donderdag 27 februari 2014

Stap één kwadraat

De enige manier is leven dag per dag. Dat is het recept voor een nuchter leven én voor een gelukkig leven. Daarom staat het in ons boekje als stap één.

Het komt erop neer dat je elke dag moet leven alsof het je laatste kan zijn. Stel dat het je laatste dag was, dan zou je jezelf niet heel de dag willen pijnigen met de fouten die je vroeger gemaakt hebt of de kansen die je hebt gemist. Je zou je ook geen zorgen moeten maken over de toekomst, want die is er niet.

Ik heb de stap geleerd aan de tafel en ben er een gelukkig en nuchter mens mee geworden. De tafel leert me natuurlijk niks, het zijn de mensen die eraan zitten. We zijn allemaal in hetzelfde bedje ziek, maar voor mij stak er één mens bovenuit. Stap één als levensmotto gebruiken heeft ie verheven tot een nieuw niveau. Het heeft meer dan een jaar geduurd eer ik écht te weten kwam hoe lang je hier al zat. Toen ik via via hoorde dat het meer dan dertig jaar was, kon ik alleen maar meer respect krijgen.

Nu het plots duidelijk werd dat het echt zo zal zijn, verandert er niks. Je zal echt elke dag moeten leven alsof het de laatste kan zijn, want de dokter zei met zoveel woorden dat er vanaf nu een termijn op staat. Maar je besliste om gewoon te blijven komen op donderdag zo lang het kan. We zeiden het een beetje met een kwinkslag, maar ik meende het. Als je niet meer in staat bent om ons op te zoeken, kom ik bij jou op bezoek.

Je zou je hoofd kunnen laten hangen of je zou naar de supermarkt kunnen rijden voor een paar flessen troost. Nu maakt het toch niks meer uit. Maar je doet het niet en besliste om verder te gaan zoals je dat al meer dan dertig jaar doet.

Respect!

woensdag 26 februari 2014

Ochtendzon



Er is één voordeel aan zo vroeg wakker worden. Dit is geen foto van vanmorgen maar van enkele dagen geleden. Het voordeel is dat ik voor de eerste keer in Antwerpen een zonsopgang zag van dit kaliber.

De avonden had ik al heel vaak vastgelegd en die zijn even mooi. Alleen, als je 's morgens buiten kijkt en ziet wat er gaat gebeuren, kan ik niet het statief op het terras plaatsen en mijn digitale spiegelreflexcamera opstellen om dat perfecte kiekje te nemen. De wereld slaapt immers nog en ik zou medebewoners storen. Dit is dus met de slimme foon genomen en dat zie je natuurlijk.

Het deed me denken aan iets. Er is een reden om het hier te plaatsen. Ik wil het niet vergeten, die vijftien minuten dat ik voor het raam heb gestaan. Je weet dat ik vaak schrijf over die tijd die je neemt om niet na te denken. Voor de één of de andere reden lukt het altijd als de zon op- of ondergaat. Het moet iets magisch hebben.

Eén idee zat in mijn hoofd tijdens die vijftien minuten. Weet je nog dat verschil tussen geluk en euforie? Dit is 'm dus. Ik moest dus wel aan iets denken, maar één idee in vijftien minuten, dat beschouw ik nog als niet nadenken. Ik dacht aan oudjaar en hoe dat vroeger zo'n belangrijk moment was. Ik dacht aan hoe ik kon nagenieten van de avond, 't is te zeggen het stuk dat ik me herinnerde. En ik dacht aan de dagen dat het bleef hangen. Na een dikke week was het weg. Ik herinnerde me alleen nog dat ik dacht dat ik een geweldige avond had gehad op de jaarwisseling. Maar ik kon het niet meer voor de geest halen, ik kon het niet voelen na de feiten.

Dat is exact het verschil tussen euforie en geluk. Euforie duurt eventjes en het is niet mogelijk om het gevoel opnieuw op te roepen na de feiten. Bij geluk is dat wel zo. Dit is het beste bewijs, ik zal me nu altijd nog herinneren dat ik op een ochtend in 2014 voor de eerste keer sinds ik in Antwerpen woonde zo'n mooie zonsopgang zag.

Ik speel een beetje vals door de foto hier te plaatsen. Maar ook zonder zal ik het me nog jaren herinneren.

Geluk - euforie : 1 - 0

dinsdag 25 februari 2014

Square one

Het is gedaan met de revalidatie. Maar dat wil niet zeggen dat ik genezen ben, integendeel.

Ik had al geen lessen meer ingepland voor de komende week omdat ik een gesprek wou met de kinesist van dienst. Die heeft meteen mijn denkpiste gevolgd en zegt zelf dat de revalidatie geen zin meer heeft. De bedoeling is dat je minder pijn krijgt mettertijd, maar dat is nooit gebeurd. Ik ben weer een maand of twee bezig maar nooit kwam er een moment dat er minder pijn was. Vorige week werd het duidelijk dat ik niet verder sta dan toen ik in mei vorig jaar van de operatietafel kwam.

Ik neem nog steeds dezelfde pijnstillers en de kinesist bevestigt dat het niet normaal is dat je zo'n dingen nog nodig hebt na zoveel maanden. Hij schrok nogal van de stofnaam en de dosis. Het was pas toen ik ze enkele dagen niet meer nam, dat dit ook echt duidelijk werd. Het enige dat de laatste sessies van de revalidatie gedaan hebben is de pijn verlichten van de inspanning van de revalidatie van twee dagen eerder. Dat is niet de bedoeling natuurlijk, en aan de bron van het probleem is nooit iets veranderd.

Nu heb ik een afspraak bij de fysische geneesheer op 18 maart. Die zal duidelijk maken wat mijn opties zijn, maar een derde operatie dringt zich op. De optie om langs de pijnkliniek te gaan zoals de huisdokter dat nog even voorstelde, vond de kinesist onzin. Als de pijn nu even erg is dan vorig jaar, dan zal dat niet meer veranderen. Een leven lang pijnstilling is voor hem geen optie, dus de Dynesys moet eruit en de wervels moeten aan elkaar vastgemaakt worden.

Het is zijn mening en hij is niet de specialist natuurlijk, maar ik voelde dit uiteraard al lang aankomen.

We wachten weer af...

maandag 24 februari 2014

Altijd

Alles gaat weer goed. Je weet het omdat je geregeld contact hebt. Hoewel dat contact niet face-to-face is, weet je toch dat het OK is. Je kent de planning en je kan voorspellen hoe zijn dag er ongeveer uitziet. Als je nu en dan eens een berichtje krijgt, weet je hoe de dag verloopt en wat hij verder nog van plan is. Daarom weet je dat alles goed is. Hij houdt je goed op de hoogte.

Dingen vallen een beetje tegen. Er zijn wel eens wat kleine, onvoorziene zaken die een dagplanning een beetje in de war sturen. Gelukkig blijf je goed op de hoogte, want soms krijg je een sms'je dat in enkele korte woordjes zegt dat alles goed gaat, behalve dat ene ding dat op dat moment tegenzit. Maar maak je geen zorgen, alles komt in orde.

Wat weet je echt? Ik bedoel: denk nu even mee als detective en niet als partner van iemand die deze berichtjes stuurt. Wat weet je in de feiten? Je weet één ding: je ziet hem niet. Hij zit niet naast je, je kan niet in zijn ogen kijken en zien of alles echt goed gaat. Je kan de technieken niet toepassen die je ondertussen uit jezelf moest aanleren om te zien of alles in orde is. Er zijn namelijk truukjes voor, er zijn kleine nuanceverschillen in de gelaatsuitdrukking, de manier van praten, de manier waarop hij wandelt. Maar omdat je enkel tekst ziet op een schermpje, kan je deze technieken niet toepassen.

lees:

  • "ben wat later"
  • "vergadering begint nu pas"
  • "probleem met de server, ziet er niet goed uit"
  • "ik ga niet afkomen, blijf hier vannacht"


denk:

  • ok, dat kan
  • dat is vreemd
  • weeral ?
  • je liegt

Deze regeltjes heb ik verzonnen. Maar de echte varianten gebeurden meerdere malen per week toen ik mijn verslaving dacht te kunnen verstoppen.

Nu waren ze er weer, maar ik ben niet langer degene die het probleem heeft. Ik probeer nu raad te geven omdat ik ze herken. De raad is moeilijk te verteren en soms lukt het helemaal niet. De werkelijkheid is te hard voor geliefden. Een relatie is gebaseerd op vertrouwen, en dat is weg. Ik doe er een schep bovenop door te zeggen dat het altijd zo is. Ook al zie je de eerste kleine berichtjes niet, ook al denk je dat hij nu ergens veilig zit en braaf is. Het is hard om dat te horen, dat ie misschien nog veel meer liegt dan wat je nu zelf ontdekte.

