donderdag 28 februari 2013

New wheels

Het is onder groot voorbehoud, maar als alles klopt zal ik binnen enkele dagen niet meer met mijn familiewagen rijden. Ik kan immers een supergoeie deal doen met dit dingetje aan te kopen:





De prijs is belachelijk laag, dat komt omdat ie al wel 12 jaar oud is. Toch staan er "maar" 124.000 kilometers op de teller, dat valt voor die leeftijd reuze mee.

Het werd al een tijdje duidelijk dat een nieuwe Alfa er niet in zit de komende periode. Misschien heb je best een inkomen als je zo'n stap zet. Vandaar een tussenoplossing. Zoals de Saab er trouwens ook een was hoor, in afwachting van.. je kent dat hè. Alleen wacht ik al lang af, en moet ik wellicht nog langer wachten.

Dan doe ik dat liever in een kleinere wagen die hipper en vinniger is. Niks mis met de prestaties van de huidige familiewagen, die doet het zelfs behoorlijk goed aan 't rode licht. Ik was het alleen veel te goed gewoon, het oude kleine Peugeot'je had 138 pk's onder de kap, en dit is dezelfde stoute motor in cabrio versie.

Maar, onder voorbehoud dus. Ik moet het eerst nog zien en de manier waarop ik hem tegenkwam is heel vreemd. Ik rook eerst onraad, misschien fraude, maar nu denk ik dat het echt is. Binnenkort ben ik zeker :-)

woensdag 27 februari 2013

Euforia

Het is een beetje vreemd dat ik het nog nooit vertelde. Wel ik moet zeggen dat ik het me niet herinner of ik het ooit vertelde. Ik kom immers nu bijna 3 jaar aan de AA tafel en heb ondertussen behoorlijk wat verhalen verteld als ik aan zet ben.

Maar nu was ik de laatste om te spreken. De afsluiter van de avond. Ken je dat, heel de tijd zitten denken: wat zou ik nu zeggen? Misschien niet, als je niet aan de tafel zit, moet je je er nooit zorgen om maken. Ik heb het heel erg en het lijkt een beetje op podiumvrees. Plots wordt er van mij verwacht dat ik zo'n 10 à 15 minuten vrijuit begin te babbelen over één bepaald thema. Als ik op de schoolbanken dezelfde soort opdracht kreeg, lag ik maanden op voorhand al wakker van de zenuwen. En die spreekbeurten duurden zelfs niet zo lang.

Nu is het anders. Ik weet nooit wat ik ga zeggen tot ik mijn mond open doe en er woorden uitkomen. Ik luister samen met de andere aanwezigen mee naar wat ik vertel. Alles is altijd netjes gepland, want ik schrijf trefwoorden op van andere verhalen. Alleen, ik ben er nog nooit in geslaagd om ze behoorlijk te herlezen als ik aan het woord ben. Multitasken is een vrouwelijke kwaliteit. Wellicht is mijn vrouwelijke kant op dat gebied niet goed ontwikkeld.

Toch bleef één verhaaltje hangen omdat het me o zo'n vreselijke flashback had gegeven. Het gaat over euforie. Een jonge dame had gezegd dat ze het gevoel opwekt door alcohol te drinken. Het gebeurt meestal niet in gezelschap maar in the privacy of your own home. En dat was voor mij heel herkenbaar. Je wandelt rond en denkt aan allerlei dingen die een gevoel opwekken van euforie. Drank doet dat met een mens en na een nodige promille stopt het proces niet meer. Het wordt erger en erger tot je bijna op de tafel staat de dansen. Je zoekt dingen op op je computer en begint eindeloos te fantaseren over alles en nog wat. Het vreemdste eerst, alles wat je een gevoel van voldoening geeft. Ik zette vaak muziek op en stopte oortjes in mijn oren, met al wat ik op dat moment fijn vond, als het maar loeihard ging.

Euforie is een heel fijn gevoel. In mijn donkere dagen waren die momenten de enigen waar ik naar uitkeek. De rest van de nuchtere dag - voor zover die er nog was - verbleekte met deze heerlijke uitstapjes in die andere fantasierijke droomwereld. Ik was me er perfect bewust van hoor, toch zeker de eerste uren.

Heel veel later is gebleken dat ze niet meetelden. De psycholoog vroeg me: wat is je laatste moment dat je je kan herinneren van puur geluk, zeg maar euforie. Al die momenten die er geweest waren, samen met de sociaal aanvaarde evenbeelden op TD's, cantussen of met oudjaar, ze werden allemaal genegeerd. Ik deed het niet bewust, maar ze telden niet mee. Ik ging plots terug naar mijn jonge volwassen leven toen ik DJ was en plaatjes draaide in een boerentent voor duizend man. Bijna 20 jaar sloeg ik over.

Ik weet hoe het komt. Geïnduceerd geluk telt niet mee. Geluk dat je opdrinkt is wel degelijk echt. Je voelt de euforie op het moment maar ze is waardeloos. De euforie is enkel zinnig als ze vitaminen geeft om je puntenscore van je geluk te verhogen. Euforie die veroorzaakt werd door drank kan je niet herbeleven. Er zijn geen fijne herinneringen mogelijk omdat ze onzin waren. Ze zijn als een heerlijke droom, die je je herinnert als je wakker wordt, maar binnen een kwartier vergeten bent.

Deze week ging ik op bezoek bij een jongedame in een hospitaal. De sfeer was heerlijk en de mensen grappig. Nieuwe mensen ontmoeten geeft een heerlijk gevoel, zeker als je meteen interesses deelt. Ik wou huiswaarts keren omdat er een zalige cache op me wachtte. Een telefoontje toen ik op de parking stond deed me van idee veranderen. Eventjes even langskomen en goeiedag zeggen tegen nieuwe kennissen. En weer een nieuwe jongeman ontmoet die de ziekte, de pomp en nu ook de sensor deelt. Eventjes was ik ervaringsdeskundige en kennis delen geeft een heerlijk gevoel.

Het gevoel heet euforie. Nuchtere dagen zitten er vol van. En deze variant telt heel erg mee in de punten. Het laadt de batterijen op en geeft me zin om te leven. Het zorgt ervoor dat de score heel hoog staat, zonder dat er aan mijn ingebeelde miserie van toen iets is veranderd. Zelfmedelijden en depressieve ideeën deden me glazen flessen kopen. Ik had het heel slecht en ik verdiende het. Ze gaven me die uitstap naar een andere wereld waar ik wel blij was.

Later bleek dat het omgekeerd was: ik kocht glazen flessen en daardoor kreeg ik zelfmedelijden en depressieve gedachten. En daarom wou ik vluchten uit de slechte wereld.

Maar niet één keer kwam het in me op om die wereld minder slecht te maken. Dat de slinger zo ver kon overzwaaien had ik evenwel niet verwacht. Euforie is gevaarlijk bij een drankverslaving. Maar met de juiste maatbeker gedoseerd is ze heerlijk en onmisbaar. En deze keer echt gebeurd. En dat verdubbelt de kracht.

dinsdag 26 februari 2013

--. . --- -..-

Voor alles moet een eerste keer zijn. De opdracht van deze week vroeg denkwerk. Veel denkwerk. Niet dat het moeilijk was, alleen de hoeveelheid was echt puzzelen, puzzelen, puzzelen. Jammer dat ik daar nog altijd niet goed in ben. Wat doet een programmeur dan? Programmeren...



Niet dat hier de oplossing uitrolde hoor. Alleen, een groot pak van het bandwerk in de redenering werd door het programmaatje gedaan. Het ding maken duurde een dik half uur. Het raadsel oplossen lukte dan op een dik kwartier. Binnen het uur kon ik halleluja roepen. Ik heb andere dingen gehoord van de collega cachers. Het ding oppikken was uiteraard ook niet moeilijk. Toch stond ik weer even aan de verkeerde kant te koekeloeren.

Prachtig stukje denkwerk zat hier weer achter. En geef toe, mijn oplossing is ook best origineel. En programmeren vind ik nog altijd fijner dan puzzelen. I love this game !


maandag 25 februari 2013

10$ per lot

Het rekent nog altijd moeilijk. De dollar staat laag ten opzichte van de euro, maar het grootste probleem is de omschrijving. Het beste Chinees Engels is niet duidelijk genoeg.

100 x pin header male + female

Dat staat er als ik op add to cart moest klikken. Ik vind dat een goeie deal, want dan heb ik dus 100 van die pinnetjes male + female. Dus 200 pinnetjes voor 10$, dat is 5 dollarcent voor één pinnetje, of vier eurocent voor één pinnetje. Dat is een laag bedrag dus ik klik op de knop. En dit werd er geleverd:


De mail die volgde zei iets anders:

100 x 40 pin header male + female.

Ik bestelde dus 100 connectors van 40 pinnetjes. En dan nog eens 100 vrouwelijke connectors die erbij passen. Wat de prijs van één pinnetje dan is kan ik niet meer vatten. Mijn verstand kan niet om met zo'n prijzen per stuk, maar 't moet belachelijk weinig zijn. Laat ons zeggen dat ik nu wel efkes toekom.

Het blijft me verbazen, maar soms moet je toch even iets hebben waar je geen 20 tot 30 dagen op kan wachten. Nu was het ook zo, en ik reed naar de enige elektronicawinkel die ik nog ken. Hij is nog geopend tussen 13u30 en 17u30. Niemand komt daar nog, ik zag het aan de verkoper. Hij schrok toen de bel ging van zijn winkeltje en hij keek me raar aan. Ik ken hem nog, in een vorig leven studeerde hij ook voor ingenieur elektronica. Hij haalde het diploma ook niet en werd verkoper in het winkeltje naast de school. De school bracht de enige klandizie en nu is dat ook gedaan. Ik denk dat niemand dat nog doet, zo'n dingen kopen. Toch niet in België.

