vrijdag 31 mei 2013

Printplaten zelf maken

Hoogmoedig? Nee hoor, helemaal niet. Het petieterig kleine ontwerpje maal acht op een vel papier... daarna op een transparant. Als je die in twee knipt, hou je er twee keer vier over. Ik hoef niet naar het copycenter te gaan om er een echte super zwarte transparant van te maken. Twee identieke afdrukken uit de laserprinter kan je op elkaar leggen en vastkleven met wat plakband. Het resultaat is wonderbaarlijk!

Ik heb er 5 geprobeerd, en er zijn er meteen 3 gelukt. De belichting van 2 minuten is ideaal. De juiste concentraties van de ontwikkelaar en het etsbad heb ik uitgeprobeerd. Met een temperatuur van 40 graden in het etsbad duurt het etsen slechts 8 minuten.

Ik ben super super super tevreden dat dit zo vlot lukt. Er gaat een wereld voor me open als ik zelf SMD electronica kan maken.

En dat ik het kan, dat is natuurlijk gedocumenteerd ;-)



donderdag 30 mei 2013

Klein, kleiner, kleinst

Nu ja, kleinst is het zeker en vast niet hoor. Maar ik denk wel dat wat ik nu van plan ben het kleinste is wat ik kan maken zonder dat het geld kost om printplaten te laten maken. Dan ben je al snel een goeie 100€ kwijt en nu moet het toch net de bedoeling zijn dat dit zo goedkoop mogelijk wordt.

Niet dat ik plots extreem gierig ben geworden, maar als ik een geocache ga leggen waar elektronica aan te pas komt, moet je er gewoon vanuit gaan dat die ooit vernield wordt of dat er onderdelen gestolen worden. Het enige middel dat ik dan heb is zorgen dat er dan verloren moeite is en zo weinig mogelijk verloren budget.

Daarom besliste ik een tijd geleden dat ik zelf opnieuw prinplaten wilde gaan maken. Vreemd genoeg heb ik deze fles daar voor nodig. Niet omdat er iets niet verstopt zit dat het proces zou belemmeren, ik heb natriumhydroxide (NaOH) nodig om de fotografische afdruk te ontwikkelen net zoals bij een klassieke foto. Ontstopper bevat 10% van dat spul.

De belichtingsbak is nog één stap in het best wel ingewikkelde procédé. Ik heb trouwens ook een zakje Fe3Cl in huis, dus ik moet erg gaan opletten wat ik nu doe. Mijn kleding is me nu dierbaarder dan toen ik 15 was ;)



Vandaag deed ik stap één. Dat is het ontwerp natuurlijk. Ik heb gratis software gevonden die net doet wat moet en niet meer dan dat. Dit was het resultaat van mijn allereerste ontwerp.


Ik heb nu dus meteen de lat twee keer hoger liggen dan 25 jaar geleden. Dit is een ontwerp dat een SMD chip zal bevatten en net dat maakt het een super leuke uitdaging.






Ik heb er meteen 8 gemaakt op één afdruk en om de echte grootte in te schatten ligt er een stuk van 5 cent op de laatste. Zo klein zal de printplaat dus echt worden. De diameter moet 2 centimeter zijn, zo past het ontwerp inclusief minibatterij net in een potje van glucosestrips.
Het is nog maar de vraag of ik het procédé zo goed onder de knie krijg dat deze fijne lijntjes op het blad papier ook echte koperbaantjes worden op een printplaat. Die liggen nu dus twee keer zo dicht bij elkaar dan toen ik jong was. Toen kwam SMD net in the picture, maar geen doe-het-zelver haalde het in zijn hoofd om hier zelf aan te beginnen.

Nu doet deze dat dus wel. Ik ben immers ouder en wijzer, heb nu meer oog voor detail en veel meer geduld dan vroeger. Ofwel ben ik gewoon hoogmoedig, dat kan ook :)


woensdag 29 mei 2013

This is me

Mezelf voorstellen in 2 minuten. Dat is de bedoeling van de nieuwe "trailer"-functie van Youtube. Mijn Youtube kanaal heeft ondertussen meer dan 50 filmpjes en meestal zijn de bezoekers die via zoekwoorden langskomen Engelstalig. Hoe krijg je nu in godsnaam alles in 2 minuten gezegd? Veel knippen en plakken natuurlijk.

Als ik dat zo bekijk heb ik best opwindende hobbies.

Nuchtere mensen, saaie mensen? I think not ! :D



dinsdag 28 mei 2013

Michael Niclaus

Dit is nu eens een jongeman met een missie. Ondanks zijn jonge leeftijd heeft ie een hele tijd geleden al beslist om geen alcohol meer te drinken. Hoe zijn leven vandaag eruit ziet kon niet scherper in contrast staan met zijn oude gewoonten. De verandering die alcoholisten ondergaan als ze stoppen is dan ook heel erg groot. Net zoals ik dat heb ervaren, maar helaas voor mij op een latere leeftijd.

De druppel - Michael Niclaus
Net zoals ik, had hij trouwens ook het idee om er een boek over te schrijven. Ondertussen is dat bij hem ook gebeurd, en zelfs ik heb het in huis. Dat moet het eerste boek zijn dat ik koop sinds.. ik weet niet .. ooit? Het plan was om het te lezen in het ziekenhuis, maar helaas ging dat moeilijker dan verwacht. Het stuk dat ik al las komt helemaal overeen met mijn levensverhaal. Niet de namen en de feiten, wel het gevoel en de impact. Het boek heet "De Druppel" en je kan het hier bestellen.

Hij startte ook met een stichting en een website. Sinds januari heeft ie ook een drastische keuze gemaakt. Vanaf dan is hij begonnen om hier zijn fulltime job van te maken. Als alcoholcoach begeleidt hij nu mensen die willen stoppen of minderen met drinken. Hij geeft lezingen voor jongeren in scholen om hen te sensibiliseren i.v.m. de gevaren van de meest gevaarlijke maar wel sociaal aanvaarde drug.

Dat ie nog meer ideeën heeft zullen we binnenkort horen als we met enkele mensen samen gaan zitten bij hem thuis. Wat de plannen zijn weet ik niet, maar ik ben erg benieuwd.

In de media werd dit inmiddels geregeld opgepikt. Eerst lokale kranten, dan nationale. Nu donderdag kan je zijn missie zien in het Eén programma Koppen



maandag 27 mei 2013

Orde en netheid

Weet je nog dat ik zo verbaasd was over die voedingen die ik na meer dan 10 jaar gadgets kopen had verzameld? Ik had ze toch in zo'n mooie plastieken bak gestopt hè? Awel, ik heb hem niet meer. 't Is te zeggen, die bak is gevuld met andere dingen want hij werd te klein.

Dit keer ging ik het goed doen en dat hebben we geweten. Alles wat er tijdens de jaren verzameld werd, is nu gerangschikt in mooie plastieken bakken op dit ordelijk houten rek in het werkhuisje. En ik moet zeggen dat ik opnieuw van de ene verbazing in de andere viel. Ondertussen zijn de bakken die al voldoende gesorteerd zijn ook voorzien van labeltjes van AVA papierwaren die zo uit de printer rollen.

