donderdag 11 april 2013

Fe3Cl

Deze zak met korrels heeft me behoorlijk wat troubles bezorgd in mijn jonge jeugdjaren. Ijzer (III) Chloride is een etsmiddel dat gebruikt wordt om koper op te lossen. Het laatste deel van een ingewikkeld procédé vergde heel wat aandacht en precisie van de hobbyïst. Laat dat nu net niet één van mij kwaliteiten zijn. 

Pas op, ik spreek van de leeftijd van 15 à 16 jaar hè. Ik sta versteld van welke precisie en geduld ik blijkbaar nu wel kan hebben als het op diezelfde hobby aankomt. Er werd al behoorlijk gelachen met het beeld van bibi die aan een werktafel zit met een leesbril op de neus terwijl ik door een loep kijk en een object met fijne attributen en veel geduld behandel. Het moet enorm vloeken met wat men van mij gewoon is.

Maar toen was het dus nog anders. Het bijtend zuur is op zich niet zo heel erg gevaarlijk, want je kon het gewoon kopen in de electronicashop. Aanlengen met water en je krijgt een donkerbruine vloeistof die koper wegvreet op een printplaat. De stappen die voorafgegaan waren in het procédé hadden ervoor gezorgd dat er een fotografisch beeld op de koperplaat lag. Het beeld werd door het etsmiddel weggevreten op de plaatsen die nuttig waren in mijn ontwerp. Hetgeen dan overbleef, was een printplaat met koperbanen die elektronische componenten verbinden mits wat boor- en soldeerwerk.

Dat was dus allemaal heel erg spannend, ware het niet dat ik nogal onbezonnen omging met het zuur. Het was ook niet zo belangrijk, want je kan je handen gewoon in het zuur houden zonder dat je daar echt last van hebt. Als je wondjes hebt zou je het wel geweten hebben, maar anders was er weinig bezwaar tegen het product. Alleen, het minste spatje dat van het zuur op je kleding terechtkwam, bleef onverbiddelijk een donkergele vlek. Als de concentratie hoog was, verdween de stof zelfs helemaal na een tijdje. Resultaat was dan een gat in de kleding met rondom een gele vlek.

Je kon dat dus nooit camoufleren, en je kon tegen de mama ook niet zeggen dat je ergens aan was blijven hangen met je trui. Het patroon was inmiddels bekend en de mama wist waar ik mee bezig was. Ze had eerder al gevloekt toen de tapis plein in de slaapkamer ook alsmaar meer gele vlekken ging vertonen. Het maakte niet uit welk poetsmiddel werd geprobeerd om de vlekken te lijf te gaan. Voor zover ik me herinner waren er altijd gele vlekken in de vloerbekleding van mijn kamer tijdens mijn jeugd nadat ik met de hobby begonnen was.

Nu zijn er dus opnieuw plannen. Maar deze keer wordt het anders. Ik ga me beter voorbereiden en de etsbak zal nu hightech zijn, zodat ongelukjes onmogelijk worden. Alleen daarom zou je beginnen met deze hobby. Printplaten maken, ik heb er alleen mooie herinneringen aan.

Mijn ma niet ;-)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten