zaterdag 30 juni 2012

Pater Jan

Het had gekund hoor. Ik had nu in een klooster kunnen wonen. Pater zou ik niet geworden zijn, maar het klooster kwam ooit ter sprake.

Enkele jaren geleden kwam er een heel gek idee in mijn hoofd. Dat gebeurt vaker, zo'n gek idee in mijn hoofd. Maar dit specifiek idee was best wel heel gek. We waren op zoek naar een nieuwe woonst. Ik weet niet meer in welk stadium dat was want we waren eigenlijk altijd wel op zoek. Eerst had ik zelf een huis en mijn ventje een appartement. Dan wou ik mijn huis verkopen en iets anders kopen. Toen was er al sprake van iets samen te kopen, maar het is niet gebeurd. Ik kocht dan alleen een appartement dat ik als kantoor ging gebruiken en bleef wonen bij mijn ventje.

Het moet in die periode geweest zijn dat het idee plots daar was. Als we nu eens in een klooster gingen wonen? Er is vast veel plaats, kamers genoeg en zeker een grote keuken. Wellicht wat renovatie nodig, maar dat schrikt ons niet af. Het was zelfs plots heel concreet en tegelijk een beetje maf. Want in dit klooster was er extreem veel plaats: er waren meer dan 20 kamers. En er was een grote keuken: een industrieel ingerichte keuken. Het klooster stond in Deurne als ik me niet vergis. En het stond te koop aan een veel te lage prijs. Wellicht omdat er enorm veel kosten aan waren.

Ik ben er ooit langsgereden. Moest ik nu in de buurt zijn of was ik te nieuwsgierig, dat weet ik niet meer. Het zag er oud uit, maar best doenbaar. Ik denk dat mijn ventje het idee wellicht heeft afgeschoten omdat ie het te idioot vond. Maar een tijdje heb ik er echt over nagedacht. Als ik de middelen had gehad en de mogelijkheid om het echt te renoveren en bewonen, ik zou geen minuut twijfelen.

Het idee dat je te veel ruimte hebt heeft me altijd geboeid. Ik had het al toen ik student was. Ik ruilde mijn studentenkamer in tegen drie kamers boven het café waar ik werkte. Het was goedkoper, want op de eerste verdieping boven een café wou niemand wonen. Ik had er geen last van, want als het café open was zat ik toch altijd daar. Het was zelfs ooit omgekeerd. De barman van het café kwam ooit vragen of ik mijn muziek wou zachter zetten omdat men in het café hun muziek niet hoorde. In mijn "woonkamer" stond de muziekinstallatie die ik als DJ gebruikte. Op een feestje met enkele vrienden hebben we die eens geprobeerd. En ze werkte.

Het huis dat ik later kocht had ook te veel ruimte. De gelijkvloerse verdieping was te groot. Vroeger was het een pralinewinkel en ik gebruikte enkel de etalage als kantoor. Dat was een ruimte van een goeie 20m². De winkel zelf was 65m² en ik deed er niks mee. Alleen het gevoel van ruimte te hebben zonder dat het echt nodig is, dat is zalig.

Overschot om te dromen wat je er ooit mee kan doen...

vrijdag 29 juni 2012

Dresscode

Het motto was me ingefluisterd. Je krijgt maar één kans om een eerste indruk te maken. Wat dat praktisch betekende, daar had ik natuurlijk weer een eigen mening over. Wat moet die eerste indruk dan zijn? Zou je niet best jezelf tonen zoals je er gewoonlijk uitziet? Wel op je best natuurlijk, maar toch niet abnormaal chique? Want chique ben ik gewoonlijk nooit.

Het moest op zijn minst een hemd met lange mouwen zijn. Mijn ventje beaamde dat. Probleem is dat ik me dan ongewoon ongemakkelijk voel en snel begin te zweten. Dat ziet er volgens mij minder elegant uit dan een hemd met korte mouwen en een voorhoofd zonder zweetdruppels. Er is een tweede, eerder praktisch probleem. De afspraak werd maandag telefonisch gemaakt en dinsdag namiddag was het al zover. En een deftig hemd met lange mouwen bezit ik gewoon niet. Wel van die kleurrijke dingen die roepen dat het vakantie is. Maar die indruk maak je best helemaal niet bij je eerste kennismaking. Strategisch gezien zou ik er best uitzien alsof ik kom werken.

Het was altijd al zo. Bij mijn eerste echte job als programmeur zat ik tussen andere nerds. We hadden niet de gewoonte om ons op te kleden. We hadden natuurlijk gewoon de kleding niet om het te doen. Maar het werd ons niet kwalijk genomen. Later was het tegendeel zelfs waar. We waren altijd met z'n drieën op de klantendag. De twee anderen moesten deftig in het pak, of iets wat er dicht bij aanleunde. Ik kreeg de instructie van me niet te scheren en me zo casual mogelijk te kleden. Gelukkig was dat een sterke kant van mij. Een programmeur die er zo uitziet komt geloofwaardiger over, werd gezegd.

Dinsdagmiddag was het intussen. Twee uur voor het gesprek sprak ik eventjes af met een vriend in de binnenstad. Hij werkt hier en ik wou mijn laptop terug opeisen. Een programmeur die op gesprek komt moet zijn laptop toch bijhebben. Ik kom mijn vriend tegen en het eerste wat ie zegt is niet: hallo. Maar wel: ga je zo op gesprek? Moet je geen hemd met lange mouwen aan? En een das? Ze zullen je tattoo zien! Maar ik schaam me niet voor mijn tattoo en ik zeg nog dat een das er idioot uitziet. Dan pas zie ik dat mijn vriend zijn werkkledij aanheeft. Hemd en das dus. Oeps... Ik praat er overheen door te zeggen dat ik wel zal uitleggen waarom ik de tattoo heb. Die uitvlucht dat het medisch is, weet je wel.

Twee uur later en honderd kilometer verder. Het blijkt niet nodig, die lange mouwen. De persoon die me ondervraagt is slim. Hij gaat in op elk technisch detail tot ik niet meer kan antwoorden. Maar ik denk dat het niet lukt, want ik praat ook veel. Hij is volgens mij ook programmeur, of hij is het geweest. Hij draagt korte mouwen en de collega's die ik in de verte zag, zien er ook niet uit alsof ze mij een verzekering willen verkopen.

De tattoo heeft ie zeker meteen gezien toen ik een glas water aannam. Ik heb niet moeten uitleggen dat ik diabetes heb. Dat deed mijn maatje met de sensor wel. Heel de tijd zit ie te piepen en ik zeg nog dat het geen gsm is. Dat het een insulinepomp is en dat ik nerveus ben. Daarom stijgt de suiker en piept de pomp. Ik zet de trilfunctie aan en we kunnen verder. Meteen is ook het ijs gebroken.

Volgens mij ging het gesprek goed. Volgens de anderen ook denk ik, want volgende week mag ik beginnen :-)

donderdag 28 juni 2012

Eindelijk taart

Dat ik eindelijk de taart bij had was afgesproken. Mijn verjaardag was al lang geleden, maar er waren nog anderen die kaarsjes uitbliezen de laatste weken. Dus deze week was mijn inhaalweek. Natuurlijk liep het opnieuw bijna fout. Want bij de bakker had ik niets besteld en toen ik het zonder bestelling wou proberen was ie zelfs al dicht. Ik had er weer goede redenen voor maar deze keer was het echt. Het goede nieuws van deze week gooide de planning die ik toch een beetje had danig in de war.

Er zijn steile bergen te beklimmen. Mijn berg van de laatste tijd was een heuveltje in vergelijking met wat anderen moeten doormaken. We praten er enkel over om beurt. Maar nu werd ik gefeliciteerd in iemands monoloog en dan komt het gesprek natuurlijk wel op gang.

Er is trouwens een hele goede reden voor. Ik heb altijd gezegd dat ik sinds ik de kamer binnenkwam de meeste problemen kon aanpakken zonder uit te schuiven, behalve eentje. En net dat eentje is dan toch gelukt deze week. Ik ben er heel blij mee en de groep deelde die vreugde. Wellicht omdat ik er al twee jaar op hamerde dat dit probleem spiegelglad zou zijn is de tafel even blij als ik dat ik bijna moeiteloos rechtop bleef staan. Ik heb behoorlijk leren schaatsen de laatste twee jaar!