Leuk dat ze zelfs bijhorende software hadden die je kan downloaden, zo kan je meteen de labels kiezen die je kocht in de winkel en zo zit je niet elk labeltje een centimeter lager dan je voorzien had. De software is zo leuk dat ie zelfs één label op een blad van 14 kan afdrukken. Je zegt gewoon welke labeltjes je er al hebt afgetrokken, en hij begint pas van dat label te printen. Resultaat is dat ik maar één blad nodig had van de 100 :)

Soit, het verbaasde me dus weer. Ik heb een doos gemerkt als Powerkabels. Je kent dat wel, dat is zo'n kabel die je langs de ene kant in een stopcontact stopt en de andere kant in een toestel. Je hebt een model met aarding, die dingen zijn behoorlijk zwaar, en een model zonder aarding zoals bijvoorbeeld aan een scheerapparaat. En ja, ik heb dus één hele plastieken doos vol. Overal op 't appartement rond gezocht, alle kasten en bergingen uitgemest en de sortering levert een volle doos op. Ik heb ze niet geteld, maar ik vraag me werkelijk af welke toestellen hier ooit bij hoorden.

En dat niet alleen hoor. Bij het rommelen moest ik natuurlijk selecties maken, dus een beetje uitkijken wat bij wat hoort. Waarschijnlijk verander ik nog vaak van gedacht en zal ik soms denken dat het niet logisch is. Er zitten nu immers HDMI kabels in de doos Audio/video én in de doos met Monitorkabels. Dat klopt ook, want het loopt qua toepassing door elkaar.


Maar een HDMI kabel die ik ooit kocht om een decoder aan een projector te hangen, kan ik nu net zo goed gebruiken om een PC met een monitor te verbinden. Zullen we daar nu maar niet van wakker liggen?



Ah ja hier is ze dus. AC Adapter moest er op staan, dat vond ik het meest herkenbare woord.

Maar de doos is dus een maat groter. Ik moet stoppen met opruimen want straks zit deze ook vol.





Ik voel me nu zo ordelijk en netjes.

Ik hoop dat dat overgaat :D

zondag 26 mei 2013

Dynesys - 10 dagen later

Verder dan de dag na de ingreep had ik niet nagedacht. Ik herinner me de eerste operatie, en toen waren dat de spannende momenten. Ik wist dus dat ik de dag zelf en de dag nadien veel pijn zou hebben. Ik wist dat ik onmogelijk kon bewegen de eerste dag. De eerste operatie is meer dan twee jaar geleden en toen was het een standaardoperatie die enkel de hernia verwijderde.

Nu was het anders. De eerste twee dagen met Dynesys heb ik heel veel pijn gehad, maar dat was voor een belangrijk deel te wijten aan problemen met de blaas en niet met de operatiewonde zelf. Als ik dat buiten beschouwing houd, kan je zeggen dat de eerste twee dagen nu en de eerste twee dagen twee jaar geleden vergelijkbaar waren. Hoewel, vorige keer stond ik wel recht na dag één, ik herinner me de vermaning van de chirurg nog goed.

Soit, dat is minder belangrijk. Het verschil zit hem in dagen die volgden. Twee jaar geleden herinner ik me veel verveling in het ziekenhuis. Ik wandelde rond alsof het niks was, de pijnstillende medicatie was meteen sterk verminderd en pijn was er gewoon niet. Toch niet na dag 2. Er was alleen dat onaangenaam voos gevoel in de spieren van de onderrug. Het gevoel alsof je hersenen wel het commando kunnen geven om te bewegen, maar ze luisterden niet altijd.

Nu was het helemaal anders. Ik werd gewaarschuwd dat ik na dag twee wellicht opnieuw pijn zou voelen. Baxters werden losgemaakt en de pijnstilling werd opgekrikt tot het niveau van voor de operatie. Targinact pilletjes van 20mg gaven me twee keer per dag de nodige verlossing. De spierontspanner leek op Epsipam, ik werd er in elk geval even duizelig van. Tussendoor was er standaard Dafalgan om de gaten op te vullen. Allemaal anders dan vorige keer, toen was er meteen een sterke vermindering van de zware spullen. Nu had ik elke pil nodig en het resultaat was inderdaad opnieuw pijn na enkele dagen zoals voorspeld.

Uiteindelijk werd de opname verlengd tot acht dagen. Mede op mijn vraag omdat ik er niet gerust in was. De score die twee maal daags werd gevraagd variëerde nog tussen drie en vijf op tien. Tien is dan de ergste pijn die je ooit voelde. Ik herinner me ze goed, want ze was er op dag twee. Maar nu dus schommelen tot vijf op tien, dat vond ik net te link om naar huis te gaan. Wandelen en trappen doen met de kinesist ging trouwens ook te moeizaam.

Nu is het zondag, de operatie was vorige week donderdag. Sinds de thuiskomst veranderde er weinig. Ik haalde nieuwe medicijnen. Oxycodon op halve kracht ligt klaar in de vorm van Targinact pilletjes van 10mg. Daarna eventueel verlagen naar 5mg. Ze liggen klaar maar ik neem ze niet. Voorlopig heb ik nog voor twee weken 20mg in de kast liggen en ik heb ze nodig. De spierontspanner is afgebouwd en daar ben ik blij mee. Ik hoop weer wat helderder te kunnen denken binnenkort ;-)

De nietjes werden verwijderd door de huisdokter. De wonde is zo'n 15 cm groot en vandaag hebben we zelf een nieuwe plakker aangebracht. De genezing gaat goed en mijn diabetes heeft precies toch geen invloed. Even dachten we in 't ziekenhuis dat het wel zo was omdat de drain niet goed genas. Maar misschien was dat gewoon een beetje pech.

Het is me duidelijk geworden dat ik deze keer het traject zal moeten volgen zoals het hoort. Eén maand 3 tot 4 uur per dag op bed rusten. Tussendoor een beetje wandelen en weinig zitten. Dan twee maanden revalidatie in het ziekenhuis. De kinesiste die ik gewoon was in mijn buurt vertrouw ik niet om deze taak op zich te nemen. Ze doet haar werk best goed, maar in het ziekenhuis is het een heel ander verhaal. Ik ontmoette reeds twee kinesisten en ik zal opgevolgd worden door een ergotherapeut die verslag uitbrengt aan een fysiotherapeut. Reken de neurochirurg daar nog eens bij, en je merkt meteen dat de dame die eerst mijn rug wat masseerde een ander niveau van nazorg aanbiedt.

Vergeet ik nu nog te zeggen dat de operatie een succes was? De uitstralingspijn in mijn linkerbeen is zo goed als helemaal verdwenen. Daar was het allemaal om te doen en de rest is bijzaak. Wat rest zijn kleine ongemakken van voorbijgaande aard. Het klonk misschien allemaal eerst wat minder positief, maar dat is het niet. Het komt gewoon omdat mijn eerste operatie te goed meegevallen was. Nu loopt alles normaal zoals het hoort. Ik ben net zo voorspelbaar als andere patiënten.

Behalve op één punt. Ik las in een online brochure een paragraaf over seksuele betrekkingen. Die zijn niet goed voor je rug, dat spreekt voor zich. Maar dat is geen probleem, zo zegt de folder. De eerste weken zal ik daar toch geen zin in hebben.