Toch was 7 euro niet te veel geld voor het experimenteerbordje. Alleen, er zijn er 20 onderweg maar ik heb er nu eentje nodig. Ze zijn iets duurder in China, maar dat was dan wel de prijs van 20. Een lot heet dat he. Alleen, ik zal weer eerst moeten afwachten, want ik ben de tel kwijt. Jammer dat ik net toen ik thuiskwam een mailtje van de online tracker kreeg. Ze zijn geland in Brussel en morgen staat de postbode voor de deur. Met een lot van die bordjes. We zien wel hoeveel het er zijn ;-)

zondag 24 februari 2013

Dexcom vs Medtronic 4/4

Ervaringen pagina 1 2 3 4

Levensduur

Dit is voor mij echt de belangrijkste reden waarom ik overgestapt ben van de Enlite naar de Dexcom. De levensduur van één sensor is bij mijn Enlite nooit langer geweest dan 7 dagen. Dan was de batterij van de zender ook vaak gewoon plat, maar ik probeerde ook om die opnieuw op te laden na dag 6. Dat gaat wel, maar het bracht bij mij geen soelaas. Dag 7 was bij mij meestal al zo onstabiel dat ik telkens beslist heb om hem te vervangen.

Dexcom is echt een heel ander verhaal. Mijn eerste sensor ging 13 dagen mee. Dat is op zich al veel beter dan de Enlite. Mijn tweede sensor is nu stilgevallen na 21 dagen. Dat is super natuurlijk, en ik hoop dat dit in de toekomst zo blijft. Met mijn eerste sensor heb ik een aantal fouten zelf gemaakt. Ik nam ook paracetamol tijdens de eerste dagen en dat verkort de levensduur en de stabiliteit.

We hebben uitgerekend dat ik naar kostprijs toe 11 dagen moet halen om de prijs van de Enlite te evenaren. Vanaf dag 12 wordt de Dexcom dus goedkoper. Dat was ook de enige reden waarom ik de overstap overwoog.

Betrouwbaarheid

Ondertussen gebruik ik het Dexcom systeem een maand, en nu merk ik toch ook vooral dat hij veel nauwkeuriger is. Dat is al meteen zo na de eerste startkalibraties. Het verbetert nog na één of twee dagen. De afwijking tussen de bloedglucosemeter en de sensor was gemiddeld 12%. Daarbij valt op dat het meestal heel dicht bij elkaar zit, maar dat enkele grote afwijkingen het gemiddelde verhogen. Toch is 12% behoorlijk goed als je weet dat alleen de glucosemeter ook een meetfout heeft van 10%.

Naast de afwijking t.o.v. de glucosemeter, is er de betrouwbaarheid van het signaal op zich. Ook daar is de Dexcom duidelijk verstandiger dan de Enlite. Het gebeurde af en toe dat ik met de Enlite plots heel erg onbetrouwbare waarden kreeg. Dat kan allerlei oorzaken hebben, bijvoorbeeld omdat de veiligheidsgordel van de wagen tegen de sensor heeft gedrukt, of omdat de sensor een beetje loskwam als ik uit het bad kwam.

Op zich is dat geen probleem, maar Dexcom gaat er beter mee om. Als dit scenario zich voordeed bij de Enlite, zag ik dat meestal wel aan de waarde. Plots zag ik soms een verdubbeling of een halvering binnen een kwartier en dan wist ik dat het onmogelijk was. Toch gebeurde het soms subtieler en dan wist ik het niet. Dan was de afwijking toch redelijk groot en kon het een foute interpretatie geven.

Bij de Dexcom heb ik dit scenario ook enkele keren gezien. Maar als hij aanvoelt dat de huidige waarden niet betrouwbaar zijn, schakelt hij de grafiek uit en toont hij geen waarde meer op het scherm, enkel vraagtekens. Dan heb je dus geen informatie meer, maar dat is beter dan foute informatie.

Gebruik

Ik vind het gebruiksgemak van de Dexcom over de ganse lijn beter dan de Enlite. Zowel de ontvanger als de software op de PC is gebruiksvriendelijker en intelligenter dan de Enlite.

Daar staat tegenover dat Enlite meer mogelijkheden heeft. De alarmen zijn nauwkeuriger in te stellen en het systeem is geïntegreerd met de insulinepomp en de glucosemeter.

Het belangrijkste stukje dat ik echt mis, en dit lijkt een klein detail, is de grenswaarde die je niet kan aanpassen per uur van de dag. Ik schakel nu elke ochtend manueel het laagalarm in en 's nachts schakel ik het uit. Ik ben dan nog beschermd door het 55mg/dl alarm dat altijd werkt, ook 's nachts.

Ook die cursor op de Veo pomp gebruikte ik voortdurend. Ik kon steeds x aantal tijd terugkijken welke waarde ik toen had. Bij Dexcom moet ik daarvoor een verbinding met de PC maken.

Maar deze twee punten wegen niet op tegen de andere voordelen en het gebruiksgemak tout court. Alle bedieningen gaan vlotter en alles ziet er veel fraaier uit.

Prijs

De prijs van de systemen volgens de specificaties is vergelijkbaar. De sensoren van Dexcom zijn duurder per dag als ze de termijn halen die de fabrikant vooropstelt. De Dexcom zender is goedkoper maar gaat minder lang mee. De ontvanger van de Enlite was voor mij gratis omdat het ook mijn pomp was. Bij Dexcom moet ik die zelf financieren.

Maar in de praktijk komt het Dexcom systeem toch veel goedkoper uit omdat de sensoren zo lang meegaan. Het zal zeker niet bij iedereen zo zijn. De levensduur is immers erg afhankelijk van je gemiddelde bloedglucose. Als die laag is, gaat je sensor langer mee en dan bespaar je dus geld. Toch heb ik inmiddels meerdere mensen gehoord, en ze halen toch allemaal meer dan 11 dagen, wat volgens mijn berekening het keerpunt is voor de Dexcom. Als de sensor 11 dagen of langer meegaat, wordt het systeem goedkoper. In de berekening is rekening gehouden met alle factoren, ook het feit dat de zenders een andere levensduur hebben, en het feit dat de ontvanger van Medtronic in pricipe gratis is.

UPDATE 17/1/2014
Op deze pagina kan je mijn berekeningen zien na één jaar Dexcom.
De sensoren gingen gemiddeld 24 dagen mee.
Het record voor één sensor was 33 dagen.
De batterij van mijn eerste zender heeft het twaalf maanden uitgehouden.

zaterdag 23 februari 2013

Dexcom vs Medtronic 3/4

Software pagina 1 2 3 4


Technologie

Dexcom Studio en CareLink Personal verschillen fundamenteel in aanpak. Dexcom Studio is een stand-alone applicatie die op je PC zelf draait, CareLink Personal is software die online op een server is geïnstalleerd. Je surft dus naar een website en met je persoonlijke login krijg je toegang tot de online omgeving die al je persoonlijke data bijhoudt.

Elk systeem heeft voor- en nadelen. Het online systeem heeft als voordeel dat je niks moet installeren op je PC. Bovendien kan je op verschillende plaatsen je data raadplegen en je kan zelfs je persoonlijke login aan je dvk of de endocrinoloog doorgeven. Zo hoef je geen meter of pomp uit te lezen op je consultatie. De enige vereiste is Internet Explorer (andere browsers worden niet ondersteund) en een internetconnectie.

Het belangrijkste nadeel vind ik de snelheid. Alle data die je uit de sensor haalt moet geüpload worden naar de server en dat kost meer tijd. De CareLink software doet er twee tot drie minuten over om je data door te sturen als je je pomp verbindt met de PC. Bij Dexcom is dat een kwestie van enkele (tientallen) seconden. Ook bij het navigeren tussen de verschillende schermen en overzichten is Carelink trager. Elk rapport dient online gegenereerd te worden voor je het kunt zien. In Dexcom Studio klik je op de grote knoppen bovenaan om de verschillende rapporten meteen te tonen.


Data

Beide systemen bieden een enorme hoeveelheid gegevens en de mogelijkheden om je waarden op te volgen zijn bijna onbegrensd. Het vraagt een beetje ervaring om wegwijs te geraken in die data.




Op dat gebied vind ik dat Dexcom net een stapje verder gaat. Naast de overzichtelijke data die beide systemen bieden, maakt Dexcom ook zelf het begin van een trendanalyse. Hij zal dus al voor een stuk de data interpreteren en in normale Nederlandse zinnen zeggen wat er aan de hand is.



Dit succesrapport geeft in Dexcom Studio een vergelijking van de belangrijkste trends met een vorige periode. Het vergelijken van het huidige en het vorige kwartaal kan je in één overzicht volgen. Je kan ook de laatste twee weken of maanden opvragen. Dit geeft een snel overzicht van het "succes" dat je al dan niet hebt behaald.





Dit overzicht vind ik dan weer een krachtige tool in CareLink. Het toont op een eenvoudige grafiek de trend van één maaltijd over een bepaalde periode.

Je kan bijvoorbeeld je avondmaal van de laatste week vergelijken, ongeacht op welk tijdstip je gegeten hebt. De software herkent de bolusinsuline en gebruikt dat als starttijd van de maaltijd.

vrijdag 22 februari 2013

Dexcom vs Medtronic 2/4

De ontvanger pagina 1 2 3 4

Het scherm

Medtronic gebruikt haar Paradigm Veo insulinepomp als ontvanger. Voor mensen die geen insulinepomp dragen is er een apart toestel, de Guardian REAL time. Het ziet er bijna hetzelfde uit, enkel het technisch gedeelte om insuline toe te dienen ontbreekt.
Het scherm is monochroom en het voelt wat ouderwets aan. De grafiek is duidelijk, maar het aantal beeldpunten is laag. Het grafisch gedeelte van de LCD display toont de grafiek en de huidige bloedglucose. Het scherm heeft een achtergrondverlichting die je 's avonds kan inschakelen. Overdag hoeft dat niet, en ook als er zonlicht op het scherm schijnt, blijft de grafiek heel goed zichtbaar.



