De planning

Het is een gewoonte geworden om elk jaar een goed restaurant te kiezen rond deze tijd. Alle drie verjaren we ongeveer rond dezelfde periode en dan wordt er een keer niet op het budget gelet als we een etablissement kiezen.

Een selfie kan je dit niet noemen, want de derde tafelgenoot nam de foto ;-)

"De Italiaan die kalfszwezeriken serveert" noemen we hem, en dat komt wellicht omdat het idee van wat een Italiaans restaurant betekent nogal veranderd is sinds we dit restaurant in de stationsbuurt leerden kennen.

Alles was perfect maar één dingetje gaat er toch niet uit in ons landje. Het wijnglas was al gevuld met water en het tweede met Cola Zero. Maar tot vijf keer toe moest ik zeggen dat ik geen wijn dronk. Eén keer wou de ober zelfs het waterglas aanvullen met witte wijn. Toen ik het glas liet wegnemen, was de andere ober op pad om me een nieuw glas te geven. Een man die geen glas wijn naast zijn bord heeft staan, dat moet een grove nalatigheid zijn van hunnentwege. Ik weet wel dat de bedoeling alleen goed is hoor.

De rest van de avond heeft me alleen met de neus op de feiten gedrukt. Een drankje achteraf in een ander café kon niet, want de rug hield het niet uit. Dan maar thuis een pousse-café terwijl ik een half uurtje platte rust nam. We spraken er van de week nog over: al bij al zou je denken dat na zo'n operatie en ook revalidatie alles een beetje beter gaat, zelfs al duurt het nu bijna een jaar. Dat doet het dus niet, het wordt gemiddeld gezien slechter. Goeie dagen en slechte dagen wisselen af, maar het totaalbeeld gaat niet vooruit, ook niet een beetje. Het gaat achteruit, je ziet het ook aan de nachten die enkel inkorten. Soms ben ik al rond vier uur wakker tegenwoordig.

Het wil zeggen dat het niet verder kan, maar dat was niet nieuw. Een nieuwe afspraak bij de chirurg zal dat bevestigen. Die is nu gepland op 9 mei. Ik weet het, weeral een tijd wachten, maar ik schrijf het hier op, zodat ik het niet vergeet. Een operatie zou dan ten vroegste einde mei, begin juni kunnen uitgevoerd worden. Als ik het zo bekijk, is dat meer dan een jaar na de vorige ingreep.

Toch kan ik niet zeggen dat ik een jaar verloren heb. Als ik denk aan de leuke momenten, wou ik het voor geen geld missen. Er zat nog een periode in dat ik schatten zocht, en in de Ardennen deed ik dat nog met volle overgave. Toen dat niet meer lukte, stortte ik me op mijn andere nieuwe hobby. Intussen staan er van die hobby al zes projecten op een hobbywebsite. Dat schatten zoeken niet lukt is niet fijn, maar het leggen zal nu toch echt gaan lukken. De streefdatum is trouwens 15 mei, dus als het goed gaat maak ik de aftrap nog mee voor ik in het ziekenhuis lig. Je ziet, aan elk verhaal zijn twee kanten. Een operatie komt er wat later, maar ze valt niet samen met de start van de grote schattenjacht :)

Maak er een fijne dag van

Dat is een beetje een clichézinnetje als je iemand een fijne verjaardag toewenst. Gelukkige verjaardag, maak er een fijne dag van! Daarmee wil ik niet gezegd hebben dat degene die het schrijft niet meent wat ie schrijft.

Ik heb het in elk geval redelijk letterlijk genomen. Er moet wel wat over nagedacht worden, want niet alle activiteiten behoren tot de mogelijkheden. Als je niet goed kan stappen en ook lang op een stoel zitten pijn doet, dan moet je de dagindeling zo samenstellen dat je net die activiteiten tot een minimum herleidt.

Vandaar mijn planning van deze 20ste maart, dat is immers mijn verjaardag. Zoals ik dat elke ochtend doe, moet ik minimaal één ding uitkiezen dat ik graag doe. Het is een truukje van de psychologe om de gelukscore op peil te houden, en het werkt wonderwel. Maar voor een verjaardag kan je een tandje bijsteken. Ik heb alleen dingen gepland die leuk zijn, de rest is één dag opgeschoven.

Opdracht één was heel erg fijn. Op zoek naar de schatten die er nog niet liggen in Niel. Dat wil zeggen dat ik zelf schatten ga verstoppen en Niel is de tweede gemeente die onder mijn hoede valt en dus ook elektronische gadgets zal krijgen achter een boom of ergens in een bos. Het eerste plan was om in Niel wat minder toeters en bellen te voorzien en dus enkel een traditional cache te leggen. Ik veranderde vorige week van gedacht toen ik door het natuurgebied dat de helft van het grondgebied van de gemeente bedekt, had doorpikkeld. Het is zo prachtig dat ik het wel moet inlassen in een kleine wandeling, en dus een multicache zal gaan plaatsen. Dat is er dus eentje met tussenstappen (waypoints).