Really ??

zaterdag 25 mei 2013

Dexcom en frieten

Ik ben normaal wel voorzichtig als het aankomt op wat ik in mijn mond stop. Dat komt natuurlijk omdat de suikertjes in mijn bloed kwaad worden als ik er mijn voeten aan veeg. Gisteren was dat toch voor één keer anders. Het gebeurt vaker dat we frieten eten, dat is zelfs een wekelijks ritueel geworden, maar gisteren was het even anders.



Dit is wat my friend Dex te melden had na de frieten. Je ziet behoorlijk wat pieken en dalen buiten de groene zone die ik voor mezelf heb ingesteld als streefwaarde. Nu is het belangrijk om te weten dat de grenswaarden van 75 tot 130 niet bedoeld zijn om me verplicht aan die grenzen te houden. Het zijn de waarden die in mijn Dexcom alarmen triggeren zodat ik kan ingrijpen voor het erger wordt.

Dat is dus veel gebeurd gisteren. Om 19u hebben we gegeten, en het was dus echt wel veel te veel. Ik heb niet de gewoonte om frieten af te wegen, maar dit keer had ik het beter wel gedaan. Is het misschien omdat het lang geleden was na mijn ziekenhuisbezoek, ik weet het niet. In elk geval, het verbaasde me heel erg dat de grafiek tot 7u 's morgens hoog uitviel. Ik heb de laatste correctie om 5u 's nachts gedaan (de sensor piepte me enkele keren wakker)

Tussen 2 en 3u 's morgens kwam er een hypo alarm. Ik heb die hypo niet opgelost door veel te eten, wat je misschien denkt als je ziet hoe de grafiek weer stijgt. Dat is dus nog steeds de portie frieten die mijn bloedsuiker verder deed stijgen. Ik was er ook behoorlijk misselijk van, ik had me ook echt wel overeten.

Alleen, ik ging er steeds vanuit dat een portie frieten rond de 5 à 6 uur nodig heeft om te verteren (ik bedoel met "verteren" dan de periode dat er invloed is op de bloedsuiker). Dat is dus niet zo als je te veel eet. Dit heeft meer dan 10 uur tijd gekost !

Uiteraard was ik heel blij met mijn Dex. Ik kan me niet inbeelden hoe hoog ik anders gestegen zou zijn. Nu bleef alles nog onder de 200, en dat is behoorlijk netjes na een zonde ;-)

vrijdag 24 mei 2013

Op ziekenkas

Het voelt een beetje vreemd nu. Sinds november 2012 zit ik thuis en wellicht komt daar nog een maand of 2-3 bij. Ik zal dus in totaal een goeie 9 maanden niet gewerkt hebben. De eerste maand was ik nog volop bezig met solliciteren. Vanaf december kwam de pijn terug die trouwens de laatste maand toen ik in Aalst werkte af en toe ook al de kop op stak.

Het is niet zo dat dan ineens de knop omdraait vanaf één bepaalde dag. Maar na mijn bezoek aan de huisarts kreeg ik opnieuw zwaardere medicijnen en ze maakten snel duidelijk dat het probleem groter was dan de gewone "opstoot" die ik geregeld eens een aantal weken kreeg. Op 8 januari kwam ik opnieuw bij de dokter om te zeggen dat zijn pillen niet meer werkten. Vanaf toen werd er een tandje bijgezet met pijnstillers in hogere categorieën. Eerst dingen die wat leken op morfine, later the real stuff.

Ik ken die datum goed omdat een huisdokter moet beslissen wanneer je werkonbekwaam bent. Voor hem lag de limiet op die bepaalde dag. Hij baseert zich natuurlijk op de persoon die voor hem zat, en niet enkel op de medicatie die hij me voorschreef. Maar ik herinner me dat ik zoals gewoonlijk zei dat alles meeviel. Toch was voor hem na een simpel vraaggesprek duidelijk dat het niet zo was. Als je hevige pijn hebt ben je werkonbekwaam. Ook als die af en toe maar daar is. Als je een aantal keer per dag op je bed moet liggen omdat je het niet uithoudt, dan ben je duidelijk werkonbekwaam. Alleen voelde dat voor mij niet zo aan. Ik was natuurlijk ook niet aan 't werk, dus de belemmering was minder voelbaar net omdat ik gewoon kon rusten als het nodig was.

Al die tijd ben ik er vanuit gegaan dat ik geen ziekteverzekering had. Ik had vroeger een inkomensverzekering bij een privé verzekeraar, maar ik heb de polis geannuleerd omdat die belachelijk duur was. Toch bleek ik recht te hebben op een uitkering. Het is een geval apart, want als zelfstandig zaakvoerder van een bvba moet je voldoen aan extra voorwaarden. Dat zijn niet enkel persoonlijke dingen, je mag uiteraard niet werken en je moet werkonbekwaam zijn, maar ook het bedrijfje moet de activiteit volledig stoppen. In de praktijk bleek ik toch aan alle voorwaarden te voldoen.

Daarom deed ik toch een aanvraag om een uitkering te ontvangen en sinds deze week heb ik ze ook gekregen. Het stelt natuurlijk niks voor, het plaatst me in het hokje van mensen die in armoede leven als ik de nieuwsberichten deze week volgde. Maar uiteraard ben ik er erg blij mee, want het is beter dan helemaal niks hebben. Omdat ik de aanvraag te laat indiende, heeft men wel een serieuze boete aangerekend. Daar gaan we niet van wakker liggen. Eigen schuld, dikke bult.

Het heeft enkele maanden aangesleept, maar vanaf nu ben ik dus écht "op ziekenkas".

donderdag 23 mei 2013

Welcome home

Ik moet er echt van profiteren om eens een foto van mijn kantoor te posten. Ik moet ervan profiteren omdat het er de rest van 't jaar helemaal anders uitziet. Het staat namelijk niet mee op de todolijst van de poetsvrouw, en je kan al raden hoe de mancave eruit ziet na een tijdje. Maar dit zag ik toen ik weer thuis kwam van het ziekenhuis:



Er gingen lange discussies aan vooraf omdat het echt zo problematisch is. Ik ben er echt niet goed in, die orde en netheid. En het stoort me normaal niet, maar ik was al lang op het punt gekomen waar ik zelf ook vond dat het niet meer verder kon. Mijn ventje had dan ook het plan opgevat om het zelf te doen als ik weg was. Enkel de voorbereidende werken waren voor mij. Naast de glazen kast staat nu een hoog meubel met enkel schapjes. Dat stond op een andere plaats in het kantoor, maar zoals je ziet past het er gewoon mooi bij. Dit is dus veel beter, maar ik kon dat zelf niet meer verplaatsen. Enkel zorgen dat de rommel die erin zat weg was, en de nieuwe indeling kon worden ingevuld.

Hij heeft dat trouwens prachtig gedaan zonder aan de inhoud van de kasten te morrelen. Je kan ook gewoon alles wat los ligt van papieren in één doos gooien en dan moet ik mijn plan trekken. Meteen is het grote struikelblok weg om op te ruimen. De redenering is immers dat je, nu je toch gaat opruimen, alles best ineens vastpakt, sorteert en weggooit wat overbodig is. Alleen, het was echt te veel geworden. Als daardoor het hele plan om gewoon het kantoor netjes te houden in 't water valt, dan is dat jammer.

Ik ben trouwens enorm blij met mijn eigen ruimte. We kochten dit appartement een tijd geleden om mijn kantoor in Hoboken en ons appartement enkele huisnummers verder te combineren. En dat is behoorlijk goed gelukt! De 5 slaapkamers werden eerlijk verdeeld: 3 voor mij, 1 master bedroom en 1 kantoor voor mijn ventje ;-)

Er zijn dus 3 kamers zoals deze (de anderen zijn wel kleiner natuurlijk). De tweede sluit aan op dit kantoor, we hebben een L-vorm gemaakt van 2 kamers. De projector op de foto schijnt trouwens op de witte achterste muur van de tweede ruimte. Die kamer dient om de servers en printers te huisvesten. Ook alles waar een appel op staat in het logo heeft een aparte bureau. Het derde deel is de kattenkamer die nu werkhuisje werd gedoopt, maar in feite is het één groot kantoor met een aparte ingang en een aparte deurbel en brievenbus.

Het is een droom om hier te kunnen wonen :-)

woensdag 22 mei 2013

Eindelijk weer thuis

Acht dagen is het geworden, dus met een grote zucht van opluchting kan ik zeggen: OEF, we zijn eindelijk weer thuis.

Bedankt voor de mooie berichtjes

Bedankt voor de vele leuke bezoekjes

En natuurlijk: bedankt voor de cadeautjes :)



dinsdag 21 mei 2013

Van 3 naar 5

Zowel gisteren als vandaag kwam er een kleine kink in de kabel. Hoe langer hoe meer wordt het duidelijk dat de wonderbaarlijke genezing die ik de vorige keer na mijn herniaoperatie heb ervaren, dit keer zal uitblijven.

De pijn die ik voel wordt genoteerd op vaste tijdstippen, meerdere keren per dag. En toen ging dat getal plots weer stijgen... Het was voorspeld door de chirurg, de verpleging én de kinesist. Ik knikte ja en dacht ja dat zal wel. Het was namelijk vorige keer ook zo en toen bleef de pijn weg vanaf dag één.

Eerst was de ochtendwaarde qua pijn plots een 4 en vandaag ineens een 5. Erger nog: zelfs de zenuwpijn is terug. Maar ook dat blijkt allemaal normaal te zijn, na een paar dagen is de grootste miserie van de operatie zelf weg en plots moet je lichaam beginnen met zich aan te passen aan de nieuwe vorm. Het ziet er best wel anders uit daarbinnen, want er zit wat plastic en wat koord in de weg. Daar aan wennen geeft dus een tweede golf pijn en dat is wat ik nu voel.

De kinesist was hier en we deden wat wandelingetjes door de gang en eventjes op en af de trap. Dat gaat niet goed, maar ook daar is er volgens hem geen probleem. Ik kan me verwachten aan 3 maanden revalidatie en in 't echt zal dat 4 of 5 zijn. Je bent dan wel inmiddels in staat om weer te werken.

We gaan dat schema dus nauwgezet volgen. 3 weken niet met de auto of de fiets rijden. 4 weken niet zwemmen. Niet bukken. Niet strijken, koken en wassen. 4 weken niet in bad. Nieuwe standjes verzinnen in bed (staat er echt in !!). De eerste maand 3 tot 4 uur per dag platte rust. Dan twee maanden revalidatie 3 x per week hier in 't ziekenhuis.

Het plan om eerst gisteren, dan vandaag naar huis te gaan is dus niet gelukt. Het staat nu voorlopig op woensdag. We wachten af...

maandag 20 mei 2013

Nerd room

Onder het motto making the best of a bad situation kan je al raden dat de inhoud van de koffer die ik moest pakken voor mijn verblijf in het Wilrijkse ziekenhuis meer dan t-shirts, broekjes en een tandenborstel bevat. Groot was de hilariteit toen vanmorgen de enige mannelijke - could I be any straighter - verpleger zich aanbood om mij en mijn kamer op orde te brengen. Voor mij houdt dat in een arsenaal pillen, voor de kamer witgoed vers van de pers.

Om het bed op te maken moest ie deze kleine handige tafel verplaatsen en uiteraard kwam de opmerking dat kamer 4353 kan tellen als het op multimedia aankomt. Dit is trouwens slechts een selectie van wat the nurse in zijn gezichtsveld zag toen ie de opmerking maakte.

Toen ie vroeg waarom ik ook de plank gebruikte die de verlichting en de stroomtoevoer verzorgt antwoordde ik dat het toestelletje waar ie naar verwees een projector is. Dat moet op die hoogte staan, anders is het beeld op de tegenliggende muur vervormd, zei ik. Hij zei enkel een kort woordje, het leek op "jaja" ofzo. Enkele seconden later keek ie me in de ogen en vroeg: hoe, jij meent dat dus ?

Zonder verder iets te zeggen liet ie zijn taak van het verschonen van het beddegoed even voor wat het was en hij riep op de gang naar de nieuwe collega die me deze dag mee ging verzorgen. Hij zegt met een brede glimlach dat ik wellicht de eerste patiënt moet zijn die zijn eigen cinema meeneemt als ie in 't ziekenhuis moet overnachten. De dame was even verbaasd en wou meteen het geprojecteerde beeld zien.




Dat kan niet, want zoals je ziet is dit een mini mini versie die in je handpalm past, en het contrast van het beeld is navenant. Ik zei dus ook dat het alleen 's avonds en 's nachts goed zichtbaar beeld geeft. Komt goed uit, want ze doet de avondshift deze week en ze wil het ding absoluut in actie zien.  










Dit kleine dvd spelertje kreeg ik ooit kado toen ik een bestelling plaatste bij Bruneau, dat is een bedrijf dat kantoormeubelen levert. Als je genoeg ladekasten en bureau's bestelde, kreeg je dit gratis en voor niks erbij. Niet dat ik het daarom kocht, ik had het gemeubelte natuurlijk nodig.


Ik koop alleen dingen die je nodig hebt dat is toch bekend ;-)

Nu kan ik het eindelijk ook eens echt gebruiken. Het is handig, maar het schermpje is dus veel te klein. Vandaar dus dat projectortje.

Dit is het beeld zoals het er 's avonds uitziet. Het is heel wat leuker dan de kleine TV die er naast hangt, dat spreekt voor zich. De tv kan trouwens niet aangesloten worden op de dvd speler. Anders had ik de projector niet meegenomen. Ahum.



en met het licht gedoofd, is het best mooi beeld:









zondag 19 mei 2013

Vandaag

Ben ik gelukkig.

Omdat alcoholisten niet overweg kunnen met gevoelens (ah, wist je dat niet?) doen ze vreemde dingen. Dat is de reden (de belangrijkste) waarom ik een blog schrijf. Het is dan ook ongezouten, niet gefilterd. Het staat op papier net zoals het aanvoelt. Therapie in 't kwadraat in the privacy of your own home.

De afgelopen dagen waren een rollercoaster van emoties. De 2 dagen na de operatie en zeker de nachten die daartussen lagen waren een ware nachtmerrie. Ik wou dat het stopte. Ik wou die pijn weg. Kunnen ze me niet gewoon twee dagen platspuiten? Goed dat ze het niet gedaan hebben want mijn input was cruciaal. De eerste nacht was dom. Extreme pijn kan je niet meer beschrijven. Ik had pijn, dan meer pijn en dan nog meer. Dan stoppen woorden om het te beschrijven. Ik wou er niet meer zijn.