Ik kan alleen zeggen dat het bij mij zo was. Ik kan alleen zeggen dat tien anderen me op donderdag identieke verhalen vertellen. De woorden zijn anders, de uitvluchten soms nog inventiever. "Ik zweer op het hoofd van mijn kinderen en kleinkinderen dat ik niks gedronken heb". Ik hoorde het ooit aan onze tafel. Een buitenstander zou denken: hmmm, als je dat zo heftig zegt, kan het alleen maar waar zijn.

Dat is het niet.
Verslaafden liegen over hun verslaving.
Altijd.

zondag 23 februari 2014

De gaydar range

Een tijd geleden werd er een vraag aan mij gesteld. Ik claim meestal dat mijn gaydar heel erg goed werkt. Ik weet dus behoorlijk snel of een (jonge-) man 'van de familie is'. Ook in die gevallen waar vele hetero's twijfelen of zelfs helemaal niks vermoeden, zit ik meestal helemaal juist.

Maar dit was een moeilijke vraag. Hoe ver kan het gaan, die gaydar? Degene die de vraag stelde bedoelde dus: hoe ver kan het gaan qua leeftijd? Wat is dus mijn gaydar range? Kan je bijvoorbeeld aan een jongen die nog niet in de middelbare school zit, zien of hij later geen dame als levensgezel wil? Ik zei dus dat ik dat kon zien. Niet altijd hoor, dat spreekt voor zich. Maar in dit geval ging het dus over de periode dat één bepaalde jongen nog in de lagere school zat. En mijn antwoord was dus ja, ook al was ie toen nog heel jong. Toch zie je op die leeftijd niet de typische vrouwelijke eigenschappen die sommigen van ons op latere leeftijd meer dan anderen uitstralen. Moest dat trouwens wel zo zijn, dan heb je wellicht geen gaydar nodig om het te zien ;-)

Maar dit leidt ergens naartoe. Ik kan me dus vergissen in het vorige geval, misschien groeit de jongeman op als gelukkig getrouwde hetero huisvader, wie weet. Maar ik denk dus van niet. En ik denk inderdaad dat je het op jonge leeftijd al kan zien.

Neem nu dit voorbeeld. Enkele jaren geleden al zag ik het volgende filmpje op Facebook passeren. De jongen is 12 jaar en zet heel het Apollo Theatre op zijn kop met zijn auditie voor Britain's Got Talent. Ik dacht meteen dat de jongen gay was (of later zou worden, daar kan je over discussiëren).

Let nu even niet op zijn kleding en vergeet het feit dat ie begint te wenen na de positieve commentaren die trouwens helemaal terecht waren, hij heeft een geweldige stem. Toen is er een hele polemiek ontstaan omdat sommige mensen durfden suggereren dat de jongen misschien wel gay was, je mag dat toch niet zeggen van iemand van twaalf jaar?



Hij zou trouwens niet winnen, maar wel een platencontract krijgen van Sony Music. Die probeerden van hem een nieuwe Justin Bieber te maken, maar dat lukte niet zo goed omdat ie te goed kan zingen :-)

Maar nu zag ik dus deze video één maand geleden. Ondertussen moet ie 16 jaar zijn.

I rest my case ;-)



zaterdag 22 februari 2014

Resistive Touch panel with Arduino

These touch screens are easy to find, cheap and very easy to control.

Actually, I found that you don't even need any library if you plan to connect them to an Arduino. Just connect the four wires to four analog inputs and write some lines of code. It's pretty straight-forward.


Actually, most effort was spent on soldering the tiny pads to standard jumper wires so I can actually do something with it. It's not the most pretty sight, but I got them connected and it works. Then, all it takes is plugging in the four wires into four analog pins on your Arduino. Yes, really, that's all.

Well, you do need some code to write of course. But these things are pretty easy to understand hence easy to code.


To make things easy, let's give these borders a name. The screen consists of two layers on top of each other. When you press the screen, the layers connect at a certain point. This point can be measured in two steps: measure the X-value and the Y-value.




To try them out, you could connect these to any DC power source and see what happens with a standard multimeter. Watch the movie below to see how I did this.



To measure the X-value, you should connect X1 to +5V and X2 to GND. Now, if you press the screen at a certain point, a voltage divider is created across the X-axis. Then, you can either measure the voltage on Y1 or Y2, that doesn't make any difference. The resistance of my total X-axis was approx. 700 Ohm, but that has no influence other than consuming a bit of current.


Same trick for the Y-axis. Connect Y1 to ground and Y2 to +5V (or any positive DC voltage) and measure the voltage on pins X1 or X2 (compared to ground of course).

Check this little video to see it working.
** by the way, the servos are optional and my hand is not shaky, the servos are ;-)



Connecting the panel to an Arduino is easy. Just connect all four pins to four analog inputs.

To check X:
- define X1 and X2 as OUTPUTS
- define Y1 and Y2 as INPUTS
- set X1 to HIGH and X2 to LOW
- use analogRead() on Y1 (or Y2) to get the value. This value will be a value between 0 and 1023, indicating the X-position of the pressed screen.

(note that I use HIGH left and LOW right of the panel, it was easy for my tests but this means the higher values are on the left of the screen)


To check Y:
- define Y1 and Y2 as OUTPUTS
- define X1 and X2 as INPUTS
- set Y1 to LOW and Y2 to HIGH
- use analogRead() on X1 (or X2) to get the value. This value will be a value between 0 and 1023, indicating the Y-position of the pressed screen.


These two functions will do the trick if you connect the pins to A0..A3
(X1 = A3, Y1 = A2, X2 = A1, Y2 = A0)

int xcoor(){
pinMode(A1,OUTPUT);
pinMode(A3,OUTPUT);
pinMode(A0,INPUT);
pinMode(A2,INPUT);
digitalWrite(A1,LOW);
digitalWrite(A3,HIGH);
return analogRead(A2);

}

int ycoor(){
pinMode(A0,OUTPUT);
pinMode(A2,OUTPUT);
pinMode(A1,INPUT);
pinMode(A3,INPUT);
digitalWrite(A0,LOW);
digitalWrite(A2,HIGH);
return analogRead(A1);

}


vrijdag 21 februari 2014

Aanraakscherm in de solden

Nieuw speelgoed!

Nee, niks dat ik nodig had hoor. Gewoon weer nieuwsgierig, je kent dat wel (of niet). Maar vijf aanraakschermpjes voor enkele dollars, dat moest ik gewoon bestellen.

Dit is het type aanraakschermen dat je terugvindt in je wandelGPS of je TomTommetje. Let wel, dit is enkel de film die aanraakt, het is geen echt scherm. Je kleeft hem dus op een bestaand schermpje, de vorm of de technologie maakt niks uit. Het aanraken van het scherm en het oplichten van puntjes staat dus helemaal los van elkaar. Alweer iets dat nieuw voor me was.

Het leuke is dus dat je dit ook gewoon als aanraakbordje kan gebruiken zonder dat er een scherm achter zit. Je kan er op schrijven of je kan er gekleurde tekstvlakken op aanbrengen die dan als toetsen kunnen dienen. Je zou bijvoorbeeld een mp3speler kunnen besturen door knoppen play, pauze en skip in te kleuren. Je zou zelfs een langere 'swipe' balk kunnen kleuren om het volume te regelen à la iPhone. Maar dan voor twee dollar ;-)


Dit was vroeger de reden waarom ik dat soort spullen links liet liggen. Zo'n kleine miniconnector die duidelijk bedoeld is om in een klein apparaatje te plaatsen dat wellicht zo ingewikkeld is dat ik zoiets nooit zelf aan de praat zou krijgen.






Maar tijden veranderen en als de koperen baantjes één millimeter of zelfs iets minder uit elkaar liggen, dan schrikt dat me niet meer af. Wellicht bestaat er wel een mooie connector waar dit in past, maar die is dan wellicht duurder dan het schermpje zelf. Daarom riskeer ik het zo tegenwoordig en het lukt altijd. Toegegeven, met zo'n macrolens erop lijkt het een vreselijk foute boel soldeergewijs, maar hou er rekening mee dat dit dus drie keer kleiner is dan wat je manueel kan solderen.