Omdat je in een natuurgebied nooit je zin kan doen, moet ik het anders oplossen. Een stuk van de wandeling zal gewoon door het centrum lopen en een stuk door het natuurgebied. Op zogenaamde 'question to answer'-waypoints zal de wandelaar in het natuurgebied een domme vraag moeten oplossen die toegang geeft tot het volgende punt. Dat is wél toegestaan omdat je er geen fysiek punt van maakt, ik verstop daar dus niks. Het ultieme punt is natuurlijk het laatste, waar ik een schat moet verstoppen.



Wil dat toch wel lukken dat net op die plaats, nog geen honderd meter van het einde van de wandeling die ik in mijn hoofd had, deze boom tegenkom gewoon naast een afgelegen weg.

Hij schreeuwt zo hard "geocache!!!" met al zijn wortels en takken dat ik meteen ging kijken of er nog geen schat in ligt.

En nee hoor, de GPS bevestigt zelfs dat binnen een straal van 160 meter geen schatten verstopt liggen. Hij is dus vrij!






Dit was mijn tweede waypoint dat ik had uitgekozen via Google Maps. Als je tien meter naar links gaat, kom ik te dicht bij een andere schat. Ga je tien meter naar rechts, dan kom je te dicht bij nog een andere schat. Dit plaatsje was dus ideaal.

Ik ga er staan en probeer de coördinaten vast te krijgen om toch zeker te zijn dat de afstanden kloppen. Dat duurt een tijd en een dame ziet me bezig. Ze spreekt me aan met de woorden: "zeg, gij gaat toch niet springen hè!".

Het plekje ligt naast een beek en de helling is nogal fel. Ze vertelt me dat ze net op die plek ooit in die beek is gesukkeld. Blijkbaar wordt alles hier behoorlijk glad als het geregend heeft. Ik beslis dan maar om het punt niet te gebruiken, er was trouwens wel wat inkijk van mensen met een stadstuintje vlakbij.



Dit is de tweede reden waarom ik het niet gebruik, maar dat zag ik thuis pas.

Volgens mij ligt dit punt zelfs net niet op het grondgebied van Niel als je deze foto ziet :)

Soit, het was een succesvolle trip want ik ken nu de coördinaten buiten het natuurgebied. De anderen, binnen het gebied dus, moet ik nog eens noteren als ik de moed heb om dat stuk nog een keer te wandelen. Vandaag lukte dat helaas niet omdat de rug echt niet akkoord was.



Ah ja, de rest van de dag was ook goed gevuld. En ja, alleen dingen die leuk zijn. In de late namiddag heb ik gezorgd dat we de komende maanden weer zeker zijn dat één weekdag voorzien is van de nodige spijzen. Hoeveel porties het juist zijn, weet ik niet. Maar twee grote kastrollen spaghettisaus zitten nu in het vriesvak.

De avond afsluiten met een heel fijne vergadering in het AA lokaal, dat was de laatste pitstop. Iemand nieuw verwelkomen is altijd fijn, we hebben alle kanonnen bovengehaald om de persoon ervan te overtuigen dat onze tafel wonderen verricht. Dat ie er eentje nodig heeft, zo'n wonder, dat is duidelijk. Het zijn zijn eigen woorden. We hopen dus dat we hem volgende week weer kunnen begroeten.

"Maak er een fijne dag van." : missie geslaagd :)

Vandaag

Je moet het hebben om te weten hoe het voelt. Daarom verzamelen mensen zich die hetzelfde probleem delen. Daarom ga ik naar de AA, heb ik veel contact met andere diabetespatiënten en daarom was ik ook blij met de hulp die ik kreeg bij mijn rugproblemen. Diegene die me begeleidt, had namelijk vroeger ook problemen van die aard.

De les liep vlot hoewel ik best wel pijn voel, maar dat heb ik altijd. Toen ik dat vorige keer antwoordde na de les, werd dat meteen teruggekaatst. Jaja, iedereen zegt dat, dus dat is niet zo abnormaal. De vraag was echt: hoeveel pijn had je dan? Dan volgde een semantische discussie over procenten en hoeveel meer pijn na een les aanvaardbaar is.

Maar vandaag dus hetzelfde scenario. Als je me gezien hebt de laatste vijf maanden, dan weet je dat ik mank loop. Daar kan ik niks aan doen, ik doe dat om pijn te vermijden die ik heb als ik normaal rechtop loop. Toen ik na de les moeite had om recht te staan, moet dat opgevallen zijn. Ik kreeg opnieuw de vraag of ik last had van pijn en kon alleen hetzelfde antwoorden als vorige week: ik heb altijd pijn.

Bij mij wil dat niet zeggen dat ik aandacht zoek, het is een weergave van wat ik voel. Als je dus vraagt of ik pijn had, zeg ik ja. Als ik moet zeggen hoeveel, dan variëert dat een beetje. Het beslissen wat nu normaal is, laat ik vanaf nu over aan anderen. Voor mij is het in elk geval vreemd maar die discussie was er al eens. Ik vind persoonlijk iemand die mankend naar een revalidatie komt, niet juist. Volgens mij moet ie eerst naar een dokter die uitzoekt waarom ik mank loop. Alleen, die mensen heb ik allemaal gezien en niemand heeft een duidelijk antwoord.

Het ziekebezoek daarna was een verademing. Wat fijn om deze dame nog eens terug te zien. Ze krijgt vandaag een insulinepomp en dat is spannend. Maar om te meten hoe het zit met de suiker na een maaltijd, is er een 'drip' aangesloten. Dat is een grote spuit insuline aan een ijzeren paal op wieltjes.

Op het moment dat ik er zit, krijgt ze een hypo. Ik word zelf nerveus in haar plaats, maar ze is wel wat gewoon. Na een tijdje drukt ze toch op de rode knop en de verpleegster bevestigt dat 47 mg/dl heel weinig suiker is om in je bloed te hebben (schiet me niet dood als ik dat cijfer niet helemaal juist heb, maar het was in de veertig). Toch blijft de dame en de verpleegster rustig. We zullen dan wel de drip lager zetten en ik breng seffens wel glucose.

Ik weet niet wat seffens wil zeggen, maar het duurt in Sint Augustinus veel te lang. De verpleegster kent dat niet en heeft misschien eerst afgewerkt waar ze mee bezig was. Maar als ik dat cijfer hoor, moet je volgens mij in gang schieten en wel NU METEEN !

Soit, alles kwam goed en glucose in het infuus kwam er toch. Het werkt razendsnel en ik was even jaloers op zo'n infuus. Ik wil dat ook in huis, voor het geval ik een hypo heb ;)

Toen kwam er nog bezoek van twee dames die ik goed ken. De ene vooral, en ze zegt meteen dat het zo lang geleden is dat ze me zag. Het is mijn dvk die me opstartte met de pomp en ze volgt mijn dossier nog goed, hoewel ze me meer dan een jaar niet zag.

Haar eerste zin: meneer Adriaensen! Seg maar gij staat nog altijd goed geregeld hè :)

Server down

Wat gebeurt er als er in een overheidsdienst geen informatica meer werkt? Ik bedoel niet dat alle 1700 medewerkers plots hun PC niet kunnen opstarten, maar het komt dichtbij. De nieuwe technologie vereist immers dat ook de programma's die op een computer draaien, niet op die computer staan. Ze draaien op een server, dus elke gebruiker neemt virtueel een stukje server over. Zelfs enkel om Word of Excel te starten. Dat systeem begaf het vandaag. Er zijn veiligheden en backups ingebouwd maar die faalden. Het worst case scenario is dus mogelijk. Iedereen was plots technisch werkloos.

Wat dat voor mij betekent, dat zoeken we even op. Ik heb een dagprijs en word betaald als ik er ben. Maar wat als ik er was voor een uur of twee, de verplaatsing wel deed en het hotel al geboekt had? Een volledig dagbudget is het niet. Maar geen budget, daar ben ik het ook niet mee eens. We zoeken een middenweg.

Plots sta ik dan alleen in Aalst net voor de middag. Gelukkig stond mijn collega ook niks te doen. De dag is immers gepland en je verandert dat niet op vijf minuutjes. We besloten om samen de stad in te trekken voor een kleine lunch. Daarna zouden we even een kleine geocache starten om één schat te vinden die ik al eens zocht, maar niet kon vinden. Hij hoorde me al enkele keren spreken over mijn hobby en het idee boeit hem ook.

Die ene vonden we niet. Nadat ik mijn bevinding op de website plaatste dat ik al twee keer van een kale reis thuis kwam, heeft de legger beslist om een kijkje te nemen. Hij stelde vast dat ie verdwenen was. Da's het nadeel van schatten in de binnenstad. Er komt veel volk voorbij en de kans dat iemand onwetend het prulletje ontdekt en weggooit is groter dan ergens in de bossen.

Maar niet getreurd, mijn collega verloor zijn enthousiasme niet. Uiteindelijk deden we een aangename wandeling die ons een eind buiten Aalst bracht naar enkele mooie plekjes. Onderweg kwamen we zes schatten en rare vogels tegen.