De oplossing lag in een dom fait divers. De pijn was veroorzaakt door de operatiewonde, maar vooral door de blaas die op die plaats er tegenaan drukte. Dat kwam gewoon boven toen iemand me exact vroeg de pijn te localiseren. Ik kon niet plassen, maar dat leek een futiliteit. Toch was dat net de oorzaak. Een blaassonde werd ingebracht en die had binnen de minuut 2 liter urine verzameld. De pijn zakte tot een niveau dat de verpleging normaal vond, en waar men wél middelen voor had. Ondertussen was er een nacht zonder slaap en met extreem veel angst gepasseerd.

Dan werd het "normaal" gezien de situatie. Ik kon geen normaal gesprek voeren en heb zelfs mijn ventje buitengezet uit het bezoekuur omdat ik niemand verdraag als ik extreme pijn heb. De nacht was navenant, nu wel met af en aan wat uren (minuten) slaap.

Zaterdag was het goed. Pijnschalen zakten tot rond de 5 op 10. Normale dingen konden weer. Ik begroette mijn ventje met een brede smile, dat moet een vreemde ervaring geweest zijn voor hem. De avond bracht enorm veel weemoed. Tijdens het songfestival, dat ik alleen vanuit het ziekenhuisbed bekeek, kwam er een opeenvolging van flashbacks. Dingen van vroeger, geluiden, geuren, muziek van toen ik 15 was, herinneringen aan mijn hobby van toen (en nu opnieuw).

Ik ben nu wakker om 5 uur 's morgens. Wist je dat vogeltjes altijd fluiten, no matter what? Ik wist het niet en ontdekte het na Mindfulness sessie's die als huiswerk gaven: luister naar vogels. Ze zijn er elke morgen. Ook in de stad, ook in Wilrijk rond het ziekenhuis. Ze doen niet veel, ze zeggen alleen dat er een nieuwe dag is. Er is een nieuwe dag en ik voel geen pijn. Een beetje een voos gevoel in de rug, maar de pijn die er zo lang was, is er niet. De laatste keer dat ik dit voelde was in november 2012.

Ik weet niet wat de dag brengt. Maar voor nu, dit moment, vandaag:

Ik ben gelukkig.



zaterdag 18 mei 2013

We zijn er weer

Twee dagen na de operatie wordt het allemaal weer een beetje normaal. Naar het schijnt is alles vlot verlopen in het operatiekwartier, maar dat heb ik dus enkel van horen zeggen. De chirurg kwam me gisteren bezoeken op de kamer en uit het korte vraaggesprek van 30 seconden kon ik dat afleiden.

Zelf weet je alleen wat daarvoor gebeurde en de uren daarna, hoewel dat laatste moet je met een korrel zout nemen. Op weg naar de zaal was ik bloednerveus en het kalmeerpilletje was van een kaliber dat bij mij niet veel helpt. Dit keer had ik wel een echte slaappil gekregen, zelfs het merk dat ik gewoon ben. Dat heeft op z'n minst een behoorlijke nachtrust gegeven.

Maar toen was alles wazig. Na de operatie lag ik wellicht op de uitslaapkamer, maar dat herinner ik me niet. Daarna werd ik wakker op een kamer zonder kamergenoten, dus die belofte is dan toch gehouden. Uiteraard is dat heel fijn, dan kan ik de gadgets die in de koffer zitten toch ten volle gebruiken. Als er mensen naast je liggen, doe je dat niet echt. Toch niet die gadgets die ik bij heb ;-)

Maar donderdag is dus een vage dag, ik herinner me wel de rode draad: alle pijnregisters waren opengetrokken. Vooral de nacht is een nachtmerrie als ik eraan terugdenk. De pijnpomp kon ik zelf bedienen, maar die was meteen op het einde van haar latijn. De extra zakjes morfine werden stopgezet omdat je daar op een bepaald moment ook een limiet bereikt van wat redelijk lijkt.

Vrijdag herhaalde het scenario zich, hoewel ik met momenten al fris genoeg was om normaal te babbelen. Gelukkig is het sinds vanmorgen een heel pak beter, ik ben verlost van buisjes die je met toestellen verbinden. Voor de pijn is er nu opnieuw Targinact zoals ik dat gewoon was.

Ik kreeg een bezoekje van de kinesist die me verder de komende drie maanden zal begeleiden. Hij is zelf rugpatiënt en lijkt meer op een fitnesstrainer dan iemand met een medische scholing. Hij zal me om te beginnen trappen laten lopen en kleine wandelingetjes regelen tot ik het ziekenhuis verlaat. Daarna plant ie één maand rust om dan twee maanden intensief te trainen. Ik twijfel nog redelijk sterk of dat wel zo'n goed idee is ;-)

woensdag 15 mei 2013

Eindelijk, een kamer!



Vandaag was het dan zo ver. Ik ben opgenomen in het ziekenhuis voor een nieuwe herniaoperatie. Morgenvroeg om 8u start de ingreep en als alles OK is, zou ik tegen een uur of 11 moeten voorzien zijn van een Dynesys. Die constructie zal me in de toekomst hopelijk behoeden voor nieuwe problemen. We rekenen er nu op dat de problemen op z'n minst toch een hele tijd zullen wegblijven dankzij de ondersteuning die het ding biedt aan de onderste wervels.

Uiteraard liep het vanaf het begin weer fout, zoals dat meestal gebeurt in mijn vertrouwde omgeving in dit huis. Ik was netjes op tijd toen ik me om 15 uur stipt meldde aan de balie. Die moeite had ik me beter bespaard want er was geen kamer vrij. Om te beginnen de gebruikelijke verontschuldiging dat er geen eenpersoonskamer beschikbaar was, hoewel ik er recht op heb. Dan maar een plaats "op de zaal" zoals een vierpersoonskamer hier heet. Maar ook die bleek volzet. Tot 18 uur heb ik dan in de cafetaria braaf mijn beurt afgewacht met ondertussen af en toe een vraagje aan de balie of het al zo ver was. Om 18u ontmoette ik dan eindelijk mijn kamergenoot. Ja hoor kamergenoot... enkelvoud. Eén persoon ligt er op de kamer van vier en dat was al heel de dag zo. Dan naar de ECG die gepland was deze namiddag. Helaas was het eigenlijk al gesloten, maar gezien het foutje van de collega's mocht ik toch het onderzoek nog ondergaan.

De anesthesist kwam langs en die ziet dat helemaal zitten om deze diabeet in slaap te doen. Normaal is dat wat vervelend, zo'n diabeet in slaap doen omdat de suiker constant moet in de gaten gehouden worden. Maar de sensor zal mee aan het team worden gegeven zodat het heel de ingreep constant gemonitord wordt.

Ik heb me ook even geinformeerd hoe de suiker zonder pomp wordt geregeld. De standaard glucoseoplossing met Actrapid vond ik geen goed idee, dus men zal een oplossing gebruiken die de helft insuline bevat. Ik heb immers een pak minder insuline nodig dan wat de standaard baxter bevat. Nu nog een verplichte douche met een vieze zeep morgenvroeg, en als alles goed is, zou ik morgennamiddag voor het eerst in 6 maanden geen pijn meer voelen.

Fingers crossed ...

dinsdag 14 mei 2013

Nog één keer slapen

Morgen is het zover. Voor de tweede keer in twee en een half jaar onder 't mes. Nu we toch statistieken noteren: voor de vijfde keer in zes jaar zal ik voor één week in het ziekenhuis verblijven. Je zou gaan denken dat ik het met opzet doe! Trouwens, de vorige keer dat ik in 't ziekenhuis lag was dat de aanleiding om deze blog te gaan schrijven. Mijn allereerste pagina was een aftelpagina naar mijn ziekenhuisopname voor de insulinepomp. Wat gaat de tijd snel! Ik las net dat men toen dacht dat ik met een cavia samenleefde.

Nu was het niet de bedoeling, deze opname en deze operatie. De hernia zou dit keer vanzelf wel weer verdwijnen. De mensen die de MRI kiekjes bekeken waren het zelfs niet eens over het feit of er wel een hernia zat. Sommigen zagen er ook littekenweefsel in. Het deed me een beetje denken aan die inktvlekken die je moet definiëren bij een psychiater. In elk geval, het voelde als een hernia. Maar toegegeven, vorige keer was het heftiger. Ik kon helemaal niet meer gaan en ik lag vijf weken plat op bed.

Omdat het nu niet zo was, werd lang gedacht dat het zijn tijd wel zou duren. Alleen, dan moet je dat benoemen: wat is dat? Welke tijd is dan redelijk? Inmiddels ben ik sinds begin januari werkonbekwaam, en één maand vroeger had ik opnieuw last gekregen. Dat maakt dus bijna een half jaar pijn die met moeite onder controle was te krijgen. Nu nog niet, en de Targinact die ik nu kreeg heeft zijn tijd gehad. De pijn is nooit minder erg geworden, enkel erger. En de dosering werd ook zwaarder, dus dat werd onhoudbaar. Het is niet omdat het vorige keer meer pijn deed dat we nu moeten wachten tot het weer zo is. 6 maanden lijkt me meer dan genoeg om het rondje "afwachten en zien wat er gebeurt" te stoppen en te oordelen dat het nu echt wel genoeg is.

Al bij al heeft het dus 2,5 jaar geduurd. Trek het half jaar pijn daarvan af, en ik kom op twee jaar effectieve behandeling van de eerste hernia. Nu zou mijn vooruitzicht hetzelfde kunnen zijn, maar dat vond ik minder leuk.

Daarom wordt het dus die Dynesys, het moet op z'n minst een langere pijnvrije periode garanderen. Dat woord spreekt een chirurg nooit uit, garanderen. In tegendeel, ik heb het gevoel alsof ik de garantie heb dat dit niet de laatste operatie zal zijn. Maar dan zou de volgende toch op z'n minst een eindje in de toekomst mogen liggen.

Ik ben op z'n minst benieuwd. Morgen om 15u word ik verwacht voor het welkomstdrankje. Donderdag sta ik als eerste op de lijst voor de ingreep. Dan moet ik nuchter zijn. Gelukkig ben ik dat al jaren ;-)

maandag 13 mei 2013

PowerLED lichtbrug - dimmer

Onder het motto: ook alles wat foutloopt gaan we bloggen komt dan nu de kemel van de dag.

De LEDlichtbrug, je weet wel die constructie die ik gebruik om de katten te verlichten, had dus nood aan drie dimmers. Eéntje voor de linkse kant, eentje voor de bovenste rail en ééntje voor de rechtse LED's. Dat is handig als je katten wilt verlichten.

Maar het zag er nog zo uit vorige keer. Natuurlijk moet dat anders, want we gaan nu in "productie" hè ;-)

Daarom werd dus alles op een printplaat gesoldeerd en meteen kwam het goede voornemen boven om dit keer alles ook echt af te werken. Dat wil dus zeggen dat het op z'n minst een mooie behuizing moest krijgen. Tot daar geen probleem.



Maar dan zie je meteen dat ik niet de goede apparatuur heb om dat mooi af te werken. Zoals een goede doe-het-zelver het beaamd heeft die een Dremel in huis en geen CNC freesmachine.
Daar komt bij dat zelfs met het simpele werktuig enige ervaring nodig is die ik helaas mis. Maar dat is niet erg, ik was immers van plan om een laatste stap te zetten om een mooie afwerking te bekomen.



Dit was die laatste stap. Het plan was om dit tekeningetje dat ik in Paint heb gemaakt over de 8x8 lichtjes en de drie knopjes te plaatsen zodat het juist past. Alles is haarfijn uitgemeten, dus daar is zeker niks mis mee.



Ik heb 3 kolommen van 8 LED's in het rood getekend en de drie drukknoppen zouden ingedrukt kunnen worden op de afdruk.

Dan was er dus een laserprinter nodig die mooie kleurtjes op een transparant kan afdrukken. Dat had veel voeten in de aarde, maar het is gelukt. De transparant heb ik uitgeknipt en dan op de behuizing vastgekleefd.

En toen liep alles dus mis. Secondenlijm was zeker geen goed idee, want de transparant kleeft helemaal niet overal vast. Onder de drukknoppen heb ik een laagje Pritt corrector aangebracht omdat de achterkant wit moet zijn (anders zie je geen contrast van de kleuren van de knoppen). Die zie je er overal door. Bovendien zitten de knoppen te veel naar voor en ze drukken de transparant te veel weg waardoor die loskomt.

Geef toe dat het idee goed was. Ik hoop dat ik alles nog goed krijg, want secondenlijm verwijderen kan in principe niet. De behuizing en de matrix is wellicht beschadigd.

Back to the drawing board. Maar het zal voor later zijn. Eerst even andere plannen !


zondag 12 mei 2013

10 dingen

... die ik leuk vind aan diabetes. 

Ik was ooit al eens een lijstje begonnen om het hier te plaatsen, maar het was blijven liggen. En toen zag ik deze dame in een filmpje haar tien dingen opsommen. Ze begon te schrijven en 't werden er uiteindelijk 15.

Zo'n lijstje is een mindfulnesstruuk om negatieve gevoelens in perspectief te plaatsen. Als je positieve dingen vertelt over iets wat toch behoorlijk negatief is op zich, kan je niet anders dan alles een beetje in perspectief zien. Net zoals een goede (niet diabetische) vriend ooit tegen me zei: jij hebt wel geluk dat je diabetes hebt! Het klinkt vreemd, maar het is waar. Het ging toen over de mensen die je leert kennen en de steun die er in die gemeenschap te vinden is.

Mijn lijstje was gestopt op 7 stuks, maar ze zitten er alle 7 tussen. En de andere acht zijn ook meer dan herkenbaar! 

zaterdag 11 mei 2013

De voeding

Als je niet de neiging hebt om spullen weg te werpen heb je natuurlijk na een tijdje een flinke verzameling. Daar komt nog eens bij dat ik een andere neiging wél heb, en dat is de neiging om alsmaar nieuwe spullen te kopen. Uiteraard zijn de spullen waar ik over spreek meestal voorzien van een netstroomadapter omdat het altijd over elektronische spullen gaat.