Op die manier kan ik er dus wel mee aan de slag, want de zwarte pinnetjes onderaan passen in elk doe-het-zelf projectje dat ik de laatste maanden in elkaar knutselde. Een gewone Arduino zou ook lukken, hoor.

De enige reden waarom dit connectortje nu zo in beeld komt is omdat er voor de rest echt niks aan is. Ik kon het bijna niet geloven, maar dit is niks hightech. Er zijn geen moeilijke drivers nodig en je moet geen extra elektronica bijbestellen. Het scherm heeft vier aansluitingen en tussen de draadjes zit er een weerstand die verandert naargelang waar je op het scherm drukt. Twee draadjes voor de x-as en twee voor de y-as. Dat was alles.


En toen kreeg ik het meteen aan de praat. Let wel, het gaat over het aanraakscherm. Mijn naam schrijven met servo's was optioneel.

En voor de duidelijkheid: de servo's bibberen, ik niet :D



donderdag 20 februari 2014

Eén dag later

... lieg ik dat ik zwart zie ;)

Wie hier vaker iets leest, weet dat de data van de blogposts niet helemaal overeenkomen met de werkelijkheid. Er hoort een verhaal bij dat saai en niet relevant is.

Het is dus enkele dagen later en de titel van 'gisteren' is niet meer van toepassing. Niet dat alles nu opgelost is, maar dankzij de juiste medicijnen duurt een nacht nu toch al vaak zes uur of meer en dat scheelt een hele slok op de borrel. Niet voor de rugpijn, maar wel voor het gemoed.

Het is nu inderdaad heel erg duidelijk geworden dat die meer fundamentele rugpijn die los staat van verkramping van de spieren (zo voelt dat toch aan) nog heel actueel is. En die is ook weer een heel stuk beter in het nieuwe regime waar Oxycodon wél weer in past. Ik kreeg ook het fiat om weer Zolpidem of zelfs Unitranxene te nemen als dat nodig is (een slaapmiddel en een kalmeermiddel). Eerder had de dokter een duidelijk bezwaar geuit naar de combinatie van die middelen met Oxycodon, omdat ze alledrie inwerken op het centrale zenuwstelsel.

Maar er is een keiharde redenering die dat in perspectief zet: als je niet slaapt of - God behoede - naar de nachtwinkel loopt voor een fles troost, dan ben je nog verder van huis. Die twee medicijnen zijn een belangrijke hulp in dit scenario en hun onderlinge interactie laten we even voor wat ze is.

Veel woorden dus om te zeggen: het is een stuk beter. Ik doe weer leuke dingen, heb minder pijn en mijn donderwolk is weg. Een AA meeting, bezoekje van vrienden die ik veel te lang niet zag en de ondersteunende woorden van de medemens maken een wereld van verschil.

Verwacht je dus maar terug aan blogposts over elektronica :D

woensdag 19 februari 2014

Het gaat niet goed

Nog maar net beloofd dat ik niet meer zou klagen en lap, hier ben ik weer.

Maar de titel zegt genoeg zeker? Nee, het gaat niet goed. Dat is gevaarlijk voor iemand die zich 'gestabiliseerde alcoholist' noemt. Ik ben helemaal stil gevallen en doe niks meer. Ik slaap nauwelijks nog, en als het nog lukt is het overdag ineens uren aan een stuk.

Ik ben ook vaak niet te genieten. Het brood was weeral op en ja, dat is hier vaak hetzelfde. Ik moet alleen maar opletten dat ik er geregeld één uit de diepvries neem. Dat was niet gebeurd en je had gelijk om je even op te winden. Is dat dan zo moeilijk? Ik zit maar heel de dag thuis en aan zo'n detail moet ik gewoon denken.

Ik heb alles te danken aan de revalidatie die voor geen meter werkt. Ik hou me bezig met oefeningetjes binnen en buiten de zaal. Als ik pijn heb moet ik thuis ook korte oefeningetjes doen en dat lukt goed. Ik praat elke week met een andere kinesist omdat er een paar werken in de zaal en ze zelf vinden dat dat plan om één kinesist mij te laten begeleiden niet nodig is. Toch was dat het plan dat de fysische geneesheer voorstelde, maar daar komt dus niks van.

Nu wordt elke keer voor de les door een andere kinesist gevraagd hoe het met me gaat (neem dit met een korrel zout, vaak is het wel dezelfde, ik ben nu gewoon effe boos). Dan kan ik elke keer een lange uitleg doen die een geschiedenis van meer dan één jaar sukkelen uitlegt en hoe dat past in hoe ik me vanmorgen en op dat moment voel. Om dat te ontwijken zeg ik dan maar vaak : "het gaat wel, ik heb zo van die dagen".

De waarheid is deze week duidelijk geworden en daarom voel ik me slecht. Door omstandigheden was ik wat laat met nieuwe voorschriften en zo heb ik enkele dagen zonder Oxycodon geleefd (dat is de sterke pijnstiller, vergelijkbaar met morfine die ik nu bijna een jaar af en aan neem, sinds augustus continu op maximum dosis). Maar hij was dus op en ik heb enkele dagen Tramadol genomen, wat toch ook behoorlijk potent is.

Het resultaat was dat ik opnieuw elke dag nog vroeger wakker werd en nog meer 'pijn in de constructie' heb gevoeld. Dat staat tussen aanhalingstekens omdat het onzin is, maar ik noem het zo om het onderscheid te maken met de andere pijn die eerder spierpijn of verkramping is. De eerste pijn is erger en ze voelt helemaal anders aan. Ik krijg ze één of twee keer per week in korte episodes. Wat dan volgt is een lange periode van verkramping van de spieren.

De tweede pijn, die in de spieren die aan verkramping doet denken, kan ik inderdaad oplossen door de oefeningen te doen. Die helpen goed als je ze consequent volhoudt. Het vreemde is dat ik de tweede pijn pas écht erg heb sinds ik terug revalideer. Je weet wel: meer bewegen doet meer pijn omdat alles gewoon 'vastzit'.

Maar dat was nooit het probleem en dat is wat ik al maanden roep tegen iedereen die het horen wil. Het gaat niet om die tweede pijn, het gaat om die eerste pijn. Die eerste pijn kan niemand verklaren en dat is het probleem. Geen scan, geen onderzoek, geen specialist heeft een verklaring. Maar ze is er en ik word er gek van.

Vandaag was ik bij de huisarts - degene die blijkbaar wél nog echt luistert - en hij heeft me nu doorverwezen naar de fysische geneesheer en naar de pijnkliniek. Helaas is daar weer een lange wachtlijst maar dat nemen we er bij.

Ik ben blij met het gesprek met de huisarts, hij geeft me weer hoop. Er komt ooit een oplossing, maar met revalidatie zal ze weinig te maken hebben...

dinsdag 18 februari 2014

Diabetestaart

Dit zou ze kunnen zijn, de taart die je mag eten als je diabetes hebt. Met 22g koolhydraten en toch 100g suiker in het recept is dat best te doen. Die 100g is voor heel de taart natuurlijk, anders zou ik wellicht op de spoed belanden.

Vandaag exact vier jaar geleden was dat ook zo. Een ziekenwagen bracht me naar de spoed omdat ik me echt wel heel heel heel erg slecht voelde. Pas op, ik zat toen nog in een knipperlichtperiode wat betreft alcohol. Ik was met succes gestopt en had dat meer dan een jaar volgehouden. Maar ik was nog niet bij de AA, en achteraf gezien was dat de doodsteek in mijn herval. De echte oorzaak was anders en zelfs de directe aanleiding was anders, maar het feit dat ik niet uit het herval raakte, kwam maar door één ding: ik had geen backupsysteem zoals ik dat nu heb bij de AA.

Ik herinner me dan ook heel goed mijn diabetesdiagnose na de opname op de spoed. Vreemd genoeg hield de diagnose zelf me de eerste dagen niet bezig, maar wel het feit dat ik ze naar mijn gevoel zelf had veroorzaakt door te veel te drinken. Ook het feit dat ik op dat moment Antabuse nam om niet te drinken, zag ik als mogelijke oorzaak van mijn plotse diagnose. Ik had inmiddels gehoord dat je op je 40ste geen diabets type 1 meer kan krijgen, normaal komt die diagnose veel vroeger.

