte 62€ en hij moest dus 30,44€ extra contant van mij ontvangen.
Douanekosten te betalen bij levering. Het speelgoed (dat Arduino bord met veel extraatjes) was al met Visa betaald, en van deze kosten was nooit sprake. Het is niet helemaal juist, er is sprake van in de ellenlange tekst die je zegt gelezen te hebben als je aanvinkt dat je akkoord gaat met de algemene voorwaarden van de Chinese website. Die staat trouwens helemaal in het Nederlands hoor, dus ze hebben wel hun best gedaan. En er is sprake van in die zin dat men weet dat er kosten zijn, maar hoeveel? Dat hangt af van de stand van de planeten.
Dus ik zal dat nooit meer doen zeker? Euhm.. ik denk het dus wel. Er zat onder andere deze laser diode bij die voorgemonteerd is op een printplaat, klaar om aan te sluiten. Hij kostte 2.47€. Alleen al de connector is hier waarschijnlijk duurder. Hij werkt trouwens prima, die laser! In de commentaar schreef iemand dat ie bijna geen licht gaf. Ik keek er vanop 5m afstand heel eventjes in en zag in dat oog tien minuten een grote zwarte vlek. Dat is dus een keigoeie laser ! (don't try this at home)
Dan dacht ik het gevonden te hebben. Ze moeten dat ook op andere websites verkopen, toch? Ik vond een hele bekende. De laser is er nog goedkoper. Alleen zie ik nergens waar het bedrijf zich situeert. Maar de support lijn die je mag bellen (een nummer in Brussel!) is bereikbaar tijdens kantooruren. Wel die in Hong Kong time. Oeps :-)
Maar die deur is de enige die je ziet als je uit de lift stapt. Hij was er dus steeds vanuit gegaan dat je gerust iets met waarde kan achterlaten op een tiende verdieping waar toch niemand komt buiten bibi. Er is niet veel passage in de traphal op zo'n plaats.
Maar de jongeman had het papiertje gelezen dat ik nu wèl moest ondertekenen. Het speelgoed kostte 62€ en hij moest dus 30,44€ extra contant van mij ontvangen.
Douanekosten te betalen bij levering. Het speelgoed (dat Arduino bord met veel extraatjes) was al met Visa betaald, en van deze kosten was nooit sprake. Het is niet helemaal juist, er is sprake van in de ellenlange tekst die je zegt gelezen te hebben als je aanvinkt dat je akkoord gaat met de algemene voorwaarden van de Chinese website. Die staat trouwens helemaal in het Nederlands hoor, dus ze hebben wel hun best gedaan. En er is sprake van in die zin dat men weet dat er kosten zijn, maar hoeveel? Dat hangt af van de stand van de planeten.
Dus ik zal dat nooit meer doen zeker? Euhm.. ik denk het dus wel. Er zat onder andere deze laser diode bij die voorgemonteerd is op een printplaat, klaar om aan te sluiten. Hij kostte 2.47€. Alleen al de connector is hier waarschijnlijk duurder. Hij werkt trouwens prima, die laser! In de commentaar schreef iemand dat ie bijna geen licht gaf. Ik keek er vanop 5m afstand heel eventjes in en zag in dat oog tien minuten een grote zwarte vlek. Dat is dus een keigoeie laser ! (don't try this at home)
Dan dacht ik het gevonden te hebben. Ze moeten dat ook op andere websites verkopen, toch? Ik vond een hele bekende. De laser is er nog goedkoper. Alleen zie ik nergens waar het bedrijf zich situeert. Maar de support lijn die je mag bellen (een nummer in Brussel!) is bereikbaar tijdens kantooruren. Wel die in Hong Kong time. Oeps :-)
woensdag 5 december 2012
Beste bewoners
Wat denk je als je dit leest? Ik dacht: oei oei, dat is wel heel erg lastig. Men voorspelt immers vriesweer de hele dag. Maar er zal een goede reden zijn. Verhalen over pompen die te oud zijn, één van de drie die nog werkt... Het zal hoognodig zijn om erger te voorkomen. Anders sluit men toch geen gebouw met 96 appartementen af van de verwarming. Toch?