Bedankt tafel, jullie doen wonderen!

woensdag 27 juni 2012

Diabetesforum

Ik zocht antwoorden voor mijn chronische ziekte. Dan typ je dat in in Google, zo doet de onlinegeneratie dat. Mijn endocrinoloog had me net gezegd dat ik in aanmerking kwam voor een insulinepomp. Google zei eigenlijk maar één ding in vele aparte zoekresultaten: diabetesforum.be

Dat ik me vandaag net één jaar geleden daar registreerde heb ik me niet beklaagd. De overgang naar de pomp ging heel vlot en dat had ik mede te danken aan de vele mensen die me op het forum hebben geholpen. Toen ik in het ziekenhuis terecht kwam om de pomp op te starten, wist ik eigenlijk alles al. Niet de details van hoe de pomp werkt, maar de rest wel. En daar schrokken de mensen van.

Dat ik daarna ook de echte mensen ontmoette die achter die gekke nicknames zaten, dat was meegenomen. Meer dan dat, want enkelen zijn nu hele goede vrienden geworden. De afspraken in de diabetescafé's en lunchkes zijn er allemaal op gevolgd. Ik heb geleerd hoe je dat deftig moet doen, zo lunchen. Dat het niet een boterham in je mond stoppen is en dan weer naar huis rijden. Je moet er je tijd voor nemen ;-)

En van een Hollandse madam met een gekke loginnaam leerde ik bloggen. Daarom lees je dit hier. Ik leerde ook dat het geen Hollandse was en snapte pas maanden later waar die loginnaam vandaan kwam.

Wie zegt er dat de onlinegeneratie asociaal is? Ik heb nog nooit zo veel afspraken gehad sinds ik op het forum zit :-)

dinsdag 26 juni 2012

Geen nieuws, goed nieuws !

Ik heb het leesteken veranderd. Vorige week stond er nog een vraagteken en dat mag dus weg. Details horen hier niet thuis, maar het spreekt voor zich dat ik heel blij ben. Een tijdelijke nieuwe uitdaging was het plan en dat plan is gelukt.

Waarom ik me vragen stelde is niet duidelijk. Er zijn enkele misverstanden binnengeslopen in communicatie tussen mensen. Maar dat is weggewerkt. Vandaag een gesprek gehad en volgende week kan ik beginnen.

Me happy !

maandag 25 juni 2012

How's that working for you?

Ik ben grote fan van dr Phil. Het is Amerikaans en vaak een beetje klef. Wellicht te conservatief en voor ons vaak minder toegankelijk omdat we de actualiteit anders beleven dan in Amerika. Maar hij is een geweldige psycholoog en dat zinnetje komt heel vaak terug. Het blijft ook hangen omdat het zo vaak van toepassing is.

Als je in een meningsverschil je gelijk wilt halen ten koste van alles, kan je heel hard om je heen slaan. Je kan iedereen en alles de schuld geven van wat er fout loopt. Dat is een strategie die niet deftig is, maar als je nu echt voor jezelf ervan overtuigd bent dat je gelijk hebt, moet je doorzetten.

Tot je op een punt komt dat je eigen strategie jezelf onderuit haalt. Niet iedereen is ermee gediend om de schuld te krijgen van dingen die fout lopen. Zeker als je mensen nodig hebt die gemotiveerd moeten zijn voor je eigen bestwil is je strategie misschien niet de beste. Als je dat toch blijft doorzetten terwijl je de afgrond nadert zou ik denken dat je even nadenkt over het plan. Wat is je strategie waard om te bekomen wat je wilt, terwijl al jaren blijkt dat het effect het omgekeerde is van wat je wilt bereiken.

Een schuldgevoel aanpraten is geen motivator voor mij. Boze berichten vol frustratie ook niet. Ook nu het al vele minuten na twaalf is dringt het niet door.

How's that working for you?

zondag 24 juni 2012

Filmpje !

Ik beloof dat dus al zo lang dat het belachelijk wordt om te zeggen dat ik er mee bezig ben. Christof kwam zingen en ik was DJ slash cameraman. Maar het resultaat daarvan is alleen nog maar te zien in een klein filmpje van een paar minuten dat ik toen snel heb ineen gebokst. Nu moest het echte werk nog gebeuren.

Er is een technische reden waarom het niet kon. Ik gebruikte twee camera's, één op een statief en de andere in de hand. Het statiefmodelletje heeft zijn werk gedaan, want de ganse avond werd gefilmd vanuit één camerastandpunt. En toen was de batterij plat. En dan had ik dus een technisch probleem. Eerder een sloddervosprobleem. Ik ben de lader van de camera kwijt. De aansluiting is USB, maar verschillende andere USB laders heb ik geprobeerd zonder succes. Ook een USB poort aan een PC deed niks.

Vandaag zag ik enkele genodigden terug dus de druk op de ketel was eventjes verhoogd. Ofwel vergeet ik de camera en maak alleen een filmpje van het eerste model, ofwel zoek ik een oplossing. Het tweede is per ongeluk gelukt. Ik hang de camera aan een USB poort van de iMac en plots laadt ie wel op. Het is trouwens die iMac waar ik de filmpjes op monteer, en ik wou enkel kijken of de plug paste.

Maar nu maak ik het me weer erg moeilijk. De twee camera's verschillen erg in kwaliteit. Daarom kocht ik ook de nieuwe, want twee modellen tegelijk heeft een normaal mens niet nodig. Maar het wil zeggen dat dat dus erg duidelijk is in het einderesultaat. Het beeld verschilt, maar zeker het geluid. Daarom moet nu het geluid van één camera op het beeld van de tweede gemonteerd worden. Dat wil zeggen lipsync check met het blote oog! Als iemand een speech doet moet het beeld en de klank kloppen of ik word gek.

Dat is trouwens iets wat me opvalt sinds ik zelf filmpjes monteer. Op het journaal veegt men daar z'n voeten aan! Bijna elke dag zie ik fouten in beeld/klank synchronisatie bij gemonteerde beelden. Heel vaak zie je in een item in het journaal iemand spreken in close-up, en dan klopt de klank. Die close-up wordt afgewisseld met een beeld van op een afstand. Maar omdat er geen budget is om met 2 camera's naar een nieuwsitem ter plaatse te lopen, lost men dat op door later in de toespraak van die persoon een groot beeld te nemen vanop afstand. En dan zie je hem allerlei dingen zeggen met zijn lippen die je helemaal niet hoort. Ik erger me er dood aan.

Nog zo eentje is het luistershot. Nu ik weet dat het achteraf wordt opgenomen vind ik het ergerlijk. Een interviewer stelt enkele vragen en de persoon antwoordt. Af en toe zie je het beeld van de interviewer die knikt. Dat wordt dus achteraf opgenomen, want er staat maar één camera. Dat wil dus zeggen dat de interviewer tien minuutjes moet staan knikken met zijn microfoon in de hand zonder dat er iemand voor hem staat. Ik wil dat graag eens in het echt zien. Ik denk dat ik me een kriek lach.

Dit alles om te zeggen: het komt er echt aan deze keer! Het filmpje dus hè :-)

zaterdag 23 juni 2012

Nieuw kleedje

Figuurlijk hè... in een nieuw kleedje. Ik ga niet experimenteren met een nieuwe garderobe. Maar één en ander moet nu in een nieuw kleedje.

Om te beginnen mijn website. Niet dit hier hè, wat je hier leest. Of van die andere pagina's die ik ooit voor de fun bijeen heb geraapt. Mijn website van mijn bedrijfje. Tot nu toe stond daar één en ander over drukkerijen. Er stond zelfs een verwijzing naar de nieuwe samenwerking met een papierleverancier. Onder het item "nieuws"... van 2002. Het is een schande. Niet dat iemand die website ooit bezocht, enkel drukkerijen die de nieuwste versie van de software wilden downloaden kwamen er langs.

Nu is het anders. De naam is Agora Software en mensen die dat horen zullen al gauw die pagina vinden. Daar moet nu dan vooral staan dat... ja, wat moet daar nu staan? Ik doe nog helemaal niks. Er moet eigenlijk staan dat ik software programmeer. Alleen doe ik dat nu niet. Hmmm... nadenken. Voorlopig heb ik de pagina gewist en enkel adresgegegens gezet. Zo'n "404 - Not Found" boodschap was het alternatief en dat is zeker niet bemoedigend als iemand op zoek is naar mijn diensten. Amai, dat klinkt bijna als een bordeel.