Toch was het allemaal niet zo, en de echte oorzaak is genetisch. Wellicht speelt een knobbeltje op mijn bijnier een rol in het ontstaan van de ziekte. Zeker weet men dat niet en het woord knobbeltje heeft me behoorlijk de kast op gejaagd. Maar dat blijkt geen probleem te zijn, alleen is het een mankement dat in de lange lijst van afwijkingen staat die nu circuleert tussen dokters en specialisten. Zelfs de specialisten die mijn rugproblemen behandelen hebben de lijst gezien en de controlearts viel een beetje achterover van de lengte van de lijst. Dat ethylabusus ertussen staat (dat is het mooie woord voor dronkaard) heeft dus met geen enkele van de andere aandoeningen te maken.

Vreemd toch, dat het dat was dat me die week in het ziekenhuis bezighield. Vandaag zijn we vier jaar later en ik vier nu feest. De taart ga ik niet bakken, maar ik vier feest omdat ik deze ziekte heel goed onder controle heb. Ik heb er nog altijd last van en soms zelfs heel erg veel, al schreeuw ik dat meestal niet uit. Maar ik kan met alle middelen die ik nu heb de symptomen prima beheersen. Daar komt bij dat ik sinds de diagnose een pak mensen leerde kennen waarvan er ook enkelen ondertussen echte vrienden zijn.

En volgend jaar moet ik echt iets organiseren, dan zitten we op 5 jaar :)

vrijdag 14 februari 2014

Een compromis TV

Het hoort er echt gewoon bij en dat was op voorhand al duidelijk afgesproken. Niemand wil graag een stap achteruit zetten, dus als je verhuist, doe je dat met de bedoeling om op z'n minst beter af te zijn dan voorheen.

Eén keer was dat niet zo en dat heeft te maken met compromissen sluiten. Mijn prioriteiten zijn namelijk compleet tegengesteld aan die van mijn huisgenoot. Toen ik mijn huis verkocht om in zijn appartement te gaan wonen, was dat voor mij dan ook een behoorlijke stap achteruit. Hoewel de omgeving zei dat ik van een oud krot naar een splinternieuw nieuwbouwappartement ging, voor mij voelde het anders aan. Ik gaf ruimte op en vrijheid om mijn ding te kunnen doen.

Nu is dat dus anders, mits de nodige afspraken en compromissen. Een relatie is geven en nemen zegt men, toch? Eén van de punten was dus dat ik vroeger in mijn huis in elke kamer een televisietoestel had. Tot nu toe werd het in de nieuwe woonst - die het compromis moet zijn tussen het oude krot dat ik bewoonde en de mooie nieuwbouw die mijn ventje in zijn bezit had - onder het mom van dat compromis een beetje afgehouden.

Maar tijden veranderen en toen ik recent plots opdrachten kreeg op regelmatige basis in de keuken, kon ik dat moeilijk laten voor wat het was.

Daarom is er nu dus dit TV toestel verschenen dat me gezelschap gaat houden als ik nog eens tweeëntwintig porties puree ga bereiden.
Ik vermoed dat het met andere gerechten ook werkt ;-)


Alleen is er één probleem met het compromis. De keerzijde is namelijk dat een TV toestel geen bezwaar is op de meeste plaatsen, maar er bestaat een zichtbare allergie tegen kabels die tegen een muur liggen. Merk op dat je er hier al twee ziet, maar dat wordt opgelost. Maar de bron van het probleem was dus vooral dat er in de keuken geen aansluiting ligt voor kabeltelevisie.


Dit is het wondermiddel dat het compromis zal redden. Het is een draadloze klank- en beeldverbindig die net dat doet wat we nodig hebben.

Dit is de zender die boven het aansluitpunt van de kabeltelevisie hangt in de woonkamer.




Als ik een uitzending wil volgen in de keuken, zal ik deze twee antennes openklappen en het blauwe lichtje geeft aan dat de draadloze uitzending een feit is. Ik kies ook hier op dit toestel de zender die ik in de keuken zal bekijken.


Het ontvangertje heeft dezelfde onderdelen maar is wat kleiner van vorm.

Voorlopig ligt het gewoon op de TV houder die het toestel aan de muur bevestigt en wat flexibiliteit geeft.

Dat kan beter, want de kwaliteit van de ontvangst hangt sterk af van de positie die je met de draaibare antennes kan kiezen. Als het ontvangertje los ligt, is dat dus niet ideaal en moet ik vaak een draai geven aan de antennes om de uitzending vlekkeloos te volgen.


En als je nu denkt dat ik onverantwoord zotte kosten doe, heb je 't helemaal mis. Dit is allemaal materiaal dat in bergingen en ingebouwde kasten terug was te vinden, ik moest gewoon de puzzelstukjes in elkaar passen en enkele gaatjes boren.

Dat onverantwoord zotte kosten doen is dus ooit wel gebeurd, alleen heb ik al geen idee meer waarom ik dit speelgoed ooit kocht. Het zal toen wel ergens in een plan gepast hebben.

Feit is dat het nu goed van pas komt :)

donderdag 13 februari 2014

Huiswerk

Lelijk, dom, lui, verlegen, alleen en anders. Dat is een zware last om te dragen. Stel dat dit je zelfbeeld is, dan is het niet fijn om 's morgens op te staan en de dag in zo'n lichaam door te brengen.

Omdat dat moeilijk is, komt er een eindeloze gedachtenspiraal op gang. Omdat dit het idee is dat je over jezelf hebt, kom je in de problemen. Waarom zou je immers moeite doen om het huiswerk dat je krijgt met succes uit te voeren? Maakt niet uit in welk stadium van je leven je zit, huiswerk is er namelijk altijd. Als je jong bent is dat: ga naar school, doe je best, maak je taken, leer je lessen en zorg voor goede punten. Het huiswerk omvat andere aspecten, want het leven van een kind of tiener omvat meer dan dat. Daarnaast moet je sociaal zijn, na de school moet je afspreken om leuke dingen te doen met vriendjes. Je moet hobby's hebben omdat het leven meer is dan school alleen.

Het huiswerk verandert. Wees succesvol in je werk, doe je best, zorg dat je collega's en je baas op je kunnen rekenen zodat je een goed loon verdient. Je hebt dat nodig, want zonder geld ben je niks waard. "Geld maakt niet gelukkig maar het helpt wel" moest ik vaak horen. Waarmee dus bedoeld werd dat geld wél gelukkig maakt en de originele spreuk belachelijk werd gemaakt. Je moest ook geld hebben om je hobby's en je sociaal leven uit te bouwen. Alle hobby's kosten geld en op stap gaan met vrienden trouwens ook. Je kan dus maar best zorgen dat je genoeg geld verdient, zodat je niet moet onderdoen voor je leeftijdsgenoten.

Ik ben gebuisd over heel de lijn.

Ik was dan ook anders, remember? Lelijk, lui, dom, verlegen en alleen zijn helpt niet om het moeilijke huiswerk uit te voeren. Ik heb het dan ook nooit uitgevoerd, ik koos kort na mijn 17de verjaardag om in een andere wereld te gaan leven. Ik ging op stap en leerde nieuwe vrienden kennen. Ik ging op kot en leerde nog meer vrienden kennen. Ik was plots sociaal, welbespraakt, grappig en uitbundig. Lui zijn of een beetje dom was niet erg in die vriendenkring. Ook uiterlijk was er niet belangrijk.

Uiteraard was er slechts één ding veranderd: ik dronk alcohol. Veel alcohol. Twintig jaar later werd duidelijk dat het niet de juiste keuze was. Ik voelde me nog altijd lelijk, dom, lui, verlegen, alleen en anders. Alleen als ik dronk, was het gevoel weg.

De bron aanpakken van het originele probleem begon dan pas. Psychologen legden me uit dat pestgedrag in mijn jonge jaren de oorzaak waren van mijn laag zelfbeeld over mijn uiterlijke verschijning. Dom, lui, verlegen en anders was ik geworden omdat anderen het me ingeprent hadden. Eindeloos werd herhaald dat ik slim genoeg was, als ik maar meer mijn best deed. Een IQ test wees trouwens jaren later uit dat ik inderdaad erg slim was en ervaringen uit mijn weinig succesvolle carrière wezen uit dat ik heel gedreven kon zijn als ik de juiste prikkeling kreeg. Verlegen zijn ben ik verleerd en alleen ben ik al lang niet meer. Anders ben ik wel, maar dat is iets om fier op te zijn.

Plots niks meer drinken loste niks op. Het plaatste me gewoon terug naar af. Het ene grote probleem moest eruit, en dat was die eindeloze spiraal van piekeren in mijn hoofd. Denken zonder te kunnen stoppen is een marteling. Als één idee in je hoofd nooit weggaat en je dag verpest, dan moet je een oplossing vinden om je gedachtengang te stoppen. Een pint drinken wou ik niet meer, maar dat was het enige effectieve wapen dat ik had.