Geen verloren dag dus, wel goed gevuld. Inclusief AA-lst meeting 's avonds :-)

Check-in

Mijn favoriete knopje op de GSM. De Facebook applicatie op de GSM heeft een check-in knopje. Het geeft aan waar je zit op welk moment. Het is een ongeoorloofde schending van mijn privacy en toch blijf ik er op klikken.

Ik doe dat eerst en vooral om zelf te onthouden waar ik geweest ben. Een geheugen heb ik nauwelijks dus dit is een makkelijk hulpmiddel. Waar ik gegeten heb na welke cache, dat kan ik dus maanden nadien nog terugvinden. Wat de bedoeling is van het knopje weet ik niet zo goed. Ik weet wel dat ik van nature benieuwd ben waar mijn vrienden uithangen, dus als iedereen dat nu eens zou willen gebruiken!

In elk geval was ik vandaag blij dat mijn vriendin het gebruikte om in te checken op de Meir. Als ze gaat shoppen voor schoenen op de Meir, dan vind ik dat belangrijke info. Vooral omdat ik dan kan meedoen zonder dat we vooraf een date hadden geregeld. Ik deed enkel mee met de koffie want schoenen heb ik voorlopig genoeg deze maand ;-)

Geef toe dat dit een geweldige afsluiter is van een shopping namiddag. Ik ben natuurlijk een idioot als ik dan enkel een koffie bestel. Of toch niet? Het ziet er heerlijk uit, maar desserten bekoren me niet vaak. Dat heeft weinig te maken met het feit dat mijn bloedsuikers er niet blij mee zouden zijn. Het kost dus geen ijzeren discipline om dit dessert niet te bestellen. Ik hield het op een dubbele espresso met een zoetje. Maar de fonkel in de ogen van het gezelschap, zowel moeder als dochter bewijst dat het net zo lekker smaakte als de foto doet vermoeden.

Ah, en misschien dient dat knopje daar wel voor? Om te zeggen waar je zit, zodat mensen die toch niks beters te doen hebben je gezelschap komen houden. Blijf het vooral gebruiken, want het was een gezellige namiddag.

Diabetescafé

Het wordt een gewoonte, het diabetescafé. Het is geen café hoor, de naam is ongelukkig gekozen. Een avondje uit met diabeten en een presentatie van iemand die er iets van weet. Soms weet die er wat minder van of vaak ben ik het niet eens. Maar dat is dan wellicht als het een diëtiste is. Ik denk dat dat aan mij ligt.

Vandaag was het anders. De geplande spreker kon niet komen. Het onderwerp - nierfalen - is niet direct iets wat me bezighoudt. Na de avond bleek ook dat ik daar niet snel last van zal krijgen als mijn cijfertjes mooi blijven. Maar de spreker was vervangen. Het was een man met leeftijd en ervaring, dat was duidelijk. En iemand met ervaring als leraar, dat was ook duidelijk. Even moest ie zelfs vragen of het wat stiller kon op de achterste rij. Je weet wel, die rij waar wij altijd zitten.

Maar ik vond het dit keer reuze interessant. Niet omdat het onderwerp me boeide maar omdat de spreker er nogal rondfietste. Vooral zijn jarenlange ervaring en de opgebouwde kennis en cijfermateriaal hebben me geboeid.

Maar daar gaat het meestal toch niet om. Nee, het is hem te doen om het gezelschap. Het voor en napraten met de lotgenoten. En als ik tegenwoordig op verplaatsing ga, kan ik niet anders dan even te checken of er schatten te vinden zijn. Daarom een uurtje vroeger vertrokken en 5 stuks gemakkelijk gevonden. Het beweegmoment van de dag was een feit en de statistieken zijn weer een beetje opgesmukt.

Vandaag

Verlengd weekend!

Ik heb het vanmiddag pas beslist, hoor. Op de middag nog aan iets nieuws beginnen dat een week programmatie vraagt is geen goed idee. Toch niet als dat een vrijdagmiddag is. Dan maar vakantie.

En wat doe je dan als er ineens enkele uren vrij zijn? Euhm, dat weet je wel zeker? Ik begin op de website van geocoaching.com te zoeken naar een schat die ver af ligt. In mijn statistieken is mijn meest oostelijk gevonden cache onnozel. In het noorden was ik al in Nederland, in het zuiden in Bouillon. Het westen valt ook wel mee, maar oost dus niet. Ik denk aan een kleine multicache in de provincie Limburg. Dat moet lukken op een vrijdagnamiddag.