En naamkaartjes! Ik heb er nog massa's. Enkele kilo's had ik laten drukken. Mooi gelamineerd. En ja hoor, helemaal gratis! Bij een bevriende drukkerij natuurlijk. Alleen ja, wat er nu op staat klopt niet meer. Zelfs het adres is anders, een handelsregister bestaat niet meer en bij Argenta heb ik geen rekening meer. En de verwijzing naar de drukkerijsoftware hoort er ook niet meer thuis. Kosten, kosten, kosten... want deze keer zal de bevriende drukkerij het niet meer gratis doen denk ik. Ze is trouwens gestopt met haar activiteiten. Dat ze dat samen met vele anderen deed, bracht ons in deze situatie in de eerste plaats natuurlijk.

Maar het hoort er bij hè. Ik schreef hier al veel over het tweede deel. My life part two. Dat het carrièregewijs moest volgen wisten we al een tijd. Dat is voor mijn part de laatste stap.

Nee, een rode Alfa... dàt was de laatste stap :-D

vrijdag 22 juni 2012

De bezem

Het wordt dus alleen maar erger. We hebben vijf buren die een appartement hebben dat rechtstreeks aan het onze gebouwd is. Dat is natuurlijk een nadeel van een groot appartement: je hebt meer buren dan anders. Vier van die buren horen we nooit klagen. Eéntje dus wel. En dat is telkens dezelfde dame.

Deze week is ze erin geslaagd om tot drie keer toe te komen klagen dat we te veel lawaai maken. Geen enkel van die keren was trouwens tijdens de avond- of nachturen, dus dat er te veel lawaai is, is het zelfs niet aanvechtbaar. Maar of er te veel lawaai is om te beginnen, dat is de grote vraag.

Eerst kwam ze klagen omdat we bezoek hadden. Niet het bezoek op zich was storend, maar het feit dat twee jonge kindjes rondliepen in het appartement vond ze niet kunnen. Ik had het voorspeld en ja hoor, binnen het half uur staat madam aan de deur. Moeten we de kinderen dan op een stoel zetten? Ik weet niet of ze dat vroeg, want mijn ventje sprak haar toe. Ik weet wel dat de vier andere buren wellicht even veel voetstappen moeten horen als zij. Als het lawaai dan toch zo oorverdovend is, zijn de andere buren wel erg verdraagzaam.

Daarna nog 2 incidenten. Maar haar tactiek is nu anders. Ze heeft inmiddels niet meer het fatsoen om aan te bellen. Het gaat nu via de conciërge. De boodschap wordt doorgegeven en de conciërge roept ons op het matje via de parlofoon. Of we het wat stiller aan kunnen doen in de 9FG? Ik denk het niet. Het is meestal gewoon een radio of een televisietoestel dat op een normaal volume speelt. En het is nooit na 22u 's avonds en nooit voor 7u 's morgens.

En we gaan nog een stapje verder. Overdag als ik op kantoor mijn radio aanzet of een CD'tje speel - nogmaals op normaal volume en iets dat de vier andere buren nog nooit gestoord heeft - heeft madam besloten om met een bezemsteel tegen het plafond te stoten tot wij - de wildebrassen die geen respect hebben voor onze buren - de boodschap hebben begrepen en de volumeknop helemaal stil zetten tot we zelfs de stem van het nieuws niet meer verstaan.

Dat het op ontploffen staat lijkt me duidelijk. En het zal niet netjes zijn want ik ben er niet zo goed in. Als ze een keertje echt lawaai wil horen heb ik daar de nodige apparatuur voor in huis. Kwestie van de tollerantieknop in mevrouw haar hoofd even bij te regelen. Want met onze volumeknoppen is niks mis.

donderdag 21 juni 2012

Limahl

Een klasgenoot had een opmerking gemaakt over mijn uiterlijk. Dat lag uiteraard gevoelig en ik probeerde het weg te lachen. Maar het was een vriend van me, en ik weet dus dat ie het niet slecht bedoelde. Ik was 17 jaar en elke middagpauze brachten we door in de dreef. Er was een lange dreef met hoge bomen aan beide kanten tussen de voetbalvelden die aan onze school verbonden waren. Tijdens de middag kon je daar uitrusten op de banken tussen de bomen.

Ik zat op één van die banken en mijn vriend stond rechtop. Hij keek dus bovenop mijn hoofd en zei dat mijn haar daar heel dun was. Je kon er los doorkijken als de zon er op stond. Ik geloofde hem niet en lachte er een beetje mee. Dat het kwam door de manier waarop ik probeerde mijn kapsel wat stijl te geven. Eind jaren '80 moet je dan denken aan Limahl. Als je hem niet kent moet je hem eens googelen, het is hilarisch. Maar dat was nu eenmaal de mode en als tiener probeer je dat na te doen met de middelen die je hebt. Maar ik had te weinig middelen bleek nu.

Hij had dus gelijk, want een tijd later werd het overduidelijk. Omdat het toch wel erg jong was om al kaal te worden, besloot mijn ma om een laserbehandeling te starten. Elke woensdag namiddag ging ik naar een gespecialiseerd kapsalon in Turnhout om telkens een behandeling van een uur te ondergaan. Ik kende wel wat van lasers en vond het vanaf het begin heel louche. Die laser die hij gebruikte was naar mijn oordeel toen enkel een klein rood lampje. Maar het zag er duur uit en aan de muur hingen enkele diploma's van opleidingen die de kapper had gevolgd om deze behandeling te mogen geven.

Na een aantal weken begon hij te zeggen dat ie nieuwe kleine haren kon zien. De behandeling werkte dus. Voor thuis kreeg ik nog een lotion mee die op mijn hoofd moest en er hoorde een massage bij van de hoofdhuid. Die moest ik elke ochtend zelf doen. Het enige probleem was natuurlijk dat ik de kapper op zijn woord moest geloven, want ik kon niet vergelijken. Ik vond mezelf nog even kaal (toen "uitgedund" zeg maar) en er was nooit een "voor" foto genomen om een echte "voor en na" te doen.

De behandeling was dan ook gebaseerd op klinkklare onzin, maar je probeert wat je kan. Na een aantal weken heb ik zelf beslist dat ik er niet meer naartoe wou. Het kostte handenvol geld en mijn ma bleef nog even afwachten onder het motto: je weet maar nooit. Maar ik wist het al lang. Het was een bedrieger en zijn theorieën waren onzin.

Later heb ik nog een dokter (of was het nu een huidspecialist) bezocht en die beaamde dat er geen echte behandeling was. Het enige wetenschappelijk bewezen middel was toen minoxidil en dat heb ik een tijd gebruikt. Of dat eigenlijk iets deed, weet ik niet. In elk geval niet blijvend, want inmiddels ben ik bijna alles kwijt.

En dat vind ik helemaal niet erg... meer.

woensdag 20 juni 2012

De verbazing

Een jongeman vraagt zich iets af. Hoe komt het toch dat hij niet kan drinken. Of juist heel goed kan drinken. Dat is het grapje dat wij in de groep dan vaak maken. Hoe komt het toch dat er mensen zijn die 3 of 4 glazen bier of wijn drinken en dan beslissen dat dat voldoende is. Maar vooral: hoe komt het toch dat hij dat niet doet? Het is namelijk een heel eenvoudig procedé. Je telt gewoon tot vier en dan doe je iets niet. Iets niet doen is toch het eenvoudigste dat er is? Dus het vijfde glas niet drinken zou toch heel simpel moeten zijn?

Er gaat een hele lange periode aan vooraf. Dat is een periode waar hij probeert. De periode is zo lang omdat het vaak lukt. Daar zit het addertje onder het gras. Als iets lukt denk je: hey! ik heb het gevonden! Vanaf dan ben je een tevreden man. Je bent gerustgesteld. Je bent er nu 100% zeker van dat je geen probleem hebt. En dan gebeurt er iets vreemds. Als je toch geen probleem hebt... waarom zou je dan na 4 glazen stoppen? Het hoeft namelijk niet. Er staat niemand naast je die met een grote hamer op je vingers gaat slaan na het vierde glas. Je kiest het zelf, en vanaf het vijfde glas wordt het alleen maar leuker.

De verbazing is ongekend. Hij kan er met zijn verstand niet bij. Het kan toch niet waar zijn dat een normaal denkend mens elke keer dezelfde fout maakt. Hoe zit dat met die ezel en die steen. En waarom lijkt hij veel dommer dan die ezel?

Inmiddels heeft ie het antwoord gevonden. Er is niets zo eenvoudig dan iets niet doen. Alleen was de optelsom verkeerd. Je moet helemaal niet tellen, dan is het nog eenvoudiger. Drink ineens een glas cola vanaf het begin en het probleem stelt zich niet.