Je kan moeilijk zeggen dat ik verlegen ben. Ondertussen was ik misschien al wel een half uur aan het praten in een kleine groep met échte vrienden. Ik vertelde hoe ik dus deze stap kon zetten die in ons boekje nummer elf heeft gekregen. Het boekje praat over God, gebed en bezinning. Toen ik dat naast me neer had gelegd zoals ik dat in alle andere stappen moet doen, bleef er één ding over: meditatie. Een praktisch truukje dat ik leerde in de cursus mindfulness en tot op de dag van vandaag nog heel vaak toepas. De vorm is anders, maar de inhoud is gelijk. Ik lig niet meer op een matje zoals in de les, maar tot rust komen in je hoofd heb ik helemaal onder de knie. Over niks nadenken is moeilijk, maar ik heb het geleerd. Een negatieve gedachtenspiraal kan ik stoppen met eenvoudige oefeningen. Ook zonder cursus lukt het nu, het werd een automatisme.

Leven van dag tot dag is de sleutel tot geluk. Dat grote huiswerk heb ik naast me neer gelegd. Ik neem de uitdaging niet aan. De nieuwe opdracht is: wees vandaag gelukkig en dat lukt wonderwel. Alle elementen die me aangeleerd werden zijn overbodig. Vandaag gelukkig zijn is zo eenvoudig, dat kan elk kind. Misschien is dat net de fout die we maakten? Als je nadenkt als een kind heb je geen aangeleerde ballast en dan komt geluk vanzelf.

Ik ben niet alleen, zo blijkt. Ik zag het, dat je met veel aandacht luisterde. Ik zag dat je de meeste van deze zorgen ook had. Alleen had je veel van hen nu nog. Je mag me niet onderbreken, dat zijn de regels. Maar na de meeting mag het natuurlijk wel. Ik kan enkel de ervaring delen, ik kan ze niet oplossen voor iemand anders. Ik kan wel een objectieve spiegel zijn en zien dat vele zorgen ongegrond zijn. Ik heb ogen en oren die me vertellen dat zorgen ongegrond zijn. Ik ben objectief omdat ik op een afstand sta, en niet belemmerd door die gedachten in jouw hoofd. Ik zou een goede psycholoog zijn, maar heb de cursus voorlopig nog niet besteld. Maar het blijft een uitdaging die ik ooit zal aangaan, alleen is de timing nu slecht.

Maar uitstel is geen afstel. Mijn gezondheid verplicht me om eerst te laten gebeuren wat er komt.

Tot die tijd hou ik me bezig met gelukkig zijn.

Dag per dag.

woensdag 12 februari 2014

Shutdown

De laatste stap is gezet om over te schakelen naar een standaard inrichting zonders toeters of bellen.

Het werd opgebouwd vanaf het begin toen ik mijn bedrijfje startte. De internetverbinding moest sneller omdat drukkerijen met grote bestanden werken. Ik maakte software in die sector en data verzenden over het net moest vlot gaan. Er kwam een server te staan op mijn kantoor om dat allemaal makkelijker te maken.

Omdat één server verschillende services kan aanbieden, werd dat ook op die manier ingesteld. Hij zorgde voor e-mail, webpagina's, bestandsdeling en testsoftware. Na een tijd bleek dat concept erg gevaarlijk te zijn. Stel dat je server voor welke reden dan ook plots blijft hangen, dan vielen dus alle functies uit. In de praktijk wou dit zeggen dat als er iemand een te groot bestand wou plaatsen op de ftp server, dat die dus soms crashte. Dat had als gevolg dat de websites die op die server stonden (dat waren er toen een stuk of 10) niet meer bereikbaar waren. De server was ook mailserver, dus alle mailverkeer van mezelf, enkele familieleden en mijn twee collega's binnen ons bedrijfje werd plots geblokkeerd.

Het probleem werd opgelost met eenvoudige, maar dure middelen: er kwamen vier servers in plaats van één. Eén server voor één functie, dat is veel properder. Als de ftp server crashte, kon je gewoon nog mailen en de websites bleven online.

Ondertussen was de locatie veranderd naar Hoboken en een nieuw probleem deed zich voor. Het internetabonnement was peperduur maar niet altijd betrouwbaar. Ik betaalde 160€ per maand enkel om online te zijn met een vast IP adres. Dat is wat kort door de bocht, want de prijs voorzag ook een supersnelheid voor 20 PC's. Maar heel af en toe was er een Telenetprobleem in de wijk, en dan ging er dus heel veel mis omdat klanten de servers online verwachtten. Ik nam een tweede internetverbinding die over de telefoon ADSL aanbood voor noodgevallen.

Trouwens, je zou denken dat één persoon geen 20 connecties nodig heeft, maar ik slaagde erin om de kaap van tien vaak te overschrijden. Met vier servers online, één extra testserver, 2 werk PC's en een Mac om onze software te testen was ik bijna aan tien. Als ik of één van mijn collega's het kantoor binnenkwam, telde de smartphone die inlogde op het draadloze netwerk ook als één PC. De gameconsoles gingen ook online en na een tijdje kwam ik soms al aan de limiet van 20 toestellen.

Dat is nu allemaal voorbij, alleen zat ik nog met een behoorlijk duur internetabonnement. Ik had enkele servers geschrapt, maar de twee laatsten waren nog online tot gisteren. Ook de telefooncentrale met vier externe nummers was al lang nutteloos. Wie heeft nu nog een aparte faxnummer en een modem inbelpunt?

Vandaag is alles geschrapt. Het abonnement werd opgezegd en de telefooncentrale komt men terug oppikken. Ik zal zoals normale mensen één telefoonnummer hebben dat trouwens niet meer van de zaak is. Ook het internetabonnement is nu een privézaak en een vast IP adres hoort daar niet bij. Dat wil zeggen dat de laatste twee servers vandaag stopten.

Nu wordt het een standaardfactuur van 35€ en die geeft een mooie snelheid op een VDSL verbinding. Het vreemde is dat het zelfs sneller gaat dan voorheen, terwijl mijn telecom maandkost op het hoogtepunt bijna tien keer hoger lag.

Er is een vreemd neveneffect aan dit verhaal. Ik heb altijd beweerd dat mijn kantoor de stilste plek was in het appartement. Ik had nooit last van geluiden van de bovenbuur die de deur enthousiast sluit en de baby die één verdieping hoger zo hard huilt dat het doordringt tot in onze slaapkamer.

Maar vandaag hoorde ik het dus voor de eerste keer ook in mijn kantoor. Er is niks veranderd aan de constructie van het gebouw. Ik leef alleen al 15 jaar in het servergeluid en dat was ik gewoon. Nu is het plots stil en nu hoor ik de buren.

Ik twijfel nog wat nu het beste was: servers of huilbaby's ;)

dinsdag 11 februari 2014

Arduino Pan & Tilt with Wii Nunchuk - software


The Arduino sketch can be found here:

HTML version

INO file

Mancave article
You need to download the library wiinunchuck.h :

* File : wiinunchuk.h V0.9
* Author: Tim Teatro
* Date : Feb 2012
* find the download page here
* download the wiinunchuk.h file in your libraries folder of the Arduino environment
(something like C:\arduino-1.0.4\libraries\wii , where you first create a folder 'wii' yourself)

The sketch also uses the servo.h and wire.h libraries. The wire library supplies the I2C connection protocol which you don't have to worry about other than connecting the right pins (A4 and A5) to the datapin and clockpin of the NunChuk.

The sketch uses two possible control methods: using the joystick of the Nunchuk or using the movement sensors. The sketch as downloaded in the above link has method two commented out because it's not that practical. It's a lot of fun though, so feel free to try method one and two as described in the code.

As mentioned, the joystick mode is the way to go if you really want to use the pan & tilt servos.
These are important variables to keep in mind:

int pinPan = 3; --> pin number of the panservo
int pinTilt = 5; --> pin number of the tiltservo

int panPos = 70; --> initial panposition
int tiltPos = 80; --> initial tiltposition

Feel free to change the initial positions or pin numbers to more convenient values.

I added some lines to make the tilt movement a bit less sensitive than the pan movement:

    if ((speedTilt <= 2) & (speedTilt >= -2)) {speedTilt = 0;};
    if (speedTilt > 2){speedTilt -= 2;};
    if (speedTilt < -2){speedTilt += 2;};

Actually, all it does is ignore the values of the tilt joystick from 110 to 150 (130 is the center position, actual values may vary in your controller). The reason is simple: tilt movement is not that important and should only be activated if you move the joystick more firmly up or down. I tried it without this extra code, and it was annoying to see tilt movement when you actually only want to pan left or right most of the time.