Niet dus! Een nieuwe eigenaar van één appartement wil de verwarming renoveren. Er is een toestemming van de syndicus verkregen en de conciërge heeft daarom dit papiertje opgehangen. Er is een raad van mede-eigenaars, maar die weet van niks. Ik ken daar iemand vrij goed ;-) en hij wist toch van niks. Maar hij wordt wel aangesproken. Oudere dames die hier alleen wonen, gaan niet werken tijdens kantooruren. En in het advocatenkantoor op het gelijkvloers zijn er wel kantooruren. Maar verwarming zal er niet zijn. Daar is de verbazing even groot.
Ik ben benieuwd...
dinsdag 4 december 2012
Avondprogramma
Wat vond ik dat jammer, toen de zender Vitaliteit ermee stopte. Ik keek er bijna constant naar. Alleen was het na een tijdje niet leuk meer. Alleen herhalingen van de herhalingen die ik al had gezien.
Ergens als een automatisme schakelde ik een nummer lager, naar Vitaya. Eerst wat vreemd, want hier moest ik wel degelijk selectief zijn in de programma's. De dr Oz Show
vond ik zo vreselijk Amerikaans en zo erg erover dat ik het altijd wegzapte. Maar na een tijd went het, en als je kan leven met de massahysterie in het uitsluitend vrouwelijk publiek dat bestaat uit dames met overgewicht die de presentator - God knows why ?? - een hele knappe man vinden, dan blijf je toch kijken.
Ook gewoon omdat ie vaak zo grappig is. Ik zag een aflevering waar de diepste geheime vragen mochten gesteld worden. Deze keer waren de dames zelfs incognito. Enkel de achterkant werd gefilmd en het licht was gedimd. Toen de eerste dame vroeg wat ze aan haar probleem moest doen, was het er meteen vlak op. De dame in kwestie kreeg een orgasme telkens ze de grote boodschap deed. In eerste instantie was er wat geroezemoes is het publiek. Waarop de talkshowhost vraagt: is het wel een probleem dat je wilt aanpakken? Geweldig toch!
En plots merkte ik dat ik een avondvullend programma had. Zondagavond zit ik plots heel de avond naar Vitaya te kijken. Embarrassing Bodies was er ook al op Vitaliteit. Maar nu zijn het nieuwe afleveringen. Alle meest gênante aandoeningen komen in beeld. Ik ben heel wat gewoon, maar elke week blijven er dingen komen die me echt verbazen.
Daarna is The Fat Doctor al lang een vaste waarde. Het stramien is steeds hetzelfde, maar het boeit nog steeds. Twee personen met extreem overgewicht worden gevolgd tijdens hun gastryc bypass. Natuurlijk zijn die beelden altijd leuk, maar ook het voor en na spreekt mensen aan. Ik zag een dame die veel te dik was, zo'n 150 kg voor iemand van 1m60, dat is dodelijk. Maar het verhaal was anders. Ze vertelde hoe ze goed kon bewegen met haar wandelstok. Het scenario was aangepast, voor één keer toonden ze eerst de "na" kant en later de operatie. Ja hoor, ze was dus ooit nog 100 kilo zwaarder. Of hoe de scenaristen ook hier weer mensen geboeid kunnen houden in hun eenzijdig concept.
Winners and losers was nieuw voor mij. De titel zei me niks, maar na één aflevering wou ik het weer volgen. Niets speciaal hoor, een programma over vier vriendinnen die hun leven leiden, veel relaties hebben en veel feesten. Maar voor de rest normale levens, al dan niet aan het werk, iedereen zo wat op zoek, je kent dat wel...
Maar na een aantal weken viel me op dat het woord lotto er soms in voorkwam. Het komt zomaar ter sprake in normale zinnen tussen mensen. Ik begin me af te vragen hoe het komt, en lees de korte inhoud van de afleveringen op de digicorder. Het zijn vier vriendinnen die de lotto hebben gewonnen, en daarna begint de reeks pas. Vreemd dat ik het niet echt merkte! Maar mooi gedaan, en ondertussen vast geprogrammeerd.
Ergens als een automatisme schakelde ik een nummer lager, naar Vitaya. Eerst wat vreemd, want hier moest ik wel degelijk selectief zijn in de programma's. De dr Oz Show
vond ik zo vreselijk Amerikaans en zo erg erover dat ik het altijd wegzapte. Maar na een tijd went het, en als je kan leven met de massahysterie in het uitsluitend vrouwelijk publiek dat bestaat uit dames met overgewicht die de presentator - God knows why ?? - een hele knappe man vinden, dan blijf je toch kijken.
Ook gewoon omdat ie vaak zo grappig is. Ik zag een aflevering waar de diepste geheime vragen mochten gesteld worden. Deze keer waren de dames zelfs incognito. Enkel de achterkant werd gefilmd en het licht was gedimd. Toen de eerste dame vroeg wat ze aan haar probleem moest doen, was het er meteen vlak op. De dame in kwestie kreeg een orgasme telkens ze de grote boodschap deed. In eerste instantie was er wat geroezemoes is het publiek. Waarop de talkshowhost vraagt: is het wel een probleem dat je wilt aanpakken? Geweldig toch!
En plots merkte ik dat ik een avondvullend programma had. Zondagavond zit ik plots heel de avond naar Vitaya te kijken. Embarrassing Bodies was er ook al op Vitaliteit. Maar nu zijn het nieuwe afleveringen. Alle meest gênante aandoeningen komen in beeld. Ik ben heel wat gewoon, maar elke week blijven er dingen komen die me echt verbazen.
Daarna is The Fat Doctor al lang een vaste waarde. Het stramien is steeds hetzelfde, maar het boeit nog steeds. Twee personen met extreem overgewicht worden gevolgd tijdens hun gastryc bypass. Natuurlijk zijn die beelden altijd leuk, maar ook het voor en na spreekt mensen aan. Ik zag een dame die veel te dik was, zo'n 150 kg voor iemand van 1m60, dat is dodelijk. Maar het verhaal was anders. Ze vertelde hoe ze goed kon bewegen met haar wandelstok. Het scenario was aangepast, voor één keer toonden ze eerst de "na" kant en later de operatie. Ja hoor, ze was dus ooit nog 100 kilo zwaarder. Of hoe de scenaristen ook hier weer mensen geboeid kunnen houden in hun eenzijdig concept.
Winners and losers was nieuw voor mij. De titel zei me niks, maar na één aflevering wou ik het weer volgen. Niets speciaal hoor, een programma over vier vriendinnen die hun leven leiden, veel relaties hebben en veel feesten. Maar voor de rest normale levens, al dan niet aan het werk, iedereen zo wat op zoek, je kent dat wel...
Maar na een aantal weken viel me op dat het woord lotto er soms in voorkwam. Het komt zomaar ter sprake in normale zinnen tussen mensen. Ik begin me af te vragen hoe het komt, en lees de korte inhoud van de afleveringen op de digicorder. Het zijn vier vriendinnen die de lotto hebben gewonnen, en daarna begint de reeks pas. Vreemd dat ik het niet echt merkte! Maar mooi gedaan, en ondertussen vast geprogrammeerd.
maandag 3 december 2012
Als het juichen stopt
Er is een welbepaalde dag dat je het door hebt. Het moment dat het juichen stopt is iets waar we op voorbereid zijn. Geen wijn meer, geen bier en niks sterks. Na een tijdje komt er een golf van respect. Het is geen vast gegeven, maar bij de meesten van ons is het zo. Als we het moment ooit bereiken natuurlijk.
Een gevaarlijk moment is het en we weten dat. We moeten dat ook kunnen vertellen en het lucht op. Toch mag het niet meer zijn dan dat. Als men het al zo lang normaal vindt, kan er een kleine twijfel komen. Het is het moment dat je de vraag krijgt: het kan nu toch? Je bent toch genezen? Ik zie toch niks mis aan je? Eén glaasje kan toch geen kwaad?
Er is een goede reden voor. Ze is logisch en menselijk. Ondertussen, toen jij bezig was met je leven weer op het spoor te krijgen, ben je veranderd. Mensen merkten het op en waren blij. Je kreeg plots respect voor je doorzettingsvermogen en dat geeft steun om vol te houden.