Hoe het kan dat het zo slecht is voor hem? Hij kan er lang over nadenken en het antwoord nooit vinden. Hij weet ook dat aceton drinken niet goed is voor hem. Toch stelt ie zich daar geen vragen bij. Dat kan ie makkelijk aanvaarden. Noem het een allergie als dat eenvoudiger is. Noem het een verslaving als je er klaar voor bent. Noem jezelf alcoholist als je het durft. Of probleemdrinker als dat woord beter bij je past.

Eén ding staat vast. De jongeman hoort thuis in onze groep. We kennen de verbazing en hebben er allemaal mee geworsteld. Als je stopt met vechten wordt je leven veel eenvoudiger. Het wordt zelfs leuker dan vroeger na dat vijfde glas.

dinsdag 19 juni 2012

Examenstress

Ik was het helemaal vergeten. Ik weet nog hoe het voelt en hoe ik er mee omging. Of juist niet mee omging. Maar dit jaar zit ik er plots middenin. Niet voor mezelf hoor, want ik ben op die leeftijd gekomen dat je daar normaal niet meer mee bezig bent. Maar blijkbaar ken ik dit jaar plots mensen die nog wel in die fase zitten.

Het ergste vond ik wellicht het idee dat je toch zeker het juiste examen op de juiste dag kwam doen. Ik had tot een tijd geleden vaak nachtmerries, en dit was er één van. En één die heel vaak terugkwam. Het wil in elk geval zeggen dat ik er nog mee bezig ben of dat die angst nog in mijn hoofd speelt. Dan hoor ik plots deze week iemand die dat bijna echt meemaakt. Rustig aan het studeren voor een examen dat nog ver weg is. Dan toch eens even checken wanneer volgende week dat examen Frans is. Plots blijkt het de volgende dag te zijn! Ik mag er niet aan denken. De dame in kwestie maakt nu wel vaker van die gekke dingen mee, dus dit kon er nog wel bij.

En dan de angst om het resultaat af te wachten. Van elk examen kan je inschatten hoe goed het was. In mijn geval vaak hoe slecht het was. De slechte jaren inschatten was niet moeilijk. Maar ook de goede jaren was ik steevast heel erg pessimistisch. Ik zei dan ook dat ik het niet zou halen, maar uiteindelijk bleek alles goed te zijn.

In het vijfde middelbaar heb ik een paar examens gemist. Ik weet niet meer hoe dat zat om ze in te halen, maar ik was in elk geval te ziek om ze te doen. Windpokken op je 17de zijn niet de onschuldige vlekjes die je als kind krijgt. Ik was er behoorlijk ziek van. Gelukkig werd dat in de school goed geregeld.

Gelukkig moest ik toen geen rekening houden met mijn bloedsuiker. Blijkbaar flipt die behoorlijk in deze periode. Eén jongeman belandde zelfs in het hospitaal. Maar de anderen zullen het ook best moeilijk hebben, want de suiker houdt niet van stress.

Ik ben blij dat ze voorbij is, die examenstress.
Laat nu de sollicitatiestress maar komen ;-)

maandag 18 juni 2012

Slaap

Ken je dat, een naaktslaper? Het is een echt Nederlands woord. Het is wat je denkt dat het is. Onder het motto too much information geef ik hierbij toe dat ik er één ben. Maar het moet nu even om iets duidelijk te maken.

Ik heb dus een insulinepomp waar ik altijd aan vasthang. Dus ook 's nachts, daar kan je niet omheen. En daarom had ik een velcro band gekocht met een zakje waar de pomp in vastzit. Die band hang je vast aan je dij en zo kan je dus rustig slapen. Alleen, er is natuurlijk een reden waarom ik niet zo goed kleding verdraag als ik slaap. Het geeft een beklemmend gevoel en met die dijband was dat niet anders. Je moet dat best wel strak aanspannen, anders zakt ie af. En dan heeft het dus helemaal geen nut meer. Dan kan je net zo goed je pomp los in je bed leggen.

Inderdaad, dat is dus wat ik dacht. Ik kan maar proberen hè, en als door mijn gewoel de katheder loskomt dan is dat maar zo. Ik kan ook per toeval in slaap vallen op de pomp, maar dat moet er tegen kunnen. Je kan niet per toeval wat knopjes indrukken die je lijf zouden ontregelen, het ontwerp is stevig genoeg om dat te vermijden. Dus ik wou het gewoon proberen.

En dat lukt dus wonderwel. Het lukt zelfs zo goed dat ik nu getraind ben om niet meer te woelen 's nachts. Ik ken het nog van mijn hernia. Toen moest ik een maand op mijn rug slapen zonder een millimeter te bewegen. Het idee is beklemmend, maar ik was het binnen twee dagen gewoon. En nu dus ook. Ik val in slaap en leg de pomp los in bed. 's Morgens ligt ze net op dezelfde plaats en ik heb niet bewogen. Oefening baart kunst, zeker?

Ook mijn bloedsuiker is heel stabiel 's nachts. Het heeft er absoluut niks mee te maken, maar ik had toch zo'n mooie foto deze week dat ik ze moet bloggen. Ik wil ze onthouden, want wellicht lukt dat nooit meer. Gelukkig is het niet mijn hartslag, maar mijn bloedsuiker gedurende de laatste uren van de nacht. Dat heet dus stabiel :-)


zondag 17 juni 2012

Kennedy

Awel ik vind dat dus straf. Dat je met de fiets door de Kennedytunnel kan. Wees gerust, je zal niet op de verkeersinfo op de radio komen als een fietser in de Kennedytunnel. Gelukkig is er een aparte tunnelkoker voor fietsers. En dat vind ik dus straf. Het is niet straf dat die daar ligt, maar ik vind het heel straf dat ik er niks van wist.

Daarvoor moet je 23 jaar in Antwerpen wonen. Ik tel nu mijn apejaren op kot mee om het wat erger te doen lijken. Het was toen al trouwens dat we de Waaslandtunnel gebruikten om met de auto te gaan shoppen in de GB. We hadden toen al door dat je rond het spitsuur helemaal vast zit op de rechteroever, want de beide tunnels lopen dan helemaal vol met avondspits.

Maar de Kennedytunnel - de fietsversie - ontdekte ik op weg naar een geocache op linkeroever. Net zoals ik door dezelfde hobby al geleerd heb dat mensen die verder van de stad wonen een gratis veerboot kunnen gebruiken die elk half uur vaart. Met die van Schelle heb ik al eens een schat gevonden. Maar ook Hemiksen en Hoboken hebben er één. Awel, ik wist wist dat dus niet. Wat een mens al bijleert op schattenjacht.

Maar dit is de Kennedytunnel. Er is een lift die lijkt op een kabelbaan.
Pretpark vlak bij de deur :-)


zaterdag 16 juni 2012

Carte Blanche

La Nuit Magique de Carte Blanche. Demonstraties Afrikaanse percussie, Zang, Afrikaanse dans, Samba, Hip Hop Braziliaanse Percussie.

Ik loop niet naar de wagen om er direct naartoe te rijden. Maar als mijn djembévriend meespeelt is het een ander verhaal. Dan wil ik het wel zien, natuurlijk. Dus niet alleen omdat ie me vroeg om het te komen filmen.

De locatie was geweldig. Een spiegeltent ken ik alleen nog uit mijn jeugd, als het kermis was kon je kiezen: je gaat naar de "gewone" tent of naar de spiegeltent. Wellicht was er een verschil in publiek en muziek tussen de fuiven, maar dat herinner ik me niet. Maar dit is dus een permanente locatie in de haven. Het ziet er geweldig uit en het geeft een heel aparte sfeer. Niet in het minst omdat de demonstraties in het midden van de tent gebeurden, dus niet op het podium. Het publiek zit er vlak op en dat geeft heel veel ambiance.

Een echte parking was er niet. Alleen een bos en veel modder. Zo slaag ik er weer naadloos in om over schoenen te bloggen. De schoen die ademt was blijkbaar geen goed idee, zeker niet de witte versie. Gelukkig heeft een geocacher altijd het juiste gerief bij. En nu zit er iemand keihard te lachen omdat ik zo belachelijk doe, ik weet het. Ook met heteromannen praat ik over schoenen, alleen begrijp je wel dat meningen dan erg verschillen.

Nu de groep nog een naam geven! Jullie verdienen het, want het was heel erg mooi. De tent was helemaal in de sfeer, en nu kan ik zelfs geen naam typen.

Dus: hier is de Afrikaanse percussie ;-)

vrijdag 15 juni 2012

Check-in

Mijn favoriete knopje op de GSM. De Facebook applicatie op de GSM heeft een check-in knopje. Het geeft aan waar je zit op welk moment. Het is een ongeoorloofde schending van mijn privacy en toch blijf ik er op klikken.