Back: the hardware page

maandag 10 februari 2014

Arduino Pan & Tilt with Wii Nunchuk - hardware


I made this pan & tilt system to control the movement of a DSLR Camera or a video camera. Its purpose was to make it strong enough to hold any camera including a large lens. It can be mounted on a standard tripod and can hold any camera that supports a standard tripod connector.
Mancave article


The servo's are driven by an Arduino mini and I added a Wii Nunchuk controller so the camera follows the movement of your hand. I wrote an Arduino sketch that drives the servos by using the joystick or by using the internal movement sensors of the Nunchuk.

This video shows some tests I did mounting all kinds of equipment. The purpose was to see if these servos can really take a lot of weight.

Well, they can !



The servo's (Tower Pro MG995 - link is in dutch) are the powerful kind you find online for really low prices. I did this test some time ago to check if they can really take the 13 to 15 kg cm troque that the supplier claims. It's not an accurate test, but I calculated that it should at least hold a bucket of water (10 kg) on a lever of 1 cm.




The construction itself is a bit of a DIY job using two servo's, a bracket set (the black parts) that I bought online, some metal and screws and a part of an external video lamp that I didn't use anymore.

This is the part where you connect your photo or video equipment on top and slide it back and forth.


The hardware is pretty straight-forward. I use an Arduino mini only because it was available, but any Arduino will do. Actually, it made it a bit more complicated because I need 3.3V on the Nunchuk, which the mini doesn't supply (I had a 5V version). That's why I added an external resistor and a 3.3V zener diode. When using a regular Arduino, you can skip this and just use the 3.3V power from the Arduino pin.

The only tricky part was connecting the Nunchuk to the board, but this type of experiment board has these vertical pads at the end which you can shape an solder just the way you want. Cutting the wires of your Nunchuk is also an option, as is using this seperate Nunchuck Arduino Adapter by Sparkfun.

This is the layout I used to connect the parts. It's important to check that pins AD4 and AD5 (analog pins 4 & 5) are used by the I2C interface of the Arduino. The Wii Nunchuk uses this interface, so you don't have any choice there. Pins 3 and 5 were used to drive the servos, but any pin can do that job if you alter the sketch on the next page.


I'm using battery power of 7.2V for the servo's and for the 9V connector of the Arduino. Be sure never to connect the power lines of the servo's to the 5V regulator of an Arduino, it will be toasted!

Next: the software page

zondag 9 februari 2014

Arduino Pan & Tilt met Wii Nunchuk


Ik had al eens een poging gedaan om een pan & tilt systeem te maken om een fototoestel of videocamera te laten bewegen, maar dat was geen groot succes.
Mancave article



De reden was vooral te zwakke servo's en te weinig kennis van hoeveel stroom die dingen echt nodig hebben.

Nu lukte het dus wel, en het resultaat is verbluffend!



Buiten de twee zwarte ijzeren beugels is het een eigen ontwerp dat op elk standaard camerastatief past. Je kan er ook elke fototoestel of videocamera op bevestigen met de standaard bout die in je toestel past.

Het toestel kan je op de slede vooraan of achteraan plaatsen om het zwaartepunt ongeveer stabiel in het midden te houden.



Zo kan ik mijn fototoestel zelfs met de grootste lens en convertor (dus 2 lenzen achter elkaar) op dit systeem monteren en het is nog steeds ijzersterk en zeer snel. Het gevolg is wel dat alles nogal schokkerig is, maar het is dan ook niet de bedoeling om er een timelapse mee te maken, gewoon de camera bewegen met behulp van een Wii controller.

En kijk hoe cool dat is :)



Voor de technische details volgen er twee blogpagina's in het Engels omdat de linkback uit het Youtube filmpje best geen vertaling vereist, het maakt Youtube bezoekers behoorlijk nerveus ;-)
1. The hardware page
2. The software page

zaterdag 8 februari 2014

Stoofpotje van konijn met graanmosterd, savooikool met spekjes en knolselderpuree

Onder het motto: 'ik word de nieuwe huisman' doet het deugd om eens zo'n titel te kunnen schrijven. Het spreekt voor zich dat het allemaal eigen bereiding is.

Er kwam zelfs een recept aan te pas dat ik niet heb gevolgd. Maar het resultaat was subliem.

Ik ga het nog leren :-)


vrijdag 7 februari 2014

Early bird

De klaagzang is achter de rug, dus de reden waarom het zo is kan ik kwijt in één zin. Oxycodon is een goede pijnstiller, maar ik zou liever zonder morfine equivalent leven omdat zijn werkingsduur van twaalf uur die vooropgesteld wordt in de praktijk neerkomt op tien uur, wat in diezelfde praktijk dan weer wil zeggen dat ik al enkele weken om 5 uur 's morgens wakker word door opflakkering van rugpijn. Tiens, in één zin past toch nog behoorlijk wat geklaag ;-)

Maar het is nu zo en het creëert een extra ruimte-tijdcontinuüm waar andere wetten gelden dan in de wereld die om 7u begint tijdens weekdagen en om 9u in het weekend. Helaas heeft Oxycodon geen besef van week- of weekendtiming, dus het continuüm is tijdens het weekend een extra halve werkdag als je nog in dat soort termen zou rekenen voor iemand 'op ziekenkas'.

Maar er zijn andere wetten en ze hebben alles van doen met tijd en ruimte. Het vroege uur beperkt je nogal in nuttige activiteiten die je kan verzinnen om het gapende gat op te vullen in de dagindeling die nu een extra segment heeft. Soms is het tijdsgebonden: je gaat immers niet om 5u 's morgens naar TV kijken of een CD'tje opleggen met je favoriete dansmuziek. De beperking in plaats is een praktisch probleem en hangt vast aan de indeling van de ruimte die ik samen met één levensgezel en twee gezellinnen betrek. Het is immers in beide gevallen belangrijk dat de nachtrust gegarandeerd blijft.

De dames hebben de onhebbelijke gewoonte om naar de deurklink van hun kamer te springen als gestommel in het appartement hun nachtrust verstoord heeft. Voor je nu vreemde dingen denkt, het gaat uiteraard over Querty en Azerty, de twee huiskatten die evenveel nachtrust verdienen als de andere bewoners.

Praktisch betekent het dat ik me verplaats naar de woonkamer en met een laptop en Radio 1 als partner de ochtend doorbreng. Om vijf uur is dat nog een beetje vreemd omdat de nachtprogrammatie nog loopt. Maar vanaf zes uur start ook daar echt de ochtend met het radioprogramma dat zelfs die naam draagt. Ik kan niet anders dan me de vraag stellen hoe ze trouwens politici en andere bekende mensen met meningen die het nieuws kleuren op dit onooglijke uur toch telkens weer aan de lijn krijgen zonder dat je aan de stem echt hoort dat zes uur toch maar net gepasseerd is.

Je zou denken dat koffie de beste vriend is als je in deze situatie zit, maar niets is minder waar. Dat is een extra probleem dat het continuüm potentiëel helemaal kan verstoren. De machine die ons voorziet van het zwarte goud is een model dat met een werkdruk van 19 bar heel lekkere koffie zet, maar als zelfs de buurvrouw ooit langs de neus weg vroeg wat toch dat rolluik is dat ze elke avond nog rond 23u hoort sluiten, deden we alsof de neus bloedde om later vast te stellen dat het wellicht dit toestel was dat behoorlijk veel decibels nodig heeft om dat extra strong zwarte ristretto capsuletje om te zetten in een vloeibare substantie.

Hoe je die extra tijd dan echt moet opvullen? Aah, nuttige dingen hè. Zoals een pagina vol schrijven over het feit dat je nu vroeg opstaat ;-)



donderdag 6 februari 2014

Niet terug naar af

Het was helemaal niet terug naar af. Hetgeen te verwachten was, is ook gebeurd.

Er is maar één ding belangrijk aan onze tafel. Eén ding maakt het anders dan in de omgeving waar je dagelijks leeft. De belofte om niet te drinken telt maar voor één dag. Je krijgt dat buiten de AA aan niemand verkocht, want het is aartsmoeilijk voor de betrokken personen.