Meestal is dat zo, maar zelfs hier loopt er soms hier al heel wat fout. De nieuwe ik wordt niet per definitie gewaardeerd. Misschien hadden collega's op het werk wel liever de oude ik. Die was wel vaak zat, maar je kon met hem sollen. Hij deed niks terug zolang je zijn vluchtweg maar niet afsloot. Of misschien was de vrouw des huizes de oude ik wel gewoon. Misschien had ze liever na 20 jaar af en toe een snauw, als de bankrekening maar gevuld bleef. De oude ik had dat nog niet verwaarloosd. Het was de ideale reden om niet te veranderen. Ik zorg voor 't geld en dan kunnen ze niet zagen. Vaak worden relaties beëindigd door alcohol, maar er worden er ook beëindigd door plotse nuchterheid. Gevallen zijn me bekend.
Maar we gaan er nu vanuit dat het niet zo is. Dat het wel goed loopt, maar dat de aandacht dus plots weg is. Dan is het net dat basisprincipe dat je overeind houdt. Ik drink vandaag niet. Alleen vandaag. Ik beloof het alleen aan mezelf en ik beloof het niet langer dan 24u. Waarom staat het er eigenlijk? Waarom staat er: ik beloof het alleen aan mezelf? Daarom. Om de reden die je vandaag voelt. Was je gestopt voor je vrouw, je man, je kinderen of je baas, dan liep het nu fout. Je was alleen gestopt voor jezelf.
Jij bent veranderd, de rest van de wereld bleef dezelfde. Oh, je kreeg veel complimenten en de verandering viel iedereen op. Maar het is jouw verandering, en niet die van je omgeving. Daarom vraagt die omgeving na een aantal jaar: het kan nu toch? Je bent toch genezen? Ik zie toch niks mis aan je? Eén glaasje kan toch geen kwaad?
Het kan niet.
Je bent niet genezen.
Er is wel iets mis, maar je ziet het niet meer.
Eén glaasje kan altijd kwaad.
Een gevaarlijk moment is het en we weten dat. We moeten dat ook kunnen vertellen en het lucht op. Toch mag het niet meer zijn dan dat. Als men het al zo lang normaal vindt, kan er een kleine twijfel komen. Het is het moment dat je de vraag krijgt: het kan nu toch? Je bent toch genezen? Ik zie toch niks mis aan je? Eén glaasje kan toch geen kwaad?
Er is een goede reden voor. Ze is logisch en menselijk. Ondertussen, toen jij bezig was met je leven weer op het spoor te krijgen, ben je veranderd. Mensen merkten het op en waren blij. Je kreeg plots respect voor je doorzettingsvermogen en dat geeft steun om vol te houden.
Meestal is dat zo, maar zelfs hier loopt er soms hier al heel wat fout. De nieuwe ik wordt niet per definitie gewaardeerd. Misschien hadden collega's op het werk wel liever de oude ik. Die was wel vaak zat, maar je kon met hem sollen. Hij deed niks terug zolang je zijn vluchtweg maar niet afsloot. Of misschien was de vrouw des huizes de oude ik wel gewoon. Misschien had ze liever na 20 jaar af en toe een snauw, als de bankrekening maar gevuld bleef. De oude ik had dat nog niet verwaarloosd. Het was de ideale reden om niet te veranderen. Ik zorg voor 't geld en dan kunnen ze niet zagen. Vaak worden relaties beëindigd door alcohol, maar er worden er ook beëindigd door plotse nuchterheid. Gevallen zijn me bekend.
Maar we gaan er nu vanuit dat het niet zo is. Dat het wel goed loopt, maar dat de aandacht dus plots weg is. Dan is het net dat basisprincipe dat je overeind houdt. Ik drink vandaag niet. Alleen vandaag. Ik beloof het alleen aan mezelf en ik beloof het niet langer dan 24u. Waarom staat het er eigenlijk? Waarom staat er: ik beloof het alleen aan mezelf? Daarom. Om de reden die je vandaag voelt. Was je gestopt voor je vrouw, je man, je kinderen of je baas, dan liep het nu fout. Je was alleen gestopt voor jezelf.