Terwijl ik zoek krijg ik telefoon. Mijn geocachebuddy heeft middagpauze en staat op de Meir voor de vijfde keer rondjes te draaien rond één onnozel filmrolletje dat hij maar niet kan vinden. Ik heb al eens twee keer meegezocht, maar het is hopeloos. Stadscaches zijn een ramp, ze liggen zo goed verstopt dat je ze echt niet ziet. Anders zou elke voorbijganger het ding kunnen oprapen en dat is niet de bedoeling. Maar hij ligt er dus zeker! Op de Meir in Antwerpen, duizenden mensen lopen er dagelijks voorbij en niemand ziet hem. Het idee is zo intrigerend dat ik besluit om mee te gaan zoeken.

Als ik aankom vlak naast de Geoxwinkel (waar ik NIET binnen ben geweest!!!) loop ik mijn cachebuddy tegen het lijf. Hij heeft hem net gevonden! Je kan bijna niet geloven dat het zo simpel is. Hij hangt dus echt op ooghoogte en niemand ziet het ooit. Onze namen in het logrolletje geschreven en online gelogd. Eindelijk is ie gevonden. We kunnen weer rustig slapen.

We besluiten de de Keyserlei ook te proberen. Dat is geen typfout, twee keer de :-) Daar ligt er een van dezelfde soort, dus wie weet. Maar helaas ook hier geen succes. Mijn compagnon zijn middagpauze zit erop dus hij laat me alleen. Ik zoek nog zeker een uur verder, zelfs onder de grond. In de metro ligt hij niet. Ook niet in de parking van de Match. Man man man wat is dit moeilijk...

Na de middag besluit ik om niet meer naar Limburg te rijden. Dan zou ik veel te laat thuis zijn. Gelukkig heb ik alle caches op mijn Tomtommetje staan en ik zie ze dus passeren als ik op de autosnelweg rijd. Ik rijd door de Kennedytunnel en zie ineens dat daar die 'H'alt cache ligt waar ik al eens over geblogd heb. Ik heb een statief en een laptop nodig, en het moet valavond zijn. Dat is het allemaal niet, maar ik moet wel eerst gewoon de schat vinden natuurlijk. Op de brug vind ik er geen, maar wel een tag met coördinaten. Die leiden naar een bos naast de snelweg en daar kost het me een half uur om het ding te vinden.

Ik besluit om niet te loggen in het logboekje. Je moet immers een foto nemen en ik wou een timelapse in de plaats. Ik moet dus terugkomen vanavond of later, als het weer goed is.

Ik hou de zonsondergangen in 't oog.

Vandaag ...

... is een dagverslagje weer op zijn plaats. Ik ben jarig! 42 lentes al. Pas op, niet dat ik daar nog zo blij mee ben. Verjaren is iets dat al lang niet meer in mijn prioriteitenlijst staat. Toch had ik op voorhand besloten van een leuke dag te verzinnen. Het maakt niet zoveel uit op welke manier, want ik had niks gepland. Ik ben dan ook gewoon deze morgen aan mijn bureau gaan zitten en beginnen werken.

Neen dat klopt niet helemaal, ik ben aan mijn bureau gaan zitten en heb mijn e-mails gecheckt. De belangrijkste was een antwoord op een cruciale vraag. Het bepaalt mijn toekomst op korte termijn. Maar het antwoord was onvoldoende. Ik kon in de woorden van het bericht zelfs geen echt antwoord terugvinden. Alleen dat er nu geen antwoord is op mijn vraag. Ik weet dus helemaal niet wat er staat te gebeuren de komende periode. In dit geval geldt zeker niet dat geen nieuws goed nieuws is. Ik heb dan ook snel besloten dat ik mijn verjaardag niet laat vergallen door een bericht dat er geen is. Dan heb ik besloten dat de dag anders moest ingevuld worden. Dat is het grote voordeel van zelfstandig werken. Ik bepaal zelf wanneer ik werk en wanneer niet. Vandaag dus niet.

Mijn nieuwe hobby verdiende plots meer aandacht. Surfen op het internet bracht me op leuke ideetjes. Ik heb een manier gevonden om alle geocache schatten van België te tonen op het schermpje van mijn GPS. Niet de wandelGPS, maar het TomTommetje in de wagen. En dat is echt lachen geblazen. Meteen geprobeerd in de praktijk. Een ritje over de autosnelweg in de buurt leerde mij dat er in de Kennedytunnel en zelfs onder het nieuwe gerechtsgebouw schatten verstopt liggen. Dat maakt me weer zo vreselijk benieuwd dat er onmiddelijk nieuwe schattenjachten op de todolijst staan. Aan deze todolijst heb ik geen hekel, deze werk ik wel graag af.