Stel dat ik je nu zeg dat ik niet beloof om nooit meer alcohol te drinken. We weten allemaal wat er gebeurt als ik het wel doe, en het zou niet meer dan eerlijk zijn dat ik die belofte dus wel doe aan de mensen die me dierbaar zijn. Ik heb ze immers heel erg gekwetst door het vroeger keer op keer wél te beloven en telkens die belofte te breken.

Het zou niet meer dan fair zijn om het dan uiteindelijk eens écht te menen. Gewoon eens voor eens en voor altijd zeggen: schluss, gedaan ermee, ik drink nooit meer alcohol. Dat zou nogal een opluchting zijn voor de mensen die weten wat een rampzalige gevolgen mijn gedrag vroeger had.

En toch doe ik het niet. Nèh!

En dat is niet omdat ik koppig ben. Ik ben het wel hoor, maar dat is niet de reden. Er zit namelijk een keihard psychologisch truukje in die eerste stap die ervoor zorgt dat ik mijn belofte vanaf nu NOOIT meer breek. Ik beloof het gewoon niet, dan kan ik de belofte ook niet breken.

En wat gebeurt er dan? Ik beloof het nu enkel aan mezelf, niet aan iemand anders. En ik beloof het enkel voor één dag. Niet meer voor heel mijn leven. Eén dag, enkel voor mezelf, dat kan ik net aan.

Dat ene ding is anders dan in de omgeving. Het is trouwens anders dan wat ik vroeger wél moest beloven aan mijn psychologe. Ik moest die belofte doen om nooit nog te drinken en als ik ze brak, kreeg ik naar mijn voeten. Daarom werkte het ook niet. Aan onze tafel is het omgekeerd en daarom werkt het wel.

Het was helemaal niet terug naar af. Het was geen zondaar die binnenkwam, maar een gewone man die zijn goede en minder goede kanten heeft. Een minder goede kant is dat ie soms een pintje te veel drinkt. Hij heeft dat nu gedaan en we hebben gehoord waarom dat zo was. En het was niet erg. Niemand wees hem met de vinger. Dat komt omdat niemand het ooit van de eerste keer juist deed. Iedereen heeft diezelfde uitleg ooit aan deze tafel gedaan dat het deze keer één keer is fout gelopen. En toen was dat ook niet erg. Je komt binnen, legt het uit, krijgt begrip en vertrekt weer.

Het is niet terug naar af.
Het is een kleine misstap.
Hier mag je die zetten omdat je normaal bent.

woensdag 5 februari 2014

Show of buyer

Het zijn niet allemaal kleine webwinkeltjes in één of andere Chinese garage hoor. Je vindt ook serieuze grote bedrijven die op AliExpress hun goederen aanbieden.

Kijk maar hoe mooi het gebouw eruit ziet van buiten.

De productiehal zit vol met geschoold personeel dat jouw bestelling klaarmaakt.

En kijk hoe mooi het kantoor eruit ziet, hier wordt dus de administratie van mijn bestelling geregeld.







Er moeten veel pakjes verzonden worden, dus ook daar wordt er enkel met het beste materiaal gewerkt.

Kijk maar wat die dozen allemaal kunnen verdragen. Pure klasse.







Alleen, ik denk dat er drie weken geleden hier en daar iets misliep. Misschien waren de laserprinters kapot die de etiketten afdrukken van de geadresseerden.

En wellicht waren de dozen ook op, want dit was het pakje dat de postbode me gaf :D



Maar geen probleem hoor, ik heb hem vijf sterren gegeven. De componentjes waren van heel goede kwaliteit en de levering was tip top in orde. Hoe het bedrijf er echt uitziet is dan van geen belang :)

dinsdag 4 februari 2014

Klaagzang

Als je niet tegen zageventen kan, moet je nu maar niet verder lezen ;)

Het wil niet lukken met de rug en vandaag was er een nieuwe revalidatiesessie gepland. De groep was redelijk groot en de kinesist was een nieuw gezicht. Hoewel ik er nu toch al bijna een jaar vaste klant ben, deze jongeman had ik nog niet gezien. Toch niet als kinesist die de les geeft, hij was me al wel eens opgevallen als ie administratief werk deed achter de balie.

Daar is niks mis mee, dat ie dus vandaag de les gaf, maar was het plan niet om me elke keer door dezelfde kinesist te laten begeleiden? Het idee komt niet van de uitverkoren kinesist, want die vond dat vanaf dag één een slecht idee. "We wisselen hier nogal met onze lessen", was de uitleg toen. Ik zou dus best - als het lukt - een vaste les op een vaste weekdag inplannen, maar dat zou geen zoden aan de dijk brengen als men onderling haasje over springt in de planning.

Dat de reservatie niet vlot loopt danken we aan de vooruitgang. We kunnen nu immers online onze lessen reserveren zonder de kennis van de actieve kinesist die op dat uur de les zal geven, maar mijn redenering was: ik leg gewoon elke week dezelfde twee lessen vast op maandag en woensdag. Ik wist dat die ene kine daar gepland stond. Het moet dan al lukken dat je dan elke keer iemand anders treft voor de klas, maar toch was dit vandaag voor de derde keer wel het geval. Daar komt bij dat online reserveren maar twee weken in de toekomst kan, en de lessen staan meestal al twee weken bijna volzet. Je kan je inschrijven als 'reserve', maar wat is het nut dan van online reserveren?

Soit, mij maakt het niet uit, het was ook niet mijn idee. Het idee kwam van de fysische geneesheer: hij dacht dat een meer persoonlijke begeleiding beter zou zijn, gezien ik ondertussen een 'probleemgeval' blijk te zijn. Tijdens de les merkte de nieuweling dat op, en hij zei ook met zoveel woorden dat ik precies wel wat last had. Om niet voor een derde keer hetzelfde verhaal te doen - ik reken nu enkel de keren dat ik de uitleg tegen een kine doe, de rest van het ziekenhuis is ondertussen ook op de hoogte - heb ik me er vanaf gemaakt met de oneliner "dat is niet zo abnormaal, bij mij is dat altijd zo". Blijkbaar was dat voldoende qua uitleg.

De lange uitleg die erbij hoort is trouwens een fenomeen dat niemand tot nu toe aux sérieux neemt. Elke x aantal dagen, nu is dat één of twee keer per week, krijg ik hevige pijn die ik nooit eerder had en niet herken als 'gewone' spierpijn die me mank doet lopen. Ik krijg de pijn op één welbepaalde plaats, twee centimeter links van de operatieplaats en ze gaat tien centimeter in de hoogte verder. Hoe ik nog nauwkeuriger moet zijn weet ik niet, ze is er gewoon. Ze duurt een tiental minuten tot een half uur en vanaf dan ben ik eraan voor de moeite. De oefeningetjes uit de revalidatie die ik ondertussen thuis ook doe op mijn mindfulnessmatje van indertijd, hebben op dat moment weinig zin. Het enige dat me dan helpt is de sterke pil Oxycodon die nog in dezelfde initiële (maximum) dosis in mijn lijf zit sinds augustus.

Er kwam een lastig probleem bij sinds de laatste keer dat ik de pijn heb gevoeld, nu enkele dagen geleden. De slaap is ook zo goed als verdwenen en de laatste twee nachten sliep ik drie tot vier uur. Overdag inhalen lukt meestal niet, maar vandaag na de les zat ik er zo door dat ik terug in bed kroop.

Niet lang daarna gilde de Dexcom dat de suiker te laag stond. Dat is raar omdat ik net na de les gegeten had. Ik weet wel hoe dat komt, de les was uitputtend en na een inspanning gaat de suiker eerst omhoog om dan na een uur of twee als een pudding in elkaar te zakken.


Dat is dus wat er na 14u bezig was. Het rode puntje is een meting met de vingerprik, dus op dat moment heb ik boterhammen gegeten. Normaal stijg ik dan gestaag verder, maar dat was vandaag een klein bultje dat daarna onder de groene zone is gezakt. Iets na 15u slaap ik dus als het alarm afgaat als ik onder de groene zone zak. De laagste meting met de vingerprik was 58 en dan voelde ik me al behoorlijk slecht en de paniek zat er weer behoorlijk in.

Resultaat: een vreetbui met alles wat voorhanden was en iet of wat suiker bevatte. Goed wetende dat dat fout zou aflopen, heb ik toch nog heel wat insuline bijgespoten om de piek niet te hoog te laten stijgen. Voor mijn doen is dat niet gelukt, want waarden tot boven 250 zijn voor mij extreem hoog. Ik word dan duizelig en slaperig en daar heb ik niks van gemerkt. Ondertussen was ik immers zo moe dat ik weer in slaap was gevallen. Een geluk bij een ongeluk, zeker?