Ik doe dat eerst en vooral om zelf te onthouden waar ik geweest ben. Een geheugen heb ik nauwelijks dus dit is een makkelijk hulpmiddel. Waar ik gegeten heb na welke cache, dat kan ik dus maanden nadien nog terugvinden. Wat de bedoeling is van het knopje weet ik niet zo goed. Ik weet wel dat ik van nature benieuwd ben waar mijn vrienden uithangen, dus als iedereen dat nu eens zou willen gebruiken!

In elk geval was ik vandaag blij dat mijn vriendin het gebruikte om in te checken op de Meir. Als ze gaat shoppen voor schoenen op de Meir, dan vind ik dat belangrijke info. Vooral omdat ik dan kan meedoen zonder dat we vooraf een date hadden geregeld. Ik deed enkel mee met de koffie want schoenen heb ik voorlopig genoeg deze maand ;-)

Geef toe dat dit een geweldige afsluiter is van een shopping namiddag. Ik ben natuurlijk een idioot als ik dan enkel een koffie bestel. Of toch niet? Het ziet er heerlijk uit, maar desserten bekoren me niet vaak. Dat heeft weinig te maken met het feit dat mijn bloedsuikers er niet blij mee zouden zijn. Het kost dus geen ijzeren discipline om dit dessert niet te bestellen. Ik hield het op een dubbele espresso met een zoetje. Maar de fonkel in de ogen van het gezelschap, zowel moeder als dochter bewijst dat het net zo lekker smaakte als de foto doet vermoeden.

Ah, en misschien dient dat knopje daar wel voor? Om te zeggen waar je zit, zodat mensen die toch niks beters te doen hebben je gezelschap komen houden. Blijf het vooral gebruiken, want het was een gezellige namiddag.

donderdag 14 juni 2012

Geen nieuws, goed nieuws?

Een week geleden ging het plots heel snel. Eerst de CV op enkele websites geplaatst en nog geen uur later een eerste telefoontje. Er zijn wel degelijk vacatures voor Delphi programmeurs. Delphi is niet meer populair en de meeste mensen die de taal gebruikten zijn omgeschoold.

Ondertussen was ik aan het bellen en mailen met enkele bedrijven die ICT mensen plaatsen als freelancer. Er werden afspraken gemaakt en voor enkele vacatures ook al dagprijzen afgesproken. Grote verplaatsingen kunnen misschien gecompenseerd worden met de mogelijkheid tot thuiswerk. Af en toe maar, het zal wellicht niet meer zo zijn dat ik mijn kantoor als thuisbasis gebruik.

Maar toen werd het stil. Het is lastig om niet te weten wat er gebeurt. Ik word voorgesteld, het wil zeggen dat mensen mijn CV te lezen kregen. Er is wellicht op meer dan één plaats een match te vinden. Alleen weet ik het niet, want ik heb nog geen afspraak om erover te komen spreken. Ik verwachtte dat deze week maar tot nu toe gebeurde het niet.

Dat het nooit zo snel gaat en dat zelfs bij zogezegd dringende vacatures er ook enige tijd overheen gaat is me al aangepraat. Er is een reden voor dat de vacature dringend is. Het wil zeggen dat de mensen het ook gewoon heel erg druk hebben.

We zullen zien, maar mijn eerste idee dat er niks te vinden zou zijn zonder me om te scholen is in elk geval weg. Dat is al een hele stap en het stelt me voorlopig gerust.

woensdag 13 juni 2012

Vergadering

Het is een jaarlijks wederkerend fenomeen. Hoewel het een wettelijke verplichting is, is het toch reuze gezellig. Er wordt elk jaar erg veel afgelachen.

Bij de opening van de zitting werd het bureau gevormd. Er is een voorzitter, een stemopnemer en een secretaris aanwezig. De voorzitter stelde bij naamafroeping vast dat de aanwezige aandeelhouders voldeden aan de statutaire voorschriften.

De agenda werd vastgelegd en die bevatte vijf punten. Ik ga ze je besparen want het is erg complex. Allee, ik snap er ook niet erg veel van. Maar het hoort erbij, het is nu eenmaal zo.

Er werd een aanwezigheidslijst opgesteld met de aanwezige aandeelhouders en hun neergelegde aandelen. Het belangrijkste punt op de agenda was de goedkeuring van de jaarrekening. Gelukkig waren de aandeelhouders het snel eens. Daarna werd er éénparig en bij bijzondere stemming kwijting verleend aan de zaakvoerder voor zijn bestuur in het afgelopen boekjaar.

Zoals gewoonlijk verliep de vergadering rimpelloos. Ze startte om 20u00 en om 20u45 was alles beklonken.

Maar waarom is het nu altijd zo plezant? Wel omdat ik de voorzitter ben. En de zaakvoerder. Ik ben ook stemopnemer en secretaris. De aandeelhouders stemmen altijd éénparig, omdat ik dat ook ben.

Het verslag is echt. Het wordt elk jaar opgemaakt en ik onderteken het als voorzitter, als stemopnemer en als secretaris. Of we die vergadering echt doen, dat laat ik aan je verbeelding over ;-)

dinsdag 12 juni 2012

Genen toffe

Die glucosesensor is genen toffe. Ik heb het over het manneke dat nu is aangesloten op de insulinepomp. Gelukkig leven de mannekes maar zes dagen en dan worden ze vervangen. Maar dit is niet mijne maat. Het is de bedoeling dat ie me aangeeft hoe het gesteld is met mijn bloedsuiker. Als die te laag gaat heb ik daar het meeste last van. Te hoog is ook niet leuk, maar daar heb ik nooit echt een probleem mee.

Maar hij waarschuwt me dus op tijd als ik aan het zakken ben. Technisch staat het systeem niet 100% op punt, want in feite meet je niet de suikerwaarde in je bloed, maar wel in het onderhuids vetweefsel. Daar zitten verschillen op, en soms kunnen die dus groter worden zonder dat je iets merkt.

Ik had nogal wat stress de laatste dagen, dus toen ik vandaag zag dat mijn suiker weer de hoogte in ging, was ik niet verbaasd. Stress doet dat helaas met een mens. Ik heb dus extra insuline gegeven om dat te compenseren. Alleen wist ik niet dat de waarde die de sensor doorgaf helemaal aan het flippen was. Hij dacht dat het 160 was, terwijl het waarschijnlijk in het echt maar de helft was. Bovendien was de laatste boterham al een tijd verteerd, dus ik had kunnen vermoeden dat de waarde fout was. Dat heb ik niet gedaan, met als gevolg een hele nette hypo. Ik heb me nagemeten met een vingerprik en zat ergens in de 50. Voor mij is dat al behoorlijk laag. Ik kreeg het vermoeden toen ik plots zo kwaad werd op mijn computer dat ik hem uit het raam wou gooien. Normaal ben ik redelijk kalm, maar intussen weet ik dat een lage bloedsuiker mij onuitstaanbaar kan maken.

De moraal van het verhaal: ik moet ook nog een beetje vertrouwen op mijn instinct. Ik gooi zelden computers uit het raam. Als die neiging naar boven komt zal ik in 't vervolg best even prikken.

En binnen twee dagen krijg ik ne nieuwe maat. Hopelijk is dat wel nen toffe.

maandag 11 juni 2012

Een dikke 6

Vandaag had ik een dame aan de lijn. Ze recruteert IT'ers en had duidelijk een Franstalige tongval. Ze spreekt wel perfect Nederlands, maar het accent is aanwezig. De vacature is in het Brussels gewest en de eventuele toekomstige collega's zijn allemaal Franstalig. Verdere details over het bedrijf ken ik niet, enkel dat er een Delphi programmeur werd gezocht met heel veel ervaring en met goede SQL kennis. Ze zoeken mij dus ;-)

Alleen ja, dat Frans he... De analyst die me zal begeleiden is Franstalig. Hoewel de documentatie van de bestaande software - het gaat over linken met boekhoudsoftware, iets wat ik al jaren doe.. jaja ze zoeken gewoon mij.. Hoewel dus die documentatie Engels is, en dat is zeker geen probleem, Frans is dat dus wel. Of ik wel tweetalig ben, dat was de vraag. We draaiden wat rond de pot. Ik zei dat ik wel telefonische ondersteuning gaf aan Waalse drukkerijen vroeger. En dat vond ik best wel vlot gaan. Ik haperde en stotterde veel, maar de boodschap werd steevast begrepen.