Na de middag heb ik een wandeling gemaakt in de buurt van de Singel. Vier schatten ontdekt op hele leuke plaatsen. Eéntje lag wel op een heel gevoelige plaats. Vlak voor een schoolpoort heb ik een half uurtje aan het zoeken geweest met de wandelGPS en de iPhone in de hand. Ik had een sattelietkaart nodig om uiteindelijk te zien dat de schat in een elektriciteitskastje voor de poort zat. Hat kastje was niet echt en elke dag lopen duizenden mensen er voorbij. Toch valt het niemand op dat dit een schat verbergt. Ik heb wel even uitleg moeten geven aan de bewaking van de school. De man stapte op me af omdat iemand die een half uur rondhangt voor een schoolpoort natuurlijk niet normaal is. Dat ik een schat zocht snapte hij niet. Geocaching zeker niet. Maar toen ik de GPS toonde en zei dat het een spelletje was zei hij: ah je doet dus niks verkeerd hier? Hij was een beetje in de war maar het antwoord was wel geruststellend.

Dus toch een leuke dag verzonnen. Morgen volgt er nog een. Twee keer lunchen op verplaatsing. Dat is altijd een belevenis :-)

Vandaag

Er was weer een leuk uitstapje gepland. Het diabetescafé was dit keer open in Lokeren. Na de middag hing het werk me wel de keel uit en ik besloot om vroeger te stoppen. Dan kon ik nog langs de Saturn rijden om eens te kijken of het nieuwe CD'tje van Q-Music er al is. Ja, ik koop CD's. Downloaden is handig, maar ik weet gewoon niet meer wat te kiezen omdat ik echt niet meer mee ben met wat er nu allemaal gedraaid wordt. Radio 1 is niet de hipste zender qua muziek, dus ik besloot al een tijd geleden om de verzamel CD's van Q-Music weer te volgen.

Ik kom tot de vaststelling dat ik weeral een kieken ben. Ik ga eerst de A12 oprijden om bij de Saturn te geraken, en daarna via de A12 de ring op om naar Lokeren te rijden. Eerst nog langs het tankstation van Total want dat lichtje van de lege tank is bijna opgebrand. Eerst denken en dan doen, Jan! Ik zoek de dichtste Total via de website richting Lokeren. Die blijkt op een paar 100 meter van afrit Burcht te liggen dus waarom eerst heel de stad rondrijden om mijn tankkaart te kunnen gebruiken?

Hetzelfde probleem bij Saturn. Waarom wil ik daar per se naartoe? Ik zie dat in Lokeren op slenterafstand van het diabetescafé een Free Record Shop is. Die zullen ook wel iets hebben zeker? Het besluit is genomen. Lokeren, here I come. Resultaat: ik ben veel te vroeg op pad. En ik kom er veel te vroeg aan. Na een half uur in de Free Record Shop heb ik door dat die nieuwe CD van Q-Music helemaal niet bestaat. Er is alleen een jaaroverzicht, maar dat heb ik allemaal al. Dan maar Call of Duty MW3 gekocht want mijn Playstation is bijna verroest en heeft dringend weer actie nodig.

Dinnerdate met de diabetesfriends was heel leuk. De mystery-guest had ik helemaal niet verwacht. Daarom heet dat ook zo, een mystery-guest. De spaghetti en andere pasta was ongewoon. De vegetarische variant had vlees noch groenten. De gewone ook.

De voordracht ging dit keer over voedingslabels. Ook nu weinig kennis opgedaan, maar daar was het natuurlijk niet om te doen. Ik lees die dingen toch al een tijdje redelijk nauwgezet dus veel nieuws viel er niet te rapen.

Dan tevreden naar huis gekeerd en vroeg naar bed. Dat laatste gelooft geen kat, denk ik :-)

Hypo-angst

Dat was het onderwerp van het diabetescafé in Gent vanavond.

Mensen met diabetes, en dan vooral type I, hebben meestal in meerdere of mindere mate last van hypo-angst. Bij mij was dat overduidelijk elke dag aanwezig. Daarom hield ik mij voor ik mijn insulinepomp had dan ook aan een heel vast patroon in mijn eetgedrag. Niet alleen wat betreft tijdstippen, maar ook wat ik at. Pasta en rijst gaf vaak problemen, dus dat probeerde ik niet veel te eten.

Toch kreeg ik nog af en toe een hypo. En vaak ging dat gepaard met hypo-angst. Zowel voor als tijdens de hypo. Ik heb nu bijna 2 jaar diabetes, en ik was al wel wat meer gewoon aan dat gevoel. Maar helaas kwam er bij mij iets lastig bij. Vaak kreeg ik na de hypo, dus als ik heel goed weet dat alles weer in orde is, een paniekaanval. Net zoals ik die vroeger ook kreeg, waar ik medicatie en therapie voor gekregen had. En dat probleem was opgelost. Tot de diagnose dus, toen was het er terug.

