Nog steeds niet...

Ik ben er nog steeds niet klaar voor. Na 14 maanden CGM (continue glucose monitoring) had ik mezelf al heel vaak uitgedaagd. Om te testen hoe dat nu voelt, een "gewone" hypo. Ik heb dat inmiddels vaak gevoeld en het is niet fijn, maar ik kan er mee omgaan.

De accolades betekenen iets. Ze willen zeggen dat ik normaal geen "gewone" hypo voelde. Ik kreeg diabetes en dus ook vaak hypo's. Nu vaak, dat is ook al relatief. Enkele keren per maand in de beginfase, ik denk dat vele diabeten daar voor willen tekenen. Maar bij mij werden ze vaak heel akelig en dat heeft niks met diabetes te maken. Ze werden gevolgd door een angstaanval, iets dat ik erfde uit het verleden. Daar had ik medicatie voor en de therapeute had me geholpen om ze te beheersen. Ze waren dus zo goed als helemaal weg toen ik diabetes kreeg.

En dan kwamen dus de hypo's. Het gevoel van een hypo maakt je bang omdat je de controle over je lichaam verliest. Het werd bij mij dan ook vaak gevolgd door opnieuw zo'n angstaanval. Net toen ik daar vanaf was, kreeg ik ze weer. Het verstand weet dat het maar een hypo is, maar het lijf trekt zich er niks van aan. Het hartritme is om zeep en ademen gaat niet zoals het hoort. Het gekke is dat het meestal na de hypo gebeurde.

Daarom draag ik die sensor. Hij waarschuwt me voor de hypo daar is en dat zorgt voor gemoedsrust. Hypo's had ik bijna nooit meer, en als het wel zo was, was ik toch gerust en kwam er geen angstaanval. Suiker eten, gaan zitten en wachten tot de grafiek weer stijgt. Dat is simpel en het lukte elke keer. Zonder angst.

Vandaag was het anders. De sensor was vroegtijdig op zijn einde. Hij moet zes dagen meegaan en het ding is pokkeduur. Ik dacht: ik kan het wel een dag missen. Mijn lijf besliste er anders over. Na het avondmaal voelde ik me slecht en ik meet 53. Dat is voor mijn doen erg laag. Ik weet meteen hoe laat het is want ik zat al te zweten en mijn handen beefden. Maar ik ken het ondertussen en moet alleen suiker nemen. Dan even wachten tot het overgaat. Ik doe het vaker, dus waarom zou het nu anders gaan?

Toch ging het anders. Na de hypo meet ik me na op 70, dus er is geen reden meer om ongerust te zijn. Toch mist mijn hart verschillende beats en moet ik plots snakken naar adem. De klassieke angstaanval komt terug. Er is niks om bang van te zijn en ik weet dat. Toch krijg ik het gevoel alsof ik er straks niet meer ga zijn. Ik neem een kalmeerpil. Na een tiental minuten is het weg, maar ik vind het nog steeds vreselijk akelig. Het tweede deel is veel erger dan het eerste.

Voorlopig zal het dus zo blijven. De sensoren zijn daar voor een goede reden. Misschien verander ik nog van merk, maar ik kan ze zeker nog niet missen.