Ze verzon een truukje on the fly. Hoeveel ik zou geven als score van 0 tot 10 als het over Frans spreken gaat. Begrijpen was geen probleem, dat hadden we inmiddels vastgesteld. Maar voor het spreken gaf ik mezelf een zes op tien. Er zit ook wel wat sleet op want ik doe al jaren geen support meer. Zelfs niet in het Nederlands.

En dan zomaar out of the blue de ultieme test. Plots gaat het gesprek verder in het Frans. Ze vraagt me welke skills ik heb buiten Delphi. Ze vraagt me hoe goed ik ben in SQL server en of ik de link tussen die twee goed beheers. Embedded SQL heet dat in het mooi Vlaams. Ik leg haar uit dat ik in feite niet veel ken van SQL Server maar wel van Interbase SQL en dat lijkt er erg op. De taal is dezelfde, de engine is anders. Nog steeds merk ik dat ik heel die uitleg in het Frans aan het doen ben.

Het intermezzo sluit af en we pikken terug aan in mijn moedertaal. Ze vertelt me wat ze - zonder technische kennis te hebben - had begrepen van mijn uitleg. Ze kan perfect navertellen in het Nederlands waar de nuanceverschillen zitten in de twee technische items die ik aanhaalde.

Haar besluit was dat ik perfect tweetalig was. De eindklant zal met mijn kennis van het Frans in de wolken zijn. Hij zal enkel merken aan het accent dat ik Vlaming ben. Het is zeker een acht op tien waard.

Wat is dat toch met ons bescheiden Vlamingen. Waarom kan ik niet gewoon eerlijk van mezelf weten dat ik best wel behoorlijk Frans praat? Moeten we ons nu echt altijd minderwaardig inschatten om ons niet in verlegenheid te brengen? We lachen soms met onze Noorderburen dat zij het in de andere richting overdrijven. Dat is wellicht ook niet de taktiek. In elk geval zal ik mezelf vanaf nu een 8 op 10 geven voor Frans. Als anderen het overdreven vinden, mag dat gezegd worden en ik zal de quotering graag aanpassen naar een eventueel juistere weergave. In elk geval mik ik vanaf nu wat hoger. Wie niet waagt blijft maagd.

zondag 10 juni 2012

Een geheimpje

Ik hou niet van geheimpjes. Zowel het verkleinwoord als de grote broer geheimen vind ik niet leuk. Ze geven me het gevoel dat men me beliegt of buitensluit. Mijn overbuur drinkt te veel. Hij zet blikken bier in een grote blauwe zak voor onze voordeur omdat hij zich schaamt voor zijn consumptie. Daarom zet ie slechts één zak voor zijn eigen deur en de andere zakken verspreidt hij bij de buren. Hij heeft een geheimpje. Ik had dat ook, hetzelfde geheimpje. Ik deed het veel gewiekster want mijn blauwe zakken zaten vol met Cola Light flessen. De blikken bier waren platgedrukt in 't midden van de zak en je zag ze niet door de doorzichtige blauwe plastic.

Ik deed het nog veel erger met de lege flessen vodka. Ik had een beurtrol om ze naar verschillend glascontainers te brengen want iemand moest me eens twee weken na elkaar zien en herkennen dat die wagen weer zoveel lege flessen vervoerde. Het is eruit gestampt met een grote bottin. Ik wil geen geheimen meer, en deze blog is wellicht het summum van openheid. Dat is dus de reden. Als ik zo veel leugens had vroeger, wil ik er nu geen meer. Dat is het perfecte tegengif om mijn oude levenswijze om te gooien.

Maar dat ben ik. Ik leef niet alleen op deze wereld en andere mensen delen mijn mening niet. Geheimpjes horen erbij soms. En ik begrijp het ook, ik ben er ook nooit kwaad om. Het hoort bij de sociale omgangsvorm die we als normale mens elke dag gebruiken. Iemand die je hand schudt en vraagt: hoe gaat het? wil een standaard antwoord horen. Hij wil niet horen dat je ruzie hebt met je collega of je partner. Hij wil niet weten dat je je huis niet meer kan afbetalen of dat je misschien op het punt staat om weer vrijgezel te worden. Hij wil horen dat het goed gaat, en dat zeg je dus. Hoe gaat het? Aah goed he !

Maar geheimpjes schaden ook de gezondheid van je relaties. Ik bedoel niet alleen je liefdesrelatie, ook je vrienden en familie. Soms zijn ze nodig om de vrede te bewaren, maar soms schaden ze het vertrouwen. Vertrouwen wil zeggen dat je terecht kan bij elkaar als er problemen zijn. Of als er euforie in de lucht hangt. Je hoort dat te kunnen delen. Als dat niet lukt blijft er iemand alleen achter. Hij is zich van geen kwaad bewust, maar de kans om het geheim toe te vertrouwen is verkeken. Het kon anders geweest zijn. Het had een opluchting kunnen zijn om het geheim te delen.

Maar ik begrijp het wel.

zaterdag 9 juni 2012

Twee na twaalf

De tijd gaat snel. Hoewel, in minuten valt het mee. Op 21 maart schreef ik nog dat het twee voor twaalf was. Nu is het twee na twaalf. Het scheelt maar vier minuutjes, maar in het echte leven is het een wereld van verschil. De staking werd een gewoonte. Ze miste haar effect op den duur. Nu is ze permanent. Dat wil bijna zoveel zeggen als werkloosheid. Het woordje bijna valt er deze week wellicht nog tussenuit.

De samenwerking lukt niet meer. De financiën helemaal niet. De rek is eruit en in de goede wil onder het mom van "het komt wel goed" gelooft niemand nog. Het zal dus weldra helemaal stoppen. Ik zoek nu ook actief andere uitdagingen en dat lukt wonderwel. Het zoeken lukt, concreet voor een persoon plaatsnemen en me aanprijzen als ideale nieuwe werknemer in zijn bedrijf, daar ben ik nog niet toe gekomen. Maar afspraken die deze richting uitgaan zijn op komst.

Er is wel degelijk een markt voor Delphi programmeurs. Ze is klein en iedereen kent iedereen. De ICT bedrijven die freelance programmeurs plaatsen kennen alle vacatures, ook die van de concurrentie. Niet dat ze zo goed op de hoogte willen blijven, er zijn gewoon weinig vacatures. Maar ze zijn er wel. En de mensen die het kunnen zijn schaars, want alle anderen zijn zo "verstandig" geweest om om te scholen. Niemand wou nog Delphi leren omdat het toch zal verdwijnen. Ik was zo dom om dat niet te doen. En misschien haal ik daar nu voordeel uit.

On verra..

vrijdag 8 juni 2012

Raad

Ik ben vandaag nog eens op bezoek geweest. Het was lang geleden, maar dat is niet zo erg. En het is niet dat Maarten daar nog iets van weet. Alleen heb ik geen vast schema om langs te gaan.

Het is wel een vast ritueel en het is voorspelbaar. Ik heb weer heel wat te vertellen en soms doe ik dat hardop. Dat zal wel een vreemd zicht zijn maar ik ben zeker niet de enige, dat heb ik al gezien. En in de huidige situatie moet ik het ook even kwijt. Het is namelijk zo herkenbaar van vroeger en ik wist het eigenlijk toen al.

Toen hij besliste om ander werk te zoeken kwam hij daarover praten. We praatten er al enkele jaren over, maar één dag herinner ik me duidelijk. Het was de dag dat ie echt had beslist dat het genoeg was geweest. Dat ie echt actief op zoek ging naar iets anders. Hij had trouwens al contacten, want er was al een firmanaam en zelfs een bedrag qua verloning.

Of het wel verstandig was om de stap te zetten, of het later niet beter zou gaan in de huidige situatie. Hij kende het antwoord al, maar ik kon alleen maar bevestigen. Beloftes zijn woorden en geen garanties. Het verschil is dat ze vrijblijvend zijn en naargelang wie ze uitspreekt zit er behoorlijk wat rek op. Garanties staan op papier en je ondertekent ze. Beloftes hangen alleen in de lucht en je kan enkel afwachten of ze worden nageleefd.

Ik kom vandaag ook geen raad vragen. Want ik weet ook alle antwoorden al. Maar het is goed om het te kunnen vertellen.

donderdag 7 juni 2012

De ziekte van...

Een week lang ben ik erg bang geweest. Het is al een tijd geleden, maar ik herinner het me goed. Mijn diabetesbehandeling liep heel erg goed. Ik had mooie waarden en de dokter was telkens in de wolken over de resultaten. Toch was er iets mis, en niemand kon de vinger op de wonde leggen. Het is ook nooit echt gelukt, dus ik weet tot op vandaag niet hoe het kwam.

Ik was moe. Niet gewoon moe, maar heel erg moe. Zo moe dat ik elke namiddag een uur of twee in mijn bed moest liggen om uit te rusten. Ik was zo moe dat ik de afstand van ons appartement tot aan de tramhalte niet in één keer kon afleggen. Die afstand was maar 600 meter en gelukkig was er een copycenter halfweg waar ik even op de brede vensterbank kon uitrusten. Na een lange tijd is het probleem opgelost toen ik mijn insulinepomp kreeg. De dosis insuline was gehalveerd en dat zou en verbetering kunnen geven in mijn toestand.

Maar voor die tijd waren er in het ziekenhuis veel testen aan de gang. De jaaronderzoeken zijn normaal voor elke patiënt, maar in mijn geval waren er enkele extra's. De longen, het hart, de nieren, alles werd nagekeken. Eén rariteit werd opgemerkt. Er werd een knobbeltje gevonden op mijn linkerbijnier en dat moest verder onderzocht worden. Eén week later zou ik het resultaat weten. De week was vreselijk zenuwslopend. Plots had ik weer medicatie nodig om te slapen en kalm te blijven. Maar na die week was het resultaat daar. Ik mocht opgelucht ademhalen, want het was niet de ziekte van Cushing. De wat?? Ja dat was ook mijn idee. De dokter wou onderzoeken of ik deze ziekte had en sprak dus over een knobbeltje. Dat ik dan als patiënt andere conclusies trek, daar stond ie blijkbaar niet bij stil. Soit, ik ben blij dat ik die ziekte niet heb, want naar het schijnt is dat ook geen pretje.

Alleen vraag ik me af hoe je er mee omgaat als je toch de diagnose krijgt waar ik bang voor was. Iemand die ik goed ken kreeg ze deze week. De kansen op overleving zijn gunstig, maar hoe ga je daar mee om. Het wil ook zeggen dat de kansen op overlijden reëel zijn. Hoe het in ons programma past weet ik helemaal niet. Dag per dag leven en niet te veel zorgen maken over wat nog komt lijkt plots erg triviaal.

woensdag 6 juni 2012

9 to 5

1996 was een belangrijk jaar. Officiëel was ik twee jaar werkloos. Ik had immers mijn studie twee jaar eerder stopgezet omdat je nu eenmaal maximaal 4 zittijden mag doen voor één academiejaar. Het derde jaar industrieel ingenieur heb ik dus niet gehaald. Ik heb vijf jaar op de school "verbleven" en kon enkel het diploma kandidaat industrieel ingenieur voorleggen.

Omdat mijn moeder vond dat je toch iets in handen moest hebben, volgde ik daarna twee jaar avondonderwijs. Daar heb ik ook een tijd "verbleven". Omdat ik veel feestte in die tijd lukte studeren niet zo goed. Maar in deze school werd wel streng toegekeken op de aanwezigheden en op een keer vroeg een leraar me waarom ik niet in zijn les was. Ik zei dat ik me overslapen had en hij moest heel erg lachen. Hij zei dat ie dat werk al lang deed, maar dat niemand ooit die uitvlucht durfde gebruiken in zijn avondklas. Misschien dacht ie dat ik de grapjas wou uithangen, maar dat was dus niet zo. Ik had me echt overslapen... voor de avondschool.

Maar dat diploma haalde ik toch zonder enige moeite. Ik had dus eigenlijk een A1 informatica in avondonderwijs. En een diploma kandidaat industrieel ingenieur. Dat stelt niet veel voor, het wil vooral zeggen dat je de studie niet afmaakte. Toch was het toen gelijkgesteld aan een A1 diploma, wat nu bachelor wordt genoemd aan de hogeschool.

Maar tijdens die periode van twee jaar was ik werkloos. In feite gewoon student, maar omdat ik avondonderwijs volgde, hoor je overdag een activiteit te hebben. Die had ik niet, vandaar werkloos. Maar ik kreeg dus een uitkering en moest me geregeld aanmelden bij de VDAB. Daar was er een standaardbabbel waar ik zei dat ik me bijschoolde in avondonderwijs. Dat vond men geweldig, en daarom werd ik vrijgesteld van enige verplichtingen om te solliciteren.

In oktober 1996 was dat voorbij. Ik had mijn diploma en moest echt op zoek naar werk. Eén sollicitatiegesprek had ik daarvoor nodig. Het rare was dat ik niet doorhad dat het er één was. Op een vrijdag kwam ik bij een man terecht die een klein softwarebedrijf had op het Antwerpse Zuid. In zijn kantoor stelde hij enkele vragen. Of ik ooit al geprogrammeerd had onder Windows? Neen. Nooit gedaan. Dat vond ie jammer. Of ik dat wou leren? Euhm... ja zeker? Dat vond hij goed. Hij stopte een handboek in mijn handen. Het heette leer Delphi in 21 dagen. Misschien kan je dat dit weekend eens lezen, zei hij. En dan kan je hier maandag om 9u beginnen. We hebben geen vaste uren, zei ie. Maar op de eerste dag moest er wat geregeld worden dus dan moest ik er wel zijn op het afgesproken uur.

Hij was erg tevreden over mijn werk. Dat heeft ie me gezegd toen ik het bedrijf vier jaar later verliet om zelfstandige te worden. Hij zei dat ik dat toch wel heel goed had gedaan voor iemand die geen diploma had. Hoezo geen diploma? Ik zei dus dat ik een A1 avondonderwijs en een kandidatuur industrieel ingenieur had. Dat had ie nooit geweten. Eigenlijk was ik dus ook vier jaar onderbetaald, maar dat is een klein detail. Ik heb er heel graag gewerkt.

dinsdag 5 juni 2012

Lijstjesman

Dat ben ik dus niet hè. Laten we dat heel duidelijk stellen.

Maar het is een goed voornemen dat zou vervolgd worden. Dat had ik twee weken geleden hier getypt... wordt vervolgd...

En het zal je misschien verbazen, maar het werkt. Mag ik de eerste zin dan meteen weer in vraag stellen? Misschien ben ik wel een lijstjesman. Misschien is de afkeer die ik heb van todo-lijstjes behandelbaar. Ik heb in elk geval een poging gedaan die dat woord waardig is.

De lijstjes zijn uitgebreid met nieuwe pagina's. Er is een pagina Jobs bijgekomen omdat ik deze week in de hoogste prioriteit schiet in het zoeken van een nieuwe uitdaging op professioneel vlak. Wellicht lukt dat goed omdat ik ook gewoon niet meer werk nu. Het oude probleem is terug en het is erger dan toen. Het heeft dus opnieuw geen zin om volop aan het programmeren te schieten als ik geen enkele garantie zie dat het nog goed komt.

Maar die pagina is dus nieuw, en andere pagina's zijn al volledig afgewerkt. Ik geef toe, de moeilijkste pagina's missen nog vinkjes die aanduiden dat een puntje is uitgevoerd. Maar ik ben bijvoorbeeld al op zoek gegaan naar een nieuwe autoband. Dat stond in de moeilijkste lijst, die waar ik het meeste weerstand bij ondervind. De pagina DJ is helemaal aangevinkt op één item na. Mooi toch, want ook daar stonden punten die wel wat arbeid vereisten en waar ik best tegenop zag.

Maar ook de lijst met beloningen is maagdelijk wit qua vinkjes. Dat heeft dan ook te maken met het feit dat één bepaald item bijna was aangeschaft maar ik kon me net inhouden. Het gaat om dit wifi backpac voor mijn GoPro'tje dat deze week gelanceerd werd. Ik wacht er al enkele maanden op en nu was het zover. Alleen... er staat één zinnetje bij dat me heeft weerhouden om op de bestelknop te klikken:

Live stream video or share photos and videos directly to the web from your GoPro, wherever you have a network connection (coming soon).

Dat was niet de afspraak! Die coming soon moet weg! Daar was het net om te doen. Live stream video op de iPhone zodat je kan zien wat de camera nu filmt. Ze hadden net zo goed kunnen zeggen dat hun huiswerk nog niet af is.

Bon, al bij al ben ik een tevreden man. Lijstjesgewijs dan toch. De tip die ik kreeg van een vriend om deze manier van werken opnieuw op te pikken is goud waard. Het goede voornemen blijft om alles ooit aangevinkt te krijgen. Zowel de lastige todo's als de leuke wishlist.