De Dexcom ziet er op z'n minst heel wat hipper uit. Het kleurenscherm van de aparte ontvanger oogt modern en het beeld toont veel meer detail. Het toestel is heel wat dunner, het lijkt een beetje op een iPod of een mp3-speler. Momenteel is er geen koppeling met een bestaande insulinepomp in België (in Nederland wordt de Animas Vibe verdeeld, die is wel gekoppeld aan de Dexcom), dus als je al een insulinepomp hebt, zal je twee toestellen dragen. Door de gebruikte technologie kan het scherm minder duidelijk zijn indien er zonlicht op schijnt. In tegenstelling tot de Veo geven de beeldpunten zelf licht. Er is dan ook geen achtergrondverlichting nodig.

Beide modellen tonen standaard de grafiek van de laatste 3 uur. Je kan verder uitzoomen naar 6/12 of 24 uur. De Dexcom kan ook nog inzoomen naar 1 uur. Het cijfer op het scherm is steeds de meest recente waarde van de gemeten bloedglucose. De waarde is nooit meer dan 5 minuten oud, tenzij de ontvanger buiten het bereik was van de zender.

De Veo kan ook de effectieve cijferwaarde tonen van de vorige metingen. Als je de pijltoetsen gebruikt, verschijnt er een cursor op het scherm. Je kan de cursor naar links en rechts bewegen, en de cijferwaarde van dat moment in het verleden zal dan op het scherm verschijnen. De Dexcom heeft deze functie niet, je kan enkel de punten in de grafiek zien.

Alarmen

Beide modellen bezitten een aantal functies die de bloedglucose in het oog houden. Er worden alarmen gegenereerd als de waarde te hoog is of te laag. De Veo heeft hier meer mogelijkheden dan de Dexcom.

Beide modellen hebben een alarm bij een te hoge of een te lage bloedwaarde. Ze tonen de grenzen met twee horizontale lijnen. Je kan zo heel duidelijk zien of er een probleem is, of misschien zal zijn. Je kan zelf bepalen wat voor jou de boven- en ondergrens moet zijn. Bij Dexcom ligt die grens vast voor de hele dag, de Veo kan verschillende periodes van de dag instellen. Dat is handig om bijvoorbeeld 's nachts een lagere ondergrens in te stellen. Dat is immers een kritisch punt, want je wilt wellicht zo weinig mogelijk onnodig wakker gepiept worden.

Beide modellen hebben ook een stijg- en daalalarm. Dat is handig om snelle wijzigingen aan te geven, ook al is er nog geen probleem met de effectieve waarde. Zo kan je tijdig problemen met je bloedsuiker voorspellen en eventueel ingrijpen. Beide modellen zijn instelbaar, maar de keuze bij Dexcom is beperkt tot 2 snelheden: 2mg/dl/min of 3mg/dl/min. De Veo kan meer nauwkeurige snelheden gebruiken.

De Veo heeft nog een extra soort alarm dat de Dexcom mist. Het voorspellend alarm geeft aan of er binnen een aantal minuten een grens wordt overschreden. Dat is dus niet hetzelfde als een daalalarm, een daalalarm kan je ook bij hoge waarden krijgen.

Geluid

In beide systemen kan je ingeven hoe je wenst verwittigd te worden als er een probleem is. Er zijn profielen voorzien waarbij je, net zoals bij een GSM, de toonhoogte en de sterkte van de geluidssignalen kan instellen. Beide modellen hebben ook een trilfunctie zodat je andere mensen niet stoort als er een alarm is.

De Dexcom is hier duidelijk beter uitgerust. De signalen zijn duidelijker en indien je dit wenst heel erg luid. De trilfunctie is heel wat krachtiger dan bij de Veo. Als je de Dexcom op een houten tafel legt maakt ie zelfs in trilfunctie enorm veel lawaai.

Integratie

Indien je de Veo insulinepomp gebruikt als ontvanger zijn er voordelen omdat het een geïntegreerd systeem is. De zender, de ontvanger (de insulinepomp) en de bloedglucosemeter zijn allemaal gekoppeld.

Je kan de sensor kalibreren met een vingerprik. De bloedglucosemeter zal deze waarde naar de pomp sturen en die geeft ze op haar beurt door aan de zender. Het kalibreren gebeurt dus volautomatisch, zonder dat je een waarde moet intikken.

De Enlite sensor stuurt de gegevens meteen door naar de insulinepomp. De gegevens van de sensor zullen mee in de pomp opgeslagen worden, samen met de andere data die het toestel verzamelt (maaltijdbolussen, vingerprikken, gebeurtenissen). Hierdoor zal alle data later mee zichtbaar worden in dezelfde software.


Dan is er nog een functie die eigen is aan de Veo omdat het niet enkel een ontvanger is, maar ook een pomp. Indien de bloedglucose lager is dan 55 mg/dl, kan de insulinetoediening gestopt worden. Dit is een instelling in de pomp en ze kan ernstige hypo's vermijden waarbij de patiënt niet meer bij bewustzijn is en dus de andere alarmen niet hoort.

Vergelijking ontvangers

DexcomMedtronic
schermkleurmonochroom
grafiek(uren)1-3-6-12-243-6-12-24
cursorneeja
soorten alarm23
geluid + trilfunctieja (luider)ja
integratie insulinepompneeja


donderdag 21 februari 2013

Dexcom vs Medtronic 1/4

Inleiding pagina 1 2 3 4

Dit wordt een blogpagina in vier delen. Ik ben overgestapt van de Medtronic (Enlite) glucosesensor naar die van Dexcom. In een paar pagina's wil ik alle gelijkenissen en verschillen eens oplijsten. Op deze pagina vergelijk ik de sensor en de zender van de twee merken. Pagina 2 toont de verschillen in het toestel zelf, de ontvanger. Op een derde pagina wil ik de software vergelijken. En als laatste volgt een paginaatje met mijn persoonlijke metingen en waarnemingen over de stabiliteit, het gebruiksgemak en de levensduur. Ik heb de Enlite sensoren 14 maanden gedragen en sinds één maand gebruik ik die van Dexcom.

De sensor

Het inbrengen van de Medtronic sensor verschilt erg van de Dexcom. Ik had beide procedures snel onder de knie, en ik vind de methodes evenwaardig. Er is zeer goede info ter beschikking met handleidingen en filmpjes op de website of op YouTube. Bij Dexcom is zelfs iemand langsgeweest om de procedure grondig te overlopen en we hebben samen de eerste sensor geplaatst.

Mechanisme

Medtronic levert een inschietmechanisme dat erg inventief is. In de verpakking op de foto zit één sensor. Je plaatst die in het grote schiet-ei. Je drukt de sensor in het ei zodat een veer opspant.


Daarna plaats je het ei op je buik en je drukt op de groene knop. Pas wanneer je de knop weer loslaat schiet het mechanisme de sensor met de naald in je buik. Daarna verwijder je de ijzeren naald, en enkel de sensor, dit is een dunne flexibele draad, blijft zitten.


De ronde klever houdt nu de sensor op zijn plaats. Een extra Tegaderm klever past op de andere klever en de sensor. Je kan hem bevestigen voor extra stevigheid. In elke doos sensoren van 5 stuks zit een zakje met die klevers.

Dexcom levert bij elke sensor die je koopt een wegwerpmechanisme. Je zal het dus niet opnieuw gebruiken en de manier van werken is helemaal anders. Het oppervlak van de witte klever is groter dan bij Medtronic. Ik heb dan ook de indruk dat hij zonder extra Tegaderm klever steviger vastplakt.

Er is geen schietmechanisme om de klever aan te brengen zoals dat bij Medtronic gebeurt. Je plaatst de grote klever gewoon op je huid en drukt die stevig aan. Dan druk je op de witte kop van de spuit en zo breng je een naald in je buik. Je voelt dat wel, maar er is absoluut geen pijn. De naald is ultra dun en je merkt enkel dat er iets gebeurt. Dan trek je aan de tweede hendel die verder op de spuit zit. Nu trek je in feite de naald terug uit je huid, en enkel de sensor zelf (dus de dunne draad) blijft zitten. Dan verwijder je het hele mechanisme en je werpt het weg. Enkel de witte klever en de grijze doorschijnende plastic houder blijven achter op je buik.

Dikte

Er is een redelijk verschil in grootte tussen de twee modellen. De Dexcom is dikker dan de Medtronic. De Dexcom heeft een plastic houder waar je de zender in vastklikt. Medtronic heeft dat niet en daardoor is de Medtronic merkelijk dunner. Als je strakke kledij draagt zou dit een voordeel kunnen zijn omdat het minder opvalt. De Dexcom is ook minder gestroomlijnd waardoor je misschien door de meer rechtopstaande randen makkelijker tegen dingen kan aanlopen. Ik heb dit nog niet ervaren, maar zelfs de Medtronic sensor is ooit losgekomen omdat ik ergens tegenaan liep.

Levensduur

De levensduur van de sensoren verschilt. Een Medtronic sensor werkt 6 dagen, een Dexcom 7 dagen. Beide modellen kan je echter voor de gek houden. Je kan na de periode aangeven dat je een nieuwe sensor geplaatst hebt. De ontvanger denkt dan dat ie een nieuwe moet opstarten en de opstartprocedure zal in beide gevallen opnieuw beginnen. Je dient 2 uur te wachten vooraleer de sensor een waarde geeft. Die periode noemt men de opwarmperiode en ze is gelijk in beide modellen. Als je de sensor opnieuw hebt opgestart, kan hij opnieuw een aantal dagen meegaan. De leveranciers garanderen hier niets, maar verschillende mensen getuigen dat de Dexcom vaak 15 dagen of langer meegaat. De Medtronic daarentegen valt na 7 dagen onverbiddelijk stil. Dat is een groot verschil tussen de twee modellen, vooral als je dit zelf moet financieren. Het was bij mij de eerste reden waarom ik de overstap naar Dexcom had overwogen.