Het is vooral dat laatste waar ik het heel moeilijk mee had. Het heeft me best wel moeite gekost om dat allemaal onder controle te krijgen en nu was het weer helemaal terug. Vandaar dat ik zo enorm blij ben dat ik nu die glucosesensor heb. Ik word nu elektronisch bewaakt en heb dus nooit nog hypo's. En dus ook geen angst en geen paniekaanvallen meer.

Het is dus met dit in het achterhoofd dat ik het diabetescafé gisteren bezocht. Het zal je dan ook niet verbazen dat een voordracht hier niet veel aan kan veranderen. Dat heeft ze ook niet gedaan. Ik ben niet gaan luisteren om nu de gouden tip te weten te komen, want die is er natuurlijk niet.

Meer dan het je-zal-er-wel-aan-wennen-verhaal heb ik helaas niet gehoord. Tips over goede ademhaling kende ik al van de mindfulnesslessen, maar helaas doet dat niks bij mijn hypo's. Ook de uitleg over het mechanisme van angst klonk heel bekend in de oren. Mijn psychologe had daar enkele "privélessen" in gegeven en dit was hetzelfde verhaal. Dus nee, geen gouden tip. Veel informatie, maar weinig nieuwe.

Maar dat is natuurlijk nooit de eerste motivator om me naar een diabetescafé te begeven. Het gaat toch vooral om de bende van het forum terug te zien. Sommigen waren bekenden, anderen online bekenden, en anderen minder bekenden. Maar dat maakt het zo leuk, lotgenoten ontmoeten en ja... tetteren hè.

Op dat gebied krijgt de avond een 10 op 10 :-)

Beurs

Het was een leuk uitstapje naar de diabetesbeurs. Eigenlijk was het een gewone werkdag, maar ik had nu toch wel wat tijd over. De trip naar Gent was aangenaam, want eindelijk heb ik een dame van het diabetesforum ontmoet die ik al lang "ken". Dat staat tussen aanhalingstekens omdat je online mensen toch anders kent dat in het echt. Het is niet minder goed, wel anders. Ik was chauffeur tot in Gent en dat viel dus reuze mee. We hebben immers veel gemeen, ook buiten het lichamelijk defectje aan de pancreas.

De beurs was eerder een uitvlucht om forumleden te ontmoeten. De opkomst was toch wel geweldig. Zes mensen die toch wel wat afstand aflegden om de standjes op de beurs te zien en hier en daar wat mee te pikken. Kennis én gadgets! En om mekaar eens in het echt te zien natuurlijk.

Blijkbaar is het de gewoonte dat de forumleden de beurs afsluiten. Dat is ook nu gelukt. Echt veel was er niet te zien, maar we hebben de tijd genomen om elk infostandje te bezoeken en overal vragen te stellen. Vaak ging de informatie in de andere richting omdat we met z'n zessen meer ervaring hebben dan de mensen die de producten aanbieden. Dat was zo voor diëtistes, leveranciers van insuline en zelfs bij mijn leverancier van de glucosesensor. Hij gaf de verkoopprijs door aan een dame van het forum, maar ik moest hem corrigeren. Hij schrok er wel van dat ik dat wist, maar zijn schatting was eerder commerciëel - lees naar beneden afgerond - mijn prijs was wat de apotheek echt aanrekent.

Alleen de twee standjes met aangepast schoeisel voor diabeten hebben we gelaten voor wat ze waren. Het was natuurlijk ook mijn merk niet ;-)

Een paar weken geleden zei een vriend van me dat ik toch wel geluk had met mijn diabetes. Zijn uitspraak deed me erg schrikken, maar hij verduidelijkte onmiddelijk zijn statement. Niet dat ik blij moet zijn met de aandoening, maar wel met de mensen die ik inmiddels heb leren kennen door het diabetesforum.

Ik vertelde het tegen een vriendin van het forum. Ik moet haar gelijk geven:

Diabetes is een sociale ziekte !

Vandaag

Geen leuk dagje vandaag. Om te beginnen ben ik ziek. Niks ernstig, een doodgewone verkoudheid. Maar ik heb het gevoel dat een stomme verkoudheid zoals ik die vroeger benoemde niet meer bestaat. Ik hoest me te pletter en heb constant last van mijn keel en neus. De eerste die ik zo had was twee weken voor mijn diabetesdiagnose. Normaal ging een verkoudheid weg na één of twee dagen, maar toen bleef ze meer dan twee weken duren. En ze is geëindigd in het ziekenhuis met de diagnose DB type 1. Het immuunsysteem had niet alleen de verkoudheid aangevallen, maar ook de pancreas, en toen was die dus kapot.

Maar dat kan niet meer gebeuren nu. Ah nee, want hij is al kapot! Maar het deed me er terug aan denken, die hardnekkige verkoudheid en wekenlange hoest. Ja, vandaag is bloggen ook zagen, je hoort het hé.