Soit, iets voor 19u zit een avondmaal en ik heb een overdosis insuline gegeven. Daarna is de bloedsuiker behoorlijk goed aan 't zakken en ik kom wel weer in mijn groene veilige zone.

En dan beloof ik nu plechtig dat ik de komende weken niet meer zo ga zagen als al wat hier op deze pagina staat. Ik ben positief ingesteld en gelukkig, remember? Alleen heb je zo van die dagen.

Maar nu is het voorbij. Denk aan groene weiden, wind in de bomen of een kabbelend riviertje. Waar ik niet geraak, want ik sukkel met mijne rug. Dju, dat positief zijn moet ik nog wat oefenen.

Morgen gaat het beter. Beloofd ! :)

maandag 3 februari 2014

Het blijft wel de kattenkamer !

Ik heb toch het plan opgevat om de werkkamer slash kattenkamer meer op te eisen door er een bidet te plaatsen en een extra kastje voor de etsbak.

De katten hebben vandaag een duidelijk statement gemaakt dat het toch vooral de kattenkamer blijft !











zondag 2 februari 2014

Lichtkrant

Ik vroeg me af waarom dit zo duur was. Dit is een redelijk standaard lichtkrant die je overal in de plaatselijke kleinhandel wel ziet hangen om relevante info te tonen die de kleine zelfstandige de wereld wil insturen.


En dit kwam ik tegen bij mijn Chinese vrienden op AliExpress.

Als er een discrepantie van een factor 10 tot 100 in een prijs zit, dan word ik nieuwsgierig. Ik wil dus zeggen: als je het aantal lichtjes dat je hier ziet gaat tellen en dan uitrekent hoeveel de kostprijs per lichtje is in de lichtkrant van de plaatselijke frituur, dan betaalt de friturist dus 10 tot 100 keer meer dan wat deze dingetjes kosten.


Ik weet natuurlijk dat deze lichtjes moeten bestuurd worden en dat daar elektronica voor nodig is. Iemand moet daar ook over nadenken, dus er komt heel wat software aan te pas. Maar je blijft met de originele factor 10 of 100 zitten omdat ik er toch vanuit ga dat de duurste onderdelen in een lichtkrant de lichtjes moeten zijn.

Je kan dat op één manier ontdekken. Je koopt er zo 30 en je gaat er mee aan de slag ;-)

Dit is het ontwerp dat ik gemaakt heb voor drie van die 'letters'. Er kunnen dus drie matrixen van vijf bij zeven lichtjes op één printplaatje. Natuurlijk is dat waardeloos, want je hebt met drie cijfers of letters geen lichtkrant. Je zou dus vier of vijf van die printjes naast elkaar moeten plaatsen en ze verbinden met elkaar. Dat is voor zover ik het nu zie de reden waarom het zo duur is. Simpel gezegd: het zijn gewoon te veel lichtjes.

Dus niet de prijs per lichtje, maar wel de besturing is een ramp. Je kan om te beginnen niet alle lichtjes samen aandoen, want dan zou je een microcontroller moeten hebben met één uitgang per LED. Je hebt dus veel elektronica nodig (om te beginnen een multiplexer) om alles bestuurbaar te houden.

Laat dat nu net niet mijn bedoeling zijn. Ik ga proberen om één microcontroller per drie letters te voorzien. De bedoeling is dat je één printplaatje zal krijgen voor drie letters. De microcontrollers zullen dus onder elkaar moeten beslissen welke LED's moeten aan- en uitknipperen als er een tekst voorbij loopt. Door die manier van werken maak ik de software heel moeilijk, maar de besturingselektronica heel makkelijk. Enkel één chip per drie letters, geen extra besturingselektronica voor grote stromen door de LED's en geen multiplexers.

Het is een theorie die ik alleen kan uittesten door de print echt te maken omdat het onbegonnen werk is om dit met draadjes op een experimenteerbord uit te testen. Maar als mijn berekening klopt, zal de lichtkrant net licht genoeg zijn om ze te kunnen lezen. Daar zit immers het grootste probleem: de LED's zullen maar één zevende van de tijd branden. Als alle LED's op één rij allemaal samen branden, zal ik stroom tekort komen. Ik ga gewoon zorgen dat ik ze dus nooit allemaal samen laat branden. Simpele problemen hebben simpele oplossingen ;-)

Zag je trouwens de vorige foto van mijn printplaatje? Cool ontwerp hè, als je ziet dat ik enkel dit heb getekend:


Ik heb een website gevonden (http://mayhewlabs.com/3dpcb) die dit saaie groen/zwarte scherm in 3D kan omzetten. Zo kan je zelfs de componenten op je printplaat echt zien staan, nog voor je ze in 't echt maakt. Zo had ik kunnen vermijden dat ik in mijn vorig ontwerp een connector moest afzagen omdat ie een chip raakte. Dat zie je dus niet als je de print ontwerpt.



zaterdag 1 februari 2014

Een warmwatercircuit

Het grote zurenplan komt één stapje dichterbij. Het niet-lekkende bidet was een stap die me even op de borst deed kloppen. Nu volgt een essentieel onderdeel: de zuurbak.

Niet helemaal juist, want hij staat er nog niet. Maar ik ben één stap verwijderd om hem uit de kelder naar hier te verhuizen. Er is immers een bescherming nodig rond het plastieken bakje waar het bijtend zuur in zit waarmee ik printplaten ets. Ik kreeg de tip om een ander soort zuur te gebruiken, iets dat moderner is en minder gevaarlijk voor je kledij. Misschien doe ik dat ook wel, maar dan nog zou dit systeem zijn nut hebben.

Er komt dus eerst een kastje waar het zuur in staat. Er wonen twee katten in deze kamer en we willen niet dat ze het bakje gaan omkieperen of erger nog: dat ze benieuwd zijn hoe het smaakt. Het zuur moet dus in dit kastje staan, maar niet zonder extra bescherming.

Dat is niet meer dan deze plastic bak die ik vul met enkele centimeters water. In dat water plaats ik dan het bakje met het zuur en het plan is dat dit altijd zo zal blijven staan. Ik wil dus nooit de grote plastic bak of het kleine bakje verplaatsen. Ik ga ook het kastje vastmaken aan het bureau en het bureau verankeren in de muur. Je zal dus nooit per ongeluk tegen het kastje kunnen duwen en daardoor het zuur omver gooien.

Daarom heb ik deze extra kraan in het kastje gemonteerd. De kraan geeft gloeiend heet water dat rechtstreeks van de boiler komt, zonder mengkraan. Daar heb ik meteen een kapitale fout gemaakt omdat de grijze plastic buis enkel koud water verdraagt. Maar dat zal in de praktijk geen probleem zijn als mijn plan werkt.




Bovenaan moest achter de warme leiding van het bidet dit tussenstuk met een extra stopkraan voorzien worden.

En weer was alles (bijna) van de eerste keer waterdicht.

Ik leer het nog :)

Er klopt iets niet in mijn redenering hè. Hoe kan je nu een bak met water altijd laten staan zonder hem ooit leeg te gieten? Het water moet trouwens heet zijn om het zuur te verwarmen tot zo'n 40°C. Maar de plastic bak heeft geen afvoer, en zelfs al zou me dat lukken, de bak staat te laag om aan een afvoer te bevestigen in deze kamer.

Daarom stond er dus een zwart bakje met batterijen op de foto hierboven. In de plastic bak zal dit Chinese pompje zorgen dat het water kan weggepompt worden uit de plastic bak als de job erop zit.

Sterker nog, in het uiteindelijke plan is er een microcontroller voorzien die de temperatuur van het water op peil zal houden door de kraan te openen met een ventiel dat nu nog ergens in een Chinees postkantoor ligt. Het ventiel zal extra warm water toevoegen en de pomp zal het afkoelende water afvoeren. De microcontroller zal ook het waterpeil kennen met een sensor die al klaar ligt.


Maar dat is allemaal voor later. Nu was de enige vraag: is het pompje sterk genoeg om de job die het normaal in een aquarium doet, hier ook aan te kunnen? Ik moet immers meer dan een meter hoogte omhoog pompen.

Het antwoord is: bijna. Dit is nu geen spectaculair debiet, zeker als je weet dat het buisje maar 6mm dik is. Maar het werkt dus wel. Gelukkig kan het pompje 12 volt verdragen, en nu geef ik het slechts 6. Het uiteindelijke debiet gaat dus veel beter zijn.

Daar zie ik dus geen enkel probleem :)