Vergelijking sensoren

DexcomMedtronic
mechanismewegwerpschiet-ei
dikte (incl zender)12 mm8 mm
levensduur7 dagen6 dagen
incl verlenging(+)15 dagen7 dagen


De zender

Kalibratie

Op de sensor past telkens een zender. De zender maakt een elektrische verbinding met de sensor. De zender stuurt elke vijf minuten een signaal naar de ontvanger en die rekent het signaal om met een algoritme dat gebruik maakt van kalibraties. Je dient elke 12 uur de sensor te kalibreren. De sensor meet in feite niet de glucosewaarde van het bloed, maar wel van het interstitieel vocht. Dat is het vocht in de vetlaag onder de huid. Om dit juist om te rekenen naar een bloedglucose, moet je dus geregeld kalibreren. Dat wil zeggen dat je bloed prikt met een gewone glucosemeter en die waarde ingeeft in de ontvanger.

In het systeem van Medtronic was alles geïntegreerd. De glucosemeter gaf draadloos de gemeten waarde door aan de ontvanger (insulinepomp) en die kalibreerde meteen de sensor. Bij Dexcom moet ik zelf de waarde ingeven. Ik vond dit initieel een groot nadeel maar dit gaat wel heel erg vlot. De in te geven waarde start immers bij de laatste sensorwaarde. Daardoor moet je enkel een paar keer boven/onder klikken.

Levensduur

Er is een belangrijk verschil in de levensduur van de zender. Volgens de leverancier is de levensduur van de Dexcom minstens 6 maanden, bij Medtronic is dat 12 maanden. Ik heb 14 maanden met één zender gewerkt, en hij was nog actief. De Dexcom zender is wel heel wat goedkoper dus dat compenseert een groot deel van dit verschil. Toch is er nog een belangrijk verschil. De levensduur van de Dexcom is 6 maanden "vast". Dat wil zeggen dat hij echt 6 maanden werkt vanaf de eerste activering. Je verwijdert een plastic lipje zodat de batterij plots contact geeft. Vanaf dan zal hij stoppen na de periode van 6 maanden, of je nu sensoren draagt of niet.

Bij Medtronic is dat niet zo, want de zender is oplaadbaar. Je laadt hem elke 6 of 7 dagen op tot de oplaadbare batterij het begeeft. Dat is dus in theorie na 12 maanden. Maar het aantal keren dat je hem oplaadt speelt hier een rol, en minder de echte tijdsduur. Stel dat een sportman enkel een sensor wil dragen in de periodes van zware training of competitie, dan is dit een groot verschil. De zender kan wellicht enkele jaren meegaan als je hem niet voltijds gebruikt. Voor mij speelt dit geen rol omdat ik wel voltijds sensoren draag.

Bereik

Het bereik verschilt veel tussen de twee modellen. De Dexcom werkt tot 6 meter, de Medtronic slechts 2 meter. In de praktijk is gebleken dat zelfs die 2 meter vaak niet klopte. Ik heb vaak gezien dat ik geen ontvangst had terwijl ik gewoon de ontvanger (dat is de insulinepomp in het geval van Medtronic) aan de andere kant van mijn lichaam droeg. Ook heb ik enkele keren 's nachts een alarm gekregen dat er geen bereik was. Ik slaap met de pomp los van mijn lichaam en die kan nooit verder dan 60 cm verwijderd zijn. Toch gaf het onder de dekens vaak geen signaal. De 6 meter die Dexcom claimt is zeker juist. Zolang ik in dezelfde kamer blijf, is er steeds bereik.

Geheugen

De Medtronic zender bezit een geheugen, de Dexcom niet. Dat wil zeggen dat je bij Medtronic gerust één of meerdere keren een signaal mag missen zonder dat het effect heeft op de grafiek van de ontvanger. De zender zendt in beide gevallen elke 5 minuten een signaal door.

Als je bij Dexcom één meting mist omdat de zender buiten het bereik van de ontvanger was, dan zal er een puntje ontbreken in de grafiek. Bij Medtronic is dat niet zo, hij zendt telkens de laatste x aantal metingen door. Je kan gerust een half uur buiten bereik lopen, de ontvanger herstelt de grafiek wanneer er weer bereik is.

Vergelijking zenders

DexcomMedtronic
kalibratiemanueelautomatisch
batterijniet oplaadbaaroplaadbaar
levensduur(+)6 maanden(+)12 maanden
bereik6 meter2 meter
geheugenneeja

woensdag 20 februari 2013

HRG

Geen officiële afkorting hoor. Ik denk het toch niet. Ik denk dat we ze zelf verzonnen om het wat makkelijker te maken. Je kon ook gewoon High Resolution Graphics zeggen, en één nerd van ons clubje zei het ook elke keer. Hij zei het zo vaak dat we na een tijd enorm moesten lachen. Niet alleen om de term zelf, want die was op z'n minst gewichtig, maar vooral om de persoon en zijn geweldig mooie Engelse tongval. De inspanning was zo groot dat ie het speeksel van zijn mond moest vegen na het uitspreken van die inmiddels legendarische woorden.

Bij ons waren ze dat toch, in ons clubje. Nerd bestond niet als term, denk ik. Wij werden eerder uitgelachen als computerfreak. Ik weet vooral nog dat je dan onmiddellijk zei dat het niet zo was. Ik was wel bezig met computers, maar ik was zeker geen computerfreak. Later zou dat zelfs mee mijn studiekeuze bepalen. Het feit dat ik absoluut geen nerd wou zijn deed me kiezen voor elektronica en niet voor informatica. Als je dat nu hoort, denk je wellicht: wat maakt dat voor verschil? Maar toen was het toch zo. Als het maar niks met computers was...

Ik weet trouwens nog exact waar het over ging. We hadden allemaal een computer(tje), maar ik was de underdog. Iedereen had toen een Commodore 64, maar ik had een ZX Spectrum. Die was kleiner en had minder mogelijkheden. Maar telkens kwamen we op een gevoelig punt. Bij mij deed ie namelijk veel meer dan bij de anderen. Dat kwam omdat ik hem ook echt programmeerde. Dan deed ie coole dingen hoor! De ramen en gordijnen openden op mijn spraakcommando. Ik schreef een computerprogramma om alle Latijnse werkwoorden te vervoegen op basis van hun type. Ik deed helemaal geen Latijnse, dus heb ik het ook in 't Frans herhaald. Alle werkwoorden, alle tijden, alle personen. Het rolde er zo uit. Inclusief een klein lijstje van uitzonderingen. Ik ben zelfs begonnen aan een echte game. Het heette The Resentful Man. Het idee was niet van mij, maar ik schreef het wel. Alleen is dat nooit verder geraakt dan een ruimteschip dat bewoog en kogels schoot. De vijanden op het scherm laten bewegen was te veel gevraagd voor mijn Spectrum. Dan gaf ie er de brui aan.

Maar dat maakte een wereld van verschil. De andere jongens praatten vooral over software en games die al bestonden en ik schreef ze zelf. Behalve die ene jongeman, die deed dat dus ook. En het moet gezegd, de Commodore 64 had inderdaad High Resolution Graphics. Het kwam er ongeveer op neer dat je beeldpunten naast mekaar verschillende kleuren kon geven. Er was een truukje voor om het in het geheugen op te slaan, want elk beeldpunt een andere kleur, dat zou idioot zijn. Weet je wel hoeveel geheugen dat zou kosten? En we hadden maar 64K. En mijn Spectrum had dat niet. Ik kon alleen per matrix van 8x8 punten een voorgrond- en een achtergronkleur geven.

Ik had geen High Resolution Graphics.

Maar de herinneringen zijn er niet minder mooi om :-)

dinsdag 19 februari 2013

Noch vis noch vlees

Het is er niet makkelijker op geworden. Ik bezocht de huisdokter omdat de tramadol op was. En dat kan ik nu eenmaal niet zo goed missen.

Ik had ook nog de cd bij waar de scan op stond die de chirurg vrijdag had gezien. Hij had duidelijk de hernia gezien en had ook meteen een aantal ideeën. Helaas hoorde ik vooral wat hij zeker niet wou doen. Om te zien wat er wel mogelijk is, komen er dus die extra onderzoeken binnenkort.

En ik had ook een brief bij. De brief is gericht aan mijn huisdokter, dus de chirurg heeft die niet gelezen. In de brief staat het relaas van de radioloog, dus de persoon die de scan genomen heeft. En die schreef een vreemd verslagje. Volgens hem is er helemaal geen hernia te zien. Er staan allerlei andere termen die de andere mankementen aan mijn rug beschrijven, maar die kenden we al. Maar er staat heel duidelijk: geen recidieve hernia. Wel littekenweefsel van de vorige operatie. Hij ziet dus dezelfde zwarte vlek maar hij herkent er een ander figuurtje in.

De huisdokter lijkt het ermee eens te zijn. Maar hij maakt er weinig tamtam rond. Zoals altijd is de redenering redelijk rechtlijnig: je loopt krom van de pijn, dus hernia of niet: iets moet er gebeuren.

Meteen wordt ook de medicatie aangepast. Ik vraag tramadol in dezelfde dosering, hoewel ik behoorlijk wat pijn overhoud als ik de pillen heb ingenomen. Maar nog meer suffigheid en constipatie zie ik niet zitten, dus laat het maar zo. Daar is ie niet mee akkoord. Er zijn alternatieven als dit niet doet wat het moet doen. Alternatieven die niet perse vervelend zijn, dus we moeten dat proberen. Het is nu oxycodon geworden met een ingebouwde remedie tegen de bijwerkingen. Ik zal dus weer een normale vertering hebben als het goed is.

Toch heeft ie even vermeld dat dit eigenlijk een slecht idee is, gezien ik nogal gevoelig ben voor verslavingen. En nee, dan gaat het niet over schoenen. Maar het kan niet anders, en met goede begeleiding lukt dat zeker. Gewoon de twee pilletjes per dag en verder niks. De dagen worden geteld en na exact 30 pilletjes zitten we weer samen. Oxycodon is een variant van morfine en dat heb ik ondertussen gemerkt. Het lijkt bijna een wonder, want ik kan weer normaal wandelen. De pijn is zo goed als weg en ik heb bijna geen bijwerkingen. Meneer doktoor had gelijk, ik moet meer luisteren denk ik.