Ik had me dus voorgenomen om de mindfulness sessie van vanavond te verplaatsen naar de namiddag. Na de middag wordt dezelfde les gegeven in een andere groep. Ik zou ze dus deze ene keer kunnen volgen na de middag. Zo had ik deze avond vrij om toch nog eens langs te gaan bij de schuttersclub. Ik moet 14 lessen bij elkaar schieten om het examen te mogen doen, en dat lukt niet als je nooit gaat. Helaas kan dat alleen op dinsdag, en die is dus bezet met mindfulness.

Maar de namiddagsessie heb ik afgebeld. Niet dat ik zo ziek ben, maar de groep drie uur lang plagen met hoestbuien terwijl er wat sereniteit in meditatie wordt verwacht, dat zag ik niet zitten.

Ik wil positief eindigen, want niet alles was kommer en kwel. Na een lekker avondmaal (not!) toch naar de schuttersclub geweest en die was zalig. Tweede les heel erg veel fun. Ik denk dat ik dat wel ga kunnen, en het is echt wel heel tof. Mijn begeleider heeft veel geduld, legt alles vaak uit en het is vooral fun, fun, fun. Ik schiet zelfs veel raak. Dat is meegenomen.

Morgen een nieuwe dag. Kuch!

Vandaag

Dag per dag. Vandaag niet. Ik heb het drie dagen volgehouden. Niet schrikken! Ik heb het over de impulsieve aankoop van vorige week dinsdag. Ik ging een yogamatje kopen in de Decathon en ik zag een leuke wandelGPS liggen. Ik heb hem niet gekocht, want dat zou impulsief geweest zijn. Maar drie dagen later is dat niet meer hé. Dan is het doordacht. Not!

Ik kon het gewoon niet laten, en heb hem vrijdag online besteld. Dat scheelt een hoop centen, want dan betaal ik geen BTW. Nee hoor, want ik heb hem nodig voor mijn bedrijfje. Hoe ik dat aan de belastingscontroleur ga uitleggen, dat is een zorg voor later. Misschien heb ik wel een teambuilding event georganiseerd. Dat er maar één werknemer kwam opdagen, tja... kan ik toch niets aan doen?

Maar het zal dus beter gaan. Slechts één keer heb ik een lange geocache wandeling gedaan en ik vond het heel erg leuk. En komt nog eens bij dat ik dat nu ook gewoon kan. En nee, dat ligt niet voor de hand voor een patiënt zoals ik ;)

Vanmorgen was ik bij mijn huisdokter voor mijn tweemaandelijkse koffieklets. Helaas zonder koffie, maar kletsen kunnen we. Maar het is dus altijd met een reden. En nu was het kwaal nummer 7: de hernia. Allee, ik weet niet de welke, één van de... Ik probeer uit te leggen dat de pijn erger is de laatste maand, en dat de uitstraling naar mijn voet anders is. Het is een paar tenen verschoven. Wellicht is het dus een volgende wervelschijf die moeilijk doet, en foto's uit de oude doos bevestigen dat het wel zou kunnen. Die voorspelden niet veel goeds.

Maar meneer doktoor vond dat niet zo belangrijk. Naast de pijnstillers die ik al neem sinds februari, heb ik opnieuw het paardemiddel Tramadol gekregen. Een pijnstiller die verwant is met morfine, maar minder sterk. Toch wel mee uitkijken, want het is van het type: 3 x per dag, indien nodig. Daar gaan we weer! Wanneer is het nodig? Nu nu nu! Het doet pijn!

Dat de rug weer tegenwerkt heeft waarschijnlijk te maken met de activiteiten die ik doe omdat mijn insulinepompje me fitter heeft gemaakt. Wandelen, elektrieken, mindfulness (ja hoor, goed voor de mind, slecht voor de rug), café's en kroegentochten... Het is een pak meer op korte tijd. En dan moet ik leren om mijn rug te ontzien. 20 lessen bij de kine hebben me dat geleerd, maar het blijft niet altijd hangen hé.

Maar we hebben goede afspraken gemaakt. Enkel als het aanvoelt alsof het erger is dan vroeger neem ik een Tramadolleke. Want als je zegt "indien nodig", ja dat is altijd. Er is altijd pijn, alleen staat de volumeknop soms zachter. En vermits het medicijn een opiaat is, kan het ook verslavend zijn. Geen goed idee voor mij.

In elk geval, vanmiddag heb ik er ééntje genomen, en het is een wonderding. Alle pijn helemaal weg. We zullen zien, maar dat het goed werkt is al een goed teken. Vóór mijn operatie nam ik het ook, en toen deed het niks. Maar toen deden de andere pilletjes ook niks. Nu wel, dus we blijven positief.