En zelfs de dictafoon is nog in gebruik. Nu alleen nog onthouden dat je af en toe eens luistert naar wat je hebt ingesproken.

Misschien moet ik dat ook op een todo lijstje zetten ;-)

maandag 4 juni 2012

Sinksenfoor

Ze is er weer, de sinksenfoor!



En het rad straalt weer in vol ornaat. Alleen... wanneer gaat het licht eigenlijk uit? Aah, daarvoor moet je geduld hebben. Ofwel een timelapse maken van één minuut. In 't echt duurde het 70 minuten maar de 800 foto's zijn aan elkaar geplakt en geven een filmpje van één minuut. En om 23u44 gaat het licht dus uit. Toch wel straf dat er nog zoveel te zien is op de foto's met lange sluitertijd. In 't echt is het namelijk pikdonker.

zondag 3 juni 2012

Plan B

Ik heb geen plan B. Ik wil ook niet dat je het me opdringt. Plan B ontwerpen wil zeggen dat je in plan A niet gelooft. Het is geen goede huisvader strategie. Het is de beste manier om plan A te doen mislukken. Als voorbereid zijn op het ergste gelijk staat aan doemdenken, dan doe ik niet mee.

Ik heb er namelijk een goede reden voor. Het heet zelfvertrouwen. Geloven in mezelf is belangrijker dan voorbereid zijn op het ergste. Ik heb het geluk dat ik gezegend ben met een goed werkend brein. Bovendien heb ik een linker én een rechterhand. Er zijn dus geen objectieve redenen om te denken dat alles in de soep zal lopen. Er zijn geen redenen om na te denken over een plan B.

Ik weet wel dat het goed bedoeld is. Ik weet wel dat andere generaties anders denken. Maar ik woon in mijn generatie. Misschien zelfs in een jongere, dat zou ook nog kunnen. Het is in elk geval niet onverantwoord. Het is niet onvoorbereid zijn. Het heet problemen aanpakken als ze zich stellen. Het lijkt op een regeringsvorming. Als je plan B in je hoofd hebt voor je aan plan A begint, dan is het gedoemd om te mislukken. Dát is pas doemdenken.

Dag per dag leven is mijn manier. Het is de goede manier en de enige die ik aan kan. Het heeft tijd en moeite gekost om dat te beseffen. Het wil helemaal niet zeggen dat ik de flierefluiter uithang en me van niks iets aantrek. Het wil zeggen dat ik een gezond evenwicht heb gevonden tussen wat ik vandaag nodig heb om gelukkig te zijn en genoeg bagage hebben om de toekomst aan te kunnen. En die is niet zwart. Hij is rooskleurig.

Ik hou van kleuren, remember?

zaterdag 2 juni 2012

Klantendag

Een jaarlijkse gewoonte is het sinds ik in 1996 begon te programmeren aan een softwarepakket voor drukkerijen. Toen was ik als bediende in dienst genomen om dit eerder kleine project op zes maanden opnieuw te programmeren. De originele versie was toen vier jaar oud, en in computertermen was dat ook toen al verouderd.

Na die zes maanden gaven we een klantendag. De bestaande klanten waren heel erg tevreden met de nieuwe versie en er kwamen vele nieuwe klanten bij. Toen is er een proces gestart dat tot vandaag nog verder gaat. Inmiddels zijn we 16 jaar verder en nog steeds ben ik er mee bezig. Telkens komen er nieuwe vragen van de mensen die de software gebruiken. Er zijn altijd nieuwe aanpassingen nodig, en die houden me dus al 16 jaar bezig.

Vandaag is de situatie veranderd. Er komen niet veel klanten bij en de marktsituatie is slechter. Niet enkel door de crisis, maar ook door het feit dat de sector krimpt. Klassiek drukwerk wordt minder gevraagd en er is veel concurrentie van online webshops die digitaal drukwerk aanleveren.

Toch had ik niet de indruk dat de klanten ontevreden waren. Of toch niet meer dan anders, want er zijn altijd ongemakken als je software intensief gebruikt. Eén groot verschil is er met vroeger. Ikzelf! Het laatste deel van de presentatie is gewoontegetrouw het vragenuurtje. Vroeger een absolute nachtmerrie want ik was altijd bang om het woord te nemen in een grote groep. Vandaag niet meer. Een vraag is nooit te lastig en als klanten onmogelijke dingen vragen, zeg ik dat gewoon. Het is veel duidelijker en het wordt zeker gewaardeerd. Vroeger zouden we eerder knikken om de groep niet te beschamen en dan later vast te stellen dat de gevraagde aanpassing te ver gaat.

Maar de toekomst is dus onzeker, dat is duidelijk. Het zal afwachten zijn wat het komende jaar te bieden heeft.

vrijdag 1 juni 2012

Flashdance

Ik heb hem gezien, die film. Eindelijk! Ik zit er al op te wachten sinds 1984 ;-)

In dat jaar kwam er een nieuwe zender op de kabel. Het was een nieuw concept in ik was meteen gefascineerd. In de tweede plaats omdat het een zender was waar enkel films werden getoond. Maar eerst en vooral omdat het betaaltelevisie was, en het werd uitgezonden met een gecodeerd signaal. Je moest dus een abonnement hebben en een decoder aansluiten aan je TV toestel om de zender te kunnen bekijken.

Later zou die zender Canal+ en Prime heten, maar toen was dat nog FilmNet. Ik was een typische teenager nerd en zocht naar manieren om de zender te bekijken zonder het abonnement te kopen, want daar was natuurlijk geen budget voor. Maar ik vond dus oplossingen. De ene al beter dan de andere maar ik heb heel wat films kunnen bekijken zonder te betalen.

De eerste poging was redelijk simpel. Overdag en tijdens primetime werd er op het mozaïekkanaal van de kabeltelevisie reclame uitgezonden op het middenste vak. Het scherm was verdeeld in 12 kleine vakken en één middenvak dat groter was. In het grote vak zag je toen een spotje van de film Flashdance, één van de eerste kaskrakers die men had geprogrammeerd. Maar vanaf de latere avond en 's nachts toonde men in dat vak de normale zender, dus je zag de gewone film die dan bezig was. Alleen was er geen geluid, je hoorde het geluid van de radio. Je kon dus helemaal niet volgen.

In een groot stuk karton had ik een gat uitgeknipt waar dat kader net in paste. De andere kleine vakjes stoorden dus niet en je kon enkel het grotere middenvak bekijken. Er was geen geluid, maar daar had ik een tweede televisietoestel voor. Het was versleten en het beeld was heel slecht. Maar het geluid werkte prima. Ik schakelde het in en koos de gecodeerde zender op dat toestel. Je zag op het beeld alleen maar strepen, want het signaal was gecodeerd. Maar het geluid was dat niet, je kon op het gecodeerde kanaal gewoon de film beluisteren. Met het geluid van het ene toestel en het beeld binnen de kartonnen passe-partout in het andere toestel heb ik zo veel films gezien.

Ik werd ouder en het idee bleef me boeien. Maar ook de techniek werd beter, want mijn oude truuk werkte niet meer. Er was alleen nog reclame te zien in het middenkader. Er verscheen een filmnetdecoder in het boekje Elektuur. Dat is een magazine voor elektronica fans dat ik geregeld kocht. Het bouwpakketje had ik na wat moeite in elkaar gesoldeerd. Alleen was er iets niet juist in de schakeling, want de kleuren waren helemaal fout. Je kon de film duidelijk herkennen, maar met inverse kleuren was het niet om aan te zien. Toch heb ik met de decoder en het televisietoestel in zwart-wit mode nog heel wat films gezien.

Later ging ik op kot in Antwerpen. Na een aantal jaren gefeest te hebben besloot ik om een abonnement te nemen op Canal+. De bedoeling was dat het me ging weghouden uit het café. En voor een deel lukte dat ook. Af en toe was het zoete inval op mijn studentenkamer. Ik had van mijn kotbaas toestemming gekregen om een abonnement op de kabeltelevisie te nemen en een lange draad vanuit de kelder naar mijn studentenkot te leggen. Dan werd er het nodige chips en bier aangeschaft en hadden we gezellige filmavonden op mijn kamer. Dit keer met juist beeld en mooi geluid. Tegen die tijd was het zelfs al Dolby Surround. Tijden veranderen, mensen ook.

Alleen is die trailer van Flashdance zo in mijn geheugen gegrift dat het raar was om de film nu te zien. Hij stelt eigenlijk niks voor en ik vraag me af waarom ik het nog weet. Wellicht is het niet meer spannend als ie op een gewoon TV kanaal komt ;-)