De oplossing is tijdelijk maar ik ben er heel blij mee. Toch eventjes een paar weken normaal leven en dan weer zien wat er verder gebeurt.

Er openen plots nieuwe perspectieven. Misschien een korte geocache? Zelfs eentje buiten de reeks van de challenge. Of een kleine lunch als het past? Ik kan het maar gehad hebben, zeker?

maandag 18 februari 2013

Werkhuisje bis

Ik kan er bis achter schrijven omdat het nu ook echt bestaat.

Eerst was het alleen een plan in den boek, maar één van de voornemens dit jaar was om effectieve dingen te starten en af te ronden. Dromen mag, zolang je een klein deel ook effectief uitvoert.

En 't ging nog redelijk vlot! We hebben er 60 seconden aan gewerkt ;-)



zondag 17 februari 2013

Hoe is 't ?

Mijn antwoord was een leugen. Maar dat doen we altijd, en het is sociaal aanvaard om dan te liegen. Ik zei alleen "goed" en opende de deur van het bankfiliaal om mijn eigen weg te gaan. Dat is niet beleefd, want je hoort even te pauzeren als je een bekende persoon tegen het lijf loopt. Ik had het ook moeten doen, alleen was het wat moeilijk.

Want het was niet goed natuurlijk. Ik had veel pijn in de rug en ik was trouwens te laat voor mijn afspraak bij de kinesiste. Het feit dat ik eerst weer geld moest afhalen in het bankfiliaal omdat ik zo stom ben om telkens pas in de auto te beseffen dat ik geen cash meer heb, deed geen deugd aan de timing die al fout liep toen de jongeman me aansprak. Het feit dat dit alles binnen ons eigen gebouw gebeurt helpt trouwens ook niet veel aan de timing. Het wil alleen zeggen dat het gebouw gigantisch groot is. Het was ook niet goed omdat ik voor andere redenen net een puntje geluk aan de debetzijde moest boeken.

Dat had te maken met pijn, werk en rechters. Alleen, om dit allemaal uit te leggen heb je tijd nodig. Het is ook helemaal niet de bedoeling om dat te doen. Als iemand vraagt hoe het is, verwacht ie in 't beste geval de standaard geruststellende versie van hoe het gaat. Meestal verwacht ie zelfs alleen de leugen, omdat ze het gesprek nog makkelijker maakt. Ik koos dus voor de leugen en ik zei "goed". Ik bleef niet staan voor een babbel omdat ik humeurig was door alweer een mislukte timing. Ik bleef niet staan omdat ik toch niet te genieten was en ik de timing alleen nog meer in 't honderd zou jagen.

Alleen, het is onbeleefd. Ik moet dringend een standaardzin verzinnen die alles wat hierboven staat in enkele korte woorden omschrijft. Zal ik in 't vervolg zeggen "kijk eens op mijn blog" ? ;-)

Misschien leest ie het wel. Het kan altijd, ik heb geen idee wie dat hier leest. Ik zie aantallen en steden waar servers staan, maar "Antwerpen" zegt niet veel natuurlijk.

Het is natuurlijk ook een momentopname.

Wacht, we doen het opnieuw.

Ik verlaat vandaag de bank. De kennis vraagt: hoe gaat het? Ik zeg: goed! Ik heb een hernia en die doet pijn. Maar sinds vrijdag weet ik op z'n minst wat er aan de hand is. Wellicht komt er een operatie en dat is niet erg. Dan ben ik op z'n minst van de pijn af. Ik kreeg vrijdag ook het mooiste nieuws sinds jaren. Er hing een schadeclaim boven mijn hoofd van jaarlonen. Die is nu helemaal weg, ik heb zelfs geld tegoed volgens de rechter. Ik ben al een tijd werkloos en/of werkonbekwaam. Daarom vond ik opnieuw een hobby die verloren was gegaan en ik amuseer me nu rot. Met die hobby heb ik plots wellicht nieuw werk gevonden en ik zal voor eventjes betaald worden om te spelen als een klein kind. Jammer dat ik zo snel de punten niet mag aanpassen, want ik zou zo dat punt weer bijtellen. Maar de regels zijn wat ze zijn. Dit kan ook weer snel veranderen.

Maar vandaag kan ik zeggen zonder leugen: goed. Heel goed !

zaterdag 16 februari 2013

Not guilty !

Gisteren was er dan eindelijk een definitieve uitspraak van de rechter. Dit gaat ver terug in de tijd.

In 2005 heb ik een domeinnaam aangekocht van een bedrijf dat software verkoopt voor drukkerijen. Omdat ik zelf in die sector zat, was het dus een domeinnaam van de website van de concurrent. De website die reeds bestond eindigde op .eu en de versie die op .be eindigde had de eigenaar nooit aangeschaft. Het is niet netjes van mij om zoiets te doen, maar ik had er toen - vond ik - goede redenen voor.

Na een tijd zag de bedrijfsleider dat en hij werd heel erg boos. Het was immers zo dat je, indien je de website met de extensie .be intikte in je browser, je op onze website terecht kwam en niet op de zijne. Nogmaals, het was niet netjes maar niet onwettig. Hij startte een procedure bij Cepina, dat is een organisatie die als waakhond optreedt voor de Belgische domeinnamen. Uiteraard zei de organisatie dat ik dat niet had mogen doen, en ik heb dan ook meteen de domeinnaam weer vrijgegeven.

Dan gingen er 3 jaren voorbij. Ondertussen was ik me daar helemaal niet meer van bewust, maar in januari 2008 kreeg ik een dagvaarding in de bus. De wetgeving is op 1 januari 2008 veranderd. Vanaf die dag moet diegene die een rechtszaak verliest alle advokaatkosten betalen, ook die van de andere partij. Of dat er mee te maken had weet ik niet, maar je kan dat op zijn minst vermoeden.

Dan is een lange lijdensweg begonnen waar hij op verschillende zittingen probeerde om mij een astronomische schadevergoeding aan te smeren. De tegenpartij claimde dat hij door mijn toedoen commerciële schade had geleden voor een bedrag van zes cijfers. De redenering was dat er tijdens de periode mensen die naar de website surften, per ongeluk onze software aankochten en niet de zijne. Uiteraard hebben we vanaf de eerste zitting gezegd dat dit onzin was, en we hadden ook bewijzen van het tegendeel. In de periode hadden we enkel een aantal nieuwe klanten gemaakt die ons vanuit een andere hoek bereikten. Daar hadden we ook bewijzen van.

Volgens de rechter werd er onvoldoende bewijs geleverd van deze redenering en een jaar geleden vroeg hij dan ook aan de tegenpartij om echte bewijzen van commerciële schade te leveren. Bijvoorbeeld echte namen van klanten die zeggen dat ze per ongeluk onze software kochten door dit voorval. Dat zou een echt bewijs zijn.

De laatste zitting was een maand geleden. Er werd een gespecialiseerd bedrijf ingeschakeld dat de schade opnieuw had geraamd op basis van een theoretisch model. In het model stond geen enkel hard bewijs, enkel een veronderstelling van wat er zou kunnen gebeuren in zo'n situatie. Ondertussen liepen de kosten wel enorm op, want ook de kosten om het onderzoek te doen kwamen mee op mijn lopende rekening.

Gisteren was er dan uiteindelijk de uitspraak. De rechter spreekt me volledig vrij en ik moet geen enkele kost betalen. Ook de kosten die gemaakt werden om de berekening te maken zijn niet voor mij. De rechter besliste dat hij op voorhand had kunnen weten dat dit soort onderzoek nooit hard bewijs zou opleveren.

De rechter heeft zelfs beslist dat de zaak vanaf dag één in feite niet had moeten beginnen. Dat staat niet letterlijk in het vonnis, maar zo interpreteer ik het. Hij wordt immers ook veroordeeld om mijn advokaatkosten mee te vergoeden.

Het spreekt voor zich dat dit een hele grote opluchting is.

vrijdag 15 februari 2013

De chirurg

Het vermoeden was dus juist. Niet alleen de scan maar ook de pijn die op dezelfde plaats nu al twee maanden terug is waren duidelijke tekenen aan de wand. Er is opnieuw een hernia ontstaan, net op dezelfde plaats als de vorige keer.

Toen ik twee jaar geleden onder het mes ging, was het nochtans veelbelovend. Na meer dan een maand in bed doorgebracht te hebben gebeurde er een klein mirakel na de operatie. Binnen één dag liep ik weer gewoon rond in de gang van het ziekenhuis alsof er nooit iets aan de hand was geweest.

Deze keer is het niet zo ver want ik ben nog mobiel. Het is nu moeilijk te zeggen wat er net op de scan aanwezig is. Vast staat dat de tussenwervelschijf weer is uitgelopen, maar in hoeverre het de pijn veroorzaakt is niet duidelijk. Ik heb een operatie gehad en op die plaats is wel wat littekenweefsel aanwezig. Ook dat is te zien op de scan.

De chirurg wil dezelfde operatie niet herhalen. Het zou immers binnen enkele jaren opnieuw problemen kunnen geven, want ook nu is het zo. Hoe het dan wel moet is nu niet duidelijk. Epidurale inspuitingen mag ik niet krijgen vanwege mijn diabetes. Ze zouden wellicht ook niet helpen door het litteken op die plaats.

Er volgen nu dus meer onderzoeken met meer gedetailleerde scans. Daarna zal de chirurg beslissen wat er moet gebeuren. Maar een andere mogelijkheid dan een operatie lijkt er nu niet te zijn. Die zal ook minder routine zijn dan de vorige als ik het goed begreep. Toen is gewoon het uitgelopen stukje weggesneden, maar dat zou nu niet meer voldoen.

