zaterdag 29 oktober 2011

Fietsreis

Als een mens gaat verhuizen, moet hij natuurlijk heel wat rommelen. En dan kom je foto's tegen. Oude foto's !


Ja, kijk eens goed. Dat ben ik dus. Ik ben 19 jaar op deze foto en ik ben op reis met een vriend van mij. Hij heeft deze foto genomen. Het principe van de reis is simpel: neem je fiets, twee fietszakken, een tent en het beetje zakgeld dat je hebt als student en begin te fietsen. We kwamen nooit verder dan de Ardennen, maar dat was dan ook de eindbestemming.

De jongen die de foto nam leerde ik kennen toen ik het laatste jaar moest overdoen in de middelbare school. Het was een rare kwast die heel eigenaardige ideeën had. Ik vond hem heel interessant (ja, ook op een andere manier) en was heel erg verbaasd toen hij me vroeg om met hem op reis te gaan. Met de fiets naar de Ardennen voor 10 dagen. Hij had de vraag gesteld en ik moest er vreselijk om lachen. Zie je mij al met een fiets op reis gaan? Ik was toen even sportief als nu.

Maar ik heb er een nacht over geslapen en 's anderendaags toch gezegd dat ik meeging. Dat kriebelde toch wel. Om op reis te gaan, bedoel ik hè. En dat net hij het vroeg, dat was gewoon meegenomen. Ja, OK, dat kriebelde dus ook. Ik weet dus tot op de dag van vandaag niet om welke van de twee redenen ik beslist heb om mee te gaan.

Maar het was echt reuze. Hij had de reis goed uitgestippeld, en elke dag was een uitdaging. Ik kon niet zo goed volgen, maar dat maakte niks uit. Hij was wel sportiever maar op de bergtop wachtte hij altijd tot ik er geraakt was. En voor de rest was het toch vooral fun. Meestal fietsten we 40 à 50 km op een dag, en de rest van de dag was gevuld met campings zoeken, eten zoeken en een pintje drinken. Meer moest dat niet zijn. En voor de rest heel veel babbelen, hij had altijd geweldige dromen en fantastische ideeën. De jaren daarna ben ik hem uit het oog verloren, ik weet niet wat er van hem geworden is. Misschien is ie nu getrouwd en heeft ie kindjes.

Ik heb in elk geval de traditie zelf verder gezet. De jaren daarna heb ik altijd zelf het initiatief genomen. Zeven keer heb ik dat gedaan, zo'n Ardennenreis. Eén keer zijn we zelfs tot in de Vogezen geraakt, maar dat was wat te zwaar. En telkens met een groep van 2 tot 4 man. Ik heb er hele leuke herinneringen aan.

Dat was dus allemaal een kapstok om te zeggen: potverdekke, nu ben ik toch wel heel erg geschrokken van die foto. Ik ben ooit nog ne knappe vent geweest ! Spijtig genoeg lang geleden ;-)

10 opmerkingen:

  1. ooooh wat een mooi verhaal! Ik ben zo blij met je blog, Jan, zodat we je beetje per beetje mogen leren kennen. En ja hoor! je mocht er zeker zijn op die foto! En nog altijd! Misschien ben jij nu wel die interessante kerel?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. je ziet het niet, maar nu moet ik blozen

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Amai, toen ik diene foto zag (en de rest nog niet gelezen had), wilde ik direct al beginnen typen: wauw, gij waart ne knappe kerel!

    Over het hier en nu en over die interessantheid zal ik mij later nog eens uitlaten, als ik je heb mogen ontmoeten :P.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Seg, maak me niet zenuwachtig hé. Nog 9 dagen :D

    BeantwoordenVerwijderen
  5. OMG!! nog 9 dagen!!! Jan is aan 't aftellen. En zet die webcam maar al uit: ik zie je blozen.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hey jeanke,
    Wij zijn in Luxemburg geraakt. Wel met de trein teruggekomen. We zijn teruggekomen op de dag dat de dutroux-affaire losbarstte.
    We hebben nog 2 dagen opgetrokken met de zot van mol die een fietst gestolen had in het station van mol en wat ging fietsen. We kwamen hem tegen in Durbuy denk ik en hebben hem achtergelaten in la roche. Nadat we daar op die ene camping te weinig geslapen hadden. De camping waar in vroeg aan die persoon: do you have something to open our cans. Hij gaf een blikopener en ik sukkelde met ons blik te openen. Hij zij: it's german. Ik antwoordde: oow That's why they loose the war. En hij zei: i am german. Slik!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Schitterd! Jij had toen ook al ne grote mond :-) Dat jij dat allemaal nog weet, Stefan! Als ik het hier lees, komt het wel terug. Ik heb van ons jaar ook foto's gevonden maar die durf ik niet posten. Amai, ik denk zeker 25 kilo dikker.
    Ik weet vooral nog dat de laatste dagen het weer slechter werd, en ik wou absoluut nog niet naar huis. Those were the days hè...

    BeantwoordenVerwijderen
  8. En toen we onze eerste campingplaats zochten iets na Luik. Die camping bleek al jaren weg te zijn. We vroegen waar de volgende campingplaats was en deze was in Tilff. Combien de kilomètres? 15 et ça monte un peu. Dat hebben we geweten. In de pikkedonker en bekaf want we waren tenslotte vertrokken die dag in Meerhout. Onze tent in de donker opgeslagen en nog iets gaan drinken in het dorp. De dag daarna heel de dag aan het buitenzwembad van Tilff gerelaxed. De eerste dagen hadden we fantastisch zomerweer. Na een week sloeg het weer om en zaten we in de gietende regen te wachten in ons iglotentje tot het even stopte met regenen. Om iets te kunnen doen. Dat was in Troisvièrges.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Elke beklimming die we aanvatten begonnen we met de wijze woorden: "Et ça monte un peu".
    Ik weet dat ik mijn haar heel kort had geschoten (kwestie van beter op de fiets te zitten). Dat ik jou bergop altijd een klein beetje moest achterlaten. Ik wachtte aan de top en ik dachtg dat ik tijd genoeg had om ergens iets te drinken te kopen. Maar jij bleek maar een minuutje achter mij en je was al naar beneden gefietst. (Dat kon je wel sneller). Ik wachten op de top totdat ik in paniek geraakte en begon te wenen. Dat had ik toen ook al ;-)).

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Tiens, dat weet ik nog wél ;-))
    En "ça monte un peu" ook.

    BeantwoordenVerwijderen