Examenstress

Ik was het helemaal vergeten. Ik weet nog hoe het voelt en hoe ik er mee omging. Of juist niet mee omging. Maar dit jaar zit ik er plots middenin. Niet voor mezelf hoor, want ik ben op die leeftijd gekomen dat je daar normaal niet meer mee bezig bent. Maar blijkbaar ken ik dit jaar plots mensen die nog wel in die fase zitten.

Het ergste vond ik wellicht het idee dat je toch zeker het juiste examen op de juiste dag kwam doen. Ik had tot een tijd geleden vaak nachtmerries, en dit was er één van. En één die heel vaak terugkwam. Het wil in elk geval zeggen dat ik er nog mee bezig ben of dat die angst nog in mijn hoofd speelt. Dan hoor ik plots deze week iemand die dat bijna echt meemaakt. Rustig aan het studeren voor een examen dat nog ver weg is. Dan toch eens even checken wanneer volgende week dat examen Frans is. Plots blijkt het de volgende dag te zijn! Ik mag er niet aan denken. De dame in kwestie maakt nu wel vaker van die gekke dingen mee, dus dit kon er nog wel bij.

En dan de angst om het resultaat af te wachten. Van elk examen kan je inschatten hoe goed het was. In mijn geval vaak hoe slecht het was. De slechte jaren inschatten was niet moeilijk. Maar ook de goede jaren was ik steevast heel erg pessimistisch. Ik zei dan ook dat ik het niet zou halen, maar uiteindelijk bleek alles goed te zijn.

In het vijfde middelbaar heb ik een paar examens gemist. Ik weet niet meer hoe dat zat om ze in te halen, maar ik was in elk geval te ziek om ze te doen. Windpokken op je 17de zijn niet de onschuldige vlekjes die je als kind krijgt. Ik was er behoorlijk ziek van. Gelukkig werd dat in de school goed geregeld.

Gelukkig moest ik toen geen rekening houden met mijn bloedsuiker. Blijkbaar flipt die behoorlijk in deze periode. Eén jongeman belandde zelfs in het hospitaal. Maar de anderen zullen het ook best moeilijk hebben, want de suiker houdt niet van stress.

Ik ben blij dat ze voorbij is, die examenstress.
Laat nu de sollicitatiestress maar komen ;-)