Binnen drie weken zijn de resultaten daar en dan valt er een beslissing. Tot die tijd zal ik de medicijnen nodig hebben om de pijn redelijk te houden. Gelukkig lukt dat nu beter dan twee jaar geleden.

On verra...

donderdag 14 februari 2013

Discusbulging, -protrusie, -hernia




Je ziet hier het ruggemerg (het witte lange kanaal), de ruggewervels (de grijze blokken) en de tussenwervelschijven (zwarte schijven).

Ik heb drie gradaties van een hernia. Wel niet echt, in feite heeft enkel de onderste zwarte schijf een hernia. Een bulging en een protrusie zijn de twee voorafgaande stadia. Een bulging is zo'n uitstulping van de tussenwervelschijf van de derde wervel onderaan. De protrusie is de tweede en de hernia is de eerste (onderste). In de volksmond noemt men ze alle drie gewoon hernia, maar dat klopt dus niet.

Dit zijn foto's die gisteren werden genomen. Vandaag mocht ik ze oppikken en tegenwoordig staan ze dus op een cd. De bedoeling is dat de neurochirurg morgen de cd beoordeelt, maar je kan dat dus zelf ook bekijken als je wat verstand hebt van medische software. Ook als je dat niet hebt, lukt dat wel. Hier en daar wat klikken, en ik kreeg deze twee views eruit. Het zijn de meest duidelijke foto's van de huidige situatie. Ik ben geen dokter, maar ik zag wel mijn scans van twee jaar geleden. En deze zien er even slecht uit, misschien wel slechter. Vooral de onderste schijf is uitgelopen op de tweede foto. Dat wil zeggen onomkeerbaar, en dus een hernia. Ik ben benieuwd wat de chirurg hier van gaat zeggen.

woensdag 13 februari 2013

MRI

Het blijft toch telkens weer behelpen hoor. De huisdokter had op het voorschrift voor de MRI scan geschreven dat ik een subcutane insulinepomp had. De persoon die de scan ging uitvoeren schrok en zei: oei meneer, je mag helemaal geen scan hebben als je een subcutane insulinepomp hebt. Subcutaan wil zeggen onderhuids, dus ingeplant. Gelukkig was ie gerustgesteld toen ik de pomp aan mijn broekzak aanwees en zei dat dat toch niet erg subcutaan was.

Enkel de verbinding met het lichaam is subcutaan. Een naaldje hangt vast met een klever en die is met een darm verbonden aan de pomp. Toen ik kon garanderen dat de naald van teflon was en niet van ijzer, toen was het OK. Ik stelde me meteen de vraag hoe iemand anders dat doet. Is het echt de bedoeling dat de patiënt dit aan de dokter uitlegt?

Het tweede klevertje kende hij helemaal niet. Van een glucosesensor had ie nooit gehoord. Hij raadde toch aan om dat allemaal uit te doen. Omdat dat me 75€ per stuk kost, zag ik dat niet zitten. Ik heb dan ook enkel de zender verwijderd, enkel de electronica. De sensor blijft erin, dat zal geen invloed hebben op de scan. Mijn woorden hoor, niet de zijne...

De scan is niet echt ontspannend. Je krijgt een hoofdtelefoon met Enya op de achtergrond. Maar ze kan niet luid genoeg zingen om het helse lawaai van de machine te onderdrukken. Twee keer hoor ik een stem die zegt dat ze de scan moeten herhalen omdat ik niet stil bleef liggen. Dat is nu net een deel van 't probleem hè, daarom lig ik hier. Ik kan niks met die rug omdat alles pijn doet. Stilliggen dus ook niet. Maar de derde poging was de goeie. Morgen krijg ik de kiekjes...

dinsdag 12 februari 2013

Ze hebben me weer liggen

Bij Zalando hè. Het blijft lukken, die gerichte reclame. Deze staat al een tijd in 't verlanglijstje en daardoor verschijnt ie op allerlei websites die ik bezoek als gerichte reclame. Maat 43 is gelukkig nog in stock, alleen kijk ik af en toe hoeveel er nog zijn. Meestal staat er "meer dan 3", dan ben je gerust. Dan moet je niet dringend op de bestelknop klikken en dan laat je de de procent korting maar stijgen.



Alleen, de procent stond al op 35 en het aantal op 1. Het laatste paar ligt te lonken. Ik krijg een tegoedbon van 10€ van Zalando. Hij zat bij de maaltijdcheques die hier in huis liggen. Ik heb ze niet hoor, ik ben geen bediende hè.

We zeiden nog: dat zal wel niet werken als je al 35% korting krijgt. Dat zou er wel wat over zijn, nog eens 10€ korting bovenop de 35% geven. Hoe kan je dat nu te weten komen? Aah, op bestellen klikken zeker?

En ja hoor, ze doen het dus wel :-)

maandag 11 februari 2013

Van je hobby...

Je kan er donder op zeggen dat het anders loopt dan gepland. Om te beginnen plan ik niet veel, dus dat maakt het al een beetje lastig. Maar wat ik plan, loopt helemaal anders af. Het is niet erg, zolang het maar in een richting bolt waar je ergens voldoening in vindt.

De studierichting was slecht gekozen. Daarom was ik ook gebuisd. De tweede richting was beter gekozen. Maar ze was te gemakkelijk. Ik ging er nooit naartoe omdat er geen kennis te rapen viel. Het diploma was er zonder moeite en ik kan het op mijn cv zetten. Verder betekent het niets voor mij. De examens kon ik meestal goed doen met mijn eigen ervaring met spielerei, electronica en domme computertjes. Hobby's van toen ik in de lagere school zat hadden meer ervaring opgeleverd dan de cursussen die ik in deze richting op 24-jarige leeftijd nog aanvatte.

De job ging een beetje in die richting. Programmeren onder Windows had ik nog nooit gedaan. Maar elektrische motortjes aan je deur en gordijnen hangen om ze op commando open en dicht te laten gaan, dat is geen carrièrekeuze. Je moet volwassen worden en een échte job vinden, komaan zeg.

Toch kwam het vaak terug. Tijdens het programmeren onder Windows kwam ik toestellen tegen die echt iets deden. Ooit zelfs een machine om biervaten te vullen. Magnetische kaartlezers en een draaikruis om toegang te verlenen aan bezoekers van een fitnessclub. Drukpersen die mijn Windows computer vertelden hoeveel pagina's ze juist gedrukt hadden. Hoeveel ze verspild hadden, dat was zeker zo belangrijk. Ik scande ooit barcodes in een transportbedrijf in de haven. Een draagbaar toestel moest op maat geprogrammeerd worden in een taal die niemand kende. Ze was uniek voor dat toestel, dus die uitdaging was groot. En altijd was het gevoel daar, dat gevoel dat ik dát eigenlijk het liefst deed. In grote mensentaal heet het besturingen. Een computer wordt pas interessant als er iets aanhangt dat beweegt.

Plots kreeg het een andere vorm een tijd geleden. Ik miste de hobby en vulde ze opnieuw op met de Arduino. In de eerste plaats om verder mijn kennis van c++ bij te schaven. Dat is de opstap naar andere talen waar je in de grote mensenwereld echt mee aan de slag kan. Want ik doe dit heel graag omdat je er super leuke dingen mee kan doen, én omdat ik ondertussen echt iets leer. Ik weet dat het voor mij de enige manier is om zonder cursus bij te scholen. Jammer dat zoiets als een "Arduino-programmeur" niet bestaat. Dat zou pas cool zijn.

Moet je nu iets weten? Het bestaat wel. En misschien ben ik dat zelfs voor een korte tijd. Als het goed is zelfs zeer binnenkort. En ik kan wellicht veel thuiswerken. Is dat spannend of is dat spannend ? ;-)

zondag 10 februari 2013

Vollek !

Toch altijd weer een beetje spannend. De eerste kop koffie was al half en de meeting zou net beginnen. De stap die we deze week zouden lezen ging over de complete machteloosheid die ik en de andere tafelgenoten hebben. Je hebt graag controle over alles en je meent ook best dat je sterk bent. Alleen op één puntje moet je kunnen toegeven dat je compleet machteloos bent. Dat is het begin van de oplossing. Het stoppen met vechten begint nu. En wie niet meer vecht kan winnen, hoe vreemd het ook klinkt.

En dan komt een jongedame binnen. Onwennig, eerst niet zeker of ze wel op de juiste bel gedrukt heeft. Ook niet zeker of ze de juiste deur opende. Zelfs niet durven vragen "is dat hier, die AA". Wel iets in de trant van "ben ik hier juist". Ja hoor, absoluut. Dit is the place to be, hier gebeurt het allemaal. De groep is groot vandaag en iedereen zegt welkom. De planning gooien we weg en we bladeren enkele hoofdstukken terug naar stap één. De nieuweling heeft vetorecht als het daarop aankomt.

Of ze wel op de juiste plaats is, dat is niet duidelijk. Voor mij wel hoor, je merkt het meteen. Je denkt eerst dat je zelf normaal bent. Je denkt dat het bij jezelf toch niet zo erg is. Je denkt dat de mensen die je hier aan de tafel zal ontmoeten dronkaards zullen zijn. Dat zijn ze ook, maar het beeld is anders. Ze leven niet onder een brug of op straat. Ze bedelen geen bekertje vol met kleingeld om dan één blik Cara pils te kopen in den Aldi en dan opnieuw de beker met uitgestoken hand weer aan te bieden. Hopend op voorbijgangers die kleingeld kunnen missen zodat ze een "boterham" kunnen kopen.

Neen, dit zijn gewone mensen. Mensen die een job hebben, sommigen niet. Of een relatie, sommigen niet. Mensen die het niet breed hebben, en sommigen wat beter. Gewone mensen zoals je er elf van de straat zou kunnen plukken. Elf mensen die je voorbij loopt en waar je niks verkeerd aan ziet. Ze hebben geleerd om er normaal uit te zien. Dat is een deel van de façade en een deel van het probleem.

