dinsdag 18 februari 2014

Diabetestaart

Dit zou ze kunnen zijn, de taart die je mag eten als je diabetes hebt. Met 22g koolhydraten en toch 100g suiker in het recept is dat best te doen. Die 100g is voor heel de taart natuurlijk, anders zou ik wellicht op de spoed belanden.

Vandaag exact vier jaar geleden was dat ook zo. Een ziekenwagen bracht me naar de spoed omdat ik me echt wel heel heel heel erg slecht voelde. Pas op, ik zat toen nog in een knipperlichtperiode wat betreft alcohol. Ik was met succes gestopt en had dat meer dan een jaar volgehouden. Maar ik was nog niet bij de AA, en achteraf gezien was dat de doodsteek in mijn herval. De echte oorzaak was anders en zelfs de directe aanleiding was anders, maar het feit dat ik niet uit het herval raakte, kwam maar door één ding: ik had geen backupsysteem zoals ik dat nu heb bij de AA.

Ik herinner me dan ook heel goed mijn diabetesdiagnose na de opname op de spoed. Vreemd genoeg hield de diagnose zelf me de eerste dagen niet bezig, maar wel het feit dat ik ze naar mijn gevoel zelf had veroorzaakt door te veel te drinken. Ook het feit dat ik op dat moment Antabuse nam om niet te drinken, zag ik als mogelijke oorzaak van mijn plotse diagnose. Ik had inmiddels gehoord dat je op je 40ste geen diabets type 1 meer kan krijgen, normaal komt die diagnose veel vroeger.

Toch was het allemaal niet zo, en de echte oorzaak is genetisch. Wellicht speelt een knobbeltje op mijn bijnier een rol in het ontstaan van de ziekte. Zeker weet men dat niet en het woord knobbeltje heeft me behoorlijk de kast op gejaagd. Maar dat blijkt geen probleem te zijn, alleen is het een mankement dat in de lange lijst van afwijkingen staat die nu circuleert tussen dokters en specialisten. Zelfs de specialisten die mijn rugproblemen behandelen hebben de lijst gezien en de controlearts viel een beetje achterover van de lengte van de lijst. Dat ethylabusus ertussen staat (dat is het mooie woord voor dronkaard) heeft dus met geen enkele van de andere aandoeningen te maken.

Vreemd toch, dat het dat was dat me die week in het ziekenhuis bezighield. Vandaag zijn we vier jaar later en ik vier nu feest. De taart ga ik niet bakken, maar ik vier feest omdat ik deze ziekte heel goed onder controle heb. Ik heb er nog altijd last van en soms zelfs heel erg veel, al schreeuw ik dat meestal niet uit. Maar ik kan met alle middelen die ik nu heb de symptomen prima beheersen. Daar komt bij dat ik sinds de diagnose een pak mensen leerde kennen waarvan er ook enkelen ondertussen echte vrienden zijn.

En volgend jaar moet ik echt iets organiseren, dan zitten we op 5 jaar :)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten