Dat was het onderwerp van het diabetescafé in Gent vanavond.
Mensen met diabetes, en dan vooral type I, hebben meestal in meerdere of mindere mate last van hypo-angst. Bij mij was dat overduidelijk elke dag aanwezig. Daarom hield ik mij voor ik mijn insulinepomp had dan ook aan een heel vast patroon in mijn eetgedrag. Niet alleen wat betreft tijdstippen, maar ook wat ik at. Pasta en rijst gaf vaak problemen, dus dat probeerde ik niet veel te eten.
Toch kreeg ik nog af en toe een hypo. En vaak ging dat gepaard met hypo-angst. Zowel voor als tijdens de hypo. Ik heb nu bijna 2 jaar diabetes, en ik was al wel wat meer gewoon aan dat gevoel. Maar helaas kwam er bij mij iets lastig bij. Vaak kreeg ik na de hypo, dus als ik heel goed weet dat alles weer in orde is, een paniekaanval. Net zoals ik die vroeger ook kreeg, waar ik medicatie en therapie voor gekregen had. En dat probleem was opgelost. Tot de diagnose dus, toen was het er terug.
Het is vooral dat laatste waar ik het heel moeilijk mee had. Het heeft me best wel moeite gekost om dat allemaal onder controle te krijgen en nu was het weer helemaal terug. Vandaar dat ik zo enorm blij ben dat ik nu die glucosesensor heb. Ik word nu elektronisch bewaakt en heb dus nooit nog hypo's. En dus ook geen angst en geen paniekaanvallen meer.
Het is dus met dit in het achterhoofd dat ik het diabetescafé gisteren bezocht. Het zal je dan ook niet verbazen dat een voordracht hier niet veel aan kan veranderen. Dat heeft ze ook niet gedaan. Ik ben niet gaan luisteren om nu de gouden tip te weten te komen, want die is er natuurlijk niet.
Meer dan het je-zal-er-wel-aan-wennen-verhaal heb ik helaas niet gehoord. Tips over goede ademhaling kende ik al van de mindfulnesslessen, maar helaas doet dat niks bij mijn hypo's. Ook de uitleg over het mechanisme van angst klonk heel bekend in de oren. Mijn psychologe had daar enkele "privélessen" in gegeven en dit was hetzelfde verhaal. Dus nee, geen gouden tip. Veel informatie, maar weinig nieuwe.
Maar dat is natuurlijk nooit de eerste motivator om me naar een diabetescafé te begeven. Het gaat toch vooral om de bende van het forum terug te zien. Sommigen waren bekenden, anderen online bekenden, en anderen minder bekenden. Maar dat maakt het zo leuk, lotgenoten ontmoeten en ja... tetteren hè.
Op dat gebied krijgt de avond een 10 op 10 :-)
Ik ben heel erg opgelucht voor jou, dat de sensor die meerwaarde kan betekenen voor jou. Net doordat je grotendeels zo scherp geregeld bent, is de stap naar een hypo kleiner dan bij wie hoger ingesteld is. En dat is toch bewonderenswaardig, dat je het aandurft om jezelf zo goed te regelen. Je ben sterker dan je denkt.
BeantwoordenVerwijderen