Dat was het meest opvallende. Het is wat ze achteraf zei. Het meest opvallende waren de elf verhalen. Elf keer een kopij van haar levensverhaal. Ze is nog jong, maar alle raakpunten waren daar. Drinken als je blij bent of boos. Als de zon schijnt of niet. Als je alleen bent of net met heel veel. Blij zijn als het in huis is en stressen als het bijna op is. Zonder het te beseffen heeft haar eigen verhaal ook veel raakpunten met de klassiekers van de tafel. Het kartonnetje wijn van vier liter omdat het handiger en goedkoper is. Ze weet het nog niet, maar het was vooral omdat je er niet doorkijkt. Je ziet niet hoeveel je al gedronken hebt en dat is fijn. Maar het was wel op minder dan twee dagen op. Het resultaat heeft ze dus al ervaren.

Zoals altijd hopen we dat de verf pakt. Zoals zo vaak zal het misschien niet zo zijn. En zoals altijd zullen we ons dat niet aantrekken. De tafel zit immers vol met mensen die dit ooit ook voor de eerste keer deden. Soms lukt het dus wel, anders was de kamer nu leeg.

Ik ben blij dat mijn verf toen heeft gepakt. Dankbaar voor elke dag die ik kan doorbrengen in mijn nieuwe leven. Dat elke dag een geschenk is, dat hopen we ooit uit te leggen aan de jongedame. Als ze terugkomt zal dat ook gebeuren.

zaterdag 9 februari 2013

Tipje van de sluier

Het grote werk zou niet het vogelkastje worden. Het is een beetje dom vond ik om daar nu veel werk in te stoppen, terwijl je dat voor een appel en een ei kan kopen in den Hubo.


Het zal je niet verbazen dat het vooral gaat om de ingrediënten. Zonder dat ik iets wil verklappen, dit hoort er zeker in thuis.


En een logrol in een potje voor diabetesstrips. Dat zal op wondere wijze tevoorschijn komen. Als alles goed is hè. En als er nog wat tijd passeert. Eerst moet het werkhuisje klaar zijn om zo'n ingrijpende dingen samen te voegen. Ik ga niet hameren en zagen op mijn bureau of op de salontafel, daar zou iemand niet mee akkoord zijn. Maar de nadruk ligt dus op de inhoud en niet op het vogelkastje. Ieder heeft zijn kwaliteiten. Een vogelkastje bouwen hoort niet bij de mijne.

Het automatiseren wel ;-)

vrijdag 8 februari 2013

Donderdag den 8ste

Stom stom stom... die bestaat niet hè. Donderdag 8 februari bestaat niet. Ooit zal het wel kloppen, maar dit jaar valt den 8ste op een vrijdag. Toch stond het zo op mijn bord: DO 8/2 MRI scan. Gelukkig zag ik al een week geleden dat het niet klopte. Als de datum dichterbij komt, en je vult hier en daar een andere datum in, begint het op te vallen dat dat niet klopt.

Maar geen nood, ik zag dus een week op voorhand al dat het niet klopte. Het is een vrijdag dit jaar. 8 februari valt op een vrijdag. En het was 's morgens, alleen stond dat er niet bij op het bord. Daarom keek ik eerst voor ik ging slapen nog even op dat papiertje dat ik vast had toen ik de afspraak maakte. Op dat papiertje staat het uur genoteerd. Alleen, welk papiertje was dat nu weer? Ik kan me herinneren met welke geocache ik bezig was op de dag dat ik die afspraak maakte. Daar had ik veel voor moeten opschrijven, en tussen die berekeningen heb ik het uur genoteerd. Aha! het lukt dus nog wel, hé. Dat geheugen is toch nog niet helemaal om zeep door de tramadol.

En ja, daar staat het: donderdag de 7de om 8u45. Ik krijg het ineens heel warm en dan heel koud. Dat is dus voorbij, die afspraak! Ik heb ze gemist. Ik moet alleen thuis zitten, pijnstillers nemen en wachten op de medische afspraken. Dat is alles. Maar toch blijkt zelfs dat niet te lukken.

Met een klein hart ga ik slapen. Ik weet namelijk dat ik 's anderendaags de stevige, kordate verpleegster aan de lijn zal moeten uitleggen dat ik de afspraak gemist heb. Ik ken haar nog van vorige keer. Diegene die de afspraken maakt aan de telefoon is wel wat gewoon. Daar kan je niet met flauwe excuses afkomen. Ik heb haar nooit gezien, dus weet niet of ze stevig is. Dat is de voorstelling die je maakt als dat soort stem aan de andere kant van de lijn in korte, krachtige zinnen antwoordt.

Ik had de wekker niet moeten zetten, want ik ben toch weer om 5u wakker. Deze keer val ik niet opnieuw in slaap. Om 8u moet ik haar bellen, en het idee alleen houdt me op mijn hoede.

Ik word doorverbonden. Ik hoor de zachte stem van een lieve jongeman. Ik ken hem niet, maar hier werkt de fantasie weer op dezelfde manier. Hij moet gehoord hebben dat ik nogal in paniek ben. Hij zegt dat ik rustig moet blijven, dat ie dat wel kan oplossen. Voor ik kan zeggen dat ik dat zal proberen, heeft ie al een datum. Woensdag 13 februari om 14u45. Oef, het is opgelost. Dan ben ik nog goed op tijd om met de cd van de scan op vrijdag naar de chirurg te gaan.

Ik heb een idee. Ik zet het hier nog eens duidelijk, dan vergeet ik het niet.

Woensdag 13 februari om 14u45 ;-)


donderdag 7 februari 2013

Flashback

Wat vreemd toch dat er vaak zo'n momenten komen. Ze zijn er altijd, maar de laatste maanden veel meer dan vroeger. Het komt door mijn bezigheden in de vrije tijd. Het feit dat er nu veel van is, zal wellicht ook meespelen.

Ik las een afkorting op een elektrisch toestel. Iets in de trant van SO+ en SO-. Het kan ook een "nul" zijn en geen letter "O", maar dat weet ik niet. Alleen, dit moest ik niet googelen. Ik wist meteen dat het ging om een open-collector output. En wat nog vreemder is, ik weet helemaal niet meer wat dat wil zeggen. Alleen dat het symbool en de naam samen horen. In mijn opleiding elektronica heb ik dat wellicht vaak gebruikt, een open collector output. Maar meteen wist ik het weer toen ik de woorden voluit googelde. Er verschenen schema's met transistors en pull-up weerstanden. Net die dingen waar ik vroeger een hekel aan had - want het was analoge en geen digitale elektronica - blijk ik toch nog te kennen.

Hetzelfde met KNAP. Het ezelsbruggetje om de kathode en anode uit elkaar te houden. Kathode Negatief, Anode Positief had ik in mijn tienerjaren eens gehoord. En vanaf toen wist ik telkens wat nu de plus en de min kant was van een component. Dat was zelfs nog van vóór de tijd dat er in de opleiding sprake was van elektronica. Van de tijd dat ik wiskunde, chemie en godsdienst leerde. Maar de leuke dingen leerde ik 's avonds en in 't weekend. En blijkbaar zijn die goed blijven hangen.

Het doet me telkens nadenken over hoe het nu zou zijn. Stel dat ik nu in de middelbare school zat en een richting moest kiezen. De vraag kwam in me op toen ik een jongeman van die leeftijd hoorde zeggen dat ie nog geen HTML kende. Want dat leerden ze pas in het vijfde middelbaar. Ik weet dat het wellicht zo is, maar mijn mond viel open van verbazing. Alles wat ik met de jaren als hobby geleerd heb, kan je nu ook gewoon in het middelbaar krijgen. Het lessenpakket van in de jaren '80 was toch een behoorlijk eind saaier dan dat.

Stel je voor dat het zo was. Stel dat ik nu in het middelbaar dit soort dingen op school zou leren. Ik zou zelfs een goede student zijn. Niet te geloven, maar echt waar :-)

woensdag 6 februari 2013

Weer een brug

Deze week kon ik opnieuw meedoen met de challenge. Het is de bedoeling om de geplande wekelijkse caches te voltooien voor het einde van het jaar. Telkens zijn er drie dagen om de opdracht uit te voeren. Vorige week moest ik passen omdat een multicache niet gaat. Ook al was de wandeling maar één kilometer, de rug zou dat niet graag hebben.

Als je deze ziet, denk je misschien ook wel dat het geen goed idee is. Dat is niet zo, Google Maps samen met de titel van de cache verraadde meteen waar we moesten zijn. De trap op dus! En dat is niet echt een probleem voor de gezondheid. De cachemobiel stond er vlak naast, dus enkel de hoogte overwinnen was de boodschap.

Als je beneden staat denk je wel even dat het aan de steile kant is, maar eens je boven bent merk je gauw dat het geen probleem is. De "trapjes" zijn niet groot, maar met dikke ribbels onder de wandelschoenen neem je geen enkel risico.

Dit zijn dus mega spoiler foto's en eigenlijk mag dat niet. Maar voor deze ene kan het niet echt kwaad, me dunkt. Ik wist thuis al waar ik moest zijn, dus ik verklap nu geen groot geheim hè. Eentje met terrein 3.5 komt erbij. En vooral: ik ben nog steeds in de running! Ik mag wel nog maar één steek laten vallen. En als het zo is, dan is het maar zo. 't Is niet de bedoeling om gekke dingen te gaan doen.

dinsdag 5 februari 2013

Sign your name

Moeilijk is dat niet hoor. Je moet enkel je handtekening plaatsen en je kan het pakje in ontvangst nemen. Alleen, die van DHL zijn wat lastiger. Ook Sipwell doet moeilijk, want de vooruitgang heeft hier naar mijn gevoel geen verbetering gebracht. Het toestel waar je met een kleine plastic pen op moet aftekenen heeft een aanraakscherm. Dat behoeft enige overtuiging in je vingerkracht om er een echte lijn op te krijgen. Een balpen schrijft een beetje minder als je niet doordrukt, maar met dit ding is het echt alles of niks. Vaak was mijn vlotte handbeweging die bij de geste hoort al half uitgevoerd voor ik zag dat ik niet hard genoeg doordrukte. En dan zie je dus helemaal niks. De vlotte beweging is dan plots een beetje aanstellerij.