Jij bent veranderd, de rest van de wereld bleef dezelfde. Oh, je kreeg veel complimenten en de verandering viel iedereen op. Maar het is jouw verandering, en niet die van je omgeving. Daarom vraagt die omgeving na een aantal jaar: het kan nu toch? Je bent toch genezen? Ik zie toch niks mis aan je? Eén glaasje kan toch geen kwaad?
Het kan niet.
Je bent niet genezen.
Er is wel iets mis, maar je ziet het niet meer.
Eén glaasje kan altijd kwaad.
zondag 2 december 2012
Filmpje Dracula
Zo heette de nachtcache in de Noorderkempen. En spoken dat ik gezien heb! Niet te doen!
Wel een pareltje :-)
Wel een pareltje :-)
zaterdag 1 december 2012
Douane
Het is niet altijd duidelijk wat je koopt. En zeker niet waar je iets koopt. Ik bedoel online natuurlijk, anders ken je de winkel wel en zie je een echt winkelmandje in je handen.
Maar deze keer is het vreemd. Ik bestelde wat speelgoed op een website met heel veel keus en een vrij normale naam. Hij eindigt op .com dus ik denk niet direct dat het een website in China is. Toch blijkt dat zo te zijn.
Ik zie allerlei commentaren van mensen die iets bestelden. Velen zijn positief, maar velen kan ik niet lezen. Er zitten Arabische lettertypes tussen en sommige commentaren staan wel neergeschreven in letters die ik snap, maar hun volgorde zegt me niks.
Maar van de Vlaamse en Nederlandse klanten lees ik vooral dat ze teleurgesteld zijn dat de bestelling en levering toch niet zo vlekkeloos verliep. Alles is in orde hoor, alleen staat er plots een postbode met een pakketje voor de deur en hij vraagt om een handtekening. Dat had ik ook al vaak, maar ik moest nog nooit douanerechten contant betalen aan de postbode. Blijkbaar is het nu wel het geval. Er moeten invoerrechten betaald worden en de bedragen zijn niet klein. Iemand bestelde een super mooie zaklamp voor een erg voordelige prijs. Rond de 30€, inclusief transport. Dat is op zich voor dat item erg weinig. Maar hij moest aan de postbode meer dan 20€ opleggen, contant te betalen.
Volgende week verwacht ik een klein voordelig pakketje. Alleen weet ik niet meer of het zo voordelig uitkomt. Als het al niet geweigerd wordt, want er zit een laserdiode bij. Ik las ook al dat sommige lasers ons land niet binnen mogen.
Maar deze keer is het vreemd. Ik bestelde wat speelgoed op een website met heel veel keus en een vrij normale naam. Hij eindigt op .com dus ik denk niet direct dat het een website in China is. Toch blijkt dat zo te zijn.
Ik zie allerlei commentaren van mensen die iets bestelden. Velen zijn positief, maar velen kan ik niet lezen. Er zitten Arabische lettertypes tussen en sommige commentaren staan wel neergeschreven in letters die ik snap, maar hun volgorde zegt me niks.
Maar van de Vlaamse en Nederlandse klanten lees ik vooral dat ze teleurgesteld zijn dat de bestelling en levering toch niet zo vlekkeloos verliep. Alles is in orde hoor, alleen staat er plots een postbode met een pakketje voor de deur en hij vraagt om een handtekening. Dat had ik ook al vaak, maar ik moest nog nooit douanerechten contant betalen aan de postbode. Blijkbaar is het nu wel het geval. Er moeten invoerrechten betaald worden en de bedragen zijn niet klein. Iemand bestelde een super mooie zaklamp voor een erg voordelige prijs. Rond de 30€, inclusief transport. Dat is op zich voor dat item erg weinig. Maar hij moest aan de postbode meer dan 20€ opleggen, contant te betalen.
Volgende week verwacht ik een klein voordelig pakketje. Alleen weet ik niet meer of het zo voordelig uitkomt. Als het al niet geweigerd wordt, want er zit een laserdiode bij. Ik las ook al dat sommige lasers ons land niet binnen mogen.
Abonneren op:
Posts (Atom)