Ik had nooit de neiging om daar verder veel bij stil te staan. Ondertussen ben ik enkele keren van woning veranderd en nu was het moment daar om in de grote verzameling eens een beetje orde te scheppen. De nieuwe werkplek heeft nu extra bergruimte en deze keer moeten de dozen ook echt gesorteerd worden. Dat was het hele idee van de werkplek: ik moet vanaf nu gewoon een doos openen of een bakje met bijhorend etiket opzoeken waar het gezochte hebbeding in voorgesorteerd is.

En als ik ooit nog eens een netstroomadapter nodig heb, kan ik dus uit deze doos kiezen:



Voor alle duidelijkheid: het gaat dus niet om adapters die nog bij toestellen horen die in gebruik zijn. Er zijn wel een hele hoop spullen waar de adapter van het toestel gescheiden is zonder dat ik kan zien welke adapter bij welk toestel hoort. Die zitten dus ook in deze doos, maar ze zijn nutteloos als ik niet weet van welk toestel het is. Meestal staat er immers niet hetzelfde merk of typenummer op het toestel en de adapter. Als het wel zo is, zitten die niet in deze doos, dan zijn ze bewaard bij het toestel. Dit zijn dus de "wezen", dus adapters die ik niet kan plaatsen en de adapters waar het toestel van verdwenen is.

Gelukkig kunnen ze sinds mijn nieuwe hobby een nieuw leven krijgen. Elk idee dat ik heb heeft immers spanning nodig.

Ik mag dus nog veel ideeën hebben :-)

vrijdag 10 mei 2013

Eind goed, al goed

Ik moet nog altijd even slikken als die bedrijfsnaam als onderwerp in een e-mailbericht verschijnt. De naam is van het bedrijf dat mij een rechtszaak had aangespannen met een mega claim die me op slag failliet zou laten gaan als de rechter daar mee akkoord ging. Maar gelukkig deed die dat niet. Sterker nog, buiten het not guilty verdict kwam er een deftige vermaning in zijn richting dat je niet zomaar zulke dingen kan eisen zonder dat er enig bewijs van is.

Maar dit e-mailbericht is van mijn advocaat en de inhoud is positief. Na de uitspraak gold er een termijn van één maand voor de tegenpartij om in beroep te gaan. Die termijn is verstreken en de andere partij heeft geen kik meer gegeven. Hiermee zijn haar eisen naar het rijk der fabelen verwezen. Zo staat het in het bericht, ik denk niet dat het juridisch jargon is, maar het is duidelijk: it's over! Finito, gedaan.

Een gerechtsdeurwaarder in de woonplaats van de tegenpartij betekende inmiddels een dwangbevel om de kosten die de rechtbank begrootte terugbetaald te krijgen. Dat is dus nog even afwachten, maar het spreekt voor zich dat hier geen weg rond is. Uiteraard komt een terugbetaling van kosten die ik maakte altijd goed van pas. Nu ik sinds enkele maanden werkloos en daarna werkonbekwaam werd, komt dat nog meer van pas.

Me happy !

donderdag 9 mei 2013

PowerLED lichtbrug

Van de 50 power LED's die ik had aangekocht moest ik toch zinnige toepassingen bedenken. Eéntje is dus deze geworden: een lichtbrug met LED's. En geloof me, het heeft enorm veel nut.

Dit zijn de LEDjes die ik kocht op AliExpress. LEDverlichting is duur, maar als je de onderdelen apart koopt, is het spotgoedkoop. Deze LED's hebben een vermogen van 1W per stuk. Dat is niet veel, maar als je er een aantal combineert geeft dat toch behoorlijk veel licht.
En voor 11 dollarcent per stuk kan je niet sukkelen.



De bedoeling is dus een lichtbrug te maken die zowel bovenaan als aan de zijkanten licht geeft. Met 8 LED's kom ik ruimschoots toe qua lichtsterkte, en ik heb licht verdeeld over 4 stuks aan de bovenbalk en telkens twee keer twee aan de zijkanten. Verder moest de constructie ook opvouwbaar zijn, anders is het gewoon vreselijk onhandig om op te bergen.


Dit is het resultaat:



En opgevouwen past het gewoon in de schuif...



Het enige dat een beetje vreemd is bij zo'n LED's is de voeding. Dat maakt het ook erg duur in het eindproduct dat je kant-en-klaar in de winkel koopt. Je moet ze immers voeden met een constante stroombron, en geen constante spanningsbron. Als je er gewoon 12V zou aanhangen, branden ze meteen door. Het beste is dus om er een schakeling aan te verbinden die een constante stroom van 350 mA levert in plaats van een constante spanning.

Dat heb ik niet gedaan :)

Eerst en vooral omdat ik dat niet ken, maar ten tweede ook omdat ik heel gemakkelijk met een microcontroller de LED's kan besturen. Als ik dat doe, heb ik meteen ook een dimmer op de LED's. Dat was trouwens ook een vereiste voor mijn doel. Het uiteindelijke ontwerp heb ik nu zelfs gebouwd met drie dimmers: één voor de linkse balk, één voor de hoge balk en één voor de rechtse. En ja, dat is heel nuttig.

Deze microcontroller regelt de drie kanalen van de dimmers. De display met de rode lichtjes geeft met drie lijnen aan hoe hard de dimmer staat. Dus één lampje is bijna donker, terwijl een balk van 8 lampjes het maximum aangeeft. Als alles brandt zie je dus drie rode balkjes van 8 rode lichtjes op de display.

Het principe van LED's dimmen met een microcontroller is heel eenvoudig: ik gebruik een PWM uitgang van de microcontroller die is aangesloten op een MOSFET. Die stuurt de LED's aan.

Ik kende niks van MOSFET's maar dankzij dit filmpje op YouTube ben ik helemaal mee :-)



OK, maar wat kan je er nu mee doen?

Je kan er de kat mee verlichten :D





woensdag 8 mei 2013

The final touch

Onder het motto: als je iets doet, moet je het goed doen is er een makeover gebeurd in de kattenkamer annex werkhuis. Het was eerst enkel de woonplaats van de huisdieren, maar na enige tijd de ruimte in gebruik te hebben als werkruimte kwamen er wel wat onvolmaaktheden boven in het originele plan.

Het belangrijkste bezwaar was wellicht de vloerbekleding. Dat was eerst grijze tapis plein, een slechte keuze als je katten hebt. Maar de eerste plannen waren gemaakt vóór er sprake was van huisdieren, dus we gingen maar mee met de flow zoals die zich aanbood. Dat was redelijk dramatisch, want de beestjes hadden de eerste tien centimeter van de vloerbekleding aan de deur reeds weggekrabt. Opgesloten worden is niet leuk en dat lieten ze merken.



Nu kozen we voor een andere vorm. Makkelijk te reinigen en hopelijk niet makkelijk kapot te krabben.












Eerst moest er dus wel een onderlaagje cement aangebracht worden, maar dat zat mee in de prijs van de leverancier.





Maar dit is het eindresultaat, en dat mag gezien worden hè.

























Een volgend puntje op de todo lijst was een wasplaats. Zowel de reiniging van de kamer als de werkzaamheden aan de werktafel hadden toch wel nood aan een lavabo. Dan hebben we beslist dat deze doe-het-zelver aan de slag kon met de meest eenvoudige standaardversie van wat een lavabo en kraan kan zijn. Het kostte me wel enige moeite om de leidingen aan te sluiten op de oude loodgieterij in één van de schachten binnen het appartement die tien verdiepingen lager terechtkomen.






Maar ik ben blijkbaar best nog wel ietwat op de hoogte van diameters van buizen en technieken om oud materiaal aan nieuw te koppelen zonder dat er fonteinen verschijnen op ongewenste plaatsen. Ahum.

Maar geef toe, het mag er zijn. Voor iets dat ik zelf heb gemaakt vind ik het behoorlijk geslaagd.








Het laatste punt was bergruimte. Die flashy gekleurde bakjes zijn wel heel mooi en zo, maar grote spullen kan je er niet in kwijt. En veel spullen zeker niet. Ze dienen ook vooral om courante onderdelen gesorteerd bij de hand te hebben, terwijl het grootste deel van de spullen gewoon opgeborgen moet zijn. Vandaar het lumineuze idee om extra schapjes  te voorzien. Wit product van den Brico met als gouden tip: alles goed vastvijzen in de muur. Het camoufleert het gebrek aan stevigheid vanwege de prijsbewuste aankoop en het garandeert opbergruimte die kattenbestendig is. De afgesloten plastic dozen hebben hetzelfde doel.







Ah ja, er was nog één ding. Een volledig nieuwe indeling van de gekleurde bakjes. Het principe: links electronica en rechts klusjesman is weggegooid wegens veel te weinig plaats voor electronica. Ofwel ben ik minder klusjesman dan ik dacht.
Ik bedenk net dat je dat helemaal niet ziet op deze foto. Maar ik wou gewoon die mooie kleurtjes nog eens laten zien ;-)



dinsdag 7 mei 2013

Kleine mirakels

Ik zou meteen een volledig scenario kunnen uitschrijven over hoe het fout loopt. Dat komt omdat ik het al enkele keren heb meegemaakt. Gelukkig is dat weeral een lange tijd geleden en wellicht daarom voelt het nu een beetje meer aan als levenservaring. Of ik word gewoon oud, dat kan ook.

Ik ga nu een aantal weken niet meer naar de AA. Daar is een simpele reden voor: het doet pijn. Als ik langer dan een kwartier op een stoel zit, komen er lastige pijnscheuten in de rug en mijn linkerbeen. Je kan dan met je achterste links en rechts over de stoel schuiven tot iedereen denkt dat je dringend naar het toilet moet maar de beleefdheid hebt om te wachten tot de spreker is uitgesproken. Maar zo beleefd ben ik niet, het is dus een ander probleem en het wordt alleen erger als je langer blijft zitten. De kwaliteit van de AA stoelen is ook niet om over naar huis te schrijven. Dat kan men ook niet verwachten als de financiering uit de vrijwillige bijdragen uit den hoed gebeurt. Feit is dus dat het al lang niet meer houdbaar was en een tijdje geleden besloot ik dan ook om voorlopig weg te blijven.

Dan gebeurt er iets vreemds. Je weet heel goed dat je echt niet na één week naar de nachtwinkel zal hollen om een fles vodka te kopen omdat je nu niet meer naar de AA gaat. Zo straf is die kracht van de tafel ook weer niet. Maar er gebeurt elke keer wel één ding. Het feit dat je eraan denkt is voldoende om het originele probleem op te frissen. Ooit was het immers wel zo. Ik bleef weg van de AA tafel omdat ik opnieuw had gedronken en niet meteen de moed had om mijn verhaal aan de tafel te doen. Niet dat iemand je daar ooit raar om bekijkt, maar het gevoel alsof je de groep teleurstelt hield me toen toch erg bezig.

Alleen, nu is dat het enige wat gebeurt. Er is geen enkele drang naar alcohol want dat heb ik lang achter me gelaten. Maar je kan onmogelijk wegblijven van de AA zonder één keer te denken hoe het vroeger was. Het lijkt op de acteur die op de scène moet voor een voorstelling. Hij is niet zenuwachtig tot iemand hem de vraag stelt of ie zenuwachtig is.

En verplicht ergens niet aan denken kan je niet. Daarom is het gevoel weer daar als ik iemand anders een glas bier zie drinken. Ik krijg er geen zin in, maar plots valt de inhoud van zijn glas me weer op. In de supermarkt zag ik het prijskaartje van een fles vodka. Er stond een streep door en de prijs was tijdelijk een beetje lager. Ik voel niks, ik wil niks en er gebeurt niks verkeerds. Alleen heb ik het nu wel gezien. Ik weet ook dat dat vroeger de eerste stap was.

Toch is er geen probleem en ook daar ben ik me erg bewust van. Zoals ik zei, het ligt ver achter mij en het houdt me niet bezig. Alleen het wegblijven doet een klein knipperlicht branden om me eraan te herinneren dat ik dat nodig heb, die vergaderingen.

Misschien is dát wel de kracht van de tafel.

maandag 6 mei 2013

罷工

Als het goed is staat er "staking" in de titel. Of het dat was, weet ik niet maar er was ergens een kink in de kabel, en het begon op mijn gemoed te werken. Als je gewend bent van geregeld een cadeautje te ontvangen en het stopt plots, dan krijg je afkickverschijnselen.

Er staat nog best wel wat "in wacht" op de tracker die volgt waar mijn bestellingen bij AliExpress zitten. Meestal zie je een bepaald patroon ontstaan, maar nu was het anders. Meestal duurt het een aantal dagen voor je een e-mail bericht krijgt dat de zending is vertrokken. Je krijgt dan de online trackingcode die ik bijhoud in een tekstbestand én op de website ingeef.

Het tekstbestand is belangrijk, want je wil ook af en toe de PC opnieuw opstarten. Dan moet ik het trackingscherm sluiten en dan ben je dus de codes kwijt. Opnieuw opgestart kan ik met een simpele copy-paste de hele lijst in het scherm plakken, en dan ben ik weer op weg.

Maar voor de rest was ik vooral gefrustreerd omdat er na een F5 al twee weken niks veranderde. En ja, ik heb zo'n dwangneurose die zorgt dat ik heel de dag op die refreshknop moet drukken. Tot er dan gisteren plots één lijntje in "Arrival office of exchange" stond, en meteen werd ik een beetje vrolijk. Wil dat zeggen dat er iets op komst is? Het moet zijn, want op één dag stonden er plots 10 items klaar in Brussel. Hoe dat komt weet ik niet, maar dat maakt niks uit. Eindelijk zit er weer wat schwung in!



Dit zit er oa bij. De LEDlampjes had ik al gevonden aan 11 cent. De koeling voor nog minder. En dit is de laatste stap. 50 kleine lenzen die passen op kleine LEDs van 1 Watt. Ondertussen zijn er wel wat in gebruik op allerlei plaatsen die ik nuttig vond. De voeding van die dingen, dat is echt pruts- en zoekwerk, maar ik kreeg ze allemaal aan de praat. Benieuwd hoeveel meer licht ze geven als er ook een echte lens voor staat.





En dit zit er ook bij. 5 x submersible pump. Onderdompelen wil dat zeggen. En wat dat gaat doen?

Afwachten hè ;-)