Maar dit keer was het erger. En dit keer lag het niet aan het toestel. Ik maak de aanzet naar de gewoonlijke vlotte beweging en plots stopt het. Niets technisch en geen plotse opstoot van artrose of zo. Ik wist het gewoon niet meer! Echt, compleet vergeten hoe ik het normaal deed. Al een tijdje merkte ik dat de meest simpele dingen lastig werden. Meer moeten zoeken achter je woorden, heel de tijd dingen vergeten en afspraken maken op een andere datum. Ik weet hoe het komt hoor, het zijn de pijnstillers. Ze werken in op het centraal zenuwstelsel en dat heb ik precies geweten.

Het was anders niet zo moeilijk. Als je bedenkt dat mijn handtekening eigenlijk gewoon mijn naam is, die met de jaren zo snel gekribbeld werd dat je enkel nog een streep ziet met enkele bubbels. Ik kon het niet toen ik jong was. Ik vroeg me steeds af hoe volwassen mensen dat nu hadden gekregen, zo'n handtekening. Was er ergens een cursus nodig of kreeg je een examen als je 18 werd? Moest je dan plots 20 keer je handtekening op een blad plaatsen en zorgen dat de afwijking binnen de grenzen bleef?

Na een tijd merkte ik het. Een klasgenoot die ik erg interessant vond - ik had vaker van die klasgenoten - was tijdens de lessen bezig met het inoefenen van zijn handtekening. Ik zat naast hem en deed elk probeersel mee. Na een aantal weken had ie beslist dat de huidige versie van de kribbel vanaf dan zijn handtekening zou worden. Alleen, het probleem was dat ie weinig stabiliteit had. De afwijking tussen twee opeenvolgende versies was erg groot. Als ie de volgende dag weer probeerde leek het er zelfs niet meer op. Ik heb hem toen vaak gecorrigeerd. Ik had elk stapje meegedaan en wist dus perfect hoe zijn handtekening moest vloeien. En na een weekje oefenen was het stabiel. En er was geen enkel verschil tussen zijn versie en de mijne.

Alleen, het zegt veel over mezelf. Zonder moeite kon ik een handtekening van een interessante jongeman aanleren, maar voor mezelf iets verzinnen, ho maar, daar kwam ik niet uit.

Ik heb ze nog eens geprobeerd. Die andere dus hé, niet die van mij. En ik kan het nog steeds! Hoe vreemd is dat? Ik vergeet mijn eigen naam, maar zijn kribbel werkt nog.

Gelukkig is mijn kribbel nu terug. Gewoon niet nadenken en doen. Het onderbewustzijn doet de rest :-)

maandag 4 februari 2013

Het jaar van de slang

10 februari is een speciale dag. Ik wist het niet, maar in China valt nieuwjaar niet altijd op dezelfde dag. En dit jaar is dat dus 10 februari. En is dat nu interessant? Neen, want ik woon daar niet. Maar ik bestel er wel veel. En dat is nu jammer, want dit boodschapje komt sinds een week bovenaan mijn favoriete Chinese website staan.


Er staat iets in de trant van: we feesten een hele week, je zal 7 dagen langer moeten wachten dan gewoonlijk als je iets bestelt. En ik heb wel wat besteld de laatste tijd ;-)

Extra jammer is het omdat iemand anders mijn enthousiasme deelt over dat speelgoed. Ik bestel dus niet alleen voor mezelf. En ik zei ook dat de levertermijn best lang kan zijn, maar in 2 of 3 weken lukt het toch vaak. Helaas komt er dus één weekje bij.

Als je nu dacht dat ik enkel elektronische spullen heb gekocht, heb je het mis. Dit was één van de laatste pakjes. Wat zie je hier op de foto? Nee, dat zijn geen tandwielen.

Ik zie mogelijkheden :-)

zondag 3 februari 2013

De beste dag

Ik hou niet zo van die spreuken. Ze komen in snel tempo voorbij op Facebook en je kan dan op vind ik leuk klikken als het je aanspreekt. Vaak zie ik zo'n dingen als: like als je een zoon hebt waar je veel van houdt. Ik denk dan vaak: ocharme die jongens van wie de moeder op Facebook zit en die hier niet op geklikt heeft. Ik zal dan ook niet vaak klikken op dat soort spreuken, misschien wel omdat ze me meestal niet aanspreken.

Hier wou ik wel op klikken maar ik kon niet. Dat komt omdat ze niet op Facebook voorbij kwam. Ik zit er al enkele maanden op te kijken op de donderdagavond bij de AA. En deze spreekt me wel heel erg aan. Ze is ook brandend actueel.

Ik had een systeem om bij te houden hoe de gemoedstoestand over een lange periode evolueert. Ik geef punten op mijn geluk. Een score van 0 tot 10. De psychologe had het me aangeleerd en ik doe het nog steeds. Alleen, het is veel leuker om te stijgen en minder leuk om te dalen. Het kost enige moeite om toe te geven dat het een beetje minder gaat.

Neen, er is geen probleem met het gemoed. Maar de score moet wel aangepast worden. Toen ik deze spreuk zag, had ik de moed om het te doen. Het is namelijk niet erg om één puntje op tien te zakken. Zeker als je weet dat ik net niet op 10 stond de vorige keer. Met deze spreuk weet je wat ik bedoel. Scores boven de 5 zijn pas ontstaan toen ik geen alcohol meer dronk. Dus zelfs de mooie tijden met alcohol zaten allemaal onder de 5. De slechte tijden zonder zitten bijna allemaal boven de 5.

Er zijn praktische redenen nu. De gezondheid doet pijn. Ik ging snel van werkzoekend naar werkonbekwaam. Voor de bankrekening maakt het geen verschil. De uitkeringen zijn even hoog voor de twee situaties. Als je zelfstandig bent zijn ze 0.

Eén puntje zakken is dan ook niet erg.

zaterdag 2 februari 2013

Ik dans niet

Dat ik een saaie piet ben. Dat was het besluit uit mijn paginaatje waar ik zei dat ik niet kaart. Het zal nogal meevallen denk ik. Dat saai zijn, bedoel ik dan. Ik heb zo lang nagedacht over welke tabs ik zichtbaar wil maken in deze blog bovenaan. Zoveel onderwerpen, zo weinig plaats ;-)

Maar zoals ik in dat paginaatje zei: ik dans dus ook niet. Wees gerust, ik ga nu niet alles opsommen wat ik niet doe om mijn blog te vullen. Dit is 't laatste.

Het is ook niet helemaal juist. "Ik dans niet meer" zou een meer accurate zin zijn. Dat wil zeggen dat ik het vroeger wel deed, en dat is ook zo. Ik ben, net zoals bijna elke volwassen man die ik ken, nooit te overhalen geweest om me naar de dansvloer te begeven tenzij er genoeg alcohol in mijn bloed zit. Tegenwoordig zit er niks meer in, dus dansen zit er ook niet meer in.

Ik vind het wel vreemd dat het zo werkt. Bij iedereen die ik ken ging het op exact dezelfde manier. Ik spreek nu over de mannelijke helft van de vriendenkring, bij de vrouwen ligt het anders. Maar wij mannen hebben (hadden) altijd alcohol nodig om genoeg "los te komen" zodat we ons niets meer aantrokken van wat anderen denken en de stap richting dansvloer waagden.

Een tijd geleden kreeg ik een opmerking van een goede vriend. Als ik het vergelijk met vroeger zit ik nu behoorlijk goed in mijn vel. Ik probeer vanalle nieuwe dingen en soms mislukt dat, zonder dat het me stoort. Hij vroeg zich dus af waarom ik nu niet gewoon naar de dansvloer hol als ik een nummer hoor dat me ligt.

Ik heb er een tijdje over nagedacht. Ik vrees dat het echt niet in me zit, dus ik ga dit experiment overslaan. Er komt nog eens bij dat ik blijkbaar een erg herkenbare eigen stijl zou hebben. Zo herkenbaar dat ie inmiddels zelfs geparodieerd werd! Het lijkt me dus best dat we dat potje gedekt houden ;-)

vrijdag 1 februari 2013

Arduino DIY

Do it yourself wil dat zeggen hè. En dat ben ik nu van plan. De Chinese websites hebben al wel goedkopere versies van de Arduino, maar ik moest weten: how low can you go?


Voor de duidelijkheid: rechts zie je de originele versie. Met het risico om nu veel geld uitgegeven te hebben zonder dat er iets werkt, komt hopelijk het verlossend "eureka" als ik de dingen die volgen aan de praat krijg.


Ik heb namelijk 20 DIY style Arduino's besteld. Alleen 20 printplaten en 20 processoren. Geen extra componenten, geen connectoren en geen toebehoren voor de communicatie met een PC. Dat heb je namelijk allemaal maar één keer nodig, en vanaf dan kan je weg met dit basis Arduino pakketje. Maar ik moet ze natuurlijk nog zelf in elkaar solderen en de microcontroller moet geprogrammeerd worden met een "bootloader" om er een Arduino van te maken. Het wil gewoon zeggen dat ik een beetje werk heb, zowel qua elektronica als programmatie. Dat tweede lukt zeker, het eerste is afwachten.


De microchip is namelijk in SMD formaat, dat wil zeggen dat de verbindingen 2 keer zo dicht bij elkaar staan dan wat een normale electronicus gewoon is. Het is dan ook normaal de bedoeling om dit machinaal te solderen. Ik heb er goede moed op dat het manueel ook lukt.

Dan zal ik op 2.63€ per stuk uitkomen, terwijl de echte 25€ kost. De printplaten werden al geleverd, de chips volgen nog. Als het niet lukt, verlies ik een bedrag ter waarde van 2 Arduino's. Als het lukt win ik er 20.

I like those odds :-)